7/9/2020 Ennio Morricone – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ennio Morricone
Ennio Morricone (wym. [ˈɛn.njo mor.ri.ˈkoː.ne], ur. 10 listopada Ennio Morricone
1928 w Rzymie[1], zm. 6 lipca 2020[2] tamże[3]) – włoski
kompozytor i dyrygent. Był autorem muzyki do ponad 500 filmów.
Ponad 40 z napisanych przez niego ścieżek dźwiękowych zdobyło
najważniejsze nagrody w kategoriach związanych z muzyką
filmową[4]. W roku 2007 Amerykańska Akademia Filmowa
przyznała mu honorowego Oscara za całokształt twórczości. W
2016 roku otrzymał Oscara za muzykę do filmu Nienawistna
ósemka (2015). Komponował od 1946 roku. Do 2016 roku
sprzedano ponad 70 milionów płyt z jego muzyką[5].

Spis treści
Ennio Morricone (2012)
Życiorys
Data i miejsce 10 listopada 1928
Twórczość urodzenia Rzym
Początki kariery. Aranżacja piosenek Data i miejsce 6 lipca 2020
Współpraca z Gruppo di Improvvisazione di Nuova śmierci Rzym
Consonanza. Zawód kompozytor,
dyrygent
Życie prywatne
Nagrody [pokaż]
Zobacz też
Odznaczenia
Przypisy
Linki zewnętrzne

Życiorys
Pierwszym nauczycielem muzyki włoskiego kompozytora był jego
ojciec, który nauczył go czytać nuty i grać na kilku instrumentach.
Ennio Morricone był bardzo uzdolniony muzycznie. Zaczął
komponować mając 6 lat. Dwa lata później, kiedy uczęszczał do
Szkoły Podstawowej św. Jana w Rzymie poznał swego przyszłego Ennio Morricone odbiera medal Per
partnera artystycznego – Sergio Leone. W wieku 12 lat wstąpił do Artem Ad Deum z rąk kardynała
Narodowego Konserwatorium im. Świętej Cecylii, gdzie pobierał Gianfranco Ravasiego
[6]
lekcje gry na trąbce u Umberto Semproniego . W 1940 roku
rozpoczął czteroletni kurs harmonii, który zakończył
[7]
prawdopodobnie już po 6 miesiącach . W pewnym momencie jeden z jego nauczycieli harmonii
zasugerował mu, by zaczął studiować kompozycję. Niedługo potem Morricone to uczynił. Jego
nauczycielem był Goffredo Petrassi. Zanim Ennio Morricone ukończył konserwatorium (w klasie trąbki,
orkiestracji i kompozycji) miał już na swoim koncie kilka ścieżek dźwiękowych do słuchowisk radiowych.
Był też czynnym trębaczem – grał w orkiestrze specjalizującej się w muzyce pisanej do filmów. W 1946
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ennio_Morricone 1/5
7/9/2020 Ennio Morricone – Wikipedia, wolna encyklopedia

roku Ennio Morricone otrzymał dyplom ukończenia studiów w klasie trąbki i w tym samym roku
skomponował Il Mattino. W 1952 roku otrzymał dyplom ukończenia studiów w klasie instrumentacji, a w
1954 – w klasie kompozycji.

Zasiadał w jury konkursu głównego na 49. MFF w Wenecji (1992).

30 sierpnia 2009 Ennio Morricone wystąpił w Polsce na Festiwalu Solidarności w Stoczni Gdańskiej. 29
września 2012 w hali „Targów Kielce” odebrał z rąk arcybiskupa Gianfranco Ravasiego Medal Per Artem
ad Deum (Przez sztukę do Boga), przyznawany przez Papieską Radę ds. Kultury[8]. Ceremonię
uświetniło wykonanie przez Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Świętokrzyskiej i Chór Filharmonii
Krakowskiej nowej wersji utworu Tra Cielo e Terra, dedykowanego Janowi Pawłowi II.

Twórczość

Początki kariery. Aranżacja piosenek

Ennio Morricone rozpoczął swą działalność komponując pieśni. W 1946 roku skomponował Il Mattino
(pol. Poranek) na głos i fortepian do tekstu Fukuko. W kolejnych latach powstają takie utwory jak np.
Imitazione, oparty na tekście włoskiego poety Giacomo Leopardiego, Intimit oparty na tekście Olinto
Diniego, Distacco I i Distacco II do słów Gnoli, Oboe sommerso na baryton i pięć instrumentów do słów
Salvatore Quasimodo i Verr la morte na kontralt i fortepian, na podstawie tekstu Cesarego
Pavesego[potrzebny przypis].

