‫ځوروونکی‬

‫‪ .۱-۱‬مازدیګر او ماښام‬

‫معصومې د اوسپنيز بکس پر سر ایښې هېندارې ته کتل‬

‫یررې د‬ ‫او کرررار کرررار یررې پرره ویښررتو کررې مررن تېررراو ‪ .‬پرره ر ې‬
‫خپلو ویښتو سپين تارونه په تورو کې پټ کړل خرو سرپين ویښرته‬
‫یې لکه شرله سروالګر رې هریره یرې وشرړې دد بيرا در رو شر‬
‫بېرته راښکار شول‪ .‬لره دې سرر یرې پره تنردي کرې ورون ې راپيردا‬
‫شوې‪.‬‬
‫ورېندارې یې د همدې سپينو ویښرتانو پره و ره یرو ځلر‬
‫پيغور ورکړد و «وشرمېږ سرر دې سرپين شرو پره کرور کرې ز‬
‫شرروې‪ ».‬معصررومې سررتروې تنګررې کررړې هېنرردارې ترره یررې پرره ځيررر‬
‫وکتررل ځرراس سررر وبونگېررد ‪« :‬دا ویښررتاس خررو مررې هىررې خررداد‬
‫شرمول ‪ .‬که نه نو په عمر کې خو دومرر زیاتره نره یر ‪ .‬پررر مرې دې‬
‫ایله همدا سپين ویښته یې په ميراث راپاتې دد‪.‬‬ ‫خداد وبخښ‬
‫هغه دد ورور خو مې ې نود ځواس و ې په عىکرۍ کې و رې نري‬
‫سر یې سپين شود و‪».‬‬

‫‪1‬‬
‫په هېندار کې یې خپل مخ ته وکتل ځاس سر یې وویرل‪:‬‬
‫«په رنگ کې خو دومر بد نه ی ‪ .‬سپينې خو هىې بې مرالگې وي‪.‬‬
‫همداسې غن رنگه ښه ی ‪».‬‬
‫یې د پوزې سر تره ونيرو خولره او نيمره پروز یرې پ ره‬ ‫ې‬
‫شررو ‪ .‬پرره هېنرردار کررې غ ررې تررورې سررتر ې د ګررې پرروزې پرره سررر‬
‫بانرردې ښررکارېدې‪ .‬او د باڼرره یررې د سررتروو شرراوخوا ترره لکرره پيررر‬
‫داراس وې وو‪ .‬سر نښتې ځيږې وروځې یې لکه د ووربت وزرونه‪.‬‬
‫یې رې ایىرته کرړ‬ ‫معصومه موسکۍ موسکۍ کېدله؛ خو ې‬
‫خندا یې مرور شو ‪ .‬پر تنردي یرې رون ې راغلرې‪ .‬پرېرړې غوښرنې‬
‫شونډې یې سر راټولې شوې او د پاسنۍ ژامې راوتلرې دا ې یرې‬
‫یرې ورتره ورو‬ ‫پ ې کړې‪ .‬سر یې وځړېد تيونو ته یې پام شو‪ .‬ې‬
‫او د شنو پنجاب کاليو له پاسه یې کچ مېچ کړل‪ .‬ووتې یې له نریرو‬
‫پوښررتيو سررر ولګېرردې او پرره ورغررو کررې یررې وا تيونرره د پېرکيررو‬
‫لپررار د پېررړو پرره انررداز ‪ .‬همزولررې وریررادې شرروې لرره غ ررو راغو‬
‫تيونو سر ‪ .‬یوازې دا ې پاتې و همزولې ټولې واد شوې وې‪ .‬هر‬
‫یو یې د درېو ‪ -‬یلورو اوېدونو یښتنه و ‪.‬‬
‫له داېنه د پښو ښکالو راغی‪ .‬ژر یې تور پړونی پر سر وا او او له‬
‫ځانه یې تاو کړ‪ .‬د من له غاښونو یې خپل تل شوي ویښته راټرول‬
‫پرره دویم ره وترره سررر‬ ‫پررر ورغرروي یررې د ښ ر ې‬ ‫کررړل‪ .‬د ر ې‬
‫راوپېچل‪ .‬هېندار یې بېرتره پره بکرس کرې کېښرود ‪ .‬بکرس تره یرې‬
‫قلررو وروا رراو او د صررندلۍ ېنرردې ررې پررر سررر یررې بړسررتنې او‬
‫نيالۍ کتار وې پورې وواهره‪ .‬د امىرکو لره رختره رو شرود‬
‫یادر یې پر کاليو باندې وغو او ‪.‬‬

‫‪2‬‬
 ‫ور خرررش شررو‪ .‬د ببررو وک کلررو ېسررونه لرره بررډ وهلررو لىررتوڼو سررر‬
‫راښکار شول‪ .‬د نياليو له سر یرې رومرال راواخيىرت او مرخ ې‬
‫یې ورباندې وک کړل‪ .‬له دېوالره راځړېردلی د شرررنجيو راد نمراز‬
‫یررې راکښررته کررړ‪ .‬د معصررومې لرره ینګرره بررر تېررر شررو ‪ .‬تينرردی یررې‬
‫وخو نژدې پړ مخې لوېدلې و ‪ .‬معصومه ژر ورپایېد ‪ :‬ببرو! یره‬
‫وشول؟‬
‫ببو د پښې په ووتو بانردې د ټغرر راوتلر تارونره هروار کرړل ویرې‬
‫ویل‪ :‬هېڅ پښه مې بند شو ‪.‬‬
‫معصومې من د کوټې د یوازینۍ لو ې کړکرۍ لره پاسره‬
‫کرې‬ ‫ې سيوري خوا ته و کېښرود‪ .‬ترل شروي ویښرته یرې پره ې‬
‫ټينرگ ونيررول‪ .‬لرره کرروټې را ووتره‪ .‬د سررراد د دیوالرره خرروا ترره ې او‬
‫ویښته یې د خښتو تر من په یو اود کې وټومبل‪.‬‬
‫یو شېبې هماغلته ودرېد ‪ .‬د اودنو اوازونو ته یرې غرو‬
‫ې د کابل لره سروېل او لمرر خاتره خرواوو راپورتره کېردل‪ .‬د‬ ‫ونيو‬
‫کلولرره پېررتې غونررډۍ یررې د سررتر و مخرره ه کررړې و ځکرره خررو د‬
‫اودنو دو ې او لمبې ورته نره ښرکارېدلې‪ .‬دلتره هر داسرې یره نره‬
‫وو ې په لېدلو یې د سړي ز خوشحاله شر خرو بيرا هر د کروټې‬
‫تر تيارې ښه وو‪ .‬کوټې ته لمر نه ورته او دېوالونه یرې یروازې اخېرړ‬
‫شوي وو رنگ شوي نه وو‪ .‬لکه شګلنه ځمکه ې پر سرر یرې اوبره‬
‫نه ت کېږي دا بې رنګه دېوالونه هر د رڼرا ترږي وو رڼرا بره پره کرې‬
‫ورکېدله ته وا رڼا یرې خو لره‪ .‬د کروټې نيمرای برخره لره غرول ترر‬
‫لوښرو هکره و او ایلره پره‬ ‫ته پورې په نيراليو بړسرتنو او اارا‬
‫کې د درې په درې زو ځاد پاتې و‪ .‬د کوټې له ته ښرکارېدل رې‬

‫‪3‬‬
‫خاوند یې کوم بېوزلی انىاس و ځکه رې ې ي (دسرتکونه) یرې لره‬
‫یررو بلرره سررر لرررې ا ررول وو‪ .‬ېرترره ررې درې ې ي پکررار وو دو‬
‫دانې‪ .‬د ې و پر سر د د و او تخترو پرر ځراد د ولر یرانگې او کرا‬
‫وا ښاخونه له پاڼو سر ‪ .‬ځاد ځاد خ ې ترې ېندې راوتلې وې‪.‬‬
‫کېښررود‬ ‫معصررومې لمررر ترره ایښررې د اوبررو پرره هبکررو ې‬
‫نره و رې د‬ ‫تړمې وې‪ .‬د من پره مرازدیګري لمرر کرې نرور د دې و‬
‫دوې په هبکو کې اوبه ورمې کړي‪ .‬هبکې یې راواخيىتې او بېرتره‬
‫پره‬ ‫کوټې ته ې ‪ .‬د کوټې له ور سر وخرت یرې هبکرې سرر ینر‬
‫کېښرودې‪ .‬د صرندلۍ لره ېنردې یرې ز کمپلره راوایىرته او‬ ‫ین‬
‫هبکې یې ورباندې پ ې کړې رې د سراار اوداسره تره ترودې پراتې‬
‫ش ‪.‬‬
‫مور یې د مازدیگر لمون خرش کړد و‪ .‬مخ قبلې ته پر راد نمراز‬
‫ناسررته و او د او دو لر ينررو تىرربو دانررې یررې ا ولررې‪ .‬پوښررتنه یررې‬
‫وکړ ‪ :‬لورې! د باندې یه خبرې وې؟‬
‫_ نور به نو یه وي‪ .‬بيا سر ښکر په ښکر دي‪ .‬سر دم غوبرل‬
‫یې و دد‪.‬‬
‫_ په کوم ځاد کې درمالومېږي که نه؟‬
‫_ نه ببو! لکه کارته نو خواته ې وي‪.‬‬
‫ت ته یې وکتل او ویې ویل‪ :‬خداد دې‬ ‫ببو سر پورته کړ‬
‫خير کړي‪ .‬دا ورور خو دې هېر ځنډ وکو‪.‬‬
‫_ غ یې مه کو ‪ .‬خداد مارباس دد رابه ش ‪.‬‬

‫‪4‬‬
 ‫ې یرو یره سرر‬ ‫ببو لږ ها خوا ته شو ‪ .‬د اد نماز کښته سر یې‬
‫راټررول شررود و بېرترره س ر کررړ او معصررومې ترره یررې وویررل‪ :‬سررتر ه‬
‫رالوېږي راشه لمون دې وکه‪.‬‬
‫دا په لمان ه وې و رې د ور غنجرا شرو ‪ .‬ترر لمان ره وروسرته‬
‫یې د صندلۍ له سر یو کمپله راواخيىته‪ .‬وترې ته راووته‪ .‬ببرو‬
‫د و ې نياليچې پر سرر ناسرته و ‪ .‬د اومرو خښرتو دېروال تره یرې هه‬
‫لګولې تىبې یې ا ولې‪.‬‬
‫معصومې کمپله ورباندې وا وله‪ .‬بېرته کوټې خوا ته ې او ژر له‬
‫یو بالښت سر راغلره‪ .‬ببرو مخرې تره کرږ شرو دا یرې شرا تره ورتره‬
‫بالښت کېښود‪.‬‬
‫ببو وویل‪« :‬ښاد شې لورې راځه کېنه»‬
‫د دوا و ستر ې د انګړ په د کې ښخې وې‪ .‬داسرې غلرې وې لکره‬
‫دو نا اشنا کىاس ې یو د بل په ژبه سر نه پروهېږي‪ .‬یرو نري ځرل د‬
‫ببو غږ اورېدل کېد ې د تىبو په ا ولو یې «یا رحمن یرا رحري »‬
‫داسې ویل لکه د خو من انىاس زوېروي‪.‬‬
‫معصومې سر پر زنګانه کېښود او له پښو یې ېسونه تاو کړل پره‬
‫کرار غږ یې د حمز بابا دغه بيت زمزمه کړ‪:‬‬
‫شوويرې د خپل زنګوس د پاسه خوند کا‬
‫خو د خو لپار ستا زنګوس په کار دد‬
‫رڼررا خپلرره لمررن ټولولرره‪ .‬لمررر ه ر د معصررومې غونرردې سررر د غررر پررر‬
‫زنګانه ایښی و‪ .‬ببرو او لرور یرې هماغىرې غلرې وې ترر هغرې رې د‬
‫مر اذاس دغه وپتيا ماته کړ ‪.‬‬

‫‪5‬‬
‫اد نمازونره راو ل‪.‬‬ ‫معصومه پایېد له کوټې یخه یې دو زا‬
‫لمون ونه یرې هماغلتره وکرړل‪ .‬معصرومې لمرون ژر خررش کرړ او‬
‫بېرته مخ دروازې خوا ته کېناسته؛ خو مور یې پره ناسرته ې نفلونره‬
‫کول‪ .‬تيار وار په وار سر زیاته شو ‪ .‬معصرومې غرږ وکرړ‪ :‬ببرو برس‬
‫دد په تيار کې لمون نه کېږي د سجدې ځاد نه درمالومېږي‪.‬‬
‫ببو سرم وورځراو خرو دعرا یرې هر د لمان ره پره شراس او د شرو‬
‫لکه مزدور ې د خپلې ااا ه کرارۍ د پيىرو پره سرر نرې ووهر ‪.‬‬
‫ځند وروسته یې لپه کړي ېسرونه پرر مرخ راتېرر کرړل‪ .‬هماغىرې پره‬
‫تره ورسراو ‪ .‬ځراس‬ ‫ناسته راویښېد او ځاس یرې د معصرومې ینر‬
‫یې راغونرډ کرړ م ونره یرې پره ورغروو بانردې وسرولول‪ .‬معصرومه‬
‫کې یې تور شرړۍ‬ ‫پایېد کوټې ته ې ‪ .‬ې بېرته راغله په ې‬
‫تره کېناسرته‬ ‫و ‪ .‬د ببو پر او و یې وغو وله‪ .‬پخپله ه د هغې ین‬
‫او پښې یې ترر کمپلرې ېنردې پ رې کرړې‪ .‬ببرو کمپلره پورتره راکر‬
‫کړ تر ستون په کې ننوته‪.‬‬
‫تيار لکه وېر خورېدله او شېبه پره شرېبه زیاتېدلره‪ .‬ببرو ځراس سرر‬
‫لګيا و خوله یې ښورېدله لکه کومه دعرا یرې رې ویلره‪ .‬یرو نري‬
‫ځل یې له خولې یخره «خيرر کرې خدایره» «خدایره تره ماربانره یرې»‬
‫راوتل‪.‬‬
‫نژدې و ې تيار لرې او نژدې هر یه تر سرتون تېرر کرړي رې را‬
‫ور وټکاو ‪ .‬دوا او ت پایېدې‪ .‬مال له داېنه غرږ وکرړ‪ :‬ککرۍ‬
‫ز به یې و ورم‪.‬‬

‫‪6‬‬
‫هغرررود هماغلتررره ودرېررردې او ېرې تررره یرررې سرررتر ې و نرررډلې‪ .‬د‬
‫لررروين ور غنجررا پورترره شررو ‪ .‬د بایىرريکل ټيررر لرره ور راتېررر شررو‪.‬‬
‫معصومې وویل‪ :‬هغه دد ېې مې شکر په خير راغی‪.‬‬
‫کېښود مخرې خواتره لرږ کرږ شرو ویرې‬ ‫ببو پر تندي باندې ې‬
‫ویل‪ :‬ز خو یې نه وین ‪.‬‬
‫ابراهي په کرار لره خپرل بایىريکل سرر انگرړ تره راننرو ‪ .‬لره نررۍ‬
‫ېرې راتېر شو‪ .‬وترې تره نرژدې یرې بایىريکل د دېوالره ینرگ تره‬
‫ودراو ‪.‬‬
‫ببو ورغږ کړ‪ :‬زویه په خير راغلې؟‬
‫یو ستړي غږ ځوا ورکړ‪ :‬خير یوسې ببو‪.‬‬
‫ونيو او ابراهي یې له کنجوغې یخه رابړي‬ ‫مال بایىيکل ټين‬
‫پړد خرش کړ‪ .‬لود لروين صندوق یې په کرار راکښرته کرړ او پرر‬
‫ځمکه یې کېښود‪.‬‬
‫ببو معصومې ته کړ ‪ :‬هله ېن ين ولګو ‪.‬‬
‫معصومې د کروټې خروا تره ورمنرډ کرړ ‪ .‬بېرتره لره لګېردل ېن رين‬
‫سر راووته‪ .‬د زا لروين صندوق له یو سر ابراهي او لره برل سرر‬
‫یررررې مررررال نيررررولی و او سرررروکه سرررروکه د داېس خواترررره رواس وو‪.‬‬
‫معصررومه یررې مخررې ترره رڼررا کولره‪ .‬مررال صررندوق د دود تررر کرروټې‬
‫پورې ورساو ‪ .‬صندوق یې په کرار په ځمکه کېښود ویې ویل‪ :‬د‬
‫ې دومر دروند شود؟‬ ‫اکا زو! یه دې په کې ا ول‬
‫ابررراهي سررتمی وکررې ‪« :‬لوښر دي‪ .‬ېرترره؟ کېنرره هوهۍ همدلترره‬
‫وخور »‬

‫‪7‬‬
‫مال له ور سر ودرېد شا ته یې وکترل ویرې ویرل‪« :‬تره دې دمره‬
‫و که ز به وروسته راش ‪».‬‬
‫معصومې ېن ين د ابراهي مخې ته کېښرود‪ .‬ېې یرې د صرندوق لره‬
‫زن ير نيلون مزد خرش کړ‪ .‬سرپوښ یې لررې کرړ او د ينر او‬
‫ناشررکن لوښررو پرره راایىررتلو لگيررا شررو‪ .‬معصررومې ژر ژر لوښرر‬
‫راواخيىتل او د کړکۍ تاخچې ته یې ورپورته کړل‪.‬‬
‫ببررو ه ر لىررتوڼ بررډ ووهررل‪ .‬شررياس یررې سررر ځرراد پرره ځرراد کررړل‪.‬‬
‫ابررراهي هماغلترره د غررول پرره مررن کررې وغ ېررد‪ .‬معصررومې ورترره‬
‫بالښت راواخيىت‪ .‬هغه سر پورته کړ او په بالښت یې سر ولګراو ‪.‬‬
‫ببو پوښتنه وکړ ‪ :‬زویه لمون دې کړد؟‬
‫ابراهي سو اسویلی وایىت‪ :‬نه ببو کال مې بې لمان ه شوي‪.‬‬
‫اواز یې هېر ستړد و د زويروي په شاس‪ .‬ببو ورته په ځيرر وکترل‪.‬‬
‫د خررت کي رره او او دوا لىررتوڼ یررې پرره تررورو وینررو ککررړ وو‪.‬‬
‫ورتېرر‬ ‫او ته پایېد ورنرژدې شرو ‪ .‬پرر او ې او ېسرونو یرې ې‬
‫کړ‪ .‬په ویښتانو کې یې وتې تېرې کړې‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬ببو! ری روغ ی ‪.‬‬
‫ببو په لړزاند غږ پوښتنه وکړ ‪ :‬مور دې ومر و زویه ژوبل خو به‬
‫نه یې؟‬
‫د ابراهي پر و و شونډو نررۍ موسرکا تېرر شرو ویرې ویرل‪ :‬نره‬
‫ببو هېڅ بر نه ی وهلی‪.‬‬
‫‪ -‬بر دې د سر دښمن ووه ‪ .‬نو دا وینې؟‬
‫‪ -‬د بل ا وینې دي‪ .‬بيا به یې کيىه درته وک ‪.‬‬

‫‪8‬‬
 ‫کرې کاشروغه ویرخولره او رير‬ ‫معصومې د ایو په رير‬
‫رراد‬ ‫ترره کېښررود‪ .‬ویررې ویررل‪ :‬ېې دغرره خررو‬ ‫یررې د ابررراهي ینرر‬
‫ویښه دمه به دې و ک ‪ .‬سور نه دد‪.‬‬
‫ابرررراهي ېسرررونه پررره غرررول تکيررره کرررړل پررره کررررار راکېناسرررت‪ .‬د‬
‫کېناستو پر وخت یې د مخ وون ې زیاتې شوې‪.‬‬
‫معصومې بالښت ورته س کړ‪ .‬د هه ولګوله غرا یرې تراز کرړ ‪.‬‬
‫په وترو‬ ‫ې‬ ‫له غا ې یخه یې تور او سپين دسمال لرې کړ‪ .‬د‬
‫یرې پترري نيولرو‬ ‫رير‬ ‫یې ستر ې وموښرلې‪ .‬برې ېسرت روسر‬
‫پره‬ ‫شونډو ته ونيو‪ .‬د ایو یو غړپ یې رې وکرړ نرور یرې ورېر‬
‫یې‬ ‫وېر‬ ‫یې په یو سا ویښل او ت‬ ‫سر پورته کړ‪ .‬ټول وېر‬
‫معصومې ته ونيو‪.‬‬
‫‪ -‬نورام درته راو م‪.‬‬
‫‪ -‬که یو بل وېرس راکې بد به نه وي‪.‬‬
‫پښې یې وغ ولې ستر ې یې پ ې کړې‪.‬‬
‫ببو یو شېبې په وپه خوله ورته وکترل بيرا یرې لره کړکرۍ بارر تره‬
‫وکتل‪ .‬هریه په تر مو کې هو شروي وو‪ .‬پره نرمره غرا یرې ورغرږ‬
‫کړ‪ :‬زویه!‬
‫ابراهي ستر ې وغړولې‪ .‬په کرار یې مخ ببو خوا ته کړ‪ .‬ببو خپله‬
‫خبر وغ وله‪ :‬زرمينې ‪...‬‬
‫ابراهي یې خبر ورغویه کړ ‪ :‬هو ریښتيا ېرته د ؟ ې راغلرې نره‬
‫د؟‬
‫_ نه ورور یې راغلی و‪ .‬ویل یې ې نن شپه بره هماغلتره وي‪ .‬تره‬
‫یې غوښتی یې‪.‬‬

‫‪9‬‬
‫معصومې وویل‪ :‬ېې! په بدنۍ کې مې درتره ترودې اوبره ا رولې‬
‫دي‪ .‬امې دې هماغلته په تېنا کې دي‪.‬‬
‫ابراهي په کرار پایېد‪ .‬له کوټې یخه وو ‪.‬‬
‫معصومې وویل‪ :‬ببو و ې خو به نه یې؟‬
‫بيررا برره یررې‬ ‫‪ -‬نرره لررورې‪ .‬صرربر وکرره ررې ېې دې پرره خيررر ې ش ر‬
‫وخورو‪.‬‬
‫یرې پره ترن کرې وو‪ .‬پره‬ ‫ې بېرته راغی سپين خت پرترو‬ ‫ابراهي‬
‫سر یې ویښتاس س کړل‪ .‬د واسکټ له يبه یې د قل غونردې‬ ‫ې‬
‫او د نرد ېس یراغ راوایىت‪ .‬ویې لګاو بېرته یې مړ کرړ‪ .‬ویرې‬
‫ویل‪ :‬ببو ز به نو ې ش ‪.‬‬
‫‪ -‬همداسې ځې؟‬
‫‪ -‬ولې؟‬
‫‪ -‬و زویه یخ دد‪ .‬یا دې پ و واخله یا دې بنياس واغوند ‪.‬‬
‫معصومې ورته د کاليو له سر خړ پ و راواخيىت‪ .‬د ځراس پره کرې‬
‫ورپىرې رهر‬ ‫راونغا او له کوټې وو ‪ .‬معصومه ېن ين پره ې‬
‫شو ‪.‬‬

‫‪11‬‬
 ‫‪ .۲-۱‬د ېرې کيىه‬
‫ینګرره ررې ابررراهي د کرروټې پرره بررر سررر کررې پررر ګررې توشررکې‬
‫کرې‬ ‫کېناست د زرمينې و وکر ورور بردن او يلمچر پره ې‬
‫راغررری او ېسرررونو تررره یرررې اوبررره وا رررولې‪ .‬دسرررترخواس وېرررړ شرررو‪ .‬د‬
‫زرمينې خور او وریندارې پره یرو شرېبو کرې د وریجرو غرورۍ او د‬
‫غوښې او کچاېنو د زیمنې تال پر دسترخواس کېښودل‪ .‬ترکرارۍ‬
‫ررې نررور کلرره برره پ ره‬ ‫او د مىررتو کاسررې ه ر راورسررېدې‪ .‬ابررراهي‬
‫خورای کې ښه تکړ و ژر شا ته شو‪.‬‬
‫خبير وویل‪ :‬نيىه کنه تا خو هېڅ شی ونه خو ‪.‬‬
‫مور یې له هغې خوا ورغږ کړ‪ :‬غوښې خو همداسې پاتې شروې ترا‬
‫ام ورنه وو ‪.‬‬ ‫خو بيخ ې‬
‫ابراهي په موسکا سر وویل‪ :‬ز ته مې نه کېرږي‪ .‬رې رښرتيا شر‬
‫ستړد ی ‪.‬‬
‫د زرمينررې پېغلررې خررور ترره یررې وکتررل‪ :‬ولېررن خررور کررې! مررا ترره برره‬
‫داسررې یررو ښرره تررریخ رراد را ررو ک رې‪ .‬کېنرره هوهۍ دې وخررور‬
‫وروسته به یې راو ې‪.‬‬
‫کو وامونو د ور خوا ته روانه و ویې ویرل‪ :‬خيرر دد‬ ‫ولېن په‬
‫اد تيار په ترموز کې لرو‪.‬‬ ‫ېې‬
‫خبي رر ورترره د مىررتو کاسرره ورنررژدې کررړ ‪ :‬ترره خررو ونيىرره دا مىررتې‬
‫ویکه‪ .‬د کور مىتې دي پوهري نه دي‪.‬‬
‫ابرررراهي کاسررره ورپورتررره کرررړ ‪ .‬درې – یلرررور کاشررروغې یرررې ځنرررې‬
‫وخو ې‪ .‬کاسه یې بېرته پر دسترخواس کېښود ‪.‬‬

‫‪11‬‬
‫ولېن یې مخې ته په ين پياله کې راد کېښرود‪ .‬پره مړونرد کرې‬
‫یې بنګړي وشرنګېدل‪ .‬له غ ې کریىتال شررین دانرۍ نره یرې یرو‬
‫اکلېټ راواخيىت‪ .‬زېړ پوستکی یې ې د غوا عکرس وربانردې‬
‫و ایىته کړ‪ .‬اکلېټ یې پره ورغروي کرې د اوښر مخرې تره ونيرو‪.‬‬
‫اکلېرررټ واخيىرررت ویرررې ویرررل‪« :‬ښررراد شرررې خرررورکۍ‬ ‫ابرررراهي‬
‫ژوندې دې وې»‬
‫زرمينې ورغږ کړ‪ :‬سړیه! مبارک نه ورکوې؟‬
‫ابراهي ورته وکتل‪ :‬د یه ش ؟‬
‫‪ -‬نه یې وینې؟ بنګړي یې اخيىت دي‪.‬‬
‫کې شپږ دانې د سرو زرو بنګړي د ک ور کميس تر‬ ‫د ولېن په ې‬
‫لىتوڼ ېندې د ويس رڼا ته ځلېدل‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬اوهو مباری مباری‪.‬‬
‫د ولېن خوله له خندا نه راټولېد ویې ویل‪ :‬کبير ېې مې له لنډنه‬
‫رالېږل دي‪.‬‬
‫دستر خواس ې ټول شو خبير پوښتنه وکړ ‪ :‬خير خو به و؟ ینگه‬
‫ناوخته شوې؟‬
‫ې پښرې یرې غ رولې وې سر کېناسرت‪ .‬د واسرکټ لره‬ ‫ابراهي‬
‫يبرره یررې د «مونررډ» سررگرټو دبرری راوایىررت‪ .‬یررو سررگر یررې ترررې‬
‫ویې لگاو ‪ .‬غا یې تراز کرړ ‪ .‬شرنې سرتر ې یرې تنگرې‬ ‫راوکي‬
‫کررړې‪ .‬بررې لرره دې ررې خبيررر ترره ورو رروري ویررې ویررل‪ :‬ورور لرره!‬
‫کيىه هېر او د د ‪ .‬لىيتوس ته تللری وم‪ .‬هرا زمرو د برام ېر خرو‬
‫دې ليدلې و کنه؟ هلته راکټ لگېدلی و‪.‬‬
‫خبير وویل‪ :‬ورانی خو به یې هېر نه وي کړد؟‬

‫‪12‬‬
‫ابراهي په دې من کې له خپل سگرټه لوخړې پورتره کرړې ویرې‬
‫ویل‪ :‬نه خداد ورباندې ضل کړد‪ .‬بس یو یو ې ي یې مرا کرړي‬
‫وو‪ .‬کوټو ته یې داسرې هېرر تراواس نره و رسرولی‪ .‬هغره یره کروې رې‬
‫شرود ټرول مىر دېگونره یرې‬ ‫کوم ظال غل مو پرر لوښرو ورپرې‬
‫و ي دي‪.‬‬
‫هغه په ايرز‬ ‫زرمينې غږ وکړ‪ :‬وي خدایه! هغه زما ين لوښ‬
‫کې ‪...‬‬
‫ابراهي یې پره خبررو کرې ولوېرد‪ :‬غر یرې مره کرو هغره یرې نره وو‬
‫رامې و ل‪.‬‬ ‫موندل‬
‫پرره وتررو یرې نرررۍ یرر وموښررله او خپلررې خبرررې یررې‬ ‫د ر ې‬
‫وغ ولې‪ :‬ين او ناشکن لوښ مې کرارټن کرې وا رول‪ .‬لرس لرس‬
‫نيمې بجې به وې ې له کور راووت ‪.‬‬
‫زرمينه یې بيا په خبرو کې ولوېد ‪ :‬نو تر اوسه پورې ېرته وې؟‬
‫ابررراهي ورترره بررد بررد وکتررل خررو بېرترره یررې کيىرره شرررو کررړ ‪ :‬د‬
‫لىيتوس په سړی باندې هاوانونه لگېدل نو د ویىل اباد(واصرل‬
‫اباد) په کویو را ډ شوم‪ .‬ز خو دا دومر وخت کې ها خواته نره وم‬
‫تللرری‪ .‬ټررول کورونرره نررگ شرروي‪ .‬د ررا درواز نېررته د ررا دېرروال‬
‫نړېدلی‪ .‬خو مرلب روغ کور به په کې پيدا نه کې‪ .‬په کویرو کرې نرو‬
‫بن ادم یه ې ې په نوم ژونردد سرارد نره ښرکاري‪ .‬وپره وپتيرا‬
‫د ‪ .‬یو ني ځاد کې ټوپکياس وینې رې د خلکرو کړکرۍ یرا دروازې‬
‫د نگلو د رابریکې‬ ‫یې په او و کړې دي‪ .‬خير دغىې رواس ی‬
‫شا ته رسېدلی وم ې ا راباندې غږ وکو «ودرېژ »‪ .‬کتل مرې رې‬
‫لرره ررابریکې یخرره دو ټوپکرروال رامنررډې وه ر ‪ .‬تررریس دار او د‬

‫‪13‬‬
‫کندهاري ختونه یې په تن پایڅې یې بډ وهلې سيلور بوټونه یې‬
‫پرررس قرررا پررره پښرررو کرررړي کرشرررينکو ونه یرررې ځو نرررد نيرررول‬
‫راورسېدل‪.‬‬
‫دې وخت کې زرمينې وارخررا غونردې وویرل‪ :‬پيىرې خرو بره یرې‬
‫درنه نه وي اخيىتې؟‬
‫ابراهي ورته تندد تریو کړ‪ :‬بابا خبرو ته خو مې پرېږد ‪.‬‬
‫بېرته یې مخ خبير ته وا او ‪ :‬نو ورور له لىرتوڼ یرې برډ وهلر‬
‫دا د بر غوندې سرې ستروې‬ ‫دي‪ .‬دا او دې خيرنې ی ې یه وای‬
‫دا په ېسونو او مړوندونو باندې په شنه رنگ د مرار‬ ‫یې یه وای‬
‫و لړم عکىونه‪ .‬س دم ځناور وو‪.‬‬
‫راته ویې ویل ې درځه‪ .‬ې هر یه مې ورته زارۍ وکړې پرې یې‬
‫نه ښودم‪ .‬د دود یو کس مخکې شو ز ورپىې او دا بل یرې پره مرا‬
‫پىرررې رواس شرررو‪ .‬برررار مرررې درونرررد دد او ېر داسرررې خرابررره رررې‬
‫دخښتو د ښيښو ټوټې دي د کانکرې و ټروټې دي رې هررې خروا‬
‫ته پرتې دي او داسې هز و هوز رواس دد ې یه درته ووای ‪.‬‬
‫بررس ورور لرره یررو خررال انگررر ترره یررې برروتل ‪ .‬هریرره ررډوه وو‪ .‬د‬
‫دروازو او د کړکيو خو بيخ دری نه و‪ .‬ماشينونه یرې پره برېخ کرې‬
‫غوڅ کړي وو‪ .‬دېرش _ یلوېښت نرور بایىريکلونه هر وې وو‪ .‬را‬
‫ا باندې د غو و ټيمونه یو ني باندې بيا‬ ‫باندې د او و بو ۍ‬
‫د کور ساماس بار وو‪.‬‬
‫نو ورور له بایىيکل مې په س ند باندې ودراو ‪ .‬ټوپکيانو برل‬
‫انگر ته بوتل ‪ .‬هلته نو داسې کړنگ و کړونرگ رواس دي رې تره وا‬
‫د علر راررا خرراس کویرره د او د ښررار ټررول ټ رراراس همدلترره راغونررډ‬

‫‪14‬‬
‫ې ورم دېرش _ یلوېښت کىاس لگيرا دي‪ .‬یروی‬ ‫شوي‪ .‬ورننوت‬
‫د ماشينونو ن ونه خرصوي یوی د اوسپنو غ ې ټوټې ېریرو تره‬
‫کې ار ې هر پرز‬ ‫کې مارتول د ا په ې‬ ‫خېژوي د ا په ې‬
‫نه خرصيږي نو یا یې ماتوي یا یې ار کوي‪.‬‬ ‫په رېنج و په پر‬
‫ټوپک راته وویل‪ :‬ماشين خرصود سې که یه؟‬
‫ما وې وری کو یې ځاس ترې خرصو ومې ویل‪ :‬نه بابا‬
‫کې اخيىتی وي‪.‬‬ ‫وهلل که مې په ټول ژوند کې رېنج په ې‬
‫دا نو خبر نه و بر و ‪ .‬خير ورور له ز یرې هر د مروټرو‬
‫بارولو ته ودرول ‪ .‬داسې درندې پرزې یې راباندې پورته کړې رې‬
‫کررولمې یررې راوشررکولې‪ .‬تررر مررازدیگر پررورې مررو دوې ېرۍ هکررې‬
‫نررو مرروټرواس ررې قرردراهلل کرروي مرروټر نرره رراېنېږي‪.‬‬ ‫کررړې‪ .‬او‬
‫پاټکياس پخپله د خير په غونرډۍ کررار ناسرت دي خپلره سرگرټ‬
‫یکوي او په مو باندې موټرې ټيله کوي‪ .‬هی زیل موټر وورور او‬
‫د سړي زور‪ .‬نىرونه مرو هر و ي دي‪ .‬برس پره یرو شرواخوس مرو ېرۍ‬
‫اېنې کړې‪ .‬دپاټو کومنداس یو ټوپکوال ته پره سرتر و کرې یره‬
‫اشررار مېررار وکررړ ‪ .‬هغره د برراغ بررابر خواترره یررو ېررنگ والوځراو ‪.‬‬
‫کرار کراري شو ‪ .‬هزې بندې شوې‪ .‬ېرۍ بې غمره سرړی تره ووترې‪.‬‬
‫ورکړ‪ .‬مرو هر بایىريکلونه‬ ‫په پاخه سړی یې اراسيا خواته ک‬
‫راواخيىتل‪ .‬سړی ته راووتلو‪.‬‬
‫خبير وویل‪ :‬اد دې یښه ې یخ نه ش ‪.‬‬
‫ابراهي پياله پورته کړ یو غړپ یې تررې وکرړ د زرمينرې خواتره‬
‫کرری زود هغره د قراري لره‬ ‫یې مرخ وا او ‪ :‬ریښرتيا هغره د صرو‬
‫دوکاس سر یې ې کور و هغه یه نومېږي؟‬

‫‪15‬‬
 ‫_ کوم یو یې یادوې د هغه خو درې زامن دي‪.‬‬
‫_ هغه من ود د بابه نظر لور ې ورته ناسته د ‪.‬‬
‫_ ښه رحي یادوې؟‬
‫هو هماغه‪ .‬هغه خوارکی ه راسرر و‪ .‬برس ورور لره همداسرې‬
‫سررر رواس یررو ررې ینگرره د اوسررپنو ېرۍ لرره سررتر و پنررا شرروې دا‬
‫زود مررړي بيررا سررر ونښررتل‪ .‬د برراغ بررابر د دېوالررو شررا ترره شرروراد‬
‫نظررارواې پرره مور ررو کررې ناسررت وو‪ .‬کرشررينکو ونه یررې لرره پکررول‬
‫خوليررو او بر رو دسررمالونو سررر ښررکارېدل خررو نررور پررټ وو‪ .‬حررز‬
‫رې‬ ‫اسرم واې له ابریکې او دا نور له باغ بابر داسې سر ول‬
‫قيامت یې و دد‪ .‬خير یرو رقر تره مرو ځانونره د براغ برابر د دېروال‬
‫ینډې ته ورسول ې ینگه مرو ورورسرېدو بيرا سرر غلر شرول‪.‬‬
‫یررو دو تنرره برررپ پترنرره واې لرره باغرره راووتررل‪ .‬کميىررونه یررې پرره‬
‫پتلونررو بانرردې خوشررې کررړي داسررې پرره کبررر رارواس دي ررې ترره وا‬
‫لره‬ ‫هیلی یې تح کړد‪ .‬نو ورور له له ا د او و محصول اخل‬
‫ا د غو یو او د بورې‪ .‬ما وې ځه نو تا سر خرو سرودا نېرته خرو ز‬
‫رانره د دې ز و‬ ‫یې ه ودرول ‪ .‬کارټن یې راباندې خرش کرو‪ .‬او‬
‫لوښو بل غوا ي‪ .‬یو یو شرېبې مرې ورتره سروالونه وکرړل رې پررې‬
‫مې دي خو داسرې یپېرړې یرې راکرړې رې مرا وې هرر یره بره ورتره‬
‫پرېږدم خو ې خوشی مې ک ‪ .‬هماغره و رې يبونره یرې راتره تر‬
‫کړل‪ .‬ې د ټولو شوکول خرش شول راته ویې ویل ې‪« :‬او مردم‬
‫از اېجه اموتو وله وارې مېگرېزین که ا ه هزار يا از خانې الر و‬
‫رنگ دید تاس باز دیگه خوس تاس د ردس خود تاس‪».‬‬

