Ἐπιστολές καί σχόλια

Ἀδελφέ μου Ζήση!

Χαῖρε ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ πάντοτε!
Ὁ Διονύσης μοῦ ἔστειλε τό παρακάτω σύντομο μήνυμα καί σχολίασα σχετικά,
λέγοντας τά ἑπόμενα.

Τό παρακάτω σύντομο μήνυμα εἶναι σχολιο στήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου τοῦ Βιταλίου
καί λοιπῶν ἐπισκόπων, πού δέν ἑνώθηκαν μέ τήν οἰκουμενιστική Μόσχα καί σέ ἀνάλυση τοῦ
ἐπισκόπου Grabe, γιά τήν διακοπή κοινωνίας μέ ἀδελφούς μας ἐν διαλόγῳ.
"Καὶ πάλι γνωστὸ παλιὸ κείμενο, ὅμοιo τοῦ προηγουμένου. Γνωρίζομε καλὰ ποῖος τὸ ἔγραψε, διότι μᾶς τὸ εἶπε,
καί, βεβαίως, τὸ ἔχει μετανοήσει. Ἡ ὁμάδα αὐτὴ (μὲ τὸν 92 ἐτῶν Βιτάλιο ποὺ ὑπέγραφε πλέον ὅτι βάλανε μπροστά
του) διαλύθηκε σχεδὸν ἀμέσως, καὶ εἶναι ἄξιον παρατηρήσεως ὅτι οὔτε δύο ἀπὸ τοὺς ἐπιζήσαντες ὑπογράφοντες
δὲν ἀνήκουν πλέον στὴν ἴδια ὁμάδα!"

Ποῦ εἶναι, ὅμως, οἱ ἄλλοι, μέ τούς ὁποίους συμφωνοῦσαν αὐτοί οἱ ἀδελφοί μας;
Στήν ἀγκαλιά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!!!

Καί μάλιστα εἶχαν οἱ ἀδελφοί μας αὐτοί κοινωνία μαζί τους, ὅταν οἱ Ρῶσσοι
κοινωνοῦσαν μέ τό Οἰκουμενιστικό Πατριαρχεῖο Σερβίας καί τούς Οἰκουμενιστές τῆς
Ἱερουσαλήμ.
Τώρα, τί τούς εἶπε καί ποιός καί γιατί καί δῆθεν μετάνοιωσε καί κρυφά τό
ἐξομολογήθηκε!!!, λίγη σημασία ἔχει.
Σημασία ἔχει ὅτι τότε ἀναθεματίσθηκαν πατερικῶς ἀπό τούς ἐναπομείναντες
Ὀρθοδόξους Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς.

  Βέβαια δύο μεῖναν, μέ ἀρκετούς ὅμως ἱερεῖς καί ἐνορίες, ἀφοῦ οἱ περισσότεροι ἤδη ...
πέθαναν!
***

Ἀγαπητέ μοι ἀδελφέ Διονύσιε,

χαῖρε ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ πάντοτε.

Μόλις γύρισα ἀπό τήν Πάτρα καί Σοῦ γράφω σύντομα δυό λέξεις.
Τό κείμενο,  (τῆς ἀπόφασης τοῦ ἀναθεματισμοῦ τῆς Νεοημερολογιτικῆς αὐτῆς
ψευδοεκκλησιολογίας καί τό κείμενο τοῦ γνωστοῦ ἐπισκόπου Γκράμπε), τά ἔχω δημοσιεύσει
καί τά δύο, παλαιότερα στούς "Κολλυβάδες", τοὔλάχιστον σέ δύο τεύχη.
Δέν εἶναι μυστικό!
Ἡ ἀπόφαση ἀναθεματισμοῦ αὐτῆς τῆς παρδαλῆς ἐκκλησιολογίας δέν ὑπο-γράφεται
μόνον ἀπό τόν Βιτάλιο, πού ἦταν ὄντως μεγάλης ἡλικίας.
Ὑπογράφεται καί ἀπό πολλούς ἄλλους, πολύ σοβαρούς καί ἀξιόλογους ἐπισκόπους
καί θεολόγους, ὅπως εἶδες.
Τό θέμα ὅμως δέν εἶναι αὐτό!

Εἶναι, τό τί ἔγινε μέ τούς ἄλλους ἐκ τῶν Ρώσσων ἐπισκόπων, μέ τούς ὁποίους ἦταν σέ
οἰκουμενιστική κοινωνία οἱ ἀδελφοί μας αὐτοί!
Εἴδαμε, ποῦ κατέληξαν!
Στήν ἀγκαλιά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῶν πρακτόρων τῆς Κα Γκε Μπε!
Μήπως ἐκεῖ δέν ὁδηγεῖ μία τέτοια θεώρηση τῶν πραγμάτων, ἀφοῦ κατά καιρούς
θεωρήθηκε ἀπό ἀρκετούς πλανωμένους ὡς μητέρα, μητέρα μάλιστα ἐκκλησία ... ἡ
Νεοημερολογίτικη, ... οὖσα ταμειοῦχος τῆς χάριτος, καί διακηρύχθηκε ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε
μόνον μία ... ὑγιαίνουσα πλευρά της, ἐνῶ αὐτή, ἡ Νεοημερολογίτικη "ἐκκλησία", εἶναι ἡ
ἀσθενής καί λοιπές ἄλλες ἀνοησίες!

  Ὅλους αὐτούς τούς ἀναθεμάτισε καί ἡ Σύνοδος τοῦ Τύχωνος, καί τελευταῖα καί ἡ
Σύνοδος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Σουζντάλ.

Ἀλλά καί οἱ Βούλγαροι, ὑπό τόν Φώτιον καί αὐτοί δέν ἔχουν τό ἴδιο πιστεύω.
Χρίουν τούς προσερχομένους ἀπό τό σχίσμα καί τήν Οἰκουμενιστική αἵρεση τοῦ Νέου
Καλενδαρίου.
Δέν εἶναι μόνον σχισματική, πλέον, ἡ Νεοημερολογιτική ψευδοεκκλησία, κατά τούς
Πατέρες, ἀλλά καί αἱρετική.
Οὐδέποτε Οἰκουμενική ἤ Πανορθόδοξος Σύνοδος ἔκανε τέτοια διάκριση
αἱρετικῶν, σέ δῆθεν κεκριμένους καί ... ἀκρίτους!

Ἄν γνωρίζουν κάποια τέτοια, ἄς μᾶς τήν ὑποδείξουν.

Ὅλως ἀντιθέτως ἔκριναν καί κήρυξαν οἱ Πατέρες, ὅπως κάλλιον ἐμοῦ γνωρίζεις.
Κοινοποίησα τό ἀγγλικό κείμενο καί σέ ἄλλους ἀδελφούς, πού γνωρίζουν τήν
γλῶσσα, γιατί ἔχει τήν σημασία του καί δέν μπορεῖ κανείς νά τό ὑποβαθμίζει ἐσκεμμένα  καί
ἐλαφρ τῇ καρδίᾳ τόσο ἐπιπολαια.

Μεταξύ αὐτῶν τό κοινοποίησα καί σέ Σένα.

Οἱ ἀδελφοί μας αὐτοί εἶναι sui generis "Νεοημερολογίτες"! Ἐκτός τοῦ ὅτι οἱ
περισσότεροι ἐξ αὐτῶν, εἶναι καί ἀκέφαλοι, μή ὑποτασσόμενοι σέ κανέναν ἐπίσκοπο. Λές
καί δέν ὑπάρχει κανένας ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος ἐπί τῆς γῆς!

Ἐκεῖ ἔχω καταλήξει, μετά ἀπό χρόνια μελέτη καί μετά τήν καταδίκη μιᾶς τέτοιας
ἐκκλησιολογίας ἀπό τόν παπα-Ἀδριανό, τόν παπα-Μάξιμο καί πολλούς ἄλλους ἀξιόλογους
ἱερεῖς, πού προσῆλθαν καί στή Σύνοδό μας...
Εἶναι οὐσιαστικά σέ κοινωνία μέ τόν Οἰκουμενισμό! Ὀρθῶς ἐπισημαίνεται στά δύο
κείμενα.
Ὑπάρχει ἕνας ὑφέρπων Κρυπτοοικουμενισμός στήν ἐκκλησιολογία τους καί στήν
πράξη τους καί στούς μέν καί στούς δέ.

Μέ τό νά προσπαθεῖ νά μειώσει κάποιος τό πρόσωπο, μᾶλλον πετυχαίνει τά ἀντίθετα

ἀποτελέσματα, γιατί στερεῖται ἐπιχειρημάτων ἐπί τῆς οὐσίας.
Δέν ἔχει, λοιπόν, σημασία, ἄν τό ἔγραψε ὁ Γκράμπε, ἀλλά τό περιεχόμενό του. Καί
τό περιεχόμενό του εἶναι λίαν πειστικό καί Πατερικό.
Διάβασα τήν παρέμβασή Σου καί δέν τήν βρίσκω πειστική, γι' αὐτό Σοῦ κοινο-ποιῶ
σχετική ἀπάντηση στό "κρυφό σχολειό". 
Δέν θυμᾶμαι, ἄν Σοῦ τήν ἔστειλα.

Ἐν ἀγάπῃ Χριστοῦ,
π. Νικόλαος
 Λίαν ἀγαπητέ μοι Ζήση,
χαῖρε ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ πάντοτε!

1. Οἱ Συνοδικές ἀποφάσεις ἐπισκόπων καί πρεσβυτέρων καί πολύ καλῶν καί δυνατῶν
θεολόγων μποροῦν ποτέ νά ἀρθοῦν μέ "κρυφές" ἐξομολογήσεις, κάποιου πού μετανόησε καί
μυστικά εἶπε, ὅτι αὐτός, τάχα, ἔγραψε τό κείμενο;
Αὐτά εἶναι ἀνοησίες ὁλκῆς!
Γιά τούς ἀφελεῖς!
2. Μέ τό σύντομο κείμενο 6-7 γραμμῶν τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ, πού προσπαθεῖ νά ἀκυρώσει
ἀπόφαση Συνόδου μέ κάτι, πού τούς ἐξομολογήθηκε κάποιος, πού τάχα τό ἔγραψε... δέν
ἀναιρεῖται τό περιεχόμενο πατερικότατης Συνοδικῆς ἀποφάσεως.
Ἔγινε ποτέ ἄρση τοῦ ἀναθεματισμοῦ, ἐπίσημη, ἀπό τήν Σύνοδο, πού ἐξεφώνησε τό
ἀνάθεμα;
Ποτέ!
3. Ἔχει σημασία τό, ποιός τό ἔγραψε;
Ἤ τό ἀποφασιστικό γιά τήν Ὀρθοδοξία εἶναι, ἄν αὐτό πού πλέον εἶναι Συνοδικό
κείμενο καί μένει εἰς τόν αἰῶνα, ἀπηχεῖ τήν Πατερική γραμμή καί τήν ἀλήθεια;
Γιατί ἔχουμε καί Σύνοδο ἀκόμη πού συγκροτήθηκε ἀπό αἱρετικούς, ἀλλά πού τίς
ἀποφάσεις της τίς υἱοθέτησε ἡ Ὀρθοδοξία, γιατί ἦταν ὀρθόδοξες!
Πόσο μᾶλλον, δέν εἶναι δυνατόν νά παραθεωρηθεῖ τό γεγονός, ὅταν σέ ἀναθεματίζει
ὁ Πρόεδρος καί ἡ Σύνοδος, μέ τήν ὁποία ἤσουν σέ κοινωνία μέχρι τότε, καί οἱ ἄλλοι πού
ἔφυγαν ἀπό τήν Σύνοδο αὐτή, προσκολλήθηκαν στούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές τοῦ
πατριαρχείου τῆς Μόσχας, δηλ. τούς Καγκεμπίτες!
Ἐκεῖ, δηλ. στόν Οἰκουμενισμό, ὁδήγησε ἡ παρδαλή αὐτή ἐκκλησιολογία καί τῶν
ἐκπεσόντων Ρώσσων, τέως ἀδελφῶν μας, πού ἦσαν ἑνωμένοι μαζί τους!
Σοῦ ἔχω στείλει, νομίζω, ἀπάντηση πρός τόν Διονύσιο, ὁ ὁποῖος μοῦ ἔστειλε τό
σύντομο πιό πάνω κείμενο.

Εὐχές στήν Σωτηρία καί στά παιδιά.

Ἐν ἀγαπῃ Χριστοῦ,
π. Νικόλαος

Ἀγαπητέ μοι Νικόλαε,

χαῖρε ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ πάντοτε,
χαῖρε τήν χαράν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς ἀθανάτου καί πολυτίμου ψυχῆς!

Σχετικά μέ τό αἴτημά Σου, βρῆκα τά ἑξῆς καί ἀπό παλαιότερα κείμενα πού ἔχω
μελετήσει:

-"ἀναθεματισθῆναι (δεῖ) πᾶσαν αἵρεσιν" (Α΄ καί Β΄ κανὼν Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

-"Ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα γ΄"
(πρακτικὰ Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Τριώδιον, σελ. 148 ).
-"Εἴ τις τῆς χριστιανοκατηγορικῆς αἱρέσεως ὄντα τινὰ ἢ ἐν ἐαυτῇ τὸν βίον
ἀπορρήξαντα, διεκδικεῖ ( = δικαιώνει ) ἀνάθεμα γ΄"
καὶ
 -"ὁ μὴ λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω" (Πρακτικὰ Ζ΄ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου. Βλ. πιό ἀναλυτικά κάτωτέρω).
Δηλαδὴ, ὅποιος δὲν λέγει ἀνάθεμα στοὺς αἱρετικοὺς, ἀνάθεμα σ' αὐτὸν τὸν ἴδιο !

"Ἅπαντα τά παρά τήν Ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν, καί τήν διδασκαλίαν, καί

ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καί ἀοιδήμων Πατέρων καινοτομηθέντα, ἤ μετά τοῦτο
πραχθησόμενα, ἀνάθεμα γ΄" (ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 145).
Ὅσο καὶ ἂν ἐπιθυμοῦμε τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε τὸ ὅτι,
κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Σιναΐτη, ὁ αἱρετικὸς Ὠριγένης νόσησε "ψεύτικη φιλανθρωπία
τοῦ Θεοῦ" καὶ ἀναθεματίστηκε !  

