SINOPSIS

“Si Pinkaw”

Isang babae ang nagngangalang pinkaw ito na ang bansag sa kanya noon pa
man, Siya ay may tatlong anak. Si pinkaw din ay isa ng byuda matapos mamatay ang
kanyang asawa sa sakit na epilepsy. Sa araw araw ay si pinkaw ay nagtutulak ng
kariton sa kanilang madalas ito kutyain at takutin ng mga bata sa kanilang lugar
,Madalas ang kinakain nila pinkaw ay galing sa basurahan maswerte sila kapag
nakakakuha pa ng buto na may nakadikit ng laman , sinasabi din sa kanilang lugar na
iba iba raw ang ama ng kanyang anak dahil isa sa mga anak nito ay maputi,
Pagkatapos mananghalian ay isasalansan na ni pinkaw ang mga nakuha nito sa
pamumulot at pagkatpaos nito ay itutulak na ni pinkaw ang kariton patungo sa Tsino na
tagabili nito . Masasabing mahal na mahal ni pinkaw ang kanyang anak dahil sa ibang
nanay ay sinasaktan ang mga anak nito ,Si pinkaw ay hindi mo man lang makikita na
naambahan ang kanyang mga anak , Minnsan ng nagkasakit ang anak nito nagtungo
siya sa Tsino upang mangutang , magpapahiram naman ang tsino ngunit may
kondisyon ito sa kanya pinagsama sama ang kondisyon ng mga taga tambakan kay
pinkaw ,Hindi narin nadala ni pinkaw ang kanyang anak sa doctor pagkauwi na lamang
nito ay naglaga siya ng dahon ng bayabas at ipinainum niya ito sa kanyang anak na
may sakit. Ayon lamang ang nakapagpabuti sa karamdaman nito , “Nagpakita rin na
may awa ang Diyos “ wika ni pinkaw , sapagkat kung naiisin daw nalumisan ang
kanyang anak ay sana’y namatay na.

Minsan ng napagusapan ng mga taga talipapa ang tungkol sa relip na

ipinapamigay ng ahensya. “Bakit iaasa ko pa sa ahensya ang aking pamumuhay?
“Malusog at masigla pa naman ako sa pagtutulak ng aking kariton upang tulungan”
sumbat ni pinkaw, Iyan ang si pinkaw kuntento na siya sa naabot niya sa buhay,
matapos mag agahan nila pinkaw namilipit sa sakit ng tiyan ang bata hindi malaman
kung dahil ba ito sa sardinas o sa mga panis na nakain nito , Natuliro si pinkaw ,
nagsisigaw ito at tumatakbo nanghihinge ng tulong . Ngunit wala manlang ang
nagtangkang tumulong dito ngunit sinabi na dalin ang kanyang anak sa ospital.
 Walang dumadaan na sasakyan kaya’t sa kariton ni pinkaw isinakay kang
kanyang anak, Nagtungo siya sa pinakamalapit na doctor ngunit wala ang doctor dahil
naglaro daw ito ng golp. Itinulak niya ulit ang kariton nagpunta pa siya ulit sa isang
doktor ngunit nakita nito na meron na panay ang silip sa bintana , Agad nya itinulak ang
kariton nang makarating sa punong kalsada , madmaing sasakyan ang pinapahinto nito
upang makasakay ang kanyang anak na may sakit ngunit wala man lang sa mga ito
ang nais na huminto . Maya maya napansin na nito na hindi kumikilos ang kanang anak
. Para itong sinakluban ng langit ng mabatid niyang wala na itong hininga umiyak ito at
patuloy paring itinutulak ang kariton para iligtas ang buhay ng natitira pa niyang
dalawang anak. Maraming tao ang may pagkamanghang nagmasid sa kanya, subalit
wala kahit isa mang lumapit upang tumulong. Tumalbug-talbog ang katawan ng
kanyang mga anak sa kariton habang nagdaraan ito sa mga lubak-lubak ng kalsada.
Pakiramdam niya’y isang daang taon na siya nang makarating sa pambansang ospital.
Matapos ang pagtuturuan ng mga doktor at narses na ang tinitingnan lamang ay mga
pasyenteng mayayaman na wala naming sakit, binigyan din ng gamut ang dalawang
anak ni Pingkaw.

Nang gumabi’y namatay si Poray, ang pinakamatanda. Dalawang araw pa ang

lumipas, sumunod namang namatay ang bunso. Nakarinig na naman ako ng
kaguluhan. Muli akong dumungaw. Si Pingkaw na nagbalik, sinusundan na naman ng
mga pilyong bata. “Hele-hele, tulog muna, wala ditto ang iyong nanay…” ang kanta
niya, habang ipinaghehele ang binihisang lata.