Για να τελειώνουμε με

τα ‘δαυλικά’
γλωσσικά μου αρχεία
[πρό-τελευταίο τομίδιο 212]
*

Εικόνες: Κι ο Νταλάρας κι ο Λάκης, πολύ καλά παιδιά είναι.

Διεκτραγωδούν με τον τρόπο τους τα βάσανα του λαού μας και
το μεροκάματο να βγαίνη. Όποτε πάω έξω, συνεχώς μπροστά μου
τους συναντάω. Τα λέμε για λίγο ή για πολύ. Δεν ξέρω ποιος απ’
τους δυό θ’ αναλάβη να παρουσιάση μια μπαλλάντα που συνέθεσα
‘Πουλήσαν την Ελλάδα, οι καταραμένοι, προδότες και
αλήτες και πωλητικοί, κολπαδώροι, μιζαδώροι,
αηδιαστικοί’. Πάγωσ’ η τσιμινιέρα, κ’ είν’ άνεργοι οι
Μήτσοι, καταχρεωμένοι στο Γράμμο και στο Βίτσι. Τώρα, το κάθε
ψώνιο, τρέμει το μνημόνιο, μα αν το καρβέλι βγαίνει, ξέρει να
σωπαίνη’ κτλ.
Μελέτη Ἱερ. †Ἀποστόλου Κ. Γάτσια,
κῳδ. ἀρ. <<212>>
 *

