Pamantasan ng Bikol

Kolehiyo ng Arte at Letra

Lungsod ng Legazpi, Albay

PAGSUSURI SA PELIKULANG THE PLATFORM (2019)

PANGALAN: ACULAN, Omar L.

KURSO AT BLAK: AB Political Science – 2B

PAMAGAT: The Platform (2019)

I. KARAKTERISASYON

Sa unang tingin aakalain ni Goreng na madali ang magiging buhay niya sa loob
ng “The Pit”. Ang hindi niya alam, kabaliktaran ang kanyang magiging karanasan.
Maaga pa lamang ay namulat na siya sa katotohanan ng mala-kulungang gusali. Ang
reaksyon ni Goreng sa mga bagay-bagay sa kanyang paligid ay nagsasabing busilak
ang kanyang kalooban at may malasakit siya sa kapwa. Ninais niyang gumawa ng
hakbang upang itama ang mali sa sistema. Kalaunan, mababatid ni Goreng na hindi
epektibo ang kanyang mga paraan at nasanay na siya sa kulturang makasarili at
kapitalista. Sa bandang huli, makikitang tuluyang nagbago si Goreng sapagkat tanging
dahas ang nakita niyang paraan upang magdulot ng pagbabago. Bagama’t hindi
nagtagumpay si Goreng sa kanyang mithiin, ang metaporikal na paglalahad ng wakas
ay nagsasabing kahit sa kanyang pagpanaw ay dala-dala niya ang pagtitiwala at
pananampalataya na mayroon pa ring pag-asa sa kabila ng lahat ng dagok.

Pinagbibidahan ni Ivan Massague ang The Platform bilang si Goreng. Ang aktor
sa totoong buhay ay isang kilalang komedyante sa Spain, at isa umano ito sa dahilan
kung bakit siya pinili upang isabuhay ang papel na ito. Sumasang-ayon ako kay Direktor
Galder Gaztelu-Urrutia na nagdala ito ng kakaibang dating sa pelikula dahil sa likas
nitong galing sa pagpapatawa. Nabigyan ng bagong kulay ang pelikula dahil sa estilong
puno ng dry humor, irony, at subtleties o nuances na teknik ni Massague. Naputol ni
Ivan ang labis na pagka-seryoso ng aura ng pelikula, dahilan upang umayon ito sa
panlasa ng mga manonood. Aking napanood ang mangilan-ngilang video clips ng mga
nagawa niyang pelikula, at masasabi kong isinasabuhay niya ang bawat karakter na
kanyang ginagampanan. Ang aktor ay kinailangan ding magpapayat upang maging mas
makatotohanan ang kanyang pagganap, lalo na sa mga eksenang nagpapakita ng
panghihina ng katawan at pag-iisip ni Goreng. Dito kakikitaan ng angking dedikasyon sa
trabaho si Massague at ang pagiging propesyunal nito sa pag-arte. Hindi ito birong
gawain ng isang artista at mangilan-ngilan lamang ang mga aktor na pumapayag gawin
ito. Tunay ring nakadagdag ito sa kredibilidad niya sa pagsasabuhay ng karakter.

Si Trimagasi naman ang siyang unang naging kakosa ni Goreng sa loob ng

piitan. Masasabi kong puno ng hiwaga si Trimagasi lalo na sa mga unang bahagi ng
pelikula. Ito at ang pagiging tuso niya kay Goreng ay binigyang hustisya ni Zorion
Eguileor. Naging epektibo ang teknik ni Eguileor sa pagsasabuhay kay Trimagasi na sa
mahabang panahong pamamalagi sa “The Pit” ay nagbago ang kanyang ugali. Ito ang
katotohanang gagawin ng sistemang makasarili at puno ng kasakiman sa isang tao.
Magbabago ang kanyang pananaw, magiging agresibo, at gagawin ang lahat kahit pa
pumatay at kumain ng lamang-loob ng tao para lamang mabuhay. Naging dahilan ito
upang maging rasyunal at kritikal mag-isip ang karakter ni Trimagasi. Sa kabuuan,
nagbigay ng kakaibang perspektibo ang kanyang pagkatao na nakaimpluwensiya rin sa
teorya at paniniwala ng mga sumubaybay.

