SETECENTOS

(Adaptación dun poema de Mario Regueira)

PREFIRO MAIO COS PAXAROS MORTOS, SEN FLORES NEN LUZ.
NO BOSQUE DOS NOSOS BRAZOS SÓ CABE A FAUNA DAS ALIMAÑAS,
A ESCURIDADE NA QUE SE DEVORAN OS CORPOS, O ACOBILLO
QUE PROCURAN OS PARTISANOS CANDO VOLVEN DA SABOTAXE.
TEÑO SETECENTAS ESPOLETAS NA PEL
HAI SETECENTOS ARQUEXOS ECOANDO NA ESTANCIA,
LEVO SETECENTOS ANOS
TEÑO SETECENTOS DEBUXOS RABUÑADOS NA BANDEIRA DA MIÑA PEL
TEÑO SETECENTAS FILLAS DA VOSA RAIBA, LEVO SETECENTOS ANOS
QUERO A MESMA TARDE ONDE NOS DIXERON QUE NADA PERMANECE,
REPASAR SILABA A SILABA CADA CANTICO DA DERROTA, O XABON
CO QUE A TUA NAI QUERIA LAVARNOS A HONRA PARA SEMPRE,
O ECOAR MAXICO DAS CAIXAS DO PEITO
PORQUE EU SO EXISTO NAS FORMAS QUE TALLADES COAS MAOS,
NAS FENDAS DE LUZ, NA TENSION ANIMAL DOS MAIOS APOCRIFOS,
NA COLECCION DE POUTAS, CAIROS E CALDEIROS DE BRUXA,
NAS MARCAS QUE LEVAMOS E SON CONSTANTE AMOR E TALISMAN.
ESPIDA DE CREDO
(Adaptación dun poema de Emma Couceiro)
FALABAMOS DAS PRAIAS E ARDIA PARIS COMO NO CINE FALABAMOS DAS
CASAS DE CEO E VENTRE DESERTO
PORQUE NO CENTRO DE NIS MESMOS CERRABAN OS OLLOS E TARDEI EN
ESCRIBIRCHE E CONTARCHE O QUE SE SENTE AGORA
E PENSO EN TI MENTRES O VENTO SEGUE MATÁNDOSE NA MIÑA CASA E
SEGUE SENDO TAN TAN TRISTE COMO A QUE COMPRENDE
DEIXAME CONTARCHE A MIÑA HISTORIA DE BAILARINA OS MEUS
VESTIDOS DE PRINCESA SEN CORPO E SEN VESTIDOS
AQUI TODAS SENTIRON CHORAR OS SEUS FILLOS DENTRO
A VIDA ERA O SEU MANTO DE HUMIDOSAS COMO UN TEMPLO COMO O PAZO
DA ALDEA CERCANDOAS. E NO FORNO DE PEDRA
ENTRE AS EDRAS, PARIAN AS GATAS DOS VECIÑOS
DOUS SECULOS DE ENFERMIDADES FERMOSAS E IRMANS ASMATICAS DE
OLOR A TERRA PISADA TODOS OS DÍAS. PORQUE POR ONDE PASAS
PUIDO NACER A VIDA QUE CHE FALTOU PARA QUERELA E QUE TE DEIXE
MORRER ENTRE OS SEUS BRAZOS
SE EXISTE ALGUN DESERTO QUE NON ME CRUCE, SON A PRIMEIRA
DESERTORA DO CAMIÑO, A INICIADA AOS SEUS PES.
PERO O MEU SANGUE NON AVANZA NAS VEAS
COMO AS TUAS PALABRAS OU A TUA RELIXION.
SON A OUTRA ESPIDA DE CREDO E CANDO VISITAMOS AS RUINAS DO
TEATRO RECITO A TUA PEL A ESCURAS
E SEI CÓMO CAE UN IMPERIO. FRONTEIRIZA NA DERROTA PORQUE SO NOS
LIMITES SE CONQUISTA O CENTRO
TARDES DE DOMINGO
(Adaptación da novela Tres segundos de memoria de Diego Ameixeiras)
ODIO OS DOMINGOS POLA TARDE CON TODAS AS MIÑAS FORZAS
NA TELEVISION POÑEN SÓ PELICULAS INFAMES
E TEÑOLLE ENVEXA AOS QUE PASAN TODA A TARDE DOMINICAL
APLICANDOSE A PRACTICAS SEXUAIS HETERODOXAS
MANDEILLE UNHA MENSAXE POR SE LLE APETECÍA IR TOMARLLE UN CAFE
E RESPONDEU DICINDO QUE XA ME CHAMARIA NOUTRA OCASION.