*
Εικόνα. Μετά από καναδυό-τρείς δεκαετίες: -Καλά κραςχιά, έστω
και με μη μεθυμναίον οίνον. ‘Αυτό το κρασί ξύδι ήταν, ξύδι έγινε’. Γνώμη
που εξέφρασε ο Μπαμπάς. Πάντα ένα καλαμπούρι, λέγεται να φέρη γούρι;
Ή αν πχιούνε και μεθύσουν, τους καημούς πίσω θ’ αφήσουν;
*
[1η ἔκδοσις στό περ. ΔΑΥΛΟΣ, των μελετών:
1 Τά Ελληνικά: Η μοναδική γλώσσα τού πλανήτη μας,
τ. 100, Απρ. 90, σ. 5717-21.
2 Τά αγγλικά είναι κακοποιημένα ελληνικά, τ. 101,
Μάϊος 90 σ. 5801-04.
3 Δοκίμιο Σχετικιστικής Ετυμολογίας Παγκόσμιου
Ελληνικού Λόγου, Ι.- Τά Αγγλικά είναι
παρεφθαρμένα Ελληνικά, τ. 103, Ιούλ. 90, σ. 5951-
56.
 4 Παρατηρήσεις γιά τούς τρόπους εξαγγλισμού
ελληνικών λέξεων, τ. 113, Μάϊος 1991, σ. 6529-35.
5 Η σύζευξη Γλωσσολογίας καί σύγχρονης Φυσικής, τ.
116-117, Αύγ. - Σεπτ. 1991, σ. 6723-30.
6 Ο μυστικός αριθμός 72, τ. 118, Οκτ. 91, σ. 6787-
89.
7 Ετσι εκβαρβαρίστηκε καί καταστράφηκε η παγκόσμια
Ελληνική Πρωτογλώσσα, τ. 120, Δεκ. 91, σ. 6931-34.
8 Λατινικά: Η αρχαιότερη γνωστή κακοποίηση τής
Ελληνίδος Φωνής, τ. 124, Απρ.92, σ. 7181-87.
9 Λατινική: Η πρώτη εκβαρβαρισμένη διάλεκτος τής
Ελληνικής Γλώσσας, τ. 127, Ιούλ.92, σ. 7379-7385.
10 Ποιά είναι η Πρωτογλώσσα; Παρουσίασις,
ανασκευή καί έλεγχος τής Νοστρατικής απόψεως
περί πρωτογλώσσας καί τών συναφών μ' αυτήν
θεωριών στό β' μισό τού 20ού αιώνος, τ. 128-129,
Αύγ.-Σεπτ. 1992, σ. 7419-26.
11 Από παρεφθαρμένες ελληνικές λέξεις σχηματίστηκε
τό Τουρκικό λεξικό, τ. 130, Οκτ.92, σ.7523-27.
*
2η Πρόχειρη ἐπανέκδοσις 2011 –Νέα
Μηχανιώνα].
*
Εἰσαγωγικά τινά
*
Βαρέθηκα να παίζω με τον Δαυλό και τις σακατεμένες
δημοσιεύσεις άρθρων μου. Όσα ακολουθούν, άς πούμε ανήκουν σε
μια ‘συνάφεια’, πλήν ενός για τον μυστικό αριθμό 72.
Είναι άρθρα άς πούμε γλωσσολογικά. Δεν μ’ αρέσει ο όρος,
αλλά έχουν να κάνουν με την γλώσσα. Την ελληνική γλώσσα και τις
κακοποιημένες παραλλαγές της, όπως ονομάζω εγώ τις γλώσσες
του δυστυχισμένου μας πλανήτη.
Κάποια αφορούν την αγγλική κακοποίηση, άλλα την
λατινική ή την τουρκική [το τελευταίο. Ύστερα με σταμάτησαν
τα παγανά].
 Υπάρχουν και κάποιες ελάχιστες σημειώσεις σχετικά με την
θεωρία μου περί ΠΡΩΤΟΓΛΩΣΣΑΣ, τα νοστρατικά, καθώς και
κάποιες τοποθετήσεις μου για την τόσο επιτυχή σύζευξη που έκανα
τότε ανάμεσα στην γλώσσα και στην κβαντομηχανική.
Οι φίλοι λοιπόν μπορείτε έτσι να τά’χετε, αλλά κι εγώ, αμέσως
μετά την απελευθέρωση της πατρίδας μου, προφανώς θα βρώ
χρόνο να ασχοληθώ μαζί τους άμα δεν έχω κάτι πιο χρήσιμο να
κάνω.
Δεν νομίζω να απόμειναν πολλά ακόμα στον Δαυλό δικά μου.
Άς είναι καμμιά κατοστή επιστολές, σχόλια, ποιήματα [στις
ανθολογίες του], είτε δικά μου είτε της συζύγου, ώ! Κι ένα
ανώνυμο… Να πάρ’ η ευχή. Εξαιτίας αυτού και τ’ άλλα ρετάλια,
μάλλον θα τα μαζέψω και θα τα εκδώσω χώργια, ως 213, σε
κάποια άλλη συλλογή, ώστε να μην ψάχνω κι εγώ κι εσείς.
Βαρέθηκα γαρ στο Δαύλειο περιβάλλον. Είθε και οι έλληνες να
βαρεθούν και να μην αντέχουν άλλο την μπόχα της σκλαβιάς σε μια
ξεφτιλισμένη πατρίδα όπου οι δωσίλογοι σκαρώνουν πλείστα όσα
μνημόνια θανάτου.
Ἀξίζει τὸν κόπο νὰ ἐπανεκδώσῃ κανείς μελέτες ποὺ
δημοσιεύτηκαν πρὶν ἀπό μιὰ 25ετία ἤ ἐν προκειμένῳ 20ετία; Ἴσως
