© რაულ მამალაძე

ზოგადსაკაცობრიო ცივილიზაციის აკვანი იბერიული რასსის (მოდგმის) წიაღში

დაირწა. იბერიული სულიერ–კულტურული მონაპოვრები საფუძვლად დაედო მას
შემდეგ, მის ნაკვალევზე მოსულ ცივილიზაციებს. დედამიწის სხვადასხვა კუთხეში
გაბნეულ გენეტიკურ ნათესავთაგან გამორჩეულად, დიდი იბერიის პირდაპირი
მემკვიდრე ქართველი ხალხია. მისი ენა, ანბანი, ტრადიცია უძველეს დროში
დანთებული იმ დიდი კოცონის ალითაა გამთბარი… და მინავლებული ნაღვერდლის
გაღვივებას ჟამს ელოდება. თქვენ წარმოიდგინეთ და იბერიული რასსის (მოდგმის)
დეკადანსის დადგომისას, ამგვარი, „განპირობებული მომავლის“ სჯეროდათ ჩვენს
წინაპრებს.

წიგნში დადასტურებულია ქართული მსოფლშემეცნებითი სამყაროს უმთავრეს,

საკვანძო სიტყვების მიღმა რიცხვული, დაფარული კვალის არსებობა. ქართულთან
მიმართებაში უარყოფილია სიტყვის ბუნებრივად, ხმების მიბაძვით წარმოქმნის
თეორია. მინიშნებულია ციფრული კოდის უმთავრესი თეოსოფიური ღირებულებები
და დამტკიცებულია, რომ სიტყვის აზრობრივი მნიშვნელობა, მისი
მასინთეზირებელი ასო–ნიშნების სემანტიკისა და მათში ჩადებული, დაფარული
მათემატიკური ლოგიკის არსზეა დაფუძნებული; წარმოდგენილია სემანტიურად
გახსნილი იბერიული მორფემული მატრიცის ფრაგმენტი და მოსინჯულია ნიადაგი
იმის შესამოწმებლად, რომ იგი თავის ღირებულებას სხვა ძირძველი ენების
სივრცეშიც ინარჩუნებს ანუ ამჟღავნებს ფუძე–ენის თვისებას; მოტანილია
„სიტყვადწარმოქმნის“ ერთიანი მექანიზმის არსებობის ნიშნები.

მოხსნილია იოანე–ზოსიმეს წერილის _ „ქებაÁ და დიდებაÁ ქართულისა ენისაÁ“ _

94 და 4000 წელთან დაკავშირებული და დღემდე გაუხსნელი შიფრი. გახსნილია
ლაზარეს აღდგინების ანბანური საიდუმლო.

ანბანსა და ენაში ამოკითხულია იბერიული პირამიდის რიცხვული ჰიპოსტასი.

გახსნილია მასში ადამიანის სულის მოძრაობის ანთროპოსოფიური სურათი.

ქრისტეს ხორციელად მოსვლამდე ათასეული წლებით ადრე შექმნილ ანბანსა და

ენაში ამოკითხულია მისი მოსვლის პროგრამა, ქრისტეს გზა, ღვთისმშობლის
პირველსახე, ძველი აღთქმიდან „დაბადების“ სტრუქტურული სურათი და ა.შ..
რიცხვულ სისტემაზე დაყრდნობით, ამოკითხულია სახარების ფრაგმენტებში
ჩადებული ფარული, თეოსოფიური ინფორმაცია.
გაანალიზებულია, იბერიული მსოფლშემეცნებითი სამყაროს უმთავრესი
სტრუქტურები. აღწერილია მთვარის, მზის ასტრონომიული გზები, ახსნილია
ადამიანის ანატომიური აგებულების სახელწოდებათა დარქმევის მექანიზმი და
დადასტურებულია იბერიული სამყაროს მიერ მათი ზედმიწევნითი ცოდნა.

მიგნებულია მათემატიკური აზროვნების იბერიული სათავეები; ანბანისა და ენის

სტრუქტურათა ანალიზით გახსნილია გეომეტრიული, თვლის სისტემის, სინტაქსის
და დროის აღრიცხვის სისტემათა მექანიზმები და სხვა მრავალი.

წარმოდგენილი სამეცნიერო ინფორმაციის მიუხედავად, წიგნი ფართო მკითხველზეა

გათვლილი და მოყვანილ მათემატიკურ არსში გარკვევა წინასწარ მათემატიკურ
მომზადებას არ საჭიროებს. წიგნის სტილი ისეა შერჩეული, რომ რიცხვულ–ასოითი
ინფორმაცია ადვილად მისაღები გახდეს მკითხველისთვის.

განხილული და გადაწყვეტილი საკითხების ფონზე, ავტორები სამეცნიერო

საზოგადოების წინაშე სვამენ იბერიული რასსის (მოდგმის), იბერიული
ცივილიზაციების წარმოშობის, მისი სულიერ–კულტურული მონაპოვრებისა და
ისტორიის ახლებურად გააზრების საკითხს.

გრაალი ქართულ ანბანში

დამწერლობა ერის სავიზიტო ბარათია, რომელიც ეროვნული გონის ყველა შიგა და
გარეგნულ მახასიათებელს მოიცავს. ქართული ენის სამი დამწერლობა ჩვენი
ეროვნულობის გენეტიკური კოდია, მასშია განფენილი ქართული, ეროვნული
მსოფლშემეცნებითი სამყარო. მისი სახელი „დედა–ენა“, არა მხოლოდ ენისადმი
ჩვენს დამოკიდებულებას გვიჩვენებს, არამედ მის მიმართებასაც სხვა ენებთან…
ეზოთე–რულ აზროვნებაში მშობელი, დედა ცოდნის, ინფორმაციის მიღების
იდენტია; მშობელი გენეტიკურად და ხორციელად საწყისი ინფორმაციული
უზრუნველყოფაა, წყაროსთვალია სიკეთისა და სიცოცხლის… მაშინ „დედა ენაში“
ღვთისმშობლის ჰიპოსტასი16 უნდა ვიხილოთ. უკვე „დედა–ენის“ სახელწოდებაში
დევს არის გასა–ღები… მისი სხვა ენათა მიმართ დედობა…
ანბანი რელიგიისა და ენის, ეროვნულობისა და ერის მენტალობის, ტრადიციებისა და
მომავლის ჭვრეტის შერწყმა, თავმოყრაა. იგი პრეისტორიული წარმონაქმნი და ერის
ცხოვრების თანამგზავრია. ისევე როგორც ენა, ანბანი თავდეპირველ, საწყისთან
ერთად ინახავს ჭეშმარიტ ინფორმაციას ერის განზოგადებული თვალთახედვის,
შემეცნების, სამყაროს აღქმის, სტრუქტურულ ერთეულთა ურთიერთმიმართების
თაობაზე. ლაზარეს მისტერიალური არსებობა (მისი აღდგომის 4000 წელი),
ქართულ ანბანში გამონაკლისი არაა, როგორც ქვემოთ ვნახავთ, ძირითადი
სტრუქტურული ერთეული, რასაც სამყაროს აღწერაში ანბანი ეყრდნობა, გზაა. ეს
მნიშვნელოვანი მომენტია და თითოეული გზა ალეგორიულად აღწერს, მისი
გავლისას წინშემხვედრ ფათერაკსა თუ თავგადასავალს. ამგვარად მიიღწევა ქართულ
ანბანში სამყაროს მსოფლშემეცნებითი აღწერა. დამხმარე სტრუქტურულ
ერთეულებად შეიძლება ჩაითვალოს გზაზე შემხვედრი, განზოგადებისა და
თვისობრიობის მატარებელი სტრუქტურები, მაგალითად, კუ, ხე, ბუ, სახლი და ა.შ.
როცა ასეთ მნიშვნელოვან მომენტზე ვსაუბრობთ, როგორიც ანბანისთვის სამყაროს
აღწერის ძირითადი სტრუქტურული ერთეულია, უნდა ისიც ითქვას, რომ ამა თუ იმ
გზის არსებობის თაობაზე დაშვებული ეზოთერული ჰიპოთეზა, მრავალმხრივ
შემოწმებას უნდა გადიოლდეს სემანტიური, რიცხვული არსის, ლოგიკური
თანმიმდევრობისა და ა.შ. სურათ–ხატების თვალსაზრისითაც კი. მხოლოდ ამ
კომპლექსური შემოწმების საერთო შედეგმა უნდა განაპირობოს, მისი მიღებისა თუ
უარყოფის თაობაზე, საბოლოო დასკვნა. წიგნში აღმოაჩენთ, რომ ანბანის
სტრუქტურული აგებულების შესახებ ამ თეორიულ მიგნებას სერიოზული,
ფაქტობრივი საფუძველი აქვს. ქართულ ანბანურ გზებს შორეულ და იდუმალებით
სავსე, რაღაცით მაინც ნაცნობ და ახლობელ, ჩვენი წინაპრების საუფლოსკენ
მივყავართ.

ქართული ანბანი განსაკუთრებული ფენომენია. ამაზე ჩვენ, ამ წიგნის ყველა აბზაცში

ვისაუბრებთ. ანბანის ასო-ნიშანი ანბანურ ჯგუფში ბგერაააას შეესაბამება. ამავე დროს
მწკრივში თანმიმდევრობის ადექვატურად ასო-ნიშანი რიცხვს გამოხატავს.
მაგალითად, “ა” რიგში პირველია და რიცხვ მნიშვნელობითაც 1-ია; “კ” რიგში მე-11-ეა
და რიცხვ-მნიშვნელობითაც 20-ია, “ც” რიგით 29-ეა და რიცხვ-მნიშვნელობით 2000
და ა.შ. ასო-ნიშნებს თავიანთი სახელდება აქვთ, მაგალითად, “ა” – “ან”-ია (“ან”-ი
ჰქვია), “ბ” – “ბან”-ი, “დ” – “დონ”-ი და ა.შ.

ქართული ანბანური დამწერლობის რიგი თვლის ათობით სისტემაშია. ასო-ნიშანთა

რაოდენობრივი მნიშვნელობების სიმრავლე (ე.წ. რიცხვ-ნიშანი), “ა”-დან “თ”-მდე
ციფრებს იძლევა; “ი”-დან “ჟ”-მდე ათეულებს და ა.შ. ასეთი დალაგება, სულ ცოტა,
ანბანისა და თვლის სისტემების პარალელური შექმნის დასტურია.
ამასთან, არსებობს ერთი უმნიშვნელოვანესი მომენტი –
რიცხვისთეოსოფიურ ღირებულებითი სკალა, რომელსაც თვისობრიობა,უპირველეს
ად ღვთიური კანონზომიერება და წესრიგი შემოაქვს ერთიანანბანურ-
რიცხვით სისტემაში. მასში თქვენ, კითხვისას თანდათანობით ჩაიხედავთ.
 იყო პერიოდი, მასზე საუბარს გაურბოდნენ, იგი იმ არაგასამხელ იდუმალებათა
რიგიდანაა, რომელიც გაცხადების ღვთიურ ჟამს ელოდებოდა…

თეოსოფიური სისტემის პირველსაწყისად, ასო-ნიშნის რიცხვნიშანში გადასვლის

ექანიზმი და მისი მისტიურ სემანტიური მთლიანობა უნდა მივიჩნიოთ. ერ მხრივ,
ანბანის ასო-ნიშნების შექმნის ლოგიკური საფუძვლები, მეორე მხრივ, მისი რიცხვ-
ნიშანთან დაკავშირება და მისტიურ-სემანტიური მნიშვნელობების გათვალისწინება;
საყოფაცხოვრებო, ეთნოფსიქოლოგიის, მეცნიერული და სულიერი ფაქტორების
კომპლექსური ასახვა, ანუ მეტაფიზიკური17 და მატერიალურის ერთობლივი აღწერის
აუცილებლობა, ურთულესი ამოცანის წინაშე აყენებდა ანბანის შემოქმედ ქურუმთა
კასტას. ამ გლობალური კომპლექსური ამოცანის გადაწყვეტისას, ყოვლისმომცველი
სრულყოფილების მიღწევა, მხოლოდ ღვთიური წყალბის დასტურად უნდა
მივიჩნიოთ. ქართული ანბანის თეოსოფიური არსის აღწეა არ შეადგენს წინამდებარე
წიგნის ამოცანას, მაგრამ მკითხველის სასაუბრო თემაზე დამგზავრებისთვის
რამდენიმე ძირითადი მომენტი უნდა განვმარტოთ.
სამყაროსა და დროის ციკლურობა, წრებრუნვა, ანბანში რიცხვნიშნების
ციკლურობითაა ასახული (რაც მათ მნიშვნელობებსა და რიგით ნომრებს შორის
მათემატიკური მოქმედებების კომპლექსშია გამოხატული):

1. ან – 1; 1 : 1 = 1;
2. ბან – 2; 2 : 2 = 1;
3. გან – 3; 3 : 3 = 1;
4. …
9. თან – 9; 9 : 9 = 1;

პირველი დონის დასასრული

10. ინ – 10; 10 : (1 + 0) = 10;

11. კან – 20; 20 : (1 + 1) = 10;

12. ლას – 30; 30 : (1 + 2) = 10;

13. …

18. ჟარ – 90; 90 : (1 + 8 ) = 10;

19. რაე – 100; 100 : (1 + 9) = 10;

მეორე დონის დასასრული

20. სან – 200; 200 : (2 + 0) = 100;

21. ტარ – 300; 300 : (3 + 1) = 100;

22. …

28. ჩინ – 1000; 1000 : (2 + 8 ) = 100;

მესამე დონის დასასრული

29. ცან – 2000; 2000 : (2 + 9) = 2000 : 11 =

2000 : (1 + 1) = 2000 : 2 = 1000;

30. ძილ – 3000; 3000 : (3 + 0) = 1000;

31. წილ – 4000; 4000 : (3 + 1) = 1000;

32. …

37. … – 10000; 10000 : (3 + 7) = 1000;

წრებრუნვის ნიშნები, ანბანში რამდენიმე დონეს აფიქსირებენ. მიაქციეთ ყურადღება,

ასო-ნიშან “ცან”-ს, იგი ანბანში თეოსოფიური გასაღების ფუნქციას ასრულებს,
შეიძლება ითქვას მისი არსებობის დასტურია. ერთი შეხედვით წრებრუნვებით
აღმავალი ფართო კიბე იშლება ღვთიური საუფლოსკენ …

წრებრუნვას თუ პირდაპირი მნიშვნელობით გავიგებთ, იგი შეკრული წრეა და

რადგან ნული თავდაპირველად არც არსებობდა, შეკრული წრე, სწორედ მისი ნიშანი
იყო, მას პირდაპირ ხატავდნენ:

წრე – 0 (“ნული “),

მის წინ ციფრი წრებრუნვების რაოდენობას აფიქსირებდა: 10 – ერთი წრებრინვა; 100
– ათასჯერ ერთი, ანუ მეორე თვისობრივი წრებრუნვა და ა.შ.

ანბანსა და ლექსიკის რიცხვულ-

სემანტიური ერთიანობა ხაზს უსვამსმთელი სივრცის სრულყოფილებას, უფრო მეტი
ც, ღვთიურსრულყოფილებას და ამ სივრცეს გამორჩეულ ადგილს აკუთვნებსზოგადს
აკაცობრიო სტრუქტურულ საგანძურში. შეიძლება ითქვას, მთელ წიგნს, ამ
შეხედულების დასაბუთება მუდმივ კონტექსტად გასდევს.
ქართულ ანბანში იმდენად გლობალური ასოითი, რაოდენობრივი დათეოსოფიურ-
ანთროპოსოფიური ფუნდამენტური სისტემაახორცშესხმული, რომ საშუალებას ქმნი
ს დამწერლობაში ასახოს სამყაროსმსოფლმხედველობრივი, მეცნიერული და სემანტი
ური სრულყოფილისურათი, უფრო მეტიც, მომავლამდე მიიტანოს მსოფლშემეცნები
თი დაიმდროინდელი მეტაფიზიკური ხედვა. მიუხედავად იმისა, რომ
განცხადებულად ასოთა თანდაყოლილი რიცხვულ-სემანტიური დოქტრინა ქრისტეს
შემდგომი პერიოდისაა, უკვე ის სახარებისეული ფაქტი, რომ იესო ქრისტე მასზე
უწყოდა, ადასტურებს მის ადრექრისტიანულ დაფარულ არსებობას. არსებობს
ტექსტი, სდაც აღწერილია, როგორ შეაცბუნა მცირეწლოვანმა იესომ, რიცხვთა
იდუმალი აზრის ცოდნით თავისი მასწავლებელი. რიცხვული მისტერიის საუფლო
წინაღობად კი არ ქცეულა, პირიქით, განაპირობა ტრადიციული ქრისტიანობის
დამკვიდრება საქართველოში. ნურც ე.წ. “რიცხვთა მისტიკას” მივიჩნევთ
არაბუნებრივად, რასაც რიცხვთა მისტიკას ვეძახით, რაოდენობრივი აქსიომატიკის
საფუძველზე ენობრივი სივრცის სემანტიური დატვირთვის ლოგიკური
საფუძველია. ეს არქეოლოგიაა სიტყვაში რიცხვული კვალის დასაძებნად, სიტყვის
მიღმა იდუმალი სემანტიურობის, ჩადებული იდუმალი აზრობრივი დატვირთვის
ლოგიკური საფუძველია. ეს არქეოლოგიაა სიტყვაში რიცხვული კვალის
დასაძებნად, სიტყვის მიღმა იდუმალი სემანტიურობის, ჩადებული იდუმალი
აზრობრივი დატვირთვის სახილველად. იგი თვისობრიობის რაოდენობაში ასახვის
საშუალებას იძლევა. ბუნებრივი ის გლობალური ლოგიკური მთლიანობა აღმოჩნდა,
რასაც ქართულ ენასა და ანბანში ვხვდებით.
უფრო მარტივად რომ ვთქვათ, ჩვენს წიგნში აღმოაჩენთ, რომ არსებობს რიცხვთა
არითმეტიკული ტოლობები და ურთიერთმიმართებები, მათემატიკური ლოგიკის
ელემენტები და იბერიული თეოსოფიური მათემატიკის, ჯერ კიდევ ბოლომდე
შეუსწავლელი ტოლობები, რომლებზე დაყრდნობითაც შექმნილია იბერიულის
სიტყვათა ფუძეები, სიტყვები და მთელი იდეომები18; გამოდის, რომ იბერიულ
სიტყვას (ყოველ შემთხვევაში, მათ დიდ უმრავლესობას) რიცხვი უდევს საფუძვლად.
აქედან ლოგიკურია დასკვნა, რომ ჯერ ეს მათემატიკური ტოლობები არსებობდა და
შემდეგ შეიქმნა ის ენა, რასაც იბერიულს (ქართულს) ვეძახით. ბუნებრივად ჩნდება
კითხვა, ვინ შექმნა, ან ხელოვნურია თუ არა ასეთი ენა? ყოველ შემთხვევაში, მისი
ერთი ნიშანი, ყოველმხრივი სრულყოფილებაა, ქართულს აშკარად აქვს.
ამ წიგნის წაკითხვის შემდგომ, არათუ რიცხვულ-სემანტიური და მისტიური
ერთიანი სისტემის წარმოშობის, უფრო მეტიც, მისი სრულყოფილების თარიღი
იმდენად შორეულ წარსულში იწევს, შეფასება ძნელდება. ბუნებრივად, დღის
წესრიგში დგება ქართული ანბანის წარმოშობის ხელახალი დათარიღების საკითხი.

ეს სწორედ ის მოდენტია, როცა ლოგიკა უძლურია და მეცნიერებასთან ეზოთერული

აზროვნების თანადგომა ხდება აუცილებელი…

აქვე ჩნდება ერთი საინტერესო და ბუნებრივი ანალოგია: თანამედროვე

კომპიუტერულ ტექნოლოგიებში სიტყვა (ბრძანება) გარდაიქმნება ჯერ რიცხვად და
შემდეგ ფიზიკურ (ელექტრულ) იმპულსად; ამ იმპულსებზე ხდება კომპიყტერული
რეაქცია (შედეგის გამომუშავება, პასუხის დათვლა და ა.შ.). ადამიანის ტვინში კი
სიტყვა პირდაპირ ფიზიკურ (ელექტრულ ) იმპულსად გარდაააიქმნება და იგი იწყებს
შესაბამის რეაქციას. ახლა, იმის გათვალისწინებით, რომ სიტყვის მიღმა ისევ რიცხვი
დევს, ადამიანისა და კომპიუტერის მიერ ინფორმაციის გადამუშავების პროცესთა
შორის ზედმიწევნითი მსგავსება სახეზეა.

მუშაობისას არ გვტოვებდა განცდა, რომ რეალურად ვიხილეთ უზარმაზარი,

სრულყოფილიმსოფლშემეცნებითი სამყარო, უკიდეგანო ენობრივი სივრცის
ლაჟვარდები, რომელიც მხოლოდ უდიდესი კულტურისაა და მეტაფიზიკური
აზროვნების ხალხს შეიძლება ჰქონოდა. დანამდვილებით შეიძლება ითქვას, რომ ამ
საფუძვლებზე იდგე კოლხეთის უმაღლესი რიტორიკული სკოლა, აკადემია.
შემორჩენილ მატერიალურ ძეგლთა, ამ მათი ნაშთების შედარებით სიმწირეს თავისი
ახლნა აქვს, სრულიად განსხვავებულ თვისობრივ დონეს ეთანადება იმდროინდელი
სულიერი საგანძური. სულ უფრო ცხადად იკვეთება იბერიული რასსის სულიერი
მისია.

შევეცადოთ, გამოთქმული შეფასების დასაბუთებას.

როგორც პრაქტიკა გვიჩვენებს, მკითხველს და დამწყებ მკვლევარს განსაკუთრებით

აინტერესებს ანბანში გახმაურებული მათემატიკური თეორემების ან მუდმივას
ხილვა, ისეთების როგორიცაა პითაგორას თეორემა, “პი” რიცხვი და ა.შ. ვინ
მოთვლის, მისი რამდენი ვარიანტია ცნობილი. ეს ბუნებრივიცაა. ზოგი ხედავს წვეთს
და მიაჩნია, რომ მდინარე იხილა, ზოგი მდინარეშია და მიაჩნია, რომ ზღვა ნახა,
ზოგიც ზღვაშია და ოკეანედ ეჩვენება; რაც უფრო ადრე მივხვდებით, რომ არსი
წყალია მით უკეთესი…

პიტაგორას თეორემის მსგავსი, იმ დროისთვისაც ფუნდამენტური მათემატიკური

საყრდენი ანბანში მრავალგზისაა გამოყენებული. დასაწყისისთვის შემოგთავაზებთ
პითაგორას თეორემის კიდევ ერთ ვარიანტს:

ანბანში ასო-ნიშანი “ლას”-ი (12,30) თეოსოფიურად სამის იდენტია, მისი როგორც

რიგითი ნომრის, ისე მნიშვნელობის ციფრთა ჯამი სამის ტოლია: 1 + 2 = 3 +0 = 3,
თანაც მნიშვნელობით – 30-ია.

მისგან სამი საფეხურით ქვემოთ “იოტა”-ა (15,60), იგი ოთხის იდენტია, მისი
მნიშვნელობის რიგოთ ნომერზე გაყოფა ამას ადასტურებს -

60/15 = 4, თანაც მნიშვნელობით – 60-ია;

კიდევ სამი საფეხურით ქვემოთ “ჟან” – ია (18,90), იგი ხუთის იდენტია -

90/18 = 5, თანაც მნიშვნელობით 90-ია

ვიღებთ სამკუთხედს (სამის ტოლი საფეხურები ამის დასტურია) 3,4,5 გვერდებითა

და 30, 60, 90 კუთხეებით, თანაც 90 გრადუსიანი კუთხის პირდაპირ 5-ის ტოლი
ჰიპოთენუზაა, 60 გრადუსიანი კუთხის პირდაპირ უდიდესი კათეტი – 4-ის ტოლია,
ხოლო უმცირესს კუთხეს (30 გრადუსი) უმცირესი კათეტი (3-ის ტოლი) შეესაბამება.
ეს პითაგორას ცნობილი სამკუთხედია (იხილეთ ნახაზი 1), პითაგორას თეორემისა და
მთელი პლანიმეტრიის საფუძველი (!). მისი ასო-ნიშნები გარკვეულად ირეკლავს
ღვთიურ სიტყვას – “ლაჟვარდს”. ის, რომ ეს თეორემა პითაგორას დაბადებამდე 1000
წლით ადრე, შუმერთათვის ცნობილი იყო, პირდაპირ ეხმიანება ჩვენი წიგნის
უმთავრეს თემას; იბერიულმა რასსამ ეს თეორემა პითაგორას დაბადებამდე იცოდა…

დავუბრუნდეთ ისევ თხრობის საგანს. ქართული ენის მისტიურობის დასტურია

თვით ისეთი იდუმალებით მოსილი ძეგლი, როგორიცაა – “ქებაი და დიდებაი
ქართულისა ენისაი” არც ის უნდა გაგვიკვირდეს, რომ ქრისტიანობა, როგორც
რელიგია, საერთოდაც ამ მისტიური სამყაროს წიაღში აღმოცენდა და სულიერად
მომზადდა.
„ხოლო აწ ღმერთმა მთელს სხეულში გაანაწილა ასოები, როგორც
ინება“(კორინთელთა 12. 18).
საუბარი ანბანური მისტიკის მეორადობის შესახებ იქამდე იყო აქტუალური, სანამ
ანბანში მისი ცალკეული შემთხვევები იყო დაძებნილი. დღეისთვის სურათი
საპირისპიროდ იცვლება და ამის დაბეჯიდებითი მტკიცება გართულდება; ცხადია,
ეს უკანასკნელი დასკვნა, უპირველესად, დედა ენასა და

ანბანს ეხება. აეაერთგზის გამეორებული იდუმალება – „პირველად იყო სიტყვა და

სიტყვა იგი იყო ღმერთთა თანა და ღმერთი იყო სიტყვა იგი…“ დღეს რეალურად
კონტურებს იძენს და ამ იდუმალების ბუნდოვანებიდან სულ უფრო ცხადად
იკვეთება ღმერთის და სიტყვის ერთობის დიდებული შარავანდი.

„ერთია სხეული, მაგრამ მრავალი ასო აქვს, და ყოველი ეს ასო ერთი და იმავე
სხეულისაა, და თუმცა მრავალია, მაინც ერთ სხეულს ქმნის, ასევეა
ქრისტეც.“(კორინთელთა 12.12).
თანდაყოლილი სიმბოლიზმის ინსტიქტი განასხვავებს რასსებს და როგორც
აღმოჩნდა თეთრი რასსისთვის იგი რიცხვშია (შავი რასსისთვის – ფერში, ხოლო
წითლისთვის – გეომეტრიულ ფიგურებსა და სურათებში) გამოხატული. თეთრი
რასსის დევიზში იბერიულმა სამყარომ რეალურად, მხოლოდ „ყოველივე რიცხვით…“
შეიტანა. ამ დევიზის გაგრძელება „… ყოველივე ზომით, ყოველივე წონით“ იმ
დამპყრობელის დამატებულია, იბერიული რასსის დეკადანასის პერიოდში რომ
იმძვლავრა, მზა სახით რომ მიიღო, დაიპყრო… აითვისა, გაითავისა და თავისად
ჩათვალა…

ენა არაა და არც შეიძლებოდა ყოფილიყო მხოლოდ პირობითი სიგნალების

ერთობლიობა. მაშინ ამ ენის თითოეული ფუძე, ამ ენაზე მოლაპარაკე ხალხის რაიმე
ობიექტზე წარმოდგენის ანალოგი, უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვით, ანარეკლი
უნდა იყოს. ხოლო ფუძეთა მთელი ერთობლიობა, ამ ხალხის სრული
მსოფლშემეცნების იდენტი ხდება19. ხალხის მსოფლშემეცნების ამ გრანდიოზულ
სქემაში ანბანი, ბგერითი ნიშანი (ფონემა) უმცირესი ელემენტია, საშენი მასალაა,
რომელიც განსაზღვრავს მთელი ნაგებობის სიდიადეს…
თხრობის ლოგიკა მოითხოვს, გავიხსენოთ ბაბილონის გოდოლის შენენბის
ბიბლიური თქმულება, რადგან ენასთან დაკავშირებული ღვთიური სასწაულები
სწორედ იქიდან იღებს სათავეს…

– „ხოლო ძენი ქამისანი: ხუს და მესარაიმ, ფუდ და ქანენ; ხოლო ხუს შუა
ნებაროთ. მან იწყო გმირ–ყოფად ქუეყანასა ზედა.“

– „და ქმნა დასაბამ მეფობისა მისისა

– ბაბილონი.“(მცხეთური ხელნაწერი).

ნებროთ–გმირი „ქართლის ცხოვრების“ მიხედვით მოიკლა ქართველთა

ბაბილონური ეთნარების, ნოეს ძე იაფეთის შვილთაშვილების მიერ. დასაფლავდა
საქართველოში და ქართულ მიწად იქცა(!). სწორედ ნებროთის სამეფო – ბაბილონის
გოდოლის მშენებლობისას მოხდა ენასთან დაკავშირებული უმნიშვნელოვანესი
ბიბლიური ფაქტი (იგი ნებროთის გოდოლათაც იწოდება):

– „და თქუა უფალმა ღმერთმან: აჰა ნათესავი ერთ და ბაგენი – ერთ ყოველთა, და
ამის იწყეს ქმნად და აწ არა დააკლდეს მათგან ყოველნი, რაოდენაც იქნებონ ქმნად.“

– „მოვედით, გარდავიდეთ და შევურინეთ მათ ენენი მუნ, რათა არა ესმოდეს

თვითოეულსა ხმაი მოყუასისა.“

– „და განათესნა იგინი უფალმა მუნით პირსა ზედა ყოვლისა ქუეყნისასა. და

დაცხრეს მშენებელნი ქალაქისა და გოდოლისნი.“ (მცხეთური ხელნაწერი).

დაინაწილა ყველამ თავისი წილი, მავანი ხერხით, მავანი ნაჯახით ჭრიდა და

მიჰქონდა ბაბილონიდან ენა თავისთვის. მხოლოდღა ერთმა არ ახლო ხელი,
რომელსაც დარჩა იგი… და „შეურევნად“ შეეცადა შეენახა…
თავდაპირველი ფუძე–ენის, ბაბილური ენის, ბაბილონის გოდოლის მშენებელთა
ენის თაობაზე გვაქვს საუბარი…

ქართული უფრთხილდება სიტყვას –„ბაბილო“, იგი მისთვის ღვთიური, მაღალი

ვენახია. ბაბილუ – ღვთის კარიბჭეა (აქადეური), ბაბილო – ვენახის ახალი, მწვანე,
ლორთქო ფოთოლია (გურ. დიალექტი), баби-лон – დედაკაცის საშო, წაღი
(სლავური). ეს არასრული, მაგრამ ერთიანი სემანტიური სივრცეა…

„თქვენ მამებმა ჭამეს მანანა უდაბნოში და დაიხოცნენ“ – ეუბნევა იესო მრევლს. „მან–
ანა“–ში შეგვიძლია „მან“–იდან „ან“–ამდე ანბანის გზა დავინახოთ, ამ ერთა ანბაბისა,
ვინაც ის დაჭრა, დაამახინჯა და შეამოკლა…

– „მე ვარ პური სიცოცხლისა“ (იოანე,6, 48-49.) აგრძელებს იგი –

პური – „ხლებ“ (სლავ.)

მუდმივი თანმ–ხლებ–ი თითოეული ადამიანის ძისა. სიტყვა – „პური“–ს ქართულ

სემანტიურ არსზე ჩვენ კიდევ ვისაუბრებთ…

ბაბილონიდან დაიწყო იბერიულმა რასსამ სასოებითი მოვლა და ზოგადსაკაცობრიო

ღირებულებების, იმ ღვთიური სასწაულისა, რასაც დღეს ქართული ენა ჰქვია…
ბედისწერის უკუღმართობის ვიწროებაში, ეს გზა არ ყოფილა იოლი; მითუმეტეს
ანბანურ ბედის წერილში, ასო–ნიშან „ყარ“–ში (ხრწნილებაში) შესვლის შემდეგ.
ძნელია იპოვო არგუმენტი იმის სასარგებლოდ, რომ ათასწლეულების წინ
ვარსკვლავებზე ამოკითხული ბედისწერა ჭეშმარიტი არაა…

მაშინ დამდგარა ჟამი მისი გაცხადებისა…

თითქოსდა ზემოდან ჩაგვესმის სკალარული სიტყვები, რომელსაც მთელი იბერია

ელის:

„ – ლაზარე, გამოედ გარეთ!“

იბერიული პირამიდა
პირამიდის სულიერი ნიშნულები
მიძინებული სასწალების საუფლო, ქართული (იბერიული) ანბანი და ენა კიდავ
არაერთ თავბრუდამხვევ იდუმალებას ინახავს. ისეთი განცდა გვიჩნდება, თითქოს
უძველეს განძთსაცავში ამოვყავით თავი, სადაც მტვერწაყრილი ურიცხვი საუნჯეა
დახვავებული. კარგად გვესმის, დრომ თავისი კვალი დაატყო, საგანძურის ბევრი
ძვირფასი თვალი ქვა ჩაქრა (იმდროინდელმა ბევრმა თეოსოფიურმა არგუმენტმა და
ფაქტმა ღირებულება დაკარგა), მაგრამ როგორც კი რომელიმე მათგანს ხელში აიღებ,
მტვერს გადაწმენდ, მზის სინათლეზე გამოიტან, ისე ლამაზად და სულისწამღებად
აკიაფდება, თვალს მოგტაცებს… რაც უმთავრესია, იმაზე მეტად ღირებული გახდება,
როგორც ყველაფერი ჭეშმარიტი და უძველესი, ვიდრე თავდაპირველად იყო…

ახლა შევეცდებით ენასა და ანბანში არსებულ ერთ ზებუნებრივ სასწაულზე

მოგითხროთ… თქვენთან ერთად, ერთ სულიერ, ღირებულებით განძს გადავაცალოთ
წარსულის „მტვერი“:

რეალურად ანბანის პირველ თორმეტი ასო–იშანი სულიერ სამყაროსთანაა

შესაბამისობაში. უმთავრეს საფუძვლად ამას მართმადიდებლური სამყაროსთვის
მრავალმხრივ ღვთიურად აღიარებული რიცხვი – თორმეტი აქვს. თორმეტი სამჯერ
ოთხია (სამოთხეა), ანუ ამტერიალურისა და სულერის ნამრავლი. ამ პირველ თორმეტ
სულიერ საყრდენს ასო–ნიშან „თან“–ის – „პირიმზის“, „ცხრათვალა მზის“ სხივები
ასხივოსნებენ. „თან“–ის რიცხვ–ნიშანი 9–ა, მზის ცხრათვალის შესატყვისად ცხრის
ჩათვლით რიცხვთა ჯამი (უმნიშვნელოვანესი თეოსოფიური მახასიათებელი, ე.წ.
რიგობითი ჯამი) კი –

1 + 2 + 3 + … + 8 + 9 = 45;
თავის მხრივ –

45 = 9 * 5.
აქ 9 – მზის „თუალთა“ რაოდენობაა, 5 კი ის რიცხვია, რომლის შესატყვის რიცხვ–
ნიშნიდან ანუ „ენ“–იდან ანბანში ყრმა იესო იბადება (ამაში და რიცხვების
თეოსოფიური ღირებულებების თაობაზე, აქ გამოთქმულ ყველა შეფასებაში, ქვემოთ
დავრწმუნდებით). აი, რას ადგას ცხრათვალა მზე. საბოლოოდ, სულიერ ველს სამი
ასო–ნიშანი „თ“; „ლ“; „ა“ საზღვრავს:

„თან“–ი(9) – პირიმზე; „ლას“–ი(12) –ანბანის სულიერების სამანი, თავისთავად

ღვთის აპოკრიფი და მეთორმეტე, სულიერი სამყუდრის ბოლო ასო–ნიშანი; „ან“–
ი(1), როგორც ანბანის თეოსოფიურ–ღირებულებით საწყისი. მათი ერთობლიობა კი
გვიცხადებს მესხურიდან გურულ დიალექტში შესულ სიტყვას – „თლა“ –„ერთ“–
იანად, „სულ“–მთლად; თვლა (ამაზე საუბარს ქვემოთ კიდევ გავაგრძელებთ ასო–
ნიშან „ლასა“–ს განხილვისას), მათი რიგითი ნომრების ჯამი –

9 + 12 + 1 = 22,
22 განსაკუთრებული, მმართველობითი ღირებულების თეოსოფიური რიცხვია. ეს
სიტყვა, „თლა“–მთლიანობა, ანბანის სულიერი ველის სრულყოფილად
შემოსაზღვრას გულისხმობს.

სულიერება ქართული ანბანის გვირგვინია, გნებავთ სახურავი და საყუდარი. მასში,

ანუ 1–დან 12–მდე ასო და რიცხვ–ნიშნები ოთხი უმნიშვნელოვანესი თვისობრივი
საყრდენია, ოთხი მისტიური რიცხვი, რომელებიც დასრულებული წრებრუნვის
(ციკლურობის) ნიშანს ატარებენ. ეს უკვე განსხვავებული თეოსოფიური და როგორც
შემდეგში ვნახავთ, სემანტიური ღირებულებების მქონე, თვისობრივად ერთიანი
სისტემაა. მათ სისტემურ ერთობლიობას საფუძვლად მათემატიკურად
ერთგვაროვანი კონსტრუქციის რიცხვულ შრეზე განლაგება უდევს. ერთად
დავრწმუნდებით, რომ იგი სრულიად გამორჩეულია და მისი ტოლფარდი
ღირებულებითი სისტემა ანბანში არ მოიპოვება, ესენია:

„ერთი“ – თავისთავად საწყისი და სასრული,

1 = 1.

„ოთხი“ – რიგითი ნომრების ჯამი 1 + 2 + 3 + 4 = 10 (სრული წრებრუნვაა).

„შვიდი“ – რიგითი ნომრების ჯამი 1 + 2 + … + 7 = 28 = 2 + 8 = 10 (სრული

წრებრუნვა).

„ათი“ – 10 – თავისთავად თვისობრივი წრებრუნვის ნიშანი 10 = 1 + 0 = 1, თანაც მისი

რიგობითი ჯამი 1 + 2 + … + 10 = 55 = 5 + 5 = 10 (სრული წრებრუნვა). ათში ორგზის
დასტურდება ციკლურობა და ეს ყურადღება მისაქცევი ფაქტია.

საბოლოოდ გვაქვს: 1 + 4 + 7 + 10 =

= 1 + (1 + 2 + 3 + 4) + (1 + … + 7) + (1 + 0) =
= 1 + 10 + 28 + 1 =

= 1 + (1 + 0) + (2 + 8 ) + 1 =

= 1 + 1 + 1 + 1 = 4.

ამ ოთხი მისტიური რიცხვის უმჭიდროესი თეოსოფიური ბმა (1–1–1–1 ).

ეს თეოსოფიური ბმა 1; 4; 7; 10 სულიერი თვისობრიობის მატარებელი რიცხვების

გარშემო, წარმოსახვითი და ერთი შეხედვით საოცარ წრეწირს ხაზავს. თანაც, ვიღებთ
სულიერ სამყაროსთვის ასევე უმნიშვნელოვანეს რიცხვს – 4–ს.

ზოგადი სახით, ერთის შემდგომ ყოველი ზემოთ დასახელებული როცხვის (1,4,7,10)

მისაღებად სამი ერთეულით მიმატება გვაქვს,

1; 1 + 3 = 4; 4 + 3 = 7; 7 + 3 = 10.
სამი კი თეოსოფიაში მატერიალური სამყაროს ასახვაა. ამასთან, რიცხვე-ბში გვეძლევა
„ოთხი“ – სულიერების შესატყვისი და „შვიდი“ – დროის სპირალუ-რი აღმავლის
თეოსოფიურ შესატყვისი. „ათი“ კი, სულიერი სივრცის ბოლო უმნიშვნელოვანესი
ნიშანსვეტია, საყრდენია. შემდეგში დარწმუნდებით, რომ ასომთავრულში ჩადებული
უმრავლესი მსოფლშემეცნებითი სტრუქტურები ასო–ნიშან „ინ“(10)–იდან იღებენ
სათავეს, ე.ი. ღვთიური სულიდან (დიდებულია !!!).

ზოგადად, ამგვარ სიმბოლურ შრეთა მათემატიკური გამოსახულება (იგი

არითმეტიკული პროგრესიაა) ასეთია :

s(n) = 1 + 9m(m + 1)/2;

9m(m + 1)/2 – შესაკრები ცხრის ჯერადია და ერთის დამატებით ციფრთა ჯამად 10ს
იძლევა. ამიტომაც ყველა მათგანი წრებრუნვის აღმნიშვნელია, ანუ ჯამურად 10–ის
მომცემია.

ამ სკალარული რიცხვების ჯამი –

1 + 4 + 7 + 10 = 22;
ისევ 22–ია; მიაქციეთ ყურადღება, რომ 22–ე ასო–ნიშანი ანბანში „უნ“–ის, უ–ფლის
დაფარული სახელის აპოკრიფიცაა.

თეოსოფიურად 22 = 2 + 2 = 3 + 1 = 1 + 3;

ამ ციფრებიდან მიიღება რიცხვები 13 ასო–ნიშან „მან“–ისა და 31 – „წილი“–ს რიგითი

ნომრები (ასევე უმნიშვნელოვანესი ფაქტი)/

თორმეტამდე ყველა სხვა (ზემოთ აღწერილი სისტემის გარეთ დარჩენილი) რიცხვის

თეოსოფიური ჯამი კი გვაძლევს –

2 + 3 + 5 + 6 + 8 + 9 + 11 + 12 = 56 = 5 + 6 = 11 (დაიმახსოვრეთ შედეგად მიღებული

რიცხვები).

რიცხვები 1(ა); 4(დ); 7(ზ); 10(ი) გვაძლევენ ასო–ნიშნებს ა; დ; ზ; ი; ხოლო

უკუფენაში ი; ზ; დ; ა –ს. როგორც შემდეგში დავრწმუნდებით ამ ოთხი ასო და
რიცხვ–ნიშნის ერთიანი სისტემა მთელი ანბანის უმთავრესი თეოსოფიური
საფუძველია.
მატერიალური სამყარო, სკნელი და ზესკნელი (ქვესკნელის გარეშე) ანბანში 24 ასო–
ნიშანიშია ასახული. 24–ე ასო „ქან“–ია. იგი უმნიშვნელოვანესი ასოა – ქრისტეს
აპოკრიფია20, ჯვრის იდეოგრამა21; ამასთან სემანტიური მნიშვნელობით სამყაროს
საყრდენია, „ქანია“.
ამგვარადაა, ანბანში მოცემული ის თეოსოფიურ, სულიერი ნიშნულები, რომლებიც
იბერიული პირამიდის საფუძვლად იქცნენ…

ვინ შექმნა გეომეტრია?

პროტოიბერიული სამყაროს სტრუქტურულ ერთეულებზე საუბრისას, უნდა

ვახსენოთ სახლის სემანტიკასთან მჭიდროდ დაკავშირებული ორი სიტყვა – „კუ“ და
„ხე“. „კუ“ სახლია, მაგრამ სიმტკიცით, სიმაგრით გამორჩეული სახლი, სადაც
ღვთიური სული ბინადრობს. „ხე“ ლარივით სწორი სიმაგრეა, მონაკვეთია,
ხერხემალია, სახლის საშენი მასალაა.

სიტყვა „კუ“–ს რიცხვული არსი იმდროინდელი სამყაროს გასაგებად

უმნიშვნელოვანესია, იგი ზემოთ დამახსოვრებული რიცხვებს იმეორებს –
 კ(11) უ(22),
11 + 22 = 33;
აქ, თავისთავად თეოსოფიური ღირებულების მატარებელია სიტყვის საწყისი რიცხვ–
ნიშანი – 11; მისი ბოლო – 22 და მათი ჯამი – 33, ღვთის რიცხვი, იესო ქრისტეს ასაკი
(არ გვავიწყდება, რომ კაცობრიობის იმ პერიოდზე ვსაუბრობთ, როცა ხორციელად
იესო ქრისტე ჯერ არ მოვლენილა).

სიტყვა „კუ“, რადგან სულის საბრძანებელია, ბუნებრივად ადამიანთან უნდა იყოს

კავშირში, ამაში ჩვენ ოდნავ ქვემოთ, ადამიანური გზის განხილვისას
დავრწმუნდებით. ქართული სიტყვები – „კურთხევა“, „კუბო“ მოიცავენ სიტყვას
„კუ“ და ამდენად სულის სემანიტურ სიბრტყეზე რჩებიან, „კუბო“ მისი ბოლო
განსასვენებელია; სიტყვა „კუ–ბოში“ მოიცავს მესხურ–გურული დიალექტის სიტყვას
– „ბოში“ – მოშვებული, დასვენებული. აქედან „კუ–ბ–ი, ორი „კუ“–ს“
განსასვენებელი უნდა იყოს, რადგან ასო–ნიშანი „ბ“ რიცხვ–მნიშვნელობით
ორია.„კურთხევა“ ღვთიური სულის გადმოსვლაა. იგივე აზრს ატარებს „კუნძი“,
„კუნძული“ ერთი მათგანი ხის სულის სახლია, მეორე ზღვაში არსებული ხმელეთის
სულის საბრძანებელი. ამავე ზღვაში არსებული ხმელეთის სულის საბრძანებელი.
ამავე არეალიდან უნდა იყოს სლავურში შემორჩენილი მდინარე მტკვარის (მტ–კუ–
არი) სახელი – „კურო“ – ხარი, სულის გადასახლების , გამრავლების აზრობრივი
დატვირთვით. „კუნაპეტი“, „კუპრი“ ღვთიური სულის დაბნელების, სულის
უკუნეთში ჩანთქმის სემანიტიკით; „კუნჭული“, ის მცირე ადგილია, სადაც „კუ“
სულის საუფლო ეგულებოდათ. „კუჭკუჭი“ – მთელი სხეულით ხითხითია;
„დაკუჭვა“ – დაჭმუჭვნა, სულის სახლის დანგრევაა; „გამოკუჭვა“ გურიაში
დაკლული ფრინველის შიგთავსის (სულიერების) გამოღებაა. „კუ“–ს არსის
წარმომჩენია სლავური სიტყვა „კუ–კლა“ – თოჯინა, ეს„კუ“–ს გარეგნული სახეა,
როცა მასში სული მკვდარია (კ(ვ)ლა). „კუსკუსი“, „კურკა“, „კუდი“, „კუტი“,
„კუს თუ გეკუსკუსებისა“ (ხევსურული იდეომა)და ა.შ. „კუ“–ს უკუფენა,
უკუწაკითხვა უსულოა, ღვთიურობიდან უკანდახევაა. მაგალითად, „უკ–ან“ – უკუ
სვლის საწყისია, „ან“–ია. მისგან იღებენ „უკანა–სკნელს“ –უსულო სამყაროს
მკვიდრს, ბოლოს, სკნელს; „უკუფენას“, „უკვეს“, უკუმარს“ და ა.შ.
ამ აზრობრივი სივრცისთვის ყველაზე საინტერესო, ორი გურული სიტყვაა: „კუჭე“ –
მწიფე ნაყოფი, „კუხე“ – მკვახე, უმწიფარი. სიტყვა –

კ(11) უ(22) ჭ(32) ე(5),

რიგითი ჯამი გვაძლევს –
 11 + 22 + 32 + 5 = 70;
დროში თვისობრივი ცვლილების რიცხვულ ნიშანს, მართლაც „კუჭე“ მაყოფი მწიფს.

ხოლო სიტყვა –

კ(11) უ(22) ხ(33) ე(5),

11 + 22 + 33 + 5 = 71;
რიგით ჯამში სიტყვა „ღმერთი“–ს რიგით ჯამს ემთხვევა

ღ(25) მ(13) ე(5) რ(19) თ(9) – ი,

25 + 13 + 5 + 19 + 9 = 71,
71 = 71.
ე.ი. ნაყოფი თუნდაც მკვახე ღვთიურია; მთავარი მაინც სხვაა, სიტყვა „კუ“ და მეორე
„ხე“. ორი ნაწილისაგან შედგება, ერთია „კუ“ და მეორე „ხე“. მათი სინთეზი
ღვთიურია, მაგრამ მაინც უმწიფარია. ბუნებრივად ისმის კითხვა, რატომ?