ESTE DOMINGO FOI MOITO MAIS DOMINGO COA NEGATIVA
SAIN DAR UN PASEO PARA AIREARME UN POUCO,
POÑER A CABEZA EN ORDE
TOMEI ESE MESMO CAFE NUN BAR CALQUERA E SO ME DECATEI
DE QUE ESTABA LENDO O XORNAL DE ONTE AO CHEGAR A PROGRAMACION
HAI CINCO MINUTOS CHEGOU UNHA MENSAXE
E RECOÑEZO QUE ME FIXO ILUSION
SABER QUE ALGUEN SE LEMBRARIA DE MIN UN DOMINGO GRIS E CHUVIOSO
PERO RESULTOU SER SO OUTRA PUTA COMPAÑIA DE TELEFONOS
QUE ME FIXO UNHA OFERTA DE RENOVACION DO MOBIL
PINTAMAS DE ESCURO
(Adaptación dun poema de Lara Dopazo Ruibal)
AS MANS. MIRAS AS SÚAS MANS.
ES QUEN DE COÑECER A HISTORIA DE CADA UNHA DESAS MULLERES
POLA TERRA ACUMULADA NAS SÚAS ENGURRAS,
POLAS PEQUENAS VEAS HINCHADAS QUE LLES CORREN POLO PULSO,
POLAS UNLLAS QUE CREBAN ANTES DE MEDRAR,
MENTRES DAN DE COMER AOS BECHOS OU APAÑAN A HERBA.
NON, NENA, PÍNTAMAS DE ESCURO, QUE ASÍ NON SE ME MIRAN TAN FEAS.
GARDAN CICATRICES DE CANDO ERAN NENAS E NON PODÍAN IR Á ESCOLA.
TRABALLABAN O MESMO CA UN HOME. ÁS VECES, COMA DOUS.
AS MANS. MIRAS PRAS MANS.
E SABES QUE NON TEÑEN HISTORIA
QUE NON COÑECERON A AUGA DO RIO,
NON TRABALARON NA FABRICA DE CONSERVAS
NEN COSERON REDES NEN MUNXIRON VACAS
NON VENDERON PEIXE NA LONXA
NON ARRINCARON PATACAS
NON SABEN CONTAR HISTORIAS
PORQUE NUNCA QUECERON AO PE DO LUME
NUNCA TOCARON VIDA
NA FEBRE DOS INCENDIOS
(Adaptación dun poema de Xiana Arias)
OS DIAS SEMPRE REMATAN. O NOVO OUTONO NON VEN SO
NON HAI HORAS DE SONO NA FEBRE QUE DESEÑAN OS INCENDIOS
ESTAMOS NAS VERTEBRAS E EN COMO ESTAS SE COSEN.
DIN QUE NON HAI BESTAS NA NOITE QUE DESEÑAN OS INCENDIOS
DO RIO QUE TODO ARRASTRA DIN QUE E VIOLENTO
E NINGUEN DI VIOLENTAS AS MARXES QUE O COMPRIMEN.
NON FOI FACIL IR AS FESTAS,
A VOLTA PASABAMOS DIAS E NOITES ENTEIRAS ATADAS
AS PATAS DA CAMA, (SOÑANDO LUME)
PRECISAMOS DO VELENO PARA SERMOS ESCORPIONS
APARECEMOS SOBRE O FONDO DAS BATALLAS DESEÑADAS POLO INCENDIO
ESTAS NAS VERTEBRAS NA MEMORIA DE MANS E OSOS
QUE FACER COS NOSOS DIAS DESEÑADOS NA FEBRE DOS INCENDIOS?