Ang karakter ni Imoguiri ang nagpaalala sa manonood kung paano mag-isip ang
dating Goreng. Sa kanyang kagustuhang patunayan na walang masamang ginagawa
ang administrasyon at malaman kung ano ang tunay na kalagayan sa piitan ay
boluntaryo siyang pumasok. Dito bumungad sa kanya ang mapait na katotohanan kung
kaya’t ganoon na lamang ang kanyang kagustuhang mapabago ang sistema rito.
Dumagdag pa ang kanyang suliraning karamdaman kaya’t tila ito ang naging pagtubos
niya sa kasalanang maging enabler. Ngunit tulad din ni Goreng ay hindi nito nakumbinsi
ang mga kasamahang magkaisa. Masyado ring idealistic si Imoguiri at labis siyang
kumapit sa emosyon dala ng kanyang pagsisisi. Sa huli, makikitang nawalan na ng pag-
asa si Imoguiri tulad ng iba nang mabatid niyang may mas malala pang kondisyong higit
pa sa kanyang inaakala.

Naging angkop ang aktres na si Antonia San Juan sa pagganap nito bilang si
Imoguiri sa pelikula. Tulad ni Massague, isang tanyag na komikero si Antonia na
gumagawa rin ng stand-up comedy. Nakadagdag din siya sa gaan ng mood o
kalagayan ng pelikula. Kapansin-pansin din sa mga eksenang magkasama sina
Imoguiri at Goreng kung paanong umakma ang estilo at teknik ng dalawang artista.
Masasabing may angking chemistry sina San Juan at Massague sa pinilakang tabing.

Ipinakita naman ng karakter ni Miharu (Alexandra Masangkay) kung paanong

pinagsasamantalahan ng kapitalistang sistema ang mga mahihirap. Maging kapwa
niyang nasa laylayan ay pinagkaisahan na rin siya. Subalit malakas din ang pagkatao ni
Miharu na naipamalas niya sa angking survival skills. Mahalaga ang kanyang karakter
upang mas maging matatag ang pagkatao ni Goreng. Dahil kay Miharu, tila nagkaroon
ng bagong pag-asa si Goreng sa kung ano ang dapat niyang gawin.

Sa kabila ng kawalan ng linya sa pelikula, napagtagumpayan ni Alexandra na

ilahad ang tamang ekspresyon at pakiramdam na puno ng hinagpis, poot, sakit, at labis
na pagkawala sa sarili dahil sa paghahanap sa kanyang anak. Ang kanyang mga mata
ay naging asset upang higit na maiparating ang emosyon sa mga manonood.

Si Baharat (Emilio Buale Coka) naman ang naging katuwang ni Goreng sa

pagsasakatuparan ng kanilang mga plano na pakilusin ang mga nasa ibabang bahagi
ng gusali. Sa umpisa, mababanaag na puno siya ng katapatan at pananampalataya na
tutulungan siya ng mga tao sa kanyang paligid. Ang kanyang labis na pagtitiwala ang
siyang naging daan upang matutunan niya ang isang aral sa masaklap na
pamamaraan. Kalauna’y nanaig ang kanyang kagustuhang gumamit ng karahasan at
kalupitan para sa kanilang layunin.

Masasabi ko na sa pamamagitan ng kanilang pagganap sa mga tauhan ay

epektibong naipahayag ang tunguhing maging makatotohanan ang pelikula. Nakatulong
ang kanilang sariling estilo at atake upang magkaroon ng dinamiks at pagkakaiba-iba
sa pag-arte.
 II. BUOD

Magigising si Goreng sa isang kongkretong silid na may nakaukit na numerong

48. Sa pamamagitan ni Trimagasi, ang kanyang kakosa, mapag-aalaman niyang nasa
piitan siya ng Vertical Self-Management Center. Sa gitna ng bawat palapag ay may
malaking butas kung saan bababa ang isang “platform” na lulan ang pagkain na
kailangang maabot hanggang sa pinakamababang lebel.

