Η αλλαγή του Ημερολογίου

Στοχοθεσία

• Να κατανοήσουν τα παιδιά τη σημαντικότητα της διατήρησης του Ορθού

Δόγματος και της Ορθής Πίστης.
• Να κατανοήσουν την έννοια της αίρεσης και του αιρετικού και να αρχίσουν να
αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που, μέσω της αίρεσης, ελλοχεύουν.
• Να αναπτύξουν τον απαιτούμενο σεβασμό στην Πατρώα Παράδοση και την
απαραίτητη προσοχή και εμμονή στην τήρηση των αποφάσεων των Αγίων
Οικουμενικών Συνόδων και βέβαια στην Αγία Γραφή.
• Να καταλάβουν τελικά, τον λόγο για τον οποίο οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί
αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται για την διατήρηση του Ορθόδοξου
Εορτολογίου.

Αφόρμηση

Παρατηρούμε πως από την ημέρα που άνοιξε το Τριώδιο, το Λειτουργικό αυτό
Ιερό βιβλίο της Εκκλησίας μας, οι Κυριακάτικες εορτές και μεγάλες ημέρες της
Ορθοδοξίας μας είναι κοινές με αυτές της Ελλαδικής Εκκλησίας, δηλαδή του Νέου
Ημερολογίου. Επίσης, παρατηρούμε κάθε χρόνο, πως με τους συνανθρώπους μας
του Νέου Ημερολογίου, μπαίνουμε ταυτοχρόνως στην Αγία Περίοδο της Μεγάλης
Σαρακοστής, μαζί ξεκινούμε τη νηστεία του Πάσχα αλλά και τους Χαιρετισμούς της
Παναγίας μας, μαζί εορτάζουμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, το Σάββατο του
Λαζάρου, την Κυριακή των Βαΐων, ταυτόχρονα διανύουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα και
τα Πάθη του Χριστού μας και συγχρόνως βέβαια εορτάζουμε την Αγία Του Ανάσταση.
Αντιθέτως, τα Χριστούγεννα και τις υπόλοιπες εορτές της Ορθοδοξίας μας, τις
εορτάζουμε με 13 ημέρες διαφορά. Εκείνοι, εορτάζουν νωρίτερα ακολουθώντας το
Νέο – Γρηγοριανό Ημερολόγιο (παπικό), ενώ εμείς, το παραδοσιακό Ιουλιανό
Ορθόδοξο Ημερολόγιο.

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΒΟΙΩΤΙΑΣ

1
 Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί εορτάζουμε, από κοινού μόνον το Πάσχα και τις
κινητές εορτές που συνδέονται με το Πάσχα; Τι σημαίνει και τι αποδεικνύει το
γεγονός αυτό;
Αυτό γίνεται διότι η Εκκλησία του Νέου Ημερολογίου, για να εορτάσει το
Πάσχα, που είναι κοινό για όλους τους Ορθοδόξους και σηματοδοτείται με την
κάθοδο του Αγίου Φωτός στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως του Χριστού μας στα
Ιεροσόλυμα, αναγκάζεται να παρεκκλίνει, να παραβιάζει το παπικό Ημερολόγιό της,
και να ακολουθεί το Παλαιό, Ορθόδοξο Αιώνιο Πασχάλιο Εορτολόγιο όπως το
όρισαν οι Άγιοι Πατέρες στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας. Διαφορετικά, δεν
θα μπορούσαν να εορτάσουν την μεγαλύτερη εορτή της Χριστιανοσύνης, την
Ανάσταση του Χριστού.
Πασχάλιον καλείται το Εορτολόγιο των κινητών εορτών, που εξαρτώνται από
το Πάσχα.
Προφανώς, κι αυτό αποδεικνύει ότι η αλλαγή του Ημερολογίου είναι μια
πράξη που έρχεται σε αντίθεση με τα όσα μας κληροδότησε η Αγία μας Εκκλησία, κι
αποτελεί ένα ακόμη ανθρώπινο λάθος που δίχασε τους Χριστιανούς. Η πράξη
μάλιστα αυτή, της αλλαγής του Ορθοδόξου Ημερολογίου και η καθιέρωση του
παπικού, αποτελεί την αρχή μιας σειράς παρεκκλίσεων από το Ορδόδοξή μας Πίστη,
που τελικά, οδηγούν στην διάσπαση των Χριστιανών και στοχεύουν στην επικράτηση
της αιρέσεως του Οικουμενισμού.