‫‪16‬‬
‫ې عام خلو یرو؛ نرو ولرې بره مرو‬ ‫ما وې ورور مو خو به پېژن‬
‫ول ؟ ټروپک پره زور وخنردل ملګرري تره یرې وکترل ویرې ویرل‪:‬‬
‫«اي لود ر سيل کو» بيا یې ما ته مخ راوا او ‪« :‬راست که اوغاس‬
‫رراس بيررادر! سررر مررردم شررر‬ ‫غررول اسررت ‪ .‬برررو پېررت ر نرره رررد‬
‫برزن یرا د پرای ‪ .‬برې ناموسره ایترو‬ ‫مېزنين که اې نفرر د تراېق‬
‫نېاس مېزنه که حيراس بپای ‪».‬‬
‫ې تر اوسه د مر او د یټ د درد له ېسه د خوځېردلو‬ ‫مو‬
‫نه وو داسې ابو رواس شوو ې تره وا د بایىريکلو مىرابده د ‪.‬‬
‫ې د مرميو باراس رابانردې رو‬ ‫د ذر ا پله ته ې نه وو رسيدل‬
‫شو‪ .‬يو يو يو مرمۍ دي ې تېرېرږي‪ .‬کمبخرت غرورځېږي او‬
‫بختور تېرېږي‪ .‬تيار پل صراط و‪ .‬د ذر ا ارم ته رې ورسرېدو‬
‫ررې شرراوخواته ررورم لرره دېرررش _ پن رره‬ ‫لرره مرميررو بررچ شرروو‪ .‬او‬
‫دېرشو کىانو به اېله پن لس کىه پاتې وو‪.‬‬
‫نرو‬ ‫زود وری دد‪ .‬او‬ ‫ې ورم د صرو‬ ‫نو ورور له‬
‫ې یه وک ‪ .‬که همداسې ترې نه راشر خرو نراځوان‬ ‫هو حيراس ی‬
‫ې د نيمې ېرې ملگرد وې او کره پىرې‬ ‫د بله ورځ به راته وای‬
‫ورش ر نویرروی د دې مرميررو مخرره وین ر ‪ .‬یررو یررو شررېبې هماغلترره‬
‫ودرېدم‪ .‬ز مې نو داسرې درزېرږي رې درزا یرې پره خپرل غو ونرو‬
‫اورم‪ .‬سا مې بند بند کېرږي‪ .‬خرو اخرر مرې بایىريکل برل سرړي تره‬
‫وسررپار ‪ .‬د ررارم دېوالرره ترره وخررت رواس شرروم‪ .‬ځرراس مررې سرريند ترره‬
‫وا او ‪ .‬ښه و ې اوبه په کې لږې وې د یروې ویرالې اوبره بره وې‬
‫هغ د سيند پره مرن کرې‪ .‬ینرډې یرې و رې وې‪ .‬دغىرې د سريند پره‬
‫ینډ کې تر پله پورې ې م‪ .‬کرار کرار مرې د سريند د دېوالره د هبررو‬

‫‪17‬‬
‫په اودو کې وتې او پښې ښخې کړې او پورته شوم‪ .‬د سړی سرر‬
‫ته ې ورسېدم پرو مې وکو‪ .‬لږ مې سر راپورتره کرو‪ .‬رې رورم‬
‫هېر کىاس په وینو کې لت پرت پراتره دي‪ .‬یروی د خپلرو بایىريکلو‬
‫ینگ ته پراته دي او د ځينو خو بایىيکلونه ه نره ښرکاري‪ .‬د براغ‬
‫خوا ته ورم ې دو وسلوال دو دو بایىيکلونه په غبر و ېسرو‬
‫کې نيول او باغ ته ننوځ ‪.‬‬
‫زود مې له سپين واسرک ه وپېژانرد‪.‬‬ ‫ورور له د صو‬
‫ځاس مې کرار کررار پره پررو ورورسراو ‪ .‬خولره یرې خرصره و خرو‬
‫ستر ې یې پ ې وې‪ .‬ما وې مړ به وي خو ې لږ مې ورته صبر وکرو‬
‫نو ومې ليدل ې په ځنډ سر یې له ستون خرهار راوځ ‪ .‬ټ رر یرې‬
‫دو ځایه سورد و‪ .‬له خرهارو سر یې لره ټپونرو خرو خرو وینرې‬
‫ې یه وک ؟ کره ودرېرږم او دد پره شرا کر ؛‬ ‫حيراس ی‬ ‫راوتلې‪ .‬او‬
‫دا ځرل بره مرا وولر ‪ .‬نرو همداسرې پره‬ ‫خو ټوپکيراس بره مرې ووینر‬
‫پراته مې کرار کرار راویکاو ‪ .‬یار بن ادم یومر دروند شی دد‪.‬‬
‫ز به مې رایکولی و ې خرهار یرې بنرد شرو‪ .‬رې هرر یره‬ ‫ز یوني‬
‫مې ورته صبر وکو نور یې سا ونه ایىته سړد خت شو‪.‬‬
‫دې خبرررې سررر د ابررراهي مررخ تررو سررور اوښررتی و‪ .‬شررونډې یررې‬
‫رپېدلې‪ .‬غږ یې لړزېد ‪ .‬ې ې یې تېرې کړې‪ .‬د ستر و پره کونجونرو‬
‫کررې یررې دو یررایک اوښررکې پرره یڅېرردو وې‪ .‬د ررایو پيالرره یررې‬
‫پورته کړ او په دې پلمره یرې پره وترو سرر اوښرکې پراکې کرړې‪ .‬د‬
‫ستر و ېندې یې خپلو بچيو ته وکتل‪ .‬هغوې د ماما له زامنو سرر‬
‫سا تېري کوله‪.‬‬

‫‪18‬‬
‫یو شرېبې ټرول غلر وو‪ .‬د هرر را د سرا کښرلو اواز او د رایو د‬
‫سړپولو غږ تر بله رسېد ‪ .‬ماشوماس ه دې وپتيا ته حيرراس شروي‬
‫وو خپله سا تيري یې بند کړې و ‪.‬‬
‫د زرمينې مرور وویرل‪ :‬زویره سرتړد بره یرې کره یملرې نرو بلره کوټره‬
‫اوز ار د ‪.‬‬
‫ابررراهي ز يررروي ترره پرره ورترره غرېررو نيررول اواز وویررل‪ :‬هررو وهلل‬
‫ستړد خو ی ‪.‬‬
‫هغه رواس شو‪ .‬زرمينه ه ورپىرې ګره شرو ‪ .‬بلرې کروټې تره ې ل‪.‬‬
‫ابراهي په نيل دېوال بانردې راځړېردل د اميترابچن لرود پوسرټ‬
‫کارد ته کترل‪ .‬زرمينرې دوې نيرالۍ سرر ینرگ پره ینرگ وا رولې‪.‬‬
‫ابراهي پوښتنه وکړ ‪ :‬او ک دلته نه یمل ؟‬
‫زرمينې ځوا ورکړ‪ :‬نه هغوې به خپلې انا سر یمل ‪.‬‬
‫او د‬ ‫ور وټکېررد ‪ .‬زرمينرره ورغلرره د لېررن لرره ېسرره یررې پتنررو‬
‫ایو ترموز راواخيىتل‪ .‬پر ځمکه یې کېښودل او د دروازې قلرو‬
‫ېرسونه یې هی کړل‪ .‬یو اکلېټ یې سرپين کرړ‬ ‫یې بند کړ‪ .‬دوا‬
‫او ابراهي ته یې ونيو‪ .‬ایونه یې بې له خبرو اترو سر ویښل‪.‬‬
‫ابراهي په بىتر ننو ‪ .‬مخ یې دېروال تره کرړ او شرا یرې زرمينرې تره‪.‬‬
‫کړ ویې ویل‪ :‬یه کوې؟ خپل کرور کرې خرو‬ ‫زرمينې له او ې راک‬
‫ستا د مور و خور له ېسه نه ومه لررو نره پنېرمبه اوسر رانره مرخ‬
‫ا وې‪.‬‬
‫ابراهي وویرل‪ :‬هغروې نرو یره مرمترې دي‪ .‬د مارا رۍ ژونرد دد‪.‬‬
‫همدا یو کوټه لرو‪ .‬هغوې نو ېرته وشړم‪.‬‬

‫‪19‬‬
 ‫زرمينې د سړي د کمريس ت رۍ خرصره کرړ ورېرواس تره یرې ې‬
‫ورننه ایىت په ووتو یې د سينې ځيږ ویښته ونازول‪ .‬وموسرېد‬
‫په ټيټ لړزاند غږ یې وویل‪ :‬هغوې مه شړ خو او ‪.‬‬
‫_ یه کړې د بل کور دد‪ .‬ېرته به وېمبو؟‬
‫زرمينې سر پورته کړ شونډې یې د سرړي پرر شرونډو کېښرودې‪.‬‬
‫شررېبه وروسررته یررې سررر او ررت کررړ‪ .‬ویښررتو ترره یررې ینررډ ورکررړ‪ .‬پرره‬
‫ستر و یرې د کروټې پره کرونج کرې ځړېردلې پرردې تره اشرار وکرړ‬
‫ېر یرې کروټې تره د ‪ .‬د‬ ‫ویې ویل‪ :‬غ یې مه کرو ‪ .‬هغره دد تېرنا‬
‫ازو هبه اوبه هریه پکې تيار ایښ دي‪.‬‬

‫‪21‬‬
 ‫‪ .۳-۱‬ناندرې‬

‫درواز خرصه شو ‪ .‬اسمعيل ذبيح او ليمې درې وا و په م ردو‬

‫ځانونرره ببررو ترره ورسررول او د هغررې غېررږې ترره وغورځېرردل‪ .‬ورپىررې‬
‫ابراهي په ور کې راښکار شرو او بيرا زرمينره راننوتره‪ .‬زرمينرې د‬
‫کررې دسررمال ترره وکتررل ررې خامررو یررې پرره کررې‬ ‫معصررومې پرره ې‬
‫نډل‪ .‬بيا یې پر تاخچې باندې لوښو تره وکترل سرو اسرویلی یرې‬
‫وکي ‪ .‬خوله یې خبرو ته و کړ ؛ خو یه یې ونه ویل‪.‬‬
‫ببو ابرراهي تره وویرل‪ :‬زویره! نروکري تره دې نره ځرې؟ پررون نره وې‬
‫تللی‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬ببو نن خو ومه د ‪.‬‬
‫_ ود زویه د ورځو حىا رانه وری دد‪ .‬خير ما وې زویره کره د‬
‫ما یې منې نور نو لىيتوس ته مه ځه‪.‬‬
‫_ ولې ببو؟‬
‫_ ته یې نه وینې؟ یه حال دد؟ پروس ې یو پرورې بېرتره راتلرې‬
‫زما په ز یو خداد خبر و‪ .‬ریښتيا هغره د وینرو کيىره خرو دې ونره‬
‫کړ ؟‬
‫مرررال پررره داېس کرررې وټوخېرررد لررره هماغررره ځایررره یرررې غرررږ وکرررړ‪:‬‬
‫ابرایيمه راغلی یې؟‬
‫ابراهي ځوا ورکړ‪ :‬هو راځه انډیواله‪.‬‬
‫مرال راننرو ‪ .‬ابرراهي‬ ‫د ور پېړ پرد لررې کرړ‬ ‫یو هنګر ې‬
‫ته وروباله‪ :‬راشه دلته کېنه‪.‬‬ ‫یې خپل ین‬

‫‪21‬‬
‫له کېناستو سر س یې پوښتنه وکرړ ‪ :‬ښره نرو پره لىرتوس کرې یره‬
‫خبرې وې؟‬
‫ابراهي ورته د تېرې ورځې کيىه په شد و مد وکړ ‪ .‬خو دا ځرل‬
‫یې د بېگا په شاس رنگ ونه تښتېد او د غرږ او شرونډو رپېردا یرې‬
‫ه پروس غوندې زیاته نه و ‪.‬‬
‫ې د یادر په پيڅکه یې اوښکې و ولې په ژ غرون غرږ‬ ‫ببو‬
‫وویل‪ :‬زویه خداد دې تا راته ژوندد لري‪ .‬مال به بيا پيدا ش خو‬
‫که خداد مکړ ‪...‬‬
‫مال ته ستروو وواهه ببو ته یې وویل‪ :‬ببرو یره وکر‬ ‫ابراهي‬
‫نو دغې نږور دې خپلو ين لوښو پىې لېږلی وم‪.‬‬
‫زرمينې ژر ځوا ورکړ‪ :‬ز نو یه خبر وم ې داسې به کېږي‪ .‬بيا‬
‫په لوښو خو به تاسې ښه ښکار شئ یوازې ځاس ته خرو مرې نره دي‬
‫راغوښت ‪.‬‬
‫ابررراهي د هغررې د نررورو خبرررو مخرره ونيولرره ویررې ویررل‪ :‬ببررو یرره‬
‫و ور هغه د مىو دیگونه‬ ‫وکو؟ همدا مو د ژوند سرمایه د ‪ .‬او‬
‫یې ټول و ي دي‪.‬‬
‫پيردا دد‬ ‫ببو بيا خپلره خبرر تکررار کرړ ‪ :‬مرال خرو د سرړي د ې‬
‫مال سړد نه پيدا کي ‪.‬‬
‫‪ -‬سمه د ببو‪ .‬ې ریښتيا ووای نو ز یې ه هارولی ی ‪ .‬بيرا یرې‬
‫که د صو‬ ‫ساعت ته وکتل‪ :‬نه بجې دي‪ .‬ز به ې ش‬ ‫د خپل ې‬
‫کری د کور پته مې پيدا کړ ‪ .‬یو ا خو ویل ې په بيمارو (بر بر‬
‫مارو) کې اوسېږي‪.‬‬
‫د سماوا د پار به لرو ما ک ‪.‬‬ ‫مال وویل‪ :‬ز ب ې ش‬

‫‪22‬‬
‫دود ررې ې ل زرمينررې معصررومې ترره تنرردد تریررو کررړ‪ :‬ميرررا دې‬
‫ش دا دومر دسمالونه‪ .‬ا ته یې نډې؟ ښره د رېبرارانو کترار خرو‬
‫دې د دروازې شرراته وې دد‪ .‬دومررر دې لرره ېسرره نرره کېرردل ررې دا‬
‫لوښ ځاد په ځاد کې‪.‬‬
‫معصومې ببو ته وکتل‪ .‬هغې پر شونډو باندې وته کېښود ې‬
‫یه مه وایه‪.‬‬
‫معصومې وویل‪ :‬ما خو تا ته پرېښودل رې پخپلره راشرې‪ .‬رې بيرا‬
‫ولررې دې هلترره نرره دي‬ ‫راترره ونرره وایررې ررې ولررې دې دلترره ایښ ر‬
‫ایښ ؟ ستا خو بيا هېرې نخرې زد دي‪.‬‬
‫ستن یې په دسمال کې ښخه کړ ‪ .‬وې شو ‪ .‬دسمال یې د کاليو پره‬
‫سر کېښود ویې ویل‪ :‬هه وایه ېرته یې دې؟‬
‫زرمينې هېڅ ونه ویل‪ .‬د کوټې په و کې یرې د لرر ين صرندوق‬
‫سررر خرررش کررړ‪ .‬دوې بخڅررې یررې ترررې راوایىررتې‪ .‬بيررا پایېررد د‬
‫تاخچې له سر یې د ين کاسو یو درځن راکښته کړ‪ .‬په کرار یې‬
‫په صندوق کې کېښود‪.‬‬
‫معصومې ژر ژر د هماغه ول نورې کاسرې غرورۍ پيرالې او نرور‬
‫لوښ راکښته کړل او د زرمينې ینگ ته یې کېښودل‪.‬‬
‫دغه شاس ېنجې هر ورځ د معصومې او زرمينې تر مرن کېردلې‪.‬‬
‫ببررو هرکلرره معصررومې ترره ویررل‪« :‬هغرره خررو خررداد وهلررې ژبرره یررې‬
‫همداسې ترخه د ؛ خو ته ورته اوسيله وکه‪ ».‬خو معصرومې بره کلره‬
‫کله د ببو په خبرو سر نه رځاو او له زرمينې سر به یرې ښره برابرر‬
‫ژبرره وهلرره‪ .‬د کابررل حرراې ه ر د دوې د کررور پرره یېررر وو هررر ورځ‬
‫گړ ‪.‬‬

‫‪23‬‬
24
 ‫‪ .۴-۱‬په ميکرویانو کې ن‬

‫کررری د کررور پرره ل رره د دریرر ميکرویررانو لرره‬ ‫ابررراهي د صررو‬

‫مارکېررټ سرررر لررره بایىررريکله راکښرررته شرررو‪ .‬د دود برررل اونرررډد‬
‫په ميکرویانو کې اوسېد او په مارکېټ کې یرې‬ ‫اسماعيل او‬
‫د بنجارې دوکاس کرړد و‪ .‬د کران ينرو مارکېرټ تره یېرمره پرر سرړی‬
‫باندې د دوستميانو یو ي او هاتىن مروټرې وې ې وې‪ .‬د دوې‬
‫موټرې د دوست په عکىونو پېژندل کېدې‪ .‬یرو تنره وپيچره واې‬
‫لرره ببرررو ویښررتانو سررر سررور سررپين دسررمالونه پررر سرررونو بانرردې‬
‫کرشينکوف راکرټ یرا پر کرا پرر او و د یرو برل وپيچره‬ ‫تړل‬
‫واې شرراته رواس وو‪ .‬د هغرره یررر پاکرره خریيلررې و خررو او د نررري‬
‫بریتونه یې د شرونډو لره ینګره ځړېردل‪ .‬د یرو سرر سرپين لغرړ زنر‬
‫کررې یررې د روس ر ودکررا‬ ‫کررې و‪ .‬پرره بررل ې‬ ‫یررې پرره ې‬ ‫هلررو ې‬
‫شرابو یو غټ بوتل نيولی و‪.‬‬
‫لرره هغررې خرروا د شرروراد نظررار یررو هاتىررنې ررې پررر هېنرردارو یررې د‬
‫وو راغلې‪ .‬د دوستميانو تر ینگ تېرې‬ ‫مىعود عکىونه سرې‬
‫شوې‪ .‬یو بل ته یې د سرم لپار ښ ېسونه پورته کړل‪ .‬یو دم کغاا‬
‫شو ‪ .‬لومړد د سر کتار موټر ودرېد او ورپىې نورې‪ .‬وسله والرو د‬
‫موټرو له باهیو یخه راټوپ کړل‪ .‬د اول موټر له مخکين سري ه یرو‬
‫بر ه دریې واې ې پکول یې پر سر او برپ دسمال یې پرر او و‬
‫او ې یې د نورو شوراد نظار واېوو غوندې ېر نره و لنرډ کرړې‬
‫راکښته شو‪.‬‬

‫‪25‬‬
‫د اې دولت‬ ‫د دوستميانو پرقومنداس یې غږ وکړ‪« :‬او بې نامو‬
‫اسرم تو رو شرا ميخوري؟»‬
‫هغه وویل‪« :‬نر وارې مېخورم‪ .‬نباشه برو دثرتت خرث»‬
‫له دې خبرې سر شوراد نظرار والرو د توپکرو شرپېلۍ دوسرتم‬
‫قومانداس تره سريخې کرړې‪ .‬هغره خپلرو ملګررو بانردې غرږ وکرړ پره‬
‫خپله ژبره یرې یره ورتره وویرل‪ .‬دوو ملګررو یرې د د او لغړزنر او د‬
‫شوراد نظار والو ترر مرن لکره هال ودرېردل او د پر کرا خرولې یرې‬
‫حریفانو ته ونيولې‪ .‬قومانداس یې هلو په ځاس پىې راویکاو ‪.‬‬
‫ټوپکياس سر وخوځېدل یو بل ته سر مخامخ وو خو هرر یرو کررار‬
‫کرار په یټ رواس و‪ .‬یو یو وام به شا ته تلل او یو بل ته بره یرې کترل‪.‬‬
‫دوستم قومانداس ه دیکتروف تمانچه راایىتلې و ‪ .‬هلرو یرې‬
‫د یو دوکاس دېوال ته پنا کړ او پخپله راميداس ته شو‪ .‬تمانچه یرې‬
‫د دښمن لوري ته ونيو لومړد هز یې وکړ‪ .‬دې سر گړ ونښته‪.‬‬
‫لکه د روارو و رې دانرې رې پره سرر تبرۍ بانردې پره یرو وار سرر‬
‫پخې ش او پړق پرړق و روي د دود ټروپکې هر همداسرې پره یرو‬
‫وار سر خرصې شوې‪ .‬دې ته یې نه کتل ې مرمۍ پر را لگېرږي‪.‬‬
‫عام خلو یوی یوې خواته تښتېدل یوی بلې خروا تره او پره دې‬
‫ځغاستو کې یې ځينې لگېدل او پر ځمکه لوېدل‪.‬‬
‫د سړی د غا ې دوکاندارانو ه په تېښتې پېښره وکرړ ‪ .‬دوکانونره‬
‫یې همداسې خرش پرېښودل‪ .‬ساعت ني وروسرته هزې اول کمرې‬
‫شوې او بيا کرار کرار بيخر بنردې شروې‪ .‬ابرراهي د ميکرویرانو د‬
‫وما له شا یخه په کرار غرړۍ او د کرړ ‪ .‬مخرامخ پره عىرکري‬
‫دریې ر کررې د دوسررتمياس یررو نرررال خپررل هغرره ملګرررد مرروټر ترره‬

‫‪26‬‬
‫یې پيل کړد و‪ .‬هغه ځاس شا تره رایکراو ‪ .‬شرور‬ ‫وخېژاو ې ن‬
‫یررې ررو کرررړد و ورېررواس یرررې تررر نامرره پرررورې شررکولی و‪ .‬نرررورو‬
‫یونيفورم واېوو دوسرتميانو د قومانرداس لره نرورو ملګررو وسرلې‬
‫واخيىتې‪.‬‬
‫ابرراهي کررار کررار سررړی تره راوو ‪ .‬د مارکېرټ پرره برل سرر کررې د‬
‫پترنره نګيرال‬ ‫هوای ميداس سړی ته نرژدې زیرا شرمېر برر‬
‫ښکارېدل ې خپل ملګري یې موټرو ته خېژول‪ .‬له دوا وو خرواوو‬
‫یخه دوو درېو موټرو حرکت وکرړ‪ .‬د دوسرتميانو نررال د شروراد‬
‫ورځېرد ‪.‬‬ ‫پره ینر‬ ‫نظار له یو قومانداس سر له نورو لررې ینر‬
‫دود خبرررې سررر کررولې او باهیګرراردانو یررې ورترره پيررر کولرره‪ .‬نررور‬
‫وسله وال په موټرو کې د مړو او زخميانو په پورته کولو لګيا وو‪.‬‬
‫ابراهي د اسماعيل دوکاس ته ځاس ورساو ‪ .‬په دوکاس کرې داسرې‬
‫وډوهي و ې تا ویل غویانو په کې غوبرل ورډ کرړد‪ .‬دوکراس پرای‬
‫کارټنونه او پره وی ررین کرې ایښر شرياس‬ ‫ور شود و‪ .‬یو یو ت‬
‫سر ډوه پراته وو‪.‬‬
‫د زود کيىرره یررې‬ ‫ررې د هغرره پریېرران وليررد د صررو‬ ‫ابررراهي‬
‫ورته ونه کړ ‪ .‬د هغه د کور پته یې ورنه واخيىته او ره شو‪.‬‬
‫د اار صد بىتر شا ته په رار نلره کویره کرې یرې د یرو خامره دو‬
‫پو یز کور ور وټکاو ‪ .‬د ناو ‪ -‬لىو کالو یو هنګر و وکی هلو پره‬
‫کې راوو ‪ .‬او ې یې دومر نررۍ وې‬ ‫خيرس يروز ی خت پرتو‬
‫ې د هلو کميس ورباندې نه شو ټينګېداد‪ .‬ترا ویرل کمريس دې‬
‫پره خپرل زود‬ ‫وک لرو ته وراغوستی دد‪ .‬هلو وویل ې صو‬
‫پىې وتلی دد شفاخانې ل وي‪.‬‬

‫‪27‬‬
 ‫ابراهي پوښتنه وکړ ‪ :‬نور نارینه مو په کور کې نېته؟‬
‫د هلو ستروې په هوا کې کاغذباد ته ښخې وې‪ .‬برې لره دې رې د‬
‫ابراهي خوا ته وووري سر یې وښوراو ویې ویل‪ :‬نه‪.‬‬
‫ابرررراهي نا رررار بېرتررره پررره بایىررريکل بانررردې پښررره وا ولررره او د‬
‫کارټنونرره‬ ‫اسررماعيل دوکرراس ترره ې ‪ .‬د دوکرراس مخررې ترره یررې ترر‬
‫پرستيکې کڅو ې او کاغذونه وډوه پراته وو‪ .‬دوکاس ته یرې سرر‬
‫وردننه کړ‪ .‬په تاقونو او وی رین کې ځينې شياس بېرته ځاد په ځاد‬
‫ې د ملخو سېل ورباندې تېر شود‬ ‫شوي وو؛ خو لکه د للمې غن‬
‫وي یو شری دلتره برل یرو لوېېرت هرا خروا تره‪ .‬د اسرماعيل غرږ یرې‬
‫واورېد‪ :‬ابراهيمه دلته ی ‪ .‬دلته راشه‪.‬‬
‫شررا ترره یررې وکتررل ټررول دوکانررداراس پرره یررو پيترراوي کررې لکرره د‬
‫رسيانو ټولی پر دوو پښو ناست وو‪.‬‬
‫د زود کيىره تېرر کرړ او ویرې‬ ‫ورغی اسماعيل تره یرې د صرو‬
‫کری له پېښې خبرکړي‪.‬‬ ‫ویل ې هغه باید صو‬
‫د دری ميکرویانو د وما شا ته بری کې د نجو عل کور و‪.‬‬
‫دد نجو عل او رید به د مکترب پره وختونرو کرې سرر یرو ځراد‬
‫ورځېدل‪ .‬وروسته ې هر یو یو کار و بار پيدا کړ بيا به یې ه په‬
‫نګونو سرر بېرل‬ ‫مياشت دوو کې یو د بل حال اخيىت؛ خو او‬
‫کړي وو‪ .‬ورغی ې خبر یې واخل ‪.‬‬
‫د بری دویمې زینې ته ورننرو ‪ .‬د دېوالونرو پرر يرروز یرې رنر‬
‫یررې توربخرروس کررړد و‪.‬‬ ‫بانرردې دو ې او لرروو ناسررت وو او رنرر‬
‫بایىيکل یې د زینې له ک ارې سر ودراو ‪ .‬په زن ير یې په ک ارې‬
‫پررورې وتررا ‪ .‬قلررو یررې راواخيىررت د زن يررر د دوا سرررونو پرره‬

‫‪28‬‬
‫یررې کررړ‪ .‬قلررو ترره یررې ټکرراس‬ ‫وروسررتيو کړیررو کررې وا رراو او ټين ر‬
‫ورکړ بند و‪.‬‬
‫کړ کيل په کې و ‪.‬‬ ‫يب ته یې ې‬
‫درې یلورو پ و نه ختلی و ې بېرته راکښته شو‪.‬‬
‫و‪.‬‬ ‫د بایىيکل زن ير یې بيا وښوراو ټين‬
‫کړ کيل یې وښوروله‪.‬‬ ‫بيا یې يب ته ې‬
‫په پو یو کې پورته خوا رواس شو‪.‬‬
‫دوی منزل ته ې ورسېد له ماتې ښيښې سا باد د د پر لينګيو‬
‫برید وکړ‪ .‬په زینه کې پرتې پرستيک کڅو ې ورد او کاغذونره‬
‫د باد پره امرر ویرخېردل او د اوسرپنيزې ک رارې لره من ره رې درې‬
‫یلور سيخونه یې ېدرکه وو کښته اول پو ته ولوېدل‪.‬‬
‫د پر دېوالونو ليکل خاطرې او نومونره لوسرتل رې پښره یرې پره‬
‫کوم ش پورې ولګېد پر ځمکه د اوسپنې د یښېدو غنجا شو ‪.‬‬
‫کرې د سرکرو او و و‬ ‫د اوبو د ایېولو سماوار پره یرو زا پتنرو‬
‫کې ایښی و‪.‬‬ ‫لرويو په ین‬
‫یو هنګر پېغلوټه له درېي پو په منډ راکښته شو ‪ .‬په بډ وهلو‬
‫ېسونو کې یې د غو یو له پن ه کيلوی ټيمونو یخه رو د اوبرو‬
‫او بل هی سرلونه راځړېدل‪.‬‬ ‫یو ت‬
‫ابراهي یې له ینګه تېر شو‪.‬‬
‫نجلۍ سماوار لږ پورته کړ په هوا کې یې وخوځاو ې ایررې یرې‬
‫ېندې تویې ش ‪ .‬بيا یې په احتياط سر سرې اوبه په خال ټي کې‬
‫وا ولې‪ .‬سماوار یې بېرته له یخو اوبو هی کړ‪.‬‬

‫‪29‬‬
‫ابررراهي بېرترره مررخ دېوالونررو ترره کررړ او د یادوررارونو پرره لوسررتلو‬
‫لوستلو یلورم پو تره ورسرېد‪ .‬د مخرامخ کرور د دروازې پرر زنرگ‬
‫یې وته ټينگه کړ خو د زنگ شرنګی پورته نه شو‪.‬‬
‫د دروازې تررر ینررگ د برررق مي رونررو ترره یررې وکتررل کررړۍ یررې نرره‬
‫وهباو ‪.‬‬ ‫تاوېدې ټولې وې ې وې‪ .‬ور یې په ې‬
‫د نجرو علر کېرري ورور درواز خرصرره کرړ ‪ .‬لکره هماغره هلررو‬
‫کری د کور ور یې پرانيىتی و هماغىرې هنګرر خرو‬ ‫ې د صو‬
‫پای سوتر ‪.‬‬
‫ابراهي ترې د نجو عل پوښتنه وکړ ‪ .‬هغره ې ځروا نره و ورکرړد‬
‫ې درواز لږ خرصه شو ‪.‬‬
‫ررا د دروازې لرره ررولې ابررراهي ترره وکتررل‪ .‬بيررا یررې درواز پررور‬
‫خرصه کړ ‪.‬‬
‫د نجو عل مور و د ابراهي په ليدو یې ستر ې له اوښکو هکې‬
‫شوې‪ .‬شونډې یې ورپېدې‪ .‬د سپين مرخ ورون ې یرې زیراتې شروې‪.‬‬
‫په ژ ا سر شو او همداسې په ژ ا ژ ا یې په هزار وۍ لاجه وویل‪:‬‬
‫و! عل از مو ‪...‬‬ ‫ابرایي‬
‫سلگو یې خبرې ورپرې کړې‪.‬‬
‫‪ -‬با ې از مو خو‪ ..‬وم شود ‪...‬‬
‫ابراهي ته یې داسې کيىه وکړ ې نجو عل کارته نو ته تللی و‬
‫ې د رید خبر واخل ‪ .‬ا ورته ویلر وو رې د ریرد نراروغ بيرا‬
‫راورځېدلې د ‪ .‬له هغې ورځې بيرا ترر ننره یرې دری نره دد معلروم‪ .‬د‬
‫رید دود کور ته یې سړي استول وو خو هغود بيخر ليردلی نره‬
‫و‪ .‬رید پخپله ه په نراروغ بردس هېرر ورپىرې رځېردلی و‪ .‬د حرز‬

‫‪31‬‬
‫پاټکونه یې ل ول وو خو د نجو عل پته نه و‬ ‫اسرم او نب‬
‫لگېدلې‪.‬‬
‫ابراهي د نجو مرور تره تىرل ورکرړ رې خرداد ماربراس دد د‬
‫ژوندیو ېر خرصه وي‪ .‬راپيدا بره شر ‪ .‬دې سرر یرې بېرتره د خپرل‬
‫کور ېر ونيو ‪.‬‬

‫‪31‬‬
 ‫دوه یپرکی‬

‫‪ .۲ - ۱‬شوراد هماهنګ‬

‫وړز شو کوټه ولړزېد ‪ .‬ببو يغه کړ ‪« :‬خير کې خدایه خير!»‬

‫د زرمينې لړزاند غږ پورته شو‪« :‬خدایه ته مو وساتې!»‬
‫ابراهي نارې کړې‪ :‬هله یراغ ولګو ‪.‬‬
‫د رڼا ليکه په ت ولګېد ‪ .‬ابراهي د ېس یراغ رڼرا د کروټې ټولرو‬
‫دېوالونو باندې وورځوله‪.‬‬
‫معصومه وټوخېد ویې ویل‪ :‬اوف یه بر دو ې دي‪.‬‬
‫په ټوله کوټه کې د دو و معلق وردونه د یراغ په رڼا کې ښکارېدل‬
‫ې لکه د انتظار شېبې ځاد پر ځاد وې وو‪.‬‬
‫معصومې ېن ين ولګاو ‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬هله ماشوماس سر واخلئ ې د باندې ووځو‪.‬‬
‫ببرررو د بالښرررت لررره ېنررردې خپرررل اکرررټ راوایىرررت پررره بېرررړ یرررې‬
‫واغوست‪ .‬یادر یې له ځانه تاو کړ‪.‬‬
‫ابراهي اسماعيل وښوار ‪ :‬اسماعيله و اسماعيله!‬
‫زرمينررې وویررل‪ :‬مرره کررو خرروارکی ویررد دد‪ .‬بېرترره یملررئ بررر و‬
‫برکت یې نه و‪.‬‬

‫‪32‬‬
‫ې یې خبر نره و خرصره شروې رې د برل وړزهرار لره غرږ سرر کوټره‬
‫داسې سخته وښورېد ې ته وا ا له بيخه پورته کړ او بېرته یرې‬
‫پر ځمکه وویېته‪.‬‬
‫د «خير کې» «خدایه خير!» نارې پورته شوې‪.‬‬
‫مال له داېنه يغه کړ ابراهيمه! هلئ راووځئ‪.‬‬
‫اسماعيل وارخرا کېناست‪ .‬پرر یې ورته وویل‪ :‬هله بچرو کمپلره‬
‫دې واخله ووځه دهلېز ته‪.‬‬
‫زرمينې ذبيح په غېږ کې ونيو‪.‬‬
‫ابراهي ليمه واخيىته‪.‬‬
‫معصومې یې مخې ته رڼا وکړ ‪ .‬ټول دهلېز ته ورووتل‪.‬‬
‫د مال اوېدونه ې وخت د دهلېز په من کې راټول شوي وو‪.‬‬
‫لکررره رررې حرررز اسررررم‬ ‫ابرررراهي وویرررل‪ :‬خرررداد دې خير رر کر ر‬
‫راورسېد‪.‬‬
‫مال ځوا ورکړ‪ :‬خداد خبر‪.‬‬
‫م کرره لکرره زلزلرره ررې وي وښررورېد ‪ .‬د دهلېررز ور پرره شررد سررر‬
‫خرش شو او لره دېوالره سرر ولګېرد‪ .‬یرو دروس غرږ واورېردل شرو‬
‫ورپىې د ټ د طيارې شغاا راغله ې وار په وار سر لرې کېد ‪.‬‬
‫ماشومانو يغې کړې‪.‬‬
‫ابراهي د ليمې تندد ښکل کرړ‪ :‬غلرې شره لرورې هرېڅ خبرر نېرته‪.‬‬
‫دغىې سر دې زما په او کېږد آ رین‪.‬‬ ‫شابا‬
‫زرمينې د ذبيح سر په سينې پورې ولګاو او ببو اسماعيل په خوا‬
‫پورې ونيو‪.‬‬
‫ببو وویل‪« :‬توبه خدایه توبه مې دې وي‪».‬‬

‫‪33‬‬
 ‫مال وویل‪ :‬نه ووماس نه کوم‪ .‬حز اسرم خو طيار نه لري‪.‬‬
‫ابراهي ورغبروه کړ ‪ :‬نو یره خبرر بره وي؟ معصرومې! تره خرو هغره‬
‫راهیو راوباسه ووندي په خبرونو کې یې ووای ‪.‬‬
‫ته یرې وې‬ ‫ې ین‬ ‫مال په غبروو ېسونو د دوو زامنو سرونه‬
‫وو په ځاس پورې لګول وو‪ .‬هغه وویل‪ :‬نيمه شپه د راهیو به یه‬
‫بيا به ب ب س ونيىو‪.‬‬ ‫ووای ؟ پرېږد ې ساار ش‬
‫ینګره وکرو؟ ېرتره‬ ‫زرمينې په لړزاند غږ وویل‪ :‬او خدایه او‬
‫ې شو؟‬
‫ا یې ځوا ورنه کړ‪.‬‬
‫خو همدغه دهلېز باترین ځاد دد‪.‬‬ ‫ځنډ وروسته مال وویل‪ :‬او‬
‫نور نرو کره راکرټ لره هررې‬ ‫خداد مو دې له هاواس او له بمه وسات‬
‫دلته به خوندي یو‪ .‬تر ساار به همدلته کېنو‪ .‬پلوشې!‬ ‫خوا راش‬
‫کمپلې راواخله‪.‬‬
‫ببو وویل‪ :‬دا دو یراغونه ولې لګېږي یو یې مړ کئ کنه‪.‬‬
‫یو یې مړ کئ بل یې ټيټ کئ‪.‬‬ ‫ابراهي ورغبروه کړ ‪ :‬رښتيا وای‬
‫پلوشې او معصومې یو بل ته سر وکتل‪.‬‬
‫پلوشې وویل‪ :‬ته خپل یراغ مړ که‪ .‬مو ې یو وېلن تېرل لررو زمرو‬
‫دې بل وي‪.‬‬
‫تر ساار د اودنو او د هزو غږونه راتلل خو له لرې‪.‬‬
‫ماشوماس بېرته وید شوي وو‪.‬‬
‫مال او ابراهي په احتماېتو او په دې سر غږېدل رې یره وکرړي‬
‫او ېرته ې ش ‪.‬‬