Sa umpisa ay hindi sang-ayon si Goreng sa ganitong uri ng sistema, subalit ayon

sa kanyang kasama ay walang magagawa ang pangungumbinsi niya sa iba. Lahat ay
nag-iisip ng paraan upang malagyan ng laman ang kanilang sikmura. Sa kanilang
kuwentuhan ay mapag-aalamang boluntaryong pumasok si Goreng kapalit ng
pangakong degree habang si Trimagasi naman ay piniling manatili sa center upang
pagsilbihan ang sentensiya sa kasong manslaughter. Kalaunan ay makakasanayan na
rin ni Goreng ang sitwasyon sa loob. Makaraan ang isang buwan, magigising si Goreng
na nasa ika-171 palapag ng gusali. Ginapos siya ni Trimagasi dahil plano niyang kainin
ang lamang-loob ng lalaki sa oras na magutom siya dahil sa kawalan sa pagkain. Bago
pa siya tuluyang mapatay ay sasaklolo si Miharu, isang babaeng bumababa kada
buwan upang hanapin ang nawawalang anak.

Sa mga buwan na nagdaan ay nag-iiba rin ang itinatalagang antas o lebel sa

bawat isa. Sa ika-33 palapag niya makikilala si Imoguiri, ang opisyal na nagpasok sa
kanya sa center na nagdesisyong pumasok din sa loob upang malaman ang tunay na
karanasan sa “The Pit.” Dahil sa kanyang natuklasan ay gagawin niya rin ang ginawa ni
Goreng na pagkumbinsi sa mga naroroon, ngunit hindi rin siya magtatagumpay.
Makaraan ang isang buwan ay magigising silang nasa ika-202 palapag, mas mababa
sa inaasahan ni Imoguiri. Dahil sa pinagsama-samang problema ay iwinaksi niya ang
sariling buhay at pinaubaya ito kay Goreng upang kainin.

Nang sumunod na buwan ay si Baharat naman ang kanyang nakasama sa ika-

anim na baitang. Hihikayatin ni Goreng ang kasama na pakilusin ang mga nasa ibabang
bahagi ng gusali sa halip na kausapin ang mga nasa itaas. Dito sila gagamit ng dahas
at pagbabanta upang maisagawa ang plano. Sa kalagitnaan ay makikita nila ang dating
kasama ni Baharat na siyang nagbigay-payo sa kanila na magdala ng mensahe sa mga
nasa level 0 sa pamamagitan ng panna cotta. Habang bumababa lulan ng “platform”,
tila bumababa rin ang kumpiyansa ng dalawa sa kanilang sarili, kasabay ang paghina
ng kanilang mga katawan dulot ng walang humpay na pakikipag-away sa kalaban.
Mararating nila ang ika-333 palapag ng gusali kung saan nila makikita ang isang batang
babae. Dahil napag-iwanan na sila ng “platform” ay ibibigay na lamang nila sa bata ang
pagkain at doon matatanto ni Goreng ang tunay na mensahe. Makalipas ang isang
araw, makikita niyang wala nang buhay si Baharat dahil sa kanyang mga tinamong
sugat kung kaya’t magpapasya siyang isama ang bata paakyat. Pagdating nila sa baba,
makikita ni Goreng ang imahe ni Trimagasi na sinasabing hindi na kailangan pang
samahan ang mensahe. Lilisanin nito ang “platform” at sasama kay Trimagasi habang
pinapanood ang batang umakyat sa pinaka-mataas na palapag ng gusali.