Κείμενο

Τι είναι οι αιρέσεις;
Κατά τους πρώτους αιώνες ύπαρξης και εξάπλωσης της χριστιανικής πίστης,
εμφανίστηκαν δεκάδες αιρέσεις. Τί είναι οι αιρέσεις; Είναι οι διαστρεβλωμένες
διδασκαλίες κάποιων προσώπων τα οποία (είτε από αλαζονική διάθεση λόγω
επιστημονικής – κοσμικής μόρφωσης, είτε από σκοτισμένο νου λόγω φαύλης και
ακάθαρτης ζωής) θέλησαν να διαφοροποιηθούν από την ευαγγελική Αλήθεια, τη
διδασκαλία των Αποστόλων και την εν γένει ζωή της Εκκλησίας. Γι’ αυτό κήρυξαν
δοξασίες ξένες και βλάσφημες (είτε για την τριαδικότητα του Θεού μας, ιδίως για τον
Χριστό μας, είτε για το πρόσωπο της Παναγίας μας) στις οποίες και με
ισχυρογνωμοσύνη επέμειναν. Πολλοί ήταν εκείνοι που παρασύρθηκαν στην πλάνη,
με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συχνά ανάμεσα στους Χριστιανούς έριδες,
διχοστασίες και σχίσματα.

Τι είναι οι Οικουμενικές Σύνοδοι και ποια η αναγκαιότητα τους;

Οι Άγιοι και Θεοφόροι Πατέρες, αμέσως μετά την κατάπαυση των διωγμών
που είχαν εξαπολύσει οι ειδωλολάτρες Ρωμαίοι Αυτοκράτορες, κατά τους τρεις
πρώτους αιώνες μ.Χ. (Νέρωνας, Δέκιος, Διοκλητιανός κ.α.) και το διάταγμα των
Μεδιολάνων (313 μ.Χ.) από τον Μέγα Κωνσταντίνο, περί ανεξιθρησκείας, φρόντιζαν
να συγκεντρώνονται σε ένα μέρος και να συγκαλούν, υπό την αιγίδα του εκάστοτε
φιλόχριστου Αυτοκράτορα, Σύνοδο. Σε αυτές τις Συνόδους συζητούσαν και
αποφαίνονταν από κοινού, με την φώτιση και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, για
όλες εκείνες τις αιρετικές διδασκαλίες και τα προβλήματα που προέκυπταν από
αυτές. Κάθε φορά, στο τέλος των συνεδριάσεων κατέληγαν σε ένα κείμενο το οποίο
συνυπέγραφαν όλοι οι συμμετέχοντες και στο οποίο διατύπωναν εμπεριστατωμένα

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΒΟΙΩΤΙΑΣ

2
και με σαφήνεια το Ορθόδοξο Δόγμα, καθώς και διάφορους Ιερούς Κανόνες οι οποίοι
σαν οδοδείκτες κανόνιζαν – ρύθμιζαν ποικίλα θέματα της χριστιανικής ζωής.
Λέγονται Οικουμενικές για δύο λόγους: α) γιατί οι συμμετέχοντες Αρχιερείς
ήταν σχεδόν από όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης, όπου είχε κηρυχθεί το
Ευαγγέλιο και β) γιατί όσα αποφασίζονταν σε αυτές, μετά από προσευχή και θεία
φώτιση, είχαν κύρος και ισχύ οικουμενική και αιώνια, δηλαδή για όλο τον χριστιανικό
κόσμο και για όλες τις επερχόμενες γενεές μέχρι το τέλος του κόσμου. Τέτοιες
Συνόδους, που έμειναν στην εκκλησιαστική μας ιστορία με τον χαρακτηρισμό
«Οικουμενικές», έχουμε εννέα στο σύνολό τους, καθώς και αρκετές με τοπικό
χαρακτήρα.
Οι αποφάσεις των Συνόδων είναι εξίσου σημαντικές με την Αγία Γραφή, που
μαζί με τα έργα έγκριτων Αγίων Πατέρων, συντελούν στη διασφάλιση της
γνησιότητας της Πίστης μας και της Ενότητας του ποιμνίου, δηλαδή της Αλήθειας και
της Αγάπης. Η οποιαδήποτε αλλαγή, διαστρέβλωση ή κατάργηση, όλων των
παραπάνω, ακόμη και του εορτολογίου (όπως θα δούμε παρακάτω), αποτελεί
αλλοίωση όσων παραλάβαμε, γεγονός αντίθετο με τη διδασκαλία του Χριστού μας,
οποίος και αναφέρει στο Ευαγγέλιο «…ούτε ένα γιώτα ἢ μία μικρή στίξη να μην
καταργηθεί…», (Ματθ. ε΄ 14-19).

