Professional Documents
Culture Documents
ABC Fotografowania WWW - Przeklej.pl
ABC Fotografowania WWW - Przeklej.pl
ABC Fotografowania WWW - Przeklej.pl
Niewiele rzeczy przybliża świat tak, jak czyni to fotografia. Dzięki niej odległe miejsca i ludzie stają się
bliscy, a nasze życie bogatsze. Często tym, co nas najbardziej porusza, jest niepowtarzalny punkt
widzenia, właściwy każdemu autorowi zdjęć. W niniejszym poradniku zamieszczony został zbiór
przykładowych fotografii, których przestudiowanie pozwoli pobudzić wyobraźnię i pomoże każdemu
odkryć własny, wyjątkowy sposób patrzenia na świat.
Wstęp do świata doskonałej fotografii.
Obiektyw
automatycznie nastawi ostrość wybranego przedmiotu. Autofocus jest prawie zawsze szybszy i
bardziej niezawodny niż ręczne ustawianie ostrości. Ważne jest zrozumienie zasad prawidłowej
obsługi tej funkcji. Po pierwsze należy zdecydować, który element obrazu ma być ostry, a jest to
czasami trudny wybór.Poza tym, poruszenie aparatu może spowodować przesunięcie ramki
autofocusu z wybranego obiektu. Może temu zapobiec włączenie blokady ostrości, jednak ważne jest,
byśmy zawsze pamiętali o obecności ramki.
Skąd wiadomo, przy jakich czasach otwarcia migawki możemy fotografować "z ręki"?
Fotografowie zazwyczaj starają się mieć na uwadze czasy otwarcia migawki, przy których można robić
zdjęcia bez statywu. Ogólna zasada mówi, że używając obiektywu o ogniskowej 50 mm większość
ludzi może fotografować z ręki przy czasie otwarcia migawki równym 1/60 sekundy i krótszym. Jak
widać, istotna jest tu ogniskowa obiektywu. O parametrze tym należy pamiętać, gdyż przy dłuższych
obiektywach - teleobiektywach - konsekwencje poruszenia aparatu są bardziej widoczne. Dlatego też
osoby zajmujące się fotografią zawodowo zawsze używają solidnych, wytrzymałych statywów, kiedy
fotografują przez olbrzymie teleobiektywy. Jednym ze sposobów określenia najkrótszego czasu
otwarcia migawki przy którym możemy zrobić zdjęcia z ręki, jest wyznaczenia odwrotności ogniskowej
aparatu. Oznacza to, że obiektywem o ogniskowej 50 mm możemy bezpiecznie fotografować bez
statywu ustawiając czas otwarcia migawki na 1/60 s (ponieważ w aparatach nie istnieje wartość 1/50
s), ale już 1/30 s może być czasem za długim.
Z kolei 1/30 s może w zupełności wystarczyć przy szerokokątnym obiektywie o ogniskowej 28 mm,
trzeba jednak pamiętać o tym, że jest to prawdopodobnie najdłuższy czas przy jakim można robić
zdjęcia z ręki, nawet jeśli używa się superszerokokątnego obiektywu o ogniskowej 15 mm. Z drugiej
zaś strony, teleobiektywy o ogniskowej 300 mm raczej nie powinien być używany bez statywu przy
czasie otwarcia migawki krótszym niż 1/500 s jeśli nie chcemy, by zdjęcie było nieostre. Natomiast
użycie czasu 1/250 s powinno wystarczyć dla obiektywów o ogniskowej 135 mm lub 200 mm.
Początkowo może się to wydawać skomplikowane, ale pamiętając o zależności pomiędzy ogniskową
obiektywu a czasem otwarcia migawki osiągniemy efekty w postaci większej liczby ostrych zdjęć.
Głębia ostrości jest jednym z podstawowych pojęć w fotografii. Terminem tym określa się
strefę, w której obiekty uwidocznione na zdjęciu są ostre.
Głębia ostrości
Pojęcie głębi ostrości odnosi się do strefy ostrego
odwzorowania, która rozciąga się przed i za
punktem, względem którego ustawiona jest ostrość.
Głębia ostrości zmienia się odwrotnie
proporcjonalnie do wielkości otworu przysłony.