III. DISENYONG PAMPRODUKSYON

Naging angkop sa kuwento ang napiling disenyo at istruktura ng pook sa

pelikula. Pinasadyang gawin ang mga selda sa isang pasilidad ng Red Cross sa pier ng
Bilbao. Tanging dalawang palapag lamang ang binuo na sakto ang sukat at laki upang
pumasok sa badyet ng produksyon. Ang “economical, robust, at impregnable” na
disenyong hinangad ng direktor ay lubusang nagpalitaw sa emosyon at mood na nais
iparating ng kuwento. Makikita ring pinumpino at kalkulado ang bawat linya at hugis ng
gusali at iba pang kagamitan tulad ng kama, platform, lababo, at iba pa. Ang mga
detalye sa lugar at kagamitan ay palaging naitatampok sa mga dystopian at futuristic na
palabas tulad ng The Maze Runner, Divergent, Hunger Games, at iba pa. Ang resulta
nito, mas naiuugnay ng manonood ang kanyang sarili sa nararamdaman ng mga bida.
Ayon pa kay Direktor Urrutia, ang patayong hitsura ng gusali ay nagrerepresenta sa
hindi makataong pagtrato ng Vertical Self-Management Center. Sa aking palagay, mas
malinaw na nairepresenta ang hirarkikal na aspekto, dahil may mga nasa itaas at
mayroon ding nasa ibaba. Samantala, kabaligtaran naman ang naging imahe ng mga
pagkain. Bukod sa simbolismong ibinibigay ay nagdala rin ng kakaibang kulay at buhay
sa sinematograpiya. May mga katangian itong nagpapakita ng karangyaan at
kayamanan. Ang mga make up at kasuotan ng nagsipagganap ay mababatid ding
umayon sa kuwento. Naipakita rin ang angking talento ng mga designer at tagagawa ng
prosthetics dahil nagmistulang tunay ang mga special effects na ginamit. Sa madaling
sabi, mas napalitaw ng iba’t ibang elemento ng produksyon ang realidad ng konteksto
ng pelikula.

IV. SINEMATOGRAPIYA

Malaking konsiderasyon sa espasyo at sukat ng lokasyon ang isinaalang-alang

sa pagkuha o pagrekord ng mga eksena. Mapupuna ang kakulangan sa wide o full-
body shots sapagkat may kaliitan ang lugar, subalit hindi naman nito nabawasan ang
kalidad ng pinal na awtput. Karamihan sa mga “shot” o kuhang clip ay ginamitan ng
close-up o malapitang kuha. Dahil dito, mas lumitaw ang mga emosyon ng tauhan at
naipakita ang paiba-ibang ekspresyon ng mukha. Mas pinaigting din nito ang kabuuang
mood ng pelikula. Nariyan din ang paggamit ng mga moving shots upang mas maging
dinamiko ang mga kuha at hindi lamang napipirmi sa iisang angulo. Ngunit para sa akin,
higit na nakatulong ang color grading upang magbigay ng depth o lalim sa mga eksena.
Nagbigay ito ng nakababagabag at nakagagambalang pakiramdam sa manonood. Ang
wastong paggamit ng ilaw ay nakadagdag sa biswal na aspekto ng pelikula. Kabilang
na rito ang paggamit ng pulang ilaw sa mga matitinding eksena.

V. EDITING

Mahalagang proseso ang pag-edit ng bawat clip upang masigurong lohikal at

magkakaugnay ang mga pangyayari. Ang pamamaraan na ginamit sa pag-edit ng The
Platform ay masasabing umiwas sa paglikha ng mga spoiler, o madaling paghula sa
susunod na mangyayari. Mayroon pa ring elemento ng pagkabigla at pagkagitla.
Nariyan din ang timing ng bawat eksena at angkop ito sa daloy ng kuwento. Sa halip na
fastforward o timelapse ang palagiang teknik, naging inobatibo ang editor sa
pagdugtong-dugtong o pagdikit-dikit ng mga clip na walang putol o hinto upang
ipahayag na paulit-ulit na ang nagaganap at tila walang pagbabago. Dumagdag ito sa
bigat ng konteksto ng pangyayari sa pelikula.

