Professional Documents
Culture Documents
ანდრო1 (2) PdF PDF
ანდრო1 (2) PdF PDF
ბროდსკის საუბარი ამერიკელ ლიტერატორ ჯონ გლედთან იმ ნიშნით არის საინტერესო, რომ
ის არ გვევლინება ე. წ. ობიექტური კრიტიკოსის ამპლუაში. პირიქით, პოეტის შეხედულებები
უკიდურესად სუბიექტურია და სწორედ ამიტომაც არის მიმზიდველი. ჯონ გლედი
პროვოცირებას უწევს პოეტს, მას ისეთ თემებზე ალაპარაკებს, რაც საეჭვოა ან საჭოჭმანო. ამით
სუბიექტურობის ხარისხი მატულობს. ბროდსკი თითქოს საცალფეხო ბილიკზე გადის, მაგრამ
მაინც არ თმობს თავისი საუბრის სტილს.
ჯონ გლედს მოჰყავს სხვა ამერიკელი კრიტიკოსის სიტყვები, რომელიც ამბობს, რომ იოსიფ
ბროდსკი დაიბადა 1940 წელს, ე.ი. იმ დროს, როცა რუსული პოეზიისთვის კრიზისული,
„ქრონიკული დაცემის“ ხანა იდგა. ამიტომაც პოეტი თვითონ იკაფავდა გზას, ის არ იყო რაიმე
ტრადიციის გამგრძელებელი. ბროდსკი ეთანხმება ამ აზრს და უფრო მეტად აღრმავებს კიდეც.
მისი სიტყვით, მიუხედავად იმისა, რომ იმ პერიოდში ახმატოვაც ცოცხალი იყო და პასტერნაკიც,
მათი არსებობა არ ცვლიდა ზოგად სურათს და ამ პოეტების ზეგავლენის ძალა ვერ აღწევდა
ახალგაზრდა მწერლებამდე. ე.ი. ისეთი ვითარება იყო ხელოვნურად შექმნილი, თითქოს
ახმატოვა და პასტერნაკი სხვა სივრცეში არსებობდნენ. ასე იყო ჩვენშიც. გალაკტიონ ტაბიძე
მოჩვენებასავით დადიოდა თბილისის ქუჩებში. ისიც სხვა დროსა და სივრცეში არსებობდა.
ბროდსკის აღიზიანებს ჯონ გლედის მიერ ციტირებული აზრი იმის შესახებ, რომ მწერალი
მხოლოდ ერთადერთ, მშობლიურ ენაზე შეიძლება წერდეს. ამ აზრს პოეტი „ეპარქიალურს“
უწოდებს. ბროდსკი ამბობს, რომ როცა ჩვეულებრივად რუსულ ენაზე თხზავს ლექსს და რითმას
ეძებს, რუსული რითმის ნაცვლად ინგლისური რითმა ამოუტივტივდება ხოლმე.
პოეზიაში მთავარი ენაა. ენა კარნახობს პოეტს სათქმელს. ენის დიქტატია ის, რასაც
ჩვეულებრივ მუზის დიქტატად მოიხსენიებენ. ასეა ყველა პოეტისთვის. ის ყოველთვის
პირისპირ დგას არა პუბლიკის, არამედ თავისი ენის წინაშე. ის პოეტებიც კი, რომლებიც
თავიანთ ლექსებს ყველაზე უფრო საჭირბოროტო თემებზე თხზავენ და პუბლიკასთან
შეხვედრას ესწრაფვიან, ყველაზე მეტად ენისგან არიან დავალებულნი და „ენის პირისპირ
დგანან“. პუბლიკასთან შეხვედრა მხოლოდ გარეგნული ფაქტორია, გარეგანი საბაბია.
ბროდსკი მიიჩნევს, რომ პოეტის ევოლუციას ყველაზე მეტად პროსოდია ე.ი. მის მიერ
გამოყენებული სხვადასხვაგვარი საზომები ავლენს. ეს საზომები განსხვავებულ ფსიქიკურ
მდგომარეობებს გადმოსცემენ. ამჟამად, ბროდსკის აღიარებით, ის ნეიტრალურ ტონს,
ყოველგვარი ლირიკული ელემენტის ნეიტრალიზებას ესწრაფვის და ამის მიხედვით ცვლის
საზომს ან საზომის ხარისხს. ჩემი აზრით, ამგვარი ცნობიერი დამოკიდებულება პროსოდიის
მიმართ და, საერთოდ, ლექსის მიმართ იმ ნიშნით იჩენს თავს, რომ ლირიკული ტონალობა
იცვლება ანუ კლებულობს, რაც ყველასთვის ერთნაირად მისაღები ვერ იქნება.
ჩემი მხრივ, მინდა ერთი რამ დავძინო: ბროდსკის ენაში შერწყმულია მწიგნობრული, ყოფითი,
ჟარგონული და სხვა ლექსიკური კომპონენტი. ასეთი სიჭრელე ლირიკული პერსონის ხასიათით
არის განპირობებული. ამასვე ამბობს, ოღონდ სხვა სიტყვებით კუბლანოვსკი: „ეს არის
პიტერის, ნაბოკოვის დროის ენა, ამასთანავე აქ საბჭოთა ენაც არის, სადაც ჟარგონს სხვაგვარი
ელფერი აქვს“.
რაც შეეხება ბროდსკის ესეიზმს, ძალზე საყურადღებო აზრს გამოთქვამს ასევე ემიგრანტი
მწერალი ბორის ხაზანოვი. ის ამბობს, რომ ბროდსკი პოეტი-ესეისტია. მისი აზრით, ესეიზმი
მსოფლმხედველობის თავისებური ტიპია. ხაზანოვის გამოთქმას „პოეტი-ესეისტი“ გარკვეული
მიზეზი აქვს. კერძოდ, მწერალი-ემიგრანტი უარყოფს ბროდსკის ლირიკულ ხასიათს და ამის
საპირისპიროდ აღიარებს მის ესეისტურობას.