Professional Documents
Culture Documents
Δαφνουσίας Σμάραγδος
Δαφνουσίας Σμάραγδος
Δαφνουσίας Σμάραγδος
Χαλκηδόνος κ. Ἀθανάσιε,
Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται
Καλλιουπόλεως καὶ Μαδύτου κ. Στέφανε, καὶ
Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρα,
Θεοφιλέστατε Ἐπίσκοπε Τράλλεων κ.
Βενιαμίν,
Σεβαστοὶ Πατέρες καὶ ἀδελφοί, ἀγαπητοὶ
Χριστιανοί,
5
τὴν μεγάλη μου ἀδελφὴ καὶ φίλη, ἡ ὁποία
σίγουρα θὰ ἀγάλλεται ἀπὸ ἐκεῖ ἐπάνω.
Ἅπαντες, ἡ οἰκογένειά μου, οἱ φίλοι καὶ οἱ
γνωστοί μου ἐξ Ἑλλάδος εὑρίσκονται σήμερον
σωματικῶς μὲν ἀπόντες, λόγῳ τῆς γνωστῆς καὶ
ἐπαράτου πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ψυχικῶς
δὲ καὶ πνευματικῶς λογίζονται καὶ εἶναι ὡσεὶ
παρόντες.
Εἰς τὴν σημερινὴν δὲ αὕτη ὅπως καὶ σὲ κάθε
εὐχαριστιακὴν σύναξιν, ἡ "ζῶσα"
στρατευομένη Ἐκκλησία, ἑνώνεται μὲ τήν
"κεκοιμημένην" ἀλλὰ θριαμβεύουσα εἰς τοὺς
οὐρανοὺς Ἐκκλησίαν, καὶ συντάσσονται
"ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό" (Πράξ. 2,
1), "ἵνα ὦσιν ἕν" (Ἰω. 17, 11), πρὸς
εὐχαριστίαν καὶ δόξαν τῆς Τρισηλίου
Θεότητος.
Ἰδίᾳ δὲ ἐν τῇ εὐσήμῳ αὕτη ἡμέρᾳ τῆς
μνήμης καὶ ἑορτῆς τῶν Ἁγίων καὶ Θεοφόρων
Πατέρων τῆς ἐν Χαλκηδόνι Δ΄ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου τὸ 451 μ.Χ., σημαδιακῆς διὰ τὴν
Χαλκηδόνα καὶ διὰ τὴν ἱστορίαν τῆς Ἁγίας
Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἀδιαιρέτου
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία Σύνοδος διὰ
τοῦ ἐκδοθέντος Τόμου αὐτῆς, διεσφάλισε τὴν
Ὀρθὴν Χριστιανικὴν Πίστιν ἀπὸ τὰς κακοδοξίας
6
καὶ τὰς αἱρέσεις. Τόμον τὸν ὁποῖον ἐπεκύρωσε
διὰ θαύματος καὶ ἡ Ἁγία Μεγαλομάρτυς καὶ
Πανεύφημος Εὐφημία, κόρη τῆς Χαλκηδόνος,
τὴν μνήμην τῆς ὀποίας ἑορτάσαμεν
πανηγυρικῶς πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν, τόσον εἰς
τὸν ὁμώνυμόν της Ἱερὸν Μητροπολιτικὸν Ναὸν
ἐδῶ εἰς τὴν Χαλκηδόνα, ὅσο καὶ εἰς τὸν
Πάνσεπτον Πατριαρχικὸν Ναόν, ὅπου καὶ
τεθησαύρισται ἡ λάρναξ τῆς Ἁγίας μὲ τὸ
πάνσεπτον σκήνωμά της, ἐπάνω εἰς τὸ ὁποῖον
ἐτελέσθη τὸ θαῦμα τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Τόμου
τῶν Ὀρθοδόξων, ἔναντι αὐτοῦ τῶν
κακοδόξων.
