‫‪www.dilabad.

tk‬‬
‫‪dilabad@gmail.com‬‬
‫ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻣﻘﺎﻳﺴﻲ ﻣﺘﻮﻥ ﺩﺭﯼ‬
‫ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻧﺸﺎﺩ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﳏﻤﺪ ﻧﺴﻴﻢ ﻧﻜﻬﺖ ﺳﻌﻴﺪﻱ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﴰﺴﻮﻥ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﺔ ﮔﻞ اﺣﻤﺪﻧﻈﺮي ﺁرﻳﺎﻧﺎ‬

‫‪1‬‬
 ‫درﺁﻣﺪ‬
‫هﺮ ﮔﺎهﻲ آﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﻤﺴﻮن)ﺷﻤﺸﻮن( ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻮرم ﺑﻲ درﻧﮓ ﺑﻪ ﻳﺎد اﻳﺎم ﺧﻮش ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲ ﻣﻲ‬
‫اﻓﺘﻢ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻲ آﻪ از ﭘﻮل اﻧﺪك ﺟﻴﺒﻲ ﺧﻮد ﭘﺲ آﺸﻲ آﺮدﻩ هﺮ هﻔﺘﻪ ﻳﻜﻲ – دو ﺑﺎر ﺑﺎ هﻤﺼﻨﻔﺎن و‬
‫دوﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻴﻨﻤﺎي ﺷﻬﺮﻣﺎن )هﺮات( ﻣﻲ رﻓﺘﻢ‪ ×} ×.‬اﻳﻦ ﺳﻴﻨﻤﺎ در اﻧﻘﻼب هﺎ و ﺟﻨﮓ هﺎي‬
‫داﺧﻠﻲ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻲ ﻧﺎ اﻣﻦ و ﻣﺘﺮوك‪ ،‬ﺗﺤﻮﻳﻠﺨﺎﻧﻪ و ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺧﺼﻮﺻﻲ ورزﺷﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ و‬
‫ت ﺑﺨﺶ‬ ‫ﺳﭙﺲ »ﻃﺎﻟﺒﺎن« ﻓﺎﺗﺤﺔ ﺁن را ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺎﻟﻮدﻩ اش را ﺑﺮآﻨﺪﻧﺪ و رﻳﺎﺳﺖ ﺗﺮاﻧﺴﭙﻮر ِ‬
‫ﺧﺼﻮﺻﻲ و ﻣﺴﺠﺪي را ﺑﺮ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺁن ﭘَﻲ ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ {.‬ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺮ و ﺑﺎر ﻣﻲ ﺑﻮد و در ﺁن‬
‫دوران آﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن و ﻣﺎهﻮارﻩ ﻧﺒﻮد در آﻨﺎر »هﺮات ﻧﻨﺪاري« ﺗﻨﻬﺎ وﺳﻴﻠﻪ و ﻣﺤﻞ ﻣﺠﺎز ﺗﻔﺮﻳﺢ‬
‫و در واﻗﻊ ﺗﻨﻬﺎ درﻳﭽﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺟﻬﺎن ﺑﺰرگ هﻤﻴﻦ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﻮد و ﺑﺎ هﻤﻪ ﺑﺪﺑﻴﻨﻲ هﺎ و ﺳﻮء ﻇﻦ‬
‫هﺎﻳﻲ آﻪ درﺑﺎرة اﻳﻦ ﻣﺤﻞ وﺟﻮد داﺷﺖ ﻋﺪة روزاﻓﺰوﻧﻲ از ﺟﻮاﻧﺎن و ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن و ﺑﻌﻀﻲ از‬
‫ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎ آﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﻴﺎرهﺎي ﻣﺴﻠﻂ ﻓﻜﺮي و ذهﻨﻲ ﺁن روزﮔﺎر ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را روﺷﻦ و رﺳﻴﺪﻩ ﻣﻲ‬
‫اﻧﮕﺎﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ و در ﺳﻪ – ﭼﻬﺎر ﻧﻮﺑﺖ از ﺳﻴﻨﻤﺎ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﻲ آﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻨﻤﺎ از ﺷﺎرواﻟﻲ )ﺷﻬﺮداري( ﺑﻮد آﻪ هﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺁن را ﺑﻪ اﺟﺎرﻩ ﻣﻲ داد‪ .‬اﺟﺎرﻩ داران هﻢ ﺑﻪ ﺟﺰ‬
‫ﺳﻮدﺟﻮﻳﻲ هﺪف دﻳﮕﺮي ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻴﻠﻢ هﺎي ﻣﺒﺘﺬل‪ ،‬ﺑﺎزاري و دﺳﺖ دوم و ﺳﻮم هﻨﺪي و ﭘﺎآﺴﺘﺎﻧﻲ‬
‫و ﮔﺎهﻲ هﻢ اﻳﺮاﻧﻲ و ﺗُﺮآﻲ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﻪ ﻃﻌﻤﻪ هﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ ﺷﻜﺎر ﻓﺮاواﻧﻲ‬
‫از ﺁن ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮدم از هﻨﺮ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ و از ﻓﻴﻠﻢ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺗﻮﻗﻌﻲ آﻪ ﻣﻲ‬
‫رﻓﺖ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ و ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺑﻮد و ﺁﻣﻮزﺷﻲ هﻢ اﮔﺮ در ﺑﺮ داﺷﺖ ﻳﺎ اﺛﺮﮔﺬاري رواﻧﻴﻲ‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﺑﻪ ﺟِﺪ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ هﻢ ﺑﻪ اﻗﺘﻀﺎي ﺣﺎل و ﺳﻦ و ﺳﺎل از آﺸﻒ دﻧﻴﺎهﺎي ﺟﺪﻳﺪ و دﻳﺪار و ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺳﻴﻤﺎهﺎ و ﺟﻠﻮﻩ‬
‫هﺎي دﮔﺮﮔﻮﻧﻪ ﺣﻆ ﻣﻲ ﺑﺮدم و ﺣﺲ آﻨﺠﻜﺎوﻳﻢ ﺗﺎ اﻧﺪازﻩ ﻳﻲ ارﺿﺎء ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ‬
‫ﺣﻤﺎﺳﻲ و ﺧﺸﻨﻮدي از دﻳﺪار و اﻋﻤﺎل ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن و اﺑﺮﻣﺮدان ﻳﻜﻲ از اﻧﮕﻴﺰﻩ هﺎي ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪي ﺑﻮد‬
‫آﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻓﺮاﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و از ﺗﺮﻓﻨﺪهﺎﻳﻲ آﻪ در ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻪ ﺧﻮرد ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﮔﺎن ﻣﻲ دهﻨﺪ و ﺧﻴﺎل‬
‫هﺎي ﻧﺎﺷﺪﻧﻲ و ﺑﺎورﻧﻜﺮدﻧﻲ را ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻲ درﺧﻮر ﭘﺬﻳﺮش ﻣﻲ ﺳﺎزﻧﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮدم‪ .‬دﻳﺪن‬
‫هﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﻧﻮي ﻣﺮا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺘﻲ واﻣﻲ داﺷﺖ و ﻣﻲ آﻮﺷﻴﺪم آﻪ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ را ﺑﺎر ﺑﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ و از‬
‫ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻣﻜﺮّر ﺁن ﺑﻪ آﺸﻒ رازهﺎي ﺗﺎزﻩ و ﺗﺎزﻩ ﺗﺮي دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻢ و ﺑﺎ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ و ﻧﻘﻞ و‬
‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن هﺎ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان‪ ،‬آﻪ ﺧﻴﻠﻲ هﻢ دﻗﻴﻖ و ﻣُﻮ ﺑﻪ ﻣُﻮ ﻣﻲ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺎ ﻣﺸﺎهﺪة اﺛﺮ ﺁﻧﻲ اﻳﻦ ﻧﻘّﺎﻟﻲ‬
‫ﭼﻨﺎن ﺧُﺮﺳﻨﺪ و ﺷﺎد ﻣﻲ ﺷﺪم آﻪ ﺑﻴﺎن ﺁن دﺷﻮار اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﻓﻴﻠﻢ هﺎي ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪﻧﻲ ﺁن زﻣﺎن »ﺳﻴﻤﺴﻦ« ‪ SEMSON‬ﺑﻮد و از ﺳﺎﺧﺘﻪ هﺎي‬
‫ﺳﻴﻨﻤﺎي ﭘﻮﻟﺴﺎز هﻨﺪوﺳﺘﺎن‪» .‬داراﺳﻨﮕﻬﻪ« در اﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻧﻘﺶ »ﺳﻴﻤﺴﻦ« را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁن‬
‫ﺑﺮ و ﺑﺎزو و ﻳﺎل و آﻮﭘﺎل‪ .‬وي ﺑﺎ ﻓﻴﻠﻢ هﺎﻳﻲ از اﻳﻦ دﺳﺖ در ﻣﻴﺎن ﻋﺎﻣﺔ ﺳﻴﻨﻤﺎروان ﻣﺎ دوﺳﺘﺪاران‬
‫وﻧﺎم و ﺁوازة آﻤﺎﻳﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﻏﺮﺑﻲ هﺎ هﻢ ﺑﺎ روﻳﻜﺮد ﺑﻪ اﻓﺴﺎﻧﺔ »ﺳِﻤﺴَﻦ« ﻧﻤﺎﻳﺶ هﺎ و ﻓﻴﻠﻢ هﺎي ﻣﺘﻌﺪدي ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﻧﺪ و از‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻌﺮوف »ﺳﻴﻤﺴﻦ و دﻟﻴﻠﻪ« ‪ SEMSON & DELAILA‬آﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪﻩ و درﺑﺎرة ﺁن‬
‫ﺷﻨﻴﺪﻩ و ﺧﻮاﻧﺪﻩ ام و ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ ﻓﻴﻠﻢ »ﺳﻤﺴﻦ« هﻨﺪي ﺑﺎ اﺷﺘﺮاك »داراﺳﻨﮕﻬﻪ« ﻧﺴﺨﺔ‬
‫ﺗﻘﻠﻴﺪي هﻤﺎن ﻓﻴﻠﻢ »ﺳﻤﺴﻦ و دﻟﻴﻠﻪ« ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳ ْﻤﺴَﻦ« هﻤﺎن »ﺷﻤﺴﻮن« ﻳﺎ »ﺷﻤﺸﻮن« ﺑﻮد آﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ در دورة‬ ‫ﻻزم ﺑﻪ ﺗﺬآﺮ اﺳﺖ آﻪ » ِ‬
‫ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﻓﺎآﻮﻟﺘﺔ ادﺑﻴﺎت ﭘﻮهﻨﺘﻮن آﺎﺑﻞ‪ ،‬ﺑﻪ اﺷﺎرت و رهﻨﻤﺎﻳﻲ اﺳﺘﺎد ﮔﺮاﻧﻘﺪرم ﺷﺎدروان‬
‫ﭘﻮهﺎﻧﺪ ﻣﺤﻤﺪﻧﺴﻴﻢ ﻧﻜﻬﺖ ﺳﻌﻴﺪي ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در ﻣﻴﺎن ﻣﺘﻮن ادﺑﻲ و ﺗﺎرﻳﺨﻨﺎﻣﻪ هﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم او‬
‫ﺑﺮﺧﻮردم؛ و اﻳﻦ ﺁﮔﺎهﻲ آﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺷﻤﺴﻮن در ادﺑﻴﺎت ﻏﺮب و از ﺟﻤﻠﻪ در ﺗﻠﻤﻴﺤﺎت ادﺑﻲ‬
‫ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ درﺧﻮري دارد× }× ﻣﺜﺎل‪ :‬ﭘﻴﻮﺳﺖ )‪ {(2‬و ﭼﻨﺎن آﻪ در ﻣﺘﻮن آﻬﻦ دﻳﻨﻲ ﺑﻨﻲ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬
‫)ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ( ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻋﻄﻒ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﻔﺴﺮان و ﻣﺆرﺧﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﻴﺰ در ﺁﺛﺎر‬
‫ﮔﺮاﻧﺒﺎرﺷﺎن ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻤﻲ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﻪ اﺳﻄﻮرة ﺷﻤﺴﻮن و از ﻣﻔﺎد ﺁن در ﺑﻴﺎن و اﺛﺒﺎت ﻣﻔﺎهﻴﻢ‬
‫ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺳﻮد ﺟﺴﺘﻪ اﻧﺪ× }× ﻣﺜﺎل‪ :‬ﻣﺘﻮن ﻣﻮرد ﻣﻘﺎﻳﺴﺔ ﻣﺎ{‪ .‬و ﺑﺎز هﻤﺎن آﻨﺠﻜﺎوي ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲ‬

‫‪2‬‬
‫ﺳ ْﻤﺴَﻦ« و اﻳﻦ ﺑﺎر از دﻳﺪي ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ و از ﻧﻈﺮﮔﺎﻩ ادﺑﻴﺎت ‪ .‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ آﻪ‬
‫راﺟﻊ ﺑﻪ » ِ‬
‫ﺳﻮا از ﺑﺮداﺷﺖ هﺎي داﺳﺘﺎن ﭘﺮدازان و ﻧﻘﺶ ﺁﻓﺮﻳﻨﺎن ﻋﺮﺻﺔ ﻓﻴﻠﻢ و ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ رواﻳﺖ هﺎﻳﻲ‬
‫از اﻳﻦ اﺳﻄﻮرة ﻣﺬهﺒﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻓﻘﺮ ﺣﺎآﻢ ﺑﺮ آﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ هﺎي ﻣﺎ و ﺻِﺮف ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ‬
‫اﺳﺘﺎد ﻣﺮﺣﻮم ﻧﻜﻬﺖ ﺳﻌﻴﺪي در ﺁن زﻣﺎن ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﻪ ﻣﺘﻦ را آﻪ در دﺳﺘﺮس ﺑﻮدﻧﺪ× }× ﺑﻪ ﻣﺘﻮن‬
‫)اﻟﻒ(‪) ،‬ب( و )ج( ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺷﻮد‪{.‬ﻣﻮرد ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻗﺮار ﺑﺪهﻢ و هﻤﮕﻮﻧﻲ هﺎ و ﻧﺎهﻤﮕﻮﻧﻲ هﺎي ﺁن‬
‫هﺎ را ﺗﺎ اﻧﺪازﻩ ﻳﻲ واﻧﻤﺎﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻚ آﺎر ﺁﻣﻮزﺷﻲ و ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺸﻘﻲ ﺑﻮد آﻪ ﭼﻮن ﻳﺎدﮔﺎري از ﺁن‬
‫اﺳﺘﺎد ﻓﺮزاﻧﻪ ﺗﺎ آﻨﻮن ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻪ ام و درﻳﻐﻢ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ داﻧﺸﺠﻮي ﺳﺎﺑﻖ‪ ،‬ﺁن را ﺑﺎ‬
‫ﺿﻤﺎﻳﻤﻲ در دﺳﺘﺮس ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺑﺮرﺳﻲ ﻣﺤﺼﻼن ﻋﺰﻳﺰ ﭘﻮهﻨﺘﻮن ﻧﮕﺬارم‪.‬‬
‫ﻣﻨﻈﻮر اﺻﻠﻲ از اراﻳﺔ اﻳﻦ ﻳﺎدداﺷﺖ هﺎ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻳﻲ اﺑﺘﺪاﺋﻲ از ﻣﻘﺎﻳﺴﺔ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﻦ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎد‬
‫ﺷﻜﻞ و ﺳﺎﺧﺘﺎر؛ و ﻣﻦ اﻣﻴﺪوارم آﻪ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﭘﺮآﺎر ﻣﺎ از اﻳﻦ ﺑﺎب و ﺑﺎ ﺷﻴﻮﻩ هﺎي دﻗﻴﻘﺘﺮي ﺑﻪ‬
‫ﺑﺮرﺳﻲ ﻣﻘﺎﻳﺴﻲ‪ ،‬ﺗﻌﺒﻴﺮ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﺘﻮن دﺳﺖ ﻳﺎزﻧﺪ و ﺑﻪ ﻓﺮهﻨﮓ و ادﺑﻴﺎت ﻣﺎ ﻏﻨﺎ و روﻧﻘﻲ‬
‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺨﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻈﺮي ﺁرﻳﺎﻧﺎ‬
‫هﺮات – ‪ 15‬ﺣﻮت ‪1382‬‬

