Μα η Μαριάννα Που τη λικνίζει

έχει μια θλίψη σαν κοιμισμένη

σα να της έχουν την πιο ωραία,
τα πάντα λείψει. την πιο θλιμμένη.

Καημός αγάπης Θάρθης αργά

χρόνια τη λυώνει
κι’ όλο θεριεύει Ως πότε πια θα καρτερώ να ξαναρθείς και πάλι
όσο παλιώνει. σαν από χρόνους μακρινούς και ξένες χώρες πέρα;
Λιγόστεψε η ζωούλα μου και μέρα με τη μέρα,
ΙΙ ανήμπορη και τρυφερή, σβήνεται αγάλι αγάλι...
Στον Άσπρο Πύργο Άκου στα δέντρα πένθιμα πως τρίζουνε τα φύλλα,
η αυγή προβάλλει μηνάνε το φθινόπωρο. Δες, τ’ ουρανού το χρώμα
δεν την ξανάειδαν το θόλωσαν τα σύννεφα... Μια κρύα ανατριχίλα
με τέτια κάλλη. στα λουλουδάκια χύνεται... κι’ αργείς, αργείς ακόμα!
Γλυκοξυπνούνε Θαρθής αργά, με τη νυχτιά και με τον κρύο χειμώνα,
τα μάτια ταίρια, με το χιονοσαβάνωμα, με του βορηά το θρήνο
τώρα που σβήνουν και δε θα βρης ούτ’ ένα ρόδο, ούτ’ ένα αθώο κρίνο
ψηλά τ’ αστέρια. να μου χαρίσης... ούτε καν μια πένθιμη ανεμώνα.
Βγήκε το αγέρι
να περπατήση Δε θα το πουν...
μέσα στους κήπους,
πριν να φωτίση. Δε θα το πουν, ο πόνος μου πως άνθισε
παρά τα λυπημένα μου τραγούδια.
Και θα κατέβη Σαν πεταλούδες οι χαρές με σίμωναν
στο ακροθαλάσσι γιατί ήμουν δροσερή σαν τα λουλούδια.
μ’ όλα τα μύρα
που θάχη μάσει. Δε θα το πουν, ο πόνος μου πως μέστωσε
παρά τα πικραμένα μου τραγούδια.
Μονάχα ας έρθη Οι έρωτες, αηδόνια μου τραγούδαγαν
γλυκά κι’ αγάλι γιατί ήμουν τρυφερή σαν τα λουλούδια.
πάνω στο κύμα,
στο προσκεφάλι Δε θα το πουν, πως γιγαντώθη ο πόνος μου
παρά τα σπαραγμένα μου τραγούδια.