Sulat kay Spinky Lampaso

(Para kay Ericson L. Acosta,

isang mandirigma para sa bayan at sambayanan)

Mahal Kong Bostsip,

Kumusta na?

Nalulugod ako na hindi ito isang tagulaylay.

Siguro kung sakaling nadale ka sa Samar,
hindi mo rin nanaisin
ang mga akdang iniaalay
para sa mga bayaning bangkay.
Itinuturing mo na hindi iyon usapin ng panlasa
o pagkatakot sa kamatayan
o pagkailang sa pagturing na bayani
dahil payak lang naman
ang iyong katuwiran:
Isa kang pulang mandirigma
at ayaw mong malagasan ng bilang
ang mga kawal para sa bayan at sambayanan.
Tinitiyak mo na hindi uubra ang kadramahan
laban sa mga berdugo ng estado
at hindi rin naman nito mawawasak
ang tanggulan ng mga kaaway.
Para sa iyo, Bostsip,
ang mga akdang mayroong bisa
ay hindi iyong mga ibinabad sa luha
o pinanday sa apoy ng galit
kundi iyong mga likha
na kumakalinga sa masa,
ang tunay na musa ng rebolusyon,
isang marikit na inspirasyon
na naiiba sa kahindutang muse
ng mga sentro at institusyon
sa malikhaing pagsulat.

Nagulat ako, Bostsip,

nang mabasa ko ang balita.
Hindi ko naisip kailan man na magtutungo ka roon.
Mas pinagdududahan ko kasi
ang iyong pangangatawan
kaysa antas ng pampolitikang kamulatan,
Spinky Lampaso
(ang birong tawag nila noon sa iyo sa Diliman).
Wala rin naman kasing sustansiya
ang Lucky Me Instant Noodle
na sabi'y naging pantawid-gutom mo
sa ilang taon ng paghahawan
sa kasukalan ng petiburges na isip at gawi.
Ang trip mo dati:
Blues at jazz;
Si Binky Lampano at Eraserheads;
Beer at alak;
Magpa-artist;
Mangupal ng probees sa Kule;
Makipag-target shooting sa mga intelektuwal sa campus,
gamit ang titi bilang sandata
at ang ihi naman ang bala;
Umupo at tumae ng mga tula at ibang akda;
Makipagkiskisan ng siko sa noo'y hindi mo batid
na mga miyembro pala ng CPP;
Magpuyat at matulog nang buong maghapon
sa inyong middle class na bahay sa Cubao,
managinip at pagkagising
ay saka maghanap ng kalabaw sa lugar.
Dahil gusto mong patuluyin ka sa munting kubo
ng bago mong pamilya
na ang pagkain ay palaging balinghoy, asin, at niyog,
iwinaglit mo ang mga kalabisang iyon.
Hindi dahil mali kundi dahil gusto mo na makasama sila.
Gumigising ka nang maaga para sa kanila.
Nananaginip ka para sa kanila.

Sa bago mong lugar,

ang iyong bagong Shangri-La,
ay walang mall, beer house, at library,
pero may tunay na kalabaw
at nasasagot isa-isa
ang mga tandang-pananong sa buhay mo sa siyudad
bilang si Spinky Lampaso
at ibang saliw na ang inaawit mo ngayon, Bostsip.
Hindi mo na marahil aariin ngayon ang copyright
o natatawa ka na lang
sa hit na hit na mong
"Walang Kalabaw sa Cubao"
kung ikukumpara sa piyesa
na nilikha mo sa ilalim ng iyong koda
sa araw na hinihintay mo
ang giya na maghahatid sa iyo
sa mga ruta kung saan araw-araw
na nagaganap ang rebolusyon.
Wala roong tarpaulin na nagsasabi ng "Welcome!"
pero nadama mo sa iyong pagpasok
na nakasilip lang sila sa butas na dingding ng kanilang bahay,
nagagalak sa pagdating ng pinakabagong anak ng digmaang-bayan.
Ang "I think, therefore I am" ni Rene Descartes
ay isang huntahan na lang sa nakalipas
at pampahid na lang sa tae sa puwet sa CR sa Palma Hall
dahil sa natatanging araw lang na iyon
naganap ang iyong tunay na pag-iral.

Dahil nakaya mong talikuran

ang komportableng uring iyong pinanggalingan
kung kaya naging magaan ang mabigat na armas
na nakasukbit sa balikat at pasan-pasang backpack
sa paglalakbay mo, kasama ng iba pang mandirigma,
sa mga bagong bukas na baseng gerilya.

Nagiba ang dibdib ko nang makita ko

ang retrato mo na ipinakalat
ng mga sundalong humuli sa iyo.
Ang pagtatanghal sa iyong kaawang-awang itsura
ay propapaganda na dapat mo pang ipagpasalamat.
Tarok mo ito dahil isa kang tambuli
ng masang pinagkakaitan ng impormasyon at kaalaman.
Iniisip ko nga ngayon kung sadyang umarte ka lang
dahil dati ka rin namang aktor sa ilang linyadong dula
na itinanghal sa entablado ng ating unibersidad.
Nagkamali ang hukbo ng gobyerno
dahil ang hindi nila alam,
marami pang Spinky Lampaso
sa mga paaralan at iba't ibang lugar sa Metro Manila,
na naghihintay lang ng paanyaya
na makapasok sa tarangkahan ng himagsikan.

Bostsip, kung magkikita tayo ngayong mismong oras na ito,

hindi ko alam kung makatitingin ako nang diretso
sa iyong mga mata na palaging umuuri at sumusiri
dahil nais nitong mabatid kung ang kaharap mo ba
ay hayop
o halaman
o bagay
o pangyayari
o tao
o panganib
o isang nostalgia na lang sa nakaraan.

Ang totoo, hindi kami ang iyong iniwan,

ilan sa amin ang nang-iwan sa iyo.
Hindi ko alam kung muling magtatagpo
ang magkahiwalay na landas na ating tinahak.

Siyanga pala, hindi ko masasabi ang STR

sa hulihan ng aking sulat na ito
dahil hindi ako karapat-dapat.
Ang tanging masasabi ko ay "good luck!"
Saka binabawi ko na rin
ang pagtawag sa iyo ng "bostsip," Ericson,
dahil maaari mo akong punahin dito.
Dahil para sa iyo, piyudal ito
at ang tunay na bostsip ay ang masa.

Kung kilala mo pa ako,

ako nga pala si Danilo R. dela Cruz, Jr.
Huwag kang magsasabi ng "sino?"
Dahil sasagot ako ng "wala lang ako."
Ituring mo na lang ako
na isa sa maraming kaibigan mo,
isa ring kapanalig.

Ericson, ingat!

Huwag kang matakot.

Ang maikukulong lang nila ang iyong katawan
pero hindi ang iyong dangal.