In 1978 werd 'The Fellowship
of the Talisman" van Clifford
D. Simak uitgebracht. Hier
waagt Simak zich weer in het
Fantasy genre. Duncan, zoon
van het eervolle Huis van
Standish, begint aan een
gevaarlijke opdracht. Tij-
dens zijn zwerftocht leert
hij vreemde vrienden kennen.
Het geheel speelt zich af in
een alternatief 1970 : de
periode van de middeleeuwen
loopt nog steeds door. In
deze Duistere Tijden vecht
Duncan met zijn strijdmakkers
tegen het Kwaad (in al zijn
vormen). De vertaling en er-
kenning van een oud heilig
manuscript (... de Bijbel)
speelt een grote rol in het
verhaal. Het is de uitein-
delijke sleutel om de mens-
heid te redden uit de klauwen
van de Duistere Machten.
Zo'n plot komt nog wel eens
voor in Essef, Fantasy of
Magisch Realisme (enz...).
De speurtocht naar de Heilige
Graal duurt voort. Parcifal
wilt nog steeds God ont-
moeten. Het interesse voor
de Arthurlegende blijft be-
staan. De mens zal zich
steeds de vragen stellen :
"Wie ben ik ?","Waarom ben ik
hier ?", en "waar ga ik naar-
toe ?".
Laat het ons anders stellen.
Zal de mensheid uiteindelijk
een onderdeel worden van het
totaalbeeld van het Univer-
sum. Is er zoiets als een
Overlord/ Overmind... een
God ?
Het moest er van komen !
Carlos begint te zuchten?
Paul verbergt zich al vloe-
kend achter een bolleke.
Maar ik mag niet zwijgen. De
redacteur moet kleur beken-
nen. Blijkbaar weet iedereen
dat mijn stokpaardjes "Reli-
gie" en "SF" zijn. De andere
nachtmerries laat ik even
voor een later editoriaal.
Ik heb net "The Jesus Inci-
dent" van Frank Herbert uit-
gelezen.
Een aanrader voor de "ava-
tara-verschijnsel"-liefhebbers.
Ik loop even langs mijn
1
2
boekenkast om mijn lieverdjes
op te noemen waar men SF en
godsdienst combineerde : "The
Day after Tomorrow" (de 6de
kolonne, Bruna pocket), "Een
vreemdeling in een vreemd
land", "If this goes on".
De eerste drie werken zijn
van Robert Heinlein. Maar de
lijst gaat verder :
De "Duin-trilogie" van Frank
Herbert
"The Martian Chronicles" (De
Marsiaanse Kronieken) van Ray
Bradburry, "Gather Darkness"
van Fritz Leiber, "The Faded
Sun-trilogie" van C.J.
Cherryh. (De mooie C.J.).
Meestal lees ik liefst
verhalen die deze religieuze
elementen in de positieve zin
benaderen. Ze willen de
sluier doorbreken. Maar van
het negatieve kan men ook
leren en genieten. De reële
geschiedenis toonde ons meer-
maals dat georganiseerde
godsdienst dikwijls tot een
politiek stelsel evolueerde
en een oorlogsmachine werd.
Er zijn sommige "New Wave"
verhalen waar ik van huiver.
Het beste voorbeeld is :
"Jupiter laughs" van Edmund
Cooper. Pure heiligschennis.
Hij laat Jozef, Maria en de
pasgeboren Jezus zomaar ver-
moorden... (van een alterna-
tief gesproken...). Dan mag
men mij wel "The life of
Brian" voorschotelen. Daar
kan ik nog met schateren...
Even ademhalen en polsslag
bijregelen: Wij hebben alle-
maal ergens wat godsdienstige
principes meegekregen. Maar
het gebruik van deze zaken in
het surrealistische domein
van de SF blijft speculatie.
Een benadering van het domein
der goden.
Eigenlijk wordt het "moderne
mythologie"! Kronieken over
het denken en handelen van
helden, halfgoden en goden.
Het blijft verzonnen of een
veronderstelde oplossing.
Het is zeker geen Schrift-
uur. De ervaring heeft aan-
getoond dat de legendes van
eerlijke, goede en gelovige
mensen ongelukkig genoeg een
deel werden van de praktische
religie. De vervorming van
de oorspronkelijke godsdienst
was toen begonnen. Denk maar
even aan al die mooie ver-
haaltjes over de heiligen...
Een ander voorbeeld : Jezus
verscheen volgens het evan-
gelie van Johannes aan de
apostelen toen de deuren ge-
sloten waren (Joh. 20:19).
Een Essef-auteur zou deze
scène als volgt kunnen be-
schrijven: "Jezus telepor-
teerde zich naar de vergader-
zaal van de discipelen. Dit
is best mogelijk ? Maar het
is een vrije interpretatie
over de term "verschijnen".
Dit kunnen we ook met andere
termen : onsterfelijkheid,
eeuwig leven en verhoging.
Hier kunnen aardige stukjes
over geschreven worden.
Lazarus Long loopt nog steeds
rond volgens Heinlein's woor-
den. Momenteel sleutel ik
aan een verhaal over een
"close encounter" met wezens
van een ander sterren-
stelsel. Carlos las de eer-
ste versie en stuurde ze naar
de brandstapel. Maar ik denk
er helemaal anders over en
het werkje wordt afgerond.
Waarom heb ik nu dit artikel
geschreven ? Om duidelijk te
stellen dat fantasie leuk
is ! Maar zij mag de reali-
teit niet vervangen. In
hemelsnaam niet stoppen met
lezen ...
Onze grootste behoefte heden
3
ten dage, bestaat uit het
overwinnen van angst om lief-
devol uit te gaan en begrip
voor elkaar te hebben.
De waarheid is het nauwkeurig
samenvallen van het geeste-
lijke en het fysische. Uit-
eindelijk zal P.P.Pratt gelijk
krijgen. Theologie is de
alomvattende wetenschap van
alle wetenschappen en bruik-
bare kunstvormen. Volgens
A.E. van Vogt zal dit op het
menselijk peil de wetenschap
van "het Nexialisme" worden
(zie "The Voyage of the Space
Beagle").
"Sofisten en zelfmoordenaars
slagen in hun bestaan" werd
mij eens verteld. Dan heb ik
een leuke doordenker voor de
grootmeesters van het mense-
lijk vernuft. Is het irra-
tionele de goddelijke vonk
(de inspiratie) om het ratio-
nele vorm te geven ? Wij
worden nu met melk gevoed.
Eenmaal zullen wij vaste
voeding ontvangen. (wordt
vervolgd).

OPROEP

"Progressef 81/1" is
gelanceerd. De kritiek
vloeit binnen. Enkele maan-
den terug zat ik met Marc
Corthouts in café "Mozart".
Hij toonde mij de lay-out van
het eerste nummer. Marc ver-
telde mij dat mijn artistieke
gaven (als tekenaar) beneden
alle peil lagen. Raak : Dan
volgde een nog sterkere op-
merking : "George, de korte
verhalen zijn geen Essef !
Het zijn "Horror stories".
(Eddy C. Bertin zit nu te
grijnzen !). Wat kon ik nu uit “FATA MORGANA”
anders doen dan instemmen met uitg. Meulenhoff.
de analyse. Daarom een op-
roep : "Waar blijven de
SF-auteurs !".

4
" Lieve vader, lieve moeder, ik
trek de wijde wereld in."
Dit zijn al honderdduizenden ja-
ren de woorden die de mens re-
den tot bestaan geven, en hem
hebben voortgestuwd tot wat hij
nu is. Een mens zonder "wijde
wereld" is even plat en beteke-
nisloos als een figuur op een
geschilderd landschap zonder
horizon. Zonder toekomst wordt
men een wrak, zonder ruimte een
krankzinnige. Een wijde wereld
biedt toekomst èn ruimte.
De eerste aap die een vlakte
overstak, de eerste mens die
een zee bevoer, de eerste ruim-
tevaarder, stuk voor stuk be-
hoeden zij hun soort voor te-
rugval, ineenstorting en uit-
sterving.
Het is daarom van levensbelang
dat wij, nu wij de eerste stap-
pen hebben gezet, en ons zonne-
stelsel hebben verkend, de af-
standen tussen de sterren over-
brugbaar maken, om een nieuwe
wijde wereld te openen.
Het mensdom heeft wederom zijn
grenzen bereikt, en staat aan
de afgrond van een dodelijke
verveling, een sleur zonder
uitdaging, die hem in een ver-
meende veiligheid tot de dood
zal voeren.
Fragment uit het boek "Mens
en zijn grenzen" van Prof.Dr.
J.J.A. Welde.
De man zat op de zwarte rots.
Dof en ongenaakbaar verhief
de steen zich uit de koude,
zwarte zee. De granieten wan-
den waren geplooid, als was de
steenpilaar een kleed, lang ge-
5
leden door een godenhand uit de
planeet omhooggetrokken, en
vergeten, tot rots gestold in
het kille sterrelicht.
Zoals ook de man vergeten was,
en bevriezen zou tot een beeld
van zichzelf.
Hij bewoog zich. Hij was niet
vergeten! Hoe kon zo'n dwaze
gedachte zich in zijn hoofd
dringen. Hij moest oppassen:
het klopte onvermoeibaar in
zijn geest, wachtend op een
enkel moment van verzwakte
waakzaamheid.
Hij wist niet hoelang hij al op
de koude rots zat.
In zijn gevoel was hij vele,
vele weken alleen geweest met
het zwarte water, dat zich bij-
na golfloos uitstrekte tot de
vreemd-nabije horizon, en dat
in zijn doodse spiegelvlak
niets méér ving dan de bleke
sterrepunten.
En de sterren, boven hem, le-
ken niets méér te zijn dan de
door het heelal weerkaatste
flonkering van het water.
Soms wist de man daardoor niet
meer wat boven of onder was,
en helde zijn wereld, steiger-
de traag, totdat de lage zwaar-
tekracht zijn oude wet deed
gelden, en de zwarte horizon
terugkantelde.
6
De man wentelde ontelbare dagen
op zijn kleine, losgeslagen pla-
neet, die zon noch maan kende,
door het immense heelal.
Hij tuurde in de zuigende af-
grond van zijn atmosfeerloze
nacht.
Zijn schip lag verminkt op de
bodem van de zwarte spiegelzee.
Hij wachtte, in leven gehouden
door de chemische processen in
zijn ruimtepak, op de reddings-
ploeg die hem weldra van deze
rots zou halen.
Hij staarde naar de lichtpunten
boven en onder hem, en vocht
tegen iets.
Soms kroop het langzaam op hem
af, van tussen de sterren.
Soms,zoals nu, besprong het hem
van binnen zijn eigen gedach-
ten, en schoot koudbrandende
paniekpijlen door zijn levende
ziel.
Eenzaam op zijn torenhoge
spits vocht hij het af in de
eeuwige duisternis.
Hij was zich niet bewust van
het feit dat zijn stenen troon
langzaam ondergraven werd door
de ijskoude zee.
Molecuul voor molecuul door-
vrat het water de rots, met
het geduld van de tijdeloze.
Nu de mens het altijd nog re-
latief vertrouwde gebied van
zijn zonnestelsel probeert te
verlaten, ziet hij zich ge-
plaatst tegenover een vijand
die evenzeer te vrezen is als
de claustrofobie die hem
steeds verder drijft: de
de agorafobie
Onze enige hoop op voortbe-
staan ligt in het overwinnen
van deze nieuwe vijand, aange-
zien in de loop der tijden ge-
noegzaam is vastgesteld, dat
de mens zijn claustrofobie
niet kan overwinnen: beperking
van expansiemogelijkheden be-
tekent voor hem de dood.
Als deze nieuwe angst even on-
overwinnelijk zal blijken als
de oude, zal het doodvonnis
van Homo Sapiens eindelijk ge-
tekend zijn.
Hij zal sterven, verpulverd
tussen de uitwaartse kracht
van zijn engtevrees, en de in-
waartse kracht van zijn plein-
vrees.
Uit de lezing "Psychologie en
ruimtevaart", door Drs. J.
Potter gehouden op het Inter-
nationale Congres van
bedrijfspsychologen in
Berlijn, 2053.
Langzaam kwam zijn geest weer
tot rust. Een beschermende
muur van geruststellende, con-
troleerbare gedachten hielp
hem de paniek uit te bannen.
Pi is gelijk aan drie komma
een vier een vijf negen.
Een maal dertien is dertien.
Twee maal dertien...
Gezonde, begrijpelijke ge-
dachten.
Tenslotte durfde hij zijn
geest weer wat meer ruimte te
geven.
Hij probeerde zich dingen te
herinneren.
Dat was moeilijk, en niet al-
tijd ongevaarlijk.
De scheurende duisternis om
hem heen deed hem soms herin-
neringen met waandenkbeelden
verwarren.
Soms meende hij vage beelden
te zien in het harde water,
of zuchten te horen, gefluis-
ter in zijn helm.
Maar hij wist dat zijn lege,
van indrukken verstoken her-
senen hem voorlogen.
Hij was niet gek.
Nu herinnerde hij zich: hij
was de vooruitgeschoven pion,
voorbestemd om koningin te
worden.
Op hem was de hoop gevestigd.
Hij moest in het bijna verlo-
ren spel de kansen doen keren.
Een fel opflitsend beeld van
witte vlakken in het zwart
vervaagde, en liet hem leeg
achter.
7
 Lichtvlekken drongen achter
zijn ogen, de stilte zong als
een sirene.
Snel begon de man zijn ri-
tueel: Pi is gelijk aan.

