ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΝΕΥΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το αυτόνομο ΝΣ παίζει μαζί με το ενδοκρινικό και το ανοσοποιητικό σύστημα το

σπουδαιότερο ρόλο στις λειτουργίες αυτορρύθμισης και ομοιόστασης. Πράγματι
φαίνεται ότι τα τρία αυτά συστήματα λειτουργούν διαδραστικά το ένα ως προς το άλλο
και ολοκληρωμένο τρόπο χρησιμοποιώντας σαν κοινή γλώσσα πεπτίδια, ορμόνες,
νευροδιαβιβαστές, ενδοκανναβιδοειδή και κυτταροκίνες. Όλες αυτές οι ουσίες
εμφανίζουν δε πλειοτροπισμό διότι η δράση τους καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από το
μικροπεριβάλλον και τις συνθήκες. Παραδοσιακά η Neural Therapy αναγνωρίζει στο
αυτόνομο νευρικό σύστημα και ιδιαίτερα στο συμπαθητικό τεράστια σημασία τόσο στη
διάγνωση , όσο και στη θεραπεία. Ο όρος «Neurovegetativum» (νευροφυτικό σύστημα)
ο οποίος χρησιμοποιείται ευρύτατα στη γερμανόφωνη βιβλιογραφία είναι ισοδύναμος
με τον όρο «αυτόνομο ΝΣ» και υποδηλώνει το σύνολο των οργάνων και των ιστών που
νευρώνονται από νευράξονες του αυτόνομου ΝΣ ή φέρουν αδρενεργικούς ή
χολινεργικούς υποδοχείς. Το αυτόνομο ΝΣ έχει την σπουδαία αποστολή να
ολοκληρώνει και να συντονίζει με το βέλτιστο κάθε φορά τρόπο, και ανάλογα με
τις συνθήκες ,τις μεμονωμένες κυτταρικές λειτουργίες τόσο σε επίπεδο ιστών όσο
και σε επίπεδο συστημάτων. Πιθανότατα να μην υπάρχει καμιά νοσολογική οντότητα
στην οποία να μην εμπλέκεται το αυτόνομο και ιδιαίτερα το συμπαθητικό. Από την
ημικρανία μέχρι την δυσκοιλιότητα, από την αλλεργική ρινίτιδα μέχρι την κνίδωση,
από το άσθμα μέχρι την κεφαλαλγία τάσεως η δυσλειτουργία του αυτόνομου ΝΣ παίζει
πρωταρχικό και καταλυτικό ρόλο.
Πράγματι υπάρχουν αρκετά στοιχεία που δικαιολογούν αυτήν την εξέχουσα θέση του
αυτόνομου ΝΣ, και κυρίως του συμπαθητικού, τόσο σε φυσιολογικές όσο και σε
παθολογικές συνθήκες.
Η έδρα του αυτόνομου νευρικού συστήματος είναι ο υποθάλαμος στον οποίο
εντοπίζονται τόσο οι συμπαθητικοί όσο και οι παρασυμπαθητικοί πυρήνες. Ο
υποθάλαμος είναι συστατικό μέρος του μεταιχμιακού συστήματος με ιδιαίτερες
σχέσεις με τον προμετωπιαίο φλοιό, αλλά και με την υπόφυση. Έτσι θεμελιώνεται η
συμμετοχή του αυτόνομου στις ανώτερες ψυχικές λειτουργίες (stress!). Το
περιαγγειακό συμπαθητικό, το οποίο εκτείνεται μέχρι και το επίπεδο των τριχοειδών
είναι επίσης ένας θεμελιώδης παράγοντας ομοιόστασης και αυτορρύθμισης διότι
ελέγχει την αιμάτωση και κατά συνέπεια την οξυγόνωση των ιστών, πού είναι και η
κύρια προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία όλων των οργάνων και συστημάτων.
Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι εκτός από τις απαγωγές, φυγόκεντρες νευρικές
ίνες του αυτόνομου, υπάρχουν και προσαγωγές, κεντρομόλες ίνες τόσον του
συμπαθητικού όσο και του παρασυμπαθητικού. Έτσι υπάρχει μία συνεχής καταγραφή
πληροφοριών από την περιφέρεια προς το ΚΝΣ (monitoring) που εξυπηρετεί με τον
καλύτερο τρόπο την ομοιόσταση και αυτορρύθμιση, ενώ ταυτόχρονα, μας δίνει την
δυνατότητα τόσο της διάγνωσης (μέσω της κλινικής εξέτασης) όσο και της
θεραπευτικής παρέμβασης τουλάχιστον σε επίπεδο μεταμερίου (segment). Τέλος δεν
πρέπει να ξεχνάμε την συμπαθητική συμμετοχή στην νεύρωση των μυϊκών
ατράκτων η οποία επηρεάζει σημαντικά τα παθοφυσιολογικά χαρακτηριστικά του
μυϊκού συστήματος.
Για όλους αυτούς τους λόγους το αυτόνομο ΝΣ και ιδιαίτερα το συμπαθητικό αποτελεί
ένα κύριο υπόστρωμα δράσης της ΝΤ.

ΝΟΣΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΗΤΙΚΟ ΝΣ

Μέσα από τα βιοκυβερνητικά δεδομένα του παθοφυσιολογικού γίγνεσθαι νόσος είναι
το αποτέλεσμα μιας παραμένουσας διαταραχής των μηχανισμών ανταλλαγής της
πληροφορίας και των αναδρασιακών συστημάτων που υπηρετούν την αυτορρύθμιση
και την ομοιόσταση. Το νευρικό σύστημα και ιδιαίτερα το συμπαθητικό λειτουργεί σαν
ένα σύστημα γρήγορης ανταλλαγής πληροφορίας υγείας και νόσου. Ο πρώτος που
ασχολήθηκε συστηματικά και σε βάθος με το θέμα ήταν ο παθολογοανατόμος Ricker.
Ο Ricker εξέτασε σε πειραματόζωα την συμπεριφορά του αγγειακού συστήματος μετά
από ερεθισμό του συμπαθητικού ενώ παράλληλα παρακολουθούσε τις αλλαγές που
συμβαίνουν σε επίπεδο ιστών και κυττάρων του παρεγχύματος. Κατέληξε στο
συμπέρασμα ότι το παθολογικό ερέθισμα που είναι υπεύθυνο για την μορφολογική
αλλοίωση του κυττάρου δεν επιδρά άμεσα πάνω στο κύτταρο, αλλά στο συμπαθητικό
νευρικό σύστημα και ιδιαίτερα στο περιαγγειακό συμπαθητικό πλέγμα. Παρατήρησε
επίσης ότι η διεγερσιμότητα του περιαγγειακού συμπαθητικού αυξάνει από το κέντρο
προς την περιφέρεια, δηλαδή ερεθίσματα ίδιας έντασης και ποιότητας φέρνουν
ισχυρότερες αντιδράσεις στα περιφερικά αγγεία από ότι στα μεγάλα κεντρικά
αγγεία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την δυσλειτουργία του βασικού συστήματος σε
αρχικά στάδια και αργότερα τις παθομορφολογικές αλλοιώσεις στο εκάστοτε
παρέγχυμα.
Επίσης είναι αξιοσημείωτο ότι η απάντηση του συμπαθητικού είναι ανεξάρτητη του
είδους του ερεθίσματος δηλ. από το αν το ερέθισμα είναι μηχανικής, φυσικής,
χημικής, ή μικροβιακής φύσης. Η απάντηση του συμπαθητικού πραγματοποιείται με
ποσοτικά και όχι με ποιοτικά κριτήρια. Η απάντηση ακολουθεί το νόμο της κλίμακας
κατά Ricker: Ασθενή ερεθίσματα προκαλούν αγγειοδιαστολή και επιτάχυνση της
κυκλοφορίας, μέτρια ερεθίσματα προκαλούν ισχαιμία και ισχυρά ερεθίσματα
προκαλούν στάση με εξαγγείωση κυτταρικών στοιχείων και πλάσματος. Μέσω του
κλιμακωτού μακράς διάρκειας ερεθισμού του συμπαθητικού ο Ricker μπόρεσε να
προκαλέσει πειραματικά από υπερπλασία μέχρι νέκρωση του ιστικού παρεγχύματος.
Μία άλλη πολύ σημαντική παρατήρηση του Ricker αφορά στη δυνατότητα
εγγραμμοποίησης (μνήμης) πληροφοριών που φαίνεται να έχει το συμπαθητικό
ΝΣ. Αν ερέθισμα ίδιας έντασης επιδράσει για δεύτερη φορά στην ίδια περιοχή
(ερεθίσει τις ίδιες συμπαθητικές νευρικές ίνες) τότε η απάντηση του
συμπαθητικού είναι αναλογικά πολύ ισχυρότερη. Φαίνεται ότι το συμπαθητικό
διαθέτει ένα είδος μνήμης για παθολογικά ερεθίσματα τα οποία μπορούμε με την
βοήθεια της ΝΤ να τροποποιήσουμε ή και να σβήσουμε.

