Professional Documents
Culture Documents
لبریخته ها یدلله رویایی PDF
لبریخته ها یدلله رویایی PDF
لبریخته ها یدلله رویایی PDF
»روﻳﺎ«
* از ﻧﺎﻣﻪي ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻈﻔﺮ روﻳﺎﻳﻲ
ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ
ﺳﺎلﻫﺎي 48ﺑﻪ ﺑﻌﺪ
آﻳﻴﻨﻪي ﺻﺪاﺳﺖ و ﭘﮋواك ﺻﺪاي آﻳﻴﻨﻪ .و ﭘﺎﺳﺦ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲرﺳﺪ زﻳﺒﺎﺳﺖ .ﭘﺲ درﺑﺎرهي ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ
ﺧﻄﺎﺑﻢ ﻛﻦ ﺗﺎ زﻳﺒﺎ ﺷﻮم .و ﭘﺎﺳﺦﻫﺎﻳﻢ زﻳﺒﺎ ﺷﻮﻧﺪ ،و ﻗﻠﺐ ﺳﻨﮓ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺷـﻮد ،و
ﻗﻠﺐ ﺳﻨﮓ ...راﺳﺘﻲ را: ﻧﻘﻞ از ﻣﺠﻠﻪي ﺗﻤﺎﺷﺎ ،ﺳﺎل :1351
-وزن ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﻛﻲ ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ؟
-وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﺮﺷﻲ از ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺷﺎﻋﺮ
ﭘﺲ اﻳﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﺷﻤﺎ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ .و اﻻ ﺳﻬﻢ ﻣﻦ از ﻓﺮزاﻧﮕﻲ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ
اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺎي ﺟﻨﻮن را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ .ﺟﺎﻳﻲ روي زﻣﻴﻦ و در ﻛﺎﻳﻨﺎت ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲداد ،ﻣﻲﮔﻔﺖ:
ﻓﺮارم ﻣﻲدﻫﺪ و ﻧﻪ ﻓﺮار ﻣﻲﻛﻨﻢ .ﻫﺮاس روزاﻧﻪ ﻫﺎرم ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ،ﻣـﻲﺗـﻮاﻧﻢ آنﺟـﺎ » اﻳﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪهﻫﺎي ﺧـﻮدش را دارد و ﺑﻴـﺸﺘﺮ از آﻧﻬﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣﺮاﻗﺒـﺖ
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ و ﻧﺘﺮﺳﻢ .آﻧﺠﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ ،و ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ،ﺧـﻮدم را ﻣﻲﻛﻨﺪ .ﻳﻌﻨﻲ دوﺳﺖ دارد ﻓﻘﻂ ﺑﺎ دوﺳﺘﺪاراﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺒﺎﻟﺪ«.
ﺑﻴﺮون ﺷﻌﺮ ﭘﺮت ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ .ﭘﺮت ﻧﻤﻲﺷﻮم .ﺗﻨﻬﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗـﻮ ﻣﻴـﻞﻫـﺎﻳﻲ ﻣﺘـﻮﻗﻔﻢ و وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺪﺧﻠﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻧﻨﺪهﻫﺎﻳﺶ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ،ﮔﻔﺖ:
ﻣﻲﻛﻨﺪ :ﻣﻴﻞ ﺗﻤﺎﺷﺎي اﻳﻤﺎن و ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻃﻠﺐ ،ﻣﻴـﻞ ﭼـﺮاي ﭼـﺸﻢ ﻣﻴـﺎن ﻣﺮاﺗـﻊ » ...ﺗﻮ ﻣﺮﺗﻌﻲ ﺑﺮاي ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﻦ ﻣﻲآوري و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻣﻲرﺳﻢ ،و در ﮔـﺬار
آنﺳﻮ ،وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﺳﺎدهام ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻤﻖ ﻣﻲدﻫﺪ ،و ﺷﻌﺮ ﻣﻦ )ﻣﺎ( ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺗـﺎ ﺗﻮ از ﻣﻦ ،آن ﻣﺒﺎدﻟﻪي روﻳﺎ ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﻴﺮد ،ﺑﺎ ﻋﺒﻮري ﻛﻪ ﺑـﺎ ﻫـﻢ از ﺑﻌـﺪﻫﺎي
ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را در اﺧﻼقِ ﺗﺎزهاي ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻨﺪ«. ﺳﻪﮔﺎﻧﻪي ﺣﺮف ﻣﻲﻛﻨـﻴﻢ ،و در ﻫﻤـﻴﻦ ﻣﺒﺎدﻟـﻪ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺷـﻌﺮ ﺗﻜـﻮﻳﻨﺶ را
ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ ،در ﻣﺒﺎدﻟﻪي ﺣﺠﻢﻫﺎي ﺧﻴﺎل ﻛﻪ از ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲدﻫـﺪ .ﺑـﻲ
ﺗﻮ ﻣﻦ در ﺳﻄﺢ ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ و ﺑﻲ ﻣﻦ ،ﺗﻮ از ذﺧﺎﻳﺮ ﭘﻨﻬﺎﻧﺖ ﺑﻲﺗﻮش و ﺗﻮان ﻣﻲآﻳﻲ.