‫‪34‬‬
‫ښر منو د یرروې لررویې بړسررتنې ېنرردې ځانونرره ننرره ایىررتل وو پرره‬
‫کرررار غررږ یررې سررر مجلررس کرراو خررو ببررو د اسررماعيل سررر پررر خپررل‬
‫زنګوس لګولی یوازې ناسته و ‪.‬‬
‫یو ني ځل د ښ و د خندا غږ ه پورته کېد خو ببو به ورباندې غرږ‬
‫وکړ‪ :‬غلې شئ خداد مو خوارې که‪.‬‬
‫ښ و به ژر خندا بند کړ او بيا به یې غږونه ټيرټ کرړل او سرر وبره‬
‫پىېدلې‪.‬‬
‫د ساار لمون ونه یې په هماغه دهلېز کې وکړل‪.‬‬
‫مال هر شېبه خپل ساعت ته کتل‪.‬‬
‫کرار کرار د باندې رڼا زیاته شو ‪.‬‬
‫ابررراهي راهیررو اېنرره کررړ ‪« .‬دا لنرردس دد‪ .‬دا د ب ر ب ر س ر پښررتو‬
‫خپرونه د ې په لنډو یپو ‪ ...‬خپرېږي‪».‬‬
‫او لرره‬ ‫نررب‬ ‫اول خبررر دا و ررې حررز اسرررم د دوسررت لرره مل ر‬
‫یو کړد او د هماهنګ شورا یې و کړې‪.‬‬ ‫وحد ووند سر ې‬
‫دود پرره وررډ د برهرراس الرردین ربرران پرره مېرررۍ د حکومررت پررر اررد‬
‫ګړ شرو کړې د ‪.‬‬
‫نراق د خبر په پاد کې وویل‪« :‬دا په داسې حال کې د رې د حرز‬
‫اسررررم مېرررر ولبررردین حکمتيرررار پخررروا ویلرر وو رررې دوسرررت‬
‫کمونيىررت دد او تررر یررو پررورې ررې دوسررت د ربرران د دولررت پرره‬
‫کې وي دد به له دولت سر سوله نه کوي‪».‬‬ ‫ین‬
‫ابراهي وویل‪ :‬دا یې بله خوشال ‪.‬‬
‫د یو قومانرداس خبررې راغلرې رې ویرل یرې‪:‬‬ ‫په راهیو کې د نب‬
‫«زمو مېړنيو پيلوټانو د کلوله پېتې او ب ب مارو پرر غونرډیو‬

‫‪35‬‬
‫باندې د شوراد نظار دا ع هوا توپونه ویېتل دي‪ .‬هوای ميداس‬
‫زمو په محاصر کې دد‪ .‬قارمانه نګيال مو د حز اسرم له‬
‫مجاهدینو سر یو ځاد د ار په لوري رواس دي‪ .‬مو به هېرر ژر پره‬
‫ا غانىررتاس کررې یررو مل ر اسرررم دولررت ررو کررړو ررې ټررول سررر‬
‫وروڼه مليتونه به په کې برخه ولري‪».‬‬
‫د حز اسرم ویاند بيا وویل‪« :‬نحمد و نصل علی نب الکری‬
‫و امرررا بعرررد‪ .‬اسرررتاد ربررران د اسرررم اصرررولو او شرررریعت غرررراد‬
‫محمدي د احکامو خرف غوښتل ې وای په خپل انحصار کرې‬
‫وسررات او نررور مىررلماس وروڼرره پرره حکومررت کررې شررریو نرره کررړي‪.‬‬
‫همررردا وو رررې زمرررو مجاهرررد ورور نررررال صررراحب عبدالرشررريد‬
‫دوست او ایت اهلل مزاري ه له مرو سرر اتحراد وکرړ رې پره وطرن‬
‫کې یو سو ه اسرم حکومت ایجاد کړو اس شااهلل‪ .‬د همراهنګ‬
‫شررورا مجاهرردین هلل الحمررد پررر مررخ رواس دي او عندریررب برره زمررو‬
‫مىلماس ملت د دې اسد حکومت له شر خرش کړي»‬
‫آد پره امرر‬ ‫خو د حکومت ویاند بيا ویرل‪« :‬حرز اسررم د آد ا‬
‫او د ځينو نورو واونډیو پره تحریرو سرر لره دوسرمت مليېرو او‬
‫حررز وحررد سررر ایررترف کررړد دد او د ا غانىررتاس د اسرررم‬
‫دولررت پررر اررد یررې د بغرراو کررړۍ غ رره کررړې د خررو زمررو مېړن ر‬
‫مجاهرردین برره د دغررو خاینررانو ررزا ورکررړي‪ .‬مررو برره هماغىررې ررې‬
‫روسرراس مررو مررا کررړل د دوسررت کمونيىررتو مليېررو او د حررز‬
‫زا‬ ‫اسرم ووهاويو باغيانو ته ه ماتې ورکړو‪ .‬مو همدا او‬
‫اد او من د نبېريانو لره و رود پرای کرړي دي‬ ‫ميکرویانونه‬
‫په حال کې دي‪».‬‬ ‫او مجاهدین مو د باېحصار په لوري د پرمخت‬

‫‪36‬‬
‫خبرونه ې نه وو خرش ې له لرې داسې غږونره راغلرل لکره یروی‬
‫ه ‪.‬‬ ‫ه‬ ‫ې غالۍ وینډي ه‬
‫شېبه وروسته د شپېلکۍ په شاس تېز او د غږونه یو پره برل پىرې‬
‫واورېدل شول شيوووو‪ -‬شيوووو ‪...‬‬
‫بيا هماغىې په وار سر د راک ونرو د لګېردو وک وړزهرار او لره هرر‬
‫وړزهار سر د کوټو ښورېدل‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬ینګه وکو؟ ېرته ې شو؟‬
‫مال ځوا ورکړ‪ :‬یار یو ځاد ب امن نه وي‪.‬‬
‫‪ -‬نو یه وکو؟‬
‫‪ -‬ما یو رور ورتره وهلری‪ .‬د دې دېروال شرا تره پره حرویلۍ کرې یرو‬
‫درې متر ځاد لرو‪ .‬هلته به یو بلنداژ و کو‪ .‬راک ونه د نرو او‬
‫د شرق نه راځ ‪ .‬که دې خوا ته ولګېږي مرو بره پره بلنرداژ کرې برچ‬
‫ها خروا تره بره لګېرږي نرو ررې بره یرې‬ ‫شو او که مو له سر تېر ش‬
‫مخې خوا ته تيتېږي بيا ب په امن کې یو‪.‬‬
‫‪ -‬که هاواس راش ؟ هغه خو نېغ رالوېږي‪.‬‬
‫‪ -‬د بلنداژ ت به پره ې و وپوښرو‪ .‬بيرا بره یرې پره سرر بانردې یرو یرو‬
‫دانرررې د مررروټرو زا ټيرونررره وا ررروو بيرررا بررره ښررره پرېمانررره خررراور‬
‫ورباندې وا وو‪ .‬هاواس که په نرمه م که ولګېږي نه وي‪.‬‬
‫مال او ابرراهي لره ښر و او ماشرومانو‬ ‫د ساار تر ایو وروسته‬
‫سررر پرره وررډ پرره کررار پي رل وکررړ‪ .‬لکرره تررر دویمررې نړېرروالې ګررړې‬
‫وروسته رې د روسرانو نرر او ښر ې وا او زا د خپرل وطرن پره‬
‫ابادولو لګيا وو دلته ه ابراهي او مال بره پره وار سرر کولنر‬
‫واهه معصومې او پلوشې به په سرلونو کې کېندل شوې خاورې‬

‫‪37‬‬
‫هکولې‪ .‬ماشومانو به سرلونه په دوو دوو نفرو نيول او د کندې پره‬
‫کې به یې په کول‪ .‬ببو د حرویلۍ پره برل سرر کرې د لرويرو او‬ ‫ین‬
‫خ لو په من کې او د ښاخونه او یانګې بېلولې‪.‬‬
‫ټول به په کار بوخت وو خو ې راک ونه به راغلل دهلېز ته بره یرې‬
‫منډې کړې‪ .‬یرو یرو دقيدرې بره غلر شرول‪ .‬درز و دروز بره رې غلری‬
‫شو بېرته به یې کار پيل کړ‪.‬‬
‫ببو رې د مرازدیګر لمرون یرې وکرړ پخلن ر تره ې ‪ .‬ترر ماښرامه‬
‫هماغلته ورکه و ‪.‬‬
‫زرمينې د دهلېز له ور یخه نرارې کرړې‪ :‬اسرماعيله و اسرماعيله‬
‫یو وار دلته راشه‪.‬‬
‫ابراهي بېلچه پره ځمکره ودرولره‪ .‬دېوالره تره یرې تکيره وکرړ ویرې‬
‫ویل‪ :‬یې کوې و ښ ې! پرېږد ې راسر کومو وک ‪.‬‬
‫ررې پرره‬ ‫زرمينررې ځرروا ورکررړ‪ :‬مررا سررر دې دا پرس ر يو ونيى ر‬
‫شيېې ټولې ماتې دي‪ .‬د یخ د ېسه به‬ ‫کړکيو پورې یې ټو ووه‬
‫مړ شو‪.‬‬
‫اسماعيل ورمنډ کړ ‪.‬‬
‫د ماښررام اذانونرره ررې وشررول ببررو لرره پخلن ر د بانرردې راووترره‪ .‬د‬
‫تېر کرړ ویرې‬ ‫دهلېز په ور کې لګېدل پرس يو باندې یې ې‬
‫ویل‪ :‬زرمينې لورې خير یوسې د یخ باد ار دې وکړ ‪.‬‬
‫ابرررراهي او مرررال د بلنرررداژ پرررر سرررر د خررراورو وروسرررتۍ بېلچرررې‬
‫وا ولې او د بېلچو په یټ یې ټ ټ خاور وهبوله‪.‬‬
‫د بلنداژ بام له ځمکې ک زیا یرو ورز پورتره د کروټې ترر اورسرۍ‬
‫پورې لو و‪.‬‬

‫‪38‬‬
 ‫ببو وویل‪ :‬زامنو ستړي مه شئ‪.‬‬
‫مال ورغبروه کړ ‪ :‬خير یوسې‪ .‬ابرایيمه راځه ې د ننه یې ووورو‬
‫ې ینګه شود‪.‬‬
‫رې بېلچره یرې پره ځمکره ښرخه کرړې او ځراس یرې وربانردې‬ ‫ابراهي‬
‫تکيه کړد و لویه سا واخيىته‪ .‬د بېل ېسرتی یرې خوشرې کرړ‪ .‬پره‬
‫غبروررو ېسررونو یررې مررر وسررولوله‪ .‬ویررې ویررل‪ :‬ادې! راځرره ترره ېرري‬
‫ووور ‪.‬‬
‫د بلنداژ خوله شرمال خروا تره و او ېر یرې مرخ پره ځرو کښرته خروا‬
‫تللې و لکه کارېز ته ې ورکوزېږي‪.‬‬
‫مال مخکې او ابراهي ورپىې ره شو‪.‬‬
‫یررې‬ ‫یررو دو وامرره ررې ې ل ابررراهي بېرترره راوورځېررد د ببررو ې‬
‫ونيو‪.‬‬
‫ببو په کرار پر ک سورو پو یو پښه کېښود ‪.‬‬
‫پن ه شپږ پ ې وروسته ببو وویل‪ :‬ینګه تيار د لکه وور‪.‬‬
‫مال ېس یراغ ولګاو ‪ .‬مر یې کړوپره کرړ ویرې ویرل‪ :‬پرام رې‬
‫سر مو ونه لګېږي‪.‬‬
‫د نمجنررو خرراورو بررود دومررر تېررز و ررې د سررړي سررا یررې هوبولرره‪.‬‬
‫بلنررداژ تيررار و‪ .‬ک ر زیررا یلررور متررر او د دو نرري متررر سررور‪.‬‬
‫یررې پرره ررت پررورې‬ ‫پورترره کررړ ې‬ ‫همرردومر ژور ررې ببررو ې‬
‫ولګېد‪ .‬ابراهي او مال کړوپه مر وې وو‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬ځه وهلل ښه وشول‪ .‬که خداد کول نن شرپه بره یرو یره‬
‫بې غمه خو وکو‪.‬‬

‫‪39‬‬
‫ببررو وویررل‪ :‬مررام درترره اووررر پخرره د ‪ .‬مررا وې سررتړي یررئ ررې د برردس‬
‫کو ررت مررو وباس ر ‪ .‬لمون ونرره اودسررونه مررو زر زر وک رئ ررې بيررا‬
‫یخېږي‪.‬‬
‫هر ا له پيتاوي یخه د اوبو یو هبکه راواخيىته‪.‬‬
‫رې اودسرونه‬ ‫مال د حویلۍ یو کونج او ابراهي بل کرونج تره ې‬
‫وکړي‪.‬‬
‫معصومې ورباندې غږ وکړ‪ :‬ېې! صابوس دې وانه خيىت؟‬
‫ېرته و؟‬ ‫‪ -‬نه‬
‫معصررومې د رروترې لرره ژۍ یخرره صررابوندان ورپورترره کررړ او پرره‬
‫منډ د ابراهي خوا ته ورغله‪.‬‬
‫دومر سخت وړزهار شو او ځمکه داسې ولړزېد ې ته وا دنيا په‬
‫بل مخ واوښته‪.‬‬
‫انګړ په دو و هی شو‪.‬‬
‫د ېټ شغاا شو او بيا یې د لرې تللو غږ راغی‪.‬‬
‫يغه کړ ‪ :‬معصومې! ېرته یې؟ لګېدلې خو به نه یې؟‬ ‫ابراهي‬
‫د دو و په من کې د معصومې تور ټيکرد ښکار شو‪.‬‬
‫دا له لښت پورته کېدله‪.‬‬
‫په زور یې وټوخل ویې ویل‪ :‬ېې! ز و ی ‪ .‬ته ینګه یې؟‬
‫د واونډي له کور شور او بوغارې پورته شوې‪.‬‬
‫مال وویل‪ :‬هلئ یراغ واخلئ بلنداژ ته ورننوځئ‪.‬‬
‫د او ابررراهي اودسررونه پرېښررودل‪ .‬ټررول ښ ر ينه او ماشرروماس یررې‬
‫بلنداژ ته بوتلل او پخپله د واونډي کور ته ورغلل‪.‬‬

‫‪41‬‬
‫وغ رراو ررې ور وټکرروي؛ خررو ور لرره وکررا سررر‬ ‫ابررراهي ې‬
‫الوتی و‪ .‬له هماغه ځایه یې غږ وکړ‪ :‬قمبر عل !‬
‫د ښ و او ماشومانو ژ ا زور واخيىت‪.‬‬
‫مال ورنارې کړې‪ :‬خوار اس خيریت ا ؟‬
‫د قمبر عل مېرمنې له ژ ا سر يغه کړ ‪ :‬خای د سرې از مو شد‬
‫و ‪...‬‬ ‫واد عل‬
‫ابراهي بېرته خپل کور ته ستوس شو‪.‬‬
‫له هغې خوا ببو او یراغ ه ورسر و‪.‬‬
‫ببو زینب او ماشوماس یې خپل کور ته بوتلل‪.‬‬
‫مال نور واونډیاس خبر کړل‪.‬‬
‫پن ه شپږ تنه شول‪.‬‬
‫د قمبر عل په انګړ کې دومر لویه او ژور کند و و ې اوبه‬
‫په کې وتلې وې‪.‬‬
‫د قمبر عل لره مرر پورتره سرورد سرورد بردس د دهليرز لره ور سرر‬
‫پرو و‪.‬‬
‫ترهېدلو واونډیانو د ېس یراغونو په رڼا کې د قمبر پاتې ىرد‬
‫ل او ‪.‬‬
‫ا غږ وکړ‪ :‬هاغه د په کند کې یو پایڅه ښکاري‪.‬‬
‫ورکښته شول‪.‬‬
‫پایڅه یې د غوښو له ټوټو سر راپورته کړ ‪.‬‬
‫په بلې پایڅې ې یومر وورځېدل پيدا یې نه کړ ‪.‬‬
‫د ټولررو سررر پرره همرردې وشررو ررې قمبررر دې د انګررړ پرره کررونج کررې‬
‫امانت ښخ کړي بيا ې کراري شو هدیرې ته به یې یوس ‪.‬‬

‫‪41‬‬
 ‫یو واونډي وویل‪ :‬بيادرا مرد ر نمې شویين؟‬
‫مال وویل‪ :‬نې بابا شايد پای ا ‪ .‬غىل کار ندار ‪.‬‬
‫په مړي باندې یې خاورې وا ولې‪.‬‬
‫ټول خپلو کورونو خوا ته ره شول‪.‬‬
‫ابراهي او مال یو زو زمبېل پيدا کرړ‪ .‬د ور پره ځراد یرې ودراو‬
‫او شا ته یې هبرې کېښودې‪ .‬یو او د لروی یې ورته تمبه کړ‪ .‬پخپله‬
‫په دېواله واوښتل‪.‬‬
‫د بلنداژ خوا ته ورغلل‪.‬‬
‫ببو ته یې نارې کړې ورته ویې ویل‪« :‬د قمبرر ښر ې تره ووایره رې‬
‫رې‬ ‫که په کور کرې پيىرې ميىرې یرا طرروې لرري راوادیرې خلر‬
‫نه ش ‪».‬‬ ‫خلو ظال دي د شپې یوی پرې ورپې‬
‫ابراهي او مال د بلنداژ له خولې سر وې وو‪.‬‬
‫ببو بېرته راغله‪« :‬وای هېڅ شی نه لرم‪ .‬د مړي پوښتنه کوي ې یه‬
‫مو ورسر وکړل؟»‬
‫بره کلره بنردېږي‪.‬‬ ‫مال وویل‪ :‬بله ار نره و ‪ .‬خرداد خبرر رې نر‬
‫خرت شرو د خپلرو‬ ‫مو امانت خاورو ته وسپار بيا ې نر‬ ‫او‬
‫خپلوانو خوښه یې ې هر ېرته یې و ي‪.‬‬
‫دا شررپه ابررراهي او مررال پرره دهلېررز کررې هوهۍ وخررو او هماغلترره‬
‫یمرستل‪.‬‬
‫ساار د زینب ورور راپيدا شو‪.‬‬
‫شو ې نه دې ځ ؛ ځکه هر وړۍ بمونه او‬ ‫ابراهي ورته هېر ټين‬
‫راک ونه لګېدل‪.‬‬
‫خو هغه ونه مانه‪.‬‬

‫‪42‬‬
‫یلررور ټيررر کرا ر یررې راو ‪ .‬د قمبررر پرره کررور کررې ررې یررومر روغ‬
‫ورغلل په کرا رۍ کرې یرې وا رول خپلره خرور او د‬ ‫شياس په ې‬
‫هغې ماشوماس یې د بار پر سرر کېنرول او د هزو او راودنو پره مرن‬
‫کې یې مزل پيل کړ‪.‬‬
‫هغود ې ل او ابراهي کور ته راغی‪.‬‬
‫بلنداژ ته ورکښته شو‪.‬‬
‫ببو سونګېد ‪.‬‬
‫ټول غل وو‪.‬‬
‫ته کېناست‪ :‬ببو! ولې ژا ې؟‬ ‫ابراهي یې ین‬
‫ببو د تور پو ن په پيڅکه اوښکې و رې کرړې ویرې ویرل‪ :‬خرداد‬
‫دې یې وبخښ ‪ .‬یومر ښه سړد و‪.‬‬
‫ابراهي ورغبروه کړ ‪ :‬تېر کال منی دې په ز دد‪ .‬په خپلره کرا رۍ‬
‫کې یې لرو راته راو ل‪ .‬غریرب و خرو غيرتر ‪ .‬یرو روپرۍ یرې رانره‬
‫یو همىایه پې »‬ ‫وانه خيىته‪ .‬ویل یې‪« :‬از صد خوې‬
‫ببو په ژ غون غږ وویل‪ :‬د ماشومانو له خولې یې زد کړي وو ز‬
‫ې یه نورې لوبې بره رابانردې‬ ‫ار دې ش‬ ‫یې ببو بلل ‪ .‬او خدایه‬
‫ووینې‪.‬‬
‫ببو پورته ت ته کتل او په ووتو باندې یې لروينې تىبيح ا ولې‪.‬‬
‫ماشررومانو لکرره د تعليمر قرعررو عىررکرو زد کررړي وو ررې همرردا‬
‫ې د راودنې غرږ واوري ټرول بره پره یرو منرډ ځانونره بلنرداژ تره‬
‫رسوي‪ .‬دود ټولو به اکثر وخت ټوله ورځ هماغلته تېروله‪.‬‬

‫‪43‬‬
‫د ابراهي او مال د کورنيو خرڅ خورای سر شریو شوي وو‪ .‬هر‬
‫ورځ به په نوبت سر یو ښ منه پخلن ر تره تلره او نرور ټرول بره پره‬
‫بلنداژ کې وو‪.‬‬
‫پخلی ه بې نجالره کرار و برس یلرور وېرسره پرمرل وریجرې لره‬
‫ميو سر یو ځاد په بخار دیگ کرې وا رو غرو ي یرو کاشروغه‬
‫دومررر ررې دو کيلررو یررې د مياشررتې تررر پایرره ورسررېږي‪ .‬مالګرره او‬
‫مىاله له یو ټيمګ اوبو سر پرې حواله کړ ني ساعت وروسرته‬
‫کرره یررا‬ ‫شرروله پخرره د ‪ .‬کرره کومرره ورځ برره د شررولې پرره سررر کررور‬
‫مىتې ه وې نو د ماشومانو لپار به ېن و‪.‬‬
‫لویانو په ښکار یه نه ویل خو له خوراکه یې ښکارېدل ې مىتو‬
‫یا کې ته هېر خوشحاله دي‪ .‬نېکمرغه به هغره وو رې د هوهۍ ترر‬
‫پایه پورې شګه یا هبر یې تر غاښونو ېنردې رانره شر او د خرولې‬
‫خوند یې ورخرا نه کړي‪.‬‬
‫ښ و به هېر خواري کوله ې وریجې سمې پراکې کرړي خرو پرمرل‬
‫وریجې خداد وهلې وې تکرې سرپينې لکره د مرر رامې او غ رې‬
‫پړسېدلې لکه د مر خې ه او هبرې یې ه همدغىرې‪ .‬ښر و رې بره‬
‫سرپينه هبرر‬ ‫هر یه کول بيا به ه یرو نيمره و د وریجرو پره رنر‬
‫ځنې پاتې شو او دغه هبرې به اکثر وخت د ابراهي په برخه شروې‬
‫ې د هوهۍ خوند به یې ځنې هېر کړ‪.‬‬
‫د ټولو کابليانو خورای همدا و‪ .‬ماشومانو ویل ې زمرو پره کرور‬
‫کې د «اختاپو » د سریال پر ځاد د شولې سریال رواس دد‪.‬‬
‫خرو زرمينرې تره خرداد ورکرړې و ‪ .‬کلره کلره بره د شرپې ناوختره ررې‬
‫هزې کمې شوې او نور وید وو ابراهي به یې په کرار وسکونډ ‪.‬‬

‫‪44‬‬
‫دوا به خپلې کوټې ته ې ل او سراعت وروسرته بره د غلرو پره شراس‬
‫کرار کرار له لمدو وېښتو سر بېرته بلنداژ ته ورننوتل‪.‬‬
‫ساار به د ببو شور پورته و ې‪ :‬زما د اوداسه تودې اوبه یه شوې‪.‬‬
‫زرمينې به په یادر خوله پ ه کړ ې یوی یې پىخېدل ونه وینر‬
‫کتل‪.‬‬ ‫او معصومې به ورته‬
‫هر شرپه د بر بر سر د خبرونرو اورېردل ررع عرين غونردې و‪ .‬د‬
‫هماهنگ د شورا ویاند د ارپ د کربندۍ دعروا کولره‪ .‬د معيرت‬
‫ویانررد بيررا د باېحصررار او اس د اراسرريا د نيولررو ېپررې وهلررې خررو‬
‫ابراهي او مال به ویل ې دوا درواغ وای ‪ .‬اصرً دود ته دا نره‬
‫و مامه ې یوی وروسته او یوی و اندې کېږي دوا خواوې‬
‫د یو خر غږونه‪ .‬دود؛ بلکرې هرر کابرل مېېرت بره ویرل رې کرا ر‬
‫هندو دې پا ا ش خو ې نگ بند ش ‪.‬‬ ‫دې پا ا ش‬

‫‪45‬‬
 ‫‪ .۲-۲‬اوربند‬

‫د گړې یوولىمه ورځ و ‪ ۱۳۳۲‬د دي ‪ ۱۳‬ې بر بر سر پره‬

‫خپل ماښامن سرویس کې دغه خبر ورکړ‪« :‬پره کابرل کرې ښرکېلې‬
‫خواوې په دې راا شوي دي ې د ‪ ۲۴‬ساعتونو پره مخره پره خپلرو‬
‫من و کې اوربند وکړي یو خلو خوندي ځایونو ته پنا یوس ‪».‬‬
‫وروسررتۍ نښرره‬ ‫پررر سرربا یررې سرراار وخت ر ابررراهي د پرررر د ې‬
‫مزاري غالۍ پرر بایىريکل بانردې وتړلره رې د درېري ميکرویرانو‬
‫خریره یرې کرړي او پره پيىرو یرې د خرورای‬ ‫مارکېټ ته یې یوسر‬
‫شياس واخل ‪.‬‬
‫د حویلۍ د ور په درشل کې و رې مرال وربانردې غرږ وکرړ‪ :‬صربر‬
‫وکه‪ .‬ز ب درسر ې ش ‪.‬‬
‫کابلياس ه‬ ‫لکه په پىرل کې ې ميږي له ميږ تانه یخه راوځ‬
‫له خپلوکورونو راوتل وو‪ .‬خلکوخپلې کډې په کرا يو او مروټرو‬
‫بار کړې وې‪ .‬یوی یوې او یوی بلې خوا ته تلل‪.‬‬
‫ا پىې د ترور سررو او ماشرومانو ېم رواس وو او ځينرو بيرا سرپين‬
‫سرې ميندې یا بوها پلرونه په شا کړي وو‪ .‬د خلکرو دغره ېلاانردي‬
‫سړي ته د ميږیانو یوس وریاداو ې د هر یرو پره خولره کرې د دانرو‬

‫‪46‬‬
‫پنډ وي ځين له بر کښته او یوی لره کروز پورتره خروا تره رواس‬
‫وي او سړد نه پوهېږي ې د دود منزل به ېرته وي‪.‬‬
‫مررال‬ ‫ابررراهي او مررال ررې د ميکرویررانو مارکېرټ ترره ورسررېدل‬
‫وویل‪ :‬ته دې سودا کو ز بره یرو کرر هروای برکونرو تره ورشر ‪.‬‬
‫معتمد به ووورم که یې معاشونه راحواله کړي وي‪.‬‬
‫رې غرالۍ ورتره خریره کرړي خرو‬ ‫ابراهي د اسماعيل دوکاس ته ې‬
‫دوکاندار یې د اسماعيل پوښتنه وکړ ‪.‬‬ ‫دوکاس یې بند و‪ .‬له ین‬
‫هغه وویرل پره دې یرو هفتره کرې هرېڅ یروی خپرل دوکراس تره نره وو‬
‫دغىې ې ته یې حال نه لرې مو م ناخبر یوو‪.‬‬ ‫راغل‬
‫ابراهي د یو کانره رروش دوکراس تره ورغری‪ .‬غرالۍ یرې ورښرکار‬
‫کړ ‪ :‬ورور دا غالۍ به وانه خلې؟‬
‫دوکاندار په دسرمال بانردې د ينرې لوښرو لره سرر دو ې ینرډلې‬
‫پره قالينره بره یره‬ ‫ویې ویل‪ :‬ورور د ځاس کال راباندې غمېدل‬
‫وک ‪.‬‬
‫بل ته ورغی‪ .‬هغه د دوکاس مالونه په کرا ۍ کې بارول‪.‬‬
‫ابراهي هېڅ ونه ویل‪ .‬دغىې پورته خوا د نرورو دوکرانونو پره تمره‬
‫رواس شو‪.‬‬
‫غالۍ یې هېر وورځوله‪ .‬هېچا نه اخيىتله‪.‬‬
‫یو ېرۍ راغله د یو کانه روش د دوکاس مخې ته ودرېد ‪.‬‬
‫د ېرۍ له سي ه خړ پکول پر سر یو خې ور راکښته شو‪.‬‬
‫یې پای اتو کړي وو‪ .‬د یرمنو ترور مپرر یرې‬ ‫سپين کميس پرتو‬
‫پر تن و‪ .‬لره دوکانردار سرر یرې یرو شرېبې خبررې وکرړې‪ .‬بيرا یرې لره‬

‫‪47‬‬
‫ېبه د کلدارو بنډل راوایىت او په شمېرلو یرې لګيرا شرو‪ .‬پيىرې‬
‫یې دوکاندار ته ونيوې‪.‬‬
‫دوکاندار دوو پنډیانو ته ورغږ کړل‪ .‬پخپله ه ورسر لګيا شرو د‬
‫دوکاس مالونه یې له یو سر په موټر کې بار کړل‪.‬‬
‫ابراهي پکول واې ته ورنژدې شو ویې ویل‪ :‬ورور دا د ما غالۍ‬
‫به وانه خلې؟‬
‫هغرره لرره ېبرره د نىرروارو و وکرری اوسررپنيز هبلرری راوایىررت‪ .‬یررو‬
‫ونډۍ نىوار یې له لرې خولې ته وشړله‪ .‬بې له دې ې ابراهي تره‬
‫وووري په هکه خوله یې وویل‪ :‬هوار یې که‪.‬‬
‫یرې وربانردې تېرر کرړ‪ .‬پره‬ ‫د غالۍ مخ و یټ یې په ځير وکتل ې‬
‫ویرې ویرل‪:‬‬ ‫ووتو باندې یې د غالۍ یټ مخ وهبراو ه ه ه‬
‫په یو دې بيه د ؟‬
‫‪ -‬هغه بل دوکاندار رانه په لس لکه غوښته ورمې نه کړ ‪.‬‬
‫‪ -‬ولې دې ورنه کړ ؟ ښه بيه یې درته ویلرې د ‪ .‬ورځره رې پښرېمانه‬
‫نه ش ‪.‬‬
‫‪ -‬ته یې په یو اخلې؟‬
‫‪ -‬خبر به مې یو وي دو زر کلدارې‪.‬‬
‫‪ -‬ا غانۍ یو و ېږي؟‬
‫‪ -‬دغه یه باندې ناه لکه اوغانۍ کېږي‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬ځه سمه د ‪.‬‬
‫پيىې یې واخيىتې‪ .‬خریدار پر پنرډیانو غرږ وکرړ‪ :‬او بچره بيرا اي‬
‫رام د موټر پرتو‪.‬‬

‫‪48‬‬
 ‫ېرته و؟‬ ‫‪ .۲ - ۳‬نجو عل‬

‫ابررراهي پرره بایىرريکل بانرردې پښرره وا ولرره‪ .‬مارکېررټ ترره نررژدې یررې‬
‫نجو عل په مخره ورغری‪ .‬راکښرته شرو‪ .‬بایىريکل یرې پره بېرړ پرر‬
‫سر نډ ودراو ‪ .‬نجررو علر پرره هکرره خولرره خنرردا ورترره غېررږ خرصرره‬
‫کړې و ‪ .‬دوا و یو بل په غېږ کې ونيول‪.‬‬
‫دوا و خندل یو ه یه نه ویل‪ .‬ځنډ وروسته ابراهي وویل‪ :‬ظالمه‬
‫ېرې وې؟‬
‫نجو عل یو وام شا ته شو‪ .‬خوله یې له خندا نه راټولېرد ‪ .‬مخرامخ‬
‫یې د ابراهي ستروو ته وکتل ویې ویل‪ :‬ته پخپله یې؟‬
‫دوا و په زور وخندل او بيا یې سر غېږ ورکړ ‪.‬‬
‫ابررراهي وویررل‪ :‬سررړد دغىررې کرروي؟ ېرترره وری وې؟ نررژدې مررو‬
‫خيرا درپىې کړد و‪.‬‬
‫نجو وویل‪ :‬بد بوټی بر نه وه ‪ .‬دا دد بېرته راغل ‪.‬‬
‫نيرولی خپرل کرور تره برو ‪ .‬پره ېر کرې یرې د ببرو‬ ‫ابراهي یرې ې‬
‫ماشومانو او د مال حال و احوال وپوښت‪.‬‬
‫ې ینګه په کوټه کې کېناست بيا یې ورنه پوښرتنه وکرړ ‪:‬‬ ‫ابراهي‬
‫ښرره نررو کيىرره وکرره ترره ېرترره وری وې؟ مررور دې خرروارکۍ ینگرره‬
‫درپىې ژ ل‪.‬‬
‫نجو وویرل‪ :‬کيىره هېرر او د د ‪ .‬د روزا اخرر هفتره و ‪ .‬مرا وې‬
‫راځه د رید پوښتنه وکره‪ .‬تره خرو بر خبرر یرې کنره سررطاس یرې بيرا‬
‫راورځېدلی دد‪.‬‬

‫‪49‬‬
 ‫ینګه دد؟‬ ‫‪ -‬خبر ی ؛ خو وهلل که ورغلی ی ‪ .‬او‬
‫نررو خررداد ترره معلرروم‪ .‬پررر بایىرريکل مررې پښرره وا ولرره‪ .‬د ز و‬ ‫‪ -‬او‬
‫ميکرویانو پر ېر همداسې د کابل نندارې له ینگه تېرر شروم او د‬
‫شا شايد په ېر کارتۀ نرو تره ې م‪ .‬ریښرتيا یرو پېښره خرو پره ېر‬
‫مرانو ودرولر ‪ .‬اول‬ ‫کې راباندې وشو ‪ .‬له کابل نندارې سرر ريل‬
‫خو یې رانه پوښتنه وکړ ې ېرته ځې؟‬
‫ورته مې وویل ې کيىه داسې د د خپل انډیوال پوښتنې ته‬
‫ورځ ‪.‬‬
‫بيایې راته وویل ې بایىيکل دې په یو اخلې؟‬
‫ما وې دا خو مې په درې زر اوغانيو اخيىتی و‪.‬‬
‫هغود راپورې وخندل ې مو درته وایو په یو یې اخلې؟‬
‫ما وې ورور دا خو مې خپل بایىيکل دد‪ .‬له ا نه یې واخل ؟‬
‫یو یو یپېړې یې راکړې ې بيا دا خبرر ونره کرې‪ .‬بایىريکل دې‬
‫کې دد‪ .‬وایه په یو یې اخلې؟‬ ‫زمو په ې‬ ‫او‬
‫یه سر بره دې خرو وم‪ .‬رې پره يرب کرې مرې یرومر پيىرې وې‬
‫ټولې یې رانه واخيىتې‪ .‬دومر روپۍ یې راته پرې نره ښرودې رې‬
‫رید ته ورباندې ميو واخل ‪ .‬بایىيکل یې بېرته راکړ‪.‬‬
‫سينما اقبال تره رسرېدلی وم رې حرز اسررم واېوو ونيرول ‪ .‬برس‬
‫دغره خبرر یرې راتره ټينګره کررړ رې تره حرز وحرد تره اسوسر‬
‫کوې‪ .‬ته زمو کوروک ورکوې‪ .‬سل قىرمونه خرو بره مرې کرړي وي‬
‫خو په ا یې منې‪ .‬بویې تل ‪.‬‬

‫‪51‬‬
‫د سررينما اقبررال شررا ترره درېمرره کویرره کررې پرره یررو کررور کررې د دود‬
‫قرار ررا و ‪ .‬سررينما اقبررال درپرره یرراد دد‪ .‬یررو ورځ ررې لرره مکتبرره‬
‫تښتېدل وو‪.‬‬
‫ې مو په کې وکو ‪.‬‬ ‫‪« -‬دهرم ویر» ل‬
‫‪ -‬هاهاها ا رین وهلل وردې دې کار کوي‪.‬‬
‫‪ -‬هغه ورځ به مې ینګه هېرېږي؟ د انصاري ليىې نه رې ترر منره‬
‫په پښو ې و‪.‬‬
‫‪ -‬د برق ر مرروټر لينونرره ررې مررو خرررا کررړل‪ .‬هاهاهررا کلينررر یررومر‬
‫وځغلولو‪ .‬عجب وختونه وو‪ .‬خير تکاوۍ کې یرې وا رول ‪ .‬دو پره‬
‫سرکار مندرل د صرندلۍ‬ ‫یلورو کې به و ‪ .‬یو یه لوښر موښر‬
‫مېز او یو دانې بو ۍ هر یه په کې ډوه پراته وو‪ .‬بار ته یې یو‬
‫کړکۍ درلود رې یرو لوېېرت بره ګره و خرو پره او دو کرې درې‬
‫یلور لوېېتې کېد ‪.‬‬
‫تر یوې هفتې پرورې خرو هرر ورځ وهرل او ټکرول وو‪ .‬دا تنردد مرې‬
‫ې دد دلتره یرې پره کونرداغ بانردې وهلری وم‪ .‬یرو‬ ‫وینې دغه ټ‬
‫سا بې سد پرو وم‪ .‬هر ورځ یې را نه پوښتنې روېږنې کولې‪.‬‬
‫په شواروز کې به یې نيمه دانره هوهۍ راکولره هغره هر و ره کلکره‪.‬‬
‫تېنا ته به یې یو سراار برل سراار ا راز راکولره برولې بره مرې د‬
‫تکاوۍ په کونج کې کولې‪ .‬په اولو ورځو کې د بولو له بویه سرخت‬
‫پرره عررذا وم سررتروې برره مررې سرروځېدې خررو کرررار کرررار ورسررر‬
‫رو دد شوم‪.‬‬

‫‪51‬‬
‫پښې او ېسونه یې پره زن يرونرو راتړلر وو‪ .‬پره دویمره هفتره لکره‬
‫ررې پررو شررول ررې ز بررې نررا ی ر ن رو د ورځررې برره یررې لررږ یرره ازاد‬
‫پرېښودل خو د شپې به یې بېرته تکاوي کې بندي کول ‪.‬‬
‫لمرر سرخت تېرز و‪ .‬سرتر و‬ ‫اوله ورځ یې ې له تکراوۍ راوایىرت‬
‫مې بيخ کار نه کاو ‪ .‬د لمر تېزې رڼا مې ستر ې برېښولې‪ .‬یو یو‬
‫شېبې مې ستروې پ ې کړې بيا مې ني کښرې ونيرولې یرو پرورې‬
‫ې له رڼا سر بلدې شوې‪.‬‬
‫د انګړ لویه درواز خرصه و ‪ .‬یو یرور زما پر بایىريکل ناسرت و‬
‫او پښې یې په ځمکه یښېدې‪ .‬بل یې د کنجوغې نه نيولی ورپىې‬
‫رواس و‪ .‬دوا و سر ټوکې کولې او خندل یې‪.‬‬
‫یو ټوپک راته وویل‪ :‬دلته راسه‪.‬‬
‫د حویلۍ کونج ته ورغل ‪.‬‬
‫ویې ویل‪ :‬تر غرمې پورې به دغه لرو ورد ماتوې‪.‬‬
‫خو به مې یېرل وي‪ .‬لروی ه خداد وهلی‬ ‫یار ني خروار لر‬
‫لوند خيېت د ونې یانګې او ښاخونه‪ .‬یو نيمه شرنه پاڼره پره کرې‬
‫ځړېږي‪ .‬ې په تبر یې وهې لکه نر تبر پورته غورځوي‪.‬‬
‫یو یو ښاخونه ې مې وا کړل سر راباندې وورځېد‪ .‬پره سرتروو‬
‫باندې مې تور شپه شو ‪ .‬نژدې لوېدلی وم‪.‬‬
‫ټوپک غږ وکړ‪ :‬یه بر ووهلې؟‬
‫ېسررونه مررې د تبررر پرره ېسررت تکيرره کررړل‪ .‬ورو ورو کېناسررت ‪ .‬ومررې‬
‫ویل‪ :‬سر مې ورځ ‪.‬‬
‫کرې‬ ‫یې پره یرو ې‬ ‫له اشپزخانې یو یوی راوو ‪ .‬د ایو وير‬
‫کررې و ‪ .‬د کمرريس لمررن یررې پرره‬ ‫او یررو ټوټرره هوهۍ یررې پرره بررل ې‬

