SI TAMARO SA KAGUBATAN
Sa liblib ng kagubatan, masayang
naninirahan si Tamaro, ang tamaraw, kasama
sina Ungga ,ang unggoy, Mirang ang musang,
Yawak ang bayawak, Ramo ang baboy damo
at si Asing, ang ahas.
Subalit naiiba si Tamaro sa mga hayop.
Mailap at mabangis ito. Mas gusto niya na
mapag-isa at tumira malayo sa mga
kasamahan niya. Wala siyang kasundo sa mga
ito.
Isang araw habang siya ay naliligo at
nagtatampisaw sa lagaslas ng tubig sa talon ay
nakarinig siya ng kakaibang tunog. Hindi niya
maipaliwanag kung anong uri ng ungol ng
hayop ito, sapagkat kakaiba at napakalakas na
noon lamang niya napakinggan.
“Anong hayop kaya iyon?” tanong ni
Tamaro sa kanyang sarili.
At nagpatuloy ang napakalakas na
kalabog ng mga bagay. Hinanap niya ang
pinagmulan nito. Nakita niya ang makapal na
usok at mga nakatumbang putol-putol na
punongkahoy
Dahan-dahan siyang lumapit at inalam
kung ano ang nangyayari sa kanilang lugar.
Nanlumo siya sa kanyang nakita. Wala ng
buhay ang ilan sa mga hayop. Ang iba ay
nakatali at duguan.
Sa kabilang dako, nakita niya ang mga
magkakaingin na siyang dahilan ng pagkasira
ng kagubatan at pagkamatay ng mga hayop.
Dahan dahan siyang humakbang papalapit sa
mga ito.
Biglang napalingon ang magkakaingin
at nakita siya. Agad na itinutok ng
magkakaingin ang baril sa kaniya at ito’y
ipinutok. Mabilis na tumakbo si Tamaro
papalayo sa lugar na iyon.
Habang nililisan niya ang lugar ay bigla
siyang nakaramdam ng kirot sa kaniyang paa.
“Naku! Tinamaan pala ako ng bala ng
baril nila. Ano ang gagawin ko?” bulong ni
Tamaro.
“Hindi ko kayang itaboy nang mag-isa
ang magkakaingin,” sambit niya sa sarili.
Lakas-loob siyang lumapit sa mga
hayop upang humingi ng tulong at hindi naman
siya nagdalawang salita. Una niyang
pinuntahan si Yawak.
“Aba, bakit ka napadpad ditto? Wala
akong alam na nagawang kasalanan sa iyo.”
nagtatakang wika ni Yawak.
“Kailangan nating magtulong-tulong
upang matigil ang pagkasira ng ating tirahan,”
wika ni Tamaro.
At ikinuwento ni Tamaro ang kaniyang
mga nakita na ginagawa ng magkakaingin.
“Kailangan natin ang tulong ng iba pang
hayop, subalit alam mo naman na takot sila sa
iyo,” paliwanag ni Yawak.
“Oo, nagkamali ako, hindi ko pala
kayang mag-isa sa ganitong sitwasyon,”
pagpapakumbabang tugon ni Tamaro.
Isa-isa nilang hinanap ang mga hayop.
Una nilang nakita si Ungga.
“Naku! May nagawa ba ako na di mo
nagustuhan, krrr krrr krrr,” takot na wika ni
Ungga.
Maya-maya pa, isa-isang dumating ang mga
hayop.
“Myawww, myawww”, takot na ungol ni Mirang.
“Ssshhh, ssshhh, ssshhh”…mahinang bati ni
Asing.
Sinimulan na ni Tamaro na ipabatid sa
mga hayop ang nangyayari sa kagubatan.
Tahimik silang nakikinig kay Tamaro.
 Gumawa ng mainam na plano ang mga
hayop. Natatakot man pero naroon parin ang
layunin nilang mapangalagaan ang kanilang
tirahan. Kailangan nilang mapaalis ang mga
kaingero sa gubat.
Sama-samang nilusob nina Tamaro at
ng lahat ng mga hayop sa kagubatan ang
magkakaingin. Sa sobrang takot, dali-daling
nagtakbuhan ang mga ito papalayo sa gubat.
“ Mga kaibigan, humihingi ako ng tawad
sa aking nagawang kasalanan sa inyong lahat.
Akala ko ay kaya kong mabuhay nang nag-
iisa,” paliwanag ni Tamaro.
Kalimutan mo na iyon, ang mahalaga ay
nagtulong-tulong tayo upang mailigtas ang
kagubatan na ating tirahan,” wika ni Yawak.
Tuwang-tuwa ang mga hayop sapagkat
naging matagumpay ang kanilang layunin na
mapaalis ang mga kaingero sa gubat. Iyon ang
naging simula ng kanilang pagiging
magkakaibigan.
Mula noon, naging mabuting kaibigan si
Tamaro sa kaniyang mga kasamahan.
Samantala, ang magkakaingin ay hindi
na muling nakita doon.
Masayang namuhay ang mga hayop sa
kani-kanilang tahanan sa kagubatan.