Lista ICOS kluczowych terminów onomastycznych

Grupa Terminologiczna ICOS International Council of Onomastic Sciences1

tłum. i oprac. w j. polskim: Artur Gałkowski (UŁ), Urszula Bijak (IIP PAN w Krakowie)
Łódź-Kraków 2018

Sposób cytowania: Lista ICOS kluczowych terminów onomastycznych, tłum. i oprac. Artur
Gałkowski i Urszula Bijak, Grupa Terminologiczna ICOS International Council of Onomastic
Sciences, Łódź–Kraków 2018.

akt nazwotwórczy – proces, w wyniku którego określonej osobie, miejscu, innemu obiektowi
nadawana jest nazwa własna (np. chrzest dziecka, uroczyste nadanie nazwy jednostce
pływającej itp.)
alonim / allonim – wariant nazwy własnej pochodzący od tej samej podstawy etymologicznej,
np. ang. Joe lub Jess od Joseph, pol. Jędrzej lub Andrzej
anojkonim – nazwa terenu, miejsca niezasiedlonego/niezamieszkanego
antroponim – nazwa własna osoby lub grupy osób
antroponimia – zbiór antroponimów związanych z danym terytorium/regionem, językiem,
okresem historycznym itd. (UWAGA: ang. anthroponymy używane jest niekiedy dla określenia
działu onomastyki badającego antroponimy, termin niezalecany; podobnie pol. antroponimia w
tym znaczeniu; zob. antroponomastyka)
antroponomastyka – dział onomastyki zajmujący się badaniem antroponimów (UWAGA:
niekiedy nazywany jest mylnie antroponimią, ang. anthroponymy, termin niezalecany, zob.
antroponimia)
antroponomastykon – słownik nazw osobowych bądź [mentalny lub teoretyczny] zbiór
antroponimów
apelatywizacja – zob. deonimizacja
choronim – nazwa własna większego obiektu geograficznego: kontynentu, regionu, kraju, np.
Afryka, Syberia, Suomi, Dalmacja, Toskania, Bretania, Styria, Kastylia, La Mancha (UWAGA:
w niektórych językach dla oznaczenia większej, zwykle niezamieszkanej przestrzeni w terenie
używa się terminu makrotoponim)
denotat – osoba, miejsce, rzecz, obiekt itd. oznaczany przez daną nazwę własną; desygnat

1
Wersje oryginalne w języku angielskim, francuskim i niemieckim do pobrania na stronie ICOS
https://icosweb.net/drupal/terminology (ostatni dostęp 10.11.2018).

