Cayabyab

initiates the introduction with a zigzagging course of harmonized melodies,

Cayabyab

pinasimulan ang pagpapakilala sa isang zigzagging na kurso ng mga magkasabay na melodies, na

nahahati sa mas maliit na ritmo pa

segmented into smaller rhythm patterns that grope briskly to pause on measure 9

na hinati sa mas maliit na mga pattern ng ritmo na mabilis na humawak upang ma-pause sa sukat 9

The phrases of the excerpt emphasize the second beat of

triple meter, thus minimizing the first beat to achieve propulsion. Thus, measures 1 to 8 can be
construed as one

big upbeat. Like the syncopation, whose restless rhythm

needs to be compensated with stability (measure 9-11)

Ang mga parirala ng sipi ay binibigyang diin ang ikalawang beat ng

triple meter, kung kaya minimizing ang unang beat upang makamit ang propulsyon. Sa gayon, ang mga
panukalang 1 hanggang 8 ay maaaring ipakahulugan bilang isa

malaking pag-upbeat. Tulad ng pag-syncopation, na ang hindi mapakali na ritmo

kailangang mabayaran ng katatagan (sukatin ang 9-11)

the whole thing prepares for the entrance of the words. When one reaches the verse section, musical
cohesion is felt because the accented second beat of the introduction is still present. Across the
introduction and the verse, the structural down beats of the triple meter are maintained (though
downplayed), but when conjoined with the emphasized second beats (the antithesis), a pleasing,
alternating sound called a “hocket” is created. It is this flow of music that draws one to listen to the
music, not just hear it. The music continues to the other sections that are linked by the return of the
musical gestures in the introduction. As the music moves further, a break happens, indicated with a
change to slow tempo that heralds the grand, louder, homorhythmic section in major key and on the
words “Ang aking paga-asa...” Between the poles of “structure” (articulated by the down beat) and the
“rhetorical” dynamic second beat, one can imagine that, as in ritual, there is a play between fixity
(structure) and the larô-like varying elements in the music. The piece is clearly ternary in form. Cayabyab

respects this form, evidence of which is the emphasis of the melody over the doo-doo-doo
accompaniment. What makes the piece interesting is not his slavish treatment of the structure but the
play element that embraces it. The larô is in the constantly emphasized second beats, the quick
transitions of the contrapuntal figures, and in the changing textures. All these spell out the art of
rhetoric. Thus, his music projects more of a musical process than static form. Plainly speaking, it has a
dynamic quality.

ang buong bagay ay naghahanda para sa pagpasok ng

mga salita. Kapag naabot ng isa ang seksyon ng
taludtod, nadarama ang kohesyong musikal sapagkat
ang impit na pangalawang palo ng pagpapakilala ay
nandoon pa rin. Sa kabila ng pagpapakilala at taludtod,
ang mga istruktura na down beats ng triple meter ay
pinananatili (kahit na na-downplay), ngunit kapag
pinagsama sa binibigyang diin na pangalawang beats
(ang antithesis), isang nakalulugod, alternating tunog
na tinatawag na isang "hocket" ay nilikha. Ang daloy
ng musika na ito ang kumukuha ng isang makinig sa
musika, hindi lamang pakinggan ito. Ang musika ay
patuloy sa iba pang mga seksyon na naka-link sa
pamamagitan ng pagbabalik ng mga kilos na musikal
sa pagpapakilala. Habang lumalakas ang musika,
nangyayari ang isang pahinga, na ipinahiwatig na may
pagbabago sa mabagal na tempo na nagpapahayag ng
malaking, malakas, homorhythmic na seksyon sa
pangunahing susi at sa mga salitang "Ang aking paga-
asa ..." Sa pagitan ng mga poste ng "istraktura" (na
binibigkas ng down beat) at ang "retorika" na
dinamikong ikalawang talunin, maiisip ng isa na, tulad
ng ritwal, mayroong isang pag-play sa pagitan ng
pagiging maayos (istraktura) at ng mala-larong
magkakaibang elemento sa musika. Ang piraso ay
malinaw na ternary sa form. Cayabyab
nirerespeto ang form na ito, ang katibayan kung saan
ay ang diin ng himig sa doo-doo-doo na saliw. Ang
nakakainteres ng piraso ay hindi ang kanyang mabagal
na paggamot sa istraktura ngunit ang elemento ng pag-
play na yumakap dito. Ang larô ay patuloy na
binibigyang diin ang pangalawang beats, ang mabilis
na paglipat ng mga kontrapuntal na numero, at sa
pagbabago ng mga pagkakayari. Ang lahat ng ito ay
binabaybay ang sining ng retorika. Kaya, ang kanyang
mga proyekto sa musika ay higit pa sa isang proseso ng
musikal kaysa sa static form. Madaling pagsasalita,
mayroon itong isang likas na kalidad.