‫‪3‬‬
 ‫ﻥ ﻋﺎﺒﺩ‬
‫ﺍﻟﻑ ‪ -‬ﺨﺒﺭ ﺸﻤﺴﻭ ِ‬

‫ن ﻋﺎﺑﺪ ﺑﻮد و او ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻧﺒﻮد‪ ،‬وﻟﻴﻜﻦ‬‫ك ﻃﻮاﻳﻒ ﺑﻮد ﻳﻜﻲ ﺷﻤﺴﻮ ِ‬ ‫ﺖ ﻣﻠﻮ ِ‬‫و از ﻋﺠﺎﻳﺒﻬﺎ)‪ (1‬آﻪ ﺑﻪ وﻗ ِ‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮد؛ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮي ﺑﻮدي از)‪ (2‬روم و ﺧﺪاي را ﭘﺮﺳﺘﻴﺪي و ﻣﺎدرش ﭼﻮن ﺑﻪ وي ﺑﺎر‬
‫ي ﺗﻌﺎﻟﻲ او را ﭼﻨﺪان)‪ُ (3‬ﻗﻮَت دادﻩ ﺑﻮد آﻪ آﺲ ﺑﺮ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد او را ﺑﻪ ﺧﺪاي ﺳﭙﺮدﻩ ﺑﻮد؛ و ﺧﺪا ِ‬
‫وي ﭘﻴﺸﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻲ آﺮدن)‪ (4‬و اﮔﺮ او را ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺒﺴﺘﻨﺪي )‪} (5‬اﮔﺮﭼﻪ ﺳﺨﺖ اُﺳﺘﻮار ﺑﻮدي{‬
‫ن ﺁن ﺷﻬ ْﺮ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ؛ و ﺷﻤﺴﻮن را‬ ‫هﻤﻪ ﺑﮕﺴﺴﺘﻲ و هﻴﭻ ﭼﻴ ْﺰ او را ﻧﺪاﺷﺘﻲ)‪ (6‬و ﻣﺮدﻣﺎ ِ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﻚ ﻓﺮﺳﻨﮕﻲ)‪ (7‬و ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ ﺷﻤﺴﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﺁﻣﺪي)‪ (8‬و اﻳﺸﺎن را‬
‫ح او‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪاي ﺧﻮاﻧﺪي)‪ .(9‬هﻴﭻ ﻧﮕﺮوﻳﺪﻧﺪي و ﺑﺎ وي ﺣﺮب آﺮدﻧﺪي )‪(10‬؛ و او ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد و ﺳﻼ ِ‬
‫ن زﻧﺦ‬ ‫ن ﺣﺮب آﺮدي }وزان ﭼﺎهﻚ )‪ (11‬آﻪ اﻧﺪر اﺳﺘﺨﻮا ِ‬ ‫از اﺳﺘﺨﻮان زﻧﺨﺪان ﺷﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪا ْ‬
‫ي ﺗﻌﺎﻟﻲ او را ﭼﺸﻤﺔ ﺁب ﺑﻴﺮون ﺁوَرد آﺰ ﺁن ﺁب ﺳﻴﺮ ﺑﺨﻮردي{ و اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ )‪ (12‬ﺧﺪا ِ‬
‫ن اِﺷﺘﺮ )‪ .(14‬ﭘﺲ اﻳﺸﺎن را از ﺷﻬﺮ‬ ‫هﺰﻳﻤﺖ آﺮدي )‪(13‬؛ و هﻤﻲ آُﺸﺘﻲ از اﻳﺸﺎن ﺑﺪان زﻧﺨﺪا ِ‬
‫ﺑﻴﺮون آﺮد و ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧَﺮُوز رهﺎ ﻧﻜﺮد )‪ (15‬آﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﺁﻣﺪﻧﺪي )‪ (16‬و ﺑﺴﻴﺎري ﺧﻠﻖ‬
‫ي ﺗﻌﺎﻟﻲ او را از ﺁن زﻧﺨﺪان ﺷﺘﺮ ﻃﻌﺎم و ﺷﻴﺮ و ﺷﺮاب ﺑﻴﺮون هﻤﻲ‬ ‫اﺳﻴﺮ آﺮد )‪ (17‬و ﺧﺪا ِ‬
‫ﺁوردي )‪ (18‬و ﺁن آﺎﻓﺮان را ﺗﺸﻨﻪ و ﮔﺮﺳﻨﻪ هﻤﻲ داﺷﺘﻲ )‪ (19‬و از ﺑﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻬ ْﺮ ﻧﻴﺎرﺳﺘﻨﺪي‬
‫ﺷﺪن )‪} (20‬و هﺮ ﺣﻴﻠﺘﻲ )‪ (21‬آﻪ ﺑﻜﺮدﻧﺪي )‪ (22‬ﺑﺎ او ﺑﺲ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪي )‪ .{(23‬ﭘﺲ ﺑﻪ آﺎر وئ‬
‫ﺖ زن ﺣﻴﻠﺖ‬ ‫اﻧﺪر ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ )‪ (24‬و ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺷﺪﻧﺪ و هﻴﭻ ﺣﻴﻠﺖ )‪ (25‬ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ }ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬او را از ﺟﻬ ِ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ آﺮدن )‪ {(26‬و زن ﺷﻤﺴﻮن هﻢ از ﺷﻬﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و او را ﺧﻮاهﺶ آﺮدﻧﺪ )‪ (27‬و‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ )‪ (28‬و او را َرﺳَﻨﻲ اﺳﺘﻮار )‪ (29‬ﺑﺪادﻧﺪ؛ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﻮن ﺷﻤﺴﻮن ﺑﺨﺴﺒﻴﺪ‬
‫)‪ (30‬او را ﺑﺪﻳﻦ َرﺳَﻦ ﺑﺒﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ زن ﭼﻨﺎن آﺮد و ﺷﻤﺴﻮن را ﺑﺒﺴﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺷﻤﺴﻮن ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‬
‫دﺳﺖ ﺑﺰد )‪ (31‬و ﺁن رﺳﻦ ﺑﮕﺴﺴﺖ )‪(32‬؛ و زن را ﮔﻔﺘﺎ )‪ :(33‬ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ آﺮدي؟ ﮔﻔﺖ‪ُ :‬ﻗﻮَت‬
‫ﺗﻮ را هﻤﻲ ﺁزﻣﻮدم )‪ (34‬آﻪ ﭼﻨﺪ اﺳﺖ )‪ (35‬آﻪ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ )‪× .(36‬‬
‫× از ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻠﻌﻤﻲ ﺻﺺ ‪857 – 855‬‬
‫ﻋﺠﺎﻳﺒﻬﺎ‪ -‬ﺟﻤﻊ اﻟﺠﻤﻊ )ﻋﺠﺎﻳﺐ »ﻋﺮﺑﻲ« ‪ +‬هﺎ »ﭘﺴﻮﻧﺪ ﺟﻤﻊ دري«( = ﻋﺠﺎﻳﺐ‪ ،‬ﺷﮕﻔﺘﻴﻬﺎ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺟﺎ آﻤﺒﻮدي ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﺪ؛ ﺷﺎﻳﺪ آﻠﻤﻪ ﻳﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ »ﺷﻬﺮهﺎ« ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻗﻴﺪ ﻣﻘﺪار )ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﻳﻲ(‬
‫آﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮ او ﭼﻴﺮﻩ ﺷﻮد؛ آﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ او را ﺑﻪ زﻳﺮ ﻗﺪرت ﺧﻮد در ﺁورد‪.‬‬
‫)ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻲ آﺮدن = ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ(‪) ،‬ﭘﻴﺸﻲ = ﺗﻘﺪُم(‬
‫ﺑﺒﺴﺘﻨﺪي = ﻣﻲ ﺑﺴﺘﻨﺪ )ﻣﺎﺿﻲ اﺳﺘﻤﺮاري ﻣﺆآﺪ(‬
‫هﻴﭻ ﭼﻴﺰي او را ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬هﻴﭻ ﻣﺎﻧﻌﻲ در ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻧﺒﻮد )ﻧﺪاﺷﺘﻲ = ﻧﻤﻲ داﺷﺖ‬
‫»ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻨﻔﻲ اﺳﺘﻤﺮاري«‬
‫و ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻤﺴﻮن در ﻳﻚ ﻓﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻲ در ﺁﻣﺪ؛ داﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ؛ وارد ﻣﻲ ﺷﺪ )اﻧﺪر »ﻗﻴﺪ ﻇﺮف« ‪ +‬ﺁﻣﺪي – ﻣﻲ ﺁﻣﺪ »ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﻲ‬
‫اﺳﺘﻤﺮاري«(‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﺪا ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ؛ ﺑﻪ دﻳﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ دﻋﻮت ﻣﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﺟﻨﮓ ﻣﻲ آﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺳﻢ ﺗﺼﻐﻴﺮ ﭼﺎﻩ‬
‫آﻪ در اﺳﺘﺨﻮان زﻧﺦ)ﭼﺎﻧﻪ( اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻲ داد؛ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻲ آﺮد آﻪ ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲ آُﺸﺖ )هﻤﻲ ‪ +‬آُﺸﺖ ‪ +‬ي »ﻣﺠﻬﻮل«( ﺑﺎ دو ﻧﺸﺎﻧﺔ اﺳﺘﻤﺮار »ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ و ﭘﺴﻮﻧﺪ«‪.‬‬
‫و اﻓﺮادﺷﺎن را ﺑﺎ زﻧﺨﺪان ﺷﺘﺮ ﻣﻲ آُﺸﺖ‪.‬‬

‫‪4‬‬
 ‫ﻧﮕﺬاﺷﺖ‬
‫در ﺁﻳﻨﺪ؛ داﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ‬
‫ﻣﺮدم زﻳﺎدي را اﺳﻴﺮ آﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻲ ﺁورد )هﻤﻲ »ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ اﺳﺘﻤﺮار« ‪ +‬ﺁورد »ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ« ‪ +‬ي »ﭘﺴﻮﻧﺪ اﺳﺘﻤﺮار«(‬
‫ﻣﻲ داﺷﺖ؛ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ داﺷﺖ؛ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ )هﻤﻲ »ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ ﻣﺮآﺐ اﺳﺘﻤﺮاري« ‪ +‬داﺷﺖ »ﻓﻌﻞ‬
‫ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ« ‪ +‬ي »ﭘﺴﻮﻧﺪ اﺳﺘﻤﺮاري«(‬
‫ﺑﻪ ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮ در ﺁﻣﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ )ﻳﺎرَﺳﺘﻦ = ﺗﻮاﻧﺴﺘﻦ؛ ﺷﺸﺪن = رﻓﺘﻦ؛‬
‫داﺧﻞ ﺷﺪن »اﺳﻢ ﻓﻌﻞ«؛ ﻧﻴﺎرَﺳﺘﻨﺪي = ن »ﻧﻔﻲ« ‪ +‬ﻳﺎرﺳﺘﻨﺪ »ﺟﻤﻊ ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ« ‪ +‬ي‬
‫»ﭘﺴﻮﻧﺪ اﺳﺘﻤﺮاري«(‬
‫ﺣﻴﻠﻪ؛ ﭼﺎرﻩ؛ ﺗﺪﺑﻴﺮ )ﺣﻴﻠﺖ »آﻠﻤﺔ ﻋﺮﺑﻲ« ‪ +‬ي »ﺗﻨﻜﻴﺮ«(‬
‫ﻣﻲ آﺮدﻧﺪ )ب »ﺗﺄآﻴﺪ« ‪ +‬آﺮدﻧﺪ »ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ« ‪ +‬ي »ﭘﺴﻮﻧﺪ اﺳﺘﻤﺮاري«‬
‫از ﻋﻬﺪة او ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ؛ ﭼﺎرة آﺎرش را آﺮدﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ؛ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ او را دﻓﻊ‬
‫آﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﭼﺎرﻩ ﺳﻨﺠﻲ ﺑﺮاي دﻓﻊ او درﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺎرﻩ؛ ﻋﻼج؛ ﺗﺪﺑﻴﺮ؛ ﺣﻴﻠﻪ‬
‫ﭼﺎرﻩ اش را ﺑﺎﻳﺪ از راﻩ وﺳﻴﻠﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ زﻧﺶ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ؛ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﺔ زﻧﺶ ﺑﺎﻳﺪ او را ﭼﺎرﻩ ﺳﺎزي آﺮد‪.‬‬
‫از او ﺧﻮاهﺶ آﺮدﻧﺪ‬
‫ض آﺎر ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﻮل ﺑﺪهﻨﺪ؛ ﺧﻮاهﺶ‬ ‫دادن زر و ﺳﻴﻢ را ﻋﻬﺪﻩ دار ﺷﺪﻧﺪ؛ ﻗﺒﻮل آﺮدﻧﺪ آﻪ در ﻋﻮ ِ‬
‫او را در ﻣﻘﺎﺑﻞ آﺎرش ﭘﺬﻳﺮرﻓﺘﻦ‪.‬‬
‫ﺗﻨﺎﺑﻲ ﻣﺤﻜﻢ؛ رﻳﺴﻤﺎﻧﻲ ﻣﺤﻜﻢ‬
‫هﻨﮕﺎﻣﻲ آﻪ ﺷﻤﺴﻮن ﺧﻮاﺑﻴﺪ‬
‫دﺳﺖ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬
‫ﺁن ﺗﻨﺎب را ﭘﺎرﻩ آﺮد؛ ﺁن رﻳﺴﻤﺎن را آَﻨْﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ؛ )ﮔﻔﺖ ‪+‬ا »آﺜﺮت«( ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻲ ﺁزﻣﻮدم؛ ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻣﻲ آﺮدم )هﻤﻲ »ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ ﻣﺮآﺐ اﺳﺘﻤﺮاري ‪ +‬ﺁزﻣﻮدم »ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﻲ‬
‫ﻣﻄﻠﻖ«(‬
‫ﭼﻘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬
‫هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ هﻤﺰور ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ از ﻋﻬﺪة ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫‪5‬‬
 ‫ﺏ ‪ -‬ﻗﺼﻪﺀ ﺸﻤﺴﻭﻥ‬
‫ﻋ ﱠﺰ و ﺟَﻞ‬
‫اﻣﺎ ﺁن ﺷﻤﺴﻮن ﻣﺮدي ﺑﻮد ﻣﺴﻠﻤﺎن )‪ (1‬و ﻧِﻪ ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﺑﻮد )‪ (2‬وﻟﻜﻦ ﺑﺎ ﻗﻮت ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاي َ‬
‫)‪ (3‬او را ﻗﻮﺗﻲ دادﻩ ﺑﻮد ﻋﻈﻴﻢ )‪ ،(4‬و ﻣﺴﺘﻘﺮ )‪ .(5‬او ﺑﻪ )‪ (6‬ﺷﻬﺮي ﺑﻮد از ﺷﻬﺮهﺎي روم‪ .‬و‬
‫ﭼﻮن ﻣﺎدرش ﺑﺎرﮔﺮﻓﺖ ﺑﺪو )‪ ،(7‬ﭘﺪرش ﺑﻤﺮد و ﺁن ﻗﻮت آﻪ او داﺷﺖ آﺲ ﺑﺮ او ﭘﻴﺸﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻲ‬
‫آﺮدن )‪(8‬؛ و ﮔﺮ او را )‪ (9‬ﺑﻪ رﺳﻨﻲ ﺑﺒﺴﺘﻨﺪي )‪ (10‬ﺁن رﺳﻦ را ﺑﮕﺴﺴﺘﻲ )‪.(11‬‬
‫و ﻣﺮدﻣﺎن )‪ (12‬ﺁن ﺷﻬﺮ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﺷﻤﺴﻮن را ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون از دروازﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﻚ‬
‫ﻓﺮﺳﻨﮓ )‪ .(13‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﺷﻤﺴﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﺁﻣﺪي و اﻳﺸﺎن ررا ﺑﻪ ﺧﺪاي ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﺎز‬
‫ﺧﻮاﻧﺪي )‪ ،(14‬و اﻳﺸﺎن ﺑﺪو ﻧﮕﺮوﻳﺪﻧﺪي )‪ .(15‬و اﻳﻦ ﻣﺮدم ﺑﺎ ﺷﻤﺴﻮن ﺣﺮب آﺮدﻧﺪي‪ .‬او ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺑﻮدي و ﻳﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻲ )‪ (16‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﺪاي ﻋﺰ و ﺟﻞ؛ ﭼﻨﻴﻦ آﻪ )‪ (17‬ﺳﻼح )‪ (18‬او زﻧﺨﺪان ﺑﻮدي‬
‫اﺷﺘﺮ )‪ (19‬و ﺑﺪان زﻧﺨﺪان اﺷﺘﺮ ﺣﺮب آﺮدي و اﻳﺸﺎن را هﻤﻲ آُﺸﺘﻲ )‪ (20‬و هﺰﻳﻤﺖ هﻤﻲ‬
‫آﺮدي )‪ (21‬و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﺁن ﮔﻮﻧﻪ )‪ (22‬ﺣﺮب هﻤﻲ آﺮد )‪.(23‬‬
‫ﭘﺲ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺣﺮب آﺮد )‪ (24‬و اﻳﺸﺎن را از ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون آﺮد‪ ،‬و ﺑﺴﻴﺎر از اﻳﺸﺎن )‪(25‬‬
‫ﺑﻜﺸﺖ و ﻳﻠﻪ ﻧﻜﺮد )‪ (26‬آﻪ هﻴﭻ ﺧﻠﻖ از اﻳﺸﺎن )‪ (27‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﺁﻣﺪي‪ .‬و ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﻲ از ﺁن‬
‫زﻧﺨﺪان اﺷﺘﺮ آﻪ ﺳﻼح او ﺑﻮدي او را ﻃﻌﺎم )‪ (28‬و ﺷﺮاب )‪ (29‬دادي ﺗﺎ هﻤﻲ ﺧﻮردي )‪ (30‬؛‬
‫و اﻳﻦ آﺎﻓﺮان ﺗﺸﻨﻪ و ﮔﺮﺳﻨﻪ هﻤﻲ ﺑﻮدﻧﺪي )‪ (31‬و ز ﺑﻴﻢ او ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪي ﺁﻣﺪن )‪.(32‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﻪ آﺎر او اﻧﺪر ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ )‪ (33‬و ﺣﻴﻠﺖ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ )‪.(34‬‬
‫ﭘﺲ ﺷﻤﺴﻮن را زﻧﻲ ﺑﻮد ﭘﺎرﺳﺎ و ﻋﻔﻴﻔﻪ )‪ ،(35‬اﻳﺸﺎن ﺑﻪ آﺎر او ﺑﺮ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ )‪(36‬؛ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﻳﻦ‬
‫زن او را ﺑﻔﺮﻳﺒﻴﻢ )‪ .(37‬و اﻳﻦ زن ﺷﻤﺴﻮن هﻢ از ﺷﻬﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻧﺰدﻳﻚ ﺁن زن‬
‫ﺷﺪﻧﺪ )‪ ،(38‬و او را ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻪ )‪ (39‬دادﻧﺪ؛ و رﺳﻨﻲ اﺳﺘﻮار )‪ (40‬دادﻧﺪ؛ و او را ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫ﭼﻮن ﺑﺨﺴﺒﻴﺪ )‪ (41‬او را ﺑﺪان رﺳﻦ ﺑﺒﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﻳﻦ زن ﺁن رﺳﻦ ﺑﺴﺘﺪ )‪(42‬؛ و ﭼﻮن ﺷﻤﺴﻮن‬
‫ﺑﺨﻔﺖ او را ﺑﺪان رﺳﻦ ﺑﺒﺴﺖ‪ .‬ﺷﻤﺴﻮن ﺑﻴﺪار ﮔﺸﺖ؛ و دﺳﺖ و ﭘﺎي ﺑﺰد‪ .‬ﺁن رﺳﻦ ﺑﮕﺴﺴﺖ‪ ،‬و‬
‫زن ﺧﻮﻳﺶ را ﮔﻔﺖ‪ (43) :‬ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ آﺮدي؟ زﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬هﻤﻲ ﺑﻴﺎزﻣﻮدم )‪ (44‬ﺗﺎ ﻗﻮﻩ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ‬
‫اﺳﺖ )‪× .(45‬‬
‫× از ﺗﺮﺟﻤﺔ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻃﺒﺮي‪ ،‬ﻣﺠﻠﺪ ﺳﻮم‪ ،‬ﺻﺺ ‪.695 – 693‬‬
‫ﻣﺮد ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪») .‬ﺑﻮد« ﻣﻴﺎن ﺻﻔﺖ و ﻣﻮﺻﻮف ﺁﻣﺪﻩ(‬
‫ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﻧﺒﻮد‪») .‬ن« ﻧﻔﻲ ﭘﻴﺶ از »ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ« ﺁﻣﺪﻩ(‬
‫ﻋﺰﻳﺰ اﺳﺖ و ﺑﺰرگ‬
‫ﻗﻮت ﻳﺎ ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﺑﺰرگ دادﻩ ﺑﻮد‪») .‬ﻋﻈﻴﻢ« ﺻﻔﺖ ﻗﻮت ﺑﻪ اﺧﻴﺮ ﺟﻤﻠﻪ اﻧﺘﻘﺎل آﺮدﻩ‬
‫ﻗﺮارﮔﺎﻩ؛ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ؛ ﻣﺴﻜﻦ‬
‫اﻣﺮوز »در« ﺑﻪ آﺎر ﻣﻲ رود‪.‬‬
‫ﺑﻪ او ﺑﺎردار ﺷﺪ؛ ﺑﻪ او ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫آﺴﻲ ﺑﺮ او ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ؛ آﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ او را زﻳﺮ ﻗﺪرت در ﺁورد‪) .‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻲ‬
‫آﺮدن = ﻓﻌﻞ ﻣﺮآﺐ »ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ«‪» ،‬آﺮدﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ«؛ ن »ﻧﻔﻲ« ‪ +‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ »ﻓﻌﻞ‬
‫ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ« ﻓﻌﻞ ﻣﻌﺎون ‪ +‬ي »اﺳﺘﻤﺮاري« ‪ +‬آﺮدن »اﺳﻢ ﻓﻌﻞ« ﻓﻌﻞ اﺻﻠﻲ(‬
‫اﮔﺮ او را‬
‫ﻣﻲ ﺑﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﻣﻲ ﮔﺴﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﺟﻤﻊ »ﻣﺮدم« آﻪ اﻣﺮوز هﻢ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻣﻌﻤﻮل اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻤﺴﻮن در ﻳﻚ ﻓﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﻴﺮون از دروازﻩ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪6‬‬
 ‫ﻓﺮاﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ؛ دﻋﻮت ﻣﻲ آﺮد‪) .‬ﺑﺎز »ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ اﺷﺘﻘﺎﻗﻲ« ‪ +‬ﺧﻮاﻧﺪ »ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ« ‪ +‬ي‬
‫اﺳﺘﻤﺮاري(‬
‫ﺑﻪ او ﻧﻤﻲ ﮔﺮوﻳﺪﻧﺪ؛ ﺑﻪ او ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻤﻲ ﺷﺪﻧﺪ؛ دﻋﻮﺗﺶ را ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪدﮔﺎر ﻳﺎ هﻤﻜﺎر ﻧﺪاﺷﺖ‪) .‬ﻧﺪاﺷﺘﻲ = ﻧﻤﻲ داﺷﺖ(‬
‫ﭼﻨﺎن آﻪ؛ ﺑﻪ ﻃﻮري آﻪ‬
‫ﺟﻨﮓ اﻓﺰار‬
‫)ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ هﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﮔﻲ دارد( زﻧﺨﺪان ﺷﺘﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻲ آﺸﺖ‪) .‬ﺑﺎ دو ﻧﺸﺎﻧﺔ اﺳﺘﻤﺮار »هﻤﻲ« و »ﻣﻲ«(‬
‫ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻲ داد )هﻤﻲ آﺮدي = ﻣﻲ آﺮد‪ .‬ﺑﺎ دو ﻧﺸﺎﻧﺔ اﺳﺘﻤﺮار »هﻤﻲ« و »ﻣﻲ«(‬
‫ﺁن ﻃﻮر؛ ﺑﻪ ﺁن ﺻﻮرت‬
‫ﺟﻨﮓ ﻣﻲ آﺮد‪) .‬هﻤﻲ آﺮد = ﻣﻲ آﺮد‪ .‬هﻤﻲ »ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ ﻣﺮآﺐ اﺳﺘﻤﺮاري« ‪ +‬آﺮد »ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﻲ‬
‫ﻣﻄﻠﻖ«(‬
‫ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺟﻨﮕﻴﺪ؛ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﻧﺒﺮد ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از ﺁﻧﺎن را‬
‫رهﺎ ﻧﻜﺮد؛ ﻧﮕﺬاﺷﺖ؛ اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاد‬
‫هﻴﭻ آﺲ از ﺁﻧﺎن؛ هﻴﭻ آﺪام ﺷﺎن‬
‫ﺧﻮراك‪ ،‬ﺧﻮراآﻪ‪ ،‬ﺧﻮردﻧﻲ‬
‫ﻧﻮﺷﺎك‪ ،‬ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ‪ ،‬ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮرد‪) .‬ﺑﺎ دو ﻧﺸﺎﻧﺔ اﺳﺘﻤﺮار »هﻤﻲ« ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ و »ﻣﻲ« ﭘﺴﻮﻧﺪ(‬
‫ﻣﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪) .‬ﺑﺎ دو ﻧﺸﺎﻧﺔ اﺳﺘﻤﺮار »هﻤﻲ« ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ ﻣﺮﮔﺐ و »ﻣﻲ« ﭘﺴﻮﻧﺪ(‬
‫درﺁﻣﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ؛ داﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‪) .‬اﻧﺪرﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪي ﺁﻣﺪن = ﻓﻌﻞ ﻣﺮآﺐ ‪» -‬ن« ﻧﻔﻲ‬
‫‪» +‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ« ﻓﻌﻞ ﻣﻌﺎون ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ ‪» +‬ي« ﭘﺴﻮﻧﺪ اﺳﺘﻤﺮاري ‪» +‬ﺁﻣﺪن« اﺳﻢ ﻓﻌﻞ؛ ﺑﻪ ﺣﻴﺚ‬
‫ﻓﻌﻞ اﺻﻠﻲ( }ﺣﺎﺷﻴﺔ اﺳﺘﺎد ﻣﺮﺣﻮم ﻧﻜﻬﺖ ﺳﻌﻴﺪي‪ :‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻧﺪر‪ :‬ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ و ﭘﺴﻴﻨﻪ‪ .‬ﺷﻬﺮ‪ :‬ﻣﺘﻤﻢ ﻓﻌﻞ‪.‬‬
‫اﻧﺪر ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻲ ﺁﻣﺪن )اﻧﺪر‪ :‬ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ ﻳﺎ اداﺗﻲ آﻪ ﺑﺮاي ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻓﻌﻞ ﻣﺮآﺐ ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ ﻳﻲ ﻳﺎ ﻋﺒﺎرت‬
‫ﻓﻌﻠﻲ ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ ﻳﻲ ﻣﻴﺎﻳﺪ‪{(.‬‬
‫درﻣﺎﻧﺪة آﺎر او ﺷﺪﻧﺪ؛ از دﻓﻊ ﻣﺼﻴﺒﺖ او ﻋﺎﺟﺰ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺎرة آﺎر را ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺴﻮن زﻧﻲ ﭘﺎرﺳﺎ و ﻋﻔﻴﻔﻪ داﺷﺖ‪) .‬ﻋﻔﻴﻔﻪ ﺻﻔﺖ اﺳﺖ و ﭼﻮن ﺑﺎ ﻧﺎم زن ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﻗﺎﻋﺪة زﺑﺎن‬
‫ﺗﺎزي ﺑﺎ ﻣﻮﺻﻮف ﺧﻮد ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪(.‬‬
‫ﺑﻪ ﭼﺎرﻩ ﺳﺎزي او اﻗﺪاك آﺮدﻧﺪ؛ ﺑﻪ دﻓﻊ وﺟﻮد او ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺐ دهﻴﻢ؛ ﺧﻮاهﻴﻢ ﻓﺮﻳﻔﺖ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ ﺁن زن رﻓﺘﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺁن زن رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎل و داراﻳﻲ‬
‫ﻣﺤﻜﻢ؛ ﻣﻘﺎوم‬
‫هﻨﮕﺎﻣﻲ آﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪ؛ وﻗﺘﻲ آﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ؛ ﺳﺘﺎﻧﺪ‬
‫ﺑﻪ زن ﺧﻮد ﮔﻔﺖ؛ زﻧﺶ را ﮔﻔﺖ‬
‫ﻣﻲ ﺁزﻣﻮدم‪).‬هﻤﻲ »ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ ﻣﺮآﺐ اﺳﺘﻤﺮاري« ‪ +‬ب »اﺿﺎﻓﺖ« ‪ +‬ﺁزﻣﻮدم »ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﻲ‬
‫ﻣﻄﻠﻖ«(‬
‫آﻪ ﻗﻮت )ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ( ﺗﻮ ﭼﻘﺪر اﺳﺖ؛ آﻪ ﭼﻘﺪر ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪي‬

