სავარჯიშო - კონტენტ-ანალიზის განხორციელება

1. წაიკითხეთ სასწავლო მასალებში კონტენტ-ანალიზის განმარტება

2. წაიკითხეთ ყურადღებით გასაანალიზებელი ტექსტი, კერძოდ, იტალიელი ჟურნალისტის
ორიანა ფალაჩის ინტერვიუ აიათოლა ხომეინისთან

კონტენტ-ანალიზის მიზანი:
აიათოლას პასუხების ტექსტიდან გამოყავით რევოლუციის მოწინააღმდეგენი (დასავლეთი,
მემარცხენეები, შაჰის რეჟიმი, და ა.შ.) და ამოკრიბეთ და პუნქტობრივად დაალაგეთ
თითოეული მტრის შესახებ აითოლას ბრალდებები, გაანალიზეთ სხვადასხვა მტერს რა
საერთო დახასიათება აქვს და რა განმასხვავებელი.

რევოლუციის მოწინააღმდეგის აღწერა აიათოლას მიერ

მოწინააღმდეგე
1. 1.1.
1.2.
1.3.
1.4
2. 1.1.
1.2.
1.3.
1.4
3. 1.1.
1.2.
1.3.
1.4
4.
5.
6.
და ა.შ.
ინტერვიუს თარგმანის წყარო: ხ. მაისაშვილი, პოლიტიკური დისკურსის კონტენტანალიზი,
www.academia.edu/33422183/პოლიტიკური_დისკურსის_კონტენტანალიზი.docx

ინტერვიუ გამოქვეყნდა გაზეთში Corriere della Sera 1979 წლის 26 სექტემბერს

ორიგინალი: http://www.oriana-fallaci.com/khomeini/intervista.html

ორიანა ფალაჩი: იმამ ხომეინი, მთელი ქვეყანა თქვენს ხელშია: ნებისმიერი თქვენი
გადაწყვეტილება - ბრძანებაა. დღეს უკვე ბევრი ამბობს, რომ ირანში არ არის თავისუფლება,
რომ რევოლუციას თავისუფლება არ მოუტანია.
დიდი აიათოლა რუქოლა ხომეინი: ირანი არ არის ჩემს ხელში, ირანი ხალხის ხელშია,
რადგან ხალხმა გადასცა ქვეყანა იმას, ვინც მისი მსახურია და ვისაც მისთვის სიკეთე უნდა.
ხომ ნახეთ, აიათოლა ტელეჰანის სიკვდილის შემდეგ ხალხი ქუჩებში გამოვიდა და მას
ხიშტების არ შეშინებია. ეს თავისუფლებაზე მეტყველებს. ეს მეტყველებს იმაზე, რომ ხალხი
მხოლოდ ღვთისგან ხელდასმულებს მიჰყვება. აი, სწორედ ეს არის თავისუფლება.

ო.ფ. ნება მომეცით, განგიმარტოთ, იმამ ხომეინი. მე იმის თქმა მინდა, რომ უკვე დღეს
ირანში ბევრი დიქტატორს გიწოდებთ. ახალ დიქტატორსაც კი. რას იტყოდით: თქვენ ეს
მოგწონთ თუ ასეთი შეფასებების მიმართ გულგრილი ხართ?

- ერთის მხრივ, მე ეს არ მომწონს, ეს ჩემთვის მტკივნეულია, რადგან უსამართლო და

არაჰუმანურია, დიქტატორი მიწოდო. მეორეს მხრივ, ჩემთვის არ არის მნიშვნელოვანი,
რადგანაც მე ვიცი, რომ ხანდახან ბოროტი საქმეები ადამიანური ქცევის ნაწილად იქცევიან,
და ეს ჩვენი მტრების ხელით გაკეთებული საქმეებია. იმ გზის გათავალისწინებით,
რომელსაც ჩვენ დავადექით და რომელიც ზესახელმწიფოების წინააღმდეგ არის
მიმართული, ეს ნორმალურია, რომ უცხოელების მსახურები გესლსა და შხამს ანთხევენ და
ჩემს წინააღმდეგ ათასგვარ ცილისწამებას ავრეცელებენ. მე არ მქონია იმედი იმისა, რომ
ჩვენს ჭამასა და ძარცვას შეჩვეული ქვეყნები ჩუმად და მშვიდად შეგხვდებოდნენ. შაჰის
მიერ დაქირავებულებიც სხვადასხვა ხმებს მივრცელებენ, თითქოს მე ქალებისთვის
მკერდის მოკვეთა მებრძანებინოს. მითხარით, ხომ გსმენიათ ამის შესახებ, რომ ხომეინიმ
ასეთი სიმხეცე ჩაიდინა და მან (ანუ მე) ქალებს მკერდი მოჰკვეთა?

არა, არ მსმენია, იმამ. თუმცა ხალხს თქვენი ეშინია. ეს ბრბოც კი, რომელიც თქვენ სახელს
გაჰყვირის, შიშს თესავს. რას გრძნობთ, როცა ეს შეძახილები გესმით, დღისითა და ღამით,
როცა იცით, რომ ისინი რამდენიმე საათს დგანან ჭყლეტვაში, იტანჯებიან მხოლოდ
იმისთვის, რომ წამით მაინც მოგკრან თვალი და თაყვანი გცენ?

მე ვტკბები ამით. ვტკბები, როცა ვხედავ მათ და როცა მათი ხმები მესმის. იმიტომ, რომ ეს
სწორედ ის ადამიანები არიან, რომლებიც დაირაზმნენ შიდა და გარე მტრების წინააღმდეგ,
იმიტომ რომ მათი ჩემდამი აპლოდისმენტები იმ შეძახილების გაგრძელებაა, რომლებითაც
მათ უზურპატორი (შაჰი) გააძევეს, იმიტომ, რომ კარგია, თუ მათი დუღილი გრძელდება.
მტრები არ გამქრალან. ვიდრე ქვეყანაში ყველაფერი არ დალაგდება, მათი აქტიურობა
საჭიროა, საჭიროა მათი მზადყოფნა შეტევაზე გადასასვლელად. და იმიტომაც, რომ მათი
გრძნობა სიყვარულია, გონივრული სიყვარული. არ შეიძლება, არ დატკბე ამით.

სიყვარული თუ ფანატიზმი, იმამ? მე ეს ფანატიზმი მგონია და ძალიან საშიში ფანატიზმიც

კი, ფაშისტური ტიპის. ბევრი მართლაც ხედავს ირანში ფაშისტურ საფრთხეს და
საერთოდაც ამტკიცებს, რომ ირანში ფაშისტური ძალების კონსოლიდაცია ხდება.