‫‪52‬‬
‫پرتاوه کې منډلې و ‪ .‬کال او ېسونه یې غو و‪ .‬اس مخ ویښته او‬
‫یر یې غو ښکارېدل‪.‬‬
‫ټوپک ورته کړ ‪ :‬بىلمانه یه کوې؟ کومنداس صا به غوسه س ‪.‬‬
‫آشپز وویل‪ :‬خوارکی و د دد‪ .‬په دې یو هفته کې یې خورای و ه‬
‫کار نره شر‬ ‫اد په هوهۍ پورې ونه یښ‬ ‫هوهۍ د ‪ .‬که دغه خو‬
‫کوېد‪ .‬که س کار ورنه غروا ې نرو پرېرږد رې دا یرو وولره هوهۍ‬
‫وخوري‪.‬‬
‫ررې مررې خرررش کررړل لرره کرروه یخ ره یررې رابانرردې اوبرره‬ ‫لرو ر‬
‫وکښلې او ې هوهۍ تيار شرو بيرا نرو سرمه هوهۍ یرې راکرړ ‪ .‬د‬
‫پىه د غوښې ښوروا یې پخه و ‪ .‬هېر خوند یې کړد و‪ .‬د ماسپښين‬
‫د لمان رره پرره وخررت کررې یررو تررور پ کرری واې تررورې کررړې سررتر ې‬
‫خریيل برېتونه نرۍ خو او د ېر د وترې په سر کرې مخکرې‬
‫شو‪.‬‬
‫نور ورپىې ودرېدل‪.‬‬
‫دو تنه پير داراس له دروازې سر وې وو‪.‬‬
‫وکړ او په یو و کې په لمان ه ودرېدم‪.‬‬ ‫ما ه اود‬
‫هغود ې له لمان ه خرش شول نو امام راباندې غرږ وکرړ رې ترا‬
‫ولې وښی لمون وکو؟‬
‫بل یې ځوا ورکړ‪« :‬دد خو شيعه دد پره مرو پىرې لمرون نره‬
‫کوي»‬
‫رې وایر کرا ر کرا ر شريعه‬ ‫امام وویرل‪ « :‬نره مرو دې اورېردل‬
‫و نمانې و ب کا ر‪ .‬دا مو ولې نه دد وژلی؟»‬ ‫کا ر‬

‫‪53‬‬
‫یرې کيرې یرو ورځ برره مرو پرره درد‬ ‫قومنرداس وویررل‪ :‬مرر صررا‬
‫ولگېږي‪.‬‬
‫ز د مررر پرره خبرررو پررو نره شرروم؛ خررو دومررر پررو شرروم ررې وایر‬
‫شيعه کا ر دد‪.‬‬
‫لس پن لس ورځې وروسته مې له اشپز یخره پوښرتنه وکرړ رې د‬
‫مر یه مرلب و؟‬
‫هغه را ته وویل‪« :‬دغه مرر پره کرا رۍ کرې مدرسره ویلرې د ‪ .‬پره‬
‫هغ‬ ‫اردو یې ویل ې شيعه کا ر دد او یوی ې دا خبر نه من‬
‫کا ر دد‪ .‬ما په کرا ۍ کې وخت تېر کړد‪ .‬هلته په دې خبرو بانردې‬
‫هېر نگونه کېږي‪».‬‬
‫د دود مېر په لمان ه هېر ټينگ و‪ .‬هغه به رې پره قررار را کرې‬
‫و؛ نو ټولو به په ماعت لمون ونه کول‪.‬‬
‫یو نيمه یا دوې مياشتې یرې پره قرارورا کرې وسراتل خرو یرو‬
‫ورځ یې له دوو ا رادو سر ره کړم‪.‬‬
‫مرانو یرو ير‬ ‫د سيا سنگ سړی ته ې ورسېدو هلته د ريل‬
‫وې و‪.‬‬
‫مانو ته ورحواله کړم او خپله بېرته ې ل‪.‬‬ ‫ز یې يل‬
‫د دود پوسته د کابل نندارې شا ته و ‪.‬‬
‫په اوله ورځ د پوستې قومنرداس را تره وویرل رې هرر یره رې کروې‬
‫ویررې کررړ خررو تښررتې برره نرره‪ .‬ررې هررر ېرترره ې شررې را نرره نېررې‬
‫خرصېداد‪.‬‬

‫‪54‬‬
‫نجو عل د خپلې کورتۍ له يبه د سگرټو دبری راوایىرت‪ .‬پره‬
‫بېړ یې یو سگر ترې راوکي ‪ .‬ویرې لگراو او پره هېرر خونرد یرې‬
‫ورنه لوخړې پورته کړې‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬تا خو ما ته نصيحت کاو ې سګر مه یکرو‬
‫یې په خپله یکوې؟‬ ‫او‬
‫نجو د سوس س ار سگرټو هبلری ابرراهي تره ونيرو‪ .‬هغره ورنره یرو‬
‫دانه راواخيىت‪.‬‬
‫نجو ورته ېی ر ولګاو او بيا یې خپلې خبررې وغ رولې‪ :‬دا عمرل‬
‫مانو د قومانداس سوغا دد‪ .‬دود نرور بره رې هرر یره‬ ‫ه د يل‬
‫وو وو به خو ځواس طبيعته وو‪.‬‬
‫د هغررود قومانررداس داسررې ښرره یررې نرروم و ترره ودرېررږ هررو اکرره‬
‫یاسررين زار خررور‪ .‬یررو ورځ یررې وليرردم ررې خپرره ناسررت ی ر ‪ .‬د ال ام‬
‫سگرټو قروتی یرې راوا راو ‪ .‬پره اوزبکر هولره ارسر یرې وویرل‪:‬‬
‫کره‬ ‫ور مېزن ‪ .‬دنيا تېر اث بيگ یو ثگر بک‬ ‫«نباشه‬
‫رنجيته ل کنه‪».‬‬
‫ې مې ویکاو خوند یې راکړ‪ .‬سر مې سپو شو‪ .‬په سرر‬ ‫سگر‬
‫کې مې یو رق خوندور نگى پيدا شو ‪ .‬بس لره همراغې ورځرې‬
‫سگر راسر ملگرد دد‪.‬‬
‫یاسررين زار خررور پره هماغرره ورځ ښررار ترره برروتل ‪ .‬پرره رراد کررې یررې د‬
‫امو لپار رخت راته واخيىت‪ .‬درزي ته یې وروست ‪ .‬واسرکټ او‬
‫سيلور بوټونه یې ه راته واخيىتل‪ .‬ویرل یرې رې نرن مرې یرو هبرل‬
‫قمار و لی‪.‬‬

‫‪55‬‬
‫اکرره یاسررين یررو بلرره نررادر خبررر راترره وکررړ ررې ز یررې بيخر هرو‬
‫حيررراس کررړم‪ .‬راترره ویررې ویررل‪« :‬قمررار مررې د حررز اسرررم لرره هماغرره‬
‫لی وې‪».‬‬ ‫قومانداس یخه و اټه ې ته مې ورنه‬
‫هېڅ مې باور نه کېد ې پر لمان ه او اوداسه دومر ټينگ سرړد‬
‫دې قمارباز وي‪ .‬پر دې مې ه سر نه خرصېږي ې حز اسرم او‬
‫خررو سررر دښررمناس وو نررو قومانررداناس برره یررې ینگرره پرره یررو‬ ‫نررب‬
‫ميداس کې سر کېناستل‪.‬‬
‫مانو سر یو یره هوسرا وم‪ .‬یروازې د کرور اندېښرنه راسرر‬ ‫له يل‬
‫و نور ښه وم‪ .‬له اشپز سر یې درولی وم ې کومو ورسرر وکر ‪.‬‬
‫ې‬ ‫کرار کرار مې اشپزي زد کړ ‪ .‬داسې قابل پلو به درته پوخ ک‬
‫له پلو سر به دې وتې ه وخورې‪.‬‬
‫پایره‬ ‫ابراهي په خندا ورته وویل‪ :‬دا دد تيار درته راغلری یر‬
‫کنه‪.‬‬
‫نجررو وویررل‪ :‬دا خررو اسررانه خبررر د ‪ .‬هىررې مررې هر ز هی دد‪.‬‬
‫راوباس ‪.‬‬ ‫کېنه ې د ز بړا‬
‫خپل سگر ته یې وکتل ې له نيمرای ترر ل رر پرورې ایررې‬
‫شود او همداسې مړ شود و‪.‬‬
‫بل سگر یې ولگاو او ویې ویل‪ :‬ته کېنه‪ .‬ز بېرته راځ ‪.‬‬
‫له کوټې وو ‪ .‬یو شېبې وروسرته ور لرږ خررش شرو‪ .‬بيرا د نجرو‬
‫عل پښه ښکار شو ې ور یې پورې وواهه او د ایو له پتنو‬
‫سر راننو ‪ .‬ور یې په او پورې کړ‪.‬‬
‫یې د ابراهي مخې ته کېښود‪.‬‬ ‫پتنو‬
‫ېرسونه یې هی کړل‪.‬‬ ‫دوا بې ېست روس‬

‫‪56‬‬
 ‫سر یې د اکلې و غا ه د ابراهي مخې ته کېښود‪.‬‬ ‫له ېر‬
‫ویې ویل‪ :‬ته دې راد یښره ز بره درتره کيىره وکر ‪ .‬د ورځرو شرپو‬
‫حىا رانه وری و خو ومراس کروم رې درې درې نيمرې مياشرتې‬
‫مرانو سرر تېررې کرړې وې رې یرو ماښرام اکره یاسرين‬ ‫به مې يل‬
‫راته وویل‪« :‬نباشه د اې روزا ک خرک شد بودم‪ .‬تو ر سودا کدم‪».‬‬
‫ز یې د شوراد نظار پر یو قومانداس خرڅ کړد وم‪.‬‬
‫د ميکرویانو له پله سر یې شوراد نظار واې ته وسپارل ‪.‬‬
‫وروسررته بيررا پررو شرروم ررې د قومانررداس اغاشرريرین ورار پرره کرروم‬
‫ته ورغلی او ز یې د نگ اسير په‬ ‫نگ کې د حز وحد ې‬
‫نامه اخيىتی وم ې له خپل ورار سر مې تبادله کړي‪.‬‬
‫د اکه یاسين کارونو ته حيراس وم‪ .‬یو ورځې مخکې یې راتره کرال‬
‫او بوټونه واخيىتل‪ .‬ځروان یرې راسرر وکرړ او نرن یرې بيرا داسرې‬
‫ناځوان وکړ ‪.‬‬
‫تړلری پره مروټر‬ ‫یه سر بره دې خرو وم‪ .‬د اغاشريرین انرډیواېنو ې‬
‫کې وا ول ‪.‬‬
‫موټر د هوای ميداس پر سړی ره شو‪ .‬موټر ې له بيمارو (ب ب‬
‫مارو) تېرېد د خپل کور برنډ مې وليد ‪ .‬مور مرې پره برنرډ کرې‬
‫وې و ‪ .‬سړی ته یې کتل‪ .‬وماس مې وکړ ې زما ېر یاري زما‬
‫بره روي‪ .‬د‬ ‫انتظار کوي‪ .‬ز مې داسې تنرگ شرو رې مرا وې او‬
‫خپلو اوښکو مخه مې نېواد نيولی‪.‬‬
‫اغا شيرین ته مې زارۍ وکړې‪ .‬د خرداد و رسرول و قرراس و سرخ د‬
‫ټولو په نومونو مې قىمونه ورکړل رې یرو ځرل در یرو ځرل مرې‬

‫‪57‬‬
 ‫پرېررږدي ررې خپلرره مررور و ررورم بيررا کرره مررې دار ترره ه ر وخېررژوي‬
‫ورسر ې به ش خو اغاشيرین په خوله باندې په سوی ووهل ‪.‬‬
‫مررا د خررولې وینره پ ره او پاکولرره ررې یررو ټوپکرروال مررې خولرره پرره‬
‫دسمال باندې وتړله‪.‬‬
‫نور نو د يغې د وهلو نه وم‪.‬‬
‫ستر ې یې ه راباندې وتړلې‪.‬‬
‫نه پوهېدم ې ېرته مې بيای خو موټر ې پر خامه سرړی ور رډ‬
‫شو پو شوم ې خيرخانې خوا ته ځ ‪.‬‬
‫یو ورځې یې په یو و وک تېنا کې ا ولی وم‪ .‬هماغره د حرز‬
‫اسرم کيىه دلته ه و خو دومر ښه و ې ا نه وهل ‪.‬‬
‫د سگرټو دو دب‬ ‫اکه یاسين ې د ميکرویانو خوا ته ره کول‬
‫کړل‪.‬‬ ‫یې راکړي وو‪ .‬دوا مې د سبا تر ماښامه ت‬
‫اوله ورځ راباندې هېر سخته تېر شو ‪ .‬هر شېبه مې مرور سرتر و‬
‫ته درېدله‪ .‬هر ړۍ هر شرېبه رابانردې کرال تېرېرد ‪ .‬د تېرنا پرر‬
‫دیوال له و وکرې کړکرۍ یخره د لمرر رڼرا راپرېروتې و ‪ .‬رڼاځراد پرر‬
‫ځاد وې و ‪ .‬ې هر یه به مې وروکتل هماغىې پر خپل حال بره‬
‫و ‪ .‬ما به یو سگرټه ایرې کړل خو وخت به پښه پر ځاد پره ټپره وې‬
‫و‪.‬‬
‫نجو د ابراهي له يرسه سو شود اد په کنگال کې تود‬
‫کړ او تراز راد یرې وروا راو ‪ .‬ویرې ویرل‪ :‬راد دې یښره‪ .‬پن ره _‬
‫تړلی په موټر کرې وا رول ‪.‬‬ ‫شپږ ورځې ې تېرې شوې‪ .‬بيا یې ې‬
‫خپلرره اغاشرريرین هرر لرره یررو نررورو ټوپکوالررو سررر پرره مرروټر کررې‬
‫کښېناست‪.‬‬

‫‪58‬‬
‫کالبوتونرره‬ ‫د غررر پرره هه کررې وو‪ .‬شرراوخوا د عىررکري مرروټرو ت ر‬
‫دلررۍ وو‪ .‬یررو ودانررۍ د عىررکري قېررلې پرره شرراس وې ې وې ررې‬
‫کړکۍ یې ا و ې وې‪.‬‬
‫نرره پوهېرردم ررې دا کرروم ځرراد دد خررو مرروټر ررې د لررود انگررر لرره‬
‫پو شوم ې دا د ‪ ۳۱٣‬غونډ قرار ا و ‪.‬‬ ‫دروازې وو‬
‫موټر د بادام باغ پر ېر ره شو‪.‬‬
‫له باغ باې تېر شو او پول تخنيو ته ورننو ‪.‬‬
‫دو کىاس په موټر کې راسر پاتې شول او اغاشيرین له نورو سرر‬
‫کښته شو‪.‬‬
‫په مخابر کې یې ا سر خبرې وکړې‪ .‬ویرل یرې رې ستاسرو سرړد‬
‫مې راوستی راشئ ویې ورئ‪.‬‬
‫لس دقيدې به تېرې شوې وې ې د وحدتيانو یو هاتىن موټرونره‬
‫راغلل‪ .‬ز یې هغو ته وښودل ‪.‬‬
‫د وحدیتانو قوما نرداس لره سرر ترر پښروپورې لره نظرر تېرر کرړم‪ .‬پره‬
‫خپلرره لاجرره یررې رانرره پوښررتنه وکررړ ‪« :‬او با رره! تررو با ررۀ از کرر‬
‫است ؟»‬
‫ما وویل‪ :‬با هء ابراهي آرزو‪.‬‬
‫قومانداس خپلو ا رادو ته مخ وروا او ‪ .‬یو ټوپکوال ې کال یې‬
‫تر نرورو پرای او د واسرکټ پره يرب کرې یرې قلر ایښری و وویرل‪:‬‬
‫صایب هغه خلد آرزو یادوي‪ .‬هغه شاعر ې و په مرکزي کمي ره‬
‫کې و‪ .‬د اغا صایب کىانو ې وواژ ‪.‬‬
‫قومانداس وویل‪ :‬ښه ښه نو درځئ ې به شو‪.‬‬

‫‪59‬‬
‫اغا شيرین وویل‪ :‬ېرته ځئ؟ سړد مو بروځئ‪ .‬زمرا ورار را تره‬
‫راولئ‪.‬‬
‫د وحدتيانو قومانداس وویرل‪« :‬او کره از مرا یره برا مرا یره»‪ .‬دا د‬
‫خلد زود زمو نه دد‪ .‬تا خو ویل وو ې د قومانداس قمبرر تررور‬
‫زد درسر دد‪ .‬هىې دې زمو ز خوشاله کړد و‪ .‬دا کدو دې ځاس‬
‫ته وساته په کار به دې راش ‪ .‬که نور یه نه کېرږي ا رار ځنرې رو‬
‫که خو زمو په درد نه لگېږي‪.‬‬
‫اغا شيرین لکه بو وې و او ستر ې یې د وحردتيانو مروټرو‬
‫ته نېولې وې‪.‬‬
‫ینگه ې د هغود موټرونه له ستر و پنا شول برید یې رابانردې‬
‫وکړ‪ .‬تر لغتو یې ېندې کړم‪ .‬ورځ یې راباندې تور شپه کړ ‪ .‬دومرر‬
‫ې ما وې بند بند مې ما شو‪.‬‬ ‫یې ووهل‬
‫درورد یې ویل ې ته یې د هغه بې ناموسره قومانرداس د تررور زي‬
‫پرره نامرره رابانرردې خرررڅ کررړد وې‪ .‬یررومر پيىررې مررې پرره تررا بانرردې‬
‫ورکړې خو ته خوشی کدو راوختې‪.‬‬
‫ما ورته زارۍ وکړې ې زما نا نو یه د ‪ .‬ز خرو یرې پره قمرار‬
‫لی وم‪.‬‬ ‫کې‬
‫خو اید یې ونه کړ ‪ .‬ورځ مې بد شو ‪ .‬هر وخت ې بره اغاشريرین‬
‫ته خپلې پيىې وریادېدلې ز به یې هبول ‪.‬‬
‫یو هفتې نورې همداسې تېرې شوې‪.‬‬
‫د اغاشيرین له عذابه کرار کرار خرش شوم‪.‬‬
‫خرو مرې پيىرې دربانردې‬ ‫یو ورځ یې رانه پوښرتنه وکرړ رې او‬
‫تللې دي وایه ې یه کمال لرې؟‬

‫‪61‬‬
‫مررانو زد کررړې د ‪ .‬ښرروروا او‬ ‫مررا وویررل‪ :‬اشررپزي مررې لرره رريل‬
‫قابل ښه پخوېد ش ‪.‬‬
‫پر هماغه ورځ یې راباندې دېگ پوخ کړ‪.‬‬
‫پخلی به مې ټولرو تره خونرد ورکرړد و؛ ځکره سرر لره سربا یرې اشرپز‬
‫شوم‪.‬‬
‫بيررا نررو یررو پررورې ررې لرره هغرره ځایرره راوتښررتېدم پ ره اشررپزي‬
‫باندې لگيا وم‪.‬‬
‫ابراهي له خپل ېرسه وروستی غو پ وکړ‪ .‬خپرل سراعت تره‬
‫یې وکتل ویې ویل‪ :‬ښه نو بيا کله راوتښتېدې ینگه؟‬
‫نجو عل وویل‪ :‬دا یرو شرپې مخکرې رې نرگ شررو شرو‬
‫هلته یو ډوهۍ و شو تيرار محېرر و‪ .‬ټرول ټوپکروال یرې پره‬
‫موټرو کې بار کړل او نگ ته یې یو ل‪ .‬په قرار ا کې یو ز پراتې‬
‫شوم او دو نفر پير داراس‪.‬‬
‫اغاشيرین راته وویل ې‪« :‬د ټولو برخه بره پخروې‪ .‬ماښرام بره مروټر‬
‫درولېږم‪ .‬دېگونه به په کې باروې ې خ ته یې راو ي»‬
‫ما دېگونه پاخه کړل‪ .‬ماښام شو خو یوی په دېگونو پىې رانغلل‪.‬‬
‫د باندې راووت ‪.‬‬ ‫له پخلن‬
‫ومررې ليرردل ررې دوا پيررر داراس پرره یررو ررو کررې ناسررت دي‬
‫سگرټ یکوي‪.‬‬
‫یو دم مې په ذهرن کرې راو رځېردل رې یرار نجرو علر همردا یرې‬
‫وخت دد پښې دې سپکې کړ ‪.‬‬

‫‪61‬‬
‫ځاس مې ازاد و اڼه‪ .‬ته نه پوهېږې رې یرومر خونردور حرال مرې و‪.‬‬
‫لکه په ترو مو کې ې رواس اوسې او له هر ش وهارېرږې نایاپره‬
‫هر یه روښانه ووینې او پو شې ې خرر نېته‪.‬‬ ‫رڼا ش‬
‫د ازادۍ په قدر هغه پوهېږي ې بند یې تېرر کرړد‬ ‫یه درته ووای‬
‫وي‪ .‬خو ژر مې په ز کې اندېښنه راولوېد ‪ .‬وېرې اخيىتی وم‪.‬‬
‫ینگه وتښت ؟‬
‫ېرته ې ش ؟‬
‫که پير دارانو ولېدم؛ نو بيا؟‬
‫که یې هزې راباندې وکړې؟‬
‫ز مررې داسررې درزېررد لکرره یرروی ررې د پررورو ي درواز وهبرروي‪.‬‬
‫نا ې مې و ې شوې وې‪ .‬ژبه مې په ترالو پرورې نښرتې و ‪ .‬غو ونره‬
‫مې تېز شوي وو‪ .‬د هر ش غږ ته مې د یو خرر په ستر ه کتل‪.‬‬
‫له مکتبه ې به کله کله تښتېدو او سيمنا ته به تلو هغره وختونره‬
‫نرن بره خامخرا‬ ‫مې رایاد شول‪ .‬اخر مې وویل یا تخت دد یا تابو‬
‫تښت ‪.‬‬
‫د پخلن ر لرره ینگرره یررو نرررۍ ېر تېررر شرروې و ‪ .‬لرره هغرره ځایرره تررر‬
‫دېواله پورې به سل امه ېر و ‪.‬‬
‫تر دېواله کرار کرار ې م‪.‬‬
‫دېوال ه داسې دنگ ې دو کىاس سر پره سرر سرر ودروې ایلره‬
‫ورسېږي‪ .‬خو بخت راسر ملګرد وو‪ .‬دېوالره تره‬ ‫ې یې سر ته ې‬
‫نو له دېواله‬ ‫نژدې یو زو زیل موټر وې و‪ .‬سر ته یې وروخت ‪ .‬او‬
‫یو ام لرې ی خو ې ودرېدم سر مې ترر دېروال پورتره و‪ .‬د دېروال‬
‫سر مې ليدېد شو‪.‬‬

‫‪62‬‬
 ‫یا عل مې وویل او ورټوپ مې کړل‪.‬‬
‫ېسونه او سر مې ها خواته ځو ند شرول پښرې مرې دې خواتره‪ .‬وک‬
‫ېډ او ټ ر مې پر دېوال لگېدل وو‪.‬‬
‫کرار مې اول یو پښه او بيا بله پښه وروا وله‪.‬‬
‫ځرراس مررې باررر خرروا ترره راځو نررد کررړ او ېسررونه مررې د دېرروال پرره ژۍ‬
‫کړل‪.‬‬ ‫ټين‬
‫نو هارېږم ې که ځاس وغورځوم پښه مې ماته نه ش خو بلره‬ ‫او‬
‫ار مې نه و ‪ .‬بېرته ورختلی ه نه شوم‪.‬‬
‫بس ځاس مې خوشی کړ‪.‬‬
‫غړز پر ځمکه وغورځېدم‪.‬‬
‫زنرره مررې پررر زنگانرره ولگېررد ‪ .‬ټينررگ درد یررې وکررړ خ رو پىررې ونرره‬
‫رځېدم‪.‬‬
‫منډې مې کړې‪ .‬تر خو ونو پورې مې دمه ه ونه کړ ‪.‬‬
‫خو ته ې ورسېدم شا ته مې وکتل‪ .‬دېوال د ماښام په تيرار کرې‬
‫وری شود و‪.‬‬
‫ليردلی خرو‬ ‫نو کره رابانردې پرو هر شر‬ ‫یو یه هاه شوم ې او‬
‫مې نه ش ‪.‬‬
‫ځاس مې یو خو ته خرا کړ‪.‬‬
‫کښته پښتۍ مې خو ېدلې‪ .‬په نس مې درد و‪.‬‬
‫رایاد مې شو ې کله مې پر دېوال ټوپ وکړ پښتۍ مرې د دېوالره‬
‫پر ژۍ لگېدلې وې‪.‬‬
‫تر هزارۀ بغله پورې په خو ونو کې بېخار ې م‪.‬‬
‫د یو کور ور مې وټکاو ‪.‬‬

‫‪63‬‬
 ‫خپل هزار مې و‪.‬‬
‫په وې و مې خپله کيىه ورته وکړ ‪.‬‬
‫سړي کور ته بوتل ‪.‬‬
‫شپه مې ورسر تېر کړ ‪.‬‬
‫ې ساار شو ما وې ز خپل کور ته ځ خو هغرود پررې نره ښرودم‪.‬‬
‫ویل یې ې ته دا واعيت و ور ‪ .‬حز وحد لره حرز اسررم او‬
‫دوست سر یو شود دد‪ .‬پر شوارد نظار باندې یې شپه درولې د ‪.‬‬
‫بيا بره دې ونيىر ‪ .‬یرو یرو ورځرې صربر‬ ‫که همداسې ې ش‬ ‫او‬
‫وکه ې حال مالوم ش ‪.‬‬
‫یو درې شپې ورته تر شروم خرو کترل مرې رې گرړ نره بنردېږي نرو‬
‫راره شوم‪.‬‬
‫ارکر ته مې ځاس راورساو ‪ .‬بيا‬ ‫د قصبې پر ېر همداسې راغل‬
‫د بيمارو (ب ب مارو) د غونډۍ له ینگه خپل کور ته راغل ‪.‬‬
‫ابراهي په ونډو شو ې پایېږي‪.‬‬
‫نجو وویل‪ :‬خير خو به وي یه کوې؟‬
‫‪ -‬بس ورور ښه شو ې ته په خير بېرته راغلې د مور ز بره دې‬
‫ې ځاس کور ته ورسوم‪.‬‬ ‫تکيه شود وي‪ .‬ز نو ځ‬
‫_ ېرته؟ غرمره د ؟ سرا تره دې و رور یروولس نيمرې بجرې‬
‫دي‪.‬‬
‫_ نه غرمې نه دې ار ش ‪ .‬ې به ش ‪ .‬په دې خلکو باندې اتبرار‬
‫نېته‪ .‬بيا به سر نښت وي او ستا کانې به پر ما شوې وي‪.‬‬

‫‪64‬‬
‫_ خداد دې نه ک ‪ .‬وای خداد دې پره کرا ر بانردې داسرې ورځ‬
‫نرره را ولر ‪ .‬رادیررو کررې خررو یررې وویررل ررې تررر سرربا سرراار پررورې برره‬
‫اوربند وي‪.‬‬
‫_ دود پرره دې خبرررو نرره دي بنررد‪ .‬د خررداد پرره کررور کررې یررې سررر‬
‫قىمونه وکړل ې بيا به نگ نره کروو خرو هغره دي ترا وليردل رې‬
‫بيا یې یه وکړل‪.‬‬
‫په همردې وخرت کرې د هروای ميرداس لره خروا د بر ام ‪ ۴۴‬د هزو غرږ‬
‫راغی‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬ودې ليردل‪ .‬بيرا یرې سرر شررو کرړل‪ .‬ز نرو ې م رې‬
‫به یې حز اسرم ځوا ووای ‪.‬‬ ‫او‬

‫‪65‬‬
 ‫‪ .۲ - ۴‬کلی که پېښور؟‬

‫د هوای ميداس سړی ته نود وروډ شود و ې له لرې ا ورباندې‬

‫غږ وکړ‪ :‬ابرایيمررررررررررررررررررررررررررررررررررررررره! ودرېږ ‪.‬‬
‫بایىيکل یې ودراو شا ته یې وکتل‪.‬‬
‫مال و ې د هوای ميداس له خوا پر بایىيکل رارواس و‪.‬‬
‫هغه ې راورسېد ابراهي ه خپل بایىيکل رواس کړ‪.‬‬
‫مال وویل‪ :‬یه دې وکړل؟‬
‫‪ -‬هېڅ نجو عل مې وليد‪ .‬یو وړۍ مې ورسر مجلس وکو‪.‬‬
‫‪ -‬اوهو یومر ښه‪ .‬راپيدا شو‪.‬‬
‫‪ -‬هو‪.‬‬
‫بایىيکل یې ودراو ‪.‬‬
‫مال وویل‪ :‬خير خو به وي؟‬
‫‪ -‬ما خو هېڅ شی نره دد اخيىرتی‪ .‬راځره رې بېرتره مارکېرټ تره ې‬
‫شو‪.‬‬
‫‪ -‬ښرره د ررې سررودا دې نرره د کررړې‪ .‬پيىررې برره دې نرره مصررر وې‪.‬‬
‫نرره ختمېررږي‪ .‬ز خررو وای ر راځرره ررې یررو مرروټر‬ ‫پرروهېږې دا ن ر‬
‫ونيىو کډ بار کړو کل ته ورشو‪.‬‬
‫‪ -‬کل ته؟ ته وایې په کل کې به مو ووزار وش ؟‬
‫‪ -‬ې هر رق وي له دې ځایه خو به ښره وي‪ .‬سرر خرو بره مرو پره امرن‬
‫هرر خونرردي نرره دد‪.‬‬ ‫کررې وي‪ .‬سررر یرره ررې دلترره خررو مررو نررامو‬
‫برې‬ ‫پوهېږې دوستميانو په بيمارو کې یو کورونو ته وراوښت‬

‫‪66‬‬
‫عزتررر یررررې ورا ولررررې د ‪ .‬شرررروراد نظررررار واې بيررررا د ميکرویررررانو‬
‫شپا لى بری کې یو کور ته ننوتل دي پره یروې پېغلرې پىرې‪.‬‬
‫هغې ځاس له شپږم منزله کښته راغورځولی دد‪.‬‬
‫‪ -‬دا یه وایې؟ مړ د که ژوندۍ؟‬
‫ې خلو وررسېدل د وخته یې سا ورکړې و ‪ .‬ما ورته‬ ‫‪ -‬نه بابا‬
‫هېر ور وهلری بلره ېر نره لررو‪ .‬باترینره ېر همردا د رې ځراس‬
‫وباسو‪ .‬په هوای برکونرو کرې مرې پيلوټراس وليردل ویرل یرې رې‬
‫باېناغه هرر ورځ اس ‪ ۳۲‬طيرارې د تا کىرتاس نره روسر وسرلې او‬
‫مامررا راو ي‪ .‬پيىررې پرره کرران ينرونو کررې راځ ر ‪ .‬وای ر د ای رراس‬
‫حرز وحرد تره وسرلې رسروي‪.‬‬ ‫طيارې بيا پره باميراس کرې کېنر‬
‫دوسررت ترره خررو لرره ازبکىررتانه نېررغ پرره نېغرره راځر ‪ .‬د ولبرردین مخرره‬
‫نره دد ناسرور‬ ‫پاکىتاس ته خرصه د ؛ نو داسرې وو ره رې نر‬
‫ټ دد‪.‬‬
‫ابررراهي لرره ېبرره د سررګرټو دبرری راوایىررت‪ .‬پرره کرررار یررې یررو دانرره‬
‫کړ‪.‬‬ ‫او په شونډو یې ټين‬ ‫سګر راوکي‬
‫وتپاو ‪.‬‬ ‫له باندې نه یې د مپر په يبونو ې‬
‫ېبه یې د اورلګيتو کرهار پورته شو‪.‬‬ ‫له‬
‫یې ورننه ایىت‪ .‬د اورلګيتو قوتی یې راوکي ‪ .‬یرو خلری یرې‬ ‫ې‬
‫له قوت راواخيىت قوتی یې د لپې په من کې ونيو‪.‬‬
‫او دو نریو توربخونو ووتو یې اورلګيت ولګاو ‪.‬‬
‫سر یې په لپه باندې ورټيټ شو‪.‬‬
‫ځنې وکړ‪.‬‬ ‫سګر یې بل کړ او ژر یې یو لود ک‬
‫کې ونيو‪.‬‬ ‫سګر یې په ښ ې‬

‫‪67‬‬
 ‫خوله یرې خرصره کرړ رې اورلګيرت مرړ کرړي خرو اورلګيرت سرو‬
‫شمال مړ کړ‪.‬‬
‫پ و یې له او ې خرا کړ او بېرته یې سمه ر کړ ‪.‬‬
‫‪ -‬ابرایيمه یه ور وهې؟‬
‫‪ -‬د اکا زو نه پروهېږم‪ .‬د اغرا مرړد مرې کلر تره یونره وو ‪ .‬ټرول مرې‬
‫په کوم مخ کل ته کډ یوس ؟‬ ‫پرې خپه کړل‪ .‬او‬
‫‪ -‬هغه هىې باانه و ‪ .‬که دې ترونه د اغا په غ کې واد نو په ژوند‬
‫کې به یې ولې پوښتنه نه کوله‪ .‬هېر دې دي ې هر یوی به وطن ته‬
‫تلررل یررا برره کاکررا یررا برره د مررا دادا ترونررو ترره د بررورو او ررایو وررو و‬
‫بررو ۍ لېږلررې ررې ودرېررږ دود خررواراس دي هلترره قيمت ر د خررو‬
‫هغود به یه کول؟ ه به یې اد و بور خو له او هر بره یرې زیرا ې‬
‫خلدياس وهلل که پرېږدو‪ .‬تا ته لګيا وو ې‬ ‫ورته کړلې ې دا دوو‬
‫د کاکا ناز بره کلر تره راو ې نرو زمرا دادا رې شرايد شرو ولرې‬
‫نررازې ترره رانرره غلررل‪ .‬خبررر مررې ورکررړ ررې کرره راځررئ ز برره پخپلرره‬
‫په طيار کې به مو راول او بېرته به مو ورسوم خرو‬ ‫درپىې درش‬
‫ځوا یې راولېږ ې د کا رو ناز نه کېږي‪ .‬راغلر دې نره واد‬
‫تکه تور بر ورپىې خو رې دا مرردار خبرر یرې هر نره واد کرړې‪.‬‬
‫ځاس به نه ورموې‪ .‬هغود ما و تا ته ورم دي مو ورته نه یوو ورم‪.‬‬
‫مال پر بایىيکل پښه وا وله ویې ویل‪ :‬ځه ې ځو! په ېر کرې‬
‫دې ور ووهه‪.‬‬
‫کور ته ې ورسېدل زرمينه یې مخې ته ورغلره‪ .‬ویرې ویرل‪ :‬سرړیه‬
‫ېرته وې راځه ې ېې مې تا ته منتظرر دد‪ .‬مالره ورور سرتړد‬
‫مه شې‪.‬‬

‫‪68‬‬
‫ابراهي بایىيکل دېوالره تره ودراو ویرې ویرل‪ :‬مرا ویرل ز بره یرې‬
‫پوښتنه وک خو ښه شو ې دد راغی‪ .‬ټول سر ښه دي؟‬
‫‪ -‬ښه دي شکر وای پېښور ته کرډ براروي‪ .‬راغلری دد رې مرو م‬
‫ورسر بوځ ‪.‬‬
‫غرږ یرې وکرړ‪ :‬ښره شرو رې راغلرې پره خيرر‪.‬‬ ‫خبير له دهلېرز راوو‬
‫وخت ک دد زرمينې درته وویل که نه؟‬
‫ابراهي ځوا ورکړ‪ :‬راته وخرو یرې ویرل خروووو نره پروهېږم وهلل‬
‫ې یه ووای ‪.‬‬
‫زرمينې نېغ وروکتل‪ :‬یه ور وهې وربه شو‪ .‬ېې مې تيار موټر‬
‫نيولی‪ .‬زمو کال ب په کې وا وي‪ .‬کابل خرو خرداد کره بيرا کابرل‬
‫کې‪.‬‬
‫‪ -‬ښر ې تررا ترره خررو معلومره د ‪ .‬د غررالۍ پيىررې ایلرره د ېرې کرایرره‬
‫نورې پيىې ‪...‬‬ ‫پور ک‬
‫ور‬ ‫خبير یې خبر پرې کړ ‪ :‬اوهو ملګریه ما ویل ې د یه ش‬
‫به وهې‪ .‬د پيىو غ مه کو ‪ .‬موټر خو مې هىې ه کرایه کړد‪ .‬لویره‬
‫ېرۍ د ‪ .‬په یو کونج کې به یرې تر خپرل کرال وا روي‪ .‬پره پېښرور‬
‫کې به یو لود کور ونيى ‪ .‬یو دو کوټې به یې ترا تره درکر ‪ .‬زمرا ز‬
‫بر درپررورې هاه وي‪ .‬پررردد وطررن دد سررړد ررې یررو خپررل دوسررت‬
‫عزیز ولري ښه وي‪ .‬ز نو ې م‪ .‬کال مو سر وتړئ ني ساعت کې‬
‫به ېرۍ راول ‪ .‬خورې ځنډ به نه کيې ې په اوربند اېتبار نېته‪.‬‬
‫زرمينه په منډ د کور خوا ته روانه شو ‪.‬‬
‫خبيررر ررې رواس شررو ویررې ویررل‪ :‬مررال انرره کرره ت ر راسررر ځررې‬
‫مېکل به نه وي‪.‬‬

‫‪69‬‬
 ‫مال وویل‪ :‬نه کور دې وداس‪ .‬ز به کل ته ې ش ‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬ز خو وای کلر تره مره ځره‪ .‬پېښرور‬ ‫خبير ې وو‬
‫کې به یو کار روزوارم پيدا کو‪ .‬په کل کې به یه وکې؟‬
‫‪ -‬دهدان ‪ .‬خپله م که به وکرم‪ .‬برس یرې دد دا یروارلس کالره یرې‬
‫وخو ‪ .‬ې ې م خپل حق به ځنې واخل ‪ .‬اوېدونه مې کابلياس خرو‬
‫به پېښوریان ش ‪ .‬تر اوسه پورې خپل پردد نه پېژن ‪.‬‬ ‫شول او‬
‫ښه د رې یرو یرو شرپې پره کلر کرې وروزار وکر ‪ .‬ز نرو ې م رې‬
‫موټر راول ‪ .‬پلوشې کال به ژر ژر راوتړې‪.‬‬