‫‪7‬‬
 ‫ﺝ – ﻗﺼﻪﺀ ﺸﻤﺴﻭﻥ‬

‫ﻋ ﱠﺰ و ﺟَﻞ )‪ (1‬و ﻗﺪ ﻣﻜﺮاﻟﺬﻳﻦ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻬﻢ )‪} (2‬اﻟﻨﺤﻞ‪ {26 ،‬اﻟﻲ اﻵﻳﻪ‪ .‬ﻗﺼﺔ‬ ‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﺁﻳﺖ آﻪ ﮔﻔﺖ َ‬
‫ﺷﻤﺴﻮن اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ )‪ (3‬ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ )‪ (4‬و ﻟﻜﻦ ﺑﻪ رواﻳﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﺳﻤﻊ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ )‪ (5‬ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ آﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺁﻳﺪ )‪.(6‬‬
‫و ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ آﻴﻦ ﺷﻤﺴﻮن ﻣﺮدي ﺑﻮد ﭘﺎرﺳﺎ )‪ (7‬ازﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪاي ﻋﺰ و ﺟﻞ؛ و ﻣﺮدي ﺷﺠﺎع ﺑﻮد‬
‫ﺐ اﺳﺐ ﺑﺎﺷﺪ )‪ (8‬و ﺷﻬﺮي ﺑﻮد ﺁﻧﺮا ﻋﻤﺮوﻳﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﺑﺮ‬ ‫و ﺑﺮ هﻤﻪ اﻧﺪام او ﻣﻮي ﺑﻮدﭼﻨﺎﻧﻜﻪ دُﻧ ِ‬
‫ﻟﺐ درﻳﺎي روم )‪ .(9‬ﺁن ﺟﺎ َﻣﻠِﻜﻲ ﺑﻮد )‪ (10‬و آﻮﺷﻜﻲ داﺷﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ درﻳﺎ آﺮدﻩ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺘﻮﻧﻬﺎي ﺑﺰرگ )‪ .(11‬و اﻳﻦ ﺷﻤﺴﻮن هﺮ ﺳﺎل ﺑﺪان ﺷﻬﺮ ﻋﻤﺮوﻳﻪ ﺁﻣﺪي و ﺁن ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻪ ﮔِﺮ ِد‬
‫ﺁن ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﺳﻠﺴﻠﻪ آﺮدﻧﺪي )‪ (12‬و ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ اﻳﻦ ﺷﻤﺴﻮن ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻣﻲ ﺣﺮب آﺮدي )‪ (13‬و‬
‫هﺮ روز هﺰار ﻣﺮد زﻳﺸﺎن )‪ (14‬ﺑﻜُﺸﺘﻲ و ﻣﺮ اﻳﺸﺎن را )‪ (15‬از ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون آﺮدي و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن‬
‫ﺑﺮﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ )‪ (16‬ﺣﺮب هﻤﻲ آﺮدي )‪.(17‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﻮن ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎم ﺷﺪي )‪ (18‬ﺑﺎزﮔﺸﺘﻲ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﺁﻣﺪي )‪ (19‬و ﺗﺎ ﭼﻬﺎر‬
‫}ﻣﺎﻩ{ ﻣﻲ ﺧﻔﺘﻲ )‪ (20‬و ﻣﻲ ﺧﺎﺳﺘﻲ )‪ (21‬و هﻴﭻ آﺎر ﻧﻜﺮدي‪ .‬و ﭼﻮن ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎم ﮔﺸﺘﻲ‬
‫ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﻃﻌﺎم ﺧﻮردي )‪ (22‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎم ﺷﺪي ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻲ و ﺑﻪ ﺣﺮب ﺑﺎز‬
‫ﺷﺪي )‪.(23‬‬
‫ن ﺷﻬ ِﺮ ﻋﻤﺮوﻳﻪ )‪ .(24‬ﭘﺲ ﺁن آﺎﻓﺮان ﺑﻪ‬ ‫و ﺧﺪاي ﻋﺰ و ﺟﻞ او را ﻣﺴﻠﻂ آﺮدﻩ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺁن آﺎﻓﺮا ِ‬
‫آﺎر او اﻧﺪر ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ )‪ .(25‬اﻳﻦ ﺷﻤﺴﻮن را زﻧﻲ ﺑﻮد )‪ .(26‬ﻣﻴ ِﺮ ﻋﻤﺮوﻳﻪ آﺲ ﺑﺪان زن ﻓﺮﺳﺘﺎد‬
‫)‪ .(27‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ آﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺑﻜﻨﻲ ﺑﻪ آﺎر اﻳﻦ ﺷﻤﺴﻮن )‪ (28‬ﺗﺎ ﻣﺮ او را هﻼك آﻨﻲ )‪ (29‬ﺗﺎ ﻣﻦ‬
‫ﺗﺮا ﺑﻪ زﻧﻲ آﻨﻢ )‪ (30‬و هﺮﭼﻪ از ﺧﻮاﺳﺘﻪ )‪ (31‬ﺧﻮاهﻲ ﺗﺮا ﺑﺪهﻢ‪ .‬ﭘﺲ اﻳﻦ زن ﻃﻤﻊ را ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫)‪ (32‬هﺮﭼﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻜﻨﻢ )‪.(33‬‬
‫ﭘﺲ اﻳﻦ اﻣﻴ ِﺮ ﻋﻤﺮوﻳﻪ ﺧﺮواري َرﺳَﻦ )‪ (34‬ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ اﻳﻦ زن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن ﺷﻤﺴﻮن‬
‫ﺑﺨُﺴﺒﻴﺪ )‪ (35‬او را ﺑﺪﻳﻦ رﺳﻦ هﺎ ﺑﻨﺪ )‪ (36‬و ﻣﺮا ﺁﮔﺎﻩ آﻦ ﺗﺎ اﺷﺘﺮ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﺮ او را ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ‬
‫ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﻲ )‪ .(37‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺷﻤﺴﻮن ﺑﺨُﻔﺖ )‪ (38‬اﻳﻦ زن او را ﺑﺮ ﺁن رﺳﻦ هﺎ ﺑﺒﺴﺖ )‪.(39‬‬
‫ﭼﻮن از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﺰد و ﺁن رﺳﻦ هﺎ ﺑﮕﺴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اي زن ﻣﺮا آِﻪ ﺑﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﺑﺴﺘﻲ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ هﻴﭻ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪ ﺗﻮاﻧﺪ آﺮدن؟ )‪ .(40‬ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎ ِز‬
‫ﺣﺮب ﺷﺪ )‪× .(41‬‬
‫×از ﺗﺮﺟﻤﺔ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻃﺒﺮي؛ ﻣﺠﻠﺪ ﭼﻬﺎرم‪ ،‬ﺻﺺ ‪890 – 886‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰ و ﺟﻞ ﮔﻔﺘﻪ‪») .‬ﮔﻔﺘﻪ« ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ »ﮔﻔﺖ« ﭘﻴﺶ از ﺿﻤﻴﺮ ﻣﺴﺘﺘﺮ »او =‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺑﻪ آﺎر رﻓﺘﻪ(‬
‫ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ آﻪ ﻓﺮﻳﺐ دادﻧﺪ‪ ،‬آﺴﺎﻧﻲ آﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪) .‬ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﻲ ﻗﺮﻳﺐ ﻣﺮآﺐ(‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮد؛ در ﺟﺎﻳﺶ‬
‫ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪) .‬ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﻲ ﻗﺮﻳﺐ ﻣﺮآﺐ(‬
‫آﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﭘﺎرﺳﺎﻳﻲ ﺑﻮد؛ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺘﻘﻲ ﺑﻮد‪} .‬ﭘﺎرﺳﺎ »ﺻﻔﺖ« ﻣﺮدي )ﻣﺮد »اﺳﻢ« ‪ +‬ي »ﭘﺴﻮﻧﺪ‬
‫ﺗﻨﻜﻴﺮ«( ﭘﺲ از »ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ« ﺑﻮد ﺑﻪ آﺎر رﻓﺘﻪ‪{.‬‬
‫ﻣﻮﻳﻲ ﺑﻪ درازي دُم اﺳﺐ؛ ﻣﻮي درازي آﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ دُم اﺳﺐ اﺳﺖ‪) .‬دُﻣﺐ = دُم(‬

‫‪8‬‬
 ‫ﺷﻬﺮي ﺑﻮد ﺑﺮ ﻟﺐ درﻳﺎي روم آﻪ ﺁن را ﻋﻤﺮوﻳﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ؛ ﺷﻬﺮي ﺑﺮ ﻟﺐ درﻳﺎي روم ﺑﻮد آﻪ‬
‫ﻋﻤﺮوﻳﻪ ﻧﺎم داﺷﺖ )آﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻤﺮوﻳﻪ ﻳﺎد ﻣﻲ ﺷﺪ(‪.‬‬
‫در ﺁن ﺟﺎ ﭘﺎدﺷﺎهﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻗﺼﺮي ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎي ﺑﺰرگ داﺷﺖ آﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ درﻳﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪») .‬ﻋﻈﻴﻢ« ﺻﻔﺖ ﻗﺼﺮ ﻳﺎ‬
‫آﻮﺷﻚ‪» ،‬آﺮدﻩ ﺑﻮد« = ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد(‬
‫ﺷﻬﺮ را ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻣﻲ آﺮدﻧﺪ؛ ﺑﻪ دو ِر ﺷﻬﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻲ ﺑﺴﺘﻨﺪ‪») .‬اﻧﺪر« ﻗﻴﺪ ﻇﺮف ﻳﺎ ﻣﻜﺎن‪،‬‬
‫»ﺳﻠﺴﻠﻪ« اﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي زﻧﺠﻴﺮ؛ »آﺮدﻧﺪي« ﻣﺎﺿﻲ اﺳﺘﻤﺮاري ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي »ﻣﻲ آﺮدﻧﺪ« ﻳﺎ »ﻣﻲ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ«(‬
‫ﺟﻨﮓ ﻣﻲ آﺮد؛ ﭘﻴﻜﺎر ﻣﻲ آﺮد‪») .‬ﻣﻲ ﺣﺮب ﻣﺮدي« ﺑﺎ دو ﻋﻼﻣﺖ اﺳﺘﻤﺮاري »ﻣﻲ« ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ و‬
‫»ي« ﭘﺴﻴﻨﻪ(‬
‫از اﻳﺸﺎن؛ از ﺁﻧﺎن‬
‫اﻳﺸﺎن را؛ ﺁﻧﺎن را )ﻋﺒﺎرت ﻣﻔﻌﻮﻟﻲ( }»ﻣﺮد« از ﺣﺮوف اﺿﺎﻓﻪ ﻳﻲ اﺳﺖ آﻪ اآﺜﺮ در ﻣﻘﺎم‬
‫ﻣِﻠﻜِﻴﺖ و واﺑﺴﺘﻪ ﮔﻲ ﺑﻪ آﺎر ﻣﻲ رﻓﺘﻪ و در ﺷﻌﺮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﮔﺎهﻲ هﻢ؛ ﭼﻨﺎن آﻪ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻲ‬
‫ﺑﻴﻨﻴﻢ در ﻧﺜﺮ ﺑﻪ آﺎر ﻣﻲ رﻓﺘﻪ{‬
‫ﺑﺪﻳﻨﮕﻮﻧﻪ؛ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮرت؛ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ؛ اﻳﻦ ﻃﻮر‬
‫ﻣﻲ آﺮد‪) .‬ﺑﺎ دو ﻧﺸﺎﻧﺔ اﺳﺘﻤﺮار‪» :‬هﻤﻲ« ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ و »ي« ﭘﺴﻮﻧﺪ(‬
‫ﭼﻮن ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ؛ ﭼﻮن ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ ﭘﻮرﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ؛ ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺸﺖ‪) .‬ﺑﺎز – ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ اﺷﺘﻘﺎﻗﻲ(‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪) .‬ﺑﺎ دو ﻧﺸﺎﻧﺔ اﺳﺘﻤﺮار ﻓﻌﻞ‪» :‬ﻣﻲ« ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ و »ي« ﭘﺴﻮﻧﺪ(‬
‫ﺑﺮﻣﻲ ﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﺪار ﻣﻲ ﺷﺪ‪) .‬ﺑﺎ دو ﻧﺸﺎﻧﺔ اﺳﺘﻤﺮار ﻓﻌﻞ‪» :‬ﻣﻲ« ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ و »ي« ﭘﺴﻮﻧﺪ(‬
‫ﻃﻄﻌﺎم ﻣﻲ ﺧﻮرد؛ ﻏﺬا ﻣﻲ ﺧﻮرد‪) .‬ﺑﺎ دو ﻧﺸﺎﻧﺔ اﺳﺘﻤﺮار ﻓﻌﻞ‪» :‬ﻣﻲ« ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ و »ي« ﭘﺴﻮﻧﺪ(‬
‫ﺑﺎز ﻣﻲ رﻓﺖ؛ دوﺑﺎرﻩ ﻣﻲ رﻓﺖ؛ ﻣﻲ رﻓﺖ‪) .‬ﺑﺎز »ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ ﻓﻌﻠﻲ« ‪ +‬ﺷﺪ »ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ« ‪ +‬ي‬
‫»ﭘﺴﻮﻧﺪ اﺳﺘﻤﺮاري«(‬
‫او را ﺑﺮ آﺎﻓﺮان ﺷﻬﺮ ﻋﻤﺮوﻳﻪ ﻣﺴﻠﻂ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ او را دﻓﻊ آﻨﻨﺪ؛ در ﭼﺎرﻩ ﺳﺎزي ﺑﺮاي از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدن او درﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺴﻮن زﻧﻲ داﺷﺖ‪) .‬ﺷﻤﺴﻮن را – ﻋﺒﺎرت ﻣﻔﻌﻮﻟﻲ(‬
‫آﺴﻲ را ﭘﻴﺶ ﺁن زن ﻓﺮﺳﺘﺎد؛ آﺴﻲ را ﺑﻪ ﻧﺰد ﺁن زن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺑﺮاي از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدن ﺷﻤﺴﻮن ﭼﺎرﻩ ﻳﻲ ﺑﺴﻨﺠﻲ‬
‫او را ﺑﻜﺸﻲ؛ او را ﺑﻪ هﻼآﺖ ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ‪») .‬ﻣﺮ« اﺿﺎﻓﻪ اﺳﺖ(‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮ زﻧﺎﺷﻮﻳﻲ آﻨﻢ؛ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻧﻜﺎح ﺧﻮد درﺁورم؛ ﺑﺎ ﺗﻮ ازدواج آﻨﻢ‪) .‬ﺑﻪ زﻧﻲ آﻨﻢ – ﻓﻌﻞ‬
‫ﻣﺮآﺐ(‬
‫ﻣﺎل‪ ،‬ﺛﺮوت‪ ،‬داراﻳﻲ‪ ،‬ﭘﻮل ﻃﻼ و ﻧﻘﺮﻩ‬
‫از روي ﻃﻤﻊ ﮔﻔﺖ‪:‬؛ ﻃﻤﻌﻜﺎراﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫هﺮﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻣﻲ آﻨﻢ؛ هﺮﭼﻪ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ﺧﻮاهﻢ آﺮد‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺧﺮوار رﻳﺴﻤﺎن؛ ﻳﻚ ﺧﺮوار ﺗﻨﺎب‬
‫هﻨﮕﺎﻣﻲ آﻪ ﺷﻤﺴﻮن ﺧﻮاﺑﻴﺪ؛ وﻗﺘﻲ آﻪ ﺷﻤﺴﻮن ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ‬
‫او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻨﺎب هﺎ ﺑﺒﻨﺪ؛ او را ﺑﺎ اﻳﻦ رﻳﺴﻤﺎن هﺎ ﺑﺴﺘﻪ آﻦ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺷﺘﺮ ﻓﺮﺳﺘﻢ آﻪ او را ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ رواﻧﻪ آﻨﻲ‬
‫ﺧﻮاﺑﻴﺪ؛ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ‪.‬‬
‫او را ﺑﻪ ﺁن رﻳﺴﻤﺎن هﺎ ﺑﺴﺘﻪ آﺮد؛ او را ﺑﺎ ﺁن ﺗﻨﺎب هﺎ ﺑﺒﻨﺪ آﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ دﺷﻤﻨﺎن ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺿﺮر ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ؛ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ دﺷﻤﻨﻲ – آﺴﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪ‬
‫ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺪ آﻨﺪ؛ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ زﻳﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ؛ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺿﺮر ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬

‫‪9‬‬
 ‫ﺑﺎز ﺑﻪ ﻧﺒﺮد رﻓﺖ؛ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر رﻓﺖ؛ راهﻲ ﺟﻨﮓ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻭﺠﻭﻩ ﺘﺸﺎﺒﻪ ﻭ ﺘﺒﺎﻴﻥ‬

‫ﺳﻪ ﻣﺘﻦ داﺳﺘﺎن ﺷﻤﺴﻮن‬

‫ﻣﺘﻦ اﻟﻒ‪ :‬از ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻠﻌﻤﻲ ﺻﺺ ‪857 – 855‬‬

‫ﻣﺘﻦ ب‪ :‬از ﺗﺮﺟﻤﺔ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻃﺒﺮي؛ ﻣﺠﻠﺪ ﺳﻮم‪ ،‬ﺻﺺ ‪695 – 693‬‬
‫ﻣﺘﻦ ج‪ :‬از ﺗﺮﺟﻤﺔ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻃﺒﺮي؛ ﻣﺠﻠﺪ ﭼﻬﺎرم‪ ،‬ﺻﺺ ‪890 - 886‬‬

‫‪.1‬‬
‫اﻟﻒ( ﭘﻲ در ﭘﻲ ﺁﻣﺪن )و( ﻋﻄﻒ‬
‫ب( ﭘﻲ در ﭘﻲ ﺁﻣﺪن )و( ﻋﻄﻒ‬
‫ج( ﭘﻲ در ﭘﻲ ﺁﻣﺪن )و( ﻋﻄﻒ‬
‫‪.2‬‬
‫ن »ﺑﻮد« }ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ{‬ ‫اﻟﻒ( ﭘﻲ در ﭘﻲ ﺁﻣﺪ ِ‬
‫ن »ﺑﻮد« }ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ{‬ ‫ب( ﭘﻲ در ﭘﻲ ﺁﻣﺪ ِ‬
‫ن »ﺑﻮد« }ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ{‬ ‫ج( ﭘﻲ در ﭘﻲ ﺁﻣﺪ ِ‬
‫‪.3‬‬
‫اﻟﻒ( ﭘﻲ در ﭘﻲ ﺁﻣﺪن »‪ -‬ي« اﺳﺘﻤﺮاري و »هﻤﻲ‪ «-‬اﺳﺘﻤﺮاري‪.‬‬
‫ب( ﭘﻲ در ﭘﻲ ﺁﻣﺪن »‪ -‬ي« اﺳﺘﻤﺮاري و »هﻤﻲ‪ «-‬اﺳﺘﻤﺮاري‪.‬‬
‫ج( ﭘﻲ در ﭘﻲ ﺁﻣﺪن »‪ -‬ي« اﺳﺘﻤﺮاري و »هﻤﻲ‪ «-‬اﺳﺘﻤﺮاري‪.‬‬
‫‪.4‬‬
‫اﻟﻒ( ﻋﻨﻮان ﺣﻜﺎﻳﺖ »ﺧﺒﺮ ﺷﻤﺴﻮن ﻋﺎﺑﺪ« اﺳﺖ‪.‬‬
‫ب( ﻋﻨﻮان ﺣﻜﺎﻳﺖ »ﻗﺼﺔ ﺷﻤﺴﻮن« اﺳﺖ‪.‬‬
‫ج( ﻋﻨﻮان ﺣﻜﺎﻳﺖ »ﻗﺼﺔ ﺷﻤﺴﻮن« اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪.5‬‬
‫اﻟﻒ( داﺳﺘﺎن »ﺷﻤﺴﻮن ﻋﺎﺑﺪ« از ﻋﺠﺎﻳﺐ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ب( از ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮدن داﺳﺘﺎن و ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺷﻤﺴﻮن ﺳﺨﻨﻲ در ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ج( از ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮدن داﺳﺘﺎن و ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺷﻤﺴﻮن ﺳﺨﻨﻲ در ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪.6‬‬
‫ك ﻃﻮاﻳﻒ ﻧﺸﺎن دادﻩ ﺷﺪﻩ‪.‬‬‫اﻟﻒ( زﻣﺎن زﻧﺪﻩ ﮔﻲ ﺷﻤﺴﻮن‪ ،‬دوران ﻣﻠﻮ ِ‬
‫ب( زﻣﺎن زﻧﺪﻩ ﮔﻲ ﺷﻤﺴﻮن ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ج( زﻣﺎن زﻧﺪﻩ ﮔﻲ ﺷﻤﺴﻮن ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪.7‬‬
‫اﻟﻒ( ﺷﻤﺴﻮن ﻣﺮدي ﻋﺎﺑﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ب( از »ﻋﺎﺑﺪ« ﻳﺎ »زاهﺪ« ﺑﻮدن ﺷﻤﺴﻮن ﻳﺎدي ﻧﺸﺪﻩ‬
‫ج( ﺷﻤﺴﻮن ﻣﺮدي ﺑﻮد ﭘﺎرﺳﺎ‬
‫‪.8‬‬
‫اﻟﻒ( و او ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫‪10‬‬
 ‫ب( و ﻧﻪ ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ج( ﺑﻪ »ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ« ﻳﺎ »ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ« ﺑﻮدن ﺷﻤﺴﻮن اﺷﺎرﻩ ﻳﻲ ﻧﺸﺪﻩ‬
‫‪.9‬‬
‫اﻟﻒ( ﻣﻤﺎﻟﺔ »ﻻآﻦ« ﺑﻪ ﺻﻮرت »ﻟﻴﻜﻦ« ﺑﻪ آﺎر رﻓﺘﻪ‬
‫ب( »ﻻآﻦ« ﺑﻪ آﺎر رﻓﺘﻪ‬
‫ج( »ﻻآﻦ« ﺑﻪ آﺎر رﻓﺘﻪ‬
‫‪.10‬‬
‫اﻟﻒ( وﻟﻴﻜﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ب( ﻣﺮدي ﺑﻮد ﻣﺴﻠﻤﺎن‪.‬‬
‫ج( ﻳﺎدي از ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮدن ﺷﻤﺴﻮن ﻧﺸﺪﻩ‬
‫‪.11‬‬
‫اﻟﻒ( و ﺑﻪ ﺷﻬﺮي ﺑﻮدي از روم‬
‫ب( و ﻣﺴﺘﻘﺮ او ﺑﻪ ﺷﻬﺮي ﺑﻮدي از ﺷﻬﺮهﺎي روم )ﻣﺸﺨﺼﺘﺮ(‬
‫ج( و ﺷﻬﺮي ﺑﻮد ﺁن را ﻋﻤﺮوﻳﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ درﻳﺎي روم ‪ . . .‬و اﻳﻦ ﺷﻤﺴﻮن هﺮ ﺳﺎل ﺑﺪان‬
‫ﺷﺸﻬﺮ ﻋﻤﺮوﻳﻪ ﺁﻣﺪي )از ﻣﺘﻦ دوم هﻢ ﻣﺸﺨﺼﺘﺮ(‪.‬‬
‫‪.12‬‬
‫اﻟﻒ( و ﻣﺎدرش ﭼﻮن ﺑﻪ وي ﺑﺎرﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد )ﺑﺎرﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد – ﻣﺎﺿﻲ ﺑﻌﻴﺪ(‬
‫ب( و ﭼﻮن ﻣﺎدرش ﺑﺎرﮔﺮﻓﺖ ﺑﺪو )ﺑﺎرﮔﺮﻓﺖ – ﻣﺎﺿﻲ ﻣﻄﻠﻖ(‬
‫ج( از ﺑﺎردار ﺷﺪن ﻣﺎدر ﺷﻤﺴﻮن ﻳﺎدي ﻧﺸﺪﻩ‬
‫‪.13‬‬
‫اﻟﻒ( ﭘﺲ از ﺑﺎرداري ﻣﺎدر ﺷﻤﺴﻮن از ﻣﺮگ ﭘﺪرش ﻳﺎدي ﻧﺸﺪﻩ‬
‫ب( ﭘﺪرش ﺑﻤﺮد‬
‫ج( از ﻣﺮگ ﭘﺪر ﺷﻤﺴﻮن ﻳﺎدي ﻧﺸﺪﻩ‬
‫‪.14‬‬
‫اﻟﻒ( و ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﻲ او را ﭼﻨﺪان ﻗﻮت دادﻩ ﺑﻮد آﻪ آﺲ ﺑﺮ وي ﭘﻴﺸﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻲ آﺮدن‬
‫ب( ﺧﺪاي ﻋﺰ و ﺟﻞ او را ﻗﻮﺗﻲ دادﻩ ﺑﻮد ﻋﻈﻴﻢ؛ و ﺁن ﻗﻮت آﻪ او داﺷﺖ آﺲ ﺑﺮ او ﭘﻴﺸﻲ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻲ آﺮدن‬
‫ج( و ﻣﺮدي ﺷﺠﺎع ﺑﻮد )ﺷﺠﺎﻋﺖ اﻟﺒﺘﻪ هﻤﻮارﻩ ﺑﺎ ﻗﻮت هﻤﺮاﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪(.‬‬
‫‪.15‬‬
‫اﻟﻒ( ﺁﻏﺎز ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دهﺪ آﻪ درﺑﺎرة ﻳﻚ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﺳﺨﻦ زدﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬
‫ب( ﺁﻏﺎز ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دهﺪ آﻪ درﺑﺎرة ﻳﻚ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﺎد ﺷﺪﻩ ﺳﺨﻦ زدﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬
‫ج( ﺁﻏﺎز ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دهﺪ آﻪ درﺑﺎرة ﻳﻚ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﺎد ﺷﺪﻩ ﺳﺨﻦ زدﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬

‫‪.16‬‬
‫اﻟﻒ( اﮔﺮ او را ﺑﻪ ﭼﻴﺰي )ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ( ﺑﺒﺴﺘﻨﺪي }اﮔﺮﭼﻪ ﺳﺨﺖ اﺳﺘﻮار ﺑﻮدي{‬
‫هﻤﻪ ﺑﮕﺴﺴﺘﻲ‪.‬‬
‫ب( اﮔﺮ او را ﺑﻪ رﺳﻨﻲ )ﭼﻴﺰي ﻣﺸﺨﺺ( ﺑﺒﺴﺘﻨﺪي ﺁن رﺳﻦ ﺑﮕﺴﺴﺘﻲ‬
‫ج( ﺑﻪ ﺑﺴﺘﻦ ﻳﺎ ﻧﺒﺴﺘﻦ ﺷﻤﺴﻮن ﺑﻪ ﭼﻴﺰي اﺷﺎرﻩ ﻧﺸﺪﻩ‬
‫‪.17‬‬
‫اﻟﻒ( ﻣﻨﺒﻊ و ﻣﻨﺸﺄ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁﺷﻜﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ب( ﻣﻨﺒﻊ و ﻣﻨﺸﺄ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁﺷﻜﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ج( ﺣﻜﺎﻳﺖ از دﻳﮕﺮان رواﻳﺖ ﺷﺪﻩ‬
‫‪.18‬‬

‫‪11‬‬
 ‫اﻟﻒ( از ﻣﻮي اﻧﺪام ﺷﻤﺴﻮن ﺳﺨﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ‬
‫ب( از ﻣﻮي اﻧﺪام ﺷﻤﺴﻮن ﺳﺨﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ‬
‫ج( ﺑﺮ هﻤﻪ اﻧﺪام او ﻣﻮي ﺑﻮد ﭼﻨﺎن آﻪ دُﻣﺐ اﺳﺐ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪.19‬‬
‫اﻟﻒ( و ﻣﺮدﻣﺎن ﺁن ﺷﻬﺮ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ب( و ﻣﺮدﻣﺎن ﺁن ﺷﻬﺮ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ج( ﺑﻪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﻣﺮدﻣﺎن ﺷﻬﺮ اﺷﺎرﻩ ﻳﻲ ﻧﺸﺪﻩ‬
‫‪.20‬‬
‫ﻚ ﺷﻬﺮ ﻳﺎدي ﻧﺸﺪﻩ‬ ‫اﻟﻒ( از َﻣِﻠ ِ‬
‫ﻚ ﺷﻬﺮ ﻳﺎدي ﻧﺸﺪﻩ‬ ‫ب( از َﻣِﻠ ِ‬
‫ج( ﺁن ﺟﺎ َﻣﻠِﻜﻲ ﺑﻮد و آﻮﺷﻜﻲ داﺷﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ درﻳﺎ آﺮدﻩ ﺑﻪ ﺳﺘﻮن هﺎي ﺑﺰرگ‬
‫‪.21‬‬
‫اﻟﻒ( و ﺷﻤﺴﻮن را ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﻚ ﻓﺮﺳﻨﮕﻲ‬
‫ب( و ﺷﻤﺴﻮن را ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون از دروازﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﻚ ﻓﺮﺳﻨﮓ )ﺷﺎﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﻳﻚ ﻓﺮﺳﻨﮓ دور از‬
‫ﺷﻬﺮ(‬
‫ج( از ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ و دروازﻩ ﺣﺮﻓﻲ زدﻩ ﻧﺸﺪﻩ‬
‫‪.22‬‬
‫اﻟﻒ( و ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ ﺷﻤﺴﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﺁﻣﺪي و اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺧﺪاي ﺧﻮاﻧﺪي‬
‫ب( ﭘﺲ اﻳﻦ ﺷﻤﺴﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﺁﻣﺪي و اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺧﺪاي ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﺎزﺧﻮاﻧﺪي )ﻋﺰ و ﺟﻞ‬
‫زﻳﺎد ﺷﺪﻩ و ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ اﺷﺘﻘﺎﻗﻲ » ﺑﺎز‪ « -‬و » را «ي ﻣﻔﻌﻮﻟﻲ ﺣﺬف ﺷﺪﻩ(‬
‫ج( و اﻳﻦ ﺷﻤﺴﻮن هﺮ ﺳﺎل ﺑﺪان ﺷﻬﺮ ﻋﻤﺮوﻳﻪ ﺁﻣﺪي )ﺗﻌﻴﻴﻦ »هﺮ ﺳﺎل« در اﻳﻦ ﺟﺎ دﻗﻴﻘﺘﺮ اﺳﺖ‬
‫از »ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ« ﻣﺘﻦ اﻟﻒ و ﺑﻪ ﺧﺪاﺧﻮاﻧﻲ ﺷﻤﺴﻮن اﺷﺎرﻩ ﻳﻲ ﻧﺸﺪﻩ‬
‫‪.23‬‬
‫اﻟﻒ( هﻴﭻ ﻧﮕﺮوﻳﺪﻧﺪي و ﺑﺎ وي ﺣﺮب آﺮدﻧﺪي‬
‫ب( و اﻳﺸﺎن ﺑﺪو ﻧﮕﺮوﻳﺪﻧﺪي و اﻳﻦ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺴﻮن ﺣﺮب آﺮدﻧﺪي‬
‫ج( و ﺁن ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻪ ﮔﺮد ﺁن ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﺳﻠﺴﻠﻪ آﺮدﻧﺪي؛ و ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ اﻳﻦ ﺷﻤﺴﻮن ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺣﺮب‬
‫آﺮدي‪) .‬ﺑﻪ ﮔﺮوﻳﺪن ﻳﺎ ﻧﮕﺮوﻳﺪن اﺷﺎرﻩ ﻳﻲ ﻧﺸﺪﻩ‪ .‬و ﺳﻠﺴﻠﻪ آﺮدن ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺪور ﺷﻬﺮ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﻧﻮ‬
‫اﺳﺖ در اﻳﻦ ﻣﺘﻦ‪ .‬هﻤﭽﻨﺎن ﺗﻌﻴﻴﻦ زﻣﺎن ﺣﺮب(‬
‫‪.24‬‬
‫اﻟﻒ( و او ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ب( او ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدي و ﻳﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﺪاي ﻋﺰ و ﺟﻞ‪.‬‬
‫ج( اﺷﺎرﻩ ﻳﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺷﻤﺴﻮن در ﺟﻨﮓ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫‪.25‬‬
‫اﻟﻒ( و ﺳﻼح او از اﺳﺘﺨﻮان زﻧﺨﺪان ﺷﺘﺮ ﺑﻮد‪) .‬ﺻﻮرت درﺳﺖ ﺟﻤﻠﻪ(‬
‫ب( ﭼﻨﻴﻦ آﻪ ﺳﻼح او زﻧﺨﺪان ﺑﻮدي اﺷﺘﺮ )ﺷﺎﻳﺪ آﻤﺒﻮد و ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﮔﻴﻲ در ﺗﺮآﻴﺐ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎﺷﺪ(‬
‫ج( راﺟﻊ ﺑﻪ ﺳﻼح و ﻧﻮﻋﻴﺖ ﺁن ﺳﺨﻨﻲ زدﻩ ﻧﺸﺪﻩ‬
‫‪.26‬‬
‫اﻟﻒ( ﺑﺪان ﺣﺮب آﺮدي‬
‫ب( و ﺑﺪان زﻧﺨﺪان اﺷﺘﺮ ﺣﺮب آﺮدي‬
‫ج( اﺷﺎرﻩ ﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺣﺮب ﺑﺎ زﻧﺨﺪان ﺷﺘﺮ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ‬
‫‪.27‬‬
‫اﻟﻒ( و اﻳﺸﺎن را هﺰﻳﻤﺖ آﺮدي‪ ،‬و هﻤﻲ آُﺸﺘﻲ از اﻳﺸﺎن ﺑﺪان زﻧﺨﺪان‬

