Pun

A = 11 B = 12 C = 13 D = 14 E= 15 F= 21 G= 22 H= 23 I= 24 J= 24 K= 25 L= 31 M= 32 N= 33 O= 34
P=35 Q= 41 R= 42 S= 43 T= 44 U= 45 V= 51 W= 52 X= 53 Y= 54 Z = 55
Activity | 26 Part 1 (Mr. Bean)
Nakaupo lamang ako sa silyang yari sa kahoy habang nakatitig kay Teddy. Nakapangalumbaba ako't nag-
iisip ng kung ano ba ang marapat kong gawin. Ilang araw ng walang kibo si Teddy at hindi rin naman ito
nagsasalita. Hindi ba't sadyang nakapangangamba ang ganitong sitwasyon? Muli'y inilapit ko sa kaniya
ang kutsarang naglalaman ng pasta at hinintay ang magiging kilos nito subalit, wala itong ginawa. Tila
napakalungkot ni Teddy sa hindi ko mawaring dahilan.
Siya'y ganito na matapos kong matagpuan ang kaawa-awa niyang kalagayan sa gubat. Natagpuan ko
siyang nakabitin lamang sa sanga ng isang matayog na puno. Ito'y dulot ng aking kapabayaan nang
minsan akong mamili. Napailing-iling na lamang ako sa alaalang iyon na lubos namang nakapanghihina.
Napabuntong-hininga na lamang ako't pilit na iwinaglit ito sa aking isipan habang ang aking mga mata'y
pilit kong ipinopokus kay Teddy.
"Hindi ko na alam ang gagawin ko sa iyo Teddy," malungkot na naibulong ko na lamang sa aking sarili.
Nakatulala lamang si Teddy kaya't naisipan kong sundan ang kung anumang tinititigan niya. Unti-unting
kumurba ang ngiti sa aking labi matapos dumapo ng aking mga mata sa isang larawan.
Larawan ng isang selebrasyon. Mayroong pandecrema, pasta, at iba pa na makikita sa larawan.
Gayundin sa isang sulok ay naroon ang payaso na napaliligiran ng mga batang pawang mga nakangiti.
Akin ding napansin ang nakasabit na palayok at mayroon ding mga batang nakapila upang ito'y basagin.
"Nalalapit na nga pala ang iyong kaarawan! Hayaan mo't paghahandaan natin iyan!" masigla kong
naibulalas habang sa kaloob-looban ko'y hindi ko ito kayang tiyakin.
Pasimple kong kinapa ang aking bulsa. Patago kong sinilip ang tanging nakapa ko mula roon, isang papel
na pera na lamang ang naririto. Tila lahat ng kasiglahan at positibong enerhiyang mayroon ako kani-
kanina lamang matapos magkaroon ng ideya ng pagkakaroon ng selebrasyon ay biglang naglaho.
Marahil nga’y mananatiling ganito na lamang si Teddy hangga’t hindi pa lumalampas ang kaniyang
kaarawan.
Pinilit ko na lamang panatilihing masigla ang aking ekspresyon upang hindi mabahala si Teddy. Siguro ay
kailangan n’ya lamang din ng mapaglilibangan, tama iyon nga!
Kaagad akong nagtipa ng numero sa aking cellphone na kaagad din naming sinagot ng taong aking
tinatawagan kaya’t umarko ang aking labi at lalong lumawak ang aking ngiti.
“Bean-ie!” sigaw niya mula sa kabilang linya na nagging dahlia kung kaya’t kaagad kong nailayo ang aking
cellphone mula sa aking tainga.
Napasimangot naman ako kasabay ng pangungunot ng aking noo. Tinawag na naman niya akong Beanie,
e Bean nga sabi iyon! Ipinagsawalang-bahala ko na lamang muna ito at itinuon ang atensyon sa bagay na
mas higit kong kinakailangan sa ngayon na may kaugnayan nga sa ninanais kong mangyari.
“Irma,” panimulang pagtawag ko sa kaniya bilang pagbuwelo na rin sa hihingiin kong pabor sa kaniya.
“Bean-ie!” muli na naman niyang naisatinig na kapareho pa ring may pagkamatinis na talaga naming
masakit sa tainga.
Pinilit ko na nga lamang na mapakalma ang sarili ko at gayundin ay itinago ang nadaramang iritasyon.
Unang-una sa lahat ay para kay Teddy ito, at gagawin ko ang lahat para lamang maibalik ang dating
kasiglahan niya.
“Irma, maaari ba akong makahingi ng pabor mula sa iyo?” mahinahong saad ko kahit na kanina pa
talagang nangangati ang mga palad ko na mababaan siya ng tawag.
“Medyo malungkot kasi si Teddy ngayon e, maaari mo bang dalhin dito ‘yong kawangis ni Teddy na
mayroon ka, iyong laruan mong mayroong laso? Naninibago kasi talaga ako kay Teddy e,” malungkot at
sinserong ani ko.
Mumunting halakhak ni Irma ang aking narinig pansamantala bago siya muling nagsalita.
“Hay nako Beanie, hindi mo naman kailangan na idahilan pa si Teddy kung gusto mo akong makita ‘no!
Sige, papunta na ako riyan!” Pinatayan niya ako ng tawag.
Napangiti na lamang ako sapagkat, nakatutuwa namang talaga na pupunta sila rito. Ilang minuto nga
lamang ang lumipas at nakarinig na ako ng malalakas at sunod-sunod na pagkatok sa aking pinto kung
kaya’t dali-dali koi tong binuksan.
Narito na si Irma sa wakas! Masigla kong ibinuka ang aking mga braso na ginaya naman ni Irma subalit,
imbes na salubungin siya ng yakap ay unti-unting kumipot ang pagkakabuka ng aking mga braso at
inagaw mula sa kaniya ang kawangis ni Teddy na pagmamay-ari niya. Nasulyapan ko pa ang bahagyang
pangungunot ng noo ni Irma at pagkibot-kibot ng kaniyang labi na waring nagtitimpi sa hindi ko
malamang dahilan. Inignora ko na nga lamang ito at pinili na lamang na magmadaling lumapit kay Teddy.
Ipinakita ko ito sa harap ni Teddy subalit, dali-dali itong inagaw ni Irma at naupo siya sa tabi ni Teddy.
“Teddy… narito na ang kasintahan mo,” mapang-asar na ani’to at bahagya pang tinabig si Teddy na
naging dahilan ng pagkairita ko.
Sa kabila ng inis na nararamdaman sa kasalukuyan ay pinili ko na lamang humalumbaba at paulit-ulit na

bumuntong-hininga habang nakasimangot sa bawat aksyon na ginagawa ni Irma. Gano’n na lamang ang
pagkabigla ko nang bigla niyang inilapit sa mukha ni Teddy ang mukha ng pangit niyang manika o laruan
o kung anumang pangit na bagay na iyon sa mukha ni Teddy.
Kaagad kong hinila si Teddy at niyakap upang iligtas siya sa panggagahasang pinaplano ng kalaban.
Padabog na tumayo at naglakad papaalis si Irma. Saka pa lamang ako nakahinga nang maluwag matapos
niyang pabagsak na isinarado rin ang pintuan.
Tinitigan ko si Teddy at napunang wala pa ring nagbabago sa kaniyang ekspresyon kung kaya’t napag-
isip-isip ko na lamang na balikan ang naunang plano. Sige, gagawa ako ng paraan upang maisakatuparan
ang pagkakaroon ng selebrasyon sa kaarawan ni Teddy kahit na papaano. Napabuntong-hininga na
lamang muli ako sapagkat, batid kong hindi naman ito magiging madali.
Hindi na ako nakakain ng matino kinagabihan at gayundi’y hindi ako makatulog sa ngayon. Alas onse
nang gabi subalit, ang mga mata ko’y pawang dilat na dilat pa rin. Marahil nga’y bunga ito ng labis kong
pag-iisip. Kung ano-ano ng posisyon ang ginawa ko sa aking kama at kahit anong pikit ko nama’y wala
talagang nangyayari. Bumangon ako sa kama at pansamantalang binuhay ang ilaw, binalingan ko si
Teddy at nakitang siya’y tila hindi pa rin nakakatulog.
Nalunok ko na lamang ang aking sariling laway at biglang nangamba para sa kalagayan ni Teddy. Paano
kung ito’y malala na pala? Napapabayaan ko na ba si Teddy? Ano na ang mangyayari kay Teddy? Bigla
akong natigilan at napamulagat ang aking mga mata matapos kong maisip na ililibing na si Teddy, hindi
maaari!
Binuhat ko si Teddy at dali-daling bumaba sa hagdan.
“Meow!” daing pa ng pusang sinipa ko sapagkat, siya’y nakaharang sa daraanan naming ni Teddy.
Ipinagsawalang-bahala ko na nga lamang ang paligid at mabilis na ipinasok si Teddy sa kotse.
Title: Ibang Teddy

Author: @bastaakolangito
Memorias' Peculiar Complex Wonders
Activity | 26 Part 2
26th Act:
Follow the format:
Activity | Number
CONTENT
Title:
Author:
Memorias' Peculiar Complex Wonders
A MUST:
_Pumili ng isang English cartoon series, anything that you like.

_Ang gagawin ni'yo ngayon ay 1, 500- 2, 000 word count... this is a Fan Fiction.
_Language would be Tagalog.
_Deadline:
January 21, 2021 until 12 midnight.
Act | 21
Title:
Author:
[CONTENT]
[Memorias de Una Pluma]
PECULIAR'S WRITERHOOD
FOR YOUR 22nd ACTIVITY;
Write a 2,500 word story!
Title: [up 2 u]
Genre: [Comedy]
Language: [Tagalog only]
For your 21st Activity,
Details:
Title: [up to you]
Genre: Fan Fiction [FF], it can be based on a favorite book you've read Language: Tagalog or English
WALANG KULANG O SOBRA SA WORD COUNT.