ὄχι, διότι ἄμα εἶνε κάποιος νὰ κάνῃ κάτι τέτοιο, προφανῶς, τὸ
καλλίτερο εἶνε νὰ συμπεριλάβῃ σὲ καινούργιες του μελέτες ὅ,τι
ἀπὸ τὸ παρελθόν θὰ μποροῦσε νὰ εἶνε χρήσιμο ἤ ἀξιόλογο.
Τέλος πάντων, γιὰ πολλούς λόγους, τότε ἤδη ποὺ ἐκδίδονταν
οἱ μελέτες μου τοῦτες, στὸ βᾶθος τοῦ μυαλοῦ μου ὑπῆρχε ἡ
σκοπιμότητα νὰ τὶς ἐπανεκδώσω ὁ ἵδιος, βάζοντας κι ἐκεῖνα ποὺ οἱ
ἐκδότες κάθε φορά <<ἔκοβαν>>, σὺν φυσικά τὴν διόρθωση τῶν
λαθῶν τοῦ λεγομένου ‘τυπογραφικοῦ’ δαίμονος, νὰ ἐπιληφθῶ ὁ
ἴδιος.
*
Ἆραγε ποιῶ τοῦτο μὲ τὴν παροῦσα ἐπανέκδοση; Καταφανῶς
ὄχι διότι ἐλάχιστα εἶνε ἐκεῖνα ποὺ προσθέτω καὶ σχεδόν δὲν
προβαίνω σὲ καμμιά κριτική εἴτε τοῦ ἴδιου τοῦ ἡμέτερου κειμένου
εἴτε τῆς ὅποιας σκοπιμότητας τῶν τότε ἐκδοτῶν νὰ μακελλεύουν
τὰ ἆρθρα μου κι ἐγώ, ἐνῷ τὸ ἔβλεπα αὐτό, δὲν μιλοῦσα, ἔνεκα τοῦ
ὅτι εἶχα τὸν σκοπό μου.
 Πρόκειται νὰ ἀποκαλύψω μήπως τὸν σκοπό αὐτὸν τώρα; Ὄχι.
Μᾶλλον θὰ τὸ κάνω ἀφοῦ ὁλοκληρώσω τὴν ἐπανέκδοση ὅλων τῶν
δημοσιευμάτων μου στὸν Δαυλό, ἴσως καὶ σὲ ἄλλα ἔντυπα, ἐκείνη
τὴν ἐποχή.
Βασικά ὁ λόγος μου ἦταν ἀποκαλυπτικός. Ἀπεκάλυπτα
συνειδητά μὲ βάση τὴν Ψυχοϊστορική μέθοδο, πράγματα ποὺ
ἐνοχλοῦσαν καὶ πάντα θὰ ἐνοχλοῦν τὸ <<σύστημα>> τῆς
κοινοπραξίας τῶν βλαμμένων. Ἔνεκα τῆς βλακείας τους δὲν
παίρναν χαμπάρι σὲ μεγάλον βαθμό τὶ κάνω. Ἐπιδερμικά βέβαια
καταλάβαιναν κάτι «ποὺ δὲν τοὺς συνέφερε» κι ἔτσι στὸ σημεῖο
ἐκεῖνο πετσόκοβαν τὸ δημοσίευμα.
Κάνανε δηλαδή λογοκρισία μὲ γνώμονα [καὶ σφυρί;] τὴν
μασσωνική καὶ ῥιζοσπαστική τους μαλακία.
Μοῦ ἦταν εὔκολο νὰ κρατῶ τὸ ἀρχικό μου πρωτότυπο, νὰ
βάζω τὴν δική τους δημοσίευση, κι αὐτὸ ποὺ δὲν δημοσίευσαν καὶ
νὰ ἀναπτύξω ὕστερα τὰ ὅποια ‘γιατί’. Ὡστόσο, αὐτὸ ποὺ μὲ
ἱκανοποιοῦσε τὸτε ὡς προοπτική, σήμερα μοῦ εἶνε λίγο καὶ
ἀνούσιο, ἀφοῦ προσετέθη στὶς φιλοδοξίες μου ἡ γεωπολιτική
σκοπιμότης. Εἶνε ἀκριβῶς ἡ σκοπιμότητα ἐκείνη ποὺ μὲ
ὑποχρεώνει νὰ ἀκολουθήσω κάποια στρατηγική, ὥστε ἡ
ἀναμόχλευσις τοῦ παρελθόντος νὰ ἀποδώσῃ τοὺς πιὸ ὥριμους
καρποὺς στὸ μέλλον.
Ὁ ἀναγνώστης, πιστεύω, καταλαβαίνει προφανῶς ὅτι σὲ
κατάλληλο χρόνο, μετά τὴν ἐπανέκδοσή τους, στὰ ἔργα μου αὐτά
γιὰ Τρίτη καὶ τελευταία φορά, θὰ ἐπανέλθω, ἐν χρόνῳ ἁρμόζοντι
ὁλογραφικῶς κι ὄχι μὲ κβαντισμό, [= αὐτοὶ ποὺ πρέπει
καταλαβαίνουν τὶ ἐννοῶ], ἐνῷ καὶ οἱ καλοί μου φίλοι, οἱ ἀγαπητοί
ψυχοτρονικοί γενναῖοι ἐρευνητές, ποὺ μὲ παρεκάλεσαν ν’
ἀποκτήσουν παλιές μου μελέτες, δύνανται πλέον νὰ τὶς ἔχουν καὶ
νὰ μὴν γκρινιάζουν.
Πᾶσι τοῖς ἐντευξομένοις, τὸ γε νῦν ἔχον, χαίρετε & εἰς τὸ
ἐπανιδεῖν, μετά τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος μᾶλλον,
ἀπὸ τὶς ἄθλιες και πρόστυχες δυνάμεις κατοχῆς, τοὺς
Τροϊκανούς & τοὺς δωσίλογους συνεργάτες των,
βρωμερούς πωλητικούς,
+Ἀπόστολος, ἐλάχιστος τῷ Κυρίῳ
*
 [ΥΓ, Ἡ εἰσαγωγή εἶνε ἐπίτηδες σχεδόν ἴδια σε ὅλες τὶς
ἀναδημοσιεύσεις αὐτῆς τῆς σειρᾶς. Συμπεριλαμβάνω στὴν 212
μελέτη ἐτούτη, 11 διαφορετικές δημοσιεύσεις που γίναν
‘κουτσά στραβά’ από τον Απρίλη του 1990, ως τον Οκτώβρη του
1992, στον Δαυλό, με χρονολογική σειρά. Και κάπχοιες φωτό που
με ήρθε και τις κότσαρα τώρα, να σπάζουν την μονοτονία και
συμφωνίες περί ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ].

