Ζαχαρία Παπαντωνίου

Η γυναίκα στο πάρκο

Από το πάρκο επέρασεν η ώριμη κυρία,

μέσα στους όρθιους των δεντρών, ολόρθη τους κορμούς.
Φύλλα νεκρά της έριξε η χρυσή δεντροστοιχία –
κι εμείς τους μαραμένους μας συλλογισμούς…

Θάναι η γυναίκα που έκλαψε πολύ – στα βλέφαρά της

η σκιά των τρισευγενικών κατέβη μαρασμών
την λύπη εξεδίψασαν τα δάκρυά της
και την υδρία της γέμισε στην βρύση των λυγμών.

Τα φιλημένα άλλον καιρό κρατεί κλεισμένα χείλη

κι απάνω απ’ τα ξερόφυλλα περνάει θαμπή, σβηστή,
στο μύρο της υπομονής – που απλώνουνε το δείλι
τα πληγωμένα απ’ την βροχή κλαδιά – να ξεχαστεί.

Κι εγώ που από τον μάταιο τον κόσμο αναχωρούσα,

την είδα και είπα: «Είναι νωρίς – θα μείνω». Μυστικά
στον πόνο και στην γνώση της να εμπιστευτώ μπορούσα
τα δάκρια μου τα τωρινά και τ’αναμνηστικά.

Τότε θα γείρουμε κι οι δυο σε μια βαθιά ησυχία,

οι κουρασμένοι, οι ώριμοι πολύ, να ιστορηθεί
απ’ τον κάθε η παλιά πικρή του αποτυχία
τρυγώντας του άλλου τα φιλιά, όπου έχουν μαραθεί.

Γλυκό φθινόπωρο της ζωής σοφή κι ατάραχη ώρα,

ξέρεις τα φίλτρα πίνοντας της λύπης να ευτυχείς
και να γευτείς τον έρωτα σαν τη χρυσήν οπώρα
βαριά απ’ το μέλι των χυμών στα ρίγη της βροχής…

Την ίδια δόξα επόθησε την φθινοπωρινή

καθώς με είδεν η ώριμη γυναίκα – κι η καρδιά της
τα πληγωμένα ετάραξε για μία στιγμή φτερά της -
όμως τα ξαναδίπλωσε στην πρώτη υπομονή…

Και προσπεράσαμε βουβοί, δειλοί και αγνοημένοι…

Ο λόγος που δεν ήταν γραφτό μας ν’ ακουστεί
Καθώς ξερόφυλλο έπεσε λαμπρό, στην κοιμισμένη
θάλασσα του ανεκπλήρωτου, που τόσα μου κρατεί.