ΜΕΤΑΜΕΡΙΟ – ΜΕΤΑΜΕΡΙΚΗ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ

Η βάση της μεταμερικής νεύρωσης (segmental innervation) σχετίζεται με την ίδια την
ανατομία του νωτιαίου μυελού και αυτή με τη σειρά της με την εμβρυολογική
ανάπτυξη του αρχέγονου νευρικού σωλήνα και των σομιτών. Το τμήμα του ΝΜ που
συμμετέχει στον σχηματισμό ενός νωτιαίου νεύρου ονομάζεται μυελοτόμιο και
αποτελεί τμήμα του αντίστοιχου μεταμερίου (segment). Στο μεταμέριο αυτό
συμπεριλαμβάνονται μία δερματική περιοχή (δερμοτόμιο), ένας μύς (μυοτόμιο), ένα
σπλάγχνο (σπλαγχνοτόμιο) και ένα τμήμα οστού (σκληροτόμιο) που «εξυπηρετούνται»
από ένα και το αυτό μυελικό κέντρο. Η θεραπεία στο μεταμέριο βασίζεται στο γεγονός
ότι όλα τα εμπλεκόμενα μέρη του μεταμερίου αντιδρούν σαν ολότητα όταν με κάποιο
τρόπο διεγερθεί έστω και ένα συστατικό μέρος του . Για παράδειγμα αν διεγερθεί το
δερμοτόμιο με το νυγμό μιας βελόνας, ή με πρόκληση ενδοδερμικού πομφού από
τοπικό αναισθητικό, τότε θα έχουμε αντανακλαστικές αντιδράσεις μέσω
αντανακλαστικών τόξων στο αντίστοιχο μυοτόμιο, σπλαγχνοτόμιο, κλπ. Το γεγονός
αυτό θεμελιώνει την έννοια της μεταμερικής αντανακλαστικής μονάδας. Αντίστοιχα
αντανακλαστικά τόξα υπάρχουν και σε σπλαγχνική παθολογία και δημιουργούν τις
γνωστές ζώνες του Head με διαγνωστική αλλά και θεραπευτική αξία.

Η ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΜΕΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΝΤ

Για τη Neuraltherapy η έννοια του μεταμέριου (segment) είναι ευρύτερα από ότι η
κλασσική έννοια η οποία συνδέεται με την κατανομή των νωτιαίων νεύρων. Οι
σπουδαιότεροι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό είναι οι παρακάτω :
• Το δερμοτόμιο, μυοτόμιο, σκληροτόμιο και σπλαγχνοτόμιο δεν βρίσκονται ακριβώς
το ένα κάτω από το άλλο
• Στη νεύρωση μιας περιοχής συνήθως συμμετέχουν περισσότερα του ενός νευρικοί
κλάδοι (συχνά από διαφορετικές ρίζες νωτιαίων νεύρων)
• Ένας μυς ή ένα εσωτερικό όργανο νευρώνονται συνήθως από περισσότερο του ενός
μεταμέρια
• Οι συμπαθητικοί πυρήνες των πλαγίων κεράτων του νωτιαίου μυελού βρίσκονται
στην περιοχή Α8 - 03 αλλά νευρώνουν όλο το σώμα από την κορυφή της κεφαλής
μέχρι τα πέλματα. Αυτό σημαίνει ότι μεταμέρια τα οποία ως προς την νεύρωσή τους
από το σωματικό ΝΣ δεν σχετίζονται (π.χ. Α5 -05) σχετίζονται όμως άμεσα ως προς
την συμπαθητική τους νεύρωση.
Αυτό σημαίνει στο παράδειγμα μας ότι η συμπαθητική νεύρωση στο Α5 μεταμέριο, το
οποίο δεν διαθέτει πλάγιο κέρας με συμπαθητικό πυρήνα, προέρχεται από το μεταμέριο
Ο5. Τα δύο αυτά μεταμέρια σχετίζονται μεταξύ τους δευτερογενώς (secondary
segmental relations)
• Η εξάπλωση του συμπαθητικού με τα αγγεία και τα περιφερικά νεύρα διευρύνει
ακόμα περισσότερο το μεταμέριο.
• Ο νωτιαίος πυρήνας του τριδύμου φθάνει μέχρι Α2 - Α3 (μικτός τριδυμοαυχενικός
πυρήνας) ενώ σε αυτόν καταλήγουν προσαγωγές νευρικές ίνες από το
πνευμονογαστρικό, το γλωσσοφαρυγγικό και το υπογλώσσιο.
• Το φρενικό νεύρο με ρίζες Α3 – Α5) εκτός από κινητικό νεύρο του διαφράγματος
μεταφέρει αισθητικές ίνες από το κάτω μέρος του υπεζωκότα, του περικαρδίου , του
ήπατος, της χοληδόχου κύστης και του παγκρέατος. Αυτό σημαίνει ότι η παθολογία
των οργάνων αυτών μπορεί να εκφρασθεί σε παθολογία των Α3 – Α5 μεταμερίων
(segments).

ΒΑΣΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΡΥΘΜΙΣΗΣ

Ήδη από το 1925 ο Stoehr περιγράφοντας το δίκτυο των τερματικών αξόνων του
αυτόνομου , υποστήριξε ότι οι τερματικοί νευράξονες του αυτόνομου σχηματίζουν ένα
δίκτυο μέσα στο διάμεσο συνδετικό ιστό χωρίς άμεση επαφή με κύτταρα του
οργανικού παρεγχύματος. Αργότερα ο Pischinger προχώρησε ακόμα περισσότερο,
υποστηρίζοντας ότι το δίκτυο των τερματικών νευραξόνων του αυτόνομου είναι μέρος
ενός ευρύτερου συστήματος στο οποίο συμμετέχουν αγγειακές δομές (αρτηριακά,
φλεβικά, λυμφατικά τριχοειδή), κυτταρικές δομές (ινοβλάστες, μακροφάγα,
μαστοκύτταρα κλπ) και βεβαίως η θεμέλια ουσία μαζί με δομικές και συνδετικές
γλυκοπρωτεϊνες. Το σύστημα αυτό ονομάσθηκε Βασικό Σύστημα Ρύθμισης
(Grundregulationssystem – Extracellular Matrix).Πρόκειται για ένα δυναμικό σύστημα
πού έχει την λειτουργία ενός περιφερικού κέντρου ολοκλήρωσης της πληροφορίας το
οποίο αποτελεί την περιοχή συνάντησης του νευρικού, ενδοκρινικού και
ανοσοποιητικού συστήματος στην περιφέρεια. Το σύστημα αυτό αποτελεί μία ενιαία
μορφολειτουργική οντότητα μέσω της οποίας κάθε κύτταρο του οργανισμού
συνδέεται σε επίπεδο πληροφορίας και ενέργειας με τα υπόλοιπα. Είναι υπεύθυνο
για τη διατροφή του κυττάρου, την άμυνα και τη διαχείριση της πληροφορίας διότι
είναι φυλογενετικά παλαιότερο του νευρικού συστήματος και απαντάται σε
απλούστερους οργανισμούς. Η ενιαία και καθολική δομή του ΒΣΡ έχει σαν
αποτέλεσμα ότι κάθε ερέθισμα ανεξάρτητα από το που θα εκδηλωθεί να προκαλεί
αρχικά μία μη ειδική απάντηση από το ΒΣΡ στο σύνολό του. Η εξειδικευμένη
απάντηση στο ερέθισμα έρχεται σε δεύτερο χρόνο από τα κύτταρα του οργανικού
παρεγχύματος. Η ομαλή και απρόσκοπτη λειτουργία του ΒΣΡ αποτελεί προϋπόθεση
για την εξασφάλιση της ομοιόστασης, ενώ η δυσλειτουργία του είναι το πρώτο βήμα
προς την κατεύθυνση της νόσου.