არა, არც ფაშიზმზე და არც ფანატიზმზე საუბარიც კი არ შეიძლება. ვიმეორებ, ბრბოს

შეძახილები - მათი ჩემდამი სიყვარულია. მათ კი იმიტომ ვუყვარვარ, რომ ისინი გრძნობენ:
მე მათთვის სიკეთე მინდა, მე მათი სიკეთისთვის ვმოქმედებ, ისლამის მცნებების
შესასრულებლად. ისლამი - ეს სამართლიანობაა, ისლამში დიქტატურა - ცოდვათა შორის
უმძიმესია: ფაშიზმი და ისლამიზმი შეურიგებელ წინააღმდეგობაში მოდიან ერთმანეთთან.
ფაშიზმი თქვენთან იყო, დასავლეთში, და არა ისალმური კულტურის ხალხებს შორის.

შესაძლებელია, რომ ფაშიზმის ჩვენეული განსაზღვრებები ერთმანეთს არ ემთხეოდეს, იმამ.

მე ვსაუბრობ ფაშიზმზე, როგორც ხალხის ქცევით ფენომენზე, იმაზე, როგორ უკრავდა ბრბო
ტაშს მუსოლინის, ისევე, როგორც გიკრავენ თქვენ. და მასაც ისევე ემორჩილებოდნენ,
როგორც თქვენ გემორჩილებიან.
არა. იმიტომ რომ, ჩვენი მასები მუსულმანური მასებია, მუსლიმი სასულიერო პირების მიერ
აღზრდილი მასები, რომელიც სულიერებასა და სიკეთეს ქადაგებენ. ფაშიზმი აქ მხოლოდ ან
შაჰის დაბრუნების შემთხვევაში იქნებოდა შესაძლებელი, რაც გამორიცხულია, ან -
კომუნისტური რეჟიმის დამყარების შემთხვევაში. ეს შეძახილები კი... ისინი ჩემთვის
თავისუფლებისა და დემოკრატიის სიყვარულს ნიშნავს.

მაშინ თავისუფლებასა და დემოკრატიაზე ვისაუბროთ, იმამ. აი, რა: თქვენს ერთ-ერთ

პირველ საუბარში კუმაში [კუმა-მუსლიმანური განათლების ცენტრი ირანში, სადაც ერთ
დროს ხომეინი ცხოვრობდა და ასწავლიდა], თქვენ ბრძანეთ, რომ ახალმა ისალმურმა
მთავრობამ უნდა უზრუნველჰყოს სიტყვისა და გამოხატვის თვაისუფლება ყველასთვის,
კომუნისტებისა და ეროვნული უმცირესობების ჩათვლით. მაგრამ ეს დანაპირები არ
შესრულდა, და დღეს თქვენ კომუნისტეს უწოდებთ „სატანის შვილებს“, აჯანყებული
უმცირესობების ლიდერებს კი - დედამიწაზე არსებულ ბოროტებას. 

თქვენ ჯერ ამტკიცებთ რაღაცას, მერე კი გსურთ, რომ მე განვმარტო ის, რასაც თქვენ
ამტკიცებთ... რაზე ვსაუბრობთ? იმაზე, რომ მე ვალდებული ვარ, ქედი მოვუხარო და ხელი
შევუწყო იმათ შეთქმულებებს, ვისაც ქვეყნის ჩაძირვა უნდა ანარქიასა და კორუფციაში,
თითქოს სიტყვისა და გამოხატვის თავისუფლება - შეთქმულებების ჩაფიქრებისა და
ხალხის გარყვნის თავისუფლება იყოს. ამიტომ გიპასუხებთ: ხუთ თვეზე მეტხანს ვითმენდი,
ყველანი ვითმენდით მათ, ვინც ჩვენსავით არ ფიქრობდა. ისინი თავისუფლები იყვნენ,
აბსოლუტურად თავისუფლები თავიანთ ქმედებებში. ისინი ტკბებოდნენ იმ
თავისუფლებით, რომელიც ჩვენ მათ მივანიჭეთ.აქ დამსწრე ბატონი ბანისადრის მეშვეობით
მე კომუნისტების დიალოგზე მოვიწვიე. მაგრამ ამის პასუხად მათ დაწვეს ხორბლის
მარაგები, საარჩევნო ურნები და იარაღით ხელში უპასუხეს ჩვენს მოწვევას დიალოგზე.
სინამდვილეში მათ გაამწვავეს ქურთული პრობლემა. ამრიგად, ჩვენ მივხვდით,რომ ისინი
იყენებდნენ ჩვენს მოთმინებას, რათა საბოტაჟი მოეხდინათ ჩვენი სამუშაოსთვის, რომ მათ
თავისუფლება კი არ სურდათ, არამედ უფლება ძირგამომთხრელ საქმიანობაზე. და ჩვენ
მათთვის ხელის შეშლა გადავწყვიტეთ. შემდეგ კი, როცა გაირკვა, რომ ისინი, ძველი
რეჟიმისა და უცხოური ძალების დახმარებით გეგმავდნენ ჩვენს განადგურებას სხვა
მეთოდებითაც, ჩვენ ისინი გავაჩუმეთ, რათა თავიდან აგვერიდებინა ახალი უსიამოვნებები.

მაგალითად, გააჩუმეთ იმით, რომ დახურეთ ოპოზიციური ჟურნალები. მაშინ, კუმაში

საუბრისას, თქვენ ასევე თქვით, რომ იყო თანამედროვე ნიშნავს, რომ ჩამოაყალიბო ისეთი
ადამიანები, რომლებსაც არჩევანისა და კრიტიკის უფლება აქვთ. მაგრამ ლიბერალური
ჟურნალი „აიანდეგანი“ დახურულია. ასევე მოექეცით ყველა მემარცხენე ჟურნალს.

ჟურნალი „აიანდეგანი“ იყო ნაწილი იმ შეთქმულებისა, რომელზეც მე გესაუბრეთ. მას

ჰქონდა კავშირები სიონისტებთან, სწორედ მათგან იღებდა რეკომენდაციას, დარტყმა
მიეყენებინა სამშობლოსთვის, ქვეყნისთვის. იგივე შეეხება იმ ჟურნალებსაც, რომლებიც
გენერალურმა პროკურორმა განსაჯა როგორც ძირგამომთხრელები და დახურა. ჟურნალები,
რომლებიც ცრუ ოპოზიციონერობით აპირებდნენ ძველი რეჟიმის აღდგენას და
ემსახურებოდნენ უცხოელებს. ჩვენ ვაიძულეთ ისინი, დადუმებულიყვნენ, რადგანაც
ვიცოდით, თუ რას წარმოადგენდნენ ეს ადამიანები და რას ესწრაფვოდნენ ისინი. ეს ზომა
არ ყოფილა თავისუფლების წინააღმდეგ მიმართული. ასე ხდება ყველგან.