Τι είναι οι χριστιανικές ομολογίες;

Οι διάφοροι αιρετικοί, ανά τους αιώνες, και οι ομοϊδεάτες τους,
διαμόρφωναν κατά τόπους «εκκλησίες» (παρασυναγωγές) με διαστρεβλωμένο και
διαφορετικό, η μία από την άλλη, δόγμα δηλ. πίστη, με αποτέλεσμα να έχουμε
σήμερα τις διάφορες, όπως λένε, «χριστιανικές ομολογίες», γεγονός που έρχεται σε
πλήρη αντίθεση με τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Καμία από
αυτές, λοιπόν, τις αιρετικές ομολογίες δεν αποτελεί πραγματική Εκκλησία του
Χριστού, διότι καμία δεν έχει διατηρήσει αναλλοίωτη την αλήθεια του Ευαγγελίου
και την Αποστολική, Ιερά Παράδοση, και ως εκ τούτου έχουν αποκοπεί από το Σώμα
της Εκκλησίας. Συν τοις άλλοις, όσο εμμένουν στις πλάνες τους και δεν αποδέχονται
τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, δεν περιμένουμε ούτε να συνενωθούν
μεταξύ τους, ούτε να ενωθούν με την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι μια τέτοια
Ενότητα δεν θα περιέχει ούτε Αλήθεια Χριστού ούτε Αγάπη Χριστού. Προσευχόμαστε
να φωτιστούν, να εγκαταλείψουν τις βλάσφημες δοξασίες τους και να αποδεχθούν
με ταπείνωση την δισχιλιετή Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή.

Οι Λατίνοι – Παπικοί
Μία από αυτές είναι και η εκκλησία των Λατίνων (Δυτικών), οι «Καθολικοί»,
όπως κοινώς τους γνωρίζουμε. Για μία χιλιετία περίπου το ανατολικό και το δυτικό
τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πορευόταν με κοινή χριστιανική πίστη
βασισμένη στις μέχρι τότε αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων της Μιας, Αγίας,
Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Όμως μία σειρά από θεολογικές καινοτομίες,
εκκλησιαστικές διενέξεις, κοινωνικές αναταραχές και πολιτικές πιέσεις οδήγησαν τον
μέχρι τότε ορθόδοξο Πάπα της παλαιάς Ρώμης (με νέα Ρώμη να λογίζεται η
Κων/πολη) να αποσχιστεί από την υπόλοιπη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ανατολής και να
προκαλέσει το γνωστό σχίσμα του 1054 μ.Χ..
Έκτοτε μέχρι και στις μέρες μας υφίσταται το αγεφύρωτο αυτό σχίσμα των
Εκκλησιών Δύσεως (Λατίνοι – Φράγκοι) και Ανατολής (Ορθόδοξοι). Και λέμε

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΒΟΙΩΤΙΑΣ

3
αγεφύρωτο, γιατί παρά την παρέλευση, σχεδόν, μίας χιλιετίας, οι Παπικοί όχι μόνο
δεν υποχώρησαν στο ελάχιστο σε όσες πλάνες εισήγαγαν, αλλά πρόσθεσαν και
προσθέτουν κι άλλες κακοδοξίες με το πέρασμα των αιώνων. Και σαν μην έφτανε
αυτό, διαχρονικά και με υπερβάλλουσα δολιότητα, επεδίωκαν να επικρατήσουν και
να επιβληθούν, εισχωρώντας στους κόλπους της Ορθοδοξίας είτε μέσω του
προσεταιρισμού μας, της ένωσής μας δηλαδή μαζί τους, είτε τάζοντας στρατιωτική
και οικονομική βοήθεια σε στιγμές δύσκολες για το γένος των Ρωμιών, είτε
προκαλώντας σχίσματα και διαιρέσεις από πρόσωπα εγκάθετα, με αλλοιωμένο
φρόνημα και νεκρωμένη συνείδηση. Αυτό αποδεικνύεται από γεγονότα ιστορικά
καταγεγραμμένα και επαληθευμένα.

Γιατί είναι αιρετικοί οι Παπικοί;

Αλλοίωσαν το «Σύμβολο της Πίστεως» (που είχαν ορίσει οι Άγιοι πατέρες στις
δύο πρώτες Οικουμενικές Συνόδους) με την προσθήκη του Filioque, απέδωσαν
υπερβολική τιμή στο πρόσωπο της Παναγίας, ανύψωσαν τον Πάπα στον μοναδικό
εκπρόσωπο του Θεού επί της γης, τον ανακήρυξαν Αλάθητο και Πρώτο δίχως άλλον
ισότιμο και ισόβαθμο (το δόγμα του Καισαροπαπισμού), διατύπωσαν την θεωρία του
καθαρτηρίου πυρός σύμφωνα με το οποίο όλοι μετά θάνατον θα σωθούν, εξέδωσαν
συγχωροχάρτια με τα οποία, κατόπιν αμοιβής, συγχωρούσαν αμαρτίες, τοποθέτησαν
αγάλματα στους ναούς τους και χρησιμοποιούν μουσικά όργανα την ώρα της
Λειτουργίας, μεταλαμβάνουν τους πιστούς τους με άζυμο άρτο, άλλαξαν τον
πατροπαράδοτο τρόπο της Βαπτίσεως της τριπλής κατάδυσης με απλό ράντισμα
νερού στο κεφάλι και άλλες πολλές κακοδοξίες.
Ήδη από τον 9ο αιώνα, ο Μέγας Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας, ο Άγιος
Φώτιος Κωνσταντινουπόλεως στην Η’ (8η) Οικουμενική Σύνοδο (879 μ.Χ.), μέσα από
τη διδασκαλία του, απέδειξε την κακοδοξία του «φιλιόκβε» και απέκρουσε την
επιδρομή των Λατίνων στην Ορθόδοξη Ανατολή καταδικάζοντάς τους ως αιρετικούς.
Εάν η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υποτάχθηκε στους παπικούς τον καιρό εκείνο, αυτό
οφείλεται, στον Μέγα Φώτιο. Αργότερα, μετά από την εμμονή τους αυτή,
αποσχίστηκαν και επίσημα το 1054 μ.Χ.