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας διεκήρυξαν :  

Ἡ αἵρεσις, «ἀκοινώνητός ἐστι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Οὐρανῶν ἀλλοτρία »
( Μ. Ἀθανασίου ΒΕΠΕΣ 33, 178 ),
«Τὸ ἔσχατον πτῶμά ἐστι τῆς ψυχῆς»
( Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης , ΡG , 44 , 504 ),
«Θεομίσητός ἐστιν ἡ αἵρεσις »
(Μ. Ἀθανασίου ΒΕΠΕΣ 31, 241 ).
Οἱ αἱρετικοί, κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιον, εἶναι λύκοι καὶ πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου
( Πίστις τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν ἐν Νικαίᾳ,
P.G. 28, 1641 c. ),
ἐνῶ, κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο, χειρότεροι καὶ ἀπὸ τὸν Ἰούδα
(Ἐπιστολὴ σμ΄, P.G. 32, 897 a. ).
Οἱ Ἅγιοι προτρέπουν τοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν αἵρεση καὶ νὰ
προσέλθουν στὴν καθολικὴ Ἐκκλησία, διαφορετικὰ δὲν ὠφελοῦνται ἀπὸ τὰ «καλά τους
ἔργα », οὔτε μποροῦν νὰ κληρονομήσουν τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ"
(Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου,
P.G. 96, 508 c. ).
«Ἐκτός της Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία»
(Ἅγιος Κυπριανὸς Καρχηδόνος).
«Ὡς ξένους καὶ ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ, θὰ ἐννοήσουμε ὅσους εἶναι ἀβάπτιστοι ἢ δὲν ἔχουν
ὀρθὴ πίστη»
(Ὁσίου Ἰωάννη Σιναΐτη ,
Περὶ ἀποταγῆς β΄).

Εἶναι δυνατόν, φίλε τοῦ Χριστοῦ μας, ὅταν ἡ αἵρεσις "ἀρνεῖται τήν Ὀρθοδοξίαν,
ἀντιμάχεται τήν ἀλήθειαν καί φθείρει ἐν κακῇ διδασκαλίᾳ τήν πίστιν τοῦ Θεοῦ", "ὑπέρ ἧς
Ἰησοῦς Χριστός ἐσταυρώθη" (Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, ΒΕΠΕΣ, 2, 267), ὅταν "ἡ κοινωνία
τῆς αἱρέσεως εἶναι ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ" (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, PG, 99, 127b),
ἀπομάκρυνσις "ἀπό τοῦ τῆς Θεοῦ Χάριτος", "πτῶσις εἰς κατάραν" καί "εἰς τό σκότος, τό
ἐξώτερον" (Ἁγίου Δαλματίου, M4, 1257) "ἔνθα οὐκ ἔστιν εἰρήνη", ὅταν "δόρατα ἀκοντίζει
κατά τῆς Ἐκκλησίας, τοὔτέστιν ἐντός αὐτοῦ τοῦ Οἴκου τοῦ Θεοῦ" (Ἁγίου Κελεστίνου Ρώμης,
Μ4, 1048), νά παρέχει τήν κάθαρσιν, τόν φωτισμόν καί τήν Θέωσιν -(μέ ποιά ἄραγε μέσα
χάριτος καί ἁγιασμοῦ καί ποιά ἱερωσύνη;),- κατά τούς Πατέρες μας. Καί, ἄρα, εἶναι
δυνατόν νά παρέχει τήν σωτηρίαν, ὄχι μόνον σέ αὐτούς τούς ἴδιους τούς αἱρετικούς ἀλλά καί
σέ ὅσους παραμένουν σέ κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι: "εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ
κατεποντίσθησαν ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται", κατά τόν μέγαν
Ὁμολογητήν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην;

Ἡ Οἰκονομία, ἀδελφέ μου, πάντα νοεῖται ὡς πρός τήν ποιμαντική προσέγγιση

τῶν πιστῶν κυρίως καί ὄχι ὡς πρός τόν ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν,
διωκτῶν, πρωταρχῶν τῆς κακοδοξίας καί ἐμμενόντων ἀμετανοήτως καί διαχρονικά
στήν αἵρεση.

Πολλές ἀπό τίς αἱρέσεις εἶναι ἤδη κεκριμένες καί ἀπό Συνόδους καί Πατέρες,
Παπισμός, Προτεσταντισμός, Μονοφυσιτισμός.
Τί γίνεται μέ τήν ἐν τοῖς πράγμασιν ἕνωση τῆς Νέας Ἐκκλησίας μέ τούς ἤδη
κεκριμένους αὐτούς αἱρετικούς;1
Ἐκπίπτουν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί τῆς ἱερωσύνης κατά τούς α΄ καί
β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Δέν κάνουν διάκριση ὅσοι ἀδελφοί μας πρεσβεύουν ἀντίθετα πρός τούς Πατέρες
μας καί σφάλλουν ἰδιαίτερα, ὅταν καί τίς ἑνώσεις αὐτές τίς περιλαμβάνουν ὅλες,
αὐθαιρέτως, βέβαια, στόν Οἰκουμενισμό.
Γιατί ἄσχετα ἀπό τόν Οἰκουμενισμό, ἀπό μόνες τους οἱ ἤδη ἀναθεματισμένες καί
καταδικασμένες αἱρέσεις ἐπισύρουν τά ἀναθέματα καί τά ἐπιτίμια τῶν Οἰκουμενικῶν
Συνόδων, πού ἐνεργοποιοῦνται συνεχῶς ἀπό τήν Ἐκκλησίαν ἐν Συνόδοις καί ἐν
ὠμοφορίῳ καί ἐπιτραχηλίῳ στίς κατά τόπους ὀρθόδοξες ἐκκλησίες μέ σύμπαντα τόν
ὀρθόδοξον κλῆρον καί τόν λαόν, ἰδιαίτερα καί μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἐν ἑνί στόματι καί μι
καρδίᾳ τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας!

Ἀλλά καί ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κεκριμένη αἵρεση στό πρόσωπο τοῦ αἱρετικοῦ
Ἀπελλῆ:

Τό δόγμα τοῦ Ἀπελλῆ

ἤ σήμερα ὁ Οἰκουμενισμός, εἶναι καταδικασμένος
ἤδη ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον!

Ὁ Ἀπελλής θέλησε νά εἰρηνεύσει καί νά ἑνώσει ὅλες τίς παραφυάδες τῆς αἱρέσεως
τοῦ Μαρκίωνος ὑπό μίαν ἀρχήν καί ἐξουσίαν. Γιά τόν σκοπό αὐτό ἄσκησε ὅλη του τήν
ἐπιρροή, ἐρχόμενος σέ ἐπαφή μέ τούς ἐπικεφαλῆς τῶν διαφόρων ὁμάδων. Δέν ἄργησε, ὅμως,
νά ἀντιληφθεῖ, ὅτι ἦταν δύσκολο νά τούς πείσει νά ἐγκαταλείψουν τίς ἀστήρικτες δογματικές
διδασκαλίες τους καί νά υἱοθετήσουν ἐκεῖνες τῶν ἄλλων. Σταμάτησε, λοιπόν, τίς ἄκαρπες
διαμεσολαβήσεις. Τό συμπέρασμά του ἦταν, ὅτι ἔπρεπε νά κτισθεῖ μία ἀνοχή τῆς ποικιλίας
στήν "πίστη".
Ξεκινῶντας ἀπό τήν ἰδέα αὐτή, διατύπωνε ἕνα ἄθεο ἑνωτικό δόγμα, πού ἀπό τό
ὄνομά του ἀποκλήθηκε "τό ἄθεο δόγμα τοῦ Ἀπελλῆ", μέ τό περιβόητο σύνθημα: "Δέν
εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ψιλοκοσκινίζουμε τά πράγματα, ὁ καθένας μπορεῖ νά ἐμμένει στήν
πίστη του, ἐκεῖνοι πού ἐλπίζουν στόν Ἐσταυρωμένο, ἐφ' ὅσον ἔχουν καλά ἔργα θά σωθοῦν." Ἤ
πιό ἁπλά: "Δέν εἶναι καθόλου ἀπαραίτητο νά ἐξετάζουμε τίς μεταξύ μας διαφορές. Ὁ καθένας
1
Πράξεις ἑνωτικές δημόσιες καί πανηγυρικές εἶναι ἡ οἰκουμενιστική ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ἡ ἄρση τῶν
ἀναθεμάτων (1965), οἱ καθημερινές συμπροσευχές καί ἡ κοινή λατρεία μέ ἀναρίθμητες μυστηριακές
συμπράξεις, (πού ἀποτελοῦν τόν κανόνα σήμερα), σέ κοινά βαπτίσματα, ἁγιασμούς, ἑσπερινούς, ἀρτοκλασίες,
ἐξόδιες ἀκολουθίες, ἀποδοχή ὡς ἀναδόχων παπικῶν, προτεσταντῶν καί μονοφυσιτῶν ἡ εὐχαριστιακή καί
λειτουργική κοινωνία σέ ἀνώτατο θεσμικό ἐπίπεδο, (Οἰκουμενικό πατριαρχείο καί Ρώμη) καί ἡ ἐπίσημη
μυστηριακή διακοινωνία τῶν ἀνατολικῶν πατριαρχείων μετά τῶν Μονοφυσιτῶν στό πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας
καί στήν Αἴγυπτο στήν παγκόσμια Νέα ἐκκλησία! (Βλ. ἰδιαίτερη ἀνάλυση γιά τίς ἑνώσεις στό Μπάλαμαντ καί
στό Σαμπεσύ στά προηγούμενα τεύχη τῶν «Κολλυβάδων»).
Ἐνῶ εἶναι παντελής ἡ ἀπόρρηξη αὐτῶν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τῶν Πατέρων μας μέ τήν διαθρησκειακή
καί λατρευτική πνευματική κοινωνία τους μετά τοῦ σατανικοῦ πνεύματος τοῦ θεοῦ τῶν εἰδωλολατρῶν, τῶν
Παγανιστῶν, τῶν Βουδιστῶν, τῶν Μωαμεθανῶν καί τῶν Ἑβραίων.
μπορεῖ νά διατηρεῖ τίς πεποιθήσεις του, διότι ὅλοι ὅσοι ἐλπίζουν στόν Ἐσταυρωμένο καί ἔχουν
καλά ἔργα, θά σωθοῦν."
Θά ἦταν περιττό νά ποῦμε, ὅτι τό δόγμα αὐτό τοῦ Ἀπελλῆ, πρωτοδιατυπώθηκε ἀπό
τόν ἴδιο τόν Μαρκίωνα, πού ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος, μαθητής τοῦ ἀποστόλου Ἰωάννη,
ἀποκαλοῦσε "πρωτότοκο τοῦ Σατανᾶ", καί εἶναι παντελῶς ἀλλότριο γιά τούς Χριστιανούς.
Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, βέβαια, ἀγαπᾶμε τούς ἑτερόδοξους καί λαχταρᾶμε γιά μιά
πραγματική καί ἅγια ἕνωση μαζί τους -ὅταν συνέλθουν καί πιστεύσουν ὀρθόδοξα στόν
Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, ἐγκαταλείποντας τίς αἱρετικές καί πεπλανημένες δοξασίες
τους, καί τήν "παραμορφωμένη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ".2
Τό δόγμα τοῦ Ἀπελλῆ καταδικάσθηκε στήν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἀλλά, ὅπως
ὅλες οἱ ἀρχαῖες αἱρέσεις, ἐμφανίσθηκε καί πάλι μεταγενέστερα.
Ἔτσι τό 384, ὁ Σύμμαχος, ὁ εἰδωλολάτρης ἡγέτης τῆς Ρωμαϊκῆς Συγγλήτου, ἔγραψε
στόν αὐτοκράτορα Μεγάλο Θεοδόσιο, κάνοντας ἔκκληση νά εἶναι ἀνεκτικός μέ τόυς
εἰδωλολάτρες, διότι, καθώς ἔλεγε, ὑπάρχουν πολλοί δρόμοι πού ὁδηγοῦν στόν Θεό ...
Ἐπίσης, τόν 12ο αἰῶνα, ὁ Ἄραβας φιλόσοφος καί ἰατρός Ἀβερρόης, ἐκδηλώθηκε
ὑπέρ μιᾶς ἑνώσεως Χριστιανῶν, Ἑβραίων, Μωαμεθανῶν καί εἰδωλολατρῶν, πρόταση πού
συζητήθηκε μέ θέρμη στούς Δυτικούς σχολαστικούς κύκλους.
Παραλλαγές τοῦ Ἀπελλιανισμοῦ ἐπανεμφανίσθηκαν στήν Δ΄ Σύνοδο τοῦ Λατερανοῦ
τό 1215. Τοῦτο προετοίμασε τό ἔδαφος γιά ἑνώσεις ἐπί βάσεως μή δογματικῆς, ὄχι μόνο μέ
τούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά καί μέ τούς Μονοφυσίτες καί τούς Νεστοριανούς. Ἔτσι, ὅταν ὁ
Κόπτης Πατριάρχης Μακάριος ἑνώθηκε μέ τούς Λατίνους, ὄχι μόνο δέν τόν ὑποχρέωσαν νά
ἀποδεχθεῖ τό filioque, ἀλλά καί τοῦ ἐπέτρεψαν νά ἀπαλείψει ὁλόκληρη τήν φράση "τό ἐκ
τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορευόμενον" (βλάσφημία καί αἵρεση φοβερή!), ἀρκεῖ μόνο νά
ἀναγνώριζε τήν ἑξουσία τοῦ Πάπα...

Ὅπως βλέπουμε στά πιό πάνω κείμενα ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι καταδικασμένη

αἵρεση ἤδη ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἡ κήρυξή της ἐκ νέου στίς ἡμέρες μας
δικαιολογεῖ πέρα γιά πέρα τήν διακοπή τῆς κοινωνίας μέ τούς ψευδεπισκόπους πού τήν
κηρύσσουν, κατά τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου! Ψευδεπισκόπους πού μαζί τους κοινωνεῖ
σήμερα παγκοσμίως ἡ Νέα Ἐκκλησία, πού ἔχει κλίνει γόνυ στόν Βάαλ!
Εἶναι δυνατόν οἱ ψευδεπίσκοποι τοῦ ιε΄ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου
νά εἶναι φορεῖς ἱερωσύνης καί θείων μυστηρίων;
Τήν στιγμή μάλιστα πού ὁ Μέγας Ἱεράρχης Βασίλειος Καισαρείας στόν 47ον
Ἱερόν του Κανόνα οὔτε πρό κρίσεως τούς δέχεται καί τούς βαπτίζει ὡς ἀνιέρους;
Αὐτοί πού ἐπιστρέφουν στήν Ἐκκλησία, ἐφ' ὅσον μετανοοῦν, διδάσκει ὁ Μέγας
Βασίλειος, ὅτι πρέπει νά γίνονται δεκτοί, ὄχι ὅμως ἀκρίτως, ἀλλά νά δοκιμάζονται, ἐάν
ἐπιδεικνύουν ἀληθινή μετάνοια καί ἐάν ἔχουν ὡς συμμαρτυρία τους τήν σπουδή γιά τήν
σωτηρία τους (5ος Κανόνας).
Γι' αὐτό ὁ Μέγας Ἱεράρχης δέν δέχεται οὔτε τούς Ἐγκρατίτες, οὔτε τούς
Σακκοφόρους, οὔτε τούς Ἀποτακτίτες, ὅπως τούς Ναυατιανούς γιατί γιά ἐκείνους
ἐκφωνήθηκε κανόνας, ἄν καί διαφορετικός, γιά αὐτούς, ὅμως, ἐπικράτησε σιωπή. Αὐτούς,
λοιπόν, ἐμεῖς τούς ἀναβαπτίζουμε, διδάσκει ὁ Ἅγιος, ἔστω καί ἐάν αὐτό ἀπαγορεύτηκε σέ
σᾶς, ὁ ἀναβαπτισμός δηλαδή, ὅπως ἀκριβῶς ἰσχύουν τά ἴδια καί στήν Ρωμαϊκή Ἐκκλησία,
λόγῳ κάποιας οἰκονομίας, ἀλλά ὁ λόγος μας νά ἔχει ἰσχύν, ἐπειδή ἡ αἵρεσή τους εἶναι
ἀποβλάστημα τῶν Μαρκιωνιστῶν, ἐπειδή βδελύσσονται τόν γάμον καί ἀποστρέφονται τόν
οἶνον καί θεωροῦν τήν κτίση τοῦ Θεοῦ μολυσμένη, δέν τούς δεχόμεθα στήν Ἐκκλησία, ἐάν
δέν βαπτισθοῦν στό βάπτισμά μας.