პასუხი მეტად საინტერესოა. იგი იბერიულ სამყაროში გეომეტრიის (დღევანდელი

გაგებით პლანიმეტრიის) შემოტანას უკავშირდება. „კუხე“ ღვთიური სულის „კუ“–ს
სახლის სიბრტყეზე (თიხის ფირფიტაზე, პაპირუსზე, ტყავზე) პირველი „დასმაა“. „კუ
– ხე“– ს მიხედვით აგებული „კუ“–ს სახლი მტკიცედ შეკრული კი არა, მკვახე
აღმოჩნდა. მას მხოლოდ ორი განზომილება, ორი „ხე“ აღმოაჩნდა – სიგრძე და სიგანე.
შეეცადნენ მის გამრავლებას, მიიღეს სიტყვა “კუთხე“ ასო–ნიშანი „თ“ („თან“–ი)
მრავლობითის ნიშანია; მაგრამ ერთი წერტილიდან გამოსული რამდენიმე კუთხე
„კუ“–ს სახლად ვერ გამოდგა. კუთხის გვერდები, „ხე“–ები მართალია სიბრტყეს
ითვისებდა, მაგრამ საყუდარის გარეშე საუფლოს ვერ ქმნიდა…
და ქურუმი იბერიელი პირველად მიდის იმ დასკვნამდე, რომ სიბრტყეზე მტკიცე
სახლის ასაგებად ერთდროულად სამი „კუ“– ს დასმაა საჭირო (იხილეთ ნახაზი 2).
საქმე გვაქვს, ზოგადსაკაცობრიო ღირებულების მიგნებასთან, პლანიმეტრიის პირველ
გეომეტრიულ ფიგურასთან – „სამკუთხედი“. სამ – კუ – თ – ხე – დი,სამი კუს
სახლია, თანაც ხით აგებული, მტკიცე, კარგი „ხედით“ და რაც უმთავრესია, იგი
მატერიალურ სამყაროს სამ განზომილებას, სამ–(მ)ზე–რს ეთანადება. რიცხვი „სამი“
სამკუთხედის რიცხვია, იგი უძველეს იბერიულს და შემდეგ ელინურ სამყაროში,
ავტორიტეტულ ლინგვისტთა კომენტარებით, ერთების პირველ გამოხატულებად
იყო მიჩნეული.
სიტყვა „კუთხე“–ს რიცხვული არსი ამგვარია –
 კ(11) უ(22) თ(9) ხ(33) ე(5),
11 + 22 + 9 + 33 + 5 = 80;

„კუ“–ს სახლი
80 თვისობრივი ცვლილების კანონზომიერებაა (8 – კანონზომიერებაა, 0 წრებრუნვა,
თვისობრიობა).

რაც შეეხება სიტყვას „სამკუთხედი“ –

ს(20) ა(1) მ(13) კ(11) უ(22) თ(9) ხ(33) ე(5) დ(4) – ი,

20 + 1 + 13 + 11 + 22 + 9 + 33 + 5 + 4 =118,

118 = 1 + 1 + 8 = 10 = 1 + 0 = 1;

სიტყვის რიცხვული არსი თვისობრივ სრულყოფილებას, საწყისს(1) გვაჩვენებს.

მართლაც, იგი პლანიმეტრიის საწყისია. იგივე სემანტიურ–რიცხვული არსის
მატარებელია „მართ–კუ–თხედი“, მისი რიგობითი ჯამი 126 –
126 = 1 + 2 + 6 = 9;
სიმრავლის (9) ნიშანთანაა აღბეჭდილი. რაც შეეხება სიტყვას „მრავალ–კუ–თხედი“,
მისი რიგობითი ჯამი, ერთი წრებრუნვით (10–ით) აღემატება „მართკუთხედისას“ –

136 – 126 = 10;

თავისთავად

136 = 1 + 3 + 6 = 10 = 1 + 0 = 1;
და ისევ დასრულებულ თვისობრიობას, საწყისს ადასტურებს.

დღეს უკვე მეცნიერებამ აღიარა, რომ პირველი გეომეტრიული ფიგურა სიბრტყეზე,

სამკუთხედი იყო. ზემოთ მოყვანილი სიტყვების არსი გვიდასტურებს, რომ
სამკუთხედს და აქედან გამომდინარე მთელ იმდროინდელ გეომეტრიას
(დღევანდელ პლანიმეტრიას) ავტორი ჰყავს და ეს იბერიული რასსაა. აქვე
ბუნებრივად ისმის კითხვა, იქნებ მათ ეს მზა სახით აიღეს და აითვისეს, ისევე
როგორც შემდეგ მათგან აითვისა ინდოევროპულმა და ელინურმა, რომანულმა
სამყარომ. თუ მზა სახის ღირებულების შემოტანა მოხდებოდა, იგი ერთიან
სემანიტურ–მსოფლშემეცნებით სივრცეს ვერ შექმნიდა, მითუმეტეს ვერ შევიდოდა
ყოფიერებაში, რომელიც მისგან საკმაოდ დაშორებული სივრცეა. ვერ გაიდგამდა
ისეთ შორეულ ფესვებს, როგორც იბერიულ ცნობიერებაში მარცვალმა „კუ“–მ გაიდგა.
ეს მიგნება სისტემურია და მთელი იბერიული სამყაროსთვის იმდენად ორგანულია,
რომ იგი მისი ყოველმხრივი ღირებულებითი განვითარების საწყისი გახდა. იმ ქვას ,
დაემსგავსა, წყალში ჩაგდებისას წრეებს მთელს ზედაპირზე რომ წარმოშობს.

ახლა ორიოდე სიტყვა გეომეტრიის აქსიომატიკასთან დაკავშირებითაც ვთქვათ :

ევკლიდეს მთელი გეომეტრია (პლანიმეტრია) სულ რამდენიმე აქსიომას ეყრდნობა.
როგორც აღმოჩნდა, ყველა მათგანი ქართულ სიტყვაშია ჩადებული და ამის შემდეგ,
თქვენ თვითონ განსაჯეთ, ვინ შექმნა პლანიმეტრია. მაგალითად, ერთი მათგანი ასეა
ჩამოყალიბებული:

„ორ წერტილს შორის შეიძლება სწორი ხაზის გავლება და მასთან მხოლოდ ერთისა.“
ეს აქსიომა ქართულის ერთ სიტყვაშია ჩადებული – „სწორი“: იგი ამგვარად შეიძლება
ჩავწეროთ –

„ს – წ – ორი“;

აქ, ასო–ნიშანი „ს“ სულიერების ანბანური ცენტრია და 20–ე ადგილი უჭირავს;

„წ“ – წერტილია, წრეა და ანბანში 31–ე ადგილზე ზის.

თეოსოფიაში წერტილის შესატყვისი თეოსოფიური რიცხვია – 1.

ამ საწყისი ინფორმაციის ფონზე, ფუძეში არსებული დასრულებული სემანტიურობის
სიტყვა – „ორი“, „სწორის“ ამდენივე ბოლოს უნდა მიანიშნებდეს. საწყისი ასო–
ნიშანია „ს“ (20), დასასრული „წ“ (31),მათ შორის ანბანური მანძილი –

31 – 20 = 11,
ისევ ორი ერთიანისგან შედგება, ანუ ისევ, ორი წერტილის შესახებ მოგვითხრობს.
მათ შორის თეოსოფიურად უმცირესი მანძილია –

1 +1 = 2.
აქსიომა მოცემულია.

ამასთან,თერთმეტი თეოსოფიაში პირამიდის ძირის რიცხვია და ფუძიდან ასო–ნიშან

„სან“–დან, პირამიდის წვერომდე (ასო–ნიშანი „წილი“ ) მანძილზე მოგვითხრობს.

გავეცნოთ, სიტყვის არსში ჩატანებულ კიდევ ერთ მათემატიკურ ლემას –

„სწორი, რომელსაც არც სათავე აქვს და არც ბოლო, უსასრულოა.“

ასე სწორს ქართული „წრფე“–ს არქმევს. სიტყვის პირველი ასო–ნიშნიანი მორფემა

„წ(31) რ(19)“ ჯამში –

31 +19 = 50 – ს გვაძლევს;
მეორე ორი, „ ფ(23) ე(5)“ მორფემა –

23 + 5 = 28 – ს
მათი სხვაობა –

50 – 28 =22 –ს
რიცხვი – 2 თეოსოფიაში უსასრულო სწორი ხაზია. 22 გვეუბნება, რომ „წრფე“–ს თავი
და ბოლო არ აქვს. თანაც, თეოსოფიაში იგი პირამიდის წვეროს რიცხვია, მისგან
უსასრულობაში წასული სულის ამსახველი.

სიტყვა „წრფე“–ს რიგობითი ჯამი –

31 + 19 + 23 + 5 = 78 –ს
78 –კი, თეოსოფიაში პირამიდის აქსიომატური რიცხვია.
„წრფე“–დანაა მიღებული სიტყვა „წრფელი“, მისი რიგითი ჯამი 90 –ია,
მატერიალურ სამყაროში მრავლობითი თვისობრიობის გამომხატველი.

თეორემა– „მართობი დახრილზე ნაკლებია“.

სიტყვისთვის „მ (13) ა(1) რ(19) თ(9) – ი“ რიგითი ჯამი –

13 + 1 + 19 + 9 = 42 –ია ხოლო „ დ(4) ა(1) (33) რ(19) ა(1)“ – ს რიგითი ჯამი –

4 + 1 + 33 + 19 + 1 = 58;
და სულ მარტივად 42 < 58

მართობი დახრილზე ნაკლებია. აქსიომა მოცემულია. სიტყვა „წრე“ და მისი

რიცხვული არსი ტვისობრივ წრებრუნვას, თანაც საწყის (წრიულ საწყის ) გვაძლევს –

წ(31) რ(19) ე(5);

31 + 19 + 5 = 55 = 5 + 5 = 10 = 1 + 0 = 1.
ვფიქრობთ, მოყვანილი მაგალითები სრულიად ცხადად აჩვენებს, რომ
სიტყვადწარმოქმნის პროცესში შემოქმედმა გეომეტრიის აქსიომატიკა იცოდა.

ამ თემაზე საუბრის დასასრულს გვინდა ვარაუდი გამოვთქვატ, რომ ქართულ

ლექსიკაში მთელი გეომეტრიული იმდროინდელი მიღწევწბის ამოკითხვაა
შესაძლებელი.განადგურდა ყველა ეტრატი თუ პაპირუსი, მაგრამ დარჩა სიტყვა და
თურმე იგი გეომეტრიაც იყო…

ასეთი გახლდათ უძველეს იბერიელთა სამყარო, დიდი, ღვთიური სულიერება… მათი

მსოფლმხედველობა, წარმოდგენები, დღევანდელი გადასახედიდან ზოგჯერ
ზედმეტად გულუბრყვილო, მაგრამ უდავოდ ჭეშმარიტი ….

ზემოთ მოცემული საწყისი ინფორმაციის პირობებში, დაუბრუნდეთ ისევ

სამკუთხედების განხილვას, რომლის სიმაღლეები (იბერიელი სამკუთხედის
სიმაღლის ნაცვლად, ალბათ, იტყოდა სიტყვას „ხე“ ) სწორედ ანბანის სულერებისა და
მატერიალურის ასო–ნიშნების რაოდენობებმა შეადგინეს; სულიერების
სამკუთხედის სიმაღლე, ასო–ნიშნები „ან“–იდან „ლას“–ის ჩათვლით სულ – 12 – ია;
ხოლო მატერიალური სამყაროს შესატყვისი სამკუთხედის სიმაღლე, ანუ ასო–
ნიშნების რაოდენობაა „ან „ – დან „ქან“ – ის ჩათვლით, სულ – 24 –ია. როგორც
აღმოჩნდა მათ უმნიშვნელოვანესი დასკვნებისკენ მივყავართ (იხილეთ ნახაზი 3) :

სამკუთხედ „ალ(1)ლ(2)“ –ის ფართობი –

s = ½ „აქ” x „ქ(1)ქ(2);
რადგანაც „ლ(1)ლ(2)“ სამკუთხედის შუახაზია, ამიტომ „ქ(1)ქ(2) „ = 2“ლ(1)ლ(2)“ და
„აქ“ = 2 „ალ“, აქედან შედეგი :

s(“აქ(1)ქ(2)“) = 4 S(„ალ(1)ლ(2)“).
S(„ლ(1)ქ(1) ლ(2)ქ(2)“) =3 s(„ალ(1)ლ(2)“).
და დასკვნა: მეტაფიზიკა მატერიალურ სამყაროში სულიერებას სამჯერ ნაკლებად
მიიჩნევს, ვიდრე მატერიალურს.
თუ მთელ მატერიალურ სამყაროს საერთო წვეროს მქონე ტოლ სამკუთხედებად
დავყოფთ და სულიერების თავსართთან სიმეტრიულ წონასწორობაში მოვიყვანთ,
ანუ 1; 4; 7; 10 რიცხვების თეოსოფიური წრეწირში ჩავხაზავთ ვიღებთ ბოლნისური
ჯვრის ჰიპოსტაზს (იხილეთ სურათი 3).
1; 4; 7; 10 რიცხვების თეოსოფიური ბმის წრეწირი ამგვარად მიიღება –

1 = 4 [1 + 2 + 3 + 4 = 10 = 1 + 0 = 1] = 7 [1 + 2 + ...

+ 7 = 28 = 2 + 8 = 10 = 1 +0 = 1 ] = 10 [ 1 + 0 =1].

წრეწირი ამ ოთხი, თეოსოფიურად ტოლი რიცხვის შესაბამის ოთხ ტოლ ნაწილადაა

დაყოფილი. თითეულ ნაწილძი ჯვრის ერთი ფრთა თავსდება.

მიაქციეთ ყურადღება, ლოგიკური განვითარების გზაზე მუდმივად გვხვდება

ჭეშმარიტების ნიშანი. იდუმალების ლაბირინთში გზის მანათობლად წინაპართაგან
დატოვებული ჯვრის სახება, გნებავთ მისტიური რიცხვ–ნიშანი, იმ კვალად უნდა
ჩავთვალოთ გზას დამდგარი ადამიანების გზამკვლევად რომ დატოვეს.
 ღვთისმშობლის სახება იბერიულ პირამიდაში
ახლა უკვე არსებობს ზემოთ შეპირებულისასწაული ერთობლივად ვიხილოთ, ერთად
დავრწმუნდეთ იბერიული მოდგმის უდიდეს კულტურულ და მსოფლშემეცნებით
მიღწევებში. ერთად აღმოვაჩენთ, რომ ის, რაც აქამდე შორეული დასხვისი შექმნილი
გვეგონა, თურმე გენეტიკურად ჩვენია და ქართული ანბანი და ენა ამაზე ყოველ დღე
გვესაუბრებიან.

დავუბრუნდეთ მიღებული სამკუთხედების განხილვას, როგორც ითქვა, მათ საერთო

წვეროზე მკვეთრად იკითხება ასო–ნიშნები: „ი; ზ; დ; ა;“ და ამ ასოების სპირალური
კვალი, რომელიც სამკუთხედის წვეროში ჩადის. სპირალის კვალი რჩება რიცხვ–
ნიშნების წვეროდან დაშორების საკოორდინატო სიბრტყეში დატანის შედეგად
(იხილეთ ნახაზი 4). ლოგიკა გვკარნახობს, რომ იბერიული მათემატიკური
აზროვნება რიცხვთან კორდინატულ დატანას იცნობდა. ადამიანის სულის იდენტი
ასო–ნიშანი „ი“–ა და თუ „ი“(ანუ ადამიანის სული) ამას სპირალში (სამყაროს
წისქვილის მორევში) შევა, იგი წვეროსკენ, როგორც მორევის ცენტრისკენ მოძრაობას
იწყებს; როცა ასო–ნიშანთა შორის შუა ადგილს გაივლის, ანუ „ი;ზ…დ;ა“ –ს შუაში
ჩაჯდება, ვიღებთ მატერიალური და სულიერი სამყაროს საოცარ შერწყმას, დედა
ღვთისმშობლის სახებას – „იზიდა“(!!!).
იმაზე დიდი საოცრებასა, ვიდრე ანბანში ამოიკითხო ღვთისმშობლის სწახელი,
ძნელად წარმოსადგენია. სიტყვაზე უნდა დაგვიჯეროთ, როცა ამ საკითხების კვლევას
შევუდექით, ამ ფერადოვან სილაჟვარდეებს ოცნებაშიც ვერ წარმოვიდგენდით მეორე
მხრივ, არ გვასვენებს ფიქრი იმ პატარა ქართველზე , რომელსაც ჯერ ზღაპრად
მოუყვებიან ანბანის სულიერ საგანძურზე … შემდეგ კი სკოლაში… რა სიყვარულითა
და გატაცებით მიუჯდება იგი მშობლიურ დედა ენას.

უძველეს იბერიაში ფაზისის შეცასვლელში დედა ქალღმერთის დიდი ქანდაკება

იდგა. იგი ნაყოფიერების, ადგილის დედის, დედამიწის ქალღმერთი იყო,
ფაქტობრივად, პირველსახე ღვთისმშობლისა. ქრისტიანობაში იგი (იზიდა) სოფიას,
მარიამის სახელს იღებს. ანბანში დაფიქსირებული „იზიდა“ თვითონ ანბანის შექმნის
პერიოდის დათარიღებისთვისაც მნიშვნელოვანია. იგი პროტოიბერიული ღვთაებათა
პანთეონიდან ღვთისმშობლის პირველსახეა.

თუ თეოსოფიურ შეხედულებებს გავყვებით, ადამიანის სული „ი“ სამკუთხედის

წვერის გავლით სამოთხეში ხვდება. ამ მომენტში, ადამიანის სულის –„ი“–ს
დინამიკა განსაკუთრებით ცხოველმყოფელია, წვერომდე იგი „იხილავს“ კავშირის,
კონტაქტის მაწარმოებელ და ანბანის მეორმოცე ასო–სიმბოლოს – „და“. ეს უფალთან
მიახლოების დასტური უნდა იყოს სამკუთხედის წვეროს გავლისას ორი ასო–ნიშანი
შეერწყმის ერთი მეორეს „ი“ და „ა“ ვიღებთ „ია“–ს ან „აი“–ს, ესენიც
ღვთისმშობლის, უფლის იდენტი სიტყვებია, ეს ღვთიურ საწყისად შერწყმული
ადამიანის სულია. სამკუთხედის წვერის გავლისას მისი უფალთან წარდგომა ხდება.
თავს გვადგას დიდი იაკობ გოგებაშვილის გენიალური და ეზოთერულად
ჭეშმარიტებასთან ზიარებული „ მიგნება“ – „აი ია“… ეს ხომ სულიერი სამყაროს კარია
… ბუნების სულიერების კარი.

თუ სამკუთხედის წვეროს გავლის შემდეგ, ადამიანის სული სამოთხისკენ მაღლდება,

ი;ზ;დ;ა ასო–ნიშნების სპირალი წვეროდან, ხამბარასავით სივრცეში უნდა გაიშალოს.
ორი „ი“ სპირალში მისი აღმავალი გამეორებადობის დასტურია. ამ წვეროდან
ამოსული ადამიანის სული „ი“ აღმასვლისას , ისევ თავსი ძველ სუბსტანციას,
აბსოლიტურ სულს უბრუნდება და სპირალის ბოლოში მდებარე სტატიურ „ი“–ს
ერწყმის. ამგვარია, განხილული მისტური რიცხვ–ნიშანებისა და ასო–ნიშნების
სემანიტური დატვირთვების გათვალისწინებით სინთეზირებული, ეზოთერული
სურათი.

გარდა ამისა, ოთხ ასო–ნიშან სიმრავლეში ი; ზ; დ; ა მხოლოდ ორი და ორივე

სემანიტურად გამართლებული სიტყვა მოიპოვება:

„ზადი“–ნაკლი (მესხ.) და
„ზიდა“ – ატარა, მიიტანა (გურ.).
თუ მათ დავაკავშირებთ ადამიანის სულთან, მივიღებთ რომ მან „ზადი ზიდა“ ანუ
ადამიანური ცოდვები და ნაკლი ატარა. თუ სიტყვაში „ზადი“ სლავურ „უკან“–ს
დავინახავთ, ეს სემანტიკაც ერთიან კონტექსტში ეწერება და გვაქვს: „ადამიანის
სულს უკან, ტვირთად აწევს მისი ნაკლი.“

დავუბრუნდეთ ზემოთ განხილულ სამკუთხედს. ისეთი ტოლფერდა სამკუთხედის

პირობებში, რომლის სიმაღლე ფუძეზე ორჯერ მეტია, სამკუთხედის მთლიანი
ფართობი ფუძეზე აგებული კვადრატის ფართობის ტოლდიდი ხდება. ეს არსებული
სამკუთხედებისა დაკვადრატის ერთობლიობის სივრცული წარმოდგენისაკენ
გვიბიძგებს.

რაც უმთავრესია, ამდენად მძლავრი თეოსოფიურ–მისტიური თავსართი მთელს

ანბანს განსაკუთრებული შარავანდით მოსავს. აქედან გამომდინარე, მისი
მატერიალიზების მოთხოვნილება ბუნებრივად უნდა მივიჩნიოთ. თუ
პიროვნებისთვის ეს ჯვარში აისახა, რომელსაც იგი მკერდზე ატარებს,
სახელმწიფოსთვის სულ სხვა მაშტაბი და ღირებულება უნდა ჰქონოდა. ჯვრის
განფენა სივრცული სხეულის შლილად წარმოვიდგინოთ (იხილეთ ნახაზი 5), მაშინ
მისი სივრცული განსხეულება კიდევ ერთ საოცრებას… პირამიდას ჰიპოსტასს
იძლევა. წარმოიდგინეთ, ანბანში შეიძლება პირამიდის რიცხვითი ანარეკლი
ვიხილოთ(!!!). უფრო მეტიც, ეს კონსტრუქცია მთელი სიცხადით იკითხება
თეოსოფიური აქსიომატიკისა და მისტიურ რიცხვობრივი შესატყვისების
სინთეზში. პირველადობის საკითხი დღის წესრიგში არც შეიძლება დაისვას,
მეტაფიზიკური ყოველთვის წინმსწრებია მატერიალურის, ამდენად ჯერ მისი
მეტეფიზიკური სურათი შეიქმნა, შემდეგ იგი უშუალოდ საინჟინრო აზროვნებაში,
კონსტრუქციულ ნახაზად იქცა და მხოლოდ ამ ეტაპზე მოხდა მისი
მატერიალიზება; ანუ პირველადი ანბანია და პირამიდა კი მისი შედეგი. ახლა, თუ
ისევ ზოსიმესეულ წერილს დავუბრუნდებით და მის მიერ მოწამედ მოხმობილ ასო
„წილს“ (მნიშვნელობით ოთხიათასია), ბუნებრივად ჩნდება კიდევ ერთი სემანტიური
ერთობა: „პირამიდები და ოთხი ათასიწლის მისტიური იდუმალება“ სიტყვა „წელი“–
ც ხომ ელის? ცხადად გვეუბნება – წ(4000) –ელი.
პირამიდის სახეების განსამტკიცებლად მოვიშველიოთ ჩვენს ხელთ არსებული ერთი
უმთავრესი არგუმენტი, ზემოთ დამახსოვრებული რიცხვები:

11 – ასო–ნიშან „ლას“–ამდე რიცხვ–ნიშანთა ჯამიდან ოთხი, სულიერების საყრდენი

რიცხვის (1,4,7,10) გამოკლებით მიღებული რიცხვია; თეოსოფიური სწავლებიდან
გამომდინარე 11 – რიცხვულ მისტერიაში, პირამიდის ძირის რიცხვადაა ცნობილი.

იმაზე დიდი საოცრებასა, ვიდრე ანბანში ამოიკითხო ღვთისმშობლის სწახელი,

ძნელად წარმოსადგენია. სიტყვაზე უნდა დაგვიჯეროთ, როცა ამ საკითხების კვლევას
შევუდექით, ამ ფერადოვან სილაჟვარდეებს ოცნებაშიც ვერ წარმოვიდგენდით მეორე
მხრივ, არ გვასვენებს ფიქრი იმ პატარა ქართველზე , რომელსაც ჯერ ზღაპრად
მოუყვებიან ანბანის სულიერ საგანძურზე … შემდეგ კი სკოლაში… რა სიყვარულითა
და გატაცებით მიუჯდება იგი მშობლიურ დედა ენას.

უძველეს იბერიაში ფაზისის შეცასვლელში დედა ქალღმერთის დიდი ქანდაკება

იდგა. იგი ნაყოფიერების, ადგილის დედის, დედამიწის ქალღმერთი იყო,
ფაქტობრივად, პირველსახე ღვთისმშობლისა. ქრისტიანობაში იგი (იზიდა) სოფიას,
მარიამის სახელს იღებს. ანბანში დაფიქსირებული „იზიდა“ თვითონ ანბანის შექმნის
პერიოდის დათარიღებისთვისაც მნიშვნელოვანია. იგი პროტოიბერიული ღვთაებათა
პანთეონიდან ღვთისმშობლის პირველსახეა.

თუ თეოსოფიურ შეხედულებებს გავყვებით, ადამიანის სული „ი“ სამკუთხედის

წვერის გავლით სამოთხეში ხვდება. ამ მომენტში, ადამიანის სულის –„ი“–ს
დინამიკა განსაკუთრებით ცხოველმყოფელია, წვერომდე იგი „იხილავს“ კავშირის,
კონტაქტის მაწარმოებელ და ანბანის მეორმოცე ასო–სიმბოლოს – „და“. ეს უფალთან
მიახლოების დასტური უნდა იყოს სამკუთხედის წვეროს გავლისას ორი ასო–ნიშანი
შეერწყმის ერთი მეორეს „ი“ და „ა“ ვიღებთ „ია“–ს ან „აი“–ს, ესენიც
ღვთისმშობლის, უფლის იდენტი სიტყვებია, ეს ღვთიურ საწყისად შერწყმული
ადამიანის სულია. სამკუთხედის წვერის გავლისას მისი უფალთან წარდგომა ხდება.
თავს გვადგას დიდი იაკობ გოგებაშვილის გენიალური და ეზოთერულად
ჭეშმარიტებასთან ზიარებული „ მიგნება“ – „აი ია“… ეს ხომ სულიერი სამყაროს კარია
… ბუნების სულიერების კარი.

თუ სამკუთხედის წვეროს გავლის შემდეგ, ადამიანის სული სამოთხისკენ მაღლდება,

ი;ზ;დ;ა ასო–ნიშნების სპირალი წვეროდან, ხამბარასავით სივრცეში უნდა გაიშალოს.

ორი „ი“ სპირალში მისი აღმავალი გამეორებადობის დასტურია. ამ წვეროდან

ამოსული ადამიანის სული „ი“ აღმასვლისას , ისევ თავსი ძველ სუბსტანციას,
აბსოლიტურ სულს უბრუნდება და სპირალის ბოლოში მდებარე სტატიურ „ი“–ს
ერწყმის. ამგვარია, განხილული მისტური რიცხვ–ნიშანებისა და ასო–ნიშნების
სემანიტური დატვირთვების გათვალისწინებით სინთეზირებული, ეზოთერული
სურათი.

გარდა ამისა, ოთხ ასო–ნიშან სიმრავლეში ი; ზ; დ; ა მხოლოდ ორი და ორივე

სემანიტურად გამართლებული სიტყვა მოიპოვება:

„ზადი“–ნაკლი (მესხ.) და
„ზიდა“ – ატარა, მიიტანა (გურ.).
თუ მათ დავაკავშირებთ ადამიანის სულთან, მივიღებთ რომ მან „ზადი ზიდა“ ანუ
ადამიანური ცოდვები და ნაკლი ატარა. თუ სიტყვაში „ზადი“ სლავურ „უკან“–ს
დავინახავთ, ეს სემანტიკაც ერთიან კონტექსტში ეწერება და გვაქვს: „ადამიანის
სულს უკან, ტვირთად აწევს მისი ნაკლი.“

დავუბრუნდეთ ზემოთ განხილულ სამკუთხედს. ისეთი ტოლფერდა სამკუთხედის

პირობებში, რომლის სიმაღლე ფუძეზე ორჯერ მეტია, სამკუთხედის მთლიანი
ფართობი ფუძეზე აგებული კვადრატის ფართობის ტოლდიდი ხდება. ეს არსებული
სამკუთხედებისა დაკვადრატის ერთობლიობის სივრცული წარმოდგენისაკენ
გვიბიძგებს.

რაც უმთავრესია, ამდენად მძლავრი თეოსოფიურ–მისტიური თავსართი მთელს

ანბანს განსაკუთრებული შარავანდით მოსავს. აქედან გამომდინარე, მისი
მატერიალიზების მოთხოვნილება ბუნებრივად უნდა მივიჩნიოთ. თუ
პიროვნებისთვის ეს ჯვარში აისახა, რომელსაც იგი მკერდზე ატარებს,
სახელმწიფოსთვის სულ სხვა მაშტაბი და ღირებულება უნდა ჰქონოდა. ჯვრის
განფენა სივრცული სხეულის შლილად წარმოვიდგინოთ (იხილეთ ნახაზი 5), მაშინ
მისი სივრცული განსხეულება კიდევ ერთ საოცრებას… პირამიდას ჰიპოსტასს
იძლევა. წარმოიდგინეთ, ანბანში შეიძლება პირამიდის რიცხვითი ანარეკლი
ვიხილოთ(!!!). უფრო მეტიც, ეს კონსტრუქცია მთელი სიცხადით იკითხება
თეოსოფიური აქსიომატიკისა და მისტიურ რიცხვობრივი შესატყვისების
სინთეზში. პირველადობის საკითხი დღის წესრიგში არც შეიძლება დაისვას,
მეტაფიზიკური ყოველთვის წინმსწრებია მატერიალურის, ამდენად ჯერ მისი
მეტეფიზიკური სურათი შეიქმნა, შემდეგ იგი უშუალოდ საინჟინრო აზროვნებაში,
კონსტრუქციულ ნახაზად იქცა და მხოლოდ ამ ეტაპზე მოხდა მისი
მატერიალიზება; ანუ პირველადი ანბანია და პირამიდა კი მისი შედეგი. ახლა, თუ
ისევ ზოსიმესეულ წერილს დავუბრუნდებით და მის მიერ მოწამედ მოხმობილ ასო
„წილს“ (მნიშვნელობით ოთხიათასია), ბუნებრივად ჩნდება კიდევ ერთი სემანტიური
ერთობა: „პირამიდები და ოთხი ათასიწლის მისტიური იდუმალება“ სიტყვა „წელი“–
ც ხომ ელის? ცხადად გვეუბნება – წ(4000) –ელი.
პირამიდის სახეების განსამტკიცებლად მოვიშველიოთ ჩვენს ხელთ არსებული ერთი
უმთავრესი არგუმენტი, ზემოთ დამახსოვრებული რიცხვები:

11 – ასო–ნიშან „ლას“–ამდე რიცხვ–ნიშანთა ჯამიდან ოთხი, სულიერების საყრდენი

რიცხვის (1,4,7,10) გამოკლებით მიღებული რიცხვია; თეოსოფიური სწავლებიდან
გამომდინარე 11 – რიცხვულ მისტერიაში, პირამიდის ძირის რიცხვადაა ცნობილი.

22 – თეოსოფიაში ასევე კარგად ცნობილი და პირამიდის წვეროს შესატყვისი

რიცხვია; ანთროპოსოფური აზროვნება მიიჩნევს, რომ პირამიდის წვეროდან
ადამიანის სული სამოთხეში გადადის. ანბანის სულიერი თავსართში, სახურავში ამ
რიცხვის არსებობა პირამიდის წვეროს მისტიურ სურათ–კონსტრუქციას იძლევა.
4 – სულიერი საყრდენი რიცხვ–ნიშნების ჯამი, სულიერი საყრდენების რაოდენობაა,
იგი პირდაპირ პირამიდის წახნაგების რაოდენობასაც იძლევა.

ამ რიცხვითი კომპლექსის ანბანის თავსართში ერთობლივი არსებობა სრულყოფს და

ადასტურებს მასში პირამიდის ჰიპოსტასს.

თუ პირამიდაზე ანბანის რიცხვნიშნების წრებრუნვების შესაბამის კიბეს

„მივადგამთ“, რომლებიც ციკლების შემცირების შესაბამისად წვეროსკენ შემცირდება,
პირამიდის ხატება უფრო ცხადი გახდება (ნახაზი პირობითია):

თუ წარმოსახვითი პირამიდის წიბოს ანბანის რიგთა მწკრივს გავაყოლებთ, მაშინ

ისინი ერთმანეთთან მართი კუთხით განლაგდებიან და პირამიდის წვეროზე
ურთიერთდაედება ორი ასო ნიშანი – „რაე“. ვიღებთ, პირამიდის ზედხედის
ჰიპოსტასს, რომელიც ორიარუსიან პირამიდას იძლევა (იხილეთ ნახაზენი 6,7.
ნახაზები პირობითია). თითოეული იარუსის ძირი 4–ის ტოლი თეოსოფიური
რიცხვია:

1 + 37 + 1 + 37 = 1 + 3 + 7 + 1 + 3 + 7 = 1 + 10 + 1 + 10 =
 1 + 1+ 0 + 1 + 1 + 0 = 4,

10 + 28 + 10 + 28 =1 + 0 + 2 + 8 + 1 + 0 + 2 + 8 = 1 + 10 + 1 + 10 =

1 + 1 + 1 + 1 = 4;

4 – იგივე დასრულებული წრებრუნვაა (1 + 2 + 3 + 4 = 10), თანაც ასო–ნიშან „დონ“–ს

შეეტყვისება. „დონ“–ი კი დონეა, სემანტიურად გამართლებული, პირამიდის
იარუსთან დაკავშირებული სიტყვა. თუ პირამიდის მეორე დონეზე წავკვეთავდით,
მივიღებდით აცტეკების დროინდელი პირამიდის კონსტრუქციას, რომელშიც
პირველადი ქალური საწყისია (ქართული ანბანის მეოთხე ასო–ნიშანი „დონ“–ი
ქალური საწყისია).

იბერიული პირამიდის წვერზე კი ორი ასომთავრული „რაე“–ს ზედდებით, როცა

ისინი ქ180 გრადუსიანი კუთხით, საპირისპიროდ ჯდებიან ერთმანეთში, ბორჯღალი
ისახება და ესეც მეტად ნიშანდობლივია. თანაც იქ მათემატიკური ლოგიკა, ისევ
ერთიანს გვაძლევს:
„რაე“(1) + „რაე“(1) = 1 + 1 = 1.
ქართულ ანბანში ჩადებული პირამიდის ჰიპოსტასი ერთის ტოლი რიცხვული
მნიშვნელობითა და გვირგვინად „ბორჯღალით“ მამაკაცური საწყისის დასტურია.
პირამიდის საფეხურებს მისი აქსიომატური რიცხვი – 22 აფიქსირებს, მაგალითად:

2 + 36 + 2 + 36 = 2 + 3 + 6 + 2 + 3 + 6 = 22,
3 + 35 + 3 + 35 = 3 + 3 + 5 + 3 + 3 + 5 = 22.
ასეთი შედეგები რიცხვთა მიმდევრობაში გამორჩეული არა, მაგრამ აღსანიშნავი
ფაქტია და ასო–ნიშნების რაოდენობის, მათემატიკური თვალსაზრისით სწორად
შერჩევას ადასტურებს. მითუმეტეს საინტერესოს ხდის მას, როცა მასში პირამიდის
აქსიომატურ რიცხვებსა და კონსტრუქციულ დონეებს ვხედავთ. რაც უმთავრესია,
მეხუთე საფეხურზე ასო–ნიშანთა ზედდება ორგზის გვაძლევს სიტყვას „ხე“, რაც
ადამიანისთვის უფლიდან ბოძებული ორი ხეა: ხე ცნობადის და ხე სიცოცხლისა (ხე
სულიერი და ხე სიცოცხლისა, მათზე უფრო დეტალურად ქვემოთ შევჩერდებით).
იგი ადამიანური პირამიდის საყრდენი „ხე–რ–ხე–მალია“:

33(ხ) + 5(ე) + 33(ხ) + 5(ე) = 5 + 3 + 3 + 5 + 3 + 3 = 22.

ორ „ხე“–ს შორის ასო–ნიშანი „რაე“ პირამიდის წვეროსთან (სადაც „რაე“ ზის)

მიერთებით ჯდება.

პირამიდის მერვე საფეხური იძლევა სიტყვას – „ძე“ („ე“ მერვესთან ერთად). ხოლო
მეცამეტე საფეხურზე უმთავრესი მორფემა – „ღმ“ ფიქსირდება, რომელიც პირამიდის
წვეროს ერთიან სინთეზში აფიქსირებს სიტყვას – „ღმ–ერთი“. პირამიდის მერვე(8),
მეცამეტე (13) საფეხურები და წვეროს (1) ერთობლიობა კიდევ ერთხელ იმეორებს
სიტყვებს: – „ძე ღმერთი!“ და პირამიდის აქსიომატურ რიცხვს – 22-ს:

8 + 13 + 1 = 22.
მიღებული რიცხვულ–სემანტიური სისტემა, მისი მრავალმხრივი გამოვლინების
გამო, მედგრადობას ამჟღავნებს და პირამიდის გარეგან კონსტრუქციაზე ნათლად
იკითხება. ხილვის მრავალჯერადობა ფანტავს ეჭვს მისი ილუზიურობის თაობაზე.

დასკვნა ასეთია, პირამიდის რიცხვულ–სემანტიური კონსტრუქციის ჰიპოსტასი

ანბანში დადასტურებულად უნდა მივიჩნიოთ.
ანბანში 1,4,7,10 რიცხვ–ნიშნების სისტემასთან შერწყმული პირამიდის ჰიპოსთაზე
მისი წვეროდან აღმავალ სივრცულსპირალს მოგვცემს და დაასრულებს კიდევ ერთ
უმნიშვნელოვანეს, ეზოტერულ სურათს; სპირალი, რომლის გავლით ადამიანის
სული სამყაროს მარადიულ სულს შეერთვის (იხილეთ ნახაზი 8),22 თუ ტორნადოს
მოგაგონებთ, გაიხსენეთ პირამიდის წვეროსა და ტორნადოს დღეს უკვე
მეცნიერულად დადასტურებული ურთიერთკავშირი და იგი მეტ სიცხადეს შეიძენს.
გამოვთვალოთ პირამიდის მოცულობა იმ სტრუქტურული ერთეულის
გათვალისწინებით, რაც იმ პერიოდში არსებობდა. საუბარია“კუ“–ზე, ღვთიური
სულის სახლზე. იგი სარწყავია, საწყაულია, როგორც მოცულობის, ისე
ფართობისათვის. პირამიდის ფუძე მართკუთხედია. ქურუმთა კასტის გაგებით
მართკუთხედი იმგვარი ოთხკუთხედია, რომელსაც, 12 „კუ“–სგან შემდგარი მართი
საფუძველი აქვს. დიაგონალების გადაკვეთა ფუძეზე ოთხ სამ–კუ–თხედს იძლევა,
ეს სამოთხ–ეა –
4 * 3 = 12.

ამ ინფორმაციიდან გამომდინარე, შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ პირამიდის

გვერდითი შლილი, რადგან ოთხი სამკუთხედისგან შედგება 12 „კუ“–ა; ხოლო
სრული შლილი –
 S(სრული) = 12 + 12 = 24 “კუ“–ს.

სულიერების შესატყვისი, პირამიდის თვის მოცულობა (სიმაღლე აქ ისევ 12–ია) –

Q(სულ.) = 1/3*ph = 1/3*12*12 = 72 კუ;

სკნელის, ანუ ცისქვეშეთის შესაბამისი პირამიდის მოცულობა (სიმაღლე 24–ია, ასო–

ნიშან „ქან“–ს რიგითი ნომერი) –

Q(სკნელი) = 1/3*12*24=96;

ცისქვეშეთის პირამიდას სიმაღლედ 36, ასო–ნიშან „ჰაე“–ს რიგითი ნომერი აქვს –

Q(ცისქვეშეთი) = 1/3 * 12 *36 =144;

სამყაროს სრული პირამიდა, ზეღვთიურ ძალებთან ერთად (მისი სიმაღლე ანბანის

40–ივე ასო ნიშანია) იქნება –

Q(სრული) = 1/3 *12 *40 = 160

თუ პირამიდის გეომეტრიული სილუეტი მაინც წარმოსახვასა და რიცხვების

კომპლექსის სამგანზომილებიან სივრცეში გადატანის საერთოდ მიღებულ დაშვებებს
ეყრდნობა, პირამიდის წიცხვული პარამეტრები (11; 22; 4 და ა.შ.) თეოსოფიური
აზროვნების აქსიომატიკას ეკუთვნის და იგი საყოველთაოდ აღიარებულია. აქედან
გამომდინარე, ქართულ ანბანში პირამიდის რიცხვული ჰიპოსთაზი, კიდევ ერთხელ
დადასტურებულად უნდა მივიჩნიოთ.

აქ აუცილებლად უნდა ვახსენოთ ერთი საბავშო თამაში „დამალობანა“. როგორც

აღმოჩნდა მას უძველესი და ღვთიური სასწაულის გამხნელი არსი აქვს. თამაში
ალეგორიულად, ადამიანის სულის პირამიდაში მოხვედრას, სამარეში „თვალების
დახუჭვასა“ და სამოთხეში, სულიერებაში გადასვლას აღწერს. სამოთხეში
მოხვედრისას (პირამიდის წვერის გავლისას) სიბნელეში მყოფი შეძახილზე:

–„კუ–კუ!“

თვალებს ახელს… მის წინ სამოთხეა…

 „კუ–კუ! ღვთიური სულის გამოძახებაა.“

ღმერთი და ღვთიური სული იბერიაში ყველგან და ყოველთვის იყო, საბავშო თამაშიც

კი.

თუ ცისვეშეთის ყველა პირამიდის მოცულობას შევკრებთ და სულიერების შესატყვის

რიცხვზე 4–ზე გავყოფთ, მივიღებთ თეოსოფიაში სულიერი პირამიდის სიმაღლის
აქსიომატურ რიცხვს –

(144 + 96 + 72)/4 =78.

ის, ანბანის სულიერი თავსართის, ბოლო ასო–ნიშნის „ლას“–ის რიგობითი ჯამია –

1 + 2 + 3 + … + 11 + 12 = 78.

ხოლო თუ პირამიდა საერთო ოცულობის სულიერების რიცხვს(4) დავაკლებთ და

ჯერ 28–ზე (ასო–ნიშან „ჩინ“–ის რიგითი ნომერი) და შემდეგ 14–ზე (ასო–ნიშან
„ნარ“–ის რიგითი ნომერი) გავყოფთ, მივიღებთ პირამიდის ძირსა და წვეროს
აქსიომატურ რიცხვებს თეოსოფიაში:

(144 + 96 + 72 –4)/28 = 11;

(144 + 96 + 72 –4)/14 = 22;

როგორც ქცემოთ ვნახავთ, თვით სიტყვაც „პირამიდა“ იბერიული წარმოშობისად

უნდა მივიჩნიოთ, რომ ეს სრულიად ცვლის მათემატიკის უმნიშვნელოვანესი დარგის
გეომეტრიის წარმოშობის შესახებ ჩვენს წარმოდგენებს. ვინც, პირველმა გადაიტანა
სიბრტყეზე სამკუთხედი და გამოსახა სივრცულად პირამიდა და კუბი, მთელი
გეომეტრია (პლანიმეტრია და სტერეომეტრია) მისი შექმნილია. როგორც ჩანს
ელინური სამყაროდან მან მხოლოდ სახელწოდება მიიღო. რაც შეეხება მთლიანად
მათემატიკას: იბერია, რომელსაც შეეძლო ასეთი დონის რიცხობრივი არსი ჩაედო
სიტყვაში, რომელსაც შეეძლო რიცხვების თვლის ერთი სისტემიდან მეორეში
გადაყვანა, რომელიც ფლობდა მათემატიკური ლოგიკის საწყისს, თეოსოფიურ
მოქმედებათა ელემენტებს, თამამად შეგვიძლია მსოფლიოს იმდროინდელი
მათემატიკური აზროვნების, არა მხოლოდ ფლაგმანად მივიჩნიოთ, არამედ
მეცნიერების წინაშე მთელი სიმწვავით დავსვათ ამ ცივილიზაციის (იბერიული
ცივილიზავიის) წარმოშობისა და ისტორიის ახლებურად გააზრების პრობლემა.
დავუბრუნდეთ ისევ მიღებულ პირამიდას.

სამკუთხედის შემთხვევაში განხილული ადამიანის სულის მოძრაობის ტრაექტორია

პირამიდის პირობებში სივრცულ სახეს იღებს და უფრო შთამბეჭდავი ხდება.
ბუნებრივია, ადამიანის სული წარმოსახვით პირამიდაში სულიერ თავსართს
გარედან, მიწიერი სამყაროდან ხვდება. „მან“–ი სიევ ამ მისტიურ რიცხვთა შრეზე,
თანაც პირველივე რიცხვ–ნიშნად დევს (რიგითი ნომერი 13 = 10 + 3) და იგი ასო–
ნიშან „ი“–სთან ერთობლიობაში მიწის იდენტია(„მ – ი“). თუ
მას „ი;ზ;დ;ა“ სპირალს „ი“ ასო–ნიშანზე გადავაბამთ მივიღებთ მესხურ
პოლისემანტიურ სიტყვას – „მიზდა“, რომელიც გურულ დიალექტშიც
ფიქსირდებადა ორ უმნიშვნელოვანეს სემანტიურ ჭრილს მოიცავს – „თავისთვის“ და
„მისთვის“(!). ორივე სემანიტურად გამართლებულია: სულიერ სამყაროში მოხვედრა
საკუთრივ ადამიანის სულისთვის საოხია, მეორე მხრივ, ღმერთისთვის მსახურებაა.
მარცვალ „მ–ი“ – დან ადამიანის სულის ინდენტი ასო–ნიშანი „ი“შედის
წარმოსახვითი პირამიდის წვეროსკენ აღმავალ სპირალში და დინამიკაში იძლევა ამ
სემანტიური სივრცის კიდევ ერთ გამხსნელ სიტყვას, ზმნას – „მი–იზიდა“. იგი
მხოლოდ იზიდას – ღვთისმშობლის მიზიდულობაზე შეიძლება მიანიშნებდეს.
თანაც „მი“ მარცვალი ამ კონტექტში ხაზს უსვამს დედა–ღვთისმშობლის მიწიერ
წარმოშობას. ასო–ნიშანი „ი“ წვეროში, როგორც ითქვა„ია“ –ღვთისმშობელთან,
უფალთან ზიარებული ადამიანის სულს და თეოსოფიური გაგებით სწორედაც
უფლის ნებით გადის სული წვეროდან.
სივრცეში გასვლის შემდგომ ლოგიკა „ა; დ; ზ; ი“ ასო–ნიშანთა სიმრავლის ანუ
სივრცული სპირალის უკუფენას საჭიროებს. პირამიდის წვეროდან აღმავალ გზაზე
პირველივე დაფიქსირებული, სემანტიურად გამართლებული სიტყვაა –
„ად“(„ჯოჯოხეთი“ – სლავური). მაგრამ იქვეა სულის სამოთხისკენ გზის გამხსნელი
ქართული სიტყვა – „ადი!“ (იხილეთ ნახაზი4).
ავტორები შეუძლებლად მიიჩნევენ ამდენ დამთხვევას. მათ მოსაზრებას ადასტურებს
შემთხვევითი დამთხვევის ალბათობა, რომელიც –

p = 10–26
რიგისაა, ანუ პრაქტიკულად ნულია.

შემდგომი ასო–ნიშანი „ზენ“ „ზ–ე“–ს ნარჩენია, აბსოლიტური სულიერი

სუბსტანციის „ზ–ღურბლის“, „ზ–ღვრის“ დასაწყისია, საიდანაც უკვე ადამიანის
სული მას შეერთვის. თუ მიაქციეთ ყურადღება ასო ნიშანი „ი“ რამდენიმე ადგილზეა
სიტყვების დაფიქსირებისთვის საჭირო.
„მ–ი–ზდა“, „მი–ი–ზიდა“, „ი–ზიდა“, „ა–ი“, „ად–ი“ ეს მოძრაობის დინამიკაზე
(მატულობს სიტყვების რაოდენობა, იკლებს მასში ასო–ნიშნების რიცხვი და ა.შ.)
მიანიშნებს, პროცესთან გვაქვს საქმე, რომელიც რეალურ დროში ერთდროული,
მყისიერ ფიქსაციის მაჩვენებელია. თანაც წვეროსთან მიახლოებისას მოძრაობა
ჩქარდება (რაოდენობრივად მეტი სიტყვების მყისიერი გავლა ხდება).
შეიძლება დავასკვნათ:
– ანბანში პირამიდის მისტერიალური ჰიპოსტასია ჩადებული;
– ერთიანი რიცხვულ–თეოსოფიური (1(ა); 4(დ); 7(ზ); 10(ი)) სისტემა ამ
პირამიდაში ადამიანის სულის მოხვედრისას ციკლურ–დინამიურ პროცესებს
წარმოშობს და აფიქსირებს თეოსოფიურ–ღირებულებებით სიტყვათა სიმრავლეს
(„მიზიდა“, „მიიზიდა“, „იზიდა“, „აი“, „ია“, „ად“, „ადი“). ამ ერთიანი
კომპლექსის ანთროპოსოფიურ–თეოსოფიური ღირებულება ეჭვის საფუძველს არ
ტოვებს; ხოლო ანბანური 33(ხ); 5(ე); 25(ღ); 13(მ); 19(რ) სისტემა პირამიდის გარე
რიცხვულ–სემანტიურ კონსტრუქციას კრავს.
– უდავოა, რომ ანბანსა და ენაში ჩადებული ინფორმაცია მომავალზეა
გამიზნული; იმაზეა გათვლილი, რომ მას წამკითხველი და მომხმარებელი
მომავლიდან გამოუჩნდება.
წარმოსახვითი პირამიდის კიბეებზე, თუ მისი ძირიდან ღმერთის აბრძანებას
წარმოვიდგენთ (მისი ფარული საბრძანებელი პირამიდის ძირშია), აღარ
გაგვაცვიფრებს ისიც, რომ 29–ე საფეხური (ასო – „ც“; ე.წ. „თეოსოფიური გასაღები“)
გამოგვაფხიზლებს და გვეტყვის „ცან“! (იცანი!)
არც ის, რომ შუა კიბეზე, ანბანური სამყაროს ცენტრში ა(1) + რ(19) = ს(20), გვა–ოც–
ებს:
1 + 19 = 20,
და თან გვეუბნება– „არს“!
რადგან „ია“ და „აი“ თვითონ ღვთიურობას ზიარებული ადამიანის სულია, მას
მწვერვალისკენ უმნიშვნელოვანესი თეოსოფიური ბმა უხმობს:

1; 1 + 9 = 10; 10 + 9 = 19; 19 + 9 = 28; 28 + 9 = 37;

ა – ი – რ – ჩ – (ია)!

