Η εµπρηστική αλήθεια της ιστορικής αληθείας και οι εκλογές

Μπροστά στη συµφορά, που έπληξε τη γη της Ελλάδας και τους ασθενέστερους
οικονοµικά κατοίκους της (αφού οι άλλοι θα κερδίσουν ακόµα κι απ’ τ’ αποκαΐδια),
µπροστά στην εκλογική αναµέτρηση (άλλη συµφορά αυτή, αφού εν τέλει δεν
πρόκειται να προκύψει παρά µια ακόµα αναδιανοµή των σηµείων του επικοινωνιακού
σκυλοκαβγά ανάµεσα στα πολιτικά κόµµατα) το ζήτηµα του βιβλίου Ιστορίας της Στ΄
∆ηµοτικού µοιάζει ασήµαντο, παρά την ανάκαµψη της δηµοσιότητάς του, παρά το
γεγονός πως η κυβέρνηση θέλει να προχωρήσει σε εκλογές κάτω από την
«εθνοσωτήρια» σκιά του και όχι µέσα στην «τριτοκοσµική» υγρασία του σκανδάλου
των οµολόγων, όπως επιθυµεί η αξιωµατική αντιπολίτευση. Το Παρόν, θα έλεγε
κανείς, είναι τόσο σκληρό, ώστε η ενασχόληση µε το παρελθόν καταντά πολυτέλεια,
µπροστά στο δυσοίωνο µέλλον που αποκαλύπτουν οι καπνοί των δένδρων και τη
λαύρα της πολιτικής αχρειότητας.

Ωστόσο, επειδή κανένα παρελθόν δεν είναι παρελθόν παρά στον βαθµό που σηµαίνει
κάτι για το παρόν και το µέλλον, το κοινότοπο και εν πολλοίς αστείο ζήτηµα των
γλωσσικών διατυπώσεων των ιστορικών γεγονότων (κατά τα λοιπά, το εν λόγω θέµα
αποτελεί σπουδαίο κεφάλαιο της θεωρίας της επιστήµης) παίρνει τη µορφή µιας
ακόµα δοκιµασίας του τρόπου µε τον οποίο διεξάγεται στην Ελλάδα ο διάλογος
µεταξύ των κοινωνικών οµάδων, της αξιοπιστίας του κρατικού µηχανισµού και εν
τέλει της ποιότητας της δηµοκρατίας µας, που παρεµπιπτόντως γιόρτασε τριάντα τρία
χρόνια. Τριάντα τρία χρόνια, που ήδη διαθέτουν ένα πολιτικό δικαστήριο, από το
οποίο προέκυψε τελικά η -έστω και άτυπη- νοµιµοποίηση της ατιµωρησίας.
Μια πρώτη αυτοψία στο καµένο τοπίο της δηµοκρατίας µας, µε βάση τον ανάπηρο
διάλογο για το ιστορικό παρελθόν µας και µπροστά στις εκλογές δείχνει πως:

ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ συµπεριλαµβανοµένων των ΣΥΝ∆ΙΚΑΤΩΝ,

αδυνατούν να διαχειριστούν -πόσο µάλλον να εκπροσωπήσουν- οποιαδήποτε αίτηµα
της κοινωνίας των πολιτών, αφού από καιρό συνωστίζονται έξω από τα κέντρα
εξουσίας ζητιανεύοντας κάποιον ρόλο. Τα τελευταία χρόνια µάλιστα κατάλαβαν την
δύναµη των Μ.Μ.Ε. ενσωµατώνοντας απολύτως τους ρόλους τους στο ρητορικά
τεχνάσµατα παραγωγής ειδήσεων.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ δεν εννοεί να παραιτηθεί από το µερίδιο εξουσίας που απολαµβάνει

µέχρι σήµερα και αφού συναντά αντιστάσεις στον χώρο της αµιγούς πολιτικής,
στρέφεται ραγδαία προς τον χώρο των Μ.Μ.Ε. τα οποία καλωσορίζουν το
θρησκευόµενο κοινό, έτοιµα να εκχωρήσουν -τουλάχιστον επικοινωνιακά προς το
παρόν- εξουσία στους αρχιερείς.

Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ αδυνατεί να διαχειριστεί την εξουσία, που