არა, იმამ. ნებისმიერ შემთხვევაში, როგორ შეიძლება „შაჰზე ნოსტალგიით შეპყრობილი“

უწოდო იმ ადამიანებს, რომლებიც შაჰის წინააღმდეგ იბრძოდნენ, რომლებსაც შაჰის დროს
სდევნიდნენ, აპატიმრებდნენ და აწამებდნენ? როგორ შეიძლება, მათ მტერი უწოდო, როგორ
შეიძლება უარჰყო და არ მისცე სივრცე და არსებობის უფლება მემარცხენეებს, რომლებიც
ასე იბრძოდნენ და იტანჯებოდნენ?

არც ერთი მათაგანი არ იბრძოდა და არ იტანჯებოდა, ისინი მხოლოდ საკუთარი

ინტერესებისთვის იყენებდნენ ხალხის ტკივილს, იმ ხალხისა, რომელიც მართლა იბრძოდა
და იტანჯებოდა. თქვენ ცუდად ხართ ინფორმირებული: მემარცხენეების დიდი ნაწილი,
რომელთა შესახებაც თქვენ საუბრობთ, შაჰის დროს საზღვარგარეთ იმყოფებოდა; ისინი
მხოლოდ მას შემდეგ დაბრუნდნენ, რაც, ხალხმა შაჰი დაამხო. მართალია, არსებობდა მათი
მეორე ნაწილი, რომელიც აქ რჩებოდა, შემალული თავის იატაკქვეშა ბუნაგებსა და
სახლებში, და მხოლოდ მას შემდეგ, რაც ხალხმა სისხლი გაიღო, გამოძვრნენ ისინი დღის
სინათლეზე, რათა ამ სისხლით მოპოვებული ნაყოფით ესარგებლათ. დღემდე არ მომხდარა
არაფერი, რაც მათ თავისუფლებას შეუზღუდავდა.

მაპატიეთ, იმამ: მინდა დარწმუნებული ვიყო, რომ სწორად გამიგეთ. თქვენ ამტკიცებთ, რომ
მემარცხენეებს არაფერი საერთო არ აქვთ შაჰის დამხობასთან. მათაც კი, ვისაც
ატუსაღებდნენ, აწამებდნენ და კლავდნენ? არც ცოცხალი და არც მკვდარი მემარცხენეები
არაფერს ნიშნავს?

მათ არაფერი გაუკეთებიათ ხელშესახები და ბოლომდე. ისინი რევოლუციას არანაირად არ

მომსახურებიან. ზოგიერთი მათაგნი იბრძოდა, ეს მართალია, თუმცა იბრძოდა მხოლოდ
თავისი იდეებისთვის, მიზნებსა და ინტერესებისთვის. მათ არაფერი მიუტანიათ
გამარჯვების საკურთხეველზე, არანაირი წვლილი არ მიუძღვით საერთო გამარჯვებაში.
მათ არანაირი კონტაქტი არ ჰქონიათ ჩვენს მოძრაობასთან, არანაირი გავლენა არ
მოუხდენიათ. მემარცხენეები არასდროს თანამშრომლობდნენ ჩვენთან: უფრო მეტიც,
მხოლოდ ხელს გვიშლიდნენ. შაჰის რეჟიმის დროს ისინი ჩვენს წინააღმდეგ იყვნენ, ისევე,
როგორც ახლა, ზოგჯერ კი მათი მხრიდან მტრობა შაჰის მხრიდან წამოსულ მტრობასაც კი
აჭარბებდა - პირველი უფრო ღრმა იყო, ვიდრე უკანასკნელი. ჩვენი მოძრაობა ყოველთვის
ისალმური იყო, მემარცხენეები კი ყოველთვის ებრძოდნენ ისლამს: შემთხვევითი არ არის,
რომ ყველა შეთქმულება მათგან მოდის. ჩემი აზრით, აქ საუბარი ეხება არა ნამდვილ
მემარცხენეებს, არამედ ყალბს, რომლის აქ ნახვაც ამერიკელებს სურთ.

მემარცხენე მოძრაობა შტატებმა შექმნეს, იმამ?

დიახ, შექმნეს და მხარს უჭერენ - ჩვენი ცილისწამების, ჩვენი რეჟიმის საბოტაჟის და,
საბოლოო, ჩენი განადგურების მიზნით.

ესე იგი, როდესაც თქვენ ახსენებთ ხალხს, იმამ, ეს ეხება მხოლოდ იმ ადამიანებს,
რომლებიც დაკავშირებულნი არიან ისლამურ მოძრაობასთან. როგორ ფიქრობთ, იმ
ათასობით და ათი ათასობით დაღუპულმა ადამიანმა თავი თავისუფლებისთვის გასწირა
თუ ისალმისთვის?
ისლამისთვის. ხალხი ისალმისთვის და ისლამის სახელით იბრძოდა. ისლამი ნიშნავს
ყველაფერს: იმასაც კი, რასაც თქვენს სამყაროში თავისუფლებასა და დემოკრატიას
უწოდებენ. ისლამი თავის თავში ყველაფერს მოიცავს. ისლამი ყველაფერია.

ასეთ შემთხვევაში, იმამ, მინდა გკითხოთ: რას გულისხმობთ ცნებაში „თავისუფლება“?

თავისუფლება.... ადვილი არ არის მისი განმარტება. ჩვენ ვამბობთ, რომ თავისუფლება არის
ის, რომ შეგიძლია აირჩიო შენი საკუთარი იდეები,იფიქრო ის, რაც შენ გინდა, თავს არ
მოგახვიონ სხვა იდეები, იცხოვრო იქ, სადაც გინდა, და აკეთო ის საქმე, რომელიც გინდა.

მესმის.... თუმცა ფიქრი არ ნიშნავს ნაფიქრალის გამოხატვასა და მატერიალიზაციას....

დემოკრატიაში რას გულისხმობთ, იმამ? ამ შეკითხვას განსაკუთრებული ინტერესით
გისვამთ, რადგანაც რეფერედუმის „რესპუბლიკა თუ მონარქია“ გამართვისას თქვენ
აკრძალეთ გამოთქმის „ისლამური დემოკრატიული“ რესპუბლიკის გამოყენება.
გამორიცხეთ, არც მეტი და არც ნაკლები, სიტყვა „დემოკრატია“. შედეგი: მასები, რომლებსაც
თქვენი სჯერათ, სიტყვა „დემოკრატიას“ გინებასავით წარმოთქვამენ. რა არ მოგწონთ ამ
სიტყვაში, რომელიც ესოდენ ძვირაფასია ჩვენთვის დასავლეთში?