Znaczy to, że przy szeroko otwartej przysłonie, np. o
liczbie f/1.8, głębia ostrości jest niewielka. Natomiast
przy mocno przymkniętej przysłonie, np. f/16, prawie
wszystkie obiekty, widoczne czy to na pierwszym,
czy na dalszych planach, będą ostro odwzorowane.
Tak jak przy wyborze czasu otwarcia migawki
bierzemy pod uwagę prędkość poruszających się
obiektów, tak przy ustawianiu przysłony kierujemy
się głębią ostrości, którą chcemy uzyskać. Rzecz
jasna, warunki ujęcia nie zawsze umożliwiają duży
wybór ustawień. Fotografując mecz koszykówki
musimy ustawić krótki czas otwarcia migawki - i
zadowolić się niewielką głębią ostrości. Ale przy
fotografowaniu ogrodu pełnego kwiatów duża głębia
ostrości na pewno będzie ważniejsza. Należy
pamiętać, że strefa głębi ostrości nie jest
równomiernie rozłożona wokół punktu, na który
ustawiamy ostrość aparatu. Mniej więcej jedna
trzecia obszaru głębi ostrości przypada na
przestrzeń przed tym punktem, a pozostałe dwie
trzecie na strefę znajdującą się za nim. Może się
zdarzyć, że nie wszystkie elementy kadru zmieszczą
się w strefie objętej głębią ostrości. Można wtedy ustawić ostrość na odległość trochę większą, niż ta,
w której znajduje się fotografowany obiekt. Wówczas prawdopodobnie głębia ostrości obejmie
wszystko.
Najważniejsza decyzja
Najważniejsze w fotografii jest zrozumienie
zależności pomiędzy czasem otwarcia migawki a
wielkością przysłony. W danych warunkach
oświetleniowych prawie zawsze mamy do wyboru
kilka różnych kombinacji tych dwóch zmiennych.
Wybranie krótszego czasu ekspozycji pociągnie za
sobą nastawienie większego otworu przysłony, a
zarazem zmniejszenie głębi ostrości. Czasem o to
nam właśnie chodzi, często jednak nie tego
oczekujemy. Dlatego też robiąc zdjęcia zawsze
powinniśmy pamiętać o tych dwóch parametrach.
Jak dużą głębię ostrości zamierzamy osiągnąć? Jaki
czas otwarcia migawki będzie potrzebny, aby
uzyskać ostre zdjęcie? Znajomość odpowiedzi na te
pytania na pewno pomoże nam poprawić jakość
naszych fotografii.
Kombinacje czasu otwarcia migawki oraz liczby przysłony z czułością filmu.</TD< tr>
Liczba przysłony Czas otwarcia migawki
22 8 15 30
16 15 30 60
11 30 60 125
8 60 125 250
5.6 125 250 500
4 250 500 1000
2.8 500 100 2000
ISO 100 200 400
Czas otwarcia migawki Liczba przysłony
2000 1.4 2 2.8
1000 2 2.8 4
500 2.8 4 5.6
250 4 5.6 8
125 5.6 8 11
60 8 11 16
30 11 16 22
Podstawowe techniki: Wprowadzenie do kompozycji i kadrowania
Prawdziwa zabawa zaczyna się, gdy zrozumiemy podstawowe zasady fotografowania.
Pamiętajmy o świetle
Do tworzenia wspaniałych kompozycji fotograficznych niezbędne jest uprzednie zrozumienie natury
światła. Nasz aparat jest prawdopodobnie bardziej wyczulony na obecność źródeł światła i ich wpływ
na obraz fotografowanych obiektów, niż my sami. Na przykład, pragniemy zrobić zdjęcie komuś
stojącemu w promieniach słońca. Umieszczamy fotografowaną osobę tak, aby słońce padało na jej
twarz, gdyż chcemy, by była ona dobrze oświetlona. Niestety, po odebraniu wywołanych odbitek efekt
okazuje się niezadowalający, gdyż osoba na zdjęciu mruży oczy, a jej twarz jest pełna nieprzyjemnych
cieni. Nie było to widoczne podczas robienia zdjęcia, ale aparat wszystko wiernie zarejestrował.
Prawdopodobnie najlepszym sposobem na uniknięcie podobnych problemów jest zdobywanie
doświadczenia na podstawie wcześniejszych prób fotografowania w różnych sytuacjach. Jeśli zdarza
się rzadka okazja wykonania niepowtarzalnej fotografii, warto jest zrobić serię zdjęć, wypróbowując
różne odległości i obiektywy.