Po ukończeniu studiów w 1954 roku Ennio Morricone podjął się pracy jako ghostwriter. Pisał i aranżował
muzykę markowaną później nazwiskami znanych wtedy kompozytorów muzyki filmowej, jak na przykład
Armando Trovajoli czy Carlo Savina. Czasem posługiwał się pseudonimem Dan Savio lub Leo Nichols[9].

W 1956 roku by utrzymać rodzinę rozpoczął pracę jako trębacz (grał w zespole jazzowym), a także jako
aranżer popowych piosenek dla radia RAI[10]. W 1958 roku został zatrudniony przez RAI, ale porzucił
pracę już pierwszego dnia, gdy dowiedział się, że radio nie odtwarza na antenie utworów swoich
pracowników. Następnie Morricone został zatrudniony jako aranżer piosenek w studio RCA, gdzie
pracował m.in. z takimi artystkami i artystami jak Rita Pavone, Renato Rascel i Mario Lanza. Warto
wspomnieć, że w przeciągu swojej kariery Ennio Morricone komponował piosenki dla takich artystów
jak: Gianni Morandi (Go Kart Twist), Alberto Lionello (La donna che vale), Edoardo Vianello (Ornella;
Cicciona cha-cha; Faccio finta di dormire; T’ho conosciuta), Nora Orlandi (Arianna), Jimmy Fontana
(Twist no. 9; Nicole), Rita Pavone (Pel di carota), Catherine Spaak (Penso a te; Questi vent’anni miei),
Luigi Tenco (Quello che conta; Tra tanta gente), Gino Paoli (Nel corso), Renato Rascel (Scirocco), Paul
Anka (Ogni Volta), Amii Stewart, Rosy Armen (L’Amore Gira), Milva (Ridevi; Metti Una Sera A Cena),
Françoise Hardy (Je changerais d’avis), Mireille Mathieu (Mon ami de toujours; Pas vu, pas pris;
J’oublie la pluie et le soleil) i Demis Roussos (I Like The World)[11].

W 1963 roku przy współpracy z Robiem Ferrante napisał muzykę do piosenki Ogni Volta, wykonanej po
raz pierwszy przez Paula Ankę na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo w 1964 roku. Piosenka ta
została sprzedana w około 3 milionach kopii, w tym ponad milion kopii sprzedano w samych
Włoszech[12]. Kolejnym sukcesem na gruncie muzyki rozrywkowej była piosenka Se telefonando,
wykonywana przez Minę. Piosenka została nagrana dla Studia Uno 66, a album na którym się znalazła
była piątym najlepiej sprzedającym się albumem w 1966 roku[13]. Aranżacja muzyczna Morricone to
połączenie linii melodycznej trąbki, perkusji Hala Blaine’a, zespołu smyczkowego,

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ennio_Morricone 2/5
7/9/2020 Ennio Morricone – Wikipedia, wolna encyklopedia

sześćdziesięcioosobowego chóru żeńskiego i mocno brzmiących puzonów[14]. W ciągu następnych

dziesięcioleci piosenka była wykonywana przez takich artystów jak: Françoise Hardy i Iva Zanicchi
(1966), Delta V (2005), Vanessa and the O’s (2007) i Neil Hannon (2008)[15].

Ennio Morricone współpracował też przy pisaniu i aranżowaniu piosenek z innymi artystami z wielu
gatunków muzycznych. Z Ennio Morricone współpracowali następujący artyści: Andrea Bocelli, André
Rieu, Paul Anka, Atmosphere, Babe Ruth, Luis Bacalov, Marco Beltrami, Chris Botti, Bounty Killer,
Busta Rhymes, Cameo, Michel Colombier, Compton’s Most Wanted, Coldcut, Coolio, Dalida, Dave Koz,
Carl Davis, Céline Dion, Thievery Corporation, Alexandre Desplat, DJ Babu, Anne Dudley, Dulce Pontes,
Eminem, EPMD, Erasure, Escala, Fantômas, Renée Fleming, Flying Lotus, The Future Sound of London,
Goldfrapp, Gorillaz, Josh Groban, G-Unit, GZA, Immortal Technique, Jay-Z, Jovanotti, Herbie Hancock,
Hank Marvin, Harry Gregson-Williams, Il Volo, Joey Badass, Katherine Jenkins, LL Cool J, Mack 10,
Massive Attack, MC Hammer, Michael Jackson, Mike Patton, Mireille Mathieu, Milva, Mina, Gianni
Morandi, Georges Moustaki, The Mars Volta, Metallica, Method Man, Muse, Nanowar of Steel, Norman
Cook, Necro, The Orb, Quincy Jones, Pierre Henry, Patty Pravo, The Pogues, The Prodigy, The Ramones,
Revolting Cocks, Rita Pavone, Sadat X, Gustavo Santaolalla, Sarah Brightman, The Shadows, Shinehead,
Slash, Slick Rick, Snoop Dogg, Bruce Springsteen, Suga Free, Amon Tobin, The Ventures, The Wanted,
Wu-Tang Clan, Hans Zimmer, John Zorn.