1
deonim – nazwa pospolita pochodząca od nazwy własnej, np. ang./intern. tweed od nazwy rzeki
Tweed, ang./intern. watt – od nazwiska Watt, hiszp. quevedos ‘binokle, rodzaj okularów’ – od
nazwiska Quevedo, asturyjskie xuan ‘prostak, głupek, dureń’ – od nazwy osobowej Xuan
(UWAGA: w wielu językach w tym sensie używa się terminu eponim, także w polskim, ang.
eponym)
deonimizacja – utrata przez nazwę własną jej funkcji/natury proprialnej; [proces
przekształcenia nazwy własnej w nazwę pospolitą]; apelatywizacja
desygnat – zob. denotat
egzonim – nazwa własna używana w danym języku dla oznaczenia? obiektu geograficznego
leżącego poza terytorium zasięgu tego języka, najczęściej różniąca się formalnie od oryginalnej
nazwy obiektu [endonimu] w języku jego występowania, np. fr. Londres, pol. Londyn dla ang.
London, niem. Warschau dla pol. Warszawa, ang./intern. Bangkok dla tajskiego กรุงเทพฯ Krung
Thep, hiszp. Ginebra, pol. Genewa dla fr. Genève
endonim – nazwa własna obiektu geograficznego używana w oficjalnym języku regionu, w
którym występuje obiekt, np. wł. Venezia we Włoszech (vs pol. Wenecja), cz. Praha w
Czechach (vs pol. Praga)
eponim – nazwa własna osoby lub grupy osób, miejsca, innego obiektu będąca bazą innej
nazwy osobowej, miejscowej, rzeczy, zjawiska itd., np. nazwa osobowa Washington będąca
podstawą toponimu Washington, nazwa osobowa Albert jako podstawa toponimu Lake
Albert/Lac Albert (Jezioro Alberta). [W językoznawstwie polskim przez eponim rozumie się
częściej zapelatywizowaną nazwę własną lub derywat od niej pochodzący (odonimiczny)].
ergonim – nazwa własna produktu lub firmy/marki (UWAGA: w tym znaczeniu w wielu
językach używa się również terminu chrematonim [por. chrematonim marketingowy], który
może mieć również szersze znaczenie jako nazwa własna zjawiska/zrzeszenia/wydarzenia
społecznego, instytucji, organizacji… [por. chrematonim społecznościowy oraz chrematonim
ideacyjny])2
etnonim – nazwa własna grupy etnicznej (plemienia, klanu, ludu, narodu itp.) bądź
przedstawiciela takiej grupy, np. Włosi/Włoch, Bawarczycy/Bawarczyk, Chorwaci/Chorwat,
Francuzi/Francuz, Zulusi/Zulus (UWAGA: w niektórych językach oraz przez niektórych
badaczy etnonimy nie są uznawane za nazwy własne, np. hiszp. ingleses ‘Anglicy’ w Hiszpanii;
według niektórych teorii etnonimy uznawane są za nazwy własne zarówno w l.poj., jak i l.mn.,
według innych – w l.mn. są nazwami własnymi, w l.poj. natomiast nimi nie są)
hagionim – nazwa własna osoby nieżyjącej, ogłoszonej świętą, błogosławioną, sługą Bożym/ą
(UWAGA: termin ten nie powinien być używany dla wskazywania obiektów sakralnych lub
miejsc [używany w tym znaczeniu bywa termin hagiotoponim])

2
ICOS uznaje chrematonim za „kategorię uniweralną” – definiuje ją jednak precyzyjniej (zgodnie z
zachodniosłowiańską tradycją onomastyczną) jako „nazwę instytucji lub obiektu społeczno-/polityczno-
gospodarczego, handlowego, kulturowego” (chrematonym: name of a politico-economic or commercial or
cultural institution or thing; a catch-all category, https://icosweb.net/drupal/terminology, ostatni dostęp
19.10.2018).