2
Βλ. Εὐσεβίου, Ἱστορία, βιβλίο 5, 13-1-15, καί Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Δωδεκάβιβλος, βιβλίο 2, κεφ. 13,
παρ. 3.
 Παρά τό γεγονός, λοιπόν, ὅτι δέν ἔχει προηγηθεῖ ἀπόφαση καί κανόνας ἤ
καταδίκη γιά τούς αἱρετικούς αὐτούς (τούς Ναυατιανούς) ὁ Μέγας Ἱεράρχης δέν τούς
δέχεται.
Τούς θεωρεῖ, ὅτι εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας καί πρέπει νά βαπτισθοῦν καί ὁρίζει ὅτι
πρέπει νά ἰσχύσει ὁ λόγος του. (47ος Κανόνας Μεγάλου Βασιλείου)3.
Οἱ Κανόνες τοῦ Οὐρανοφάντορος ἔχουν Οἰκουμενικόν κῦρος:
Ἔχουν ἐπικυρωθεῖ ὁρισμένως ἀπό τόν β΄ τῆς Στ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀλλά καί
ἀορίστως ἀπό τόν α΄ τῆς Δ΄ καί καί τόν α΄ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου!4

Ὡς ρέκτης τῶν Ἁγίων Γραφῶν πού εἶσαι, λάβε τα σοβαρά ὑπ' ὄψιν αὐτά πού Σοῦ
γράφω.

Ἐν ἀγάπῃ ἀδελφικῇ
Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν,
π. Νικόλαος Δημαρᾶς.

Περί τοῦ "Ὁ μή λέγων ἀνάθεμα τοῖς αἱρετικοῖς, ἀνάθεμα ἔστω".

«Εἴ τις μή ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον, Ευτυχέα, και Ὠριγένην, μετά
τῶν ἀσεβών αὐτών συγγραμμάτων, καί τούς ἄλλους πάντας αἱρετικούς, τούς κατακριθέντας και ἀναθεματισθέντας
ὑπό τῆς ἁγίας καθολικῆς καί ἀποστολικής Ἐκκλησίας καί τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων συνόδων, καί τοῖς
τά ὅμοια τῶν προειρημένων αἱρετικών φρονήσαντας ἤ φρονοῦντας και μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ ἀσεβείᾳ
ἐμμείναντας, ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…»5

Ἀγαπητέ μοι Νικόλαε,

χαῖρε ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῶ πάντοτε!

Ὁ ὅρος τῆς Ε΄ Οἰκουμενικῆς δέν λέγει νά ἀναθεματίζεται μόνον ὅποιος δέν

ἀναθεματίζει τούς κατακριθέντας καί ἀναθεματισθέντας ἀπό αὐτήν, ἀλλά ὁμιλεῖ ξεκάθαρα
καί γιά τούς τά ὅμοια τῶν πρειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἤ φρονοῦντας "εἴ τις
μή ἀναθεματίζει (αὐτούς) ... ἀνάθεμα ἔστω"!

Σημειωτέων ὅτι τό κείμενο εἶναι ἀπό τόν ὅρον τῆς Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Αὐτόν
3
Ἱερόν Πηδάλιον, Κανών 47ος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου σελ. 617-618 καί ὑποσ. 1.
Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον πού δέν κάνει διάκριση σέ δῆθεν κεκριμένους καί
μή αἱρετικούς:
«Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον.»
῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:
«Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.»
Στὸ τέλος τῆς Πρώτης Πράξεως,
Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπε:
«Ἀναγνώτωσαν οἱ προϊστάμενοι ἐπίσκοποι τοὺς οἰκείους λιβέλλους ὡς νυνὶ προσελθόντες τῇ
καθολικῇ ἐκκλησίᾳ.»
Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν:
«Ἀναγνώτωσαν ἐπειδὰν τῶν ζητουμένων δύο κεφαλαίων ἀκριβῶς ἐξετασθῇ ὑπόθεσις περὶ τε τῶν
προσερχομένων ἐξ αἱρέσεως τῇ ἁγίᾳ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ καὶ τῶν ὑπὸ αἱρετικῶν χειροτονηθέντων.»
Καὶ μετ᾽ ὀλίγον πάλιν,
Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν:
«Τὰς ὁμολογίας γνῶντες διὰ τῆς ἀναγνώσεως τῶν λιβέλλων, ἐν ἑτέρᾳ συνελεύσει ἡ αὐτῶν ἀποδοχὴ
γενήσεται, εἰ οὐκ ἔστιν ἕτερον αὐτοῖς τὸ κωλῦον.»
4
Ἔνθ. ἀνωτ. Ἱερόν Πηδάλιον, σελ. 586.
5
Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΜΟΣ Α΄-
Σελ. 721, ΑΘΗΝΑΙ 1992.
ἐκύρωσε καί ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική καί γι' αὐτό σημειώσαμε, ὅτι καί ἡ Ζ΄ τά ἴδια λέγει,
(Πρακτικά δ΄ συνεδρίας), ἀφοῦ ἐκεῖ τονίζεται: "Ἡμεῖς δέ κατά πάντα τῶν αὐτῶν
θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τά δόγματα καί πράγματα κρατοῦντες, μηδέν ἀφαιροῦντες τῶν
ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων ἡμῖν, ἀλλά τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα, οὕτως
ὁμολογοῦμεν, οὕτως διδάσκομεν, καθώς αἱ ἅγιαι οἰκουμενικαί ἕξ σύνοδοι ὥρισαν καί
ἐβεβαίωσαν" καί πάλιν: "ἑπόμενοι ταῖς ἁγίαις ἕξ Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις, πρῶτα μέν ἐν
τῇ λαμπρ Νικαέων μητροπόλει συναθροισθείσῃ."
Καί πάλιν: "Εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν ἐκκλησιαστικήν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ,
ἀνάθεμα ἔστω" .6

  Ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος κάνει παλι διάγνωση τῆς ἤδη ἐπελθούσης σήψεως καί
τῆς αὐτοἀποκοπῆς ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τῶν αἱρετικῶν, τούς ὁποίους καί ἀναθεματίζει.
Βλ. ἰδιαίτερα τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας:
"τοῖς οὖν ἀνεπιστρόφως τῆ πλάνῃ ταύτῃ κατεχομένοις, καί πρός πάντα λόγον θεῖον καί
πνευματικήν διδασκαλίαν τά ὦτα βεβυσμένοις, ὡς ἤδη λοιπόν σεσηπόσι καί τοῦ κοινοῦ
σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀποτεμοῦσιν ἑαυτούς, ἀνάθεμα". 7

Ἐνῶ τό ἀνάθεμα πού ἐκφωνοῦμε τήν Κυριακή τῆς φιλτάτης Ὀρθοδοξίας μας εἶναι
ἀποφασιστικῆς καί καταλυτικῆς σημασίας:
"Ἅπαντα τά παρά τήν ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν καί τήν διδασκαλίαν καί
ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καί ἀοιδήμων Πατέρων καινοτομηθέντα" καί τώρα, πρόσεξε φίλε
τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀληθείας ἑπόμενε: "ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα ἀνάθεμα" γ΄.

Θά λέγαμε, λοιπόν, ἑπόμενοι τῶν ἐπί Βέκκου μαρτυρησάντων θεοφόρων Πατέ-ρων

μας καί Μαρτύρων.
Σκηνικῶς παίξομεν;
ὅταν κλῆρος καί λαός ἀναθεματίζει, οὕς ἀναθεμάτισαν οἱ Πατέρες μας καί δή ἐν ἐπιτραχηλίῳ
ἤ καί ἐν ὠμοφορίῳ, ὅταν παρίσταται ἀρχιερεύς ἤ ἡ Σύνοδος πᾶσα ἀπό τοῦ ἄμβωνος,
συναινοῦντος καί συναναθεματίζοντος τοῦ λαοῦ ὅλους τούς αἱρετικούς, διότι μᾶς
προστάσσει ἡ Ἁγία Ζ΄:

"πᾶσιν τοῖς Αἱρετικοῖς ἀνάθεμα γ"΄;

Ἐν ἀγάπῃ Χριστοῦ, π. Νικόλαος

Λίαν ἀγαπητέ μοι Δημήτριε,

χαῖρε ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ πάντοτε.

Σοῦ στέλνω ἀπόσπασμα ἀπό τήν πρωτότυπη ἔκδοση τῆς Ὁμολογίας Πίστεως (σελ.
4) τοῦ Ἁγίου Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, πού δέν ὑπάρχει στίς νεότερες ἐκδόσεις τίς ὁποῖες
ἐρευνήσαμε, καί Σύ, μέ τήν ἠλεκτρονική ἀκαδημαϊκή ἀναζήτηση πού ἔκανες καί 'γώ στή
Γερμανία, στήν μεγάλη βιβλιοθήκη τῆς θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Münster.
Tήν μετάθεσν τοῦ Καλενδαρίου ἤτοι τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Πάσχα, τήν
συγκαταλέγει ὁ Ἅγιος Δοσίθεος μεταξύ τῶν τεσσάρων θηρίων πού ἐγέννησεν ὁ 16ος αἰών,
6
MCC XIII, 397- 400, 413/4 καί MCC XIII, 129- 133, γιά νά παραπέμψουμε μέ τόν διεθνῆ ἀποδεκτό τρόπο
τῆς σχετικῆς παραπομπῆς, πού χρησιμοποιεῖ καί ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης.
7
Βλ. π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, Δογματική, τόμος Β΄, σελ. 129, στό ἀπόσπασμα πού παραθέτει ἀπό τό Συνοδικό,
καί στό Τριώδιο, Σαλιβέρου, Ἀθῆναι 1926, σελ. 145 ἑξ., Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς
Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1960, σελ. 144 ἑξ.
θηρίων πού εἶναι ἀντικείμενα καί πολέμια τῆς ἀγίας τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας (ἄρα αἱρέσεις). Ὡς
αἱρέσεις, λοιπόν, χαρακτηρίζονται καί τά τέσσερα θηρία. Τήν μετάθεσιν τοῦ Ἁγίου Πάσχα
τήν κατέκρινεν ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος τό ἔτος ζρά, (1593) σημειώνει ὁ πολύς Δοσίθεος.

Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ

Συνεχίζοντας τήν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων, ἀναφορικά μέ τό τί σημαίνει ἡ δικαιοσύνη

τοῦ Θεοῦ, διαπιστώνουμε, ὅτι ἀπέχει ὅσο ἡ δύση ἀπό τήν ἀνατολή τό ἀνθρώπινο
περιεχόμενο πού τῆς δίνουμε ὡς ἐμπαθεῖς καί μή φωτισμένοι ἤ τοὔλάχιστον κεκαθαρμένοι
ἀπό τά πάθη ἄνθρωποι, ἐνῶ ὅτι αὐτή ὁρίζεται:
"ὡς ἡ τοῦ Θεοῦ περί τό γένος ἡμῶν ἐσχάτη φιλανθρωπία καί ἀγαθότης... τό πᾶσιν
ἀφθόνως τῶν ἀγαθῶν τῶν ἑαυτοῦ μεταδοῦναι καί ἡ τῆς μακαριότητος κοινωνία".
Ὁ κόσμος ὡς τάξη καί ἁρμονία ἀποτελεῖ τήν δικαιοσύνη τῆς κτίσεως. Ἀνάμεσα στήν
δικαιοσύνη καί ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνη-τάξη ἁρμονία τῆς δημιουργίας
ὑπάρχει μία πραγματική ἐσωτερική σχέση.
Ἔτσι ἡ κατά τοῦ Θεοῦ ἐξέγερση ἤ ὕβρις τοῦ ἀνθρώπου, μή μπορῶντας νά θίξει τήν
δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ -πῶς εἶναι δυνατόν τό ἄπειρο νά πληγεῖ ἤ κατά ὁποιονδήποτε τρόπο νά
θιγεῖ ἀπό τό πεπερασμένο;- πλήττει πραγματικά τήν εἰκόνα τῆς θείας δικαιοσύνης μέσα
στήν κτίση, συντρίβει καί ἀποδιοργανώνει τήν εἰκονική ψυχο-σωματική συγκρότηση καί
λειτουργικότητα τοῦ ἀνθρώπου καί τήν τάξη καί ἁρμονία τῆς κτίσεως.
 Περί τῆς κατ' οἰκονομίαν (δυνατῆς) ἀποδοχῆς τῶν πρώην αἱρετικῶν ὑπό
τῆς Ἐκκλησίας.
(Συνέχεια ἐκ τοῦ προηγουμένου)

