Professional Documents
Culture Documents
Vigilante
Vigilante
Vigilante
{Music}
BOBOT: Bata, mas lalo ka lang ninerbyosin sa kape. Teka, ikukuha kita ng isa
pang bote. Di naman malayo yung karinderya. (Magsisimulang tumayo si
Bobot.)
JAIME: Ah, huwag na po, Sir. Okay na ako. Sanay naman ako na magkape
kapag kinakabahan, tulad na lang kapag nag-re-review ako para sa exam.
BOBOT: Aha! Iyan ang gusto ko! Parang exam lang nga ang gagawin natin
ngayon. Hep, hep, ako ang ga-grado sa iyo, kaya pagbutihan mo, Jaime..Jaime
ano? (Tatango si Jaime.)
JAIME: Di po ba parang medyo malakas ang boses nin— . . . Mga boses natin?
BOBOT: Yun nga! Pagsususpetsahan tayo kung para tayong mga patay na
nakatambay at di nag-iimikan. SOP namin yan. Magkuwentuhan. Mag-inuman.
Parang wala lang. Plus, mas mare-relax ka pa kung ganito, chill ka lang bata.
Sigurado kang ayaw mo? (Iaalok ni Bobot ang kanyang bote.)
BOBOT: Nakapagtataka. Di ba umiinom ang tatay mo? Sige, ikaw bahala, pero
inumin mo na yang kape mo, parang malamig na yata eh. Pero, makikita mo!
Bibigat yang dibdib mo, mas bibilis ang tibok ng puso mo, at sobrang
manginginig iyang mga daliri mo na di ka na makatutok. Pero, bago ka pa eh,
kaya di ko ipu-puwersa ang mga patakaran ko sa iyo.
BOBOT: Eh, iyan nga ang kailangan, eh! Kaya nga number one rule ko ang
mag-beer, oh di kaya mag-Tanduay, bago ang gig. (Ilalapit ni Bobot ang upuan
sa mesa.) Sandali lang. Ano bang alam ng Tatay mo sa barilan?
JAIME: Uh, pinadala po ako ni Colonel Domingo kay Sir Anton dito.
BOBOT: Naks naman! Sir Anton, Sir Anton ka pa. Para ka talagang isang PO1
magsalita! (Sasaludo si Bobot kay Jaime.) Sir, yes, sir. (patawa) Kakaiba din
ang asal mo, bata! Yan ang kulang sa amin ngayon! (Ibaba ni Bobot ang
kaniyang bote ng alak at titingnan si Jaime.)
BOBOT: Alam mo, PNP recruit pa rin yang panananalita mo. Pero, salamat sa
Diyos, ina-upgrade na yata Niya ang tropa. Gaano katagal kang nakapag-
training sa Laguna?
JAIME: Isang buwan na lang po bago ang graduation. Pinatawag ako sa opisina
ni Colonel. Inalok niya ako ng trabaho. Tinanggap ko naman. (Napatawa si
Bobot habang umiinom.)
BOBOT: Ibang klase kang bata ka. Ipaliwanag mo nga sa akin. Paano mo
nakaya na itapon ang isang maayos na trabaho, astig na badge, malaking tiyan,
at magarang sasakyan plus bahay? Paano ka napadpad sa tropa naming mga
baliw?
JAIME: Yung sinabi mo, Sir. Sinabihan ako ni Colonel Domingo natakot siya
para sa akin. Baka raw magpadala lang daw po ako sa mga kurakot sa loob.
Makalimutan ko raw ang totoong pakay ko at . . . mas aalahanin ko ang ibang
bagay, tulad lang raw ng nangyari sa kanya. May potential daw ako. Tama
naman si Colonel, Sir. Di ako pumasok sa PNP upang magpayaman.
Magpupulis sana ako para makamit ang hustisya. Nangako si Colonel Domingo
na hustisya raw ang negosyo niyo dito.
JAIME: Saan na siya? Di ba dapat nakauwi na siya? Gabing gabi na, kailangan
na nating tapusin ang trabaho.
BOBOT: Darating din yun; alam mo naman ang mukha niya? Gwapo katulad
mo? (Mapapahinto si Bobot sa pagtawa pagkakita na wala ng laman ang bote
niya.) Sandali lang. Yung mga magulang mo? Yung Tatay mo?
BOBOT: Anong problema? Idol ko yung daddy mo! Kung yung back-up niya
lang sana ay—
JAIME: Sir, hindi ko yata— (Dahan-dahang tatayo si Jaime galing sa kaniyang
upuan ngunit biglang mapapatigil nang may makita sa dilim.)
BOBOT: Lintik naman! Upo muna, bata! Dahan-dahan! Inumin mo iyang kape
mo!
BOBOT: Hoy! Bata! Anong ginagawa mo! Sige na! Barilin mo na! Dali!
JAIME: Pero wala silang sinabi tungkol sa . . . hindi yata tama . . . wag sa harap
ng . . .
(Mapapatayo si Jaime)
JAIME: Sandali lang po, sandali lang! Hindi yata ito tama! Hindi ko mapapatay
ang taong ito sa harap ng kaniyang pamilya!