Trzymanie aparatu
Większość ludzi przyzwyczaja się do fotografowania w jednej pozycji - na
stojąco. Warto jednak wypróbować ujęcia z różnych pozycji. Bardzo ważne
jest stabilne trzymanie aparatu, zwłaszcza z teleobiektywem, ponieważ
najlżejsze nawet poruszenie spowoduje rozmazanie obrazu. Jeżeli nie
dysponujemy statywem to szczególnie przy długich czasach otwarcia
migawki, należy tak ustawić aparat, aby nie poruszył się w momencie
ekspozycji. Fotografując na siedząco możemy zapewnić lepszą stabilność
opierając łokcie o nogi lub kolana. Znalezienie pewnego, mocnego oparcia
przed naciśnięciem spustu migawki jest bardzo istotne. Pozycja leżąca
również zapewnia stabilne podparcie, ponieważ ramiona tworzą naturalny
"statyw". Jest to często najlepszy sposób fotografowania zwierząt żyjących
na wolności. Czasami wsparcie się o płot lub trzymanie aparatu opartego o
ścianę zapewni stabilność wystarczającą do fotografowania, także i przy
dłuższym czasie otwarcia migawki. Kolejny sposób na uniknięcie poruszenia
to użycie samowyzwalacza po uprzednim ustawieniu wszystkich
parametrów zdjęcia i wycelowaniu aparatu. Pozwala to skoncentrować
uwagę jedynie na zapewnieniu stabilnej pozycji. Jak zawsze w fotografii,
wszystko polega na zrozumieniu co należy zrobić, aby osiągnąć zamierzone
efekty.
Tryb portretowy
Wykonanie dobrego portretu nie jest trudne. Należy
jednak pamiętać o kilku rzeczach. Jeśli chcemy, by
wygląd modela był możliwie naturalny, nie należy
kazać mu zbyt długo czekać. Nie warto również
stosować światła padającego wprost na twarz, gdyż
powoduje ono mrużenie oczu i powstawanie
nieładnych cieni. Oświetlenie boczne jest lepsze,
najlepsze natomiast jest oświetlenie od tyłu. W celu
skupienia uwagi na twarzy fotografowanej osoby
dobrze jest rozmyć tło, otwierając szeroko
przysłonę. Głębia ostrości oczywiście się przy tym
zmniejszy, toteż jej centrum powinno znajdować się
na oczach modela, a nie z boku głowy. Obiektywy
szerokokątne nie dają dobrych wyników; lepsze są
krótkie teleobiektywy o ogniskowej 85 lub 135 mm. Dłuższa ogniskowa pozwoli także stanąć dalej
fotografującemu, co zapewni więcej miejsca modelowi.
Więcej o portretach
Duże otwory przysłony dają na ogół lepsze portrety.
Trzeba jednak umieć przewidzieć najkorzystniejszą
głębię ostrości. W przypadku portretów klasycznych
w polu ostrości powinien znajdować się tylko model,
a całe tło powinno być rozmyte. Jeśli jednak na
zdjęciu ma znajdować się coś więcej niż głowa i
ramiona modela, być może warto będzie nadać ostrość także pewnym obszarom tła. Najważniejszą
rzeczą jest więc sprawdzenie, czy środek i głębia ostrości są odpowiednio dobrane do warunków.
Tryb zbliżenia
Obiektywy zmiennoogniskowej (zoom) w aparatach serii EOS
wyposażone są w funkcję macro, która umożliwia ustawienie
ostrości bardzo blisko aparatu. Wykonywanie zbliżeń może
wydawać się proste, lecz w rzeczywistości wymaga to pewnej
wiedzy. Podstawową trudnością jest ustawienie ustawienie
odpowiedniej głębi ostrości, ponieważ im bliżej jesteśmy
fotografowanego przedmiotu, tym płytszy jest obszar, w którym
obiekty są ostre. Uzyskanie ostrości na całej powierzchni obrazu
może okazać się prawdziwym problemem. Jednym z rozwiązań jest
takie umieszczenie aparatu, by wszystkie istotne elementy
znajdowały się w jednakowej odległości od obiektywu. Poza tym każde, zdawałoby się nieznaczne,
przesunięcie aparatu może drastycznie przemieścić punkt ostrości na zdjęciu, dlatego też często
niezbędne jest użycie statywu, zwłaszcza przy dużych zbliżeniach. Jeśli sam obiekt porusza się
choćby w minimalnym stopniu, jak dajmy na to kwiat muskany delikatnym podmuchem wiatru,
rozmycie staje się jeszcze większym problemem.