ούτως ή άλλως διαθέτει, αφού από καιρό φρόντισε να τη διευρύνει προς την
κατεύθυνση του Τύπου και των πολιτικών οργανισµών. Αυτοί που έπρεπε να
αποτελούν τον σταθερότερο παράγοντα υπεράσπισης της ουσία της δηµοκρατίας: της
αντικειµενικής και ανεξάρτητης σκέψης, παρουσιάζονται ως απολογητές ιδεολογικών
τάσεων, που διαµορφώνονται πότε από τα συγκροτήµατα Τύπου, πότε από τα
πολιτικά κόµµατα και πότε από διάφορα σχήµατα επικοινωνιακών συµµαχιών.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ αδυνατεί πια να διαχειριστεί οτιδήποτε. ∆εν µπορεί καν να παράγει την
επικαιρική ιδεολογία που θα του επέτρεπε να διατηρήσει την ευκυβερνησία σ’ ένα
στοιχειώδες επίπεδο. Λειτουργεί σαν ανάδοχος δηµοσίων εικόνων, προσπαθώντας να
καταστήσει τη δική του εικόνα αρεστή στα target groups των Μ.Μ.Ε. Εξάλλου, δεν
µπορεί να εισπράξει το παραµικρό από τη διεξαγωγή µιας σύγκρουσης ανάµεσα στην
Εκκλησία και τις ακροδεξιές οµάδες από τη µια και στην επιστηµονική κοινότητα και
τους Νεοπολιτικούς παράγοντες από την άλλη. Έτσι, το πολιτικό τοπίο
διαµορφώνεται αφενός από τις οµάδες που εµµένουν στις Παλαιοπολιτικές αξίες
(έθνος, κράτος, λαός, πολιτική, κοινωνική πολιτική, συλλογική δράση), συµφύροντας
στοιχεία χριστιανικά, σοσιαλιστικά, κοµµουνιστικά και εθνικιστικά αφετέρου από τις
οµάδες που προωθούν -χωρίς όµως να διαθέτουν ακόµα το απαραίτητο θάρρος ώστε
να το δηλώσουν- Νεοπολιτικές αξίες (παγκόσµιος άνθρωπος, διαπλανητικό χωριό,
διευρυµένος φιλελευθερισµός, πίστη στον αυτοµατισµό της κοινωνικής ανάπτυξης
µέσω της µαζικής επικοινωνίας) ωθώντας τις αρχές του ∆ιαφωτισµού στα άκρα. Είναι
φανερό πως πίσω από αυτή τη βουβή σύγκρουση κρύβεται η επιθετική τακτική µιας
νέας τάξης επιχειρηµατιών της επικοινωνίας, που ζητούν διεύρυνση της αγοράς και
απελευθέρωση των παραγωγικών σχέσεων και δυνάµεων, οι οποίες περιορίζονται
από τα εθνικά σύνορα και τις µεταπολεµικές πολιτικές επιλογές, που επέβαλε η λαϊκή
πίεση. Σήµερα, δεν υπάρχει τίποτε πιο προφανές από την προσπάθεια των ανθρώπων
της επικοινωνίας να διαβάλουν την πολιτική και τους πολιτικούς, να πείσουν τις
µάζες πως οι ίδιοι µπορούν να διαχειριστούν καλύτερα τα κοινωνικά προβλήµατα και
εν τέλει να κυβερνήσουν.

Αν είναι, λοιπόν, να προσέλθουµε στις εκλογές -αποδεχόµενοι την πραγµατικότητα-

θα πρέπει τουλάχιστον να γνωρίζουµε πια είναι αυτή η πραγµατικότητα. Οι ψεύτικοι
όροι του πολιτικού παιχνιδιού, όπως τους θέτουν τα πολιτικά κόµµατα -αρνούµενα να
παραδεχθούν τον αυτοευνουχισµό τους- δηµιουργούν ένα σκηνικό παλιάς καλής
«αγωνιστικής θαλπωρής», αλλά ουσιαστικά τινάζουν στον αέρα κάθε έννοια
χρησιµότητας της πολιτικής. Μετά τις εκλογές -όποιο από τα δύο µεγάλα κόµµατα κι
αν τις κερδίσει- θα αποδειχθεί πως οι εκλογές -αυτές καθαυτές- δεν µπορούν να
λύσουν κανένα πρόβληµα. Το µόνο που θα έχει µείνει αλώβητο και εν πολλοίς
ισχυροποιηµένο θα είναι τα µέσα διεξαγωγής της πολιτικής επιλογής: οι εφηµερίδες
και οι τηλεοπτικοί σταθµοί, µε την άψογη οργάνωση, τη µαχητική υπεράσπιση -έστω
και τα λόγια- των λαϊκών συµφερόντων, τη συνέπεια στην παραγωγή εύπεπτης
υποκουλτούρας και µε µια λέξη τον άρτο και τα θεάµατα που χρειάζεται ο λαός.

Αλλά αφού είµαστε πια πεπεισµένοι πως ό,τι γίνεται στην ανθρώπινη Ιστορία είναι
αυτόµατα καθαγιασµένο -κατά τη ρήση του Χέγκελ «Ό,τι είναι πραγµατικό είναι
λογικό και ό,τι είναι λογικό είναι πραγµατικό», την οποία έθεσαν σε κριτική οι
φιλόσοφοι πριν από 150 χρόνια- είναι ίσως µάταιο να αντιστεκόµαστε.

ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ, τα ΣΥΝ∆ΙΚΑΤΑ, η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, η

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ και το ΚΡΑΤΟΣ, οι ρυθµιστικοί παράγοντες της
κοινωνικής ζωής από την εποχή της γαλλικής επανάστασης και εντεύθεν,
αυτοκτόνησαν.

Κάποιος πρέπει να κυβερνήσει, έστω και άτυπα.

Αυτή είναι η πραγµατική αλλοίωση της Ιστορίας του παρελθόντος του παρόντος και
του µέλλοντος.

Οι εκλογές αυτές είναι ήδη µια κηδεία του θεσµού των εκλογών.

Αλλά δεν θα το συνειδητοποιήσουµε πριν αρχίσουν να επιτίθενται µέσα στη νύχτα οι

πρώτοι βρικόλακες της Ιστορίας.

Γιώργος Μπλάνας.