Ε N T Γ Κ Α Ρ Α Λ Λ Α Ν ΠΟΕ

Μετάφραση: Πάνος Πανασσης

 ΟΥΛΑΛΟΥΜ

Οι ουρανοί ήταν σταχτιοί και βλοσυροί

τα φύλλα μαραμένα, ζαρωμένα,
τα φύλλα μαραμένα, κατεστραμένα.
Κι ήταν ερημική νύχτα του Οκτώβρη,
της πιό αμνημόνευτης χρονιάς μου,
κι ήταν κοντά στη σκοτεινή λίμνη του Ωμπέρ,
στη γεμάτη καταχνιά χώρα του Βέιρ,
κι ήταν στον υγρό βάλτο του Ωμπέρ,
στην στοιχειωμένη χώρα του Βέιρ.
Κάποτε εδώ, μέσα από μιά τιτάνια σειρά
από κυπαρίσσια, περιπλανιώμουνα μαζί με την
ψυχή μου.
Κι ήταν μέρες που σαν ηφαίστιο κόχλαζε η καρδιά
μου
και σαν ποταμός σκουριάς τον κυλάει,
και σαν λάβα που συνέχεια κυλάει,
τα φλογισμένα κύματά της στα βουνά του Γιαανέκ,
στις απόμακρες περιοχές του Πόλου
που βαριά στενάζει καθώς κυλάει στα βουνά του
Γιαανέκ,
μέσα στο βασίλειο του Βόρειου Πόλου.
Η συζήτηση μας ήταν σοβαρή και βαριά,
μα οι σκέψεις μας μαραμένες, μουδιασμένες,
οι μνήμες μας προδοτικές, μαραμένες
γιατί δεν ξέραμε πως είχαμε Οκτώβρη,
κι ούτε που ξέραμε ποιά νύχτα ήταν αυτή ακριβώς.
(Α, νύχτα, ανάμεσα στις νύχτες της χρονιάς).
Δεν είχαμε προσέξει ούτε τη σκοτεινή λίμνη του
Ωμπέρ
(κι ας είχαμε απ'εδώ ξανά περάσει)
κι ούτε θυμόμασταν τον υγρό βάλτο του Ωμπέρ
ούτε τη στοιχειωμένη χώρα του Βέιρ.
Και τώρα καθώς πια η νύχτα έφευγε
και τ' αστέρια έλεγαν πως φτάνει η αυγή
και τα στέρια προμηνούσαν την αυγή,
στην άκρη του μονοπατιού μας ένα αμυδρό
καταχνιασμένο φως φανερώθηκε,
και από μέσα του σηκώθηκε ένα λαμπρό μισοφέγ­
γαρο
καθαρό, με το διπλό του κέρας.
Και είπα: "Από την Άρτεμη είναι πιό ζεστή,
και στριφογυρίζει μέσα από ένα κύμα στεναγμών,
παρουσιάζεται σε μιά χώρα στεναγμών.
Είδε πως τα δάκρυα δεν στεγνώνουνε
σ' αυτά τα μάγουλα, που πάνω τους ποτέ δεν
πεθαίνει το σκουλήκι
και ήρθε αφού πέρασε του "Λέοντος" τ' αστέρια,
για να μας δείξει το μονοπάτι των ουρανών,
της λήθης την ουράνια ειρήνη
και σηκώθηκε παρά το πείσμα του "Λέοντος",
για να μας φωτίσει με τα λαμπρά της μάτια,
και υψώθηκε μέσα από του "Λέοντος" τη σπηλιά,
του έρωτα δείχνοντας στα ολόφωτα της μάτια".
Μα η ψυχή σηκώνοντας το δάχτυλο είπε:
"Το υποψιάζομαι θλιβερά αυτό το αστέρι,
μου φαίνεται παράξενη η χλωμάδα του.
Ω, βιάσου, βιάσου, ας μην καθυστερούμε.
Ω,φύγε, φύγε, ας φύγουμε, έτσι πρέπει".
Μίλαγε με τρόμο αφήνοντας να πέσουν
τα φτερά της, προτού συρθούνε μεσ' στη σκόνη.
Έκλαιγε με αγωνία, αφήνοντας να πέσουν
τα φτερά της, προτού συρθούνε μεσ' στη σκόνη,
προτού θλιβερά συρθούνε μεσ'στη σκόνη.
Εγώ απάντησα: "Ενα όνειρο, μονάχα, είναι αυτό,
ας πάμε με τo τρεμουλιαστό αυτό φως
ας τονιστούμε απ' αυτό το κρυστάλλινο φως,
το φως το σιβυλλικό που ακτινοβολάει
με Ελπίδα και Ομορφιά αυτή τη νύχτα:
— Δες, τρέμοντας ανεβαίνει τον ουρανό μέσ' στη
νύχτα.
Μπορούμε σίγουρα να εμπιστευτούμε στη λάμψη
του,
που δεν μπορεί παρά σωστά να μας οδηγήσει,
μιά κι ανεβαίνει τρέμοντας τα Ουράνια, μέσ' στη
νύχτα".
Ησύχασα έτσι την ψυχή μου κι έσκυψα και τη
φίλησα,
και κατώρθωσα να διαλύσω την κακή την διάθεση,
και σκόρπισα τους φόβους και τις ανησυχίες της,
και πήραμε το μονοπάτι ως το τέλος.
Μα εκεί μας σταμάτησε η πόρτα ενός μνημείου,
πόρτα με κάτι γράμματα ενός μνημείου,
και είπα "Τι γράφει εκεί, γλυκιά αδελφή,
τι γράφουν αυτά τα γράμματα της πόρτας του
μνημείου;"
Κι απάντησε: "Ουλαλούμ, Ουλαλούμ.
Είναι το μνήμα της χαμένης σου Ουλαλούμ".
Τότε η καρδιά μου έγινε σταχτιά και βλοσυρή,
σαν τα φύλλα που ήταν μαραμένα, ζαρωμένα,
σαν τα φύλλα που ήταν μαραμένα, κατεστραμένα,
κι έκραξα: "Ήταν σίγουρα Οκτώβρης,
κι αυτή τη νύχτα μέσ' στις νύχτες όλης της χρονιάς.
Α, ποιος δαίμονας μ' έφερε εδώ πέρα;
Τώρα γνωρίζω καλά αυτή την σκοτεινή λίμνη του
Ωμπέρ
αυτή τη γεμάτη καταχνιά χώρα του Βέιρ,
τώρα γνωρίζω καλά τον υγρό βάλτο του Ωμπέρ,
αυτή την στοιχειωμένη χώρα του Βέιρ".
 ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ

Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε,

σ' ένα βασίλειο δίπλα στο γιαλό,
που κάποια κόρη ζούσε, τ' όνομα της
ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ, θα το έχετε ακουστά.
Και η κόρη αυτή είχε μονάχα μιά σκέψη,
να μ'αγαπά και να την αγαπώ.
Είμαστε και οι δυό μικρά παιδιά
σ' ένα βασίλειο δίπλα στο γιαλό:
Μα ήταν πελώρια η αγάπη που είχαμε
η ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ κι εγώ. Στον ουρανό
τα φτερωμένα σεραφείμ, που μας κοίταζαν,
γεμάτα ζήλεια ήταν.
Κι ήταν γι' αυτό -πολλά χρόνια πριν-
που στο βασίλειο δίπλα στο γιαλό,
κατέβηκε από τα σύννεφα στην ωραία μου
ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ ψυχρός θανατερός
ο αγέρας και οι μεγάλοι συγγενείς της
την πήραν και μ' άφησαν μόνο
για να την κλείσουνε σ' ένα μνήμα
στη χώρα αυτή δίπλα στο γιαλό.
Οι άγγελοι που δεν είχαν τη δική μας
ευτυχία, ζήλεψαν και γι'αυτό.
Ναι! Και γι'αυτό (καθώς το ξέρουν όλοι
στο βασίλειο δίπλα στο γιαλό)
-αγέρας από τα σύννεφα κάποια νύχτα
κατέβηκε ψυχρός θανατερός
και μ' άρπαξε την ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ.
Κι από των πιό σοφών και πιό μεγάλων
η αγάπη μας πολύ πιό δυνατή-
και ούτε οι άγγελοι πάνω στους ουρανούς
κι ούτε ο δαίμονας κάτω από την θάλασσα
έχουνε την δύναμη την ψυχή μου
να τη χωρίσουν από την ψυχή
της ωραίας μου ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ.
Γιατί το φεγγάρι ποτέ δεν βγαίνει
χωρίς να μου φέρνει όνειρα
της ωραίας μου ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ.
Και πάντα, όταν βγαίνουν τ' αστέρια,
νιώθω τη λαμπερή ματιά
της ωραίας μου ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ.
Κι όλη τη νύχτα δίπλα μου τη νιώθω,
αγαπημένη μου συντρόφισσα,
μέσα στον τάφο δίπλα στην ακτή
που της θάλασσας το κύμα αντιλαλεί.