Obraz „Upadek Ikara” został namalowany przez Piotra Bruegla w 1558r.

Tematyka dzieła nawiązuje do tragicznego mitu o Dedalu i Ikarze. Autor obrazu

zainspirował się tragedią ludzką niezauważoną przez otoczenie. Bohaterzy mitu
pragnęli wznieść się w powietrze i uciec z wyspy. Lecz Ikar nie zważając na
przestrogi ojca, zafascynowany lotem zbliżył się do słońca. Jego skrzydła się
rozpadły, a chłopiec wpadł do morza. 

Na pierwszym planie obrazu widać wzgórze, na którym chłop orze ziemie.

Ten fragment płótna przyciąga uwagę, gdyż wzgórze przedstawione jest w jasnych
kolorach. Chłop ma na sobie czerwony kubrak przykuwający wzrok na tle brązów i
zieleni. Na dalszym planie widać pasterza i psa pilnującego stado owiec. Oraz
rybaka zarzucającego sieć, statek, miasto i zachodzące słońce. W prawym dolnym
rogu obrazu malarz przedstawił Ikara, tytułowego bohatera dzieła. Artysta
namalował ostatnią chwilę z życia chłopca, gdy znika w toni morskiej. Nikt z
pobliskich postaci nie pomaga Ikarowi. Chłop zajęty jest pracą, pasterz patrzy w
niebo, a rybak zarzuca sieć. Bohater jest opuszczony przez wszystkich. Obraz
Bruegla wydaje się być kontrowersyjny, dlatego że malarz przedstawił Ikara
epizodycznie. Lecz właśnie w ten sposób artysta najlepiej oddaje nam temat
dzieła. Próbuje przekazać naukę i prawdę o świecie. Świadkowie wydarzenia nie
przejęli się tragedią mało ważnej jednostki ze względu na własną znieczulice i
egoizm. Malarz na swoim płótnie przedstawił wiele czynników opisujących
tragedie Ikara. Najbardziej dramatyczny fragment obrazu – prawy dolny róg
płótna, Bruegel przekazał nam w ciemnych barwach podkreślających tragedie
chłopca. Koło Ikara przepływa statek jako symbol przemijania życia chłopca i jego
nieuniknionego losu. Okręty śpieszą się do miasta, aby zdążyć przed zachodem
słońca. Cały świat kończy dzień by jutro rano wstać, ale bez Ikara. Zarazem
zachodzące słońce podkreśla koniec życia chłopca. Lewa strona i środek płótna
przedstawione jest w jaśniejszych kolorach. Mieszkańcy miasta nie dostrzegli
śmierci chłopca i nie przejęli się nią. Nadal zostali pogodni w swoim egoizmie.
Dlatego artysta tą część płótna wyraził kolorami ich duszy – pogodnymi i jasnymi. 

Moim zdaniem Bruegel świetnie oddał temat obrazu. Przekazał nam wiernie
końcówkę mitu nie rezygnując z morału. Kolorystyka płótna wspaniale oddaje
klimat dzieła i tragedię. Najbardziej w obrazie podobało mi się ukryte drugie dno
przedstawiające nasz stosunek do ludzkiej tragedii. Uważam, że „Upadek Ikara
pędzla Bruegla jest genialny.