Tot nu toe zijn alle pogingen

tot interstellaire ruimtevaart
op een mislukking uitgelopen.
Hoewel de astronauten in
minder dan een maand het
dichtsbijgelegen zonnestelsel
zouden kunnen bereiken, is
geen van hen zo ver gekomen.

Alle vijftien schepen van pro-

ject Starbridge moesten na en-
kele dagen teruggeroepen wor-
den, nadat ernstige malfunctie
van de menselijke component
was gesignaleerd.

De verschillende astronauten
gaven hetzelfde beeld: zij ver-
keerden zonder uitzondering in
een toestand van ernstige de-
pressie.
Zij leefden in een volkomen
geestelijke isolatie, en sche-
nen zichzelf op te sluiten met
een kern van zeer concrete ge-
dachten.
Sommigen herhaalden eindeloos
dezelfde kinderversjes, anderen
maakten zeer ingewikkelde bere-
keningen, of zeiden formules of
gebeden op.

Zij verzetten zich op die

8
manier tegen elke indruk vanuit
de buitenwereld.
De zes astronauten die men met
behulp van verschillende psy-
chofarmaca uit hun isolement
trachtte te bevrijden, zijn
allen gestorven.
De doodsoorzaak is nog onvol-
doende onderzocht, maar staat
omschreven als "plotselinge
uitval van de hersenactiviteit"
Twee astronauten hadden hun
computerbesturing zodanig ver-
woest, dat zij niet konden
worden teruggehaald.
Zie verder bij gesloten psy-
chiatrische rapporten en sec-
tieverslagen.
Samenvattend rapport in de
dossiers van het International
Bureau of Space Investigation.
Een koude druppel gleed zijn
brein binnen.
Hij deed zijn uiterste best om
hem uit te bannen, maar het
ding kronkelde en luste zich
tussen zijn hersenrichels.
Als een razende herhaalde hij
zijn tafels, maar het heelal
lekte onstuitbaar zijn tere
menselijkheid binnen.
Kou vrat in hem, en leegte
zoog hem op.
Hij zat in een bal ineengedo-
ken: een mensenoffer aan de
sterregoden die niet zijn.
Na diepgaande onderzoekingen is
vastgesteld, dat de krankzin-
nigheid, die alle astronauten
van project Starbridge getrof-
fen heeft, terug te voeren is
tot extreme agorafobie.
Mijn vraag is nu, of deze vrees
inherent is aan de menselijke
soort, of dat er individuen
zouden bestaan, die deze vrees
niet, of in zeer verminderde
mate, kennen.
Zoals ik reeds heb benadrukt
in mijn vorige werk, is het
voor de mensheid van levens-
belang zijn bekende wereld
steeds weer te kunnen ont-
vluchten.
Het zou voorlopig voldoende
zijn, wanneer één mens in staat
zou blijken de interstellaire
ruimte te overbruggen.
De psychische ruimte die daar-
door zou ontstaan, alsmede de
vergrote kans op het voorkomen
van meerdere ruimtebestendige
indivduen, zouden de mensheid
weer eeuwen van leefbare toe-
komst schenken.
Na verscheidene proeven met
grote hoeveelheden proefper-
sonen (zie aanhangsel F) vrees
ik echter te moeten concluderen
dat de kans, dat deze agora-
fobie eencollectieve eigenschap
van de mens is, zeer groot moet
worden geacht.
9
 Fragment uit "Interstellaire
Angsten" door Prof. Dr. J.J.A.
Welde.
Terwijl de kille krankzinnig-
heid van het heelal zijn leven
binnendroop, sijpelden herinne-
ringen tot in zijn bewustzijn.
Hij was het meest bestand.
Buiten hem kon zeker niemand
de leegte aanzien.
Hij was overwinning of neder-
laag.
Na hem geen reddingsploeg.
Prijs 30 BF per pocket.
Progressef Pockets zijn een
speciale uitgave van het
tijdschrift PROGRESSEF,
verenigingsblad van 'SFAN-
PROGRE5SEF'.
Het is een oproep voor alle
jonge auteurs !
Bezit u ook schrijverstalent ?
Kan u beter dan E.C. Bertin,
G. Eekhaut, J.C. Raasveld en
Tais Teng.
Typoscripten van zestien (of
meer) bladzijden met tussen-
lijn kan u altijd opsturen :
Redactie Progressef-pocket :
Carlos Moens,
Brusselse steenweg 243 bus 4,
9370 Lebbeke, België.
Reeds verschenen :
nr 1 : Baby's Rosemary
Eddy C. Bertin.
Een parodie op de
film van Polanski ?
10
Hij zat op de zwarte rots.
Zijn geest was kaalgevreten
door het ziedende niets.
Hij staarde hol geteerd voor
zich uit, veranderde langzaam
in een standbeeld, welks sokkel
onherroepelijk ondergraven werd
de geduldige, zwarte zee.
En al die tijd huilde hij. Hij
beweende de warme, zachte aarde,
die wachten zou, vergeefs, en
langzaam sterven op haar zwarte,
ondergraven rots.
Nr 2 : IJstijd
Julien C. Raasveld
Een nieuwe IJstijd ?
Een nieuw ontwaken
van de mens ?
nr 3 : De Kokon van God
Guido Eekhaut
nr 4 : Kankerbestrijding
Een rationele
oplossing of niet ?
nr 5 : Assassin in Den
Obscura
Tais Teng
Een huurdoder op de
Maan ?
nr 6 : Is in de maak : kort
verhaal van Hubert
Lampo, de ere-gast
van de SF-dag van
Progressef. De
schakel tussen SF
en Magisch Realisme !
 In 1973 schreef reporter
Jack Tinker, van de Daily
Mail, het volgende over de
"Rocky Horror Show" :
"De erotische fantasie van
Richard O'Brien is zo grap-
pig, vlug en onvoorstelbaar
goed gerealiseerd, dat het
een gevaar wordt als men al-
leen applaudisseert zonder
het stuk naar waarde te
schatten. De musical is 90
minuten spektakel. O'Brien
heeft de heersende nostalgia-
trend goed verwerkt in zijn
show. Hij neemt de onschul-
dige kitsherige fantasieën
van de vijftiger jaren, na-
melijk Horror films, adver-
tenties voor Body building
en vergeten popsterren.
Hij projekteert ze in het sen-
sueel midden van de zeventiger
jaren. De magie die hij ge-
bruikt is de leerspreuk:
Droom niet, maar beleef het
werkelijk."
De bekende griezelfiguur wordt
omgevormd tot een keizerlijke
transvestiet. Het bloedzuigen
van zijn onschuldige slacht-
offers, het bekende sex-surro-
gaat wordt deze keer door
Frank-n-furter vervangen door
de "real thing". Hierdoor
slaat het noodlot toe en
wordt het resultaat nog erger
dan de dood. De invloed van
de "gekke professor" overstelpt
Brad en Janet het all American
teenage pre-pil koppel en
bevrijdt hen van alle sexuele
remmingen.
Tijdens de opbouw van het
verhaal evolueert de muziek
van Bill Halley naar David
Bowie met de snelheid van
het licht.
Bondig overzicht van bestaande
presentaties :
1) 1973 : The Rocky Horror
Show, the Royal court Theatre
upstairs, Londen. Muziek LP :
UK records UKAL1C06.