Piękno zbliżeń.
Tryb zbliżenia pozwala na uchwycenie piękna natury w jej najdrobniejszych szczegółach.
Podświetlenie od tyłu sprawia, że zdjęcie to jest bardzo udane.
Więcej o zbliżeniach
Korzystając z automatyki ekspozycji z priorytetem
głębi ostrości możemy określić strefę, w której
obiekty mają być ukazane wyraźnie. Po wskazaniu
przez nas najbliżej i najdalej położonego obiektu,
aparat automatycznie dobierze odpowiednią
przysłonę i punkt ustawiania ostrości. Powinniśmy
uważać, by ustawiana strefa głębi ostrości nie była
zbyt szeroka. Wyczucie głębi. Jeżeli możemy
ustawić się tak, aby zasadnicze fragmenty
fotografowanego przedmiotu znalazły się mniej
więcej w jednakowej odległości od aparatu, głębia
ostrości staje się mniejszym problemem.
Tryb krajobrazowy
Zdjęcia wykonywane w plenerze są jednym z
największych uroków fotografii. Niebo, góry, lasy,
ocean - każdy aspekt przyrody wygląda
zachęcająco. Także krajobrazy typowo miejskie dają
często wspaniałe zdjęcia. Przy fotografii
krajobrazowej najistotniejszymi czynnikami są
kompozycja i kadrowanie. Funkcja blokady ustawień
ostrości pozwala uzyskać nieco więcej kontroli nad
tym, co na danym zdjęciu będzie ostre.
Wykonywanie zdjęć z dużą głębią ostrości wymaga
odpowiednio dużych czasów naświetlania.
Nal
eży zachować ostrożność, aby uniknąć poruszenia aparatu. Jeśli światło jest
delikatne, możemy skorzystać ze statywu, by jeszcze wydłużyć czas ekspozycji.
Fotografie wykonane wczesnym rankiem lub późnym popołudniem są często
bardziej efektowne z uwagi na specyficzne właściwości światła.
Najlepsze jest oświetlenie kontrowe. Błysk doświetlający pozwolił prawidłowo wyeksponować twarz
dziewczynki, mimo iż światło słoneczne pada od tyłu. Złocista poświata jej włosów nadaje zdjęciu
niepowtarzalny charakter.
Wbudowana lampa błyskowa. Niektóre z aparatów serii EOS dysponują wbudowaną lampą
błyskową, która ułatwia fotografowanie przy słabym świetle. W niektórych modelach aparatów lampa
może się uaktywnić po wykryciu niewystarczającego oświetlenia lub oświetlenia od tyłu.
Bądź gotów
Zanim zaczniemy utrwalać właściwe momenty, musimy nauczyć się je rozpoznawać. Trzeba się
wykazać dobrym instynktem i refleksem. Powinniśmy się nauczyć takiej obserwacji, by umieć
przewidzieć, co się wydarzy za chwilę. Zrobienie świetnego zdjęcia to nie tylko szczęście, tu się liczą
umiejętności. Na dodatek umiejętności te można udoskonalić przez praktykę.
Nietypowa perspektywa.
Humorystyczne zdjęcia wykorzystują także zestawienia elementów. Złudzenie kolizji bawołu z
pojazdem jest efektem zastosowania nietypowej perspektywy.
Tajniki harmonii.
Kluczem do tworzenia dobrych kompozycji jest harmonia i zrównoważenie elementów na planie. Jeśli
właściwie dobierzemy pozycję, z której wykonamy zdjęcie, silos będzie wyglądał jak rzeźba. Nie
powinniśmy unikać tematów, które tworzą zadziwiające kształty geometryczne. Efektownie
wyglądające czoło ciężarówki symbolizuje masę i moc.