2
hipokorystyk / hipokorystykum – nieoficjalna forma ekspresyjna nazwy własnej,
morfologicznie wywodzona od nazwy osobowej [lub innej] w jej podstawie, np. ang. Dick (>
Richard), pol. Iza (> Izabela), hiszp. Nacho (> Ignacio), chorw. Ivica (> Ivan)
hodonim – nazwa własna traktu, drogi, ulicy (także takich obiektów jak skwery, place,
autostrady, drogi lokalne, przeprawy, tunele, mosty, trasy kolejowe itd.), np. Portobello Road,
Eurotunnel, Via Baltica, Marktgasse, D1, Autostrada Wolności
hydronim – nazwa własna obiektu wodnego (np. nazwa morza, zatoki, cieśniny, jeziora, bagna,
stawu, źródła, strumienia, studni, akweduktu, rzeki, wodospadu itp.), np. Ocean Atlantycki,
Bałtyk, Jezioro Górne, Zatoka Lwia, Rzeka Żółta, Niagara
imię – nazwa własna nadawana osobie nowo narodzonej na chrzcie lub w wyniku innego aktu
formalnego lub nieformalnego, np. Charles, Jan, Giuseppe, Davor, Sophie, Anna, María,
Motlalepula
kreator nazwy – zob. nazwotwórca
kryptonim – utajniona nazwa własna nadawana celem ochrony jej nosiciela
makrotoponim – [nazwa własna większej jednostki geograficznej, zamieszkanej lub
niezamieszkanej; nazwa własna terenowa/geograficzna używana w szerszym zasięgu
komunikacyjnym], zob. choronim
matronimikum / matronimicum / matronimik – nazwa własna osobowa wywodzona od
imienia/nazwiska matki, np. niem. Tilgner (od hipokorystyku Tilg/e/, derywat od antroponimu
Ottilie), cz. Haničinec (od antroponimu Hana), pol. Anin (od antroponimu Anna; w polskiej
onomastyce nie zaleca się używania terminu *nazwa metronimiczna
mikrotoponim – nazwa własna określająca niewielki obiekt [zwykle niezamieszkany], jak
pole, łąka, pastwisko, zagroda, ścieżka, głaz, bagno, mokradło, rów itp. lub jednostkę
terytorialną, czasami też administracyjną; zazwyczaj używana lokalnie, znana w wąskim
zasięgu komunikacyjnym, np. Lange Wiese (łąka), Further Piece (pole). Obiekt wskazywany
przez mikrotoponim nie musi być małych rozmiarów.
nazwa mieszkańca – nazwa własna mieszkańca danego regionu, kraju, państwa, miasta, wsi
itp., np. ang. Leipziger ‘mieszkaniec Lipska’ (pol. lipszczanin, lipszczanka), ang. Londoner
‘mieszkaniec Londynu’ (pol. londyńczyk, londynka). (UWAGA: w niektórych językach i przez
niektórych badaczy nazwy mieszkańców nie są uznawane za nazwy własne, np. hiszp.
madrileño ‘mieszkaniec Madrytu’ w hiszpańskim obszarze językowym; w onomastyce
polskiej, pomimo pisowni z małej litery, nazwy mieszkańców miast, wsi pozostają nazwami
własnymi, zob. np. paryżanin, paryżanka)
nazwa – zob. nazwa własna
nazwa [własna] produktu – nazwa własna nadawana [jednostkowo lub seryjnie] danemu
produktowi, jak czekoladki, papierosy, auta itd., np. model samochodu Avensis marki Toyota
nazwa firmowa (ang. brand name, brand) – nazwa handlowa, nazwa firmy, marki, produktu,
firmonim np. Toyota
nazwa geograficzna – zob. toponim

3
nazwa lokalna – zob. mikrotoponim
nazwa miejscowa – nazwa własna wszelkiego typu miejsc/terenów zamieszkanych (miast, wsi,
dzielnic, osiedli, osad, gospodarstw, rezydencji, domostw, domów itp.), np. Paryż, Turku,
Yokohama, Troja, Nofim (nazwa domu/rezydencji); ojkonim
nazwa nieoficjalna (ang. by-name) [w przypadku osób – pseudonim, przydomek, przezwisko]
– nieformalna, dodatkowa nazwa nadana osobie, miejscu, innemu obiektowi, np. ang. John
Brown alias Shorty, hiszp. Juana Martinéz alias Morena, szw. Staffan Nyström alias Lane,
amer. Big Apple dla Nowego Jorku, amer./intern. Big Blue dla IBM
nazwa osobowa – zob. antroponim
nazwa polna – nazwa pola lub niewielkiej połaci ziemi w terenie wiejskim
nazwa ulicy – nazwa własna traktu miejskiego bądź wiejskiego [przeznaczonego do użytku
kołowego lub pieszego] (jedna z podkategorii hodonimii), np. Broadway, Baker Street, Unter
den Linden, Krakowskie Przedmieście
nazwa własna – wyrażenie językowe, które wskazuje i indywidualizuje osobę, grupę osób,
miejsce, zwierzę lub inny obiekt (statek, pociąg…), np. Ziemia, Zambezi, Chile, Pekin, David,
Wiktoria, Miikkulainen, Hyundai, Sony, Rudawy; nazwa; onim
nazwisko – rodowa nazwa osobowa dziedziczona przez rodzinę lub jej członka, np. Smith,
Farkas, Neumann, Herrera, Nowak
nazwotwórca – osoba, wspólnota, przedstawiciel administracji lub instytucja nadająca nazwę
innej osobie, grupie społecznej, miejscu, innemu obiektowi
nesonim – nazwa własna wyspy
ojkonim – zob. nazwa miejscowa
onim – zob. nazwa własna
onimia – zbiór nazw własnych właściwych dla danego regionu, języka, okresu historycznego
itd.
onimizacja – przeniesienie/transfer jednostki językowej w postaci rzeczownika, przymiotnika,
czasownika, wykrzyknika, struktury syntagmatycznej, zdaniowej itp.) do klasy nazw własnych
onomasta – badacz nazw własnych, osoba zajmująca się onomastyką
onomastyka – nauka, subdyscyplina językoznawstwa, zajmująca się nazwami własnymi
onomastykon – słownik onomastyczny bądź [mentalny lub teoretyczny] zbiór nazw
własnych/onimów
oronim – nazwa własna wzniesienia (m.in. nazwa góry, masywu górskiego, wyżyny,
płaskowyżu, szczytu, skały itp.), np. Aconcagua, Elbrus, Góry Skaliste, Alpy (UWAGA: przez
geografów termin oronim używany jest niekiedy w szerszym znaczeniu, określając również
nazwy własne dolin, przedgórza itp.)