ﻧﻘﻞ از ﻣﺠﻠﻪي »دﻧﻴﺎي ﺳﺨﻦ« ﺳﺎل :1368 ﻣﻦ اﮔﺮ از ﺳﻄﺢ ﻋﺒﻮر ﻧﻜﻨﻢ ﻋﻤﻖ ﺗﻮ را ﻛﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﺳﻬﻢ ﺗـﻮ از ﺷـﻌﺮ
اﻳﻦﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮاﺗﻊ ﻧﮕﺎه ﻣﺮا ﺑﺸﻨﺎﺳﻲ ،وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﻘﻮط ﺗﻮ ﺗﺎ ﺻﻌﻮد ،از ﭼﺮاﮔﺎه ﻣﻦ
»اﻳﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ از ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي ﺑﺎ ﻧﺎم »ﻟﺐرﻳﺨﺘﻪﻫﺎي ﺑﻲوﻗﺖ« ﻛﻪ در آﺳﺘﺎﻧﻪي ﭼﺎپ ﻣﻲ ﮔﺬرد و دﻟﺖ ﻫﺮّي ﻣﻲ رﻳﺰد .ﻫﻤﺎن ﺟﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ ،ﺻﺪاي ﺗـﻮ از
و ﻧﺸﺮ اﺳﺖ ،اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻣﻦ ﭘﮋواك ﻣﻲﺷﻮد .ﻛﻮه ﭘﮋواك ﻛﺴﻲ را ﺑﺎزﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ .ﻛﻮه
٢ ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ
روﻳﺎﻳﻲ اﻳﻦ اﺷﻌﺎر را وﻗﺘﻲ ﺳﺮوده ﻛﻪ ﻏﺮق در ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ .ﺳـﺎل
ﺳﺮودن اﻳﻦ اﺷﻌﺎر – دﻫﻪ 1350و اوج ﻛﻤﻲ و ﻛﻴﻔﻲ آﻧﻬـﺎ ﺳـﺎﻟﻬﺎي 1353ﺗـﺎ
-1357از ﻧﻈﺮ ﺑﺮرﺳﻲ ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﺤﻮﻻت ﻓﻜﺮيي ﺷﻌﺮ ﻣﻌﺎﺻﺮ اﻳﺮان داراي اﻫﻤﻴﺘﻲ
درﺧﻮر ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ.
ﻋﺮﻓﺎن ،اﺑﻬﺎم و اﻳﻬﺎم ﻣﺸﺤﻮن در آن – زﻣﻴﻨﻪ و ﺑﻄﻦ ﺗﺎﺛﻴﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ روي روﻳﺎﻳﻲ
و اﻳﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ – ﺧﻮد ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ اﺑﻬﺎم در ﺷﻌﺮ او ﺷﺪه اﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺑـﻪ دﻟﻴـﻞ
ﻇﺮاﻓﺖﻫﺎ و ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲﻫﺎي اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ،اﺷﻌﺎر ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺒﺮﻫﺎي اﺑﻬﺎﻣﻲ ﺧﺎص – آن ﻫﻢ
ﺧﺎص زﺑﺎن روﻳﺎﻳﻲ – ﻋﺒﻮر ﻛﺮده اﺳﺖ .ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ ﺗﺎﻣﻼت ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ اي ﺳﺖ ﻛـﻪ
از ذﻫﻨﻴﺖﻫﺎي اﺳﺘﺤﻜﺎم ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺳﺮرﻳﺰ ﺷﺪهاﻧﺪ .ﺗﻔـﺴﻴﺮ و ﻧﻘـﺪ »ﻟـﺐرﻳﺨﺘـﻪﻫـﺎي
ﺑﻲوﻗﺖ« ﺧﻮد ﻧﻴﺎز ﺑﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺿﺮوري دارد.