Note: I've written it [on the gp of Peculiar's] under my other rpa [Rainrein Goaway] which I
deactivated— that account will soon be deleted. I'm just copying my other stories from there in here
para hindi masayang at mawala. This is edited. Open for criticisms. Thank you very much!
Title: I Wrote Your Death
@bastaakolangito
"Mamamatay ka Zyra Ruiz sa eksaktong ika-dalawampung taon ng iyong kapanganakan."
It keeps on playing inside my head.
Who wrote that creepy thing that I'll die tomorrow? I won't die just because it was written.
I texted my best friend.
To: Red
Fetch me tonight please.
He never refused any of my requests that's why I felt betrayed when he replied, 'I can't.' on my text.
I re-opened the diary and stared at the texts on the second to the last page of it.
Matagal ko itong tinitigan, tila pamilyar sa akin ang handwriting nito. Hindi ko lamang mapangalanan
pero, natitiyak kong nakita ko na ang ganitong klase ng sulat at hindi ako maaaring magkamali.
Hindi ko na namalayang nakatulog na pala ako sa pilit na pag-iisip.
Kusang napamulat ang aking mata sa oras na 11:30 pm.
Binuklat ko iyong diary sa huli nitong pahina at sinulatan. Matapos kong makuntento ay muli kong
binalingan ng tingin ang oras.
11:37 pm.
I went out through my window.
11:41 pm.
Tumakbo ako nang tumakbo. Malapit na ako sa bahay nila Red kaso, agad akong natigilan matapos kong
matanaw ang dalawang bulto ng tao sa gilid mismo ng bahay nila.
Hindi ako maaaring magkamali.
Bulto ito ng isang lalaki't babaeng naghahalikan.
Kilala ko sila. Si Diane ang babae, siya na matagal ng hinahangaan ng taong kinalalapatan ng labi niya
mismo. Tumulo ang luha mula sa mga mata ko at medyo naging blurred na ang paningin ko.
*Beep*Beep*Beep*
I know the truck is at its utmost speed at walang preno. I can't move my feet. I blinked thrice.
It's all written in the diary.
I heard Red calling my name. The one I am secretly in love with since the day we've met.
I am shocked when suddenly I felt a warm embrace.
"I w-wrote it... I-I'm sorry, Zy. Y-You said you'll marry my b-brother on your 20th birthday. I t-thought I...
uh... I c-couldn't stop you, and d-death is the only one which can do that. M-May matandang nag-abot
sa a-akin ng t-talaarawang i-iyon... h-he said that whatever it is that I will write there, will surely
happen." Humakbang ako papalapit at tinitigan ang kaniyang likuran.
I saw and heard him telling that, but not exactly at me. Sinasabi niya iyon sa bangkay na nasa harapan
niya.
Ang bangkay na ilang minuto ng nakahiga sa sementadong kalsada at naliligo sa sarili nitong dugo dulot
ng pagkakabangga rito ng isang malaking truck.
Ang bangkay na yakap ng isang binatang bangkay na rin.
I tapped his shoulder, and he looked at me with so much confusion.
"It's funny that we both died," I said and he smiled weakly.
"I-It's not written that I'll also die," he said and looked down.
"I love you too to the point that I want us to die together," I uttered seriously.
He was shocked but he still managed to smile and looked directly at my eyes.
"Do you still love me after knowing that I wrote your death?" he asked with hope in his eyes.
"I love you that's why I wrote your death too," I whispered.
Title: Decipher My Feelings
@bastaakolangito
Ano ba kasi ang ibig sabihin nito?
MoO4 HCOO Br NO3 BO3 S406 Br NO2
"T—Thunder!" Tumatakbo tungo sa kinaroroonan ko na pagtawag sa akin ni Sky.
"Ano na naman ba iyon Sky? Napakaingay mo naman, para kang babae!" reklamo ko at ibinalik muli ang
tingin sa papel na hawak ko.
"S-Si Rein kasi e," saad nito kaya naman agad na napaangat ang tingin ko sa kaniya.
Nakangisi si Sky habang nakatitig sa akin.
"Ang bilis magbago ng isip mo insan ah? Willing ka na agad makinig binanggit ko lang ang pangalan ni
Rein e! Haha! Ulan lang ang malakas!" pang-aasar nito na hindi ko na lamang pinansin.
"Ano bang kailangan mo langit?" medyo napipikon ko ng tanong na ikinahalakhak niya pang muli.
"Kawawa ka naman insan, pinahihirapan ka ni Rein." Umiiling-iling nitong saad at inabutan ako ng isang
papel.
Papel na naman.
Kung kanina letra na may halong numero, ngayon naman ay mga numero na lamang.
84 65 89 79
78 65
"Kaya mo pa ba Thunder?" seryosong tanong ni Sky habang nakatitig sa papel na hawak ko.
"Kakayanin ko 'to. Sasagutin n'ya na raw ako kapag nahulaan ko ito e. Huli na itong dalawang papel na
ito, ngayon pa ba naman ako susuko?"
I searched for different codes and ciphers and luckily nakuha ko na ang nais niyang sabihin.
I was about to inform her that night kaso, nahuli ako ng dating.
There's someone who abducted her.
The only thing I saw outside their house is the notebook that she always brings.
Diary n'ya raw 'to pero, puro codes naman ang gamit.
Her parents already reported the abduction case to the police kaso, wala pa ring linaw ang kaso.
I took her diary out of my bag and stared at the texts on the last page.
MOSWTU - YLMAOC -TIENAT - IKHTBM - TEESDE
Again, I searched different codes and ciphers.
Cross out na agad ang binary, decimal, morse code, reverse atbp.
My head is aching. Napakamot na ako sa sariling batok.
I was about to turn off my phone when something caught my attention.
I saw Caesar's box. I'm not sure kung ito nga ang tawag dito— sa Facebook ko lang naman kasi ito nakita
e. Ang dami pa naman ng mga maling impormasyon na nanggagaling dito pero, I have to try. Bahala na.
Possible kaya na ito na yun?
What is it?
MOSWTU
YLMAOC
TIENAT
IKHTBM
TEESDE
MY TITO LIKES ME
HE WANTS TO ABDUCT ME
Nanlaki ang mga mata ko at naalala ang isang hapon na nagkwento siya sa akin.
"Si Tito Drei, sobrang weird n'ya kung tumingin sa akin. Ang lagkit n'ya tumingin Thunder, nakakatakot."
Sumusulat sa kwadernong aniya noon.
I run towards the nearest police station and gave her diary there. Ikinuwento ko rin ang sinabi sa akin ni
Rein noon ukol sa tito niya.
The police investigated and rescued Rein.
I smiled after seeing her safe.
"The first code you used is a compound code. The message is 'I love you'. The second code you used is a
decimal. The message is 'TAYO NA'. I love you too Rein. Hindi ka magsisisi na sinagot mo ako." I pulled
her into a tight hug.
"24 31-34-51-15 54-34-45," I emotionaly whispered near her right ear.

Title: The Ghost Of The Past
Written By: Rein Wolkzbin
Nagpasyang magcamping sa isang tahimik na bundok ang isang grupo ng kabataan.
Sa planong dapat sila'y masaya gaya ng mga nakaraang taon ay hindi inaasahang pangyayari ang sa
kanila'y gigimbal.
"M-May multo raw r-rito," nauutal na winika ng isang babaeng may kulot na buhok.
Siya si Carmela Dela Vega, ang pinakamatatakutin sa kanila.
Nagtawanan naman ang magkakaibigan sa sinabi nito.
"Mas matakot ka sa buhay dahil sila ang may kakayahang manakit sa atin," maangas na sinambit ng
isang lalaking nakapamulsa.
Siya si Troy Harris, ang pinakamisteryoso sa grupo. Ang iba'y kinilabutan at nagkatinginan pa wari'y
sinusuri ang bawat isa at kung mayroon mang sa kanilang nagbabalak na gumawa ng masama.
"May beer pa ba?" Kumakamot sa ulong naitanong naman ng isang dalaga.
Siya si Czarina Sy, ang babaeng may paniniwalang beer is life.
Pikit pa ang isa nitong mata habang nakalahad ang kamay sa ere na tila hinihingi ang beer na itinatanong
niya.
Pinitik ni Simon Park ang noo nito.
Agad napabangon si Czarina mula sa pagkakahiga nito sa hita ng nobyo.
"Tanghali na ma? Tanghali na?" Kukusot-kusot pa ito ng mata niya at biglang napasimangot nang
maigala ang kaniyang paningin at nakita ang paligid.
Nakapalibot ang grupo nila sa bonfire, may mga beer at snacks din. May kani-kaniya rin silang mga
telang inuupuan o hinihigaan. Sa malapit ay may tig-iisa silang mga tent dahil ang ilan sa kanila ay
naiilang na may kasama sa higaan.
"Naaalala ninyo pa ba? Sa lugar na ito tayo unang nakabuo ng dance steps. Dito nag-umpisa ang mga
pangarap natin." Nagbukas ang isang binata ng chips habang minamasdan ang aming mga reaksyon.
Siya si Dylan Adler, ang lider ng grupo.
Naagaw niya ang atensyon ng lahat na kani-kanina lamang ay may kanya-kanyang mundo.
"Tayo nga ba ang bumuo ng dance steps at nangarap?"

May himig hinanakit ang pananalita niya. Siya si Hendrix Fuentes. Ang pinakamagaling na mananayaw sa
grupo subalit, matagal na panahon na itong kumalas sa kanila.
Naglakad na ito papasok sa sarili niyang tent at pinatay ang flashlight sa loob niyon na nagsisilbing ilaw
sa tent niya.
"Hindi na yata talaga natin siya maibabalik sa grupo, Dy. Galit siya sa ating lahat, galit na galit."
Siya si Heidi Warlock, hindi siya witch. Siya ang pinakamaarte sa grupo pero ang mga kilos niya ay medyo
boyish.
Inihagis niya ang bote ng beer sa ilog matapos niya iyong inuman.
"P*TANG*NAAAAAAAA!"
Sigaw nito at nawalan ng malay.
Akala namin lasing lang...
Nilapitan ito ni Randy Pascua, ang lalaking lihim na may pagtingin sa kaniya.
Niyugyog niya ng niyugyog ang katawan ni Heidi.
"B-babe.... Hey c'mon! Bumangon ka diyan! Madumi o! Hindi ba't ayaw mong nadudumihan kasi maarte
ka? P*tang*na!"
Nagsilapitan na din kaming lahat, bumubula ang bibig nito at nanginginig ang buong katawan na tila ba
inaatake ng epilepsy.
Napatakip ako ng sarili kong bibig at napaupo sa sahig.

"Ikaw ang naghanda ng mga pagkain at inumin Shine! Anong ginawa mo?", sigaw ni Dylan sa akin.
Napatulo ang luha ko at pinilit ibuka ang bibig ko subalit, walang lumabas na salita.
Nasusundan ko ang bawat pagbuka at pagtikom ng kaniyang bibig subalit, tila pinaglalaruan ako ng sarili
kong katawan dahil wala akong marinig.
Nanlaki ang mga mata ko at ilang beses na napakurap-kurap. Nakakita ako ng isang imahe ng babae,
nakasuot ng itim na bestida, nakahigh heels din ito at nakangisi sa mismong direksyon ko. Nakakakilabot
pa dahil wala itong kaliwang mata at may bubog na nakatarak sa bandang leeg nito.
Kusang nanlambot ang mga tuhod ko at napaurong ng bitiwan ni Dylan ang parehong balikat ko at
nilingon ang kaniyang likuran subalit, biglang nawala ang imahe.
Isang sigaw ang nagpabalik samin sa katinuan. Nagtatakbo kami agad roon.
Nangangatal ang buong katawan ni Czarina habang yakap-yakap ito ni Simon at pilit na pinakakalma ito
habang siya mismo ay tulala din.
Ang kanyang mga mata ay nanatili sa loob ng tent na kung saa'y masisilayan ang nagkalat na dugo.
Tanggal ang kaliwang mata, tadtad din ng saksak ang bandang leeg nito at nakatarak pa ang isang
kapirasong bubog dito.
Si Hendrix na wala ng pulso.
"S-sino ang g-gumawa nito?", ani Randy.
"S-sinabi kong m-may multo...", paulit-ulit na saad ni Czarina na nagpabilis ng tibok ng puso ko.
"I s-saw s-someone..."
"I-In a b-black dress and heels..."

"Tanggal ang k-kaliwang mata at may b-bubog din na n-nakatarak sa bandang leeg niya."
Niyakap ko ang sarili ko matapos lumakas ang pag-ihip ng hangin. Biglang gumalaw ang lahat ng tent na
aming itinayo.
"How did we forgot about it? I-It's her tenth death anniversary..."
It's Dylan stuttering for the first time.
"L-let's go home...", mabilisang hinila ni Czarina si Simon pasakay sa kanilang kotse.
I saw it... She's there at the back of the car... I tried to call them but, it's too late.
Sinakal ng multo ang nagmamanehong si Czarina at bumangga ang sasakyan nila sa isang malaking
sasakyan. Hindi tumigil ang sasakyang iyon at natangay nito ang kotse tungo sa riles ng tren.
I looked around.
Ako lang mag-isa.
Napatingin akong muli sa aking likuran at nakita ko na naman siya.
"Baby, come with me..."
She keep on mumbling those words while chasing me.
"Stop d-doing this Jana. Just let me live in peace!" matapang kong saad ngunit tinakasan din ako ng lakas
at napaupo sa mabatong parte ng ilog.
Paurong ako ng paurong subalit, palapit naman siya ng palapit.
"B-baki----", natigilan ako ng may makapa ako sa aking likuran kaya't nalipat doon ang aking paningin.
Tanggal din ang kaliwang mata at may saksak sa bandang leeg. Tatlong magkakatabing bangkay.
Troy, Dylan, at Randy.
"No baby... Why are you doing this?"
I heard that voice and saw my reflection in the river. Magulo ang buhok, maraming dugo sa kasuotan,
may hawak na bubog ng beer.
I remembered the past, pinagsamantalahan nila si Jana na karelasyon ko. Tinanggal nila ang kaliwang
mata nito at sinaksak ng ilang ulit ang bandang leeg nito. Siya ang gumawa ng mga dance steps sa grupo
but, they took the credit of doing those.
"Baby, iwan mo na ang katawan ng kakambal mo. We're both killed by then, leave Shine's body. Let's
move on."
Yes, I am not Shine Buenafe.
I am here for revenge. I am Star, the ghost of the past.
[Punishment Act 1: Write A 5k Word Story]