Współpraca z Gruppo di Improvvisazione di Nuova Consonanza.

W 1964 roku Ennio Morricone został członkiem Gruppo di Improvvisazione di Nuova Consonanza
(G.I.N.C.). Była to grupa kompozytorów, którzy wykonywali i nagrywali awangardowe utwory z dużym
udziałem czynnika improwizacji. Grupa ta funkcjonowała jako swojego rodzaju laboratorium, zajmujące
się odkrywaniem tzw. nowego brzmienia. Jako Il Grupo wydali, dla Deutsche Grammophon, RCA i
Cramps labels, 7 albumów: Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza (1966), The Private Sea of
Dreams (1967), Improvisationen (1968), The Feed-back (1970), Improvvisazioni a Formazioni Variate
(1973), Nuova Consonanza (1975) i Musica su Schemi (1976)[16]. Najbardziej znanym albumem jest The
Feed-back, który łączy free jazz, awangardową muzykę klasyczną i funk. Utwory tej grupy uważane są za
jedne z pierwszych eksperymentalnych kompozycji zbiorowych. Ich wpływ można usłyszeć w brzmieniu
takich zespołów jak: Evan Parker Electro-Acoustic Ensemble, Voice Crack czy w twórczości Johna
Zorna[17]. Zespół pracował również przy ścieżkach dźwiękowych Ennio Morricone z lat 60 i 70. – dodali
oni szumy do muzyki z filmów: Quiet Place in the Country (pol. Spokojne miejsce na wsi, 1969) i Cold
Eyes of Fear (1971)[18].

Życie prywatne
Ennio Morricone był najstarszym synem Libery Ridolfi i Mario Morricone. Jego ojciec był trębaczem, a
matka zajmowała się domem (potem założyła małą firmę tekstylną). Miał czworo rodzeństwa – Adrianę,
Aldo, Marię i Franco.

13 października 1956 roku ożenił się z Marią Travia, którą poznał w 1950 roku. Para miała trzech synów i
córkę: Marco (ur. 1957), Alessandrę (ur. 1961), Andrew (ur. 1964), Giovanniego (ur. 1966).

Na początku lipca 2020 roku Morricone trafił do rzymskiego szpitala po tym, jak upadł i złamał kość
udową. Kompozytor zmarł kilka dni później, 6 lipca 2020 roku[3].

Zobacz też
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ennio_Morricone 3/5
7/9/2020 Ennio Morricone – Wikipedia, wolna encyklopedia