Naging maayos din ang pagtatagpi-tagpi ng mga eksena. May mga flashback
ding ginamit upang ilahad kung paano pumasok si Goreng sa pasilidad. Kahit na hindi
hayagang naglagay ng tanda ng flashback, hindi ito naging handlang upang
maintindihan pa rin ang kuwento at maunawaang naganap na ang mga eksena.
Sapagkat dalawang palapag lamang ang binuo sa pisikal na istruktura, ginamitan din ng
editing ang nalalabing bahagi ng gusali. Naging maganda ang pagsasagawa nito dahil
hindi naging halata na “edited” na bahagi lamang ang ibang mga palapag. Dumagdag
ito sa pakiramdam na malawak at tila walang katapusan ang edipisyo.

VI. MUSIKA/TUNOG

Maganda ang naging pambungad na musika. Sa pamamagitan ng paggamit ng

violin bilang instrumento ay naitatag ang mood o atmospera sa unang bahagi ng
palabas. Ang mala-allegro na tempo ng kanta ay nagbigay kahulugan sa mundong
kinagagalawan ng mga karakter. Ang trabaho ng mga tagaluto ay kinakailangang
mabilis, tiyak, at eksakto sa hinihinging oras. Bumagay rin ito sa kulay at buhay na
ibinibigay ng bawat “shot.”

Higit na nabigyang-diin at naipalabas ang mga emosyong hinihingi sa

manonood—takot, pagkabalisa, at kaba sa mga susunod na mangyayari. Kung walang
iskoring o musikang inilagay, marahil ay hindi kapana-panabik ang bawat eksena.
Samantala, naging makabuluhan ang paggamit ng katahimikan upang lumitaw hindi
lamang ang pag-arte, bagkus ang iba pang biswal na aspeto ng obra. Sumasang-ayon
ako sa direktor na may elementong discomfort o kawalan ng ginhawa ang ilang
eksenang tinanggalan ng dayalogo at pinalitan ng instrumental na kanta.

VII. ISKRINPLAY

Ang iskrip ay orihinal na akda nina David Desola at Pedro Rivero, na noong
una’y nakalaan para sa isang teatrong pagtatanghal. Napukaw ang interes ng direktor
na si Urrutia at nilapitan niya ang dalawa upang gawin itong isang pelikula. Dalawang
taon ang ginugol upang umangkop ang lahat ng aspekto ng kwento para sa pinilakang
tabing. Mahihinuha na may angking sining ang bawat dayalogo na binibitawan ng mga
aktor. Punumpuno ito ng simbolismo at alegorya. Mayroon din itong tamang timpla ng
pinaghalong dry humor, irony, at iba pang tayutay nang sa gayon ay mabawasan ang
seryosong aura ng kabuuang palabas.

Gayunpaman, sa likod ng kakaibang sining ng linyahan ay hindi maikakaila ang

pagkakahalintulad ng istorya sa totoong buhay. Masasabing naisalin nang maayos ang
konsepto na nais ipahiwatig ng mga manunulat at direktor sa ginawang pagtatanghal ng
mga artista upang maipakita ang tunay na kalagayan ng ating lipunan. Isang susing
instrumento ang iskrip upang ang mga manonood ay makapulot ng maraming kaalaman
na maaari nilang ibahagi sa isa’t isa pagkatapos mapanood ang pelikula.

Bagama’t naging malinaw mula sa umpisa hanggang sa gitna ang paksang class
struggle at kung paano hinaharap ng bawat karakter ang suliraning ito, hindi naging
tiyak at malinaw ang pagwawakas ng The Platform. Nagkaroon ng samu’t saring
reaksyon, teaorya, at ideya ang mga nanood ukol sa tunay na kinahantungan ng bata at
ni Goreng. Intensyunal itong ginawa ng direktor upang mag-udyok ng mas maraming
diskusyon at hinahangaan ko siya dahil dito. Naniniwala ako na sa huli ito ang
pinakamahalagang ambag ng sining sa tao at lipunan, anuman ang maging midyum.
Nararapat na umuudyok ito na magkaroon ng ideya, magsimula ng usapin at talakayan
hinggil sa mga makabuluhang isyung ating kinahaharap.