Title: Ano Ba Ang Alam Mo Mama?
"Paano ba nagsimula ang lahat?", tanong ng psychologist sa akin.
I narrated what I still remember from my past.
"Sige nga Rein, paano kita mamahalin kung wasak na wasak iyang pagkatao mo?"
"Mahal kita Rein kaso, nakakapagod ka palang mahalin!"
"It's always about your parents! It's always about your pain! You're so selfish!"
"Paano naman ako? May problema din ako Rein pero, palagi kitang inuuna! Palagi kitang kinukumusta!
Anong isinasagot mo? Miss mo na pamilya mo na nang-iwan sayo?"
He's crying in front of me and I am too in front of him. His hands were trembling habang niyuyugyog ang
mga balikat ko na para bang nais niyang maintindihan ko ang sitwasyong napakagulo at hindi kayang
iproseso ng utak ko.
"Mahal mo ba ako Rein? Bakit hindi mo itinatanong kung okay lang ako? Hindi mo man lang tinatanong
kung kumusta na ba tayo?"
"Ang hirap mong mahalin Rein kasi akala mo titigil yung mundo para sayo dahil lang hindi ka maka-move
on!"
"Akala mo ang tatag tatag mo dahil lang sa heto ka pa ngayon at lumalaban sa hamon ng buhay but,
you're barely living love!"
"Love, this isn't being strong! This is you being ignorant! This is you being self-centered! This is you being
selfish!"
Nanginginig man ang aking labi ay pinilit ko pa ding umimik.
"P-Pagod ka na ba l-love?"
He nodded while still crying.
"Let's rest now and talk again t-tomorrow."
I was about to look away when he made me stilled at umiling-iling siya.
"Ayoko na Rein."
Nangungusap ang kaniyang mga mata at hindi ko iyon kayang matagalan kaya't kinalas ko ang kaniyang
mga kamay na nakahawak sa aking mga balikat at tinalikuran ko siya.
Maglalakad na lamang ako papalayo. Hindi ko pa kayang bitiwan siya. Not him kasi siya na lamang ang
mayroon ako.
"Let's end this Rein. I'm tired of giving. Palagi na lang ikaw e! Napapagod din ako! Alam mo b-ba? A-Alam
mo bang sa k-kakabigay ko sa'yo, ubos na u-ubos na ako?"
Napahikbi ako nang niyakap niya ako mula sa aking likuran.
"Fix yourself Rein. Find yourself. Learn to forgive. Learn to move forward. Maybe by then we'll find our
ways back to each others arms. Hmmm? Let me find myself too. This relationship is suffocating the both
of us. We may end up killing each other if we choose to continue this relationship. You can understand
what I mean right?"
I don't but I just nodded. He let me go. He ran away.
After few months he found someone new. I can see the both of them happy.
I wonder how my father felt upon seeing both my mother and her affair together.
Is it the same level of pain I am feeling as of the moment?
I want to ask my mother how she found someone else. I want to ask her if I could ever find another man
to lean on, someone who can love me the same or even more. I want to ask my mother how I could fix
myself and where to find myself.
Despite of all the pain I've been through I found happiness not towards any other man to love
romantically but, in the arms of all who treated me as their friend. Bagaman hindi ako perpekto at
wasak na wasak man ang buo kong pagkatao dulot ng aking nakaraan, tinanggap nila ako at itinuring
nilang tunay na kapamilya kahit pa nga hindi naman nila ako tunay na kadugo.
Nakatutuwa, nakagugulat at aking ipinagmamalaking sila ay pamilya ko na.
"Ulan! Ngumiti ka nga riyan! Graduation pero, nakasimangot ka!", reklamo ng pinakamatalik kong
kaibigan kaya naman sinubukan kong ngumiti sa abot ng aking makakaya bago siya niyakap.
"Maligayang pagtatapos Kidlat!", saad ko matapos bumitiw sa pagkakayakap sa kaniya.
Malungkot ang emosyong nakita ko sa kanyang mga mata bagaman ay pinilit niya ding ngumiti sa aking
harapan. Iginala niya ang kaniyang paningin sa puwesto ng mga magulang ng mga magsisipagtapos.
Malamang sa malamang ay hinahanap niya ang kaniyang ina. Napangiti ako ng mapait matapos niyang
panandaliang magpaalam sa akin upang lapitan ang kaniyang ina ng panandalian.
Pinagmasdan ko sila ng may ngiti sa labi at mas pinili na lamang na hindi sila lapitan. Close ako sa mama
niya subalit, nahihiya pa rin ako.
Nagulat ako ng panandalian nitong ibinaling ang paningin sa akin at ngumiti bago ginulo ng kaunti ang
buhok ni Lightning. Halatang nag-aasaran na naman ang mag-ina. Bumalik na lamang ako sa aking upuan
at hinintay na matapos ang seremonya.
"Rein Wolkzbin, with honors," anunsyo sa itaas.
Napangiti ako ng mapait at papunta na sana sa itaas ng hawakan ng ina ni Lightning ang aking balikat at
naglakad kasama ko.
"Mama mo na rin ako kasi matalik kayong magkaibigan ni Kidlat kaya dapat ako ang magsasabit ng
medalya sa iyo!" masiglang wika niya habang naglalakad kami papuntag entablado.
Dire-diretsong lumaglag ang luha ko sa kaniyang tinuran kaya't bahagya siyang natigilan at inalo-alo ako.
"Ulan 'wag kang umiyak, magagalit si Kidlat sa akin!" tila aligaga nitong wika kaya't napangiti na lamang
ako't pinunasan ang aking luha bago siya niyakap ng mahigpit.
"Salamat po tita!" emosyonal ko na lamang na nasambit, at tinanguan naman niya bago kami nagpatuloy
sa pag-akyat sa entablado.
We all celebrated for our achievement as graduates. Hindi ako nagkulong mag-isa sa aking silid at
bagkus ay sinamahan ko sila at nakasalo sa hapag. Nakipagtawanan, asaran at kulitan ako sa kanila.
Nakatanggap din ako ng regalong hindi ko naman inaasahan. Hindi ako nakaramdam ng pagiging iba sa
kanila. My mind told me something, 'maybe this is the place where I really belong.'
"Hindi ka na iba rito, pamilya ka na namin."
Those words comforted me and so this is what home feels like. I smiled genuinely.
"Ulan! Ulan! U-Ulan!", humahangos na pagtawag sa akin ng sekretarya ng SSG o mas kilala bilang
Supreme Student Government sa aming paaralan.
"Yes?", patanong kong saad habang nagtitipa sa aking laptop ng panibagong resolution paper para sa
bago naming proyekto sa paaralan.
Hindi ako nag-angat ng tingin sa kaniya sapagkat sadya lamang na ako'y abala.
"Si Vice President, pinagtutulung-tulung-an na ng mga pasaway na estudyante sa likod! A-absent mga
lalaki nating officer!", hindi magkaintindihan na saad nito.
Agad akong napatayo at tinanong kung nasaan ang mga ito.
"Ako ng bahala."
Pinuntahan ko ang pinangyayarihan ng kaguluhan. Umiiyak si Adin, ang isa sa pinakamabait na officer ng
eskwelahan.
Minumura siya ng mga estudyanteng pasaway sa eskwelahan namin. Hindi ko na napigilan sarili ko at
naibato ang librong hawak ko sa naabutan kong dumuduro-duro sa Vice President namin. Mga babae
lang din naman pala ang gumugulo kay Adin, napailing-iling ako.
Inilayo ng ibang officers si Adin doon.
"P*tang*na naman pala e! Sabunutan na lang!", saad ko at hinila ang buhok niya.
At the end, umiiyak siyang nagsumbong sa guidance office kaya naman naipatawag ako roon.
Hindi niya binanggit si Adin sa kaniyang ikinuwento, at umo-o na lamang din ako sa mga paratang niya.
Nais nilang ipatawag ang mga magulang ko kaya naman napatawa ako.
"Haha. Pasensya na po wala si mama nasa lalaki niya sa Manila at si papa naman nasa Italy kasama ng
mga kapatid niya roon. Lahat ng taga roon sa barangay namin alam iyon, you may ask any of them."
Nagugulat namang napatingin sa akin ang guidance counselor maging ang nakaaway ko kanina.
Natigilan lang sila ng pumasok ang ina ni Summer at tinitigan ako ng may pag-aalala.
"Anak, anong nangyari? Summer texted me to rush in here. Sinong umaway sayo at sasampalin ko?",
naghihisteryang saad nito.
Napangiwi naman ako.
"I'm okay tita, I just need a guardian?", patanong kong saad at sinulyapan ang guidance counselor na
agad namang tumango.
Ang resulta ay dalawang linggong paglilinis sa mga cr ng babae.
Our SSG adviser is fuming mad. Pulang-pula ang mukha dahil raw sa kahihiyang idinulot ko sa kaniya.
Naging sentro pa raw siya ng usapan sa faculty room dahil sa hindi niya raw kami nagagabayang mabuti.
Adin cried and our SSG adviser's face softened. Adin narrated everything that happened including all the
insults she received not as an individual but, as an SSG officer.
Minura daw siya at ininsulto din ako ako bilang Presidente ng SSG at maging ang adviser namin. Sabay
pang napakuyom ang kamao namin ni Sir Darryl.
"T*ng*na dapat pala armchair ang ibinato ko sa mukha nun!"
Sinamaan ako ng tingin ni Sir Darryl. Sh*t nagmura nga pala ako! Patay!
Nagulat ako sa naging dahilan ng galit niya, mali pala ang iniisip ko. Hindi siya galit dahil sa nagmura ako.
"Bakit armchair lang? Halika at ipapakita ko sayo ang itsura ng babaeng nabato ng teacher's table!",
nanggagalaiting saad niya.
Nagtawanan kaming mga officer maging si Adin na tila ba hindi nanggaling sa pag-iyak.
"Ulan! Ulan! Ulan!"
"Ulan! Happy birthday!"
Ang ingay ng paligid subalit, ayokong imulat ang aking mga mata. Alam ko naman na naririto ang mga
kaibigan ko at maging ang mga magulang nila.
I just don't know if I should be happy or not. Naiinggit kasi ako. They have their supportive parents tapos
ako, mag-isa lang. Gumigising na hindi alam ang patutunguhan.
Napamulat na lamang ako nang tila may kung anong binasag sa ulo ko at nasundan pa iyon ng ilang ulit.
Ang lagkit-lagkit! Masama ko silang tiningnan at nang mahagip ng aking paningin ang isang tray ng itlog
na may bawas ay agad silang nagsitakbuhan.
Naghabulan kami, nagbatuhan ng itlog, nagtawanan at sabay-sabay na nagsiligo sa ilog.
We celebrated my birthday with cake, spaghetti, sopas, sotanghon, hotdogs with marshmallows, ube,
maja, soft drinks and more.
We played games and I received cards and gifts too.
They all sung a happy birthday song for me and of course they greeted me with warm hugs.
I was so happy but when they left me alone and I saw our family picture in a small frame, I cried.
Kayo yung kailangan ko, kayo yung gusto kong kasama, kayo yung dapat na narito pero, nasaan kayo?
I still remember my past birthdays noong nandito pa sila at nakakasama ko.
Hindi rin naman masaya.
Ang mga handa ay hindi ko din naman gusto.
Ang mga bisita ay pawang mga kakilala nila at kaibigan.
Hindi ko mga kilala.
Masakit pero, mas okay naman iyon kasi naririto ang presensya nila noon.
Mas masakit pa rin pala talaga kapag wala ni isa sa kanila.
Niyakap ko na lamang ang picture frame habang umiiyak hanggang sa makatulugan ko na ang pag-iyak.
Nagulat na lamang ako isang araw, my father's oldest sister slapped me hard dito sa mismong
unibersidad na pinapasukan ko.
Everyone's eyes were on me. Hindi ko alam pero, hindi ko magawang magalit sa kaniya. Siguro kasi
sanay na ako na wala akong kamag-anak na natutuwa sa akin. Lahat sila galit at ayaw na makita ako. It's
no surprise to me naman.
My body fell on the ground and my face felt numb.

Pilit siyang inaawat ng guard sa unibersidad at maging ng ilang mga guro. Padami na rin ng padami ang
mga nanunuod at mga nakikisawsaw sa kaganapan.
I stopped those who tried stopping her.
"Hurt me all you want tita. I already felt numb. My mother left me and took my siblings with her. My
father came to live with you and his other siblings. Ako na lang tita e, ako na lang mag-isa ang natira."
"Saktan mo ako kasi parang kulang pa yung mga sakit na naramdaman ko buhat ng ipinanganak ako."
"Saktan mo na ako kasi, yung sakit na lamang ang natitirang bagay na nagpapaalala sa akin na
nabubuhay pa ako."
"Kill me now dahil wala na rin namang purpose ang buhay ko."
I didn't know how I managed to tell those things without stuttering, not bursting into tears, and not
trembling.
Husay pre, achievement yun!
Akala ko pre mahusay na ako kasi, napigilan ko iyong mga emosyong madalas kong ipinakikita sa kanila.
Iyong mahina at iyaking si Rein na kilala ng lahat. Yun pala, bibigay din ako. Hindi ko lubos na inakalang
may mas isasakit pa pala ang nararamdaman kong ito. May mas ikadudurog pa pala ako na hindi ko
lubusang napaghandaan.
"Namatay ang ama mo dahil gutso niyang umuwi sa'yo! P*tang*na ka! Kung hindi dahil sayo buhay pa si
Thunder! Namatay yung bunso kong kapatid dahil sayo! Wala kang kwenta, Rein! Hayop ka!"
Nanlabo ang aking paningin, tumulo ang aking mga luha, umawang at nanginig ang aking mga labi,
nanghina ang aking mga tuhod at bumagsak sa sahig ang aking puwet.
Nagkakagulo sa paligid ko. Umaawat ang iba habang ang iba naman ay nakatingin lamang sa kaganapan.
Iyon lamang ang nasisiguro ko.
Sinasabunutan ako ng aking tiyahin at hinahayaan ko lamang. Matagal na pananabunot ang ginawa niya
sa akin bago siya makuntento. Panay pa din ang pagluha niya bago niya ako sinipa sa mukha at umalis ng
tuluyan.
Nilapitan at niyakap ako ng mga hindi ko na mamukhaan kung sino-sino dala ng sobra kong pag-iyak na
naging dahilan ng bahagyang panlalabo ng aking paningin.
"Ulan, everything's gonna be alright. Hush now. We're all in it together, hindi ka namin iiwan.", the voice
sounds like Lightning
"There's a rainbow always after the rain. Okay lang na maging madilim ang kalangitan ngayon dahil sa
pagtugil ng unos o ng mga pagsubok na kinahaharap mo, tagumpay naman ang haharapin mo.", the
voice sounds like Summer.
"Wala kang kasalanan. You didn't ask your father to come home. You may be the reason for his return
but, it's a choice he made. Aside from that, it's his responsibility to take care of you. Anak ka niya and
you shouldn't feel bad that he wanted to be a father to a good daughter like you so, cheer up!", Winter
said.
Magpipinsan sila at nagkataong naging mga kaibigan ko noon. Hindi ko naman aakalaing magiging ganito
sila kabuti sa isang gaya ko na simple lang, walang nagmamahal, nag-iisa, malungkot.
Somebody then tapped me at my left shoulder so, I slowly looked at her.
It's Snow.
"Itakwil at ayawan ka man ngmga kamag-anak mo, mananatili kaming kapamilya mo hindi man sa dugo
subalit, sa puso.", she said in the most sincere voice she could ever do.
I cried and my body trembled more as we formed ourselves into a tight group hug.
"Thank you guys, I love you all!", I said cheerfully.
At least, I managed to do that kahit sa loob-loob ko durog na durog na ako.
Masama bang hilingin na sana ako na lang sila?
Masama bang hilingin na sana hindi isa na lang sa kanila ang nasa sitwasyon ko?
Masama bang hilingin na sana ako na lang si papa para ako na lang ang namatay.
Nobody loves me anyway. Walang manghihinayang kapag nawala ako at kung may iiyak man tiyak na
kakaunti lamang iyon kumpara sa mga nagmamahal kay papa.
Sana hindi na lamang siya nagbalak na umuwi.
Sana hindi na lang niya ako inisip.
Walang kwentang anak niya lamang naman ako.
Sanay na naman ako na mag-isa. Nabubuhay naman ako sa simpleng part time job ko at nakakapag-aral
naman ako sa scholarship ko.
Isang taon na lang naman at makakapagtapos na ako sa kolehiyo.
Bakit ngayon pa ako iniwan ni papa? Sana sa graduation ko na lamang siya umuwi.
Hirap na hirap ako at nasasaktan subalit, wala akong karapatang magreklamo.