Kolory
Nowoczesne filmy kolorowe pozwalają tworzyć znakomite wielobarwne fotografie. Zastosowanie
błon kolorowych do tworzenia przezroczy daje szczególnie dobre rezultaty, a same przezrocza
często osiągają ponadprzeciętną jakość. Właściwe postrzeganie barw jest proste. Trudniej jest
rozpoznać, czy element o danym kolorze jest w stanie skupić w sobie ciężar fotografii. Oczywiście
przychodzą tu na myśl np. kwiaty. Jednak podobnie jak w naturze, w scenach miejskich również
znajdziemy subtelne piękno, której przykuje naszą uwagę.
Deseń.
Fotografie oparte na powtarzających się motywach wywierają bardzo subtelne wrażenie, które na
obrazach olejnych raczej jest nieuchwytne. Soczewki aparatu "widzą" powtarzające się konfiguracje w
sposób przyjemny dla naszego oka. Niezależnie od tego, czy za pomocą teleobiektywu przedstawimy
zbiór elementów w spłaszczonej perspektywie, czy uwypuklamy szczegóły stosując obiektyw
szerokokątny, umiejętność rozróżniania i obrazowania powtarzających się motywów daje nam pełną
satysfakcję.
Odpowiednia pora?
Wśród fotografów zwykło się mówić o świetle
późnego popołudnia. Istotnie, w promieniach słońca
znajdującego się nisko nad horyzontem
fotografowane obiekty wyglądają najładniej.
Podobne wrażenie można odnieść wczesnym
rankiem, kiedy to światło jest bardziej różowe, w odróżnieniu od złocistego światła popołudniowego.
Nie bez znaczenia są inne czynniki, np. położenie geograficzne, pogoda, przejrzystość powietrza, itp.
Robienie zdjęć w południe często nie przynosi
dobrych efektów. Światło padające bezpośrednio z
góry jest przyczyną powstawania brzydkich
kontrastów pomiędzy elementami jasnymi a
ciemnymi. Ludzie nie wyglądają atrakcyjnie z
powodu cieni na ich twarzach. Nie znaczy to, że
robienie zdjęć w środku dnia jest
niedopuszczalne. Powinniśmy sobie jednak
zdawać sprawę z problemów, które mogą przy
tym wystąpić.
Niebo.
Każdemu chyba zdarzyło się fotografować
piękne, błękitne niebo i następnie rozczarować
widokiem zdjęć przedstawiających bladą,
rozmytą płaszczyznę. Fotografowanie z obiektywem skierowanym w stronę słońca lub ze słońcem z
boku sprawia, że rezultatem pomiaru światła jest nadmierna ekspozycja nieba. Zdjęcia, przy których
słońce znajduje się za naszymi plecami pozwalają uzyskać głębszy odcień błękitu. Jeśli tylko niebo
stanowi istotny element kompozycji zdjęcia, koniecznie trzeba zmierzyć intensywność
Wieczorne światło
Czasami po zachodzie słońca mamy do czynienia z
wyjątkowo korzystnymi warunkami oświetleniowymi.
Robienie zdjęć o tej porze jest prawdziwym
wyzwaniem. Świat nabiera mrocznego i
tajemniczego wyglądu, który chciałoby się utrwalić
na zdjęciu, jednak wymagane o tej porze bardzo
długie czasy naświetlania mogą znacznie utrudnić
fotografowanie z aparatem trzymanym w ręku. W
takich sytuacjach bardzo pomocny może okazać się
statyw. Nie mniej problemów możemy napotkać przy ustawianiu ostrości. Wtedy wyjściem z sytuacji
może okazać się zrobienie kilku zdjęć przy różnych ustawieniach, a następnie wybranie najlepszego.
Nocne pejzaże
Fotografowanie świateł w nocy wymaga bardzo długiego czasu ekspozycji. Oczywiście niezbędny jest
statyw. Konieczne może okazać się przybliżone określenie czasu ekspozycji i naświetlenie kilku klatek
przy różnych jego wartościach. Gdy fotografujemy bardzo odległy obiekt w ciemności, mogą wystąpić
problemy w działaniu autofocusu. Dobrym wyjściem jest wówczas włączenie trybu ręcznego
ustawiania ostrości. Podczas długiej ekspozycji kolorowe filmy uzyskują zielonkawe zabarwienie.