6. Ὅτι ἡ ὁρολογία τῆς διαστάσεως καὶ τῆς διαιρέσεως ἀπαντᾶται καὶ μετὰ τὴν
συμπλήρωσιν τῶν ἐργασιῶν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πάντοτε μία καὶ δὲν δύναται ποτὲ νὰ ὑπάρξη διάστασις ἢ διαίρεσις
-μέ τὴν ἔννοια τῆς συνυπάρξεως δύο ἀλληλομαχούμενων μερίδων μὲ προφανῶς ἀντίθετες
καὶ ἀντιφατικὲς ὁμολογίες- εἰς τὸ σῶμα της.
Ἐν τούτοις, ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς συγχνὰ ἀναφέρονται σὲ αἱρέσεις ἢ σὲ
σχίσματα ὡς προκαλοῦντα διαιρέσεις «ἐν τῇ Ἐκκλησία».
Τοιαῦτες ἐκφράσεις δὲν ἀποσκοποῦσαν εἰς τὴν ὑποστήριξιν τῆς ἰδέας ὅτι δύναται νὰ
συνυπάρχουν δύο ἐξωτερικῶς διηρεμένες κοινότητες ἐντός τῆς ἰδίας ἀοράτου Ἐκκλησίας.
Μᾶλλον ἐκφράζουν τὴν ἱστορικὸ-κανονικὴν διάστασιν τῆς πραγματικότητος εἰς τὴν
ὁρολογίαν τῆς ἀνθρώπινης νοήσεως: ὅτι δύο κοινωνιολογικῶς ἐννοούμενες ὁμάδες
ἰσχυρίζονται ἀνταγωνιστικῶς, ὅτι εἶναι ἡ ἀληθὴς Ἐκκλησία.
Ὅτι αὐτὴ ἡ ἑρμηνεία τῶν ἐν λόγῳ ἐκφράσεων συλλαμβάνει τὸν ἀληθῆ σκοπὸ τῶν
συγγραφέων, καὶ συνεπῶς εἶναι ὀρθότερη τῆς πρώτης, ἀποδεικνύεται ἀπό τὸ γεγονὸς ὅτι
παρόμοια ὁρολογία χρησιμοποιεῖται καὶ μετὰ τὴν καταδίκη μιᾶς αἱρέσεως ἀπὸ Οἰκουμενικὴν
Σύνοδον, ὅταν δὲν ἀμφισβητεῖται, ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἀποτελοῦν χωριστή, ψευδῆ ἐκκλησία.
Αὐτὴ ἡ διαπίστωσις δηλώνει, ὅτι ἡ ὁρολογία τῆς διαιρέσεως καὶ τῆς διαστάσεως
χρησιμοποιεῖται ἀδιακρίτως, ἀδιάφορα ἀπό τὸ ἂν μία αἵρεσις ἔχει καταδικασθεῖ ἢ ὄχι.
Ὅμως, τὸ γεγονὸς, ὅτι αὐτὴ ἡ ὁρολογία χρησιμοποιεῖται πρὶν ἀπὸ μίαν Οἰκουμενικὴν
Σύνοδον δὲν δύναται νὰ ἑρμηνευθῆ ὡς ἐπιδεικῦον, ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἀνήκουν εἰς τὴν μίαν,
ἀλλὰ ... τάχα διηρεμένην Ἐκκλησίαν, ὡς ἄκριτοι.

Εἰς τὸν Σλαβονικὸν βίον τοῦ Ἁγίου Παύλου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὁ ὁποῖος ἔζησε μετὰ
τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, διαβάζουμε, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἦταν ταραγμένη, ἐν
διχοφωνίᾳ, καὶ ἀποστερημένη ἱεραρχῶν ἀφοσιωμένων εἰς τὴν στήριξίν της».
Ὁμοίως, εἰς τὸν Σλαβονικὸν βίον τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου διαβάζουμε: «Ὁ βασιλεὺς
τότε ἐξέδωσε διάταγμα εἰς ὅλην τὴν αὐτοκρατορίαν, διατάζοντας νὰ ἐκ-διωχθοῦν ὅλοι οἱ
Ἀρειανοὶ ἀπὸ τὰς πόλεις διὰ τῆς ἀπειλῆς καὶ τῆς βίας. Οὕτως, ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος καθάρισε
τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.»
Ὅλα αὐτά, ὅμως, ἔγιναν μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἡ ὁποία εἶχεν ἤδη
καταδικάσει τὸν Ἀρειανισμόν. Παρομοίαν ἔκφρασιν χρησιμοποίησαν οἱ Ἅγιοι Σάββας καὶ
Θεοδόσιος γράφοντας πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα Ἀναστάσιον: «…τούτων δὲ πάντων [τῶν
ταραχῶν] ἀρχηγὸς καὶ αὐτουργὸς καθέστηκεν ὁ ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς Ἀκέφαλος καὶ
Ἀποσχίστης Σευῆρος, ὁ τῆς Ἀντιοχέων πρόεδρος, ἐπ’ ὀλέθρῳ τῆς οἰκείας ψυχῆς καὶ τῆς κοινῆς
πολιτείας κατὰ Θεοῦ συγχώρησιν διὰ τὰς ἁμαρτίας ἠμῶν προβληθείς…»8. Ἂν καὶ γράφουν
πενῆντα χρόνια μετὰ τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἀποκαλοῦν τὸν Σευῆρον ὡς «πρόεδρον
τῆς Ἀντιοχέων [Ἐκκλησίας]», ἐνῶ εἰς τὴν πραγματικότητα ἦταν ἐπίσκοπος μόνον τῶν

8
Κυρίλλου Σκυθοπόλεως, Βίος Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Kyrillos von Skythopolis, ed. E.
Schwartz, Texte und Untersuchungen 49.2., (Leipzig: Hinrichs, 1939), 154.24-155.2.
αἱρετικῶν, ὄχι τῶν Ὀρθοδόξων! Προφανῶς, τοιαῦτες ἐκφράσεις χρησιμοποιοῦνται
συμβατικῶς, ἔχοντας ἀναφορὰ εἰς τὴν κοινωνιολογικὴν διάστασιν τοῦ σχίσματος.

Παρόμοια παραδείγματα ἔχουμε εἰς τὰ τροπάρια τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς τῆς
Ὀρθοδοξίας, εἰς τὸν ἀπολογητικὸν λόγον «Πρὸς τὸν Λαὸν» τοῦ Ἁγίου Ταρασίου, πρὶν τὴν
Ζ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, καὶ εἰς Συνοδικὸν Ὄρον τοῦ 843 πού ἀναστείλωσεν ἐκ νέου τὰς
εἰκόνας.
Εἰς τὸ πρῶτο τροπάριον τῆς Α΄ ὠδῆς τοῦ κανόνος τῆς Κυριακῆς της Ὀρθοδοξίας,
ψάλλεται:
"Μεγίστην εὐεργεσίαν βλέποντες, χεῖρας κροτήσωμεν, τὰ διεστῶτα μέλη τοῦ Χριστοῦ,
συνηγμένα πρὸς ἕνωσιν, καὶ τὸν Θεὸν αἰνέσωμεν, τὸν τὴν εἰρήνην πρυτανεύσαντα."
Εἰς τὴν ΣΤ΄ ὠδήν, ψάλλεται:
"Γυμνοῦται, κατηφείας καὶ σκότους αἱρέσεως, ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, καὶ φορεῖ
χιτῶνα τῆς εὐφροσύνης, καὶ τῇ θείᾳ, καὶ φωσφόρῳ πυκάζεται χάριτι."

Εἰς τὸ πρῶτον ἑξαποστειλάριον, βρίσκουμε καὶ τὰ ἑξῆς σχετικά:

"Σκιρτήσατε κροτήσατε, μετ' εὐφροσύνης ἄσατε, Ὡς θαυμαστά σου καὶ ξένα, Χριστὲ
βοῶντες τὰ ἔργα! καὶ τὶς ἰσχύσει ἐξειπεῖν, Σῶτερ τὰς δυναστείας σου, τοῦ τὴν ἡμῶν ὁμόνοιαν,
καὶ συμφωνίαν εἰς μίαν, ἑνώσαντος Ἐκκλησίαν;"

Ἴσως τὸ πιὸ ἀκραῖο παράδειγμα εἶναι αὐτὸ τῆς ἀπολογίας τοῦ Ἁγίου Ταρασίου
«Πρὸς τὸν Λαὸν», εἰς τὴν ὁποίαν γίνεται λόγος διὰ τὴν διαίρεσιν τῆς «ἐπὶ τῆς πέτρας
τεθεμελιωμένης» Ἐκκλησίας καὶ χρησιμοποιοῦνται ἐκφράσεις ὥς τὸ «γενέσθαι μίαν
καθολικὴν Ἐκκλησίαν»:

"Ὁρῶ καὶ βλέπω τὴν ἐπὶ τὴν πέτραν τεθεμελιωμένην ἐκκλησίαν αὐτοῦ διεσχισμέ-νην
νῦν καὶ διηρημένην καὶ ἡμᾶς ἄλλοτε λαλοῦντας, καὶ τοὺς ἀνατολῆς ὁμοπίστους ἡμῶν
Χριστιανοὺς ἑτέρως. Καὶ συμφωνοῦντας αὐτοῖς τῆς δύσεως, ἀλλοτριωμένους δὲ ἡμᾶς ἐκείνων
ἁπάντων, καὶ κάθ' ἑκάστην ὑπ' αὐτῶν ἀναθεματιζομένους. Δεινόν ἐστι τὸ ἀνάθεμα, πόρρω
τοῦ Θεοῦ βάλλει καὶ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἐκδιώκει, ἀπάγον εἰς σκότος τὸ ἐξώτερον.
Οὐκ οἶδεν ὁ τῆς ἐκκλησίας νόμος καὶ ὅρος ἔριν ἢ φιλονεικίαν, ἀλλ' ὥσπερ οἶδεν ὁμολογεῖν
εὐσεβῶς ἓν βάπτισμα, μίαν πίστιν, οὕτω καὶ συμφωνίαν μίαν ἐπὶ παντὸς ἐκκλησιαστικοῦ
πράγματος. Οὐδὲν γὰρ οὕτως ἐστὶ ἐνώπιόν του Θεοῦ εὐαπόδεκτον καὶ εὐάρεστον ὡς τὸ
ἑνωθῆναι ἡμᾶς καὶ γενέσθαι μίαν καθολικὴν ἐκκλησίαν, καθ' ἅ καὶ ἐν τῷ συμβόλῳ τῆς
εἰλικρινοῦς ἡμῶν πίστεως ὁμολογοῦμεν."9

Ἐκφράσεις ὅπως «τὰ διεστῶτα μέλη τοῦ Χριστοῦ, συνηγμένα πρὸς ἕνωσιν»,
«γυμνοῦται, κατηφείας καὶ σκότους αἱρέσεως, ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία», καὶ «τὴν ἡμῶν
ὁμόνοιαν, καὶ συμφωνίαν εἰς μίαν, ἑνώσαντος Ἐκκλησίαν» δὲν μποροῦν νὰ ἑρμηνευθοῦν
παρὰ μόνον στὰ πλαίσια ἀναφορᾶς εἰς τὴν κοινωνιολογικὴν διάστασιν τοῦ σχίσματος.
Εἰς τὰ ἴδια πλαίσια πρέπει νὰ ἑρμηνευθῆ καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Ταρασίου, καθὼς
τὸν κάθ' ὅλον δὲν ἐπιδέχεται μερισμὸν ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ μόνον εἶναι δυνατή ἡ
ἔκπτωσις τῶν αἱρετικῶν ἐκ τῆς καθολικότητος.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ οὐδέποτε ἐκαλύπτετο ἀπὸ τὸ σκότος τῆς αἱρέσεως καὶ οὔτε
ἐπινοεῖται τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ νὰ διΐστανται τῆς ἑνότητος.

9
Ἁγ. Ταρασίου Κωνσταντινουπόλεως, Λόγος Ἀπολογητικὸς πρὸς τὸν Λαόν, Πρακτικὰ τῶν
Ἀγίων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, (Ἅγιον Ὅρος: Καλύβη Τιμίου Πρόδρομου, Σκήτη Ἁγίας
Ἄννης, 1986), 224 (724).
 Βέβαια ἡ ἀκρίβεια τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας διδάσκει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι καθαρὰ
καὶ ἀμόλυντος, «μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ρυτίδα ἢ τι τῶν τοιούτων … ἁγία καὶ ἄμωμος». Καὶ
τοῦτο, ἐκ τῶν προτέρων, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἡμέρα πού ἐκχύθηκε τὸ Πανάγιον Πνεῦμα ἐπὶ τοὺς
Ἀποστόλους, τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Τὸ νόημα τῶν ὑμνογραφικῶν παραδειγμάτων δὲν
ἐξαντλεῖται εἰς τὴν ἐκκλησιολογικὴν διατύπωσιν. Ἐπισημαίνουν καὶ τὴν αἴσθησιν τῆς
λυτρώσεως καὶ καθάρσεως τῆς ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησίας καὶ τῆς κάθε ψυχῆς ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν
εἰδώλων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν παθῶν διὰ τοῦ λουτροῦ τοῦ Βαπτίσματος καὶ τῶν
μυστηρίων, πού ἐκφράζεται καὶ εἰς ἄλλα τροπάρια, ὅπως εἰς τὸ «Θύσω σοι, μετὰ φωνῆς
αἰνέσεως Κύριε, ἡ Ἐκκλησία βοᾶ σοι, ἐκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τῷ δι' οἶκτον, ἐκ τῆς
πλευρᾶς σου ρεύσαντι αἵματι», ἔκφρασις τῆς ἐκπλήξεως τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς
κάθε ψυχῆς μπροστὰ εἰς τὸ θαῦμα τῆς διὰ τῆς Θείας Οἰκονομίας σωτηρίας καὶ λυτρώσεώς
της.

Ὁ σκοπὸς, ὅμως, τῶν ἱερῶν ὑμνογράφων τείνει πρὸς τὸ παράδοξον εἰς τὸ ὁποῖο
σημαίνεται τὸ βάθος τοῦ μυστηρίου τῆς θείας πρόνοιας καὶ τοῦ θαύματος τῆς
Ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ ἑνώσεως -τήν σωτηρίαν ἀπὸ τὴν διάστασιν καὶ τὴν διαίρεσιν-
καί, κατ' οὐσίαν, ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὴν φθορά.
Διὰ τὸν Ἅγιον Ταράσιον, πέρα ἀπὸ τὴν κοινωνιολογικὴν διάστασιν τοῦ σχίσματος
μεταξύ της Νέας Ρώμης καὶ τῶν ὑπολοίπων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ καὶ ἐντός της Μεγάλης
Ἐκκλησίας, πρόκειται περὶ προτροπῆς, καθ' ἥν ὁ προτρεπτικὸς λόγος χρησιμοποιεῖ τὰ ἐκ τῶν
ἐναντίων, διὰ νὰ πείσῃ πρὸς τὰ ὑψηλότερα, ἀνατρέποντας τὸ σχίσμα καὶ αὐξάνοντας ἔτσι
ἐπιδεικτικῶς τὴν ἑνότητα. Ἴσως θὰ ἠδύνατο νὰ ἰσχυρισθῆ κανεὶς, ὅτι δέν γίνεται δεκτός ἔτσι
καὶ ὁ μεγάλος θρίαμβος καὶ ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν παραδειγματικὴν μετανοητικὴν
ἔκφρασιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας.

