ხევში ნისლს ჩასძინებია,

სდუმან ზარები მთისანი

აქაიქ თუ გაიგონე,

მდინარეების ჩხრიალი,

ქარიც ხმას გამოგიწოდებს,

ყურზე მოგხვდება სუსხადა

გაღმა-გამოღმით გაჰკივის,

ერთ ამბავს გულსაკვლელადა.

ჯაბუშანური ხევსურეთს,

განთქმული სახელიანი

მისი საგმირო საქმენით,

აღარვინ გაიკვირვების

რამდენ საქმესა სახმლოსა,

ჩააგმირებდა მტერზედა

ჰკიოდა ჯაბუშანური

მოვედი, თქვენთან ცდაზედა.

ერთ ღამეს მიიპარვოდა,

იერი ედო მგლის ფერი,

აჰკაზმა მოილამაზა,

ფარ-ხმალი პირვერცხლიფერი,
გულს დარდად ჩამასწოლოდა,

ფიქრები ნაღველისფერი,

საქმესაც ისეთს ჰგუნობდა,

არ იყო მშვიდობისფერი!!

აჰყვა, გაუდგა , გაკვალა

მთვარშუქიანი ქედები,

ქისტეთის გზას რომ დაადგა

არ დაუკოცნეს ფეხები,

წინ დევად წამოემართა

ქარბუქიანი ხევები,

არც გაიკარებს უცხოსებრს

ქალწულებივით კლდეები.

ასწია გვერდულად გაჰყვა,

სისხლი უდგება მაჯებში,

იმისი თვალით მნახველი

ჭკვას გადასცდება წამებში.

ჯიხვებმა რქები შაჰყარეს,

იბღვირებიან ბრაზადა

იუკადრისეს კაცთგან,

ფრენა მათსავით ლაღადა.

ავიდა, გადაიპარა,

საზღვარს მიადგა მგლურადა,

წინ ქისტი შამოეყარა,

წარბებით ქორებურადა.

ღულოი ერქვა სახელად,

განთქმული თავის ხალხშია,

მისი სახელი საქებრად,

არწივთა შესადარია.

იგიცა გზას მოჰყოლია,

იგიცა იმავს ჰგუნობდა

იმ დღისით ღულოს განცდები,

გულს ჯავრად შამოსკდომოდა,

ღამით ლოგინად ამდგარა,

და მაუკიდნავს თოფია,

აუსხამს ნაბად-ქამარი,

და გაუკაფავს თოვლშია.

ორთავემ უმალვე იცნო,

ვინ ვინ რომელი რაიყო,

იმათი შიშის ზარცემით,

ზეცა შუაზე გაიყო.

დიდხანს ესმოდათ ორთავეს,

სახელნი ხალხში ნაქები,

დიდხანს ეწადათ მტრისათვის,

მაჯა ემტვრიათ მკლავებში.

უსალმოდ გადმოუღერეს,

თოფები სპილოს ძვლიანი

გამაჰკრეს ალით გახვიეს,

ნაბადები ცვარნამიანი

ზვავმაც ძვრა იწყო გახევდა,

ვინ გაუბედა ღრიალი?!

სულ ხევებს გადაანთხია,

მთელი ბოღმა და გრიგალი

ნაბიჯზე ახლოს მივარდნენ,

ვაჟები პირცეცხლიანი

ლომსა რო ვეფხვი შაჰკიდო,

კბილებს გაუდის ღრჭიალი

მთვარის შუქს იხდენს ფრანგული,

ყოყოჩობს ელავს გლახადა

იმის გამჩენსაც აკვნესებს,

ვისაც აკოცებს ავადა.

ერთი რომ მეორეს უქნევს,

მეორე ხტება განზედა

ვერცერთმა რომ ვერ იხელთა,

სიტყვა გალესეს მწარედა.

უკურთხეს ერთურთს რჯულ-მრწამსი,

არ დარჩენიათ ვალია

უეცრად ჯაბუშანურმა,

ღულოს აჯობა ცდაშია

გულთან ვადამდის უტარა,

ნამადლი ლაშრის ჯვარია

სულ სისხლად ჩამაამღერა,

რაც კი რამ დაუქადნია.

ღულო მუხლებზე დაეცა,

თვალს დაუბნელდა წითლადა

საქმე ისეთი შაიქნა,

უფალმაც თავი დახარა,

უეცრად სურნელი ეცა,

სატრფოს თმით გადმომდინარი

პირობაც თავს შაახსენებს,

„შენს გვერდში მუდამ ვიქნები“

დედასაც მაიგონების,

რომ ტირის, თვალცრემლიანობს.

ვაჰ მე!! რაღაქნას არ უნდა,

სიცოცხლე ასე რომ დასთმოს.

მიწას ეყრდნობა, ებღუჯვის,

ადგომას ლამობს წვალობით

მაგრამ სხეული უკვემცა,

უკვდება თანდათანობით.

დაუგვიანდა ღულოსა,

სამაროს აზრის შაცნობა,

სიცოცხლის ფასი სასწორსა

მოგვიანებით აწონა.

იგი ხვალ ვეღარ იხილავს,

დილის ცას ბალახს ცვრიანსა

პირიმზეს სახე ბადრულს და

დედის ხმას ალერსიანსა.

დაეშვა თავქვე ჩაემხო,

ჩასვენდა შავად მიწასა,

გაშეშდა ცივად გაქვავდა,

სულიც წავიდა მისასა.

ჯაბუშანურმა წესითა,

მკლავი აჰკვეთა მარჯვენა,

გაიგდო ბეჭზე გაუყვა,

შინის გზას შირამანდითა.

ამბავს სიმღერად მაჰყვება,

სუფრისთავს ყანწით მდგომარი,

ნადავლს შაუქებს უფროსი,

ხევის თავს ბერად მჯდომარი,

ქებას უყივლებს სოფელი,

სიმურგვლივ უხვად მყოფარი,

გალევენ წუთისოფელსა

ამაოების ლოცვაში...

მაგალითს მიცემს ბალღებსა,

ასწავლის წესის წესითა,

იმის საგმირნო ამბებზე,

კიდევაც დაიზრდებიან!!

დიაცნი შამოევლება,

თვალს წაუნაბვენ კრძალვითა,

ჯაბუშანურის დიდებით,

კიდევაც დაიღლებიან.
ღულო კი ისევ იქ გდია,

ჰკენკენ ყვავნი ყორანნი,

ჩაიხმობს დედაბუნება

ჩაიტანს გულის ხრამშია,

აჰკვალავს, ფერით დაჰფერავს

ვითამც აროდეს ყოფილა

არც მაიგონებს არავინ

კაცს უმარჯვენოს მკვდარშია.

სატრფოც კი ცრემლებს ჩაიხშობს,

გაიღიმება ხალხშია,

ბოლოს კი იქეთ გაჰხედავს,

სითაც შავებში არ დგიან...

ღულოც ხო დედით შობილა,

მამით აღზრდილა გაზრდილა,

ღირსების ცეცხლით წრთობილა,

ტრფობის მორევშიც წოლილა

არ იდგე ქალებურადა!!

იგიც ამ წესით ყოფილა!!...

ხალხსა გვწადიან მტერობა,

მტერობა ვის რად გვარგია?!

ერთმანეთისვე სმაჭამით,

ვგულმაძღრობთ საოცარია!!

თუ ვინმე ნაბიჯს წინ წავა,

იქვე მცდელი ვართ გლახისა

სიბინძურეში დავმარხეთ,

ღმერთისმიერი მადლია!!!...