*
1 Τά Ελληνικά: Η μοναδική
γλώσσα τού πλανήτη μας, τ.
100, Απρ. 90, σ. 5717-21.
Εικόνα: Μια απ’ τις γλώσσες της γής. –Η
ξύλινη; Αμ’ λιές κι διέν ξέρ΄, ίντα έχ’
στουν ντουρβά τ’ υ βλάχους;
 *
2 Τά αγγλικά είναι
κακοποιημένα ελληνικά, τ. 101,
Μάϊος 90 σ. 5801-04.

Εικόνα: Η δολοφονία της

γλώσσας οδηγεί στη λαϊκή
υποταγή;
[Διανθίζω με κάποιες τυχαίες
αναφορές τα κείμενα εδώ, για να
μην είναι μονόχνωτα, σαν τους
μονόχνωτους που υπογράφουν
Μνημόνια βρωμόχνωτων].
 *
3 Δοκίμιο Σχετικιστικής
Ετυμολογίας Παγκόσμιου
Ελληνικού Λόγου, Ι.- Τά
Αγγλικά είναι παρεφθαρμένα
Ελληνικά, τ. 103, Ιούλ. 90, σ.
5951-56.

Εικόνα: Ως προς την γλώσσα

και οι μικροί και οι μεγάλοι
έχουνε το ίδιο χάλι; Και οι
άσχημοι κι ωραίοι, και οι
γιούφτοι κ’ οι εβραίοι;
 *
4 Παρατηρήσεις γιά τούς
τρόπους εξαγγλισμού ελληνικών
λέξεων, τ. 113, Μάϊος 1991, σ.
6529-35.

Εικόνα: Φόρα παίρνουνε

και πάνε και τις γλώσσες τους
τρυπάνε, όχι μόνο
πρωτογόνοι μα και των
ευρωπαίων γόνοι, με
ημίψηλα καπέλλα! Έχουνε
την ίδγια τρέλλα;
 *
5 Η σύζευξη Γλωσσολογίας καί
σύγχρονης Φυσικής, τ. 116-117,
Αύγ. - Σεπτ. 1991, σ. 6723-30.