David di Donatello za najlepszą muzykę filmową – włoska nagroda filmowa

Przypisy
1. Naomi Musiker, David Adès: Conductors and composers of popular orchestral music: a biographical
and discographical sourcebook. Greenwood Publishing Group, 1998, s. 191.
ISBN 978-0-313-30260-2.
2. Adam Zygiel: Ennio Morricone nie żyje. Słynny kompozytor miał 91 lat (https://archive.vn/b15ko).
rmf24.pl, 2020-07-06. [dostęp 2020-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (https://www.rmf24.pl/kult
ura/news-ennio-morricone-nie-zyje-slynny-kompozytor-mial-91-lat,nId,4595654) (2020-07-06)].
3. autor: Elvira Pollina (tekst: Giulia Segreti, redakcja tekstu: Catherine Evans): Italian composer Ennio
Morricone dies – report (https://archive.vn/mBbeX#selection-497.0-497.100) (ang.). reuters.com,
2020-07-06. [dostęp 2020-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (https://www.reuters.com/article/pe
ople-morricone/italian-composer-ennio-morricone-dies-report-idUSR1N2CT01N) (2020-07-06)].
4. Awards of Ennio Morricone, IMDb (http://www.imdb.com/name/nm0001553/awards).
5. Ariston Anderson, Ennio Morricone to Be Honored at Special Golden Globes Ceremony in Rome (htt
ps://www.billboard.com/articles/news/6858432/ennio-morricone-special-golden-globes-ceremony-rom
e), 28 stycznia 2016 [dostęp 2020-04-01] (ang.).
6. Sergio Miceli, A Biographical Note of Ennio Morricone (http://archive.is/6H3KI), Die Ennio Morricone
Fanseite [zarchiwizowane z adresu (http://enniomorricone.kilu.de/bio.php?lang=en) 2013-07-16]
(ang.).
7. Charles Leinberger: The Good, the Bad and the Ugly: A film score guide. The Scarecrow Press,
2004, s. 1.
8. Per Artem ad Deum… Przez sztukę do Boga (https://web.archive.org/web/20121009192702/http://w
ww.targikielce.pl/index.html?k=main&s=news&news=979), Targi Kielce, 30 września 2012 [dostęp
2020-04-01] [zarchiwizowane z adresu (http://www.targikielce.pl/index.html?k=main&s=news&news=
979) 2012-10-09].
9. Ennio Morricone Biography, oldies.com (http://www.oldies.com/artist-biography/Ennio-
Morricone.html).
10. Ennio Morricone Biography (http://web.archive.org/web/20140707025433/http://www.enniomorricone.
it/uk/biography.htm), www.enniomorricone.it [zarchiwizowane z adresu (http://www.enniomorricone.it/
uk/biography.htm) 2014-07-07] (ang.).
11. Ennio Morricone Chronicles, soundtrackcollector.com (http://www.soundtrackcollector.com/title/6152
3/Ennio+Morricone+Chronicles,+The%7Ctitle=Ennio).
12. Paul Anka Biography (http://web.archive.org/web/20160304214459/http://www.vervemusicgroup.co
m/paulanka), www.vervemusicgroup.com [zarchiwizowane z adresu (http://www.vervemusicgroup.co
m/paulanka) 2016-03-04] (ang.).
13. Top Annuali Album 1966 hitparedeitalia.it (http://www.hitparadeitalia.it/hp_yenda/lpe1966.htm).
14. Gino Castaldo, Mamma Mina cestinò i complimenti dei Beatles (http://www.repubblica.it/spettacoli-e-c
ultura/2010/03/25/news/mina-pani-2888803/).
15. Françoise Hardy – Mon amie la rose (http://www.mon-amie-hardy-rose.com/Reprises-de-Se-telefona
ndo-h63.htm).
16. Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza Discography discogs.com (http://www.discogs.com/ar
tist/Gruppo+di+Improvvisazione+Nuova+Consonanza).
17. Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza Biography allmusic.com (https://www.allmusic.com/ar
tist/gruppo-di-improvvisazione-nuova-consonanza-mn0001409455).
18. Ennio Morricone’s Noise Ensamble dangerousminds.net (http://dangerousminds.net/comments/ennio
_morricones_noise_ensemble_gruppo_di_improvvisazione_di_nuova_consonan),
dangerousminds.net.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ennio_Morricone 4/5
7/9/2020 Ennio Morricone – Wikipedia, wolna encyklopedia

Linki zewnętrzne
Ennio Morricone (http://www.imdb.com/name/nm0001553/) w bazie IMDb (ang.)
Ennio Morricone (http://www.filmweb.pl/person/ennio.morricone) w bazie Filmweb
Archiwalna strona oficjalna Ennio Morricone (https://web.archive.org/web/20140625182023/http://ww
w.enniomorricone.it/uk/news.php) [zarchiwizowane z adresu (http://www.enniomorricone.it/uk/news.p
hp) 2014-06-25] (ang. • wł. • hiszp.).

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ennio_Morricone&oldid=60340653”

Tę stronę ostatnio edytowano 8 lip 2020, 10:15. Tekst udostępniany na licencji Creative Commons: uznanie autorstwa, na
tych samych warunkach (http:https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/deed.pl), z możliwością obowiązywania
dodatkowych ograniczeń. Zobacz szczegółowe informacje o warunkach korzystania
(http:https://foundation.wikimedia.org/wiki/Warunki_korzystania).

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ennio_Morricone 5/5