1 – 10 – 100 – 1000 – 10000;

(საწყისიდან „ან“–იდან (1) ღითოეული ასო–ნიშნის რიგითი ნომრის 9 ერთეულით
მატება).

და კიდევ ერთი უმნიშვნელოვანესი რიცხვითი რიგი –

1(ა), 4(დ), 35(ჯ). აქედან, პირველი ორის სულიერებასთან მისტიური შესატყვისობის

შესახებ, ჩვენ უკვე ვისაუბრეთ; რაც შეეხება 35(ჯ), იგი ჯვრის იდეოგრამა–აპოკრიფია
და წინა ორ თეოსოფიურ 1–იანთან ერთად გვაუწყებს მარადისობასთან წილნაყარ
უმთავრეს სიტყვას – „ჯდა“!
ჯ – 35;

დ – 4 = 1 + 2 + 3 + 4 = 10 =1 + 0 = 1

ა –ა.

მიაქციეთ ყურადღება –

35 + 1 + 1 = 37.

37–ე ასო ანბანში ღმერთის ფარული ასო–სიმბოლოა. ეფინება(4 – დ; დ–ინებაა,

მდინარებაა, მოფენაა) ღმერთი, შეგვიძლია ჯ–ვარის (35–ე) მასზე აღმართვაც
წარმოვიდგინოთ და ანბანის გლობალური კონსტრუქცია სრულყოფილია.

იბერიული პირამიდის ბორჯღალით გასხივოსნებულ წვერს ჯვარი ადგას…

ცაზე მიდგმული 94 საფეხური

სულ ერთი ბეწო, უმნიშვნელო ფაქტებით, თითქოს წვეთ–წვეთობით, წინაპართაგან

დაღვრილი ალალი კურცხალითთა და შრომის ოფლის ცვარით გროვდება იბერიული
სასწაული, რომელიც ღვთისაგან აღთქმული პირობით, მალე ჯებირებს გადაანგრევს
და აღდგომის მაუწყებელ ჩქერალად მოეფინება სულიერებას მოწყურებულ
დედამიწას.

ანბანის სულიერი თავსართის სურათი სრულყოფილი ვერ იქნება, თუ არა ერთი

უმნიშვნელოვანესიმომენტი. გვინდა იოანე–ზოსიმესეული „ქებაÁ და დიდებაÁ
ქართულისა ენისაÁ“ შეგახსენოთ. ამ მცირე ზომის წერილმა სრულიად შეცვალა
ქართული მსოფლშემეცნებითი სივრცე და მისი დამოკიდებულება ქართული
ენისადმი. უთქმელადაც გააცნობიერა ქართულმა მეცნიერებამ, რომ მისი სახით
რიცხვთა მისტიურ სამყაროსთან გვქონდა საქმე, მაგრამ ტექსტის ბუნდოვანებამ
უამრავი ამოუხსნელი ამოცანა დატოვა დღემდე. საქმე იქამდე მივიდა, შეეცადნენ,
შეეცვალათ ტექსტში სრულიად ცხადად წასაკითხი ადგილებიც კი, რომ აზრობრივად
რაიმე, ოდნავ მაინც ასახსნელ საყრდენამდე მიეყვანათ წერილი. მთავარი ისაა, რომ
ავტორიტერულ ლინგვისტთა კომენტარები ამ ტექსტს ქართული ენისა და ანბანის
ზებუნებრიობის დასტურად მიიჩნევდა, და ეს ასეც არის…

4000 წელის ამოცანის გადაწყვეტაზე ჩვენ უკვე ვისაუბრეთ; მხოლოდ ერთი

შეგვიძლია დავამატოთ: იოანე–ზოსიმესეული გზავნილი, მითუმეტეს, მასში
რიცხვების ამოცნობასთან დაკავშირებული ისტორია, ნათლად ასახავს იმ პროცესებს,
რაც ქართულ საბჭოთა ენათმეცნიერებასა და ისტორიოგრაფიაში ხდებოდა.

ახალი კვლევის ფონზე, ჩნდება ვერსია, რომ წერილი უძველესი ტექსტის დროსთან
(ქრისტიანობასთან) შესაბამისობაში მოყვანის თვალსაზრისით რედაქტირებული
ვარიანტია. იოანე–ზოსიმე, ამ ვერსიის თანახმად, მისი გადამწერია, იქნებ ქართული
ეკლესიის წაღში დაფარული ცოდნის მატარებელი ბოლო ბერია, ვინც უწყოდა
ანბანისა და ქართული ენის შემოქმედ ქურუმთა კასტის თაობაზე. უწყოდა, რა
მისტერიალური ინფორმაცია იმალებოდა მასში და იგი ჩვენამდე მოეტანა…
„მიყურებდეთ და ვერ მხედავდეთ, და მისმენდეთ და არა გესმოდეთ“… მაშინ,
წერილის პირველადი რედაქცია ანბანის შექმნის თანადროულად უნდა მივიჩნიოთ,
მაგრამ ეს მხოლოდ ვარაუდია და მას ფაქტებით გამაგრება სჭირდება…

ტექსტის იდუმალება დაინტერესებას უფრო ცხოველმყოფელს ხდიდა…

ტექსტში ადგილი „და ახალმან ნინო მოაქცია და ჰელენე დედოფალმან…“ იმდენად

ბუნდოვაია, რომ ბუნდოვანება იოანე–ზოსიმეს წერის სტილს დაუკავშირეს. ზემოთ
ხსენებული ჰიპოთეზა თავისი არსით, სრულიად პარადოქსულია, პირველ ყოვლისა,
წარილთან და მის ამოცნობასთან დაკავშირებული დღევანდელი მდგომარეობის
გათვალისწინებით.

იგი გამოდის იქედან, რომ ქართული ანბანი პირველადია, და რადგან ანბანი თვითონ
ღმერთია და მისი რწმენა, ჭეშმარიტი მრწამსი ქართულ სამყაროში უკვე არსებობდა.
ნინო საქართველოში ფეხშიშველა შემოვიდა, ასე მხოლოდ წმინდა, სალოცავი
ადგილებისკენ მიდიან. ეკალ–ბარდში მხოლოდ მისი ოთხი წელი ჯდომა, სწავლის
ოთხი წელია; გაიხსენეთ ცეცხლმოკიდებული ბარდის ბიბლიური ფრაგმენტი.
კერპების ნგრევა, ან ავადმყოფთა მორჩენა, ჭეშმარიტი ცოდნის მოტანის დასტურად
ვერ გამოდგება. ეს უფრო ნიშანია ფარული ცოდნის გამჟღავნებისა, ქონგურზე
ანთებული ცეცხლის კვამლია, დამდგარი ჟამის მაუწყებელი… მოქცევით იგი
სწორედაც რომ დედოფალმან მოაქცია, აზიარა რა, ქართულ სამყაროში დაფარულ
ჭეშმარიტ ცოდნას… „ძველისა რჯულის დასასრული და ახალისა შჯულისა
დასაბამიერი არს ნათლისღებაÁ“… ჰურიაყოფილ აბიათარის ქცევაც ამის დასტურია –
„უმეტეს ნინოსა ამხილებდა ყოველსა კაცსა სჯულისა ჭეშმარიტისა“… მაშინ ტექსტი
შედარებით გასაგები ხდება. თუ უფრო შორს წავალთ, ჩნდება განცდა, რომ ჭეშმარიტ
ინფორმაციას ნაზიარევი ებრაული სამყარო ცდილობდა მადლიერების გამოხატვას.

არგუმენტები არსებობს, მაგრამ არა იმდენი და ისეთი ღირებულების, ჰიპოთეზების

სფეროდან გამოგვიყვანოს…

ერთ–ერთი უმნიშვნელოვანესი იდუმალება, რომელიც იოანე–ზოსიმეს წერილშია,

ეხება რიცხვს 94–ს. დღემდე, ეს ამოცანა სრულყოფილად ვერ გადაწყდა. იოანე–
ზოსიმეს წერილში სიტყვა–სიტყვით წერია: „და სასწაულად (ქართულ ენას) ესე აქუს:
ოთხმეოც და ათოთხმეტი წელი უმეტეÁ სხვათა ენათა ქრისტეÁს მოსვლითგან ვიდრე
დღესამომდე.“ ტექსტი იმდენად ამოუცნობი ჩანდა, რომ ხსენებული 94 ერთი ხანობა
104–ად, შემდეგ კი 96–ად წაიკითხეს. ბოლოს, ისევ ჭეშმარიტებამ გაიმარჯვა,
ცხადად ამოიკითხეს 94, მაგრამ ვერ იქნა პასუხი დაძებნილი კითხვაზე – სხვა
ენებთან შედარებით 94 წლიანი, რა უპირატესობა ჰქონდა ქართულს? არადა, თითქოს
იმთავითვე ცხადი უნდა ყოფილიყო, რომ იოანე–ზოსიმეს ენაზე დაწერილი ამოცანის
პასუხი, ანბანში უნდა მოეძებნათ; რადგან მართალია, ღვთისმოსავი ბერი ქართულ
ენაზე საუბრობს, მაგრამ „მოწამედ“ მუდამ ანბანს იმოწმებს…

სრულიად ბუნებრივ კითხვას: ფაქტები (იბერიული სამყაროს გამოგზავნილი

ინფორმაციის დამადასტურებელი, რიცხობრივ–მისტიური და თეოსოფიური
ღირებულებების მქონე) რატომ მეტი სიცხადით, უფრო მკვეთრად არ ფიქსირდება,
ლოგიკურ პასუხს იოანე–ზოსიმეს წერილი სცემს. იმდენად სკალარული და
ღირებული იყო ის ინფორმაცია, რომელიც ენასა და ანბანს მოჰქონდა, იმდენად
შეურიგებელია იბერიული ცივილიზაციის ღირებულებებზე 4000 წელს
გაბატონებული მომხდური, რომელმაც როგორც ჩანს, დაუნდობლად ამოშანთა ყველა
მატერიალური კვალი, იოანე ზოსიმეც კი იძულებული გახდა გაებუნდოვნებინა
ტექსტი, დაეშიფრა (თანაც რამდენიმეგზის) და საგულდაგულოდ დაეფარა
ჭეშმარიტი ინფორმაცია. თუ გზავნილი (ფაქტები), უფრო ცხადი, ან გახსნილი
იქნებოდა, იგი ჩვენამდე ვერ მოაღწევდა. არა გვგონია, შედარებით ღია ტექსტები
არსებულიყო, რადგან თეოსოფიური და საკრალური ინფორმაცია იდუმალების
პროცესი კარგად გაცნობიერებუი და ორგანიზებული ჩანს. საქმე არა მხოლოდ
ცივილიზაციათა, არამედ ფასეულობათა, სულიერებასა (იბერიული) და
მატერიალურზე ორიენტირებულ სამყაროთა დაპირისპირებას ეხება.

თუნდაც მაშთოცის მიერ ქართული ანბანის შექმნის „ლეგენდა“ რად ღირს… იგი
სრულიად ცხადად იქნა მხილებული ავტორიტეტულ ლინგვისტთა კომენტარებში.
სხვაობა ქართული ანბანის შექმნისა და მათშოცის ცხოვრების პერიოდს შორის
ათასეული წლებია. ეს ფაქტი, მხოლოდ იმის ნიშნებად შეიძლება გამოგვადგეს, რა
სახის დეზინფორმაციასთან შეიძლება გვქონოდა საქმე…

გაისეირნეთ იერუსალიმის, სამყროს ამ სულიერი ცენტრის ვიწრო ქუჩებში და

ქონგურებზე ნაჯახით ნაჩეხი, ამოშანთული ქართული წარწერების შემხედვარე,
ალბათ დაგვემოწმებით, რომ სამწუხაროდ დაპირისპირების ცეცხლი არ ჩამქრალა…
მის გამოვლინებას ყიველდღიურად ვაწყდებით და ამ თემის ანალიზი ცდება წიგნის
განსახილველ არეალს.

არასპეციალისტებისთვის განვმარტავთ, რომ იოანე–ზოსიმეს წერილით მოცემული

რიცხვების (4000, 94) იდუმალება დიდი ხანია იპყრობს ქართველ ენათმეცნიერთა
ყურადღებას. კვლევები ინტენსიური გახდა ბოლო საუკუნის განმავლობაში…

ეს იმასაც მიგვანიშნებდა, რომ ქართული ენათმეცნიერება ამ წერილიდან გაცილებით

მეტს ელოდა, ვიდრე გაცხადებულად იქნა ამოკითხული…

ამოცანის გადაწყვეტა კიდევ ერთ, ანბანურ რიცხვ–ნიშანთა მისტიკურ სასწაულში

აღმოჩნდა დაფარული…

ანბანური სულიერების სივრცის ზემოთ მოყვანილი ოთხი უმნიშვნელოვანესი ასო–

ნიშანი ა(1); დ(4); ზ(7); ი(10); რომელიც ქართული პირამიდის სულიერ და
აღმავალ სპირალს იძლევა, რომელიც თვისობრივად განსხვავებული დონის
განუმეორებელ ღირებულებით სისტემას ქმნის, და რომელსაც ქართულ ანბანში
დედა–ღვთისმშობელი, უფალი და ღვთიურ საწყისთან ზიარებული ადამიანის სული
შემოჰყავს, ეს რიცხვულ–სემანტიური სისტემა, რომელიც დეტალურად იძლევა
ადამიანის სულის ზეცად ამაღლებამდე, დღეს თეოსოფიაში ჭეშმარიტად აღიარებულ
გზის პროგრამას… თურმე კიდევ ერთ და საკრალურ საიდუმლოს ატარებს. მათი
რიგობითი ჯამი (რიგითი ნომრებამდე ყველა რიცხვის ჯამი, რომელიც
უმნიშვნელოვანესი თეოსოფიური მაჩვენებელია), ამ საოცარ იდუმალებას გვიმხელს.
შეკრების თითოეული ეტაპიც მნიშვნელოვანი ჩანს, რადგან ეს ჯამი გზადაგზა
საოცარ თეოსოფიურ შესაკრებებს იმატებს; ამიტომაც მთელ შეკრებას მივყევით
დეტალურად:
1+1+2+3+4+1+2+3+4+5+6+7+1

+ 2 + 3 + 4 + 5 + 6 + 7 + 8 + 9 + 10 = 4 * 1 +

3 * (2 + 3 + 4) + 2 * (5 + 6 + 7) + 8 + 9 + 10 = 4

(პირამიდის წახნაგების, სულიერი საყრდენი რიცხვ–ნიშნების რიცხვი)

+ 3 (მატეიალური სამყაროს მრავლების რიცხვი) + 2 * 18 + 27 (ასო–ნიშანი „შინ“) = 4

+ 27 + 36 (ანბანისასო–ნიშნების რაოდენობა) + 27 = (პირდაპირ
შეკრებისას) 1(ღვთიური საწყისი) + 10 (ადამიანის სულის აპოკრიფი)
+ 28 (ასო–ნიშან „ჩინ“–ის რიგითი ნომერი და თავისთავად სრულყოფილი რიცხვი)
+ 55 (ადამიანის სულის აპოკრიფის, „ინ“–ის რიგობითი ჯამი)
= 94 (!!!)
გამოდის, რომ ანბანის სულიერი თავსართის, სახურავის, საყუდარის ძირითადი
რიცხვული კონსტრუქცია, პირველი თორმეტი ასო–ნიშნიდან დასრულებული
წრებრუნვის ამსახველი ოთხად–ოთხი ღვთიური რიცხვ–ნიშანი, თავის თავში
მოიცავს 94–ს. სულიერი თავსართის რიცხვული კონსტუქცია, ის საკრალური
იდუმალებაა, რითაც ქართული ანბანი „სხვათა უმეტეს არს“.

დასკვნა ასეთია:

94 იმ თეოსოფიური სისტემის რიცხვია, რომელსაც ანბანში სულის სამოთხისკენ

მოძრაობის მთელი ზემოთ აღწერილი სემანიტური ერთობლიობა შემოჰყავს. რაც
უმთავრესია, მას ანბანურ სისტემაში დედა ღვთისმშობელი მოუძღვის…
ყველა წინაპირობა გვაქვს იმისა, რომ ვამტკიცოთ: იგი სწორედ იოანე–ზოსიმეს
ნახსენები რიცხვი 94–ია – „ და სასწაულად ესე აქუს: ოთხმეოც და ათოთხმეტი წელი
უმეტეÁს სხუათა ენათა…“

ამოცანის გადაწყვეტა, ისევ ქართული ანბანის სულიერი თავსართის, მისი საყუდრის

რიცხვულ მისტიკაში აღმოჩნდა.
იმ თეოსოფიური ინფორმაციის ფონზე, რომელიც დღეს მოგვეპოვება,
დადასტურებულად უნდა ითქვას, რომ 94 სულაც არ მოიაზრებს მატერიალურს, იგი
იმ განსაკუთრებულ ღვთიურ სიმაღლეს გულისხმობს, რაც ანბანის სულიერ
საყუდარში დევს. სავსებით ბუნებრივია, ანბანის „შესაქმისის“ ღვთიურობას
ნაზიარებ ადამიანებს, ქურუმთა კასტას (!) იმაზე არ ეფიქრათ, მატერიალურ
სამყაროში ვინ ვის დაასწრო, თუნდაც 94 წლით; არამედ მიღწეული სულიერი
სიმაღლე შეეფასებინათ; ესაა უმთავრესი ზოსიმესეულ ხილვაში. რაც შეეხება
ტექსტში ნახსენებ სიტყვას „წელი“, შემდგომში ჩვენ არაერთგზის დავრწმუნდებით,
რომ მატერიალურისა და სულიერის დროის მდინარებით ურთიერთ გარდა–ცვალება
და ფერი–ცვალება, იბერიულ სამყაროში, სივრცის უმნიშვნელოვანეს ღვთიურ
კანონზომიერებადაა მიჩნეული. მაგალითისთვის, სიტყვა – „არე“ ქართულში
მდებარეობის მნიშვნელობითაცაა (არე–მარე), დროის აღმნიშვნელიცაა (წლის ოთხი
დრო) და ეთერული სუბსტანციის გამოხატულებაც (ნიავწულილი, ჰაერი, ჰარე).

თუ სულიერების საყრდენი „ინ“–დან თეოსოფიურ ცხრაობით ბმას გავყვებით (ე.ი. იმ

ასო–ნიშნიდან, სადაც აანბანის სულიერი სახურავი დასრულდა) :

10 („ინ“–ი); 10 + 9 = 19 („რაე“); 19 + 9 = 28(„ჩინ“–ი); 28 + 9 = 37 („ჰოი“);

(„ინ“–ის რიცხვ–ნიშნის, 10–ის ჩათვლით) ანბანური მისტიკის სასწაული ისევ,

მთელი სიცხადით მეორდება. ეს უკვე ენბანის ღვთიური სახლია, (მართალია, აქ
რიცხვ–ნიშანი „ინ“–ი ორივეგან, როგორც „სახურავში“, ისე „სახლში“ მონაწილეობს,
მაგრამ იგი ბმაა და ეს სავსებით გამართლებულია; თანაც რიცხვული სისტემებიც
განსხვავდება (როგორც საშენი მასალა). ერთგან სამობითი რიცხვული შრეებია,
ხოლო მეორეგან – ცხრაობითი).

მიაქციეთ ყურადღება, ოთხივე რიცხვ–ნიშანი („ი“; „რ“; „ჩ“; „ჰოი“) ანბანში

ღვთიური სიმაღლით სრულიად გამორჩეულ, კიდევ ერთ თეოსოფიურ მდგრად
სისტემას ქმნის: „ინ“–ი ადამიანის სულის აპოკრიფია; „რაე“– მზის ღმერთის
აპოკრიფი; „ჩინ“ – ი – თვალის ჩინი–ა, ჩინ–ებულია (იგი რიგითი ნომრით
სრულყოფილ რიცხვს – 28–ს იძლევა) და „ჰოი“ – უფლის საუფლოა.
და აი ისიც, ამ სისტემაზე აკიაფებული კიდევ ერთი ანბანური ბრწყინვალება –

10 + 19 + 28 + 37 = 94 (!!!).
ზემოთქმულის გათვალისწინებით თეოსოფიური რიცხვი 94 მთელი ანბანის
ღვთიურობის გამოხატულებად უნდა მივიჩნიოთ. 94 არის, როგორც ანბანური
სახურავის, ისე ანბანის სახლის სულიერების რიცხვობრივი კონსტრუქცია, მისი
საყრდენი.

ანბანისა და რიცხვთა მისტიკის ერთიან ფონზე, ასეთი არაორდინალური საფუძველი

შეიძლება აღმოაჩნდეს, ქართული ენათმეცნიერებისა და ისტორიოგრაფიის ერთი
უმნიშვნელოვანეს ამოცანას…

დ ა ბ ა დ ე ბ ა
ცაზე დაცდენილი ფეხი …
სამყაროს პირობითი ალგორითმს ადამიანი თვითონ ატარებს. ადამიანი
მიკროკოსმოსია, მაკროკოსმოსის ერთგვარი ანალოგი, რომლის წვდომა
მილიარდობით სინათლის წლით დაშორებულ ვარსკვლავებზე არანაკლებ უჭირს
ეგზოთერულ მეცნიერებას. ადამიანი, ინფორმაციის გადამუშავების საოცარი
იერარქიული სისტემაა, რომელსაც არამდგრადი ენტროპიის პირობებში ძალუძს
მუდმივი ტემპერატურის შენარჩუნება. მოაზროვნე არსების, ადამიანის დედამიწაზე
გაჩენა კიდევ ერთი ის ღვთიური სასწაულია, რომელსაც ყურადღების გარეშე ვერ
დატოვებდა ანბანის შემოქმედი.

„გამოსახა უფალმა ღმერთმა ადამი მიწის მთვრისაგან და შთაბერა მის ნესტოებს

სიცოცხლის სუნთქვა…“ (დაბადება 2.7)
ლოგიკურად, მთელი ანბანიც ამ ღვთიური ქმნილების განფენადაც უნდა ქცეულიყო;
როგორც ვნახავთ, ეს მართლაც ასეა; ანბანი, ფაქტობრივად, საკოორდინატო ღერძია,
თანამედროვე მათემატიკური გაგებით, რომელზეც ადამიანის ანატომიური
სილუეტია დატანილი; შინაგან ძირითად ორგანოთა სახელწოდებებიც მისი
საკოორდინატო ნიშნულის შესაბამისი ასო–ნიშნიდან მომდინარეობს (ძირითადად,
გამოყენებულია „თან“, „ინ“, „კან“, „ლას“, „მან“, „ნარ“, „ტარ“, „ფარ“ და ა.შ. ასო–
ნიშნები). ერთი შეხედვით ეს დაუჯერებელი სასწაულია… ისმება კითხვა, ჯერ ანბანი
შეიქმნა და ადამიანის შინაგან ორგანოთა სახელწოდებები შემდეგ? ანდა,
თავისთავად, ხომ საინტერესო მიგნებაა, ანბანური საკოორდინატო ღერძზე მათი
განფენის შესაბამისად ანატომიურ სახელწოდებათა დარქმევა?! მაგრამ ანბანურ–
ენობრივი იდუმალი და წარმტაცი სასწაულების სიმრავლე ჩვეულებრივობის
საზღვრებში აღარ ეტევა:
პირველად ღმერთმა ადამიანი ეთერულ სუბსტანციაში, „თავის სახედ შექმნა“
(მეოთხე განზომილებაში, არამატერიალიზებულ სახეში). ადამი ღმერთმა შექმნა
ვითარც ხ–ე სიცოცხლისა, ანუ ასო–ნიშან „ხანი“–სა და ასო–ნიშან „ენ“–ის
დიაპაზონში. მაშინ, მისი როგორც ცოცხალი არსების სიმძიმის ცენტრი, სამყაროს
ანბანისეულ ცენტრს, ასო–ნიშან „რაე“–ს (მზის ღმერთის აპოკრიფი) ემთხვეოდა.
ამდენადაც, თავდაპირველად ადამი ღვთიური სიმაღლის ერთარსება, უმაღლესი
რანგის სულიერება იყო. უფალმა ადამს ორი ხე დაუდგა: „ხე ცნობადისა და ხე
სიცოცხლისა“, როგორც სიმბოლო იდეის დაბადებისა და მისი ცხოვრებისეული
ხორცშესხმის. თუ ასო–ნიშან „რაე“–ს ცენტრად განვიხილავთ, მაშინ „რხ“ რადიუსში
ე.წ. „და ვინჩის წრეში“ მთლიანად ისაზღვრება ადამიანი, ხოლო სამი საფეხურით
ზემოთ, „ე“ მერვის შესაბამის რადიუსში, ახალი წრეწირი დევს – „ძÀ“, ძე
ხორციელის, ღვთიური წრეწირი.

იდილიური მდგრადი წესრიგი დინამიკასა და განვითარებას ნაკლებად იძლეოდა, ეს

კი აუცილებელი გახლდათ, რადგან მოქმედმა ადამიანს ფუნქციაც დააკისრა –
ქაოსთან მუდმივ ბრძოლაში თანადგომა. შექმნილი მეტაფიზიკური სურათი თვითონ
შემოქმედისთვის არ იყო სრულყოფილი და… „გამოუღო ერთი ნეკნი… დედაკაცი
შექმნა უფალმა ღმერთმა… დედაკაცი ერქვას მას, რადგან კაცისგან არის
გამოღებული.“ (დაბადება 2.22–23).
ადამის სხეულიდან გამოცლილი „ძუ–ალი“, ანუ მდედრის ენერგია („ძუ“ – მდედრი;
„ალი“ – ღვთიური ენერგია ) იქცა ევად. „უწოდა ადამმა თავის დედაკაცს
ევა.“ (დაბადება 3,20).
ერთი ნეიტრალური არსებიდან მივიღეთ ორი ურთიერთსაწინააღმდეგო პოლუსის
მქონე არსება, რომელთა ურთიერთმიმართება არასტაციონალური განვითარების
სტიმული უნდა გამხდარიყო. ასეც მოხდა, გველის რჩევით, ევამ სამოთხის ვაშლით
აცდუნა ადამი. დააკვირდით, ასომთავრულის ასო–ნიშან „დონ“–ს, გარდა იმისა რომ
იგი მდინარებას, დინამიკას აძლევს სათავეს, როგორ ჰგავს იგი ვაშლის იდეოგრამას.
ეს მატერიალიზებული სიცოცხლის დასაწყისი იყო, როგორც იტყვიან:

– „ვაშლი“! (შევედით – სლავური).

„დაუძახა უფალმა ღმერთმა ადამს… ადამ, სადა ხარ? („სად“ – ბაღი

(სლავური))(დაბადება 3.9). უპასუხოდ დარჩენილი ღმერთი მიხვდა, რომ შესცოდეს
და აღარ შეიძლებოდა ცოდვილთა სამოთხის ბაღში დატოვება.

რაც შეეხება სიტყვას – „გ(3) უ(22) ე(5) ლ(12) – ი“, მისი თეოსოფიური რიცხვი –
 1 + 22 + 5 + 12 = 42 = 4 + 2 =6,
6 – მაკროკოსმოსის ნიშანია, სწორედ გარედან ჩარევამ გამოიწვია სამოთხის
იდილიაში ციკლური პროცესები (დაიმახსოვრეთ ეს რიცხვი, მას სხვა თეოსოფიური
მნიშვნელობაც გააჩნია).

…. და ლირიული გადახვევა ამ მოტივზე :

არ დაიჯერა ადამმა უფლის რჩ–ევა: „არ–ევა“!

და მიიღო არევა… მტვრ–ევა… მსხვრ–ევა… ნგრ–ევა… გადარ–ევა, არ–ევ–დარ–
ევა… და ოჯახური დავიდარაბა.
სერიოზულად კი მატერიალიზაციას, მიწიერ პრობლემებთან ერთად, ადამიანის
ღვთიური სიმაღლიდან ერთი საფეხურით დაქვეითება მოჰყვა და ეს ანბანში აისახა.
ადამიანი მატერიაში განსახელდა და უკვე თავის თავს ასეთ შეკითხვას უსვამს:

– ვინ ვარ?

ერთი საფეხურით ქვემოთ ჩამოწევამ ადამიანი ანბანში, სწორედ, „ვინ“–იდან „ Ãარ“–

მადე დასწია. „ვინ“–ი ანბანის ზემოთ დამახსოვრებული რიცხვის ტოლი, სწორედ
რიგით მეექვსე ასო–ნიშანია. ასო–ნიშან „ვინ“–ის სახელწოდება ადამიანთა
სიმრავლის აღმნიშვნელია. სიტყვები : „ვინ–იცობაა,“ „ვინ–აიდან,“ “ვინ–ძლო“ და ა.შ.
სწორედ ამაზე მიანიშნებს. სახელწოდება „ღ–ვინ–ო“ ღ–ვთიურისა და „ვინ“
ადამიანურის ართიანობაა. „ვინ“ ადამიანთა ზოგადი სიმრავლის ფონზე გვაქვს „მე“
პირის ნაცვალსახელი; აქედანაა სიტყვა – „ვინ–მე“; ადამიანთა სიმრავლეში
კონკრეტული პიროვნების აღმნიშვნელი. სიტყვა „ვინ–აობა“ პიროვნების დადგენას,
ამოცნობას გულისხმობს. „თ–ვინ–იერი“, „მძ–ვინ–ვარე“ მისი სულიერი
მდგომარეობის აღმნიშვნელია. როდესაც ადამიანი არ გვეგულება, ვამბობთ – „არა–
ვინ“, ე.ი. ვუარყოფთ „ვინ“–ის აქ არსებობას.
ადამიანის განფენის ერთი საფეხურით დაწევამ ანბანში მისი სიმძიმის ცენტრიც
ბუნებრივად, ქვემოთ, ასო–ნიშან „სან–ში“, ე.წ. სულიერების ჩენტრში ჩამოიწია. ამის
გათვალისწინებით, ქართულში გაჩნდა იდეომა – „სან“–ამდე (მაგალითად, „სან–
ამდე შევძლებ“, „სან–ამდე მივატან“). „რაე“–ს ყოფილ ცენტრსაც ღირებულება არ
დაუკარგავს, იგი მზის, მამა ღმერთის აპოკრიფია და სათავეს უდებს იდეომას: „რა
მიშველის ?!“ (ადამიანს არა აქვს გაცნობიერებული ამ ღმერთის ადგაილი პანთეონში,
თორემ შეკითხვის ფორმის ნაცვლად წოდებითი გვექნებოდა: „რა, მიშველე!“).
ცენტრის ქვევით ჩანაცვლებით, ადამიანი მიწაზე მყარად დადგა. მისი ანატომიური
განფენა ანბანში ჯვრის იდეოგრამა–აპოკრიფს დაეყრდნო. „ვინ“–ი კი ანბანში
ადამიანის ფიზიკური არსებობის უმაღლესი („ვისში“– უმაღლესი (სლავ.) და
ქართული „ვიშ?!“ – აღტაცების შეძახილი, იქვე „ვიშ–ვიშ–ებს“ მხოლოდ ადამიანი)
კოორდინატი გახდა. ჩანაცვლებამ, საწყისთან მიმართებაში, მატერიალიზებული
ანბანის რიგიც პირობითად, ერთი ბეჯითი ქვემოთ დასწია… ამ ორი (პირველი და
ჩანაცვლებული) ანბანური რიგის სინთეზი ერთადერთ დასრულებულ სიტყვას
იძლევა და ისიც თანხმობას აღნიშნავს:

კი (!)
საინტერესოა, რომ ურთიერთ ჩანაცვლებული ანბანური რიგები ერთმანეთთან
გაოცებისა და შვების რამდენიმე შორისდებულსაც აფიქსირებენ (უფ! ოი!).

ქვემოთ დაიწია სამყაროს ანბანური პირამიდის ზედხედის ჰიპოსტასი (ნახაზი 6).

როგორც ვიცით, პირამიდის წიბოს ნებისმიერ დონეზე პირამიდის აქსიომატურ
რიცხვს ვიღებდით:

3 + 35 + 3 + 35 = 3 + 3 + 5 + 3 + 3 + 5 = 22;
2 + 36 + 2 + 36 = 2 + 3 + 6 + 2 + 3 + 6 = 22;
ჩანაცვლების მომენტში მეტაფიზიკური პირამიდა მატერიალიზებულ სახეში
გადასვლას იწყებს. საინტერესოა, თვითონ გარდამავალი პროცესიც, როცა პირამიდის
ერთი წახნაგი უკვე მატერიალიზებულ სამყაროშია, ხოლო მეორე, მისი მოპირდაპირე
ინარჩუნებს ძველ მდგომარეობას. ამ პირამიდის წიბოებზეც თეოსოფიურად
ღირებულებითი ენფორმაცია იკითხება (ანბანური წიბოს ორი რიცხვი, ერთი
ერთეულით იმატებს):

3 + 35 + 4 + 36 = 3 + 3 + 6 + 4 + 4 + 6 =24;
2 + 36 + 3 + 37 = 2 + 3 + 6 + 3 + 3 + 7 = 24;
ანბანში რიგით 24–ე ჯვრის იდეოგრამაა, თანაც იგი განსაკუთრებულ რიცხვს 300–ს
იძლევა –

1 + 2 + …. + 23 + 24 = 300.

ეს მყარი რიცხვულ–მისტერიალური საყრდენის დასტურია (მასზე ჩვენ შემდეგში

შევჩერდებით).
ამასთან, 24–ის თეოსოფიური ჯამი –

24 = 2 + 4 = 6.

გავხსნათ ფრჩხილები, გარდა იმისა, რომ 6 – მაკროკოსმოსის გავლენის

მაჩვენებელია, იგი როგორც მისი ანბანური განფენის საწყისი, ადამიანის რიცხვია.
რიცხვითმა მისტიკამ მატერიალიზაციის გარდამავალ პერიოდში გარე, ღვთიური
ძალებიდან ზეგავლენა და ადამიანის ხორციელად წარმოქმნის პროცესი
წარმოაჩინა. მატერიალიზაციამ ადამი, მისი პირამიდა შვა… და ეს პროცესი მყარ
რიცხვულ საფუძველზე დადგა (300).
როცა მთელი ანბანური პირამიდა მატერიაში ერთიანად გადავიდა, მის წიბოებზე
ახალი სასწაული იკითხება:

4 + 36 + 4 + 36 = 40 + 40 = 4 + 0 + 4 + 0 = 8;
3 + 37 + 3 + 37 = 40 + 40 = 4 + 0 + 4 + 0 = 8.
ტოლობამ პირველივე შედეგით, ქართული ანბანის მეორმოცე, კავშირის
მაწარმოებელი „და“ მიგვანიშნა. ამ ასო–სიმბოლოს ორი მდგენელი აქვს: პირველი
„დონი“ – დინების, მდინარების მატარებელი, მეორე „ან“ – ღვთიური საწყისის
ნიშანდება. სემანტიურად დროსთან კავშირი და დროის სვლა მომზადებული იყო…
„და“ „და“–საბამი „და“–დაედო, „და“–იძრა…

ადამიანისთვის ქვეყნად დრომ მდინარება „და“–იწყო…

ტოლობაში თეოსოფიური ჯამის საბოლოო შედეგი – 8, ამ პროცესს

კანონზომიერებად მიიჩნევს.

ადამიანის მატერიალიზაციამ იგი შემეცნების გზაზე დააყენა. ანბანში კოორდინატები

შეიცვალა და პირამიდის წიბოებზე წარმოქმნილი სიტყვის (შესაბამისად
მერაფიზიკურმა) „ღ–მ–ერთი“–ს სივრცემ, ერთი საფეხურით ქვევით დაიწია – „ქვე–
ყა–ნა“–ში. მართლაც, ასო–ნიშან „ღან“–ის ქვევით „ყარ“–ია, ხოლო „მან“–ის შემდეგ
„ნარ“–ი. სემანტიურად დასრულებული მარცვალი „ქვე“ – ამ დაშვების მაუწყებელია.

წავკვეთოდ ზემოთ ნაჩვენები ანბანური პირამიდის ჰიპისტასი „ღ – მ“ („ღმერთი“–ს)

დონეზე. წაკვეთილი წვერო, თავის მხრივ, საოცრად სრულყოფილი პირამიდაა. მისი
ფუძის წიბო ანბანური სულიერების პირამიდის სიმაღლის, 12–ის ტოლია:
 მორფემაში – „ღ“(25) – „მ“(13),
25 – 13 = 12.
მატერიალიზებისას წაზვრამ ასო–ნიშანი „მან“–ი (13) – „ნარ“–ს (14), „ღან“–ი(25) –
„ყარ“–ს (26) გაათანაბრა (მიაქციეთ ყურადღება ასო–ნიშან „ღან“–ისა და „მან“–ის
სახელდებაში ცის ღმერთის სახელი „ან“ იკითხება, ხოლო მათ ქვემოთ მდგომ ასო–
ნიშანთა სახელდება მატერიალურის „არ“–ს შეიცავს). სიტყვა „ქვეყანა“ არსითაც და
ანბანურადაც არამატერიალიზებული, იდილიური (ღმერთის) სამყაროს ასახვად
იქცა. შედეგად მეტაფიზიკური სამყაროს სამანის დამდები სიტყვა „ღმერთი“ „ქვე–
ყანა“ – ს იდენტი გახდა. „ყა–ნა“ იგივე მოცულობისა და პარამეტრების, ტოლიდი
პირამიდაა –

მორფემაში – „ყ“(26) – „ნ“(14),

26 – 14 = 12.
თუ თავდაპირველი პირამიდის („ღ“; „მ“) ფუძესა და „რ“ წვეროზე იკითხებოდა
„ღმერთი“, მეორე, მისი მატერიალიზაციის შედეგად წარმოქმნილ პირამიდაზე,
ფუძეთა და წვეროს ერთობლიობაში „ნარ“–ი და „ყარ“–ი („ნა–ყარი“ – ერთის მხრივ
ახლად ამოსული ყლორტები, მეორე მხრივ გადაყრილი, უვარგისი) ჩანს.

„ყა–ნა“ და აქედან გამომდინარე, „ქვეყანა“ თეოსოფიურად იდილიური „ღმერთის“

სამყაროს პირამიდის იდენტი გახდა, ანუ მატერიალური სამყარო, თავისი სულიერი
ნაწილით, სრულყოფილ იდილიურ სულიერებას ჩაენაცვლა.
ასე მოხვდა ადამი „ქვეყანაში“. ქვეყანა, ბევრი ადამიანური საცდურისა და გამოცდის,
სატანის არსებობის ადგილია. ამგვარად განისაზღვრა ადამის ძის მძიმე ხ–ვ–ედრი.
სიტყვაში „ხვედრი“ ხაზგასმულია, ადამიანის ანბანისეული განფენის არეალი –
„ვინ“–იდან „Ãარ“–ამდე.

აღწერილ სურათს ერთ უმნიშვნელოვანეს დასკვნამდე მივყავართ: ანბანის,

რიცხვული არსისა და ლექსიკის სინთეზში ჩნდება, ბიბლიური „დაბადების“
მთლიანი სურათის სტრუქტურის ნიშნები, ადამის ძის პირველადი
მდგომარეობიდან, შეცოდებითა და მატერიალიზების ჩათვლით.
 ადამის ანბანური გზა
ადამის მატერიალიზებამ სამ–ყარ–ოში მის ცხოვრებას და ბედისწერას დაუდო
დასაბამი.

ერთი, ამ ჭრილში საინტერესო სემანტიური ბმა, ამგვარია:

кор-и-дор იგი მცირე ზომის, ვიწრო გასასვლელია, უკუწაკითხვისას იძლევა род –

შობასა და рок – ბედისწერას (სლავ.). მჭიდროდ ურთიერთდაკავშირებულ ორ
ცნებას; გავყვეთ ამ ბმას – : – у рок -ბედისწერასთან (სლავ.) – : – урок –გაკვეთილი
(სლავ.) – : – გაკვეთილი (გა–კუ–ეთილი) – გაჭრილი (სინონიმი).

ეს მიგვანიშნებს, რომ მაკროკოსმოსი მიკროკოსმოსში უნდა ვეძებოთ, იგი აქაა

ასახული. ამიტომაც, ღვთიურ გაკვეთილად ჩავთვალოთ გაკვეთილი (გაჭრილი)
ადამიანის შინაგანი სტრუქტურის სურათი და მას გავყვეთ (იხ. ნახაზი 10). სანამ ამ
გზას დავადგებოდეთ, აქვე შევნიშნავთ, რომ სიტყვაში – „ჭ(რ)ა“, ძალიან ადვილად
იკითხება – „ჭა“ – ცოდნა; ხოლო მასზე ასო–ნიშან „რ“(„რაე“)–ს მზის ღმერთის
აკროფონის დამატებით, იგი მზით განათებული ცოდნა ხდება. თავის მხრივ „ცო–
დნა“ ფსკერია (სლავ.), აქედან სლავურში გვაქვს „დო–დნა“ (ფსკერამდე), ქართულში
„და–დნა“ (კვლევის, ცოდნის სირთულეთა დნობა იგულისხმება).როცა ანბანში
ჩადებულ ანატომიურ ცოდნაზე ვსაუბრობთ, ნუ დაგვავიწყდება, რომ იმ ხალხის
ანბანსა და ენას ვეხებით, ვისაც მედიცინა საკმაოდ მაღალ დონეზე ჰქონდა, მათი
საოპერაციო შესაძლებლობები მოიცავდნენ ამპუტაციას, ტრეპანაციას და ა.შ. ვინაც
მსოფლიოს, სულ ცოტა მედიცინის სახელწოდება (კოლხი „მედეა“–ს სახელიდან)
მისცა.
„ხ – ე“ საკოორდინატო არეალი. ადამის ძეს საკუთარი ჯვარი აქვს, რომელიც მან
მთელი ცხოვრება უნდა ზიდოს, და რომელზეც იგი ისევეა გაკრული, როგორც
გოლგოთაზე ატანილ ჯვარზე იესო ქრისტე გააკრეს. „ხერხემალზე“ მოგახსენებთ. ამ
სიტყვაში ადვილად იკითხება ორი ხე; ერთი მხრივ, ისინი სწორედ ის ხეებია, მამა
ღმერთმა რომ დაუდგა ადამს. მეორე მხრივ, სიტყვაში ნათლად იკითხება ზმნა –
„ხერხე“. თუ ამ სიტყვას, როგორც თვითონ გვეუბნება, შუაზე „გავხერხავთ“,
წარმოიქმნება ორი „ხე“, რომელთა ასო–ნიშან „რაე“–ს არეში შერწყმით, ვიღებთ
ზემოთ აღწერილ ჯვარს (იხ. ნახაზი 11). არ დაგავიწყდეთ, „რაე“ – მზის ღმერთის
აპოკრიფია. სიტყვა „ხე–რ–ხე–მალი“–ის რიცხვული არსი, მას ადამიანური
პირამიდის ფუძეთაფუძედ და მატერიალურ სიმტკიცედ მიიჩნევს. იგი
იმდროინდელი მსოფლშემეცნებითი სამყაროს, ერთ–ერთი უმთავრესი
სტრუქტურული ერთეული „ხე“–ა, თანაც ორგზის:

ხ (33) ე(5) რ(19) ხ(33) ე(5) მ(13) ა(1) ლ(12) – (ი)

ნახაზი 11.

ადამიანური „ჯვარი“
 სიტყვის რიგითი ჯამი 121 = 11111 (სამების სისტემაში).

„თქვა იესომ : … გაქვთ თქვენ სამოთხეში ხუთი ხე… ვინც შეიცნობს მათ, არ იგემებს
სიკვდილს“ (თომა 22.“ნაგ–ჰამმადის“ ხელნაწერი).
რიცხვი – 1, თეოსოფიური თვალთახედვით, გეომეტრიულად წერტილია.
„ხერხემალი“ მრავალი წერტილის (მრავალი ერთიანის) სიმრავლეა.

121 = 100 (პირამიდის ფუძის – თერთმეტობით სისტემაში).

ამ სისტემაში სიტყვის რიცხვული მნიშვნელობა (100) ხერხემალს ადამიანური

პირამიდის თვისობრივად განმსაზღვრელ ფუძედ წარმოგვიდგენს.

ბიბლიური „ხე“ ხშირად გვხვდება ადამიანთან მიმართებაში : მ–ხე–დარი, შე–ხე–

ბა, ხე–დვა, სა–ხე, ხე–ლი და ა.შ. და ეს უმნიშვნელოვანეს თეოსოფიურ ბმას აძლევს
დასაბამს:
სა–ხე ––––– ხე–ლი;
სა–ხე–ლი,
ისევ ბიბლიური,ორი ხის ერთობა იძლევა სიტყვას – „სახელი“, ის სემანტიურად
უმტკიცესი სიტყვითაა შემოსაზღვრული. სიტყვა „ხე“–ს თავსართისა და
ბოლოსართის ერთობლიობა გვაძლევს სიტყვას – „სალი“.

ს(20) ა(1) ლ(12) (ი);

სიტყვაში ასო–ნიშანთა რიგითი ნომრების ჯამი – 33–ია, ღვთიურობისა და
მაკროკოსმოსის სიმტკიცის დასტური.

„სახელი“ ისაა, რაც საზეს (პიროვნებას) უნდა დაარქვა და ვისი იდენტიფიკაციაც

ხელითაა (თითების ანაბეჭდით) შესაძლებელი; ადამიანია, ვისი ბედისწერაც ხელზე
შეიძლება ამოიკითხო… მაგრამ ერთიანი სემანტიური სივრცე აქ არ მთავრდება, თუ
სემანტიურ ბმას გავაგრძელებთ, მივიღებთ:

საზე –––– ხელი –––– სახელი –––– სახლი –––– სხეული –––– სული.
უმთავრესი ადგილი ამ რიგში უჭირავს სიტყვას – „სახლი“. იგი სულის საყუდარია,
სამყოფელია, საუფლოა. ანბანში ადამიანის სახლის არეალს თვით ეს სიტყვა იძლევა:

სიტყვაში ასო–ნიშანი „სან“ – ი სულიერების ცენტრია. „ან“–ი საწყისია, ხოლო „ხან“–

ი სამანი, ბოლო ასო–ნიშანი. „ლას“–ი ღმერთის აკროფონია. როგორც ვხედავთ
ქართულ ანბანში სულიერების ღვთიური სივრცე (სახლი) „ან“–იდან „ხან“–ამდეა
გადაჭიმული. მაგალითად, სლავური სახლი до-м მხოლოდ ასო–ნიშან „ემ“–ამდე
(სიტყვა პირდაპირ მიანიშნებს ამას) გრძელდება.

სიტყვაში „ხერხემალი“ თავს გვახსენებს ფუძე სიტყვისა „მალა“ – მალ. (ინფორმაციის

გატარების მალი – „სწრაფი“ რგოლი; „მალ“ – მცირედი (სლავური)), რადგან
ხერხემალი მალებისგან შედგება, ეს მისი წონადი მდგენელია. ადამიანის შინაგანი
სტრუქტურაც, ხერხემლის პარალელურად განფენილია ანბანში. სიტყვა „მ–ალა“
გვაჩვენებს, რომ მისი ცენტრი „მ“ კოორდინატის გასწვრივაა.