Hindi ako nakadalo kahit sa last night ni papa.
Binawalan kasi ako ng mga relatives ko at lahat sila galit sa akin.
Galit din sila kay mama at sa mga kapatid ko.
So, I did everything to at least get the location kung saan siya inilibing.
There, I broke down when no one else is around already. Noong ako na lamang ulit mag-isa.
"Papa bakit mo naman ako iniwan agad?"
"Papa tumayo ka diyan, sabitan mo naman ako ng medalya sa kolehiyo o!"
"P-papa hindi ba't tuturuan mo pa akong mag-motor?"
"Ang d-daya ninyo p-papa, iniwan ninyo akong nag-iisa."
Patuloy ang pag-agos ng aking luha subalit, natigilan akong may humawak sa aking balikat.
"Rein, narito pa ako. Buhay pa ang mga kapatid mo kaya't hindi ka nag-iisa.", mahinahon ang tinig at
bagaman matagal ko ng hindi naririnig ay imposibleng magkamali ako.
Kilalang-kilala ko ang nagmamay-ari ng tinig na ito. Mapait akong napangiti at tinanggal ang kamay na
nakahawak sa aking balikat.
"Ano ba ang alam mo mama?"
"I am alone all this time, mama."
"I live alone, study alone, does everything alone."

"Mag-isa lang mama kasi iniwan mo ako, remember?"
"Wala kang alam sa buhay ko."
I can picture herself in my mind looking at me in disbelief. I cried at her back and in front of my father's
tomb.
"Binalikan kita anak pero, ipinagtabuyan mo ako.", malungkot ang tinig niya.
Naaalala ko pa ang isang gabing iyon na tinutukoy niya.
Kanina pa akong nagpapagulong-gulong- sa higaan.
I heaved a sigh and went outside to cook food. After cooking the adobo, I heard knocks on the door.
I don't know but my heart is beating fast.
When I opened the door my body froze for a matter of seconds before I finally got back to my senses
and fake a cough. I made up a serious face and stared at her.
"When the day you left dapat alam mo ng wala ka ng babalikan. Leave now, nobody needs you here.", I
said and shut the door before she could even utter a single word.
Pain is visible in her eyes.
Unti-unting napadausdos pababa ang aking likod sa pintuang aking kinasasandalan hanggang sa
mapaupo na ako sa sahig. I hugged my knees tight while crying silently when I heard her voice from the
outside.
"Sinasaktan ako ng ama mo noon Rein. Sa mga s-salita at m-maging pisikal. S-sinubukan kong ind-
indahin lahat k-kasi mahal ko kayo at ayaw kong m-mawalay sa inyo. Sinubukan ko naman p-pero,
minsan kasi anak kahit anong s-subok natin kulang pa din."
She stopped and cleared her throat before continuing.
"Wag m-mong isipin na hindi k-kita m-minahal anak. P-palagi kitang i-iniis---"
I stopped her there.
"Stop it! I don't want to hear it and just leave already!", I yelled and run towards my bed.
I badly want to ask her, 'Mama, bakit mo ako iniwan kung mahal mo din ako? I have five siblings at lahat
sila nadala mo pero, bakit ako hinayaan mong mag-isa?', 'Bakit noon pa man ayaw na ayaw mo na sa
akin?', "Ano bang kasalanan ko sa'yo mama at pinagdudusa mo ako ng ganito?", "Bakit hindi mo ako
magawang mahalin kaperaha ng pagmamahal na ibinigay mo sa mga kapatid ko?"
I always think of asking her those questions since the day she left. I didn't know that It'll pain me this
much to even see her.
I don't know how long my tears keep falling. All I know is that in my bed I cried until I fell asleep.
Kaya napapatanong na lamang ako sa ngayon, Oo nga't anak niya ako subalit ano nga ba ang alam niya
sa akin?
Tila wala naman yata. Sapagkat, noong nakakasama ko pa siya'y hindi naman niya ako binibigyang
atensyon at buhat naman noong iniwan nila ako ni hindi man lamang niya naalalang kamustahin ako.
Walang kamag-anak ang lumapit para magbigay ng tulong.
Walang kamag-anak ang may pakialam para sa akin ay kumupkop.
Walang kamag-anak ang nangamusta.
Si mama, papa at maging mga kapatid ko ay tila nasa malalayong lugar na walang pakialam sa iniwanan
nila.
Mali ba ako? Mali ba ang iniisip kong wala silang alam o, mali ang iniisip nilang alam nila ang lahat?
I started reminiscing the past while my tears were still falling down.
"Ang dami nating utang, wala na tayong bigas, may tuition fee pa na babayaran tapos ikaw naman
gastos lang gastos? Akala mo ba'y kung saan lamang namin kinukuha ang ipinapabaon namin sa'yo Rein?
Hindi namin nalilimot lang iyan sa daan!"
Palaging galit si mama sa akin. Hindi ko rin alam kung bakit. Ang alam ko lang kahit noong wala pa man
ako sa mundo, ayaw na niya sakin.
I started doing my best to earn money. I accepted projects of my fellow students where I am studying at
that moment. Hindi na ako palahingi kila mama at papa ng pera siguro naman hindi na sila magagalit sa
akin.
"Sinabi ko na sa'yo noon na ipalalaglag ko na lang iyang batang iyan. Kung lamang nga't nakinig ka sa
akin malamang ay wala dito iyang si Rein!"
Anak niya din naman ako't nanggaling sa mismong sarili niyang sinapupunan, sarili niyang laman at dugo
kaya't hindi ko malaman kung ano ba ang mali at sa akin ay kulang?
Sinubukan kong hindi na humingi ng kung ano-ano, hindi na ako bumibili ng mga bagay na maaari
namang hindi ko bilhin. Hindi na ako himihingi ng pambayad sa mga requirements. Kinakaya ko kahit
sariling diskarte na lang. Kahit mga pinapatype ng mga Professors ko tinatanggap ko para lamang sa
maliit na halagang ibinabayad nila kapalit noon.
Minsan naiinggit na lamang ako sa aking mga kapatid sapagkat, palagi namang sila iyong magaling at
palaging may mga pangangailangan at kagustuhang kinakailangang masunod.
"Mama bilhan mo ako nito at noon!"
"Mama may kompetisyon akong sasalihan at kinakailangan kong magbayad bukas ng malaking halaga."
"Mama tatakbo po ako bilang Presidente ng pinakamataas na organisasyon sa eskwelahan. Sumali din
naman po doon si Rein dati, pwede mo ba siyang utusan na gawan niya ako ng plataporma para doon?"
I am always observing her as she gives responses towards my siblings' wants and needs.
Am I so bad for being hurt seeing my mother smiling at them?
Am I so bad to hope she'll say no on my siblings' requests?
Am I so bad to look at myself in front of a mirror with so much pity?
Am I so bad to cry at night and wish I wasn't born in the first place?
Am I so bad to pray for my death every night?
Nakakaawa siguro ako. Kulang kasi ako sa pansin e. KSP daw tawag dito. Haha. Pwede bang magmura?
Kahit isa lang sana.
Bakit kasi ako lang yung anak na hindi sapat?
Bakit ako lamang iyong anak na hindi karapat-dapat na maipagmalaki?
At bakit ako lamang ang iniwan mo noon mama?

I bit my lower lip. Palakas na kasi ng palakas ang aking paghikbi at nahihirapan na din akong ito'y
mapigilan.
"Aalis na kami ng mga anak ko!"
Iyan ang sinabi mo noon pero bakit iniwan mo ako? Bakit nag-iisa ako na maging si ama'y bigla na
lamang ding nawala?
Ikaw ba ang mama ko? Ako ba ang anak mo?
Kasi kung anak mo ako mama, ano ba ang alam mo ukol sa akin?
Mahilig ka mama sa spaghetti at ayaw mo ng sopas. Mas nais mong magsuot ng mga bestida kumpara sa
mga maong na pantalon na teternuhan/-paparisan ng simpleng t-shirt. Ayaw mo ng alahas.
At ang pinakang ayaw mo sa lahat ay ako.
Alam ko lahat sayo mama. Kilala ko ang buong angkan na pinanggalingan mo kasi hinanap ko iyon sa
Facebook.
Ikaw kasi yung mama ko kaya inalam ko lahat tungkol sayo.
Napapikit ako ng mariin ng sinagot mo ang katanungan ko sa iyo.
"Anak kita at kilala kita Rein. Mahilig ka din sa spaghetti gaya ko, may katamaran ka at mas nais mo ang
mapag-isa kaya't wala kang kaibigan, hindi ka din mahusay sa eskwelahan kaya't hindi kita
naipagmamalaki sa mga kumare ko. Ganyan kita kakilala Rein."
Tila siguradong sigurado siya sa bawat salitang kaniyang tinuran subalit, mali. Hindi ako iyon at hindi ako
ganoon.
"Rein spaghetti na lang ang bilhin mong pang-handa sa kaarawan mo kadi iyon ang hilig ng mga kapatid
mo."
"Opo mama."
Ganyan ang laging nangyayari noon at hindi naman ako makatanggi sapagkat, alam kong magagalit na
naman siya sa akin at maging ang aking mga kapatid.
"Hindi ko hilig ang spaghetti mama, palabok po ang hilig ko. Palagi mo lamang hinihiling sa akin noon na
gustuhin ang mga gusto rin ng aking mga kapatid. Nawalan ako ng karapatan mama, iyong karapatang
tumanggi kasi alam ko naman na kung gagawin ko iyon ay magagalit ka na naman."
Pilit akong ngumiti bagaman ay patuloy pa rin sa pag agos ang aking mga luha. Hinarap ko siya at
bahagya akong nagulat ng makitang pasimple siyang nagpupunas ng luha.
"Mama hindi po ako tamad, palagi ka lamang wala kaya't hindi mo nakikita ang aking mga ginagawa."
I suddenly remembered how my siblings were rulling the house when she's no around.
"Rein tiklupin mo nga iyong mga damit na nilabhan mo kahapon! I can't see my dress!"
"Rein ikaw na gumawa nung assignment ko tutal ikaw naman ang magaling sa English e!"
"Rein hugasan mo na iyong mga plato!"
I smiled bitterly. Life is really unfair.