ﻣﻈﻔﺮ روﻳﺎﻳﻲ«
٣ ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ
2 1
4 3
6 5
8 7
10 9
12 11
14 13
16 15
18 17
20 19
22 21
24 23
26 25
28 27
30 29
32 31
ﭘﻴﻐﺎمِ ﻣﺎه روي ﺑﺮگ ،ﺑﺮگﺑﺮگ ﻣﻲﺷﻮد ﺳﺘﺎره ﺳﺒﺰ ﻣﻲﺷﻮد از اﻫﺘﺰاز
و ﺟﺎي ﭘﺎي ﺗﻮ زﺧﻤﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﭼﻬﺮهي ﻣﺎه و اﻫﺘﺰاز ﻧﻤﻲآراﻣﺪ
34 33
36 35
38 37
40 39
42 41
ﺑﺎ ﺑﺎد
ﻣﻦ از درﺧﺖ
ﺑﺎﻻ ﻣﻲاﻓﺘﻢ.
٢٤ ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ
44 43
46 45
48 47
50 49
52 51
54 53
56 55
58 57
60 59
62 61
64 63
66 65
68 67
70 69
72 71
74 73
76 75
78 77
وﻗﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦِ ﺗﻮ ﻋﺒﻮرِ وﻗﺖ از ﭼﻬﺎر ﭼﻬﺮه ﭼﻬﺎر ﺷﻜﺎف ﺑﺎزﻳﮕﺮ
ﻣﻲﺷﻮم ﺑﺎزت ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ
و وﻗﺖ ﻣﻲﺷﻮم ﻧﺴﻴﻤﻲ ﺑﻔﺮﺳﺖ
ﺗﺎ ﺑﮕﺬراﻧﻲام ﺟﺎﻳﻲﻛﻪ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻲ. ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻜﺎفﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎزت ﻛﻨﺪ
ﺗﺎ روي رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﻫﻮاﻳﻲ
آوازت ﻛﻨﺪ.
٤٢ ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ
80 79
82 81
84 83
86 85
88 87
90 89
92 91
94 93
96 95
98 97
100 99
102 101
104 103
106 105
108 107
110 109
114 113
116 115
118 117
120 119
122 121
124 123
126 125
128 127
130 129
132 131
134 133
136 135
138 137
140 139
142 141
144 143
146 145
148 147
150 149
152 151
154 153
156 155
158 157
160 159
162 161
164 163
166 165
168 167
170 169
172 171
174 173
وﻗﺘﻲ ﻛﻨﺎرِ ﻗﻠﺐِ ﺗﻮ اﻳﺴﺘﺎدم ﭼﻪ ﺷﺎﺧﺴﺎر ﺳﺒﺰي روي زﺑﺎن ﺗﻮﺳﺖ
ﺧﻄﺎبﻫﺎﻳﻲ از او ﺑﺎ ﺗﻮ آﺷﻨﺎﻳﻢ ﻛﺮد وﻗﺘﻲ ﻧﺴﻴﻢ ﺳﺮد دﻫﺎﻧﻬﺎي ﺳﺮخ
ﻛﻨﺎرِ ﻗﻠﺐِ ﺗﻮ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺧﻄﺎب ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﺴﺎرِ ﺳﺒﺰِ ﺗﻮ در ﺑﺎزيﺳﺖ
ﺑﻪ ﻛﻮﺑﻪﻫﺎي ﺑﻲﺷﻜﻞِ در
ﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﻛﺮدم و ﺑﺎزيي زﺑﺎنِ ﺗﻮ اﻓﺘﺎدهﻫﺎش را
ﭘﻴﻤﺎﻧﻪﻫﺎي ﻧﻮر ﺻﺪاﻳﻢ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﺎﺧﺴﺎرِ دﻳﮕﺮ ﻣﻲﺑﺎزد
اﻓﺘﺎدهﻫﺎي ﺑﺎزي اﻣﺎ ﺧﻮد
او از ﻫﺰار روزن ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﺴﺎرِ ﺳﺮد دﻳﮕﺮ
ﺧﻨﺪﻳﺪم ﺑﻪ ﺑﺎزيي ﻧﺴﻴﻢ ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰﻧﺪ
و از ﻫﺰار روزن در ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺨﺘﻢ و ﻣﻴﻮهﻫﺎي ﺳﺮخِ زﺑﺎنِ ﺗﻮ
در ﺑﺎزيﻫﺎي ﺑﺎد ﻛﻪ ﻣﻲاﻓﺘﻨﺪ
وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺎن ﻗﻠﺐِ ﺗﻮ اﻳﺴﺘﺎدم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮگ آﺧﺮ ﺑﺮ ﻧﻮك ﺷﺎﺧﺴﺎر
او در ﻫﺰار ﺷﻜﻞ ﺑﻪ در ﻛﻮﺑﻴﺪ واژهي آرامِ ﻣﺮگ
و ﺣﺴﺮت ﻧﺪﻳﺪنِ او واﻳﻢ ﻛﺮد. ﻫﻮلِ ﺑﺰرگ ﺑﺎزي
اﻓﺘﺎدن.