ARTEFACTO BURBUR
(Adaptación dun poema de Igor Lugris)
ANTONIO UDINA ESTA MORTO
E TAMBEM ESTA MORTO ELVIS
DIM OS LIVING COLOUR
ELVIS ERA BRANCO DIM
E POR ISSO GRAVABA MUITOS DISCOS
SE FOR NEGRO NOM PODERIA
ANTONIO UDINA NOM ERA NEGRO
MAS DESDE LOGO NOM FALABA UMHA LINGUA DE BRANCOS
ENTRE NOS NUNCA HAVERÁ UM ELVIS
A NOM SER QUE SE FAGA BRANCO
E FALE COM A LÍNGUA DOS BRANCOS
TAL VEZ ESTEJA ENTRE NOS
O NOSSO ANTONIO UDINA PARTICULAR
QUANDO ELE ERA PEQUENO NOM IMAGINABA
QUE CENTOS DE MILES DE ESTUDANTES SABERIAM DELE
TODA ESA ENERXIA ESCURA
(Adaptación dun poema de Estibaliz Espinosa)
AO OUTRO LADO DESTA FRÁXIL FRASE
SEI QUE RESPIRARÁS TI
CRIATURA DE MATERIA ESCURA
PENSADA COA MIÑA MATERIA GRIS
SAES A CAMIÑAR BAIXO AS LENTES DA GALAXIA.
COMO UNHA PRINCESA DE SOMBRAS CHINESCAS
NUNHA PELI DE LOTTE REINIGER
AO OUTRO LADO DA PALABRA FIN
EXPLOTA O TEU PRINCIPIO.
CAMIÑAS COMO UNHA PRINCESA
E SE XIRO O TEU UNIVERSO NEVA. E NEVA. E NEVA.
ES A POSIBILIDADE DE ESCOITARME.
ES A POSIBILIDADE QUE POBOAS.
ES A POSIBILIDADE DE NON SABERME.
ES A SILHOUETTE DUN TEATRO DE SOMBRAS.
ESTÁS A UN PASO DE SENTIRME
CONCENTRAS TODA ESA ENERXÍA ESCURA.
CRIATURA FUTURA. A SECRETA FORMA HUMANA
QUE NON CAIBA MAIS NADA
(Adaptación dun poema de Yolanda Castaño)
FALTAMOS A CLASE. CÓMO ME BUCEAS.
FAIME O QUE SABES QUE ME GUSTA QUE ME FAGAS.
COCIÑÁNDOME A TÚA HIPÉRBOLE A FOGO MUI LENTO.
FÁLASME DE COUSAS DE MAIORES.
TIVEN QUE ENGULIRTE NA MIÑA CABEZA.
UN ASUNTO DE SINTONÍAS,
E NON SEI COMO É QUE O FAS TAN BEN.
CANDO AS NOSAS EMOCIÓNS XA NOS DOEN DE TANTO USALAS,
DE ALRITADAS I ENROXECIDAS,
QUE TANTO PAGARON A PENA.
CÓMEO TODO, MEU BEN, COMO CANDO ERAS PEQUEÑA,
E APERTÁMONOS MOITO PARA QUE NON CAIBA MÁIS NADA.
XA NOS SAEN TODOS OS CADROS MÁIS BONITOS.
SE CHE DÁ POR ARRODEARME DE VELAS ECLESIÁSTICAS.
POR ISO PIDO A INSOLENCIA DE QUE TI ME NECESITES.