11
2) 1975 : The Rocky Horror
picture show (de zachtere
filmversie). Muziek LP :
20th Century Fox/SP77031/
Olympic Studios London.
3) 1976 : De Nederlandstalige
versie. Studio Herman Teir-
linck, Antwerpen, gespeeld
door eindejaarsstudenten.
De ster in (1) en (2) is Tim
Curry. Hij is akteur en zan-
ger. Het Britse publiek kent
hem van de BBC luisterspelen
(the Clitteroe kid). Na het
succes van de RHS probeerde
hij als popster door te bre-
ken, maar dit mislukte. Hij
is bij ons bekend als 'Will
Shakespeare' in het Engels
feuilleton dat op de Neder-
landse TV uitgezonden werd.
Het verhaal :
Het start als een typische B-
film van de vijftiger jaren.
De helden, Brad Majors en
Janet Weiss, zijn op weg naar
hun vriend Dr. Everett Scott.
De wagen krijgt een lekke band.
In het midden van de nacht
kloppen ze aan bij het Franken-
stein kasteel. Riff-Raff is
de knecht van de professor :
een parodie op Igor en Dr. je-
weet-wel-wie. In het labo van
de transvestiet wordt het per-
fekte monster gemaakt : Rocky
Horror. Het is een stoere
bonk met de nodige sexuele
lusten. Buiten Riff-Raff ver-
schijnen nog andere vrienden
van Frank-n-furter op de scene :
Magenta en Columbia, alsmede
de Rockers. Een conflict ont-
staat. De gekke professor
wordt uitgeschakeld en de ben-
de vliegt terug naar de planeet
Transsilvania. Onze heldin
wordt verleid door het schone
monster en Brad door de trans-
vestiet. De porno-elementen
krijgen nu de bovenhand.
12
Het verhaal sluit af met een
space opera-orgie. Het leven
op aarde wordt als kortstondig
en onnuttig omschreven. Daarom
grijpen ze allen naar die enige
uitlaatklep. (Sex, drugs en
rock'N'roll).
De muziek :
De producer is Michael White
en Lou Adler (voor de filmver-
sie). Zowel de theaterversie
als de filmversie zijn bekend
voor hun hits : rock'n'roll
nummers, jazznummertjes en de
Bowie-rage. Het lied "SF
Double feature" is een ode aan
de oude films (van Flash Gordon
tot Forbidden Planet). In de
filmversie doet Meatloaf mee.
Besluit :
Ik vond de oorspronkelijke life
versie de beste. In de film is
de muziek aangepast geworden
voor het groter publiek. De
harde rock is geknipt. De
sfeer in het theater is buiten-
gewoon. Men wordt persoonlijk
naar zijn plaats geleid door
monsters. De dame die de ijs-
jes verkoopt in de zaal opent
het stuk met de titelsong. De
verteller komt lekker eng over.
Zijn stem is boosaardig en het
stof springt zo uit zijn vertel-
boek. Naar het schijnt is de
Nederlandse versie naar Amster-
dam verhuist wegens censuurmoei-
lijkheden in ons klein landje.
En dan nog het laatste nieuws
uit de filmwereld : men werkt
aan een vervolg op de Rocky
Horror Show. De prent zal
de naam krijgen "Shock Treat-
ment" en wordt op dit ogen-
blik afgewerkt in de Britse
filmstudio's. Dus nog even
geduld. Tussen Haakjes wie
heeft Richard O'Brien herkend
in de cast van "Flash Gordon" ?
 Het frustrerende van de
psychiatrie is, dat je soms pas
in een geval gekend wordt als
er niets meer aan te doen is.
Neem bijvoorbeeld die avond in
hotel Heidezicht in Drente waar
ik met mijn vrouw vorig jaar
een rustig weekje doorbracht.
We hadden net een stevi-
ge nachtwandeling gemaakt en
terwijl zij alvast naar boven
was gegaan dronk ik nog even
een borreltje aan de bar.
Het was een mooie maar warme
zomeravond geweest. Het was
ons al wel opgevallen, toen we
van de wandeling terug kwamen,
dat men erg onrustig was in dat
gedeelte van het hotel waar de
hoteleigenaar zelf woonde.
Opgewonden stemmen, paniekerig
geloop, en de auto van de dorps-
dokter stond ook al voor de
deur.
Dat irriteerde me een
beetje : Ik had per slot van
rekening niet voor niets in
een van Nederlands meest
rustige gehuchten een hotel
gezocht. Anderzijds maakte
het me ook wel nieuwsgierig -
en toen de hoteleigenaar op me
af kwam en vroeg of ik even mee
wou gaan omdat zijn zoon Wiebe
en diens vriend Douwe zulke ra-
re verhalen aan het vertellen
waren ("Over Marsbewoners en zo")
won de nieuwsgierigheid het
helemààl van de irritatie.
Net toen ik mijzelf had
wijsgemaakt dat een goed vader-
schap eigenlijk wel goed gecom-
bineerd kon worden met mijn ver-
langen om nergens bij betrokken
te worden, kwam de hoteleigenaar
uit de deur waar "PRIVE" op
stond en liep op me toe. Of ik
even mee wilde komen.
Met grote gereserveerdheid
zei ik dat het mij toescheen
dat ik niet erg nuttig zou
kunnen zijn bij wat er dan ook
aan de hand was, maar de heer
Wiggers bleef aandringen.
"Dokter, ik vraag u nièt
voor eerste hulp ! Dokter
Dekkers is hier net geweest en
die zegt dat mijn zoon alleen
maar rust nodig heeft. Maar ik
vraag u, omdat Wiebe zo iets
geks heeft meegemaakt ... óf
hij is gek, maar dan is Douwe
het ook, óf die Marsbewoners
waren 't."
Nou kon hij me maar op één
manier van mijn principiële
"vakantie-is-rust" standpunt
afbrengen, en dat was door over
13
Marsbewoners te praten. Ik heb
als ik dit nu neerschrijf, zo'n
vijftienhonderd science-fiction
boeken en als je dit leest zul-
len er al wel weer een paar
honderd bij zijn gekomen.
"Marsbewoners ?" vroeg ik en ik
vermoed dat ik een beetje minder
afhouderig keek.
"Ja, dat zegt Wiebe ten-
minste, en Douwe beweert het
ook ..."
Ik kende Wiebe Wiggers r-
edelijk goed. Ik kwam al een
paar jaar in dat hotel en Wie-
be en ik hadden heel wat ge-
sprekken met elkaar gevoerd.
Het was een serieuze jongen die
nogal veel las, en voor iemand
van het platte land beschikte
hij over een behoorlijke alge-
mene ontwikkeling. Niet iemand
die gauw zijn evenwicht kwijt-
raakte. En die praatte over
Marsbewoners ? Daar wilde ik
meer van weten.
"Accoord, mijnheer Wiggers",
zei ik, "ik ga met u mee."
Wiebe Wiggers lag in bed
en zag er doodsbleek uit.
Voor zover ik kon zien was hij
niet gewond. Op een matras die
ze op tafel hadden gelegd lag
een andere jongeman. Net als
Wiebe zal hij ongeveer 18 jaar
zijn geweest, en ik vermoedde
dat dan wel Douwe zou wezen.
Douwe leek licht versuft te
zijn, maar ook hij had geen
zichtbare verwondingen en zijn
kleren waren onbeschadigd.
Ik trok een stoel bij het
bed en vroeg Wiebe me te
vertellen wat er was gebeurd.
"Nou meneer de dokter, dat
is nogal een verhaal. Douwe en
ik waren op de heide ..."
Wiebe zweeg even en leek
te aarzelen.
"Je hoeft mij niet te
14
vertellen wat jullie daar deden,
als je daar soms wat op tegen
mocht hebben", zei ik, want ik
snapte best dat het wildbraad
waar hotel Heidezicht beroemd om
was, niet altijd langs legale
weg op tafel was gekomen.
... "Ah, eh ... U begrijpt
het geloof ik wel dokter", zei
Wiebe opgelucht. Ik hoorde dat
verschillende anderen in de ka-
mer met een zucht van verlich-
ting hun ingehouden adem lieten
ontsnappen. De dokter zou ken-
nelijk geen moeilijkheden maken
over een onschuldig stropers-
tochtje. Wiebe ging verder :
"Een kilometer of vijf hier
vandaan zagen Douwe en ik een
lichtschijnsel achter een heu-
veltje ... en we vonden dat gek,
want er staan daar geen huizen
en bovendien; het licht was zo
vreemd gekleurd ... We zijn er
toen voorzichtig naar gaan kij-
ken en u moet me geloven dokter,
maar toen we onze koppen boven
het heuveltje hadden uitgesto-
ken zagen we daar een vliegen-
de schotel !"
Moeder Wiggers keek mij
meewarig aan en schudde be-
droefd haar hoofd. Maar ik was
er nog niet zo zeker van dat
Wiebe zijn verstand had verlo-
ren. Voor ik tot die conclusie
kwam wilde ik eerst wel wat
meer weten. Ik keek Wiebe uit-
nodigend aan en zei : "Vertel
maar verder, jong."
"Ik durf haast niet.
Jullie moeten niet denken dat
we gek zijn of zo ... Nou,
goed. Luister dokter : Voor
een opening in die vliegende
schotel stonden twee wezens.
Grote bollen waren het, zo'n
twee meter in doorsnede. Met
allerlei uitsteeksels die uit
die bollen staken en die bewo-
gen. Doodeng gewoon ! Douwe
en ik keken d'r een tijdje
naar en toen moest Douwe in-
eens geweldig niezen. Die
15
wezens keken onze kant op en
straalden met een of ander
ding naar ons en toen konden
we ons niet meer bewegen.
Toen kwamen ze naar ons toe,
legden ons op de open plek
waar hun vliegende schotel
stond, in het licht dat uit de
deur scheen. Ik moet zeggen
dat ze ons heel voorzichtig
optilden en neerlegden en dat
maakte me een beetje geruster.
Nou, en toen gingen ze van al-
les doen wat leek op een soort
routineverhaal dat ze deden
als ze met andere wezens te
maken kregen. Ze pakten een
of andere plastic plaat en
wezen daar met een stift naar.
Je zag dan een lichtende streep
op het plastic die er een tijd-
je op zichtbaar bleef en dan
weer verdween. Zo tekenden ze
iets en gelukkig snapten we
meteen wat ze bedoelden. Ze
tekenden een ronde stip met
negen cirkels eromheen en een
klein bolletje op elke cirkel.
Vlak naast het bolletje op de
derde cirkel tekenden ze een
heel klein bolletje, vlak bij
het bolletje op de vierde cir-
kel tekenden ze twee kleine
bolletjes en toen was het mij
wel duidelijk dat ze een teke-
ning maakten van ons zonnestel-
sel. Ze wezen op het bolletje
van de derde cirkel, daarna
wezen ze op de grond en maakten
een of ander ratelend geluid.
Toen wezen ze naar de ster-
ren. Ze tilden ons zo op, dat
we op het stuk plastic konden
kijken. Ze tekenden de Grote
Beer en wezen op de middelste
ster van de staart. Daarbij
maakten ze een klikkerig geluid,
alsof je heel vlug met je tong
klakt, en toen tekenden ze hun
eigen zonnestelsel. Tenminste,
ik denk dat het dat was : zeven
planeten, zij komen van de der-
de, die drie manen heeft.
Daarna pakten ze ons weer
op, legden ons precies op de
plek waar we hadden gelegen
16
vóór ze ons ontdekten en legden
het plastic en de stift voor
ons neer. Ze liepen weer naar
hun vliegende schotel en pakten
weer een of ander straal-appa-
raat en de verlamming verdween !
We konden ons weer bewegen en
Douwe wou meteen weghollen.
Maar ik zei dat dat niet hoefde.
Als ze ons kwaad hadden willen
doen dan hadden ze dat al lang
kunnen doen. Het was duidelijk
dat wij nou iets van een bood-
schap moesten geven aan hen."
... "Geweldig" ... zuchtte
ik en ik was ontzettend jaloers
op die knapen.
Ik geloofde er alles van.
Het was een veel te mooi ver-
haal om van een psychoticus te
komen (wat ik van Wiebe trouwens
ook helemaal niet verwachtte)
en ik kende de jongeman goed ge-
noeg om er zeker van te zijn
dat hij totaal niet in staat
was om een dergelijk verhaal
als "practical joke" te verzin-
nen. "Wat hebben jullie toen
gedaan ?", vroeg ik.
"Nou. Ik wilde duidelijk
maken dat wij óók vriendelijke
bedoelingen hadden, dus ik stak
mijn beide handen opgeheven in
de lucht, met de handpalm naar
voren. Zo doen ze het altijd
op de T.V." zei Wiebe wat ver-
legen. "Ik weet niet hoe ze
dat vonden, maar hun reactie
was er een van klokken, ratelen
en klakken en ze waren daar nog-
al even mee bezig. Toen keken
ze weer naar ons. Ik wees toen
op mezelf en zei : "Wiebe" en
toen wees ik op Douwe en zei
"Douwe" en toen wees ik op hen.
Ik dacht dat zij nou een eenvou-
dig geluid zouden maken, hun
naam en meer niet, maar zij
maakten helemaal geen geluid.
Ze bewogen niet eens. Toen
dacht ik dat we hen nog dui-
delijker moesten maken dat we
vriendschap wilden, dus heb ik
onze geweren opgenomen ..."
 Wiebe keek me geschrokken
aan. Nu had hij wel héél duide-
lijk gemaakt dat ze waren wezen
stropen. Ik gaf hem een knip-
oog en hij ging gerustgesteld
verder. " ... en ik liep naar
ze toe. Ik legde de geweren
voor ze op de grond en ging
weer terug naar Douwe. Toen
kregen we wél weer een reactie.
Ze gingen weer van die gekke
geluiden maken en bewogen hevig
met hun ... eh ... nou, het
zullen wel armen zijn geweest.
Maar om het nog duidelijker
te maken deed ik toen iets
waar ze zo gek op gereageerd
hebben ... Ik vroeg aan Douwe
of die het goed vond om een
cadeautje aan ze te geven.
Het leek ons het beste om iets
te geven wat ze konden eten.
We hadden toevallig een haas
bij ons die we eh ...

... "geschoten hadden",

vulde ik aan. Ik wilde niet
dat wat onbenullige schaamte
over stropersactiviteiten het
veel belangrijker verhaal
zou onderbreken. "Ga maar
verder."

"Nou, en toen ik die haas

naar ze toe wou brengen, wezen
ze opeens weer naar ons met hun
straaldingen en we waren weer
verlamd. Alleen, nou deed het
pijn, de eerste keer niet. En
we verloren er ook ons bewust-
zijn bij. Ik denk dat we daar
een paar uur gelegen hebben en
toen we weer bijkwamen waren ze
weg. Ook hun tekenbord was weg
en ze hadden onze geweren en de
haas weer bij ons gelegd."

"En waarom roepen jullie

mij daar nou bij ?", wilde ik
weten. "Dit lijkt me meer iets
voor de overheid."