4
patronim / patronimikum – nazwa własna osobowa wywodzona od imienia bądź
nazwiska/przezwiska ojca, np. szw. Andersson, ros. Petrov, hiszp. Fernández, Mori, Olay,
niem. Berendt, Berendts, pol. Piotrowicz, Adamczyc
proprializacja – zob. onimizacja
przezwisko – dodatkowa i zwykle nieoficjalna nazwa własna nadawana określonej osobie, np.
amer. The Governator dla określenia Arnolda Schwarzeneggera w USA; subkategoria nazw
nieoficjalnych (ang. by-names)
pseudonim – nazwa osobowa, zwykle przyjmowana lub nadawanaartyście, politykowi itp. jako
alternatywne określenie względem miana oficjalnego
psychoonomastyka – dział onomastyki badający nazwy własne z psycholingwistycznego
punktu widzenia
socjoonomastyka – dział onomastyki zajmujący się nazwami własnymi z
socjolingwistycznego punktu widzenia
teonim – nazwa własna boga, bóstwa, istoty boskiej, np. Zeus, Odyn, Diana, Morana,
Światowid
toponim – nazwa własna miejsca zamieszkanego lub niezamieszkanego (np. góry, obiektu
wodnego, wyspy, lasu, miasta, wioski, pola, łąki, ulicy, drogi, przestrzeni astralnej itp.), np.
Uppsala, Mare Tranquillitatis, Amazonis Planitia, Mont Blanc, Sekwana, Sardynia, Auckland).
(UWAGA: w odniesieniu do nazw obiektów globu ziemskiego toponimy mogą być też
określane jako nazwy geograficzne)
toponimia – zbiór toponimów właściwy dla danego terytorium/regionu, języka, okresu itd.
(UWAGA: termin używany niekiedy dla określenia działu onomastyki zajmującego się
toponimami, ang. toponymy; w tym znaczeniu niezalecany; zob. toponomastyka)
toponomastyka – dział onomastyki zajmujący się toponimami [w kontekście materiałowym
lub teoretycznym] (UWAGA: czasami nazywany niepoprawnie „toponimią”, ang. toponymy,
co nie jest właściwym terminem w tym znaczeniu)
toponomastykon – słownik toponomastyczny; mentalny lub teoretyczny zbiór toponimów
zoonim – nazwa własna zwierzęcia, np. pies Fido, słoń Jumbo [zoonimami nie są nazwy
gatunkowe zwierząt]3

Wybrana bibliografia:
Alhaug, G. 2002. Dobbeltnamn og nokre andre termproblem i det terminologiske feltet til
dobbeltnamn. In Namn och samhälle 13. Nordiskt och ryskt i namnforskningen 2. Utgiven
under medverkan av Maria Aljoksjina, 7-22. Uppsala: Uppsala universitet.