Πως αποδεικνύεται η δολιότητα των Λατίνων;

Θα αναφερθούμε σε τέσσερις πρακτικές τους, στις οποίες ξεκάθαρα φαίνεται
με πόση δολιότητα και μανία προσπαθούν να αλλοτριώσουν, να αποδυναμώσουν και
εν τέλει να υποτάξουν τους Ορθοδόξους αντίστοιχα: α) με τις Σταυροφορίες, β) με
την Ουνία, γ) με ενωτικά συλλείτουργα, δ) με το νέο – φράγκικο Ημερολόγιο, το οποίο
και θα αναπτύξουμε.
α) Λίγο αργότερα από το σχίσμα, το 1095 μ.Χ. ο Πάπας κήρυξε τις
Σταυροφορίες (εκστρατείες του στρατού της Δύσης) με σκοπό την ανάκτηση των
Αγίων Τόπων από την ισλαμική τότε κυριαρχία. Στην 4η Σταυροφορία όμως, ο
φραγκικός στρατός, αντί για την Ιερουσαλήμ, εισέβαλε βιαίως στην
Κωνσταντινούπολη και την άλωσε. Το γεγονός αυτό, η Α’ άλωση της Πόλης από τους
Φράγκους το 1204 μ.Χ., είναι γνωστό ως ένα από τα μεγαλύτερα ανοσιουργήματα
στην ιστορία, χειρότερη δε, από την άλωση που υπέστη η Πόλη από τους
Μωαμεθανούς. Οι Ρωμιοί της Κωνσταντινούπολης έζησαν κάτω από την κυριαρχία
των Φράγκων εως το 1261 μ.Χ., όταν και ελευθερώθηκαν από τον Ελληνικό στρατό

