ISANG TASA NG PAG-ASA

Ni: Mark Kevin Gabriel Santos

Ang pagtilaok ng manok sa madaling araw ay nagpapaalala na kailangan ko nang

bumangon sa kama na aking hinihigaan. Ang paghigop ng isang tasang kape
upang magising ang aking natutulog na diwa. Idagdag pa ang pagkain ng mainit
na pandesal na pinagkukunan ko ng aking lakas para sa mag-hapong pakikibaka
sa buhay, at ang pagsusuot ng aking plantsadong uniporme na niluma na ng
panahon. Ang mga gawaing ito na paulit-ulit ko nang ginagawa pagmulat pa
lamang ng aking mga mata ay hudyat na kailangan ko nang pumasok sa Mataas
na Paaralan ng Tabacao sa lalawigan ng Nuweba Esiha.

Ang pagpunta sa paaralang aking pinagtuturuan ay maituturing ko nang isang

kalbaryo sa umpisa pa lang. Ang bumiyahe ng isang oras mula sa aming bahay
ay isa nang malaking sakripisyo. Idagdag pa ang tambak ng trabaho na nagiging
dahilan kung bakit hindi ko nagagampanan ang aking pagiging anak, kapatid, at
isang kaibigan. Nakakalungkot. Nakakayamot. Ngunit makita ko pa lang na
sinasalubong ako ng aking mga mag-aaral upang kuhanin ang aking mga dalang
gamit pagpasok ko pa lamang ng bakuran ng paaralan, ang pagkayamot ay
napapalitan ng hindi mapagsidlang ngiti na nangagaling sa aking mga labi dahil
alam kong sa araw-araw na pagpasok nila sa paaralan, naroon ang kagustuhan
nilang matuto at madagdagan ang kanilang mga kaalaman upang makamit nila
ang kanilang mga ninanais sa buhay. Oo. Ako ay isang hamak na guro lamang.
Ngunit ako ay naniniwala na malaki ang aking ginagampanang papel sa paglutas
ng mga kasalukuyang problema na masasabi kong kanser ng ating lipunan.

Bata pa lamang ako ay gusto ko nang maging isang guro. Siguro nga ay
nananalaytay na sa aking dugo ang kagustuhang makapagbahagi ng kaalaman
kahit ako ay nasa murang isipan pa lamang. Noong una, akala ko ay madali ang
pagtuturo. Ngunit ako ay nagkamali. Mahirap. Maraming balakid. Nariyan ang
mga makukulit kong estudyante. Mayroon ding mga pagkakataon na hindi ko
makasundo ang ilan sa aking mga kapwa guro. Idagdag pa ang mga problema
ng aking pamilya na nagpapabigat sa sitwasyon. Gayunpaman, ako ay nanatiling
matatag at nakatayo; handang suungin ang mga hamon sapagkat ako ay
kailangan ng aking mga mag-aaral at yaon ay tulungan sila na maabot nila ang
tuktok ng tagumpay.

Ang aking silid-aralan ay buhay na saksi na talagang ang larangan ng pagtuturo

ay isang makulay na propesyon. Sa unang araw ng pasukan, ang silid-aralan na
ito ay tila isang blankong papel. Walang nakasulat. Malinaw at malinis. Sa
pagdaan ng mga araw, ito ay unti-unting nagkakaroon ng kulay at nabibigyan ng
buhay. Naaalala ko pa ng ako ay binati ng aking mga mag-aaral noong Araw ng
mga Guro. Hindi ko rin malilimutan noong ako ay kanilang sinorpresa sa aking
kaarawan. Naaalala ko rin ang aming mga tawanan at halakhakan tuwing may
nagpapatawa sa klase at ang kagalakan sa tuwing nananalo kami sa mga
kompetisyon mapaloob o mapalabas ng paaralan. Hindi sapat ang walong-daang
salita upang ipahayag ang galak na aking nararamdaman sa tuwing makakasagot
ang aking mga mag-aaral sa klase, makakuha ng mataas o kahit na pasadong
marka sa aking asignatura at lalo’t higit ang pagkakaroon ng magandang pag-
uugali at tamang asal. Kaakibat din ng mga kasiyahang ito ang lungkot sa tuwing
nakikita ko ang ilan sa kanila na walang baon at pamasahe, kumakalam ang
sikmura, at may problema sa pamilya. Ito ang mga panahon na labis ang aking
pagkalumbay sapagkat itinuturing ko na silang mga tunay na anak. Tama nga
ang aking ina nang sabihin niya sa akin na gagawin niya ang lahat mapagtapos
lang kami ng pag-aaral. Tulad ng isang magulang na handang gawin ang lahat
maibigay lang ang pangangailangan ng anak, handa ko ring ialay ang aking sarili
para sa kapakanan ng aking mga mag-aaral. Pangarap ko na tulungan sila na
maging matagumpay sa buhay. Sabi ko nga sa kanila, “Pag nag-reunion tayo,
sana ay propesyonal na kayo katulad ko.”

Ito ang kwento ng aking buhay. Maagang gumising. Hapon na kung umuwi.
Walong oras sa araw ang ginugugol upang makapagbahagi ng kaalaman sa mga
munting anghel gamit ang pisara at isang piraso ng yeso. Masaya. Mayroon ding
lungkot. Isang hamon sa akin bilang guro ang mga batang kapos sa buhay ngunit
nagsisikap sa pag-aaral, mga batang araw-araw pumasok kahit walang baon,
mga batang nakaligtaan nang maging ‘bata’ dahil maagang nagbanat ng buto
para makapaghanap-buhay, mga batang hindi nakakapasok sa eskwelahan dahil
kailangang mag-alaga ng kapatid, at mga batang kahit luma ang gamit at walang
maayos na damit ay naroon pa rin ang dedikasyon upang mapagyabong ang
kanilang nalalaman. Hindi maitatanggi na ito ang reyalidad ng buhay na dapat
kong harapin at suungin. Tila napakahirap bigyan ng solusyon, pero aking
kakayanin alang-ala sa aking mga estudyante na nagpupunyagi sa kanilang pag-
aaral.

Lumipas man ang mga taon, lumabo man ang aking mga mata, agawan man ng
lakas ang bawat himaymay ng aking laman, at humina man ang aking mga buto
sa aking katawan, mananatili akong guro sapagkat nariyan ang mga batang
nagsisikap upang makamit ang kanilang mga mumunting pangarap.