„ვ – ი“ საკოორდინატო არეალი. ადამიანის 33 ან 34 მალა აქვს, ამდენადაც ასო–

ნიშანი მალის პარალელურად არ ზის. ამას ის მიზეზიც აქვს, რომ ანბანში ისეთი
სუბსტანტიცაა ასახული, როგორიცაა სული, მისი შესატყვისი ასო–ნიშანი „ინ“–ია.
იგი თავის შემდეგ მოდის, თავი კი (ვ) – თ – ი ასო–ნიშნებს (ამ შემთხვევაში ანბანურ
კოორდინატებს) შორისაა. „ინ“–ი ისევე, როგორც ანბანური სახლისა და სახურავის
შემთხვევაში ბმაა; ეკუთვნის თავსაც და სხეულსაც. სახელდებათა სინთეზი „თა(ნ)“ –
„ვი(ნ)“ პირდაპირ იძლევა სიტყვას – „თავი“. მისი საყრდენი თავის „ქ–ალა“, ასო–
ნიშან „ქ“–ს , ჯვრის აპოკრიფის შემცველობის გამო, უმტკიცესი მატერიალური
სიმყარეა. თავის საკოორდინატო არეალში მოიაზრება ასო–ნიშანი „ზენ“–იც – აზრის,
ზეინფორმაციულობის სათავე (მასზე და სულის აპოკრიფის შესახებ ქვემოთ
ვისაუბრებთ). თავის გვირგვინი „თ–ხე–მი“–ია, სადაც ადამიანის ხერხემლისა და
თავის ტვინი სრულდება. სრულდება მასში ჩადებული ღვთიური „ხე“–ც. თუმცა
მასთან შე–ხე–ბა, ისევ „ხე“–ს შემცველ სიტყვას იძლევა –„მ–ხე–ბი“.
ანბანური კოორდინატი „ტარ“–ი. ადამიანის თავი იბერიულ რასსისთვის, როგორც
ჩანს განსაკუთრებული ღირებულების მატარებელი იყო, რასაც მასში ტვინისა და
სულის კავშირი განაპირობებდა. თუ თავთან ერთად ადამიანის პირობითი სიმძიმის
ცენტრი ასო–ნიშან „სან“–ია, მის გარეშე იგი „ტ“ („ტარ“)–ში გადადიოდა.
სავარაუდოდ, „ტარ“–ი, სხეულის პირობითი ღერძის ცენტრი იყო, დღევანდელი
გაგებით კოორდინატთა სათავე.

თუ ანბანი „წერილი“–ია, მასში ერთადერთი ასო–ნიშანის „ტ“–ს ჩამატებით იგი

„წერ–ტ–ილი“ ხდება. ეს „ტ“–ს(21) განსაკუთრებულ ადგილს მიანიშნებს, ანუ ის
მართლაც კოორდინატთა სათავეა, ათვლის წერტილია. მეორე მხრივ, იგი „კუ“–სთან
ერთობლიობაში („კუ“–ს სტრუქტურის ღირებულებაზე ადამიანის ანატომიურ
აგებულებაში ქვემოთ ვისაუბრებთ) მამაკაცური საწყისის ცენტრია. იგივე ცენტრი –
„ტ“ და „მუ–ც–ელი“, ქალდეურ „ელი“–სთან ანუ მზესთან, „დაბადების“ ღმერთან
ერთად, ქალურ საწყისს იძლევა. სიტყვაში „მუ–ცელი“ მარცვალი „მუ“– მუცლის
ღრუა, იწყება ასო–ნიშან „მან“–ის კოორდინატით და მთავრდება „უნი“–თ,
კუდუსუნის ძვლით.

ასო–ნიშან „ტ“–ს რიგითი ნომერი სამებისა და შვიდობის, მატერიალურისა და

დროის სიმბოლოთა ნამრავლია –

21 = 3 * 7 .

აქედან გამომდინარე, ერთიან ანატომიურ სტრუქტურებს მასთან კავშირში

განიხილავდნენ: მაგალითად, „ტანი“, არსებობდა ქ–ვედა ტანი და ზ–ედა ტანი,
ორივე დასაწყისი ასო–ნიშანი მათ მდებარებას მიუთითებს. ქვედა ტანი „ქ“–ს მხარეს,
ანუ ქ–ვევითაა, ხოლო ზედა ტანი ზ–ევით. რაც უმთავრესია, მათ იცოდნენ, რომ ამ
ასო–ნიშნიდან სათავეს იღებდა ადამიანის ტ–ვინი. აქ, ნათლად იკვეთება ცოდნა
ხერხემლისა და თავის ტვინის ერთიან კომპლექსად მოაზრების თაობაზე. სიტყვა
„ტვინი“ მისი ასო–ნიშან „ტ“–დან „ვინ“–ამდე განფენის მაუწყებელია.

ანბანური კოორდინატი „კან“–ი. „კან“–ის გასწვრივ იწყება კიდევ ერთი

სტრუქტურული მთლიანობა – „კიდურები“. „კან“–ი იწყებს ზემოთ „ინ“–ი
ამთავრებს კი–სერს. აქ „სერი“– შემაღლებული ადგილის სემანტიკის მატარებელია.
გურული დიალექტი ამ სტრუქტურულ მთლიანობაში კისერთან დაკავშირებულ
ადამიანის ორ ნაწილს აფიქსირებს : „კ–ი–ნჩხი“ – ხერხემლის კავშირი თავის
ქალასთან, და „კ–ი–კ–ი–ბა“ – ლავიწის ძვალი. ყველასგან ფიგურირებს „ი“ –
ადამიანის სული. თანაც „კიკიბა“–ში ჩანს ფუძე კიბ–(ე).

ანბანური კოორდინატი „ლას“–ი. მის გსწვრივ გვაქვს „გ–ული“. ასო–ნიშანი „გ“

კოორდინატი არაა, გულის ფორმის მაჩვენებელია. ასო–ნიშან „გან“–ს ანბანში
მრგვალი, გულის ფორმის მთვარე შემოჰყავს, მისი გრავიტაციული ზემოქმედება
წყალზე დღეს უკვე დამტკიცებულია, ხოლო სისხლის მიმოქცევაზე ზეგავლენას,
სავარაუდოდ, მომავალში დაამტკიცებს თანამედროვე მეცნიერება. სემანტიკა სიტყვას
– „გულს“ ადამიანის მდგომარეობას უკავშირებს : ასო–ნიშან „ლა(ს)“ სიბრტყეზე
სინთეზირდება გულის სემანტიური ბმა – „რ–ული“ (ასო–ნიშანი“რ“ მზის
ზექმედებაა), მორფემაში „ული“–უფალი ჩანს; რაც უმთავრესია „გული“ გრძნობებს
აყალიბებს:
„სი–ყ(ვ)ა(რ)ული“; აქ „სი“–შენ (მეგრ.) – ის (მისი უკუფენა); „ყარ“ – „ქვეყნის“
ჰიპოსტასის ბოლო ანბანური ასო–ნიშანი.

„სი–ხარ–(რ)ული“; სახელდება „ხარ“ ადამიანის ანბანური განფენის ბოლო

კოორდინატია.

ამ სიტყვების ბოლოსართებში მეორე სემანტიური და ასევე გამართლებული ჭრა

გვაქვს : „რული“ – მათი მთვლემარების გამოხატულება.

„ბორო–ტ–ება“, მათგან განსხვავებით „ტ“–ს ებმის, „ბორო“ – სულელი (მეგრული);

ბორიო – მსუბუქი ქარი (გურული).

ანბანური კოორდინატი „მან“–ი. „მან“–ისა და „კან“–ის არეალი კისრიდან

დიაფრაგმამდეა, ანუ მკერდის სივრცეა. ასო–ნიშან „მან“–ის გასწვრივ განლაგებულია
(ადამიანის ანატომიური განფენისას ხელები მხრის, ასო–ნიშან „მან“–ის გასწვრივ
გაშლილად უნდა წარმოვიდგინოთ) მ–ხრის, მ–კლავის, მ–აჯა, მ–ტევანის, მ–უშტის,
იგივე მ–ტაკაველის მოძრავი ცენტრი იდაყვი. „მან“–ის კოორდინატამდე შეუძლია
ავიდეს მუხლიც, რასაც სახელწოდება ცხადყოფს – „მუ–(ა)–ხლი“ (მუ–(ი)–ხლი). „მ–
ტკაველი“ მაინც განსაკუთრებულია, საზომია. „მან“–ის სიბრტყეშია „ღ–ვიძლი“, იგი
სიტყვა ღვიძლს უკავშირდება; ორმაგია, თან სიფხიზლეა და თან ძილი. როგორც ჩანს,
ღვიძლი ძილის მარეგულირებელ ორგანოდ იყო მიჩნეული. იგი კოორდინატის ასო–
ნიშანს არ აფიქსირებს, სამაგიეროდ ქართულში გვაქვს მესხური დიალექტის
(დაფიქსირებულია გურიაში) მისი სინონიმი – „მ–აგარა“, რომელსაც ეს ნაკლი აღარ
აქვს. დააკვირდით „ძილი“–ს პირდაპირი ბინერი ქართულ სემანტიკაში არც
არსებობს, „ღვიძილი“ ნახევრად ძილია. ანბანის შემოქმედისთვის გამოღვიძება,
თეოსოფიურ ძილიდან გამოსვლა არაა.
ანბანური კოორდინატი „ნარ“–ი. ასო–ნიშან „ნარ“–ის გასწვრივ იძლევა „ნ–
აწლავები“–ს დასაწყისს, „ნ–აღველს“, რომელიც თვისობრიობას – ნაღვლიანობას
აწარმოებს.
„კ – უ“ საკოორდინატო არეალი. როგორც ეტყობა, ადამიანის შინაგანი სამყაროს
შემეცნებისთვის განსაკუთრებული მისტიური იდუმალებით დატვირთეს სიტყვა –
„კუ“. იგი შემოქმედებისთვის, არა მხოლოდ არეალს შემოფარგლავს ასო–ნიშან „კ“–
დან „უ“–ნამდე, არამედ აფიქსირებს ამ არეალის სახელდების უმრავლეს
თავსართებს. რაც უმთავრესია, მას ადამიანის შინაგანი სამყაროს იდუმალება
მიეწერება. იგი მათთვის ფარულია და მხოლოდ ცალკეულ შემთხვევაში იჩენს თავს.
გამოჩეულად და იშვიათად ზის – „კუ“ ხილულად, მაშინ ისინი ამბობენ : „კუ–ზი(ს)“
(კუზე ზის). მისგან ნაწარმოებია –„კუ–ნცხვა“ (გურ. დიალექტი), „კუ–ზვა“ და ა.შ.
გავმეორდებით, რომ სიტყვა „კუ“–ს რიცხვული არსი მნიშვნელოვან მომენტს
აღნიშნავს:

სტრუქტურა კ (11) უ (22) – პირამიდის როგორც ძირის (11), ისე წვეროს (22)
რიცხვული სიმბოლოების სინთეზია. მათი ჯამიც ღვთიური რიცხვია – 33!
(თეოსოფია 33–ში მაკროკოსმოსს, ღვთიურობას ხედავს), იგი მიკროსამყაროს,
ადამიანის სულის საუფლოს ღვთიური პირამიდაა.

ამ არეალში ხვდება „კუ–ნთი“, „კუ–ჭი“ (კუჭის არსებობა შეიძლება გავიგოთ ასე –

„კუ–ჭია“, ხოლო „ჭია“ ნაწლავთა მთელი სისტემაა); თვით ამ სტრუქტურის მთლიანი
საფარი ასო–ნიშან „კ“–ს სახელდაბითაა ცნობილი –„კან“–ი. ეს ერთიანი ანატომიური
სტრუქტურა კ–უ–დუსუნის ძვალთან მთავრდება. აღმოსავლური (ტიბეტური)
ფილოსოფია განსაკუთრებულ ადგილს უთმობს „კუნდალინის“ სისტემას, როგორც
ადამიანის ტვინს ენერგიით უზრუნბელყოფის ფუნქციონალურ რგოლს. „კუ“–ს
სივრცე აქაც განსაკუთრებული დატვირთვის მატარებელია. ასო–ნიშანი „უნ“–ი
კუდუსუნის ძვლის გასწვრივაა. გურულ დიალექტში ფიქსირდება სიტყვა „კუ–თვა“ –
ჩემი გმინვა, რაც „კუ“–ს ღვთიური სულის (დროში განაწილებული, წყვეტილი) ხმები
უნდა იყოს. ამას ადასტურებს მისი რიცხვული არსი –

კ(11) უ(22) თ(9) ვ(6) ა(1),

11 + 22 + 9 + 6 + 1 = 49 =100 (შვიდობით სისტემაში).

ამდენადაც ადამიანი ზედატანს კუ–ართით იფარავს რაც სემანტიურად მისი

ერთადერთობის აღმნიშვნელიცაა –

„ართი“ – ერთი.

„უ – ფ“ საკოორდინატო არეალი. ანბანურ რიგში შემდეგი კავშირი „უნ“–ისა და

„ფარ“–ის კავშირია. აქ უ–ფ–ალი სახლობს. თუ ამ შემთხვევაში ასო–ნიშნები „უ“ და
„ფ“ მდებარეობის ანატომიურ კოორდინატებს იძლევიან, „ალი“ ღვთიური ენერგიაა.
სიტყვა „კუ–ალი“ ადასტურებს ღვთიური ენერგიის შემწეობით ორგანიძმის
დანატოვარ ანაბეჭდს.
ქვედა ტანის წინა ნაწილი მ–უ–ცელია, რომელიც განლაგებულია დიაფრაგმასა და
მენჯის ძვალს შორის. როგორც ზემოთ ითქვა, სიტყვა „მუ–ც–ელი“ ბოლოსართად
„ელი“ გამრავლების, დაბადების ქალდეური ღვთაების „ელი“–ს სახელს ატარებს.
ქართული მისგან „ელის“. ფეღმძიმესთან მიმართებაში ნათქვამი „მუცელი დაეშვა“
(დეეშვა), „დე“ დედური საწყისია, ხოლო შვა (შუა) შობის მაუწყებელია. მუცლის
საკოორდინატო ნიშნული, ასო–ნიშანი „ფარ“–ი, შესახედავაც მენჯის ძვალს
მოგვაგონებს. იმავე კოორდინატზე განიხილავდნენ „ფ–ილტვსაც“, გურული
დიალექტი მას „ფ–იჟვას“ არქმევს.

მ–უ–ცლის ფ–არი მუცლის ქვედა ნაწილია და ასო–ნიშან „ფ“–ს გასწვრივაა. აქედან

იწყება ქ–ვედა კიდურები, ისინი ასო–ნიშან „ფ“–დან იწყებიან და აქედან წარმოდგება
მათი სახელწოდებაც – „ფ–ეხები“. შესაბამოსი სახელწოდებებით ასევე
დატვირთულია ანბანური კოორდინატები – „ყარ“–ი და „წილ“–ი.

ანბანური კოორდინატი „ჭარ“–ი. იგი ამთავრებს ადამიანის ძირითად ორგანოთა

ანბანურ კოორდინატებს. სწორედ ამიტომ ადამიანის ფეხის ქვედა ნაწილს გურული
დიალექტი „ჭ–ლიკს“ უწოდებს.

საკოორდინატო ღერძიდან თითქოს ამოვარდნილია – „თითი“. მაგრამ თითები

სხვადასხვა სიბრტყეშია განლაგებული, თანაც რაოდენობრივად ათი (ცალკეულად
ხელისა და ფეხის) და ოცია (ერთობლივად); იგი ღვთიურად მიჩნეული
რაოდენობრივი სისტემის საფუძველია.

მარცვალი „თ(9) ი (10)“ რიგით ჯამში გვაძლევს – 19–ს „რაე“ მზის ღმერთის
აპოკრიფს, თანაც რიცხვ–ნიშნებამდე ჯამი –

1 + 2 + … + 9 + 1 + 2 + …. 10 = 45 + 55 = 100,
თვისობრივ წრებრუნვას ადასტურებს. ბუნებრივია, სიტყვაში „თითი“, რადგან მასში
ორი „თი“–ია, რიცხვთა მისტიური არსი ორმაგდება:

10 + 9 + 10 + 9 = 38 = 3 + 8 = 11;
რიცხვობრივი თეოსოფია ორ ერთიანს, ორ მდგენელს იძლევა.

ადამიანის ძირითად ორგანოთა სახელწოდებების ანბანურ განფენაში გამონაკლისები

არსებობს, მაგრამ არა იმდენი და იმ ხარისხის რომ ზოგადი სურათი შეცვალოს.
როგორც გათვლებმა აჩვენეს, ძლიერ მცირეა იმის ალბათობა, რომ აღწერილი
დამთხვევები შემთხვევითობად მივიჩნიოთ. სავარაუდოდ, იგი კიდევ ერთი
ინფორმაციული გზავნილია წარსულიდან მომავლისაკენ… თუ მაინც გამოვრიცხავთ
ამის შესაძლებლობას; იმის გათვალისწინებით, რომ ანბანი ვარსკვლავთა
ზოდიაქალური სისტემის ანარეკლია, ეს დამთხვევები ადამიანის წარმოშობის,
შესაქმისის ღვთიურ სამყაროს, პირველსაწყისი იმპულსის იდუმალებას უკავშირდება
და კითხვების მთელ კასკადს წარმოშობს. მათზე პასუხები თეოსოფიის სფეროდანაა
და ცდება წიგნის განსახილველ არეალს.

დროის გზა,
ანატომიური ჟამთამრიცხველი
მიკროსამყაროს ზოგადი სტრუქტურის ანბანში გადატანა არ ნიშნავს შინაგანი
ანატომიის დეტალურ ასახვას. „თავისუფალი“ ასო–ნიშანები სხვა ფუნქციებს იღებენ.
სახელდება – „ძილი“ პირდაპირ მიანიშნებს ადამიანის მდგომარეობას. იგი
ანატომიური ფეხის გასწვრივაა, სავარაუდოდ ძილისა და სიარულის
შეუთავსებლობას მიანიშნებს.

გურული დიალექტი ცდილობს მაინც შეინარჩუნოს ადამიანის ღვთიურობა, მას

ამისთვის შუალედური ძირი „ღა–ნა“ აქვს შემონახული. ძველი აღთქმის „დაბადების“
საწყისის დროიდან (ანუ ძველი საკოორდინატო სივრციდან), ღვთიური
სუბსტანციიდან „ღა“ , ხოლო „ნა“ მატერიალიზების შემდგომი დროის აღმნიშვნელი
(ახალ საკოორდინატო სივრცეში); მათზე დაყრდნობით, ფაქტობრივად,
მატერიალიზაციის პროცესის გარდამავალ პირამიდაში გვაქვს სიტყვა „ბა–ღა–ნა“ –
ბავშვი. ჯერ კიდევ ღვთიური და უცოდველი, მაგრამ მატერიალიზებული. ამ
სიტყვაში ერთი მხრივ, სამოთხის ბაღის ბინადარი – „ბაღ“ იკითხება, მეორე მხრივ,
„ან“ საწყისი.

დროის ფუნქციის მატარებელი უპირველესი ასო–ნიშანი ანბანში „ყარ“–ია, იგი

ხრწნილებასთან და კანონზომიერებასთან („ყარ“(26); 26 = 2 + 6 = 8; 8 –
კანონზომიერების რიცხვია) დაკავშირებული ნიშანია. ამდენადაც ადამიანისთვის ორ
ადრეულ ასაკს აწარმოებს : „ყრმა“, „ყმაწვილი“. პირველი მათგანი მაინც ღვთიურთან
წილნაყარია, ამიტომაც მასში რიცხვთა სულიერ შრეზე (1; 13; 19…) მდებარე ასო–
ნიშნებია თავმოყრილი. სიტყვა „ყმაწვილი“ უფრო ქვემოთ ინაცვლებს და შემდგომ
ასაკზე მიგვანიშნებს.

როცა ადამიანისთვის დროის მნიშვნელობაზე ვსაუბრობთ, კიდევ ერთხელ

დავუბრუნდეთ პირამიდას. იგი ადამიანური დროის სამყოფელიცაა. გამოვთვალოთ
მისი მოცულობა ადამიანის კოორდინატული ასო–ნიშნების რაოდენობის მიხედვით
(ადამიანის ანბანური სიმაღლე, ასო–ნიშან „ვინ“–იდან „ხან“–ამდე 30–ის ტოლად
მივიღოთ) –

Q(ად.) = 1/3 * 12 * 30 = 120 „კუ“;

როგორც გვახსოვს ცისქვეშეთის პირამიდის მოცულობა –

Q(ცისქვ.) = 144 „კუ“–ს;

აქედან

Q(ცისქვ.) – Q(ადამ.) = 144 –120 =24.

გავიხსენოთ, რომ პირამიდის გვერდითი შლილი 12 „კუ“–ა; თანაც ფუძის ფართიც

12–ია. ე.ი. სრული ზედაპირის ფართობი –

S (სრული) = 24 კუ;

თუ სულიერების პირამიდის მოცულობას მატერიალური სამყაროს შესატყვის

რიცხვზე 3–ზე გავყოფთ, კიდევ ერთხელ ვიღებთ –

Q(სულიერ.)/3 = 72/3 = 24-ს.

სამგზის დადასტურებული რიცხვი 24, თანაც იგი პირამიდის გარეგნული

შემომფარგლავია, მიანიშნებს, რომ დრო ადამიანისთვის 24 „კუ“–ში უნდა დიოდეს
(„კუში“ – დიდი თანხა, ფსონი(სლავ.)).

გავიხსენოთ, ცისქვეშეთის პირამიდის მოცულობა Q(ცისქვ.) = 144 „კუ“; და დროის

სვლის, აღრიცხვის ხელსაწყოს, ასევე უძველესი სახელწოდება –

სა – ათი,

აქ მარცვალი „სა“ ს–ულის საუფლოა სათავიდან (ასო–ნიშანი „სან“–ი სულიერების

ცენტრია. სიტყვა „სათავე“ დაუფარავად აცხადებს „სა“ სულიერების საუფლოს
უპირატესობას, თავობას) „ან“–ამდე. სიტყვა „საათი“ გვეუბნება, რომ იგი („სა“0
„ათჯერ“ უნდა გავზარდოთ, შემდეგ კი გავყოთ 24–ზე, მის გარეგნულ
გამოვლინებაზე, მაშინ გვექნება –

144 * 10 :24 = 60 მციერ ზომის „კუ“;

რიცხვი 60 წუთის შესატყვისი, შუმერული თვლის სამოცობითი სისტემის
საფუძველია. აქედან 12 – ჯერ სამოცი, ანუ 12 საათი ნათელია (რადგან პირამიდის
გვერდითი ზედაპირია), ხოლო 12 საათი ბნელი, როგორც პირამიდის ფუძე, მუდმივ
სიბნელეში მოქცეული. დროის უფრო მცირე, იოტისოდენა მონაკვეთის გასაზომად
არსებობს გურული დიალექტის სიტყვა „კუკუსკა“; დანიშნულების მიხედვით მისი
შესატყვისია სლავური „კუკუზკა“ – მცირე რამ საპყრობილე და საათის მომღერალი
ჩიტის, ასევე სლავური სახელწოდება – „კუკუშკა“ (გურული). გურული დიალექტი
(სიტყვაში – „კუკუსკა“) პირდაპირ გვიყვება „კუ“–ში არსებული „კუ“–ს სკაზე,
ფუტკრებივით სიმრავლეზე. ეს წამებია. იგივე ლოგიკით, იგი მცირე
სამყოფელია, კუნჭულია, დაფარული სივრცეა, რომ თავის მხრივ კიდევ 60
იოტისოდენა „კუ–ს, წამს იტევს.
დასკვნა ასეთია: ანბანურ გეომეტრიასა და ლექსიკაში იკითხება დროის აღრიცხვის
თანამედროვე სისტემის სტრუქტურა, მათი (საათი, წუთი, წამი)
ურთიერთმიმართება და ლოგიკურ–თეოსოფიური საფუძვლები.
ქართული ლექსიკა კიდევ მრავალ საიდუმლო ინფორმაციას ამხელს: სიტყვა „სა–მან–
ი“, ანუ საზღვრის დამდები, პირდაპირ აღნიშნავს სულის „სა“, საუფლოში „მან“ – ის
ადგილს. იგი ხომ მატერიალურის დამამთავრებელი და სამოთხის დარაჯია, ამავე
დროს რიგით მე–13, ადამიანური დროის უმთავრესი ნიშნულია. ადამიანის ანბანური
საწყისი – „ვინ“–იდან მე–13, ასო–ნიშანი „ჟან“–ია. დროის მდინარება
ინდივიდისთვის მნიშვნელოვანი ასო–ნიშან „ჟან“– ის კოორდინატზე დგება, აქედან
დრო მისთვის „ჟამი“ხდება; საზოგადოებისთვის, ერისთვის უკვდავებისა და
მარადიულობის სიმბოლო – „ჟამი–ერი“.

ადამიანის ანატომიურ სახელწოდებაში ჩაგდებული დროის მდინარების გასაღების

მაინც „წელია“. მართალია იგი ასო–ნიშან „წილის“ არსებობით ანატომიური წელის
წ–რიულობას ადასტურებს, ისევე როგორც „წ–ვივი“–ს შემთხვევაში, მაგრამ მაინც
ერთი შეხედვით შეუსაბამოდ ზის. სწორედ, ეს მიანიშნებს მის განსაკუთრებულობას.
დრო, ადამიანისთვის წლობით დის.

დროის სვლა ადამიანისთვის, ამის შემდეგ, მისგან ცოდნის შეძენის პროცესს

უკავშირდება. სიტყვა და მარცვალი „ჭა“ სწორედ მისი იდენტია, ინფორმაციის
მოცულობის, მისი სიღრმის მაქვენებელია (ასევე, როგორც ღრმაა ჭა). გურული
დიალექტი პირდაპირ იძლევა კოორდინატს – „ჭაჭა“. იგი თირკმელია, სადაც
ინფორმაციული მარაგი ეგულებოდათ. იგივე პარალელზეა, კიდევ ერთი გურულში
დაფიქსირებული (მესხური წარმოშობის უნდა იყოს) სიტყვა –„ჭა–ჭვი“, იგივე
მუშტი. შეკრული ხელი – მიღებული, დაჭერილი ცოდნის სიმბოლოა.

ამ საწყისი ინფორმაციის გათვალისწინებით ადვილი ასახსნელი ხდება „ჭა–ბუკი“,

რომელიც ორი მდგენელისაგან შედგება. აქ „ბუკი“ – ფუტკრის ბუნებრივი სადგომია.
ეს ის ასაკია, როცა ცოდნა ჯერ კიდევ დალაგებული არაა, და „ბუკი“–ც თაფლივით
ბოლომდე არ შევსაბულა, ჯერ შემოდგომამდე ისევ შორია…

შემდეგი ასაკი სიჭარმაგეა. „ჭა–რ–მაგი“ შუა, სიბრძნის ასაკია. „ჭა“ – ცოდნაა, ხოლო
მაგი მისი მატარებელი ადამიანი. ასო–ნიშანი „რაე“ მზის ღმერთის აკროფონია. აქვე
ზის სიტყვა „ჭა–ღარა“.

სიტყვები : „ჟანგი“, „ჭანგი“ ასო–ნიშან „ჟარ“–ისა და „ჭარ“–ის დროსთან კავშირის

დასტურია. თუმცა ერთი ლითონის დაძველების, დაჟანგვის, ხოლო მეორე ღვინის
უვარგისად დაძველების აღმნიშვნელია.

ასო–ნიშან „ჭან“–ის შემდეგ შევდივართ „ხან“–ში. ხანში შესვლით დრო ჩერდება.

ადამიანის ანბანში განფენის ბოლო კოორდინატი ასო–ნიშანი „ხან“–ია, იგი მისი
ბოლო საათია… წუთისოფლის ამაობის მატარებელი ჟამი (მოჟამული) ხანში
გადადის. ხანას უარყოფითი პოლუსი აღარ აქვს, აქ ფაქტობრივად, უდროო დროა;
ამდენადაც იდიომა – „ხან აქეთ და ხან იქით“ სამგანზომილებიანი სივრცის
პარალელურად, მეოთხე განზომილებაში, უდროო „ხანი“–ს, მარადისობის მეოთხე
განზომილებაში, უდროო „ხანი“–ს, მარადისობის სემანტიური დასტურია.

ანბანისა და ანატომიური სახელდების მიმდევრობათა თანხვედრა, ანბანური

მათემატიკისა და დროის აღრიცხვის თანამედროვე რიცხვობრივი სისტემათა
ანალოგიები, ერთიანი საფუძვლები, იმდროინდელი ცოდნის სრულყოფილების
სურათს ქმნის და კიდევ ერთხელ ამტკიცებს აქრს სიტყვათწარმოქმნისა და ანბანის
შექმნის პროცესთა ერთიანობის თაობაზე, მისი შემოქმედი ცივილიზაციის
განსაკუთრებულ, ზოგადსაკაცობრიო როლზე.
და მიქცევა დრო… ჟამიერი
ქართულენოვან სივრცეში მაღალიერარქიული აღრიცხვისთვის ანუ
წელთაღრიცხვისთ-ვისთივის ორი სისტემაა გამოყენებული : პირველი სინთეზური –
წელთაღიცხვა დასაბამითგანით და ქორონიკონით, მეორე – წელთაღრიცხვა
ქრისტეთი. ეს უკანასკნელი, ცხადია, საერთოა მთელი ქრისტიანული სამყაროსთვის
და ქრისტეს დაბადებიდან ითვლება. გავრცელებული შეხედულებით,
დასაბამითგანი არის დროის აღრიცხვა ადამიდან ქრისტეს შობამდე.
პროტოქატღული დასაბამიდგანი 5604 წელს ანგარიშობს. ქორონიკონი 532 წლიან
მოქცევებს ეყრდნობა, ანუ მასშიც ციკლი 532 წლიანია და ძველი წელთაღრიცხვის
5604 წლიდან აითვლება.

თუ კალენდარული წლის შესახებ ინფორმაციაა ანბანში უნდა ყოფილიყო ჩადებული,

დროის უფრო მაღალ იერარქიულ დონეს, უკვე სიტყვა უნდა იძლეოდეს. და ეს, ერთი
შეხედვით საოცარი ჰიპოთეზის ჭეშმარიტება მართლაც უამრავი ფაქტით ცნაუდება.

სიტყვაში მოქცევა მკვეთრად იკითხება ფუძე – „ქცევა“. მისი რიცხვული საფუძველი

(თეოსოფიური ჯამი – 2 –ია) სხვათა პრობლემებზე მიანიშნებს, მართლაც, „წა–
აქცევა“, „გა–ქცევა“, „და–ქცევა“ ამის დასტურია. ერთბაშად იცვლება სიცხვის
სემანტიკაცა და რიცხვული იდუმალებაც „მოქცევა“–ს დროს. იგი პოლისემანტიური
სიტყვაა, ერთი მხრივ, ინდივიდის ქმედებისფარგლებს განსაზღვრავს, მეორე მხრივ,
მიწის ფართის საზომია, მთვარის გავლენით ზღვის ტალღების მიმართულების ცვლა,
ქორონიკონში 532 წლიანი დროის ერთეული და რაც უმთავრესია, ადამიანის
სიკეთისკენ, ჭეშმარიტებისკენ შემოტრიალებაა. ყველა მათგანი, მეტ–ნაკლებად
ერთიანი სემანტიურ სივრცეს ქმნის.

მ (13) ო (16) ქ(24) ც(29) ე(5) ვ(6) ა(1) სიტყვის შემადგენელ ასო–ნიშანთა რიგობითი
ჯამი –

1 + 2 + … + 13 + 1 + 2 + … + 16 + 1 + 2 + … + 24 + 1 + 2 +… + 29 + 1 + 2 + … + 5 +1 +2
+… + 6 + 1 = 91 + 136 + 300 + 435 + 15 + 21 + 1 = 999.

მიღებული რიცხვი (999) მზის ქვეშეთში დროის თავბრუდამხვევი სპირალური

აღმასვლის თეოსოფიური სიმბოლოა. რიცხვობრივი შედეგი თეოსოფიურადაც
ადასტურებს სიტყვის („მოქცევა“ ) სემანტიურ არს.

უძველეს ქართულ მზის უძრავ კალენდარს უმარტივესი საზე აქვს და იგი თვით
წლის სახელწოდებაშია ფიქსირებული. ეს საოცარი, რაოდენობრივი შიგთავსით
დატვირთული სიტყვაა არა მხოლოდ კალენდარია, არამედ იმის დასტურია, რომ იგი
ანბანის შექმნის პარალელურად იქმნებოდა. კაცი, ვინაც თითეულ სიტყვას
ელოლიავა, რომ მის უკან შესაბამისი რიცხვულ–მისტური არსის ჩადება მოახერხა,
თანაც იმდენად ჟღერადი და ლამაზი, ყოვლის მომცველი ენა შექმნა, სამყარო
განაცვიფრა, ბუნებრივია, კალენდრის სიტყვა „წელში“ ჩადებას მოახერხებდა; თუმცა,
მზის უძრავი კალენდარი საკმაო მოცულობის მათემატიკურ მოქმედებებთანაა
დაკავშირებული.

გავაანალიზოთ ეს სიტყვა :

წ (31,4000) ე (5) ლ(12,30) –ი

ასო–ნიშანი „წილი“ დედამიწის მზის გარშემო წრიული ტრაექტორიის

აღმნიშვნელია, რიცხვითი მნიშვნელობით 4000 –ია (მასზე უკვე ვისაუბრეთ, ახლა
მხოლოდ იმას დავამატებთ რომ „წელი“ 4000 –ის გადათვლის საწყაულია, დროის
ნაბიჯის სიგრძეზეა), რიგითი ნომერი – 31 გვაჩვენებს 3-სა და 1–ის ერთიანობას მზის
კალენდრის ციკლურობაში და ოთხი წლის სამათ და ერთად განხილვის ნიშანია
(მისი მნიშვნელობის თეოსოფიური ჯამიც ამის დასტურია 4000 = 4 + 0 + 0 + 0 = 4 ;
კიდევ ერთხელ გაიხსენეთ – „ათასი წელი, როგორც ერთი დღეÁ“).

თუ სიტყვის მხოლოდ რაოდენობრივ მხარეს განვიხილავთ, და სავარაუდოდ, ამ

სიტყვის უმთავრესი დანიშნულებაც ეს არის, „ენ“–ის შესაბამისი რიცხვი ხუთი უნდა
მიანიშნებდეს, მისი წინა რიცხვის 31–ის შესაბამისი ანუ 31 დღიანი თვის 5–ჯერ
არსებობას მზის კალენდერში. მაშინ, თვეების საერთო რაოდენობას მიუთითებს
მომდევნო რიცხვ–ნიშანი „ლას“–ი, შესაბამისი რიგითი ნომრით –12. გამოდის, რომ
თორმეტი თვიდან დანარჩენი (და იგი დარჩა 12–ში), შვიდი თვე 30 დღეს შეიცავს.
რასაც გვიდასტურებს „ლას“–ის რიცხვობრივი მნიშვნელობა – 30 (თანაც ასო–ნიშან
„წილი“–ს რიგითი ნომრის– 31 –ის ოთხობითი იზოფსეფიაც არის შვიდი. მიაქციეთ
ყურადღება, რომ ასო–ნიშან „ლას“–ის რიგითი ნომრის 12–ის ჩაწერაც ჯვრის
სისტემაში, ისევ მისი რიცხვ–მნიშვნელობიშ – 30 –ის ტოლია).

ყოველივეს გათვალისწინებით, გვაქვს :

31 * 5 = 155;
155 დღე 31 დღიან თვეებიდან .

12 – 5 = 7;
7 * 30 = 210;
210 დღე 30 დღიან თვეებიდან.
საბოლოოდ შედეგიც, წელიწადში –

210 + 155 = 365 დღეა;

ფაქტობრივად, გვაქვს სამი წელი 365 დღით.

მაგრამ განხილული ვარიანტი არ თანხვდება დღევანდელ მზის კალენდარში თვეების

მიხედვით დღეთა რაოდენობას. მიუხედავად იმისა, რომ შეგვიძლია დავეყრდნოთ
ბერძენ იმპერატორთა მიერ (მათი სუბიექტური შეხედულებების მიხედვით),
თვეებში დღეთა რაოდენობის ცვალებადობის ფაქტს; ან იმას, რომ იბერიული მოდგმა
რამდენიმე და განსხვავებულ კალენდარს იყენებდა, სიტყვა „წელი“ ამგვარ
„მოწყალებას“ არ საჭიროებს. იგი განსხვავებულ და რეალურ სიტუაციასთან უფრო
ახლო მდგომ ვარიანტსაც ჰვთავაზობს :

ანბანის მეთორმეტე ასო–ნიშანი –

12 – „ლას“ – ი – 30;
იძლევა 12 * 30 = 360 დღეს.
ხოლო დამატებით ხუთ დღეს, ამ შემთხვევაში უფუნქციოდ დარჩენილი ასო–ნიშანი
„ენ“–ი, რიგითი ნომრით – 5 გვთავაზობს :

360 + 5 = 365 დღე.

ამგვარი კალენდარი (იბერიული!) ზუსტად იმეორებს ძვ.წ. აღრიცხვის მეოთხე
ათასწლეულის ეგვიპტურ კალენდარში დღეთა დათვლის სისტემას.

რაც შეეხება მეოთხე წელს და იქ ერთ წარმატებულ, 366–ე დღეს, მასზე დამატებითი
ინფორმაცია სიტყვაში „წადი“ უნდა ვიპოვოთ.

წ (31) ა(1) დ(4) –(ი)

სიტყვა „წადი“–ს რაოდენობრივი ანალიზი აჩვენებს რომ ოთხ (4 = 3 + 1 ) წელში, „ან“
(1)–ის შესაბამისი, ერთით მეტი დღე დგება.

ანუ ოთხი წლის „წასვლა“, გასტუმრებას შესაბამისად ერთი მეტი დღე სჭირდება.
დასკვნა ასეთია, სიტყვა „წელი“–ს წარმოქმნისას, უკვე ცნობილი იყო ინფორმაცია
იმის თაობაზე, რომ 365 დღიანი წელი, ოთხ წელში ერთი დღის ტოლ სხვაობას
იძლეოდა; მისი სრულყოფილად გასტუმრებისთვის ერთი დღის დამატება იყო
აუცილებელი.
და მართლაც, ოთხ წელიწადში ერთხელ, ნაკიან წლიწადში –

365 + 1 = 366 დღე გვაქვს.

სწორედ ამით სრულდება ოთხწლიანი ციკლი. შეიძლება დავუშვათ, რომ
კალენდარში 366–ე დღე და შესაბამისად სიტყვაში – „წელიწადი,მეორე მდგენელი –
„წადი“, შემდეგ კალენდრის კორექტირებისთვისაა დამატებული.

სიტყვაში „წადი“ დაგიქსირებული რიცხვი 4, წელიწადის ოთხ განსხვავებულ

დროსაც უნდა მიანიშნებდეს. ამასთან, მისი შესაბამისი ასო–ნიშანი „დონ“–ი
მდინარების, დროის მსვლელობის აზრობრივ დატვირთვას ატარებს.

რაოდენობრივ ჭრილში განსახილველია სიტყვა

მ(13 = 31 ჯვრის სისტემაში) წ(31) ა(1) დ(4) ი(10) –ა;

აქ უმთავრესია, რომ სემანტიურად სურათი შეცვლილია საპირისპიროთი. თუ „წადი“
მიმართულებას ჩვენგან იქით აძლევს, „მწადია“ მომართული ჩვენსკენაა – მინდა,
მსურს. თანაც მისი ასოითი მაჩვენებლები თანმიმდევრულად იმეორებენ სიტყვა –
„წადი“–ს მონაცემებს.

შევაერთოთ „წელი“ და „წადი“, ვიღებთ სიტყვას –„წელიწადი“.

წ(31) ე(5) ლ(12) ი(10) წ(31) ა(1) დ(4) – (ი);

სადაც შუალედური მარცვალი „ლი“აწონასწორებს მხარეებს რიცხობრივად:

31 + 5 = 31 + 1 + 4.
დასკვნა ასეთია: სიტყვაში „წელიწადი“ ფარული რიცხობრივი არსით მზის სისტემის
უძრავი კალენდარია ჩადებული.

განხილვას იმსახურებს კიდევ ერთი უძველესი სიტყვა – „წისქვილი“, რადგან იგი

პირდაპირ სემანტიურ ფუნქციასთან ერთად, დროის სვლის, დროის ადამიანური
სიკვდილ–სიცოცხლის წისქვილის სემანტიკასაც ითავისებს. მის დეტალურ
განხილვას არ შევურიგდებით, მხოლოდ იმას აღვნიშნავთ, რომ ამ სიტყვის ანალიზი
შემდეგ მორფემულ ერთეულებად მის განხილვას საჭიროებს –

წ – ის – ქვ – ილ –(ი);
ასო–ნიშანი „წილი“ აქ დროის სვლის სიმბოლური დატვირთვითაა („სამყაროს
წისქვილია“) და მესამე პირის „ის“ ნაცვალთან ერთად ღვთიურ დროის მდინარებას
გვაძლევს. ასო–ნიშანი „ქან“–ი(24) ასომთავრულში იესო ქრისტეს პირდაპირი
აკროფონია, ხოლო „ვ“(6) მიკროსამყაროსი, ადამიანის, ერთად ისინი უმტკიცეს „ქვ“
მორფემას ქმნიან, რადგან –

24 + 6 = 30,
მიიღება ასო–ნიშან „ლას“–ის ღმერთის აკროფონის რიცხვ–მნიშვნელობა. მორფემაში
„ქვ“ ასახულია ბიბლიური – „…და შექმნა ღმერთმა ადამი სახედ მისად და ხატად…“
ურღვევი ურთიერთკავშირი.

ამდენადაც მტკიცეა ქვ–(ა) და მატერიალური სამყაროს დასაპურებლადაა საჭირო ფ–

ქვ–(ა). ბუნებრივია, წისქვილის სემანტიკაში ერთი, დოლაბის ქვებს იძლევა, მეორე,
დაფქვის პროცესის მანიშნებელია. ამავე სემანტიურ შრეზეა, როგორც შედეგი –
„ფქვილ–(ი). თანაც სიტყვა „წისქვილის“ ბოლოში დართული „ილი“ სხვა არაფერია,
თუ არა ხორბლის ფქვის შედეგად მიღებული ნარჩენი. მიაქციეთ ყურადღება, „ილი“
სემიტური სამყაროს ღმერთია. (საოცარი მინიშნებაა!). სამყაროთა ურთიერთობა,
პირველ რიგში, ღმერთების ურთიერთმიმართებასა და დაპირისპირებაში
ვლინდებოდა.

ამდენად, სიტყვა „წისქვილი“ დროის მდინარებაში ღვთიური ძალის მიერ ადამიანთა

ფქვის პროცესს, მისგან „ფქვილის“ – ღვთიური ნაწილისა და „ილი“–ს გადარჩევას
მიანიშნებს. ამასთან, ხაზს უსვამს ორი სამყაროს სულიერისა და მატერიალურის
პოლარობას.

კიდევ ერთი მომენტია ხაზგასასმელი. წისქვილი პირველი მოწყობილობაა,

რომელშიც ადამიანმა კიბერნეტიკული უკუკავშირის რგოლი განახორციელა და იგი
თამამად შეიძლება გვერდით ამოვუყენოთ ისეთ ზოგადსაკაცობრიო მოვლენას,
როგორიც კომპიუტერული ტექნოლოგიის შექმნაა. მეორე და უმთავრესი –
წისქვილის სამშობლოდ იბერია ითვლება. ბუნებრივია, უნდა ვივარაუდოთ
საქართველოს დღევანდელი ტერიტორია, რაგან მესოპოტამიის ან შუამდინარეთის
გარემო, ასეთი მოწყობილობის შექმნის პირობებს არ ქმნიდა. კავკასიაში ყველა
პირობა იყო ამისთვის: მთის ჩქარი მდინარეები, განვითარებული ხორბლის
კულტურა, დოლაბის ქვის მასალა და მისი დამზადების ტრადიცია, განვითარებული
საინჟინრო ახროვნება. ეს ინფორმაცია, ერთი უმნიშვნელოვანესიჰიპოთეზის
წამოყენების საშუალებას იძლევა : ერთიანი გონითი ცენტრი, რომლიდანაც
იბერიული სამყაროს მართვა თუ არა სტრატეგიული დაგეგმვა მაინც ხვდებოდა,
სწორედ კავკასიაში და საქართველოს ტერიტორიაზე არსებოიბდა.
ეს იმ ჰიპოთეზათა ტიპს განეკუთვნება, რომლის ერთმნიშვნელოვანი მტკიცების
საკმარისი არგუმენტები ძნელი მოსაპოვებელია. მის სასარგებლოდ მეტყველებს ის,
რომ იბერიული ფენომენის ენობრივი გასაღები სწორედ საქართველოში დევს.

ინფორმაცია ზემოთ მოყვანილ სიტყვებში რიცხვული არსის პირველა–დობის

შესახებ, სრულიად უარყოფს ენის შექმნის აქამდე ცნობილ თეორიებს, ადამიანის
საჭიროებისდა მიხედვით დანაწევრებული მეტყველების, ან ბუნებრივი ხმების
მიბაძვით ენის ჩამოყალიბების თაობაზე. ის რასაც ამ მოვლენებში ვაწყდებით,
გაცილებით მეტია, ვიდრე ცალკეული გამონაკლისი, (ვთქვათ, შემდგომ შექმნილი
სიტყვების: ლათინთა დასახელების შესატყვისი სიტყვა „ლატინის“ ან
„კომპიუტერის“ ინგლისური ტრანსრიფციის იზოსოფია – 666), ან თუნდაც
ნებისმიერ ანბანში ჩაგდებული აკროფონულ–იდეოგრამული სემანტიკა. თავიდანვე
გავარკვიოთ „წელიწადი“–თ მოცემულ კალენდარში რაოდენობრივი არსისა და
სემანტიკის შემთხვევითი დამთხვევის ალბათობა; იგი სულ მცირე, ერთი
მემილიონედის ტოლია. ე.ი. მილიონი ვარიანტიდან ერთი შედეგი შემთხვევით
მხოლოდ ერთხელ დგება. ყველა სხვა ვარიანტში, იგი წინასწარ გამიზნული
ინფორმაციაა. ამ ტიპის მოვლენათა განზოგადებას ბუნებრივად უკან, საუკუნეთა
სიღრმეებში გადააქვსანბანის, ენის, რიცხვის ერთობლიობის შესაქმისის თარიღი.
მისი უარყოფისთვის იმის მტკიცება მოგვიწევს, რომ ზემოთ განხილული
საყოფაცხო–ვრებო, ყოველდღიურ სიტყვათა სიმრავლე პროტოქართულ (იბერიულ)
სამყაროს არ ჰქონდა ხმარებაში, მითუმეტეს იმ დროს, როცა მათი სხვა სინონიმებიც
არ მოიპოვება სამეტყველო ენაში.

ლოგიკა მარტივია, თუ არსებობს სიტყვა „წელიწადი“ ე.ი. აქამდე არსებულა სიტყვები

„წელი“ და „წადი“; ანალიზმა აჩვენა, რომ როგორც ამ სიტყვებში, ისე ქართული ენის,
განსაკუთრებით მესხური, გურული, მეგრულ–ლაზური და ა.შ. დიალექტთა
ლექსიკური მარაგის აბსოლიტურ უმრავლესობაში რიცხვითი სიმბოლიზმი
დასტურდება. რასაც ბუნებრივად მივყავართ კიდევ ერთ დასკვნამდე, რომ ამ
სიტყვების რიცხვითი საფუძველი და მისით განპირობებული სემანტიკა, იქამდე,
წინასწარ იყო განზრახული. მოვლენებს წინ გავასწრებთ და „გავამხელთ“ – სრულიად
ერთმნიშვნელოვნად იკვეთება სურათი, რომ სიტყვათწარმოქმნის პროცესით
სიტყვათა დიდი უმრავლესობის პირველად რიცხვულ არსში (თითოეული სიტყვის
ფარულ, რიცხვულ კონსტრუქციაში) და მთელი ლექსიკური მარაგის ერთობლიობაში
ჩადებულია ენის შემოქმედის სტრატეგიული ხედვა სამყაროს მეტეფიზიკური და
ღვთიური ერთობის, იბერიული რასის ფუნქციისა და ზოგადსა–კაცობრიო მიზნის,
მეტიც მომავლის განპირობების შესახებ…

ეს ერთობლიობა ქმნის სწორედ იბერიულ ფენომენს…

ამგვარი დასკვნის გაკეთება დიდი მოცულობის ინფორმაციის მრავალმხრივ ანალიზს

საჭიროებს. სტატისტიკის თეორიაში არსებობს გაცილებით ნაკლებ შრომატევადი
მითოლოგია, რომელიც მცირე არეალის ანალიზითაც იძლევა პირველადი და
ალბათურად საკმაოდ სარწმუნო დასკვნის საშუალებას. ამ თვალსაზრისითაც
შევხედოთ წიგნის თითოეულ შედეგსა და განხილულ სიტყვას. მათი
გათვალისწინებით შევუდგეთ იბერიული ფენომენის კვლევის აღმართებს და
ერთობლივად შევაფასოთ ათასეულ წელიწადთა იდუმალების ბურუსში გახვეული
ზოგადსაკაცობრიო ცივილიზაციის იბერიული მწვერვალი.

გზად დაპნეული საგანძური

დღეს უკვე ფაქტია, რომ ეგზოთერულმა მეცნიერებამ ვერ შეძლო სიტყვის ფუძის
შიგნით შესვლა და გარედან მაყურებლის როლს დასჯერდა. ამ დროს რიცხვულ–
მისტიური იარაღით, შესაძლებელია მისი დამცველი გარსის, მისი იდუმალების
შიგნით შეღწევა.