‫‪71‬‬
 ‫درېي یپرکی‬

‫‪ .۳-۱‬ماا ر‬

‫خړ مازدیګر یو هينو ېرۍ د پل رخ تنګ ته ورسېد ‪ .‬مخې ته‬

‫یررې د غ ررو او و و مرروټرو او د کتررار وې وو‪ .‬پن رره لررس دقيدررې‬
‫وروسته یې د ترشۍ وار راورسېد‪ .‬په بروه دریې کې پکرول پره‬
‫بار کدي؟‬ ‫سر ټوپک له موټروانه پوښتنه وکړ ‪:‬‬
‫‪ -‬خانه کوک از اي بيادر استن‪.‬‬
‫کدین ميرین د پېراور وررم‪ .‬وا بره راس مرا کره د اې‬ ‫‪ -‬خو عي‬
‫خنو اس مې کني ‪ .‬بيا وطندار پایاس شو‪.‬‬
‫ابراهي تر شونډو ېندې وبونګېد‪ :‬ستاسو له ېسه ځو‪.‬‬
‫وفت ؟‬ ‫‪-‬‬
‫يزې نه وفت ‪.‬‬ ‫‪ -‬هيچ‬
‫بګرو کره دلتره برد کرن ‪ .‬زود شرو کره‬ ‫‪ -‬نې اوه د دلت کدام ور ا‬
‫وخت ندارم‪.‬‬
‫ابراهي ورکښته شو‪.‬‬
‫زرمينې او معصومې د موټرواس شا ته په سريټ کرې ځانونره غرونج‬
‫کړل‪.‬‬
‫ذبيح او ليمې ځانونه په دود پورې ونښلول‪.‬‬
‫ټوپک د موټر باهۍ ته وروخو ‪.‬‬

‫‪71‬‬
‫ببو له اسماعيل سر د کاليو په مرن کرې ناسرته و سرړد یرې رې‬
‫وليد مخ یې په پلو پټ کړ‪.‬‬
‫دوا تر ستون په بړستن کې پټ وو‪.‬‬
‫ټوپک د کاليو په من کې یرو ځایره تېرر سريخ ورومنرډ بيرا یرې‬
‫کښته راټوپ کړل‪ :‬قا اق ما اق خو نداري؟‬
‫‪ -‬نې کل اش ساماس خانه ا ‪.‬‬
‫‪ -‬مر بل اشه‪.‬‬
‫‪ -‬ند بت ؟‬
‫هم د هزار بتې از زیا اش ما ر تېر‪.‬‬ ‫‪ -‬برو که و ه دار است‬
‫‪ -‬یو کمې مراعا کو بېچار مردم استي ‪.‬‬
‫‪ -‬تو مثلی که به انىانيت نه مې ام ‪.‬‬
‫دې سر یې د ټوپو قنداغ پورته کړ ې ابراهي ووه ‪.‬‬
‫کررړ‪ .‬لررس دانررې زروونونرره یررې بېررل کررړل‪.‬‬ ‫ابررراهي ژر يررب ترره ې‬
‫ټوپک په بېړ پيىې واخيىتې او په سر یې اشرار وکرړ رې مرخ‬
‫دې وری کړ ‪.‬‬
‫موټر حرکت وکړ‪ .‬موټرواس وویل‪ :‬یرو‬ ‫ې سيټ ته وخو‬ ‫ابراهي‬
‫یې درنه واخيىتې؟‬
‫‪ -‬لس زر ‪.‬‬
‫کروک و‪ .‬ترورخ نره‬ ‫‪ -‬عجب کاپر خلو دي‪ .‬په او ي کرې مرې پلنر‬
‫مې د کابليانو مرړد پره کرې راوو ‪ .‬سرړي زامنرو تره وصريت کرړد و‬
‫ې مړد بره یرې خامخرا شرودا (شراداد صرالحين) تره راو ي‪ .‬رې‬
‫کړ ې د مړي بل راکه‪.‬‬ ‫دقه پاټو ته ورسېدو سړد یې ټين‬
‫‪ -‬د مړي بل؟‬

‫‪72‬‬
‫‪ -‬قى د که دروغ درته وایر ‪ .‬سرړي رې یرومر ورتره زارۍ وکرړې‬
‫ې مړد خرابېږي نه یې پرېخوسته‪ .‬اخر ما ورتره پره ووترو اشرار‬
‫عيلره سررم‪ .‬پيىرې یرې رې‬ ‫وکه ې پيىې ورکره پيىرې شررن‬
‫ورکلې بيا یې خوشې کو‪.‬‬
‫‪ -‬عجيبه ظال خلو دي‪.‬‬
‫‪ -‬هغه یې سه کې لګيا و ې تاسې د پېخور په یخه هوا کې سا‬
‫تېروئ مونګه دلته د ورمۍ نه مړ شو‪.‬‬
‫مروټرواس کررټ کرټ وخنرردل خرو د ابررراهي پرر شررونډو ایلره یررو نرررۍ‬
‫موسکا تېر شو ‪.‬‬
‫ماخوسرررتن د مررراهيپر لررره تونلررره ووترررل او مرررخ پررره زو رواس شرررول‪.‬‬
‫وروسته هوارې ته ورسر شرول‪ .‬نري سراعت نرور یرې هر مرزل وکرړ‬
‫موټرواس وویرل‪ :‬ورور شرپه بره همدقلتره کروو‪ .‬و انردې خررر د ‪.‬‬
‫تورسرې درسر دي خه نه د ې په دې تور شپه کې مزل وکو‪.‬‬
‫ېرۍ د درې په یو نىبتاً پراخ ځاد کې د یو هوټل مخې تره د اترو‬
‫کې ودرېد ‪.‬‬ ‫ناو سرا ه موټرو په ین‬
‫ابراهي له موټر کښته شو‪.‬‬
‫د غا ې په دسمال باندې یې کال وینډل‪.‬‬
‫د موټر د یراغونو په تېز رڼا کې د دو و وردونه ښکار شول‪.‬‬
‫ژر ژر یررې مرررخ او سرررر پررره دسرررمال پرررای کرررړل‪ .‬بيرررا راغررری د مررروټر‬
‫مخکينی سيټ یې قا کړ‪.‬‬
‫ذبيح یې د زرمينې له غېږ راواخيىت‪.‬‬
‫زرمينرره راکښررته شررو معصررومې ليمرره لرره دوا و ېسررو ونيررو او‬
‫راځو ند یې کړ ‪.‬‬

‫‪73‬‬
 ‫زرمينې هغه په غېږ کې واخيىته‪.‬‬
‫کلينر د موټر د باهۍ تخته راخرصه کړ ‪.‬‬
‫کرې لویره پرسر يک‬ ‫بېلر یې ورته ودراو او د بېلر پره ینر‬ ‫ت‬
‫هبکه‪.‬‬
‫یې ونيو او پخپلره رې لره هرر‬ ‫کړ‪ .‬د هغه ې‬ ‫ببو اسماعيل راوی‬
‫وام سر ټوخېد له موټر راکښته شو ‪.‬‬
‫کلينر ابراهي ته مخ وا او ‪ :‬ورور وایر بيخر برې غمره اوسره‪ .‬ز‬
‫ز به یې سات ‪.‬‬ ‫پخپله په باهۍ کې پرېوزم‪ .‬مال به دې خداد سات‬
‫ابراهي په هوټل کې د ځاس په شاس یو او د نرۍ کوټه ونيو دو‬
‫په یلورو کې به و ‪.‬‬
‫شو‪ .‬پښه یې پره يلمچر لګېردلې‬ ‫ترن‬ ‫اسماعيل ې ورننو‬
‫کې پرر ځيګرري رنګره موکېرټ بانردې ایښرې‬ ‫و ې د ور په ین‬
‫و‪.‬‬
‫ررت پرره تيررار کررې‬ ‫د ورريس رڼررا د خيرنررو دېوالونررو او لرروو وهل ر‬
‫ورکېدله‪.‬‬
‫ببو مخکې نورې ښ ې ورپىې د نرري زرغروس دسرترخواس لره سرر‬
‫تېرې شوې او پر سپنج نياليو رې ولردار ځيګرري پوښرونه یرې‬
‫وو کېناستې‪.‬‬
‫د هرررې یرروې لرره کېناسررتو سررر لرره نيرراليو وردونرره پورترره شررول او د‬
‫ويس رڼا ته وځلېدل‪.‬‬
‫د اسماعيل په عمر د هوټل شاورد یو غېږ لرو په ېسرونو کرې‬
‫راننو ‪ .‬د کوټې بر سر ته تېر شو بخارۍ یې ولګوله‪.‬‬
‫درې وا ماشوماس بخارۍ ته وخت کېناستل‪.‬‬

‫‪74‬‬
 ‫زرمينې او معصومې کبا وروغوښت نورو قابل ‪.‬‬
‫زرمينررې د ورروتې پرره انررداز و ې پيررالې لرره شررنو ررایو هکررې کررړې‬
‫ویې ویل‪ :‬دا اد ولې داسې خړ ښکاري؟‬
‫ابراهي وویل‪ :‬د سيند اوبه کله کله خړېږي‪.‬‬
‫‪ -‬وۍ دا د سيند اوبه دي؟‬
‫‪ -‬نه د زمزم اوبه دي ته ې په دښته کې ه د نل اوبه غروا ې؟‬
‫غوښه به ښه ژدویې ې ناروغه دې نه ک ‪.‬‬
‫هوهۍ خرصه شو ‪ .‬ابراهي سر ته بالښرت کېښرود او د وغ ېرد‪.‬‬
‫هوټل دسترخواس ورټول کړ‪.‬‬
‫له هغې خوا ې راغی بړستنې ورسر وې‪.‬‬
‫په دوو وارو یې پن ه ځيګري بړستنې راو ې‪.‬‬
‫ببو س له ېسه یو بړستن پر ځاس وغو وله خو زرمينې د ويس رڼا‬
‫ته د بړستنې مخ او یټ ته په ځير سر وکتل‪ .‬ویرې ویرل‪ :‬ز خرو یرې‬
‫یرې د خيررو لره ېسره ترور‬ ‫وهلل که واغوندم‪ .‬ته ووور ځيګري رنر‬
‫اوښتی‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬هلته یې کوټه کئ ز به مو خپلې له موټر راو م‪.‬‬
‫شئ ې د‬ ‫ې ا ور وټکاو ‪:‬‬ ‫ابراهي په دروند خو وید و‬
‫لمان ه وخت دد‪.‬‬
‫راکېناست‪ .‬ستروې یې وموښلې‪ .‬غږ یې وکړ‪ :‬ببو! ویښه یې‪.‬‬
‫‪ -‬هو زویه د ټوخل د ېسه کله وید شوې ی ‪.‬‬
‫ابراهي ېس یراغ ولګاو ‪.‬‬
‫د کوټې له ور سر یې بدنۍ پيدا کړ ‪.‬‬

‫‪75‬‬
‫د بخارۍ په سر کې له ایښې غ ې اینکې یخه یې ترودې اوبره پره‬
‫بدنۍ کې وا ولې او د باندې وو ‪.‬‬
‫د باندې د هیزل موټرو د لوويو برود ضرا هکره کرړې و ‪ .‬موټرونره‬
‫کې یو نورې ېرۍ ه وې ې وې‪.‬‬ ‫ټول اېس وو‪ .‬د هينو په ین‬
‫ابرررراهي ې لمرررون نررره و خررررش کررړد رررې د موټروانرررانو غرررږ یرررې‬
‫واورېد‪ :‬هلئ حرکت وکئ ې ځو د تورخ مىا ر ژر کوئ هلئ‪.‬‬
‫ابراهي لنډ دعا وکړ په منډ کوټې ته ې ‪.‬‬
‫له هغې خوا له ښ و او ماشومانو سر بېرته راوو ‪.‬‬
‫هغود یې مروټر تره وخېرژول او پخپلره ې د هوټرل لره دروازې سرر‬
‫مېز ته ودرېد‪ .‬د بېګا حىرا یرې خررش کرړ او پره منرډ مروټر تره‬
‫وخو ‪.‬‬
‫تره د غرونرو پرر سرر د لمرر تتره رڼرا لګېردلې و رې‬ ‫ې‬ ‫د درې‬
‫ېرۍ د زرداد پاټو ته ورنژدې کېد ‪.‬‬
‫ابراهي لره يبره د پيىرو بنرډل راوایىرت‪ .‬یرو دانرې زروونونره یرې‬
‫بېررل کررړل او پرره بغررل يررب کررې یررې ننرره ایىررتل‪ .‬نررورې پيىررې یررې‬
‫زرمينې ته ورکړې ې پ ې یې کړي‪.‬‬
‫په پاټو کې یو یرور په یرو لرو کرې پرر دوو پښرو ناسرت و پره‬
‫پ و یې ځراس داسرې پيچلری و رې یروازې یرې سرتروې ښرکارېدې‪.‬‬
‫درې نور ټوپکياس ېندې د سړی په من کې وې وو‪.‬‬
‫ابرراهي ورکښررته شررو‪ .‬پيىررې یرې لرره يبرره راوکښررلې‪ .‬ټرروپک اول‬
‫دانه دانه وو لې بيا یې د هرر زروروس مرخ او یرټ تره پره ځيرر وکترل‪.‬‬
‫ویې ویل‪ :‬کمې دي نورې راوباسه‪.‬‬

‫‪76‬‬
‫‪ -‬وهلل که یې لرم‪ .‬یه ې راسر وې په نورو پاټکونو کرې یرې رانره‬
‫واخيىتې‪.‬‬
‫‪ -‬ېنجه به نه کوې که نه خير به دې نه وي‪.‬‬
‫‪ -‬قى دد که یې لرم‪ .‬دا ته دا مې يبونه‪.‬‬
‫ټوپک یې يبونه ترش کړل‪.‬‬
‫خررولۍ یررې لرره سررر ایىررته کررړ د خررولۍ ورررد رراپېر یررې پرره ځيررر‬
‫وکتل‪ .‬بيا یې ېسونه د ابراهي تر مپر ېندې تېر کړل پره یرټ او‬
‫ورتېر کړ‪.‬‬ ‫ول او مر یې ې‬
‫د پرتوواښ ټوله دور یې وپل له‪.‬‬
‫ورابې او بوټونه یې ورباندې وکښل‪.‬‬
‫خو یو روپۍ یې ه پيدا نه کړ ‪.‬‬
‫په لو ناست یرور ورغږ کړ‪ :‬ینګه ل دد؟‬
‫ټوپک وویل‪ :‬لس زر یې راکړي وای نورې نېته‪.‬‬
‫سړي يغه کړ ‪ :‬سپيه ویې نيىه‪.‬‬
‫ابررراهي شرراوخوا ترره ترهېرردلی وکتررل ررې سررپی برره لرره کررومې خرروا‬
‫ورځ ‪ .‬خو سپی نه ښکارېد ‪.‬‬
‫د سړی له بلې غا ې په لویه یر او او دو برېتونرو کرې یرو سرړد‬
‫ينګه خوله زېړ غاښونه راښکار شو‪.‬‬ ‫تکې سرې ستروې‬
‫د ابراهي خوا ته یې ورمنډ کړ ‪.‬‬
‫کړل‪.‬‬ ‫په ورانه باندې یې خوله ولګوله‪ .‬غاښونه یې ټين‬
‫د ابراهي بوغارې پورته شوې‪.‬‬
‫پرره ېسررونو یررې د سررپ سررر پررورې وواهرره خررو نررورو ټوپکوالررو یررې‬
‫کړل‪.‬‬ ‫ېسونه ټين‬

‫‪77‬‬
‫زرمينې د موټر له کړکۍ یخه لس دانې زروونونه وروا ول ویرې‬
‫ویرررل‪ :‬د خرررداد رود ومنرررئ خوشررری یرررې کرررئ دغررره ټرررولې پيىرررې‬
‫درواخلئ‪.‬‬
‫یو ټوپکوال ورغی‪ .‬پر ځمکه تيرت شروي زروونونره یرې دانره دانره‬
‫ورپورته کړل‪.‬‬
‫په لو کې ناست یرور سپ باندې غږ وکړ‪ :‬برس یرې دد خوشرې‬
‫یې که‪.‬‬
‫ابراهي ووه ووه رواس شو او موټر ته وروخو ‪.‬‬
‫تېرر کرړ اووف‬ ‫ینګه ې پر روکۍ کېناسرت پره پایڅره یرې ې‬
‫یې وویل وروس یې وسوېو ‪.‬‬
‫پایڅه یې د سړي په دا و سورۍ شوې و ‪.‬‬
‫زرمينې وویل‪ :‬هېر یې ژوبل کړد یې؟‬
‫‪ -‬سخت درد کوي‪.‬‬
‫د کلونيا بود پورته شو‪.‬‬
‫زرمينې ورته په کلونيا لوند کړد دسمال ونيرو‪ :‬هره پره دې بانردې‬
‫یې وتړ ې وزی ونه ک ‪.‬‬
‫سرخکاس درون ې او تر تورخمه پورې په هر ځاد کرې‬ ‫په سروب‬
‫پاټکونه او شکول وو‪.‬‬
‫له تورخمه ې واوښتل موټرواس وویل‪ :‬نور به نو غ نه کروئ‪ .‬دې‬
‫خوا ته اس تر پېښور بيا سرمه مىرلمان د پروليس خپلرې پيىرې‬
‫اخلې خو په سپيو سړد نه دا ي‪ .‬هاهاها‬
‫خو نورو ونه خندل‪.‬‬
‫د مازدیګر له اذانه سر ېرۍ کارخانو ته ورسېد ‪.‬‬

‫‪78‬‬
 ‫خبير تيار ورته وې وو‪.‬‬
‫هغررره لررره خپلرررې کرررورنۍ سرررر پررره سررررا ه کرررې راغلررری و او غرمررره‬
‫رارسېدلی و‪.‬‬
‫د حيا آباد په درېي ېز کې یې دو پو یز کور کرایه کړد و‪.‬‬
‫درې مزدوراس د کور له ور سر تيار ناست وو‪.‬‬
‫دود ې ورورسېدل خبير ابراهي ته کړ ‪ :‬تره دې دمره رو کرړ‬
‫ز به کال په مزدورانو راکښته کړم‪.‬‬
‫مزدورانررو‬ ‫نرري سرراعت وروسررته ررې ابررراهي ېمبېرردلی راوو‬
‫غالۍ ینډلې او په کوټو کې یې هوارې کړې وې‪ .‬نور کرال یرې پره‬
‫دهلېز کې ایښ وو‪.‬‬
‫خبير د ېرۍ باهي ته وروخو ‪ .‬ار اپېر یرې سرتروې وغړولرې‬
‫هېڅ شی پاتې نه وو‪.‬‬
‫راکښررته شررو‪ .‬د مرروټرواس کرایرره او د مزدورانررو ا ررور یررې ورکررړ‬
‫رخصت یې کړل‪.‬‬
‫تر ماښامه پورې ښ ې سر لګيا وې‪ .‬توشکې یرې هروارې کرړې او‬
‫کې ځاد پر ځاد کړل‪.‬‬ ‫نور ساماس یې په الماریو او پخلن‬
‫یې باید د وېډې غ کړد واد‪.‬‬ ‫سرونه خوندي شوي وو او او‬
‫د بوره له پله سر د مزدورانرو اهې تره‬ ‫ابراهي به هر ورځ مربان‬
‫ته‪.‬‬
‫په ټوکرینه کڅو کې یې یرو رو ز ې رامې او زا بوټونره پره‬
‫شا غرمې ماال به بېرته و ې شونډې راستوس شو‪.‬‬

‫‪79‬‬
‫په لىو ورځو کې ایله یو ورځ کار ورته پيدا شرو هغره هر داسرې‬
‫ې ماښام ټيکره دار د اتيرا پرر ځراد شرپيته کلردارې ورتره ورکرړې‬
‫ې‪ :‬کابليه د تا کار نه دې زد ‪ .‬سبا له به نه رازې‪.‬‬
‫په اه کې یې له نورو ماا رو سر سرم عليو پيدا شو‪.‬‬
‫یررو رېررړې واې مېررور ورکررړ ررې رېررړ دې کرایرره کررړي او پيرراز او‬
‫آلوواس دې ورباندې خرڅ کړي‪.‬‬
‫همداسې یې وکړل خو هر ورځ به پوليىو ځوراو ‪.‬‬
‫وهرل ټکرول او سرپکول هر‬ ‫نيمای و ه به پوليىرانو ځنرې یروو‬
‫ورسر ‪.‬‬
‫مررره» لررره اورېررردو سرررر‬ ‫غو ونرررو یرررې د «مارررا ر کابليررره وررريل‬
‫حىاسيت پيدا کړد و‪ .‬دغه حىاسيت هغه مارال ېزیرا شرو رې‬
‫یو ورځ یې په صدر کرې د سرړی لره دې غرا ې پرورې غرا ې تره پرر‬
‫هرروای پل ره تېرېررد ررې یررو هلکررانو دوربينونرره پرره ېسررونو نررارې‬
‫ووور په دو دو روپۍ‪».‬‬ ‫وهلې‪« :‬راشه کابلۍ ووور ويل‬
‫د ورته دو کلدارې ورکړې‪ .‬دوربين ته کېناست‪ .‬کره وروري رې د‬
‫نجونو لوڅ عکىونه په کې ښکاري‪.‬‬
‫سرر راز‬ ‫د نورو د هر ا خپل نومونه وو «امجد شاهين تىلي‬
‫اررانګير سررلماس ‪ »...‬خررو دد ررا پرره نامرره نرره بال ره‪ .‬پوليىررو برره ه ر‬
‫ماا ر یرا کرابلی بالره دوکانردار او خریردار هر ‪ .‬پېښروریاس خرو ې‬
‫خير په خپله ا غاس ماا رو ې پخوا یرې هجرر کرړد و هغرود‬
‫مع او ځينو سکر شصت واې ماا ر باله‪.‬‬ ‫به ه ځينو ويل‬
‫دو مياشتې دغىې ووتې‪.‬‬
‫ابراهي ورځ تر بلې هنګرېد ‪.‬‬

‫‪81‬‬
‫په دې مود کې زرمينې ورته یو وار وویل‪ :‬د دې و و کارونو یره‬
‫ې ېې سر مې کار وکره رې سرمه وروزار‬ ‫نه و ېږي‪ .‬ز خو وای‬
‫مو پرې وش ‪.‬‬
‫خو د هر ځل یو خبر کوله‪ :‬خپله ېسه وله ېسه‪.‬‬
‫یو مازدیګر د ناصر باغ په سړی باندې سخته و ه ووڼه و ‪.‬‬
‫د یررو ماررا ر خرورراهد پرره هرروا شررود و او ېر یررې بن رد کررړې و ‪.‬‬
‫خرواهد نه ې خر پخپله پره هروا شرود و‪ .‬برار درونرد و وراهد پره‬
‫ځمکه لګېدلی و خر یې په هوا کې معلق درولی و‪.‬‬
‫يغه یې کړ ‪ :‬و ماا ر ایىته کره دا‬ ‫له هغې خوا پوليس راغی‬
‫ولبدین دې‪ .‬مړ ېر خرصه که‪.‬‬
‫دغه پوليس ني سراعت مخکرې ابرراهي تره درېردلی و رې پيىرې‬
‫ورکړي خو ابراهي ې سودا نه و کړې‪.‬‬
‫د ابراهي رېړې ته ې ورسېد پره سروټ بانردې یرې رېرړ وهبولره‪:‬‬
‫اې د ولبدین زامنو شابه ېر خوشې کئ‪.‬‬
‫ابراهي ورو وبونګېد‪ :‬ولبدین خو ستاسو سوغا دد‪.‬‬
‫پوليس وروورځېد‪ :‬ماا ر سه دې ووې؟‬
‫‪ -‬هېڅ‪.‬‬
‫پوليس د لښتې وار وربانردې وکرړ‪ .‬د او ې پره راوتلرو هرډوکو یرې‬
‫ولګېد ‪.‬‬
‫ابراهي خپله او ټينګه کړ ‪.‬‬
‫پوليس یې لينګيو ته لښته ونيو ‪ .‬پر لره پىرې پن ره شرپږ وار یرې‬
‫پرې وکړل‪ :‬د خر بچيه د رنډۍ زو ‪...‬‬

‫‪81‬‬
‫يغه یې کرړ ‪ :‬برې ناموسره یره‬ ‫وا او‬ ‫ابراهي یې لښتې ته ې‬
‫مې کړي دي؟ ولې مې وهې؟‬
‫د پوليس بل انډېوال راورسېد‪.‬‬
‫کړ‪.‬‬ ‫ابراهي یې د سيند غا ې ته ورک‬
‫ترش یې شرو کړ ‪.‬‬
‫ټول ځایونه یې وکتل‪.‬‬ ‫ېبونه پایڅې لىتوڼ‬
‫بيا هغه بل پوليس یې ېبونه ترش کړل‪.‬‬
‫مې سرمګلر‬ ‫ویې ویل‪ :‬او‬ ‫له یو ېبه یې د رسو تلی راوکي‬
‫کوې هه؟‬ ‫پيدا کړ‪ .‬وهلل که رانه خرش شې د رسو سمګلن‬
‫په رکېا کې یې کېناو ‪.‬‬
‫ته کېناست‪.‬‬ ‫پوليس یې ین‬
‫پوليس رکېا واې ته وویل‪ :‬تااڼې ته ځو‪.‬‬
‫رکېا روانه شو ‪.‬‬
‫سپين وما ته ې ورسېدل رکېا واې وویل‪ :‬سرړیه یرو پن ره‬
‫سو ورکه ې خوشې دې ک ‪.‬‬
‫پوليس وویل‪ :‬وهلل که یې په زرو روپو خوشرې کر ‪ .‬سره اسرانه خبرر‬
‫خو نه د ‪ .‬په رسو مې نيولی‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬وهلل که روپۍ رانه واخل ‪.‬‬
‫رکېا بيا یو یه مزل وکړ‪.‬‬
‫ترره ودرېررد ‪ .‬رکېررا واې ابررراهي ترره مررخ وا او ‪:‬‬ ‫بيررا د سررړی ین ر‬
‫وور خه سړد یې یو زرووس ورله ورکه زاس خرش که‪.‬‬
‫ابراهي بيا وویل‪ :‬وهلل که یو روپۍ ورک ‪.‬‬

‫‪82‬‬
‫‪ -‬خوخه دې خپله‪ .‬خو که یې تااڼې له د ننه کړې وهلل که بيا په‬
‫لس زر ورنه خرش شې‪.‬‬
‫ې هر یه کېږي ودې ش ‪.‬‬ ‫‪-‬‬
‫دد یې تااڼې ته بو ‪ .‬هلته رې ورسرېدل پروليس ابرراهي تره مرخ‬
‫وا او ‪ :‬ورکه د رکېې کرایه‪.‬‬
‫ابراهي شل روپۍ ورکړې‪.‬‬
‫رکېا واې پوليس ته وکتل‪ :‬صاحبه دا خو کمې دي‪.‬‬
‫پوليس وویل‪ :‬ورکه یو پنزوسی بل ورکه مړ ‪.‬‬
‫تر ساار پورې ا خو ته پرې نه ښود‪ .‬په هرو دوو ساعتونو کرې‬
‫به پوليىاس بدلېدل‪.‬‬
‫نویو پوليىانو به هغه ز ې پوښرتنې بيرا بيرا لره سرر کرولې‪ :‬خره نرو‬
‫شر سرمګلن‬ ‫نه به غير نور د‬ ‫شابه دا راله اووایه ې ر‬
‫کوې؟ پوهر د ا نه الې؟ ويراکاس دې سوی دي؟ ويراکاس دې راله‬
‫وخييه ‪...‬‬
‫کې دد‬ ‫په ې‬ ‫د به قىمونه کول ې په ټول ژوند کې یې ې ر‬
‫نيولی خو ا نه اورېد ‪.‬‬
‫له هر انکار سر د وهلو هبولو یو وپه‪.‬‬
‫سبا غرمه ماال خبير ورورسېد او دد یې له تااڼې راوایىت‪.‬‬
‫هغه په هماغه اولو ورځو په کارخانو کرې دوکراس رو کرړد و او د‬
‫پوليىو ژبره یرې زد کرړې و ‪ .‬پن ره سرو کلردارې یرې ورکرړې رې‬
‫ابراهي خوشی کړي‪.‬‬
‫خبير ورته وویل‪ :‬نور دې بانې مانې نه من ‪ .‬سر له سربا بره د مرا سرر‬
‫په دوکاس کې کار کيې‪ .‬که د ځاس د پار یې نه کيې زما د پرار یرې‬

‫‪83‬‬
 ‫وکه‪ .‬دوکاس په یو کرس نره لېرږي‪ .‬پره برل را بانردې اعتبرار نره شر‬
‫کوېد ته مې خپل یې‪ .‬هغه تنخوا ې بل ته ورکوم همغره بره ترا‬
‫ته درک ‪.‬‬
‫دا ځل ابراهي له اد تېر شو‪.‬‬

‫‪84‬‬
 ‫‪ .۳-۲‬نوې هيله‬

‫معصررومه پرره دې ورځررو کررې پرره ځرراس کررې هوبرره و ‪ .‬پېښررور کررې‬
‫ورم هېر و هر ورځ به یې ېمبرل خرو نرن بيرا دو وارې ترر اوبرو‬
‫ووتله‪.‬‬
‫هېنرردارې ترره ناسررته و د املرره پرره تېلررو یررې ویښررتاس غررو کررړل‪ .‬د‬
‫ویښتو هر تار یې ر ر وکتل ې کومه دانه سرپين ویښرته خرو‬
‫به پکې نه وي پاتې‪.‬‬
‫مخ یې په کریمو غو کړ‪.‬‬
‫د دوا و ېسونو د وتو په سرونو یې د مخ پوستکی وسوېو ‪.‬‬
‫یررو شررېبې وروسررته یررې د مررخ پوسررتکی نرررم او تررر پخرروا سررپين‬
‫ښکارېد ‪.‬‬
‫هغه وون ې ې د هېر هنګروال په و ه یې د خولې پره ینرډو کرې‬
‫و ې وې ورکې شوې‪ .‬تره وا رې کرری بره یرې مرخ پړسرولی وي‬
‫ځاس ته تر پخوا لږ اغه ښکار شو ‪.‬‬
‫د معصومې ستر و د سينګار د مېز پر سر د کری او لرب سريرین د‬
‫هبليو خوا ته کتل‪.‬‬
‫ا یې ستر ې ورپ ې کړې‪.‬‬
‫معصررومې یرې پررر ېسررونو رروتې وموښررلې‪ .‬تررر مړونرردو پررورې یررې‬
‫د هغررې او او سررر ترره‬ ‫خپررل ېسررونه وروغ ررول‪ .‬بيررا یررې ښرری ې‬
‫پورته کړ‪.‬‬

‫‪85‬‬
 ‫ولگېد‪ .‬ویې ویل‪« :‬ومې پېژندلې‬ ‫د زرمينې غو والی یې پر ې‬
‫ورېندار یې‪».‬‬
‫زرمينې وویل‪ :‬وا وا ! یومر ښایىته شوې یې‪ .‬که بل یروی‬
‫ې دا هماغه معصومه د ‪.‬‬ ‫دې ووینې بيخ به پو نه ش‬
‫‪ -‬ریښتيا وایې؟‬
‫_ خود‪.‬‬
‫_ دا خو ستا له برکته دي‪ .‬که نه نو ما به دومر پيىې له کرومې‬
‫کولې ې داسې شياس واخل ‪.‬‬
‫_ اې ليونۍ زما او ستا یې ې یه مانرا؟ رې هرر یره دې پکرار‬
‫وو بس په ما غږ وکه‪.‬‬
‫_ خير یوسرې‪ .‬هىرې هر ز نرو یروی لررم؟ ببرو خروارکۍ د بلرې‬
‫زمانې ښ ه د ‪ .‬خور نه لرم‪ .‬بس همدا ته مې هر یه یې‪.‬‬
‫هغه حيرانه و ې په دې ورځو کې د زرمينې ژبه ینگره پىرته‬
‫شروې د ؟ ینګره لره دې سرر یرې روزار ښره شروې او ماربران یررې‬
‫زیاته شوې د ؟‬
‫کله کله به یې پر دې خبرې هېر کر کاو خو کوم ځوا یې ورته نه‬
‫شو موندېد‪ .‬بيا بره یرې ځراس سرر ویرل‪ :‬یره یرې کروې هىرې خرداد‬
‫راباندې رح کړد‪ .‬خداد دې وکړي ې تل همداسې پاتې ش ‪.‬‬
‫نور نو یوازې ببو نه و ې د معصومې خبرو تره غرو ونيىر ‪.‬‬
‫یې له زرمينرې سرر هر د ز خوالره کروېد شرو ‪ .‬زرمينره یرې‬ ‫او‬
‫ملگرې شوې و ‪ .‬د دود طبعې سر لگېدلې وې‪.‬‬
‫معصررومې ترره د ببررو پرره یېررر کررې د یررو هول پررټ خپگرراس نښررې‬
‫ښکارېدلې‪ .‬دې به اکثر وخت له زرمينې سرر ناسرته پاسرته کولره‬

‫‪86‬‬
‫نو یوی نره وو رې لره ببرو سرر مجلرس وکرړي‪ .‬ببرو ورتره حرال نره و‬
‫ویلی خو زرمينه پرې پوهېدله ې خپه د ‪.‬‬
‫له هغې سر د معصومې د کيىو رنگ ه بدل شود وو‪ .‬کله کله به‬
‫د معصومې ز پرې وسو‪ .‬ینگ ته به یې ورغله‪ .‬د روترې ېنردې‬
‫سيوري ته یا په کوټه کې به ورسرر کېناسرته یرو شرېبې بره یرې دا‬
‫غر ها غر ویېته خو ې ینگه به زرمينه د پخلن ر پره لرور یرا بلره‬
‫اشار وکړ ې پىې ورش نو‬ ‫خوا روانه شو او دې ته یې په ې‬
‫بيا به یې ځاس نه شو ټينگوېد‪ .‬ببو ته به یې پلمه وکړ ې پرنکی‬
‫ژر بېرته راځ ‪.‬‬ ‫کار مې پاتې دد ز به ې ش‬
‫ببو به موسکۍ شو خو یه به یې نه ویل‪ .‬په کوټه کې بره یرې خپلرې‬
‫ستر ې په ت کې نډلې‪ .‬خداد خبر ې د ت اوسپنيز واهرونه‬
‫به یې یوځل شمېرل وي‪.‬‬
‫ببو کله کله دومر په ور کې هوبېدله ې اس د لمىيانو ټوپونه‬
‫یې ه نه ليدل ې په کوټه کرې بره پورتره پورتره غورځېردل‪ .‬هلره بره‬
‫ې کوم لمىی به یې پرر دې بانردې ولوېرد او‬ ‫یې له خولې اخ وو‬
‫نس یا پښه به یې ورخو کرړ او معصرومه بره راغلره ماشروماس بره‬
‫یې له کوټې وشړل‪.‬‬
‫ینگه رې د زرمينرې او معصرومې ز دښرمن ورو ورو پرر‬
‫دوستۍ اوښتله د کابل گړې ه کرار کرار سوکه کېدلې‪.‬‬
‫د طالبانو د راتلو اوازې رمې وې‪ .‬یوی ې بره لره کنردهار یرا لره‬
‫خوسته پېښور ته راتلل د طالبانو د ښه سلوی او وزارې کيىې‬
‫برره یررې کررولې‪ .‬هغررود برره ویررل ررې د طالبررانو پرره واکمنرۍ کررې غررر‬

‫‪87‬‬
‫نېته پاټکونه یې لرې کرړي دي ظراهر خران امنيرت یرې برقررار‬
‫کړد‪.‬‬
‫معصومې د طالبانو د کاميابېدو دعاوې کرولې‪ .‬د هغرې سرتر و د‬
‫یو بل زېري د راتلو ېر ه یارله‪ .‬زرمينې ورته ویل وو ې کروم‬
‫سړد یې ورته موندلی دد‪.‬‬
‫د زرمينې غرږ هغره لره ورتره وایىرته‪ :‬ینگره داسرې موسرکۍ‬
‫موسکۍ کېږې؟‬
‫معصومې ستر ې خرصې کړې‪.‬‬
‫لپه شوي ېسونه یې پر مخ راتېر کړل‪.‬‬
‫همداسې ې گېدله په دوا و ېسو یې د اد نماز دوې ینډې‬
‫ه راپورته کړې‪.‬‬
‫زرمينې ته یې مخ وروا او ‪.‬‬
‫شونډې یې سر نه ورتلې‪.‬‬
‫اد نماز یې قا کړ ویې ویل‪ :‬هېڅ هىرې یرو خبرر مرې پره ز‬
‫کې رځېد ‪.‬‬
‫_ ښه‪ .‬وور ورور دې وریجې راو ې دي راځه ې سر پاکې‬
‫یې کو‪.‬‬
‫_ سمه د ‪ .‬ېرته کېنو؟‬
‫_ هلته په وتر کې‪.‬‬
‫_ ولې په کوټه کې یې نه پاکوو؟‬
‫_ دلته تيار د کنه‪.‬‬
‫_ پررروا نره لرررري‪ .‬پرره رروتر کررې خررو ببررو ناسررته د ‪ .‬بيررا خررو سررر‬
‫کيىې نه شو کوېد‪.‬‬

‫‪88‬‬
 ‫_ خور کې دلته خو زما ستر ې کار نه کوي‪.‬‬
‫_ پروا نه لرري‪ .‬ته مازې راته کيىه وکه‪ .‬وریجې به ز پاکې ک ‪.‬‬
‫_ ښه؟ نوسمه د ‪.‬‬
‫د پراشوټو سپين دسترخواس یې وېړ کړ‪ .‬وریجې یې په من کې‬
‫کوټه کړې‪.‬‬
‫یو شېبې وپتيا و ‪.‬‬
‫معصومه د دسترخواس ینډې ته ناسته و ‪ .‬د وریجو له کوټې یرې د‬
‫وتو په سر وریجرې را اخيىرتې خپلرې مخرې تره یرې شريندلې او‬
‫شگې د هبرو ټروټې خرس او د وریجرو ترورې دانرې یرې تررې لررې‬
‫کولې‪.‬‬
‫حيرانه و ې خبر له کومره ځایره پيرل کرړي‪ .‬ز کرې یرې ویرل رې‬
‫کاشکې زرمينه پخپله په خبرو سر ش ‪.‬‬
‫همدې ور کې و ې زرمينې وپوښتله‪ :‬ینگه وریجرې خرو بره‬
‫هېرې ناپاکې نه وي؟‬
‫_ نررا پرراکې خررو دي‪ .‬یرره وکررو ورور خررو مررې هروخررت پرره پ ررو‬
‫ستر و سودا کي ‪.‬‬
‫_ ریښتيا وایې‪ .‬ها د بلې ورځې کچاېس دې وليدل‪.‬‬
‫_ هررو ومررې ليرردل‪ .‬نيمررای پکررې خوسررا وو‪ .‬پرره دومررر خرروارۍ‬
‫خو بيا یې داسرې لگروي رې تره وا اوبرو راو ي‬ ‫باندې پيىې‬
‫دي‪.‬‬
‫_ سودا اخيىتل دې یوی زما له ورور زد ک ‪ .‬هر ېرته ې‬
‫وي خداد دې یې ښاد لري‪ .‬په بازار کې ې به تر هغره ښره شری نره‬
‫و هغه به د ما ېې اخيىتل‪.‬‬