"I am always the one doing the laundry and all the house chores including their assignments. Wala ka
naman mama kaya't paano mo ba iyon malalaman? Paano mo makikitang nahihirapan din ako mama?"
Her tears is now uncontrollable same as mine.
"Ni m-minsan m-mama hindi ko n-ninais na mapag-isa. M-mama, only G-God knows how I wanted t-to
have someone to l-lean on."
"In the m-middle of being l-lost. I f-found myself a comfortable home. I-It's n-not a p-place mama, t-
they're my f-friends."
"H-Hinahanap ko yung kalinga ninyo pero, sila iyong nakahanap sa akin."
Ang mata ko ay nanatiling nakasentro sa kaniya na bagaman nanlalabo na ang aking paningin dulot ng
aking pagluha ay hindi ito naging hadlang para makita ko iyong emosyon na matagal ko ng hinahanap sa
kaniya.
Paniniwala
Pagsisisi
Pagmamahal
Alam kong hindi ako niloloko ng sarili kong paningin. At last, I saw all those that I have been praying to
see from then till now.
Ang sarap pala sa pakiramdam? Iyong parang maaari na akong mamatay ng walang pagsisisi. Siguro nga
ay nasa akin din ang pagkakamali sapagkta hindi ko ito inilabas noon pa man.
"Mama mahusay din po ako sa eskwelahan. Maaari pong tama kayo na hindi ako lubhang mahusay kung
ikukumpara sa mga kapatid ko pero, may dahilan naman ang lahat mama."
"How can I be on top while doing all the house chores alone at home? I have lesser time to study. How
can I ace my examinations when I also have to deal with my requirements in lesser time? Mama hindi
ninyo ako palaging nabibigyan ng pambili ng mga materyales sa mga proyekto ko kaya naman
kinakailangan ko pang gumawa ng proyekto ng iba para lamang makagawa at makapagpasa din ako ng
sa akin."
"Tell me mama, how can I be comparable with my siblings when I'm dealing with not just my own
studies but also theirs when they can't handle it alone in their own?"
"Hindi ko po kasi alam mama kung ano yung gagawin ko p-para lang m-maging s-sapat."
"S-sabi ni Principal, mahusay daw ako m-mama. I-iyong first honor n-namin mama, bilib iyon sa akin. I-
iyong mga l-lower years m-mas m-madalas a-akong hingian ng t-tulong kumpara sa i-iba kong m-mga
kaklase."
"Kaya h-hindi k-ko maintindihan m-mama. Mahal naman k-kita, m-mahal n-na m-mahal."
Ngunit hindi ko lubos na naisip na mas higit pa palang dudurog sa akin ang mga salitang bibitiwan ni
mama.
"I was raped Rein at ikaw ang bunga! How am I supposed to look at you with so much love like you
wanted when you're the one who ruined my relationship with my husband? Okay naman kami ng papa
mo noon but, not until you came. I'm sorry if I hated you so much pero, tama ka. Anak din kita."
Napaupo na lamang ako sa sementong sahig malapit sa mismong himlayan ng katawan ni papa.
Niyakap ko ang aking mga tuhod kasabay ng aking paghikbi at sa hindi ko inaasahang pagkakataong ito,
nabalot ng init ang aking katawan sa init ng yakap ng aking ina.
Pareho kaming umiiyak nang sinabi niyang, "Patawad Rein kung walang alam sa iyo si mama. Wala kang
kasalanan but, I put all the blame on you."
Paulit-ulit ko iyong naririnig sa utak ko subalit nagulat ako ng biglang iba na ang nasa paligid ko.
Maraming mga nakaputi at tila pinipigilan akong magwala.
Ang isa'y nasa aking harapan at may hawak-hawak na syringe.
I can still feel my tears flowing down.
"Rein hugasan mo na iyong mga plato!"

I smiled bitterly. Life is really unfair.
"I am always the one doing the laundry and all the house chores including their assignments. Wala ka
naman mama kaya't paano mo ba iyon malalaman? Paano mo makikitang nahihirapan din ako mama?"
Her tears is now uncontrollable same as mine.
"Ni m-minsan m-mama hindi ko n-ninais na mapag-isa. M-mama, only G-God knows how I wanted t-to
have someone to l-lean on."
"In the m-middle of being l-lost. I f-found myself a comfortable home. I-It's n-not a p-place mama, t-
they're my f-friends."
"H-Hinahanap ko yung kalinga ninyo pero, sila iyong nakahanap sa akin."
Ang mata ko ay nanatiling nakasentro sa kaniya na bagaman nanlalabo na ang aking paningin dulot ng
aking pagluha ay hindi ito naging hadlang para makita ko iyong emosyon na matagal ko ng hinahanap sa
kaniya.
Paniniwala
Pagsisisi
Pagmamahal
Alam kong hindi ako niloloko ng sarili kong paningin. At last, I saw all those that I have been praying to
see from then till now.
Ang sarap pala sa pakiramdam? Iyong parang maaari na akong mamatay ng walang pagsisisi. Siguro nga
ay nasa akin din ang pagkakamali sapagkta hindi ko ito inilabas noon pa man.
"Mama mahusay din po ako sa eskwelahan. Maaari pong tama kayo na hindi ako lubhang mahusay kung
ikukumpara sa mga kapatid ko pero, may dahilan naman ang lahat mama."
"How can I be on top while doing all the house chores alone at home? I have lesser time to study. How
can I ace my examinations when I also have to deal with my requirements in lesser time? Mama hindi
ninyo ako palaging nabibigyan ng pambili ng mga materyales sa mga proyekto ko kaya naman
kinakailangan ko pang gumawa ng proyekto ng iba para lamang makagawa at makapagpasa din ako ng
sa akin."
"Tell me mama, how can I be comparable with my siblings when I'm dealing with not just my own
studies but also theirs when they can't handle it alone in their own?"
"Hindi ko po kasi alam mama kung ano yung gagawin ko p-para lang m-maging s-sapat."
"S-sabi ni Principal, mahusay daw ako m-mama. I-iyong first honor n-namin mama, bilib iyon sa akin. I-
iyong mga l-lower years m-mas m-madalas a-akong hingian ng t-tulong kumpara sa i-iba kong m-mga
kaklase."
"Kaya h-hindi k-ko maintindihan m-mama. Mahal naman k-kita, m-mahal n-na m-mahal."
Ngunit hindi ko lubos na naisip na mas higit pa palang dudurog sa akin ang mga salitang bibitiwan ni
mama.
"I was raped Rein at ikaw ang bunga! How am I supposed to look at you with so much love like you
wanted when you're the one who ruined my relationship with my husband? Okay naman kami ng papa
mo noon but, not until you came. I'm sorry if I hated you so much pero, tama ka. Anak din kita."
Napaupo na lamang ako sa sementong sahig malapit sa mismong himlayan ng katawan ni papa.
Niyakap ko ang aking mga tuhod kasabay ng aking paghikbi at sa hindi ko inaasahang pagkakataong ito,
nabalot ng init ang aking katawan sa init ng yakap ng aking ina.
Pareho kaming umiiyak nang sinabi niyang, "Patawad Rein kung walang alam sa iyo si mama. Wala kang
kasalanan but, I put all the blame on you."
Paulit-ulit ko iyong naririnig sa utak ko subalit nagulat ako ng biglang iba na ang nasa paligid ko.
Maraming mga nakaputi at tila pinipigilan akong magwala.
Ang isa'y nasa aking harapan at may hawak-hawak na syringe.
I can still feel my tears flowing down.

Sep 23, 2020
Rainrein Goaway
"Buhay ang papa ko! Buhay siya!"
"S-Sinong patay? Sino? Sino ang kasama sa mga natagpuang bangkay na lumulutang sa dagat dahil sa
pagtaob ng barko?"
"Hindi iyon si papa! H-Hindi! Hindi si papa yun!!"
"Sasabitan pa ako ni papa ng medalya!"
"Magmomotor daw kami bukas ni papa at mamamasyal!"
"Bitiwan ninyo ako! Sink ka ba? Ikaw, sino ka din? Bakit ako nandito? Hindi ito ang silid ko!"
"Mama!"
"M-mama, wag mo akong iwan!"
"M-mama isama mo na din ako!"
"Hindi ko na kaya mama."
"Mama! M-Mama! M-Mama!"
"Bitiwan ninyo ako, pupuntahan ko si m-mama!"
"M-mahal ako ng m-mama ko!"
"Mama s-sinong nangrape sa'yo? M-mama sino ang totoo kong papa?"
"S-sino ako? Nasaan ang m-mga k-kapatid ko?"
Nagsisisigaw ako habang may mga nakaputing nakahawak sa magkabilang balikat ko.
May sinasabi sa akin ang babaeng nakaputing nasa aking harapan subalit sa aki'y tila wala akong boses
na naririnig maliban sa sarili kong boses.
Naramdaman ko na lamang ang pagtusok sa akin ng kung ano mang bagay, ang unti-unting pagbagsak
ng talukap ng aking mga mata, at ang pagbagsak ng aking katawan sa isang malambot na bagay.
Bagaman ay nakapikit ako't waring walang malay ay may narinig akong bagay na tila matagal ng
hinahangad na marinig ng aking sistema.
"P-patawad a-anak kung nagkaganito ka dahil sa naging p-pagtrato ko sa iyo."
Nakita ko ang mukha ng babaeng nagmamay-ari ng tinig sa aking isipan. Imahinasyon ba ito? Kung gayon
ay hindi ko maintindihan kung bakit tila totoong-totoo.
Kamukhang-kamukha niya iyong babaeng may itinurok na kung ano sa akin, ito lamang ang bagay na
nasisiguro ko.
Naramdaman ko pa ang naging paghaplos ng kung sino man sa aking pisngi at pagpunas niyon sa
likidong bumabagsak mula sa aking mga matang nakapikit. Gusto kong imulat ang aking mga mata
subalit, tila hinang-hina na ako at mas lalo lamang inaantok.
"M-mahal na m-mahal ka ni m-mama, Rein. M-mahal na m-mahal kita aking anak."
Iyon ang huli kong narinig bago pa man ako tuluyang nilamon ng kadiliman.
[Punishment Act 2: Write A 5k Word Story]
Title: I'll Stay By Your Side
Kasalukuyan akong nakasalampak sa lapag dahil sa lakas ng pagkakasampal ni mama sa akin.

"Wala ka talagang kwenta! Nakakahiya kang bata ka!" sigaw ni Mama.
Consistent honor student ako. Simula pa lamang noong grade one pero, hindi na ngayon.
Madalas akong purihin ng mga kamag anak namin and my friends pero my own family? Never pa. Why?
Well-- for them wala lang yon.
Mas pinag tutuunan nila ng pansin ang kambal ko. Matalino din siya same grade lang kami Senior High
na nga pala kami.
Kapag sinasabi kong mataas ang score ko sa mga exams wala lang sa kanila. Sasabihin lang na 'dapat
lang' 'sayang naman ang pinapakain namin sayo kung di mo pagbubutihin.'
Minnsan hindi ko na pinapaalam dahil wala naman silang pakialam e.
Gusto ko lang naman yung purihin nila kahit papaano. Sabagay kahit ni katiting na atensyon di nila
mabigay pag puri pa kaya sakin.
My twin sister and I were never in good terms and it always ends up na ako ang maykasalanan sa
paningin ng parents namin.
Masyadong spoiled ang kambal ko e.
"Bakit Hindi mo gayahin si Aurelle? Lumayas ka na sa pamamahay ko dahil wala akong anak na bobo at
walang kwenta!"
Hindi ko na napigilan at unti-unti ng tumulo ang luha ko. Bakit ganon? Pareho lang naman kami ni
Aurelle na anak nya bakit laging siya? Bakit sa aming dalawa mas pinapaboran siya?
Hindi ba kapag pamilya dapat tinutulungan nyo ang bawat isa na umangat? Na kahit anong mangyari ay
dadamayan nyo ang isa't isa sa huli?
Bakit ganon iba ata ang kahulugan ng pamilya sakanila imbes na tulungan kang umakyat hihilahin ka pa
pababa ang mas matindi aapakan kapa.
Gusto kong isipin na baka hindi ko sila pamilya kaya ganito ang trato nila pero hindi e, kasabay kong
lumaki si Aurelle.
"Mom! Wag nyo naman po palayasin si Yui, wala po siyang mapupuntahan at mag alala lang po ako kung
wala siya dito." paliwanag ni Aurelle.
Tsk. Acting like she cares about me kahit alam ko na sa loob loob nya gusto na nyang kunin ang mga
damit ko at itapon iyon.
"No! Wala akong anak na walang kwenta! Wala akong pake kung wala siyang mapuntahan dapat lang
yan sakanya ng mag tanda!" sigaw ni mama
"Manang Celda kunin mo ang mga gamit nito sa kwarto nya ngayon na!" utos ni mama
Tumingin ng malungkot si manang. Naawa siya sakin, well-- si manang lang ang kakampi ko at
napapagsabihan ko ng nararamdaman ko.
Minsan nga kapag nagku-kwento ako sakanya ay pati siya naiiyak. Siya ang tumayong nanay ko kahit na
nandito pa ang totoo kong ina at humihinga pa.
Madalas kay Manang Celda ko sinasabi at kinuwento ang nangyari sa school. Proud na proud siya saakin
lagi. I wish my mom also feel the same way like her.
Pumunta si manang at dala ang isang bag. Alam kong labag sa loob nya ang utos ni mama pero wala
siyang magagawa dahil si mama na iyon.
Binigay ni manang ang bag kay mama na mabilis naman hinagis sakin.
"Lumayas ka na sa pamamahay ko!" sigaw ni mama at kinaladkad ako palabas ng bahay.
Walang tigil ang pagbuhos ng luha ko. Paano nya nagagawa 'to sa sarili nyang anak? Sa sarili nyang
kadugo?!
"M-ma, W-wag naman p-pong g-ganito p-please." pagmamakaawa ko kay mama.
Gabi na. Wala akong mapupuntahan.
"Wag mo kong tawaging mama dahil simula sa araw na ito kakalimutan ko na anak kita!" huling bigkas
nya at pumasok na sa loob.
Parang sirang plaka na nag ulit ulit sa akin ang sinabi nya. Mas lalo akong napaiyak.
"Wag mo kong tawaging mama dahil simula sa araw na ito kakalimutan ko na anak kita!"
"Wag mo kong tawaging mama dahil simula sa araw na ito kakalimutan ko na anak kita!"
Ganon na ba ko ka walang kwentang anak?