ძირითადად, ფუძეს ასდის პირველყოფილი სურნელი… ეს ის წარმოსახვითი

სამყაროა, სადაც ათეული საუკუნეებია ადამიანს „ფეხი არ დაუდგამს“.

რამდენიმე მარცვლის სემანტიური იდენტობის საკითხზე უკვე ვისაუბრეთ. ერთად

გავეცნოთ, უკვე აღდგენილი მატრიცის რამდენიმე ფრაგმენტს.

სემანტიურ დატვირთვას ასო–ნიშნებიც ატარებენ, მაგალითად, „ან“–ი საწყისია,

„დონ“–ი მდინარება, დედის, ახლის წარმოქმნისა და სვლის სემანტიკით, „ინ“–ი
სულია, „სან“–ი სულიერების ცენტრი და სათავე, „რაე“ მზე, „თან“–ი მზის თვალი და
მრავლობა, „ტარ“–ი წერტილი, ადამიანური საწყისის სათავე და ა.შ.

ასო ნიშნებიდან განსხვავებით პირველადმა მორფემულმა მატრიცამ სემანტიური

სრულყოფილება შეიძინა, რომლის საფუძველზე მარტივ სიტყვათა ფუძეები მოგვცა
და ა.შ. ამდენადაც უმთავრეს ამოცანად სწორედ პირველადი, მორფემული მატრიცის
აღდგენა უნდა დავისახოთ23.
„პირველად იყო სიტყვა…“ სწორედაც აქედან დავიწყოთ. სემანტიურად რას ვხედავთ
„სიტყვაში“? ფუძე ორი მარტივი ფუძის სინთეზია: „სი“ – შენ (ლაზური დიალექტი),
ეს ადრინდელი ვარიანტია, ლაზურმა დიალექტმა იგი შეინარჩუნა. ანბანურად,
მარცვალი „სი“ (ს – ი) სულიერების სათავიდან, „სან“ ცენტრიდან, სულიერების
აპოკრიფ ასო–ნიშან „ინ“–ამდე გზაა, ისევ პირის ნაცვალსახელია, მაგრამ უკვე მესამე
პირის, თავდაპირველი მარცვლის უკუფენაა – „ის“. ნაცვალსახელი „ის“ და მორფემა
„ტყვა“ ფუძის ორი მდგენელია. ამას, ისიც ადასტურებს, რომ უთქმელი ადამიანი –
„უ–ტყვია“. რაც შეეხება ფონემას „ტყ“ სემანტიურად ის ხმების აღმნიშვნელია. როცა
ქართველს ხმები ესმის ამბობს – „ტყაპა–ტყუპი“. ხმის გამეორება, დამოუკიდებელ
სემანტიკას იძლევა – „ტყუპი“. ასო–ნიშანი „ვ“ ადამიანის მონაწილეობას ასახავს,
გაიხსენეთ ადამიანის ანბანში განფენის საწყისი „ვინ“–ია. ყველგან, სადაც
ადამიანური საწყისი იგულისხმება, ასო–ნიშანი „ვინ“–ი მონაწილეობს. არის
გამონაკლისებიც, ვთქვათ სიტყვაში „ტყუ–ილი“ „ვინ“–ის ადგილს ასო–ნიშანი „უ“
იჭერს. ეს სპეციფიური შემთხვევაა. აქ უფლისა და ღმერთის „ილი“–ს მიმართებაა
აღწეილი. ხალხთა მრავალსაუკუნოვანი მეგობრობის მიუხედავად, ღმერთები
არაფერს უთმობენ ერთმანეთს. მიაქციეთ ყურადღება, თუ სლავური „ილი“ – ან,
ორჭოფობს, ქართული მას ბრალს დებს სიყალბეში, ტყუილში. იგივე ხდება –
„სიტყუა“ – ს სემანტიურ შიგთავსში, როცა ასო–ნიშანი „უნ“–ი იჭერს „ვინ“–ის
ადგილს, იგი საორჭოფოსა და მრუდს –„ტყუა“–ს მოიცავს. სიტყვა „ტყე“ –იმ
იდუმალი ხმების გამომხატველია, ტყე რომ გამოსცემს; „ტყ–აპანი“, „ტყ–აპნი“
ბრტყლად დაცემულის ხმაა, თანაც იგი შეიძლება ცუდად წერაზეც ითქვას.
განსაკუთრებულია სიტყვა „ტყ–ავი“; იყო დრო იგი ფურცლის მაგივრობას სწევდა,
მასზე ხმებს წერდნენ. ამიტომაც, მისი სახელწოდებაც „ტყ“ მორფემას მოიცავს.

დასკვნა ამგვარია : სემანტიურად „სიტყვა“ – ეს ღვთიური ხმებია, რომელთაც ის (ან

შენ), ადამიანი ამბობს. „ტყ“ – ხმის სემანტიკის მატარებელი მორფემაა.
განვიხილოთ მორფემა – „ნთ“, „ნ(ა)თ“, „(ა)ნთ“, „ნთ(ა)“. იგი ნათებად ობიექტს,
სინათლის წყაროს უკავშირდება. ანალიზი გვაჩვენებს, რომ თუ „ა“ – საწყისი „ნთ“
ასო–ნიშნებს შორისაა, მაშინ იგი ადამიანისგან დამოუკიდებლად ანათებს.
მაგალითად, „ათი–ნათ–ი“, „ნათ–ელი“, „მ–ნათ–ი“. თუ ასო–ნიშანი „ა“ გარეთაა
ობიექტი ანთებას საჭიროებს – „ანთ–ება“, „ს–ანთ–ელი“ და ა.შ. კომპლექსურია
სიტყვა „ს–ანათ–ი“. სემანიტურად, მორფემა „ნთ“ – ნათებადი ობიექტია.
იგივე პრინციპზეა აგებული მორფემა – „რ(ა)მ“. იგი მზისა და მიწის, ასო–ნიშან
„რაე“–სა და „მან“–ის კავშირია. სიტყვა „რამ“ ობიექტია ამ სივრცეში, შინაგანი
საწყისით. „ღ–რმა“ კი გარეგანი საწყისითაა და ამოთხრას საჭიროებს. ასეთი
სემანტიკით გასაგები ხდება ქართული სიმღერის მისამღერი – „რამდიდარი“, ერთი
მხრივ, ესმზის ნაყოფიერებას, მზის ქვეშეთის სივრცის სიმდიდრეს გვაძლევს; მეორე
მხრივ, მის მოფენას (დი – მდინარება, სვლაა) დარდის სემანტიურ ექვივალენტად
ხდის. მორფემა „რ(ა)მ“ მზის ქვეშეთის სივრცის ობიექტთა აღმნიშვნელია.

როგორც ზემოთ უკვე ითქვა, მეტად საინტერესოა სიტყვის – „პირამიდა“ ანალიზი :

მზის გუმბათი, როგორც ნახევარი სფერო დამხობილია დედამიწის სიბრტყეზე. ამ

შემთხვევაში მზის ტრაექტორია ნახევარწრეა (იხილეთ ნახაზი 12). „რ“ მზის ზენიტია,
მის გასწვრივ „მ“ წერტილი დედამიწაზე ადამიანის ადგილის აღმნიშვნელია. „რამ“ –
ზე ზემოთ ითქვა, მზესა და მიწას შორის სივრცეში არსებულ ობიექტთა სიმრავლეა,
როგორც ანალიზი გვაჩვენებს, ამ („რამ“–ის) სახლს სახელად „პი“ ჰქვია.
სავარაუდოდ, სახელს იბერიული სივრციდან წარმომავლობას ამტკიცებენ სიტყვები:

„პი–რი“ – ჩვეულებრივ მდგომარეობაში ტუჩების გასწვრივ დიამეტრით, ხოლო

გაღებულ მდგომარეობაში წრე; (სლავური „პირ“ – ლხინი, ისევ შამას, პირს
უკავშირდება);

სამყაროს პირამიდის სქემა

„კო–პი“ –ისევ წრეწირის მოხაზულობით;

გურული დიალექტის სიტყვა „ხა–პი“ მრგვალი ნაყოფით და ა.შ.

„გა–პი–პი–ნებული“ – გადავსებული, ამობურცული, წრიული ზედაპირის მქონე

(გურული დიალექტი) და ა.შ. თუ უარვყოფთ „პი“ მარცვლის იბერიულ
წარმომავლობას, ამ შემთხვევაში უნდა ვაღიაროთ, რომ ეს სიტყვები ელინური
გავლენის ნაყოფია. ძნელდება, ამ მაღალგანვითარებული ყოფიერებითი სივრცის
სიტყვა „პირი“–ს, „პინა“–ს ან „კოპი“–ს გარეშე წარმოდგენა. მაშინ უნდა დავასკვნათ,
რომ თავდა–პი–რველი დაშვება სწორია და „პი“ მზიურ ცარგვალსა და მიწას შორის
სივრცის სახელდებაა, ანუ „პი“ მზესა და დედამიწას შორის სივრცის მომცველი
სახლია, მისი იბერიული სახელია. გამხსნელად, მაინც გურულ დიალექტში
შემორჩენილი ფრაზა „ვერ მოიპირა“ – ვერ გაძღა, ვერ ამოივსო, უნდა მივიჩნიოთ;
რომელიც საბოლოოდ საზღვრავს მის მნიშვნელობას. სფერულ სხეულს (გნებავთ
წრეს), „პი“ მხოლოდ იმდენად დაუკავშირდა, რამდენადაც იბერიელთა წარმოდგე-
ნით, ამგვარივე იყო სამუაროს ფორმა. სამყაროს პირამიდა წრიული ფორმის არაა,
მაგრამ იგი „პი“ თავსართს შეიცავს.

სიტყვაში „პი–რამ–ი–და“ შემდეგი მორფემა „რამ“–ია, მასზე უკვე ვისაუბრ-ეთ. „ი“ –

სულიერებაა; „და“ კავშირია და ესეც ცნობილია.

დასკვნა ასეთია : პირამიდა სემანტიურად მზისა და მიწას შორისი ღვთიური

სივრცის სახლია, მისი მთლიანი შიგთავსით.
გავაგრძელოთ ანალიზი. შუმერები მარცვლებს: „რა“, „დუ“, „გინ“–ს სვლასა და
„გუბ“–ს დგომას უკავშირებდნენ. მართლაც, ადამიანს ამ დროს ცის გუმბათი
დაჰყურებს. აქედან სლავური იღებს – „რადუგა“–ს (ცისარტყელა), „რად“–ს
(მოხარული), იბერიული კითხვით ნაცვალსახელს – „რად“ (რისთვის). რაც
უმთავრესია, სლავურში შედის – „დუგა“ – რკალი, ხოლო გურული დიალექტი
ინარჩუნებს მესხური წარმოშობის სიტყვას – „დუგვა“ – წყევლით რაიმე სივრცის
გადაფარვა. „პი“ სლავურში ამ ეტაპზე ნაკლებად ჩანს. სავარაუდოდ, იბერიულ
კულტურულ შრეზე დაყრდნობისას, „პი“ თვით წრის სიგრძის დიამეტრთან
ფარდობის სახელად, მის ღვთიურ რიცხვად მიიჩნია რომანიულმა რასსამ და მას
დაარქვა. ინდოევროპელებისთვის „პი“ განსაკუთრებული, მაგრამ მაინც რიცხვია. ამ
დროს იბერიელებისთვის „პი“ ამ რიცხვის თვისობრივად მატარებელი სახლია.

საბერძნეთმა „პი“–ს, როგორც ღირებულება, ისე მნიშვნელობაც დიდი ცდომილებით

განსაზღვრა. არათუ ამ რიცხვის ღვთიურობა, არამედ თვით მისი მიახლოებითი
მნიშვნელობა, დიდი სიზუსტით იყო ცნობილი იბერიული რასსისთვის. თუ ისევ
ნახაზს დავუბრუნდებით, აქ „რმ“ ამ ცენტრის მიმართ მზის ტრაექტორიის რადიუსია;
აქედან გამომდინარე –

რკალი „არე“/“რმ“ = 3,14.

იბერიული რასსისთვის 3,14 მზესა და მიწას შორისი სივრცის ღვთიური რიცხვია.

აქ 3,14 ის სიზუსტეა, რითაც იბერიული რასსას მისი მნიშვნელობა სულ ცოტა ანბანის
შექმნის პერიოდში გამოთვლილი ჰქონდა. ამის დასაბუთებაა ასო–ნიშანი „წ“. მას
ქართულად „წილი“ ჰქვია, 31 რიგითი ნომრითა და 4000 რიცხვ–მნიშვ–ნელობით.
3,14–ის მისაღებად, მისი რიგითი ნომრისა და მნიშვნელობის სინთეზი – 314000
უნდა გაიყოს ქართული ე.წ. „ბევრი“–ს გამოსახულებაზე (100000), და

„წილი“ = 314000/100000 = 3,14000.

მხოლოდ ახალი წელთაღრიცხვის მეხუთე საუკუნეში უწია ამ სიზუსტეს, სხვათაგან
პირველმა, ჩინურმა მათემატიკურმა სკოლამ. ამ დროს, ჩინელებმა წრეში თითქმის
200 გვერდიანი წესიერი მრავალკუთხედი ჩახაზეს, მისი სიგრძე წრეწირის სიგრძედ
ჩათვალეს, გამოთვალეს და წრეწირის დიამეტრზე გაყვეს. 3,14–ის გამოთვლაში,
სხვაობა იბრიასა და ჩინეთის მათემატიკურ სკოლებს შორის ათასეულ წლებშია.

შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ ჰიპოთეზას სიტყვა – „პირამიდის“ იბერიული

წარმომავლობის შესახებ, სერიოზული ლოგიკური საფუძველი აქვს.
ისმის კითხვა, როგორ მოახერხეს დანარჩენ მსოფლიოზე ათასი წლით ადრე,
იბერიელებმა ასეთი სიზუსტით „წილი“–ს განსაზღვრა? გაზომვის პრაქტიკულ
ხერხებთან ერთად, შესაძლოა მათ ამაში ანბანში მიგნებული თეოსოფიურ–ღირებუ–
ლებითი სკალა დაეხმარათ. ვარიანტები მრავალგვარია. ამ ეტაპზე შეუძლებელია
რომელიმე მათგანის სასარგებლოდ მტკიცებულებათა მოტანა, ან საბოლოო დასკვნის
გამოტანა, იმის თაობაზე, ითამაშა თუ არა საერთოდ რამე როლი თეოსოფიურ–ღირე–
ბულებითმა სისტემამ. გავყვეთ ერთ–ერთ სავარაუდო ვარიანტს: გავიხსენოთ, ისევ
სტრუქტურული ერთეული „კუ“. თუ სიტყვისრიგით ჯამს (33), ქრისტეს ასაკს,
გავყოფთ ასო–ნიშან „კან“–ის რიგით ნომერზე, პირამიდის ძირის რიცხვზე –

33/11 = 3;
საწყის ეტაპზე 3 ტოლი „წილი“ მისაღებ სიზუსტედ უნდა ჩათვლილიყო; შემდეგ,
ბუნებრივად მივიდოდნენ დასკვნამდე, რომ „წილი“–ს განსაზღვრისთვის უფრო
მაღალი სიზუსტე იყო საჭირო; როგორც გახსოვთ, სულიერების პირამიდის
მოცულობა 72–ია; მისი წვეროს თეოსოფიური რიცხვია – 22;

აქედან,

72/22 = 3,27;
ეს, მეტობით მიღებული შედეგია. „წილი“–ს პირველ მნიშვნელობასთან მისი
გასაშუალოებით, სიზუსტე იმ პერიოდისთვის მისაღები ხდება(!) –

„წილი“ = (3 + 3,27)/2 = 3,14 (დამრგვალებისას).

იგივე შედეგს გვაძლევს პირამიდის მოცულობის, მისი ძირის თეოსოფიური
რიცხვისა (11) და სულიერების სიმაღლის (12) ჯამზე გაყოფა:

„წილი“ = 72/(11 + 12 ) = 3,14 (დამრგვალებისას).

ბუნებრივია, ეს მხოლოდ ვარაუდებია, რეალური ასო–ნიშანი „წილი“–ა. იგი
უტყუარად ადასტურებს ამ ცოდნას.

იბერიული რასსის მიღწევები გეომეტრიაში, ამ გადასახედიდანაც კი, გულწრფელ

გაოცებას იწვევს.

მორფემა – „პირ“–ი. იგი იშვიათი მაგრამ მნიშვნელოვანი მორფემაა. „ლამ–პარ–ი“

ჩირაღდანია; „პარ–პალ–ი“ მისი ცეცხლის თამაშია. ჩირაღდანი სიბნელეში
გვჭირდება, წინმავალია. საერთოდ, „პარ“ მონფემა ლანდების იდენტი ჩანს, რადგან
ჩირაღდნის ფონზე ლანდები იფყებენ თამაშს. სემანტიურ სურათს სიცხადეს ანიჭებს
სიტყვა – „წინა–პარ–ი,“ იგი წინაპართა სულების, ლანდების საუფლოა. მაშინ „პარ–
მაღ–ი“ ((პარმახი), სახლის სახურავის ქვედა ნაწილი, გურული დიალექტი) მათი
შეკრების ადგილი უნდა იყოს. ეს მართლაც ასეა, იბერიულ მსოფლშემეცნებით
სივრცეს სწორედ ამ ადგილას ეგულებოდა წნაპართა სულები. სლავური უფრო
ხისტია: „პარპალიდან“ მისთვის „პარ“ – ორთქლია, ხოლო „პალ“ – დაცემულები
(გარდაცვლილები), ანუ სლავურისთვის მორფემა „პარ“ ისაა, რაც ბუნდოვნად ჩანს,
მაგრამ ეხმარება; მაგალითად, „პარ–უს“ – იალქანი. ამიტომაცაა, „პარი“ (სლავური)
სანაძლეოა, ბედთან შეჭიდებაა, მაშინ, როცა სიტუაცია ჯერ კიდევ ბუნდოვანია.

დასკვნა ასეთია: მორფემა „პარ“ – წინაპართა სულების, ლანდების საუფლოა.

განვიხილოთ მარცვალი „კო“. იგი ბევრგან გვხვდება. მის გასაღებად უნდა მივიჩნიოთ
სიტყვა „კო–ტრი–ალი“, ანუ „ჯო–ტრიალი“. იგი პირდაპირ მიგვანიშნებს, რომ „კო“
ტრიალებს, ანუ იგი სიმრავლეა. „კო–მბალი“ თავში სიმრგვალის შემცველი უნდა
იყოს. დანარჩენი ნაწილი – „ბმ“ „ალი“–სთან, ანუ ღვთიურ ენერგიასთან ბმას,
კავშირს აღნიშნავს. „კო–კო–რი“ ოფგზის სიმრგვალე უნდა იყოს. სლავური „კო–
ლესო,“ იგივე სემანტიურ სიბრტყეშია. „კო“ სიმრგვალე, „ლეს–ო“ – ტყე, ხე.
რადგანაც ლოგიკური ანალიზი რიცხვულ არსს ემთხვევა, სემანტიკა გაშიფრულად
უნდა ჩაითვალოს: მარცვალი „კო“ – ისმრგვალის, დამრგვალების, გასრულების
აღმნიშვნელია.
„კ–ო“ ანბანური სტრუქტურაა, იგი ასო–ნიშან „კან“–იდან „ონ“–ამდე გზაა, კან–ონის
გზაა, თავისთავად სრულყოფილებისა და სისრულის ნიშანი (მის შესახებ ოდნავ
ქვემოთ, დეტალურად ვისაუბრებთ).
მიაქციეთ ყურადღება, სენობრივი სივრცის გავლენით როგორ ინარჩუნებს
სემანტიურ ღირებულებას მარცვალი სიტყვაში – „კო–ლბა“(!?)

გავაგრძელოთ ანალიზი სიტყვა „კოტრიალი“–ს ფუძის ნაწილის – „ტრი–ალი“–ს

შესახებ. აქ „ტრი“ იმ სამ ცეცხლს (სამგზის ცეცხლის სტიქიას) ადასტურებს, რაც ასო–
ნიშნებს „ტარ“–სა და „ინ“–ს შორისაა (მათი შესატყვისია ასო–ნიშნები: „მან“–ი,
„პარ“–ი და „ტარ“–ი), სლავური ამ სამ ცეცხლს პირდაპირ „ტრი“–ს არქმევს. „ალი“
ღვთური ენერგიაა და ვიღებთ „ტრიალს,“ ღვთიური ენერგიით, სამი განსხვავებული
ცეცხლის სინთეზით ბრუნვას.

რამდენჯერმე აღვნიშნეთ, რომ სიტყვა – „ალი“ ღვთიური ენერგიაა. ამას

თანამედროვე ქართულში მისი სემანტიური მნიშვნელობა პირდაპირ აღნიშნავს:
„ალი“– ღვთიური სულია, ხანდახან უარყოფითი პოლუსის მატარებელი (ალქაჯი),
მას ერიდებოდნენ, უფრთხოდნენ. მეორე მხრივ, „ალი“ – ცეცხლის ალია, ღვთიური
და სითბოს მომტანი. მაშინ „ქ–ალი“ ქრისტესმიერი ღვთიური ენერგიაა. გაიხსენეთ,
რომ ღმერთმა ადამს „ძუ–ალი“ გამოუღო. „ძუ“ –მდედრია. აქ სემანტიური სურათი
სრულდება.

მორფემა „ოკი“ – იგი სახდელია, სიფართოვეა, ღრმა სიმძიმლია. დასავლეთ

საქართველოში შემორჩენილია იდეომა – „ოკი მწუხარება“. სლავური „შირ–ოკი“,
„ოდი–ნოკი“, „ოკი“ და ა.შ. მისი გამოძახილია.

უფრო მცირე ზომის ფონემები გაცილებით ადვილი ასახსნელია. მაგალითად,

სიტყვას „აის“–ი, ასო–ნიშანი „დონი“ თავსართად ანუ დროის მდინარება, აქცევს „დ–
აი–სად“.

თავდაპირველი მატრიცის აღდგენილ ფრაგმენტში ხვდებიან ასო–ნიშნებიც; ეს

სრულიად ახლებურ, თვისობრივად განსხვავებულ დატვირთვას აძლევს ანბანს,
საფუძველს უმყარებს სიტყვადწარმოქმნის ერთიანი, ლოგიკური სისტემის
არსებობის ვერსიას. როგორც მორფემაში, მარცვლებში, აქაც ერთმნიშვნელოვანი
აზრობრივი დატვირთვის მატარებელ ასო–ნიშანთა გვერდით გვხვდებიან
პოლისემა–ნტიურებიც. აზრობრივი მრავალმხრივობა, მათ მიღმა არსებული
რიცხვული არსის არაერთმნიშვნელოვნებას ეყრდნობა.
იშვიათად, მაგრამ მაინც, თანამედროვეობა მზა სიტყვების სემანტიკას ცვლის,
ხანდახან დიამეტრალურადაც კი; ბუნებრივია, ეს იწვევს წარმოსახვით მორფემულ
მატრიცაში დამახინჯებებს. ართულებს აღდგენის პროცესს…

გთავაზობთ, თავდაპირველი სემანტიურ მორფემათა მატრიცის მცირე მოცულობის

ფრაგმენტს, რომელზეც მუშაობა ზემოთ მოცემულ სქემით მიმდინა–რეობდა.
დღესისთვის მატრიცის მნიშვნელოვანი ნაწილი აღდგენილია. ცხადია, არსებობენ
ცალსახა და პოლისემანტიური მორფემებიც. მათი ერთობლიობისა და წინასწარი,
სამუშაოების შედეგების გათვალისწინებით, არსებობს საფუძველი, რომ მორფემული
მატრიცა თავის ღირებულებას სხვა ძირძველ ენათა მიმართაც არ კარგავს.
საფიქრებელია, რომ მატრიცის სრულყოფილად აღდგენისთვის გაცილებით დიდი
მოცულობის ინფორმაციის გადამუშავებაა აუცილებელი. მოგვყავს აღდგენილი
მორფემული მატრიცის ფრაგმენტი:

[ პი, ნ(ა), პარ, მ(ი), ს(ი), ჭ(ა), ...

რ(ა)მ(ა), (ა)ნ(ა)თ, ტყ(ვ), დ(ე)(ა)(ია), დ(ი), ...
ურ, ალი, აქ(ა), იქ(ა), კო, ტრი, ოკი, ...
ულ, ილ(ი), ელ(ი), ი, ლო, ...]
თქვენ თვითონ ამ მატრიცაზე დაყრდნობით გაშიფრეთ სიტყვები „სიპი“, „პინა“,
„ნათლია“ და ა.შ. თვითონვე მიხვდებით მათ სემანტიურ მნიშვნელობას… უფრო
მეტიც, იფიქრეთ რუსული „კოლენა“–ს, „გლუბოკი“–ს, ბერძნული „ოკეანე“–ს
სემანტიკაზე და ა.შ. დასკვნა ფანტასტიკის სფეროშია…

დანამდვილებით, ერთი შეიძლება ითქვას; ნამდვილად იჩქარა სორბონის

სამეცნიერო საბჭომ, როცა „პერპენტუმ–მობილესა“ და „ფუძე–ენის“ თაობაზე
დისერტაციების მიღება შეწყვიტა. საკითხი არ შეიძლება დახურულად გამოცხად–
დეს, რადგან ორივე მათგანი ღვთიურია. ერთს, „პერპეტუმ–მობილეს“ – სამყაროს,
კოსმოსს, ჩვენ თვითონ ვაკვირდებით, მეორის, ფუძე ენის თაობაზე, ქართული ენის
განაცხადი განხილვას უნდა დაექვემდებაროს…

შეგვიძლია დავძინოთ, რომ არსებობს საყრდენი, რომლითაც შესაძლებელია ამოცანის

სრულყოფილად გადაწყვეტა; სხვა ენებთან კორელაციათა დადგენა. საბოლოო
დასკვნა სრულყოფილი სურათის შემდეგ უნდა გაკეთდეს. ენა განსაკუთრებული
ფენომენია, მოცულობის თვალსაზრისითაც. ამ ეტაპზე სწორედ ეს უნდა მივიჩნიოთ
პრობლემად და დღის წესრიგში გადაუდებლად დგება იბერიული ენის გარშემო, მის
შემორჩენილ ოაზისებში, ერთიან, გლობალურ ამოცანას დაქვემდებარებული,
მრავალმხრივი კვლევითი სამუშაოების განახლება.

სიტყვის ღვთიური გზა

ლინგვისტიკაში ენის მოდელირების სინტაქსური სტრუქტურა ენის ფორმალურ
აპარატად მიიჩნევა. ანალიზმა აჩვენა, რომ უძველეს ენებში ( განსაკუთრებით კი
ქართულში) სინტაქსურ სტრუქტურას სულაც არა აქვს ფორმალური ხასიათი. იგი
სემანტური დატვირთვის და სრულყოფილების ნიშნის მატარებელია. მოვიყვანთ
პატარა მაგალითს :

თანამედროვე ქართულში ერთი და იგივე სახელი მნიშვნელობის შეუცვლელად

შეიძლება შვიდი სხვადასხვა ფორმით ანუ შვიდ ბრუნვაში შეგვხვდეს. ძველ
ქართულში არსებობდა მერვე (ნეიტრალური) ბრუნვა, წრფელობითიც, იგი
ძირითადად ფუძის იდენტია, პირველადი ლექსიკური მატრიცის მდგენელად უნდა
წარმოვიდგინოთ, მხოლოდ კონკრეტულს შეესაბამება და ბრუნვაში, როგორც საწყისი
ისე მონაწილეობს.

მაგალითისთვის განვიხილოთ ორი, ძველ ქართულში შედარებით გავრცელებული

ვარიანტი: ბოლოთანხმოვნიანი და „ა“–ზე გათავებული სიტყვების ბრუნება.

ბოლოთანხმოვნიანი ფუძეები „ა“–ზე გათავებული ფუძეები

წრფ. ბრუნვის ნიშანი არა აქვს
სახ. –ი; რიცხ. მნ. 10 – Á; რიცხ. მნ. 60
რიგობითი ჯამი 55, რიგ. ნომ. 15;

55 = 5 + 5 = 10 = 1 + 0 = 1;

მოთ. – მან; იზოფსეფია – 91; – მან; იზოფსეფია – 91;

თეოსოფიური რიცხვი – 91 = 9 + 1 = 10 = 1 + 0 = 1;

მიც. – ს; რიგ. ნომ 20, – ს; რიგ. ნომ. 20,

რიცხვმნიშვნელობა – 200;

ნათ. – ის; იზოფსეფია 210, – ის;

ი(10) ს(20), რიგ. ჯამი – 10 + 20 = 30;

თეოსოფიური რიცხვი – 30 = 3 + 0 = 3;

მოქ. – ით; იზოფსეიფია 19 – ით;

თეოსოფიური რიცხვი – 19 = 1 + 9 = 10 = 1 + 0 = 1;

ვით. – ად; იზოფსეფია – 5 – დ; რიცხ. მნ. 4 –10(ჯვ.ს.)

1 + 2 + 3 + 4 = 10 = 1 + 0 = 1;

წოდ. – ო რიცხ. მნ. 70 –ო

70 = 1 + 0 = 7;

რიგ. ნომ. 16 = 100 (ჯვრის სისტემაში) = 1000 (ბინარულ სისტემაში).

როგორც თვალის ერთი გადავლებითაც ჩანს, ბრუნვის მაწარმოებელი ყველა ასო–

ნიშანი დასრულებული ციკლურობის ნიშანს ატარებს. უკვე ეს მიანიშნებს იმაზე, რომ
ლინგვისტურ აპარატში არა მხოლოდ ვოკალური და ესთეტიური მახასიათებლებია
გათვალისწინებული, არამედ იგი სწორედაც, სემატიური ინფორმაციითაა
გაჯერებული და სრულყოფს სიტყვის მთლიანობას. სახელობითი უმრავლეს
შემთხვევაში „ი“ ასო–ნიშნით, ე.ი. სულიერებით იწარმოება და იგი ციკლის, უფრო
სწორად იქნება თუ ვიტყვით, წყების დასაბამია. სწორედ ამიტომაცაა, ქართულ
მეტყველებაში ჩადებული მისი გასაღები, საოცარი სიტყვა –

ი – წყება.

სახელობითით ბრუნვათა დაწყება ქართველ ენათმეცნიერთა სწორი ინტუიციური

მიგნება გახლდათ (იქ, სადაც სხვა ასო–ფუძიანი სიტყვები გვაქვს, სიტუაცია არ
იცვლება, მათ ისევ ციკლის „ი“ ნიშანი აბოლოებთ), თანაც „ინ“–ი 10 რიგითი ნომრით
გვაქვს ანბანში და თითქმის ყველა წრებრუნვის დასაწყისია. ასევე, სრულიად
სამართლიანია ბრუნვის წოდებითით დამთავრება, რადგან წოდებითი, ფუძის
დაბოლოების განურჩევლად „ონ“ ასო–ნიშნით იწარმოება. ასო–ნიშანი „ონ“–ი 16
რიგითი ნომრითაა ანბანში და სწორედ, „ინ“–იდან „ონ“–ამდე ლაგდება შვიდი
ბრუნვა. „ონ“–ი ციკლურობის ყველაზე დიდი ნიშნითაა აღბეჭდილი და ბრუნვის
მასზე დამთავრება სავსებით ლოგიკურია. ასო–ნიშან „ონ“–ს ეზოთერული
აზროვნება „ღვთისმშობლის სახლად“ მოიხსენიებს.
თანაც „ინ“–დან (10) „ონ“–ამდე (16) თეოსოფიური რიცხვი 28–ა:

10 + 11 + 12 + 13 + … + 16 = 1 + 0 + 1 + 1 + 1 + 2 +… + 1 + 6 =
28.
რიცხვი 28 კი, სრულყოფილი რიცხვია და მისი თეოსოფიური არსიც
სრულყოფილებაა24. თანაც

28 = 2 + 8 = 10 = 1 + 0 = 1.
როგორც ითქვა, ერთი და იგივე სახელი, წრფელობითის ჩათვლით, სულ რვა
ფორმაში გვხვდება –

8 = 20 (ჯვრის სისტემაში);

ეს ინფორმაცია (რიცხვი – 20), ბრუნვაში ორი შინაგანი ციკლის არსებობას

მიანიშნებს. მართლაც, თუ გადავავლებთ ზემოთ მოყვანილ ბრუნვათა მაწარმოებელ
ბოლოსართებს თვალს და დავალაგებთ ციკლურობის, იზოფსეფიათა დონის
გათვალისწინებით (ერთი ასო–ნიშნის რიცხვ–მნიშვნელობა, რამდენიმე ასო–
ნიშნისას იგივე იზოფსეფიაა) მივიღებთ, ახალ რიგს:

წრფელობითი,

სახელობითი,

ვითარებითი,

მოქმედებითი,

მოთხრობითი,

მიცემითი,

ნათესაობითი,

წოდებითი.
ბრუნვის მაწარმოებელი აპარატის სიმბოლურ–სემანტიური დატვირთვა, სწორედ
ასეთი მიმდევრობის გამოყენების აუცილებლობას მიუთითებს.

რაც შეეხება ზემოთ ნახსენებ ორ ციკლს, სემატიური ინფორმაცია სწორედ ამ

ციკლებშია. პირველი სამი ბრუნვა – სახელობითი, ვითარებითი, მოთხრობითი –
მატერიალური სამყაროს შეესატყვისება. პირველი სამება, სწორედ ამ სამყაროს
აღწერაა. მოთხრობითით სულიერი სამყარო იწყება; ამიტომაც მას „მან“–ი იწყებს,
სამოთხის კარის დარაჯი. თუ პირველი პირის ნიშანი მატერიალურ სამყაროსთან
იდენტიფიცირდება, მესამე პირი ღვთიურია. ამიტომაც, მეორე სამებას მუდამ ერთი
და იგივე, „მან“–ი იწყებს. აქ, ასევე გვაქვს მესამე პირის მაწარმოებელი ასო–ნიშანი
„ს“, რაც ასომთავრულში სულიერი სამყაროს ცენტრია და „ის“ – ისევ მესამე პირის
ნაცვალსახელი. თანაც ნათესაობითში კიდევ ერთხელ ფიქსირდება ღმერთის
შესატყვისი რიცხვი – 30 (ასო–ნიშან „ლას“–ის რიცხვითი მნიშვნელობა).

არ შეიძლება არ აღინიშნოს ქართველ ენათმეცნიერთა მიერ ბრუნვებისთვის სწორად

შერჩეული სახელები. ამ გადალაგების ფონზე, პირველი სამი, სწორედ მატერიალურ
სამყაროს შეესატყვისება. სახელობითი სტაციონარულ მდგომარეობაში აღწერს მას,
ვითარებითი დამოქმედებითი მოვლენათა განვითარებას, დინამიკას იძლევიან. რაღა
თქმა უნდა, სასურველია, მოთხრობითის ნაცვლად ბრუნვისთვის, რომელიც ღვთიურ
სამყაროს იწყებს სხვა სახელი შეგვერჩია (რა საოცრად სწორად აქვთ სლავ
ენათმეცნიერებს ბრუნვისთვის შერჩეული სახელი – „ტვარიტელნი“). ზემოთ
ხსენებული სემანტიკის გათვალისწინებით იგი ღვთის, შემოქმედის ნებით, მისი
ჩარევით აღსრულებულ საქმეთა მომთხრობელია. საერთოდაც, უნდა ითქვას, რომ
ქართული გრამატიკა რთული კი არა სტრუქტურულად უკეთესად ორგანიზების
(დალაგების) განცდას აჩენს; იქნებ ამიტომაც, ენის შესწავლა უშუალოდ პრაქტიკაში
უფრო ადვილდება, ვიდრე გრამატიკის სახელმძღვანელოთი.

გასათვალისწინებელია ისიც, რომ წოდებითის მაწარმოებელ „ო“–ს რიგითი ნომერი,

ჯვრის სისტემაში ორი ციკლის დასრულებას ადასტურებს და ამასთან ბინარულში
ოთხის ციკლის მნიშვნელობასაც იძლევა. ეს ნიშნავს, რომ ზედა სულიერ სამებასთან
ერთად ბრუნვაში წოდებითი ჯვრის სისტემას კრავს; ანუ ანბანის მსგავსად,
ბრუნვებში მატერიალურ სამყაროს ჯვრის სისტემა ასრულებს.

რაც შეეხება მრავლობითს: ძველ ქართულში გვხვდება ნართანიანი მრავლობითი,

როცა სახელს სახელობითსა და წოდებითში, ანუ ბრუნვის თავსა და ბოლოში, ასო–
ნიშანი „ნ“ აწარმოებს. მრავლობითი ხდება სიტყვა, ანუ მრავლდება ობიექტი, თუ
ბოლოსართად მას თეოსოფიურად ნაყოფის, ნაყოფიერების და მატერიალურში მისი
ნარ–ეკლიანი გზის სიმბოლო, ასო–ნიშანი „ნარ“–ი ემატება. სხვა ბრუნვებს, ასო–
ნიშანი „თ“ აწარმოებს, ამრავლებს ობიექტს. ეს ბუნებრივიცაა, „თან“–ი მზის ცხრა
თვალია, მამა ღმერთის მზის სხივებია ანბანში. მზის მრავლობითი ფუნქცია, მისგან
მოსავლის და ყოველივე სულიერის მრავლება, ფაქტია. სწორედ, ეს აისახა ბრუნვაში.
როგორც ვხედავთ, ორივე შემთხვევაში მრავლობითის, ბრუნვის ნიშნის მრავლობითი
სემანტიკა.

წიგნის მიზნებიდან გამომდინარე, გრამატიკაზე საუბარს აღარ გავაგრძელებთ,

მხოლოდ ზოგიერთ ფრაგმენტს მოვიტანთ, იმის დასტურად, რომ აქ რიცხვულ არსზე
დაყრდნობით, მართლაც ბევრის გაკეთებაა შესაძლებელი:

ითვლებოდა, რომ სუფიქსი –იერ მიღებულია ივ–ერ–ისგან, დაერთვის სახელთა

ფუძეს და ქონებას გამოხატავს, მაგ: განიერი, ნაყოფიერი. რიცხვითი არსიდან
გამომდინარე, სავარაუდოა, როგორც თვითონ ივერი სემანტიურად ნაწარმოებია ი–
ერი–დან; ანუ ერიდან რომელშიც „ინ“–ი, ღვთიური სულიერება არის.

–ოსან სუფიქსი ძირითადად იხმარება ასეთ სიტყვებთან, რომლებიც სულიერ საგნებს

გამოხატავენ ან სულიერ საგნებს ახასიათებს რაიმე ნიშნის მიხედვით. სავარაუდოდ,
ის შეიძლება კავშირში იყოს ლათინურ „ოსანა“–სთან, ანუ ქართულ ანბანში ასო–
ნიშან „ონ“–იდან „სან“–ამდე გზასთან (აქედანაა ნაწარმოები სიტყვა – „სანამდე“).
ასო–ნიშანი „სან“–ი ქართული ანბანის სულიერების ცენტრია.

უქონლობის სახელთა მაწარმოებელია უ–ო, უ–ურ, ეს სუფიქსები ერთი და იმავე

ფუძისგან აწარმოებენ საწინააღმდეგო მნიშვნელობის სიტყვებს. ასო–ნიშანი „უნ“–ი
სიტყვის ბოლოში ნიშნავს „ვარ“–ს სანსკრიტულად. საუბარია, რა თქმა უნდა,
ღვთიურობის არსებობაზე. ამდენად, იქ, სადაც უღმერთობაა, იწარმოება უქონელი
სახელი.

სადაურობის სახელთა მაწარმოებელი სუფიქსებია – ელ და – ურ. მათი ფუნქციები

განაწილებული აქვთ. – ელ ადამიანის სადაურობის აღმნიშვნელია, ხოლო –ურ არა
ადამიანთა, ცხოველთა და საერთოდ, ნივთის სადაურობის. „ელ“–ი ქალდეური
შობადობის ღვთაების სახელია, ხოლო „ურ“–ი კიდევ ღვთაებრივი, ქალდეის „ური“–
ს მაუწყებელი. „ურ“ კონკრეტული, მისამართმიცემული მიწაა, რაზეც დავდივართ,
ტყუილად ხომ არ ვსვამთ კითხვას:
–„სადა–ურ–ი ხარ?“

მიაქციეთ ყურადღება, რომ „ურ“ არის მდგრადი ანბანურ–ენობრივი სტრუქტურის –

„რუ“–ს უკუფენა. თანაც ანბანში ასო–ნიშან „რ“ („რაე“)–დან „უ“(„უნ“–ი)–ს ჩათვლით
ოთხი ასო–ნიშანია, ოთხი განსხვავებული სტიქია: ჰაერი, წყალი, ცეცხლი, და მიწა.

დასკვნის სახით შეიძლება ითქვას, რომ იბერიულის სინტაქსური სტრუქტურა

რიცხვულ–მისტიურად ყველაზე დატვირთული აპარატია, რომელიც ლექსიკასთან
სინთეზში სრულყოფს და ასრულებს ენის, როგორც სემანტიურ, ისე ესთეტიურ
სტრუქტურებს. ამასთან, არ გამოდის რიცხვული არსის ხელისშემშლელ ფაქტორად.

სიტყვას ამოფარებული რიცხვი

გენიალობამდე ორიგინალურია შემოქმედი, რომელიც ანბანსა და ენის რიცხვულ
მისტიკაზე აგებს, ამასთან, რაოდენობითი სისტემის აგებისას, მასზე აქცენტებს არ
აკეთებს. ეს კიდევ ერთხელ უსვამს ხაზს მის მიზანს, საგულდაგულოდ დამალოს,
დასაროს რიცხვული კოსტრუქცია. წინასწარ გამიზნულირიცხვული სტრატეგიის
ცვალებადობა, კარგად ორგანიზებული რიცხვული ქაოსი, კვალში ჩამდგერი
მტრისთვის კვალის არევის მანევრს გვაგონებს. დაფარული რიცხვული არსის
თაობაზე ეჭვის გაჩენისას, პირველ რიგში, რაოდენობითი სისტემის შემოწმება
მოხდებოდა; ამიტომაც, ტვლის სისტემაში აქცენტები, სწორედაც, რომრიცხვით
სიმბოლიზმზე არაა გაკეთებული.

თვლა ერთით იწყება, იგი ბიბლიური ღმერთის სახელია (ეგვიპტური ღმერთის

სახელიც ერთია, სკანდინავიური ღმერთის სახელიც „ოდინ“–ი სლავურად ერთად
ითარგმნება; შუმერული ცის ღმერთის სახელის „ან“–ის რიცხვ–ნიშანიც ერთია).
განვიხილოთ, თვლის საწყისი პირველი ათეულის რიცხვითი არსი –

ე (5) რ(19) თ(9) – (ი),

მისი რიგითი ნომრების ჯამი 33–ია, რაც თვლის საწყისად ღვთიურ დასაბამს
ადასტურებს. იგი ღმერთის რიცხვია.

ციფრი –

ო(16,70) რ(19,100) – (ი).

 ციფრს იწყებს ასო–ნიშანი „ონ“–ი – ციკლურობის ყველაზე დიდი ნიშანსვეტი
მატერიალურ სამყაროში. როგორც ზემოთ უკვე ითქვა, იგი ჯვრის სისტემაში 100–ია
და ორი თვისობრივი წრებრუნვის (ციკლის) დასრულებას მოასწავებს, ხოლო ასო–
ნიშანი „რაე“ მზის აკროფონია, ასევე ერთის ტოლი და წრებრუნვის აღმნიშვნელი = 1
თეოსოფიური რიცხვით (19 = 1 + 9 = 10 = 1 + 0 = 1; 100 = 1 + 0 + 0 = 1). „ორი“ (ორი
არსება) უკვე გამრავლების საწყისია და ეს რიცხვულ არსიდანაც (როცა იგი
თვისობრივ ცვლილებას გამოხატავს) კარგად ჩანს. ციფრი – „ორი“–ს მნიშვნელობის
განსაზღვრისთვის მნიშვნელოვანია მთელი სიტყვის თეოსოფიური რიცხვი (16 + 19 =
35 = 3 + 5 = 8), რომელიც 20 – ს ტოლია (ჯვრის სისტემაში) და ორ შინაგან ციკლს
აღნიშნავს. ამასთან, მისი თეოსოფიური ჯამი 2 – ია (20 = 2 + 0 = 2), რაც
განსახილველი ციფრის მნიშვნელობაა.

ციფრი –

ს(20,200) ა(1) მ(13,40) – ი.

სიტყვას იწყებს ასომთავრულში სულიერების ცენტრი ასო–ნიშანი „სან“–ი და
ამთავრებს მატერიალურ სამყაროში სამოთხის დარაჯი „მან“–ი. უკვე ეს, მის
განსაკუთრებულობას მიანიშნებს. (თანაც „მან“–ის რიგითი ნომერი 13 = 31 (ჯვრის
სისტემაში) და სამების ერთებას ადასტურებს). სიტყვა „სამ“–ის თეოსოფიური
რიცხვი უდრის –

200 + 1 + 40 = 2 + 0 + 0 + 1 + 4 = 7 = 111 (ორობით სისტემაში).

1 + 1 + 1 = 3 და ეს სამი, ღვთიურად სამი ერთიანის სინთეზია.
სიტყვაში შემაბალი ასოების რიგითი ნომრების ჯამი –

20 + 1 + 13 = 34 –ია,
ეს სამიდან ოთხში ან მესამე განზომილებიდან მეოთხეში გადასვლის მაუწყებელი
უნდა იყოს. „სამი“– მატერიალური სამყაროს რიცხვია და თეოსოფიურად ისიც
სამების ერთების გამომხატველია. თანაც მისი თეოსოფიური რიცხვი –

34 = 3 + 4 = 7,
7 – დროის მდინარებას გვაუწყებს. მატერიალურ სამყაროში დრო მდინარებს.

ციფრი –

ო(16,70) თ(9) ხ(33,6000) – (ი).

ასო „ონ“–ის რიგითი ნომერი 16 = 10000 (ორობით სისტემაში) და ოთხი ციკლის
(ოთხი ნულის შესაბამისად) დასრულებას გვაუწყებს; ფაქტობრივად, პირდაპირ
მიუთითებს მის მნიშვნელობაზე. იზოფსეფია თეოსოფიურ ჯამში –

70 + 9 + 6000 = 6079 = 6 + 0 + 7 + 9 = 22;

22 – სამყაროს პირამიდის წვეროს რიცხვია;
(თანაც –

22 = 2 + 2 = 4, განსახილველი ციფრის მნიშვნელობას იძლევა).

თავის მხრივ, 4–ის რიგითი ჯამი 1 + 2 + 3 + 4 = 10 და ერთ წრებრუნვას კრავს. იგი

სულიერი სამყაროს რიცხვია და რიცხვულადაც ამის დასტურებაა.

ციფრი –

ხ (33,6000) უ(22,400) თ(9) –(ი).

სიტყვას „ხან–ი“ იწყებს, შუაში ზის „უნ“–ი, უ–ფლის სახელის აპოკრიფი, ხოლო
ასრულებს „თან“–ი (მამა ღმერთის, მზის თვალი). „ხუთი“ ანბანურად იესო ქრისტეს
გზის დასაბამია, ამიტომაც მისი თეოსოფიური რიცხვი –

6000 + 400 + 9 = 6 + 0 + 0 + 0 + 4 + 0 + 0 + 9 = 1 + 9 = 10 = 1 + 0 = 1–ია; ეს კიდევ

ერთხელ ადასტურებს თვლის წარმოქმნის საწყის პერიოდში ხუთობითი, შინაგანი
სისტემის არსებობას. რიგითი ნომრების ჯამი –

33 + 22 + 9 = 64 = 1000 (ჯვრის სისტემაში);

და მაღლა დგას ყველა წინა ციფრის ციკლურობის თანრიგზე. კარგად ჩანს, რომ
პირველად, საწყის ეტაპზე, ასო–ნიშანი „თან“–ი ხუთობითში ციფრების
დასრულების ნიშნად იჯდა (თვლის ხუთობითი სისტემის მძლავრი კვალი
შენარჩუნებულია მეგრულ დიალექტში). ახლა, „თან“–ი ანბანში მეცხრე ადგილზეა
და ისევ ციფრების შემოყვანის როლს ასრულებს (მას ცხრა ციფრი შემოჰყავს ანბანურ
სისტემაში და ამიტომაცაა მზე „ცხრათვალა“).

ე (5) ქ(24,300) უ(22,400) ს(20,200) – (ი).

რიცხვის სახელწოდებაში ასო–ნიშანი „ქან“–ი, ჯვრის პირდაპირი გამოსახულებითა
და უფლის ასო–ნიშანი „უნ“–ი ზის, ამასთან გვაქვს ანბანში სულიერების ცენტრი,
ასო–ნიშანი „სან“–ი; უკვე ეს მიანიშნებს მის განსაკუთრებულობას. თეოსოფიური
რიცხვი – 5 + 24 + 22 + 20 = 71 = 7 + 1 = 8 = 20 (ჯვრის სისტემაში) და ხუთის
შემდგომად მეორე ციკლზე მიანიშნებს. ამასთან მისი რიგითი ჯამი – 71 სიტყვა
„ღმერთი“–ს რიგით ჯამს ემთხვევა. ანბანში 6 ადამიანური გზის დასაწყისი რიცხვია.
ამიტომაც შეიცავს იგი იესო ქრისტეს გზის („ე“).ჯვრის („ქ“), უფლის („უ“)
აპოკრიფისა და სულიერების („ს“) ცენტრს.