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΕΔΙΟΥ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗΣ (Störfeld- Disturbance Field)

Είναι η πιο βασική έννοια στο οικοδόμημα της Neural Therapy και η λεπτή ειδοποιός
διαφορά μεταξύ της Neural Therapy και της θεραπευτικής χρήσης της τοπικής
αναισθησίας. Σαν πεδίο διαταραχής ορίζεται σαν μια οποιαδήποτε περιοχή μέσα στο
ανθρώπινο σώμα, η οποία είναι σε θέση να προκαλέσει αποσταθεροποίηση του
βασικού συστήματος ρύθμισης και κατά συνέπεια του αυτόνομου νευρικού
συστήματος τόσο σε μεταμερικό (segmental) όσο και σε εξωμεταμερικό
(extrasegmental) επίπεδο. Το πεδίο διαταραχής είναι μια έννοια η οποία παραδοσιακά
συνδέεται με την έννοια της χρόνιας φλεγμονής. Σε αυτό το σημείο αξίζει να δούμε
λίγο και την ιστορία του πεδίου διαταραχής . Όταν ο Ferdinand Huneke to 1940,
κάνοντας έγχυση προκαϊνης σε μια ουλή της δεξιάς κνήμης μιας ασθενούς με
«παγωμένο ώμο» αριστερά, εξαφάνισε τον πόνο μόνιμα ανακαλύπτοντας έτσι την
έννοια του πεδίου διαταραχής , ο ιατρικός κόσμος ήταν υπο την απόλυτη επίδραση
τόσο της κυτταρικής παθολογίας του Virchow όσο και των λοιμογόνων εστιών όπως
περιγράφθηκαν από τους Pässler και Hunter ήδη από το 1910. Παρόλο που ορισμένες
γραμμικές σχέσεις μεταξύ λοίμωξης και νόσου εξωμεταμερικών ως προς την περιοχή
της λοίμωξης οργάνων είναι και σήμερα παραδεκτή από τη σύγχρονη Ιατρική (π.χ.
ενδοκαρδίτιδα ή σπειραματονεφρίτιδα ή ρευματικός πυρετός μετά από στρεπτοκοκκική
λοίμωξη στις αμυγδαλές), εντούτοις η θεωρία των λοιμογόνων εστιών δεν μπόρεσε να
σταθεί. Ο ίδιος ο Huneke προσπάθησε να εξηγήσει την έννοια του πεδίου διαταραχή
όχι με τη θεωρία των λοιμογόνων εστιών αλλά με την εμπλοκή του αυτόνομου
νευρικού συστήματος. Θα πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε ότι η έννοια του πεδίου
διαταραχής δεν έχει στις περισσότερες περιπτώσεις να κάνει με κάποια λοιμογόνο
εστία, αντιθέτως η λοιμογόνος εστία είναι ένα υποσύνολο του όρου «πεδίο
διαταραχής». Νευροφυσιολογικά σαν πεδίο διαταραχής αντιλαμβανόμαστε μια
οποιαδήποτε περιοχή ιστών με συμπαθητική νεύρωση η οποία εμφανίζει μια συνήθως
υποουδική παθολογική, χρόνια δραστηριότητα των προσαγωγών συμπαθητικών
νευρικών ινών που βρίσκονται εκεί. Η δραστηριότητα αυτή είναι αποτέλεσμα μιας
χρόνιας μη-ειδικής (unspecific) φλεγμονής λόγω ύπαρξης οργανικών ή ανόργανων
ουσιών ή μικροοργανισμών , που μετά την παρέλευση του απαιτούμενου χρόνου ίασης
σαν συνέπεια τραύματος ή λοίμωξης δεν μπόρεσαν να αποδομηθούν ή να
απομακρυνθούν από τον οργανισμό. Η έννοια του πεδίου διαταραχής εμπεριέχει
χρόνιους επιβαρυντικούς παράγοντες που συνήθως είναι ανεξάρτητοι
μικροοργανισμών όπως για παράδειγμα ουλές από τραυματισμούς ή από χειρουργικές
επεμβάσεις. Σε περίπτωση συνύπαρξης μικροοργανισμών τότε μιλάμε για λοιμογόνο
εστία. Σε πεδίο διαταραχής μπορεί να μεταβληθούν όλα τα μέρη του οργανισμού ή όλα
τα όργανα τα οποία έχουν υποστεί με κάποιο τρόπο παθολογικές αλλοιώσεις. Τα πεδία
διαταραχής είναι κύριοι παράγοντες κινδύνου, όχι αιτιολογικοί παράγοντες της
διαταραχής ή της νόσου. Η μεγάλη κλινική τους σημασία έγκειται στο ότι
αποσταθεροποιούν με το χρόνο τα συστήματα αυτορρύθμισης και ομοιόστασης
του οργανισμού καθιστώντας τον περισσότερο ευάλωτο. Επιπρόσθετοι βλαπτικοί
παράγοντες που συχνά μπορεί να είναι και ελάχιστοι όπως μία απλή ίωση ή ένα
συναισθηματικό stress μπορεί να οδηγήσουν στην εκδήλωση οξέων και τη συντήρηση
χρόνιων νοσημάτων. Στην καθημερινή πράξη θα μπορούσαμε να σκεφθούμε την
πιθανότητα ύπαρξης πεδίου διαταραχής στις παρακάτω περιπτώσεις:
• Σε κάθε μη τυπική πορεία μιας νόσου
• Σε περιπτώσεις ανεξήγητης αποτυχίας της συμβατικής θεραπείας
• Σε περιπτώσεις χρονιότητας
• Σε κάθε αναντίστοιχα καθυστερημένη ή υπερβολική απάντηση του οργανισμού (και
σε αλλεργίες)