*
Εικόνες: α. Τά αγγλικά επίσημη θέλει να κάνη γλώσσα, μία φερέλπις νεαρά πού’ναι
γρηά και κλώσσα κ’ υπέγραψε μνημόνια, κάλυψε μιζαδώρους, στην χρεωμένη χώρα μας,
να εκπληρή τους όρους, των τοκογλύφων που πιστά η δόλια υπηρετεί, την δόλια την
πατρίδα της να την …αποπατή!
*
Β. Χώρες στις οποίες τα Αγγλικά είναι επίσημη ή de facto επίσημη γλώσσα. Όπως
βλέπετε η Ελλάδα ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα πού έσπευσε να ξεκολωθή, χέζοντας την
μητέρα γλώσσα όλων των φληναφημάτων. Κορόϊδα που πολεμήσατε γι’ αυτήν την
ξεφτιλισμένη πατρίδα! Χάσατε τις ζωές σας για το τίποτα. Θέγξ φώρ νάθηγκ.
*
18-11-01 «Nα καθιερώσουμε τα Aγγλικά ως δεύτερη επίσημη γλώσσα».
Tην καθιέρωση της αγγλικής γλώσσας ως δεύτερης επίσημης γλώσσας του ελληνικού
κράτους εισηγείται, με συνέντευξή της στην «K», η επίτροπος Aννα Διαμαντοπούλου.
H Eλληνίδα επίτροπος πιστεύει ότι με την προωθούμενη διεύρυνση της Eυρωπαϊκής Eνωσης
και την ένταξη μέχρι το τέλος του 2006 άλλων δέκα χωρών, θα τεθεί ευθέως το ζήτημα της
πολυγλωσσίας, που σήμερα παρακάμπτεται λόγω του ανταγωνισμού των μεγάλων χωρών για το
ποια γλώσσα θα επικρατήσει.
H Eυρώπη θα μοιάζει με σύγχρονη Bαβέλ, καθώς θα υπάρχουν πάνω από 20 γλώσσες. «Ποιος
μπορεί να φαντασθεί μια ευρωπαϊκή διαδικασία με ταυτόχρονη μετάφραση σε 20-22 γλώσσες»,
διερωτάται η κ. Διαμαντοπούλου και δηλώνει πως «η χώρα μας εγκαίρως, από τώρα, πρέπει να
ορίσει ως δεύτερη επίσημη γλώσσα τα Aγγλικά».
Eπίσης, σπεύδει να απαντήσει σε όσους πιθανώς αντιταχθούν, προβάλλοντας φόβους για την
απώλεια της πολιτιστικής και εθνικής μας κληρονομιάς, ότι «οι Eλληνες δεν θα πάθουν τίποτε αν
μάθουν να μιλούν το ίδιο καλά με τα Eλληνικά και τα Aγγλικά».
 *
6 Ο μυστικός αριθμός 72, τ.
118, Οκτ. 91, σ. 6787-89.

……… Τελικώς;
 *
7 Ετσι εκβαρβαρίστηκε καί
καταστράφηκε η παγκόσμια
Ελληνική Πρωτογλώσσα, τ. 120,
Δεκ. 91, σ. 6931-34.

Εικόνες: εκφυλισμένων διαδικα-Σιών

 *
8 Λατινικά: Η αρχαιότερη
γνωστή κακοποίηση τής
Ελληνίδος Φωνής, τ. 124,
Απρ.92, σ. 7181-87.

Λατίνοι εραστές…

& Αλατίνοι; ... Γεύσεις Μπροστά!

 *
9 Λατινική: Η πρώτη
εκβαρβαρισμένη διάλεκτος τής
Ελληνικής Γλώσσας, τ. 127,
Ιούλ.92, σ. 7379-7385.
*
Επιλεγόμενα στο θέμα.
΄Εστειλα γιά δημοσίευση κι άλλες πολλές σχετικά μέ τά Λατινικά
μελέτες.
Παρά τό ζωηρό ενδιαφέρον πού προκάλεσαν καί τόν θόρυβο πού
σηκώθηκε, δές π.χ. τήν ευγενή παρέμβαση τής εκλεκτής επιστήμονος
Άννας Τζιροπούλου - Ευσταθίου, φιλολόγου, μέ τίτλο: «Ποίας
γλώσσης ανάξιοι κληρονόμοι εσμέν...», Δαυλός, τ. 130, Οκτ. 1992, σελ.
7477-7481, τό πανταχού παρόν σάπιο κατεστημένο σέ θέματα ουσίας,
ούτε δημοσίευσε τίς εργασίες μου τίς υπόλοιπες, ούτε καί μέ άφησε νά
συνεχίσω.
Ο νοήμων αναγνώστης θά καταλάβη πολλά όταν δή στό τέλος τού
δευτέρου [δημοσιευθέντος] περί λατινικής, άρθρου πού προανέφερα, τήν
λέξη «Συνεχίζεται».
Φανερό λοιπόν ότι εγώ ήθελα νά συνεχίσω.
Η νεοπαγανική σαπίλα ωστόσο, δέν ήθελε νά μ’ αφήση.
Επίτηδες παραθέτω εδώ, όχι μόνο μια φωτοτυπία τής πρώτης
σελίδας από τήν παρέμβαση τής κ. Τζιροπούλου πού προανέφερα, αλλά
όλη την επιστολή της τιμητικά, γιατί είναι άκρως διαφωτιστική γενικώς
επί τών θεμάτων πού αναφερόμαστε σ’ αυτά τά άρθρα. Απεχθάνομαι νά
περιαυτολογώ καί γι’ αυτό τό θέμα, όποιος θέλει περισσότερες
πληροφορίες, άς μέ ρωτήση νά τού πώ.
 Μετά την επιστολή της, ακολουθεί κανονικά το β’ περί λατινικής
άρθρο μου που μπόρεσε, όπως μπόρεσε, να δημοσιευθή.
 *
10 Ποιά είναι η Πρωτογλώσσα;
Παρουσίασις, ανασκευή καί
έλεγχος τής Νοστρατικής
απόψεως περί
πρωτογλώσσας καί τών
συναφών μ' αυτήν θεωριών
στό β' μισό τού 20ού αιώνος,
τ. 128-129, Αύγ.-Σεπτ. 1992,
σ. 7419-26.
Εικόνα: Χορός, η γλώσσα του σώματος, ή η γλώσσα του κόμματος;
 *
11 Από παρεφθαρμένες
ελληνικές λέξεις σχηματίστηκε τό
Τουρκικό λεξικό, τ. 130,
Οκτ.92, σ.7523-27.