შ(17,900) ვ(6) ი(10) დ(4) – (ი).

სიტყვას იწყებს სამობითის ყველაზე დიდი გამოსახულება ასომთავრულში ასო–
ნიშანი „შინ“–ი (27 = 1000 სამების სისტემაში) და ამთავრებს ასო–ნიშანი „დონ“–ი (4
= 10 ჯვრის სისტემაში) და ამთავრებს ასო–ნიშანი „დონ“–ი (4 = 10 ჯვრის
სისტემაში). ფაქტობრივად, აქ მოცემულია სამობითსა დაოთხობითის შვიდობითი,
დროის შესაბამისი ერთიანობა–თანაფარდობის იდეა. თანაც, სიტყვა „შვიდი“–ს
რიგითი ჯამი ტოლია სიტყვა „დრო–ება“–ს რიგითი ჯამისა, რაც ადასტურებს მის
კავშირზე დროსთან:

27 + 6 + 10 + 4 = 47;
დ(4) რ(19) ო(16) ე(5) ბ(2) ა(1),
4 + 19 + 16 + 5 +2 + 1 = 47;
47 = 47.
ციფრი –

რ(19,100) ვ(6) ა(1)

მისი თეოსოფიური რიცხვი პირდაპირ ციფრის რიცხობრივი მნიშვნელობაა – 8;

19 + 6 + 1 = 26 = 2 + 6 = 8;
100 + 6 + 1 = 1 + 0 + 0 + 6 + 1 = 8.
ციფრი –

ც(29,2000) ხ(33,6000) რ(19,100) ა(1);

მისი თეოსოფიური რიცხვი 1–ია –

2000 + 6000 + 100 + 1 = 2 + 0 + 0 + 0 + 6 + 0 +

0 + 0 + 1 + 0 + 0 +1 = 10 = 1 + 0 = 1;

29 + 33 + 19 + 1 = 82 = 8 + 2 = 10 = 1 + 0 = 1;
და ამით სრულდება ციფრების ციკლი. იგი განფენილია ერთიდან ცხრამდე, ამუ ასო–
ნიშან „ან“–იდან, ასო–ნიშან „თან“–ამდე, მართლაც, „ან“–ის მნიშვნელობა 1–ია,
ხოლო „თან“–ის მნიშვნელობა არის 9; ე.ი. სულ 9 ციფრი გაქვს, ამასთან

1 + 9 = 10 = 1 + 0 = 1,
ისევ ციკლის დასრულების მაუწყებელ რიცხვს ვიღებთ.

ციფრთა ამ ერთ მთლიანობას ქართული „ათ“ – ს უწოდებს. ყველა ციფრი „ათ“

ერთობაშია თავმოყრილი; გურული დიალექტი კი მას სიტყვას – „თლა“–ს
(მთლიანად, ერთიანად, ან თვლა) არქმევს. ამ სიტყვის შიგნით ადამიანის იდენტი
„ვინ“–ის შეტანით, ვიღებთ სალიტერატურო სიტყვას – „თვლა“–ს. თავისთავად
სიტყვა „თ(9) ლ(30) ა(1)“–ს იზოფსეფია –

9 + 30 + 1 = 40;
40 – ანბანის ასოთა რაოდენობაა. სიტყვაში არსებული ასო–ნიშანი „ლას“–ი, 12
რიგითი ნომრითაა, იგი ანბანის სულიერების 12–ვე, ყველა ასო–ნიშანს ფარგლავს.
ე.ი. სიტყვა „თლა“ 9 ციფრს, 40 ასო–ნიშანსა და მთელ ანბანურ სულიერებას მოიცავს.
სემანტიურად იგი თლაა (გათლა), ნაჭდევია; ეტყობა თვლის პროცესში ხეზე
ნაჭდევების აღნიშვნა გამოიყენებოდა.

ციფრების მთელი ციკლი კი მთავრდება ტოლობით –

ა (1) + თ(9) = ი(10),

1 + 9 = 10,
ა + თ = ი;
ვიღებთ ახალი ციკლის (წრებრუნვის) სახელწოდებას – „ათი“. ეს, რიცხვითი
ტოლობით მიღებული დასრულებული სემანტიკა, მეორე მხრივ, განხილული თვლის
სისტემის უმთავრესი, ციკლის სახელწოდების მაწარმოებელი სიტყვაა. ამ სიტყვეის
რიცხვულად მიღება თვლის სისტემის აგების გააზრებულ პროცესზე მიუთითებს.

შემდეგი ციკლი წინაზე, ანუ „ათ“–ზე დამატებით იწარმოება:

ათ – ერთ – მეტ – (ი), ათ – მეტ – (ი) და ა.შ.

ოცი – მეორე წრებრუნვის გასრულებაა;

და ა.შ.

დროთა განმავლობაში, წინ ასო–ბგერა „ან“–ი დაიკარგა და დღეს უკვე ამგვარად

ვთვლით: თერთმეტი, თორმეტი, და ა.შ.

მეორე რიცხვით ციკლს ასრულებს –

ო (16,70) ც (29,2000) – (ი);

აქ, ასო–ნიშანი „ონ“–ი ჯვრის სისტემაში 2 წრებრუნვას მიანიშნებს. ორი, როგორც
რაოდენობითში მეორე ციკლის დასასრული და რიცხვ–ნიშანი „ცან“–ი (2000)
პირდაპირ გვაძლევენ მეორე ციკლისა და ოცის ერთობლიობას (თავისთავად „ცან“ –
ის თეოსოფიური რიცხვიც – 29 = 2 + 9 = 11 = 1+ 1 = 2 –ია) –

20 -00.
აქვე უნდა გავიხსენოთ ასო–ნიშან „ონ“–ის ჩაწერის მხედრული ვარიანტი

–„ “, რაც ასომთავრულში ნახევარწრეზე შემოტრიალებული ასო „ინ“(10)–ია. ეს

ოცობითში ნახევარციკლში „ინ“–ს შესაბამისი, ათიანი ციკლის არსებობის
მანისნებელია. ამასთან, მის რიგით ნომერში, 16–ში არსებული ოთხი (ორობით
სისტემაში) წრებრუნვა, ოცობითის ოთხ სახეცვლას (ოცი, ორმოცი, სამოცი,
ოთხმოცი) ადასტურებს. მიაქციეთ ყურადღება იმასაც რომ „ონ“–ის თეოსოფიური
რიცხვი, 1 + 6 = 7 – სამებისა და ოთხობითის ურთიერთმიმართებას შეესაბამება.

რაც შეეხება სიტყვა ორმოცში გაჩენილ „ზედმეტ“ ასო „მანს“–ს ლოგიკით უნდა
ყოფილიყო „ორ – ოცი“ და გვაქვს „ორ–ნ(ე)–ოცი“; ასო–ნიშანი „მან“–ის რიცხვითი
მნიშვნელობა, სწორედ 40–ია და ამით, კიდევ ერთხელ ხაზგასმულია „ორმოცი“–ს
რაოდენობრივი მნიშვნელობა.

უმნიშვნელოვანესი ნიშნულია რიცხვითი სახელი – „ასი“.

იგი, სწორედ ათის (რაც წრებრუნვის დასრულების ნიშნით იყო ზღვარდადებული)

უფრო მაღალი დონის ციკლია. ამასთან, უტოლდება ხუთისა და ოცის სინთეზურ
ციკლსაც (ორივეს წრებრუნვა, ასევე აღნიშნული იყო).

ა(1) ს(20,200) – (ი);

მისი თეოსოფიური რიცხვი 3 –ია (1 + 200 = 201 = 2 + 0 + 1 = 3), ღმერთის ერთი
ციკლი. სამებით სისტემაში მისი იზოფსეფია –

201 = 22 0 11 (სამებითში),

სადაც კარგად ჩანს პირამიდის რიცხვითი აქსიომატიკა : 11 – პირამიდის ფუძის

რიცხვი, ხოლო 22 მისი წვეროს რიცხვი. ეს პირამიდის მატერიალიზების რიცხვია.

ასზე უფრო მაღლა მდგომი ციკლები (ათასი, ათიათასი და ა.შ.), მისგან არიან
ნაწარმოებნი და ათჯერ, ასჯერ და ა.შ. მაღალ დონეს აღნიშნავენ.

როგორც ვხედავთ, რაოდენობით სისტემაში დაფარული რიცხვული ერთიანი

სტრატეგია არ არსებობს. აქცენტები ხან ასო–ნიშნების სემანტიკაზეა გაკეთებული,
ხან მათ რიცხვულო არსზე და ა.შ. მხოლოდ დამამთავრებელფრაზაში ჩნდება
წრებრუნვის ნიშანი. ეს მიდგომა კანონზომიერების რანგშია აყვანილი.

განხილვას იმსახურებს კიდევ ერთი რიცხვითი სახელი

მ(13,40) ი (10) რ(19,100) ი(10) ა(1) დ(4) –(ი),

მისი თეოსოფიური რიცხვი 3– ია, ღვთის სამება (40 + 10 + 100 + 10 + 1 + 4 = 165 = 1
+ 6 + 5 = 12 = 1 + 2 = 3). ძნელია თავი შეიკავო ამ სიტყვის ამგვარი სემანტიური
დაყოფისგან „მირ–იად“ ან „მირ–ი–ად“, რომელთა გამართული სლავური სემანტიკა
კომენტარს არ საჭიროებს, ვარიანტების ორივე აზრობრივი დატვირთვა ერთი და
იგივე სემანტიურ ველშია.

სრულყოფილი თვლის სისტემის საეროდ გახდომამდე (სავარაუდოდ, ესეც

მწიგნობრობის შემოღების მომენტს უნდა დამთხვეოდა) სამეტყველო ენას საკუთარი
რაოდენობრივი შეფასების სისტემა ჰქონდა, რისი ნაშთები მასში დღესაც შეიმჩნევა.
იგივე ხდება დაილექტებშიც:

ლაზურში არსებული თვლის სისტემა, ასევე წარმატებით იყენებს რიცხობრივ

სიმბოლიზმს, მაგალითად :

ა(1) რ(19,100 თ(9) –(ი)

ეს იგივე ერთია, წრებრუნვისა და სემანტიური „ათი“–ს უფრო მეტად გამოხატული
ნიშნებით; მის იზოფსეფიაში – 1 + 100 + 9 = 110, კარგად იკითხება პირამიდის ძირის
აქსიომატური რიცხვი.

ჟ(18,90) ი(10) რ(19,100) – (ი)

„ჟირი“ – ორი, სემანტიურად ასევე გამოხატავს ორს (იზოფსეფია – 90 + 10 + 100 =
200, ხოლო თეოსოფიური ჯამი – 200 = 2 + 0 + 0 = 2 –ია).

ხუთის შემდგომ სიმბოლიზმის კვალი იკარგება და ათის შესატყვის – „ვით“–ში ისევ

ჩნდება და საკმაოდ უცნაურადაც:

ვ(6) ი(10) თ(9) – (ი);

მისი იზოფსეფიაცა და რიგითი ნომრების ჯამი –

6 + 10 + 9 = 25 = 100 (ორი ციკლი, ხუთობით სისტემაში).

ეს უმნიშვნელოვანესი ფაქტი მიანიშნებს, რომ თვლის ეს სისტემა ხუთობითხე იყო
ორიენტირებული და შემდეგ, ხელოვნურად მოხდა მისი გადაკეთება.

დასკვნა, ლოგიკურადაც სამართლიანია – ზოგადქართული თვლის სისტემა

(დიალექტთან მიმართებაში) სრულყოფილების უფრო მაღალ საფეხურზე დგას.
როგორც ჩანს, თვლის სისტემაში მოიაზრებოდა, დღეს უმაღლესი ალგებრის
უმნიშვნელოვანესი ცნებები, უსასრულოდ მცირესა და უსასრულოდ დიდის შესახებ,
რომლითაც თავის დროზე სრულიად კონკრეტული რაოდენობრივი მნიშვნელობები
გააჩნდათ. უსასრულოდ მცირეს ერთეული სავარაუდოდ –„იოტა“ (სემანტიურად
„უმნიშვნელი“) უნდა ყოფილიყო , სიტყვაში – „ცოტა“ კარგად მოჩანს „იოტა“–ს
კვალი. თანაც, ამ სიტვაში ასო–ნიშან „ცან“–ს, როგორც სემანტიური დატვირთვა აქვს,
ისე მისი მნიშვნელობა – 2000, „იოტაზე“ აღმატების მაუწყებელია.

სიტყვა „ბევრი“ მათემატიკურად უსასრულოდ დიდის სემანტიკით გვხვდება,

მართლაც –

ბ(2) ე(5) ვ(6) რ(19,100) –(ი)

მისი რიგითი ჯამი 2 + 5 + 6 + 19 = 32 = 100 000 (ბინარულ სისტემაში) და მეხუთე
სრულყოფილ წრებრუნვას იძლევა. ძველ საქართველოში სიტყვას – „ბევრი“ ათი
ათასად თვლიდნენ, რაც თავდაპირველი რაოდენობრივი არსის დამახინჯებად უნდა
მივიჩნიოთ. თავდაპირველად იგი ასი ათასი იქნებოდა.
სიტყვათწარმოქმნის მექანიზმზე დაკვირვებით, ენის ლექსიკურ მარაგში სხვადასხვა
რაოდენობრივი სისტემების „გასაღები“ სიტყვებია დალექილი; სანამ კონკრეტული
თვლის სისტემა მყარად ფესვგადგმული არ იყო, როგორც ჩანს, სე ბუნებრივ
მოვლენად აღიქმებოდა. მაგალითად :

ა + ბ = ი,
3 = 1 + 2 = 10 (სამების სისტემაში);
სიტყვა „აბი“, მატერიალური სამყაროს წამალი. „აბი“ – არაბული წარმოშობის
სიტყვად ითვლება (უნდა ვივარაუდოთ, რომ ქართულში იგივე ბგერითი
შემადგენლობის, სხვა სიტყვა იარსებებდა).

ა + გ = ი,
4 = 1 + 3 = 10 (ხუთობით სისტემაში),
სიტუვა „ადი“(გურ. დიალექტი) – ზევით ასვლის მნიშვნელობით. ზევით, სადაც,
ანბანში ასო–ნიშანი „დონ“–ი ეგულება. გასათვალისწინებელია ისიც, რომ რიცხვთა
ჯამი „ან“–დან „დონ“–ამდე, უდრის 1 + 2 + 3 + 4 = 10 –ს და იგი ერთ სრულ
წრებრუნვას გამოხატავს.

ა + ვ = ი,
7 = 1 + 6 = 10 (შვიდობით სისტემაში),
სიტყვა „ავი“. შვიდობითის გასაღები სიტყვის, ასეთ, უარყოფით დატვირთვას,
თავისი გამართლება აქვს და შვიდი, როგორც გამარჯვების თეოსოფიური აზრის
მატარებელი, სამებასა და ოთხობას შორის თანაფარდობის დამყარების
აუცილებლობას უნდა მიანიშნებდეს; თანაც იგი დროა, რომლის მდინარებას
მატერიალურ სამყაროში უარყოფითი პოლუსი შემოაქვს.

ა + ზ (რ) = ი,
სლავურს უკეთესად აქვს შემონახული რვაობითი სისტემის გასაღები სიტყვა –

ა + ზ = ი; (საწყისები – სლავური);
8 = 1 + 7 = 10; (რვაობით სისტემაში);
ქართული მზის, პირიმზის სიმბოლოს, ასო–ნიშან „რაე“–ს დამატებით იღებს სიტყვას
– „აზრი“, მართლაცდა შარავანდით მოსილ სემანტიკას. მის ღირებულებას ხაზს
უსვამს „ა – ზ“ ასო–ნიშნებს შორის რიცხვ–ნიშანთა ჯამი, რომელიც 1 + 2 + 3 + 4 + 5 +
6 + 7 = 28–ის, სრულყოფილი რიცხვის ტოლია.
 ა + თ = ი;
1 + 9 = 10;
ათზე, ზემოთ უკვე ითქვა.

და ბოლოს ოცობითი სისტემის გასაღები:

ა + რ = ს,
1 + 19 = 20;
როგორც ვზედავთ, გასაღები სიტყვაა – „არს“.

განსხვავებული დონის წრებრუნვებს (ციკლებს) იერარქიულ თანაფარდობა,

დალაგება სჭირდებოდა და ჩვენმა წინაპარმა ამ ინფორმაციის მოწოდებაზეც იზრუნა.
მისი გასაღები, როგორც ყოველთვის, სემანტიკასთან არსობრივად დაკავშირებულ
სიტყვაშია –„სია“; მისი შემადგენელი ასოების რიგითი მნიშვნელობები გვაძლევს
იერარქიულ კიბეს:

ს ი ა,
20 10 1;
ჩვენ ვხედავთ, დაღმავალ, რაოდენობრივ, ციკლურ იერარქიას : 20, 10, 1.

აღმავალი გრადაცია გათენებისა და მზის ამოსვლას, სიტყვა „აის“–ს (ან „ა, ის!“
მითითება) უკავშირდება :

ა ი ს – (ი),
1 10 20;
უფრო დიდ, ორმხრივ იერარქიას იძლევა, ისევ და ისევ სემანტიურად გამხსნელი
სიტყვა:

ა ი რ ჩ ი ა
1 10 100 1000 10 1
და ა.შ.

დასასრულს, შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ ფუნქციონალურად რაოდენობრივი

სისტემა დახვეწილია და სრულყოფილების უმაღლეს ხარისხშია აყვანილი, მასში
ჰარმონიულადაა შერწყმული ათობითი და ოცობითი თვლის სისტემები. თუმცა,
როგორც ვნახეთ, რაოდენობით სისტემაში დატანებული რიცხვული არსი ერთიან
ხედვაში, ერთიან გეგმაში არ ჯდება; მაშინ, როცა სხვა, მისგან დაშორბულ
სფეროებში, ერთიანი ლოგიკა გაცილებით მკვეთრად, ერთმნიშვნელოვნად
იკითხება. ეს მხოლოდ გააზრებული, წინასწარ გათვლილი და ხორცშესხმული
სტრატეგიის შედეგად უნდა მივიჩნიოთ.კარგად ორგანიზებული რიცხვულ–
სემანტიური ქაოსი, ტექსტსაც მძიმე წასაკითხს ხდის. მიუხედავად ამისა, ზემოთ
დადასტურებული ფაქტი იმდენად მნიშვნელოვან პროცესებს ამზეურებს, მისი
მოტანა საჭიროდ ვცანით.
ასე იქმნებოდა რიცხვ–სახელები, სამყაროს რაოდენობრივი შეფასების, თვლის,
დალაგების უმნიშვნელოვანესი საფუძვლები… ასე ფიქრობდა ბრძენი წინაპარი
ჩვენთვის გამოგზავნილი შეტყობინების დაფარვაზე.

ანბანური გზების ლაჟვარდი

როგორც ზემოთ უკვე ითქვა, იბერიული სივრცისა და ანბანური გზების
შედარებითმა ანალიზმა მსოფლშემეცნების ძირითადი მეთოდის – „გზათა
სტრუქტურის თეორიის“ მიგნებამდე მიგვიყვანა. ამან თვისობრივად შეცვალა,
გააადვილა ქართული ანბანის კვლევა და კიდევ ერთხელ გაუსვა ხაზი მის შემოქმედ
ქურუმთა კასტის დამოუკიდებელ მოღვაწეობას, ქართული ანბანის თავისთავადობას,
რადგან ეს მეთოდი სხვაგან დაძებნილი არაა. სტრუქტურის ზედმიწევნითი ცოდნა
გვიადვილებს ენისა და ანბანის მსოფლშემეცნებით სამყაროში ორიენტაციას. მის
გარეშე, ანბანის სემანტიურ–რიცხვული, ერთი შეხედვით მარტივი ლაბირინთები,
ქვედა შრეებში რთული და ძნელად გასაგნები ხდება.

გავაგრძელოთ ანბანური გზების კვლევა:

ყოფიერებაში ასო–ნიშანი „ინ“–ი, ისევ ახალი წყების, თვისობრივად განსხვავებული

სრულყოფილი წრებრუნვის საწყისია; ხოლო სკალარული სიტყვის „ათის“ ადგილს
იკავებს სიტყა „ადათი“ –

ა და თ – ი
1 + 9 = 10
„და“ კავშირის მაწარმოებელი, ქართული ასომთავრულის მეორმოცე ასოა. სახეზეა,
ისევ იგივე, უმნიშვნელოვანესი ტოლობა 10 = 10, რომელიც უკვე თვისობრივ
დონეზე, ყოფიერების სულიერებასთან ზიარებული ციკლს იწყებს.
 სიტყვა „ადათში“ ქართული ანბანის საფუძველზე არსებული, სრულყოფი–ლი
რიცხვულ–მისტიური სურათი, ამ სიტყვის წარმოშობის ახლებური გააზრებისკენ
გვიბიძგებს. იგი არაბული წარმოშობის სიტყვად ითვლება და ბგერით–სემანტიური
არსით წარმოუდგენლად ორგანულად ჯდება იბერიული მსოფლშემეცნებით სივ–
რცეში. ნუ გამოვრიცხავთ, რომ ამ ხარისხის ლექსიკურ პარალელთა სიმრავლე
ერთიანი ფესვების არსებობის დასტურად იქცეს.

სიტყვა „ადათი“–ს რიცხვული არეალი „ან“–დან „თან“–ის ჩათვლით გრძელდება.

იგი შემეცნების კანონ–წესია, რომელსაც ადამიანთა ყოფა–ცხოვრება უნდა
ეყრდნობოდეს. ამ ეტაპზე მხოლოდ ერთს დავამატებთ, რომ თუ ანბანის რიცხვ–
ნიშნებსა და რიგით მნიშვნელობას შორის ურთიერთმიმართების ანალიზი
რამდენიმე ისეთ ტოლობას გვაძლევს, რომელიც ანბანის რიცხვული სივრცისთვის
კანონიკურად შეიძლება მივიჩნიოთ (მხედველობაში გვაქვს მხოლოდ ის ტოლობები,
რომლებიც გაყოფისას მთელ რიცხვებს გვაძლევენ),უპირველესად ისინი „ა–და–თი“–
ს შესაბამის პირველ „ათ“ ასო–ნიშანს ეხება.

მაგალითად:

1. ა – 1; 1 : 1 = 1; 1. ან(ი);
2. ბ – 2; 2 : 2 = 1; 1. ან(ი);
3. გ – 3; 3 : 3 = 1; 1. ან(ი);
. . .

9. თ – 9; 9 : 9 = 1; 1. ან(ი);

10. ი – 10; 10 : 10 = 1; 1. ან(ი);

აქედან პოსტულატი : პირველი ათი ასო–ნიშანი ანბანური სამყაროს საწყისია („ან“–

ია), ამაში იგულისხმება, როგორც სულიერი, ისე რაოდენობრივი (ციფრები), და
ყოფიერებითი (ადათები) საწყისები. ამ რიცხვული პოსტულატით ყოფიერებაში,
ადთ–წესით ცხოვრების აუცილებლობაა აღიარებული. ქართული სუფრის ადათ–
წესისთვის ერთი უმნიშვნელოვანესი სიტყვა – „თამადა“ აძლიერებს ამ სემანტიკურ
ჭრილს. იგი უკუწაკითხვისას „ადამ“–ს (პირველ ადამიანს) იძლევა; ხოლო მთლიანი
უკუფენა „ადამათ(ი)“ ისევ ათ საწყისზე (ადათ–წესზე) ან მის სულიერებასთან
(„ინ“(10)) კავშირზე უნდა გვესაუბრებოდეს.
 ნახაზი 13.

„მი–მო“–სვლის გზები

„თან“–ის შემდეგ, ასო–ნიშან „ინ“–იდან „პარ“–ამდე, ანბანში „იო“–ს25 ანუ იესოს

გზაა. იგი შვიდ ასო–ნიშანის მოიცავს და „შვიდობის“ გზად უნდა მივიჩნიოთ, „ინ“–
იდან „ონ“–ამდე გზა ანბანში დატოვებული უფლის სახელის კვალია : „ი–ეს–ო“;
შიგთავსი მარცვალი – „ეს“ მითითებითი, მესამე პირის ნაცვალსახელია. კიდევ
ერთხელ გავიმეორებთ, რომ მესამე პირი სულიერების შესატყვისია.
ასო–ნიშანი „მან“–ი მისი ცენტრია, „შვიდობის“ ცენტრი. მაშინ მიმავალი და
მომავალი გზები ამ ცენტრიდან აიტვლება (იხილეთ ნახაზი13). „მი“ მარცვალი
სამგანზომილებიანი სივრცის შესატყვისია, „მი“მიწის იდენტია. ხოლო „მო“ მეოღხე
განზომილებაა, მისი ბოლო ასო–ნიშანიც „ონ“–ი 100–ია (ჯვრის, ოთხობით
სისტემაში), თეოსოფიურად, თვისობრივი ცვლაა. მარცვალი – „მო“ იგივე მეოთხე
განზომილებისთვის, რაც „მი“ მესამისთვის. აქედან, განზომილებების ცვლა, მი–მო–
სვლაა. „მი“ თუ მიმავალია, „მო“ მომავალია (მო–მი–ახლოვდი, მო–მი–არე, მო–მი–
ტანე). სიტყვაში „მო–ჭერი,“ „მო“ – მეოთხე განზომილების ჭერში გასული მცენარის
მოჭრაზე გველაპარაკება; მოჭრის შედეგად „მო–ჭრილს“, მეოთხე განზომილებაში
ხის „ჭრილს“ ვიღებთ. „მო–ცლილი“ მეოთხე განზომილების ბინადარია; „მო–თქმა“
მეოთხე განზომილების ბინადარია; „მი–თქმა“ მეოთხე განზომილებაში გადასვლისას
დატირებაა, „მო“–ს თქმაა. ამავე სიბრტყეზე დევს „მო–ვლილი,“ „მო–ცელე“, „მო–
ლი“ და ა.შ. „მო–ზვერი“ გურული და დღევანდელი სლავურის სინთეზია. გურულ
დიალექტისთვის, ერთი–ორი წლის ხარი, სლავურისთვის მეოთხე განზომილების
მხეცია („ზვერ“– მხეცი). გურულ დიალექტს შემონახული აქვს ერთი საოცარი სიტყვა
– „მომია“, იგი განსაკუთრებულად, ყურადღებით მოსავლელს აღნიშნავს;
მართლაცდა, „მო–მია“–დ მოსავლელია ეს სიტყვაც, თუ იგი სამოთხესა და მიწიერს
შორის კავშირის თაობაზე გვესაუბრება. იგივე სემანტიურ სიბრტყეზე დევს სიტყვა
„ამო–ხსნა“; „ა–მ–ო“ ღმერთის გზაა, ხოლო „ხსნა“ დამოუკიდებელი სემანტიკის
მატარებელია, ღმერთის, მხსნელ გზაზეა საუბარი. იგივე აზრობრივი სიბრტყის
სიტყვებია : „ამო–სვლა“, „ამო–დინება“ და ა.შ.
სინტაქსის განხილვისას, დავადგინეთ, რომ ბრუნვები ანბანში სწორედაც „ინ“–იდან
„ონ“–ამდეა განფენილი და ზუსტად თანხვდება იესოს გზას. ეს კიდევ ერთხელ
ადასტურებს ვარაუდების სისწორეს, რადგან სინტაქსისი სიტყვის სიცო–ცხლეა, იგი
სიტყვაა, როგორც იესო ქრისტე. ამ გზის თეოსოფიური რიცხვიც, სრულყოფილი
რიცხვია – 10 + 11 + 12 + 13 + 14 + 15 + 16 = 1 + 0 + 1 + 1 + 1 + 2 + 1 + 3 + 1 + 4 + 1 +5 +
1+ 6 = 28. იგი თავის თავში ზემოთ ნახსენებ „კან–ონი“–ს (ქრისტეს კანონიკურ)
გზასაც მოიცავს (ამ გზის რიცხვული არსიც განსაკუთრებულია : კ(11); ლ(12); მ(13);
ნ(14); I(15); ო(16) –

11 + 12 + 13 + 14 + 15 + 16 = 81 = 10000 (სამების სისტემაში);

1 + 1 + 1 + 2 + 1 + 3 + 1 + 4 + 1 + 5 + 1 + 6 = 27 = 1000 (სამების სისტემაში)

არსებობს ამ გზაზე კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი მითითება, საუბარია სიტყვებზე :

„საქაო“ და „საიქიო“. სიტყვა „სააქაო“ პირდაპირ საზღვრავს მიწიერ გზას– „სა–აქ–
აო“, ანუ ადგილი „აქ“ ასო–ნიშან „ან“–იდან „ონ“–ამდე. ეს გზა, სახელწოდებით –
„აო“, მისი დასაბამი ადათ–წესების გზაა („ან“–დან „ინ“–ამდე) და შემდეგ
ქრისტესმიერ კანონიკურ გზას მიყვება („კან“–იდან „ონ“–ამდე):

ა; ბ; გ; დ; ე; … თ; ი; კ; … ო;
თანაც ასო–ნიშანი „ონ“– დედის უარყოფითი პოლუსების მქონე სიმბოლოა,
სიკვდილისა და ახლის დაბადების, გარდაცვალებისა და აღდგინების.
საპირისპიროდ, სიტყვა – „სა–იქ–იო“ პირდაპირ შემოფარგლავს „იქ“, იმ ქვეყნად
მხოლოდ სულიერ სამყაროს, უფლის სახელად „იო“–ს მეუფების გზას. ეს გზა, ასო–
ნიშან „ინ“–იდან „ონ“–ამდე იგივე კანონიკური გზაა, მხოლოდ სულიერების ასო–
სიმბოლოს „ინ“–ის დამატებით:

ი; კ; ლ; მ; ნ; Á; ო.
ანბანურ გზებზე სულიერება მიეფინება, სული მოძრავია, იგი ყოველთა სიცოცხლის
მიმნიჭებელია…

სულიერების წრებრუნვას ასო–ნიშანი „ინ“–ი ი–წყებს. ასო–ბგერა „ი“ სახელობით

ბრუნვას ამიტომაც აწარმოებს, რომ ამ ღვთიური წრებრუნვის საფუძველია;
ქართულში „ი“ სულისა სა სულიერების გასაღებია. ამ თვისობრივ საწყისსაც, როგორც
წესი, თვით არსის გამომხატველი სიტყვა ხსნის:
 ს (20,200) უ (22,400) ლ(12,20) –ი,
ამ სიტყვის სამივე ასო–ბგერა ერთიან ღვთიურ და სულიერ სემანტიკაშია. მისი
თეოსოფიური ციფრი – 9, ღმერთთან ზიარების აღმნიშვნელია. უმთავრესი არსი
მეორე სემანტიური ჭრილის გათვალისწინებით იხსნება –

სულ ანუ ერთიანად, მთლიანად – „ი“.

როგორც ვხედავთ, სიტყვის წრფელობითი ორ სემანტიკას მოიცავს და ისინი

ერთმანეთთან ორგანულ კავშირში არიან. ერთი – „სული“ და მეორე – „სულ“
ერთიანად, მთლიანად.

სიტყვა „სულ“–ის რიგითი ჯამი 54 = 60 (ცხრაობითში ) = 2000 (სამების სისტემაში),

ხოლო ბინარული სისტემა ორგზის იძლევა პირამიდის ძირის თვისო–ბრივ ციფრებს
– 110110.

წრებრუნვათა სრულყოფილების უფრო დასრულებულ სახეს იძლევა „სული“, მისი

თეოსოფიური რიცხვი – 10–ია, თეოსოფიური ჯამი – 1. რიგითი ჯამი 64 = 1000000
(ბინარულში) = 1000 (ჯვრის სისტემაში)

შეიძლება დავასკვნათ, რომ რიცხვული მისტიკა მძლავრი სულიერების არსებობას

ადასტურებს.

საერთოდაც, სიტყვა „სულის“ სემანტიური სინთეზი აფიქსირებს, მისი მთლიანი,

ერთიანი – „სულ“ – „ი“ –ს არსებობას. ამგვარად, ასო–ბგერა „ინ“–ი სულიერების
აპოკრიფად უნდა ჩავთვალოთ (წიგნის დასაწყისში, ჩვენ ეს აპრიორში მივიღეთ და
მის მტკიცებას შეგპირდით).
ერთი შეხედვით უმნიშვნელოს სინონიმი სიტყვა – „სულერთია“ (სულ–ერთია),
უმნიშვნელოვანეს ინფორმაციას იძლევა, მისი სინონიმებისგან განსხვავებით, იგი
ანთროპოსოფიულ სიღრმეში დევს და პირდაპირ სულის აპოკრიფის –„ინ“(10)–ის
რიცხვით არსზე აკეთებს მინიშნებას –

10 = 1 + 0 = 1, (ერთია; „სულ–ერთია“);
თანაც, თვითონაც „ს(20) უ(22) ლ(12) – ერთი(ა)(1)“ –

20 + 22 + 12 + 1 = 55 = 5 + 5 = 10,
სულის, ანთროპოსოფიულ რიცხვულ არსს იძლევა.
იგივე სემანტიურ ველში ზის დია–სახლის–ი; დია–მდემრი, დედა; სახლია–ი;
სახლის სული. იქვეა,მიწასთან დაკავშირებული იარაღის გამომხატველი – სახნის–ი
ანი სახნავის „ი“. განა საკვირველია, რომ ჩვენი წინაპარი სახლში, ოჯახში ან მარჩენალ
მიწასთან ურთიერთობისას სულიერებას ხედავდა?!

„ინ“–ი ყველგანაა, სადაც სიცოცხლეა. იგი ღვთიური სულია. მისი სახელი ადამიანის
სხეულია. უფალი იესო ქრისტე, ანუ მესია ამბობს –„მე და მამა ერთნი ვართ, მე მამაში
ვარ და მამა ჩემშია“. ძველი აღთქმა დასაწყისშივე გვეუბნება, რომ „შექმნა ღმერთმა
კაცი, თავის ხატად შექმნა იგი…“ (დაბადება 1.27)
სიტყვას „ხატი“ და მისგან ნაწარმოებ „ხატად“–ს სუძედ „ხატ“ აქვს, რაც ასევე სლავურ
„ხატას“ ფუძეს თანხვდება და სახლს ნიშნავს. იესოს სახელიც „ინ“–იდან იწყება…

„ნუთუ არ იცით, რომ ტაძარ ხართ და ღმერთის სული ცოცხლობს თქვენში“(კორინთ.

3,16). ამ სემანტიური ჯაჭვის დასკვნა ამგვარია: ადამიანის სხეული სულის
საყუდარია, საყდარია, სადაც სული სახლობს.
როგორც დასაწყისშივე ითქვა, სული სულის სახელდებას მოიცავს სლავური სიტყვა
„კლინ“ – სოლი. აქ „ინ“–ი სულის აღმნიშვნელია. გურულში დაფიქსირებულია
მესხურიდან შესული სიტყვა „კლაკლინი“ (ეს ლაფსუსკალამი არაა, ამ სიტყვას
გურიაში სწორედ ასე გამოთქვამენ) – იგი დაკლაკნილია, ზიგზაგისებურია. სიტყვის
ფუძე ორი ფუძის სინთეზია „კლა“ – მოკვლა დაp style=”text-align: justify” „კლინი“;
სემანტიური ჯამი მრუდე სულის მოკვლაზე გვესაუბრება. მოდით და ამის შემდეგ ნუ
გავიხსენებთ, ნიკო მარის თეორიას სლავების იბერიული რასსიდან (ეტრუსკებიდან,
მოსხებიდან) წარმოშობის შესახებ. ამ აზრს წიგნში მოტანილი სლავური სიტყვების
სიმრავლეც ადასტურებს. თუ თანამედროვე ქართული, თავის დიალექტებთან
ერთად გამხსნელი ენაა, მაშინ სლავური მოწმეა; მოწმეა იბერიული რასსის
რენესანსისა… მაგრამ ჩვენ თემას გადავუხვიეთ. დავუბრუნდეთ ისევ სულის
აპოკრიფის საკითხს.
სულის „ინ“–ის საწყისი „ან“–ია და მათი სინთეზი ქმნის ზე სისტემას „ინ – ანა“–
ს26 სახელდებით. შუმერთათვის „ინანა“ ცის ქალღმერთი იყო.
ამდენად ჩვენს შორეულ წინაპარს უპირველესი ღმერთი ცაზე ეგულებოდა და მისგან
იღებდა ყოველივეს „ნე–ბა“–ს, „ნება – რთვას“. სლავისთვის, ეს სიტყვაც იგივე
სემანტიური ველიდანაა –

небо(ნება) – ცა.

შუმერული „ნებო“ ღვთაების სახელია.

სულის სვლა „ანი“–დან „ინ“–ამდეა და ეს წმინდა განფენა „ია“–სა და „აი“–ს
სახელდებას გვაძლევს; ეს „ია“–ს გზაა, „ია“ ღვთიურ საწყის ზიარებული ადამიანის
სულია, ხოლო „აი ია“ უფალთან წარმდგარი, ღვთისმშობლის მფარველ კალთას
მიახლებული ადამიანის სულია… ღვთიურთან მიმართებაში უკუფენა, იგივე
სემანტიური ღირებულებისაა.

სულის ხატ–სიმბოლო „გონიოა“, ამის თქმის უფლებას ამ უძველესი ხურო–

თმოძღვრის ხელსაწყოს (იგი სვეტიცხოვლის აღმოსავლეთ კედელზეცაა
გამოსახული) სახელ გვაძლევს, იგი „მართი“ (მართ–ალი, მართ–ლ–მადიდებლური)
ე.წ. სწორი კუთხეა. მისი ანარეკლი –ასომთავრულ – ში აისახა. იგივე ასო, ოდნავ
უკვე ნახევარწრით შემოტრიალებული მხედრულში გვაძლევს ასო–ნიშან „ონ“ –ს,
მათი სინთეზია – „იო“. გრაფიკულად ეს ერთობა უმთავრეს გეომეტრიულ ფიგურას,
კვადრატს იძლევა. გონიოც, თავის მხრივ გონ–იო, ანუ „იო“ გონია, „იო“ გზაა, ანუ
უფლის გზა (ქარაგმა „იო“ იესოს აღმნიშვნელია); „იო“ გვხვდება მისტერიებშიც,
რომელიც სიმბოლურად კოსმიურ ძროხას განასახიერებდა და აპურებდა მთელ
სამყაროს. „მე ვარ პური (იო)“ – ამბობს იესო და „მე გზა ვარ“. „უჩემოდ მამასთან ვერ
მიხვალთ“; ეს სამება, სულიერ ერთობას ქმნის.

გაიხსენეთ, აჭარაში ტროპონიმი „გონიო“, ამ გზით სრულიად საქართველოში

ქრისტიანობის შემოსვლის და ყოველივე ლოგიკურად ერთიან სქემაში მოექცევა.
მართმადიდებლობა და „ანბანური ჭეშმარიტება“ მუდამ ერთმანეთს ემთხვევა, რაც
ვარსკვლავთმრიცხველ ქალდეველ ქურუმთა იმდროინდელი ორიენტირების
სისწორეში გვარწმუნებს.

ამ ფაქტების ურთიერთდამთხვევა ამყარებს ვარაუდს ქურუმთა საიდუმლოს (დიდი

იბერიის, ანბანის, ენის მომავლის თაობაზე) მართმადიდებლური ეკლესიის წიაღში
დაფარული სახით არსებობის შესახებ. ეს მნიშვნელოვანი მომენტია და ახლა, უკვე
შეგვიძლია მასზე დეტალურად შევჩერდეთ. არგუმენტად შეიძლება საეკლესილ
მოღვაწის, იოანე–ზოსიმეს მთელი წერილის მოტანაც, სადაც რიცხვული მისტიკის
არსებობა აჭვს გარეშეა; გარკვეულადარგუმენტია მეოცე საუკუნის დასაწყისში,
საქართველოს პატრიარქის კირიონ მეორის წიგნიც, სადაც იგი ემპირიულად
ინფორმაციას იძლევა სლავური ენის ლექსიკური მარაგის აბსოლუტური
უმრავლესობის ქართული (იბერიული) წარმომავლობის შესახებ. რადგან
არგუმენტები არსებობს და მათი უარყოფა ვერ ხერხდება, პასუხსაც უნდა
ველოდოთ…
 „წავიდნენ და თაყვანი სცეს მას…“
კიდევ ერთ თავბრუდამხვევ, სულისწამღებ სასწაულზე უნდა მოგი–თხროთ…
ქართულ ანბანში იესო ქრისტეს მიწიერი ცხოვრების გზაა აღწერილი:

მესია ანბანში დააბიჯებს, როგორც მას სჩვევია, ფეხაკრეფით, უჩუმრად, თითქოს

წყალზე მიდიოდეს… დადის მის ფერხთით ქვეშ ანბანის ულამაზესი ნაკადული… და
მოიქცევა მის ტერფებთან იბერიული სიტყვების უკიდეგანო ზღვა. უკან მიჰყვება
მრევლი, ვისაც სწამს ჭეშმარიტების… იესო უძლებს სატანის შემოტევას, მიწიერ
ცდუნებებს, დადის წყალზე, სცხებს ზეთს ( იესო ანბანში მე–5 ასო–ნიშნიდან ჩნდება,
მე–6–ედან ადამიანი შემოდის, ხოლო სწორედ შემდეგი 4 ასო–ნიშანი გვეუბნება
სიტყვას –„ზ(7_–ე(8)–თ(9)–ი(10)“–7, 8, 9, 10; „ზÀთი“)და ამრავლებს სიკეთეს,
ახდენს ლაზარეს აღდგინების სასწაულს და ზოგადსაკაცობრიო ცოდვის საწყაულად
ადის გოლგოთას, სადაც „ჯვარს აცვეს იგი“…
ქართული ანბანი მაშინ შეიქმნა, როცა ძე ღმერთის ხორციელად მოსვლამდე ათეული
საუკუნეები რჩებოდა. ანბანში ჩადო ის, რაც ქალდეველებმა ქურუმებმა
ვარსკვლავებით მოჭედილ ცაზე ამოიკითხეს. ეს უფრო, ზოგადსაკაცობრიო
მომავლის გზის დამთხვევათა სიზუსტე, გაოცებას იწვევს.

ანბანში იესო ქრისტე „ან“იდან „ვინ“–ამდე იშვა (ანუ ბ, გ ასოების არეში), ანბანის
სახელდებებში ყრმა „ნა(ნ)“ – „გა(ნ)“–ში ანუ „ბაგაში“ იბადება. უფრო მეტიც, ამავე
გზაზე, უკუშემოქცევაში ნათლისღების უმნიშვნელოვანესი რიტუალი „გან–ბანა“–ა
იკითხება. „ბაგა“ ძველ ქართულად „ახალ ვენახად“ განიმარტება და „ვენახი“ ღვთის
თეოსოფიური სიმბოლოა. საერთოდაც, „ან“ ღვთიურ საწყისთან ერთად, ანბანის
პირველი სამი ასო–ნიშანი შობის სასწაულის წინასწარმეტყველია. ამასვე
ადასტურებს ასოების – ბ(2) და გ(3) ერთობა –

2 + 3 = 5;

ბ + გ = ე.

ასო–ნიშანი „ენ“–ი, იესო ქრისტეს ანბანური გზის დასაწყისია; იგი „ე“(5) მდგრადი
ცეცხლის სტიქიაა (ანბანური ნუშანია), რადგან პირველადი ცეცხლი „ან“–ია. „ენ“–ი
მეორე ციკლის ცეცხლია, ის პირველიადი ინფორმაციის გვირგვინია. ეს ენაა, ანუ ენის
ზე ინფორმაციაა, იმ ინფორმაციის მოცულობის დასტურია, რაც ენაშია ჩადებული.
„ზეთი,“ „ბაგა“ და „განბანა“ ხომ სასწაულის ნიშნებია.რიცხვული არსი ამ
ნიშნულებზე არ ჩერდება…
ასო–ნიშან „ენ“(5)–ის რიგობითი ჯამი –

1 + 2 + 3 + 4 + 5 = 15,

თუ მას სულიერების რიცხვს „ინ“(10)–ს დავუმატებთ, ყრმის სულიერებაში შემოსვლა

ხდება – 15 + 10 = 25–ს,

არსებობს არგუმენტები, რომ რიცხვი – 25, სწორედ ისაა – შობა!

„ – ოცდახუთსა დეკემბერსა, ქრისტე იშვა ბეთლემსაო…“

ამ თემაზე საუბარი ოდნავ ქვემოთ გავაგრძელოთ, ახლა მივყვეთ რიცხვების კვალს:

„შობა“ ამ დღე–სასწაულის ერთ–ერთი გამხსნელი სიტყვაა –

შ(27) ო(16) ბ(2) ა(1),

რიგითი ჯამი – 27 + 16 + 2 + 1 = 46.
შობის ადგილიც – „ბეთლემი“, ამ სასწაულის შესატყვისია, თურმე მისი „ხილვა“
სიტყვის – „შობა“ რიცხვულ არსში შეიძლება. გამოვთვალოთ, „ბეთლემის“ რიგითი
ჯამი–

ბ(2) ე(5) თ(9) ლ(12) ე(5) მ(13) –(ი),

2 + 5 + 9 + 12 + 5 + 13 = 46;
ისევ – 46! „ბეთლემი“ (შობის ადგილი) „შობის“ რიცხვული ექოა –

46 = 46.

ადგილს სადაც ყრმა იესო იშვა, იგივე რიცხვული არსი აღმოაჩნდა, რაც ქართულ
სიტყვას – „შობა“. რაიმე შორსმიმავალ დასკვნებს ამ ფაქტისგან, ნუ გავაკეთებთ (მისი
შემთხვევითობის ალბათობა, მიახლოებითი გათვლებით, ერთი მეასედია). მაგრამ
საინტერესო უნდა იყოს სიტყვების: „შობა“ და „ბეთლემი“ – თეოსოფიური ჯამი –

46 = 4 + 6 = 10 = 1 + 0 = 1,
1 = 1,
1 – ხომ საწყისია, ამ შემთხვევაში სიცოცხლის, წლის საწყისი…
ახლა, კიდევ ერთი, ორმაგი შიფრით დაფარული ინფორმაცია ამოვიკი–თხოთ: „ან“–
იდან „ენ“–ის ჩათვლით ასო–ნიშანთა რიგობითი ორმაგი ჯამი გამოვთვალოთ
(შევრიბოთ, თითოეული ასო–ნიშნის რიგობითი ჯამები):

1 + (1 + 2 ) + (1 + 2 + 3) + (1 + 2 + 3 + 4 ) + (1 + 2 + 3 + 4 + 5) =
1 + 3 +6 + 10 + 15 = 35;
დავაკვირდეთ, რაზე მიგვანიშნებს მიღებული შედეგი – 35.

ჩვენს თვალწინ კიდევ ერთი საოცრება ხდება…

ანბანის 35– ე ასო–ნიშანი „ჯ“ ჯ–ვარის იდეოგრამა–აპოკრიფია. ეს, ის ჯვარია იესოს

გოლგოთაზე ასატანად რომ ერგო –

35 = 3 + 5 = 8,
8 – იესოს ჯვარცმა, თეოსოფიური არსით კანონზომიერებაა.

იესო მეხუთე ასო–ნიშანში იბადება და იქვე, მეხუთე ასო–ნიშნის რიცხვულ

მისტიკაში ჩანს მისი ბედის წერილი, მისი მიწიერი ცხოვრების კანონზომიერი ბოლო
ჯვარცმა (!).