VIII. PANLIPUNANG NILALAMAN

Tampok na tema sa The Platform ang class struggle o hidwaan sa pagitan ng

magkaibang panig ng mga indibidwal na siya ring pokus ng aking napiling dulog sa
pagsusuri—ang Marxismo. Ayon sa teoryang ito, kadalasan ay dalawang grupo ang
nagkakasagupaan—ang mga nasa mataas na lebel o elit, at ang nasa ibabang bahagi
na kinabibilangan ng ordinaryong masa. Nangyayari ito dahil sa hindi pantay-pantay na
pamamahagi at alokasyon ng yaman sa pagitan ng elit at masang manggagawa.
Metaporikal namang nailarawan ng pelikula ang konseptong ito sa istruktura ng “The
Pit.” Simbolo ang patayong hitsura ng gusali ng hirarkikal na sistema ng lipunan kung
saan ang mga mayayaman ang tanging nakikinabang sa pera at yaman, samantalang
ang mga nasa laylayan ay patuloy na naghihirap.

Masisipat sa palabas na ang mga taong namamalagi sa itaas ay makasarili,

ganid, at iniisip lamang ang kanilang kapakanan sa pamamagitan ng pag-ubos at
pagsayang ng pagkain. Sa kabilang banda, ang mga nasa ibaba ay umaasa lamang sa
tirang pagkain ng mga nasa itaas. Kung tutuusin ay sapat ang dami ng pagkain upang
punan ang pangangailangan ng bawat isang naroroon sa kulungan. Iyon ay kung
kakainin lamang ng isa ang nararapat sa kanya. Subalit likas na sa tao ang maging
ganid at makasarili, lalo na kung siya ay binibigyan ng kapangyarihan at adbentahe na
abusuhin ang kayamanan. Dahil dito, nawawalan ng pagkakataon ang mga nasa
ibabang bahagi ng gusali na magkaroon ng sapat na pagkain sapagkat umaasa lamang
sila sa inirarasyon sa kanila. Maihahalintulad ito sa kapitalista at mapang-abusong
sistema ng lipunan. Pilit na inuubos ng mga elit ang yamang dapat sana ay naibabahagi
sa karamihan. Talamak din ang korapsyon sa ating gobyerno dahil sa halip na
natatamasa at nararamdaman ng mamamayan ang buwis na kanilang ibinabayad ay
lalo lamang tumitindi ang kahirapan sa bansa.

Hindi habambuhay na magpapaalipin ang ordinaryong masa sa kamay ng mga

kapitalista. Iyan ang sinasabi ng teoryang Marxismo na nakikita sa palabas at
naisasalamin sa tunay na buhay. Makararamdam ng galit at hinanakit ang nasa
laylayan at gugustuhin nilang kunin at tamasahin kung ano ang nararapat na para sa
kanila. Nagkakaroon ng pag-aaklas at pakikibaka upang makaalpas sa tanikala ng
kinasasadlakang hirap. Nailahad ito sa karakter ng mga bida na sina Goreng,
Trimagasi, Miharu, Imoguiri, at Baharat. Lahat sila ay pawang may iba’t ibang
istratehiyang ginamit nang sa gayon ay matamo ang pagkaka-pantay-pantay at
pagkakaisa sa piitan, subalit mababatid na hindi sila nagtagumpay. Si Imoguiri ay
repleksyon ng mga taong ideyalista at naniniwalang madaling makakamit ang
pagkakaisa at pagtutulungan. Gayundin sina Goreng at Baharat nang akalain nilang
madadala sa pakiusap ang mga nasa itaas at ibabang bahagi ng gusali. Ngunit dahil sa
kagustuhang mapreserba ang kanilang kalagayan, ang mga nasa itaas ay tumatanggi
na ibahagi nang naaayon sa lahat ang pagkain. Aakalaing magiging bukal sa loob ng
mga nasa ibaba ang makiisa sa layunin ng mga bida, subalit hindi sila naniniwalang
mapagtatagumpayan ng mga ito ang kanilang balak. Dito pumapasok ang tinatawag na
internal conflict o hidwaan sa iisang grupo. Ang mga nasa laylayan ay naglalamangan
upang makarating sa taas. Gagawin nila ang lahat ng makakaya nang sa gayon ay
manatili silang buhay kahit na ang kapalit nito ay kumitil ng buhay ng iba. Nailarawan ito
sa katauhan nina Trimagasi at Miharu, maging sa mga nakakulong sa ibabang lebel ng
“The Pit.” Sa bandang huli, magkakaroon ng pagkilos at pag-oorganisa sa
pamamagitan ng dahas, sa kadahilanang ito na lamang ang nakikitang solusyon nina
Goreng at Baharat upang mapasunod ang mga tao sa kanilang mithiin.