Εικόνα: To 13o άστρο στο νεοβαρβαρικό κουρέλι, που κανένας δεν το θέλει;
 Epimetron
Ο Δαυλός εμφανίστηκε το 1982 και πέθανε ως έντυπο το 2008,
έχοντας ‘ζωή’ περί τα 27 χρόνια, με σαφείς παγανιστικές και
προφανώς αντιχριστιανικές και αντιεκκλησιαστικές κατευθύνσεις.
Ωστόσο κάποιες φορές, σ’ όλη αυτή την περίοδο, η μάλλον
χυδαία και σαφώς άδικη αντιχριστιανική του φιλοσοφία, προς
δόξαν του ξεφτιλισμένου και ψόφχιου παλιοπαγανισμού και ΝΕΟ -
παγανισμού, είχε πιο ήπιο και πιο μετριασμένο χαρακτήρα.
Επειδή ο παγανισμός από κάπου έπρεπε να πιαστή, μαζί με το
δηλητήριό του ο Δαυλός, έδινε χώρο, άς πούμε στην ΟΥΔΕΤΕΡΗ
έρευνα, κυρίως σε θέματα γύρω από την ελληνική γλώσσα.
Φαίνεται τον πέτυχα σε μια τέτοια ‘καμπή’, όταν την Άνοιξη
του 1988 τους έστειλα ένα ενδιαφέρον άρθρο μου ‘Ο JHFH των
Εβραίων είναι ό ΖΕΥΣ των Ελλήνων’, που δημοσιεύθηκε στο
διπλό τεύχος 80-81, Αυγούστου –Σεπτεμβρίου 1988.
Ήταν ας πούμε και μια δοκιμή, διότι εκ πεποιθήσεως είμαι
ενάντιος σε κάθε αποκλεισμό του πνεύματος. Οι πνευματικές
μάχες είναι αντιπαράθεση ιδεών και απόψεων. Οι πατέρες
της Εκκλησίας π.χ. δεν δίστασαν και μάλλον το επεδίωξαν να
κάνουν συζητήσεις με κάθε είδους αντίχριστο, εβραίο ή εθνικό
[έλληνα, ειδωλολάτρη]. Τότε η λ. έλληνας, είχε σαφώς θρησκευτικό
περιεχόμενο κι έτσι παρέμεινε, ακόμη και την πρώτη εκατονταετία
της δημιουργίας του ξεφτιλισμένου ελλαδικού προτεκτοράτου που
το φκιάξαν εγγλέζοι και μασσώνοι για να φάη τον ελληνισμό / την
Ρωμηοσύνη και μάλλον έχει πετυχεσιές καλές ως τώρα, αυτά θα τ’
αναπτύξω άλλη φορά. Ξαναγυρνώ στο θέμα.
Άπαξ και οι νεοπαγανιστές, που απλώς θα μπορούσε κάποιος
να τους δή με συμπάθεια ως ανόητους, δέχονταν να δημοσιεύουν
άρθρα μου, που δεν είχαν σχεδόν καμμιά ιδεολογική αιχμή είτε
φιλοπαγανιστική είτε αντιπαγανιστική και περιορίζονταν στο θέμα
‘γλώσσα’, τους ‘βομβάρδισα’ με σωρεία χειρογράφων κι αργότερα
δισκετών, σε υπολογιστή, με κείμενά μου επί παντός του επιστητού,
που εάν αυτοί έκριναν κάποιες ‘αιχμές’ σε ό,τι πρέσβευαν, άς πούμε
το έκοβαν.
Αυτό με ένοιαζε πάρα πολύ. Τι ακριβώς τους ενοχλούσε.
Έχοντας τα πρωτότυπα, έκανα συγκρίσεις, έβγαζα συμπεράσματα.
Ανίχνευα το εάν πρόκειται απλώς περί βλακείας τους ή
σκοπιμότητος. Κι ακόμα παραπέρα, ποιος ήταν ο ιθύνων και τι
επεδίωκε. Γι’ αυτό και σπάνια αντιδρούσα στις περικοπές ή στην
επιλογή επί των δημοσιευμάτων. Ίσως επειδή ήμουν σίγουρος ότι
τα γραπτά μου ασφαλώς τους έβαζαν σε ‘πειρασμό’ καθότι
ανεγνώριζαν την κολακευτική για μένα και κάθε επιστήμονα και
ερευνητή ‘πρωτοτυπία’.
Λοιπόν, να μην τα πολυκοσκινίζουμε, συνεργαστήκαμε ως το
1992 νομίζω, τον Οκτώβρη που δημοσιεύτηκε το τελευταίο άρθρο
μου, ‘Από παρεφθαρμένες ελληνικές λέξεις σχηματίστηκε τό
Τουρκικό λεξικό’, τ. 130, Οκτ. 92, σ.7523-27. Μετά, δεν
παρακολούθησα τι έγινε και τι ειπώνονταν. Ούτε κάν διάβαζα τις
νεοπαγανιστικές σαχλαμάρες που κατέκλυζαν τα δημοσιεύματα και
σου έφερναν εμετό.
Φαίνεται πως το περιοδικό είχε πέσει στα χέρια
φανατικών παγανιστών πλέον και δεν είχε καμμιά σχέση με το
παρελθόν που ζούσε ο μακαρίτης ο Τσατσόμοιρος και καναδυό
άλλοι σοβαροί άνθρωποι και τους ‘συγκρατούσαν’. Αν και
μασσώνοι, προφανώς, το λέω προς τιμήν τους, είχαν την
παιδεία ή την καλοσύνη, την βούληση [;], να κάνουν ότι κι
εγώ: να μην εμπλέξουν την περί γλώσσης κτλ έρευνά
τους με τις παγανιστικές μαλακίες.
Γι’ αυτό και υπήρχε κάποιου είδους ‘ανοχή’ στην περίοδο
που έτυχε εγώ να συνεργαστώ μαζί τους, 1988, 1989, 1990,
1991 και 1992, ανελιπώς. Αυτά τα 4-5 χρόνια, αρκετές φορές
το κύριο άρθρο ήταν το δικό μου. Ήθελα έναν ευρύ χώρο να
εκθέσω τα ιδιότροπα γραπτά μου, μου τον έδιναν, αρκετά
ικανοποιητικά, μέσες άκρες αυτό που είχα σκοπό μου να πώ,
το έλεγα. Ούτε τους πλήρωνα, ούτε με πλήρωναν.
Απλώς, ‘τιμής ένεκεν’ με έστελναν ταχυδρομικώς για κάποια
χρόνια το περιοδικό τους χωρίς να πληρώνω συνδρομή.
Ουδέποτε πήρα έστω και μια δεκάρα ή κάτι άλλο, αν
εξαιρέσουμε μια ντραμιτζάνα με χειροποίητο [μεθυμναίο;]
κρασί που μας χάρισε με επιμονή ο διευθυντής του
περιοδικού κ. Δ. Λάμπρου, τον Φθινόπωρο του 1992, όταν
μας κάλεσε σε ένα πάρτυ σπίτι του, που έγινε με την
ευκαιρία του θανάτου του Ηλία Τσατσόμοιρου κ’ ήταν εκεί
όλα τα καλά παιδιά αλλά κι όλα τα κακά. Ήτοι:
Κάποιοι χριστιανοί ή απλώς ανεκτικοί τρόπον τινά
έναντι του χριστιανισμού και κάποιοι βαμμένοι ως το
κόκκαλο, έχοντας ένα μίσος που το του Νέρωνος και άλλων
κακούργων, ωχριούσε μπροστά τους. Αυτά τ’ απολιφάδια,
που σύν τοις άλλοις ήσαν και αγενείς, [ο κ. Λάμπρου,
ομολογουμένως ήτο ευγενικός, με τον τρόπο του], λέω για
τους άλλους, μασσώνοι και φασίστες ποικίλων προελεύσεων,
κανονικοί, του ‘σκωτικού’, άλλοι της εθνικής [σίκ] μεγάλης