Ο χρονισμός μεταξύ της εγκατάστασης ενός πεδίου διαταραχής και των σχετιζομένων
με αυτό λειτουργικών διαταραχών ή πόνου διαφέρει από ασθενή σε ασθενή. Για
κάποιον ασθενή μπορεί να είναι αμέσως μετά, για κάποιον άλλο πολλά χρόνια μετά την
εγκατάσταση του πεδίου διαταραχής. Βεβαίως θα πρέπει να τονίσουμε ότι δεν είναι
υποχρεωτικό ότι κάθε τραυματισμός ή λοίμωξη να αφήνει πίσω ένα πεδίο διαταραχής.
Όμως αν από το ιστορικό του ασθενούς ακούσουμε για ένα ασυνήθιστα χρονικά
παρατεταμένο νόσημα, για επιπλοκές, για διαταραχή στην επούλωση κλπ., τότε θα
πρέπει να γνωρίζουμε ότι αυξάνεται η πιθανότητα εγκατάστασης ενός πεδίου
διαταραχής. Έτσι θα πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε όταν ακούμε για:
• Ουλές μετά από τραυματισμούς ή χειρουργικές επεμβλάσεις, ιδιαίτερα όταν η
επούλωση εμφάνισε επιπλοκές ή έγινε κατά δεύτερο σκοπό.
• Ύπαρξη ξένου σώματος
Χρόνιες φλεγμονές ιδιαίτερα του πεπτικού, αναπνευστικού, ουροποιητικού και
γεννητικού συστήματος.
Η εμπειρία έχει δείξει ότι 70 -80% των πεδίων διαταραχής βρίσκονται στην περιοχή
της κεφαλής και του τραχήλου (αμυγδαλές, ιγμόρεια, παραρινικοί κόλποι, μέσο ους,
στοματογναθικό σύστημα). Από αυτά τουλάχιστον το 50% απαντάται σε παθολογία
των δοντιών και των γνάθων (δόντια ενδοδοντικά θεραπευμένα, κοκκιώματα, κύστεις,
έγκλειστα δόντια, χρόνια περιοδοντίτιδα, χρόνια οστίτιδα μετά από εξαγωγές κλπ).