Zjawisko to nazywamy rozbalansowaniem barw i nie można podać dla niego żadnego środka
zaradczego. Zapoznanie się z szerszą gamą filmów pozwala stwierdzić, że niektóre z nich lepiej
nadają się do długiego czasu ekspozycji niż inne. Wykonanie kilku prób pozwoli wybrać ten najlepszy.
Wrażenie ruchu
Aby sfotografować poruszające się obiekty, możemy
zastosować krótki czas otwarcia migawki. Możemy
także wodzić aparatem za głównym obiektem w taki
sposób, by uzyskać rozmazane tło, które zdaje się
"płynąć". Często to właśnie ruch sprawia, że zdjęcie
staje się interesujące, jednak ustawiczne
stosowanie tej zasady może stać się nudne.
Przykładem niech będzie wybór sposobu
fotografowania wodospadu. Pojawia się pytanie: czy
na zdjęciu ma być widoczna dokładnie każda kropla
wody, czy chcemy raczej zobaczyć rwący potok?
Jak zwykle w takich przypadkach, nie można
wskazać dobrego lub złego rozwiązania -należy
dokonać wyboru, kierując się własną kreatywnością.
Najazd
Podczas robienia zdjęć możemy zastosować
ciekawą technikę, wykorzystującą własności
obiektywów o zmiennej ogniskowej. Polega ona na
zmianie ogniskowej w trakcie ekspozycji. W tym celu
niezbędne jest ustawienie bardzo długiego czasu
naświetlania oraz zamontowanie aparatu na
statywie, co spowoduje, że linie przesunięcia będą
jednakowe. Ważną kwestią jest wybór
odpowiedniego tematu. Skierowanie na plan wielu
źródeł światła daje zazwyczaj najlepsze rezultaty,
jako że linie przesunięcia są wtedy bardzo wyraźne.
Filtry polaryzacyjne
Filtry polaryzacyjne mogą być obracane, aby skutecznie likwidować wpływ światła odbitego. Są one
szczególnie użyteczne w sytuacjach, gdy robimy zdjęcia obiektów, które silnie odbijają promienie
słoneczne, np. wody, szkła, gładkich powierzchni metalowych, itp. Dzięki ich użyciu obraz staje się
bardziej wyraźny. Drugą funkcją filtrów polaryzacyjnych jest wysycanie barw nieba i innych elementów
pejzażu. Wykonanie zamieszczonego tu zdjęcia wymagało użycia obrotowego filtra polaryzacyjnego,
np. takiego, jaki dostarczany jest prze firmę Canon. Działanie efektu polaryzacji najlepiej jest ocenić
przez obserwację zmian zachodzących w oświetlonych miejscach kadru podczas obracania filtra.
Filtry skylight i UV
Jednym z prostszych sposobów skorygowania wyglądu sceny jest umieszczenie na obiektywie filtra.
Zarówno filtry typu skylight, jak i UV zapobiegają powstawaniu na zdjęciu mgiełki spowodowanej
działaniem promieni słonecznych, ograniczając dostęp promieni ultrafioletowych do filmu
fotograficznego. Filtry UV są zazwyczaj przezroczyste, podczas gdy typ skylight charakteryzuje się
różowym zabarwieniem, które powoduje większe nasycenie barw w warunkach zacienienia lub
zachmurzenia. Niektórzy fotografowanie na stałe zamocowują te filtry na obiektywach, zapobiegając w
ten sposób mechanicznym uszkodzeniom soczewek.
CZĘŚĆ CZWARTA - Twórcze techniki fotografowania
Jak za pomocą aparatu EOS uzyskać doskonałe zdjęcia odpowiadające zamierzeniom.
Pomiar ewaluacyjny
Ten zaawansowany system pomiaru oświetlenia umożliwia uzyskiwanie prawidłowo naświetlonych
zdjęć w bardzo różnorodnych warunkach. System dzieli całą powierzchnię obrazu na obszary.
Największą wagę ma obszar środkowy, gdzie najczęściej usytuowany jest główny temat zdjęcia.
Aparat jest w stanie wykryć różnice między środkiem a obrzeżami obrazu, co pozwala precyzyjnie
określić rozmiar głównego obiektu, jak również ocenić jego jasność. To właśnie ta zdolność "ewaluacji'
(oceniania) odpowiedzialna jest za prawidłowe naświetlenie wszystkich wykonywanych zdjęć.
