Ολοένα και φτάνουν μηνύματα, από φίλους στην Βόρεια Ελλάδα που μου ζητούν να

προσευχηθώ για ανθρώπους που βρίσκονται στην εντατική ή έχασαν πρόσφατα την ζωή
τους από την πανδημία.

Σκέφτομαι: «Άραγε πως ένοιωθαν αργοσβήνοντας στο κρεβάτι της εντατικής;».

Έχοντας γευτεί την εμπειρία την εντατικής νοσηλευόμενος για σχεδόν δύο εικοσιτετράωρα,
σας διαβεβαιώνω φίλες και φίλοι ότι είναι πολύ «σκληρό» περιβάλλον για να πεθάνεις.

Όσο και να προσπαθούν οι νοσηλευτές και οι γιατροί, ο θάνατος και η μοναξιά πάνε
αντάμα με την αγωνία και τη θέληση για ζωή. Σκληρή η πάλη στα μαρμαρένια του χάρου
αλώνια. Ιδρώτας και αγωνία «ωσεί θρόμβοι αίματος». Σαν τον Χριστό στο κήπο της
Γεσθημανή πριν από την σύλληψή του και πάνω στο Σταυρό.

Έχω την αίσθηση πως ο Χριστός ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες δίνει το παρόν στις εντατικές.
Δίπλα στους γιατρούς και τους νοσοκόμους. Στου διασωληνωμένους και τους πονεμένους.
Δίπλα στους ανθρώπους που αγωνίζονται να κρατήσουν άσβηστη την λαμπάδα της ζωής
και της πίστης τους. Εκεί κοντά τους. Στις σταυρωμένες και μυρωμένες «εικόνες» Του.
Στους ιερούς Ναούς των σωμάτων και των ψυχών τους. Στα άγια λείψανα των πονεμένων
που λαβώθηκαν από το θάνατο. Και έφυγαν με την ελπίδα της Ανάστασης.

Και αναρωτιέμαι τελικά, αν ο Χριστός βρίσκεται και δίνει συνεχώς το παρόν στις εντατικές,
δίπλα στις πονεμένες υπάρξεις, εμείς που λέμε πως Τον αγαπάμε που ήμαστε; Γιατί
ταράσσεται η καρδιά μας; Τι μας απασχολεί;

Είναι καιρός να πάψουν οι μάχες για ανούσια θέματα που μόνο φόβο, χωρισμό και αγωνία
γεμίζουν τις ψυχές μας. Ταπεινοί προσκυνητές του Θείου βρέφους ας πάμε να Το
προσκυνήσουμε στην σπηλιά που ο πόνος και η αγωνία του ανθρώπου έγινε υπόθεση Του
Θεού. Για να νοιώσουμε και να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίον οι αληθινοί
προσκυνητές Του, όσοι δηλαδή Τον άκουσαν και Τον αγάπησαν, αποφάσισαν να ζήσουν
υπερασπίζοντας τον άνθρωπο. Ακολούθησαν το παράδειγμά Tου πάνω στο Σταυρό:
«Πατέρα, συγχώρεσέ τους· δεν ξέρουν τι κάνουν».

Συγχώρεσέ και εμάς Κύριε που σε αφήσαμε μόνο στις εντατικές του πόνου. Και ανάπαυσε
στην αγκαλιά Σου τους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας, την ώρα που εμείς περί
άλλων τυρβάζαμε. Χάρισέ μας την δική σου Ειρήνη. Εσύ που έκανες τον ήλιο να λάμψει στη
γη, φώτισε το νου, την ψυχή και την καρδιά μας για να μπορέσει να ζεσταθεί και να
ζεστάνει με στοργή και αγάπη τον συνάνθρωπο που ζει μέσα στην παγωνιά της
αποξένωσης.

Εύχομαι αληθινά Χριστούγεννα!

Π. Νεκτάριος Κάνιας.