Itinakwil nya ko ganon na lang ba kadaling gawin yon? Ganon nalang ba kadali na sabihin yon?
Sabi nila walang magulang ang hindi nakakatiis sa anak nila bakit siya? Bakit siya na sarili kong ina
itinakwil ako ng walang pag-aalinlangan?!
Saan na ako pupunta ngayon?
Tumayo ako at pinagpag ang aking damit. Kinuha ko ang bag ko at nag umpisa ng mag lakad-lakad.
Habang naglalakad ako ay wala parin tigil ang pag agos ng luha ko.
Nakarating ako sa isang park. Naupo ako sa bench at doon ako nag pakawala ng malakas na hikbi.
Hindi ko na kaya.
Masyado ng masakit. Tatanggapin ko pa mga masasakit nilang salita pero itong pag takwil sakin sobra na.
Hindi ko na kaya.
Napahinto ako ng biglang may naglahad ng panyo sa harap ko. Nag-angat ako ng tingin. Isang lalaki,
nakangiti siya habang inaabot sakin ang panyo. Gwapo siya siguro at kaead ko lang siguro.
"Kunin mo na itong panyo nangangawit na ko." aniya habang nakangiti.
Kinuha ko nalang yung panyo at agad pinunas sa mukha ko.
Umupo naman siya sa tabi ko

"Gabi na ah bakit nandito ka pa sa labas?" tanong nya
Napaiyak na naman ako dahil sa tanong nya.
"Damn! I'm just asking, bakit umiyak ka na naman."
"P-pinalayas ako s-samin" sabi ko habang walang tigil ang pagtulo ng luha ko.
"Wala ka bang kamag anak na matutuluyan gabi na masyadong delikado sa daan?"
Umiling lang ako. Wala. Wala na kong mapupuntahan.
"W-wala. W-wala akong m-matutuluyan."
Napabuntong hininga naman siya "Halika doon ka muna sa condo ko." aniya.
Napatigil ako sa pag-iyak at nagtatakang tumingin sa kanya. Hindi ko pa siya kilala baka mamaya may
gawin siyang masama sakin, baka pagsamantalahan nya ko o ano.
"Wala akong gagawing masama sayo. Sa gwapo kong ito? Tsk."
Medyo gumaan ang pakiramdam ko sa sinabi nya. Wala na din naman akong mapupuntahan kaya
sasama nalang siguro ako sa kanya.
"Maraming salamat!"
"By the way I'm Dashiel and you are?"
"I'm Yui."
Ngumiti naman siya.
"Let's go?" tumango naman ako at ngumiti din.
Kinuha nya ang bag ko at naglakad na kami.
"Walking distance lang naman yung condo ko malapit lang dito." paliwanag nya. Tumango naman ako.
"Gabi na din ah, bakit nasa labas ka pa?" tanong ko habang naglalakad kami masyado kasing awkward
kapag tahimik.
"Nag pahangin lang and nakita kitang umiiyak kaya ayon lumapit ako sayo."
"Maraming salamat talaga. Akala ko kung saan na ko makakarating buti dumating ka."
Ginulo nya ang buhok ko at ngumiti "Wala yon."
Ilang minuto ng pag lalakad ay nakarating na kami sa condo nya.
Maganda at malinis. Naikwento nya din kanina na siya lang mag isa ang nandito kaya ayos lang daw kung
doon muna ako wala din naman daw siyang kasama doon.
"Yung pangalawang kwarto diyan, gamitin mo muna. Iinitin ko lang itong pagkain para makakain ka."
aniya.
Ang bait nya talaga. Kinuha ko ang bag ko at pumunta na sa kwarto na sinabi nya. Inayos ko ang gamit ko
doon at nag pasya na maligo na muna.
Natapos ko na ang routine ko. Sinuot ko ang favorite Mickey Mouse na pantulog ko. Napangiti ako dahil
hindi nakalimutan ni manang ang mga paborito ko pero, di ko din maiwasan na malungkot dahil hindi ko
na siya makikita.
Nang matapos na ko ay lumabas na ko sakto naman na katatapos lang mag handa ni Dashiel.
"Halika na kain na tayo." aniya
Nakangiti akong nagtungo sa kanya at umupo na kaharap lang niya.
"Ngumiti ka lang palagi, mas lalo ka kasing gumaganda pag nakangiti ka."
Namula ako sa sinabi nya.
"K-kumain na t-tayo." pag iiba ko ng usapan.
Ngumisi naman siya at nag sandok na ng pagkain. Ilang minuto lang ay natapos na kaming kumain kaya
nagprisenta ako na ako na lamang ang mag huhugas ng pinagkainan namin.
Una ay ayaw nya pa kalaunan ay pumayag na din siya.

Nang matapos akong maghugas ay dumiretso na ko sakanya nakupo siya sa sofa.
"Hindi ka pa matutulog?" tanong ko.
Umiling lang siya.
"Bakit ka pinalayas sa inyo?" tanong nya na ikinatigil ko.
"Ayos lang kung di mo sabihin maiintindihan ko." saad niya.
Kinuwento ko sakanya lahat. Niyakap naman niya ako ng mahigpit kaya napaluha ako ng todo.
"Bakit ganon? Ginawa ko naman lahat para maging mabuting anak sa kanila pero bakit ganon?" umiiyak
na sabi ko habang nakayakap sa kanya.
"Shhh. Wala silang kwentang magulang dahil hindi nila nakikita ang halaga mo ang lagi lang nilang
nakikita ay ang pagkakamali mo."
"Hindi ko na kaya Dashiel... Pagod na pagod na ko."
"Nandito lang ako, okay? Wag kang mag-alala hindi kita iiwan. Tutulungan kita, okay? Tahan na."
"Maraming salamat! Maraming salamat talaga!"
Umiyak lang ako ng umiyak hanggang sa naramdaman ko ang pagbigat ng talukap ng mga mata ko.
[Dashiel POV]
Naramdaman ko na tumigil na sa pag-iyak si Yui. Binuhat ko siya at dinala sa kwarto niya. Marahan ko
siyang inihiga sa kama at kinumutan siya.
Napatingin ako sa maamo niyang mukha. Hinawi ko ang iilang buhok na tumabing sa mukha nya. Naawa
ako para sa kanya. Masyadong mababaw ang rason nila para itakwil si Yui ng ganon. Ramdam ko ang
sakit sa bawat paghikbi niya. Hindi madali ang sitwasyon niya.
Natatakot ako na baka mamaya ay bigla nalang siyang magpakamatay dahil sa problema niya. Natatakot
ako para sa kalagayan niya.
Wala akong ibang magawa kundi ang pakinggan siya at damayan siya.
Sa ngayon kailangan niya ng masasandalan. Kailangan nya ng pagkukunan ng lakas. Ayokong husgahan
ang pagiging magulang ng mga magulang nya pero sa tingin ko ay hindi na tama ang pagtrato nila
sakanya.
Masyado nilang pinepressure si Yui. Hindi naman kasi sa lahat ng oras at araw ay consistent honor
student siya. Hindi ba pwedeng may iba siyang maging kaklase na matalino din katulad nya?
Hindi tama ang pagtakwil sa kaniya ng pamilya nya. Hindi batayan ang ganoong bagay para lang itakwil
siya ng ganoon. Hindi nga siya sinasaktan physically pero emotionally sobra-sobra.
Tumayo na ako at pumunta na sa kwarto ko para mag pahinga.
-Kinabukasan-
[Yui POV]
Nagising ako ng may marahang tumapik sa pisngi ko. Nagmulat ako at bumungad sakin si Dashiel na
malawak ang ngiti.
"Good morning!" bati niya
Ngumiti naman ako, "Good morning din!" bati ko.
"Sumunod ka na sa kusina ah, mag-aalmusal na tayo." aniya at umalis na.
Bumangon ako at naligo na. Hindi na muna ako papasok ngayon siguro mag hahanap muna ako ng
trabaho at kapag nakaipon na ako tsaka ako mag-aaral ulit.
Nang matapos na ko maligo ay nagbihis na agad ako at pumunta na sa kusina. Nakita kong naghahain na
siya ng mga pagkain kaya tinulungan ko na ito.
Habang kumakain kami ay bigla siyang nagtanong.
"Hindi ka ba papasok?"
Umiling lang ako "Hindi na muna ako mag aaral."
Uminom naman siya at serysong tumingin sakin
"Ano na ang plano mo kung ganoon?"

"Maghahanap na muna siguro ako ng trabaho pagtapos ay mag-iipon ako para kapag sapat na ang ipon
ko tsaka ako mag aaral."
"Tutulungan kitang maghanap ng trabaho."
"Teka? Wala ka bang pasok ngayon?"
"Huminto ako ng pag-aaral."
Bakit kaya siya huminto? Ayoko naman magtanong ulit dahil alam kong personal ang dahilan.
Hahayaan kong siya na mismo ang magsabi sakin.
Pagkatapos namin kumain ay pinagbihis niya ako, tutulungan niya daw ako maghanap ng trabaho.
Nahihiya na ko sa kaniya dahil madami na siyang naitulong sa akin.
Nagbihis na ko at lumabas na. Simpleng dress lang ang sinuot ko para medyo pormal naman.
Siya naman ay nakasuot ng maong pants and shirt.
"Let's go?" tanong niya.
Tumango naman ako at ngumiti. Ni-lock na niya yung condo at umalis na kami. Ilang oras kaming
naglibot-libot pero walang tumatanggap sa akin dumidilim na at nawawalan na talaga ako ng pag asa.
Ang hirap pala ng ganito.
Huli na namin pinuntahan ni Dashiel yung restaurant ng tito niya. Doon din daw siya nagtatrabaho at
saka tito nya ang may-ari kaya pwede daw ako makapasok doon.
Mabait ang tito ni Dashiel sobra na 'kong nahihiya sa kaniya. Una yung pinatuloy niya ako sa condo niya
tapos ngayon pati trabaho ko ay tinulungan niya din ako.
Ang sabi ng tito niya ay magwaitress ako at kung may bakante naman ako na oras ay pwede akong
tumulong sa iba pang gawain.
Sanay naman na ko sa ganoon na trabaho dahil lagi akong tumutulong kay manang. Ganon din ang
trabaho ni Dashiel pero, minsan ay kumakanta siya dito sa restaurant. May mini stage kasi sila dito may
iba't ibang banda daw ang nagpe-perform.
Dumadami din daw ang costumers nila dahil doon.
-Fast forward-
Nakauwi na kami at nagprisenta na ako na ang magluluto.
Naisipan kong lutuin yung caldereta, ito kasi yung favorite ko, nagpaturo din ako kay Manang Celda
noon kung paano iyon lutuin nung una ay di ko pa magawa ng tama pero kalaunan ay natutunan ko na
ang teknik ni manang.
Nang matapos na ko ay naghain naman na ko, sakto naman ang paglabas niya.
Nagkwentuhan kami habang kumakain pagkatapos ay siya naman ang nagprisenta na maghuhugas kaya
pumunta na ko sa kwarto para maligo.
[Dashiel's POV]
Pangiti-ngiti ako habang naghuhugas ng pinagkainan namin. Ang sarap niyang asarin. Ang cute niya sa
tuwing magba-blush siya. Ang ganda niya tuwing mapipikon siya at magtataray.
Hindi ko maiwasan na mapangiti dahil sa naiimagine ko. Para kasi kaming mag-asawa. Ewan ko ba pero
nung nakita ko siyang nagluluto sa kusina ayon nag lakbay na ang imahinasyon ko.
Natapos na ako maghugas at nasa kwarto pa din si Yui. Tulog na siguro yon dahil pagod na pagod sya
kalalakad. Buti na nga lang at flat shoes ang suot niya dahil kung hindi, nako mamamaga ang paa niya
kalalakad.
Kinuha ko na lamang ang gitara ko sa kwarto at nagtungo sa may terrace. Umupo ako doon at tumingin
sa langit.
Maaliwalas at ang daming mga bituiin. Napangiti ako ng mapait ng may maalala akong nangyari noon.
Umiling nalang ako at inayos ang gitara at marahang kinalabit iyon.
"Not sure if you know this
But when we first met
I got so nervous I couldn't speak
In that very moment
I found the one and
My life had found its missing piece...."

Ipinikit ko ang mga mata ko para mas madama ko ang kanta.
"So as long as I live I love you
Will have and hold you
You look so beautiful in white
And from now 'til my very last breath
This day I'll cherish
You look so beautiful in white
Tonight....."
Hindi ko na namalayan na tumulo na ang luha ko kaya dali dali ko iyong pinunasan.
Huminto na ako sa pagtugtog at tumingin sa langit.
"Ang galing mong kumanta.", napatingin ako dun sa nagsalita.
Si Yui, nakangiti siya habang nakatayo sa gilid suot suot nya ang Mickey Mouse niyang pantulog. Tsk.
Mickey Mouse lover nga pala siya.
"Kanina ka pa ba dyan?" tanong ko.
Umiling naman siya, "Hindi naman." aniya.
"Bakitt hindi ka pa natutulog?"
Lumapit siya sa akin at umupo sa tabi ko.