BOBOT: Jaime, ganito kasi iyon. Kung hindi pa naipaliwanag ni Anton ito, sige
ha? Ako ang magpapaliwanag. Sige, hindi natin siya papatayin. Hayaan nating
mamuhay siya ng mapayapa kasama ang kaniyang mga anak. Galing sa PNP
ang ebidensiya natin na may sala itong si Alfonso, pero sa tingin mo ba, sa dami
ng kanilang inaasikaso, kabilang na doon ang magpayaman sa pagma-manhunt
ng kriminal na kaya silang bayaran, sa tingin mo ba kikilos sila? Sige, bigyan
natin sila ng isang buwan, isang taon. Huhulihin nila si Alfonso. Ibibilanggo.
Papiyansahan lang siya ng mga kaibigan niya. Kung di nila kaya, ipagpapalit
siya sa mas wais. Wala pa ring takot ang mga sindikato sa batas. Tungkulin
natin na—
BOBOT: Oh! Alam mo naman pala! Eh di, bilis! Gawin mo! Bibilang ako
hanggang lima, tatakbo tayo, papasukin natin ang bahay ng tarantadong ito, may
isang segundo tayo na—
BOBOT: Alam mo, nalilito talaga ako sa iyo. Anak ka ni Villareal pero para
kang isang tuta na—
BOBOT: Oh, ano, magpapakalalake ka na? Ang sabi ko, anak ka ni Villareal, na
walang awang pinatay ng mga kasosyo ng unang target mo, pero ang bait-bait
mo naman sa kaniya.
(Yuyuko si Jaime.)
BOBOT: Ah, di bale na, puwede naman natin siyang patayin pag tulog na
siya. (sisigawan si Jaime) Oh di kaya, pag sumikat na ang araw, kapag tapos na
iyang pagkukuwento mo!
JAIME: Iniwan kami ni Nanay. Umalis siya para sa Dubai. Di na raw niya kaya
si Tatay. Palagi na lang raid, palagi na lang overtime. Sabi nga niya na may mga
oras na . . . na hindi siya sigurado kung maghahanda ba siya ng tatlong plato, o
dalawa na lang, kasi hindi na raw siya sigurado kung magkakasama pa ba
kaming tatlo sa hapag-kainan. Pero sa akin— (Tatalikuran ni Jaime si Bobot at
dahan-dahang lalayo. Tutukan ni Bobot si Jaime sa ulo at ikakasa ang baril.
Titingnan ni Jaime si Bobot.)
BOBOT: Villareal, pasukin mo na ang bahay! Ngayon na! Siguro para sa iyo,
superhero si Alfonso sa kaniyang mga anak, pero isa lang siyang kriminal na
iniihian ang batas, siya at lahat ng mga kasama niya! Kaya, dalian mo na!
Panatilihin mo ang hustisyang ikinamatay ng tatay mo!
(Babalik si Jaime sa mesa at ibababa ang baril dito. Nakasandal ang ulo niya
sa kaniyang mga palad.)
BOBOT: Sige, iyak lang, bata. Pero siguraduhin mo na nasa umagang balita ang
mga imahe ng labi ng target mo. Alam mo, sige, ako na lang. Pero isusumbong
kita kay Boss at patay ka.
JAIME: Siguro kaya po ninyo, Sir, pero hindi ko po kayang sumira ng pamilya
sa ngalan ng hustisya. Kung wala mang anak itong si Alfonso Almeda, may
mga magulang siya, may mga kapatid siya, hindi yata hustisya ang—
BOBOT: Ayan Sir, Sir, ka pa! Wala kang sarili mong konsiyensiya! Sige nga,
kung ako ang Sir dito, inuutusan kitang—
ALFONSO: Hoy, mga pre! Anong kaguluhan to! Natutulog na ang mga anak
ko! . . . (Makikita ni Alfonso ang mga baril ni Jaime at Bobot.) . . . Put
— (Ilalabas ni Alfonso ang kaniyang baril pero bago siyang makaputok ay
babarilin ni Bobot ang kaniyang kamay at hita at mapapadapa si Alfonso.)
BOBOT: Tingnan mo nga ang ginawa mo, Villareal! Hoy, Alfonso, ha! Isara
mo iyang bibig mo! Gusto mo bang makita ng mga anak mo ito?
ALFONSO: Mga pare, inutusan lang ako! Kailangan ko lang po ng pera, hindi
kakasya ang suweldo ng asawa ko!
ALFONSO: Mga sir, please po! Ang mga anak ko po! Ang asawa ko!
BOBOT: Hindi lang pala itong si Jaime ang mahilig sa drama. Sana nandito
yung Tatay mo, Villareal, siguradong. . . (Ihahampas ni Jaime sa ulo ni Bobot
ang kaniyang baril at mawawalan ng malay si Bobot.)
ALFONSO: Hindi, Jaime, sorry. Sorry sa Tatay mo, hindi siya karapatdapat na
mamatay. Pero, anong magagawa natin, ganito talaga ang mundo. May mga
pangangailangan ang pamilya, papasok sa kahit anong negosyo. Gagawin ang
lahat para di rin mawala sa kanila.
ALFONSO: Oh, sige na. Kung puwedeng magba-bye na muna tayo. May
aasikasuhin pa ako sa umaga. Umalis ka na muna, pre. (Ilalabas ni Alfonso ang
isa pang baril ngunit bago pa man niyang maitutok ito, babarilin na siya ni
Jaime. Mapapadapa uli ito at lalapitan ni Jaime. Sisikapin ni Alfonso na
tumayo, ngunit babarilin na naman ni Jaime, at mapapatumba si Alfonso at
mapapahiga sa kaniyang tiyan.)
JAIME: Pangako, gagawin ko ang lahat upang matulungan ang pamilya mo.
{Music}