დავიწყებ იმით, რომ სიტყვა „ისლამს“ არ სჭირდება ზედსართავი სახელები, მაგალითად -

ზედსართავი „დემოკრატიული“. უბრალოდ იმიტომ, რომ ისლამი - ყველაფერია. ჩვენთვის
მიუღებელია სხვა სიტყვის დაყენება სიტყვა „ისლამის“ გვერდით, რომელიც არის
სრულყოფილება. თუ ჩვენ გვსურს ისლამი, რა აზრის აქვს იმის დაზუსტებას, რომ გვინდა
დემოკრატია? ეს იგივეა, რომ თქვა: ჩვენ გვსურს ისლამი და გვსურს, გვაწამდეს ღმერთის.
მეორეც - თქვენთვის ესოდენ ძვირფას და სანუკვარ დემოკრატიას არ აქვს ზუსტი
მნიშვნელობა არისტოტელესეული დემოკრატია - ერთია, საბჭოთა დემოკრატია - მეორე,
ხოლო კაპიტალისტური - სულ სხვა. ჩვენ ვერ დავუშვებთ, რომ ეს ესოდენ ორაზროვანი
ცნება დამკვიდრდეს ჩვენს კონსტიტუციაში. იმის გამო, თუ პირადად მე როგორ მესმის
დემოკრატია, მოგიყვანთ მაგალითს: როცა ალი წინასწარმეტყველის მემკვიდრე გახდა და
სათავეში ჩაუდგა ისლამურ სახელმწიფოს [მისი მმართველობა ვრცელდებოდა
თანამედროვე საუდის არაბეთისა და ეგვიპტის ტერიტორიებზე, აზიის მნიშვნელოვან
ნაწილზე და ევროპაზეც კი, და ამ კონფედერაციას დიდი ძალაუფლება ჰქონდა], მას
ებრაელთან უთანხმოება მოუვიდა. ებრაელმა მას მოსამართლის მოწვევა აიძულა. ალი
დაჰყაბულდა. როცა ალი მოსამართლესთან შევიდა, მოსამართლე მას ფეხზე წამოუდგა.
ალიმ გაღიზიანებულმა მიმართა მოსამართლეს: „რატომ დგები ფეხზე, როცა შემოვდივარ
მე, და არ დგები მაშინ, როცა შემოდის ებრაელი? მოსამართლე ორივე მხარეს თანაბრად
უნდა ეპყრობოდეს და თანაბრად განსჯიდეს!“ შემდეგ ალი დამორჩილდა მის წინააღმდეგ
გამოტანილ განაჩენს. და ახლა მე გეკითხებით თქვენ, რომელსაც ბევრი გიმოგზაურიათ,
რომელიც ისტორიასა და ყველა ტიპის მმართველობას იცნობთ: განა შეგიძლიათ
დემოკრატიის უფრო დიდი მაგალითი მომიყვანოთ?

იმამ, დემოკრატია უფრო მეტია, ვიდრე თქვენს მიერ მოთხრობილი. ამას ირანელებიც კი
ამბობენ, რომლებსაც - ჩვენსავით, უცხოელების მსგავსად - ვერ გაუგიათ, რა
მიმართულებით მიცურავს და სად გაჩერდება მათი ისალმური რესპუბლიკა.

თუკი თქვენ, უცხოელებს, ეს არ გესმით, მით უარესი თქვენთვის. თუმცა ეს თქვენ არ

გეხებათ: თქვენ არაფერი გესაქმებათ ჩვენს არჩევანთან. და თუ ეს ზოგიერთ ირანელს არ
ესმის, მით უარესი მათთვის. ეს ნიშნავს იმას, რომ მათ არ ესმით ისლამი.

მაგრამ მათ ესმით დესპოტიზმი, რომელსაც მუსლიმანური სასულიერო პირები

ახორციელებენ. ახალ კონსტიტუციაზე მუშაობისას ექსპერტთა კრება გაიარა მუხლმა,
კერძოდ - მეხუთე დებულებამ, რომლის თანახმადაც სახელმწიფოს მეთაური უნდა იყოს
უმაღლესი სასულიერო ავტორიტეტი, ანუ თქვენ; ხოლო პრინციპული გადაწყვეტილებები
უნდა მიიღონ მათ, ვინც კარგად იცის ყურანი, ანუ სასულიერო პირებმა. განა ეს არ ნიშნავს,
რომ კონსტიტუციის თანახმად პოლიტიკა ღვთისმეტყველების ხელში აღმოჩნდება?

ეს კანონი, რომლის რატიფიცირებასაც ხალხი ახდენს, სულაც არ ეწინააღმდეგება

დემოკრატიას. იმიტომ, რომ ხალხს უყვარს სასულიერო პირები, ენდობა მათ, უნდა, რომ
მის სათავეში სასულიერო პირები იდგენენ. მართალია, რომ უმაღლესი სასულიერო
ავტორიტეტი აკვირდება პრემიერმინისტრისა და რესპუბლიკის პრემიერის საქმიანობას,
რათა თავიდან აიცილოს მათი შეცდომები, რათა ისინი მთავარი კანონის, ანუ ყურანის,
წინააღმდეგ არ წავიდნენ. ეს იქნება ან უმაღლესი რელიგიური ავტორიტეტი, ან სასულიერო
პირებისგან შემდგარი წარმომადგენლობითი ჯგუფი. მაგალითად, ისლამის ხუთი მცოდნე,
რომლებსაც შეუძლიათ მართლმსაჯულება ისლამის მიხედვით აღასრულონ.

მაშინ გადავიდეთ მართლმსაჯულების საკითხზე, რომელსაც სასულიერო პირები

ახორციელებენ. ვისაუბროთ იმ ხუთას ადამიანზე, რომლებიც რევოლუციის შემდგომ
ირანში მართლმსაჯულებამ დახვრიტა. თქვენ ეთანხმებით იმ გამარტივებულ წესებს,
რომლებითაც ეს პროცესები წარიმართა - ადვოკატებისა და აპელაციების გარეშე?

როგორც ჩანს, თქვენ დასავლეთში ან არ იცით, ვინ იყვნენ ეს დახვრეტილები, ან თავს

იკატუნებთ, რომ არ იცით. ესენი იყვნენ ადამინები, რომლეიც მონაწილებდნენ ხოცვა-
ჟლეტაში ქუჩებსა და მოედნებზე, წვავდნენ სახლებს, აწამებდნენ ადამიანებს და
დაკითხვისას მათ ხელ-ფეხს ახერხავდნენ. ისინი ჩვენს ჭაბუკებს ან ცოცხლად ხერხავდნენ,
ან ცხაურებზე ცოცხლად წვავდნენ. როგორ უნდა მოვქცეოდით მათ? გვეპატიებინა?
თავისუფლად გაგვეშვა? ჩვენ მათ თავის დაცვის უფლება და შესაძლებლობა მივეცით:
შეეძლოთ, ეთქვათ ყველაფერი, რისი თქმაც უნდოდათ. მაგრამ რა აზრი ჰქონდა აპელაციას,
როცა მათი ბრალეულობა დადგინდა? თქვენ შეგიძლიათ, არ დამეთანხმოთ, ან, თუ გნებავთ,
საპირისპირო დაწეროთ - კალამი თქვენს ხელშია. მაგრამ ჩემი ხალხი არ სვამს ისეთ
შეკითხვებს, როგორსაც სვამთ თქვენ. დავუმატებ: ჩვენ რომ არ ჩავრეულიყავით და არ
დაგვეხვრიტა ისინი, ხალხი, თითქოს საბმელი ჯაჭვიდან აწყვეტილი, აღასრულებდა
სრულიად უკონტროლო შურისძიებას: რეჟიმის ნებისმიერ ფუნქციონერს სიკვდლით
დასჯიდა. ახლა მხოლოდ ხუთასია - იმ შემთხვევაში ათასობით იქნებოდნენ.