"De overheid ? Gut dokter,

moet dat nou ? Ik bedoel ... u
begrijpt ... ze zijn nou toch
weg, dus er is niks meer voor
de overheid te doen en eh ...
Wiebe en Douwe zijn al eens

17
voorwaardelijk gestraft voor
's nachts jagen en ze zouden,
eh ... nou ja ... kunnen we het
niet onder ons houden ?"
"Ik vind het best, maar dan
hadden jullie mij er toch net
zo goed buiten kunnen laten ?"
"Jawel," zei Douwe, die
genoeg bekomen leek te zijn om
zich ermee te gaan bemoeien,
"maar we willen zo graag weten
wat er mis is gegaan. Eerst
behandelden ze ons heel voor-
zichtig en vriendelijk. Ze
verlamden ons wel omdat we
anders natuurlijk zouden zijn
weggelopen, maar verder deden
ze alles zo pijnloos mogelijk.
En toen we onze reactie zo
vriendelijk mogelijk lieten
zijn, gingen ze weg, nadat ze
ons eerst heel pijnlijk hadden
verdoofd. Net of ze ons ver-
dorie ergens voor straffen
wilden. Ik snap het niet, en
u hebt toch geleerd voor gek
gedrag ?"
"Gek gedrag ? Daar hoefde
ik niet voor te leren, dat had
ik van mezelf al. Maar ik be-
grijp wel wat je bedoelt. Ik
wil wel proberen het uit te leg-
gen,maar dan moet ik eerst meer
weten over die wezens. Het wa-
ren overigens geen Marsbewoners
natuurlijk. Ze kwamen van heel
wat verder weg. Je beschreef
ze als een bol, hè ? Kun je
daar wat meer over vertellen ?"
"Die bollen waren bijna
kogelrond, ze hadden alleen een
deuk voorin."
"Een deuk ?"
"Ja. Alsof je een soepbord
tegen die bol had aangedrukt en
of dan de afdruk van dat bord
was blijven zitten. Een hoofd
of zo hadden ze niet. Ik heb
niet gezien waar ze hun klak-
kende geluiden mee maakten."
"En de uitsteeksels ?"
18
"Dat waren drie buizen die
uit de bovenkant staken, met
bollen aan het uiteinde."
"Iets van optische organen,
denk ik. Radar ? Lichtgevoelig-
heid ? Enfin ... En die andere ?"
"Drie dingen die uit de
onderkant kwamen en waar ze mee
liepen en dan nog vier die heel
beweeglijk waren en kleine ten-
takeltjes aan het eind hadden.
Daarmee deden ze alles wat wij
met onze handen doen. En dan
was er nog een korte steel. Die
zag er gek uit, maar ik kon hem
niet helemaal zien."
"Hoezo ?"
"Omdat die steel overdekt
was met een soort hoes die er
precies omheen scheen te passen.
Het was een korte buis en aan
het uiteinde een platte schijf.
Zoals een gieter. Maar hoe die
schijf er uitzag kon ik niet
zien, dus."
"Hoe groot was die schijf ?"
"Ongeveer vijfentwintig
centimeter doorsnee, denk ik."
Ik hield even op met mijn
ondervraging. Toen zei ik : "Ik
denk, Wiebe, dat je al in het
begin van je contactpogingen een
heel ongelukkig gebaar hebt ge-
maakt."
Wiebe keek me verbaasd
aan. Ik balde mijn rechter-
vuist, waarbij ik de wijsvin-
ger en de middelvinger gestrekt
hield. Toen stak ik die hand
met de rugkant naar onderen,
met een ruk onder Wiebe's neus.
Wiebe's moeder zoog geschrokken
haar adem naar binnen. Ook de
anderen in de kamer keken me
geschokt aan.
"Sorry, mensen, maar ik
wil jullie duidelijk maken hoe
het op een ander overkomt als
je een obsceen gebaar maakt.
Als ik er niet te ver naast zit,
heb jij zoiets gedaan toen je
je armen strekte en die wezens
je handpalmen liet zien, Wiebe !
Kijk, het enige lichaamsdeel
dat die wezens bedekt hadden
was dat gietervormig uitsteeksel,
hé ? En de knop daarvan was
ongeveer net zo groot als de
deuk in hun buik. Ik denk dat
zij zich voortplanten door die
gieter in de deuk te passen.
Jouw gestrekte hand kan best
hetzelfde soort associaties
hebben opgeroepen als mijn twee
vingers. Wij artsen noemen
dat de toucher-stand, maar de
meesten mensen associeren het
met iets anders !"
"Maar dokter dat bedoelde
ik helemaal niet !"
"Nee, dat weet ik ook wel,
maar die wezens dachten er mis-
schien wel anders over. En hoe
denk je dat je bent overgekomen
toen je jezelf en Douwe voor-
stelde ? Misschien hebben die
wezens helemaal geen namen,
alleen maar titels, of rangen,
of zo. Jij deed het woord,
dus toen je "Wiebe" zei, dachten
ze misschien dat je zei :"Ik
ben de baas." En "Douwe" kan
dan geklonken hebben als "en
hij staatonder mij." Dat je
pas in de derde instantie op
hun wees, kan voor hen betekend
hebben : "En jullie staan hele-
maal onderaan." Ik wil maar
zeggen dat wat jij duidelijk
vindt, voor hen nog helemaal
niet duidelijk geweest hoeft te
zijn. Neem nou je gebaar met
die geweren ! Jij wou natuur-
lijk zeggen : "Ik lever mijn
wapens aan jullie uit," maar
zeden en gewoonten verschillen
wat dat betreft hier op aarde
al een heleboel en dat zal in
het heelal wel helemaal zo
zijn. Als je in het oude Rome
of Griekenland, of nog niet zo
lang geleden in Japan iemand
ter dood veroordeelde, dan bood
je hem een wapen aan, waarmee
hij zichzelf diende te doden.
Een gifbeker, of een zwaard of
een pistool. Jij gaf die
wezens geweren ! En toen ze
zichzelf niet onmiddellijk
doodden maakte je het nog duide-
lijker door ze een lijk te
laten zien !"
Dat was geen lijk, dat was
een haas ..."
"Wisten zij veel ? Voor
hen was het een dood wezen. Ze
hebben zelfs toen alles was mis-
gelopen met hun vredesmissie
jullie alleen maar verdoofd.
Wel pijnlijk, ze zullen wel
kwaad geweest zijn, maar niet
dood. Jullie "Gift" van een
dood beest was misschien wel de
allerergste belediging die je
ze kon aandoen ! Maar ja ...
Het is nou eenmaal gebeurd, ik
zou er maar met niemand over
praten en laten we hopen dat
het volgende contact met be-
zoekers uit het heelal wat
beter verloopt. Ik ga naar
boven, want mijn vrouw zal
zich wel afvragen waar ik
blijf. Goedenavond saam."
Toen we later die avond in
bed lagen vertelde ik alles aan
mijn vrouw en ik voegde er aan
toe : "Het is ontzettend jammer
dat die jongens met hun goeie
bedoelingen zo naast de roos ge-
schoten hebben.
"Maar die sterrewezens zijn
ook niet vrij te pleiten. Die
waren net zo weinig in staat zich
in de plaats van anderen in te
leven als onze jonge vrienden."
"Tja," zei mijn vrouw
filosofisch, terwijl ze het
licht uitdeed. "Die wezens
waren wel een eind van huis,
maar feitelijk waren het echte
provinciaaltjes ..."
19
20
21
Doris LESSING is een respecta-
bele dame in de Engelse lette-
ren.Zij werd in 1919 in Iran
geboren,doch volgde haar ou-
ders kort daarop naar Zuid-Afri-
ka en later naar Rhodesia.In
1950 keerde zij naar Engeland
terug,met "The Grass is Sin-
ging" onder de arm en sindsdien
volgden daarop nog wel zo'n 25
romans,verhalenbundels en non-
fiction werken.Haar Afrikaanse
achtergrond staat borg voor 'n
bredere visie en voor 'n grote-
re interesse in andere kulturen
en sociologische problemen dan
minder beweeglijke auteurs door
gaans aan de dag leggen.
Hetzij die bredere visie,hetzij
die interesse voor 'andere' kul-
turen,brachten haar ertoe ook
sf te lezen en te apprecieren.
Verschillende van haar werken
vertoonden reeds meer fantasti-
sche trekken en in "The Four-
Gated City" had zij reeds vroe-
ger een uitstap naar de toe-
komst ingelast."SHIKASTA",het
eerste deel van wat als een sf-
trilogie werd aangekondigd,
opent met een korte en weinig
diepgaande inleiding,waarin
echter wel de uitspraak valt
dat "sf.. is the most original
branch of literature now"..
Waarvan vreugdevol akte,zij
het met enige reserve wegens
wat wordt verondersteld de ij-
22
ver van de nieuwkomer te zijn.
De lezer zal zich overigens na
korte tijd al de vraag stellen
wèlke sf Doris LESSING precies
las.STAPLEDDN en LEWIS,dat is
vrij duidelijk,maar nog een an-
dere naam komt naar voren,en
die houd ik liever even voor
later.
Circa 1978 besloot deze schrijf-
ster dus tot een sf-cyclus,
waarvan twee delen tot hiertoe
verschenen zijn (ook reeds in
pocket bij GRANADA) en een der-
de aangekondigd werd.De globale
naam van de reeks luidt "CANO-
PUS IN ARGOS : ARCHIVES" en
wordt voorgesteld als ean bun-
del materiaal die,op CANOPUS,
aan studenten van interstellai-
re betrekkingen wordt aanbevo-
len.
Het eerste deel draagt dan de
titel "RE:COLONISED PLANET 5
SHIKASTA,Personal,psychological
and historical documents rela-
ting to the visit by JOHOR.."
Het tweede deel,al even plech-
tig,"THE MARRIAGES BETWEEN ZO-
NES THREE,FOUR AND FIVE,as nar-
rated by the Chroniclers of Zo-
ne Three".
"SHIKASTA" eerste honderd blz.
schetsen de achtergrond waarte-
gen de cyclus zich afspeelt :
het komt hierop neer dat,naast
CANOPUS,ook SIRIUS en PUTTIORA
en zekere "Three Planets" vol-
doende geevolueerd zijn om zich
voor minder ontwikkelde stelsels
te interesseren,wat echter niet
altijd zonder wrijvingen en mis-
lukkingen gaat..Precies daarover
gaan de 'archiefstukken' dan.
Na een periode van oorlog,waar-
over we (voorlopig ?) niets meer
vernemen,leven CANOPUS en SIRIUS
nu in vrede,zij het wat naast el-
kaar weg.PUTTIORA wordt over-
heerst door een van de planeten
van zijn stelsel,met name SHAM-
MAT,en in de kontekst van de cy-
clus vertegenwoordigt deze laat-
ste zowat het Kwaad,met een gro-
te K.
Een der planeten,die CANOPUS en
SIRIUS gezamelijk koloniseren,
heet ROHANDA (= de Vruchtbare).
Hun interventie omvat wat je
ontwikkelingshulp zou kunnen
noemen,maar ook heel wat gene-
tische experimenten.Daarbij ko-
men zij direkt tussenbeide,of
na incarnatie in plaatselijke
levensvormen. Verder is het zo
dat het optrekken tot galacti-
sche normen eveneens wordt be-
vorderd door het overstromen van
wat Lessing afkort tot SOWF en
voluit 'Substance of We-feeling'
heet.Een broederlijkheid-stroom,
die echter op een bepaald ogen-
blik onderbroken wordt en pas
veel later weer zal kunnen her-
vatten.Die onderbreking is aan-
sprakelijk voor de geleidelijke
teloorgang van ROHANDA,die voor-
taan SHIKASTA (= de Getroffene)
gaat heten,en waarin de lezer
vrij snel onze Aarde heeft her-
kend.Zij laat ook SHAMMAT toe
zijn nefaste invloed uit te brei
den.
Voor een korrekt begrip van de
cyclus dien je verder te weten
dat SHIKASTA uit zes ZONES be-
staat,die,oorspronkelijk toch,
naast elkaar bestaan en van el-
kaars bestaan weinig afweten.
De lagere nummers zijn meer
'etherisch',met fantasytrekjes,
terwijl de hogere nummers meer
materialistisch zijn,met uit-
zondering van ZONE ZES dan,die
een vorm van limbo is,waarin
op reincarnatie wordt gewacht.
Het in "SHIKASTA" bij elkaar
gebrachte materiaal valt in
grote trekken in drie delen
uit elkaar. Zoals ik hoger zei
omvat het eerste deel daarvan
een 'briefing' inzake de tus-
senkomst van CANOPUS.De verha-
ler is een van haar afgezanten,
JOHOR,die onze Aarde bijzonder
goed kent en een en ander van
heel in het begin volgde.Je
kan dit gedeelte van het boek
best omschrijven als een 'sf-
lezing' van het Genesis-verhaal
met JOHOR in de rol van een of
andere Aartsengel en SHAMMAT in
die van de Boze.ook de toon van
dit deel is Bijbels,met accen-
ten van een profetische klaag-
zang.De schrijfster blijft hier
bij op het 'legendarische' vlak
en weert elke realistische,of
archaeologische verklaring.Bo-
vendien mengt zij elementen als
megalithisme en Atlantis en U-
fo's in haar verhaal,en onweer-
staanbaar dringt zich hier de
naam van von Däniken op,met de
pejoratieve bijklank die hij
impliceert.
Vrij onverwacht nemen de bij-
eengebrachte archiefstukken dan
een heel andere toon aan.Er
wordt niet langer van het 'ge-
isoleerde Noordelijke continent'
gesproken,maar van America,ter-
wijl het verhaal ook naar het
heden wordt verplaatsten naar
de nabije toekomst,meer pre-
cies naar de 'laatste dagen'
tussen W.O.II en W.O.III.
De lezer krijgt in het tweede
deel van "SHIKASTA" vooral bio-
grafische schetsen geboden van
hedendaagse vrouwen, met een ze-
kere voorkeur voor marginalen
en zelfs zg.terroristen,tezamen
met rapporten en encyclopedische
passages in verband met de 20°
eeuw.Hoewel niet langer klaag-
lijk overheerst toch een toon
van on-ontkomelijkheid en mas-
sale waanzin.
23
Het laatste deel van het boek,
dat in de nabije toekomst werd
gesitueerd, omvat hoofdzakelijk
de brieven en de nota's die
worden uitgewisseld omheen de
figuur van George SHERBAN,d.i.
JOHOR's recentste incarnatie.
Een groot gedeelte hiervan is
van de hand van diens jongere
zusje Rachel SHERBAN,en bezit
een frisheid en een direktheid,
die scherp kontrasteert met
voorgaande passages.
De door Doris LESSING gemaakte
extrapolatie omvat een verar-
ming van de Westerse landen,
het wanordelijk aan de macht
komen van diverse jeugd-partij-
en, vooral dan in Europa en de
Derde Wereld,en een westwaartse
uitbreiding van een doctrinair
China.Europa wordt een Chinees
protectoraat,waarvan de oor-
spronkelijke bevolking uitsterft
om plaats te ruimen voor groot-
scheepse immigratiegolven uit
Noord-Afrika en India.De USSR
tenslotte komt aan een en an-
der nog nauwelijks te pas.
JOHOR heeft in die verwarde pe-
riode de persoonlijkheid aange-
nomen van een charismatische N.
Afrikaanse jongerenleider,die
geleidelijk aan invloed wint,
tot hij zowat als co-ordinator
van de jongeren van de Derde
Wereld optreedt.Zijn interven-
tie omvat het opzetten van een
proces waarbij de Westerse lan-
den zich dienen te verantwoor-
den voor hun koloniale verleden
en het samenbrengen van uitge-
lezen jongeren,die in afgelegen
centra de dreigende holocauste
zullen moeten overleven.
(PLUSPUNTEN +) BEZWAREN
Hoewel "SHIKASTA" zekere ver-
diensten niet kunnen worden
ontzegd,helt de balans m.i.
toch eerder naar de negatieve
zijde over.
24
Citeren we aan de positieve
zijde de overduidelijke bezorgd
heid van de schrijfster met wat
in onze periode verkeerd loopt
en haar begrip en appreciatie
van zekere marginaliteit,waar-
in zij zelfs enige hoop lijkt
te plaatsen.
Ook het idee dat 'individuali-
ty..is the very essence of the
degenerative disease' verdient
aandacht,hoewel hierbij al da-
delijk enige inconsistentie op-
valt met wat ik nauwelijks en-
kele lijnen hoger releveerde.
Die inconsistentie is het voor-
naamste bezwaar dat tegen "SHI-
KASTA" kan worden aangehaald,
tezamen dan met een vervallen
in cliché's,die de mainstream
lezer,misschien minder,maar de
sf.lezer daarentegen des te
scherper zullen opvallen,of
reeds opgevallen zijn.
Inconsistentie naar de vorm,in
de eerste plaats,waar het boek
uit twee heel diverse delen be-
staat,die toch al te scherp met
elkaar kontrasteren.Ga je van
het standpunt uit dat het eers-
te deel,de Bijbelse parafrase,
interessante lektuur vormt,dan
kan je enkel vaststellen dat
daarvan,verderop,slechts tien-
tallen losse draden overblijven
die nergens meer opgenomen wor-
den,of toch geen bevredigende
doorzetting krijgen.Stel je,
daarentegen,dat de interesse
vooral door het laatste deel
van het boek wordt gewekt,dan
ga je heel die lange inleiding
als bombastische en strikt over
bodige vulling beschouwen,die
bovendien zo versleten is dat
een sf.schrijver ze nog nauwe-
lijks zou aandurven.Meer nog,
je kan enige irritatie niet
ontwijken over de naieviteit
van de auteur,die hieraan blijk
baar toch echt waarde hecht,en
meent iets origineels te hebben
gebracht.Het tweede deel,met
zijn biografische schetsen,wekt
daarbij de indruk los materiaal
te omvatten, dat nergens anders
kon worden benut en nu onder
het voorwendsel van 'archief-
stukken' (en new wave-techniek,
misschien wel ?)toch nog konden
worden tussengeworpen.
Het opzet,zo dit er is,komt dus
echt niet tot zijn recht.Ironi-
sche bedoelingen wil ik ander-
zijds niet eens vermoeden.
Inconsistentie in de ideeën,
ook.Als die aliens over zulke
bijzondere machten beschikken,
hoe verklaar je dan dat zij de
relatief onbelangrijke proble-
men van hun kolonie niet kun-
nen redden ? LESSING invokeert
technische moeilijkheden : als
de stroom SOWF onderbroken werd,
dan ligt dat aan,eh,radiatie,
of aan de tijdelijke stand van
bepaalde constellaties..Sorry,
maar het komt even futiel over
als ik het hier schrijf.
Natuurlijk ligt de zaak dieper,
en gaat het om de klassieke
strijd tussen Goed en Kwaad.
Tussen de lijnen door wordt
overigens gesuggereerd dat JO-
HOR ook Jesus Christus was.
Zonder iemand's opinies te wil-
len kwetsen,kan ik daarbij en-
kel vaststellen dat de hogerge-
stelde vraag geldig blijft.Per-
soonlijk heb ik nooit iets van
de relatieve beperkingen van de
Almacht begrepen,maar in een
manicheïstisch wereldbeeld zal
daar zeker wel een verklaring
voor bestaan;naar dewelke ik
dan ook verwijs.
Aansluitend stelt zich ook de
vraag naar de zin van de be-
zorgdheid en van de bewustma-
king tegen dergelijke,door en
door deterministische achter-
grond,waarin alle goed en alle
kwaad 'van boven komt' ?
Te persoonlijke titel wil ik
hierbij wel lucht geven aan
mijn afkeer tegen dergelijke
'interventionnistische' sf,of
het nu om "SHIKASTA" gaat,of
om "2001".Zij ontkent in fei-
te elke eigenheid aan de mens,
en elke verantwoordelijkheid
en elke verdienste,hoe klein
dan ook,en getuigt doorgaans
van het soort technisch en
economisch onbegrip dat ertoe
leidt te besluiten dat pyrami-
den enkel met buitenaardse
hulp kunnen zijn opgetrokken
enzomeer.
von Däniken-onzin,waarvan je
hier bv.sporen vindt in het
feit dat zowel de steden van
het Gouden Tijdperk als de
latere reddingscentra strikt
geometrische vormen hebben,
teneinde het doorstromen van
de SOWF te bevorderen..Aub !
Neem anderzijds het koloniale
idee.George SHERBAN zet een pro-
ces op tegen het kolonialisme,
en daarbij worden,dagenlang,de
scherpste verwijten tegen de
'blanken' gemaakt.Tot besluit
weet de blanke verdediger ech-
ter aan te voeren dat de geko-
loniseerdg volkeren in hun ei-
gen geschiedenis minstens even-
veel wandaden vinden.Neem het
'paria' idee in India.Bovendien
hebben zij zich,eens bevrijd,ge-
haast dezelfde verfoeide paden
te bewandelen.China bv.in de
kontekst van "SHIKASTA".
Een bevreemdende conclusie,die
je misschien dient te nuanceren
in hoofde van de schrijfster,
maar waar tegenover staat dat
zij,in hoofde van CANOPUS,toch
zeker erg welwillend staat te-
genover paternalistisch kolonia-
lisme..Of hier ook weer incon-
sistentie achter schuilt, weet ik
niet,maar verwarrend is het ze-
ker.
Bezwaren op sf.vlak ? De cli-
chés,natuurlijk,en de reminis-
centies.De vermenging van tech-
niek en mysticisme.Ach,je kan
wel uren doorgaan.
"For Mrs.LESSING,clearly,sf.is
liberating.." schrijft een be-
spreker,en dat lijkt inderdaad
zo.Mij herinnert het echter eer-
der een terzake onkundige,die
vrije verzen wil plegen,of disco
dansen,omdat het zo gemakkelijk
25