‫‪89‬‬
‫کې ښه و‪.‬‬ ‫_ ریښتيا ه ېې دې تکړ دد‪ .‬خو هغه شکر په و‬
‫‪ -‬شکر ې ښه دد‪ .‬یه غر خو یې نره د کرړې د را مرال خرو‬
‫یې نه دد خو لی‪.‬‬
‫معصومه پر خپلې خبرې پښرېمانه شرو رې دا دې یره وکرړل؟‬
‫روغ مجلس دې خرا کړ‪.‬‬
‫ویې ویل‪ :‬زر وارې شکر‪ .‬ا ویل دي ې غر یې کړې د ‪ .‬ټولرو تره‬
‫مالومرره د ررې بررل ورور دې پرره لنرردس کررې خررواري کولرره د دلترره‪.‬‬
‫پيىې یې حدې حرلې دي‪.‬‬
‫د زرمينې د تندې ورون ې ورکرې شروې‪ .‬ویرې ویرل‪ :‬خرداد دې‬
‫رې د خروارۍ رنرگ ونره‬ ‫ستا نصيب هر پره داسرې ځراد کرې وکر‬
‫وینې‪.‬‬
‫معصومې داسې لویه سا واخيىته ې ته وا ترر اوسره بره یرې‬
‫ا د سا ایىتلو مخه نيولې و ‪ .‬د زرمينې خبر یې لره لنرډې خنردا‬
‫سر بدر ه کړ ‪.‬‬
‫یو شېبې بيا سر غلې وې‪.‬‬
‫دغه وپتيا پر معصومې وغمېدله‪.‬‬
‫دا ځررل یررې پخپلرره پيررل کررړ ‪ :‬یررو وخررت کررې برره مررو بغرن ر وریجررې‬
‫خررو لې‪ .‬یررومر خررو ې وریجررې وې‪ .‬دغرره سرريله ه ر بررد نرره د خررو‬
‫ې په کابل کې مرې ز ورنره شرين و‬ ‫خداد دې هغه پرمل ووه‬
‫په وک زور به مې تر ستون تېرولې‪.‬‬
‫زرمينې وویل‪ :‬زما بابا به هرر منری پره وریجرو پىرې کنردوز تره‬
‫تله‪ .‬یو کندو یې خاش د نيو پی وریجو ته اخيىتی و‪ .‬هری هری د‬
‫کنجد له تېلو سر به یې عجب خوند کاو ‪.‬‬

‫‪91‬‬
‫_ هغه وختونه به بيا په خو کې ه ونه وینو‪ .‬ریښتيا ترا ویرل‬
‫ې هغه سړد د وریجو دوکاس لري؟‬
‫_ کوم سړد؟‬
‫_ هغه بل‪.‬‬
‫_ کوم هغه بل؟‬
‫‪ -‬ځه وری کو یې تور بر ورپىې‪.‬‬
‫زرمينه په خندا شو ‪ :‬ښه نو هغه بل یادوې؟‬
‫وریجررې بېرترره پرره زور د ناپرراکو وریجررو پررر‬ ‫معصررومې د ې‬
‫کوټې وشيندلې تندد یې تریو کرړ‪ :‬ز نرو دومرر خروار شروم رې‬
‫راپورې ملنډې وهې؟‬ ‫او‬
‫_ اې ساد لې! ولې بره ملنرډې وهر ‪ .‬هىرې مرې ځرورولې‪ .‬هرو‬
‫هغه د وریجو د او و او غو یو دوکراس لرري‪ .‬وایر سر دم روزار‬
‫یې و د ‪.‬‬
‫_ دوکاس یې ېرته دد؟‬
‫_ په ریېخورو کې‪ .‬کور یې هماغلته دد دوکاس ته یې نژدې‪.‬‬
‫_ تا یې کور ليدلی؟‬
‫_ نه ما نه دد ليدلی خو شفيده یې د کور نښې راته ویل دي‪.‬‬
‫د شفيدې دوې تر کور سړی ته نژدې دد‪.‬‬
‫د ببررو راتررگ د هغررود مجلررس خرررا کررړ خررو د معصررومې پرره‬
‫ماغزو کې ټوله ورځ د هغه کرونه رځېدل‪ .‬په خيال کې یې د هغه‬
‫ان ور کله یو خېل او کله بل خېل و او خو په هر تصرویر کرې بره‬
‫هغه یو دنگ برېتور هډور سړد و‪.‬‬

‫‪91‬‬
‫د معصومې په وماس د هغه عمر له دېرشو پورتره او ترر یلوېښرتو‬
‫ک و ځکه ې زرمينې ورته ویل وو ې سړد کونډ دد ښ ه یې‬
‫مړ شوې د ‪.‬‬
‫معصومې بره پره خيرال کرې هرر وخرت هغره پره سرپينو کراليو کرې لره‬
‫کندهارۍ غا ې او پېښوري تور واسکټ سر لېد ‪.‬‬
‫زرمينې ویلر وو رې هغره بېىرواد دد خرو د معصرومې پره رو‬
‫يب کې د یو قل نکل‬ ‫کړي تصویر کې د هغه د واسکټ په برن‬
‫سرپوښ ښکارېد ‪ .‬ېر یې خریېلې او ویښتاس یې نه دومر زیرا‬
‫پيکری یرې لره کي ره ښر طررف تره ا ولری وي‪ .‬همردا د‬ ‫او نه هېر ک‬
‫معصومې په ذهن کې د «هغه بل» خيال تصویر و‪.‬‬
‫د معصومې او زرمينې د هرې ورځې خبرې اتررې همردا وې‪.‬‬
‫معصومې به ې د هر یه په هکله خبرې کولې یو ځل به یرې خبرر‬
‫په وریجو یا د شفيدې په پلمه په ریېخورو راوستله او زرمينې به‬
‫ه لکره د دې پره مرلرب رې پوهېدلره د «هغره برل» نکلونره بره یرې‬
‫ورته کول‪.‬‬
‫د معصومې په ز کې تلوسې پره یپرو وې‪ .‬هغره بره یره رنگره وي؟‬
‫ښایىته به وي که نه؟ مو ر او خرور بره یرې پره روزار کرې یره خېرل‬
‫وي؟ کور د کور ارې او لىگونه نورې پوښتنې د معصرومې پره‬
‫ذهن کې لررې بررې کېردې او پخپلره بره یرې ورتره هول هول ځوابونره‬
‫و ول‪.‬‬
‫خبير دود یو ني کال په پېښور کې پاتې شول‪ .‬بيا یې دوکاس خررڅ‬
‫کړ او له ټولې کورنۍ سر لنډس ته ې ‪.‬‬

‫‪92‬‬
‫ابراهي د کار و بار ل یو یه زد کرړد و‪ .‬پره کارخرانو کرې یرې شرو‬
‫ينررررای‬ ‫کررررېس (وی رررررین) درلررررود‪ .‬ب رررروې ېسرر ر یراغونرررره‬
‫راهیووانې او نور وا برق شياس یې خریول‪.‬‬
‫پرره نوتيرره کررې یررې یررو کررور کرایرره کررړد و ررې درې کرروټې او دو‬
‫تېنابونه یې وو‪.‬‬

‫‪93‬‬
 ‫‪ .۳-۳‬د کل حال‬

‫مررال‬ ‫پرره هماغرره ورځ ررې ابررراهي دود د پېښررور خرروا ترره راغلررل‬
‫کل ته ې او بيا یې حال نه شو معلوم ې یه یې وکړل‪.‬‬
‫ابراهي یو ورځ په کارخانو کرې یرو کليروال وليرد د هغره پره ې‬
‫یررې مررال ترره خ ر ولېررږ د کررور او دوکررانګ ادرسررونه یررې ورترره‬
‫وليکل خو ځوا یې رانه غی‪.‬‬
‫د خ تر لېږلو یو اوونۍ وروسته ابراهي د خپل شو کرېس شرا تره‬
‫ناسررت و ررې سررتروې یررې د مررال پررر اوېدونررو ولګېرردې‪ .‬دود لرره‬
‫پلکرې پره‬ ‫خپلې مور او یو تربرور سرر وو ټرول سرپېر مخونره‬
‫پښو خيرنې امې ببر ویښتاس‪.‬‬
‫ابراهي د مال پوښتنه وکړ ‪.‬‬
‫ا ځوا ورنه کړ‪.‬‬
‫د ماشومانو په ستروو کې اوښکې ورغړېردې د مرور یرې سرونګا‬
‫شو ‪.‬‬
‫ابراهي ژر ژر شو کېس بند کړ‪.‬‬
‫ز بره ې شر ‪.‬‬ ‫مخامخ دوکاندار ته یې وویل‪ :‬ما ته مېلمانه راغل‬
‫که تکليو نه وي بيا دغه شو کېس دننه که‪.‬‬
‫ټکى یې ونيو دود یې کور ته بوتلل‪.‬‬
‫مال مړ و‪.‬‬

‫‪94‬‬
‫پلوشې د غریو او ژ اوو په من من کې کيىه وکړ ‪ :‬کاشکې یې د‬
‫ت را منل ر واد‪ .‬کلرری نرره و غ ر و‪ .‬اول سررر کررې ررې ې و پرره م کرره‬
‫باندې دعوا و ‪ .‬ترونو یې حق نه ورکاو رې پررر دې خلدر و پره‬
‫ميراث کې حق نه لري‪.‬‬
‫ز‬ ‫دد ورته ر شو ې کره شرریعت راسرر کروئ کره نررخ او روا‬
‫درته وې ی ‪.‬‬
‫په یو شواخوس یې خپله م که وو له‪.‬‬
‫نه یې شپه مالومه و نه یې ورځ درورد به لګيا و د م کرې کرار‬
‫به یې کاو ‪.‬‬
‫دو کوټې یې و ې کړې په یوازې سر‪.‬‬
‫ما به ورسر خ ه و وله ماشومانو به په خ ه باندې خترل‪ .‬بيرا بره‬
‫دد د دېواله په سرر و مرا بره پره بېلچره خ ره بېلولره ماشرومانو بره‬
‫ورته رسوله‪.‬‬ ‫په ې‬ ‫ې‬
‫د کابله راو ې پيىې ټولې د ټېک ر په کرایرې ې ې‪ .‬هرر غرمره مرو‬
‫خررورای تررروې وې‪ .‬خپلرره غرروا مررو نرره و هلکررانو برره د بررل کل ر نرره‬
‫راو لې‪.‬‬
‫یررو یررو دانررې روررې مررې سرراتلې وې هګررۍ برره مررو پرره نوبررت سررر‬
‫خو لې‪ .‬غن مو رې ورېبرل د راد ورو ې پيىرې پيردا شروې‪ .‬برل‬
‫صرل ترره مررو مررۍ او روار کرلر وو‪ .‬نرروې مررو وروزار یررو یرره سررمه‬
‫شوې و ې ظالمانو وویېت‪.‬‬
‫ژ ا نورو خبرو ته پرې نه ښود ‪.‬‬
‫ببو زرمينې او معصومې ټولو ورسر ژ ل‪.‬‬
‫ابراهي سر پر زنګانه ایښی و‪.‬‬

‫‪95‬‬
‫کړ بيا یې کيىه شرو کرړ ‪ :‬خرداد دې‬ ‫پلوشې ې ز په ژ ا ت‬
‫ا سر نه ک لکره دود رې د‬ ‫یې تبا برباد ک ‪ .‬کاپر به داسې ظل‬
‫مو سر وکو‪.‬‬
‫دا شپږ مياشتې مو په م که دعوا و ‪ .‬د مېر ترر زود یرې د عربرو‬
‫نرره و تيررار‬ ‫نرره راغلرری و هغرره وررل ولر خرراس یررې ررې بررول ‪ .‬حررا‬
‫شيراس و‪.‬‬
‫ې ینګه راورسېد په دویمه ورځ یې دعوا شرو کړ ‪ .‬دغره شرپږ‬
‫مياشتې مو د ز وینې ورسر خو لې‪ .‬ې دا درېيماس شرول دا د‬
‫ې هله ورته ر حرل که‪.‬‬ ‫خر پيىې شوې‬
‫درېيماس راسر ستړي شول؛ خو دود خداد شرمول یرو نره منلره‪.‬‬
‫ې په پولو کرې د‬ ‫یو ورځ مال بېلچه راواخيىته له کور وو‬
‫مررږو سررو ې پ ررې کررړې‪ .‬ررې ورروري وررل ول ر خرراس لګيررا دد پولرره‬
‫نګوي‪ .‬ې ولې؟‬
‫ویل یې‪ :‬که دومر ر یې خو منع مې کړ ‪.‬‬
‫مال پرې ورمنډ کړ بېلچه یې ورته ونيو ‪ .‬ښه یې وهباو ‪.‬‬
‫هغه بې غير د کور خوا ته منډ کړ ‪.‬‬
‫کې و‪.‬‬ ‫ې بېرته راوو ماشين یې په ې‬
‫اخ ې زما په مخ کې خو یې نه واد ویېترد‪.‬‬
‫بيا یې ژ ا زور واخيىت‪.‬‬
‫د مال اوېدونو ه دا وار په زور وژ ل‪.‬‬
‫ورتېر کړ خو خبرې یې نره شروې‬ ‫ابراهي د هغود په سر باندې ې‬
‫کوېد‪.‬‬

‫‪96‬‬
‫ببو د پلوشې سر په سينې پورې ولګاو ‪ .‬یټ یې وروسوېو خرو د‬
‫خپلو اوښکو مخه یې ه نه شو نيوېد‪.‬‬
‫پلوشرررې اوښرررکې پررراکې کرررړې ویرررې ویرررل‪ :‬مرررا ځررراس ورورسررراو ‪.‬‬
‫همدومر یې له خولې ووتل ې ابرایي ‪.‬‬
‫دغه یې آخري خبر و ‪.‬‬
‫ز پویرره نرره شررومه ررې مرلررب یررې یرره و خررو سررتا نرروم یررې یرراد کررړ‪.‬‬
‫رې‬ ‫وروسته مې په ز کې راتېر شول ې ز یې وو راتره ووایر‬
‫ابرایي ته به ځئ‪.‬‬
‫ابراهي یو کوټه دود ته ورکړ ‪.‬‬
‫د مال ماشوماس یې د ماا رو مکتب کې شامل کړل‪.‬‬
‫مېر زود یې کور ته نژدې د آیس کری په یو دوکاس کې شاورد کړ‬
‫ې له مکتبه وروسته کار وکړي‪.‬‬
‫معصومې به په کور کرې خيراط کولره‪ .‬موسىرې بره رخرت ترار او‬
‫ستن او مېرک ې ورکرولې دې بره د کرتری لره مخرې د ختونرو پره‬
‫غا او لىتوڼو کې مېک ې ستوري او زرتار ونډل‪.‬‬
‫دغه کار یې پلوشې ته ه ورزد کړ‪.‬‬

‫‪97‬‬
 ‫یلورم یپرکی‬
‫‪ .۴-۱‬مرکه‬

‫ذبيح او ليمې کټ کټ وخندل‪.‬‬

‫ببو شاوخوا ته وکتل‪.‬‬
‫د لمىيانو ستر ې په دې پورې نډلې وې‪.‬‬
‫تېر کړ‪.‬‬ ‫مخ باندې یې ې‬
‫وته یې پر پزې وموښله‪.‬‬
‫خپلو امو ته یې ه وکتل‪.‬‬
‫په تندي کې یې ون ې پيدا شوې‪ .‬ویرې ویرل‪ :‬یره خبرر د ؟ پره مرا‬
‫پورې خاندئ؟‬
‫ذبيح له خندا په هکه خوله وویل‪ :‬خود‪.‬‬
‫_ ولې په ما یه شوي دي؟‬
‫_ ببو ته لګيا یې پخپل سر خاندې‪.‬‬
‫_ز ؟‬
‫_ او کنرره‪ .‬هررا بلرره ورځ دېر همداسررې خنرردل‪ .‬بيررا مررې مررور عمرره ترره‬
‫اشار وکړ ‪ .‬هغود درپورې وخندل خو د تا هېڅ ورته پام نه شو‪.‬‬
‫د رېبارانو په راتگ سر ببو خوشحاله و ‪.‬‬

‫‪98‬‬
‫پروس د هلو مور او خور له شفيدې سر د دود کور ته ورغلرې وې‬
‫او سبا یې وعد و ې بيا به ورځ ‪.‬‬
‫زرمينې معصومې ته وویل‪ :‬ور سبا رېباراس ستا ليدو ته راځ‬
‫ځاس به نه ورښکار کوې‪.‬‬ ‫خو تر هغې ې ما درته نه وي ویل‬
‫ببو وویل‪ :‬ولې؟‬
‫‪ -‬هېڅ بس همداسې‪ .‬ز یې په ل پوهېږم‪.‬‬
‫‪ -‬سمه د لورې‪ .‬ته پو شه او کار دې‪.‬‬
‫سبا ساار هغود راغلل‪.‬‬
‫داځل ببو مور او لور ته ښه په ځير وکتل‪.‬‬
‫د هلو مور په ونره ټي ره او پره رنرگ ترور بخونره و ‪ .‬سرتر ې یرې د‬
‫رانجو په زور ایله د ليدلو شوې وې‪ .‬لنډ تندد یې له ون و هی و‪.‬‬
‫د پزې برر برخره یرې پيتره او سرپږمې یرې ارترې او غ رې وې‪ .‬د و ې‬
‫خولې دوا و خواوو تره یرې رون ې داسرې پرترې وې لکره اوبرو تره‬
‫ې هبر وروا وې او شاوخواته یې یپې پيدا ش ‪.‬‬
‫راوتلې نرۍ زنه یې هغه ادو رې ته ورته و ې ببرو لره لمىريانو‬
‫ل کې ليدلې و هغه ې پر ارو به‬ ‫سر یو ځاد په یو کارتون‬
‫سپرېدله او په هوا کې به ورځېدله‪.‬‬
‫د هغې لور اطمه ه نور هماغه شی و خو په ونه یرو یره دنگره او‬
‫مخ یې یو یه ښود و‪ .‬په عمر پخه ښکارېد ‪.‬‬
‫د ببو په اټکل تر پن ه دېرشو به پورته و ‪.‬‬
‫په خبرو کې دوا تېزې وې‪ .‬د تلویزیوس د هغو نراقانو په یېر ې‬
‫خبرونه به یې له یاد ویل او د ببو ماغز به یې خو ل‪.‬‬
‫دوا و په وار سر د خپل کور او ژوند صفتونه رااخيىت وو‪.‬‬

‫‪99‬‬
‫هېرررې خبرررې رراطمې کررولې‪ .‬د خبرررو پررر وخررت یررې ېسررونه هېررر‬
‫خوځول ستر ه یې ټومبله او یوني ځل یې له خبرو سر خوله هر‬
‫کږوله‪.‬‬
‫مجلس ورم رواس و ې زرمينې معصومه راوستله‪.‬‬
‫کررې و او اینکرره زرمينررې‬ ‫د معصررومې پرره ې‬ ‫د پيررالو پتنررو‬
‫اخيىتې و ‪.‬‬
‫د معصررومې یرروازې سررتر ې او د پررزې پورترره نيمررای ښررکارېدله‪.‬‬
‫تور یادر یې د ښ غو له پاسه راغلی خوله او پز یې پ ره کرړې‬
‫او بېرته د کېڼ غو له پاسه تېر شود و‪.‬‬
‫غ ررې سررتر ې یررې پرره رانجررو او ریملررو ې ښایىررته شرروې وې او د‬
‫پيک پېچل شوي ویښته یې د وروځو سر ته راکښته شوي وو‪.‬‬
‫اس ببو ته ه تر دې مخکې دومر ښکلې نه و ښکار شوې‪.‬‬
‫روغبررړ وکررړ‪.‬‬ ‫معصررومې لرره رراطمې او د هغررې لرره مررور سررر د ې‬
‫پيالې یې ورهکې کړې او د مېلمنو مخې ته یې کېښودې‪ .‬پخپله د‬
‫ببو ینگ ته کېناسته‪.‬‬
‫یو ځل به یې ميلمنو ته کتل او بل ځل تر ستر و ېندې زرمينې ته‪.‬‬
‫د ميلمنررو یررو پوښررتنو ترره یررې لنررډ ځوابونرره ورکررړل او کلرره ررې‬
‫زرمينې ورته په ستر و کې اشار وکړ وې شو ‪.‬‬
‫همدا ې معصومه له کوټې یخه ووته اطمه د مور پره غرو‬
‫کې وپىېد ‪.‬‬
‫مور یې ه په کرار کوم یه ورته وویل‪.‬‬
‫هغه خندنۍ شو ویې ویل‪ :‬ښه نو زمو خولې به کله راخو ې کئ‪.‬‬

‫‪111‬‬
‫د ببو ز په درزا شو‪ .‬د تندي او د مرخ رون ې یرې کمرې شروې‬
‫خو هڅه یې وکړ رې خپلره خوشرحالۍ پ ره کرړي‪ .‬شرونډې یرې پره‬
‫زور سر راټولې کړې ویې ویل‪ :‬خورې دا خرو د ژونرد ماميلره د ‪.‬‬
‫د یوې دوو ورځو خبر نه د ‪ .‬مو م خپل پردي لرو‪ .‬داسې ژر ېرتره‬
‫کېږي‪.‬‬
‫زرمينرره پررره خبررررو کرررې ورولوېرررد ‪ :‬ببرررو! دا خوارکيرررانې ولرررې‬
‫ځوروې‪ .‬اس له کومه ځایه راغلې دي‪.‬‬
‫ببررو پرره لړزانررد غررږ وویررل‪ :‬لررورې یررو پوښررتنه موښررتنه خررو برره‬
‫مو م کوو‪.‬‬
‫د هلو مور په بېړ وویل‪ :‬زر وارې خو پوښتنه وکئ‪.‬‬
‫اطمه یې خبر ورپور کړ ‪ :‬مو ټول کلی پېژن ‪ .‬ې له هرر را‬
‫ې یه رق خلو دي‪.‬‬ ‫د سيدانو پوښتنه وکئ درته وبه وای‬
‫ببو هغود تر بلې معې رخصرت کرړې خوپخپلره یرې ځراس سرر‬
‫کرل رېبل ې د معصرومې واد بره ینګره وي؟ پره دې پرردي وطرن‬
‫کې به یوی واد ته خبروي؟ اېز به ینګه ورکوي؟ او سل خبررې‬
‫نورې‪.‬‬
‫دغرره خوش رحال لرره سررلو اندېښررنو سررر ملرره و ‪ .‬سررړد ریښررتيا ښرره‬
‫سړد دد؟ یه ې زرمينې او شفيدې ویل ریښتيا به وي؟ که هغه‬
‫ره کرړې‬ ‫صفتونه ې دود یې کوي ریښتيا وخېژې خرو بيرا یرې‬
‫د‪.‬‬
‫یو ځل یې معصومې ته وویرل رې و نجلرۍ تره پره کرې یره وایرې؟‬
‫ې سړد بېىواد دد‪.‬‬ ‫وای‬

‫‪111‬‬
‫معصومې په بيړ ځوا ورکړ‪ :‬ورور مې ې مکتب ویلی یه ه‬
‫یې کړې د ؟ مکتب یې یره پره درد ولګېرد؟ هریرومر خرواري رې‬
‫کوي یو یې نه دو کېږي‪.‬‬
‫ببو هغې ته نور یه ونه ویل خو ابراهي ته یې دومر وویرل رې د‬
‫سړي س مالوما وکړي ې یه رق خلو دي‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬ښه وایې خو تر کابله ینګه ې ش ؟‬
‫ې دود وپېژن ؟‬ ‫‪ -‬همدلته به یوی پيدا نه ش‬
‫‪ -‬ز به یې ووورم‪.‬‬
‫بله ورځ یې ببو ته حال ته ورکړ‪ :‬یو سړد مې په صدر کې پيردا کرړ‬
‫د ریېخور دد‪ .‬د وویل ې سيداس روغ خلو دي‪ .‬نرور نرو خرداد‬
‫پوهېږي او کار یې‪.‬‬
‫د دود کور ته د شفيدې ترگ راترگ هېرر شرود و‪ .‬مېرړ یرې هر‬
‫وخت نرا وخرت سرر ور وتراو ‪ .‬هغره د خپرل کليروال پره صرفتونو نره‬
‫مړېد ‪.‬‬
‫د ببو ز ته د پلوشې خبرې لویه اندېښنه ورا ولې و ‪.‬‬
‫هغې ویل وو ې که دا سړد دومر ښره سرړد دد نرو ولرې زرمينره‬
‫ورته‬ ‫او شفيده خپله پېغله خور نه ورکوي ې د معصومې کوښ‬
‫کوي؟‬
‫ببو دا خبر معصومې ته ه وکړ خو هغې وویل‪ :‬ببو خبرر دې ترا‬
‫سر وي‪ .‬خپلې خور ته یې په لنډس کرې یرو سرړد ليردلی‪ .‬وایر ښرې‬
‫پيىې لري‪.‬‬
‫ببو ز نا ز و خو د معصومې عمر ته او دې خرابې وارعې تره‬
‫له‪.‬‬ ‫ې به یې وکتل همدا یې خپله پرد‬

‫‪112‬‬
 ‫بله اوونۍ یې له اطمې یخه د ورور عکس وغوښت‪.‬‬
‫هغې په خندا وویل‪ :‬ببو په عکس باندې یې یه کوې؟ پخپلره تيرار‬
‫راغلی په کویه کې وې دد‪.‬‬
‫ببو ابراهي ورپىې ولېږ ې کور ته یې راول ‪.‬‬
‫هغود ې راغلل ببو او زرمينې د کوټې په پردو کې ولره رو‬
‫کررړ او معصررومې د پخلن ر لرره نرري کښررې دروازې ورترره وکتررل‪.‬‬
‫سړد دومر برد نره و‪ .‬د یلوېښرت کرالو بره و‪ .‬دنرگ هرډور سرړد و‪.‬‬
‫سپينه خولۍ یې ني سر پټ کړد وو او د خولۍ لره شراو خروا ترو‬
‫تررور ځلېرردونک ویښ رته راوتل ر وو‪ .‬د ویښررتانو یررټ او یررر یررې‬
‫برره د نررای لرره‬ ‫پاکرره خرېيلررې و ‪ .‬داسررې ښررکارېد ررې همرردا او‬
‫دوکانه راوتلی وي‪ .‬د او د مخ پلنې ژامې یرې لره هبلرو برېتونرو او‬
‫لو ې پوزې سر د نارینه هيبت کيىه کوله‪.‬‬
‫همدغه شی د ببو خوښ و‪.‬‬
‫هغې به ویل ې نارینه باید هيبت ولري‪.‬‬
‫د سرريد عثمرراس خررړې سررتر ې یررو یرره و ې او پرره خپلررو کاسررو کررې‬
‫ننوتلې وې او د غومبرو له راوتلو هډوکو سر یې ندانې ښرې نره‬
‫بریښېدې‪.‬‬
‫خو ببو په دې خبرو پىې دومر نه رځېد او ویل به یې ې نارینه‬
‫عيب نه لري‪.‬‬
‫د ټولو سر په همدې شو ې دوست به ورسر کوي‪.‬‬
‫په بله معه کې یې هغود ته دسمال ورکړ‪.‬‬

‫‪113‬‬
‫ببو اېز ته حيرانه و ې ینگه یې ورپور کړي؟ په دود کې خرو‬
‫د ولور روا هر نره و او زوم واې هر پره دسرمال کرې ایلره پن ره زر‬
‫کلدارې ایښې وې‪.‬‬
‫هغې خپله له موه لوېدلې د سروزرو وتره ابرراهي تره ورکرړ رې‬
‫خریه یې کړي‪.‬‬
‫پرره پيىررو یررې د معصررومې د اېررز لپررار یررو یرره لوښرر موښرر‬
‫واخيىتل‪.‬‬
‫د معصومې له کوژدې تر واد پورې درې مياشتې دومر ژر تېررې‬
‫شوې لکه درې ورځې‪ .‬خرو ترر واد وروسرته هرر ورځ کرال غونردې‬
‫و‪.‬‬
‫معصومه یې ځنې بوتله‪.‬‬
‫دود پرره پېښررور کررې پرراتې شررول او معصررومه یررې کابررل ترره بوتلرره‪.‬‬
‫ابراهي او زرمينه ورسر ې ل‪ .‬ماشوماس ببو ته پاتې شول‪.‬‬
‫ابراهي او زرمينه په درېمه ورځ بېرته راغلل‪.‬‬
‫سړد خوشحاله و خو زرمينې د زوم د کور هېر صفتونه کول‪.‬‬

‫‪114‬‬
 ‫یپرکی‬ ‫پن‬
‫‪ .٣-۱‬نود ژوند‬

‫معصومه د ښکل تخت د پاسه پر بخمل توشکه پرته و ‪ .‬تخرت‬

‫ته مخامخ د سينگار پر مېز باندې د سر مرسل د رنرو ېرډۍ او‬
‫د سينگار هول هول سامانونه ایښ وو‪.‬‬
‫هغرره راپایېررد ‪ .‬رنررو ترره یررې پررز ورنررژدې کررړ لویرره سررا یررې‬
‫واخيىته‪.‬‬
‫په هېندار کې یې ځاس ته وکتل‪.‬‬
‫پر غوښنو اننگو یې وتې تېرې کړې‪.‬‬
‫یو یه حيرانه شو ځکه غاښرونه یرې ترر پخروا کرو ن شروي وو او‬
‫ې دې پېيل وي سر برابر وو‪.‬‬ ‫لکه په ې‬
‫شونډې یې ه تر پخوا نرۍ شوې وې‪.‬‬
‫یو وار یې ځاس سر ویل ې ز بدله شوې یمه او بيا یې پره ز کرې‬
‫و رځېدل ې نه ز له پخوا همداسې ومه‪.‬‬
‫کې د انارو شربت مخې ته کېښود‪.‬‬ ‫ورته په ير‬ ‫یو ې‬
‫دې ښ لوري ته وکتل‪.‬‬
‫کې و‪.‬‬ ‫گ یې د مېړ په ې‬ ‫لدار ښيښه ی‬
‫هغه ورتره موسرکی شرو او بيرا یرې د نراکو م رو کېلرو او انگرورو‬
‫یخه هکه غورۍ مخې ته ورکېښود ‪.‬‬
‫ښه شېبه دوا و په ټوکو او خنداوو مېوې خو لې‪.‬‬

‫‪115‬‬
 ‫اخر کې سيد عثماس ورته یو دانه کېله سپينه کړ ‪.‬‬
‫د دې خولې ته یې ونيو ‪.‬‬
‫په مينه یې ورباندې غږونه کول‪ :‬معصومې معصرومه ولرې! دغره‬
‫یو دانه بله وخور نور دې نه ځوروم‪.‬‬
‫خو دا مړ شوې و ‪.‬‬
‫باندې یې کېله پورې وهله‪.‬‬ ‫په ې‬
‫مخ یې بلې خوا ته رځولی و‪.‬‬
‫ی ې یې پر مخ باندې خورې وې‪.‬‬
‫په نخرو یې ویل‪ :‬نه نه بس دد‪ .‬نه یې خورم‪.‬‬
‫خو مېړ یې همدا غږونه کول ې معصومې و معصومې!‬
‫غږونه وار په وار په زور کېدل او د يغو ب ه یې راخپلوله‪.‬‬
‫د ور په دربا راویښه شو ‪.‬‬
‫و د خراس صرایب‬ ‫خواښې یې يغې وهلې‪ :‬معصومې! تا تره وایر‬
‫لورې! ترکله بره خوبونره کروې؟ پایره تنرور ولګرو ‪ .‬هوهۍ پخره کره‬
‫ې مازدیگر شو‪.‬‬
‫معصومې ستر ې وموښلې‪.‬‬
‫په ښۍ پوښتيو او په نس باندې یې درد و‪.‬‬
‫هغه پر وک کلو ټغر باندې وېد شوې و ‪.‬‬
‫خواښې یې توشکې وریخه اخيىتې وې ې تا ولې په اېرز کرې‬
‫درسر بىتر نه د راو ې‪.‬‬
‫کولمې یې تاوېدې اس ساار یې یو ټوټره و ره هوهۍ خرو لې و‬
‫بيا یې تر اوسه په یه ش یکه ه نه و کړې‪.‬‬

‫‪116‬‬
‫اطمې هوهۍ پرې درولې و ې ولې بچ نه راو ې؟ شنډې غروا‬
‫ته ا واښه ورکړي دي؟ د هوهۍ صندوق ته یې قلو ورا ولی و‪.‬‬
‫معصومه په سختۍ راپایېد ‪.‬‬
‫خپل هنگر بدس ورباندې دروند و‪.‬‬
‫د انگړ په و کې یې تنار ته ځاس ورساو ‪.‬‬
‫راپورته شول‪.‬‬ ‫بوټ یې پکې وروا ول خړ تراخه لو‬
‫د معصومې له ستر و د اوښکو یایک راوباېدل د غرومبرو لره‬
‫راوتلو هډوکو یې تېر شول او پره رون ې رون ې سرپېر مرخ کرې‬
‫یې ېرې و ې کړې‪.‬‬
‫یو شېبې وروسته د دې لو يو ځراد یرو برل هول تکرو ترورو غرو و‬
‫لو يو ونيو‪ .‬د رابړ د سوځېدلو بود هوا کې خور و‪.‬‬
‫په تنار کې زا بوټاس سوځېدل‪.‬‬
‫هوهۍ یې ې له تنار یخه راواېىتلې اطمه راغله‪.‬‬
‫شررگور یررې ورپورترره کررړ او ویررې ویررل‪ :‬و خړمبنررې! ررې بيررا دې‬
‫ایجوش هېر نه ش ‪ .‬تنار ته به یې کوزوې‪.‬‬
‫وراو د کړ‪ :‬و ې یمه‪.‬‬ ‫معصومې د سوالگرو په شاس ې‬
‫رراطمې د یرروې هوهۍ سرروځېدلې ینررډ ماترره کررړ او داسررې یررې د‬
‫هغې مخې ته وزار کړ لکه سپ ته ې یې وا وي‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫د ور له خرصېدو سر کوټې ته د ېن ين ژېړ رڼا ورننوته‪.‬‬
‫کې و‪.‬‬ ‫معصومې پورته وکتل ېن ين د سيد عثماس په ې‬
‫ز یې په درزا شو‪.‬‬
‫پرون دردونه یې وریاد شول‪.‬‬

‫‪117‬‬
 ‫پښې او ېسونه یې راټول کړل‪.‬‬
‫د کوټې کونج ته یې ځاس ویکاو ‪.‬‬
‫د سړي او د او غښتل ېسونه یې کمڅيو ته ورولوېدل‪.‬‬
‫د معصرومې يغره پورتره شرو ‪ :‬د خررداد لپرار یره مرې کررړي دي؟‬
‫نا خو مې راوښر‬
‫تې برابر شرو او خبرر یرې ورپررې کرړ ‪.‬‬ ‫د مېړ لغته یې پر‬
‫ژ ا انگوې زارۍ او د لغتو او سوکاس دربا په ډ سر کوټه پره‬
‫سر واخيىته‪.‬‬
‫یو شرېبې وروسرته د خواښرې غرږ معصرومه لره وهلرو خرصره کرړ ‪:‬‬
‫زویه بس یې دد ولې ځاس پرې ستړد کوې‪ .‬هىې له دې خرې سر‬
‫دې ماغز خورې‪.‬‬
‫لره‬ ‫سيد عثماس ې سرا یرې بنرد بنرد کېرد او سرتمی یرې خرو‬
‫کوټې یخه د راوتو په حال کې وویل‪:‬‬
‫و د سپ لورې ‪...‬که بيرا دې ‪ ...‬د غرمرې خوبونره ‪ ...‬کرړي وو‪ ...‬ز بره‬
‫درسر و ش ‪.‬‬
‫سيد عثماس هر شپه په ر کوټه کې یمرسته‪.‬‬
‫دې ته یروازې هغره وخرت ور وتېرد رې خرور یرا مرور بره یرې ورتره‬
‫شکایت کړد و او د دې وهل به حتم وو‪.‬‬
‫معصومې ته ببو وریاد شو ‪.‬‬
‫په ز کې یې و رځېدل ې کاشکې ببو یو ځل راغلې واد‪.‬‬
‫خو ژر له خپلې هيلې پښيمانه شو ‪.‬‬
‫وریرراد یررې شررول ررې دوې مياشررتې مخکررې ررې ببررو ورغلررې و‬
‫خواښررې او ننرردرور یررې ورسررر ینگرره لنررد کررړد و‪ .‬اول خررو یررې‬

