verildi!

” Yurdundan ayrılıp Samana olarak yaşarken duymuştu bu sesi,

Samanalardan ayrılıp o ulu kişiye yöneldiğinde ve ondan da ayrılıp bir
belirsizlikten içeri yol aldığında yine işitmişti aynı sesi. Kaç zamandır
duyduğu yoktu artık, kaç zamandır yücelerde dolaşamamış, izlediği yol düz
ve ıssız yerlerden geçmişti hep; kaç yıl var ki yüce bir amaç olmaksızın,
susuzluk çekmeden, manevi bir yükselişten yoksun, küçük zevklere yüzü
gülerek, öyleyken sürekli bir yetinmezlik duygusu içinde yaşamıştı. Bütün bu
yıllarda kendisi farkına varmaksızın o insanlardan, o çocuk insanlardan biri
olmaya uğraşmış, bunun özlemini çekmişti. Yine de yaşamı bu
insanlarınkinden çok daha sefilleşip yoksullaşmıştı; çünkü onların amaçları
kendi amaçları değildi, dertleri tasaları da öyle. Kamaswami -insanlarının
bütün dünyası onun için bir oyun olmaktan, izlenen bir dans, bir komedi
olmaktan öteye geçmemişti. Yalnızca Kamala’dan hoşlanmış, yalnızca
Kamala onun için bir değer taşımıştı. Peki ama, hâlâ böyle biri miydi
Kamala? Kamala’ya ihtiyacı var mıydı hâlâ ya da Kamala’nın ona? İkisi de
bitimsiz bir oyun oynayıp durmuyorlar mıydı? Bunun uğruna yaşamak
gerekli miydi? Hayır, değildi! Adı Sansara’ydı bu oyunun, çocukların
oynayacağı bir oyundu, belki güzel güzel oynanabilen bir oyun, bir kez, iki
kez, on kez güzel - ama durmadan oynamak, durmadan?

Birden anladı Siddhartha, oyun bitmişti, oyunu oynaması olanaksızlaşmıştı

artık. Bir ürperti yayıldı vücuduna, içinde bir şeylerin öldüğünü duyumsadı.

O gün sabahtan akşama kadar mango ağacının altında oturdu babasını

anımsayarak, Govinda’yı anımsayarak, Gotama’yı anımsayarak. Bir
Kamaswami olmak için mi bunlardan ayrılmıştı? Gece olduğunda hâlâ
oturuyordu ağacın altında. Başını kaldırıp da yıldızları görünce şöyle
düşündü: “Mango ağacının altında oturuyorum burada, benim bahçemde.”
Gülümsedi biraz - gerekli miydi sanki, doğru muydu, sersemce bir şey değil
miydi bir mango ağacının, bir bahçesinin olması?

Derken bunu da kapattı, bu da ölüp gitti içinde. Doğrulup kalktı, mango

ağacına veda etti, bahçesine veda etti.. Bütün gün ağzına bir şey koymamıştı,
şiddetli bir açlık duyuyordu, kentteki evini düşündü, odasını, yatağını,
yemeklerle donatılmış sofrayı düşündü. Gülümsedi yorgunlukla, silkinip
bunlara da veda etti.

Yine aynı akşam bahçesini terk etti Siddhartha, kenti terk etti ve bir daha