Ὁ δὲ Συνοδικὸς Ὅρος τοῦ 843 ἀναφέρεται εἰς τὴν εἰρήνην τῶν ἐκκλησιῶν, τὴν τῶν
ἐκκλησιῶν διάστασιν, τὴν ἕνωσιν τῶν διευζευγμένων, καὶ εἰς τὴν ἐφέκλυσιν πρὸς ἕνωσιν.
"Οὐκ ἀνεκτὸν ἢ φορητὸν ἡγήσαντο τὰ μὲν ἄλλα ὁμονοεῖν ἡμᾶς καὶ συμβιβάζεσθαι, περὶ
δὲ τὸ τῆς ζωῆς ἡμῶν κεφάλαιον, ἤγουν τὴν εἰρήνην τῶν ἐκκλησιῶν, ἑαυτῶν ἀπορρήγνυσθαι
καὶ ἀποσχίζεσθαι, καὶ ταῦτα Χριστοῦ κεφαλῆς ὄντος, ἡμεῖς δὲ καθεξῆς μέλη καὶ ἓν σῶμα διὰ
τῆς πρὸς ἀλλήλους ὁμοδοξίας καὶ πίστεως. Διὸ τὴν ἱερὰν ἡμῶν ταύτην καὶ πολυάνθρωπον
συναθροισθῆναι ἐκέλευσαν ὁμήγυριν ἐν ταύτῃ τῇ μεγίστῃ καὶ βασιλευούσῃ Κωνσταντίνου
πόλει, ἵνα τὴν τῶν ἐκκλησιῶν διάστασιν ἀποσεισάμενοι, τὰ διεζευγμένα πρὸς ἕνωσιν
ἐφελκύσωμεν καὶ τὴν ἔναγχος ὑφανθεῖσαν ἐξ ἀκανθίνων νημάτων συρφετώδη σηράν εἴτουν
ψευδοδιδασκαλίαν διαρρῆξαι καὶ διασχίσαι καὶ τὸν τῆς ὀρθοδοξίας διαπλῶσαι χιτῶνα."10

Κατὰ τὴν ἀκρίβειαν τῆς εὐσεβοῦς ὁμολογίας ἡ Ἐκκλησία δὲν δύναται νὰ ἐκπέση τῆς
ἰδίας της τῆς ἑνότητος.
Ὅμως, οἱ εὐσεβέστατοι βασιλεῖς ἀναφέρονται εἰς κοινωνιολογικὴν διάστασιν τοῦ
σχίσματος τῆς δευτέρας Εἰκονομαχίας. Ὁ σκοπός τους δὲν ἦταν μόνον ἡ καταδίκη, ἀλλ' ἡ
ἕνωσις πάντων εἰς τοὺς κόλπους τῆς μίας Ἐκκλησίας, τόσο τῶν ὁμολογητῶν Ὀρθοδόξων,
ὅσο καὶ τῶν μετανοούντων Εἰκονομάχων, (τὰ διεζευγμένα πρὸς ἕνωσιν), διὰ τῆς διαρραγῆς
καὶ διασχίσεως τῆς «σήρας» τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς διαπλώσεως τοῦ χιτῶνος τῆς
Ὀρθοδοξίας.

10
Συνοδικός Ὅρος, “Le Synodikon de l' Orthodoxie”, ed. J. Gouillard, Travaux et mémoires 2 (1967):
293-298.
 7. Ὅτι ἡ Ἐκκλησία καταδικάζει αἱρετικοὺς πού ἔχουν ἤδη καταδικασθεῖ καὶ
βρίσκουνται ἐκτὸς αὐτῆς.

Ἐπειδὴ ὁ κύριος σκοπὸς μιᾶς Συνόδου εἶναι, νὰ κοινοποιήση εἰς τοὺς πιστοὺς τὸν
καθορισμὸν τῆς ἀληθείας καὶ τὴν διάγνωσιν τοῦ ψεύδους, ἡ Ἐκκλησία συνεχῶς
ἀναθεματίζει αὐτοὺς πού ἔχουν ἀποσκιρτήσει ἀπ' αὐτήν, ἀνακηρύττοντας ἔτσι τὸ
ψεῦδος τῆς ἐν λόγῳ διδασκαλίας καὶ ὅτι οἱ ὀπαδοὶ τῆς διδασκαλίας εἶναι ἐκτὸς
Ἐκκλησίας.
Κάθε Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ Ἐκκλησία ἀναθεματίζει τοὺς πρὸ αἰώνων
ἀναθεματισμένους, δεικύοντας, ὅτι οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας μένουν διὰ πάντα καὶ ὅτι
αὐτοὶ πού ἀποδέχονται αἱρετικὰ δόγματα ἀναθεματισμένα, αὐτομάτως ὑπόκεινται εἰς
ἀνάθεμα.
Ὅταν μία σύνοδος συνέρχεται νὰ καταδικάση νέαν αἵρεσιν, τὴν καταδικάζει ὅπως
καταδικάζει καὶ τὰς ἄλλας αἱρέσεις:
μὲ τήν παραδοχήν καί βασικήν προϋπόθεσιν, ὅτι οἱ αἱρετικοὶ εἶναι ἐκ τῶν
προτέρων ἐκτὸς Ἐκκλησίας.
Οἱ περισσότερες σύνοδοι καταδικάζουν ταυτοχρόνως, τόσον ὅλας τὰς ἀρχαίας καὶ
παλαιάς αἱρέσεις, ὅσον καὶ τὴν καινήν.
Ἂν καὶ οἱ αἱρετικοὶ αὐτομάτως ἐκπίπτουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἐξ ὑπαιτιότητος
τῆς αἱρετικῆς διδαχῆς τους, ἡ Ἐκκλησία εὐλόγως συνεχίζει νὰ τοὺς καταδικάζη, ὄχι διὰ νὰ
τοὺς ἐκβάλλη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μέσῳ τῆς κρίσεώς της, ἀλλὰ διὰ τὴν ἐποικοδόμησιν καὶ τὴν
στήριξιν τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ.

8. Ὅτι ἂν σχίσμα γίνῃ μεταξὺ δύο ὁμάδων πού ἔχουν διαφορετικὲς ὁμολογίες, οἱ
ὑπεύθυνοι τοῦ σχίσματος καὶ οἱ κεκομμένοι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν εἶναι οἱ αἱρετικοὶ, καὶ
ὄχι οἱ Ὀρθόδοξοι.

Ἂν ἕνας αἱρετικὸς χωρισθῆ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς νὰ ἀφορισθῆ ἀπὸ Σύνοδον,
ἀλλὰ διὰ τοῦ ἁπλοῦ χωρισμοῦ του ἀπὸ τὸ σῶμα τῶν πιστῶν, προκύπτει τὸ ἐρώτημα, πῶς
γίνεται αὐτὸς ὁ χωρισμὸς καὶ ποιὸς εἶναι ὁ ὑπεύθυνος. Ἐπειδὴ, ὅποτε προκύπτει αἵρεσις, καὶ
οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι βρίσκονται ἤδη χωρισμένοι πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, δύναται
νὰ εἶναι μόνο τέσσερις οἱ ἐκδοχὲς τοῦ χωρισμοῦ:

α) Οἱ Ὀρθόδοξοι χωρίσθηκαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἔτσι οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι οἱ

σχισματικοί·
β) Οἱ αἱρετικοὶ χωρίσθηκαν ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους, καὶ ἔτσι οἱ αἱρετικοὶ εἶναι σχισματικοί·
γ) Καὶ οἱ δύο μερίδες φατρίασαν ἀμφοτέρωθεν, καὶ ἔτσι εἶναι ὅλοι σχισματικοὶ καὶ ἔπαυσε
νὰ ὑπάρχη ἡ μία καθολικὴ Ἐκκλησία·
δ) Τὸ σχίσμα ἁπλῶς «ἔγινε» καὶ κανένας δὲν εὐθύνεται.

Ἂν τὸ τελευταῖον εἶναι ἀληθές, θὰ πρέπει νὰ δεχτοῦμε, ὅτι δύναται νὰ προκύψει

ἀποτέλεσμα χωρὶς αἰτία καὶ ὅτι ἐνεργοποιοῦνται πράξεις χωρὶς ἐνεργοῦντα -πρᾶγμα πού
εἶναι γελοῖο.
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος διδάσκει, ὅτι δὲν δύναται ἀποτέλεσμα νὰ προκληθῆ ἀπὸ αἰτία πού
δὲν ὑφίσταται.11 Οἱ αἱρετικοὶ σαφῶς εὐθύνονται διὰ κάθε σχίσμα καὶ διαίρεσιν. Ὁ αἱρετικὸς
ἀποσκιρτᾶ ἀπὸ τήν Ἐκκλησίαν. Εἶναι ἐπιπόλαιο νὰ ἰσχυ-ριζόμαστε, ὅτι Ὀρθόδοξοι καὶ
αἱρετικοὶ δύνανται νὰ ἐκπίπτουν τῆς μεταξύ τους κοινωνίας κατὰ τρόπον πού ἡ αἰτία τοῦ
χωρισμοῦ νά μήν ἀποδίδεται εἰς τοὺς αἱρετικούς.
11
Ἁγίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, Διάλογος πρὸς Πύῤῥον, PG 91, 292αb
 Ἐφαρμόζοντας αὐτὴν τὴν ἀρχὴν εἰς τὴν σημερινὴν καταστασιν -ἄν οἱ αἱρετικοὶ
δύνανται νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἀφ' ἑαυτοῦ τους καὶ χωρὶς Συνοδικήν κρίσιν
-πρέπει νὰ ἐρωτήσουμε, γιατί δὲν δύναται νὰ θεωρηθοῦν οἱ Οἰκουμενιστὲς ὡς ἔχοντες
ἀναχωρήσει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν;
Ἂν ἰσχυρισθεῖ κανεὶς, ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς οὐδέποτε αἰσθάνθηκαν, ὅτι
ἀποσκίρτησαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ἀπάντησις εἶναι, ὅτι ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ θεωροῦσαν τὸν
ἑαυτὸν τους ἐντός της Ἐκκλησίας. Ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς
γραμμικοὺς διαδόχους τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἦταν καὶ πρὸ τοῦ σχίσματος. Κανένας αἱρετικὸς
δὲν παραδέχεται, ὅτι εἶναι σχισματικός, εἰ μὴ μόνον ἐν μετανοίᾳ.

9. Ὅτι πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε τοὺς Πατέρες εἰς πάντα. Νὰ μὴ κάνουμε διακρίσεις πού
δὲν ἔκαναν ἐκεῖνοι καὶ νὰ μὴ ἰσχυριζόμασστε, ὅτι οἱ Πατέρες ἔκαναν γενικεύσεις ἢ
ἁπλοποιήσεις.

"Καθόλου τοιγαροῦν οὐ τολμητέον εἰπεῖν οὔτε μὴν ἐννοῆσαί τι περὶ τῆς ὑπερουσίου καὶ
κρυφίας θεότητος παρὰ τὰ θειωδῶς ἡμῖν ἐκ τῶν ἱερῶν λογίων ἐκπεφρασμένα."12

Ἡ ἐπινόησις διακρίσεων πού δὲν ἔχουν βᾶσιν εἰς τὴν σκέψιν τῶν Πατέρων καὶ πού
οὐδέποτε ἐφαρμόσθηκαν ἀπὸ τοὺς Πατέρας εἶναι λανθασμένη. Ἡ ἐπινόησις διακρίσεων εἰς
τὴν θεολογίαν ἐκτός τῆς πατερικῆς παραδόσεως, ἄγνωστες εἰς τοὺς Πατέρας, καὶ πού
ἀναιροῦν τὴν ἁπλῆν ἑρμηνείαν τῶν κειμένων τους, ἐπιφέρει τὴν ἀνατρόπην κάθε δόγματος
τῆς Ἐκκλησίας. Θὰ ἠδυνάμεθα τότε νὰ εἴπωμεν, ὅτι ὑπάρχει «διαγνωστικὴ» κόλασις ἢ
«δυνάμει» ἀνθρώπινη φύσις εἰς τόν Χριστόν, καὶ ἄλλες παρόμοιες φλυαρίες.

Ἡ μέθοδος τῶν ὅσων ἰσχυρίζονται αὐτὰ ἔχει ἐπινοηθεῖ ἐκ τῶν ὑστέρων, διὰ νὰ
δικαιολογίση σχίσμα. Ἀναιροῦν τὴν ἁπλῆν ἑρμηνείαν τῶν Πατέρων, ἐπινοῶντας νέες
διακρίσεις, ἀλλότριες τῆς πατερικῆς σκέψεως, καὶ ὁδηγοῦν συνεκδοχικῶς καὶ κατ' ἀνάγκην
εἰς ἄλλες αἱρέσεις καὶ πλάνες. Καί τοῦτο, διὰ νά ἀποδειχθῆ, ὅτι συμφωνοῦν μὲ τοὺς
Πατέρας. Κανένας Πατήρ δὲν μίλησε «διαγνωστικῶς» ἢ «ἐν δυνάμει», ὅταν ὁ λόγος εἶναι
περί πίστεως, ἀλλὰ μὲ τὴν ἁπλῆν καὶ γνησίαν γλῶσσαν τοῦ Εὐαγγελίου, ὑπέδειξαν τὰς
διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, διὰ νά γίνουν ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερον ἀντιληπτοί. Δὲν
ἔγραψαν οἱ Πατέρες διὰ νά μείνουν ἀκατανόητοι, μέχρι πού μία μικρὴ μερίδα πιστῶν
ἀπεκάλυψε τάχα τὸ «κλειδὶ» τῆς ἀληθινῆς ἑρμηνείας τῶν κειμένων τους!