"Hindi ako makatulog e." simpleng sagot niya habang nakatingin sa langit.
"Iniisip mo pa din ba yon?" tanong ko na tinutukoy ang nangyaring pagpapalayas ng kaniyang ina sa
kaniya.
"Kahit anong gawin ko naiisip ko pa din. Gusto ko ng kalimutan yun pero hindi ko kaya. Masakit na,
sobrang sakit na."
Nangingilid na ang luha niya habang nakatingin sa langit.
"Nandito lang ako kapag hindi mo na kaya. Wag mong kimkimin yung nararamdaman mo kung mabigat
na, nandito ako pakikinggan kita hanggang sa gumaan ang loob mo."
Tumingin siya sakin at ngumiti. Umiiyak na siya ngayon.
"Salamat" aniya. Ngumiti naman ako at tumingin din sa langit.
Medyo lumalamig na kaya inaya ko na si Yui na pumasok na.
"Dashiel..." tawag nya.
Lumingon ako sa kaniya "Ano yun?"
Yumuko naman siya "Pwede mo ba kong samahan matulog? Hindi kasi ako makatulog e." nahihiya
niyang saad.
Napangiti naman ako sa inakto niya, ang cute niya kasi.
"Yun lang pala e, ayos lang sakin."
"S-Salamat."
[Yui's POV]
Ilang buwan na at sobrang saya ko sa ilang buwan na iyon. Naging kumportable ako kay Dashiel.
Palagi nya kong kinocomfort kapag hindi ko na kaya, palagi nya din akong pinapasaya tuwing malungkot
ako. Hindi ko alam pero unti-unti ng nahuhulog ang loob ko sa kanya.
Kung minsan ay napapagkamalan kaming may relasyon dahil sa sobrang close namin. Ayokong umamin
sa kanya. Natatakot ako na baka hindi din nya ako gusto o kaya kapatid o kaibigan lang ang trato niya sa
akin.
Mahirap na no, masakit na ma-friend zone pero, mas masakit yung sabihin niya na kapatid lang ang
turing niya sayo. Kaya hanggat maari ay tinatago ko na muna ang nararamdaman ko para sa kanya.
Hindi ko pa kaya ang isasagot niya. Natatakot ako na baka pag umamin ako ay mag iba ang trato niya sa
akin. Mailang siya, ganon.
"Ang lalim ng iniisip natin ah." napatingin ako sa nagsalita.
Si Rica. Siya yung pinaka nakaclose ko simula ng mag trabaho ako sa restaurant.
Sa kanya ko din madalas ikwento ang problema ko at alam din niya ang nararamdaman ko kay Dashiel.
"Hindi naman." Naningkit ang mga mata niya.
"Hulaan ko, si Dashiel yan ano?" tumango naman ako.
"Alam mo kesa mag isip ka ng kung ano ano dyan, bakit di ka kaya umamin na? Masyado ka ng nag-o-
overthink girl." napabuntong hininga ako.
Hindi. Hindi pa pwede.
"Hindi ko pa kaya, natatakot pa ko."
"Bahala ka dyan, baka mamaya maunahan ka ni Kim alam mo naman yon."
May gusto din si Kim kay Dashiel. Well, maganda naman si Kim at mabait kaya baka magustuhan nga siya
ni Dashiel.
"Ewan ko sayo."
Tumawa naman siya.
-3 months later-
Nakakatulong na ako sa mga bayarin dito sa condo. Medyo nakakaipon din ako kaya siguro next year ay
mamakapag-aral na din ako.
Kami ni Dashiel? Ganon pa din, hindi pa din ako umaamin.
Habang patagal ng patagal mas lalo akong nahuhulog sa kanya.
Umalis ngayon si Dashiel kaya ako lang mag isa ang nandito sa condo.
Kinuha ko ang gitara nya sa kwarto nya at umupo sa sofa sa sala. Marunong naman ako mag gitara dahil,
dati niregaluhan ako nito ni Dad.
Inayos ko na ang gitara at marahan na nag-strum.
[Playing: I Choose, Alessia Cara]
"All of my life
I thought I was right
Looking for something new
Stuck in my ways
Like old-fashioned days
But all the roads led me to you...."
Medyo gumaan na ang pakiramdam ko dahil kay Dashiel.
Unti-unti kong natatanggap ang nangyari. Pumikit ako at dinamdam ang kanta.
"The house that you live in don't make it a home
But feeling lonely don't mean you're alone

People in life, they will come and they'll leave
But if I had a choice I know where I would be...."
Mararamdaman din daw nila ang pagkawala ko, magsisisi din daw sila sa ginawa nila.
Gustong gusto kong umasa na mangyayari iyon pero, hindi ko kaya. Kung mangyari man yun
magpapasalamat ako pero kung hindi, ayos lang.
Maayos na ang buhay ko. Kahit papaano nakakaya ko ang tumayo sa sarili kong mga paa.
"Through the lows and the highs I will stay by your side
There's no need for goodbyes, now I'm seeing the light
When the sky turns to grey and there's nothing to say
At the end of the day I choose you...."
Gusto kong magalit sa kanila pero sabi ni Dashiel na kahit anong mangyari kung pagbalikbaliktarin ang
mundo magulang ko pa din sila, nanay at kapatid ko sila.
Kaya kahit ganoon ang ginawa nila ay hindi ako nagtatanim ng galit kung meron man siguro ay noon yon
nung sariwa pa sa akin ang lahat.
Mahal ko si mama ganon din si Aurelle sila nalang ang natira kong pamilya simula ng mawala si dad.
Huminto ako sa pagkanta ng biglang pumasok sa isip ko si manang Celda.
Hindi ko na siya nakakausap. Ang huli lang naming pag-uusap ay yung pag sabi ko na ayos lang ako at
may natuluyan ako.
Ilang buwan na din pala. Miss ko na si Manang.
Sinauli ko na ang gitara ni Dashiel sa kwarto nya at mabilis akong pumunta sa kwarto ko at kinuha ko na
ang phone ko.
Idinial ko ang number ni manang, ilang ring lang ay sinagot na niya.
[ "Yui Iha? Mabuti at napatawag ka." ]
Napaiyak ako ng marinig ko ang boses ni manang. Miss na miss ko na siya.
"Kamusta na po kayo?"
Sinubukan ko na.
[ "Ayos lang ako anak, ikaw ba? Ayos ka lang ba diyan?" ]
"Ayos lang po ako dito manang, nagtrabaho po muna ako para makaipon at makapag-aral sa susunod na
pasukan."
[ "Kumakain kaba ng tama jaan? Baka naman pinapagod mo masyado ang sarili mo." ]
"Tumataba na nga po ako manang e, ayos lang po talaga ako. Miss na po kita manang."
[ "Miss na miss na din kita iha, alam mo naman na anak na ang turing ko sayo. Mahirap sa akin ang
makita kang nahihirapan gawa ng iyong totoong ina." ]
Hindi ko napigilan na mapahagulgol sa sinabi ni manang kahit siya din ay narinig ko ang mahina niyang
hikbi.
"Ano ba naman si Manang, ayan tuloy naiyak na ko pati na din kayo."
[ "Magpakatatag ka anak ha, kahit na anong mangyari ay lumaban ka lang wag ka mawalan ng pag asa.
Alam ko darating ang araw na magbabago ang tingin sayo ng pamilya mo walang ina ang nakakatiis sa
anak kaya sana wag kang mawalan ng pag asa iha." ]
"O-opo salamat manang, mahal na mahal po kita"
[ "Mahal din kita anak" ]
Binaba ko na ang tawag. Hanggang ngayon ay wala pa ding tigil ang pag-agos ng luha ko.
Aasa ako. Pero kung walang mangyayari titigil na ako.
Gaya ng sabi ni manang maghihintay ako. Magpapakatatag ako.
May plano ang Panginoon kaya niya ginawa 'to. Maghahapon na ng bumalik si Dashiel.
"Bakit maga na naman ang mga mata mo?" tanong nya habang nakatitig sa mga mata ko.
"Tinawagan ko lang si Manang tapos ayon nag kaiyakan--" nagulat ako ng bigla nya akong yakapin.
"Wag kang gagawa ng ikapapahamak mo, isipin mo na nandito pa ako."

Natigilan ako at bumitaw sa yakap niya.
"Hindi ako mag papakamatay gaya ng iniisip mo, okay?"
Ginulo nya ang buhok ko at ngumiti "dapat lang", aniya.
Kumain na kami at nagkwentuhan muna ng saglit at pagkatapos ay natulog na kami.
[Dashiel's POV]
Napatingin ako kay Yui na mahimbing ng natutulog. Lagi kaming nagtatabi matulog dahil nga sa insomnia
nya, hirap siyang matulog kaya tuwing katabi ko siya ay nakakatulog naman siya.
Maingat kong inalis ang pagkakayakap niya sakin at dahan dahan na tumayo, maingat kong isinara ang
pinto.
Nag suot ako ng jacket at pumunta sa roof top ng condominium. Pagkarating ko sa taas ay isang malamig
na simoy ng hangin ang bumungad sakin. Napapikit ako habang dinadama ang hangin.
'Sana lagi na lang ganito walang problemang iniisip.'
Nag lakad pa ko para makita ang view, nakakalula man ang taas pero kay gandang pagmasdan ang mga
tanawin sa kalayuan.
Habang nagmumuni-muni ako ay biglang kumalabog ang pinto ng rooftop at napatingin ako doon.
Nagulat ako ng makita ko si Yui na humahangos tumakbo siya sakin at mabilis akong niyakap.
"W-wag ka ng umalis ulit ha?" bulong nya habang nakayakap sakin
Naramdaman ko naman ang pagkabasa ng damit ko. Umiiyak na naman siya.
"Nagpahangin lang ako, shhhh... tahan na." pag-aalo ko sa kaniya.
Bumitaw siya sa pagkakayakap sa akin. Hinawakan ko naman ang magkabila niyang pisngi at pinahid ang
luha niya.
"Halika na, may pasok pa tayo bukas." tumango naman siya at yumakap ulit sa bewang ko.
Parang siyang batang iniwan at natatakot na maiwan. Napangiti ako sa inasta niya kaya inakbayan ko
nalang siya habang papunta kami sa kwarto namin.
[Yui's POV]
Nagising ako kanina na wala sa tabi ko si Dashiel kaya tumayo ako para i-check kung lumipat siya ng
kwarto o di kaya ay nag gigitara sa terrace.
Pero, kinabahan ako ng hindi ko siya makita dito. Hinalughog ko na ang buong condo kaya ganoon na
lamang kabilis ang tibok ng puso ko ng hindi ko siya makita sa tabi ko.
Hindi naman siguro siya lalabas para bumili ng pagkain dahil kakagrocery lang namin.
Hindi ko alam pero dinala ako ng mga paa ko sa roof top, kahit papaano ay gumaan ang loob ko ng
makitang naroon siya.
Agad ko siyang niyakap, alalang-alala ako.
-Few weeks later-
[Dashiel's POV]
Nagpaalam ako kay Yui na aalis muna ako dahil naka-leave kami ngayon.
Death anniversary ni mama at ng kapatid kong babae na mas bata sa akin.
Nakakuha ako ng mataas na grade kaya inilibre ako ni mama na magbo-bonding daw kami, una ay inaya
nila si papa at ang kuya ko pero tumanggi sila dahil busy sila sa trabaho.
Nung araw na iyon ay si mama at Daisy ang kasama ko sa amusement park sobrang saya namin non pero
biglang nasunog ang amusement park na pinuntahan namin.
Sa sobrang taranta ng mga tao ay nahiwalay ako kila mama umiiyak ako non dahil hindi ko alam kung
saan ako pupunta.
Panay lang ang tawag ko ng mga pangalan nila mama. Sobrang takot ako noon. Napaupo ako sa lapag
dahil sa mga nagtutulakan na mga tao. Naramdaman ko na lang ng biglang may bumuhat sakin noon,
tinulungan niya akong makaalis doon.
Ginamot nila ang mga sugat ko, nakita ko si papa at kuya na umiiyak. Wala na sila, wala na si mama at si
Daisy.
Galit na galit sa akin si papa dahil kasalanan ko daw kung bakit nangyari yun, umiiyak ako dahil natrauma
ako sa nangyari.
Araw-araw kong sinisisi ang sarili ko sa pagkamatay nila mama. Ilang beses akong nagtangkang
magpakamatay pero, palagi akong pinipigilan ni kuya. Sa school naman ay bumaba lahat ng grades ko,
nawalan na ako ng ganang mag aral. Palagi nalang akong tulala.
Napabalik ako sa reyalidad nang mag-vibrate ang phone ko.
From: Yui♡
Gagala lang muna kami ni Rica ha?
Nag reply na ko sa kaniya at tumingin ulit sa lapida nila mama, ngumiti ako ng mapait at umalis na.
G makauwi na ako sa condo ay napatulala na lamang ako.
Paulit-ulit na lamang kasing bumalik sa akin ang nakaraan. Wala sa sariling nagsulat ako sa papel at
inilapag iyon sa kama ni Yui.
Baka ito na ang huli nating pagkikita Yui, patawarin mo sana ako sa gagawin ko.
Nagbihis na ako at umalis na sa condo.
[Yui's POV]
Gabi na ng makauwi ako sa condo at pagkapasok ko ay dilim ang sumalubong sa akin dahil sa patay ang
lahat ng ilaw.
Binuksan ko iyon at inilibot ang paningin, baka tulog na siya kaya't pumunta ako sa kwarto niya upang
makasiguro subalit, wala siya doon.
Pumunta naman ako sa kwarto ko at wala din siya, hindi pa pala siya umuuwi. Inilapag ko ang bag ko sa
tabi at napansin ko na may papel pala sa kama ko.
Umupo ako para basahin ang nakasulat. Unti-unti na namang bumuhos ang mga luha ko.
To: Yui♡
Pasensya ka na ha kung iiwan kita. Hindi ko na kasi kaya, ayoko lang sabihin sayo dahil alam kong
madami ka ding problema na pinagdadaanan. Maging matatag ka lang palagi, wag mo akong gayahin.
I'm sorry Yui, always take care of yourself.
From: Dashiel
Walang tigil ang iyak ko dahil sa nabasa ko. Bakit ganon, lagi niyang sinasabi sa akin na wag akong
gumawa ng ikapapahamak ko pero, bakit siya?
Sa kabila pala ng matatamis niyang ngiti ay ang malulungkot na nakaraan.
Patawarin mo din ako Dashiel dahil hindi kita natulungan gaya ng pagtulong mo sa akin.
Palagi niya akong pinapayuhan at pinapangiti hindi alintana ang nararamdaman niya. Siya din pala ay
kailangan ng masasandalan, ng taong makikinig sa kaniya, at magpapayo.
Kailangan din pala niya ng mayayakap sa tuwing di na niya kaya at pagod na pagod na siya.
Kung sana nalaman ko lang ng maaga siguro hindi mangyayari ito. Natulungan niya ako pero, ako hindi
ko siya natulungan. Umiyak lamang ako dito ng umiyak, nanghihina na ko, patawarin mo din sana ako.
Ang daya dahil hindi man lamang ako nakaamin sa kaniya, mahal na mahal ko siya at wala akong nagawa
sa mga panahon na kailangan niya ako sa tabi nya.
"Mahal na mahal kita." saad ko sa gitna ng paghikbi ko.
"Mahal na mahal din kita." napahinto ako sa pag-iyak at napatingin sa pinto ng kwarto ko.
Dashiel...
Umiiyak din siya katulad ko, nagmamadali akong tumakbo sa kaniya at niyakap siya ng mahigpit.
"Tinakot mo ako. Akala ko mawawala ka na sa akin." saad ko habang umiiyak na nakayakap parin sa
kaniya.
"Sorry... Sorry kung natakot kita. Masyado lang akong nabigla noon. I'm sorry, I love you."
"I love you too.", masaya ako dahil naririto siya. Naririto siya sa tabi ko.
Masaya din ako dahil mahal niya din ako. Sobrang saya ko.
"Wag mo na ulit gawin yun ha, di ko kaya eh."