‫‪12‬‬
 ‫ب( و اﻳﺸﺎن را هﻤﻲ آُﺸﺘﻲ و هﺰﻳﻤﺖ هﻤﻲ آﺮدي و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﺁن ﮔﻮﻧﻪ ﺣﺮب هﻤﻲ آﺮد‬
‫ج( درﺑﺎرة هﺰﻳﻤﺖ ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ و درﺑﺎرة آُﺸﺘﺎر ﺁﻣﺪﻩ آﻪ »و هﺮ روز هﺰار ﻣﺮد زﻳﺸﺎن‬
‫ﺑﻜُﺸﺘﻲ« و ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻩ آﻪ »‪ . . .‬و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﺮﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺣﺮب هﻤﻲ آﺮدي«‬
‫‪.28‬‬
‫اﻟﻒ( }وززان ﭼﺎهﻚ آﻪ اﻧﺪر اﺳﺘﺨﻮان زﻧﺦ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﻲ او را ﭼﺸﻤﺔ ﺁب ﺑﻴﺮون ﺁورد آﺰ‬
‫ﺁن ﺁب ﺳﻴﺮ ﺑﺨﻮردي{‬
‫ب( ﻣﻮﺿﻮع ﭼﺸﻤﺔ ﺁب از ﭼﺎهﻚ زﻧﺨﺪاد در اﻳﻦ ﻣﺘﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ‬
‫ج( ﻣﻮﺿﻮع ﭼﺸﻤﺔ ﺁب از ﭼﺎهﻚ زﻧﺨﺪاد در اﻳﻦ ﻣﺘﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ‬
‫‪.29‬‬
‫اﻟﻒ( ﭘﺲ اﻳﺸﺎن را از ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون آﺮد‪.‬‬
‫ب( ﭘﺲ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺣﺮب آﺮد و اﻳﺸﺎن را از ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون آﺮد‬
‫ج( و ﻣﺮ اﻳﺸﺎن را از ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون آﺮدي‬
‫‪.30‬‬
‫اﻟﻒ( و ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﺮوز رهﺎ ﻧﻜﺮد آﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﺁﻣﺪﻧﺪي و ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻠﻖ اﺳﻴﺮ آﺮد‪.‬‬
‫ب( و ﺑﺴﻴﺎر از اﻳﺸﺎن ﺑﻜﺸﺖ و ﻳﻠﻪ ﻧﻜﺮد آﻪ هﻴﭻ ﺧﻠﻖ از اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﺁﻣﺪي‬
‫ج( اﺷﺎرﻩ ﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺐ »ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ« ﻧﺪارد‪.‬‬
‫‪.31‬‬
‫اﻟﻒ( اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ب( اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ج( ﭘﺲ ﭼﻮن ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎم ﺷﺪي ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻲ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﺁﻣﺪي و ﺗﺎ ﭼﻬﺎر }ﻣﺎﻩ{ ﻣﻲ‬
‫ﺧﻔﺘﻲ و ﻣﻲ ﺧﺎﺳﺘﻲ و هﻴﭻ آﺎر ﻧﻜﺮدي‪ .‬و ﭼﻮن ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎم ﮔﺸﺘﻲ ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﻃﻌﺎم‬
‫ﺧﻮردي‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎم ﺷﺪي ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻲ و ﺑﻪ ﺣﺮب ﺑﺎزﺷﺪي‪.‬‬
‫‪.32‬‬
‫اﻟﻒ( و ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﻲ او را از ﺁن زﻧﺨﺪان ﺷﺘﺮ ﻃﻌﺎم و ﺷﻴﺮ و ﺷﺮاب ﺑﻴﺮون هﻤﻲ ﺁوردي‬
‫ب( و ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﻲ از ﺁن زﻧﺨﺪان اﺷﺘﺮ آﻪ ﺳﻼح او ﺑﻮدي او را ﻃﻌﺎم و ﺷﺮاب دادي ﺗﺎ هﻤﻲ‬
‫ﺧﻮردي‬
‫ج( ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻃﻌﺎم و ﺷﺮاب و ﺷﻴﺮ اﺷﺎرﻩ ﻳﻲ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫‪.33‬‬
‫اﻟﻒ( و ﺁن آﺎﻓﺮان را ﺗﺸﻨﻪ و ﮔﺮﺳﻨﻪ هﻤﻲ داﺷﺘﻲ‬
‫ب( و اﻳﻦ آﺎﻓﺮان ﺗﺸﻨﻪ و ﮔﺮﺳﻨﻪ هﻤﻲ ﺑﻮدﻧﺪي‬
‫ج( ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺷﺎرﻩ ﻳﻲ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫‪.34‬‬
‫اﻟﻒ( و از ﺑﻴﻢ او ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪي ﺷﺪن }و هﺮ ﺣﻴﻠﺘﻲ آﻪ ﺑﻜﺮدﻧﺪي ﺑﺎ او ﺑﺲ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪي{‬
‫ب( و ز ﺑﻴ ِﻢ او ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪي ﺁﻣﺪن‬
‫ن ﺷﻬ ِﺮ ﻋﻤﺮوﻳﻪ‪.‬‬‫ج( و ﺧﺪاي ﻋﺰ و ﺟﻞ او را ﻣﺴﻠﻂ آﺮدﻩ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺁن آﺎﻓﺮا ِ‬
‫‪.35‬‬
‫اﻟﻒ( ﭘﺲ ﺑﻪ آﺎر وي اﻧﺪر ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺷﺪﻧﺪ و هﻴﭻ ﺣﻴﻠﺖ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ب( ﭘﺲ ﺑﻪ آﺎر او اﻧﺪر ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺣﻴﻠﺖ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ج( ﭘﺲ ﺁن آﺎﻓﺮان ﺑﻪ آﺎر او اﻧﺪر ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫‪.36‬‬
‫اﻟﻒ( }ﮔﻔﺘﻨﺪ او را از ﺟﻬﺖ زن ﺣﻴﻠﺖ ﺑﺎﻳﺪ آﺮدن‪{.‬‬
‫ب( ﭘﺲ ﺷﻤﺴﻮن را زﻧﻲ ﺑﻮد ﭘﺎرﺳﺎ و ﻋﻔﻴﻔﻪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﺑﻪ آﺎر او ﺑﺮ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ؛ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﻳﻦ زن‪ :‬او را‬
‫ﺑﻔﺮﻳﺒﻴﻢ‪.‬‬

‫‪13‬‬
 ‫ج( اﻳﻦ ﺷﻤﺴﻮن را زﻧﻲ ﺑﻮد‬
‫‪.37‬‬
‫اﻟﻒ( و زن ﺷﻤﺴﻮن هﻢ از ﺷﻬﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ب( و اﻳﻦ زن ﺷﻤﺴﻮن هﻢ از ﺷﻬﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ج( اﺷﺎرﻩ ﻳﻲ ﺑﻪ هﻤﺸﻬﺮي ﺑﻮدن زن ﺷﻤﺴﻮن ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﻧﺪارد‪.‬‬
‫‪.38‬‬
‫اﻟﻒ( ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و او را ﺧﻮاهﺶ آﺮدﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ب( ﭘﺲ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻧﺰدﻳﻚ ﺁن زن ﺷﺪﻧﺪ؛ و او را ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻪ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ج( ﻣﻴ ِﺮ ﻋﻤﺮوﻳﻪ آﺲ ﺑﺪان زن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ آﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮي ﺑﻜﻨﻲ ﺑﻪ آﺎر اﻳﻦ ﺷﻤﺴﻮن ﺗﺎ ﻣﺮ او‬
‫را هﻼك آﻨﻲ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺗﺮا ﺑﻪ زﻧﻲ آﻨﻢ و هﺮﭼﻪ از ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺧﻮاهﻲ ﺗﺮا ﺑﺪهﻢ‪.‬‬
‫‪.39‬‬
‫اﻟﻒ( ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ زن اﺷﺎرﻩ ﻳﻲ ﻧﻤﻲ آﻨﺪ‪.‬‬
‫ب( ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ زن اﺷﺎرﻩ ﻳﻲ ﻧﻤﻲ آﻨﺪ‪.‬‬
‫ج( ﭘﺲ اﻳﻦ زن ﻃﻤﻊ را ﮔﻔﺖ‪ :‬هﺮﭼﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻜﻨﻢ‪.‬‬
‫‪.40‬‬
‫اﻟﻒ( و او را رﺳﻨﻲ اﺳﺘﻮار ﺑﺪادﻧﺪ‬
‫ب( و رﺳﻨﻲ اﺳﺘﻮار دادﻧﺪ‬
‫ج( ﭘﺲ اﻳﻦ اﻣﻴﺮِ ﻋﻤﺮوﻳﻪ ﺧﺮواري رﺳﻦ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ اﻳﻦ زن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫‪.41‬‬
‫اﻟﻒ( و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﻮن ﺷﻤﺴﻮن ﺑﺨﺴﺒﻴﺪ او را ﺑﺪﻳﻦ رﺳﻦ ﺑﺒﻨﺪ‪.‬‬
‫ب( و او را ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﻮن ﺑﺨﺴﺒﻴﺪ او را ﺑﺪان رﺳﻦ ﺑﺒﻨﺪ‪.‬‬
‫ج( ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن ﺷﻤﺴﻮن ﺑﺨﺴﺒﻴﺪ او را ﺑﺪﻳﻦ رﺳﻦ هﺎ ﺑﺒﻨﺪ و ﻣﺮا ﺁﮔﺎﻩ آﻦ ﺗﺎ اﺷﺘﺮ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﺮ او‬
‫را ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﻲ‪.‬‬
‫‪.42‬‬
‫اﻟﻒ( اﻳﻦ ززن ﭼﻨﺎن آﺮد و ﺷﻤﺴﻮن را ﺑﺒﺴﺖ‪.‬‬
‫ب( و ﭼﻮن ﺷﻤﺴﻮن ﺑﺨﻔﺖ او را ﺑﺪان رﺳﻦ ﺑﺒﺴﺖ‪.‬‬
‫ج( ﭘﺲ ﭼﻮن ﺷﻤﺴﻮن ﺑﺨﻔﺖ اﻳﻦ زن او را ﺑﺮ ﺁن رﺳﻦ هﺎ ﺑﺒﺴﺖ‪.‬‬
‫‪.43‬‬
‫اﻟﻒ( ﭼﻮن ﺷﻤﺴﻮن ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﺰد و ﺁن رﺳﻦ ﺑﮕﺴﺴﺖ و زن را ﮔﻔﺘﺎ‬
‫ب( و ﭼﻮن ﺷﻤﺴﻮن ﺑﻴﺪار ﮔﺸﺖ‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎي ﺑﺰد‪ .‬ﺁن رﺳﻦ ﺑﮕﺴﺴﺖ؛ و زن ﺧﻮﻳﺶ را ﮔﻔﺖ‬
‫ج( ﭼﻮن از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪ دﺳﺖ ﺑﺰد و ﺁن رﺳﻦ هﺎ ﺑﮕﺴﺴﺖ‪.‬ﮔﻔﺖ‬
‫‪.44‬‬
‫اﻟﻒ( ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ آﺮدي؟‬
‫ب( ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ آﺮدي؟‬
‫ج( اي زن‪ ،‬ﻣﺮا آِﻪ ﺑﺴﺖ؟‬
‫‪.45‬‬
‫اﻟﻒ( ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﻮت ﺗُﺮا هﻤﻲ ﺁزﻣﻮدم آﻪ ﭼﻨﺪ اﺳﺖ آﻪ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‬
‫ب( زﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬هﻤﻲ ﺑﻴﺎزﻣﻮدم ﺗﺎ ﻗﻮﻩ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ج( ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﺑﺴﺘﻲ؟ )اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را اﻓﺰون دارد( ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ هﻴﭻ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪ‬
‫ﺗﻮاﻧﺪ آﺮدن؟‬
‫‪.46‬‬
‫اﻟﻒ( ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﻠﺒﻲ را در ﺑﺮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ‬
‫ب( ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﻠﺒﻲ را در ﺑﺮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ‬

‫‪14‬‬
 ‫ج( ﺷﻤﺴﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﺧﺪاي ﻧﺨﻮاهﺪ هﻴﭻ آﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ آﺮدن‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎ ِز ﺣﺮب‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪.47‬‬
‫اﻟﻒ( ﺁﻣﺪن ﻣﻜﺮر ﺿﻤﻴﺮ اﺷﺎرة »اﻳﻦ« و »ﺁن«‪ ،‬ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ و ﭘﺴﻮﻧﺪ ﺗﺼﺮﻳﻔﻲ اﺳﺘﻤﺮاري‪ ،‬ادات رﺑﻂ‬
‫»آﻪ«‪ ،‬ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ »ب« ﺗﺄآﻴﺪ و اﺿﺎﻓﺖ؛ و ﭘﺲ و ﭼﻮن در اول ﺟﻤﻼت؛ و »آﺮد« در ﺁﺧﺮ‬
‫ﺟﻤﻼت‪.‬‬
‫ب( داراي ﻋﻴﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ج( داراي ﻋﻴﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﺎﺑﻞ ‪1353/9/15 -‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي‬

‫ﺿﻤﺎﻳﻢ‬

‫)‪(1‬‬
‫}از »ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي« ﻳﺎ »ﺗﺎرﻳﺦ اﻟﺮﺳﻞ واﻟﻤﻠﻮك« ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻣﺤﻤﺪﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻃﺒﺮي؛ ﺟﻠﺪ دوم‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﺔ‬
‫اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ؛ اﻧﺘﺸﺎرات ﺑﻨﻴﺎد ﻓﺮهﻨﮓ اﻳﺮان‪ ،‬ﭼﺎپ ﺳﺎل ‪ ،1352‬ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪء زر‪{:‬‬

‫و ﺷﻤﺸﻮن ﻧﻴﺰ در اﻳﺎم ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﻳﻒ ﺑﻮد×‬

‫وي در ﻳﻜﻲ از ﺷﻬﺮهﺎي روم ﺑﻮد‪ ،‬و ﺧﺪاي وي را هﺪاﻳﺖ آﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻗﻮم وي ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﺣﻜﺎﻳﺖ وي ﺑﺎ ﻗﻮم ﭼﻨﺎن ﺑﻮد آﻪ در رواﻳﺖ وهﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﺔ ﻳﻤﻨﻲ ﺁﻣﺪﻩ آﻪ ﺷﻤﺸﻮن ﻣﺮدي‬
‫ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﺎدرش او را ﻧﺬر آﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و از ﺷﻬﺮي ﺑﻮد آﻪ ﻣﺮدﻣﺶ آﺎﻓﺮ و ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫و ﻣﻘﺮ وي در ﭼﻨﺪ ﻣﻴﻠﻲ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻏﺰاي ﻗﻮم ﻣﻲ رﻓﺖ و در راﻩ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺁن هﺎ‬
‫ﺟﻬﺪ ﻣﻲ آﺮد و ﺣﻮاﺋﺞ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻲ آﺸﺖ و اﺳﻴﺮ و ﻣﺎل ﻣﻲ ﺑﺮد و ﻧﻴﺮوي ﺑﺴﻴﺎر‬
‫داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺁهﻦ و ﺑﻨﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ و ﻗﻮم ﺗﺎب وي ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ؛ و ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻪ آﻤﻚ زﻧﺶ ﺑﻪ او‬
‫دﺳﺖ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ و ﭘﻴﺶ زن وي رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺰدي ﺑﺮاي او ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ او را ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﻨﺪم‪«.‬‬
‫و رﻳﺴﻤﺎﻧﻲ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺪو دادﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻦ‪» :‬وﻗﺘﻲ ﺑﺨﻔﺖ‪ ،‬دﺳﺖ وي را ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺑﺒﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ و او را‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﻤﺸﻮن ﺑﺨﻔﺖ‪ ،‬زن دﺳﺖ وي را ﺑﺎ رﻳﺴﻤﺎن ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺑﺴﺖ و ﭼﻮن ﺑﻴﺪار ﺷﺪ رﻳﺴﻤﺎن را‬
‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻜﺸﻴﺪ آﻪ از ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻴﻔﺘﺎد و ﺑﻪ زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ آﺮدي؟«‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻗﻮت ﺗﻮ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻢ آﻪ هﺮﮔﺰ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﺪﻳﺪﻩ ام‪«.‬‬
‫و آﺲ ﭘﻴﺶ ﻗﻮم ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬وي را ﺑﺎ رﻳﺴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﻮدي ﻧﺪاﺷﺖ‪«.‬‬
‫و ﻏُﻠﻲ ﺁهﻨﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬وﻗﺘﻲ ﺑﺨﻔﺖ ﻏُﻞ را ﺑﻪ ﮔﺮدن او َﺑﻨِﻪ‪«.‬‬
‫ﻞ ﺁهﻨﻴﻦ را ﺑﻪ ﮔﺮدن وي ﻧﻬﺎد و ﻣﺤﻜﻢ آﺮد‪.‬‬ ‫ﻏِ‬
‫و ﭼﻮن ﺷﻤﺸﻮن ﺑﺨﻔﺖ زن ُ‬
‫و ﭼﻮن ﺷﻤﺸﻮن ﺑﻴﺪار ﺷﺪ ﻏُﻞ را ﺑﻜﺸﻴﺪ و از دﺳﺖ وي ﺑﻴﻔﺘﺎد و ﺑﻪ زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ‬
‫آﺮدي؟«‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻗﻮت ﺗﻮ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻢ آﻪ هﺮﮔﺰ ﭼﻮن ﺗﻮ در دﻧﻴﺎ ﻧﺪﻳﺪﻩ ام‪ .‬ﺁﻳﺎ در ﺟﻬﺎن ﭼﻴﺰي‬
‫ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻴﺮﻩ ﺷﻮد؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ هﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬و ﺁن ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﮕﻮﻳﻢ!«‬

‫‪15‬‬
 ‫و زن هﻤﭽﻨﺎن اﺻﺮار آﺮد؛ و ﺷﻤﺸﻮن آﻪ ﻣﻮي ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ ﺑﻪ وي ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدرم ﻣﺮا ﻧﺬر‬
‫آﺮدﻩ و ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﻮﻳﻢ ﻣﺮا ﻧﺒﻨﺪد و ﺑﺮ ﻣﻦ ﭼﻴﺮﻩ ﻧﺸﻮد‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﻤﺸﻮن ﺑﺨﻔﺖ‪ ،‬زن دﺳﺖ او را ﺑﺎ ﻣﻮي ﺳﺮش ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺑﺴﺖ آﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪ و آﺲ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻗﻮم ﻓﺮﺳﺘﺎد آﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و او را ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻴﻨﻲ اش ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را آﻮر آﺮدﻧﺪ و ﺑﺮاي‬
‫دﻳﺪن ﻣﺮدم ﭘﻴﺶ ﻣﻨﺎرﻩ اي ﺑﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﻣﻨﺎرﻩ اي ﺳﺘﻮﻧﺪار ﺑﻮد و ﺷﺎﻩ ﺑﺎﻻي ﺁن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد آﻪ رﻓﺘﺎر‬
‫ﻗﻮم را ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن اﻋﻀﺎي ﺷﻤﺸﻮن را ﻧﺎﻗﺺ آﺮدﻧﺪ و او را ﺑﻪ ﭘﺎ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ آﻪ وي را ﺑﺮ ﺁن‬
‫هﺎ ﺗﺴﻠﺰ دهﺪ و ﻓﺮﻣﺎن ﻳﺎﻓﺖ آﻪ دو ﺳﺘﻮن از ﻣﻨﺎرﻩ را آﻪ ﺷﺎﻩ و هﻤﺮاهﺎن ﺑﺮ ﺁن ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﮕﻴﺮد و‬
‫ﺳﻮي ﺧﻮد ﺑﻜﺸﺪ و ﺳﺘﻮن هﺎ را ﺑﻜﺸﻴﺪ؛ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﺸﺸﻢ او را ﺑﺎز داد و زﺧﻢ از ﺗﻦ وي ﺑﺒﺮد و‬
‫ﻣﻨﺎرﻩ ﺑﺎ ﺷﺎﻩ و هﺮآﻪ ﺑﺮ ﺁن ﺑﻮد ﺑﻴﻔﺘﺎد و هﻤﮕﻲ هﻼك ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫هﻤﺎن ﺟﺎ‪ :‬ﺻﺺ ‪564 – 562‬‬