ΤΟ ΤΟΠΙΚΟ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΜΕΣΟ

Είναι γενικά γνωστό ότι τα τοπικά αναισθητικά μπορούν να μπλοκάρουν αντιστρεπτά
τους διαύλους νατρίου, σταθεροποιώντας έτσι τις κυτταρικές μεμβράνες. Πέρα όμως
από τη γενική τους αυτή ιδιότητα τα τοπικά αναισθητικά , ιδιαίτερα δε τα διαλύματα
1% λιδοκαϊνης και 1% προκαϊνης που είναι και τα τοπικά αναισθητικά εκλογής για τη
ΝΤ, έχουν την ακόλουθη σημασία για τη ΝΤ:
• Σταθεροποιούν την Extracellular Matrix και τροποποιούν τη μετάδοση της
πληροφορίας διαμέσου της.
• Προστατεύουν το κύτταρο από εξωτερικά ερεθίσματα
• Αναστέλλουν την έκλυση μεσολαβητών φλεγμονής, ιόντων, ελευθέρων ριζών
οξυγόνου κλπ
• Αναστέλλουν την εκπόλωση αισθητικών νευρικών απολήξεων
• Αναστέλλουν την εκπόλωση αμύελων αυμπαθητικών νευρικών ινών
• Επιδρώντας πάνω σε κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος όπως σε μακροφάγα,
ουδετερόφιλα και μαστοκύτταρα αναστέλλουν την παραγωγή κυτταροκινών και
ισταμίνης στην περιφέρεια τροποποιώντας την νευροανοσολογική απάντηση σε χρόνια
ερεθίσματα, γεγονός που κλινικά εκφράζεται στην απενεργοποίηση του πεδίου
διαταραχής

ΑΡΧΕΣ HUNEKE – ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ HUNEKE

Η ΝΤ στηριγμένη στην εμπειρία της κλινικής πράξης υποστηρίζει τρείς βασικές αρχές:

(1) Κάθε χρόνια νόσος μπορεί να είναι αποτέλεσμα ενός πεδίου διαταραχής
(2) Κάθε σημείο του σώματος μπορεί σαν συνέπεια φλεγμονής ή τραυματισμού να
μεταβληθεί σε πεδίο διαταραχής.
(3)Όταν το χρόνιο πρόβλημα οφείλεται σε πεδίο διαταραχής, τότε η έγχυση τοπικού
αναισθητικού στην περιοχή του διαταραχής μπορεί να προκαλέσει το φαινόμενο
HUNEKE, δηλ. την εντός δευτερολέπτων ολοκληρωτική εξαφάνιση πόνου ή
λειτουργικών διαταραχών

Φαινόμενο HUNEKE στοιχειοθετείται όταν ο πόνος ή οι λειτουργικές διαταραχές

εξαφανίζονται τουλάχιστον για 20 ώρες μετά την έγχυση (σε έγχυση στη
στοματογναθοπροσωπική περιοχή για 8 ώρες). Το φαινόμενο αυτό πρέπει να μπορεί να
αναπαραχθεί και η ελεύθερη συμπτωμάτων περίοδος να αυξάνεται με κάθε νέα έγχυση.