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΒΟΙΩΤΙΑΣ

4
της Αυτοκρατορίας της Νικαίας. Παρά την κυριαρχία των παπικών, οι Ορθόδοξοι της
Πόλης διατήρησαν και πάλι την Πίστη τους αναλλοίωτη.
β) Στην προσπάθεια του ο Παπισμός για επεκτατισμό και επικράτηση της
Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, επινόησε την ΟΥΝΙΑ λίγα χρόνια μετά την Δ’
Σταυροφορία, το 1215 μ.Χ.. Αυτό ήταν ένα θρησκευτικοπολιτικό σχήμα που
δημιουργήθηκε με σκοπό να παγιδεύσει και να εκμεταλλευθεί τους πιο
ανυποψίαστους χριστιανούς οι οποίοι με το πρόσχημα ότι εάν δέχονταν τον
Ποντίφικα ως την νόμιμη εκκλησιαστική τους αρχή, θα τους επιτρεπόταν να
διατηρήσουν, ως προς τον εξωτερικό τύπο, τα ήθη και τα έθιμα τους. Οπότε και
δημιουργήθηκαν ανάμεσα στους Ορθοδόξους λαούς, κυρίως των σλαβικών φύλων,
πολυάριθμες ουνιτικές – ελληνόρυθμες εκκλησίες, οι οποίες, εξωτερικά, ήταν κατά
πάντα όμοιες με τους Ορθοδόξους (αρχιτεκτονική ναών, αμφίεση κληρικών) όμως ως
προς το δόγμα ήταν πλήρως ταυτισμένες με την Ρώμη αφού μνημόνευαν τον Πάπα.
Στις μέρες μας, η Ουνία εξακολουθεί να αλώνει και να συγχύζει πνευματικά τους
αδυνάτους και κανένας από τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία δεν ζητάει ευθαρσώς την
διάλυσή της.
γ) Οι παπικοί επιχειρήσαν ξανά την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Πάπα μέσα
από την ένωση των εκκλησιών (1274 μ.Χ.) η οποία επιχειρήθηκε όταν Πατριάρχης
της Κων/λης ήταν ο λατινόφρονας Ιωάννης Βέκκος και Αυτοκράτορας ο φιλενωτικός
Μιχαήλ Παλαιολόγος. Με διαταγή του τελευταίου εστάλη στρατός στο Άγιον Όρος
το 1276 μ.Χ. – παρουσία του αιρετικού Πατριάρχη – με σκοπό, όσοι Μοναχοί δεν
μνημόνευαν τον Λατινόφρονα Αρχιερέα να φονευθούν. Έτσι και έγινε. Πολλοί
Μοναχοί που αρνήθηκαν να συλλειτουργήσουν με τον αιρετικό, φονεύθηκαν, δια
απαγχονισμού, δια πυράς, δια πνιγμού. Μόνο στην Μεγίστη Λαύρα, οι Μοναχοί
υποδέχθηκαν τον αιρετικό Πατριάρχη με επισημότητα και συλλειτούργησαν
καταπατώντας τους Ιερούς Κανόνες. Κατά την εκταφή τους οι συλλειτουργοί
Μοναχοί της Λαύρας, βρέθηκαν μαύροι, άλιωτοι και τυμπανιαίοι. Λίγο αργότερα, ο
διάδοχος Αυτοκράτορας αποκήρυξε ως ψευδή την Ένωση, κι ο αιρετικός Πατριάρχης
απεβίωσε φυλακισμένος.Οι αντιαιρετικοί Κληρικοί και Μοναχοί, διατήρησαν και
πάλι το Ορθόδοξο δόγμα και έσωσαν την Πίστη μας.
Την περίοδο κατά την οποία οι Βυζαντινοί απειλούνταν από τους Τούρκους,
(λίγο πριν την Β’ Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως), οι Έλληνες της Πόλης ζήτησαν
στρατιωτική βοήθεια από τους «Χριστιανούς» της Δύσης. Αυτοί, εκμεταλλευόμενοι
την ανάγκη των Ρωμιών συγκρότησαν την ψευδοσύνοδο της Φερράρας – Φλωρεντίας
το 1438 μ.Χ. ζητώντας και πάλι την ένωση των εκκλησιών με πλήρη υποταγή της
Ανατολικής Εκκλησίας στον Πάπα ως προϋπόθεση για την αποστολή στρατιωτικής
στήριξης. Όλοι οι Ορθόδοξοι συμμετέχοντες στην ψευδοσύνοδο αναγκάστηκαν να
υπογράψουν, εκτός από τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, πνευματικό μαθητή του
μεγάλου αντιαιρετικού Αγίου, του Γρηγορίου Παλαμά (πατέρας της Θ’ Οικ. Συνόδου).
Η ψευδοένωση έγινε, αλλά οι παπικοί δεν έστειλαν ποτέ τη βοήθεια που είχαν
υποσχεθεί και η Πόλη έπεσε στα χέρια των Μωαμεθανών.
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως του 1483 – 84 μ.Χ.,
ακύρωσε τις αποφάσεις της ψευδοσυνόδου Φερράρας – Φλωρεντίας και συνεπώς
την ψευδοένωση και δικαίωσε τους αγώνες του Αγίου Μάρκου. Οι ελάχιστοι πιστοί
Ορθόδοξοι, διέσωσαν για άλλη μια φορά την Πίστη από την αίρεση.
δ) Η τέταρτη κατά σειρά προσπάθεια, αυτής της μεθοδευμένης πορείας για
τη νόθευση της Ορθοδοξίας, ήταν η αλλαγή του Ημερολογίου.