გეთანხმებით, მაგრამ მე არ ვსაუბრობდი სადისტებსა და მკვლელებზე. მე მხედველობაში

მყავდა ის დახვრეტილები, რომლებსაც საერთო არაფერი ჰქონიათ ძველი რეჟიმის
ცოდვებთან, ის ადამიანები, რომლებიც ახლა განსაჯეს და დასაჯეს მრუშობის,
პროსტიტუციის ან ჰომოსექუალიზმის გამო. თქვენი აზრით, სამართლიანია, დახვრიტო
საბრალო მეძავი, ან ქმრის მოღალატე ქალი, ან კაცი, რომელსაც სხვა კაცი უყვარს?
თუკი ხელის მტევნის ერთ თითზე განგრენაა, სხვა რა გვრჩება? დავტოვოთ ხელუხლებლად,
რომ განგრენა ჯერ მთელს ხელს, შემდეგ კი მთელს სხეულს მოედოს? თუ თითი მოვჭრათ?
ის, რაც მთელ ერს ხრწნის, ხორბლის ყანას მოდებული სარეველასავით უნდა ამოიძირკვოს.
მე ვიცი, რომ არსებობებნ საზოგადოებები, რომლებშიც ნებადართულია, რომ ქალი სიამით
ტკბებოდეს კაცთან, რომელიც მისი ქმარი არ არის, ხოლო კაცი სხვა კაცთან ეძლეოდეს
ტკბობას. მაგრამ ის საზოგადოება, რომელსაც ჩვენ ვაშენებთ, ამას არ დაუშვებს. ისლამის
წესებით ჩვენ გავატარებთ პოლიტიკას, რომელიც განწმენდს საზოგადოებას, ამისათვის კი
საჭიროა, რომ ისინი, ვინც ბოროტებას ატარებს და ხრწნის ჩვენს ახალგაზრდობას,
დაისაჯოს. მოგწონთ ეს თუ არა, ჩვენ ვერ მივცემთ უფლებას ბინძურ ადამიანებს, მთელს
ქვეყანას გადასდონ ის ბიწი, რომლის მატარებლებიც თვითონ არიან. განა თქვენც ასე არ
იქცევით? განა ქურდს ციხეში არ სვამთ? განა ბევრ ქვეყანაში მკვლელს სიკვდილით არ
სჯიან? განა იმავე სისტემით არ მოქმედებთ - რომ თუკი ისინი დაუსჯელნი და ცოცხალნი
დარჩებიან, სხვებსაც დაასნებოვნებენ და თავიანთ ბოროტ საქმეებს გააგრძელებენ?
ბოროტმოქმედები უნდა განადგურდნენ, სარეველასავით უნდა ამოიძირკვონ. როცა მათ
ძირფესვიანად მოვაშთობთ, ქვეყანა გასუფთავდება.

იმამ, როგორ შეიძლება გვერდიგვერდ დავაყენოთ „სავაკის“ (ტერორისტული ორგანიზაცია

- ხ.მ.) მხეცები და ის ადამიანები, რომლებსაც თავიანთი სექსუალური თავისუფლების
გამოხატვა სურთ? იმ ყმაწვილის საქმე აიღეთ, რომელიც გუშინ სოდომის ცოდვის გამო
დახვრიტეს...

ეს გარყვილებაა, გარყვნილება... გარყვნილება უნდა მოვსპოთ.

ან იმ თვრამეტი წლის ორსული გოგონას საქმე აიღეთ, რომელიც რამდენიმე კვირის წინ
ბესხარაში მრუშობის გამო დახვრიტეს.

ორსული? ტყუილია. ისეთივე ტყუილი, როგორც ქალებისთვის მკერდის მოკვეთის

ისტორიები. ისლამში ასეთი რამეები არ ხდება. ორსულ ქალებს არ ხვრეტენ.
ეს არ არის ტყუილი, იმამ. ყველა ირანული ჟურნალი ამის შესახებ წერდა, ტელევიზიაშიც
მიდიოდა დებატები იმის შესახებ, რატომ დაისაჯა მისი საყვარელი მხოლოდ ასი როზგით.

თუკი ასეა, ესე იგი სასჯელს იმსახურებდა. მე მხოლოდ ეს ვიცი. ალბათ, იმ ქალმა რამე
უფრო სერიოზული დანაშაული ჩაიდინა. ამის შესახებ განაჩენის გამომტან მოსამართლეს
ჰკითხეთ. და საერთოდაც, კმარა ასეთ რამეებზე საუბარი. ეს არ არის მნიშვნელოვანი.

მაშინ ქურთებზე ვისაუბროთ, რომლებსაც მარტო იმიტომ ხვრეტენ, რომ მათ ავტონომია
სურთ.

ის ქურთები, რომლებსაც ხვრეტენ, - არ არის მთელი ქურთი ხალხი. ეს ის ადამიანები არიან,

რომლებიც ძირგამომთხრელ საქმიანობას ეწევიან ხალხისა და რევოლუციის წინააღმდეგ.
როგორ ის ერთი, რომელიც გუშინ დახვრიტეს - მან ცამეტი ადამიანი მოკლა. მე
ვამჯობინებდი, რომ დახვრეტები საერთოდ არ იყოს, მაგრამ როცა ასეთ ტიპებს იჭერენ და
ხვრეტენ, მე დიდ კმაყოფილებას განვიცდი - ესეც ასე.

მაგრამ როცა კომუნისტური ფურცლების გამავრცელებლებს იჭერენ? დღეს დილით,

მაგალითად, ხუთი პირი დააპატიმრეს.

თუკი დააპატიმრეს - ესე იგი, დაიმსახურეს. უცხოელებზე მომუშავე კომუნისტები ყალბი

კომუნისტები არიან, რომლებიც ამერიკისა და შაჰის ინტერსების სასარგებლოდ
მოქმედებენ. ხომ გითხარით, კმარა ამაზე ლაპარაკი.

კეთილი, მაშინ შაჰზე ვისაუბროთ. იმამ, ხომ თქვენ გაეცით შაჰის ლიკვიდაციის ბრძანება
საზღვარგარეთ. ხომ თქვენ თქვით, რომ ის, ვინც ამას გააკეთებს, გმირი იქნება, და თუ იგი
სალიკვიდაციო ოპერაციის დროს დაიღუპება, დაუყოვნებლივ მოხვდება სამოთხეში.