lijkt..Zij heeft de mogelijkhe-
den onderkend, doch de werking
niet begrepen.
26
"I think perhaps "SHIKASTA" does
not quite come off.." zei Doris
LESSING zelf,en het valt moei-
lijk haar daarin tegen te spre-
ken.
(HEROIC +) FANTASY
Wellicht omdat de schrijfster
zelf haar prcblemen aanvoelde,
ging zij in "MARRIAGES.." een
heel andere richting uit.
Basisgegeven en ontwikkeling
zijn eenvoudig,terwijl ook het
verhaal mooi rechtlijnig ver-
loopt.
Wij bevinden ons ditmaal in ZO-
NE DRIE,een poëtische wereld
met pastorale tinten waarin men-
sen en dieren met elkaar weten
te converseren, een minimum aan
overheden bestaat en erg losse
familiale en sexuele verhoudin-
gen de regel vormen.Een wat pre-
cieuze wereld evenwel,die ook
zijn problemen heeft.Zo worden
bv.steeds minder dieren geboren.
In hun alwetendheid verplichten
de 'Providers',d.i.Canopus,neem
ik aan,de koningin,AL.ITH tot
een huwelijk met de ruwe en mili-
taristische heerser van ZONE VIER
waar heel andere toestanden heer-
sen.Oorlog en plundering en ver-
krachting vormen er het opperste
vermaak,terwijl de vrouw, nou ja,
je vult het zelf wel in.
Zeer tegen haar zin gaat AL.ITH
op weg,doch na de eerste,brutale
ervaringen raakt zij geleidelijk
milder gestemd.Ook haar echtge-
noot,BEN ATA,verandert met de
tijd.Een liefde, die zoals het
hoort,met de komst van een prins
wordt bekroond en waarnaast ook
vlottere verhoudingen tot stand
komen tussen beide Zones,die de
weldoende invloed van de diversi-
fikatie ondergaan.
BEN ATA wordt daarop verplicht
tot een huwelijk met een stam-
hoofd van de nog ruwere ZONE 5,
terwijl AL.ITH,die naar huis is
weergekeerd,de ogen richt op de
nog etherischer ZONE 2..
Cliché's ? Hoe gemeen zoiets te
zeggen..En vond U dat door hoge-
re machten verplichte huwen maar
sinister ? Sommige besprekers
blijken dit eerlijk en intelli-
gent en zacht en gevoelig en wijs
en charmant en humoristisch en
geniaal en diepmenselijk te vin-
den,als je er de cover op na-
leest..(Nee,'genial' is niet ge-
niaal,maar kom)
Wel,heel eerlijk gesproken,inder-
daad zijn de "MARRIAGES" niet van
charme ontbloot.De 'chroniclers'
van ZONE 3 hebben een aparte,bij-
zonder relativerende toon van ver-
halen en verwijzen voortdurend
naar de naieve iconografie,die
AL.ITH's belevenissen in een la-
tere periode blijkbaar hehben
geinspireerd.Dat geeft aan het
boek een wat gewilde naieviteit
en ook een 'afstand' die de al te
klassieke plot vergoedt.
Ook de 'strijd tussen de geslach-
ten' is niet geheel van interes-
se ontbloot,hoewel een en ander,
in deze manier van voorstellen,
natuurlijk wel iets karikaturaals
krijgt.
Waarop ik me over deze grote toe-
geeflijkheid zelf even verbaas,en
snel toevoeg dat je toch wel echt
van fantasy dient te houden,en dan
wel van het vrouwelijke type,om
"MARRIAGES" echt te genieten.
Vermijdt daarbij dan liefst ook
te overwegen wat bv.een Ursula
Leguin met dit thema had gedaan
(indien zij dit überhaupt zou heb-
ben weerhouden,maar kijk,dat is
pas echt speculatief ...)
Blijft iets te zeggen over het
verwachte derde deel van "CANOPUS"
dat "THE SIRIAN EXPERIMENTS" zal
heten.
Uit "SHIKASTA" weten wij dat SI-
RIUS vooral het Zuidelijke Half-
rond van de Aarde koloniseerde,en
er hoofdzakelijk genetische expe-
rimenten uitvoerde.Nieuwe dier-
soorten,die daarop naar andere
kolonies werden overgeplant.
Daarop doordenkend kunnen wij
veronderstellen dat de "EXPERI-
MENTS" weer méér de sf.richting
zullen uitgaan,maar dat is,uiter-
aard een vrijblijvende extrapola-
tie,waaraan ik geen waarborg kan
verbinden.Even afwachten dus..
27
Enkele paradepaardjes deze af- video dienen te zijn zodat je
levering, te beginnen met de theatrale vizies van Kate
KATE BUSH en haar derde, NEVER erbij hebt.
FOR EVER, geprodjoest door Jon
Kelly op EMI, met zeer mooie
Ook DAVID BOWIE is terug met een
hoes en binnenillustraties.
heel vreemde plaat,
Het is niet de live-LP geworden
SCARY MONSTERS AND SUPER CREEPS,
die voorzien was, en mijnentwe-
een Tony Visconti-productie op
ge hoeft dat ook niet.
RCA, waarin Bowie regelrecht de
lijn doortrekt die hij inzette
met HEROES en LODGER ( en dààr-
Allemaal nieuw werk dus, met die
voor natuurlijk met LOW etc.).
piekverzorgde kristalheldere
Een indrukwekkende plaat die
hoge stem van Kate die je de
niet zo gemakkelijk in het ge-
rillingen over de rug doet glij-
hoor ligt, die je meerdere malen
den, prachtige muziek, overwe-
na elkaar moet draaien en herbe-
gend wel zachter dan op de voor-
luisteren om ze werkelijk te
gaande; poetische vizies op
appreciëren.
mens,wereld en de werkelijkheid
of beter de on-werkelijkheid van
het bestaan. Eigen voorkeur De hit-single ASHES TO ASHES is
voor 'The Infant Kiss', 'Army nu wel al bekend genoeg, met
Dreamers' en héél speciaal voor zijn terugverwijzingen naar de
het sublieme 'Breathing'. Major Tom van SPACE ODDITY, maar
Natuurlijk zou dit feitelijk op hier staan nog heel wat meer