Jaskrawe tło nie spowoduje naświetlenia pierwszego planu, ponieważ ewaluacyjny system pomiarowy
potrafi odróżnić tło od głównego obiektu. Dzięki temu o wiele łatwiej jest wykonywać zdjęcia obiektów
oświetlonych od tyłu oraz fotografować bardzo kontrastowe sceny, uzyskując za każdym razem
wspaniałe rezultaty.
Ciekawski pudel
System ewaluacyjnego pomiaru intensywności oświetlenia potrafi rozpoznać jaskrawe tło i ustawić
warunki ekspozycji w taki sposób, by główny obiekt na zdjęciu został naświetlony prawidłowo.
Zauważmy, jak doskonale widoczny jest pudel, mimo że tło w górnej części zdjęcia jest bardzo jasne.
Pomiar częściowy
W niektórych sytuacjach celowe jest użycie systemu częściowego
pomiaru światła. Przy wykonywaniu zdjęć zawierających duże
obszary o jednolitym odcieniu pomiar taki może dać lepszą
ekspozycję całości. Sprawdza się on przy fotografowaniu
zachmurzonego nieba, scen w deszczu, krajobrazów jednorodnym
oświetleniu, wnętrz oświetlonych światłem słonecznym itp. Pomiar
intensywności światła wykonywany jest tylko w obszarze środkowym
kadru, można więc wybrać temat główny, odczytać intensywność
światła tego obiektu, po czym użyć funkcji blokady ustawień
ekspozycji do utrzymania nastaw już po zmianie kompozycji zdjęcia.
Pomiar punktowy
Korzystanie ze światłomierza punktowego wymaga dobrego
wyczucia różnych intensywności światła w obrębie sceny. Jeżeli jednak wiemy, w którym miejscu
należy wykonać pomiar, możemy mieć pewność uzyskania bardzo dokładnych ustawień ekspozycji.
Pomiar punktowy jest bardzo precyzyjny, dobrze więc nadaje się do fotografowania małych obiektów
na bardo jasnym lub bardzo ciemnym tle. Korzystanie ze światłomierza punktowego w połączeniu z
funkcją blokady nastaw ekspozycji daje swobodę zmiany kompozycji zdjęcia. Podczas samego
pomiaru należy jednak pamiętać o precyzyjnym nakierowaniu celownika na fotografowany obiekt,
ponieważ margines tolerancji na błędy jest niezwykle wąski.
Autobraketing
Technika autobracketingu (AEB-Auo Expusure Bracketing) jest dobrym sposobem na uzyskanie
pożądanych rezultatów, nawet jeśli koncepcja zdjęcia nie jest dokładnie przemyślana. Technika ta
polega na automatycznym wykonaniu trzech ekspozycji: jednej z niedoświetleniem, jednej przy
nastawach określonych przez światłomierz i jednej z prześwietleniem. Możliwe jest ręczne ustawienie
zakresu odchyleń do +3 jednostek skali w odstępach co 1/3 stopnia. Autobracketing jest znakomitym
narzędziem wspomagającym kreatywność, jako że pozwala wypróbować efekty różnych warunków
ekspozycji, pozostawiając pewność, że jedno ze zdjęć będzie miało zadowalającą jakość. (Funkcja ta
jest niedostępna w niektórych modelach).
Bez użycia autobracketingu fotograf mógł stracić to zdjęcie z powodu bardzo jaskrawego tła.
Wykonanie kilku ekspozycji zwiększa szansę, że jedna z nich będzie prawidłowa.
Wielokrotna ekspozycja
Wielokrotne ekspozycje na jednej klatce filmu zawsze miały w sobie coś intrygującego. Niektóre
aparaty z serii EOS umożliwiają wykonanie z góry określonej liczby naświetleń - maksymalnie 9 - na
pojedynczej klatce. Ponieważ ta sama klatka naświetlana jest wiele razy, konieczne jest skorzystanie
z funkcji kompensacji ekspozycji. Dla dwóch ekspozycji można wypróbować wartość kompensacji - 1
stopień. Trzy ekspozycje mogą wymagać za każdym razem poziomu - 1,5 stopnia. Najlepiej jest przy
tym zdać się na doświadczenie. Warto dążyć do zredukowania liczby elementów na obrazie, tak by
uzyskać możliwie puste tło. Jasne obiekty na prostym, ciemym tle zazwyczaj wychodzą najlepiej.