რატომ შემოდის ანბანში მესია მეხუთე ასო–ნიშნიდან? კითხვას მრავალი და ერთი

და იგივე შედეგის მომცემი პასუხი აქვს…

შუმერული პერიოდის ბაბილონურით ჩანაცვლებისას, ღმერთ „ინანას“ ადგილი „ენ–

ლილმა“ დაიკავა, ესეც შეიძლება ანბანში „ენ“–დან იესო ქრისტეს გაჩენის სიმბოლო
გამხდარიყო. გაითვალისწინეთ ერთი ფაქტიც – ქართულში სულ ხუთი ხმოვანია,
თანაც მეხუთე „უნ“–ი, უ–ფლის საწყისია. ალბათ, ერთ–ერთი მიზეზი ესეც არის,
რომ ანბანში მეხუთე ასო–ნიშნიდან უფალ იესო ქრისტეს გზაა. თუ ქართული ენა
მატერიალური სამყაროს სამგანზომილებიანად თვლის, სამოთხეს – მეოთხე
განზომილებად, მიკროსამყაროს გვირგვინის – მეხუთე „ე“(5) ასო–ნიშნიდან
დაიწყება, იმის მინიშნებად უნდა მივიჩნიოთ, რომ მას ღმერთები მეხუთე
განზომილებაში ეგულება. ღმერთ „ერთი“–ს სახელიც, ასო–ნიშან „ენ“–ზე იწყება.
როგორც ზემოთაც ითქვა, „ენ“–ი მდგრადი ცეცხლია; ამიტომაც, მიწიერისთვის
მეხუთე განზომილება წარმოშობს სიტყვის „ხუთ–ვას“ (უფრო მეტად იგი სიტყვა
„სულთან“ კონტექსტში იხმარება, მაგ. „სული შემე–ხუთ–ა“), რადგან იქ მძლავრი
ცეცხლი ეგულება.
ანბანში იესო ქრისტეს გზა, „შინ“ მისასვლელი (ასო–ნიშან „შ“–ს სახელდება), „ცა(ნ)–
თა“ (ასო–ნიშან „ც“–ს სახელდება) სასუფევლის გზაა. იგი მთვარის გზას მიჰყვება და
მაშინ, როცა მამა ღმერთი, მზე ეტლით მოგზაურობს, იესო წყალზე ფეხით ან ნავით
დადის: „მივიდა მათთან იესო პირდაპირ წყალზე სვლით“ (მათე, 15. 25); მთვარეც,
უშუალო კავშირშია (გრავიტაციულშიც კი) დედამიწისეულ წყალთან. ამიტომაც,
მისი მატერიალური გზა დედის, მრავლების საწყისში, ასომთავრულის „ონ“–ში
მთავრდება, რომელიც ასევე წყლის სტიქიაა. „ი“–ისა და „ო“–ს შორის მოთავსებულ
ასო–ნიშანთა რიგით ჯამი – 28 სრულყოფილი რიცხვია:
10 + 11 + 12 + 13 + 14 + 15 + 16 =28.
იგივე საწყისიდან ჩნდება ანბანში ზოდიაქალური სისტემაც… „ი–ო“ იესო ქრისტეს
ქარაგმაა.

როგორც უკვე ითქვა და ახლა, მისი თეოსოფიური ღირებულებების გამო უნდა

განვმეორდეთ, ასო–ნიშან „ინ“–ის შემდეგ ანბანში კანონიკური გზა იწყება. იგი იესოს
გზის თანხვედრია, „ინ“–ის ანუ სულიერების მიღების შემდეგ, ეს გზა „კან“–იდან
იწყება და „ონ“–ში მთავრდება. მისი თავისა და ბოლოს ასო–ნიშნების სახელდაბათა
სინთეზიც ამას გვეუბნება – „კან–ონი“. „კანონიკური“ გზა ანბანში შემდეგ ასო–
ნიშნებზე დევს:

კ(11,20), ლ(12,30), მ(13,40), ნ(14,50), Á(15,60) ო(16,70);

მისი ანალიზით თეოსოფიური შედეგის რიცხვულიდადასტურება ხდება:

რიგითი ჯამი –

11 + 12 + 13 + 14 + 15 + 16 = 81 = 10000 (სამების სისტემაში) = 100 (ცხრაობით

სისტემაში);

თეოსოფიური ჯამი –

11 + 12 + 13 + 14 + 15 + 16 = 1 + 1 + 1 + 2 + 1 + 3 +
1 + 4 + 1 + 5 + 1 + 6 = 27 = 1000 (სამების სისტემაში);
იზოფსეფიის თეოსოფიური ჯამი –

20 + 30 + 40 50 + 60 + 70 = 2 + 0 + 3 + 0 + 4 + 0 +
5 + 0 + 6 + 0 = 20, – ორი შინაგანი წრებრუნვაა.
როგორც თეოსოფიურად, ისე რიცხვული, მისტიური არსითაც კანონიკური გზა
სრულყოფილებისა და თვისობრივი აღმასვლის გამოხატულებაა.

აქვე არ შეიძლება არ ვთქვათ სიტყვის „მესია“–ს თაობაზე (იგი ძველებურად სიტყვად

ითვლება):

მ(13) ე(5) ს(20) ი(10) ა(1);

მისი რიგითი ჯამი –

13 + 5 + 20 + 10 + 1 = 49 = 100 (ჯვრის სისტემაში);

ანუ, „მესია“ რიცხვული არსით, დროში თვისობრივი ცვლილების დასტურია.
ქრისტეს გზა, აღმავალი ძლიერებით მოფენის გზაა.

ანბაში „ენ“–ის წინ სო–ნიშანი „დონ“–ია, იგი წყლის სტიქიაა. (გაიხსენეთ, მდინარის
სახელწოდება დონი) დონი მჭიდროდ უკავშირდება მდინარებას; ასო–ნიშანი „დ“,
მარცვალი „დი“ მ–დი–მარება, დი–ნებაა. ამის მაგალითებია,

მო–დი; მი–დი; წა–დი; ჩამო–დი; ამო–დი;

და სლავური (!):

при-ди; пои-ди; пере-ди; уи-ди. და ა.შ.

ამასთან, ასო–ნიშანი „დონ“–ი დედის საწყისია, აღმოსავლურ ფილოსოფიაში (ლაო–
ძი) „დაო–დე“ აბსოლუტის შესატყვისია. აქ „დე“ მატერიალური, ქალური საწყისია,
ხოლო „დაო“ – შეუცნობელი და უხილავი, კაცური საწყისი.

იბერიული სამყარო ყველაფერს თავს უყრის სიტყვაში – „დე–და(ო)“, ანალოგიურად,

ორმაგი საწყისის მატარებელი „დე“ იბერიული წარმოშობის ფუძეა.

„თქვა იესომ: … ყოველი ქალი, ვინც კი დედაკაცი გახდება, ზეცის სამეფოში შევა.“
(თომა118. „ნაგ–ჰამადის“ ხელნაწერი).
ბერძნულ ღმერთთა პანთეონის ქალღმერთის „დემეტრე“ არის იბერიულ ფუძეზე
ძველბერძნული „მეტერ“–ის დამატებითი მიღებული სინთეზური ღვთაება. აქ
ნათლად ჩანს, როგორ ითვისებს ძველბერძნული იბერიულის, მის მიერ დაპყრობილი
სამყაროს სულიერ ნაშტებს.
დინება და ქალური საწყისი ასო–ნიშან „დონ“–ის ურთიერთ გადაჯაჭვული და
დაკავშირებული პოლისემანტიურობის არსია. „დონ“–ის მეოთხე ადგილი ანბანში,
თანაც მისი რიცხვითი არსი (ასოს რიგით მნიშვნელობამდე რიცხვების ჯამი):

1 + 2 + 3 + 4 = 10.
წრებრუნვის ნიშანდება ღვთიური სულის დინების, სულთმოფენის გამოხა–
ტულებაა. „ბაგა“–დან, სადაც ყრმა იესო იშვა, სულიერება კაცობრიობისკენ დის და
ამზადებს ანბანში ქრისტეს, როგორც მესიის გზას.
დავუბრუნდეთ კანონიერ გზას და შერჩევით , ანბანის რიცხვულ–სემანტი–ური
მისტიკის ამ ასპექტებზე გავამახვილოთ ყურადღება:

სულიერების დონეთა წრებრუნვაში ერთ–ერთი უმთავრესი ნიშნული „ლას“–ია –

უძველესი ქართული ღვთის აკროფონი. ასო–ნიშან „ლ“–ს რიცხვ–ნიშანი – 30 და
რიგითი ნომერი – 12, განსაკუთრებულ ღვთიურ შესაბამისობაში არიან ერთმანეთთან
(რაც პირველი სამი ასოს გარდა, ანბანის არცერთი სხვა ასოს არა აქვს):

12 = 30 (ჯვრის სისტემაში ), „ლასი“ – 30.

რიგითი ნომერი – 12 ჯვრის სისტემაში იგივე ციფრებით იწერება, რაც „ლას“–ის

მნიშვნელობაა აღობით სისტემაში – 30.

სამჯერ ოთხის სრულმყოფი „ლას“–ი, მესამე და მეოთხე განზომილებების

ურთიერთმიმართებაში ღვთიურ წონასწორობას იძლევა (30 = 3 + 0 = 3):

12 = 3 * 4 = 3 + 3 + 3 + 3 = 4 + 4 + 4.
კანონიკურ გზაზე „ლას“–ი იესოს წყლით ნათლისღების ნიშნად დევს.

შემდეგი ასო–ნიშანი „მან“–ი (13) მესაზღვრეა. ის მეოთხე განზომილების

დასაწყისთან დგას.

13 = 12 + 1 –ია.
„მან“–ი ცეცხლის ნიშანია, მაგრამ ეს ცეცხლი ჯოჯოხეთის შეიძლება იყოს.
ამიტომაცაა, მის რიგით ნომერს – 13 ერიდებიან ადამიანები. მაინც, „მან“–ი
სასუფევლის კარია, რასაც ამაგრბს ოდინდელი ქართული იდეოგრამა: „მან–ამდე
მივიდე“ ან „მან–ამდე მოვასწრო“. „მან“–ამდე, სამოთხის კარებამდე შორია, იქ
მარადიული სასუფეველია, ძილის საუფლოა. ამას, რამდენი ხანია პირდაპირ
გვიცხადებს ქართული სიტყვა –

„მან – ძილი“ (ანუ „მან“–ში მარადიული „ძილი“–ა).

ასო–ნიშან „ძილი“–დან „მან“–ამდე 30 – 13 = 17 ასო–ნიშანია. მე–17–ე ადგილზე
ანბანში „პარ“–ია; წინაპართა აკროფონი; როგორც ჩანს, ამით შემოქმედმა მიგვანიშნა,
რომ ადამიანის მანძილი წინაპართა სულების, ლანდების საუფლომდე აშორებს.

ამასთან, ასო–ბგერა „მან“–ი ფარული „წილია“. მისი რიგითი ნომერი ჯვრის

სისტემაში „წილი“–ს იდენტ გამოსახულებას ემთხვევა:

13 = 31 (ჯვრის სისტემაში).
იგი „წილი“–ს რიგითი ნომრის უკუფენაა 13 – 31; ხოლო რიგობითი ჯამი –

1 + 2 + 3 + … + 13 = 91,
ასო–ნიშან „რაე“–ს, რიგითი ნომრის 19 უკუფენაა. „რაე“ კი, მზის ღმერთის სახლია.
ფაქტობრივად, ამ რიცხვიდან იწყება რიცხვების ორმაგი ბრუნება და შესაბამისად,
ასო–ნიშნების ორმაგი სემანტიური დატვირთვაც. „მან“–ისა და „ნარ“–ის გასაყარზე
იესოს „ნარ“–ი–„მან“–ის ანუ ნარიმანის, სატანის ცდუნება ელოდება – „წაიყვანა იგი
ეშმაკმა ძალიან მაღალ მთაზე, უჩვენა წუთისოფლ სამეფო და მათი დიდება. უთხრა
მას: „ყოველივე ამას შენ მოგცემ, თუ დამხობილი თაყვანს მცემ.“(მათე 4.8) .
მეთოთხმეტე ასო–ნიშანი „ნარ“–ია. იგი ნაყოფის იდენტია. აქ ორი გზაა: ერთი
ჭეშმარიტად ღვთიური ნარ–ეკლისა და წამებულის გზა, მეორე ნარ–ნარ–ის
(ნარნარის), მატერიალურის ილუზიური გაფეტიშების. ქართული ანბანიც მიწიერსა
დასულიერს შორის არჩევანს ამ ნაყოფს, ყრმას ანდობს.

მეთხუთმეტე ასოა „იოტა“. ის ყულფია, უფრო ბიბლიური გველია, ვინც აცდუნა ევა.
მუდმივი აღმასვლა და ჰაერის სტიქიაა. ეს, „ისკარ–იოტ–ელის“ იესოსთვის
შეპირებული „წუთისოფლის ყველა სამეფო და დიდებაა“. მეორე მხრივ, ის
უმცირესია – იოტის ოდენაა, უსასრულოდ მციერა.

„… მაშინ იესომ უთხრა: „განვედ სატანავ…““ (მათე 4.10)

ცხადია, სახარებისეული ქრისტეს გზა უფრო სრულყოფილი და დეტალურია; ჯერ
ერთი, ანბანი ინფორმაციას მხოლოდ დაწურული სახით იძლევა, მეორეც, ანბანური
გზა, მხოლოდ პროგრამაა. თუ გავიხსენებთ, რომ იესოს მასწავლებელი ქალდეველი
გახლდათ, ამ პროგრამასთან კავშირის მიწიერ ძაფს შეიძლება მივაგნოთ.სახარებაშიც,
მესიის ცხოვრება ფრაგმენტულადაა მოცემული, ზოგჯერ იგი იკარგება და შემდეგ
სხვაგან ჩნდება, ეს მომენტი უფრო მკვეთრად ხაზგასმულია ანბანში…

დადასტურებულად უნდა მივიჩნიოთ, რომ ქართულ ანბანშიიესო ქრისტეს

ცხოვრების გზის ფრაგმენტები ჩანს.
ქრისტეს შემდგომ პერიოდში ძველი აღთქმის ცოდნა ადვილად მისაღებია, ახლა, თუ
ანბანის ძველი წელთაღრიცხვის თუნდაც 284 წელს შექმნას დავუშვებთ, მაშინ
შეუძლებელია იმ დროს ინფოემაცია (თუნდაც პროგრამა) იესოს თაობაზე
ხელმისაწვდომი ყოფილიყო?! რეალურად იესოს მოვლინების, შობის სასწაული
გაცხადებული არ იყო. დაბადების ადეკვატურ სურათს, მხოლოდ პროტოქართული
ანბანის თანმიმდევრობა და ქართულისიტყვის სემანტიური არსის ერთობლიობა
იძლევა. ლოგიკურად ჩნდება უმთავრსი დასკვნა: ანბანსა და ძველი აღთქმის ავტო–
რთა, სულ მცირე მჭიდრო კავშირების, ურთიერთ ინფორმაციის გაცვლის, ან მათი
საერთოდაც ერთიან გაონით ცენტრში (გნებავთ, ქურუმთა კასტაში) თანამშრო–
მლობის შესახებ.
უფრო მეტიც, როგორ აღმოჩნდა, ანბანში მკვეთრად ისახება სახარებისე–ული კვალი.

ამ ინფორმაციათა ზედდებით ვდგებით დილემის წინაშე: ან დღევანდელი ქართული

ანბანი ქრისტესშობის შემდგომი პერიოდისაა, ანდა იესო ქრისტეს მოსვლა წინასწარ
განსაზღვრული, გნებავთ დაგეგმილი იყო და ამის შესახებ ანბანის შემქმნელებმა
უწყოდნენ. ამ შემთხვევაში ანბანიც, თვლის სისტემაცა და ანბანში არსებული სხვა
სისტემები უძველესი დროისაა, და წინ უსწრებს დღეს ქართულ მეცნიერებაში
დასახელებულ თარიღებს. აქ უკვე, უნდა გადავწყვიტოთ, მივიღო თუ არა
ერთადერთი, ბიბლიური ვარიანტი – ქართულის, როგორც ფუძე–ენის მემკვიდრე
ენის თაობაზე.

ამ დილემის გადამწყვეტი, ჩვენი ერთადერთი არგუმენტი და მოწმე ქართული ენა და

ანბანია, მათ კომპლექსში ჩადებული ემანტიური, მისტიკური, თეოსოფიურ–
ანტროპოსოფიული ინფორმაცია და მისი ხარისხი.

ზემოთ დასმული დილემის პირველი ვარიანტი სულ ადვილად იხსნება დღის

წესრიგიდან. რადგან ბიბლიური და სახარებისეული სიუჟეტები ანბანისა და ენის
ერთობლივ კომპლექსში მჟღავნდება(თანაც იგი ენის შინაგან სტრუქტურაში
ფარულად დევს) და თუ ანბანი ქრისტესშობის შემდგომი პერიოდისაა, ასეთადვე
უნდა მივიჩნიოთ ქართული ენა. ამ ლოგიკით ქართული ენა ქრისტესშობის შემდეგ
შეიქმნა. ასეთი მკრეხელობა კი ყველაზე უკიდურეს სკეპტიკოსსაც არ დაცდენია.
ჩვენი აზრით, გვრჩება ერთადერთი ვარიანტი, რომლის გარშემო უნდა გაიშალოს
კომპლექსური კვლევითი სამუშაოები:

ქართული (იბერიული) ფუძე ენაა, დედა–ენაა;

ქართულ ანბანში ქრისტეშობის სასწაულისა და სხვა ბიბლიური თქმულებების
თაობაზე იდუმალი ცოდნა; გნებავთ პროგრამა ქართული მწიგნობრობის
შემოტანისა, ქურუმთა გონითი ცენტრის მიერაა მომზადებული და სტრატეგიულად
გათვლილი. მაშინ, ვარსკვლავებზე ამოკითხული მომავლის გაბრწყინების სასწაული
წინაა…

და იბადებოდა რიცხვი…
როგორც არაერთგზის ვნახეთ, რიცხვი მისტიკა ანბანის ასო–ნიშნების რაო–
დენობრივ მახასიათებლებთან ერთად, სამყაროს უმთავრეს ღვთიურ ღირებულებათა
რიცხობრივად ასახვის ფუნდამენტზეა დამყარებული. ეს ის სარკმელია, რომლი–
დანაც ანბანისა და სიტყვის უძველეს განძთსაცავში შეჭვრეტა შეიძლება. პირველი
შეხედვით იქ სიბნელეა, მაგრამ თუ თვალი შეეჩვევა, აღმოვაჩენთ, რომ მტვერწაყრილ
და ობობას აბლაბუდებით დაფარული სიტყვების ნესტიან ტალანებში ჩვენი
წინაპრების დანატოვარი, ჭეშმარიტებით მირონცხებული ანბანური ოქროს ზოდები
აწყვია…

ახლა შევეცადოთ, სწორედ ის სარკმელი გავხსნათ და რიცხვთა მნიშვნელობების

მექანიზმში ჩავიხედოთ(მოგვყავს ანბანის მხოლოდ სულიერი თავსართის, პირველი
თორმეტი ასო–ნიშნის რიცხვ–მნიშვნელობათა თეოსოფიური შესატყვისები):

დავუბრუნდეთ ისევ ანბანურ სამკუთხედს (იხილეთ ნახაზი 3), როგორც ვნახეთ,

მატერიალური სამყაროს შესატყვისი ანბანური ტრაპეციის ფართობის სულიერების
სამკუთხედის ფართობთან ფარდობა –

s(“ლ(1)ქ(1)ლ(2)ქ(2)“)/s(„ალ(1)ლ(2)“) = 3,
(ასო–ნიშანი „გან“–ი);
ანუ ანბანში აღწერილი დედამიწის მატერიალური სივრცე, სამჯერ აღემატება
სულიერ თავსართს. აქედან, მატერიალური სამყაროს შესატყვისი ქართულ
თეოსოფიაში არის რიცხვი – 3 (იბერიული მატერიალური სამყარო მთვარესაც
მოიცავს, იგი მთვარეს დედამიწასთან აიგივებს). თავის მხრივ, თუ დედამიწის
მთელი გარსმომცველი სამყარო სულიერებაში გადავა, მივიღებთ სულიერებად
ქცეულ სამყაროს მოცულობას –

s(“აქ(1)ქ(2)“)/s(„ალ(1)ლ(2)“) = 4, (ასო–ნიშანი „დონ“–ი);

შესაბამისად თეოსოფიურად რიცხვი – 4 სულიერი სამყაროს შესატყვისი გახდა.
მდინარება, დედა, სულიერება მეოთხე ასო–ნიშნიდან მოდის. როგორც შემდეგში
ვნახავთ, იგი საწყისისა (1) და მთვარის (3), მზის გზის დასაწყისისა (2) და მამა
ღმერთის (2) ერთობაა –

1 + 3 = 4;
2 + 2 = 4.
თუ ანბანის 36 ასო–ნიშნიდან ამოვალთ (37–ე ღმერთის, ანბანის ფუძეთა ფუძის
შესატყვისია და დანარჩენი ასო–სიმბოლოებია), მაშინ მზისქვეშეთის მთელი
შიგთავსის შესატყვისი ფართობი იქნება :

S(„აჰ(1)ჰ(2)“) = ½“აჰ“x“ჰ(1)ჰ(2)“;
აქედან „ჰ(1)ჰ(2)“ = 3“ლ(1)ლ(2)“, ხოლო სიმაღლე „აჰ“=36,

მაშინ

s(“აჰ(1)ჰ(2)“)/s(„ალ(1)ლ(2)“) = 9, (ასო–ნიშანი „თან“–ი); ამ ტოლობამ საფუძვ–ელი

შექმნა მთელი ცისქვეშეთის ღვთიური რიცხვი 9–ის ტოლად ჩაგვეთვალა. იგი
მრავლების, ზიარების, პირიმზის რიცხვია.

სულიერი სივრცე მატერიალურის გარეშე, ანუ თუ სულიერს მატერიალურს

დავაკლებთ, მივიღებთ სამყაროს საწყისს მდგომარეობას; იმ მომენტს, როცა
არსებობდა მხოლოდ სული და მატერიალური არა. ყოველთა საწყისის რიცხვი –1–ია.

4 – 3 = 1, (ასო–ნიშანი „ან“–ი).
1 – საწყისია, ის მომენტია, ის პირველი იმპულსი, როცა „თავდაპირველად ღმერთმა
შექმნა ცა და მიწა…“

როგორც უკვე ვიცით, იესოს გზის რიცხვი – 5–ია (ასო–ნიშანი „ენ“–ი); ზემოთ უკვე
ვნახეთ რომ საყოველთაო საწყისისა (1) და სულიერების მდინარების(4) ჯამი; მზის
გზის საწყისისა (2) და მთვარის, მატერიალურის (3) ჯამი –
 1 + 4 = 5;
3 + 2 = 5, ასო–ნიშანი „ენ“–ი,
ძე ღმერთის, იესო ქრისტეს გზის დასაწყისია.
მატერიალურ სამყაროში მზე პირველი ღვთაებაა, მამა ღმერთის იდენტი. მისი გზა
მატერიალში ასო–ნიშან „ბან“–იდან იწყება; იესოს გზის რიცხვს, თუ მატერიალურს
დავაკლებთ, სწორედ მის რიცხვს ვიღებთ –

5 – 3 = 2, (ასო–ნიშანი „ბან“–ი).
მამაღმერთის გზის თეოსოფიური რიცხვი –2–ია.

ღვთიურ საწყისს (1) დამატებული იესო ქრისტეს რიცხვი (5), მზის გზის დასაწყისს
(2) დამატებული დედის (4); მატერიას (3) დამატებული მატერია (3) გვძლევს –

1 + 5 = 6;
2 + 4 = 6;
3 + 3 = 6;
რიგითი 6 – ასო–ნიშანი „ვინ“–ია, ადამიანის რიცხვი, რადგან ადამის ძე რღმერთმა
„თავის სახედ და ხატად“ შექმნა. იგი მაკროკოსმოსის ნიშანიცაა, რადგან გარედან,
მაკროკოსმოსიდან ჩარევითაა შექმნილი.

მატერიალური (3) და სულიერი (4) სივრცეების; საწყისისა (1) და ადამიანის (6);

მზისა (2) და იესოს (5) რიცხვების ჯამი დროის შესატყვისი ხდება – დროის რიცხვი –
7–ია, (ასო–ნიშანი „ზენ“–ი):

1 + 6 = 7;
2 + 5 = 7;
3 + 4 = 7.
დროის მდინარებას (7) თუ საწყისს (1); მზეს (2) თუ ადამიანს (6); მთვარეს (3) თუ
ქრისტესთან (5) შევკრებთ, დედას(4) თუ სულიერებას (4) ვუბოძებთ
კანონზომიერებას ვიღებთ –

1 + 7 = 8;
2 + 6 = 8;
3 + 5 = 8;
4 + 4 = 8, ასო–ნიშანი „ე– მერვე“;
8 კანონზომიერების რიცხვია.
თუ საწყისს (1) ცისქვეშეთის ზიარების ღვთიურ რიცხვს (9); მზეს (2)
კანონზომიერებას (8); მთვარეს (3) დროს (7); დედას (4) ადამიანს (6) დავამატებთ,
ვიღებთ თვისობრივ სრულყოფას, ერთ წრებრუნვას, ციკლს, ადამიანის სულის
რიცხვს – (10):

1 + 9 = 10;
2 + 8 = 10;
3 + 7 = 10;
4 + 6 = 10, (ასო–ნიშანი „ინ“–ი);
იგივე რიცხვს ვიღებთ, თუ მთელ ანბანში ასო–ნიშნებისა და სიმბოლოების (სულ 40–
ია) შესატყვილი სამკუთხედის ფართობს სულიერების სამკუთხედის ფართობზე
გავყოფთ:

s(“ა,და(1),და(2)“)/s(„ალ(1)ლ(2)“) = 10.
საწყისისა (1) და თვისობრივი სრულყოფის (10); მზისა (2) და მრავლების, მზის
თვალის (9); მთვარისა (3) და კანონზომიერების (8); მდინარება, დედური საწყისია
(4) და დროის (7); იესო ქრისტესა (5) და ადამიანის(6) ერთობა დიდი ძალიაა,
კანონიკური გზაა, კარებია, კლდეა ზოგჯერ წინაღობად და ზოგჯერ ხელშემწყობად
ქცეული, გაღებული და გადაგორებული – (11) –

1 + 10 = 11;
2 + 9 = 11;
2 + 8 = 11;
4 + 7 = 11;
5 + 6 = 11, (ასო–ნიშანი „კან“–ი).
საწყისისა (1) და ძალის (11); მზისა (2) და თვისობრივი ცვლილების (10); მთვარისა
(3) და ზიარების, მრავლების (9); დედისა (4) და კანონზომიერების (8); იესოსა (6) და
დროის (7); ადამიანისა (6) და ადამიანის (6) (მათი სიმრავლის) ერთიანობა იძლევა
ღმერთის, დედა ენის, ლაზარეს, სამოთხის რიცხვს – 12–ს.

1 + 11 = 12;
2 + 10 = 12;
3 + 9 = 12;
4 + 8 = 12;
5 + 7 = 12;
6 + 6 = 12,
12 რიგითი ნომრით – ასო-ნიშანი „ლას“–ია.

პროცესი შეგვიძლია გავაგრძელოთ. ფაქტობრივად, აქ იბერიული სამყაროს

უმნიშვნელოვანესი რიცხვული მახასიათებლების არსი ირკვევა. საკითხი იმდენად
მნიშვნელოვანია, იგი გამოცალკევებით კვლევასა და ანალიზს საჭიროებს.
იბერიულის თეოსოფიური მათემატიკის საფუძვლები ახლა უნდა დაიწეროს. ვინც
მრავალჯერადად დშიფრა და გაასაიდუმლოვა ინფორმაცია, მისი გახსნის
სახელმძღვანელოს. მისივე ხელით 4000 წლით ჩაკეტილი ცხრაკლიტურის გასაღებს,
თვალსაჩინოს არ გახდიდა. იბერიულის თეოსოფიური მათემატიკა ქართულ ენასა და
ანბანში უნდა იქნას ამოკითხული. ზემოთ მოყვანილი ანალიზიდან ცხადი ხდება,
რომ ზოგიერთი რიცხვის სემანტიური არსის დიაპაზონი ფართოა. ამას თავისი
მიზეზი აქვს ჯერ ერთი, ანბანის შექმნიდან გასულმა დრომ, სემანტიურ სივრცეთა
შორისი განსხვავება წარმოქმნა და ეს არ იძლევა ზუკტი ფოკუსირების საშუალებას;
მეორეც, ეს შიფრია და მისი ცალსახა ამოცნობა შეუძლებელიცაა; ისიც უნდა
გავითვალისწინოთ, რომ იმ დროისთვისაც არ იყო სტრუქტურა ერთმნიშვნელოვნად
სრულყოფილი.დღევანდელი თვალთახედვით, თუ შუმერულ ტექსტებს დავაკვირ–
დებით, იქ სწორედაც, პოლისემანტიურობის მორევში აღმოვჩნდებით.

თუ ანალიზურიტექსტი ხალხურ ლექსთან „მოდი ვნახოთ ვენახი…“ მსგავსი

მოგეჩვენოთ, ნუ გაგიკვირდებათ. ეს ხალხური ლექსი, სწორედაც უძველესი სამყაროს
ქმნილებაა (თავდაპირველი ვარიანტი „იავ, ვნახოთ ვენახი…“ ნაკლებად
დამახინჯებული ჩანს) და სავარაუდოდ, იგივე შემოქმედებითი „ლაბორატორიის“
ნაწარმოები უნდა იყოს.

რიცხვები თეოსოფიურ მათემატიკის მიხედვით განსაკუთრებულ სკალარულ

ღირებულებებს იძენენ, ძნელი გასარკვევი ხდება ასო–ნიშნის სემანტიკაა პირველადი,
თუ მის უკან არსებული რიცხვითი მისტიკა. რიცხვი ის უმტკიცესი რვალის
კონსტრუქციაა, რაც ასო–ნიშნისა და მათგან წარმოქმნილი სიტყვის აზრობრივი
მნიშვნელობის სიმყარეს განაპირობებს. მოვიყვანთ ერთ მაგალითს: იესო ქრისტე25
დეკემბერს იშვა: „… მოვიდნენ მოგვეები აღმოსავლეთიდან და თქვეს : „სად არის
იუდეველთა მეფე რომ იშვა?“ „ჰკითხა მათ, სად უნდა შობილიყო ქრისტე. მათ კი
უთხრეს მას: „იუდეის ბეთლემში. ვინაიდან ასეა დაწერილი წინასწარმეტყველის
მიერ…“(მათე 2.2; 2.4-5); როგორც სახარებიდან ჩანს, წინასწარმეტყველნი მის
დაბადებას ელოდნენ, შობის რიცხვითი მოგვებისთვის წინასწარ ცნობილი უნდა
ყოფილიყო. კითხვას, როგორ იქნა იგი ამოკითხული?საინტერესო საყრდენი
მისტიურ–რიცხობრივ ჭრილშიც აქვს: დეკემბერი მეთორმეტე თვეა და 25-თან
ერთობლიობაში თეოსოფიური ღირებულების რიცხვს სამასს იძლევა. ძველბე–
რძნული კალენდრით ძვ. წ.ა. 45 (სწორედ ამდენივე წლის შემდეგ მოევლინება იესო
ქვეყანას) წელს შემოღებული წელთაღრიცხვით ხდება დეკემბერი მე–12 თვე,
სახელწოდებებში ინარჩუნებს 10–ს, ძველი რიგითი მნიშვნელობის კვალს (10 („ინ“–
ი) – ანბანში სულიერების რიცხვია!). და, აი შეპირებული 300 –
25 * 12 = 300;
სამასი კი „ქან“(24)–ის – ღვთაებრივი სიმაღლის, სიმტკიცის, ჯვრის ედეოგრამა–
აპოკრიფის ასო–ნიშნის რიგობითი რიცხვია –

1 + 2 + 3 + … + 23 + 24 = 300.
სწორედ ამ ასო–ნიშანს უკავშირდება მატერიალურ სამყაროში ადამიანთა უმტკიცესი
სიმტავლე – „სამასი“. გაიხსენეთ ბიბლიური გედეონის სამასკაციანი რაზმი, „სამასი
სპარტელი“, ქაჯეთის ციხის სამასი კაცით აღების ფაქტი, სამასი არაგველის გმირობა
და ა.შ. სამას კაცს 24, ასო–ნიშან „ქან“–ის, ქრისტეს სახებაა, რომ დააკლო ვიღებთ –

200 – 24 = 276;
ასო–ნიშან „იოტას“ (უმნიშვნელოს) რიგით ნომერს –

276 = 2 + 7 + 6 = 15 („იოტა“).
ღმერთთან ერთად სამასი დროში უძლეველია, მის გარეშე კი უმნიშვნელო
ძალაა. რიცხვი 300, იბერილუი მსოფლშემეცნების ერთ–ერთი უმთავრესი სულიერი
ღირებულება, მიგნება იყო და ებრაულ, ელინურ და ა.შ. სამყაროებს მისგან აქვთ
ათვისებული.
ამგვარ თეოსოფიურ ღირებულებებზე დგას იბერიული რიცხვული მისტიკა…

ანბანური სახარება
უკვე დგება ჟამი, როცა სახარებაში ჩაგდებულ რიცხვულ არსზე შეგვიძლია
ვისაუბროთ. მითუმეტეს, რომ ეს არ ცდება მართმადიდებლურ კანონიკურ ჩარჩოებს,
პირიქით; შეიძლება ითქვას, იგი კიდევ უფრო ამძაფრებს განცდას სიტყვისა და
ანბანის ზებუნებრივ, ღვთიურ წარმოშობაზე. ამასთან, უღრმეს თეოსოფიურ–
რიცხვულ შრეებს აჩენს და თეოლოგიურ ღირებულებთან ერთობლიობაში
განუმეორებელ, სხივმოსილ ღვთიურობასა და იდუმალებას ქმნის… სახარებასთან
მიახლოება მაინც მწვერვალთან ახლოს ბილიკზე სვლაა; როცა ერთ მხარეს სიტყვის
აზრობრივი დატვირთვაა, მეორე მხარეს – რიცხვული არსი გვაქვს და სულიერ,
საღვთო ჭეშმარიტებისაკენ ისწრაფვი… ამაღლებულთან მიახლოების სწორედაც
უდიდესი კრძალვის ფონზე, განვიხილოთ სახარების პატარა ფრაგმენტი, რათა
თვალნათლივ ვიხილოთ, რამდენად დიდი ღვთიური სასწაულია რიცხვულადაც
გაცხადებული მასში:

„ეს რომ იესომ მოისმინა, წავიდა იქიდან ნავით… გამოვიდა უამრავი ხალხი რომ
დაინახა, შეებრალა ისინი და განკურნა მათი სნეულები. როცა მოსაღამოვდა,
მივიდნენ მასთან მოწაფეები და უთხრეს: „გაუშვი ეს ხალხი სოფლებში და საჭმელი
იყიდონ თავისთვის.“ იესომ უთხრა მათ: „მაგათ არ სჭირდებათ წასვლა; თქვენ
მიეცით საჭმელი“ ხოლო მათ უთხრეს: „ჩვენ აქ მხოლოდ ხუთი პური დაორი
თევზი გვაქვს“. მან უთხრა: „აქ მომიტანეთ“. უბრძანა ხალხს ბალახზე
დამსხდარიყვნენ. აიღო ხუთი პური და ორი თევზი, ზეცას ახედა, აკურთხა,
დაამტვრია და მისცა მოწაფეებს, მოწაფეებმა კი ხალხს დაურიგეს. ყველამ ჭამა და
გაძღა, ხოლო დარჩენილი ნატეხებისგან აკრიფეს თორმეტი სავსე გოდორი. ხოლო
მჭამელი ხუთი ათასამდე კაცი იყო, გარდა ქალებისა და ბავშვებისა.“ (მათე 14. 13–21)
კურსივით გამოყოფილი ის სუტყვებია, რომლებიც აღწერილი ღვთიური სასწაულის
საყრდენად შეიძლება მივიჩნიოთ. შევეცადოთ მათ რიცხვულ არსში გარკვევას(აქ
სიმარტივისთვის რიცხვით ანალიზს მხოლოდ ერთ თეოსოფიურ მახასიათებელს –
რიგით ჯამს ვიყენებთ). მივყვეთ აღწერილი ფრაგმენტის გამარტივებულ სქემას,
ფაქტობრივად, ალგორითმს:

იესო სასწაულის ადგილამდე ნავით მივიდა –

ნ(14) ა(1) ვ(6) –ი,
მისი რიგითი ჯამი 14 + 1 + 6 = 21 = 30(შვიდობით სისტემაში), ეს დროში(შვიდობით
სისტემაში) ღვთიურის (30) სვლაა.
რიცხვული მისტიკის აქსიომატიკაში ციფრი 7 – დროის მდინარებაა; 30 – ღვთის
ნიშანია.

იესომ განკურნა სნეულები:

ს(20) ნ(14) ე(5) უ(22) ლ(12) ე(5) ბ(2) ა(1),
მისი რიგითი ჯამი –

20 + 14 + 5 + 22 + 12 + 5 + 2 + 1 = 81 = 100
(ცხრაობით სისტემაში) = 10000 (სამების სისტემაში);
რიცხვთა მისტიკური აქსიომატიკა 10, 100, 1000 და ა.შ/ რიცხვში თვისობივ
ცვლილებას ხედავს.
ე.ი. სნეულება მატერიალურ სამყაროში (სამების სისტემა) ღვთის ნებით
თვისობრივად შეიძლება შეიცვალოს, განიკურნოს.
იესომ უბრძანა ხალხს ბალახზე დასხდომა –
ბ(2) ა(1) ლ(12) ა(1) ხ(33) –ი,
2 + 1 + 12 + 1 + 33 = 49 = 100 (შვიდობით სისტემაში),
ეს დროა, სიტყვა „ბალახში“ აქ დროის იდენტია. იესომ ხალხი დროში შეიყვანა…
რადგან სისტემა „შვიდობითია“, რომელშიც გადაგვყავს რიცხვი 49, თანაც იგი იქ
100–ია. ე.ი. თვისობრივ ცვლილებას გვაძლევს; ეს თეოსოფიაში დროში გადაყვანას,
დროში თვისობრივ ცვლილებას აღნიშნავს.

„ხუთი პური და პრი თევზი“ მათი მთელი საგზალი იყო. დეტალურად

გამოვიკვლიოთ თითოეული სიტყვა:
ხ(33) უ(22) თ(9) – ი,

33 + 22 + 9 = 64;

ო(16) რ(19) – ი,

16 + 19 = 25.

პ(17) უ(22) რ(19) – ი,

17 + 22 + 19 = 58;

თ(9) ე(5) ვ(6) ზ(7) – ი,

9 + 5 + 6 + 7 = 27.

როგორც სახარებიდან ირკვევა პური ხუთი იყო, ანუ

64 * 58 = 3712,
რიცხვი 3712 ორ ნაწილად წარმოვადგინოთ – 37 და 12. პირველ რიცხვში – 3 მატე–
რიალიზაციაა, ხორციელი სამებაა, რომელიც ადამიანთა სულებს (3+7=10)
დაუკავშირდა და წინ გაუსწრო დროს (7). დრო მათთვის მეორეხარისხოვანი გახდა,
შიმშილის განცდა გაქრებოდა, რადგან მათი სულები ხორციელი სამების შემწეობით
სულიერების უმთავრეს გამოვლინებას ეზიარნენ (12). ეს მისტერიალური
ერთობლიობა 3712 ადამიანის სულიერი სარჩოთი დაპურებას იუწყება.

დავუბრუნდეთ ისევ მათეს სახარებას. საჭმელად ორი თევზიც

განაწილდა(გავიხსენოთ „ორი“–სა და „თევზის“ – ს შესატყვისი, ზემოთ
გამოანგარიშებული რიცხვები და გადავამრავლოთ) –
27 * 35 = 945;
იგივე პირობითობით, რიცხვში 945 პირველი ციფრი 9 ასო–ნიშან „თან“–ის
შესატყვისია, იგი მზის თვალის აპოკრიფია, სამყაროში მრავლების სიმბოლო, თანაც
„თან“–ის ჯამური რიცხვი –

1 + 2 + 3 + … + 9 = 45 –ს,
მიღებული შედეგის, 945–ის ბოლო ორ ციფრს, 45–ს იძლევა. მრავლების შესატყვისი
რიცხვის გაჩენა გვიდასტურებს 27–სა და 35–ის გამრავლების, საერთოდაც, აქამდე
ჩატარებული რიცხვული ანალიზის მართებულობას.

იესომ აკურთხა საჭმელი –

კ(11) უ(22) რ(19) თ(9) ხ(33) ე(5) ვ(6) ა(1),
11 + 22 + 19 + 9 + 33 + 5 + 6 +1 = 106.
რიცხვში 106 იკითხება ორი მნიშვნელოვანი მდგენელი 10 და6. ეს რიცხვები
იბერიული სამყაროსთვის დროის მნიშვნელოვანი საყრდენებია, როგორც შემდეგში
ვნახავთ, 10 და 6 მოქცევას განსაკუთრებული დატვირთვა აქვს.

სახარებაში მჭამელი ხუთიათასამდე კაცი იყო –

3712 + 945 = 4657,
ზუსტად 4657 კაცი ყოფილა (!)
მაგრამ კიდევ 12 გოდორი სავსე ნატეხები აკრიფეს –
გ(3) ო(16) დ(4) ო(16) რ(19) – ი;
3 + 16 + 4 + 16 + 19 = 58,
ეს კი პურის(58) შესაბამისი რიგითი ჯამია, ე.ი. 12 გოდორი მხოლოდ პურის
ნატეხები (სიტყვა „ნატეხი“ სემანტიურადაც „პურს“ გულისხმობს) დარჩა;
გავამრავლოთ 12 პურის შესატყვის რიცხვზე, მივიღებთ –
12 * 58 = 696,
დავუმატოთ მიღებული შედეგი 4657 –ს და მრევლის საერთო რაოდენობას ვიღებთ :

696 + 4657 = 5353,

სულ ქალებისა და ბავშვების ჩათვლით 5353 სული დაპურებულა, ამ რიცხვში ორი
სამიანი იესოს ასაკია, ხოლო ორი ხუთიანი ერთ სრულ წრებრუნვას (5 + 5 = 10 = 1 + 0
= 1)გვაძლევს. თანაც, ისევ იძლევა 10–სა და 6–ს, დროის მოქცევის განსაკუთრებული
მნიშვნელობის ნიშანს. ამასთან, თუ ამ რიცხვს ორ ნაწილად გავყოფთ და შევკრებთ,
ისევ საოცარ შედეგს ვიღებთ:
53 + 53 = 106,
ეს კურთხევის რიცხვია, რომელიც ზემოთ უკვე გამოვთვალეთ, ანუ 5353
დაპურებული კაცი ღვთის მიერ კურთხეულია…

ეს სწორად ჩატარებული ანალიზის კიდევ ერთი ნიშანია.

საჭმლის კურთხევამდე იესომ ზეცას ახედა –

ზ(7) ე(5) ც(29) ა(1);
7 + 5 + 29 + 1 = 42 = 60 (შვიდობით სისტემაში),
ანუ სიტყვა „ზეცა“–ს რიცხვული არსი ერთ დროში ადამიანური სასწაულის
სამზადის პერიოდზე მიუთითებს.
რიცხვი 6 დროის 7–ის წინა რიცხვია, დროის ადამიანური საწყისი; 0 ყველგან
თვისობრიობაა.

თანაც ხუთი პური და ორი თევზი – 5 + 2 = 7, ესეც დროის ნიშანია; ხოლო მათი
რიგითი ჯამი „ხუთი“ (64) და „ორი“ (35) იძლევა –
64 + 35 = 99,
დროის სპირალურ აღმასვლას.
რიცხვი 99, 999 და ა.შ. ცისქვეშეთში დროის თავბრუდამხვევი, სპირალური
აღმასვლაა.

თუ სიტყვა „ზეცა“–ს რიგით ჯამს დავამატებთ სიტყვა „ბალახი“–სას –

42 + 49 = 91.
რიცხვი 91 არის ასო–ნიშან „მან“(13)–ის რიგითი ჯამი –

1 + 2 + 3 + … + 13 = 91.
„მან“–ი ანბანში მიწიერებასა და სულიერებას შორის საზღვარია, აქედან მიწიერი
საცდური იწყება…
როგორც ანალიზიდან ირკვევა, განხილული სახარებისეული ფრაგმენტის რიცხვული
არსი გვიდასტურებს იესო ქრისტეს ღვთიურ სასწაულს: დროში მისი მდინარებით
ღვთიურ სულთმოფენას, სნეულთა განკურნებასა და სულიერი საზრდოს
მრავლობით თვისებას, სულიერი პურითა და თევზით ხალხის დაპურებას.
სულიერება კი უკავშირდება ასოებსა და სიტყვას, 10 და 6 მოქცევაში, სულიერებასა
და ადამიანში საზრდოდ გადაგდებულს…
აი, რა ღრმა მეტაფიზიკური ხილვის საშუალებას გვაძლევს ერთობლიობაში
სახარება, ქართული სიტყვა და მისი რიცხვული არსი.
იგივე საფუძველზეა დაფუძნებული მათეს სახარების მეორე ფრაგმენტიც – „ბევრის
განკურნება და ოთხი ათასი კაცის დაპურება“. იმ განსხვავებით, რომ აქ გოდორის
ნაცვლად „შვიდი კალათა“ გვაქვს. საერთოდაც, იესო ქრისტეს ხორცი და სისხლი,
პურისა და ღვინის იდენტია. ამას, მათი რიცხობრივი არსიც ადასტურებს:

ხ(33) ო(16) რ(19) ც(29) – ი;

მისი ციფრების თეოსოფიური ჯამი – 3 + 3 + 1 + 6

+ 1 + 9 + 2 + 9 = 34 = 3 + 4 = 7;

ს(20) ი(10) ს(20) ხ(33) ლ(12) – ი;

იგივენაირად –

2 + 0 + 1 + 0 + 2 + 0 + 3 + 3 + 1 + 2 = 14 = 1 + 4 = 5;
„პური“ რიგითი ჯამი – 58 = 5 + 8 = 13 = 1 + 3 = 4;

ხოლო „ღ(25) ვ(6) ი(10) ნ(14) ო(16)“ რიგითი ჯამით –

25 + 6 + 10 + 14 + 16 = 71 = 1 + 1 = 8.
საბოლოოდ, ვიღებთ –

7 + 5 = 4 + 8 = 12,
ღვინო და პური, იგივეა, რაც სისხლი და ხორცი; და ორივე ერთობა სულიერების
(12) ნიშნითაა აღბეჭდილი.
ვფიქრობთ, მკითხველიც უნდა დაგვემოწმოს იმაში, რომ რიცხვულმა არსმა
სახარების თვისობრივი წვდომის შესაძლებლობა შექმნა.
ბუნებრივია, ყოველგვარი საუბარი ამ კვალის ილუზიურობის თაობაზე საფუძველს
მოკლებულია. აქ შეიძლება უკვე კითხვები დავსვათ : ვინ ჩადო ძველ ქართულშ
სიტყვებში (მხოლოდ აღწერილ ეპიზოდების გახსნას ხელს უწყობენ? ან იმან, ვინაც
ქართულად თარგმნა სახარება, იცოდა თუ არა მასში რიცხვული კვალის თაობაზე?
საერთოდაც, რა ენაზე დაიწერა იგი თავდაპირველად? ან როგორ, რა ღვთიური
შეწევნით იყო ქართული სიტყვა მზად ამისთვის, თუ თავიდანვე მასში არ იდო
რიცხვული საფუძველი.

კითხვები ბევრია და ისინი პასუხს ითხოვენ…

გზაზე დაფენილი სიტყვა

ყოფითი, ცხოვრებისეული დეტალები ის სფეროა, სადაც ყველაზე კარგად მჟღავ–
ნდება ერის მენტალობა, მისი ეთნოფსიქოლოგიის, ეთნოკულტურისა და ზოგადად,
განვითარების დონე. ბუნებრივია, ანბანში ადამიანის საქმიანობის, ამგვარი ყოფა–
ცხოვრებისეული კვალი უნდა არსებობდეს, იგი ერის მეხსიერების ერთ–ერთი
საუკეთესო შემომნახველია…

ამ ხალხის ანბანში, რომელსაც ხორბლის 12 საკუთრივ გამოყვანილი ჯიში ჰქონდა,

„პური ჩვენი არსობისა“ უნდა ჩანდეს. მე–17 ასო–ნიშნიდან იწყება სიტყვა – „პური“.
მე–17 რიგითი ნომრით ასო–ნიშანი „პ“–ა, ხოლო 22–ე „უ“, ასო–ნიშანი „რ“–აე მათ
შორისაა. 23–ე და 24–ე შესაბამისად „ფ“ და „ქ“ ასო–ნიშნებია, ეს უკვე სიტყვა
„ფქვილი“–ს თავსართია. აქედანვე, იწარმოება „იფქლი“, საშემოდგომო ხორბლის
სახელი. ამ პატარა ანბანურ არეალში (17–დან 24–ე ასო–ნიშნამდე) სახეზეა მთელი
პროცესის უმნიშვნელოვანესი მახასიათებლები – პური, ხორბალი, ფქვილი. უფრო
მეტიც, ორი უმნიშვნელოვანესი ანბანური ასო–ნიშნის „თან“–ი და „ონ“–ის
სახელდების სინთეზიც პირდაპირ გვაძლევს სიტყვას – „თ–ონ–ე“. იგი პურის
საცხობია, თანაც „თან“ –ი მე–9 ასო–ნიშანია, ხოლო „ონ“–ი მე–16. როგორც ზემოთ
ვნახეთ, მორფემა „ნთ“ – ნათების, სემანტიკის მატარებელია, თანაც ასო–ნიშანი „ო“
სიკვდილისა და აღდგინების, ამ შემთხვევაში ჩაქრობისა და ანთების მანიშნებელი
ხდება. ასომთავრულის „ონ“–ი მრგვალი ფორმითაა და იგივე ფორმის აღმნიშვნელია.
ამ მნიშვნელობათა შეკრებით (სინთეზირებით) ვიგებთ, რომ „თონე“ მრგვალი
ფორმის ობიექტია, რომელსაც ჩაქრობისა და ანთების თვისება გააჩნია. „თონე“–ში
მიმდინარე მთელი ტექნოლოგიური პროცესი სახელწოდების სამანტიკაშია
ჩადებული.