28
fantastische nummers op, zowel rest, vergeet het gedoe maar.
wat muziek en zang betreft als
naar de tekst, zoals de bizarre Op zuiver instrumentaal vlak
japans-gezongen intro IT'S NO is er ook heel wat te bieden,
GAME, het bizarre en gewild- en eigen krans eerst, een
chaotische SCARY MONSTERS, het vlaamse synthesizer-produktie.
meer hitgevoelige FASHION, en Nou ja een brusselse, en de
vooral ook TEENAGE WILDLIFE en flaptekst is in het engels,
SCREAM LIKE A BABY, die nog het maar vooraan is het in het
meest terugreiken naar Bowie's vlaams (*chip chip* maar dan
vroegere werk. digitaal gegenereerd!) en de
nederlandse of franse tekst kan
Wie bij het ruigere rockwerk
je aanvragen.
zweert, kan terecht bij een on-
bekende troep die zichzelf
Dit als humoristische intro-
ROCKY ERICKSON AND THE ALIENS
duktie tot de eerste plaat van
noemt, en de LP heet ook zo,
AGE getiteld LANDSCAPES ( GAMM
op CBS.
Records), en een verdomd goede
Hard-& soft-rock (of soft-rot?)
eerste plaat: zeven uitgespon-
met songs getiteld I THINK OF
nen synthesizer-stukjes, die in
DEMONS, I WALKED WITH A ZOMBIE,
NIGHT OF THE VAMPIRE, CREATURE
WITH THE ATOM BRAIN, en derge-
lijke.
De teksten zitten er ook bij
( bij Bush en Bowie ook, maar
daar had dat zin ) maar hier
is het wel wat overbodig, ge-
zien de tekst meestal een
twintigvoudige herhaling van
de titel is.
Zang en muziek zijn niet zo
slecht, maar onderscheiden zich
niet van eender wat we sinds
einde der jaren vijftig gehoord
hebben vanwege de B-groepjes in
het primaire rock-genre.
Je kan er met je kont bij
draaien en op dansen, voor de

29
het begin wat monotoom aandoen,
maar die dan ritme en variatie
oppikken, en zeer goed in het
oor liggen.
AGE heeft al enkele optredens
achter de rug, en is beslist
in het oog/oor te houden, en
deze plaat ( all music compo-
sed and performed by Emmanuël
d'Haeyer and Guy Vachaudez)
is beslist een aanrader.
Degelijk en genietbaar, maar
wel zéér eentonig is SERGE
BLENNER's LA VOGUE ( Sky Re-
cords), volledig in de vroegere
stijl van Schulze's BODY LOVE
of Froese's eerste solo-LPs,
weinig of geen variatie tussen
de nummers ( La Vogue, phrase
I à VIII): meer voor de fana-
tieke freaks, zou ik zeggen.
Variatie in muziek en ritme in
overvloed daarentegen bij de
groep CYBOTRON en de uitsteken-
de plaat IMPLOSION ( Cleopatra
Records; import) en FRANCIS
MONKMAN's ENERGISM ( WEA, in
produktie van Klaus Schulze)
die beiden een aantal kortere
30
maar zeer mooie en afwisselende
synthesizer-stukjes ten gehore
brengen, en die zich best kun-
nen meten met de grote en
bekende namen in het genre.
Vooral CYBOTRON reken ik wel
tot het beste van de laatste
tijd.
Dan is er ook nog MIKE OLDFIELD
terug van de partij met QE2
(Virgin Records), opnieuw met
een beetje hulp van David Bed-
ford, en met de vokale steun
( neen, niet van Sally Oldfield
ditmaal) van Maggie Riley.
Het wordt wat futuristisch ge-
presenteerd, maar is volledig
in de stijl van INCANTATIONS,
TUBULAR BELLS en wat je nog kan
noemen van Mike's repertoire.
Zeer mooi en genietbaar, maar
je moet wel voor zijn stijl
zijn.
Meer en meer duiken ook fol-
kloristische motieven op in
zijn gamma.
Volledige produktie ditmaal in
handen van David Hentschel.
 Eddy C. Bertin presenteert zijn tweeluik:
"Sluimerende stranden van de geest".

Het eerste deel verschijnt in de maand oktober bij BRUNA.

Een korte toelichting van de auteur zelf.

In dat boek nu staan heel wat sombere en bittere dingen,

en naar het einde toe leidt alles tot het 'eerste kontakt'
tussen verschillende sterrenrassen.
Nu wou ik totaal afstappen van de traditionele 'kontakt'-
verhalen, ik wou van precies die héél ernstige en belangrijke
zaak, een keerpunt in de universumgeschiedenis, iets totaal
absurds en lachwekkends maken, vandaar de versie die je las.
Vandaar o0ok 'Romance', een soort flirtpartij tussen de drie
rassen, waarbij elk zijn eigen interpretatie hecht aan het
gebeuren, met hoop en verwachtingen, enz... en waarbij de
werkelijkheid zo flets en nietszeggend blijkt.
De vorm en presentatie zijn totaal kolder, grappig.
De basis lijkt me daardoor des te bitterder voor wie het
wil zien.
Je hebt wel gelijk, het kon veel grootser, zelfs fijnder,
maar in het kader van mijn boek in zijn geheel verkies ik
deze versie aan te houden.
Er dient iets bij te zijn dat luchtiger overkomt, wie dieper
wil lezen doet dat wel.

ROMANCE 1
*********
Dossier gedeponeerd in coöperatie
tussen de Sterrenrassen van TAURI Afrostellar Overeenkomst van 2170,
(voorheen de CZETTI), van CAPELLA en de stichting van de A.R.A., de
(voorheen de M'GHALLI) en THERA Aarde-Ruimte Associatie voor
(voorheen de aardlingen) onder de Membraan- en Ruimtereizen.