3
Obok zoonimu używany jest również termin fitonim w znaczeniu nazwy własnej pojedynczego i konkretnego
egzemplarza żywej rośliny, np. drzewa, jak bąb szypułkowy Chrobry, rosnący w Borach Dolnośląskich niedaleko
Piotrowic, Palma Goethego w Ogrodzie Botanicznym w Padwie (Włochy).

5
Aljoksjina, M. 2001. Russisk antroponymisk terminologi med utgangspunkt i N. Podoľskajas
terminologiske ordbok. In Namn och samhälle 11. Nordiskt och ryskt i namnforskningen.
Rapport från ett symposium om onomastisk terminologi i Uppsala 17 december 1999. Utgiven
under medverkan av Maria Aljoksjina, 23-41. Uppsala: Uppsala universitet.
Aljoksjina, M. 2002. Termenes divergens i norsk og russisk antroponymisk terminologi. In
Namn och samhälle 13. Nordiskt och ryskt i namnforskningen 2. Utgiven under medverkan av
Maria Aljoksjina, 23-55. Uppsala: Uppsala universitet.
Bauer, G. 1985. Namenkunde des Deutschen. Bern - Frankfurt am Main - New York: Peter
Lang.
Brylla, E. 2001. Terminologiska problem inom nordisk personnamnfoskning. In Namn och
samhälle 11. Nordiskt och ryskt i namnforskningen. Rapport från ett symposium om
onomastisk terminologi i Uppsala 17 december 1999. Utgiven under medverkan av Maria
Aljoksjina, 64-75. Uppsala: Uppsala universitet.
Čechová, M. 1994. Současné změny ve firemních názvech. Naše řeč 77, 169-178.
Dorion, H. - Poirier, J. 1975. Lexique des termes utiles à l’étude des noms de lieux.
Québec: French and European Publications, Inc.
Frydrich, M. 1966a. Onymie nebo onomastikon? Zpravodaj Místopisné komise ČSAV VII,
265-267.
Frydrich, M. 1966b. Využití antických řeckých termínů v onomastické terminologii. Zpravodaj
Místopisné komise ČSAV VII, 160-162.
Helleland, B. 2001. FNs terminologiliste for geografiske namn jamført med Fagordliste for
norsk namnegransking. In Namn och samhälle 11. Nordiskt och ryskt i namnforskningen.
Rapport från ett symposium om onomastisk terminologi i Uppsala 17 december 1999. Utgiven
under medverkan av Maria Aljoksjina, 76-102. Uppsala: Uppsala universitet.
Horecký, J. 1994. Logonomastika ako onomastická disciplína. In E. Krošláková (ed.), Jazyková
a mimojazyková stránka vlastných mien. 11. slovenská onomastická konferencia. Nitra 19.-20.
mája 1994. Zborník referátov, 76-78. Bratislava - Nitra: Vysoká škola pedagogická Nitra,
Fakulta humanitných vied.
Kaleta, Z. 1998. Kierunki i metodologia badań. Terminologia. In E. Rzetelska-Feleszko (ed.),
Polskie nazwy własne. Encyklopedia, 45-81. Warszawa - Kraków: Wydawnictwo Instytutu
Języka Polskiego PAN.
Karaś, M. 1968. Słowiańska terminologia w zakresie obiektów zamieszkałych. Zpravodaj
Místopisné komise ČSAV IX, 133-141.
Karlík, P. - Nekula, M. - Pleskalová, J. (eds.) 2002. Encyklopedický slovník češtiny. Praha:
Nakladatelství Lidové noviny.