‫ــــــــــــــــــ‬
‫× و اﻳﻨﺎن ﺷﺎهﺎن اﺷﻜﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ اآﻨﻮن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻠﻮك اﻟﻄﱠﻮاﻳﻒ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪:‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎهﻲ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﻳﻒ‪ ،‬دوﻳﺴﺖ و ﺷﺼﺖ و ﺷﺶ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻣﺪت اﺷﻚ ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن دﻩ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﺷﺼﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد؛ و ﺑﻪ ﺳﺎل ﭼﻬﻞ و ﻳﻜﻢ ﭘﺎدﺷﺎهﻲ وي‪،‬‬
‫ﻋﻴﺴﻲ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻇﻬﻮر آﺮد؛ و ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﺲ از ﻋﺮوج ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺘﻮس ﭘﺴﺮ‬
‫اﺳﻔﻴﺴﺎﺗﻮس ﭘﺎدﺷﺎﻩ روﻣﻴﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و هﻤﺔ ﻣﺮدان ﺁن ﺟﺎ را ﺑﻜﺸﺖ و زن و‬
‫ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن را اﺳﻴﺮ آﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ را وﻳﺮان آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن آﻪ ﺳﻨﮓ روي ﺳﻨﮓ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﮔﻮدرز ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎﻧﺎن ﺑﺰرگ‪ ،‬دﻩ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻴﮋن اﺷﻜﺎﻧﻲ ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﮔﻮدرز اﺷﻜﺎﻧﻲ ﻧﻮزدﻩ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻧﺮﺳﻲ اﺷﻜﺎﻧﻲ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او هﺮﻣﺰ اﺷﻜﺎﻧﻲ هﻔﺪﻩ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اردوان اﺷﻜﺎﻧﻲ دوازدﻩ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺧﺴﺮو اﺷﻜﺎﻧﻲ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻼش اﺷﻜﺎﻧﻲ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اردوان آﻮﭼﻚ اﺷﻜﺎﻧﻲ ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺁن اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﻲ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻲ هﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ آﻪ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﻳﻒ آﻪ اﺳﻜﻨﺪر ﻣﻤﻠﻜﺖ را ﻣﻴﺎن ﺷﺎن ﺗﻘﺴﻴﻢ آﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺲ از‬
‫او ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮدﻧﺪ و هﺮ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﻲ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺳﻮاد آﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺲ از‬
‫ﻣﺮگ اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻪ دﺳﺖ روﻣﻴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬و ﻳﻜﻲ از ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﻳﻒ آﻪ از ﻧﺴﻞ ﺷﺎهﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎهﻲ‬
‫ﺟﺒﺎل و اﺻﻔﻬﺎن داﺷﺖ؛ و ﭘﺲ از وي ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﺮ ﺳﻮاد ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺁن ﺟﺎ و‬
‫ﻣﺎهﺎت و ﺟﺒﺎل اﺻﻔﻬﺎن ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﺎﻻري دﻳﮕﺮ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﻳﻒ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ آﻪ رﺳﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد آﻪ وي و‬
‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺗﻘﺪم دهﻨﺪ‪ .‬ازﻳﻨﺮو در آﺘﺐ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺷﺎهﺎن ﻧﺎم اﻳﺸﺎن ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺑﺲ آﺮدﻧﺪ و‬
‫ﻧﺎم ﺷﺎهﺎن دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻋﻴﺴﻲ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺻﻠﻲ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ وﺳﻠﻢ ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺲ از ﺁﻏﺎز ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻠﻮك‬
‫اﻟﻄﻮاﻳﻒ در اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺰاد و هﻤﻪ روزﮔﺎرﺷﺎن از اﺳﻜﻨﺪر ﺗﺎ ﻗﻴﺎم اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ و ﻗﺘﻞ اردوان‬
‫و اﺳﺘﻘﺮار ﺷﺎهﻲ وي دوﻳﺴﺖ و ﺷﺼﺖ و ﺷﺶ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و از ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎهﺎﻧﻲ آﻪ ﺑﺮ ﺟﺒﺎل ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ داﺷﺘﻨﺪ و ﭘﺲ از ﺁن هﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﺎن ﺑﺮ ﺳﻮاد‬
‫ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ اﺷﻚ ﭘﺴﺮ ﺣﺮﻩ ﭘﺴﺮ رﺳﺎن ﭘﺴﺮ ارﺗﺸﺎك ﭘﺴﺮ هﺮآﺰ ﭘﺴﺮ ﺳﺎهﻢ ﭘﺴﺮ ران ﭘﺴﺮ‬
‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭘﺴﺮ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪16‬‬
 ‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭘﻨﺪارﻧﺪ آﻪ اﺷﻚ ﭘﺴﺮ دارا ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻌﻀﻴﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ آﻪ اﺷﻚ ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﺑﺰرگ ﺑﻮد و وي از ﻓﺮزﻧﺪان آﻴﺴﻪ ﭘﺴﺮ آﻴﻘﺒﺎد ﺑﻮد‬
‫و دﻩ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از وي اﺷﻚ ﭘﺴﺮ اﺷﻚ ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اﺷﻚ ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﺳﻲ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﮔﻮدرز ﺑﺰرگ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن دﻩ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻴﮋن ﭘﺴﺮ ﮔﻮدرز ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﮔﻮدرز آﻮﭼﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﻴﮋن ﻧﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻧﺮﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﮔﻮدرز آﻮﭼﻚ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او هﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن هﻔﺪﻩ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اردوان ﺑﺰرگ ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن دوازدﻩ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑِﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪ اﺷﻜﺎﻧﻲ ﻧﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻼش اﺷﻜﺎﻧﻲ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اردوان آﻮﭼﻚ اﺷﻜﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﻲ رﺳﻴﺪ‪ .‬وي ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﭘﺴﺮ ﻓﻴﺮوز ﭘﺴﺮ هﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ‬
‫ﺑﻼﺷﺮ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اﺷﻚ ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﺑﺰرگ ﺑﻮد و ﺟﺪش آﻴﺴﻪ ﭘﺴﺮ آﻴﻘﺒﺎد ﺑﻮد آﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬
‫ﻗﻠﻤﺮو وي از هﻤﻪ اﺷﻜﺎﻧﻴﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮد و از هﻤﻪ ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮ و ﺑﻠﻨﺪﺁوازﻩ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ از هﻤﻪ ﺑﺮ‬
‫ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﻳﻒ ﭼﻴﺮﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اردوان وﻻﻳﺖ اﺳﺘﺨﺮ را آﻪ ﺑﻪ اﺻﻔﻬﺎن ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﮕﺮﻓﺖ و از ﺁن ﺟﺎ ﺑﺮ ﮔﻮر و دﻳﮕﺮ ﻧﻮاﺣﻲ‬
‫ﻓﺎرس ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ و ﺷﺎهﺎن ﺁن ﺟﺎ اﻃﺎﻋﺖ وي آﺮدﻧﺪ آﻪ ﻣﻬﺎﺑﺖ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﻳﻒ داﺷﺖ و ﻣﺪت‬
‫ﭘﺎدﺷﺎهﻴﺶ ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎل ﺑﻮد؛ و ﭘﺲ از وي ﭘﺎدﺷﺎهﻲ اردﺷﻴﺮ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻲ هﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﭘﺲ از اﺳﻜﻨﺪر ﻧﻮد ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﻋﺮاق و ﺷﺎم و ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﻧﻮد ﻗﻮم ﭘﺎدﺷﺎهﻲ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ آﻪ هﻤﮕﻲ ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﻣﺪاﻳﻦ را آﻪ اﺷﻜﺎﻧﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺰرگ ﻣﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬از اﺷﻜﺎﻧﻴﺎن اﻓﻘﻮرﺷﺎﻩ ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اﺷﺸﻜﺎن ﭘﺴﺮ اش ﺟﺒﺎر ﭘﺴﺮ ﺳﻴﺎوش‬
‫ﭘﺴﺮ آﻴﻜﺎوس ﺷﺎﻩ ﺷﺼﺖ و دو ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اﻓﻘﻮر ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد و ﻣﺴﻴﺢ و ﻳﺤﻴﻲ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎاﻟﺴﻼم ﺑﻪ‬
‫روزﮔﺎر وي ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﮔﻮدرز ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اﻓﻘﻮر ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﻧﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪ ،‬و هﻢ او ﺑﻮد آﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﺨﻮاهﻲ ﻳﺤﻴﻲ ﭘﺴﺮ زآﺮﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﺮادرزادﻩ اش اﺑﺰان ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭼﻬﻞ و هﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﮔﻮدرز ﭘﺴﺮ اﺑﺰان ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﺳﻲ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﭙﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او هﺮﻣﺰان ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﭼﻬﻞ و هﺸﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻓﻴﺮوزان ﭘﺴﺮ هﺮﻣﺰان ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﺳﻲ و هﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ ﻓﻴﺮوزان ﭼﻬﻞ و هﻔﺖ ﺳﺴﺎل ﭘﭙﺎدﺷﺸﺎهﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اردوان ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻲ آﺮد و او ﺁﺧﺮﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﺷﻜﺎﻧﻲ ﺑﻮد آﻪ‬
‫اردﺷﻴﺮﺑﺎﺑﻜﺎن او را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎهﻲ اﺳﻜﻨﺪر و ﭘﺎدﺷﺎهﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﻳﻒ در ﻧﻮاﺣﻲ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ‬
‫و ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫هﻤﺎن ﺟﺎ‪ :‬ﺻﺺ ‪501 - 497‬‬
‫)‪(2‬‬
‫}از»درﻳﺎي ﮔﻮهﺮ«‪ ،‬ﮔﺮدﺁوردﻩء دآﺘﺮ ﻣﻬﺪي ﺣﻤﻴﺪي؛ ﻣﺠﻠﺪ دوم‪ ،‬ﭼﺎپ ﻣﺆﺳﺴﻪء ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ‬
‫اﻣﻴﺮآﺒﻴﺮ؛ اردﻳﺒﻬﺸﺖ ‪ ،1333‬اﻳﺮان؛ ﺻﺺ ‪{:121 – 120‬‬
‫آﻮري ﺷﻤﺴﻮن‬

‫‪17‬‬
 ‫از اﺷﻌﺎر ﻣﻴﻠﺘﻮن‬
‫‪1674 – 1608‬م‬

‫ــــــــــــــــ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﺔ دآﺘﺮ ﻟﻄﻔﻌﻠﻲ ﺻﻮرﺗﮕﺮ‬

‫ﮔﺎﻣﻲ ﭼﻨﺪ دﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﮕﻴﺮ و از اﻳﻦ ﭘﻠﻜﺎن ﺗﺎرﻳﻚ و ﻟﻐﺰﻧﺪﻩ ﻣﺮا ﺗﺎ آﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ راهﺒﺮي آﻦ‪ ،‬ﺁن‬
‫ﺟﺎ آﻪ ﻣﻲ ﺗﻮان از ﺳﺎﻳﻪ و ﺁﻓﺘﺎب ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺁن ﺟﺎ آﻪ ﻋﺎد ًﻩ هﺮﮔﺎاﻩ ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ از ﻣﺸﻘﺎت‬
‫روززاﻧﻪ رهﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ آﻨﻢ زﻧﺠﻴﺮم و ﻳﻚ ﻗﺪم ﺑﺂزادي و ﺑﻤﻴﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬هﻮا‬
‫ﻧﻴﺰ در ﺁن ﺟﺎ زﻧﺪاﻧﻲ و ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﺮﻃﻮب و ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﺟﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﻲ آﻨﻢ آﻪ ﺑﺎ هﻮاي ﺁزاد و ﺑﻲ ﻗﻴﺪ و ﺑﻨﺪ ﺳﺮ و آﺎر دارم‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻔﺲ ﺗﺎزﻩ و‬
‫ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺁﺳﻤﺎن هﺎ را اﺳﺘﺸﻤﺎم ﻣﻲ آﻨﻢ و ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ آﻪ ﺑﻬﺎر ﺗﺎزﻩ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ و از ﻋﻤﺮ وي‬
‫ﻳﻚ روز ﺑﻴﺶ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﻣﺮدم ﺟﺸﻦ ﺑﺰرﮔﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺎﻓﺘﺨﺎر ﺧﺪاوﻧﺪ درﻳﺎ زﻧﺪاﻧﻴﺎن را از اﻋﻤﺎل ﺷﺎﻗﻪ ﺁزاد آﺮدﻩ‬
‫اﻧﺪ و ﻣﻦ از ﻟﻄﻒ و اوهﺎم ﺑﻲ اﺳﺎس ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﻦ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺳﺮﻳﻊ اﻟﺰوال ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻩ و از اﻳﻦ روي از‬
‫هﻤﻬﻤﻪ و ﺁﺷﻮب هﻤﻜﺎران آﻨﺎرﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺁﻣﺪﻩ ام ﺗﺎ در اﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻗﺪري اﻳﻦ ﺑﺪن ﻓﺮﺳﻮدﻩ را از‬
‫ت ﺟﺎﻧﮕﺪاز ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺸﻘﺎت ﻋﺎدي ﺁزاد آﻨﻢ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ آﻪ ﺁﺳﺎﻳﺶ روح از ﺑﻨﺪ ﺧﻴﺎﻻ ِ‬
‫اﻓﻜﺎري آﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻧﺒﻮرهﺎي زهﺮﺁﻟﻮد هﺮ وﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﺷﻮم ﺑﻤﻦ هﺠﻮم ﺁوردﻩ ﻧﻴﺸﻢ ﻣﻲ زﻧﻨﺪ و‬
‫اﻳﺎم ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻲ آﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳﺎدم ﻣﻲ ﺁورﻧﺪ آﻪ روزي ﭼﻪ ﺑﻮدم و اﻣﺮوز‬
‫ﭼﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫اوﻩ! ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﺁﺳﻤﺎن ﭼﻪ در ﺳﺮ داﺷﺖ آﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻣﺮا روزي آﻪ واﻟﺪﻳﻦ ﻣﻦ در ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺰرگ ﺑﺮاي‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ آﺮدﻧﺪ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ و ﺁﻳﻨﺪة ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﺮاهﻴﻢ را ﺑﺮاي ﺁن هﺎ ﻣﺸﻬﻮد ﻧﻤﻮد؟ ﻋﻠﺖ‬
‫اﻳﻦ آﻪ اﻣﺮ ﺑﺎﻳﺠﺎد ﻣﻦ ﺷﺪ و ﻣﺮا ﻣﺎﻧﻨﺪ آﺴﻲ آﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﺪاﺳﺖ ﺑﺮاي اﻧﺠﺎم آﺎرهﺎي ﺑﺰرگ‬
‫ﻣﻘﺮر و ﻧﺎﻣﺰد آﺮدﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﺮﮔﻲ آﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ هﺎ و ﻏﺪرهﺎ‪،‬‬
‫اﻳﻦ اﺳﺎرت‪ ،‬و اﻳﻦ ﻣﺤﺮوم ﺷﺪن از دو ﮔﻮهﺮ ﺗﺎﺑﻨﺪة ﺑﺼﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻃﻌﻦ و ﺷﻤﺎﺗﺖ دﺷﻤﻨﺎن‬
‫ﺑﻮدن‪ ،‬ﺳ ِﺮ ﺁن ﺁﻳﻨﺪة ﺑﺰرگ آﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻮﻋﻮد اﺳﺖ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﻴﺮوي ﻋﺠﻴﺐ و ﻣﺪهﺶ ﻣﻦ‪ ،‬اي ﺑﻨﻴﻪ اي آﻪ اﻳﻨﻚ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﭘﺴﺖ و ذﻟﻴﻠﺘﺮ از ﺑﻨﺪﮔﺎﻩ و‬
‫ﻏﻼﻣﺎن ﺑﻜﺎر اﻓﺘﺎدﻩ اي‪ ،‬ﻓﺎﻳﺪة ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫ﺑﻤﻦ وﻋﺪﻩ دادﻧﺪ آﻪ ﻓﺮزﻧﺪان اﺳﺮاﺋﻴﻞ را از ﺗﻌﺪي ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﻢ داد‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﻧﺠﺎت‬
‫دهﻨﺪة ﺑﺰرگ اﻣﺮوز ﭼﻄﻮر در ﺁﺳﻴﺎي »ﻏﺎزﻩ« ﺑﺪون ﭼﺸﻢ ﺑﺎ ﻏﻼﻣﺎن و ﻣﺠﺮﻣﻴﻦ ﺑﻪ زﺟﺮ و‬
‫ﻣﺸﻘﺖ روزﮔﺎر ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﮕﺬار در اﻳﻦ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻚ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؛ از آﺠﺎ آﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻘﺮر اﺳﺖ در ﻧﺘﻴﺠﻪ‬
‫ﻗﺼﻮر ﻣﻦ در اﻳﻦ زﺟﺮ و ﻣﺸﻘﺖ واﻗﻊ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ از دﻳﮕﺮي ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺁﻏﺎز آﻨﻢ در ﺣﺎﻟﻲ آﻪ‬
‫هﺮﭼﻪ ﺑﻤﻦ ﻣﻲ رﺳﺪ از ﺧﻮد ﻣﻦ اﺳﺖ؟‬
‫ﻣﻦ زﺑﺎﻧﻢ را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎﻩ دارم و ﺳ ِﺮ ﺁن ﺑﻨﻴﻪ و ﻗﻮﺗﻲ آﻪ ﺑﻤﻦ دادﻩ ﺷﺪﻩ و ﺧﻔﺎي ﺁن را از ﻣﻦ ﻗﻮل‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﻬﻮﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎ زﻧﻲ در ﻣﻴﺎن ﻧﻬﺎدم و اﺑﺮام اﺷﻜﻬﺎي وي ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻔﻮق ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻧﺘﻴﺠﺔ داﺷﺘﻦ ﻳﻚ روح ﺿﻌﻴﻒ و ﺑﻲ رﻣﻖ در آﺎﻟﺒﺪي اﻳﻦ هﻤﻪ ﺳﻄﺒﺮ و ﭘﻴﻠﻮار!‬
‫ﺁﺧﺮ ﻗﺪرت و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﺑﺪون داﺷﺘﻦ ﻋﻘﻞ و دهﺎء آﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻲ اﻧﺘﻬﺎ و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺎﺷﺪﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻗﻮﺗﻲ آﻪ اﻳﻦ هﻤﻪ ﻣﻐﺮور و ﺑﺰرگ و ﺁن ﮔﺎﻩ ﺁن ﻃﻮر ﺑﻤﻮﻳﻲ ﭘﺎي ﺑﻨﺪ اﺳﺖ و اﺟﺎزة ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ‬
‫ﻧﺪارد ﺟﺰ ﺁن آﻪ ﻗﻮة ﻋﺎﻗﻠﻪ ﺑﺮ وي ﺣﻜﻤﺮواﻳﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻴﺴﺖ؟‬

‫‪18‬‬
‫ﺧﺪا آﻪ اﻳﻦ ﺗﻮان را ﺑﻤﻦ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮد ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ آﻪ هﻤﺔ اﻳﻦ ﻗﺪرت ﭘﻴﺶ وي ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‬
‫و ﺁن را ﺑﻤﻮي ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﻌﻠﻖ داﺷﺖ؛ اﻣﺎ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ارادة ﺑﺎﻟﻐﺔ اﻳﺰدي آﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ‬
‫درك ﺁن از ﺣﻴﱢﺰ ﺗﺼﻮر ﻣﻦ ﺑﻴﺮون اﺳﺖ ﭼﻮن و ﭼﺮا ﻧﻤﻮد؟ اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﺲ آﻪ ﺑﺪاﻧﻢ آﻪ ﻗﻮت ﻣﻦ‬
‫ﻣﺎﻳﺔ ﺿﻌﻒ و اﺻﻞ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ هﺎ و ﻣﺤﻦ هﺎي ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻻم و ﻣﺼﺎﺋﺒﻲ آﻪ اﻳﻦ هﻤﻪ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‬
‫اﺳﺖ و هﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻋﻤﺮي ﻣﺨﺼﻮص ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁن ﻧﺪﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫اي ﻓﻘﺪان ﻗﻮة ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ! ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻴﺶ از هﻤﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﻢ‪ .‬زﻧﺠﻴﺮ‪ ،‬ﺳﻴﺎهﭽﺎل‪ ،‬ﭘﻴﺮي و ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ هﻤﻪ‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻮ هﻴﭻ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻮر آﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ آﺎرﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻣﻦ وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﻣﺮا در‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ و ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ از آﺮم هﺎي ﺷﺒﺘﺎب هﻢ ﭘﺴﺖ ﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺸﺮات از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮ و‬
‫ﺳﻌﻴﺪﺗﺮﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﺷﻜﻢ ﻣﺎﻻن زﻣﻴﻦ را ﻣﻲ ﻧﻮردﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺎز ﭼﺸﻢ دارﻧﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻬﺎن‬
‫ﻧﻮراﻧﻲ و روﺷﻦ ﻣﻮرد ﺳﺨﺮﻳﻪ و ﻃﻌﻦ و ﺣﻘﺎرﻧﺖ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﻦ زﻧﺪﻩ ام و‬
‫ﺟﺎﻧﻲ دارم؛ وﻟﻲ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ آﻪ ﻧﻴﻤﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ از آﺎﻟﺒﺪ ﻣﻦ ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺧﻮﻓﻨﺎك در‬
‫هﻨﮕﺎﻣﻲ آﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن ﻧﻮرﭘﺎﺷﻲ ﻣﻲ آﻨﺪ‪ ،‬ﻇﻠﻤﺖ آﺎﻣﻞ و آﺴﻮف ﻣﺤﺾ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁن آﻪ هﻤﻪ از‬
‫ﻧﻌﻤﺖ اﻧﻮار ﻣﻬ ِﺮ درﺧﺸﻨﺪﻩ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪﻧﺪ ﺳﻬﻢ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺗﺎرﻳﻚ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﻩ آﻪ‬
‫ﺁهﺴﺘﻪ ﺷﺐ را ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻪ و ﺑﻐﺎر ﺧﻠﻮت ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ رود ﺳﺎآﺖ و ﺧﺎﻣﻮش اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻧﻮر ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ اﻳﻦ ﻗﺪر ﺿﺮور و روﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﺘﺮادف ﺑﺎ ﺣﻴﺎت اﺳﺖ و ﺑﺪون ﺁن روح را‬
‫ف آﻮﭼﻚ‪ ،‬ﺟﺴﻤﻲ‬ ‫ﻗﺪرت ﺟﻨﺒﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺣﻴﺎت و آﺒﺮﻳﺎﻳﻲ را در ﻳﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮي ﺷﻔﺎ ِ‬
‫آﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﻧﺎزك و اﻳﻦ ﻗﺪر اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎﺳﺖ و ﺑﺎ آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺿﺮﺑﻪ اي ﭘﮋﻣﺮدﻩ ﻣﻲ ﺷﻮد ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﻗﺮار داد؟‬
‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮگ ﻣﺎﻧﻨﺪ و ﻳﻚ ﺟﻨﺎزة ﻣﺘﺤﺮك؛ ﮔﻮري آﻪ ﺳﻨﮓ و ﻟﻮح آﺘﻴﺒﻪ ﻧﺪارد و هﺮ‬
‫ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﺔ دﻳﮕﺮ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻜﺎن ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﺮدة ﻣﺪﻓﻮن در زﻧﺪان آﻪ از ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻴﺨﺒﺮي و ﻣﻮهﺒﺖ‬
‫ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ رﻧﺞ هﺎ و ﺑﻼﻳﺎي ﺟﻬﺎن را ﺑﻴﺸﺘﺮ از زﻧﺪﮔﺎن اﺣﺴﺎس ﻣﻲ آﻨﺪ و در‬
‫ﻣﻴﺎن دﺷﻤﻨﺎن‪ ،‬دور از راﻩ و رﺳﻢ ﻣﺮدﻣﻲ روزﮔﺎر ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﺪ‪.‬‬