არა, მე ეს არ გამიკეთებია. იმიტომ, რომ მე მინდა, რომ იგი ირანში ჩამოიყვანონ და

გაასამართლონ ირანელი ხალხის წინააღმდეგ ორმოცდაათი წლის განმავლობაში ჩადენილი
მრავალი დანაშაულის გამო, მათ შორის - ღალატისა და კაპიტალის მისაკუთრება-
გაფლანგვის გამო. მას თუ საზღვარგარეთ მოკლავენ, მისი ფული ჩვენთვის დაიკარგება. თუ
აქ გავასამრთლებთ - ფულს უკან დავიბრუნებთ. არა, მე არ მსურს, რომ იგი იქ მოკლან. მე
მინდა, რომ ეს აქ მოხდეს. აქ. ამის გამო ვლოცულობ მისი ჯანმრთელობისთვის, ისევე,
როგორც თავის დროზე აიათოლა მოდარესი ლოცულობდა ამ შაჰის - რეზა ფეჰლევის, მამის
ჯანმრთელობისთვის, რომელიც ასევე დიდი ფულით გაიქცა ქვეყნიდან. თუმცა მან
გაცილებით ნაკლები თანხა წაიღო, ვიდრე მისმა ვაჟმა.

და თუ შაჰი ფულს დააბრუნებს, მასზე ნადირობას შეწყვეტთ?

ასეთ შემთხვევაში ფულის გამო მის დევნას შევწყვეტთ: თუ ფულს მართლა დააბრუნებს,
ფულადი ანგარიში გასწორებული იქნება. მაგრამ არავითარ შემთხვევაში - ანგარიში
ქვეყნისა და ისლამის ღალატის გამო. როგორ უნდა ვაპატიოთ მას 15 ქორდადის
მკვლელობა, რომელიც მან თექვსმეტი წლის წინ ჩაიდინა, ან ხოცვა-ჟლეტა შავ პარასკევს
შარშან? როგორ ვაპატიოთ მას ყველა ის სიკვდილი, რომელიც მან ქვეყნიდან წასვლის
შემდეგ დატოვა?ის მკვდრები რომ აღსდგნენ მკვდრეთით, მაშინ ვაპატიებდი და მხოლოდ
იმ ფულით დავკმაყოფილდებოდი, რომელიც ხალხს მან და მისმა ოჯახმა წაართვეს.

მაგრამ ბრძანება, რომ იგი სპეცოპერაციით უნდა დააბრუნონ ირანში, ალბათ ისეთით,
როგორითაც ეიხმანი გამოათრიეს არგენტინიდან - მხოლოდ შაჰს ეხება თუ მის ოჯახსაც?

დამნაშავეა ის, ვინც დანაშაული ჩაიდინა. თუკი მისი ოჯახი არ მონაწილეობდა არანაირ
დანაშაულში, ვერ ვხედავ მიზეზებს მათ განსასჯელად. მიკუთვნებულობა შაჰის
ოჯახისადმი არ არის დანაშაული. მაგალითად, მის ვაჟს, რეზას, თავი დანაშაულით არ
შეურცხვენია. ამიტომ მე მის წინააღმდეგ არაფერი მაქვს: მას შეუძლია, დაბრუნდეს ირანში,
როცა მოინდომებს და იცხოვროს, როგორც ჩვეულებრივმა მოქალაქემ. დაე, ჩამოვიდეს.

გეუნებით, რომ ის არ ჩამოვა. ფარა დიბაზე, შაჰის მეუღლეზე რას იტყოდით?

მისი ბედი, დაე, სასამართლომ გადაწყვიტოს.

აშრაფი, შაჰის ტყუპისცალი და? 

აშრაფი - შაჰის ტყუპისცალია, ისეთივე მოღალატე, როგორც შაჰი. ჩადენილი

დანაშაულებისთვის იგი უნდა გაასამართლონ და მიუსაჯონ.

ყოფილი პრემიერი ბაქტიარი? იგი ამბობს, რომ დაბრუნდება თანამდებობაზე, რომ მას უკვე
ჰყავს თავისი მთავრობა, რომლითაც იგი არსებულს შეცვლის...

უნდა დაიხვრიტოს თუ არა ბაქტიარი, მე ამას ახლა ვერ გეტყვით. მაგრამ მე დარწმუნებული
ვარ, რომ იგი უნდა გასამართლდეს. დაე, დაბრუნდეს, თუნდაც თავის მთავრობასთან
ერთად. დაე, დაბრუნდეს, თუ უნდა, თავის შაჰთან ხელჩაკიდებული. განსასჯელის სკამზე
ერთად დასხდებიან. უნდა გამოგიტყდეთ, რომ ძალიან მინდა ვნახო, როგორ ჩამოიყვანენ
ბაქტიარს შაჰთან ერთად. მე ამას ველოდები.

ესე იგი, ბაქტიარიც სასიკვდილოდ არის განწირული. იმამ ხომეინი, თქვენ ოდესმე
გიპატიებიათ ვინმესთვის? ოდესმე ყოფილხართ გულმოწყალე და გამგებიანი ვინმეს
მიმართ? ან - ბოლოს და ბოლოს - ოდესმე გიტირიათ?

მე ვტირი, ვიცინი, ვიტანჯები: რა გგონიათ, ცოცხალი არ ვარ? რაც შეეხება პატიებას, მე

მივუტევე უმრავლესობას, ვინც მე მიმტრო და სიბოროტე გამიკეთა: მე გამოვუცხადე
ამნისტია პოლიციელებს, ჟანდარმებს, და კიდევ მრავალს. იმ პირობით, რომ ისინი არ უნდა
ყოფილიყვნენ წამებისა და სხვა საშინელი ფაქტების მონაწილენი. ბოლოსდაბოლოს, მე
ქურთი მეამბოხეები შევიწყალე: ვფიქრობ, რომ მე გულმოწყალება გამოვიჩინე. მაგრამ მათ,
ვის შესახებაც ვისაუბრეთ, არ მივუტევებ. მათ მიმართ გულმოწყალება დაუშვებელია. ახლა
კი - კმარა. დავიღალე.

გთხოვთ, იმამ: მე კიდევ ბევრი რამ უნდა გკითხოთ. თუნდაც ამ ჩადრზე, რომლის ჩაცმაც
თქვნთან ვიზიტისთვის მაიძულეს და რომელსაც თქვენ ყველა ქალს ახვევთ თავს. თქვენ
ქალებს იძულებით აქცევთ მუთაქებად და აიძულებთ, დაიმალონ ამ მოუხერხბელი და
აბსურდული სამოსის ქვეშ, რომელშიც შეუძლებელია არა მხოლოდ მუშაობა, არამედ
ნორმალურად მოძრაობაც კი... თქვენმა ქალებმა კი საკუთარი თავი კაცებზე არანაკლებად
წარმოაჩინეს. ისინი კაცების თანაბრად იბრძოდნენ, მათ აპატიმრებდნენ, აწამებდნენ, ისინი
რევოლუციის მონაწილეები იყვნენ...