31
Dit dossier bevat de officiële
verslagen van de bebeurtenissen
rond wat zich voordeed op de
derde planeet van de zon Capella
in 2160 A.D., ter volledigheid
in dit dossier werd ook het
privaatverslag ingesloten van
sterrensoldaat Lokie Oen.
Dit verslag bevindt zich enkel
in het dossier-exemplaar bestemd
voor THERA, en is strikt geheim,
ter informatie enkel van
funktionarissen van Afrostellar
met kodex 33 en hoger.
BOORDVERSLAG van Czetti-lang-
slaapschip de Ynna-de-5e,
standaarddatum 51:33:47, pla-
neetdatum Capella:III-1:1.
Geregistreerd door waarnemend
gezagvoerder, voorheen begelei-
der, Bhaganeldavert, in vervang-
ing van uit dienst gesteld
gezagvoerder Nahollweimdol, die
onder invloed van cultuurshock
in diepslaap-observatie diende
genomen te worden.
Onze observatie-scheepshuid had
het vreemde sterrenschip nog
tweemaal waargenomen, voor het
een effektieve landing maakte
op de derde planeet van de zon
Capella.
Telkens verplaatste het schip
van de onbekenden zich op de-
zelfde manier: het loste als
het ware op in een mistwolk die
zich even verdichtte en dan
verdween, en het herverscheen
of hermaterialiseerde op dezelf-
de wijze, vele eenheden dichter
bij de planeet.
Aan de hand van deze waarnemingen
kon ons schip ongeveer de plaats
berekenen waar de vreemdelingen
geland waren.
Wij maakten onze landing twee
eenheden van die hypothetische
landingsplaats verwijderd.
32
Ons schip, Ynna-de-5e, had ons
al medegedeeld dat de waakslok
van de inferieure M'ghalli
geprobeerd had ons via scheeps-
radio te kontakteren, en wij
konden enkel daaruit besluiten
dat ook zij het vreemde schip
opgemerkt hadden, hoewel zij
zich op het ogenblik van het
opduiken van de vreemdelingen
uit het absolute niets aan de
andere kant van de planeet
bevonden.
Wij wisten ook dat de M'ghalli
voor ons zouden geland zijn, en
hun valse reptielenaard kennen-
de, wisten wij dat onze tussen-
komst een dringende noodzaak
zou blijken.
De M'ghalli zijn bekend om hun
valse en agressieve aard, en
wij - in ons totaal rationali-
teitsbesef - konden niet ver-
moeden op welke wijze hoog-
emotioneel-denkende en-hande-
lende wezens als de M'ghalli
zouden reageren op deze
ontmoeting met wat enkel een
ander hoog-intelligent ras
kon zijn uit de diepten van
het universum.
Het hoogstverheven rationali-
teitsprincipe heeft ons altijd
voorgehouden dat wij, en wij
alleen, de heersers zijn van
het universum, en de M'ghalli,
door hun emotionele houding
en hun dierlijke inferioteit,
hebben dit altijd bewezen,
maar de feiten zijn niet af
te strijden.
Zoals te verwachten viel heb-
ben de M'ghalli er niets an-
ders op gevonden dan nogmaals
hun genetische en psycholo-
gische minderwaardigheid te
bewijzen, en met fierheid kan
ik hier verklaren dat ons ras,
de Czetti (de vreemdelingen
noemen ons de TAURANEN, naar
aanleiding van onze thuiszon),
er in geslaagd is door zijn
doelbewuste rationaliteit en
zijn onemotioneel , superieur
optreden een bloedige konfron-
tatie tussen twee sterrenras-
sen te vermijden, ja, zelfs
deze konfrontatie te veranderen
in een rustige en bezadigde
samenkomst en een eerste
primaire uitwisseling van
informatie.
Onze uitgezonden boodschappers
kwamen ter plaatse op het
preciese ogenblik dat de kin-
deren van het reptiel, de
M'ghalli, en de vreemdelingen
tegenover mekaar stonden met
getrokken wapens, in een
situatie die duidelijk wees op
hoge wederzijdse emotionele
spanning en agressiviteit.
Enkel onze tussenkomst was de
reden dat deze emotionaliteit
in goede, rationele banen
kon geleid worden.
De vreemdelingen zijn kleiner
dan wij , de Czetti, ook
kleiner dan de M'ghalli, maar
wij kunnen met enige als nor-
maal te begrijpen zelfvoldaan-
heid vaststellen dat zij meer
op ons gelijken dan op de
M'ghalli.
Hun huid is anders, zij is
metaalachtig en blijkt afwerp-
baar te zijn, maar zij zijn
Czettioide, zij hebben een
hoofd en twee ziensorganen,
zij gebruiken twee armen,
hebben handen die op vingers
eindigen, en bewegen zich
voort op twee benen.
Hun primitieve aard blijkt
uit het feit dat ze slechts
over één mond beschikken,
die ze - waarschijnlijk uit
schaamte meestal verborgen
houden achter een kunstmatige
doorschijnende huid.
Het eerste kontakt verliep,
in deze omstandigheden, in een
eerder gespannen sfeer tussen
de wederzijdse afgezanten.
Enkele primaire gegevens werden
uitgewisseld, waaruit bleek dat
de vreemdelingen zich bewust
waren dat zij zich bevonden op
de derde planeet van deze zon.
Zij bleken een soort verkennings-
patrouille te vormen, en waren
zich voorheen niet bewust van
het bestaan van onze hoog-
staande beschaving en deze van
de minderwaardige M'ghalli.
Door een gelukkig toeval bleek
de atmosfeer van deze planeet
geschikt voor ons allen, wat
opnieuw de éénheid van het adem-
de leven bewijst, zoals vast-
gesteld door het hoogstaande
rationaliteitsprincipe van onze
geleerden.
Niettemin leverde de spraak heel
wat moeilijkheden: daar de vreem-
delingen slechts over één mond-
orgaan beschikken, kunnen zij
geen onderscheid maken tussen
boven- en ondersmonds, en het
primitieve geklepper van de
M'ghallispraak levert hen nog
meer problemen.
Twee gezanten van elk schip zijn
op deze planeet achtergebleven,
in afwachting van een verder
kontakt tussen de officiële
instanties van onze regeringen.
Het soort sterrenvaart dat de
vreemdelingen gebruiken is ons
totaal onbekend.
Zeker is dat zij geen langslaap-
schepen gebruiken, en dat zij
op een hoger peil staan dan de
M',ghalli, hoewel beslist niet
op het hoogrationele niveau
van ons eigen ras.
Evenmin blijken zij gebruik te
maken van regenererende sym-
bioten zoals wij.
33
Wij stellen een nader kontakt
voor, met eventuele uitwisse-
ling van wetenschappelijke
kennis, maar dienen het de
vreemdelingen van in het begin
duidelijk te maken dat wij,
en wij alleen, de ware heersers
zijn van het universum.
ROMANCE 2
*********
Informatieverslag door Hoog-
draak en waakslokmeester
Ssl'oighar, Waakslok type 2
van de M'ghalli, in omloops-
opdracht planeet 3 van de
zon Capella, tijdsperiode:
z'ggn'oi aera.
Wij bevonden ons op het op-
pervlak van de derde planeet,
en wilden onderzoeken waarom
het kontrole-schip van de
stinkende Czetti plots beslo-
ten had te landen, toen wij
plots op organische wijze
aangevallen werden door
vreemde wezens.
Deze aanval geschiedde totaal
onverwachts, de vreemde wezens
die vier in getalle waren, be-
duidend kleiner dan wij, waren
er in geslaagd ons onopvallend
van achteren te benaderen, en
één ervan viel ons aan met
een zuurwapen.
Bij het Woord van de Draak,
soms blijkt zelfs het ingrij-
pen van de slijmklierige
Czetti een goede zaak.
Want wij waren reeds klaar om
deze primitieve wezens te
vernietigen, toen de door de
Draak vervloekte Czetti plots
tussenkwamen en ons de agres-
sieve wezens deden ontzien.
34
Groot bleek dan ook onze ver-
bazing toen de vreemde wezens
intelligent bleken te zijn,
ja, dat zij zelfs van een
sterrenreizend ras waren.
Wij hebben drie draakperiodes
feest gevierd, daarna, aan boord
van onze waakslok, enkel maar
om het feit dat het dogma van
de Czetti hierdoor een flinke
schop onder de staart gekre-
gen heeft.
Hoe zullen zij nog verder kun-
nen leven nu ze weten dat er
naast hén en wij ook nog een
ànder sterrenreizend ras
bestaat?
Maar dat zijn de problemen van
de Czetti, en mogen zij eraan
ten onder gaan!
Deze intelligente wezens zijn
veel kleiner dan wij, en
uiterlijkgezien zijn zijn ze
niet bepaald appetijtelijk:
ze hebben schubben noch
staarten, en lijken helaas erg
veel op de Czetti.
Maar eenmaal wij tot onderhan-
delen kwamen, bleken zij zeer
positief te staan tegenover
onze voorstellen.
Deze voorstellen tot weder-
zijdse samenwerking en vernie-
tiging van de vervloekte
Czetti, konden wij natuurlijk
slechts tot uiting brengen
door de universele staart-klop
symbolen zoals voorgeschreven
door het Woord van de Draak,
en door tandgeklepper in die
mate dat het niet verstaanbaar
was voor de Czetti, die de
onderhandelingen enorm bemoei-
lijkten door altijd aanwezig
te zijn.
Het lijdt geen twijfel dat
deze wezens - hoe vergevorderd
hun soort sterrenreizen ook
kan zijn - in alle maten
inferieur zijn aan ons.
zij zijn lichamelijk veel
zwakker, in die mate zelfs
dat ze hun lichaam beschermen
door een kunsthuid die op de
onze gelijkt, maar dan zonder
schubben.
Maar tijdens de onderhandelingen
zijn we zo slim geweest overal
ooglenzen te plaatsen, en zo-
doende weten wij ook dat deze
wezens primaire afstammelingen
zijn van het Ras van de Draak,
net zoals wij, de M'ghalli.
Deze wezens dragen hun staart en
eierbuidels op andere plaatsen,
en ze zijn onderontwikkeld,
maar de genen zullen niet liegen.
De Czetti zullen ze proberen in
te palmen, maar wij zijn ervan
overtuigd dat de eerste aggresie-
ve aktie van de vreemdelingen
zuiver op een misinterpretatie
berustte.
Ons eerste kontakt is natuurlijk
moeilijk: de gehate Czetti kwek-
keren overal tussendoor met hun
lage ondermonds- en hun schrille
bovenmondsspraak, en de vreem-
delingen blijken ook onze
klepperspraak niet gemakkelijk
te kunnen vatten, misschien
omdat zij niet in staat zijn hun
tanden in verschillende posities
te plaatsen.
Hun mondorgaan is eerder zielig
te noemen, amper meer dan dit
van een Czetti, maar de vreem-
delingen hebben tenminste de-
gelijk ontwikkelde tanden.
Wij zijn er zeker van dat, mits
de nodige oefening, de vreemde-
lingen uiteindelijk ook onze
klepperspraak zullen kunnen be-
heersen, al ware een kunstmatige
uitstulping van hun mondorgaan
wel aan te raden.
Zeker is dat zij op deze eerste
ontmoeting reageerden met geba-
ren en tekens die enkel konden
wijzen op een hoogstaande
emotionele kultuur, gelijkaardig
aan de onze.
De Grote Draak zij gezegend,
eindelijk hebben wij iemand ont-
moet zoals wij.
Hoewel de Czetti ook in het
kontakt betrokken zijn, zijn wij
er zeker van dat zich uiteinde-
lijk een bondgenootschap zal
ontwikkelen tussen ons en de
vreemdelingen, die zich 'AARDS'
of 'THEROONS' noemen.
Samen zullen wij de stinkende
Czetti wel laten zien wie de
ware heersers van het universum
zijn.
ROMANCE 3
*********
RAPPORT van MSTC-Sterrenspring-
schip GOSTANBER, A.D.2160, 3:4.
Membraancoördinaat geregistreerd
in scheepscomp onder kodex 333.
Ster: Capelia, planeet: derde
gezien vanaf de zon; klasse 35
volgens de paridiaanse tabellen.
Zwaartekracht 0.94, zonne-
afstand 274.000 km; aswenteling
63 dagen, Aards; zonne-omloop
298 dagen.
Koolstoftypewereld, zie bijge-
voegde graadstabellen, atmos-
feer inadembaar met hoog
zuurstofgehalte.
Afstand 45.37765 lichtjaren.
Geregistreerd op caso door
scheepscommandante Marie-ind
Kannan.
De opdracht, ons gegeven door het
Membraan Sprong Training Centrum,
bestond in het verkennen van de
binnenste planeten van het
Capella-stelsel, met het oog op
latere kolonisatie of ontginning.
35
Wij waren opgedoken in de norma-
le ruimte binnen een cirkel van
kleine zwerfwereldjes, en
verplaatsten ons via vijft
membraansprongen naar het opper-
vlak van de derde planeet bij
de zon zelf.
Een eerste primair onderzoek