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΒΟΙΩΤΙΑΣ

5
 Οι αιρετικοί παπικοί, το 1582 μ.Χ., επινόησαν το Νέο (επί Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄,
εξού και Γρηγοριανό) Ημερολόγιο, το οποίο υιοθέτησε αμέσως η Δυτική εκκλησία. Ο
Πάπας, προκειμένου να πείσει και τους Ορθοδόξους να εφαρμόσουν την καινοτομία
του, έστειλε αντιπροσωπεία στο Πατριάρχη της Κων/λεως, Ιερεμία Β΄ τον Τρανό,
μηνύοντάς του να ακολουθήσει το Νέο Ημερολόγιο ώστε κάποτε να ενωθούν οι δύο
εκκλησίες. Οι Ρωμιοί όμως (που τότε ήταν υπόδουλοι στους Τούρκους) αντέδρασαν
πάλι πατερικά και συνοδικά συγκαλώντας τις τρεις Πανορθόδοξες Συνόδους (1583 -
1587 - 1593) δηλαδή με τη σύμφωνη γνώμη όλων των Ορθοδόξων, καταδίκασαν για
άλλη μια φορά τούς Λατίνους ως αιρετικούς και παρέδωσαν στο αιώνιο ανάθεμα
όποιον θα δεχόταν το παπικό Ημερολόγιο. Μέσω Πατριαρχικών Εγκυκλίων δε, οι
Πατριάρχες Κων/πόλεως, Ιεροσολύμων, Αλεξάνδρειας, Αντιόχειας υπέβαλαν σε
εκκλησιαστικά επιτίμια όλους, όσοι θα δέχονταν την καινοτομία του Εορτολογίου.
Γιατί όμως αντέδρασαν τόσο σθεναρά;
Το Ιουλιανό (παλαιό) Ημερολόγιο εισήχθη από τον Ιούλιο Καίσαρα (εξού και
Ιουλιανό) το 46 π.Χ.. Σύμφωνα με αυτό, οι Άγιοι Πατέρες, στην πρώτη κιόλας
Οικουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ.) όρισαν κοινό τρόπο υπολογισμού του Πάσχα και των
κινητών εορτών ώστε να ενισχυθεί έτι παραπάνω η ενότητα και η ομοψυχία των
Ορθοδόξων και στο λειτουργικό – λατρευτικό κομμάτι. Άρα, το ημερολογιακό –
εορτολογικό, ως απόφαση Οικουμενικής Συνόδου, είχε λάβει από τον 4ο μ.Χ. αι.
οικουμενικό κύρος και ισχύ, και όποιος θα το παράβαινε θα έθετε τον εαυτό του
εκτός Εκκλησίας. Να γιατί προειδοποίησαν τον λαό οι Πατέρες του 16ου αι. με τα
φρικτά επιτίμια και αναθέματα.
Η στάση αυτή διήρκεσε όλα τα χρόνια της σκλαβιάς. Μετά όμως την
Επανάσταση του 1821 και την ίδρυση του Νέου Ελληνικού κράτους, άλλο πνεύμα
επικράτησε τόσο στο εσωτερικό της «ελεύθερης» Ελλάδας, όσο και στην υπόδουλη
Κωνσταντινούπολη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στο Ελληνικό κράτος επικράτησε
ο εκλατινισμός της Παιδείας και της Εκκλησίας από τους Βαυαρούς Βασιλείς, κι από
την άλλη, ο εκλατινισμός του υπόδουλου Οικουμενικού Πατριαρχείου, που ύστερα
από προτροπή των Δυτικών, άρχισε να στέλνει τους Κληρικούς του στην «ελεύθερη
Χριστιανική Δύση» για να αποκτήσουν υψηλή μόρφωση και παιδεία. Αυτοί,
εκπαιδευμένοι και γαλουχημένοι στις μεγάλες Δυτικές Σχολές, υιοθέτησαν σταδιακά
Φραγκικά στοιχεία και παπικά φρονήματα.
Έτσι από τις αρχές του 20ου αιώνα ξεκίνησαν και πάλι οι προσπάθειες
συγκλίσεως των δύο εκκλησιών Ανατολικής και Δυτικής. Αυτή τη φορά, εκπρόσωποι
της Ανατολικής Εκκλησίας και συγκεκριμένα του δυτικόφρονου Οικουμενικού
Πατριαρχείου, υπέγραψαν Εγκύκλιο το 1920 την οποία απηύθυναν γενικά προς όλες
τις «χριστιανικές ομολογίες» θεωρώντας τις ως «εκκλησίες», και στην οποία
απαριθμούσαν δέκα βήματα που πρέπει να γίνουν άμεσα ώστε να έρθουν πιο κοντά
όλες οι αιρέσεις μαζί ώστε να συναπαρτίσουν την Μία, Αγία, Καθολική και
Αποστολική Εκκλησία η οποία (κατά το αιρετικό τους φρόνιμα) ήταν διασπασμένη
μέχρι τότε. Αυτή ήταν και η αρχή της εμφανίσεως της μεγάλης σύγχρονης αιρέσεως
του Οικουμενισμού.
Ένα από αυτά τα βήματα ήταν και η υιοθέτηση του παπικού Ημερολογίου, ως
κοινού ημερολογίου για συνεορτασμό με όλους τους αιρετικούς (καθολικούς,
μονοφυσίτες, προτεστάντες, αγγλικανούς), τους οποίους οι Άγιοι Πατέρες και οι
αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων είχαν απομακρύνει – αναθεματίσει.
Ούτε η Ελλαδική Εκκλησία ούτε η Ελληνική Πολιτεία είχε λόγους για να ακολουθήσει