AUTOPOETICA IN PROGRESS
(Adaptación dun poema de Daniel Salgado)
A HONESTIDADE, O TEATRO, O DESEXO, O JAZZ NO PLAZA HOTEL
A XERACION ABANDONADA, A FROITA DE TEMPADA, AS HISTORIAS
A NACIÓN, A CRONICA, O ESPECTACULO, AS ANCORAS
O TE SABER, O CATASTRO, A LISTAXE DA COMPRA,A PRIMEIRA LIÑA DA
INTERNACIONAL, A HEXEMONIA DA CLASE DOMINANTE, O URSO DE
MOSCOVA, A BIBLIOTECA, O TRATADO DA CONSTITUCIÓN PARA EUROPA
O OLLOS MAIS BONITOS DA MONTAÑA, O LIQUE NO MURO, O SUXEITO
HISTÓRICO, A TERRA, OS AMIGOS FORA, A TENSION, O NOSO MOVEMENTO,
O ARFARES, A MAÑÁ, A ESQUINA DO BARRIO, A DOUTRINA, O ATAQUE
PREVENTIVO OS AUTOBUSES, AS ESTACIONS DE AUTOBUSES, A REPUBLICA
POPULAR, O TERRITORIO INVENTADO, AS RUINAS, O CAFE, O PATRIMONIO
DOS INSECTOS O INSOMNIO, OS AFECTOS ESCOLLIDOS, A NOSA CAUSA,
A HUMIDADE,AS NECESIDADES E NON O BENEFICIO, O METODO E O
DISCURSO, O QUE DIGAS, O QUE FAGAS,
A EXPRESION, O MEL, O SAL E O LEITE SI, AS DERROTAS TODAS,
O NEUTRO, A MATERIA PRIMA, OS LABORATORIOS DE PODER, A GUERRA
GLOBAL PERMANENTE, O CAMIÑO CARA A TI, O VOO DO RESISEÑOR,
A POLITICA REFORMISTA, AS VITORIA DAS SABAS ENREDADAS,
O SOCIALISMO OU A BARBARIE, OS TEMORES, AS ALFAIAS DA PRIMAVERA,
A XOIA DA COROA, OS ORZAMENROS, A PEL DE TEU, A RECONCILIACIÓN
A SOCIEDADE OPULENTA, O PENSAMENTO LUMINOSO DE MARX
VIGO OU BERLIN
(Adaptación dun poema de Pedro Lamas)
TRENS ATEIGADOS DE ESTUDANTES CHEIROS DAS NOITES FRIAS DE LIXO
NA RUA
O QUE SUCEDE E NON PASA E O QUE PASA E NON SUCEDE
SEDUCE O REFLEXO QUE NON PRECISA PALABRAS
COMO VIGO OU BERLIN AS CATRO DA MAÑAN CALQUERA DIA DA SEMANA
A AMIZADE É AZAR, SUBINDO A RUA ATOPAR UN BAR DE MELALCOLIA
QUERER DEBUXAR A NOSA AMIZADE, DOS GARABATOS NUNCA FIXEN MAIS
QUE GATOS
SENTIN SOPRAR O DENSO AR QUE SINTO NA MELODIA DAS APERTAS
SUBINDO
E O GATO GARABATO MORDISQUEA A MAN
MANS ABERTAS E OLLOS PECHADOS
(Adaptación dun poema de Alberte Momán)
UNHA APERTA QUE OS MEUS DENTES DAN A TUA PEL
CONFIA NAS MIÑAS PALABRAS PORQUE TEÑEN UN SIGNIFICADO EN TODOS
OS DICCIONARIOS
PERO A CARNE E FEBLE E ENTRE AS MIÑAS MANDIBULAS ESCORREGA UN
SANGUE
FERROSO CON CHEIRO A MARGARIDAS
HOXE E MAÑA A MIÑA ESPADA TEN OCUPACIONS FORA DA CASA
NON PODO ESPERAR A SER ADULTO, A QUE O CRANIO SE VOLTE BRANCO E
FEBLE
PORQUE O TEU SANGUE PRODUCE MANCHAS DEMASIADO PERMANENTES
SOBRE A SUPERFICIE CLARA
NON PODEMOS CASAR CO TEMPO PORQUE TODAS AS BOAS OPORTUNIDADES
CHEGAN TARDE
SE ME MIRAS COMPROBARAS QUE AS COUSAS NON CAMBIARON EN
ABSOLUTO
OS MARCOS DAS PORTAS CONTINUAN CUBRINDO UN BALEIRO NESTA EPOCA
DE LIBERDADE
NA QUE AS FRONTEIRAS SO EXISTEN PARA A HETEROXENEIDADE
NON SON NADA, APENAS O ODIO ME ENCHE
SO CERTAS PALABRAS PODEN APLACAR O NERVIOSISMO PROVOCADO POLA
VOSA CALMA
E PODO PORQUE SON PAI, SON FILLO E MIRO POR VOS
DOCEMENTE COAS MANS ABERTAS E OS OLLOS PECHADOS
WWW.FANNYALEXANDER.NET
WWW.AREGUEIFA.NET
(cc) 2009