12
Ἁγίου Διονυσίου Ἀρεοπαγίτου, Περὶ τῶν Θείων Ὁνομάτων, 1.
Πῶς ἔγιναν δεκτοί οἱ μετανοοῦντες καί ἀναθεματίζοντες τήν εἰκονομαχικήν
αἵρεσιν αἱρετικοί Εἰκονομάχοι ἐπίσκοποι
στήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον;
Πῶς ἔγιναν δεκτοί οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι στήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, μέ βάση τά Πρακτικά τῶν
συνεδριάσεων καί τήν διδασκαλίαν τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς καί τῶν προηγουμένων Ἁγίων Οἰκουμενικῶν
Συνόδων, ἀλλά καί τίς θέσεις τῶν μεγάλων Πατέρων, Ἀθανασίου καί Βασιλείου, Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας,
Ταρασίου καί Ἀδριανοῦ πάπα Ρώμης;

Κατὰ τὴν διάρκεια τῶν συζητήσεων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅπως θά

ἀποδειχθεῖ καί στή συνέχεια μέσα ἀπό τά ἐπίσημα κείμενα τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς, δια-
πιστώθηκε ὁμοφώνως, ὅτι ἡ ἀποκοπὴ τῶν αἱρετικῶν ἐθεωρεῖτο ὡς ἐκ τῶν προτέρων
ἀποκοπή, καθότι ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπό τόν Θεόν κάθε ἄνθρωπον!
Εἶναι διαφορετικό τό ζήτημα, ἄν θά δεχθεῖ τελικά ἡ Σύνοδος ἐκείνους πού
εἰλικρινά μετανοοῦν, ἀναθεματίζοντας τήν αἴρεση, ὁμολογῶντας τήν ὀρθόδοξη πίστη
καί συντάσσοντας λίβελλον ὁμολογίας τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀναθεματισμοῦ τῆς
αἱρέσεως, τόν ὁποῖον καταθέτουν ἐνώπιον τῆς Συνόδου.
Σύμφωνα μέ τόν 8ο Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί οἱ μετα-νοοῦντες
αἱρετικοί ἐπίσκοποι θά ἔπρεπε κανονικά νά χειροτονηθοῦν πάλι!
Ὅπως σημειώνεται, ὅμως, στά Πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς, χρειάζεται νά
ἐφαρμοστεῖ μεγάλη οἰκονομία13, ἰδιαίτερα σέ αὐτή τήν τόσο κρίσιμη γιά τήν Ἐκκλησία καί
τό Κράτος περίοδον, λόγῳ τῶν ἐπιπολλαζόντων Εἰκονομάχων. Κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο
γιά αὐτόν τόν λόγο δέν ἀναχειροτονήθηκαν οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι!
Αὐτό δέν σημαίνει, ὅμως, ὅτι ἀναγνωρίζει ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τήν
ἱερωσύνη τῶν Εἰκονομάχων, ὅσον αὐτοί βρίσκονται χωρισμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησία καί
στόν χῶρο τῆς αἱρέσεως!
Κάθε ἄλλο!

Στήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἐξετάστηκε ἐπιμελέστατα, (α΄καί β΄ Πράξεις), ὁ

τρόπος τῆς ἀποδοχῆς τῶν μετανοούντων καί ἀναθεματιζόντων τήν εἰκονομαχικήν
αἵρεση Εἰκονομάχων ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἀποκομμένοι ἀπό τήν καθολική
Ἐκκλησία καί ζητοῦσαν νά ἑνωθοῦν μέ Αὐτήν καί αὐτό μάλιστα πρίν καταδικαστεῖ ἡ
Εἰκονομαχία ἀπό ἄλλην Οἰκουμενικήν Σύνοδον.
Ὅλοι οἱ μετανοοῦντες αἱρετικοί Εἰκονομάχοι ἔγιναν τελικά δεκτοί μέ λίβελλο, μέ
τόν ὁποῖον ἀποκήρυσσαν τήν αἵρεση καί ὁμολογοῦσαν τήν ἀλήθεια, καί στή συνέχεια,
μέ εἰδική ἀπόφαση τῆς Συνόδου:

" Ἰωάννης ὁ εὐλαβέστατος μοναχὸς καὶ πρεσβύτερος καὶ τοποτηρητής τοῦ

ἀποστολικοῦ θρόνου Ἀντιοχείας εἶπε:
Διαθρυλλεῖται πανάγιε πάτερ παρὰ πολλῶν, πῶς δεῖ τοὺς ἀπὸ αἱρέσεων
προσερχομένους δέχεσθαι· καὶ παρακαλοῦμεν τὴν ἁγίαν καὶ ἱερὰν σύνοδον ὅπως ἔλθωσιν αἱ
βίβλοι τῶν ἁγίων πατέρων καὶ θεωρῶμεν καὶ ἀνακρίνωμεν, κἄκεῖθεν λάβωμεν τὴν ἀκριβῆ
ἀσφάλειαν, ὅπως χρή δέχεσθαι αὐτοὺς. Ἀποροῦμεν γὰρ ἡμεῖς.»14
13
"... οἰκονομίας ἕνεκα μή ἀκριβολογεῖσθαι σφόδρα περί τούς μεταγιγνώσκοντας  οἰκονομίας γάρ, ὡς ἔφην,
δεῖται τό πρᾶγμα πολλῆς", Κυρίλλου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας, Μαξίμῳ διακόνῳ Ἀντιοχείας
ὑπομνηστικόν, Πρακτικά, τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμος Γ΄, ἔκδ. Καλύβης Τιμίου
Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, 1986, σελ. 735, "235".
14
Πρακτικά, σελ. 731 (232).
 Ἡ Σύνοδος τότε ἄκουσε πολλές πατερικές καί συνοδικές μαρτυρίες, γιὰ τὸ πῶς καί ἄν
οἱ αἱρετικοὶ γίνονταν ἀποδεκτοὶ ἀπό Ὀρθόδοξες Συνόδους στὸ παρελθόν, χωρὶς ὅμως νὰ
διακρίνουν μεταξὺ ἐκείνων ποὺ εἶχαν καταδικαστεῖ ἤδη ἀπὸ Σύνοδο καὶ τῶν μή
καταδικασθέντων, ἀπο-δεικύοντας ὅτι οἱ Πατέρες δὲν ἔκαναν τέτοια διάκριση. Πρᾶγμα
τό ὁποῖο ἐξηγοῦμε λεπτομερῶς κατωτέρω:

"Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπε

κατά τήν αἴτησιν τῶν θεοφιλεστάτων ἀνδρῶν καί τοποτηρητῶν, καί τῶν ὁσιο-τάτων
ἐπισκόπων, δεῖ τάς βίβλους προσκομισθῆναι."

Ὁ αὐτός Κωνσταντῖνος ὁ θεοφιλέστατος διάκονος καί νοτάριος τοῦ εὐαγοῦς

πατριαρχείου ἀνέγνω:
Τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων κανών πεντηκοστός τρίτος.
Εἴ τις πρεσβύτερος τόν ἐπιστρέφοντα ἀπό ἁμαρτίας οὐ προσδέχεται, ἀλλ' ἀποβάλλεται,
καθαιρείσθω, ὅτι λυπεῖ τόν Χριστόν τόν εἰπόντα, ὅτι χαρά γίνεται ἐν οὐρανῷ ἐπί ἑνί
ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι.
Σάββας ὁ εὐλαβέστατος μοναχός καί οἱ σύν αὐτῷ εἶπον. τοῦτο εὔδηλον, καί παρά
πᾶσιν ἀποδεδειγμένον, ὅτι ἕκαστον τῶν μετανοούντων ἡ ἐκκλησία προσ-δέχεται."

Ὁ Ἅγιος Ταράσιος τότε ζήτησε νά διαβαστεῖ καί ἄλλος σχετικος κανόνας τῆς Α΄
Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Διαβάστηκε ὁ ὄγδοος κανόνας τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας, σχετικός μέ τήν ἀποδοχήν
τῶν αἱρετικῶν Καθαρῶν. Αὐτούς, ὅταν πρσῆλθαν στήν Καθολική καί Ἀποστολική
Ἐκκλησία, ἡ ἁγία Πρώτη Οἰκουμενική ἀποφάσισε, ὅτι ἔπρεπε νά χειροτονηθοῦν:
"ἔδοξε τῇ ἀγίᾳ μεγάλῃ συνόδῳ, ὥστε χειροτονουμένους, οὕτω μένειν ἐν τῷ κλήρῳ."
Ἀφοῦ ὁμολογήσουν ἐγγράφως, ὅτι θά ἀκολουθήσουν σέ ὅλα τά δόγματα τῆς
Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καί ἀφοῦ χειροτονηθοῦν (ὁ Ὃρος εἶναι τῆς α΄
Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού δέν ὁμιλεῖ περί χειροθεσίας!) ὅλοι, ὅπου βρίσκονται, στίς
κωμοπόλεις ἤ στίς πόλεις θά εἶναι στό ἑξῆς κληρικοί:
"ἔσονται ἐν τῷ αὐτῷ σχήματι".15

Τότε ὁ εὐλαβέστατος ἐπίσκοπος Κατάνης τῆς ἐκκλησίας τῆς Σικελίας Θεόδωρος εἶπε,
ὅτι ὁ κανόνας αὐτός δέν ἔχει νά κάνει τίποτε μέ τήν εἰκονομαχικήν αἵρεσιν:
"πρός τήν αἵρεσιν ταύτην οὐδέν ἔχει ὁ ἀναγνωσθείς κανών".

Ὁ ἅγιος Ταράσιος, ὅμως, ἀπάντησε, ὅτι τά ἴδια ἰσχύουν γιά κάθε αἵρεση: "ἀλλά καί
περί πάσης αἱρέσεώς ἐστιν".

Τά ἴδια μέ τόν ἐπίσκοπο Κατάνης εἶπε καί ὁ διάκονος Ἐπιφάνιος τῆς ἐκκλησίας τῆς
Κατάνης καί ἀντιπρόσωπος τοῦ ἀρχιεπισκόπου Θωμᾶ, ὑποστηρίζοντας, ὅτι ὁ κανόνας αὐτός
εἰπώθηκε, (τάχα μόνον), γιά τούς αἱρετικούς Καθαρούς.
Ρώτησε τότε τήν Σύνοδον ὁ ἅγιος Ταράσιος, πῶς πρέπει νά γίνει ἡ εἰσδοχή τῶν ἀπό
τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως προσερχομένων:

15
Διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἐδίδετο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς τούς πιστεύοντας. Ἡ συνήθεια δέ τῆς
χειροθεσίας εἰς τήν νέαν χάριν ἐπικράτησε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη. Ὁ Μέγας Βασίλειος, σημειώνει ὅτι
οἰκονομικῶς δέχθηκε ἡ Σύνοδος τούς Ναυατιανούς, (Ναυατιανοί λέγονται οἱ Καθαροί), στόν α΄ Κανόνα του.
Βλ. καί τήν ἑρμηνεία τοῦ ζ΄ Κανόνος τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ὅπου ὁ λθ΄ Κανόνας τῆς ἐν Ἰλλυβίᾳ Συνόδου διά
χειροθεσίας, λέγει, νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί.
 "τήν ἀναφυεῖσαν αἵρεσιν πῶς ὀφείλομεν δέξασθαι;"

Ἡ Σύνοδος συμφώνησε μέ τόν Ἰωάννην, τόν θεοφιλέστατον τοποτηρητήν τοῦ

ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς, πού εἶπε ὅτι ἡ αἵρεση χωρίζει κάθε ἄνθρωπο ἀπό τήν
ἐκκλησία, ἐπιβεβαιώνοντας, ὅτι αὐτό εἶναι εὔδηλο (ξεκάθαρο):

"Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητής τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπε:

«Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον.»
῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:
«Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.»

Οἱ μοναχοί εἶπαν, ὅτι, γιά νά γίνουν δεκτοί οἱ Εἰκονομάχοι, πρέπει νά χειρο-

θετηθοῦν:

"χειροθετουμένους εἶπεν ὁ (8ος ἐν Νικαίᾳ) κανών δεχθῆναι".

Ἐπιφύλαξη ἐξέφρασε ὁ ἅγιος Ταράσιος, δίχως νά ἀποκλείει, βέβαια, τήν χειροθεσίαν

χάριν εὐλογίας λέγοντας:

"μήπως ἐπ' εὐλογίας ἐνταῦθα τήν χειροθεσίαν λέγει, καί οὐχί ἐπί χειροτονίας".

Ὡστόσο δέν ἀφίνεται καμμία ἀμφιβολία, ὅτι θά ἔπρεπε κανονικά νά γίνει ἡ

χειροθεσία τῶν αἱρετικῶν, ὅταν πιό κάτω διαβάζονται οἱ Ἐπιστολές καί τοῦ Μεγά-λου
Βασιλείου:

"περί τῆς προρρηθείσης ὑποθέσεως, εἰ δεκτοί εἰσιν εἰς τήν ἱερωσύνην οἱ ἐκ τῆς
αἱρέσεως ἐπιστρέφοντες", κατά τήν πρός Ἀμφιλόχιον κανονικήν πρώτην ἐπιστολήν
τοῦ παμμεγίστου ἱεράρχου.
Κατά τήν ἐπιστολήν τοῦ Οὐρανοφάντορος δέν εἶναι δεκτοί οἱ αἱρετικοί
Ἐγκρατίτες, διότι παραχάραξαν τό βάπτισμα, -(ὅπως καί οἱ Οἰκουμενιστές καί οἱ
Νεοημερολογίτες τό παραχάραξαν, μή τηροῦντες τήν τριττή κατάδυση καί μή
ἀναγινώσκοντες ὅλες τίς εὐχές τοῦ μυστηρίου)-, καί ὅποιος βαπτίστηκε ἀπό αὐτούς,
προσερχόμενος στήν Ἐκκλησία ὀφείλει νά βαπτίζεται.
Ἐάν, σημειώνει ὁ Μέγας πατήρ, γίνει ἐμπόδιο τό βάπτισμα, γιά νά προσέλθουν στήν
Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς αὐστηρότητος τῆς ἀκρίβειας, τότε (σ.σ. τοὔλάχιστον) νά χρίονται,
καί ἔτσι νά προσέρχονται οἱ πιστοί στά μυστήρια:

"μήποτε ὡς βουλόμεθα ὀκνηρούς αὐτούς περί τό βαπτίζειν ποιῆσαι ἐμποδίσωμεν τοῖς

σωζωμένοις διά τό τῆς προτάσεως αὐστηρόν"...
"παντί δέ τῷ λόγῳ τυπωθήτω, τούς ἐπί τῷ βαπτισμῷ ἐκείνων προσερχομένους
χρίεσθαι, ἐπί τῶν πιστῶν δηλονότι, καί οὕτως προσιέναι τοῖς μυστηρίοις."

Μετά ἀπό ἔγγραφον ἀναθεματισμόν τῆς αἱρέσεως ἔγιναν δεκτοί οἱ αἱρετικοί, κατά
τόν Ὅρον τῆς ἁγίας Τρίτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, κατά τῶν δυσεβῶν Μασσαλιανῶν καί
Εὐχιτῶν:

"τούς ὄντας κατά πᾶσαν ἐπαρχίαν Μασσαλιανῶν, ἤγουν ἐνθουσιαστῶν αἱρέσεως, ἤ καί
ἐν ὑποψίαις τῆς τοιαύτης νόσου γεγενημένους, εἴτε κληρικοί εἶεν, εἴτε λαϊκοί,
μεθοδεύεσθαι. "καί ἀναθεματίζοντας κατά τά ἐν τῷ μνημονευθέντι συνοδικῷ
διηγορευμένα ἐγγράφως, μένειν τούς μέν κληρικούς ἐν τῷ κλήρῳ, τούς δέ λαϊκούς ἐν
 τῇ κοινωνίᾳ τῆς ἐκκλησίας."