Wielokrotna ekspozycja
Zabawa z wielokrotną ekspozycją może dać wiele radości. Często trudno jest zgadnąć, jaki będzie
wynik końcowy, a czasami można się wręcz zadziwić jego wspaniałością.
CZĘŚĆ PIĄTA - Obiektywy i lampy błyskowe
Szeroki wybór obiektywów i lamp błyskowych pozwala odkryć
twórcze możliwości tkwiące w temacie zdjęcia.
Uwagi wstępne
Możliwość zmiany obiektywu jest jednym z największych udogodnień lustrzanej jednoobiektywowych.
Ta sama scena fotografowana obiektywem o ogniskowej 28 mm wygląda zupełnie inaczej, niż kiedy
używamy obiektywu o ogniskowej 200 mm. Teleobiektyw pomaga dostrzec odległe szczegóły, a przy
użyciu obiektywu szerokokątnego odkrywamy relacje między przedmiotami widocznymi na zdjęciu.
Makroobiektyw zaś umożliwia największe zbliżenia. Ogólnie biorąc, korzystanie z różnych obiektywów
pomaga spojrzeć na świat z różnych perspektyw.
Perspektywa
Pojęcie perspektywy odnosi się do względnej wielkości obiektów widzianych w kadrze, przy ich
różnym oddaleniu od aparatu, co sprawia wrażenie trójwymiarowości sceny. Perspektywa, podobnie
jak kąt widzenia, jest odwrotnie proporcjonalna do ogniskowej obiektywu. Oznacza to, że przedmioty
widziane przez obiektyw szerokokątny będą sprawiały wrażenie bardziej oddalonych od siebie niż
można to zaobserwować przez zwykły obiektyw. I odwrotnie, teleobiektyw sprawia, że różne
przedmioty wydają się być bliżej siebie niż są w rzeczywistości. Takie przybliżenie odległych od siebie
obiektów, spowodowane użyciem teleobiektywu, nazywamy "spłaszczeniem" perspektywy; jest to
jedna z ciekawszych właąciwoąci obiektywów o długiej ogniskowej.
35-80 mm
Obiektyw standardowy o zmiennej ogniskowej jest prawdopodobnie najbardziej popularnym
obiektywem używanym w dzisiejszych czasach. Korzyści wynikające z jego stosowania są oczywiste.
Używając obiektywu tego rodzaju łatwo jest regulować kąt widzenia i powiększenie obrazu obiektu.
Pozwala to dowolnie komponować kadr w celowniku przez wypróbowanie kilku możliwych ujęć przed
naciśnięciem spustu migawki. Poza tym, obiektyw standardowy o zmiennej ogniskowej zawsze
dysponuje długością ogniskowej odpowiadającą trzem najczęściej stosowanym obiektywom ?
szerokokątnemu, normalnemu oraz krótkiemu teleobiektywowi. Oznacza to, że wystrczy nosić ze sobą
jeden obiektyw zamiast trzech. Zmniejszoną wagę sprzętu docenimy, przemiarzając pola lub ulice
miast.
Obiektywy i lampy błyskowe: Teleobiektywy
Teleobiektywy doskonale nadają się do fotografowania odległych obiektów.
80-200 mm
Teleobiektywy oddają nieocenione usługi przy rejestrowaniu wydarzeń sportowych i są wręcz
nieodzowny podczas oglądania natury. Fotografowanie zwierząt w ich naturalnym środowisku prawie
zawsze wymaga korzystania z teleobiektywu. Właściwie zawsze, kiedy nie można zbliżyć się do
fotografowanego obiektu na wystarczającą odległość, trzeba skorzystać z teleobiektywu. Ze względu
na korzystną perspektywę krótkie teleobiektywy doskonale nadają się do portretów, a większa
odległość od fotografowanej osoby wpływa dodatnio na jej samopoczucie podczas fotografowania.
Teleobiektywy są często bardzo ciężkie, więc użycie teleobiektywu ze zmienną ogniskową, który z
powodzeniem zastępuje kilka różnych obiektywów, pozwoli nam uniknąć noszenia zbędnego ciężaru.