٩٠ ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ
176 175
178 177
180 179
182 181
ﻣﻮﺧﺮه
ﺷﺪنِ ﻣﺎدرم اﻳﻦ ﻛﺘﺎب »ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ« را از ﺑـﻪﻫـﻢ رﻳﺨـﺘﻦِ دو ﻛﺘـﺎب ﺑـﺎ ﻧـﺎمﻫـﺎي
»ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎي ﺑﻲوﻗﺖ« و »ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻋﺼﺐِ ﺑﻴﺪار« ﺗﺮﺗﻴﺐ دادﻳﻢ .و ﻳﺪاﷲ
روﻳﺎﻳﻲ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ آﻧﻬﺎ را در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺮﺗﻴﺒـﻲ ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ
ﻫﺰار ﺻﻔﺤﻪ ﺳﻴﻨﻪ داﺷﺖ ﺗﻘﺮﻳﺐ در دو دﻓﺘﺮ در ﻳﻚ ﺟﻠﺪ ،داده ﺑﻮد .از دﻓﺘﺮ »ﺑﻮﺳﻪ ﺑـﺮ ﻋـﺼﺐ
ﻫﺰار ﺻﻔﺤﻪ ﺳﻴﻨﻪ را ﺑﻴﺪار« ﺷﻌﺮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪش را ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ،آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣـﻲ ﻣﺎﻧـﺪ از
ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ داد ﻟﺤﺎظ ﺷﻜﻞ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭼﻴﺰي ﺟﺰ »ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ« ﻧﺒﻮد ،ﺑﺎ ﻫﻤﺨﻮاﻧﻲﻫﺎﻳﻲ
و ﺳﺎﻳﻪاي ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪش ﻛﻪ در زﻣﻴﻨﻪ و در زﺑﺎن دارﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎي 136و 137ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮن
در دﺳﺖ ﻧﺎم »ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻋﺼﺐ ﺑﻴﺪار« ﻋﺎرﻳﻪ از آﻧﻬﺎﺳﺖ.
ﻫﺰار آﻳﻴﻨﻪ داﺷﺖ »ﺣﺮﻛﺖﻫﺎي ذﻫﻨﻲ ي ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ،ﺧﻴﺎلﻫﺎي ﻣﺮا از ﻫﻤﺎن ﺟـﺎﻳﻲ
ﺑﺮﻣﻲ دارﻧﺪ ﻛﻪ اﺑﺘﺪا در »دﻟﺘﻨﮕﻲﻫﺎ« ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ،و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲﺑﺮﻧـﺪ
ﻫﺰار ﺻﻔﺤﻪ ﺳﻴﻨﻪ در ﻫﺰار آﻳﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﺟﺎهﻃﻠﺒﻲﻫﺎي ﻣﻦ از ﺷﻌﺮ ﺣﺠﻢ ،در ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜـﻞ »درﺟـﺴﺘﺠﻮي
ﺗﻨﻲ ﺗﻨﺎﻫﻲ ﺷﺪ آن ﻟﻐﺖ ﺗﻨﻬﺎ« ﺑﻪ زﻣـﻴﻦ ﻣـﻲ ﮔﺬارﻧـﺪ .در اﻳـﻦ ﻛﺘـﺎب اﻣـﺎ ﻣﻜﺎﻧﻴـﺴﻢ
ﺗﻨﺎنِ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻲ ﺷﺪ. ﺣﺠﻢﮔﺮاﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم – ﺑﺪون ﻗﺼﺪ و ﻏﺮض -ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ و ﻏﺮض ﺷـﻌﺮ
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه اﺳﺖ .ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻗﻄﻌﻪﻫﺎ دارﺑﺴﺖ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺷـﺪهاﻧـﺪ
)ﺑﺮ اﺛﺮ ﻳﻚ ﻋﺎدت و ﻳﺎ اﺗﻮﻣﺎﺗﻴﺴﻢ ذﻫﻨﻲ و دﻳﺪ ﺷﻜﻠﻲ«...
و ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻂ ﻣﺸﺘﺮك و اﺻﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را اﻧﺘﺨﺎب و ﮔـﺮوه ﻛـﺮدن
اﻳﻦ ﻗﻄﻌﺎت و ﺗﺮﺗﻴﺐ و ﺷﻤﺎرهﮔﺰاري آنﻫﺎ ﻣﻌﻴﺎر و راﻫﻨﻤﺎ ﺑﻮدهﺳﺖ.