[ρεσίκ] στοάς, λέγε αγγλόδουλοι ως το μεδούλι τους [ρε-άϊ-
σίκ-τιρ]… και λοιποί φασιστοειδείς, πνέοντες μένεα εναντίον
μου και αδικαιολογήτως, διότι σε τίποτε δεν τους
πείραξα, απλώς ότι υπήρχα, ήμουν… χριστιανός και το
κόκκινο πανί για τους κρεττίνους, παππάς!
Το ένα απ’ τα χαμίνια που έσερνε ο αρχιμασσώνος
Γεωργανάς [στοά Κορονάτα λέει], -τρία ήταν-, δεν με
γνώριζε, συναντηθήκαμε, -με την γυναίκα μου ήμουν-, αυτοί
οι 4 δηλαδή κι εμείς στο ασανσέρ του Λάμπρου που έβγαινε
στο διαμέρισμά του [!] στον 6ο όροφο. Δεν είχα ξαναδεί
τέτοιο πράγμα σε πολυκατοικία κι εντυπωσιάστηκα πολύ.
Στο ανέβασμα, οι τύποι συζητούσαν και φυσικά δεν με
γνώριζαν εξ επόψεως φάτσας, φόραγα και πολιτικά, που να
φανταστούν οι αντίχριστοι ότι ήμουν ο… παππάς. Λοιπόν,
χωρίς να με ξέρουν, μίλαγαν για μένα κι έλεγε ο Ε. Μπ., το
πρωτοπαλλήκαρο, ναζιστής τότε, υποψήφιος για το
μασσωναργιό, θα εξηγήσω κάποια φορά, έλεγε λοιπόν στον
τεθνεώτα ήδη Γεωργανά, ‘αυτόν τον… -αναφέρονταν σ’
εμένα!- δεν καταλαβαίνω γιατί τον κάλεσε ο
Λάμπρου!...’.
Εγώ ο ίδιος δεν τους άκουσα, μίλαγαν χαμηλόφωνα, είχα
κι ωτοσκλήρηνση εκείνη την εποχή, τέλος πάντων, τους
άκουσε η γυναίκα μου, αλλά δεν μου το είπε διότι ήξερε
καλά τον χαρακτήρα μου και θα γινόταν της πουτάνας. Με
το είπε την επομένη, στο ξενοδοχείο. Πήγαμε τότε στον
Λάμπρου, ήταν με την γυναίκα του, σχολιάζαμε την χθεσινή
βραδυά, κι εκεί, τον έθιξα στο φιλότιμό του. –Εσύ, που
τιμάς τον… ξένιο ‘Δία’, του είπα, πως ανέχεσαι μέσα
στο ίδιο σου το σπίτι να βρίζουν οι αλήτες αυτοί
κάποιον φιλοξενούμενο δικό σου!;
Αυτά τα τσογλάνια κάνουν κουμμάντο στο ποιους
θα καλέσης σπίτι σου; Περί εμού είπαν αυτό. Σε τι
τους πείραξα;… Η ευγενεστάτη σύζυγός του,
συγκατένευσεν κι ο ίδιος ήταν βαθύτατα ενοχλημένος.
Αποχαιρετώντας μας, επέμενε, σώνει και καλά να μας
δώση το περίφημο κρασί του που ήταν σε βαρέλια στο
υπόγειο. Αρνήθηκα ευγενικά, τέλος πάντων επέμενε, μας
είπε θα μας πάη ο ίδιος στο τραίνο –ήθελε να μας βγάλη
αεροπορικά εισιτήρια για Θεσσαλονίκη, αλλά εγώ δεν
δέχθηκα, το θεωρώ ξεφτίλα να πάς κάπου εσύ και να σου
βάζουν τα εισιτήρια οι άλλοι!, διάλεξα τραίνο λοιπόν καθότι
πολύ φθηνότερο του αεροπλάνου.
Έλα ντέ που για το βρωμόκρασο ΧΑΣΑΜΕ το τραίνο!
Παραδόξως εκείνο ειδικά το τραίνο, ιντερσίτυ, έφυγε στο
τσάφ, μόλις πήγαμε να μπούμε, έκλεισαν οι πόρτες και με
ιλιγκιώδη ταχύτητα έφυγα. Ήρθαμε με ταξί στην
Θεσσαλονίκη! Άρα, μας κόστισε χειρότερα από το…
αεροπλάνο! Και κουβαλάγαμε αμανάτι το κρασί του τύπου.
Ντράγκα ντρούγκα, μέσ’ το ταξί, στριμωγμένοι μ’ άλλους
δυό μισέλληνες φιλοσκοπχιανούς…, το κρασί σε λίγες μέρες
έγινε ΞΥΔΙ.
Όταν έδωσα στον μπαμπά να δοκιμάση το μοναδικό
κρασί που κι εγώ παίνευα, …είχε γίνει ξύδι κι ο Μπαμπάς
απεφάνθη: -Τι με λές παραμύθχια… αυτό το κρασί σου
ξύδι ήταν, ξύδι έγινε… Τι είναι το εντυπωσιακό; Σ’ ένα
ναυάγιο, κάποιοι δύτες εκείνη την ημέρα είχαν βρεί κάποιον
αμφορέα που είχε μέσα του κρασί 3 χιλιάδων χρόνων! Και το
ήπχιαν, λέγοντας στους δημοσιογράφους ότι ήταν το
ωραιότερο που ήπχιαν ποτέ στην ζωή τους.
Δυστυχώς, οι ανόητοι, το ήπχιαν όλο κι έτσι χάσαμε
ανεπιστρεπτί τα μυστικά του αρχαίου Οίνου που αυτούς
μεν θα τους έκαναν πάμπλουτους κι εμάς τους υπόλοιπους
θα μας γλύτωναν από τα παλιοξύδγια που παριστάνουν το
κρασί. Έτσι λοιπόν, κατά τον μπαμπά, το όντως καλό κρασί,
δεν θα έπρεπε ποτέ να χαλάη. Έχει κάτι το συμβολικό αυτή
του η φράση και την θυμάμαι καθημερινά από τότε στην
ζωή μου, βάζοντας στην θέση του άθλιου τούτου κρασχιού
τους ξυνούς, χαλασμένους ανθρώπους.
Τι τα λέω όλα αυτά; Εκατοντάδες σελίδες θα μπορούσα
να γράψω και θα το κάνω απ’ όσα συνέβησαν εκείνη την
περίοδο. Ωστόσο, κάτι άλλο πιο σοβαρό είνε που με νοιάζει.
Κυττάξτε. Ο Δαυλός πάπαλα το 1998. Το τελευταίο του
τεύχος, ήταν το τεύχος 319, Δεκέμβριος 2008, που έγινε η
αναστολή της λειτουργίας του Δαυλού, μετά από 27 έτη.
Όλα, αυτά τα χρόνια, ισχυρίζομαι, από το 1992 που με
εξωβέλησαν, ως το 2008, πάει να πή, επί μια
ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑ, σχεδόν, λεηλατούσαν κείμενα και
ιδέες μου. Για κυττάξτε π.χ. τυχαία ένα τεύχος, άς πούμε
Ιουλίου Αυγούστου του 2007, [το βάζω φωτογραφία], έχει
αφιέρωμα λέει στην ελληνική γλώσσα… Εβραϊκά είναι
ελληνικά, λέει, αραβικά ξανά μανά ελληνικά,
σκανδιναυικά κι εγγλέζικα ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ της
ελληνικής!
Έχετε δεί τις μελέτες που ήδη δημοσίεψα, μελέτες του
1988 έως 1992. Σας ‘θυμίζουν’ κάτι οι μη-δικές μου ‘μελέτες’
μετά από 20ετία, το 2007; Ούτε είδα τι λένε, ούτε με νοιάζει,
καρφί δεν μου καίγεται αν με ‘λεηλάτησαν’ ή ο,τιδήποτε
άλλο. Απλώς το εκθέτω και μάλλον χαίρομαι που οι ιδέες μου
εκείνες επιζούν με τον τρόπο τους. Ωστόσο, δεν θέλω να