ქალები, რომლებმაც რევოლუცია მოახდინეს, ისლამის თანახმად ჩაცმული ქალები იყვნენ

და არა თქვენი მსგავსი ელეგანტური და შეღებილი ქალები, რომლებიც შიშვლები
მიკეკლუცობენ კაცების ამალის კვალდაკვალ. შაჰი არ დაუმარცხებიათ იმ კოკეტკებს,
რომლებიც შეღებილები გამოდიან ქუჩებში, ყველას უჩვენებენ თმას, კისერს და სხეულის
ფორმებს. მათგან არასდროს არანაირი სიკეთე არ ყოფილა. მათ სარგებლის მოტანა არ
შეუძლიათ: არც საზოგადოებრივის, არც პოლიტიკურის და არც პროფესიულის. იმის გამო,
რომ ისინი თავიანთი სიშიშვლით იზიდავენ კაცების ყურადღებას, აცდენენ კაცებს და
უხერხულ მდგომარეობაში აყენებენ მათ. ასევე სხვა ქალებსაც.

ეს ასე არ არის, იმამ. გარდა ამისა, მე გელაპარაკებით არა საკუთრივ სამოსზე, არამედ იმაზე,
რა დგას მის უკან: ანუ სეგრეგაციაზე, რომლის მსხვერპლიც რევოლუციის შემდეგ ბევრი
ქალი გახდა. ან თვითონ ის ფაქტი, რომ გოგონების ყმაწვილების გვერდით არ შეუძლიათ
უნივერსიტეტებში სწავლა, მათთან ერთად ზღვაში ან აუზში ბანაობა. ისინი ცალკე უნდა
იყვნენ, ცალკე უნდა იბანაონ, თანაც - ჩადრში. მართლა, როგორ უნდა ვიცურაო ჩადრით?

ეს ყველაფერი თქვენ არ გეხებათ, ჩვენი სამოსი თქვენ არ გეხებათ. თუ თქვენ არ მოგწონთ

ისალური სამოსი, მის ტარებას არავინ გაიძულებთ. იმიტომ, რომ ისლამური სამოსი -
ახალგაზრდა და წესიერი ქალების სამოსია.

ო, ძალიან კეთილშობილური საქციელია თქვენი მხრიდან. და რადგანაც თქვენ ასე

მითხარით, დაუყოვნებლივ ჩამოვიგლეჯ შუასაუკუნეების ამ ბრიყვულ ძონძს. ესეც ასე.
მაგრამ იქნებ ისიც მითხრათ, ქალი, რომელიც - ჩემსავით - კაცებს შორის ცხოვრობდა, მათ
თავის კისერს, თმასა და ყურებს უჩვენებდა, მაგრამ კაცების თანასწორად ომობდა და
იბრძოდა, თქვენი აზრით, უწესო ბებრუხანაა?
ეს მხოლოდ თქვენმა სინდისმა იცის. მე არ მაინტერესებს ცალკეული შემთხვევების გარჩევა.
მე არ შემიძლია, ვიცოდე, მორალურია თუ ამორალური თქვენი ცხოვრება, პატიოსანად
იქცეოდით თუ არა ომის დროს ჯარისკაცებთან, მაგრამ ის ნამდვილად ვიცი, რომ ჩემი
ხანგრძლივი ცხოვრების განმავლობაში ყოველთვის ვპოულობდი იმის მტკიცებულებებს,
რაც ახლა გითხარით. ეს სამოსი რომ არ არსებობდეს, ქალები ვერ იმუშავებდნენ ჯანსაღ
ატმოსფეროში და საზოგადოებას სარგებელს ვერ მოუტანდნენ. იგივე ეხება კაცებსაც. ჩვენი
კანონები ეფექტურია.

იმ კანონის ჩათვლით, რომელიც კაცს ოთხი ცოლის ყოლის უფლებას აძლევს? ასეა, იმამ?

კანონი „ოთხი ცოლის შესახებ“ ძალიან პროგრესული კანონია. ეს ქალის საკეთილდღეოდ

შექმნილი კანონია, რადგანაც ქალი უფრო მეტია, ვიდრე კაცი: უფრო მეტი გოგონა იბადება,
ვიდრე ბიჭი, ომებში კი კაცებს უფრო კლავენ, ვიდრე ქალებს. ქალს კაცი სჭირდება, და ჩვენ
რა უნდა გავაკეთოთ, როცა მსოფლიოში ქალი მეტია, ვიდრე კაცი? თქვენ გირჩევნიათ, რომ
ქალებმა მეძავობა აირჩიონ და არა იმ კაცის ცოლობა, რომელსაც უკვე რამდენიმე ცოლი
ჰყავს? მე არ მეჩვენება სამართლიანი, როცა ქალები, კაცების ნაკლებობის გამო, მეძავობის
გზაზე დგებაინ. მე ვამბობ: იმ რთულ პირობებში, რომლებსაც ისლამი მამაკაცს რამდენიმე
ცოლთან ურთიერთობებში აკისრებს (თანაბარი და თანასწორი მოპყრობა, გრძნობებისა და
დროის თანაბრად განაწილება), ეს კანონი მონოგამიაზე უკეთესია.

მაგრამ ახლა ჩვენ ვსაუბრობთ კანონებსა და წეს-ჩვეულებებზე, რომლებიც 1400 წლის წინ
გაჩნდნენ, იმამ ხომეინი! არ ფიქრობთ, რომ მსოფლიო, იმ დროიდან მოყოლებული, ოდნავ
მაინც წინ წავიდა? ამ კანონებზე მიდევნებით, თქვენ აღადგინეთ აკრძალვა მუსიკასა და
ალკოჰოლზე. ამიხსენით, რატომ არის ცოდვა ერთი ჭიქა ღვინის ან ლუდის დალევა? ან
მუსიკის მოსმენა რად მიაგაჩნიათ ცოდვად? ჩვენი მღვდლები კიდეც მღერიან და კიდეც
სვამენ. რომის პაპიც კი. ეს ნიშნავს, რომ რომის პაპი ცოდვილია?

თქვენი მღვდლების წესები არ მაინტერესებს. ისლამი კრძალავს ალკოჰოლურ სასმელებს და

მორჩა. ისლამი მათ კატეგორიულად კრძალავს, რადგანაც ისინი ცნობიერებას ბინდავენ და
ნათელ აზროვნებას ხელს უშლიან. მუსიკაც ბინდავს ცნობიერებას, იმიტომ რომ თავის
თავში იგი ტკბობასა და ექსტაზს ატარებს, რომლებიც ნარკოტიკული თრობის მსგავსია. მე
ვგულისხმობ თქვენს მუსიკას. იგი როგორც წესი, სულს კი არ ამაღლებს, არამედ აძინებს,
ადუნებს ჩენს ახალგაზრდებს, რომელიც ამის შედეგად იწამლება და სამშობლოზე არ
ზრუნავს.