‫‪118‬‬
 ‫خواښې لره خپرل بکرس یخره دې تره صرابوس ورکرړ رې مرخ او ې‬
‫ورباندې پرې مين ر او د یروې مياشرتې خيرر پره یرو وار صرابوس‬
‫وهلو پاکه کړي‪ .‬بيا یرې برل بکرس تره کرونج وا ولره‪ .‬د دې پراکې‬
‫امې یې ورکړې او په غو کې یې ورته وویل‪ :‬که دې مور تره حرال‬
‫ویل وو بيا به دې يله له ځانه وي‪.‬‬
‫او د شررېبه وروسررته ببررو پوښررتنه وکررړ ررې معصررومه ېرترره د ؟‬
‫راویښره‬ ‫اطمې ورته وویل ې هغه تر اوسره وېرد و ‪ .‬همردا او‬
‫رابه ش ‪.‬‬ ‫مين‬ ‫شو ‪ .‬مخ ې‬
‫خرو بيرا هر ببرو‬ ‫معصومه هغه وخرت دومرر خروار نره و لکره او‬
‫ورنه یو ځلر پوښرتنه کرړې و رې ولرې دومرر هنگرر شروې یرې؟‬
‫نا و خو به نه یې؟‬
‫رو یر ‪ .‬هىرې مرې تاسرو تره‬ ‫خو دې ورتره ویلر وو‪ :‬نره ز بيخر‬
‫اندېښنه وي ې ینگه به یئ‪ .‬نور هېڅ خبر نېته‪.‬‬
‫کررې کېناسررته‪ .‬د ورور او‬ ‫پ ره هغرره ورځ یررو شررېبې د ببررو پرره ین ر‬
‫کورنۍ د حال پوښتنه یې وکړ ‪ .‬خو خواښې ورتره سرتر ه وټومبلره‬
‫او دا گه شو ‪.‬‬
‫ې د غرمې هوهۍ یې تياروله د خواښې پيغورونه یرې واورېردل‬
‫ررې ببررو ترره یررې ویررل‪ :‬زود مررې خرروارکی لرره مربانگرره تررر ماښررامه‬
‫خررواري کرروي خررو ټررولې پيىررې سررتا د لررور پرره دوا ررانو ځ ر ‪ .‬بيررا‬
‫ه خو وک ‪ .‬له اوېد خو یرې تمره ختلرې د ‪ .‬بيرا پره‬ ‫کاشکې کومه‬
‫ژ ا سر شو له ژ ا سر ی وویل‪ :‬زمرا قىرمت خروار دد‪ .‬ز بروهۍ‬
‫مررې د خرروارک زود پرره نصرريب شررو ‪ .‬نرره یررې اوېد کېررږي نرره یررې د‬
‫کورکار زد نه کومه قوار لري‪.‬‬

‫‪119‬‬
 ‫ببو هېڅ ونه ویل‪.‬‬
‫نه ورغ ېد ‪ .‬لکه هوهۍ ې دا خوري‪.‬‬ ‫هوهۍ ته یې ې‬
‫په دوو دریو شخوندونو مړ شو ‪.‬‬
‫پلمه یې دا و ې ېار یې لو دد هاکترانو له هېرر خوراکره منرع‬
‫کړې د ‪.‬‬
‫دسترخواس ې ټول شو هغه وې شو ‪.‬‬
‫اد ته نېو تمه‪.‬‬
‫ویل یې ې دکوم ا دوعا تره ځر ‪ .‬د خرداد پامرانۍ پره وخرت کرې‬
‫یې د معصومې په غو کې وویل‪ :‬لورې اوسېله وکه‪.‬‬
‫دا په ژ ا شو ‪.‬‬ ‫ببو ې ې‬
‫خواښې ته یې وویل‪ :‬ز خرو مرو هریره پره وپره خولره تېرروم او‬
‫مو ببو ته ه مر تړلې د ‪.‬‬
‫خواښې ورته هېڅ غږ ونه کړ‪ .‬خو بېگا ې یرې زود راغری یرو دم‬
‫یې په ژ ا پيل وکړ‪ :‬و خدایه ز دې همدې ورځې ته ساتلې ومره؟‬
‫په یه خوارۍ مې زود رالود کرو‪ .‬واد مرې ورتره وکرو رې یرو یرو‬
‫شپې ارام وک خو دا‪.‬‬
‫سيد عثماس یې په خبرو کې ورولوېد‪ :‬یه خبر د ؟ بيا یې یره کرړي‬
‫دي؟‬
‫تېر کړ‪ .‬دو ټوټې قرا قرا کاغذونره‬ ‫مور یې د نيالۍ ېندې ې‬
‫یې راوایىتل او زود ته یې ونيول‪.‬‬
‫‪ -‬دا یه شی دي؟‬
‫مور یې د یادر په پيڅکه بانردې اوښرکې و رې کرړې‪ .‬پرز یرې‬
‫کړ ویې ویل‪ :‬یاښت دي‪ .‬ټوله خبر په همدې کې د ‪.‬‬ ‫پورته ک‬

‫‪111‬‬
 ‫_ س مې پود که خبر یه د ؟‬
‫_ نن یې هاغه رادو ر ببرو راغلرې و ‪ .‬دا یاښرتونه یرې دې تره‬
‫راو ي وو ې په تا یې وخوري‪ .‬ې د تا ز له مو تور ک ‪.‬‬
‫معصومه یې په خبر کې ورولوېد ‪ :‬دروغ ولې وایې؟‬
‫د خواښرې ژ ا لرره سررر زور واخيىررت‪ :‬ودې ليرردل؟ سررتا پرره مررخ کررې‬
‫رې تره نره یرې یره یره بره راتره وایر ؟ تره یره‬ ‫راته دروغجر ن وایر‬
‫خبرېږې و زویه‪.‬‬
‫مر سر او پښې‪.‬‬ ‫بيا د بېلچې ېستی و او د معصومې ول‬
‫د دې خاطرې په پاد کې د معصومې ستر ې درنې شوې او خرو‬
‫یو ‪.‬‬
‫خو یوازینی شی و ې د معصومې هيلې یې ورپرور کرولې‪ .‬ښره‬
‫روغ بدس ښکر او خوشحال دا ټول یوازې پره خرو کرې‬ ‫خوا‬
‫ورته رسېدل‪.‬‬

‫‪111‬‬
 ‫‪ .٣-۲‬نوې ووتمۍ‬

‫ابراهي د زرمينرې پره وتره کرې د نروې روتمۍ پره لېردو سرودای‬
‫غوندد و‪ .‬دا یې له کومه کړې؟ ز ینگه پرې نه ی خبر؟ لره دوکانره‬
‫یې پ ه کړې د ؟ ندل خو به نه وي؟ کېداد ش د سرو زرو نره وي‬
‫هىې به نورو ته ځاس ښي ‪ .‬یا کېداد شر لره خپلرې ورېنردارې یرې‬
‫رور خررا کرړد و‪.‬‬ ‫امانت اخيىتې وي‪ .‬دغو کرونو د ابراهي‬
‫په دې تمه و ې کارونه ژر سر خررش شر ‪ .‬خلرو خپلرو کورونرو‬
‫ته ې ش او دد له کيىې خبر ش ‪.‬‬
‫هغه د معصومې د واد په ورځ دغه وتمۍ ولېد او ماښام رې د‬
‫واد له نجاله خرش شو له زرمينې سر یې اوله خبرر همردا و ‪:‬‬
‫و ښ ې دا وتمۍ دې له کومه کړې؟‬
‫پرره من رروۍ‬ ‫پرره غ رره او ب رره وتررو د کررېڼ ې‬ ‫زرمينررې د ښ ر ې‬
‫وته کې وتمۍ تاو راتاو کړ په نخر یې وویل‪ :‬دا خرو مرې ېې‬
‫له لنډنه رالېږلې و ‪.‬‬
‫وراو د کړ‪ :‬ته را‪.‬‬ ‫ابراهي خپل ښی ې‬
‫ښر ر ې نررروې ررروتمۍ راوایىرررته او د مېرررړ پررره ورغررروي کرررې یرررې‬
‫کېښود ‪.‬‬
‫سړي د وتې له هڼډر ونيو ‪ .‬ستر و ته یې پورته کړ ‪ .‬د هنډر د ننه‬
‫خواکې یې ‪۲۱‬نمبر ته وکتل‪ .‬بيا یې په ورغوي بانردې کېښرود ‪ .‬یرو‬
‫دو وارې یې سوکه سوکه پورته وغورځوله او بيا یې وویل‪ :‬امر‬
‫عرب د ‪ .‬ښه درنه خو ښکارېږي‪.‬‬

‫‪112‬‬
 ‫يرامه د ؟‬ ‫_ یلور ني‬
‫_ ته یه پود شوې؟‬
‫_ هغه کبير کبير راته وویل‪.‬‬
‫_ ښه نو دا یې کله رالېږلې و ؟‬
‫_ اس هغه وخت ې خبير ېې مې ې دلته و‪.‬‬
‫_ ښه نو تر اوسه دې ولې نه و راښودلې؟‬
‫_ هېڅ همداسې‪ .‬ما ویل ې رانه وایې نخلرې‪ .‬رې خریره یرې‬
‫نه کې‪.‬‬
‫_ غلې شه! ک عدلې‪.‬‬
‫له هغې خبرې مياشتې تېرې شوې‪.‬‬
‫بله ورځ یې له خبير سر په ټيلفروس کرې خبرر یراد کرړ رې ېې دې‬
‫هغه وتمۍ په لنډس کې اخيىتې و که یې پيىې درلېږلرې وې او‬
‫تا دلته واخيىته؟‬
‫خبيررر لرره رروتمۍ بيخ ر نرراخبر و‪ .‬هغرره وویررل ررې مررا خررو ررا ترره‬
‫وتمۍ نه د راو ې‪.‬‬
‫د ابراهي سودا ورځ تر بلې زیاتېدله خو ا ته یې غږ نه کاو ‪.‬‬
‫د معصومې د واد درېيمه ې تېر شو نو زرمينرې بره هڅره کولره‬
‫ررې خپررل مېررړ او خواښررې د هغررې کورترره لرره تررگ یخرره منررع کررړي‪.‬‬
‫همدا به یې ویل ې یه یې کوئ؟ شکر ارامه د ‪.‬‬
‫سيد عثماس شا ه په دې پن و مياشتو کې یوازې یو وار پېښور‬
‫ته راغلی و هغه ه یوازې‪ .‬باانه یې دا و رې د کرور کارونره هېرر‬
‫دي مررور یررې ناروغرره د او معصررومه ایلرره د کررور کارونرره سررمبال‬
‫کړي‪.‬‬

‫‪113‬‬
‫ې یو ځل د معصومې لېدو ته ورغلې و ویل بره یرې رې‬ ‫ببو ه‬
‫شکر ارامه د خو ابراهي د هغې په یېر کې خپگاس لېد ‪.‬‬
‫یو وارې یې زرمينې تره هر دا خبرر وکرړ خرو هغرې بره ویرل‪ :‬د ببرو‬
‫خوارکۍ خو همدا یو لور و ‪ .‬خامخا به ورپىې خپه کېږي‪.‬‬
‫هغه ې به له ببو پوښتنه وکړ د هغې ځوا ه همدا شی و‪.‬‬
‫پس له پن و مياشتو یې یو ورځ ببو ته وویل‪ :‬هېررې شرپې وشروې‬
‫ې د معصومې پوښتنه دې نه د کړې‪ .‬دا یو شرپې یرې سرر پره سرر‬
‫په خو کې وین ‪ .‬ما وې که یو ځل تللې واد‪.‬‬
‫ویرې ویرل‪ :‬هرو زویره زمرا ز هر ورتره‬ ‫ببو سو اسرویلی وکري‬
‫تنگ دد خو یه وک مجبوري د ‪.‬‬
‫ې هرر وخرت‬ ‫_ د یه ش مجبوري؟ ته خو ا نه یې منع کړې‪ .‬وای‬
‫دې ز وي ورځه‪.‬‬
‫_ نه زویه تا خو نه یمه منع کړې‪ .‬خو‬
‫ببو غلې شو ‪.‬‬
‫_ ولې خبر ژویې؟ زرمينې خو به درته یه نه وي ویل ؟‬
‫_ نرره بچيرره‪ .‬دې یرره نرره دي ویل ر خررو د معصررومې خواښررې او‬
‫نندرور هېر خرا خلو دي‪ .‬ز ې ورغلې ومره پيغرور یرې راکرړ‬
‫ايرز نره و کرړد کرار یرې نره زد اوېد یرې نره‬ ‫ې لرور تره دې سر‬
‫کېږي ‪...‬‬
‫ببو خپلې اوښکې د پو ن په پيڅکه و رې کرړې‪ .‬پره ژ غرون‬
‫ې لور دې شنډ د ز د ‪.‬‬ ‫غږ یې وویل‪ :‬وای‬
‫ابراهي وویل‪ :‬دا یه وایې؟ نو ولې دې ما تره نره ویرل؟ پره زور‬
‫خو مو نه د ورکړې پخپله ورپىې راغل وو‪ .‬دله خلو‪.‬‬

‫‪114‬‬
‫سبا ته ابراهي له غ و کڅرو و سرر کرور تره راغری‪ .‬ببرو تره یرې کرړ ‪:‬‬
‫سبا وخت به له خير ځ ‪.‬‬
‫خړ مازدیګر یې د سيد عثماس د کور ور وټکاو ‪.‬‬
‫د معصومې خواښې ورته درواز خرصه کړ ‪.‬‬
‫ته یې یرو هنگرر خوارنجروکې‬ ‫ښ ې‬ ‫دد ې انگړ ته ورننو‬
‫د لو يو په مرن کرې د تنرار سرر‬ ‫ښ ه ولېد ې اورلړونی په ې‬
‫ته ناسته د ‪.‬‬
‫وماس یې وکړ ې کومه پردۍ د ‪.‬‬
‫سر یې ټيټ کړ او د کوټو خوا ته رواس شو‪.‬‬
‫خو لره هغرې خروا یرې د معصرومې غرږ لره ژ ا سرر واورېرد‪ :‬اخ ېې‬
‫انه ! خو خو به نه وین ؟ ته په ریښتيا راغلی یې؟‬
‫هغه مخ وروا او ‪.‬‬
‫غږ د معصومې و خو یښتنه یې بدله ښکارېدله‪.‬‬
‫ښه ورته ځير شو‪.‬‬
‫نه ستر ې خرو یرې هماغره وې‪ .‬خرو هېررې ننروتلې ترر سرتر و یرې‬
‫تررور کررړۍ راترراو شرروې و ‪ .‬د مررخ پررر راوتلررو هررډوکویې ررون ې‬
‫ون ې تور پوستکی لکره یرخ وهلر بانجراس پررو و‪ .‬اس غاښرونه‬
‫یې ه د پوستک ېنردې شرمېرل کېردل‪ .‬د تنردي رون ې یرې عمرر‬
‫دو ند زیا ښود ‪.‬‬
‫د مرۍ دوو خرواو تره یرې دوې پلرې لکره د نگرې کېرږدۍ لر ر پره‬
‫ځرراس پررورې ررون ې ررون ې پوسررتکی پورترره نيررولی و او لرره سررا‬
‫اخيىررتلو سررر کښررته پورترره کېرردې‪ .‬هغررې ځرراس د ورور غېررږې ترره‬
‫وا او او ښه او د شېبه یې وژ ل‪.‬‬

‫‪115‬‬
‫د ورور په ستر و کې ه اوښکې راټرولې وې خرو مناسرب ځراد تره‬
‫یې کتلې ې راوباېږي‪.‬‬
‫د معصررومې خواښررې داسررې غلررې وې و ررې ترره وا سررا پکررې‬
‫نېته‪.‬‬
‫نور نو د معصومې د صبر کاسه هکه شوې و ‪.‬‬
‫کړ‪.‬‬ ‫ېې ته یې ښه ز ت‬
‫د ټولو ظلمونو کيىې یې ورته وکړې‪.‬‬
‫د هغې له هرې کيىې سر د ابراهي د اوښکو یرو لرړۍ رېرواس تره‬
‫ره کېدله او د هغه د تودې سينې په ویښتانو کې ورکېدله‪.‬‬
‫کلرره ررې دد راوې شررو معصررومه یررې پښررو ترره ورولوېررد ررې ز‬
‫نور دلته نه ش کېناستی‪ .‬ما ه درسر بوځه‪.‬‬
‫ابراهي هغه دېسه کړ ‪ :‬یو دو درې ورځې نور ه صبر وکره‪ .‬ز بره‬
‫د سپين یرو ر ه راول ‪ .‬که داسې پخپل سر کرور پرېرږدې نرو بيرا‬
‫به مو خلو رموي‪.‬‬
‫_ ېې د خلکو په خبرو پىې مه رځه‪ .‬ما درسر بوځه کره نره نرو‬
‫دود به مې ووژن ‪ .‬ما ته یې اخرار راکرړد و رې را تره بره حرال نره‬
‫وایې‪.‬‬
‫ابراهي غږ لو کړ ې ټول یې واوري‪ :‬کوم د نر زود بره وي رې پره‬
‫پورته ک ‪.‬‬ ‫تا ې‬
‫مخ یې د خور خواښې ته کړ‪ :‬اې! تاسو تره وایر ‪ .‬هرا برې غيرتره زود‬
‫ته به دې وایې ې که د معصومې د سر یو ویښته ک شو نو بيرا بره‬
‫ز ورسررر ررو ېږم‪ .‬بررس دي همرردومر ظلمونرره مررو ررې کررړي دي‬
‫همدا مو بس دي‪.‬‬

‫‪116‬‬
 ‫‪ .٣-۳‬رسوای‬
‫زرمينې په ز کې خداد خداد کول ې ابراهي دې پره هریره پرو‬
‫شود نه وي‪ .‬ځمکې ځاد نه ورکاو ‪ .‬کله به پخلن ر تره تلره او کلره‬
‫وترې ته‪.‬‬
‫ببو ته یې ه خپله اندېښنه نه شو ویرد‪.‬‬
‫همدا ې د کوم بچ غږ به یې واورېد د ليونيرانو غونردې بره یرې‬
‫يغه کړ ‪ :‬غل شئ!‬
‫ماشوماس یې یو یو وارې پر همدې ووهل ې ولې شور کوئ‪.‬‬
‫سر یې تود و‪ .‬ماغز یې کار نه کاو ‪ .‬سا کښل ه ورته راس وو‪ .‬په‬
‫کاو ‪ .‬هر ځل ې به د سراد‬ ‫ستون کې یې د کومې غوټې احىا‬
‫درواز لرې شو د دې ز به په ټکاس شو‪.‬‬
‫ماښررام نررژدې و ررې مېررړ یررې پرره دروازې راننررو ‪ .‬رنررگ یررې تررور‬
‫اوښتی و او شونډې یې و ې کلکې وې‪.‬‬
‫کې پټ کړ‪.‬‬ ‫زرمينې ځاس په پخلن‬
‫یررې واخيىررت او پرره‬ ‫د ررایو پتنررو‬ ‫هغرره ررې کرروټې ترره ورننررو‬
‫رېږدېدلو امونو کوټې خوا ته روانه شو ‪.‬‬
‫د کوټې له دروازې سر پښه نيولې شو ‪.‬‬
‫د ذبيح او ليمې غږونه یې واورېردل رې پررر تره یرې ویرل‪ :‬پررر !‬
‫نور ې هر ېرته ځرې مرو م درسرر بوځره‪ .‬رې تره نره یرې مرور مرو‬
‫وه ‪.‬‬
‫په ینگل بېرته کړ ‪.‬‬ ‫زرمينې د کوټې د ور پرد د ښ ې‬
‫سرم یې وا او خو ا ورته عليو ونه وایه‪.‬‬

‫‪117‬‬
 ‫وېر یې ې زیاته شو ‪.‬‬
‫یې د مېړ مخې ته کېښود‪.‬‬ ‫پتنو‬
‫پياله یې کنگاله کړ او کنگال ته یې تېه کړ ‪.‬‬
‫وروغ ېد‪.‬‬ ‫ې یې پياله پر نالبکۍ نه و ایښې ې د ابراهي ې‬
‫د دې وتې یې ټينگې کړې‪.‬‬
‫ځاس خوا ته یې ورویکوله‪.‬‬
‫لوېدلې و ‪.‬‬ ‫نژدې پر پتنو‬
‫د مېړ ستر و ته یې وکتل‪.‬‬
‫په سرو ستر و کې یې غضب لمبې وهلې‪.‬‬
‫هغه په کرار خو د ریېخند په ژبه وویل‪ :‬ښه نو دا روتمۍ دې ېې‬
‫درته رالېږلې و هه؟‬
‫د ببو او لمىيو خولې وازې پاتې وې‪.‬‬
‫یو ه یه نه ویل‪.‬‬
‫زرمينه غلې و ‪.‬‬
‫_ تا ته وای ‪ .‬خبرې وکه‪.‬‬
‫زرمينې ځمکې ته کتل‪.‬‬
‫شړی شو‪ .‬مخ یې تود شو‪.‬‬
‫د ابراهي یپېړ یې پر سپين مخ باندې سرې ليکې وایىتې‪.‬‬
‫يغه یې کړ ‪ :‬ببو! هله ې وه مې‪.‬‬
‫د ابراهي غږ هه شو‪ :‬اوهو ې مې وهلې ېرته یې ته ودر ‪.‬‬
‫شو‪.‬‬ ‫ورپىې‬
‫لغته یې ورته سيخه کړ ‪.‬‬
‫یووار یې پر تېو باندې وکړ‪.‬‬

‫‪118‬‬
 ‫ببو ځاس ور ورساو ‪.‬‬
‫یې ټينگ ونيو‪.‬‬ ‫د هغه ې‬
‫دېرروال خرروا ترره یررې پررورې وواهرره‪ :‬و زویرره یرره خبررر د ؟ شرررم دد‬
‫خلو راباندې خبروې؟‬
‫په یو ټکاس پورې وواهه ویې ویل‪ :‬خبر لره خلکرو‬ ‫هغه د ببو ې‬
‫تېر د ‪ .‬دې راته دروغ ویل ‪ .‬ستا د لور ژوند یې ورتبا کړد‪.‬‬
‫بيا یې پر زرمينې د لغتو وارونه وکړل‪.‬‬
‫د هغې په يغو د مال مېرمن په منډ راورسېد ‪.‬‬
‫زرمينه یې دکوټې په کونج کې کېنولره او پخپلره یرې هر ینرگ تره‬
‫کېناسته‪.‬‬
‫ته کېناو ‪.‬‬ ‫ببو ابراهي خپل ین‬
‫ابراهي سو اسویلی وکي ‪ .‬ژر ژر یرې سرا کښرله‪ .‬پرر شرونډو یرې‬
‫ژبه تېر کړ ویې ویل‪ :‬ببو! دې مکارې مرو ټرول غولرول وو‪ .‬پرر‬
‫معصومې سخت ظل رواس دد‪ .‬مېړ یې یو قاتل انىاس دد‪.‬‬
‫ببو په خبرو کې ورولوېد ‪ :‬دا یه وایې؟ یوی یې وژل ؟‬
‫ابراهي زرمينې ته مخ وروا او ‪ :‬ووایه کنه ته خو خبر وې‪.‬‬
‫د زرمينې سر کښته و‪ .‬یوازې د سلګيو غږ یې راته‪.‬‬
‫مېړ یې وویل‪ :‬تا خرو راتره ویلر وو رې سرړد کونرډ دد‪ .‬ولرې دې‬
‫صفا خبر نه و کړې ې ښ ه یې پخپله وژلې د ؟‬
‫ببو وویل‪ :‬خپله ښ ه یې وژلې د ؟ دا یه وایې؟‬
‫ابراهي زرمينې ته اشار وکړ ‪ :‬دا بې شرر ه پره هرر یره خبرر و ‪.‬‬
‫خو د یوې وتمۍ په خاطر یې له مو پټ کړي وو‪.‬‬
‫د زرمينې سلگو زور واخيىت‪.‬‬

‫‪119‬‬
‫ې دې پردرنالتې ویرل ورور‬ ‫ابراهي ببو ته کړ ‪ :‬هغه وتمۍ‬
‫یې له لنډنه ورته رالېږلرې د هغره ورتره عثمراس خراس اخيىرتې و ‪.‬‬
‫اوف ې وای دا وته یې له وتمۍ سر ورغویه ک ‪.‬‬
‫زرمينې د یادر له ولې نورو ته وکتل‪.‬‬
‫د ټولو ستر ې د هغې خوا ته وې‪.‬‬
‫بيا یې ژ ا ته زور ورکړ‪.‬‬
‫نو ژا مه داسې به‬ ‫مېړ یې يغه کړ ‪ :‬بس که مکارې! او‬
‫کله رانه خرصه شې‪.‬‬
‫د ښ ې ژ ا بيا په سلگيو بدله شو ‪.‬‬
‫سړي خپله خبر پىې وغ وله‪ :‬عثماس خپله ښ ه په دې وژلرې‬
‫و ې اوېد یې نه کېد ‪ .‬هغې کومه ورځ ورته ویل وو رې تراواس‬
‫په تا کې دد ته کمزورد یې‪ .‬همردې سرر یرې هغره ترر مر ره پرورې‬
‫وهلې و ‪ .‬هغه وخت دد په کوم تنظي کې و‪ .‬ښ ه ې له اخره ټوخره‬
‫یې معصومه ه پره‬ ‫لوېدلې و بيا یې په مرمۍ ویېتلې و ‪ .‬او‬
‫وهلو وهلو مرپ ته رسولې د ‪ .‬ببو! د کاپر ز به پرې وسوځ ‪ .‬مرا‬
‫خو په اول نظر بيخ ونه پېژندله‪ .‬و ه کلکه تيار لر ی ورنه و‬
‫دد‪.‬‬
‫د ببو غږ له ژ ا سرر پورتره شرو‪ :‬یره خروار قىرمت مرې دد‪ .‬یرو‬
‫لورکۍ مې و هغه یې ه په ژوندوس رانه بېله کړ ‪ .‬نه هغه راځر‬
‫نه ز ورتلی ش ‪.‬‬
‫رمه یې‪ .‬تا خو یې‬ ‫زود یې وویل‪ :‬ژا مه‪ .‬په دې کې خو ته ه‬
‫حال ليدلی و‪ .‬ولې دې ما ته یه نه ویل؟ تره رې تللرې وې مرا درنره‬
‫پوښتنه وکړ ې خور مې ینگه و ؟ تا ویل ې بيخ شکر ښه د ‪.‬‬

‫‪121‬‬
 ‫د ژ ا په من کې د ببو غږ واورېدل شو‪ :‬یه به مې کړي واد و‬
‫زویرره! مررا ویررل کرره ترره خبررر شررې اوښرر ترره برره دې یرره ووایررې‪ .‬د‬
‫معصومې ژوند به ې پىې خرا ش ‪ .‬ما خو ځکه یه نه ویل‪.‬‬
‫ه نه لري‪ .‬د رارې‬ ‫نو دا خبرې کومه‬ ‫پلوشې وویل‪ :‬خير او‬
‫خبر وکئ ې یه وکو ې دا ېنجه خرصه ش ‪.‬‬
‫کېښرود‪ .‬لویره سرا یرې واخيىرته ویرې‬ ‫ابراهي پر تنردي ې‬
‫ویل‪ :‬زما خوماغز بيخ کار نه کي ‪ .‬یه وکو؟ هېڅ نه پوهېږم‪.‬‬
‫پلوشره یررو شررېبه غلرې و بيررا یررې وویرل‪ :‬ز وایر کرره د سررپين‬
‫یرو ر ه راوبولو ینگه به وي؟‬
‫ابراهي په دوو وتو د تندي پوستک ته ون ې ورکړې‪ :‬زما‬
‫ز ه همداسې د ‪ .‬معصومې خو غوښتل ې هماغه رړۍ راسرر‬
‫راش خو ما وویل ې نه دا خبر به په ر ې حل کروو‪ .‬خرو یروی‬
‫راوبولو؟‬
‫لىرتوس تره خرو تللری وې واونرډیاس بېرتره‬ ‫ببو وویرل‪ :‬زویره‬
‫راغل وو که نه؟‬
‫‪ -‬راغل وو‪ .‬ځينو بېرته خپل کورونه و کړي‪.‬‬
‫‪ -‬نو ورشه لىتوس ته هلته خرو دې خلرو پېژنر ‪ .‬د ومرا‬
‫ول مامد او هغه د شفيدې مېړ هغود‬ ‫مر ملو حا‬
‫خوم ریېخورو ته تلل دي کنه‪.‬‬
‫نروم خرو‬ ‫ابراهي یې په خبر کرې ورولوېرد‪ :‬برس د هغره دوو‬
‫راته مه اخله‪ .‬دا ټوله دووس هماغه کړې د ‪.‬‬
‫یو شېبه غلی شو‪ .‬بيا یې وویل‪ :‬نن یو شرنبه د ؟ ز خرو وایر‬
‫ې تر معې پورې به ورشو‪ .‬ریښتيا یرو انرډېوال مرې وليرد ویرل‬

‫‪121‬‬
‫یې ې په طالبانو کې کىاس پېژن ‪ .‬که خبر پره روره نره شرو رې‬
‫په حکومت یې خرصه کو‪.‬‬

‫‪ .٣-۴‬له بد نه بدتر‬
‫همدا ې ابراهي له معصومې سر مخه ښره وکرړ د هغرې پره‬
‫ز کې وېر خور شرو ‪ .‬پره لړزانردو رامونو یرې د کروټې ېر لنرډ‬
‫کړ ‪ .‬ټول بدس یې رېږدېد ‪ .‬لکه یرو لرود قمرار یرې رې وهلری وي د‬
‫سبا په ا یې کر کاو ‪ .‬دغره کرر لره اندېښرنو او اميردونو هی و‪.‬‬
‫ځاس به یې په یو ورځو کې ازاد ليد ‪ .‬د ورور په کور کې د ببرو پره‬
‫خوا کې له وهلو ټکولو لو ې او تندې یخه بېغمه ژوند‪.‬‬
‫خو اندېښنه له دې ې خبر له بد بتر نه ش ‪ .‬که مېړ یې د ر رې‬
‫خبر ونه من ؟ که هغود وغولوي ې معصومه بره نرور ښره سراتو‬
‫خررو وروسررته یررې بېررا همرردا حررال وي؟ پرره شررریعت کررې خررو د طرررق‬
‫ورکولو حق د مېړ دد که سيد عثماس دا طرقه نه کړي ینگه به‬
‫ش ؟‬
‫په همدې کر کې و ې د ور د ټکولو غږ یې واورېرد‪ .‬کړکرۍ‬
‫ته ودرېد ‪ .‬خواښې یې وليرد رې د ور خروا تره روانره د ‪ .‬لره هغرې‬
‫خوا بېرته له خپل زود سر راغله‪.‬‬
‫همدا ې دهلېز ته راننوتل اطمه په يغرو پره ژ ا شرو ‪ :‬و ورور‬
‫انه ته ېرته وې؟ زما پره سرر کرې خرو یرې یرو ترار ویښرته پررې نره‬
‫ښود‪.‬‬
‫معصومې د کوټې د ور له ولې وروکتل‪.‬‬
‫د اطمې په وتو کې د ویښتو یو غوټه و ‪.‬‬

‫‪122‬‬
 ‫مور یې ه په ژ ا سر شو ‪.‬‬
‫معصومه حيرانه و ې خبر یه د ؟‬
‫خواښررې یررې یررادر لرره سررر ایىررته وغورځرراو ‪ .‬د ورمېررږ پرره دوا و‬
‫خواوو کې یې د نوکارې خراشې وې‪.‬‬
‫پره ژ ا یرې زود تره وویرل‪ :‬نرن د دې پردرنالتې ورور راغلری و‪ .‬مررو‬
‫دوا یې دومر ووهلو ې بيخ له پښو ولوېدو‪.‬‬
‫خپل ورمېرږ تره یرې روتې یروو ې‪ :‬دا و رور نرژدې یرې وژلرې‬
‫به ته بې مور وې و شريرینه‬ ‫ومه‪ .‬هىې خداد وساتل که نه او‬
‫زویه‪.‬‬
‫له دې خبرې سر یې ژ ا ته نور ه زور ورکرړ‪ .‬ورسرر د راطمې‬
‫ژ ا ه زور واخيىت‪.‬‬
‫سريد عثمراس لره دهلېرز وو ‪ .‬راطمې مرور تره سرتر ه ووهلره‪.‬‬
‫دوا موسکۍ شوې‪.‬‬
‫په دهلېز راننو ‪.‬‬ ‫سيد عثماس د تبر ېستی په ې‬
‫د مور او لور ژ ا بيا پيل شو ‪.‬‬
‫مررور یررې هغرره لرره ېسرره ونيررو‪ :‬زویرره یرره یررې کرروې؟ کرره ترره دا پليترره‬
‫بله ورځ به بيا خپل ورور ته شکایت وک ‪.‬‬ ‫ووه‬
‫یو شېبه یې وژ ل بيا یې وویل‪ :‬دا وار به مو ژوندۍ پرې نره‬
‫دي‪ .‬دا وار به تام ووه ‪.‬‬
‫سيد عثماس غاښونه و يچل‪ :‬ته مرا لره هغره و مروري هاروې؟‬
‫خپله خور دې رانه خرصه ک ‪.‬‬ ‫دې راش‬ ‫او‬
‫معصومې د ور له شرا زارۍ وکرړې‪ :‬دروغ وایر ‪ .‬وهلل کره را ووتره‬
‫ورو ې وي‪ .‬خداد ته ووور د دود خبر مه منه‪.‬‬

‫‪123‬‬
 ‫سيد عثماس پرې بړک وهل‪ :‬ته ودرېږ د سپ لورې!‬
‫کړ‪ .‬ځاس خوا ته یې زور وکړ‪.‬‬ ‫د کوټې دروازې ته یې ې‬
‫له هغې خوا د معصومې بې غوښې روتې د ور پرر زن يرر ټينگرې‬
‫وې‪.‬‬
‫دوا و زورونه وهل خرو سريد عثمراس پره یرو ټکراس درواز خرصره‬
‫کړ ‪.‬‬
‫معصومه پړ مخې ولوېد ‪.‬‬
‫ې یې سر نه و پورته کړد ې د سوټ ووزارونره پررې شررو شرول‪.‬‬
‫اول وار یې پر مر باندې وشو‪ .‬دا شا ته قا شو او يغه یې کرړ ‪.‬‬
‫ورپىې پر ولو ورنونو او پښو باندې یې سر په سر درانره وارونره‬
‫وشول‪.‬‬
‫له هر وار سر د هغې يغره اسرماس تره پورتره کېرد ‪ .‬ود اهلل وخ‬
‫و خدایه و مىلمانانو هله ې مړ یې کړم ود اهلل‪.‬‬
‫خو د سيد عثماس سپکې سپورې د هغې تر يغو تېزې وې‪.‬‬
‫هغې ېسونه سر ته نيول وو ې سر له وزار وسات ‪ .‬خو سوټی‬
‫یې ایىته کړ بل وار یې پر سر‬ ‫یې پر وتو ولگېد‪ .‬همدا ې ې‬
‫باندې وخو له يغو ولوېد بې سد شو ‪.‬‬
‫وخت ورته نه و معلوم خو د سپو مۍ رڼا کوټه روښانه کړې و‬
‫ې په سد شو ‪ .‬سر یې یړیکې کولې‪.‬‬
‫وتې یې پر سر وموښلې‪ .‬ویښاس یې په سر پورې کلو نښت وو‪.‬‬
‫اندامونرره یررې بنررد پرره بنررد خو ېرردل‪ .‬وې شررو خررو سررر وربانرردې‬
‫و رځېد‪ .‬بېرته راولوېد ‪.‬‬

‫‪124‬‬
‫سر لګېدل‪ .‬یخه هروا‬ ‫کړ‬ ‫ټول بدس یې رېږدېد ‪ .‬غاښونه یې کړ‬
‫یې پر بدس داسې لګېد لکه مالګه ې پر زخمونو ودو وې‪.‬‬
‫ځاس یې کړکۍ خوا ته ویکاو ‪ .‬انگړ ته یې وکتل‪.‬‬
‫د سپو مۍ سپينه رڼا د لغړو ونو یانگې روښانه کړې وې‪ .‬د انگرړ‬
‫په و کې د م ې تر ز ې ونې ېندې د هغې غوڅ شوي لرود لرود‬
‫ښاخونه دلۍ وو‪.‬‬
‫ځاس ورته لکه ونې بې وسه ښکار شو‪ .‬هر بند یې ر ر خو ېد ‪.‬‬
‫ېسونه یې د پښو په من کې کېښودل او په پښو باندې یې ټينگ‬
‫کړل‪ .‬ورنونه یې په نس پورې لگول وو‪.‬‬
‫د من ر یخ رې هرروا خررو ترره نرره پرېښررود ‪ .‬پرره کرررار وې شررو ‪ .‬پرره‬
‫لړزاندو ووتو یې د کړکرۍ پررد راخررا کرړ ‪ .‬پره پررد کرې یرې ځراس‬
‫ونغښت‪ .‬ېسونه یې پر م و وسوېو ‪ .‬سر یې پر زنګانره کېښرود او‬
‫کړ ‪.‬‬ ‫پرد یې په سر باندې راک‬
‫یو شېبې دغىې ناسته و ‪ .‬کرار کرار یې بدس تود شو‪.‬‬
‫پایېد ‪ .‬په کړوپه مر تر ور پورې ې ‪ .‬ورو یې د ور دستګير تاو‬
‫کړ‪ .‬په کرار یې ټېله کړ‪ .‬ور بند و‪.‬‬
‫بېرته د کړکۍ خوا ته ې ‪.‬‬
‫یو شېبې یې انګړ ته وکتل‪.‬‬
‫اهلل اکبر اهلل اکبر ‪...‬‬
‫د آذاس غږ راغی‪.‬‬
‫کېناسته‪.‬‬
‫آذاس خرش شو‪ .‬د ور خوا ته ې ‪ .‬سا یې هوبه کړ ‪ .‬غو یرې د ور‬
‫پر د ې کېښود‪ .‬هېڅ غږ و غو یې وانه ورېد‪.‬‬

‫‪125‬‬
‫یو شرېبې دغىرې وې و ‪ .‬د بلرې کروټې د ور د لررې کېردو غرږ تره‬
‫منتظر پاتې شو خو هېڅ خبر نه و ‪.‬‬
‫بيررا د کړکررۍ خرروا ترره ې ‪ .‬کړکررۍ یررې خرصرره کررړ ‪ .‬د پراسررونو‬
‫ځيګرود پورته شو‪.‬‬
‫ځاد په ځاد ودرېد ‪ .‬مخ یې ور ته نيولی و‪ .‬د ا غږ یې وانه ورېد‪.‬‬
‫د باندې خروا نره کړکرۍ تره پرسر يو ټرو وهرل شرود و‪ .‬پره نررۍ‬
‫ووته یې پرس يو سورد کړ‪.‬‬
‫سا یې هوبه کړ ‪ .‬د هېڅ ش غږ نه راته‪.‬‬
‫په پرس يو کرې یرې ووتره ومنرډ ‪ .‬پرسر يو یرې وشرکاو ‪ .‬یرو‬
‫پښه یې له کړکۍ تېرر کرړ بيرا بلره پښره‪ .‬ېسرونه یرې د کړکرۍ پره‬
‫کړل‪ .‬ځاس یې ځو ند کرړ‪ .‬پښرې یرې لره ځمکرې‬ ‫وکا پورې ټين‬
‫یو لوېېت پورته وې‪ .‬ځاس یې خرا کړ‪.‬‬
‫یو شېبه غلې ودرېد ‪.‬‬
‫د انګړ د دروازې خوا ته غلې غلې روانره شرو ‪ .‬پره ېر کرې یرې یرو‬
‫ځله د دهلېز خوا ته وکتل‪.‬‬
‫دروازې ته غټ قلو لوېدلی و‪.‬‬
‫د تنار خوا ته ې ‪ .‬زینه یې راواخيىته‪ .‬دېواله ته یې ودروله‪.‬‬
‫شا ته یې وکتل‪.‬‬
‫یوی نه و‪.‬‬
‫ژر ژر وختله‪ .‬پر دېوال کېناسته‪ .‬زینه یې په کررار راپورتره کرړ ‪ .‬لره‬
‫دېواله یې وا وله‪ .‬کویې خوا ته یې ودروله‪ .‬په زینو ورکښته شو ‪.‬‬
‫ررې ځمکررې ترره ورسررېد زینرره یررې لرررې کررړ او لرره دېوالرره سررر یررې‬
‫هوار کېښود ‪.‬‬