Kiviniemi, E. - Pitkänen, R. L. - Zilliacus, K. 1974. Nimistöntutkimuksen terminologia.
Terminologin inom namnforskningen. Helsinki: Castrenianumin toimitteita 8.
Knappová, M. - Harvalík, M. - Šrámek, R. 2000. Tschechische Namenforschung in den Jahren
1993-1999. Onoma 35, 19-69.
6
Kuba, L. 1997. Dozná Základní soustava a terminologie slovanské onomastiky brzkých změn?
Acta onomastica XXXVIII, 13-14.
Majtán, M. 1976. Základná slovenská toponomastická terminológia. In M. Blicha - M. Majtán
(eds.), V. zasadanie Medzinárodnej komisie pre slovanskú onomastiku a V. slovenská
onomastická konferencia (Prešov 3.-7. mája 1972). Zborník materiálov, 113-116. Bratislava:
Slovenské pedagogické nakladateľstvo.
Majtán, M. 1979. Onomastické termíny podľa objektov pomenúvaných menami. Kultúra slova
13, 153-159.
Majtán, M. 1989. Klasifikácia chrématonymie. In R. Šrámek - L. Kuba (eds.), Chrématonyma
z hlediska teorie a praxe. Sborník z 3. celostátního semináře „Onomastika a škola“ Ústí nad
Labem 21.-22. 6. 1986, 7-13. Brno: Geografický ústav ČSAV.
Miodunka, W. 1971. Konferencja terminologiczna Komisji onomastycznej Międzynarodowego
komitetu slawistów. Zpravodaj Místopisné komise ČSAV XII, 791-796.
Nimčuk, V. V. 1966. Ukrajinska onomastična terminolohyja. Povidomlennja ukrajinskoji
onomastyčnoji komisiji. Vypusk 1.
Olivová-Nezbedová, L. 1998. K hierarchii onomastických termínů podle objektů
pojmenovaných vlastními jmény. Acta onomastica XXXIX, 46-54.
Osnoven sistem i terminologija na slovenskata onomastika. Osnovnaja sistema i terminologija
slavjanskoj onomastiki. Grundsystem und Terminologie der slawichen Onomastik. 1983.
Skopje: Makedonska akademija na naukite i umetnoste - Meġunaroden komitet na slavistite -
Komisija za slovenska onomastika.
Petr, J. 1969. Lužickosrbská onomastická terminologie. Zpravodaj Místopisné komise ČSAV
X, 538-552.
Platen, Ch. 1997. Ökonymie. Zur Produktnamen-Linguistik im Europäischen Binnenmarkt.
Tübingen: Niemeyer.
Pleskalová, J. 2000. K problémům onomastické terminologie. In Z. Hladká - P. Karlík (eds.),
Čeština - univerzália a specifika 2. Sborník konference ve Šlapanicích u Brna 17. - 19. 11. 1999,
41-46. Brno: Masarykova univerzita.
Podolskaya, N. V. 1988. Slovar’ russkoj onomastičeskoj terminologii. Moskva: Nauka.
Room, A. 1996. An Alphabetical Guide to the Language of Name Studies. Lanham, MD -
London: The Scarecrow Press.
Rzetelska-Feleszko, E. 1993. Polska terminologia onomastyczna. Problematyka. Zeszyty
Naukowe UG, Prace Językoznawcze 17-18, 217-222.
Schmidt, T. 1981. Fagordliste for norsk namnegransking. Oslo: Universitetet i Oslo, Institutt
for namnegransking.
Smith, E. C. 1967. Treasury of Name Lore. Sketches and Observations On the Names We Bear.
New York - Evanston - London: Harper & Row, Publishers.