ბახის, ბეთჰოვენის, ვერდის მუსიკაც კი?

მე არ ვიცი, ესენი ვინ არიან. თუკი ისინი გონებას არ ბინდავენ, მაშინ არ აიკრძალებიან.
რაღაც-რაღაცეები თქვენი მუსიკიდან არ არის აკრძალული, მაგალითად, ჰიმნები და
მარშები. ჩვენ დავტოვებთ მუსიკას, რომელიც ამაღლებს, როგორც ამას მარში აკეთეს,
მუსიკას, რომელიც აიძულებს ახალგაზრდებს იმოძრაონ და არ ასაპყრებს მათ; რომელიც
აქეზებს მათ, იზრუნონ სამშობლოზე. დიახ, თქვენი მარშები ნებადართულია.

იმამ ხომეინი, თქვენ დასავლეთის შესახებ საუბრისას ყოველთვის ხისტად მოიხსენიებთ

მას. თქვენი ყოველი მოსაზრებიდან გამომდინარეობს დასკვნა, რომ თქვენ ჩვენში მხოლოდ
ყველანაირი განუკითახაობის, გარყვნილების სათავეს ხედავთ. თუმცა სწორედ
დასავლეთმა შეგიფარათ დევნილობისას, და მრავალი თქვენი მომხრე სწორედ რომ
დასავლეთში სწავლობდა. იქნებ რაღაც კარგი ჩვენშიც არის?

რაღაც - არის. მაგრამ როცა გველი ერთხელ გიკბენს, მერე თოკისაც კი გეშინია, რომელიც
რაღაცით გველს წააგავს. თქვენ კი არაერთხელ გიკბენიათ ჩვენთვის. მრავალი წლის
განმავლობაში. თქვენ ჩვენში მხოლოდ ბაზარს ხედავდით და ხედავთ, და აქ ყოველთვის
ყველაფერი ცუდი შემოგქონდათ. კარგს - მაგალითად, ტექნიკურ პროგრესს - თქვენთვის
იტოვებდით. დასავლეთისგან იმდენი ბოროტება ვიგემეთ, დასავლეთიდან იმდენი ტანჯვა
დაგვატეხეს, რომ დღეს ჩვენ გვაქვს მიზეზი, გვეშინოდეს დასავლეთის და არ დავუშვათ,
რომ ჩვენი ახალგაზრდობა დასავლეთის გავლენას დაექვემდებაროს. მე არ მომწონს, როცა
ჩვენი ახალგაზრდები სასწავლებლად დასავლეთში მიდიან, სადაც მორალურად
იხრწნებიან ალკოჰოლის, ფიქრს გადამჩვევი მუსკისა და შიშველი ქალების ზემოქმედებით.
მით უმეტეს, რომ დასავლეთში თქვენ ჩვენს ახალგაზრდებს არ იღებთ თქვენიანებად. მათ
მაშინაც კი მისცემთ დიპლომს, თუკი ისინი სრულიად უწიგნურები იქნებიან.
დიახ, იმამ, მაგრამ თვითმფრინავი, რომლითაც თქვენ სამშობლოში დაბრუნდით,
დასავლეთშია გაკეთებული. ისევე, როგორც ტელეფონი, რომლითაც კუმას ესაუბრებით,
ისევე, როგორც ტელევიზორი, რომლითაც ასე ხშირად მიმართავთ თქვენს ქვეყანას, ისევე,
როგორც კონდიციონერი, რომლითაც ამ უდაბნოს ხვატში გრილდებით. თუკი ასეთი
გარყვნილები და გამრყვნელები ვართ, მაშინ რატომ იყენებთ ჩვენს „ეშმაკურ“ ტექნიკას?

იმიტომ, რომ ეს სწორედ ის არის, რაც დასავლეთს კარგი აქვს. ჩვენ მათი არ გვეშინია და
ვიყენებთ. ჩვენ არა თქვენი მეცნიერებისა და ტექნოლოგიების გვეშინია, არამედ თქვენი
იდეებისა და სამოსის. ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ თქვენი სოციალურად და პოლიტიკურად
გვეშინია. და გვინდა, რომ ეს ქვეყანა ჩვენი იყოს, რომ თქვენ არ ერეოდეთ არც ჩვენს
პოლიტიკაში, არც ეკონომიკაში, არც წეს-ჩვეულებებში და არც საშინაო საქმეებში. ჩვენ
დავუპირისპირდებით ყველას, ვინც ამას გაბედავს, იყოს გინდაც მემამრცხენე და გინდაც
მემარჯვენე, აქედან თუ იქიდან. მოვრჩით, ახლა მიბრძანდით.

და ბოლო შეკითხვა, იმამ. ამ დღეებში ირანში ბევრი უკმაყოფილო ადამიანი ვნახე, ბევრი
ქაოსი და უწესრიგობა. რევოლუციამ დაპირებული კეთილი ნაყოფი ვერ მოიტანა. ქვეყანა
მრუმე წყლებში მიცურავს და არავინ იცის, რა ელოდება ირანს ამ წყვდიადში. უფრო მეტიც
- აქ სამოქალაქო ომისა და სახელმწიფო გადატრიალების სუნი იგრძნობა, თუნდაც შორეულ
მომავალში. რას მიპასუხებთ?

აი, რას გიპასუხებთ: ჩენ ექვსი თვის ჩვილი ვართ. ეს რევოლუცია მოხდა ქვეყანაში,
რომელიც მრავალი საშინელებით იყო დასერილი და დაჭმული, როგორც კალიისგან
გავერანებული ყანა. ჩვენ გზის დასაწყისში ვდგავართ. რას ითხოვთ ექვსი თვის ჩვილისგან,
რომელიც კალიისგან მორყვნილ ყანაში დაიბადა, ყანაში, რომელსაც 2500 წლის
განმავლობაში მხოლოდ უბადრუკი მოსავალი მოჰქონდა, ხოლო უკანასკნელი 50 წლის
განმავლობაში - მომწამვლელი მოსავალი? ასეთ წარსულს ვერც რამდენიმე თვეში დაძლევ
და ვერც რამდენიმე წელიწადში. ჩვენ დრო გვჭირდება. ჩვენ დროს ვითხოვთ. და ვთხოვთ
იმათ, ვინც საკუთარ თავს დემოკრატებს, კომუნისტებს და, კაცმა არ იცის, კიდევ რას
უწოდებს. ისინი არ გვაძლევენ დროს. ისინი გვაწუხებებნ თავიანთი გამოხდომებეით,
მოწოდებებით სამოქალქო ომისკენ, სახელმწიფო გადატრიალებისკენ, რაც არ მოხდება,
რადგანაც ხალხი ერთიანია. ეს ისინი ინარჩუნებენ ქაოსს, კვებავენ მას. გემშვიდობებით.