εμφανίζονται οι άθλιοι παγανιστές ότι ήσαν οι γεννήτορες
αυτών των ανακαλύψεων. Γι’ αυτό και το σημείωμα τούτο κι
ο νοήμων ευκολώτατα δύναται να καταλάβη.
Οι παγανιστές με έκαναν ‘πέρα’ για να εμφανίσουν
το τίποτά τους ότι λέει κάτι. Επειδή ακριβώς δεν έχουν
τίποτε το ουσιαστικό να πούν, μόνο μίσος και πορδές.
Καμαρώστε λοιπόν στην συνέχεια τις μεγάλες τους
εξυπνάδες που απλώς τις είπε άλλος πριν εικοσαετία.
Επαναλαμβάνω, ούτε είδα, ούτε με νοιάζει το περιεχόμενο
του Δαυλού από το 1992 κι εξής. Και τότε ακόμα το μόνο
που διάβαζα σ’αυτή την παγανιστική σαχλαμάρα
ήταν τα δικά μου άρθρα για να δώ κατά πόσο τα
κουτσούρεψαν. Μόλις βρώ χρόνο και δεν έχω τι άλλο να
κάνω, θα ψάξω στα φληναφήματα τευχών επί 20 έτη και θ’
ανακαλύψω εύκολα τι και πως λεηλάτησαν κάποιοι
έξυπνοι δικά μου κείμενα και ιδέες, δημοσιευθέντα και
ιδίως από τα μη δημοσιευθέντα.
Δεν με πειράζει καθόλου. Οι γνώσεις είναι κοινό
κτήμα όλης της σκεπτόμενης ανθρωπότητας κι εγώ
πλείστας όσας χάριτας οφείλω στην δημιουργική σκέψη
πολλών, σοφών, αγίων, ηρώων, ακόμα και γύφτων και
εβραίων και κινέζων κι ό,τι άλλο είχε να πή κάτι σ’ αυτή την
γή στο κύλισμα των αιώνων.
Οι φίλοι όμως, θα πρέπει να ξέρετε, ότι αυτό λέγεται
κακοποίηση ίσως –και προφανώς έγινε το ίδιο με τις
γλώσσες που εμφανίζονται τελικά ως κάτι το ‘ξεχωριστό’ ενώ
είναι κακοποιήσεις απλώς της μίας και μοναδικής ελληνικής
γλώσσας.
Μπάς και κάνω κανα-λάθος; Τζάμπα τάχα τους
υποπτεύομαι και πρόκειται καθαρά περί συμπτώσεως;
Κάντε σείς την δοκιμή. Στην συνέχεια έχω υπογραμμίσει
με κίτρινο κάποια άρθρα κάποιων, δέστε και τα δικά μου
προ 20ετίας άρθρα εδώ. Τα πράγματα είναι απλά. Ωστόσο,
εγώ ο ίδιος δεν πρόκειται να διερευνήσω άλλο αυτό το θέμα.
Η ξεχιλίζουσα παγανιστική βρώμα μου την δίνει και
για δαύτο έβαλα όσο μπόρεσα όλα τα δικά μου στο δαυλό σε
τούτο το τεύχος, άϊντε να ήνε κι ένα ακόμα με ρετάλια, ώστε
να ξεμπερδεύω μ’ αυτά που μου ζητάνε συνεχώς φίλοι να τά
’χουν κάπως συγκεντρωμένα.
Παιδιά, όπως και να το κάνουμε είνε σκέψεις
μπαγιάτικες, κακοδημοσιευμένες, προ 20 ετών και
παραπάνω. Καιρός να πάμε γι’ άλλα, δεν νομίζετε;
+Απόστολος.
 Ελληνική Γλώσσα: Ο μέγας άγνωστος
ΛΑΜΠΡΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣΣελ. 2 Νεοσωτήρες διατάσσουν οπαδούς
τους τι δεν θα διαβάζουν!
ΚΛΕΙΤΩΡ Σελ. 6 Η ταφή του σώματος του Ιησού
ΤΣΙΝΑΣ, ΠΑΝΟΣ Σελ. 6 Οι εξωρισμένες λέξεις: «Ελλάς»,
«Έλλην»
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ Σελ. 7 Αρχαία Ελληνική Γλώσσα: Το
μυστικό της πολιτισμικής έκρηξης
ΚΟΥΓΙΑΣ, ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ Σελ. 8 Στην Φύση και στην Ελληνική Γλώσσα
κρύβονται όλες οι αλήθειες
ΣΤΑΘΑΚΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ Σελ. 9 Τα Εβραϊκά (και Αραβικά) είναι
Ελληνικά ? Το απαγορευμένο βιβλίο του Ι. Γιαχούντα
ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ, ΘΩΜΑΣ Σελ. 10 Η εξάπλωση της Ελληνικής στη
Σκανδιναυΐα
ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ Σελ. 18 Από την Ομηρική γλώσσα προήλθαν οι
Σκανδιναυϊκές
ΣΙΔΕΡΙΔΗΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ Σελ. 19 Πρωτοελληνικές όλες οι ρίζες της
Αγγλικής ? Λεξικό «πρωτόθετων» λέξεων
ΚΑΡΜΙΡΑΝΤΖΟΣ, ΚΩΣΤΗΣ Σελ. 29 Γλώσσα και θεοκρατική αλογία
ΓΛΑΡΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ Σελ. 37 Αγγλοσαξωνικό ενδιαφέρον για τη
«Νοηματική Γλώσσα»
Ω. Σελ. 38 «Ποιος βρήκε τη γραφή, παιδιά;»
ΛΑΖΑΡΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ Σελ. 40 Ποιοι διέσωσαν την Ελληνική στους
νεώτερους ευρωπαίους
ΡΕΤΟΥΛΑ, ΑΓΓΕΛΙΚΗ Σελ. 41 Η αιτιώδης (μη συμβατική) σχέση λέξης
και πράγματος της Ελληνικής Γλώσσας
ΤΣΑΤΣΟΜΟΙΡΟΣ, ΗΛΙΑΣ Σελ. 49 Έρευνες του «Δαυλού» για την
Ελληνική Γλώσσα
ΔΑΥΛΟΣ Σελ. 56 Προϊστορικά σχέδια σπείρας της Νάξου στη Σιβηρία
ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΤΕΡΕΖΑ Σελ. 58 Η περιπέτεια των αγώνων
εξελληνισμού της Ρωμιοσύνης
ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ Σελ. 61 ΑΙΣΙΜΑ ΚΑΙ ΑΔΗΡΙΤΑ
NULL Σελ. 77 Ουράνια δεδομένα του 4.000 π.Χ. στον Όμηρο
ΛΑΔΑ, ΤΑΞΙΑΡΧΟΥΛΑ Σελ. 79 ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ
ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ
NULL Σελ. 87 Η φυσική έννοια πόλεμος και η θεοκρατική της
αλλοίωση
ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Σελ. 89 Πως ανέχονται το υβρεολόγιο
κατά Ελλήνων; Ο Αγάθων σχολιάζει το πρόσφατο βιβλίο μας
ΛΑΖΑΡΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ Σελ. 100 Κλασικός η Κλασσικός;
ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ, ΘΩΜΑΣ Σελ. 102 Η ΚΙΝΗΣΙΣ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ NULL
*
Τέλος προς το παρόν
Και τω Θεώ, Δόξα.
*