Ο Παράκτιο ς οικισμός, το τελευταίο στη μακρά σειρά των βιβλίων ποίησης που έχει γράψει η

Δήμητρα Χριστοδούλου ήταν το πρώτο της βιβλίο που διάβασα, δώρο με ευγενική αφιέρωση,
χάρη στην όχι και τόσο επιφανειακή γνωριμία που μας προσφέρει το διαδίκτυο, η γνωστή σε όλους
μας εδώ πλατφόρμα επικοινωνίας, παρουσίας, έκθεσης... Πολύτιμο δώρο σε μια δύσκολη
συγκυρία προσωπικής σωματικής ταλαιπωρίας και δυσανεξίας όπου βρίσκομαι αυτή την εποχή,
αφήνοντας τον καιρό να περάσει, μετρώντας το χρόνο προς την ίαση και αναπολώντας με τρόμο
την ψυχική κατάσταση της ευφορίας των διακοπών, κοιτώντας ανάμεσα στις γραμμές ή στις
εικόνες να δω αν υπήρχε ένα ίχνος πρόβλεψης για το κακό που παραμονεύει όπως ζούμε
ανέμελοι και δεν τολμάμε να παραδεχτούμε ότι είμαστε ευτυχείς. Για μένα η κατάσταση του "τότε"
φαντάζει ανέφικτη σε αυτή τη φυλακή της ανάρρωσης, τι να κάνω όμως, αυτό που ξέρω και
μπορώ, να διαβάζω, να στοχάζομαι, να ψάχνω για αίσθημα, για νόημα...

Έτσι λοιπόν, ως πρώτο και μοναδικό κομμάτι το διάβασα το βιβλιαράκι, 48 ποιήματα, ως

αναλφάβητη δηλαδή της ποιήσεως, με οδηγό την αίσθηση του μυστηρίου που προξενεί η επαφή
μαζί της. Το διάβασα αμέσως μόλις το έλαβα και έστειλα επί τόπου ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στην
ποιήτρια για να ευχαριστήσω. Ήθελα να είναι ευγενικό αλλά συγκρατημένο, για να βρω αργότερα
το χρόνο να επεξεργαστώ κάτι πιο στην καρδιά του θέματος. Δεν μπόρεσα όμως να αποφύγω τα
λόγια της πρώτης εντύπωσης. «Βρίσκομαι σε κατάσταση χάριτος και μόλις βρω τα λόγια θα σας
γράψω κάτι». Συγκατοικούμε λοιπόν με τον Παράκτιο οικισμό, διάφορα συμβαίνουν στην ζωή μου
- μη νομίσετε τίποτα εξωτικό, κλεισμένη μέσα είμαι -  και επανέρχομαι κάθε τόσο διαβάζοντας τα
ποιήματα από την αρχή, από το τέλος, πάντα με την ίδια αίσθηση χάριτος. Όχι συγκίνηση, όχι
έκσταση, όχι ταραχή - ίσως δέος κάπου κάπου - αλλά κυρίως μια ψυχική ανάταση, μια
τακτοποίηση του εντός, μια χαρτογράφηση του δικού μου ψυχικού κόσμου που συντονίζεται
αδελφικά με τις εικόνες και το βλέμμα της ποιήτριας. Εικόνες, στιγμιότυπα ζωής και ύπαρξης
ιδωμένες ως  ανακεφαλαίωση - είτε όταν παρατίθενται σαν σύμβολα που συμπυκνώνουν το
πέρασμα μια ζωής - εκτός χρόνου - είτε όταν σαν εξιστόρηση διατυπώνουν την απολογία επί του
φοβερού βήματος ή πιο απλά την ταυτότητα, την ποιητική αυτοβιογραφία της ποιήτριας, μιλώ για
το πρώτο και το τελευταίο ποίημα της συλλογής. 
Τι είναι η ποίηση άραγε, τι φοβερό μυστήριο! Να επαναδιαπραγματεύεσαι τον κόσμο με την ματιά
σου, η συνείδηση να διευρύνεται, να διευρύνεται και να χωρά τις σκοτεινές φιγούρες που
υποπτεύεσαι από το σχήμα ή την ανεπαίσθητη μυρωδιά από πράσινο σαπούνι ενός σύμπαντος
εσαεί παρόντος, υποβλητικού, που επαναλαμβάνει σε ένα ονειρικό παρόν τις ίδιες ματαιωμένες
χειρονομίες, τις ίδιες σκέψεις, ελπίζει τα ίδια εγκλωβισμένο στα πάθη των ανθρώπων που η
ποιήτρια σε μια διαρκή αναχώρηση ψιθυρίζει, περιγράφει, αφηγείται, σκηνοθετεί...

Αγάπησα πολύ τον Άγγελο της, στις συνταρακτικές εμφανίσεις του σε δυο ποιήματα, τη φωτεινή
της σκιά, την ελπιδοφόρα ύπαρξη ανάμεσα στους κόσμους και όταν τον βλέπει στο Πανηγύρι
ανάμεσα σε "Παιχνίδια πλαστικά και μικροτάματα " να χαρτζιλικωνει αδρά τα μικρά παιδιά - "Τέλος,
να' μαι κι εγώ με τ' αλογάκι μου"...
Άλλοτε της κάνει Καλή παρέα: " Ο απεσταλμένος Άγγελος μου δεν τολμά/κάθεται ήσυχος απέναντί
μου./Έχει μια δαγκωνιά στο βλέμμα .../
Η κατάσταση χάριτος που μοιράζεται: να συνομιλείς με Αγγέλους…