Świerzawa 18.06.

2020
Leon Żurek kl. 1LO po Gim we Wrocławiu

Dojście Adolfa Hitlera do władzy

Po zakończeniu walki na froncie, 19 listopada 1918 Hitler został wypisany ze

szpitala Pasewalk i wrócił do Monachium, który w tym czasie był w stanie socjalistycznego
wstrząsu. W grudniu został przeniesiony do obozu jenieckiego w Traunstein jako strażnik.
Tam przebywał do obozu w styczniu 1919.
W lipcu 1919 Hitler został mianowany Verbindungsmann (agent wywiadu)
Aufklärungskommando (komandosa zwiadowczego) Reichswehry, zarówno w celu
wywierania wpływu na innych żołnierzy, jak i infiltracji Niemieckiej Partii Robotniczej (DAP).
DAP została utworzona przez Antona Drexlera, Karla Harrera i innych, przez połączenie
innych grup, 5 stycznia 1919 Na małym spotkaniu w Monachium w restauracji Fuerstenfeld
Hof.
Gdy Hitler studiował działalność DAP, był pod wrażeniem antysemickich,
nacjonalistycznych, anty kapitalistycznych i anty marksistowskich pomysłów Drexlera.
Podczas spotkania w dniu 12 września 1919 Hitler zdziwił się komentarzami publiczności
skierowanymi przeciwko Gottfriedowi Federowi, mówcy, oszalałemu ekonomistowi, z którym
Hitler się zapoznał dzięki wykładowi Feder wygłoszonemu na szkolnym kursie „edukacji”.
Członek widowni (Hitler w Mein Kampf potępiająco nazywał go „profesorem”) zapewnił, że
Bawaria powinna być całkowicie niezależna od Niemiec i powinna oddzielić się od Niemiec i
zjednoczyć się z Austrią, tworząc nowy naród południowo-niemiecki. Hitler powstał i skarcił
nieszczęsnego Profesora Baumanna, wykorzystując swoje umiejętności mówienia i
ostatecznie sprawiając, że Baumann opuścił spotkanie przed jego odroczeniem. Drexler pod
wrażeniem umiejętności oratorskich Hitlera zachęcił go do dołączenia do DAP. Na rozkaz
przełożonych armii Hitler złożył wniosek o przyjęcie do partii. W ciągu tygodnia Hitler
otrzymał kartkę pocztową z informacją, że został oficjalnie przyjęty na członka i powinien
przyjść na spotkanie „komitetu”, aby przedyskutować to. Hitler uczestniczył w spotkaniu
„komitetu” w piwiarni Alte Rosenbad. Później Hitler napisał, że wstąpienie do raczkującej
partii „... było najbardziej decydującym postanowieniem w moim życiu. Odtąd nie było i nie
może już się wycofać. ... Zarejestrowałem się jako członek niemieckiej Partii Robotniczej i
otrzymałem tymczasowo kartę członkowską z numerem 7”. Zwykle zaciągnięty personel
wojskowy nie mógł wstępować do partii politycznych. Jednak w tym przypadku Hitler miał
zgodę kapitana Mayra na dołączenie do DAP. Co więcej, Hitlerowi pozwolono pozostać w
armii i otrzymywać cotygodniowe wynagrodzenie w wysokości 20 złotych markow.
Po pożarze Reichstagu naziści zaczęli zawieszać swobody obywatelskie i
eliminować opozycję polityczną. Komuniści zostali wykluczeni z Reichstagu. Podczas
wyborów w marcu 1933 r. Żadna partia nie uzyskała większości. Hitler wymagał głosowania
Partii Centrum i Konserwatystów w Reichstagu, aby uzyskać pożądane przez siebie
uprawnienia. Wezwał członków Reichstagu do głosowania za ustawą upoważniającą i 24
marca 1933 r. Hitler otrzymał „uprawnienia tymczasowe” na mocy ustawy. Ustawa dawała
mu swobodę działania bez zgody parlamentu, a nawet bez ograniczeń konstytucyjnych.
 Wykorzystując swoją charakterystyczną mieszankę negocjacji i zastraszania,
Hitler zaoferował możliwość przyjaznej współpracy, obiecując, że nie zagrozi Reichstagowi,
Prezydentowi, Stanom ani Kościołom, jeśli otrzymają nadzwyczajne uprawnienia. Z
paramilitarną grupą nazistowską otaczającą budynek powiedział: „To do was, panowie z
Reichstagu, należy decyzja między wojną a pokojem”. Partia Centrum, otrzymawszy
obietnice nieingerencji religijnej, przyłączyła się do konserwatystów w głosowaniu za ustawą
(głosowali tylko socjaldemokraci).
Ustawa pozwoliła Hitlerowi i jego gabinetowi rządzić na mocy dekretu
nadzwyczajnego przez cztery lata, choć Hindenburg pozostał prezydentem. Hitler
natychmiast przystąpił do zniesienia władzy państw oraz istnienia nienazistowskich partii i
organizacji politycznych. Partie nienazistowskie zostały formalnie zakazane 14 lipca 1933 r.,
A Reichstag zrzekł się swoich demokratycznych obowiązków. Hindenburg pozostał
naczelnym dowódcą wojska i zachował moc negocjowania zagranicznych traktatów. Ustawa
nie naruszyła uprawnień prezydenta, a Hitler nie uzyskał pełnej władzy dyktatorskiej aż do
śmierci Hindenburga w sierpniu 1934 r.
Dziennikarze i dyplomaci zastanawiali się, czy Hitler mógłby mianować się
prezydentem, który mógłby zastąpić go kanclerzem, oraz co by zrobiła armia. Nie wiedzieli,
że armia wspierała Hitlera po Nocy Długich Noży, ani nie spodziewali się, że połączy obie
pozycje Prezydenta i Kanclerza w jednym biurze. Tylko Hitler, jako głowa państwa, mógł
odwołać Hitlera jako szefa rządu. Wszyscy żołnierze złożyli przysięgę Hitlera w dniu śmierci
Hindenburga, przysięgając „bezwarunkowe posłuszeństwo” Hitlerowi osobiście, a nie
urzędowi czy narodowi. Zdecydowana większość zgodziła się na połączenie obu stanowisk
w referendum niemieckim w 1934 r.

Opracował:
Leon Żurek