‫هﻤﺎن ﺟﺎ‪ :‬ﺻﺺ ‪501 - 497‬‬

‫)‪(3‬‬
‫}از»آﺘﺎب ﻣﻘﺪس« )ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ :‬ﺳﻔﺮ داوران‪ ،‬اﺑﻮاب ﺳﻴﺰدهﻢ ـ ﺷﺎﻧﺰدهﻢ(‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪء ﻓﺎرﺳﻲ؛‬
‫ﭼﺎپ ‪ ، 1966‬ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ؛ ﺻﺺ ‪{:403 - 397‬‬

‫‪...‬‬

‫ــــــــــ‬
‫ﺑﺎب ﺳﻴﺰدهﻢ‬
‫ــــــــــ‬
‫و ﺑﻨﻲ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در ﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺮارت ورزﻳﺪﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﺸﺎن را ﺑﺪﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن‬
‫ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺗﺴﻠﻴﻢ آﺮد٭ و ﺷﺨﺼﻲ از ﺻُﺮﻋﻪ از ﻗﺒﻴﻠﺔ دان‪ ،‬ﻣﺎﻧُﻮح ﻧﺎم ﺑﻮد و زﻧﺶ ﻧﺎزاد ﺑﻮدﻩ‬
‫ﻧﻤﻴﺰاﺋﻴﺪ٭ و ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺂن زن ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻩ او را ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺣﺎل ﻧﺎزاد هﺴﺘﻲ و ﻧﺰاﺋﻴﺪة‬
‫ﻟﻴﻜﻦ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ﭘﺴﺮي ﺧﻮاهﻲ زاﺋﻴﺪ٭ و اﻵن ﺑﺎ ﺣﺬر ﺑﺎش و هﻴﭻ ﺷﺮاب و ﻣُﺴﻜﺮي ﻣﻨﻮش و‬
‫ﺳﺘُﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﺮش ﻧﺨﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‬‫هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﻣﺨﻮر٭ زﻳﺮا ﻳﻘﻴﻨﺎً ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ﭘﺮي ﺧﻮاهﻲ زاﺋﻴﺪ و ُا ْ‬
‫زﻳﺮا ﺁن وﻟﺪ از رﺣﻢ ﻣﺎدر ﺧﻮد ﺑﺮاي ﺧﺪا ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد و او ﺑﺮهﺎﻧﻴﺪن اﺳﺮاﺋﻴﻞ از دﺳﺖ‬
‫ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺷﺮوع ﺧﻮاهﺪ آﺮد٭ ﭘﺲ ﺁن زن ﺁﻣﺪﻩ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد را ﺧﻄﺎب آﺮدﻩ ﮔﻔﺖ ﻣﺮد ﺧﺪاﺋﻲ‬
‫ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻣﺪ و ﻣﻨﻈِﺮ او ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪا ﺑﺴﻴﺎر ﻣُﻬﻴﺐ ﺑﻮد و ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم آﻪ از آﺠﺎﺳﺖ و از‬
‫اﺳﻢ ﺧﻮد ﻣﺮا ﺧﺒﺮ ﻧﺪاد٭ و ﺑﻤﻦ ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ﭘﺴﺮي ﺧﻮاهﻲ زاﺋﻴﺪ و اﻵن هﻴﭻ ﺷﺮاب و‬

‫‪19‬‬
 ‫ﻣُﺴﻜﺮي ﻣﻨﻮش و هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﻣﺨﻮر زﻳﺮا آﻪ ﺁن وﻟﺪ از رﺣﻢ ﻣﺎدر ﺗﺎ روز وﻓﺎﺗﺶ ﺑﺮاي ﺧﺪا‬
‫ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد٭ و ﻣﺎﻧُﻮح از ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮدﻩ ﮔﻔﺖ ﺁﻩ اي ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻤﻨّﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺁن ﻣﺮد ﺧﺪا آﻪ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدي ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻣﺎ را ﺗﻌﻠﻴﻢ دهﺪ آﻪ ﺑﺎ وﻟﺪﻳﻜﻪ ﻣﻮﻟﻮد ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر‬
‫ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ٭ و ﺧﺪا ﺁواز ﻣﺎﻧُﻮح را ﺷﻨﻴﺪ و ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪا ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﺰد ﺁن زن ﺁﻣﺪ و او در ﺻﺤﺮا ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد اﻣّﺎ ﺷﻮهﺮش ﻣﺎﻧُﻮح ﻧﺰد وي ﻧﺒﻮد٭ و ﺁن زن ﺑﺰودي دوﻳﺪﻩ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد را ﺧﺒﺮ دادﻩ ﺑﻮي‬
‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ ﺁن ﻣﺮد آﻪ در ﺁن روز ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ٭ و ﻣﺎﻧُﻮح ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ در‬
‫ن ﺧﻮد رواﻧﻪ ﺷﺪ و ﻧﺰد ﺁن ﺷﺨﺺ ﺁﻣﺪﻩ وﻳﺮا ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺁن ﻣﺮد هﺴﺘﻲ آﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ زن‬ ‫ﻋﻘﺐِ ز ِ‬
‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻲ او ﮔﻔﺖ ﻣﻦ هﺴﺘﻢ٭ ﻣﺎﻧُﻮح ﮔﻔﺖ آﻼم ﺗﻮ واﻗﻊ ﻧﺸﻮد اﻣّﺎ ﺣﻜﻢ ﺁن وﻟﺪ و ﻣﻌﺎﻣﻠﺔ ﺑﺎ وي‬
‫ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد٭ و ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻤﺎﻧُﻮح ﮔﻔﺖ از هﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺰن ﮔﻔﺘﻢ اﺟﺘﻨﺎب ﻧﻤﺎﻳﺪ٭ از هﺮ‬
‫ﺣﺎﺻﻞ َﻣ ْﻮ ززﻧﻬﺎر ﻧﺨﻮرد و هﻴﭻ ﺷﺮاب و ﻣُﺴﻜﺮي ﻧﻨﻮﺷﺪ و هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﻧﺨﻮرد و هﺮ ﺁﻧﭽﻪ‬
‫ﺑﺎو اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮدم ﻧﮕﺎهﺪارد٭ و ﻣﺎﻧُﻮح ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﺗﺮا ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺑﻴﻨﺪازﻳﻢ و ﺑﺮاﻳﺖ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ‬
‫ﺗﻬﻴّﻪ ﺑﻴﻨﻴﻢ٭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻤﺎﻧُﻮح ﮔﻔﺖ اﮔﺮﭼﻪ ﻣﺮا ﺗﻌﻮﻳﻖ اﻧﺪازي از ﻧﺎن ﺗﻮ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺧﻮرد و اﮔﺮ‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﺊ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬراﻧﻲ ﺁﻧﺮا ﺑﺮاي ﻳَ ُﻬﻮَﻩ ﺑﮕﺬران زﻳﺮا ﻣﺎﻧُﻮح ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ آﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫اﺳﺖ٭ و ﻣﺎﻧُﻮح ﺑﻔﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﻧﺎم ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﭼﻮن آﻼم ﺗﻮ واﻗﻊ ﺷﻮد ﺗﺮا اآﺮام ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ٭‬
‫ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪاوﻧﺪ وﻳﺮا ﮔﻔﺖ ﭼﺮا درﺑﺎرة اﺳﻢ ﻣﻦ ﺳﺆال ﻣﻴﻜﻨﻲ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁن ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ٭ ﭘﺲ ﻣﺎﻧُﻮح‬
‫ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ و هﺪﻳﺔ ﺁردي را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﺁن ﺳﻨﮓ ﺑﺮاي ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺬراﻧﻴﺪ و ﻓﺮﺷﺘﻪ آﺎري ﻋﺠﻴﺐ آﺮد و‬
‫ﻣﺎﻧُﻮح و زﻧﺶ ﻣﻴﺪﻳﺪﻧﺪ٭ زﻳﺮا واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ ﭼﻮن ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ از ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮي ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺮﻓﺖ‬
‫ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺷﻌﻠﺔ ﻣﺬﺑﺢ ﺻﻌﻮد ﻧﻤﻮد و ﻣﺎﻧُﻮح و زﻧﺶ ﭼﻮن دﻳﺪﻧﺪ رو ﺑﺰﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدﻧﺪ٭ و‬
‫ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎﻧُﻮح و زﻧﺶ دﻳﮕﺮ ﻇﺎهﺮ ﻧﺸﺪ ﭘﺲ ﻣﺎﻧُﻮح داﻧﺴﺖ آﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد٭ و‬
‫ﻣﺎﻧُﻮح ﺑﻪ زﻧﺶ ﮔﻔﺖ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮاهﻴﻢ ﻣُﺮد زﻳﺮا ﺧﺪا را دﻳﺪﻳﻢ٭ اﻣّﺎ زﻧﺶ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ‬
‫ﻣﺎ را ﺑﻜُﺸﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﺊ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ و هﺪﻳﺔ ﺁردي را از دﺳﺖ ﻣﺎ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻴﻜﺮد و هﻤﺔ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ را ﺑﻤﺎ‬
‫ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻴﺪاد و در اﻳﻦ وﻗﺖ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﻣﻮر را ﺑﺴﻤﻊ ﻣﺎ ﻧﻤﻴﺮﺳﺎﻧﻴﺪ٭ و ﺁن زن ﭘﺴﺮي زاﺋﻴﺪﻩ او را‬
‫ﺷﻤﺸﻮن ﻧﺎم ﻧﻬﺎد و ﭘﺴﺮ ﻧﻤ ّﻮ آﺮد و ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﺑﺮآﺖ داد٭ و روح ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ دان در‬
‫ﺻ ْﺮﻋَﻪ و اﺷﻨﺄوُل ﺑﻪ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻦ او ﺷﺮوع ﻧﻤﻮد٭‬
‫ﻣﻴﺎن ُ‬
‫ـــــــــــ‬
‫ﺑﺎب ﭼﻬﺎردهﻢ‬
‫ـــــــــــ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﺑﻪ ِﺗ ْﻤﻨَﻪ ﻓﺮود ﺁﻣﺪﻩ زﻧﻲ از دﺧﺘﺮان ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن در ِﺗ ْﻤﻨَﻪ دﻳﺪ٭ و ﺁﻣﺪﻩ ﺑﭙﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد‬
‫و َ‬
‫ﺑﻴﺎن آﺮدﻩ ﮔﻔﺖ زﻧﻲ از دﺧﺘﺮان ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن در ِﺗ ْﻤﻨَﻪ دﻳﺪم ﭘﺲ اﻵن او را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺰﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ٭‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرش وي را ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻳﺎ از دﺧﺘﺮان ﺑﺮادراﻧﺖ و در ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮم ﻣﻦ دﺧﺘﺮي ﻧﻴﺴﺴﺖ آﻪ ﺗﻮ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﺑﭙﺪر ﺧﻮد ﮔﻔﺖ او را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوي و از ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﻧﺎﻣﺨﺘﻮن زن ﺑﮕﻴﺮي َ‬
‫زﻳﺮا در ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ٭ اﻣﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ آﻪ اﻳﻦ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ زﻳﺮا آﻪ‬
‫ﺑﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﻋﻠّﺘﻲ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ در ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺑﺮ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺗﺴﻠﻂ ﻣﻴﺪاﺷﺘﻨﺪ٭ ﭘﺲ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد ﺑﻪ ِﺗ ْﻤﻨَﻪ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و ﭼﻮن ﺑﺘﺎآﺴﺘﺎﻧﻬﺎي ِﺗ ْﻤﻨَﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ اﻳﻨﻚ ﺷﻴﺮي ﺟﻮان‬ ‫َ‬
‫ﺑﺮ او ﺑﻐﺮّﻳﺪ٭ و روح ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ او ﻣﺴﺘﻘّﺮ ﺷﺪﻩ ﺁﻧﺮا درﻳﺪ ﺑﻄﻮرﻳﻜﻪ ﺑﺰﻏﺎﻟﺔ درﻳﺪﻩ ﺷﻮد و ﭼﻴﺰي‬
‫در دﺳﺘﺶ ﻧﺒﻮد و ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد را از ﺁﻧﭽﻪ آﺮدﻩ ﺑﻮد اﻃﻼع ﻧﺪاد٭ و رﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺁن زن ﺳﺨﻦ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ٭ و ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪي ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﺑﺮﻣﻴﮕﺸﺖ از راﻩ ﺑﻜﻨﺎر‬ ‫ﮔﻔﺖ و ﺑﻨﻈ ِﺮ َ‬
‫رﻓﺖ ﺗﺎ ﻻﺷﺔ ﺷﻴﺮ را ﺑﺒﻴﻨﺪ و اﻳﻨﻚ اﻧﺒﻮﻩ زﻧﺒﻮر و ﻋﺴﻞ رد ﻻﺷﺔ ﺷﻴﺮ ﺑﻮد٭ و ﺁﻧﺮا ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮد‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ روان ﺷﺪ و در رﻓﺘﻦ ﻣﻴﺨﻮرد ﺗﺎ ﺑﭙﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد رﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﻳﺸﺎن داد و ﺧﻮردﻧﺪ اﻣّﺎ ﺑﺎﻳﺸﺎن‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن در ﺁﻧﺠﺎ‬
‫ﻧﮕﻔﺖ آﻪ ﻋﺴﻞ را از ﻻﺷﺔ ﺷﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد٭ و ﭘﺪرش ﻧﺰد ﺁن زن ﺁﻣﺪ و َ‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ آﺮد زﻳﺮا آﻪ ﺟﻮاﻧﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺎدت داﺷﺘﻨﺪ٭ و واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ ﭼﻮن او را دﻳﺪﻧﺪ ﺳﻲ رﻓﻴﻖ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﺑﺎﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ ﻣﻌﻤُﺎﺋﻲ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ اﮔﺮ ﺁﻧﺮا‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب آﺮدﻧﺪ ﺗﺎ هﻤﺮاﻩ او ﺑﺎﺷﻨﺪ٭ و َ‬
‫ﻞ آﻨﻴﺪ و ﺁﻧﺮا درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ ﺑﺸﻤﺎ ﺳﻲ ﺟﺎﻣﺔ آﺘﺎن و ﺳﻲ دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﻦ در هﻔﺖ رو ِز ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺣ ّ‬

‫‪20‬‬
 ‫رﺧﺖ ﻣﻴﺪهﻢ٭ و اﮔﺮ ﺁﻧﺮا ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﻴﺪ ﺣﻞ آﻨﻴﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺳﻲ ﺟﺎﻣﺔ آﺘﺎن و ﺳﻲ دﺳﺖ‬
‫رﺧﺖ ﺑﻤﻦ ﺑﺪهﻴﺪ اﻳﺸﺎن ﺑﻮي ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻌﻤﺎي ﺧﻮد را ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺁﻧﺮا ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ٭ ﺑﺎﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ از ﺧﻮرﻧﺪﻩ‬
‫ﻞ‬
‫ﺧﻮراك ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و از زورﺁور ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و اﻳﺸﺎن ﺗﺎ ﺳﻪ روز ُﻣ َﻌﻤّﺎ را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺣ ّ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد را ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﻣﻌﻤّﺎي ﺧﻮد‬ ‫آﻨﻨﺪ٭ و واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ در روز هﻔﺘﻢ ﺑﺰن َ‬
‫را ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﻴﺎن آﻨﺪ ﻣﺒﺎدا ﺗﺎرا و ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪرﺗﺮا ﺑﺂﺗﺶ ﺑﺴﻮزاﻧﻴﻢ ﺁﻳﺎ ﻣﺎ دﻋﻮت آﺮدﻩ اﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ را‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﭘﻴﺶ او ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﺪرﺳﺘﻲ آﻪ ﻣﺮرا ﺑﻐﺾ ﻣﻴﻨﻤﺎﺋﻲ و‬ ‫ﺗﺎراج ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ٭ ﭘﺲ زن َ‬
‫دوﺳﺖ ﻧﻤﻴﺪاري زﻳﺮا ﻣﻌﻤّﺎﺋﻲ ﺑﭙﺴﺮان ﻗﻮم ﻣﻦ ﮔﻔﺘﺔ و ﺁﻧﺮا ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻴﺎن ﻧﻜﺮدي او وي را ﮔﻔﺖ‬
‫اﻳﻨﻚ ﺑﺮاي ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد ﺑﻴﺎن ﻧﻜﺮدم ﺁﻳﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺑﻴﺎن آﻨﻢ٭ و در هﻔﺖ روزﻳﻜﻪ ﺿﻴﺎﻓﺖ‬
‫اﻳﺸﺎن ﻣﻲ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ او ﻣﻴﮕﺮﻳﺴﺖ و واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ در روز هﻔﺘﻢ ﭼﻮن آﻪ او را ﺑﺴﻴﺎر اﻟﺤﺎح ﻣﻴﻨﻤﻮد‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻴﺎن آﺮد و او ﻣﻌﻤﺎ را ﺑﭙﺴﺮان ﻗﻮم ﺧﻮد ﮔﻔﺖ٭ و در روز هﻔﺘﻢ ﻣﺮدان ﺷﻬﺮ ﭘﻴﺶ از‬
‫ﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎب ﺑﻮي ﮔﻔﺘﻨﺪ آﻪ ﭼﻴﺴﺖ ﺷﻴﺮﻳﻨﺘﺮ از ﻋﺴﻞ و ﭼﻴﺴﺖ زورﺁورﺗﺮ از ﺷﻴﺮ او ﺑﺎﻳﺸﺎن‬
‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺑﺎ ﮔﺎو ﻣﻦ ﺧﻴﺶ ﻧﻤﻴﻜﺮدﻳﺪ ﻣُﻌﻤّﺎي ﻣﺮا درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮدﻳﺪ٭ و روح ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ وي‬
‫ﺷ َﻘﻠُﻮن رﻓﺖ و از اهﻞ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ را آﺸﺖ و اﺳﺒﺎب ﺁﻧﻬﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ دﺳﺘﻪ هﺎي‬ ‫ﻣﺴﺘﻘّﺮ ﺷﺪﻩ ﺑَﺎ ْ‬
‫رﺧﺖ را ﺑﺂﻧﺎﻧﻴﻜﻪ ﻣﻌﻤّﺎ را ﺑﻴﺎن آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ داد و ﺧﺸﻤﺶ اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺨﺎﻧﺔ ﭘﺪر ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ٭‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﺑﺮﻓﻴﻘﺶ آﻪ او را دوﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﻴﺸﻤُﺮد دادﻩ ﺷﺪ٭‬ ‫ن َ‬‫وزِ‬
‫ــــــــــ‬
‫ﺑﺎب ﭘﺎﻧﺰدهﻢ‬
‫ــــــــــ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن در روزهﺎي درو ﮔﻨﺪم ﺑﺮاي دﻳﺪن زن ﺧﻮد ﺑﺎ ﺑﺰﻏﺎﻟﺔ ﺁﻣﺪ و‬ ‫و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪي واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ َ‬
‫ﮔﻔﺖ ﻧﺰد زن ﺧﻮد ﺑﺤُﺠﺮﻩ ﺧﻮاهﻢ درﺁﻣﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﭘﺪرش ﻧﮕﺬاﺷﺖ آﻪ داﺧﻞ ﺷﻮد٭ و ﭘﺪر زﻧﺶ ﮔﻔﺖ‬
‫ﮔﻤﺎن ﻣﻴﻜﺮدم آﻪ او را ﺑُﻐﺾ ﻣﻴﻨﻤﻮدي ﭘﺲ او را ﺑﺮﻓﻴﻖ ﺗﻮ دادم ﺁﻳﺎ ﺧﻮاهﺮ آﻮﭼﻜﺶ از او ﺑﻬﺘﺮ‬
‫ن ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﺑﺎﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ اﻳﻨﺪﻓﻌﻪ از ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎ ْ‬‫ﻧﻴﺴﺖ او را ﺑﻌﻮض وي ﺑﺮاي ﺧﻮد ﺑﮕﻴﺮ٭ َ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن رواﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺳﻴﺼﺪ ﺷﻐﺎل ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ‬ ‫ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد اﮔﺮ اﻳﺸﺎن را اذﻳّﺘﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ٭ و َ‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ دُم ﺑﺮ دُم ﮔﺬاﺷﺖ و در ﻣﻴﺎن هﺮ دو دُم ﻣﺸﻌﻠﻲ ﮔﺬارد٭ و ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ را ﺁﺗﺶ زدﻩ ﺁﻧﻬﺎ را در‬
‫ِآﺸْﺘﺰارهﺎي ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺎﻓﻪ هﺎ و زرﻋﻬﺎ و ﺑﺎﻏﻬﺎي زﻳﺘﻮﻧﺮا ﺳﻮزاﻧﻴﺪ٭ و ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن داﻣﺎد ﺗِﻤْﻨﻲ زﻳﺮا آﻪ زﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ او را‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ آﻴﺴﺖ آﻪ اﻳﻦ آﺎر را آﺮدﻩ اﺳﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ َ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﺑﺎﻳﺸﺎن‬
‫ﺑﺮﻓﻴﻘﺶ دادﻩ اﺳﺖ ﭘﺲ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺁﻣﺪﻩ زن و ﭘﺪرش را ﺑﺂﺗﺶ ﺳﻮزاﻧﻴﺪﻧﺪ٭ و َ‬
‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺑﺎﻳﻨﻄﻮر ﻋﻤﻞ آﻨﻴﺪ اﻟﺒﺘﻪ از ﺷﻤﺎ اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮاهﻢ آﺸﻴﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺁراﻣﻲ ﺧﻮاهﻢ ﻳﺎﻓﺖ٭ و‬
‫اﻳﺸﺎﻧﺮا از ﺳﺎق ﺗﺎ ران ﺑﺼﺪﻣﺔ ﻋﻈﻴﻢ آُﺸﺖ ﭘﺲ رﻓﺘﻪ در ﻣﻐﺮة ﺻﺨﺮة ﻋِﻴﻄﺎم ﺳﺎآﻦ ﺷﺪ٭ و‬
‫ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ در ﻳﻬﻮدا اُردُو زدﻧﺪ و در ﻟﺤَﻲ ﻣﺘﻔﺮّق ﺷﺪﻧﺪ٭ و ﻣﺮدان ﻳﻬﻮدا ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﺮا ﺑﺮﻣﺎ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮﻧﺮا ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ و ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻤﺎ آﺮدﻩ اﺳﺖ ﺑﺎو ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ٭ ﭘﺲ‬ ‫ﺑﺮﺁﻣﺪﻳﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ اﻳﻢ ﺗﺎ َ‬
‫ﺸ ْﻤﺸُﻮن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻳﺎ ﻧﺪاﻧﺴﺘﺔ آﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺑﺮ ﻣﺎ‬
‫ﺳﻪ هﺰار ﻧﻔﺮ از ﻳﻬﻮدا ﺑﻤﻐﺎرة ﺻﺨﺮة ﻋِﻴﻄﺎم رﻓﺘﻪ ﺑ َ‬
‫ﺗﺴﻠﻂ دارﻧﺪ ﭘﺲ اﻳﻦ ﭼﻪ آﺎر اﺳﺖ آﻪ ﺑﻤﺎ آﺮدي در ﺟﻮاب اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ ﺑﻨﺤﻮي آﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻤﻦ‬
‫آﺮدﻧﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺸﺎن ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮدم٭ اﻳﺸﺎن وﻳﺮا ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﻳﻢ ﺗﺎ ﺗﺮا ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ و ﺑﺪﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن در ﺟﻮاب اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرﻳﺪ آﻪ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻦ هﺠﻮم ﻧﻴﺎورﻳﺪ٭‬ ‫ﺑﺴﭙﺎرﻳﻢ َ‬
‫اﻳﺸﺎن در ﺟﻮاب وي ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺣﺎﺷﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺮا ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺪﺳﺖ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﻴﻢ ﺳﭙﺮد و ﻳﻘﻴﻨﺎً ﺗﺮا ﻧﺨﻮاهﻴﻢ‬
‫آُﺸﺖ ﭘﺲ او را ﺑﻪ دو ﻃﻨﺎب ﻧﻮ ﺑﺴﺘﻪ از ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺮﺁوردﻧﺪ٭ و ﭼﻮن او ﺑﻪ ﻟﺤَﻲ رﺳﻴﺪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن‬
‫از دﻳﺪن او ﻧﻌﺮﻩ زدﻧﺪ و روح ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ وي ﻣﺴﺘﻘّﺮ ﺷﺪﻩ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﺋﻴﻜﻪ ﺑﺮ ﺑﺎزوهﺎﻳﺶ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ آﺘﺎﻧﻲ‬
‫آﻪ ﺑﺂﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮد ﮔﺮدﻳﺪ و ﺑﻨﺪهﺎ از دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﻓﺮورﻳﺨﺖ٭ و ﭼﺎﻧﺔ ﺗﺎزة اﻻﻏﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ دﺳﺖ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﭼﺎﻧﺔ اﻻغ ﺗﻮدﻩ ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻮد را دراز آﺮد و ﺁﻧﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ هﺰار ﻣﺮد ﺑﺎ ﺁن آُﺸﺖ٭ و َ‬
‫ﺗﻮدﻩ ﺑﺎ ﭼﺎﻧﺔ اﻻغ هﺰار ﻣﺮد آﺸﺘﻢ٭ و ﭼﻮن از ﮔﻔﺘﻦ ﻓﺎرغ ﺷﺪ ﭼﺎﻧﻪ را از دﺳﺖ ﺧﻮد اﻧﺪاﺧﺖ و‬
‫ﺖ ﻟﺤَﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪ٭ ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺸﻨﻪ ﺷﺪﻩ ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ دﻋﺎ آﺮدﻩ ﮔﻔﺖ آﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﺑﻨﺪﻩ ات‬ ‫ﺁن ﻣﻜﺎﻧﺮا َر َﻣ ْ‬
‫اﻳﻦ ﻧﺠﺎت ﻋﻄﻴﻢ را دادي و ﺁﻳﺎ اﻵن از ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻤﻴﺮم و ﺑﺪﺳﺖ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎن ﺑﻴﻔﺘﻢ٭ ﭘﺲ ﺧﺪا آﻔّﻪ‬

‫‪21‬‬
‫ﺋﻴﺮا آﻪ در ﻟﺤَﻲ ﺑﻮد ﺷﻜﺎﻓﺖ آﻪ ﺁب از ﺁن ﺟﺎري ﺷﺪ و ﭼﻮن ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺗﺎزﻩ روح ﺷﺪ‬
‫از اﻳﻦ ﺳﺒﺐ اﺳﻤَﺶ ﻋﻴﻦ ﺣَﻘﻮّري ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪ آﻪ ﺗﺎ اﻣﺮوز در ﻟﺤﻲ اﺳﺖ٭ و او در روزهﺎي‬
‫ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﺮ اﺳﺮاﺋﻴﻞ داوري ﻧﻤﻮد٭‬
‫ـــــــــــ‬
‫ﺑﺎب ﺷﺎﻧﺰدهﻢ‬
‫ـــــــــــ‬
‫ﻏﺰﱠﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ آﻪ‬
‫ﻏﺰﱠﻩ رﻓﺖ و در ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺎﺣﺸﺔ دﻳﺪﻩ ﻧﺰد او داﺧﻞ ﺷﺪ٭ و ﺑﺎهﻞ َ‬ ‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﺑﻪ َ‬
‫و َ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﺑﺎﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﭘﺲ او را اﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮدﻩ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﺰد دروازة ﺷﻬﺮ آﻤﻴﻦ‬ ‫َ‬
‫ﮔﺬارﻧﺪ و ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻮن ﺻُﺒﺢ روﺷﻦ ﺷﻮد او را ﻣﻴﻜﺸﻴﻢ٭ و ﺷﻤﺸﻮن ﺗﺎ‬
‫ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺧﻮاﺑﻴﺪ و ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﻟَﻨْﮕﻬﺎي دروازة ﺷﻬﺮ و دو ﺑﺎهﻮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ‬
‫ﺣ ْﺒﺮُون اﺳﺖ ﺑﺮد٭ و ﺑﻌﺪ از ﺁن‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ آَﻨْﺪ و ﺑﺮ دوش ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺮ ﻗﻠﺔ آﻮهﻴﻜﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ َ‬
‫واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ زﻧﻲ را در وادئ ﺳُﻮرَق آﻪ اﺳﻤﺶ َدﻟِﻴﻠَﻪ ﺑﻮد دوﺳﺖ ﻣﻴﺪاﺷﺖ٭ و ﺳﺮوران‬
‫ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﻧﺰد او ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ وي را ﮔﻔﺘﻨﺪ او را ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ درﻳﺎﻓﺖ آﻦ آﻪ ﻗﻮّت ﻋﻈﻴﻤﺶ در ﭼﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫اﺳﺖ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ او ﻏﺎﻟﺐ ﺁﺋﻴﻢ ﺗﺎ او را ﺑﺴﺘﻪ ذﻟﻴﻞ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ و هﺮ ﻳﻜﻲ از ﻣﺎ هﺰار و ﺻﺪ ﻣﺜﻘﺎل‬
‫ﺸﻮن ﮔﻔﺖ ﺗﻤﻨّﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻤﻦ ﺑﮕﻮﺋﻲ آﻪ ﻗﻮّت ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ در‬ ‫ﺷ ْﻤ ُ‬
‫ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺘﻮ ﺧﻮاهﻴﻢ داد٭ ﭘﺲ َدﻟِﻴﻠَﻪ ﺑﻪ َ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن وﻳﺮا ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻣﺮا ﺑﻬﻔﺖ‬ ‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻴﺘﻮان ﺗﺮا ﺑﺴﺖ و ذﻟﻴﻞ ﻧﻤﻮد٭ َ‬
‫رﻳﺴﻤﺎن ﺗﺮ و ﺗﺎزﻩ آﻪ ﺧﺸﻚ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﻣﻦ ﺿﻌﻴﻒ و ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺋﺮ ﻣﺮدم ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ٭ و ﺳﺮوران‬
‫ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن هﻔﺖ رﻳﺴﻤﺎن ﺗﺮ و ﺗﺎزﻩ آﻪ ﺧﺸﻚ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد ﻧﺰد او ﺁوردﻧﺪ و او وﻳﺮا ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺖ٭ و‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬
‫آﺴﺎن ﻧﺰد وي در ﺣُﺠﺮﻩ در آﻤﻴﻦ ﻣﻴﺒﻮدﻧﺪ و او وﻳﺮا ﮔﻔﺖ اي َ‬
‫ﺁﻧﮕﺎﻩ رﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ را ﺑﮕﺴﻴﺨﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ رﻳﺴﻤﺎن آﺘﺎن آﻪ ﺑﺂﺗﺶ ﺑﺮﺧﻮرد ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﺷﻮد ﻟﻬﺬا ﻗﻮّﺗﺶ‬
‫ﺸ ْﻤﺸُﻮن ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ اﺳﺘﻬﺰاء آﺮدﻩ ﺑﻤﻦ دروغ ﮔﻔﺘﻲ ﭘﺲ اﻵن ﻣﺮا ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻩ‬ ‫درﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ٭ و َدﻟِﻴﻠَﻪ ﺑ َ‬
‫آﻪ ﺑﭽﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺮا ﺗﻮان ﺑﺴﺖ٭ او وﻳﺮا ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻣﺮا ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎي ﺗﺎزﻩ آﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ هﻴﭻ آﺎر آﺮدﻩ‬
‫ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﺿﻌﻴﻒ و ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺋﺮ ﻣﺮدان ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ٭ و َدﻟِﻴﻠَﻪ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎي ﺗﺎزﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ او را ﺑﺎ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ و آﺴﺎن در ﺣُﺠﺮﻩ در آﻤﻴﻦ ﻣﻴﺒﻮدﻧﺪ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺖ و ﺑﻮي ﮔﻔﺖ اي َ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺤﺎل ﻣﺮا اﺳﺘﻬﺰا‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ را از ﺑﺎزوهﺎي ﺧﻮد ﻣﺜﻞ ﻧﺦ ﺑﮕﺴﻴﺨﺖ٭ و َدﻟِﻴﻠَﻪ ﺑﻪ َ‬
‫ﻧﻤﻮدﻩ دروغ ﮔﻔﺘﻲ ﻣﺮا ﺑﮕﻮ آﻪ ﺑﭽﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮي او وﻳﺮا ﮔﻔﺖ اﮔﺮ هﻔﺖ ﮔﻴﺴﻮي ﺳ ِﺮ ﻣﺮا ﺑﺎ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ از‬ ‫ﺗﺎر ﺑﺒﺎﻓﻲ٭ ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻤﻴﺦ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﺴﺖ و وﻳﺮا ﮔﻔﺖ اي َ‬
‫ﺦ َﻧ َﻮ ْر ِد ﻧﺴّﺎج و هﻢ ﺗﺎر را ﺑﺮآﻨﺪ٭ و او وﻳﺮا ﮔﻔﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻲ آﻪ‬ ‫ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻩ هﻢ ﻣﻴ ِ‬
‫ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻣﻴﺪاري و ﺣﺎل ﺁﻧﻜﻪ دل ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮا اﺳﺘﻬﺰا ﻧﻤﻮدﻩ ﻣﺮا ﺧﺒﺮ‬
‫ﻧﺪادي آﻪ ﻗﻮّت ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ در ﭼﻪ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ٭ و ﭼﻮن او وﻳﺮا هﺮ روز ﺑﺴﺨﻨﺎن ﺧﻮد ﻋﺎﺟﺰ‬
‫ﻣﻴﺴﺎﺧﺖ و او را اﻟﺤﺎح ﻣﻴﻨﻤﻮد و ﺟﺎﻧﺶ ﺗﺎ ﺑﻤﻮت ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﺷﺪ٭ هﺮﭼﻪ در دل ﺧﻮد داﺷﺖ ﺑﺮاي‬
‫ﺳ ُﺘﺮَﻩ ﺑﺮ ﺳ ِﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ اﺳﺖ زﻳﺮا آﻪ از رﺣﻢ ﻣﺎدرم ﺑﺮاي ﺧﺪا ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺷﺪﻩ‬ ‫او ﺑﻴﺎن آﺮدﻩ ﮔﻔﺖ آﻪ ُا ْ‬
‫ام و اﮔﺮ ﺗﺮاﺷﻴﺪﻩ ﺷﻮم ﻗﻮّﺗﻢ از ﻣﻦ ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ و ﺿﻌﻴﻒ و ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺋﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ٭ ﭘﺲ‬
‫ﭼﻮن َدﻟِﻴﻠَﻪ دﻳﺪ آﻪ هﺮ ﺁﻧﭽﻪ در دﻟﺶ ﺑﻮد ﺑﺮاي او ﺑﻴﺎن آﺮدﻩ اﺳﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺳﺮوران ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻧﺮا‬
‫ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ زﻳﺮا هﺮﭼﻪ در دل داﺷﺖ ﻣﺮا ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮوران ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن‬
‫ﻧﺰد او ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﻧﻘﺪ را ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮد ﺁوردﻧﺪ٭ و او را ﺑﺮ زاﻧﻮهﺎي ﺧﻮد ﺧﻮاﺑﺎﻧﻴﺪﻩ آﺴﻲ را ﻃﻠﺒﻴﺪ و‬
‫هﻔﺖ ﮔﻴﺴﻮي ﺳﺮﺷﺮا ﺗﺮاﺷﻴﺪ ﭘﺲ ﺑﺬﻟﻴﻞ ﻧﻤﻮدن او ﺷﺮوع آﺮد و ﻗﻮّﺗﺶ از او ﺑﺮﻓﺖ٭ و ﮔﻔﺖ اي‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﺧﻮد را‬ ‫َ‬
‫ﻣﻲ اﻓﺸﺎﻧﻢ اﻣّﺎ او ﻧﺪاﻧﺴﺖ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از او دور ﺷﺪﻩ اﺳﺖ٭ ﭘﺲ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن او را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬
‫ﻏﺰﱠﻩ ﺁوردﻩ ﺑﺰﻧﺠﻴﺮهﺎي ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺴﺘﻨﺪ و در زﻧﺪان دﺳﺖ ﺁس ﻣﻲ آﺮد٭ و‬ ‫را آﻨﺪﻧﺪ و او را ﺑﻪ َ‬
‫ﻣﻮي ﺳﺮش ﺑﻌﺪ از ﺗﺮاﺷﻴﺪن ﺑﺎز ﺑﺒﻠﻨﺪ ﺷﺪن ﺷﺮوع ﻧﻤﻮد٭ و ﺳﺮوران ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﺊ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮاي ﺧﺪاي ﺧﻮد داﺟﻮن ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪ و ﺑﺰم ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ زﻳﺮا ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﺪاي ﻣﺎ دﺷﻤﻦ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮﻧﺮا ﺑﺪﺳﺖ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮدﻩ اﺳﺖ٭ و ﭼﻮن ﺧﻠﻖ او را دﻳﺪﻧﺪ ﺧﺪاي ﺧﻮد را ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‬ ‫َ‬

‫‪22‬‬
 ‫زﻳﺮا ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﺪاي ﻣﺎ دﺷﻤﻦ ﻣﺎ را آﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﺎ را ﺧﺮاب آﺮد و ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﺎ را آُﺸﺖ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﺎ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮﻧﺮا ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﺎزي آﻨﺪ ﭘﺲ‬ ‫ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮدﻩ اﺳﺖ٭ و ﭼﻮن دل اﻳﺸﺎن ﺷﺎد ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ َ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮﻧﺮا از زﻧﺪان ﺁوردﻩ ﺑﺮاي اﻳﺸﺎن ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﺮد و او را در ﻣﻴﺎن ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﭘﺎ داﺷﺘﻨﺪ٭ و‬ ‫َ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﺑﻪ ﭘﺴﺮي آﻪ دﺳﺖ او را ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ ﮔﻔﺖ ﻣﺮا واﮔﺬار ﺗﺎ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﺋﻴﺮا آﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﻳﻢ‬ ‫َ‬
‫ن‬
‫اﺳﺖ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮدﻩ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ٭ و ﺧﺎﻧﻪ از ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﭘُﺮ ﺑﻮد و ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮورا ِ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮﻧﺮا ﺗﻤﺎﺷﺎ‬
‫ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن در ﺁن ﺑﻮدﻧﺪ و ﻗﺮﻳﺐ ﺑﺴﻪ هﺰار ﻣﺮد و زن ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺑﺎزئ َ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن از ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮدﻩ ﮔﻔﺖ اي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳَ ُﻬﻮَﻩ ﻣﺮا ﺑﻴﺎد ﺁور و اي ﺧﺪا اﻳﻦ‬
‫ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ٭ و َ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن دو‬
‫ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺮا ﻗﻮّت ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻳﻚ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﺮاي دو ﭼﺸﻢ ﺧﻮد از ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺑﻜﺸﻢ٭ و َ‬
‫ﺳﺘﻮن ﻣﻴﺎﻧﺮا آﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﻮد ﻳﻜﻴﺮا ﺑﺪﺳﺖ راﺳﺖ و دﻳﮕﺮﻳﺮا ﺑﺪﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮ‬
‫ﺷ ْﻤﺸُﻮن ﮔﻔﺖ هﻤﺮاﻩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺑﻤﻴﺮم و ﺑﺎ زور ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺮوران و‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﻧﻤﻮد٭ و َ‬
‫ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﺊ ﺧﻠﻘﻲ آﻪ در ﺁن ﺑﻮدﻧﺪ اﻓﺘﺎد ﭘﺲ ﻣُﺮدﮔﺎﻧﻴﻜﻪ در ﻣﻮت ﺧﻮد آُﺸﺖ از ﻣﺮدﮔﺎﻧﻴﻜﻪ در‬
‫زﻧﺪﮔﻴﺶ آُﺸﺘﻪ ﺑﻮد زﻳﺎدﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ٭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮادراﻧﺶ و ﺗﻤﺎﻣﺊ ﺧﺎﻧﺪان ﭘﺪرش ﺁﻣﺪﻩ او را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و‬
‫او را ﺁوردﻩ در ﻗﺒﺮ ﭘﺪرش ﻣﺎﻧُﻮح در ﻣﻴﺎن ﺻُﺮﻋَﻪ و اَﺷْﺘﺄول دﻓﻦ آﺮدﻧﺪ و او ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﺮ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ داوري آﺮد٭‬

‫‪23‬‬