მათემატიკური გათვლებით თავი რომ არ შეგაწყინოთ, გთავაზობთ უმარტივესი

თეოსოფიური მახასიათებლის, რიგითი ჯამის გამოყენებით შევიხედოთ
საყოფაცხოვრებო სამზარეულოში:
მაგალითად, ერთმანეთს თანხვდება სიტყვების „საჭმელი“ და „ხორბალი“ რიგითი
ჯამები :

ს(20) ა(1) ჭ(32) მ(13) ე(5) ლ(12) – ი; რიგითი ჯამი –

20 + 1 + 32 + 13 + 5 + 12 = 83,
ხ(33) ო(16) რ(19) ბ(2) ა(1) ლ(12) – ი; რიგითი ჯამი –
33 + 16 + 19 + 2 + 1 + 12 = 83,
83 = 83.
ანალოგიურად, სიტყვებისთვის“პური“ და „ცომი“: –

პ(17) უ(22) რ(19) – ი, რიგითი ჯამი – 58,

ც(29) ო(16) მ(13) – ი, რიგითი ჯამი 58,
58 = 58.
ანალოგიურად, სიტყვებისთვის „სასმელი“ და „ღვინო“: –

ს(20) ა(1) ს(20) მ(13) ე(5) ლ(12) – ი, რიგითი ჯამი – 71;

ღ(25) ვ(6) ი(10) ნ(14) ო(16), რიგითი ჯამი – 71,
რიცხვული არსი პირდაპირ განმარტავს, რომ ხორბლისგან საჭმელი მზადდება,
ცომიდან პურს ვიღებთ, ღვინო სასმელია.
უფრო მეტიც, სიტყვა „ღმერთი“–ს რიგითი ჯამიც 71–ია –

ღ(25) მ(13) ე(5) რ(19) თ(9) – ი,

25 + 13 + 5 + 19 + 9 = 71;
თუ ამ სემანტიკას ღვინისა და სასმელის სიბრტყეზე დავსვამთ, ვიღებთ ცნობილ
იდეომას – „ღვინო ღმერთების სასმელია!“
თუ რიცხვთა კორიანტელით არ გადაგღალეთ, კიდევ რამდენიმე მაგალითს
მოვიტანთ :

თ(9) ო(16) ნ(14) ე(5);

9 + 16 + 14 + 5 = 44,
ფ(23) ი(10) ჩ(28) ხ(33) –ი,
23 + 10 + 28 + 33 = 94,
ც(29) ე(5) ც(29) ხ(33) ლ(12) – ი,
29 + 5 + 29 + 33 + 12 = 108,
ა(1) რ(19) ს(20),
1 + 19 + 20 = 40.
თუ იმასაც გავითვალისწინებთ, რომ ჩვენი წინაპარი ყველაფერში სულს – ასო–ნიშან
„ინ“(10) –ს ხედავდა, კიდევ ერთ საინტერესო ტოლობას ვიღებთ:

10 + 44 + 94 = 108 + 40,
ანუ „ინ (სულს) + თონე + ფიჩხი = ცეცხლს + არს.

თონესა და ფიჩხზე ღვთიური სულის დამატებით, ცეცხლი ჩაღდება.

ხოლო ცეცხლის გასაჩენად საჭიროა „კვესი“ და „აბედი“ (ორივე გურული დიალექტის
სიტყვებია და ერთი მათგანი კაჟია, მეორე კი ლითონი, რომელთა ერთმანეთზე
დარტყმით ჩნდება ცეცხლი (ღვთიური სული, როგორც წესი ყველა პროცესში
მონაწილეობს)):

აბედი (რიგ. ჯამი 12) + კვესი(42) + სული (54) = ცეცხლი (108);

12 + 42 + 54 = 108,
მიაქციეთ ყურადღება სიტყვა „აბედს“, სლავურად იგი სადილს ნიშნავს, თანაც
სემანტიურად პირდაპირ კავშირშია ცეცხლი და სადილი…

ნუ მოგეჩვენება, დღევანდელი თვალთახედვიდან ეს ფორმულები გულუბრყვილოდ,

წარმოიდგინეთ ჩვენ ათასეული წლების მიღმა არსებულ სამყაროზე ვსაუბრობთ.
თქვენ თვითონ დარწმუნდებით, რომ

წვეთი + „ი“(სული) = წვიმა(ა);

წყალი + „ი“(სული) = ოჭვათო.
„ოჭვათო“ გურული დიალექტის სიტყვაა და სახურავიდან ჩამონადენ წყალს ნიშნავს.

სიტყვა „ც(29) ხ(33) ო(16) ბ(2) ა(1)“ თვისობრივ ცვლილებას მიანიშნებს. მისი
რიგითი ჯამი –

29 + 33 + 16 + 2 + 1 = 81 = 100(ცხრაობით სისტემაში) = 10000(სამების

სისტემაში).
მრავალი ამგვარი მაგალითი შეიძლება დაიძებნოს. მათი რაოდენობა გაცილებით
მატულობს, თუ ანალიზში სხვა თეოსოფიურ მახასიათებლებსაც შემოვიყვანთ. იგივე
ხდება სემანტიური ჭრილის განხილვისას, მაგალითად, სიტყვაში „ქორწილი“,
აშკარად იკითხება ქ–ორი–წილი, ასო–ნიშანი „ქან“–ი ჯვრის აპოკრიფია,
ჯვრისწერაა. ორი წილი, ორი წრებრუნვა (ასო–ნიშანი „წილი“), ორი ადამიანის
წილია. ორ წილში სიმბოლურად მიწიერი და ხორციელი ერთმანეთს ერწყმის.
ღმერთი ადამს უბრუნებს იმას, რაც ქალის შექმნისას წაართვა, უბრუნებს ადამობას.

იგივე სემანტიურ სიბრტყეზე დევს სიტყვა „ოჯახი“:

ო(16,70) ჯ(35,8000) ა(1,1) ხ(33,6000) – ი;

აქ თავსართი და ბოლოსართი ხმოვნები – „ოი“ ღმერთის, იესო ქრისტეს ქარაგმაა. მათ
შორის დამოუკიდებელი სემანტიკის სიტყვა ზის – „ჯახ“–ი, შინაგანი უთანხმოების,
დაპირისპირების მატარებელი. მაგრამ „ოჯახი“ ღმერთის ძალით შეკრული
სიმტკიცეა. მის იზოფსეფიაში –

70 + 8000 + 1 + 6000 = 14071,

ბოლო ორი ციფრი სიტყვა „ღმერთი“–ს რიგითი ჯამია – 71.

მოყვანილი მაგალითებიდან კარგად ჩანს, რომ ყოფიერებითი სამყაროს სახელდების,

სახელწოდებათა დარქმევისას ამოსავალი რიცხვულ–სემანტიური ერთობა იყო. ასე,
გააზრებულად არქმევდა ჩვენი იბერიელი წინაპარი საყოფაცხოვრებო საგნებსა და
პროცესებს ასახელებს; ფაქტობრივად, მასში მისი დამზადებისა და პროცესის
შემადგენელ ელემენტთა რეცეპტი, ტექნოლოგიაა ჩადებული. რიცხვულ და
სემანტიურ, ერთობლივ ანალიზზე დაყრდნობით, დღეს ბევრი მათგანის გაშიფრვა,
ტრადიციის და მომზადების თავდაპირველი პროცესის აღდგენაა შესაძლებელი.
როცა ამგვარი, ხელშეუხებელი, უცვლელი შიფრი არსებობს, ეს ტრადიციულ
ღირებულებებს დროში ხელშეუხებელს ხდის. ღვთის რწმენასთან ერთად, აი, რას
ემყარებოდა ქურუმთა რწმენა „განპირობებული მომავლის“ თაობაზე…

მნათობთა გზების ცისარტყელები

მთვარე და მზე დედამიწაზე ყველაზე დიდი გავლენის მქონე მნატობებია და მათ
ბუნებრივად დაიკავეს ცენტრალური ადგილი საკაცობრიო ღვთაებათა პანთეონში.
„გააჩინა ღმერთმა ორი მთავარი მნათობი, – დიდი მნათობი დღის განმგებლად და
მცირე მნათობი ღამის განმგებლად… დასხნა ისინი ღმერთმა ცის მყარზე…“(დაბადება
1.16–17). დროთა განმავლობაშიადამიანის შეხედულებები შეიცვალა, მაგრამ ამ
მნათობებს თავიანთი განსაკუთრებულობა არ დაუკარგავთ. დღესაც, მამა ღმერთი
მზესთანაა გაიგივებული, იესო ქრისტე, მთვარეა და მზის შვილი. ბუნებრივია, ერთ–
ერთი პირველი ანბანში მნატობთა გზები უნდა ასახულიყო, მითუმეტეს მათზე
დაკვირვება ვარსკვლავთმრიცხველობით განთქმულ ქურუმთა კასტას არ უნდა
გაჭირვებოდა.
მთვარის გზა ანბანში ასო–ნიშნებიდან „ბან“–ითა და „გან“–ით იწყება. ეს უწმინდესი
შობის ადგილია – „ბა(ნ) – გა(ნ)“. ვიმეორებთ, თვითონ სიტყვის სემანტიკაც, ბაგა –
ახალ ვენახს (ვენახი ღვთის სახეა) უკავშირდება). დააკვირდით, ასომთავრულში
ორივე ასო–ნიშნის გრაფიკას, მასში ასო–ნიშანი „ინ“–ის გრაფიკული მდგენელი
იკითხება (იგივე სულიერების, „ინ“–ის გრაფიკული სახე ჩანს ღმერთთა აპოკრიფებში
„ენ“–ი, „ლას“–ი, „ზენ“–ი, ასო–ნიშან „ღარ“–ის ასომთავრულში ჩაწერა სულაც
მხედრული „ინ“–ია). „ინ“–ი კი სულიერების აპოკრიფია… საერთოდაც, ჩნდება
განცდა, რომ ქართული ანბანის გრაფიკა ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის ჩანახატს
გავს…

მთვარის გადანაცვლება ცაზე მჭიდროდაა დაკავშირებული წყალთან, სწორედ იგი

განსაზღვრავს ზღვათა მოქცევასა და მიქცევას. ამიტომაც გადაადგილდება ხშირად
წყალზე მთვარე, იესო ქრისტე. ამას უწყოდა ანბანის შემოქმედი და პირველივე ასო
ნიშანი, რომელიც გრაფიკულად ჩანს მთვარის დისკო „დონ“–ია, ანბანში წყლის
პირველი ნიშანი; თანაც ასო–ნიშანი „დონ“–ის წრეწირი, როგორც დედამიწის
სურათ–ხატი შეიძლება იყოს, ისე მთვარის დედამიწის გარშემო ტრაექტორია.
„დონ“–ის თავზე მონაკვეთი მთვარის ნიშანია. ეს მთვარისა და დედამიწის
ერთიანობის სიმბოლოა. თეოსოფიური აზროვნება მათ ერთმანეთისგან არც
განასხვავებს.

შობიდან, ახალმთვარეობიდან თითქმის მეშვიდე დღეს, ანბანში „გან“–იდან მეშვიდე

ასო–ნიშანით მთვარის პირველი ფაზა მთავრდება. მთვარე ცაზე ნახევრად წრედ
(პირველი მეოთხედი) ჩანს, ანბანში „გან“–იდან მეშვიდე ასო–ნიშანი, (ანბანში
მეცხრე) „თან“–ია და მისი გრაფიკული სურათ–ხატიც ნახევარწრეა. ერთი კვირის
თავზე მთვარე სრულ დისკოდ იქცევა, ამას სავსემთვარეობა ჰქვია. მეორე კვირის
შესაბამისი, შვიდი ასო–ნიშნის შემდეგ ანბანში, სრული მთვარის შესატყვისი ასო–
ნიშანი „ონ“–ია, გრაფიკულად ისევ წრეწირუს სახით. სავსე მთვარე ანბანურად ისევ
წრეში გამოიხატა. ასო–ნიშანი „ონ“–ი რიგითი ნომერით – 16 ((16 = 100 (ჯვრის,
თხრობით სისტემაში) = 10000 (ბინარულ სისტემაში)), ორგზის აფიქსირებს
თვისობრივ რიცხვს – 4. მასში შეიძლება მთვარის ოთხი განსხვავებული ფაზა
დავინახოთ (მთვარე ზომმითაც ოთხჯერ პატარაა დედამიწაზე), ადამიანმა ეს დიდი
ხანია შეამჩნია და ამიტომაც შემოიტანა თვეში კვირის დღეების შვიდობითი სისტემა.
ასო–ნიშან „ონ“–ის (16,70) ციფრული ჯამიც მისი დასტურია –
 16 = 1 + 6 = 7;
70 = 7 + 0 = 7.
თუ იმასაც გავიხსენებთ, რომ ასო–ნიშანი „ონ“–ი ანბანში სიკვდილისა და
აღდგინების, კვდომისა და განახლების სიმბოლოა, ადამიანის მიერ მთვარის
ღვთიურობის აღიარების საფუძველი სახეზეა. ფაქტობრივად, შეგვიძლია
დავასკვნათ, რომ დროის შობითი სისტემა, ისე თეოსოფიაში რიცხვის – 7 დროსთან
დაკავშირებაა, მთვარიდან იღებს სათავეს. სავსემთვარეობისას მზე და მთვარე
თავიანთი თვიური გზის შუაწელზე არიან.

სავსემთვარეობას ზოგჯერ მთვარის დაბნელება მოსდევს (მაქსიმუმ სამჯერ

წელიწადში). ამ დროს მთვარის სავსე, ნათელი წრე მარცხენა კიდეზე გამუქებას,
დაბნელებას იწყებს. ჩრდილი სულ უფრო ფართოვდება და თითქმის მთელ მთვარეს
ფარავს. ანბანმა ეს მოვლენა თავისებურად ასახა. ასო–ნიშან „ონ“–ის წინ ასო–ნიშანი
„იოტაა“. ასომთავრულში იგი სწორედ მარცხნიდან „დაბნელებული“, ნახევარწრეა.
თუმცა ადამიანისთვის იგი „არაფერია“, მაგრამ ანბანის შემოქმედი მასში,
გრაფიკულად, მხედრულის ასო ნიშან „ინ“–ის, სულის აპოკრიფის დაფარვას ხედავს.
„იო –ტა“–ს სახელდებიდან მოდის „იო“–ს, იესო ქრისტეს ქარაგმა; ამასთან მთვარის
გზის ერთ–ერთი გამხსნელი მარცვალი – „ტა“, რაც ქართული „ტა–ბლია“– მუცელში
წყლის ჩადგომით გამოწვეული სენი (მთვარის გაუჩინარებამ სწორედ წყლის
დადგომა შეიძლება გამოიწვიოს), ხოლო სლავურად : „та-ет“, „та-нутть“ –
დნობა, ჩაძირვა.

სავსემთვარეობის შემდეგ მთვარე დაკლებას იწყებს. ერთი კვირის შემდეგ იგი

ნახევარდისკოა. ანბანში ეს ასო–ნიშანი „უნ“–ია, „ონ“–ისა და „ვიე“–ს სინთეზი.
რადგან „ონ“–ი წრეა, „ვიე“ მას გრაფიკულად მარჯვნიდან ჭრის, ისევე როგორც ცაზე
მთვარე მცხრალი ხდება. იგი მარჯვნიდან ღია ნახევარწრეა. გრაფიკულადაც ანბანში
ასო–ნიშანი „ცან“–ი, ცაზე მცხრალი მთვარის ზუსტი ასლია. „ცან“–ი გარდა იმისა,
რომ სემანტიურად მის (მთვარის) ცნობას გვთხოვს, რიცხვულადაც 2 ათასია, მეორე
თვისობრივი დონე მატერიალურ სამყაროში. საერთოდაც, სავარაუდოა, რომ
ქართულში ჩარჩენილი თვლის ოცობითი სისტემა მთვარეს უკავშირდება.

მთვარის გზისთვის 22–ე დღის აღმნიშვნელი ასო–ნიშანი „ქან“–ია; 22 – მმართველი

და პირამიდის წვერის შესატყვისი რიცხვია. ეს „ქან“–ის, ჯვრის აპოკრიფის მთვარის
(ქრისტეს) გზისთვის განსაკუთრებულ მნიშვნელობაზე მიუთითებს. ასო–ნიშან
„ცან“–ის წინ, ანბანში ასო–ნიშანი „ჩინ“–ია, სრულყოფილი რიცხვის შესაბამისი
რიგითი ნომრით – 28. (4 * 7 = 28, ასო–ნიშანი „ჩინ“–ი ამთავრებს ანბანურ
შვიდობით, დროის მეოთხე სახლს),იგი აწარმოებს სიტყვას – „უ–ჩინარი“; ანუ
წინასწარ მოგვითხრობს მთვარის მოსალოდნელი გაუჩინარების ამბავს. მთვარის
იდუმალი გაუჩინარების გამო გვაქვს სიტყვები : „ჩუ!“ „ჩუმად!“.

მცხრალი ფაზით მთვარის სრული ციკლი მთავრდება, იგი 27,32 დღე–ღამეს

შეადგენს. ფაზების სრული ციკლი, ანუ დედამიწის გარშემო ერთი გარშემოქცევა,
სიდერული თვეა. საშუალოდ იგი, „ჩინ“–ის რიგითი ნომრის შესაბამის –

7 * 4 = 28 დღეს მოიცავს.

მის შემდეგ დღენახევარი, ან ორი დღე მთვარე ცაზე არ ჩანს. ამ დროს იგი მზის
შარავანდშია ჩაკარგული. მთვარის სიდერული თვისა და მისი დამალვის
დაახლოებით ორი დღის ჯამი, სინოდურ თვეს გვაძლევს. იგი მაქსიმუმ 30 დღეა.
მთვარის წლიწადი კი 365 დღე.

ანბანმა მთვარის მზის შარავანდში ჩაკარგვის ფაქტი დააფიქსირა: ცან“–ის შემდეგ

„ძილ“–ში შედის, შემდეგ „წილი“–ა (წრიული ტრაექტორიის ღვთიური რიცხვი), მას
მთვარე მყისიერად გადის და „ჭა(რ)“–ში ვარდება. ეს სამი ასო–ნიშანი მთვარის
დამალვის, გაუჩინარების ამბავს მოგვითხრობს. ასო–ნიშანი „ჭარ“–ი გრაფიკულად
ლათინური „ეს“–ია, მისი „ს–ინოდური“, „ს–იდერული“ თვის, და საერთოდ
სახელდების „ე–ელენას“ საწყისი. ამის შემდეგ მთვარე ისევ „ბაგა“–ში იბადება და
მდინარებს დრო…

მზეც ანბანური „ბან“–იდან მოდის. თანაც ასო–ნიშან „ბა(ნ)“–ში, მცირე რადიუსის

წრეში, მზე შეიძლება დავინახოთ. აქედან მოდის სიტყვები: „ბა–ია“ – ახალშობილი,
„ბა–დიში“, „ბა–ბა“, „ბა–ლახი“ დროის შესატყვისი რიცხვული არსით და ა.შ.

მზის გზას ბუნიობისას ქართული „მარიოტა“–ს უწოდებს („მას ცის გრკალისა

ეწოდების, რომელსა ბუნიობასა მზე ზედა ვალს“). სიტყვა –

„მ(113,40) ა(1,1) რ(19,100) ი(10,10) ო(16,700) ტ(21,300) ა(1,1)“;

13 + 1 + 19 + 10 + 16 + 21 + 1 = 81 = 100
(ცხრაობით სისტემაში) = 10000 (სამების სისტემაში).
ეს რიცხვული არსი მატერიალურ სამყაროში ღვთიური, თვისობრივუ ცვლილების
მატარებელია, სიტყვა მარიოტას ბოლოსართი, ასო–ნიშანი „იოტა“ – 15 რიგითი
ნომრითა და 60 რიცხვ–მნიშვნელობითაა –
 1 + 5 = 6;
6 * 60 = 360–ს, ანუ სრულ წრეს გვაძლევს .
მზის ტრაექტორია, თუნდაც მზის დისკო ანბანში წრითაა ასახული.
მზისა და მთვარის ყოველთვიური სვლის შუაწელი ასო–ნიშანი „ონ“–ია. იგი წყლის
ნიშანია, იესო ქრისტეს მსგავსად მზესა და მთვარესთან წილნაყარი. აქედან იღებენ
სათავეს მზის საწყისთან დაკავშირებული სიტყვები:

„ბო–ვშვი“, „ბო–დიში“, რაც მთავარია „ბო–რჯღალი“. შესაბამისად მთვარის

საწყისთან დაკავშირებით გვაქვს: „გო–ნი“, „გო–ნება“, „გო–ნიო“, „გო–ბი“, „გო–გო“.
მზისა და მთვარის ასო–ნიშან „ონ“–ში, მათი ყოველთვიური გზის შუაწელზე
თავმოყრას ადასტურებენ სლავური „бо-го-ради“, „бо-го-родица“, „о-бо-го-
гощение“, ქართული დიალექტი: „ბო–გა“ – მცირე გასასვლელი ხიდი და ა.შ. მზის
გზაზე შვიდი ცეცხლის ნიშანია (ასო–ნიშნები – „ენ“–ი, „თან“–ი, „მან“–ი და ა.შ._ ეს
კიდევ ერთი შვიდობის ნიშანია. ღმერთის „ლას“–ას აკროფონი ამ გზაზე მე–11 ასო–
ნიშნად ზის, ეს პირამიდის ძირის რიცხვია. მზის გზას ასრულებს „წილი“, წრის
ღვთიური რიცხვი. იგი ანბანის გვირგვინია (თუ მზის ტემპერატურა 5000 გრადუსია,
გვირგვინის ტემპერატურა 3 მილიონ გრადუსს აღწევს), თვისობრივად გამორჩეული
სიმაღლე. ვნახოთ სიტყვა „გვირ–გვინი“–ს რიცხვული არსი –

გ(3,3) ვ(6,6) ი(10,10) – რ(19,100) – გ(3,3) ვ(6,6) ი(10,10) – ნ(14,50) – ი,

მარცვალი – „გვი“

1 + 6 + 10 = 19;
ასევე ასო–ნიშანი „რაე“ არის 19 რიგითი ნომრით. ე.ი. გვაქვს წონასწორობა:

19 – 19 – 19;
ამასთან სიტყვბაში არსებული ასო–ნიშნების რიგითი ჯამი, თანხვდება სიტყვა
„ღმერთი“–ს რიგით ჯამს – 71– 3:

19 + 19 + 19 + 14 = 71.
ვიღებთ, სემანტიკურ იდეომას – გვირგვინი ღმერთს ადგას.
მზესთან დაკავშირებით უნდა განვიხილოთ სიტყვა „ბორჯღალი“–ს რიცხვული
არსიც –

ბ(2) ო(16,70) რ(19,100) ჯ(35,8000) ღ(25,700) ა(1) ლ(12,30) – (ი),

მისი რიგითი ჯამია –
 + 16 + 19 + 35 + 25 + 1 + 12 = 110;
ნათლად იკვეთება ბორჯღალის რიცხვულ არსში 11 – პირამიდის ძირის რიცხვი.
„ბორჯღალი“ ზესკნელის პირამიდის ძირად უნდა იყოს მიჩნეული. მზეს
უკავშირდება სიტყვა „ირაო“, იგი ფრენის ტრაექტორიაა –
ი – რა – ო,
მასში „რა“ – მზის ღმერთის სახელია, ხოლო „იო“ იესო ქრისტეს ქარაგმა. გამოდის,
რომ „ირაო“ მამა ღმერთისა და ძე ღმერთის ფრენის გზაა. სემანტიურად „ირაო“
ფრინველის ფრენაა.ბუნებრივია, ვარსკვლავთმისნობითა და ვარსკვლავთ–
მრიცხველობით განთქმულ ქალდეველებს რიცხვულ–მისტიური არსი თუ სადმე
უნდა ჩაედოთ, პირველ რიგში, ეს ცა, მისი იერარიული სტრუქტურა, მნათობები,
ზოდიაქოს სისტემა, ბუნების მოვლენები, დღის და ღამის სხვადასხვა პერიოდის
სახელწოდებები და მათთან დაკავშირებული არეალია. ეს მოსაზრება პირველადი
ანალიზითაც ნათლად დასტურდება. უფრო მეტიც, მძლავრი რიცხვული არსი მისგან
შედარებით დაშორებულ სივრცეში ვლინდება:
ამ ორბიტაზეა უძველესი ქართული სიტყვა – „ბრუტი“ – მეკეცე, იგი ვინც კეცს
ამზადებს, ან დგამს ცეცხლზე –

ბ(2) რ(19) უ(22) ტ(21) – ი;

2 + 19 + 22 + 21 = 64 = 1000 (ჯვრის სისტემაში) = 1000000 (ბინარულ სისტემაში).
ესწ მრავალჯერადი თვისობრივი ცვლილების მაუწყებელი რიცხვული არსია.
ყველაფერი თავის ადგილზე დგება, თუ გავიხსენებთ კიდევ ერთქართულ სიტყვას
„ციბრუტი“, იგი ტრიალის სემანტიკითაა („ფიცართ სახვრეტელია“) და აუცილებლად
უკავშირდება ცას, მის თავბრუდამხვევ ტრიალს.

ამ სემანტიკას ატარებს კიდევ ერთი სიტყვა – „ჩიკორი“. იგი პოლისემანტიური

სიტყვაა, ერთი მხრივ, ბავშვის ტრიალა სათამაშოა, მეორე მხრივ, ქვის გუნდაა:

მარცვალი „ჩ(28) ი(10) ჯ(11)“ რიგით ჯამში იძლევა –

28 + 10 + 11 = 49 = 100 (შვიდობით სისტემაში); ეს დროში თვისობრივი ცვლილებაა,

სიტყვის ბოლო მდგენელი, „ორი“ – რიცხვითი სახელია.

ამდენად, სიტყვა „ჩიკორი“ ორ თვისობრივ დროს აფიქსირებს, ერთი – დროის

ტრიალით, ხოლო მეორე, ქვასავით გაჩერებული, უხანო ხანი…
როცა მნათობებზე ვსაუბრობთ, პირველ რიგში, ალბათ, მათი სახელწოდებათა
რიცხვულ არსში უნდა შევიხედოთ. დავიწყოთ მთვარით –
მ(13,40) თ(9) ვ(6) ა(1) რ(19,100) ე(5);

ასო–ნიშანი „მ“, რიგითი ნომრით – 13 = 31 (ჯვრის სისტემაში),

მორფემა : „მთ“ – 40 + 9 = 49 = 100 (შვიდობით სისტემაში),

4 + 9 = 13 = 31 (ჯვრის სისტემაში),
„ვარე“ – რიგითი ჯამი – 6 + 1 + 19 + 5 = 31,
სიტყვაში სამგზის დასტურდება „წილი“–ს რიცხვი – 31. მისი საწყისი სიტყვის –
„მთოვარე“ იზოფსეფია –

40 + 9 + 70 + 6 + 1 + 100 + 5 = 231;
ისევ მოიცავს 31, წრის ღვთიურ რიცხვს. „მთვარე“ წრიულობის ღვთიური რიცხვის
არსის მატარებელი სიტყვაა.
რაც შეეხება მზეს, იგი უპირველესი მნათობია დედამიწისთვის, მისი რიცხვული არსი
ასეთია:

მ(13,40) ზ(7) ე(5),

რიგითი ჯამი უდრის – 13 + 7 + 5 = 25 –ს;
25–ე კი ანბანში ასო–ნიშანი „ღან“–ია, ღმერთის აპოკრიფი. ე.ი. „მზე“
ღმერთია.თანაც მზე მცხუნვარებასთან, ცეცხლთან, ადამიანისთვის სიტყვა „თ–ონე“–
სთანაა კავშირში. სიტყვა „თონე“–ში ორი რიცხვ–ნიშანია „თან“–ი –9 და „ონ“–ი – 16;
ე.ი. სიტყვა „მზე“–25, აკავშირებს ორ რიცხვს 9–სა და 16–ს; ეს კავშირი კიდევ
ერთხელ გვაძლევს იმდროინდელ უმთავრეს მათემატიკურ –
9 + 16 = 25,
პითაგორას თეორემის კვადრატულ ტოლობას (!).
ქართულ ანბანში მორფემა „ბრ“ მზისა და მთვარის გზის ერთობაა (იესო ქრისტე ამ
გზის ბინადარია). სიტყვები თვითონ გვიყვებიან, რომ მათი სვლა უფლის ნებაა.
„ბრუნება“ (ბრ–უ–ნება) „უ“–ს უფლის ნებაზე მიუთითებს; „ბრუ“– თავბრუდახვევა,
ამ მნათობთა გზებით, გნებავთ სულაც პირდაპირ მათი ცქერისას ხდება. „ბრუ–ციანი“
ცისგან დახვეული „ბრუ“–ა, იგივეა გურული დიალექტის „ბრუ–ტიანი“
(თვალნაკლული); ეს სიტყვა „ბრიტი“–ს, „ციბრუტის“–ს სემანტიური ჭრილია.
„ბრიაბრუა“ ორივე „ბრ“ მორფემის მნათობთა ცაზე სვლის უფლისმიერი
გამგებლობაა. თუ უფრო შორს გვყვებით, მთვარისა და მზის გზები იყოფიან. ასო–
ნიშანი „წილი“ მზის გზის გამგრძელებელია, ხოლო „ძილი“ – მთვარის. სიტყვა
„ბრწყინვა“ (ბრწ–ყინვა) მზეზე გვესაუბრება; იგი კიდეც შარავანდით ანათებს,
„ბრწყინვალებს“ და უმისობას სიცივე მოაქვს, „ყინავს“. რაც შეეხება მთვარეს, იგი
ცაზე ჭაღარაა და „ბრძენია“ (ბრძ–ენი). მორფემა „ბრძ“ აქ მთარისა და იესოს საწყისის
ასო–ნიშან „ენ“–ის სინთეზია. მექანიზმი „ბრძ“ მორფემაში ისევ მოქმედებს, რაც
ზემოთ უკვე აღვწერეთ: თუ მორფემის შიგნით ასო–ნიშანი „ა“ („ან“–ი) შედის, მაშინ
ადამიანური საწყისი ხდება აუცილებელი, მაგალითად, სიტყვა „ბარძიმი“. იქ, სადაც
ასო–ნიშანი „ან“–ი არა გვაქვს, ის სემანტიკა დამოუკიდებელად არსებობს :

„ბრძ–ოლა“, „ბრძ–ანება“, „ა–ბრძ–ანება“ და ა.შ.

სიტყვადწარმოქმნის იგივე მექანიზმი მუშაობს მზესთან დაკავშირებითაც,

„შებრაწვა“, „ბრაწი“, ბერწი“ და ა.შ. ამის დასტურია.

ღვთიური სულიერება, ჰარმონია, შორსმჭვრეტელობა, ზებუნებრივი ლოგიკა,

წესრიგო, ჭეშმარიტება – ეს ყოველივე ანბანისა და ლექსიკის ერთ მთლიანობაში
თავმოყრილი, მისი შემოქმედი ქურუმთა (კასტის, გნებავთ გონითი ცენტრის )
ვარსკვლავთმრიცხველობის, მისტიური წვდომისა და მისნობის,
წინასწარმეტყველების განსაკუთრებული უნარის გათვალისწინებითაც კი ერთად–
ერთ ახსნას უტოვებს ამ ყოველივეს: იგი არაამქვეყნიური, ზებუნებრივი, ღვთიური
სრულყოფილების გამოვლენაა.

აი, როგორ ელვარებენ ცაზე რიცხვთა მრავალფერადი ცისარტყელები…

რიცხვის ფერთა კამარა

ეზოთერულ აზროვნებასა და მეცნიერებას შორის თანამშრომლობა თან–ხმობის,
კონსესუსის ბეწვის ხიდზე გადის. თუ ეზოთერიზმი ჭეშმარიტებასთან წვდომის
არგუმენტს ეყრდნობა, მეცნიერება კონკრეტულ, ხელშესახებ ფაქტებს მოითხოვს და
განვითარების დიალექტიკის საფუძველზე იძლევა დასკვნებს. ეზოთერული
ლიტერატურის გაცნობისას აღმოაჩენთ, რომ იგი კითხვას პასუხგაუცემლად არ
ტოვებს. თუ ნაშრომის წაკითხვისას დასკვნებში გადაჭარბების გრძნობა გაგიჩნდათ,
ეს, ერთი მხრივ, ავტორთა ეზოთერული მოჭარბების ან, მეორე მხრივ, თქვენში მისი
უკმარისობის შედეგი იყოს. თუ პირიქით, მიგაჩნიათ, რომ ბევრი არ ვთქვა, ეს
მეცნიერულ ლოგიკაში რომელიმე გარდამავალი რგოლის სისუსტის, ანაც მისთვის
დამახასიათებელი ფრთხილი, დაბალანსებული გათვლების შედეგია…
ავტორები შეგნებულად უვლიან გვერდს მოვლენათა ლოგიკიდან გამომდინარე ბევრ
კითხვას: ანბანისა და ენის შექმნის, მისი საერთოდ გახდომის თარიღებს, ქურუმთა
(გონითი ცენტრის) მოღვაწეობის მიზნებსა და შედეგებს; საერთოდაც, იბერიული
ცივილიზაციის ფესვებსა და წარმომავლობას და ა.შ. ავტორები ერიდებიაბ
ეზოთერული აზროვნების სიღრმეებსაც, რადგან თუნდაც მკიხველისგან მისკენ
სვლა, თანმიმდევრულ პროცესად მიაჩნიათ.

იმის დასტურად, თუ რაოდენ ფასდაუდებელი თეოსოფიური და ისტორიული

ღირებულების შეიძლება აღმოჩნდეს ანბანსა და სიტყვაში დაფარული
რაოდენობრივი ინფორმაცია, ან რაოდენი სიფრთხილეა ამასთან მიმართებაში
საჭირო, მოვიტანთ რიცხვულ–მისტიური აზროვნების ფანტასტიურ შედეგაბს.
სიტყვათა რიცხობრივ სპექტრს არა ამქვეყნიური სიმაღლე და წარმოუდგენლად
ლამაზი ფერთა გამა დაჰყვება, მაგრამ სწორედ ეს სიმაღლეა მასთან ფრთხილი
დამოკიდებულების წინაპირობა:

მეორედ მოსვლის სასწაული სემანტიურ ჭრილში „არჩევანს“ უკავშირდება,

ზოგადსაკაცობრიო და პიროვნულ არჩევანს, ღვთიურ განკითხვის ჟამსა და
მეტაფიზიკურ სივრცეში სულიერ და მატერიალურ სამყაროთა შორის
თანაფარდობას.

ამ ველში შემოდის გურულ დიალექტში დაფიქსირებული საოცრად ლამაზი და

იდუმალებით მოსილი, უაღრესად ბევრის მთქმელ სიტყვა – „არჩივი“. იგი ლუკმის,
კერძის, ქონებისა და კუთვნილის, შენი წილის აღმნიშვნელია. თუ ლუკმა გულზე
დაადგა ბავშვს, გურიაში ეტყვიან:

„– შენი არჩივია, ნენა“!

თანაც „არჩივი“ თავის თავში მოიცავს – „არ ჩივი“–ს რაც იგივეა – „არ ასაჩივრებ“–ს.
უკვე ამ სიტყვის მეტად საოცარი აზრობრივი დატვირთვა, მთელი ამ სივრცის
გასაღებად უნდა მივიჩნიოთ და ანალიზიც აქედან დავიწყოთ:

ა(1) რ(19) ჩ(28) ი(10) ვ(6) – (ი),

ასო–ნიშანი „ან“–ი საწყისია, ამ შემთხვევაში საწყისი ციკლის სიმბოლო. „რაე“ და
„ჩინ“–ი ასო–ნიშნების რიგითი ნომრები ანბანურ რიგში შესაბამისად 19 და 28 – ს
შეესაბამება, უკვე ამ ორ რიცხვს, სიტყვის რაოდენობრივ ჭრილში განხილვისკენ
მივყავართ, რადგან ერთ მოქცევას (იგი ქრონიკონით 532 წელია) მოიცავს, მართლაც
 19 * 28 = 532.
მეორე მხრივ: „ინ“–ი–10 ერთი წრებრუნვაა; „რაე“ – 100 ორი წრებრუნვა; „ჩინ“– ი –
1000 სამი წრებრუნვა. ასო–ნიშანი „ვინ“–ი მიკროკოსმოსის, ადამიანის თეოსოფიური
აზრის მატარებელია და ამ სიტყვის მიერ შექმნილ ეზოთერულ სურათში იგი
ქვემოდან ზემოთ, კიბეზე აღმავალ არსებად შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ

დავუბრუნდეთ ისევ სიტყვის რაოდენობრივ მხარეს. „ინ“–ი მნიშვნელობით 10

ქართული დასაბამიდან 10 მოქცევას, ანუ 532 * 10 = 5320 წელს აფიქსირებს. ეს
ცნობილი წელთა რაოდენობაა, რადგან ფასაბამითგან სწორედ ამ დროის გასვლის
შემდეგ ივარაუდება საქართველოში უმნიშვნელოვანესი, ეროვნული ფაქტის
ასრულება –

5604 – 5320 = 284 წელს

მეფე ფარნავაზმა ანბანი ქართულ სივრცეში შემოიტანა. „ამან (ფარნავაზ) განავრცო

ენა ქართული და აღიარა იზრახებოდა სხუა ენა ქართლისა შინა თვინიერ ქართულისა
და ამან შექმნა მწიგნობრობა ქართული“. თუ გავიხსენებთ „არჩივი“–ს აქრობრივ
დატვირთვას, შეიძლება, იგი ამ ვერსიის კიდევ ერთ არგუმენტად მივიჩნიოთ: ძვ.წ.ა.
284 წელი, ქართველთა „წილხვედრი“ ანბანის – „მწიგნობრობის“, ყოველდღიურ
„ლუკმად“ გახდობის წელია. ყოვლის პირველსაწყისი – სიტყვა, იგივე ლუკმაა,
ღვთის მოცემული სულიერი ლუკმა. ამ იდენტობის საფუძვლად მიწიერი და
აზრობრივი საკვების ადამიანის პირში გავლა უდევს. თუ ისევ „არჩივის“
სემანტიკიდან ამოვალთ, ქართველი ხალხი კმაყოფილი უნდა დარჩენილიყო
ქურუმთა საიდუმლოს გამხელილით და აღარ დაეჩივლა, „არ ჩივა“. აი, რატომ ზის
სიტყვაში „რჩ“–ს შემდეგ ასო–ნიშანი „ინ“–ი. იგი ათასო მოქცევის ნიშანი და ანბანის
სულიერების საწყისია.

ამ სიტყვაში შემდეგი ასო–ნიშანი – „ვინ“–ია, იგი მაკროკოსმიურის, ადამიანის

სიმბოლოა, თანაც რიგითი მნიშვნელობით – 6–ია. თუ ისევ რაოდენობის გზას
გავყვებით, სავარაუდოდ, იგი 6 მოქცევას უნდა მიანიშნებდეს, ანუ

532 * 6 = 3192 წელს.

გამოვაკლოთ ამ უკანასკნელს ძველ წელთაღრიცხვაში დარჩენილი 284 და

ქრისტეშობიდან გასული 2008 წელი, მივიღებთ :
 3192 – 284 – 2008 = 900 წელი.

„არჩივი“ ცხრა საუკუნის შემდეგ მოსალოდნელ მოვლენაზე უნდა გვესაუბრებოდეს…

რაც შეეხება 10 + 6 = 16 –ს, ანუ სიტყვაში არსებულ „ინ“–ისა და „ენ“–ის შესაბამის

ციკლების რაოდენობას. „ჯვრის“სისტემაში 16 ათობით რიცხვი 100–ის
მნიშვნელობას იღებს და ორი ციკლის (ორ ნულის შესაბამისად) დასრულებას
მოასწავებს. დაშვებულ ჰიპოთეზას ბუნებრივად მივყავართ შემდეგ ლოგიკურ
ჯაჭვამდე : ერთი ციკლი 10 მოქცევიდან შემდგარი გრძელდებოდა 5320 წელს და ამ
დროს ანბანი მხოლოთ ქურუმთა საკუთრება იყო, ხოლო მეორე ციკლი, როცა
ასომთავრული ხალხის „არჩივია“ 6 მოქცევას გასტანს და როგორც ჩანს, 3192 წელს
უნდა დასრულდეს.

ეჭვს იმაზე, რომ ეს დამთხვევა შემთხვევითია, აბათილებს მისი ალბათური

მნიშვნელობა. იგი ერთი მეათასედის რიგისაა, ანუ პრაქტიკულად ნულია. ე.ი.
დაშვებულ ჰიპოთეზასმართებული რაოდენობრივი საფუძველი აქვს და ზემოთ
მოყვანილი აზრობრივი დატვირთვა სიტყვაში „არჩივი“ შემთხვევითი არაა. ესწ
ალბათური შეფასება, ცხადია, არ ეხება წლების ათვლის სათავესა და მათი
გადათვლის მიმართულებას, ანუ კონკრეტულ თარიღებს და საერთოდ, სიტყვის
რაოდენობრივ ჭრილში განხილვას.

იგივე სემანტიურ და რაოდენობრივ არეალში გვხვდება სიტყვა –

რ(19) ჩ(28) – ენა,

როგორც წინა შემთხვევაში „რჩ“ 532 წლიან მოქცევას გვიდასტურებს, თანაც

ხაზგასმულად მიანიშნებს „ენის“ მარჩენალ ფუნქციას; ანუ 532 წლიანი ციკლის
ენასთან კავშირს.

სიტყვისა და რიცხვის ამავე ფანტასტიურ ტალღას მოჰყვება მსგავსი ფონოლოგიური

ჟღერადობის სიტყვა –

ა (1) რ (19) ჩ (28) – ე (5) ვ (6) – (ა);

მარცვალი „ევ“ სემანტიურად ღმერთისა და ადამიანის კავშირის მაუწყებელია.

შეგვეძლო აქ შეგვეწყვიტა ანალიზი, მაგრამ თუ რაოდენობითობის გზას გავყვებით,
ამ სიტყვით სემანტიურ ველში შემოდის ახალი რიცხვითი მნიშვნელობა – რიცხვ–
ნიშანი „ენ“(5)–ი, რაც იმავე ლოგიკით ხუთი მოქცევის შემდეგ სავარაუდო ფაქტს
უნდა გვაუწყებდეს, ე.ი. ძვ. წ.ა. 284 წლის შემდეგ 5–სა და 6 მოქცევებს შორის
არჩევანს:

532 * 5 = 2660 – 284 = 2376 წელს;

532 * 6 = 3192 – 284 = 2908 წელს.

გამოდის რომ სიტყვა მესამე ათასწლეულის [2376, 2906] პერიოდზე გვესაუბრება.

ბუნებრივია, ასოციაცია „ძველ აღთქმასთან“: „გამოცხადდება ჩემი ძე იესო იმათთან
ერთად ვინც მასთან არიან, და გაიხარებენ, ვინც გადარჩება, ოთხასი წელი.“
(მესამეეზრა, 7,28)

ამ ფანტასტიური სიმაღლის ველზე ხარობს გაზაფხულის მაუწყებელი ყვავილი,

უძველესი სახელწოდებით – კორჩიოტა:

კ(11) ო(16) რ(19) ჩ(28) –იოტა(15);

რიცხვი 11 მისტიურ სამყაროში პირამიდის ძირის სიმბოლოა, როგორც ზემოთ უკვე

ითქვა, 16 – მეორე ციკლს აღნიშნავს, „რჩ“ მორფემაზეც უკვე ვისაუბრეთ და მას
„იოტა“(15)–სთან ერთად, კიდევ ერთხელ გავყავართ ზემოთ ნახსენებ, აზრობრივი
ფანტასტიკის სიმაღლეებზე:

532 * 15 = 7980,

თუ წელიწადების ამ რიცხვს დასაბამითგანიდან გადმოვთვლით, მივიღებთ:

7980 – 5604(დასაბამითგანი) = 2376 წელს.

ისევ დასტურდება 2376 წელი!

ვიღებთ საინტერესო თეოსოფიურ ბმას: პირამიდა – სულიერი გაზაფხული – მეორე

ციკლი, იქნებ მეორედ მოსვლა (?)…

მართლაც და – „რაÁთა ყოველსა ენასა ღმერთმან ახილოს ამით ენითა…“

ამ თეოსოფიურ სიმაღლეს და წელს გვიდასტურებს სიტყვა –

რ(19) ჩ(28) ე(5) უ(22) ლ(12) – (ი)

19 * 28 * 5 = 284 = 2376 წელს(!)

ამ გზას ღვთის „რჩეული“ აივლის.

ასერგასის დღეს ანუ არმაგედონს ეხმიანება მეტად საინტერესო იდუმალი სიტყვაც –

„მრჩობლი“. იგი ორად, გინა ორკეცად განიმარტება და მეორედ მოსვლის სინონიმად
ხმარობენ:

მ(13) რ(19) ჩ(28) ო(16) ბ(2) ლ(12) – (ი);

ეს განსაკუთრებული სიტყვაა და ასეთივე ინფორმაციას უნდა იძლეოდეს. სიტყვაში
გვაქვს ასო „ონ“–ი, რიგითი ნომრით 16, ანუ ისევ და ისევ –

16 * 532 – 5604 – 2008 = 900 წელი.

ასეთია, ანბანისა და სიტყვის ფანტასტიური კამარა…

„… იფხიზლეთ, ვინაიდან არ იცით არც დღე, არც საათი, როდის მოვა კაცის ძე“ (მათე
25.4).

კიდევ ერთხელ დავუბრუნდეთ იოანე–ზოსიმეს წერილის დამამთავრებელ

ფრაგმენტს: „… მოწამედ წარმოგითხარ, ასი ესე წილი ანბანისა.“ როგორც უკვე
ავღნიშნეთ, იყო ამ ადგილის ჩასწორების მცდელობა. კურსივით ხაზგასმული
სიტყვების ნაცვლად სურდათ ჩაესვათ :ასოÁ ესე…“ როგორც დავრწმუნდებით,
წერილი მისტიური აზრითაა გაჯერებული და მისთვის, შიფრში ჩაუხედავად
ხელისხლება დაუშვებელია.
განსახილველად გამოვიტანოთ სწორედ თავდაპირველი ტექსტი:

ა(1) ს(200) ი(10) ე(5) ს(200) ე(5)…

ახლა, შევეცადოთ, სწორედ იმ მისტიურ–რიცხობრივ სიღრმეს ჩავწვდეთ, რომელშიც

ჩაღრმავების გარეშე ტექსტი ბუნდოვნად ჩათვალეს გამოვთვალოთ რიგითი ჯამი –
 1 + 200 + 10 + 5 + 200 + 5 = 421;

თავისთავად 421 ისტორიულ–სემანტიურ სიბრტყეზე არ დევს და არაფერსგვაძლევს;

მაგრამ ნუ ვიჩქარებთ, ეს სამმაგი შიფრით ჩაკეტილი მისტიური კოდია. ჩავწეროთ ეს
რიცხვი ასო–ნიშნებით –

ო(70) თ(9) ხ(6000) ა(1) ს(200) ო(70) ც(2000) დ(4) ა(1) ე(5) რ(100) თ(9)
ი(10);
შევკრიბოთ რიცხვ–ნიშნები –

70 + 9 + 6000 + 1 + 200 + 70 + 2000 + 4 + 1 + 5 + 100 + 9 + 10 = 8479;

თუ ამ შედეგს 33 იმ წელს დავუმატებთ, რაც დედამიწაზე იესო ქრისტემ იცხოვრე,

ვიღებთ :

8479 + 33 = 8512,

გავყოთ იგი მოქცევაში წლების რაოდენობაზე – 532–ზე:

8512 : 532 = 16(!)

სამმაგი კოდი ისევ 16 მოქცევას გვაძლევს. დაგვეთანხმეთ ურთულესი აზრობრივი

გადასვლებია. რადგან ეს თარიღი ქრისტეს მოსვლას დაუკავშირდა, სავარაუდოდ,
ძველი წელთაღრიცხვის 8479 წელზე უნდა იყოს საუბარი…

10 + 6 = 16 მოქცევა, რამდენიმეგზის განმეორდა ჩვენს ანალიზში. ეს კიდევ ერთი

მოსაზრების გამოთქმის საფუძველს ქმნის: სავარაუდოდ იბერიული შემეცნების
ზოგადსაკაცობრიო სპირალურ განვითარებაში 16 მოქცევა ერთ გარშემოქცევის
პერიოდს უნდა უკავშირდებოდეს. მითუმეტეს გასაგები ხდება, ანბანურ რიგში
მეთექვსმეტე ასო–ნიშან „ონ“–ის განსაკუთრებული წრებრუნვითი ადგილი.
აზრობრივი ფანტასტიკის დიაპაზონი იმდენად ფართოა, რომ გავალდებულებს
დიდი სიფრთხილითა და ყურადღებით მოვეკიდოთ თითოეულ რიცხვს, რადგან
რიცხვითი მისტიკა, შეჯერებული მეცნიერული ფაქტებისა და ეზოთერული
აზროვნების გარეშე, ადვილად გამოგაცლით ფეხქვეშ ნიადაგს…