wees uit dat deze planeet gro-
tendeels Aards-type was.
Na een perfekte landing verlie-
ten we het schip, en splitsten
ons in twee groepen, soldaat
Coner Remmeis met soldaat Lokie
Oen, en ikzelf met soldaat
Bovan Laar.
De konfrontatie kwam geheel onver-
wachts.
Soldaat Bovan Laar en ikzelf
hoorden de kreet van soldaat
Coner Remmeis, en snelden ter
hulp.
Alles gebeurde in feite in
enkele sekonden.
Wij zagen soldaat Coner
Remmeis, en over hem torende
een wezen dat ik enkel kan
beschrijven als een boven-
maatse hagedis, een soort dino-
saurus.
Het wezen had dezelfde huidskleur
als het ompalende struikgewas en
had zich waarschijnlijk daar-
tussen verborgen.
Het had de krokodilachtige
snuit geopend en vertoonde een
vervaarlijk gebit.
Soldaat Remmeis had zijn laser-
pistool uit de holster gerukt
en richtte het op het wezen.
Dan gebeurde alles tegelijktijdig.
Twee, drie andere hagediswezens
kwamen tevoorschijn van tussen de
struiken, en onmiddelijk kwamen
van achter ons andere schepsels,
min of meer humanoïde.
Dan zagen wij dat het hagedis-
wezen iets in de klauwen had wat
enkel een wapen kon zijn.
Ik zelf had ook mijn wapen te-
36
voorschijn gehaald maar waagde
het niet het te gebruiken, de
afstand tussen soldaat Remmeis
en het hagedisgedrocht was te
klein.
Tevens werd mijn aandacht af-
geleid door de naderende enorm
grote humanoïde wezens achter
ons, en tussen het feit dat de
hagedis die Remmeis bedreigde
een WAPEN in de klauwen hield.
Het was soldaat Remmeis zelf
die deze gevaarlijke konfron-
tatie redde door een daad,
waarvoor ik hem hiermede ook
voordraag voor ontvangst van
de Eremedaille Eerste Sterren-
klasse.
Met een scherp inzicht en een
ontzaglijke wilskracht liet
hij zijn eigen wapen zakken,
en deed dit op zulk een doel-
bewuste wijze dat er voor het
hagediswezen geen twijfel kon
bestaan aan het feit dat hij
zijn wapen AFWENDDE.
Zo stonden we dan tegenover
mekaar.
Vier Aardlingen, een nog niet
nader bepaald aantal mini-
dinosauriërs die hoogtechnische
wapens in de klauwen hielden,
en enkele humanoïde reuzen die
verwarde geluiden voortbrachten
met twee monden elk.
Soldaat Remmeis had zijn teken
gegeven, meer kon hij niet doen.
Elke beweging die hij nog zou
maken zou zowel door de rep-
tielwezens als door de
humanoïde wezens kunnen ge-
interpreteerd worden als een
daad van agressie.
Ik wist wat mij te doen stond.
Het Membraan Sprong Training
Centrum had mij hierop voor-
bereid, zoals elke sterren-
commandant of -dante, maar de
realiteit -die hypothetische
MOGELIJKHEID die zich ooit eens
zou KUNNEN voordoen - eenmaal
men ermee gekonfronteerd wordt,
is nog iets gans anders.
Ik had al mijn wilskracht nodig
om de ijzige verstarring te
verbreken, die schok te besef-
fen dat er inderdaad ANDEREN
zijn in het universum, en dat
die anderen helemaal niet op
ons gelijken.
Soldaat Remmeis stond tegenover
het reptielwezen, zijn wapen
los in de hand, maar met de loop
naar beneden.
Het wezen kon hem met één
klauwslag doden, als het dat
wilde, op dit ogenblik.
Soldaten Boven Laar en Lokie
Oen hadden hun laserpistolen
geheven, maar wachtten op mijn
bevel.
De situatie was ondoorgrondelijk.
Wie waren deze reptielen?
Wie waren de humanoïde wezens
met de twee monden die zich
achter ons opgesteld hadden?
Hoe stonden zou tegenover
elkaar?
Dan ging ik naar voren, heel
rustig - uiterlijk - en heel
voorzichtig.
Ik ging tot een plek die min
of meer het midden was tussen
ons allen, en knielde.
Met de loop van mijn laser-
pistool tekende ik een grote
cirkel in het zand van deze
wereld, deze historische
wereld.
Dan tekende ik drie cirkels
die in steeds verdere banen
op de eerste cirkel liepen, en
ik plaatste een kruis op de
derde en laatste cirkel, en
situeerde daarmee zowel mijn
ras, als deze wereld waarop
we ons bevonden.
Ik keek op en zag dat ze ge-
naderd waren, de reptielen en
de humanoïden.
Ze torenden hoog boven mij
uit, hun ogen koud maar toch
nieuwsgierig.
En ik stond op, en zei deze
woorden:
IK... BEN ... AARDS.
Het was een groots, een
onvergetelijk ogenblik, toen
een der reptielen naar voren
kwam, en dan een der humanoï-
den, en beiden plaatsten een
klauw- en vingerafdruk op de
plaats waar ik de derde planeet
aangeduid had.
De mens is niet langer alleen.
HET PRIVAATVERSLAG van Soldaat
M. Lokie Oen. door hemzelf
opgenomen op caso, en verkocht
aan 'Nieuw Aardse Berichtgeving'.
Deze caso kon nog net intijds
voor het terperse gaan in beslag
genomen worden.
Het zal voor de Heren Funktio-
narissen van Afrostellar dui-
delijk zijn dat dit verslag het
resultaat is van een gestoorde
geest.
Natuurlijk zijn al de soldaten
van onze MSCT-sterrenschepen
geindoctrineerd op een eventu-
ele ontmoeting met intelligent
leven, maar het is niet meer dan
menselijk er rekening mee te
houden dat wij als mens -
afstandelijk gezien - het logische
bestaan van andere intelligente
en sterrenreizende rassen wel
kunnen aanvaarden, maar dat een
plotse en agressieve ontmoeting
met dergelijke rassen een
schok kan veroorzaken die zelfs
het brein van een getraind
sterrensoldaat kan doen
ontsporen.
37
wij verzekeren de Heren Funktion-
arissen van Afrostellar dan ook
dat de vizuo-opnamen waarvan
soldaat Oen melding maakt in zijn
verslag NIET bestaan en NOOIT
BESTAAN hebben.
Soldaat Oen probeerde onderhavig
relaas voor een aanzienlijke som
te verkopen aan een wijdverspreid
nieuwsblad, iets dat wij ter-
nauwernood konden vermijden.
Soldaat Oen werd ontslagen uit
zijn funktie, en bevindt zich
momenteel in veilige bewaring.
Wij betreuren het ontsporen van
zijn geest, en doen al het
mogelijke om zijn geest tot een
normale zienswijze en een aan-
vaarden van de realtiteit terug
te brengen.
HET VERSLAG
Welja, zoals ik zei, we waren
geland op de derde planeet van
Capella, een lullig wereldje
als je het mij vraagt.
Als ik het voor het zeggen
gehad had, dan hadden we er
beter aan gedaan die gordel
zwerfplaneten te verkennen die
tussen de derde en de vierde
planeet hing, dààr hadden we
tenminste serieuze ertsen kunnen
vinden, maar neen, juffie Kannen
had het voor het zeggen.
Niet dat ik
Niet dat ik iets heb tegen juf
Kannan , zij is commandante van
het schip en zij geeft de beve-
len, en ze is helemaal niet mis,
een flink stel tieten als je het
mij vraagt, en een stevig kontje,
maar wat wil je, het liep al
scheef van zodra die Bovan Laar
erbij kwam.
We hadden al een viertal pla-
neten aangedaan in andere stel-
sels, en het was altijd hetzelf-
38
de gerotzooi: ik mocht met sol-
datt Coner Remmeis opstappen,
en zij dook met Laar het loverte
in.
Je begrijpt wat ik bedoel, ik
heb niks tegen Remmeis, maar
het is een VENT, verdomme,
en wat kan ik nou met een vent
beginnen.
Misschien ben ik wat ouderwets,
maar ik zeg toch maar, we zijn
met drie knullen aan boord van
dat godverdomde membraanschip,
we zijn enkele maanden aard-
tijd onderweg, doen wat stomme
dooie werelden aan waar niks
te beleven valt, en ik zeg
toch maar, die Kannan kon
best haar charmes een beetje
verdelen, als je begrijpt wat
ik bedoel, ik weet wel, we
zijn alledrie maar gewone
soldaatjes in rang, en zij
is commandante en membraan-
springster, maar toch, zeg
nou zelf, verdorie, aftrekken
is ook niet alles, weet je.
Maar natuurlijk, die Laar, ik
kan je verzekeren, man, die
heeft een STUK, dat kan je niet
geloven, ik stond eens naast
hem in het je-weet-wel, en...
maar neen, dat doet er niet
toe.
In elk geval kon ik wel be-
grijpen waarom die griet nu
godverdikke altijd maar met
Laar op patrouille ging, maar
het werd wel wat eentonig
voor Remmeis en mij, want we
waren alletwee nu precies
niet voor mekaar, ik weet
wel dat jullie daar op aarde
raar van opkijken, maar
misschien zijn we alletwee
wat ouderwets, en al dat
gedoe met mekaar, vent of
griet, nee, dat sprak ons
niet aan.
Maar goed we waren dus geland,
niet veel zaaks, wat rare strui-
ken en planten en zo, en zij
natuurlijk dadelijk met Laar
de bosjes in.
We stonden daar eigenlijk
maar zowat voor zot, Remmeis
en ik, alletwee na al die tijd
ook een beetje aan de hete
kant, wetend wat zij daar met
Laar aan het verrichten was,
of hij met haar zoals je wil,
maar,verder was hier niks
te zien.
"Verdomme, ik moet pissen,"
zei Remmeis.
Ik stak een stikje aan,
en zei
"Nou je doet maar, je hebt
gans deze rotbol."
En Remmeis piste tegen een soort
plantding dat vaalwit was,
en plots kwamen er rode plekken
op die plant, en het ding BEWOOG,
het draaide zich plots om, en
wat denk je, dat ding was
verdomme iets als een soort
grote hagedis die met de rug
naar ons gestaan had, helemaal
roerloos tot Remmeis erop
piste.
En dan gebeurde van alles
tegelijkertijd, en weet je,
ik ben een beetje een vizuo-
maniak, ik heb mijn toestel
altijd bij de hand.
Je hebt natuurlijk de vizuo
gezien, waar we allen samen
opstaan, weet je, Kannan heeft
die genomen, maar die is
kunstmatig.
Dat werd pas nadien gedaan, en
iedereen stelde zich netjes
op de plaatsen die ze aanwees,
en zij maakte die vizuo,
waarop we allen gebogen staan
over die in het zand geteken-
de cirkels.
Lulkoek.
Moet je mijn vizuos maar eens
zien, die tonen de werkelijk-
heid.
Het was wel een kwestie van
vlug zijn, maar ik zeg maar,
zoiets gebeurd slechts éénmaal
in enkele duizenden jaren.
Dat reptiel-struikding draaide
zich dus om naar Remmeis, en die
stond daar maar met zijn pik nog
uit zijn gulp, nog halfstijf van
de pis, en hij schreeuwde.
Je zou van minder schreeuwen,
want dat reptiel was minstens
drie meter hoog en het had een
gebit, sjonge, ik zeg maar, dat
zou ik niet elke morgen willen
poetsen, het schitterde en blonk
en ik wil de tanden niet tellen
maar het waren er veel, en als
ik zeg dat die tanden BEWOGEN
en ROTEERDEN ga je het niet
geloven, maar als je naar mijn
vizuos kijkt zal je het zien:
de tanden staan in andere posi-
ties in de tweede en derde
opname.
40
Die opnamen zijn bijna allemaal
in dezelfde sekonde genomen weet
je.
In die laatste zie je dat
Remmeis zijn laser getrokken
heeft, wel een raart zicht, hij
met die laser en tegelijkertijd
met zijn prikker halfstijf uit
zijn gulp, als een tweevoudig
wapen.
En dan kwamen soldaat Laar en
commandante Kannan van tussen
de struiken gerend, maar zij
had nog teveel werk met het
dichtritsen van haar pak, en
Laar stuikelde over zijn eigen
benen.
En tegelijkertijd kwamen dan
die reuzen achter ons tevoor-
schijn, zomaar, en maakten al
die rare geluiden met hun
twee monden, en ze hadden
lange zwarte stokken in de
handen.
En weet je, op dat ogenblik
feitelijk zag ik pas dat het
reptiel dat boven Remmeis
stond ook iets in zijn klauwen
hield dat niets anders dan
een soort handwapen kon zijn.
Remmeis zag dat niet meer,
want die lag op zijn rug, die
was flauwgevallen van de schrik.
We stonden eigenlijk allemaal
zo'n beetje roerloos, geen van
ons wist eigenlijk wat te doen
op dat ogenblik.
Laar tevens was het op DAT
precieze ogenblik, toen we
allemaal tegenover elkaar
stonden, met geheven wapens in
de handen en klauwen, dat we
allen van mekaar beseften dat
we INTELLIGENT waren.
De rest is natuurlijk
GESCHIEDENIS.