«Πώς οι στόχοι της Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης διαφοροποιούνται από τους

στόχους της Πολυπολιτισμικής Εκπαίδευσης».

Η σύγχρονη κοινωνία δέχεται επιρροές από πλήθος παραγόντων όπως η

παγκοσμιοποίηση, η μετανάστευση, και η προσφυγική κρίση. Συνεπώς, χάνει τη
συλλογική της σύσταση και πολιτισμική ομοιογένεια της και διαμορφώνεται ως
πολυπολιτισμική. Το φαινόμενο αυτό του πολιτισμικού πλουραλισμού, επεκτείνεται
και στο εκπαιδευτικό συγκείμενο, όπου το σύνολο των μαθητών παρουσιάζει
ανομοιογένεια ως προς τα κοινωνικά, γλωσσικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά
του (Δαμανάκης, 2005). Έτσι, απαιτείται ένας σχεδιασμός διαχείρισης του
πλουραλισμού αυτού. Στο πλαίσιο αυτό, διακρίνεται το διαπολιτισμικό και το
πολυπολιτισμικό μοντέλο, τα οποία δεν ταυτίζονται εννοιολογικά και επομένως
θέτουν διαφορετικούς στόχους.

Αρχικά, ο όρος της πολυπολιτισμικότητας περιγράφει την κοινωνική

πραγματικότητα, δηλαδή τη συνύπαρξη των διαφορετικών ομάδων και ατόμων
που φέρουν γλωσσικές, πολιτισμικές και θρησκευτικές διαφορές στο πλαίσιο μιας
δεδομένης κοινωνίας (Χατζησωτηρίου& Αγγελίδης, 2018). Στο εκπαιδευτικό
πλαίσιο η πολυπολιτισμικότητα έχει παθητικό χαρακτήρα. Κύριος στόχος της
πολυπολιτισμικής εκπαίδευσης είναι η αποδοχή, ο σεβασμός και η ένταξη των
μαθητών που προέρχονται από διαφορετικές κουλτούρες έτσι ώστε να υπάρξει
μεγαλύτερη καλλιέργεια και εμπλουτισμός της υπάρχουσας κοινωνίας
(Γεωργογιάννης, 1997). Ωστόσο, επικεντρώνεται στη προβολή των πολιτισμικών
διαφορών και δεν ελέγχει την επίδραση τους στην εκπαιδευτική διαδικασία καθώς
και γενικότερα στη ζωή των μαθητών (Χατζησωτηρίου& Αγγελίδης, 2018).

Από την άλλη, ο όρος της διαπολιτισμικότητας προβάλλει μια δυναμική διαδικασία
αλληλεπίδρασης και αμοιβαίας αναγνώρισης και συνεργασίας ανάμεσα σε άτομα
διαφορετικών εθνοτήτων και πολιτισμών το οποίο προωθείται και στο σχολικό
πλαίσιο. Η διαπολιτισμική εκπαίδευση υποστηρίζει και ενισχύει την ισότητα όλων
των μαθητών ανεξαρτήτως πολιτισμικών διαφορών (Χατζησωτηρίου & Αγγελίδης,
2018). Επιπρόσθετα, καλλιεργεί την θετική στάση και αντίληψη απέναντι στις
διαφορές των πολιτισμών, και αντιτίθεται στη δημιουργία στερεοτύπων,
προκαταλήψεων και εθνικιστικών τρόπων συμπεριφοράς, δίνοντας ώθηση στους
μαθητές να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη και την αξία της πολιτιστικής ποικιλίας
(Γεωργογιάννης, 1997). Η διαπολιτισμική εκπαίδευση γεφυρώνει την επικοινωνία
δύο ή περισσότερων πολιτισμών δημιουργώντας προοπτικές για
αλληλοκατανόηση, αλληλεγγύη και αποδοχή στο πλαίσιο μιας ευρύτερης
κουλτούρας περιλαμβάνοντας όλους τους πολιτισμούς των μαθητών (UNESCO,
2006).

Εν κατακλείδι, οι δύο αυτές προσεγγίσεις, της διαπολιτισμικής και της

πολυπολιτισμικής εκπαίδευσης δεν ταυτίζονται. Ενώ και οι δύο προσεγγίσεις
εστιάζουν στην αποδοχή και τον σεβασμό απέναντι στον πολιτισμικό πλουραλισμό
του μαθητικού πληθυσμού, οι πολιτικές που ακολουθούν ανταποκρίνονται με
διαφορετικό τρόπο στην ετερότητα.