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΒΟΙΩΤΙΑΣ

6
την παπική καινοτομία. Υπό την πίεση ωστόσο των Φράγκικων Κυβερνήσεων, με
Βασιλικό Διάταγμα, αποφάσισε την αλλαγή του πολιτικού Ημερολογίου,
διατηρώντας το Ιουλιανό για τις θρησκευτικές εορτές, όπως άλλωστε κάνουν κι άλλα
Ορθόδοξα κράτη μέχρι σήμερα.
Ένα χρόνο αργότερα όμως, (και μεσούσης της τραγικής για την Ελλάδα
πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κατάσταση εξαιτίας της Μικρασιατικής
καταστροφής και της προσφυγιάς των Ελλήνων της Μικρασίας, της Θράκης και του
Πόντου από τα πάτρια εδάφη), δύο εκ των λατινοφρόνων και δυτικοτραφών
Ιεραρχών, ο Πατριάρχης Κων/πολεως, Μελέτιος Μεταξάκης και ο Αρχιεπίσκοπος
Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Χρυσόστομος Παπαδόπουλους, εισήγαγαν άνευ
Συνόδου των Ελλήνων Αρχιερέων, δηλαδή αντικανονικά και αντορθόδοξα, το Νέο
παπικό Ημερολόγιο στην Ελλαδική μας Εκκλησία. Ήταν το έτος 1924. Οι υπόλοιπες
Ορθόδοξες (εκτός της Ελλαδικής και της Ρουμανικής) Εκκλησίες, ωστόσο, δεν
συμφώνησαν τότε με την αποδοχή του Νέου παπικού Ημερολογίου και διατήρησαν
το Ορθόδοξο Ιουλιανό όπως και το Άγιον Όρος. Ωστόσο με την πάροδο του χρόνου
κάποια Πατριαρχεία υπέκυψαν στη μεταρρύθμιση και κάποια διατήρησαν το Πάτριο
Εορτολόγιο όπως τα Ιεροσόλυμα, η Ρωσία, η Σερβία και ασφαλώς το Άγιον Όρος.

Ποιοι είναι οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί;

Οι Έλληνες Ορθόδοξοι αντέδρασαν στην καθεστωτική αλλαγή, την οποία
όμως δέχθηκαν εντέλει στην πλειοψηφία τους υπό την πίεση των απειλών και
εκφοβισμών. Όχι όμως όλοι.
Πιστοί στην πατρώα παράδοση, στις Γραφές και στις αποφάσεις των Συνόδων,
Χριστιανοί, παρά τους διωγμούς και τα βάσανα που υπέστησαν (εξορίες, κλείσιμο
ναών, αποσχηματισμό Ιερέων, φυλάκιση, διαπόμπευση, θάνατο) δεν
συμπορεύθηκαν με την καινοτομία και διατήρησαν το Ιουλιανό Ορθόδοξο
Ημερολόγιο, στο οποίο βασίζεται και το Αιώνιο Πασχάλιο Εορτολόγιο. Εξακολουθεί
να διατηρείται λοιπόν και πάλι – συν Θεώ – η Ορθοδοξία μας ανόθευτη.
Η αλλαγή του Ημερολογίου για τους αιρετικούς είναι και η αρχή της ένωσης
των εκκλησιών, όχι όμως με την επάνοδο των αιρετικών στην πατρώα παράδοση,
αλλά με την υποχώρηση άνευ όρων των Ορθοδόξων. Μελετώντας την ιστορία
διαπιστώνουμε ότι η αλλαγή του Ημερολογίου ήταν τελικά το αποτέλεσμα σειράς
προσπαθειών των Λατίνων, που επί αιώνες επεδίωκαν να νοθεύσουν την Ορθόδοξή
μας Πίστη. Η δόλια προσπάθειά τους δεν σταματά εκεί. Σήμερα, τα ορθόδοξα
Πατριαρχεία έχουν βυθιστεί στον βούρκο του Οικουμενισμού αφού διοικούνται από
Λατινόφρονες Πατριάρχες που τον υποστηρίζουν και τον προωθούν.
Οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, οι Παλαιοημερολογίτες, όπως μας
αποκαλούν, μιμούμενοι τους Αγίους προγόνους μας, και με τη βοήθεια του Θεού,
αντιστεκόμαστε σθεναρά, σε οιαδήποτε υποχώρηση των Ορθοδόξων σε θέματα
Πίστεως και στη μεγάλη απειλητική αίρεση της εποχής μας μένοντας σε όσα
διδαχθήκαμε και παραλάβαμε από τους Αγίους Πατέρες, αποτελώντας και
εκφράζοντας την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική του Χριστού εν Ελλάδι.