‫‪126‬‬
‫پ ی و‪ .‬پر پوله روانه شو ‪ .‬کویې تره ورسرېد ‪ .‬یرو‬ ‫مخې ته یې ت‬
‫شېبه ځاد پر ځاد ودرېد ‪ .‬شا و خوا ته یې وکتل‪.‬‬
‫د کویې له کږلېچه یو سړد راښکار شو ې پره پ رو کرې یرې ځراس‬
‫کې‬ ‫پېچلی و‪ .‬سړد مخامخ د دې خوا ته راته‪ .‬مړ ېن ين یې په ې‬
‫ځو ند نيولی و‪ .‬قا شود اد نماز یې پر او پرو و‪.‬‬
‫معصومه دېواله ته وخته روانه و ‪ .‬سرړي تره رې ورورسرېد پره‬
‫ټيټ غږ یې وویل‪ :‬ورور د خداد لپار مرا تره پنرا راکره‪ .‬لره کرور‬
‫تښتېدلې یمه‪ .‬وژن مې‪.‬‬
‫سړد ودرېد‪ .‬ېندې باندې وروکتل‪ .‬ویې ویل‪ :‬راځه‪.‬‬
‫سررړي د مخررامخ کررور دروازې ترره مررخ وا او ‪ .‬لرره ېبرره یررې کيلرر‬
‫راوایىته‪ .‬قلو یې خرش او زن ير یرې بېرتره کرړ‪ .‬ورو یرې درواز‬
‫پرانيىته‪ .‬معصومې ته اشار وکړ ې راننوځه‪.‬‬
‫معصومه ورننوته‪ .‬د دروازې شا ته ودرېد ‪.‬‬
‫سړي ور پورې کرړ‪ .‬دا یرې ترر مرټ ونيرو ‪ :‬راځره پره کرور کرې یروی‬
‫نېته‪.‬‬
‫معصومې ز نا ز ورو ورو وامونه واخيىتل‪.‬‬
‫سړي د دهلېز د ور قلو ته کيل وروا وله‪ .‬ور یې خرش کړ‪.‬‬
‫دوا ورننوتل‪.‬‬
‫معصومه یې و وکې کوټې ته ورننه ایىته‪.‬‬
‫د کوټې په من کې بىتر غو ېدلې او بړستن یې وډ وه پرته و ‪.‬‬
‫سړي وویل‪ :‬راځه پر دې توشکې کېنه‪.‬‬
‫بړستن یې پر پښو باندې وروا وله‪.‬‬

‫‪127‬‬
‫مخررامخ ورترره پرره وونررډو کېناسررت او د دې مررخ ترره یررې وکتررل‪ :‬دا‬
‫ستروه دې ولې پړسېدلې د ؟‬
‫‪ -‬مېړ مې وهلې یمه‪.‬‬
‫‪ -‬ولې؟‬
‫‪ -‬بس نو‪ .‬هر وخت مې وه ‪.‬‬
‫‪ -‬خداد دې یې غرق ک ‪ .‬دا یه رق انىاس دد؟‬
‫‪ -‬پوښتنه مره کرو ورور ‪ .‬ټرول بردس مرې شرين اوښرتی‪ .‬سرر مرې‬
‫ما دد‪.‬‬
‫سړي یې له سر پرد لرې کړ ‪ .‬پر ویښتو یې و ه شروې ترور بخونره‬
‫وینه نښتې و ‪.‬‬
‫ورو ‪.‬‬ ‫د معصومې زنې ته یې ې‬
‫د هغې سر ځو ند و‪ .‬ستروې یې په ځمکې پورې ونډلې وې‪.‬‬
‫سړي وویرل‪ :‬د خرداد پره قارر دې اختره شر ‪ .‬داسرې ښرکلې ښر ه د‬
‫وهلو وي‪ .‬سړد باید ښ ه ونازوي‪ .‬حيواس خو نه د ې ویې وه ‪.‬‬
‫د معصومې مخ یې په ورغوو کې ونيو‪ :‬حيو دد‪ .‬دا دله د ښ و په‬
‫قدر نه پوهېږي‪.‬‬
‫معصومې یې ېسونه لرې کړل‪ .‬سر یې شا ته یوو ‪.‬‬
‫سړد لږ په یټ شو‪.‬‬
‫پایېد‪ .‬د کړکۍ خوا ته ې ‪.‬‬
‫یو شېبه ودرېد‪.‬‬
‫بيا د کړکۍ تاخچې ته ورکړوپ شو‪ .‬ترموز یې راپورته کړ‪.‬‬
‫کرې یرې لرږ راد وا راو ‪ .‬ویرې رغرړاو ‪ .‬راد یرې پره برل‬ ‫په وېر‬
‫هی کړ‪ .‬بور یې په کې وا ولره‪.‬‬ ‫کړ‪ .‬بيا یې وير‬ ‫کې ت‬ ‫وېر‬

‫‪128‬‬
 ‫کاشوغه یې په کې ووهله‪ .‬راغری‪ .‬پره لړزانرد غرږ یرې وویرل‪ :‬دغره‬
‫اد و‪ -‬ویښه‪.‬‬ ‫دغه خو‬
‫د هغررې‬ ‫یررې وررېر‬ ‫ترره کېناسررت‪ .‬پرره ر ې‬ ‫د معصررومې ین ر‬
‫خولې ته ونيو‪.‬‬
‫معصومې یو غو پ ځنې وکړ‪.‬‬
‫د دې پر او ې کېښود‪.‬‬ ‫سړي ښی ې‬
‫معصومې ځاس راغونج کړ‪ .‬پرد یې پر سر سمه کړ ‪.‬‬
‫وروغ او ‪.‬‬ ‫سړي بيا ې‬
‫دا یې د ځاس خوا ته ورویکوله‪.‬‬
‫پورې وواهه‪ .‬سړي ته یې وروکتل‪.‬‬ ‫معصومې یې ې‬
‫یې تر پرتوواښ ېندې و‪.‬‬ ‫ې‬ ‫د سړي لمن پورته و ‪.‬‬
‫معصومې يغه کړ ‪ :‬د سپ زویه یه کوې؟‬
‫شرېبه کرې یرې د انګرړ ور‬ ‫دې سر په منډ له کوټې ووته‪ .‬په درن‬
‫ته ځاس ورساو او هماغىې یبلې پښې کویې ته ووته‪.‬‬
‫پورترره خرروا وځغاسررته‪ .‬لرره پن ررو‪ -‬شررپږو دروازو واوښررته‪ .‬سررا یررې‬
‫وسوځېد ‪ .‬ودرېد ‪.‬‬
‫شا ته یې وکتل‪.‬‬
‫یوی نه وو‪.‬‬
‫دېواله ته یې هه ولګوله‪.‬‬
‫د ز دربا یې پخپله اورېدله‪ .‬سا یرې تېرز تېرز اخيىرتله‪ .‬مرخ یرې‬
‫تود و خو ېسونه ې هماغىې سا ‪.‬‬
‫د ا د منډو ترپا یې واورېد ‪.‬‬
‫شا ته یې وکتل‪.‬‬

‫‪129‬‬
 ‫سيد عثماس له کږلېچه راتاو شود و‪.‬‬
‫منډ یې کړ ‪.‬‬
‫د سرريد عثمرراس يغرره یررې واورېررد ‪ :‬ودرېررږ د سررپ لررورې‪ .‬وای ر‬
‫ودرېږ ‪.‬‬
‫یې او ې ته ورورسېد‪.‬‬ ‫دې منډې وهلې خو د سيد عثماس ې‬
‫يغه یې کړ ‪ :‬و مىلمانانو د خداد لپار ‪.‬‬
‫یې خوله وربند کړ ‪.‬‬ ‫د سيد عثماس غښتل ې‬
‫له دوو سر مخامخ کورونو دو سړي راووتل‪.‬‬
‫سيد عثماس وویل‪ :‬وروڼو هېڅ خبر نېته‪ .‬دا مادر خرا تښتېدله‪.‬‬
‫ومې نيوله‪ .‬ځئ تاسې خپلو کورونو ته‪ .‬درځه د سپ لورې‪.‬‬
‫ایښرری و پرره ځرراس‬ ‫معصررومه یررې هماغىررې ررې پررر خولرره یررې ې‬
‫پىې راویکوله‪.‬‬
‫راوتل سړي بېرته په وپه خوله کورونو ته ې ل‪.‬‬
‫معصررومې هڅرره وکررړ ررې خولرره خرصرره کررړي‪ .‬زور یررې وکررړ خررو د‬
‫یې ورمېږ کلو نيولی و‪.‬‬ ‫مېړ هډور ې‬
‫پررر زامررو یررې زور وکررړ ررې خولرره خرصرره کررړي‪ .‬د مېررړ ووترره یررې د‬
‫کړل‪.‬‬ ‫غاښونو تر من راغله‪ .‬غاښونه یې پرې ټين‬
‫د سيد عثماس سوی یې پر ټېو ولګېد‪ .‬په ستروو یې تيار راغله‬
‫او لکه مړد د مېړ ېسونو ته تىليمه شو ‪ .‬یبلو پښرو یرې د کرویې‬
‫په خاورو کې دوې کږې و ې ليکې ایىتلې‪.‬‬
‫د انګررړ درواز پرره شررد سررر خرصرره شررو ‪ .‬د ې یررې پررر دېوالونررو‬
‫ولګېدې او د زن ير شرنګاا یې پورته شو ‪.‬‬
‫سيد عثماس یې سر راتاو کړ او پر ځمکه یې ووزار کړ ‪.‬‬

‫‪131‬‬
 ‫اطمې په بېړ ور پورې او زن ير یې بند کړ‪.‬‬
‫خواښې یې پر ویښتو برید وکړ‪ .‬لکه د ېندي له پىره نره رې سرړد‬
‫پررره دوا و منګولرررو یرررې د معصرررومې ویښرررته‬ ‫ویښرررته وباسررر‬
‫وشکول‪.‬‬
‫د معصومې يغه پورته شو ‪.‬‬
‫سيد عثماس له شا نه خپل تاو کړد پ رو د قيضرې پره شراس پره خولره‬
‫کررې وروا رراو ‪ .‬پررر یررټ یررې پښرره کېښررود ‪ .‬سررينه یررې پررر ځمکررې‬
‫ولګېد ‪ .‬نور یې غږ او ت نه شو‪.‬‬
‫پر پښو او یرټ یرې د لرويرو وارونره وشرول‪ .‬د مرار غونردې تاوېرد‬
‫راتاوېد خو د مېړ پښه یې د پورته کېدو مجال نه ورکاو ‪.‬‬
‫سيد عثماس وویل‪ :‬هله غو له خرصه که‪.‬‬
‫معصومه یې د غو لې خوا ته ویکوله‪.‬‬
‫پښې یې په پړي وروتړلې‪.‬‬
‫معصومې زارۍ وکړې‪ :‬بد مرې کرړي‪ .‬غرل مرې خرو ل ‪ .‬د خرداد پره‬
‫خاطر‪ .‬خوشې مه که‪.‬‬
‫بره ز غرل‬ ‫سيد عثماس ې تېز تېز سا یې اخيىتله وویل‪ :‬او‬
‫درباندې وخورم‪ .‬ک ذاتې د سپ لورې‪.‬‬
‫بل هبل پړد یرې د معصرومې پره خولره کرې وا راو ‪ .‬زامرې یرې سرر‬
‫لرې شوې‪ .‬پړي یې ژبه وربنرد کرړ ‪ .‬یروازې د امممممرر ‪ -‬اممممممرر‬
‫تت اواز یې له خولې راوته‪.‬‬
‫سړد وو ‪ .‬ور پورې شو‪ .‬غو لره پره تيرارو کرې هوبره شرو ‪ .‬د ور د‬
‫زن ير د بندولو غږ راغی‪.‬‬

‫‪131‬‬
 ‫‪ .٣-٣‬روه‬
‫ا ور وهباو ‪ .‬عاطفې پره ترهېردلو سرتروو ورور تره وکترل‪ :‬خرداد‬
‫دې خير ک ‪ .‬په دې مازدیګري کې به یوی وي؟‬
‫مور یې وویل‪ :‬واونډیانو خو به له بامه نه یوو ليدل ؟‬
‫سيد عثماس ځوا ورکړ‪ :‬نه ما شا و خوا ته کتل‪ .‬هېڅوی نه وو‪.‬‬
‫‪ -‬نو دا به یوی وي؟‬
‫‪ -‬وبه یې وورم‪ .‬اطمې! دا خ ې د ېرې نه ایىته که‪.‬‬
‫سيد عثماس ېسونه سر وسولول ې نيمه و رې خ رې ځنرې ترویې‬
‫ش ‪ .‬د ور خوا ته رواس شو‪ .‬په نيمای ېر کې ودرېرد شرا تره یرې‬
‫سر یې خور و مور ته اشار وکرړ رې کروټې تره دې‬ ‫وکتل‪ .‬په ې‬
‫ننوځ ‪.‬‬
‫په رېږدېدل غږ یې پوښتنه وکړ ‪ :‬یوی؟‬
‫‪ -‬ابراهي ی ‪ .‬ور خرش که‪.‬‬
‫ور یې خرش کړ‪.‬‬
‫تره درې سرپين یرري‬ ‫ته لږ ین‬ ‫ابراهي د ور مخې ته و‪ .‬ښ ې‬
‫او یو تور پ کی ځواس وې وو‪.‬‬
‫سيد عثماس بې ستړي مې وویل‪ :‬خير – خير خو به وي؟‬
‫‪ -‬خير و خيریت دد‪ .‬یو یو دقې به سر کېنو‪.‬‬
‫سيد عثماس سپين یرو ته مخ وا او ‪ :‬سرم عليک ‪ .‬ز به کو‪ -‬کرور‬
‫ته یو وار ورش ‪ .‬بېرته راځ ‪.‬‬
‫ابراهي او مېلمانه یې د ور شا ته منتظر پاتې شول‪.‬‬

‫‪132‬‬
‫سيد عثماس ې بېرته راغی د یو سپين یري غږ یې واورېرد رې‬
‫ویل یې‪ :‬د من مازدیګر بې برکته وي‪ .‬ې زر زر ورته خپلې خبرې‬
‫وکو او راووځو‪ .‬تر لىتونه یو سا ېر د ‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬هېر وخت به مو نه نيىر ‪ .‬راسراً بره اصرل خبرر ورتره‬
‫وکو‪.‬‬
‫ور خرش شو‪ .‬سيد عثماس رې ېنرد ېسرونه یرې پره لمرن و رول‬
‫وویل‪ :‬راځئ‪.‬‬
‫مېلمانه یې کوټې بوتلل‪ .‬پخپله بېرته په وتو و ې سپين یري غږ‬
‫وکړ‪ :‬راشه کېنه‪ .‬ایو پىې مه ورځه ې ناوخته کېږي‪.‬‬
‫‪ -‬یو پياله خو به ویښئ؟‬
‫ابراهي وویل‪ :‬نه آغا صاحب‪ .‬کېنه‪.‬‬
‫سړد د دروازې په خوله کې کېناست‪.‬‬
‫سپين ېري وویل‪ :‬ز د لىتوس وکيل وذر ی ‪ .‬اوښی دې شکایت‬
‫کوي ې له خور سر یې بد رویه کروئ‪ .‬هېرر سرر بره دې نره خرو وم‪.‬‬
‫ې اورېردل نرور نرو نره سرر‬ ‫وای نکاح سنت د طرق رع‪ .‬مو‬
‫و ېږئ او ې نه سر و ېږئ نو شرع ېر یې همدا د ‪.‬‬
‫سرريد عثمرراس وویررل‪ :‬سر – سررمه د ‪ .‬وکيررل صرراحب یرره ررې تاسررې‬
‫ووایئ خو ما ته به وخت راکوئ‪.‬‬
‫‪ -‬یومر وخت؟‬
‫‪ -‬دو دو – درې ورځې‪.‬‬
‫‪ -‬سمه د ‪ .‬مو به د معې لمان ه نه وروسته درته راشو‪.‬‬
‫‪ -‬بيخ – بيخ سمه د ‪.‬‬
‫مېلمانه راپایېدل‪.‬‬

‫‪133‬‬
‫د انګړ له ور ې ووترل ابرراهي وویرل‪ :‬کرور مرو وداس‪ .‬تکليفونره‬
‫وبخښئ‪.‬‬
‫تور پ ک واې وویل‪ :‬ته یه کوې؟ شپه به دې ما سر وي‪.‬‬
‫‪ -‬وهلل هو سمه د ‪ .‬ته یو شېبه راته ودرېږ ز به مرې خرور پره‬
‫منډ ووورم‪ .‬ژر بېرته راځ ‪.‬‬
‫سيد عثماس وویل‪ :‬په دې خوارک به ناوخته ش ‪ .‬سبا – سبا به یې‬
‫ووورې‪.‬‬
‫انه در یرو شرېبه‪ .‬وکيرل صراحب پره‬ ‫‪ -‬نه یې ځنډوم‪ .‬سلي‬
‫مخه مو ښه‪ .‬تکليفونه معاف کئ‪.‬‬
‫حررویلۍ ترره ورننررو ‪ .‬سرريد عثمرراس ورپىررې و‪ .‬د دهلېررز ور ترره ررې‬
‫ورسېد‪ .‬غږ یې وکړ‪ :‬معصومې!‬
‫وپه وپتيا و ‪.‬‬
‫بيا ځ ‪.‬‬ ‫بيا یې غږ وکړ‪ :‬خورې! ژر کو ې یو وار دې ووین‬
‫عاطفه له کوټې راووته مور یې ورپىې‪.‬‬
‫عاطفې يغه کړ ‪ :‬خور دې تښتېدلې د ‪ .‬مرو تره یرې آبررو او عرز‬
‫نه دد پرېښی‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬دا یه بد کوئ؟‬
‫ونيرو‪ :‬رښرتيا وایر ‪ .‬پرروس راهيىرې ورکره د ‪.‬‬ ‫سيد عثماس یې ې‬
‫ټول کلی مې ورپىې وز و پل کړ دری یې نه و‪.‬‬
‫ابراهي د سيد عثماس له ورېوانه ونيو‪ :‬یره دې ورسرر کرړي؟ خبرر‬
‫ېرته دې پ ه کړې د ؟‬ ‫وکه‪ .‬وای‬
‫اطمې په لو آواز وویل‪ :‬مو یې یه په برر وهرو رې پ ره یرې کرو‪.‬‬
‫خداد ې له ا سر و و ‪ .‬هاغه دي وتښتېد ورسر ې ‪.‬‬

‫‪134‬‬
 ‫‪ -‬خولې سر دې پام کو پليتې‪.‬‬
‫سيد عثماس یې ېسونه له خپل ورېوانه پورې ووهل‪ :‬ې مرو یره نره‬
‫وایو ته یې وایرې؟ خرور د ترا تښرتېدلې نروم یرې زمرا برد کرړد او‬
‫خبرې ې ته کيې؟‬
‫ابراهي کویې خوا ته رواس شو‪ .‬ودرېد‪ .‬شا ته یې مرخ وا او ویرې‬
‫ویل‪ :‬داسې مو نه پرېږدم‪ .‬درباندې پيدا به یې ک ‪.‬‬
‫دې خرش تور دې تېر ‪.‬‬ ‫اطمې يغه کړ ‪ :‬ځه ورځه‪ .‬ې‬
‫ابراهي وو ‪ .‬د کویې ور یې په شد وواهه‪.‬‬

‫‪ .٣-۶‬پل نه‬
‫سلي پوښتنه وکړ ‪ :‬خيریت خو به وي؟‬
‫ایښی و‪ .‬سر یې ځو ند و‪ .‬سړ سا یرې‬ ‫ابراهي پر تندي باندې ې‬
‫وایىته ویې ویل‪ :‬ته راځه په ېر کې درته کيىه کوم‪.‬‬
‫یې ونيو‪ .‬دوا رواس شول‪.‬‬ ‫د سلي ې‬
‫له کږلېچه تېر شول‪ .‬ابراهي وویل‪ :‬خبر ورانه د ‪.‬‬
‫‪ -‬ولې؟‬
‫‪ -‬وای خور دې تښتېدلې د خو ز ته مې نه لوېږي‪ .‬هغه هېر‬
‫عا ز د ‪ .‬د تېښتې نه د ‪.‬‬
‫‪ -‬ته ودرېږ ‪ .‬تر کاسې ېندې به خامخا ني کاسه وي‪ .‬که داسې‬
‫واد نو په مجلس کې به یې د ټولرو پره مرخ کرې دا خبرر کرړې‬
‫واد‪ .‬راځه ې حوزې ته خبر ورکو‪.‬‬
‫‪ -‬نه نه‪ .‬په حوز کې به یه ووایو؟‬

‫‪135‬‬
‫‪ -‬وور د سړي ستروې د نایتکارو دي‪ .‬زما ورته ښره پرام و‪.‬‬
‫په کوټه کې ې ناست و هېرر وارخررا ښرکارېد ‪ .‬خرداد مره‬
‫کړ یه بد یې نه وي کړي‪.‬‬
‫ابراهي ځاس په دېواله تکيه کړ‪.‬‬
‫کېښود‪ :‬ز به نه غورځوې‪ .‬ې هېڅ نه‬ ‫سلي یې پر او ې باندې ې‬
‫دي معلوم خو هرې خبرې ته به ځاس متو کوې‪ .‬حوزې ته به ې شو‪.‬‬
‫ته به ټوله کيىه ورته کوې او دا به هر وایرې رې کېرداد شر هغره‬
‫یې بندي کړې یا خداد مه کړ وژلرې وي‪ .‬دا کرار بایرد ژر وکرو رې‬
‫سړد ونه تښت ‪.‬‬
‫‪ -‬او خدایه‪ .‬دا یه حال دد‪.‬‬
‫ونيو‪ .‬له ځاس سر یې ره کړ‪.‬‬ ‫سلي یې ې‬
‫د حوزې آمر په د تر کې پر توشکې غ ېدلی و‪ .‬سپين پا لونګۍ‬
‫ته د تفدانۍ په خوا کې پرته و ‪ .‬ترورې کرړې یرې سرتروې‬ ‫یې ین‬
‫یې پورته کړې په او د تور یر کې یې ووتې تېرې کرړې ویرې‬
‫ویل‪ :‬خداد دې خير کړي؟‬
‫سلي وویل‪ :‬مر صاحب یو عرع لرو‪.‬‬
‫سړد نېغ کېناست‪ :‬کښينئ‪.‬‬
‫سلي او ابراهي پر مخامخ نيالۍ کېناستل‪.‬‬
‫‪ -‬ښه نو وایه یه کيىه د ؟‬
‫‪ -‬مر صاحب یرو ظرال دد د دغره ورور اوښری‪ .‬د د پرر خرور‬
‫باندې یې هېر ظلمونه کړي دي‪ .‬هرر ورځ وهرل ټکرول‪ .‬او‬
‫ې هغه تښتېدلې د خو مرو شرو لررو رې وژلرې بره‬ ‫وای‬
‫یې وي‪.‬‬

‫‪136‬‬
 ‫‪ -‬ینګه ینګه؟ سر مې نه سو خرش‪.‬‬
‫‪ -‬صرراحب بلرره ښ ر ه یررې وژلررې و ‪ .‬مخکررې قومانررداس و پرره‬
‫حز اسرم کې و‪.‬‬
‫د حوزې آمر نارې کړې‪ :‬یه سوئ و هلکانو!‬
‫د شل – دو ویېتو کلونو تور پ کی ځواس راننو ‪.‬‬
‫‪ -‬یو درې – یلور کىه ورسئ له دغه سرړي سرر ‪ .‬سرړد بره ې‬
‫تړلی راولئ‪.‬‬
‫په تور هاټىن کې کېناستل‪ .‬د ماښام له آذانه سر د کرویې پره اخرر‬
‫سر کې ودرېدل‪.‬‬
‫کې یې یادرونه وغرو ول‪ .‬یرو یرې مخکرې شرو نرور‬ ‫په سپېر پ‬
‫یې له ابراهي او سلي سر شا ته‪.‬‬
‫لمون خرش شو‪ .‬هغه ې ماعت یې ورکړد و وویل‪ :‬کوم کرور‬
‫یې دئ‪.‬‬
‫په برل سرر کرې ایکر یروازې کرور تره اشرار‬ ‫ابراهي په ووته د پ‬
‫وکړ ‪ :‬همدغه دد صاحب‪.‬‬
‫ورغلل‪ .‬ور یې وهباو ‪.‬‬
‫یوی راونه وتل‪.‬‬
‫بيا یې وهباو ‪.‬‬
‫ې تښتېدلی نه وي‪.‬‬ ‫ابراهي وویل‪ :‬صاحب‬
‫یو طالب غږ وکړ‪ :‬راتا سه د خنزیر زویه‪.‬‬
‫ټولو هغې خوا ته وکتل ې د دې طالب مخ ورته و‪.‬‬
‫د سيد عثماس سر له دېواله پورته ښکارېد ‪.‬‬
‫ې ونه تښت ‪.‬‬ ‫ابراهي وویل‪ :‬مر صاحب‬

‫‪137‬‬
‫مېررر دو طالبرراس ولېررږل ررې د کررور شررا و خرروا ویرراري‪ .‬پخپلرره یررې‬
‫يغه کړ ‪ :‬دروا خرصوې که یې درماته کړو؟‬
‫هبه هبه ور ته یې لغتې ورکړې‪.‬‬
‫خو یوی راونه وتل‪.‬‬
‫د کور له بلې خوا د در آواز راغی لکه یو شی ې لره لرو ځایره‬
‫غورځېدلی وي‪.‬‬
‫ې ونه خوځې‪.‬‬ ‫د طالب نار واورېدل شو ‪ :‬ودرېږ‬
‫ټولو د آواز خوا ته منډ واخيىته‪.‬‬
‫د ا د پښو ترپا راغله ې ځغىتل یې‪.‬‬
‫ابراهي دود د دېوال له ووټه تاو شول‪.‬‬
‫په من کې په ځغاسته و‪.‬‬ ‫پ‬ ‫سيد عثماس د ت‬
‫مېر غږ وکړ‪ :‬ویې وله‪.‬‬
‫کړپا شو ‪.‬‬
‫طالب په کرشينکوف کې مرمۍ تېر کړ ‪.‬‬
‫سيد عثماس شا ته وکتل خو ونه درېد‪.‬‬
‫طالب هز وکړ‪.‬‬
‫د سيد عثماس له پښو سر له ځمکې دو پورته شو ‪.‬‬
‫ځاد پر ځاد ودرېد‪ .‬مخ یې راوا او ‪ .‬ېسونه یې پورتره نيرول وو‪.‬‬
‫ویې ویل‪ :‬مه مه کو ‪ .‬هز مه کو ‪.‬‬
‫دو طالباس ورورسېدل‪.‬‬
‫وار له وار یو یرې د کرشرينکوف پره کنرداغ هغره پرر یرټ وواهره‪.‬‬
‫سړد یې رایمرو ‪ .‬دوا پرې برید وکړ‪.‬‬

‫‪138‬‬
‫‪ -‬مرره مرره مررې وهررئ‪ .‬د خررداد د پررار اخ ود ود ود‪ .‬توبرره‬
‫مې کړې د ‪.‬‬
‫د سيد عثماس ریادونه د طالبانو له ښکن لو سر وډېدل‪.‬‬
‫ټول ورورسېدل‪.‬‬
‫له شا یخه د ښ و بوغارې پورته شوې‪ :‬و مىرلمانانو د خرداد د‬
‫پار ‪ .‬و خلکو هله ې سړد یې مړ کو‪.‬‬
‫اطمه او مور یې سرتورې یبلې پښې راوتلې وې‪.‬‬
‫یو طالب د هغود خوا ته ورمنډ کړ ‪ .‬لښته یرې پښرو تره ورسريخه‬
‫کرررړ ‪ :‬ځغلرررئ برررې شررررمو‪ .‬ژر کررروئ کرررور تررره ننررروځئ‪ .‬خرررداد مرررو‬
‫وشرمو بې غيرته خلکو‪.‬‬
‫ښ ې په يغو يغو ورکې شوې‪.‬‬
‫سيد عثماس یې له ځمکې راپورته کړ‪.‬‬
‫یو طالب خپله لونګۍ له سر ایىته کړ ‪ .‬د هغه ېسونه یرې ترر شرا‬
‫وتړل‪.‬‬
‫مېر پوښتنه وکړ ‪ :‬ښ ه دې ېرته د ؟‬
‫‪ -‬مر صاحب قى دد په خداد په وهلل باهلل کره مرې ليردلې‬
‫وي‪.‬‬
‫‪ -‬غلی سه دووسه‪ .‬خوش قىمونه مه کو ‪.‬‬
‫سيد عثماس په وونډو شو‪ .‬سر یې د مېرر پښرو تره ورټيرټ کرړ‪ :‬مرر‬
‫صاحب په خداد قى کروم‪ .‬تښرتېدلې د ‪ .‬خرداد خبرر رې ېرتره‬
‫تللې د ‪.‬‬
‫د طالبانو مېر ابراهي ته وکتل‪.‬‬
‫ابراهي وویل‪ :‬مر صاحب باید ې کور یې ترش کو‪.‬‬

‫‪139‬‬
 ‫سيد عثماس یې مخکې رواس کړ‪ .‬طالباس ورپىې شول‪.‬‬
‫ېس یراغونه یې لګول وو‪.‬‬
‫حویلۍ ته ورننوتل‪.‬‬
‫مېر وویل‪ :‬وېس ولګوئ‪.‬‬
‫یو طالب له ابراهي سر په ټولو کوټو وورځېد‪.‬‬
‫معصومه نه و ‪.‬‬
‫راووتل‪ .‬ابراهي وویل‪ :‬تنار ته به ورشو‪.‬‬
‫د تنار اوسپنيز سرپوښ یې لرې کړ‪ .‬یوی نه وو‪.‬‬
‫غو لې ته ورننوتل‪.‬‬
‫ز ې رامې د مروټرو د ټېرونره ټروټې ورډوه‬ ‫خس خ لې لرور‬
‫پرتې وې‪.‬‬
‫مېر پوښتنه وکړ ‪ :‬ینګه سو ؟‬
‫ملګري یې وویل‪ :‬مر صاحب یوی نىته‪.‬‬
‫‪ -‬درځئ‪ .‬سړد موټر ته وا وئ‪.‬‬
‫‪ .٣-۳‬بيا پل نه‬
‫سبا ساار سلي او ابراهي حوزې ته ورغلل‪.‬‬
‫د اول پو په دهلېز کې ودرېدل‪ .‬ور ته مخامخ کوټره کرې یرې سريد‬
‫عثماس د اوسپنيزو پنجرو شا ته وليدل‪.‬‬
‫ابراهي ورنژدې شو‪ .‬د سرړي پره سرتروه پړسرېدلې شرنه اوښرتې‬
‫و ‪ .‬پر ټېو باندې یې توربخونې و ه شروې وینرې د یررې تارونره‬
‫سر نښلول وو‪.‬‬
‫سړي وروکتل‪ :‬ز خو به آخر د دې ځاد نه خرصېږم خو تا به وهلل که‬
‫پرېږدم‪.‬‬

‫‪141‬‬
 ‫ونيو‪ :‬راځه‪.‬‬ ‫سلي د ابراهي ې‬
‫د حوزې آمر ته ورغلل‪.‬‬
‫بړستن یې ې غو ېدلې و ‪ .‬دد ترر ټ رر پره کرې ننروتلی و‪ .‬د دود پره‬
‫ليدو یې مىوای له خولې لرې کړ‪ .‬تفدان یې ورپورتره کرړ ‪ .‬نرا ې‬
‫یې تو کړې‪ :‬سړد خو مو تر ساار وهباو خو اقرار یرې ونره کرړ‪ .‬کره‬
‫ستاسې دعوا غلره وخته بيا به ستاسې ه دغه حال وي‪.‬‬
‫سلي وویل‪ :‬صاحب ا از راکئ ې کور یې یو وار بيا ووورو‪.‬‬
‫‪ -‬بېګا خو مو ټول ځایونه وکتل شی مو پيدا نه کړ‪ .‬رې بيرا‬
‫یې ووورئ یه به وکړئ‪.‬‬
‫‪ -‬مر صاحب زمرا مىرلو نرای دد‪ .‬کره مرا ورتره پرېرږدئ‬
‫خبر به معلومه ک ‪.‬‬
‫‪ -‬یه به وکړې؟ ته وایې زما اڼدیواېس ستروې نه لرري کره سرتا‬
‫ستروې یلور دي؟‬
‫‪ -‬وور مر صاحب پروس ې ورغلو په دهلېز کې یې د خ رو‬
‫بود و‪ .‬په دې وخت کې به یې په خ و یه کول؟‬
‫‪ -‬نو؟‬
‫‪ -‬ارور به یې کوم یه پټ کړي وي‪ .‬بېګا تيار و هر یه سر‬
‫نه ښکارېدل‪ .‬خير دد مرر صراحب دغره یرو وار ا راز راکره‬
‫ې ز یې پخپله په رڼا کې ووورم‪.‬‬
‫دو طالباس ورسر رواس شول‪.‬‬
‫د سيد عثماس مور ې ینګه ور خرش کړ په ژ ا یې پيرل وکرړ‪:‬‬
‫خداد ته ووورئ زود مې راخوشی کئ‪ .‬خروارک هرېڅ نره دي‬
‫کړي‪.‬‬

‫‪141‬‬
 ‫طالب وویل‪ :‬لرې شه بې شرمې‪.‬‬
‫یلور وا ورننوتل‪.‬‬
‫په دهلېز کې ودرېدل‪.‬‬
‫ې له دهلېرز برام تره ختلرې وې‪ .‬نرور‬ ‫سلي هغو زینو خوا ته وې‬
‫ه ورپىې شول‪.‬‬
‫ویل ې ې نه دد وک شود‪.‬‬ ‫پر زینو د کا ول تور بخوس رن‬
‫سلي شا و خوا ته وکتل‪.‬‬
‫د دهلېز له کونجه یې ول ماله راواخيىته‪.‬‬
‫د اولې پ ې خ ې یې په کرار پورته کړې ېندې یې خرا کړې‪.‬‬
‫ویې ویل‪ :‬لږ دې خوا ته ودرېږئ ې رڼا ش ‪ .‬دا ووورئ‪.‬‬
‫پر پ ې د وینو د و و یایکو ليکه پرته و ‪.‬‬
‫د بلې پ ې خ ې یې لرې کړې‪ .‬همدغه شی یې وليدل‪.‬‬
‫دغىې مخ په بر لګيا شو‪ .‬یومر رې پورتره تلرل همراغومر د‬
‫و و شویو وینو ليکې هېرې او پراخې کېدې‪.‬‬
‫بام ته لګېدلې درواز یې خرصه کړ ‪.‬‬
‫پر بام وورځېد‪ .‬یه یې ونه موندل‪.‬‬
‫راکښته شو‪.‬‬
‫عاطفه او مور یې د دهلېز په سر کرې وې ې پره رهو سرتروو یرې‬
‫ورته کتل‪.‬‬
‫سلي پوښته وکړ ‪ :‬ېرته مو ښخه کړې د ‪.‬‬
‫ا ځوا ورنه کړ‪ .‬یوازې د دوا و سونګېدا واورېدل شو ‪.‬‬
‫سلي وویل‪ :‬هېڅ مه وایئ ز به یې پخپله پيدا ک ‪.‬‬

‫‪142‬‬
‫د ابراهي له سرو ستروو د اوښکو یایک په مدار مدار بې غرږ‬
‫و غو رایڅېدل‪.‬‬
‫یرې کرړ‪.‬‬ ‫سلي یوې کروټې تره ورننرو ‪ .‬ټغرر یرې پورتره کرړ‪ .‬راکر‬
‫کوټرره یررې لویرره کررړ ‪ .‬پرره کررې وورځېررد‪ .‬پرره پښرره سررر یررې هررر ځرراد‬
‫وهباو ‪.‬‬
‫په دېوال کې د لګېدلې المارۍ پلرې یرې خرصرې کرړې‪ .‬د کراليو‬
‫پنررډونو یررې راوایىررتل‪ .‬ېنرردې د ې یررې لرررې کررړې‪ .‬تررر المررارۍ‬
‫ېندې ځمکه یې ووروله‪.‬‬
‫بلې کوټې ته ې ‪ .‬هلته یې ه همدا کارونه وکړل‪ .‬یه شی نه و‪.‬‬
‫غو لې ته ې ‪ .‬ابراهي او طالباس ورپىې شول‪.‬‬
‫غږ یې وکړ‪ :‬دا شياس به له غول لرې کوو‪.‬‬
‫ټول سر لګيا شول‪.‬‬
‫خ لې ز ې امې د ټيرونو ټوټې او د ونو لنډې کرړې یرانګې‬
‫یې د باندې وغورځولې‪.‬‬
‫ېندې غولی تاز کا ول شود و‪.‬‬
‫بېلچه یې راوخيىته‪.‬‬
‫د کا ول ټوټې د لرويو د د و په یېر امانت ر شوې‪.‬‬
‫نه خاور و ‪.‬‬ ‫تر ېندې یې پىته ن‬
‫سلي ورو ورو په بېلچې سر خاور لږ لږ لرې کړ ‪.‬‬
‫شو‪ .‬لکه بېلچه ې له اوسپنې سر لګېردلې وي‪ .‬لره يبره‬ ‫کړن‬
‫یې ورټيټ کړ‪.‬‬ ‫کې تاو کړ‪ .‬ې‬ ‫یې دسمال راوایىت‪ .‬په ې‬
‫د درې لوېېتو په انداز سيخ یې راوایىت‪.‬‬
‫خاورې یې ځنې وینډلې‪.‬‬

‫‪143‬‬
 ‫تېر یوکه یې په وینو ککړ و ‪.‬‬
‫نه وهئ‪.‬‬ ‫ویې ویل‪ :‬په دې به ې‬
‫یو یه نور خاور یې ایىته کړ ‪.‬‬
‫د دوو پښو و ې نرۍ ووتې راښکار شوې‪.‬‬
‫شو‪ .‬شا ته ولوېد‪.‬‬ ‫ن‬ ‫ابراهي‬

‫پاد‬
‫‪ ۱۳۳۳‬د وري ‪ ۳۴‬مه‬

‫‪144‬‬