Διαβάστηκε καί ἡ ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Μεγάλου Ἀθανασίου πρός Ρουφινιανόν,

σχετικά μέ αὐτούς πού δέν ἐφθάρησαν ἐντελῶς ἀπό τήν κακοπιστία, ἀλλά σύρθηκαν ἐξ
ἀνάγκης σ' αὐτήν, στήν ὁποίαν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος διαλαμβάνει, ποιά γνώμη εἶχαν οἱ
Σύνοδοι σέ ὅλο τόν τότε χριστιανικό κόσμο γι' αὐτούς, ἄν θά ἔπρεπε δηλαδή νά γίνουν
δεκτοί.
Ὅταν εἰρήνευσε ἡ Ἐκκλησία, διδάσκει ὁ Μέγας πατήρ, ἔγινε Σύνοδος καί
ἀπεφάσισε, νά μήν γίνουν δεκτοί στούς ἐπισκοπικούς θρόνους τους ἐκεῖνοι πού ἐξέπεσαν
στήν πίστη καί ἦσαν προϊστάμενοι τῆς ἀσέβειας. Ὡστόσο πρέπει νά τούς δίνεται
συγχώρηση, ἀφοῦ μετανοοῦν.
Σέ ἐκείνους, ὅμως, πού παρασύρθηκαν ἐξ ἀνάγκης καί βιάσθηκαν νά ἀκολουθήσουν
τήν αἵρεση, θεώρησε ἐπίσης ἡ Σύνοδος, ὅτι θά πρέπει νά τούς δοθοῦν οἱ θέσεις πού εἶχαν
στόν κλῆρο, καί αὐτό ἔγινε μέ κάποια οἰκονομία, ἀφοῦ μετανόησαν καί κατ' ἐξοχήν, γιατί
ἀφ' ἑνός μέν δέν αὐθεντοῦσαν στήν ἀσέβεια (αἵρεση), ἀλλά καί γιά ἕνα λόγο παραπάνω, ὅτι
ἔφεραν ὡς δικαιολογία, τό ὅτι δηλαδή αὐτοί διαβεβαίωσαν, πώς δέν διεφθάρησαν παντελῶς
ἀπό τήν αἵρεση καί προτίμησαν νά βαστάσουν τό βάρος τῆς βίας, (παρά τήν συνείδησή τους
ἡ ὁποία προφανῶς τούς ἔλεγχε), γιά νά μήν γίνουν ἄλλοι ἀσεβέστατοι ἐπίσκοποι στόν τόπο
τους, πού θά διέφθειραν μέ τήν αἵρεσή τους τίς ἐκκλησίες καί θά χάνονταν οἱ λαοί!
Τό ἴδιο ἔγινε, ὅπως διαβεβαιώνει ὁ Μέγας πατήρ καί στήν Ρώμη καί στήν Ἑλλάδα,
πρᾶγμα πού τό δέχτηκε ἡ Ἐκκλησία.
Ἔτσι καί ὁ Ἀαρών ἔδειξε συγκατάβαση στήν παράβαση τοῦ λαοῦ! Καί σάν
δικαιολογία εἶχε τό ὅτι, ἄν ἐπέστρεφαν πίσω στήν Αἴγυπτο, θά αὔξαναν τήν ἀσέβειά τους,
ἐνῶ στήν ἔρημο πού βρίσκονταν, θά ἦταν εὐκολότερο νά παύσουν τήν ἀσέβεια (τήν
εἰδωλολατρεία).16
Δηλαδή παρομοιάζεται ἡ Εἰκονομαχική αἵρεση, ἀλλά καί κάθε αἵρεση, ἀπό τόν Μέγα
πατέρα μας Ἀθανάσιον ὡς εἰδωλολατρική ἀσέβεια, ὅμοια μέ τήν ἀσέβεια πού ἔδειξαν οἱ
Ἰσραηλίτες μέσα στήν ἔρημο, πού ἀρνήθηκαν τόν Θεόν καί ἔφτιαξαν χρυσό μοσχάρι καί τό
λάτρευαν ὡς θεό, ξεχνῶντας τόν ἀληθινό Θεό τῶν Πατέρων τους!
Στήν Ζ΄ Οἰκουμενική οἱ μετανοοῦντες καί ἀναθεματίζοντες τήν εἰκονομαχικήν
αἵρεση, κλήθηκαν, ἐκτός ἀπό τόν ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως, νά βεβαιώσουν, ὅτι δέν
κινοῦνταν καί μέ ὑπουλότητα, γιά νά ξαναπάρουν καί πάλι τούς θρόνους τους καί νά μή
χάσουν τήν ἐξουσία τους.
Καί αὐτό τό ἔκαναν ἀναθεματίζοντας τούς ἑαυτούς τους καί λέγοντας, ὅτι δέν
κινούμαστε μέ ὑπουλότητα, καί ἐάν δέν ὁμολογοῦμε τήν ὀρθή πίστη, ὅπως ἡ Καθολική
Ἐκκλησία, νά ἔχουμε τό ἀνάθεμα ἀπό τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα!17
Οἱ μοναχοί, κυρίως οἱ Στουδίτες, πίστευαν καί σέ κάθε εὐκαιρία τόνιζαν, ὅτι οἱ ἄλλες
Σύνοδοι καί ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δέν δέχονται στήν ἱερωσύνη, ὅσους ἐξέπεσαν ἀπό τήν
Ὀρθοδοξία, γι' αὐτό καί ὑποβάλλονταν σέ συνεχῆ ἀνάκριση οἱ Εἰκονομάχοι, καί
ἐξεταζόμενοι, ἔπρεπε νά δώσουν ὅλες τίς διαβεβαιώσεις, καί μάλιστα νά τίς πιστοποιήσουν
καί μέ λιβέλλους, ὅπως εἴδαμε.
Ἀπό τόν Πέτρο τόν θεοφιλέστατο πρεσβύτερο καί τοποτηρητήν τοῦ Ἀδριανοῦ
πάπα Ρώμης, ὡς παράδειγμα ἐξαιρέσεως ἀποδοχῆς ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀναφέρθηκε ὁ Ἅγιος
Μελέτιος, πού εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό τούς Ἀρειανούς καί δέν ἀποδοκιμάσθηκε ἡ χειροτονία
του.

16
Πρακτικά, σελ. 735 (235)
17
Πρακτικά, σελ. 237 (737).
 Αὐτό ἀποτέλεσε ὡστόσο ἐξαίρεση, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο. Καί πάντως, πρίν γίνει
δεκτός, ἐκήρυξε ἀπό ἄμβωνος τήν ὁμοουσιότητα τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα καί ἔγινε
δεκτός.18
Καί κατά τόν Ἅγιο Ταράσιο ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἐπινοῶντας κάποια οἰκονομία,
ἔκρινε, ὅτι θά πρέπει νά γίνουν δεκτοί οἱ πρώην αἱρετικοί στόν κλῆρον, καί πάλιν ὅμως
ὄχι ὅλοι, παρά μόνον ὅσοι δέν εἶναι διδάσκαλοι τῆς αἱρέσεως.19
Καί ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος ἔγινε δεκτός ἀπό τήν Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, καί μάλιστα
ἔγινε πρόεδρος τῆς Συνόδου, παρά τό γεγονός, ὅτι εἶχε χειροτονηθεῖ ὡς πατριάρχης ἀπό τόν
αἱρετικό Διόσκουρο, παρόντος μάλιστα καί τοῦ Εὐτυχοῦς.
Ὁ ἅγιος, ὅμως, εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας ὡς
διάκονος καί εἶχε διαπρέψει στήν ἐν Ἐφέσῳ Σύνοδον, πλήττοντας θανάσιμα τόν
αἱρετικόν Νεστόριον. Συντάχθηκε ἀμέσως μέ τό μέρος τῶν Ὀρθοδόξων τῆς
Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποδείχθηκε ὀρθοδοξότατος, συνετός καί μαχητής.20
(Συνεχίζεται ἡ ἐργασία στό ἑπόμενον τεῦχος τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων»).

Ὁ μολυσμός ἀπό τήν κοινωνία

μέ τούς αἱρετικούς

Ἐάν, καί κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην,21 ἔχει μολυσμόν ἡ κοινωνία μέ
τήν ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρετικοῦ, (Εἰκονομάχου ἐπισκόπου τότε καί
Οἰκουμενιστοῦ σήμερα), ἔστω καί ἄν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων 22, τότε τί βάπτισμα καί τί
μυστήρια παρέχει ὁ αἱρετικός ἐπίσκοπος ἤ ὁ ἱερεύς πού τόν μνημονεύει; Ἑπομένως, ὁ
διακόπτων τήν κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς καί προσερχόμενος στήν Ἐκκλησία τῶν
Πατέρων, προσέρχεται καί ἀποκηρύσσει τήν αἵρεση μέ λίβελλο καί μυρώνεται, σύμφωνα μέ
τούς Ἱερούς Κανόνες, καί κατά τόν Μέγα Βασίλειο, (47ος Ἱερός Κανών) καί κατά τόν Ἅγιο
Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ἐάν δέν ἔχει τηρηθεῖ ἡ τριττή κατάδυση, βαπτίζεται.23

18
Πρακτικά, σελ. 237 (737).
19
Πρακτικά, σελ. 237 (737).
20
"Τῆς Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδου προεξάρχων ὁ Ἀνατόλιος, συμμετεχόντων 630 Ἀρχιερέων,
κατηύθυνε τάς ἐργασίας καί ἐπέτυχε τήν καταδίκην τοῦ Εὐτυχοῦς καί τήν ἀναγνώρισιν τοῦ ἀσυγχύτου τῶν
δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ ἀδιαιρέτως συνηνωμένων, ὡς καί διά κανόνων 30 διατύπωσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς
εὐταξίας". Ράλλη καί Ποτλῆ, Σύνταγμα ..., Β΄σελ. 216 κ. ἑξ.
21
Ὅπως καί κατά τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες τούς ἐπί τοῦ Λατινόφρονος αὐτοκράτορος Μιχαήλ Παλαιολόγου
Μαρτυρίσαντες, πρός τόν ὁποῖον ἔγραφαν: "Καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς
κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καί ὡς καπηλεύσαντας τά θεῖα τούτους ἡγήσεται; ... Πλήν ὅτι μολυσμόν
ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων". V. Laurent-Darrouzes,
Dossier Grec de l' Union de Lion, (1273-1277, p. 376-403, Paris 1976).
22
PG 99, 1669 A.
23
Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίς χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, πού ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄
Οἰκουμενική Σύνοδο, ὅταν γράφει:
"Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί μή γνησίως καί
ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν
αἱρέσεων καί πού μετανόησαν εἰλικρινά, καί ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους
δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς.
Ἐπίσης μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽ οἰκονομίαν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν περιστατική
καί καιρική οἰκονομία δέν τά ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.
Καί ὁ Πατριάρχης, (ἅγιος) Ἀνατόλιος, χειροτονήθηκε ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκουρο καί ἀπό τήν αἱρετική
περί αὐτόν σύνοδο, καί ὁ Ἅγιος Μελέτιος ὁ Ἀντιοχείας ὑπό Ἀρειανῶν, κατά τόν Σωζόμενον, βιβλ. δ΄, κεφ. κη΄
καί ἄλλοι πολλοί ὑπό αἱρετικῶν ἐχειροτονήθησαν, καί μετά ταῦτα ἔγιναν δεκτοί ἀπό τούς ὀρθοδόξους. Ἱερόν
Πηδάλιον, Ἀκριβής ἀνατύπωσις τῆς γ΄ ἐκδόσεως τοῦ 1864, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 91, ἑρμηνεία τοῦ
Ἁγίου Νικοδήμου στόν ΞΗ΄, (68ο Ἀποστολικόν Ἱερόν Κανόνα).
 Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης παραγγέλλει: "Παραγγελίαν γάρ ἔχομεν ἐξ αὐτοῦ
τοῦ ἀποστόλου, ἐάν τις δογματίζῃ ἤ προστάσση ποιεῖν ἡμᾶς, παρ' ὅ παρ-ελάβομεν, παρ' ὅ οἱ
Κανόνες τῶν κατά καιρούς Συνόδων, καθολικῶν τε καί τοπικῶν ὁρίζουσιν ἀπαράδεκτον
αὐτόν ἔχειν καί μηδέ λογίζεσθαι αὐτόν ἐν κλήρῳ ἁγίων"!24

Τό ἑορτολόγιο δέν τό παραλάβαμε ἀπό τούς Πατέρες μας;

Δέν ἀκολουθήθηκε ἀπό ὅλες τίς Οἰκουμενικές Συνόδους;

Δέν κανονίστηκε μέ Ἱερούς Κανόνες πάνω σ' αὐτό ἡ νηστεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων
καί τό Κυριακοδρόμιον τῆς Ἐκκλησίας μας;