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΒΟΙΩΤΙΑΣ

7
 Η αλλαγή του Ημερολογίου

Με λίγα λόγια

Η εκκλησία του Νέου Ημερολογίου, για να εορτάσει το Πάσχα, που είναι κοινό
για όλους τους Ορθοδόξους και σηματοδοτείται με την κάθοδο του Αγίου Φωτός στον
Ιερό Ναό της Αναστάσεως του Χριστού μας στα Ιεροσόλυμα, αναγκάζεται να
παρεκκλίνει, να παραβιάζει το παπικό Ημερολόγιό της, και να ακολουθεί το Παλαιό,
Ορθόδοξο Αιώνιο Πασχάλιο Εορτολόγιο όπως το όρισαν οι Άγιοι Πατέρες στην Α΄
Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας. Διαφορετικά, δεν θα μπορούσαν να εορτάσουν
την μεγαλύτερη εορτή της Χριστιανοσύνης, την Ανάσταση του Χριστού.
Πασχάλιον καλείται το Εορτολόγιο των κινητών εορτών, που εξαρτώνται από
το Πάσχα.
Προφανώς, κι αυτό αποδεικνύει ότι η αλλαγή του Ημερολογίου είναι μια
πράξη που έρχεται σε αντίθεση με τα όσα μας κληροδότησε η Αγία μας Εκκλησία, κι
αποτελεί ένα ακόμη ανθρώπινο λάθος που δίχασε τους Χριστιανούς.
Η αλλαγή του Ημερολογίου για τους αιρετικούς είναι και η αρχή της ένωσης
των εκκλησιών, όχι όμως με την επάνοδο των αιρετικών στην πατρώα παράδοση,
αλλά με την υποχώρηση άνευ όρων των Ορθοδόξων. Η αλλαγή του Ημερολογίου
ήταν τελικά το αποτέλεσμα σειράς προσπαθειών των Λατίνων, που επί αιώνες
επεδίωκαν να νοθεύσουν την Ορθόδοξή μας Πίστη. Η δόλια προσπάθειά τους δεν
σταματά εκεί. Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη αίρεση την οποία οι
Λατινόφρονες Πατριάρχες υποστηρίζουν και προωθούν, τον Οικουμενισμό.
Είναι πολλά τα γεγονότα στην ιστορία που αποδεικνύουν την παραπάνω
πρόθεση, όπως και αντίστοιχα πολλές οι φορές που παρόμοιες ενέργειες είτε
Δυτικών, είτε Λατινοφρόνων «Ορθοδόξων» έχουν καταδικαστεί από τους Αγίους
Πατέρες και τις αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας μας.
Οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, οι Παλαιοημερολογίτες, όπως μας
αποκαλούν, μιμούμενοι τους Αγίους προγόνους μας και με τη βοήθεια του Θεού,
αντιστεκόμαστε σθεναρά, σε οιαδήποτε υποχώρηση των Ορθοδόξων σε θέματα
Πίστεως και στη μεγάλη απειλητική αίρεση της εποχής μας, τον Οικουμενισμό.

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΒΟΙΩΤΙΑΣ

8
Με μία φράση

Μένουμε, με οποιοδήποτε κόστος, πιστοί και εδραίοι σε όσα παραλάβαμε

από τους Αγίους Αποστόλους και διδαχθήκαμε από τους Αγίους Πατέρες, με καμία
ανοχή σε οιαδήποτε παρέκκλιση, καινοτομία, προσθήκη ή αφαίρεση ούτε ενός
«γιώτα» σύμφωνα και με τον λόγο του Κυρίου μας αντιστεκόμενοι στην παναίρεση
της εποχής μας, τον Οικουμενισμό.

Δραστηριότητα

➢ Βρίσκουμε τα θαύματα που επισφραγίζουν το Πάτριο Εορτολόγιο.

Ενδεικτικά αναφέρονται τα παρακάτω:

• Άγιο Φως
Η εμφάνιση του Άγιου Φωτός στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως του Χριστού στα
Ιεροσόλυμα επισφραγίζει το Αιώνιο Πασχάλιο και ανάβει μόνο σε Πατριάρχη
με το Πάτριο (παλαιό) Ημερολόγιο.

• Εμφάνιση Τιμίου Σταυρού στον Υμηττό

Στον Υμηττό την 13η προς 14η, στην εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού
το 1925, στο Μονύδριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εμφανίσθηκε ο
Τίμιος Σταυρός στον ουρανό, περίπου στις 11 το βράδυ, ορατός από όλη την
τότε Αθήνα. Ιερέας ήταν ο π. Ιωάννης Φλώρος (ιδρυτής του Ι. Ναού Αγ.
Τριάδος Ροδοπόλεως).

• Ημέρα Θεοφανείων
Στις 6 Ιανουαρίου με το Παλαιό - Ορθόδοξο (19 Ιανουαρίου με το Νέο), κατά
την εορτή των Θεοφανείων, τα νερά του Ιορδάνη ποταμού – εκεί όπου
βαπτίστηκε ο Χριστός μας – στρέφονται προς τα πίσω, όπως «εστράφη» όταν
δέχτηκε τον Ιησού («ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω», Υμνολογία της
εορτής).

• Το σύννεφο της Μεταμόρφωσης στο όρος Θαβώρ

Η Αγία νεφέλη, το σύννεφο δηλαδή στην εορτή της Μεταμορφώσεως,
κατεβαίνει με το Πάτριο Εορτολόγιο κάθε χρόνο στο όρος Θαβώρ, στις 6
Αυγούστου με το Παλαιό (19 Αυγούστου με το Νέο).

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΒΟΙΩΤΙΑΣ

9
 Οι Άγιοι Αγιορείτες Οσιομάρτυρες

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΒΟΙΩΤΙΑΣ

10