Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν είναι ποίημα που έγραψε ο Διονύσιος

Σολωμός το 1823, τμήμα του οποίου αποτελεί τον εθνικό ύμνο της
Ελλάδας (από το 1865) και της Κύπρου από το 1966. Αποτελείται από
158 στροφές ή 632 στίχους.

Τις δύο πρώτες στροφές του Ύμνου μελοποίησε ο Νικόλαος Μάντζαρος.

Στο ποίημα παρουσιάζεται η Ελευθερία με τη μορφή μια γυναίκας που
κρατάει ένα κοφτερό σπαθί και χτυπώντας τους εχθρούς της, τους
Τούρκους καταπιεστές, απελευθερώνει με βιασύνη τα εδάφη, τη γη της
Ελλάδας.
Ο ποιητής απευθύνεται στην Ελευθερία, της μιλάει, την χαιρετάει και
την παρακολουθεί σε κάθε βήμα της. Τη βλέπει που βγαίνει μέσα από
ένα τάφο, σκοτεινό, που συμβολίζει το σκοτάδι της σκλαβιάς, τα 400
χρόνια της Τουρκοκρατίας. Εκεί μέσα σε αυτό το σκοτεινό τάφο
βρίσκονται τα κόκκαλα των Ελλήνων που έχουν πεθαίνει από τις
σφαγές, τις δολοφονίες και τις αδικίες των Τούρκων, αλλά και τα
κόκκαλα των αγωνιστών, όλων αυτών που εξεγέρθηκαν, που
επαναστάτησαν και πέθαναν για την ελευθερία. Η Ελευθερία βγαίνει
μέσα από τα κόκκαλα των Ελλήνων και είναι πάλι ανδρειωμένη,
ανδρεία, γενναία, γεμάτη δύναμη και θάρρος.

Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι

τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψι,
ποὺ μὲ βιά μετράει τὴν γῆ.

Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη

τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!