Sumasalamin ang mga bida sa mga taong patuloy na nakikipaglaban at

nagsasakripisyo para sa pantay-pantay na alokasyon ng pera, pagkain, at yaman sa
lipunan. Ipinapakita nito na kinakailangan ng kooperasyon at magandang samahan sa
mga indibidwal na nasa isang grupo sa kabila ng alitan at bangayan. Ang bawat isa ay
may kaakibat na responsibilidad para sa kapakanan ng kanyang kapwa. Ito pa ang isa
sa mga katangian ng Marxismo na maayos na nailarawan sa pelikula. Mas binibigyang
halaga ang pagkakaisa, pagtutulungan, at pagbabayanihan para sa pangkalahatan at
iwinawaksi ang indibidwalistikong pag-iisip.

Isa pa sa mahahalagang aspeto ng kuwento na aking napuna ay ang

persepsyon ng mga tauhan sa administrasyon ng Vertical Self-Management Center.
Pilit na pinaghihiwalay ang mga tao nang sa gayon ay hindi sila magkaunawaan at
magkaisa. Sa halip na kalampagin ng mga nakakulong ang nasa posisyon o
nanunungkulan, ang sariling mga kakosa ang kanilang nilalamangan. Makikita ito sa
ating bansa, lalo na’t kinakaharap natin ang suliranin ng pandemiya. Karamihan sa mga
tao ay dumadaing sa kahirapan dahil sa kawalan ng makakain, trabaho, at seguridad sa
kalusugan at buhay. Nararamdaman ng karamihan na may kakulangan sa pagresponde
ng pamahalaan sa pangangailangan ng mamamayan. Dahil dito, inuulan din sila ng
pambabatikos ng mga tagasuporta ng administrasyon at paninisi sa kanilang
kinasasangkutang problema. Sa halip na magkaisa at humiling ng tamang aksyon mula
sa gobyerno ay pinipilit patahimikin ang mga tumutuligsa dala ng kanilang pribiliheyo.
Makikita rin ito sa mga naging kasama ni Baharat sa piitan at nasa mataas na lebel ng
gusali. Wala sa kanila ang nais na magkaroon ng pagbabago dahil nakatatamasa na
sila ng kaginhawaan. Bukod dito, kapansin-pansin kung paanong bumababa o
tumataas ang temperatura ng selda sa oras na may balak ang mga bida na sumuway
sa kautusan. Ang mga aksyong ito ay tulad ng pagtulong at pagrarasyon ng pagkain
para sa iba. Sa aking paghihinuha, ito marahil ang sistema sa pagkaklasipika ng mga
nakakakulong. Kung ikaw ay isang enabler o umaanib sa mga kapitalista, bibigyan ka
ng gantimpala at ilalagay ka sa mataas na posisyon. Subalit kung nais mong magdulot
ng pagbabago sa nakasanayan o status quo, parurusahan ka ng administrasyon at
ilalagay ka sa ibaba.

Sa kabuuan, naging malinaw at maganda ang paglalarawan ng pelikulang The

Platform sa madilim at mapait na katotohanan ng ating lipunan. Masasabing nabisita at
nagamit ang karamihan sa aspekto ng Marxismo na tumutukoy sa hidwaan ng
mayayaman at mahihirap, pag-aklas, at pagkilos tungo sa pantay-pantay na
pamamahagi ng yaman ng bayan. Ang obrang ito ay isang mahalagang instrumento
upang maiparating sa manonood ang paksa sa malikhain at masining na paraan.