Μελετῶντας προσεκτικά τά Πρακτικά καί τούς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, βλέπουμε,
ὡστόσο, ὅτι οἱ προφανεῖς αἱρετικοί, διῶκτες τῶν Ὀρθοδόξων, πού συνοδικά, δημόσια, πανηγυρικά καί
συνεχῶς κηρύσσουν παρρησίᾳ αἵρεση, πού ἔχει ἀνατρέψει θεσμικά τήν ἑνιαία πίστη τῆς Ἐκκλησίας καί
παραπλανοῦν τό ποίμνιο, πού παραμένει σέ θανάσιμη κοινωνία μέ αὐτούς, ἐκτός τῶν ἀνθισταμένων
Ὀρθοδόξων, θεωροῦνται ἀπό τούς Ἁγίους, πάντοτε, ὅτι βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας.
Ἰδιαίτερα στήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον δέν γίνεται καμμία διάκριση σέ πρό συνοδικῆς καταδίκης
αἱρετικούς καί μετά τήν καταδίκη. Ἡ Σύνοδος τούς θεωρεῖ ὅλους ἐκτός Ἐκκλησίας.
Ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος πού συνεκλήθη τό 787 μ.Χ. διασαφηνίζει τίς θέσεις αὐτές. Στά Πρακτικά
της διαβάζουμε τά ἑξῆς διαφωτιστικά:
Α΄) Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης τῷ ἐπισκόπῳ Νεοκαισαρείας εἶπεν: ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν ἡ ἀλήθεια
ἕως τοῦ νῦν; ἤ ὡς ἐγνωσμένην κατεφρόνησας; καί ἐάν ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν, μή αἰδεσθῆς τόν ὀρθόν λόγον
μαθεῖν, ὥσπερ οὐκ ἠσχύνθης τόν διεστραμμένον.
-Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νεοκαισαρείας εἶπεν:
Πίστευσον, Δέσποτα, ὡς ἄγνωστος αἰτῶ δέ μαθεῖν, καί ὡς κελεύει ὁ δεσπότης καί ἡ ἁγία Σύνοδος.
-Ταράσιος: Λέγε τί θέλεις μαθεῖν.
-Γρηγόριος εἶπεν: Ἡνίκα πᾶσα ἡ ὁμήγυρις αὕτη τό ἕν λαλεῖ καί φρονεῖ, ἔμαθον καί ἐπληροφοθήθην, ὅτι ἡ
ἀλήθεια αὕτη ἐστίν, ἡ νυνί ζητουμένη καί κηρυσσομένη. Καί διά τοῦτο κἄγώ αἰτῶ συγγνώμην τῶν πρώην μου
κακῶν, καί θέλω μετά πάντων καί φωτισθῆναι καί διδαχθῆναι  τά πλημμελήματά καί ἁμαρτήματά μου ἄμετρά
ἐστι καί ὡς Θεός κατανύξει τήν ἱεράν Σύνοδον καί τόν πανάγιον Δεσπότην...
-Ταράσιος: Ὤφειλες ἐκ τῶν ἀνέκαθεν χρόνων ἀνοῖξαί σου τά ὦτα, καί Παύλου τοῦ θείου Ἀποστόλου ἀκοῦσαι
λέγοντος "κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς παρελάβετε εἴτε διά λόγου, εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν" καί πάλιν
Τιμοθέῳ καί Τίτῳ γράφοντος "τάς βεβήλους κενοφωνίας παραιτεῖσθαι" τί βεβηλότερον ἤ τί κενοφωνότερον
τοῦ λέγειν Χριστιανούς εἰδωλολατρῆσαι;"
Καί χωρίς τόν μεταγενέστερον Ἱερόν Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου ὤφειλαν οἱ ἐπίσκοποι, σύμφωνα μέ τούς
λόγους τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, κατά τόν πολύν Ἅγιον Ταράσιον, νά συνταχθοῦν μέ τούς Ὀρθοδόξους
καί νά χωρισθοῦν τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων!
Πόσο μᾶλλον ὀφείλουν νά διακόψουν τήν κοινωνία μετά τόν τόν Ἱερόν Κανόνα!
-Γρηγόριος: Κακόν ἦν καί ὁμολογοῦμεν κακόν ἦν, ἀλλ' οὕτως ἐπράχθη καί οὔτως ἐπράξαμεν  καί διά τοῦτο
αἰτοῦμεν συγγνώμην τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν. Ὁμολογῶ Δέσποτα, ἔμπροσθεν τῆς τιμιωτάτης ἁγιωσύνης ὑμῶν,
καί πάντων τῶν ἀδελφῶν τῆς ἁγίας Συνόδου, ὅτι ἡμάρτομεν καί ἠνομήσαμεν, καί κακῶς ἐπράξαμεν καί
συγγνώμην αἰτοῦμεν περί τούτου....". Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμ. Γ΄, ἔκδ.
Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 742, (242).
Β΄ "Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας εἶπεν: ὅθεν καί ἐγώ Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας τῆς πόλεως,
προαιρούμενος ἑνωθῆναι τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ ... ταύτην τήν παροῦσαν ἔγγραφόν μου ὁμολογίαν ποιοῦμαι,
καί προσάγω ὑμῖν τοῖς ἐξ ἀποστολικῆς αὐθεντίας λαβοῦσι τήν ἐξουσίαν. ἐν ταυτῷ δέ καί συγγνώμην ἐξαιτοῦμαι,
παρά τῆς θεοσυλλέκτου ὑμῶν μακαριότητος ὑπέρ ταύτης μου τῆς βραδύτητος.
Δέον γάρ ἦν μή ὑστερηκέναι με πρός τήν τῆς Ὀρθοδοξίας ὁμολογίαν  ἀλλά τῆς ἄκρας μου ἀμαθείας καί
νωθρείας καί ἠμελημένης διανοίας ἐστί τοῦτο ... πιστεύω τοίνυν καί ὁμολογῶ... " Αὐτόθι, σελ. 729 "(220).
Γ΄ "Τῇ ἁγίᾳ καί Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ Θεοδόσιος, (ἐπίσκοπος Ἀμορίου), ὁ ἐλάχιστος Χριστιανός ὁμολογῶ καί
συντίθεμαι καί δέχομαι καί ἀσπάζομαι ... ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιον ὑμῶν  δέξασθέ με ὡς ἐδέξατο
ὁ Θεός τόν ἄσωτον καί τήν πόρνην καί τόν ληστήν  ζητήσατέ με καθώς ἐξήτησεν ὁ Χριστός τό ἀπολωλός
πρόβατον, ὅ ἀνέλαβεν ἐπί τῶν ὤμων...
-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος ἡγούμενος Μονῆς τῶν Στουδίων εἶπε: κατά τάς ἀποστολικάς διατάξεις καί
Οἰκουμενικάς Συνόδους, ἄξιός ἐστιν ἀποδοχῆς...
-Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης εἶπεν  οἵ ποτε κατήγοροι τῆς Ὀρθοδοξίας, νυνί συνήγοροι τῆς ἀληθείας
ἐγένοντο..." Αὐτόθι, σελ. 731 (231).
 Ὁπότε δέν θεωρεῖται ἀπαράδεκτος αὐτός πού δέν ἀκολουθεῖ, ὅ παρελάβομεν καί
ὅ οἱ Κανόνες τῶν κατά καιρούς Συνόδων καθολικῶν καί τοπικῶν ὁρίζουν;

1. Ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες παραλάβαμε, ὅτι στούς αἱρετικούς δέν ὑπάρχει ἡ Χάρις
τοῦ Θεοῦ.
2. Δέν μποροῦμε νά τούς νομιμοποιοῦμε, λέγοντας, ὅτι ἔχουν τήν Χάρη. Γιατί αὐτό
ἀποτελεῖ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί γιατί αὐτό ἐπιτάσσει τό Συνοδικόν
τῆς Ὀρθοδοξίας μας καί καμμία Σύνοδος δέν εἶπε ποτέ κάτι τέτοιο.
3. Στά Πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς βλέπουμε, ὅτι ὅλοι οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι
πού ἀνακρίνονται καί ἀπολογοῦνται καί τελικά, μέ μεγάλη οἰκονομία, γίνονται δεκτοί,
ἂφοῦ παραδέχονται, ὅτι ἦσαν ἐκτός Ἐκκλησίας, καί μάλιστα αὐτό τό κάνουν, πρίν ὑπάρξει
ὁποιαδήποτε Πανορθόδοξη Συνοδική διάγνωση.
4. Ἡ Ἐκκλησία διά τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐξετάζει, ἄν καί ποιούς θά δεχθεῖ καί
ποιούς ὄχι, ὅπως σημειώνει καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος γιά τίς Συνόδους τῆς Ρώμης καί τῆς
Ἀφρικῆς, πού ἄλλους δέχθηκαν καί ἄλλους ὄχι.
5. Στόν 3ο Ἀποστολικό, ὁ Ἅγιος ἀποφαίνεται γιά τούς κανονικά κατ' ἐξοχήν
πταίσαντες, (ἠθικά παραπτώματα, σιμωνία κλπ.) Ἀλλά καί ἡ ἀποδοχή ἀπό κάποιον ἐπίσκοπο
μεμονωμένα τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, συγκαταλέγεται στίς κανονικές παραβάσεις,
παράβαση γιά τήν ὁποία θά πρέπει νά καθαιρεθεῖ μετά τήν ἀπολογία του καί τήν καταδίκη
του.
6. Στόν 68ο Ἀποστολικό ὁ Μέγας Πατήρ ἀποφαίνεται μέ βάση τά Πρακτικά τῶν
Συνόδων καί τήν πράξη τῆς Ἐκκλησίας γιά τούς αἱρετικούς. Ἡ Ἐκκλησία κατ' ἐξαίρεση
δέχθηκε κάποιους ἀπ' αὐτούς, ἀφοῦ μετανόησαν ὅμως καί ἀναθεμάτισαν μέ λίβελλο τήν

Δ΄ "Οἱ μοναχοί ἀναλαβόντες εἶπον ἀλλά τούς παρασυρθέντας καί βίαν παθόντας ὁ πατήρ (Μ. Ἀθανάσιος)
προσίεται. Εἰπάτωσαν οὖν ἤ παρεσύρησαν ἤ βίαν ὑπέμειναν, ὅτι ἀπέστησαν τῆς ἀληθείας.
-Ὑπάτιος καί οἱ σύν αὐτῷ ἐπίσκοποι εἶπον: ὅτι ἡμεῖς οὔτε βίαν ὑπομείναμεν, οὐδέ παρεσύρημεν, ἀλλ' ἐν ταύτῃ
τῇ αἰρέσει ἡμῶν γεννηθέντες ἀνετράφημεν καί ηὐξήθημεν... Καί αὖθις Θαλάσσιος καί Εὐσέβιος καί Εὐστάθιος
καί οἱ εὐλαβέστατοι ἐπίσκοποι εἶπον: Πάντες ἡμάρτομεν, πάντες συγγνώμην αἰτοῦμεν...
-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος μοναχός καί ἡγούμενος Μονῆς τῶν Στουδίων εἶπεν: εἰ δοκεῖ τῇ ἁγίᾳ Συνόδῳ, ἴδωμεν
τάς χειροτονίας τῶν δεχθέντων, εἰ ἀπό αἱρετικῶν ἦσαν ἤ οὔ..." αὐτ. σελ. 736 (236).
Βλέπουμε, λοιπόν, ξεκάθαρα, ὅτι, κατά τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ταρασίου, ὤφειλαν οἱ κρινόμενοι νά
χωρισθοῦν ἀπό τούς Εἰκονομάχους, πρό τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Σύνόδου, καί μάλιστα μετά ἀπό τήν
(εἰκονομαχική) σύνοδο τοῦ 754! Ἐξετάζεται ἐπισταμένως, ἄν χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς γιά νά
ἀποφανθεῖ ἡ Σύνοδος, ἄν θά γίνουν δεκτοί!
Οἱ ἴδιοι δέ οἱ κρινόμενοι ὁμολογοῦν, ὅτι ἁμάρτησαν, ὅτι ἀπέστησαν τῆς ἀληθείας καί ζητοῦν
συγγνώμην, αἰτοῦν συγγνώμην τῶν πρώην κακῶν... τά πλημμελήματα καί ἁμαρτήματα αὐτῶν ἦσαν
ἀμέτρητα... ζητοῦν νά τούς δεχθεῖ ἡ Ἁγία Ἐκκλησία ὡς ἀσώτους, ὡς ἀπολωλότα πρόβατα!
Ζητοῦν, τέλος, νά ἑνωθοῦν μέ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν.
Ἑπομένως, ὡς Εἰκονομάχοι ἦσαν ἐκτός τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐφ' ὅσον δέν εἶχαν ἀοτειχισθεῖ,
-(πάντοτε πρό συνοδικῆς διαγνώμης καί μάλιστα μετά ἀπό τήν ἀντίθετη συνοδική διαγνώμη τῆς εἰονομαχικῆς
συνόδου τοῦ 754!),- γιά νά συμπάσχουν, νά συνδιώκονται καί νά συμβασανίζονται μέ τούς ἀγωνιζομένους
εἰκονοφίλους Ὀρθοδόξους.
Ἔτσι, ἀκριβῶς, καί οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Οἰκουμενιστές ὡς ἄλλοι σύγχρονοι Εἰκονομάχοι
εἶναι ἐκτός τῆς Καθολικῆς (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας, ὅπως ἦταν καί οἱ Εἰκονομάχοι.

Καί αὐτό παρουσιάζεται ὡς αὐτονόητο στούς Πατέρες, γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά βλασφημεῖται
πανηγυρικά τό Ἅγιον Πνεῦμα μέχρι σήμερα, ἐπί πολλές δεκαετίες συνεχῶς καί ἀνερυθριάστως καί δή μέ
συνοδικές ἀποφάσεις, δηλώσεις καί πράξεις δημόσιες καί πανηγυρικές ὁλόκληρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν καί
Πατριαρχείων, νά ἀλλοιώνεται ἡ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας, νά ἀνατρέπεται τό Σύμβολον τῆς Πίστεως καί ἡ
διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, νά κηρύσσεται νέα Οἰκουμενιστική Πίστη, πού διαλύει τόν ἱστό τῆς
Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί ἀνατρέπει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, νά γίνωνται ἐπίσημες ἑνώσεις καί
συμφωνίες μέ προαιώνιους αἱρετικούς, καί στήν συνέχεια νά ἐπικαλοῦνται οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστές τό
Πανάγιον Πνεῦμα, καί ὁ Παράκλητος νά ἐνεργεῖ πρός ἁγιασμόν τῶν μυστηρίων …
24
PG 99, 988 A.
αἵρεση πού ἀκολουθοῦσαν. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα, τό σπάνιον δηλ. καί τό κατ'
ἐξαίρεση γενόμενον.
7. Ἡ Σύνοδος δικαιώνει ἤ ἀναθεματίζει. Ἀπονέμει πάλι τούς θρόνους στούς
ἐπιστρέφοντας ἐν μετανοίᾳ καί ἀναθεματίζοντας τήν αἵρεση, ἤ τούς ἀφαιρεῖ.
8. Ὁ μέγας θεολόγος Ἅγιος Νικόδημος δέν ἀντιφάσκει, λοιπόν, στήν ἑρμηνεία του
στόν 3ον Ἀποστολικόν μέ τήν ἀντίθετη ἑρμηνεία πού κάνει στόν 68ον Ἀποστολικόν, γιατί
στόν 68ον Ἀποστολικόν συμπυκνώνει τήν γνώμη τῆς Ἐκκλησίας γιά τούς αἱρετικούς καί
δέν μιλάει γιά μεμονωμένες κανονικές παραβάσεις, ὅπως στόν 3ον Ἀποστολικόν.
9. Μήν ξεχνᾶμε, ὅτι τό Πηδάλιο τό ἐνέκρινε καί ὁ μέγας διδάσκαλος καί Ἅγιος
Μακάριος ὁ Κορίνθου, ὅπως καί ὁ λόγιος ἀντίπαπας Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, καί στή
συνέχεια τό ἐνέκριναν καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ε΄, ὁ ἱερομάρτυς, ἀλλά καί ἡ σύνοδος τῆς
Πόλης.
10. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει τά αὐτά στόν 47ο Κανόνα του.

Ἡ προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας συνεχίζεται

 Ὁ "Γερμανίας" Αὐγουστῖνος παίρνει ἀλογία, χριόμενος ἀπό τόν παπικό Καρδινάλιο, καί ἀρνεῖται τήν
Ὀρθοδοξία, ἀναγνωρίζοντας καί προσκυνῶντας τόν Παπισμό. Ἔτσι ἐκπίπτει ἀπό τήν ἱερωσύνη, κατά
τούς α΄ καί β΄τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καί κατά τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου, συγκαταλέγεται
στούς ψευδεπισκόπους.