7
Sonderegger, S. 1985. Terminologie, Gegenstand und interdisziplinärer Bezug der
Namengeschichte. In W. Besch - O. Reichmann - S. Sonderegger (eds.), Sprachgeschichte. Ein
Handbuch zur Geschichte der deutschen Sprache und ihrer Erforschung. Zweiter Halbband,
2067-2087. Berlin - New York: Walter de Gruyter.
Strandberg, S. 2001. Rysk onomastisk terminologi. Kommentarer från en nordbo. In Namn och
samhälle 11. Nordiskt och ryskt i namnforskningen. Rapport från ett symposium om
onomastisk terminologi i Uppsala 17 december 1999. Utgiven under medverkan av Maria
Aljoksjina, 103-109. Uppsala: Uppsala universitet.
Strandberg, S. 2002. Kortformer och smeknamn i Ryssland och Sverige. In Namn och samhälle
13. Nordiskt och ryskt i namnforskningen 2. Utgiven under medverkan av Maria Aljoksjina,
57-62. Uppsala: Uppsala universitet.
Svoboda, J. 1961a. K slovanské onomastické terminologii. In I Międzynarodowa Slawistyczna
Konferencja Onomastyczna. Księga referatów, 127-136. Wrocław - Warszawa - Kraków:
Zakład narodowy imienia Ossolińskich. Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk.
Svoboda, J. - Šmilauer, V. - Olivová-Nezbedová, L. - Oliva, K. - Witkowski, T. 1973.
Základní soustava a terminologie slovanské onomastiky. Grundsystem und Terminologie der
slawischen Onomastik. Zpravodaj Místopisné komise ČSAV XIV, 1-280.
Šmilauer, V. 1976. Třídění vlastních jmen (teze). In M. Blicha - M. Majtán (eds.), V. zasadanie
Medzinárodnej komisie pre slovanskú onomastiku a V. slovenská onomastická konferencia
(Prešov 3.-7. mája 1972). Zborník materiálov, 109-111. Bratislava: Slovenské pedagogické
nakladateľstvo.
Šmilauer, V. 1991. Úvodem. In F. Kopečný, Průvodce našimi jmény, 9-35. Praha: Academia.
Šrámek, R. 1999. Úvod do obecné onomastiky. Brno: Masarykova univerzita.
Šrámek, R. 2000. Zur Frage der namentheoretischen Auffassung der Anoikonymie (am Beispiel
der Oronymie). In L. Olivová-Nezbedová - R. Šrámek - M. Harvalík (eds.), Onomastické práce.
Svazek 4. Sborník rozprav k sedmdesátým narozeninám univ. prof. PhDr. Ivana Lutterera,
CSc., 449-458. Praha: Ústav pro jazyk český AV ČR.
Vasiľeva, N. 1998. Onymisch oder proprial? Zu Internationalismen in der onomastischen
Terminologie. Namenkundliche Informationen 74, 53-61.
Walther, H. 1998. Namenkunde und geschichtliche Landeskunde. Heft 2. Erläuterung
namenkundlicher Fachbegriffe. Leipzig: Institut für Slavistik, Universität Leipzig.
Witkowski, T. 1964. Grundbegriffe der Namenkunde. Berlin: Akademie Verlag.
Witkowski, T. 1995. Probleme der Terminologie. In E. Eichler - G. Hilty - H. Löffler - H. Steger
- L. Zgusta (eds.), Namenforschung. Ein internationales Handbuch zur Onomastik I., 288-294.
Berlin - New York: Walter de Gruyter.
Zgusta, L. 1966. Ještě několik slov k „onymii“. Zpravodaj Místopisné komise ČSAV VII, 261-
264.
Zgusta, L. 1967. Ještě naposled k „onymii“, s přídavkem o „onomastice“. Zpravodaj Místopisné
komise ČSAV VIII, 147-151.
8
Zgusta, L. 1995. Systematická terminologie onomastiky. Acta onomastica XXXVI, 262-272.
Zgusta, L. 1996. Names and Their Study. In E. Eichler - G. Hilty - H. Löffler - H. Steger - L.
Zgusta (eds.), Namenforschung. Ein internationales Handbuch zur Onomastik II., 1876-1890.
Berlin - New York: Walter de Gruyter.
Zgusta, L. 1998. The Terminology of Name Studies (In Margine of Adrian Room’s Guide to
the Language of Name Studies). Names 46, 189-203.