Αὐτὴν τὴν Πίστιν καλούμαστε σήμερον ὡς
καὶ ἡ ἐλαχιστότης μου, νὰ διασφαλίσωμεν. Νὰ
φροντίσωμεν νὰ μείνωμεν εἰς τὸ σῶμα τῆς
Ἐκκλησίας καὶ ἂς μὴν κατέχωμεν γνώσεις,
δόγματα καὶ ἄλλα πολλά. Ὅσο μένωμεν εἰς τὴν
αὐλὴν τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν κινδυνεύομεν
ἀπὸ προβατόσχημους λύκους τῆς αἱρέσεως καὶ
τῆς ἀπωλείας.
Κάποτε, εἰς τὴν ὑπὸ ἀλλοτρίαν κατοχὴν
Ἑλλάδα, κάποιος ξένος περιηγητής, εἶδε ἕναν
βοσκὸ πού ἔβοσκε τὰ πρόβατά του. Ὅταν ὁ
βοσκὸς ἐκάθισε εἰς τὸ πεζοῦλι ἑνὸς
ἐξωκκλησίου ποὺ εὑρισκόταν ἐκεῖ κοντὰ γιὰ νὰ
7
ξεκουραστῇ παίζοντας τὴν φλογέρα του, ὁ
περιηγητής τὸν ἐπλησίασε καὶ τὸν ἐρώτησε μὲ
περιέργεια: Τί πιστεύεις ἐσύ; Ἀγράμματος
καθὼς ἦτο ὁ βοσκός, δὲν ἐδύνατο νὰ ἐκφράσῃ
τί ἀκριβῶς ἐπίστευε. Δείχνοντάς του ὅμως τὸ
ἐξωκκλῆσι καὶ κτυπώντας τὸν τοῖχο του μὲ τὴν
γκλίτσα του, ἔδωσε ἐν τῇ ἁπλότητί του τὴν
εὔστοχον καὶ σωστὴν ἀπάντησιν: Ὅ,τι πιστεύει
τούτη! Ἡ Ἐκκλησία δῆλα δή. Καί τί πιστεύει
τούτη; τὸν ξαναρωτᾶ ὁ ξένος. Ὅ,τι πιστεύω
ἐγώ! τοῦ ἁπαντᾶ ὁ ἀγράμματος καὶ ἁπλοϊκὸς
ἐκεῖνος βοσκός, ταυτίζοντας τὴν Πίστιν του μὲ
τὴν Πίστιν τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐδῶ παίρνει
σάρκα καὶ ὀστὰ ἡ περίφημος ρῆσις "οὐκ ἐν τῷ
πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ"
παράφρασις τῆς ρήσεως "οὐκ ἐν τῷ μεγάλῳ τὸ
εὖ κείμενον εἶναι, ἀλλὰ ἐν τῷ εὖ τὸ μέγα" ἀπὸ
τοὺς Δειπνοσοφιστάς (Ἀθήναιος,
Δειπνοσοφισταί, 14, 629a-b) τοῦ
πολυπράγμονος ρήτορος, συγγραφέως καὶ
γραμματικοῦ Ἀθήναιου τοῦ Ναυκρατίτου, ἐξ
Αἰγύπτου, τοῦ τέλους τοῦ 2ου αἰῶνος μ.Χ.
Περαίνοντας, θὰ ἤθελα νὰ κλείσω τὰ λόγια
αὐτὰ καρδιᾶς μὲ τοὺς πρώτους στίχους τοῦ
ποιήματος "Μάρτιαι Εἰδοί" τοῦ μεγάλου
Ἀλεξανδρινοῦ ποιητοῦ Κωνσταντίνου Καβάφη.
8
Τοῦτο δὲ τὸ ἀναφέρω εἰς μνήμην καὶ
ἐγρήγορσιν διηνεκῆν:
"Τὰ μεγαλεῖα νὰ φοβᾶσαι, ὦ ψυχή.
Καὶ τὲς φιλοδοξίες σου νὰ ὑπερνικήσεις ἂν
δὲν μπορεῖς,
μὲ δισταγμὸ καὶ προφυλάξεις νὰ τὲς
ἀκολουθεῖς.
Κι ὅσο ἐμπροστὰ προβαίνεις
τόσο ἐξεταστική, προσεκτικὴ νὰ εἶσαι".