"Pangako, hindi ko na uulitin ulit yun."
Bumitaw siya sa pagkakayakap sa akin, hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at marahang
pinunasan ang luha ko.
Tumitig siya sa mga mata ko at inilapit niya ang mukha niya sa akin.
Pumikit ako at naramdaman ko ang pagdampi ng labi niya sa labi ko.
-After few months-
Naging official na kami ni Dashiel at naging maayos na sila ng papa niya, kami naman nila mama?
Maayos na din kami, tama sila manang, dadating din ang araw na magiging maayos ang lahat.
Sinabi nila mama na sobra silang nagsisi sa ginawa niya masaya ako at naging maayos na kami.
Hindi kailanman ako nag tanim ng galit at sama ng loob sa kanila kahit pagbalibaliktarin man ang mundo,
pamilya ko sila at hindi ko kayang mag tanim ng galit sa sarili kong pamilya, sa sarili kong kadugo.
Magpapasalamat pa ko dahil kung hindi nila ginawa yun ay hindi ko makikilala si Dashiel, hindi ako
nagsisi na nangyari iyon.
"I love you hon." bulong ni Dashiel sakin at ipinulupot ang braso nya sa bewang ko.
"I love you more hon."

Walang problemang binibigay ang Diyos kung hindi mo iyon kaya. Alam niyang kaya mo at kakayanin mo
ang problemang ibinigay niya sayo. May plano ang Diyos sayo, kaya mag tiwala ka lamang sa kanya.
Sa dinami-dami ng hirap na dinanas ko, alam kong maging ang Panginoon ay nakasama ko sa laban.
Title: She Needs Me
By: Rein Wolkzbin
Everyone's looking at him in total amazement.
"Doc, congrats!"
"You did a great job!"
"Doc, you operated the old man well!"
He smiled but, that smile faded easily as he accidentally had a glance towards my direction.
"Congrats Mark! You're still the best!", I said while trying to sound cheerful.
He just looked at me plainly as if he doesn't care about my existence. It pains me a little.
"Doc Williams, that's how you should address me. Only my close friends get to call me with my first
name.", He said then, started walking away ignoring me again.
Who am I kidding? It hurts a lot of course. I walked three steps towards his direction when he turned his
head facing mine.
"Stop following me and go to your respective are---", his voice sounded irritated when I stopped him.
"Why are you doing this to me, Mark? How long are you going to put the blame on me? It's not my
intention to kill him! Of all people, you are the one who knows how much I treasure him!", I tried to
sound strong enough but, my voice broke it all and my tears showed how weak I am.
"If you listened to me, my father won't die and my mother won't commit suicide! But, what did you do?
You went outside to celebrate a friend's birthday in the middle of pandemic?", He shouted at me. The
pain is visible in his eyes and his tears began falling.
"That virus you've gotten there killed my father! The death of my father, killed my mother! What do you
want me to do, Claudine? Welcome you with my open arms?", he said sounding sarcastic and looked
away.
"B-but, it's not my i-intention...", my voice appeared like a whisper.
He laughed sarcastically and hand me an invitation. My hands were shaking as I accept it. My world
literally stopped at that moment.
You are invited on
Zyra Guivelle & Mark William's Wedding
"Y-you're getting m-married?", I asked and just on time, a woman approached him and kissed him on his
right cheek. He smiled widely, the same smile he used to show me before.
"Hi love!", She sounded cheerful but her body almost froze upon noticing my presence.
"Claudine....", She whispered.
I smiled weakly, a friend of mine came near and slapped Zai. Everyone's eyes were on us now. I tried to
stop her but, she's unstoppable.
"Kim, stop it please!", I almost plead but, she's hard-headed.
"Zai! Of all people, you are the one who knows how much Claudine loves him! Why? You're the best of
friends inside our circle!"
Even Mark seemed confused. He never met any of my friends before.
"Stop it, Kim! Let's go!", I said as I tried to pull her hands and bring her with me but she just stood there
firmly and pushed me on the side.
"Yes, Mark! She's the best friend of your ex! And you know what? That's not really the secret she's
hiding from you!", I stood up and use my right hand to cover her mouth.
Zai looks like she's about to cry when, Kuish Mint in her white gown and mask spoke up.
"Leave this place if you won't be working now Ms. Claudine. You might also want to bring your friend
with you.", She said using a formal tone.
A patient in her wheelchair looked at her in disbelief, Addisson Smith.
"Still sounding like a leader huh, Kuish? Protecting your step sister?", said sarcastically by Addisson.
"Stop it, please.", Zyra said as her eyes began watering.
"I'll leave now, I just intend to drop by here and bid goodbye.", i said completely dismissing whatever's
the topic there is.
They all looked at me in disbelief.
"You promised to Tito Hendrix!", Kim shouted.
Mark looked at me confusedly as if he needs an answer to what my friends were talking about.
"Go home now, Mark! Bring Zyra with you, she's not fine. Hahaha! She saw the ghost of the past named
Tito Hendrix", said sarcastically by Shane-- Addison's twin sister. She's at the back of Addisson's
wheelchair.
"Who say's my hospital can't be a perfect place for reunion?", says by this woman named Aleysia Claye
Montereal. She's with Neo Pollux and Hailey Chalamet.
"Five years ago, a woman named Zyra invited us to celebrate her birthday.", Neo started.
I just closed my eyes. I really can't hide this anymore.
"We all came but, one's missing! The celebrant itself!", Hailey stated.
"She's a positive in the test of COVID-19. And she happened to be patient 908th in the country by that
time. That's why she can't go.", Shane said.
"Do you know why your father died, Doc Williams?", Kim asked.
I opened my eyes and found all of them looking at me. Mark seemed to be desperate for answers.
"I wasn't really a patient, your father was my patient. I managed to formulate a tablet that could heal
him in just four days time. But, he choose to give it to someone else.", i said and looked at them.
Even my friends we're now confused. All they knew is that I'm not really the patient.
"He gave it to patient number nine hundred eight because her body is weaker than his. It took me more
time to formulate another for your father and the others. He can't live longer, he only wants to be
known in the country before he dies so, I give him the chance to take credit for the formula I made and
made people believe that I was the real patient and he was just infected by the virus because of being
exposed to me. I treated him like he's my real father too! I lose him too! I was hurt too, Mark!"
He looked around in disbelief and punch the nearest wall and shouted the pain he feels inside.
"Why didn't you tell me? We should've fixed us!", He said sounding really frustrated as his tears came
flowing down so fast.
Zyra was about to go with Kuish when I spoke up.
"He saved her life for a reason, Mark. He saved Zyra because, she's meant to marry you. The two of you
are under a certain arrange marriage. His father and yours decided that even before we meet each other.
He never really liked me for you.", I said and walked outside that building fast.
I saved lives to ruin mine.
If I had known that it'll kill me in the end, would I still formulate that tablet? I looked up in the sky.
Tito Hendrix, he's now with the woman you choose for him.
That happened three years ago but, it's still fresh in my mind.
I was taken aback when a woman in her white gown entered my office in a rush and handed me a
newspaper.
"What's with this newspaper Doc?", I asked confused
"I'm not here as a doctor Claudine, I'm here as Kuya Mark's cousin.", she said while looking down on the
floor.
I was silent for a moment before finally taking the newspaper and read what's inside.
It's about the first woman who got infected with a newly discovered virus.
It's Zyra Guivelle.
"S-she's weaker now and is bearing their first child. K-kuya Mark is having a hard time now. I.... uh... I t-
thought that m-maybe you can help her out."
She gulped many times still unable to look at me in the eye.
"I know I s-should be ashamed to ask for your help but, y-you're the only one I know who could possibly
help us. T-this virus was said to have some similarities w-with the COVID-19 virus."
She wiped her tears away and faced me. She finally got the courage to look at me in the eye and she's
shocked to find out that I am smiling.
She cleared her throat and continued what she was about to say.
"I am asking for your help but, I won't force you if you don't want to go back yet. It's far and maybe
you're still pain---"
She stopped when I laughed.
"Hahaha. Pft. I'm sorry. I just can't help it, you seemed tensed like you are stopping your poop from
coming out. Y-you may now continue. Pft.", I said and bit my lower lip.
She smiled.
"Will you help her?", She finally asked.
I looked at the newspaper for a moment and smiled at her.
"I'll see what I can do but, you should cover me up while I'm gone.", I said while the smile remained in
my face.
She seemed shocked.
"Y-you will really go back? Y-you will help her after all of what she has done to you? Are you serious?",
She asked hysterically as if I am the most stupid person she knew.
I frowned.
"Are you crazy?", I asked her back and she shooked her head.
"Then, why did you ask me for help when you are actually doubting what my answer is?", I asked.
"I was just shocked. Look, she took my cousin away from you years ago and now you just agreed so
easily to come back and help her?", She asked in disbelief.
"She was my best friend and it never changed to me."
"She's like a sister to me."
"She's the wife of the man I love."
"She's the daughter-in-law of the old man I treated as a real father."
"I love her as a friend."
I smiled while tears were streaming down my face.
"How can I say no to your request when I know that she needs me Marielle?"
She hugged me tight. She kept on mumbling 'I'm sorry' in between my sobs. We just let go of each other
when somebody knocked on the door.
I wiped my tears and smiled.
"Come in!", I yelled cheerfully.

Marielle shooked her head and told me that she'll be leaving already so, I just nod.
Marielle turned her gaze at the man who entered my office and she stilled for a moment before finally
leaving.
"Doc Zeph, what brings you here?", I asked.
He smiled and handed me a newspaper.
"I know she already showed you this and persuaded you to go back.", He said as a matter of fact.
"I'm here to persuade you not to go back."
He said which shocked me.
"I know you're kind and you probably accepted it already but, this one is deadly. I know she's close to
you and you'll help her in any way you can. This one is a bit similar to COVID-19 and only the father of
Doc. Mark formulated the cure to that. Who knows what will happen if you came back there?"
The worry is visible in his eyes.
"If there would be someone who has the highest chance or probability to formulate and create a new
cure to this virus, it'll be his son. Don't you think the same?"
Well, that changed my mood. Is he doubting my ability? Well, what can I do? Not everyone knows that I
am the true inventor of the COVID-19 cure.
I smiled at him and he smiled too.
"We are doctors. What do you think is our duty?", I asked him.
His face darkened a bit but, remained calm.
"Do like him that much? You're willing to go back despite of the fact that you're aware that it's not only
the virus that may pain you but also a heart break. T-that's just insane!"
He even yelled. I'm glad that I am not facing him. He won't see my tears falling down. I tried to laugh a
bit and it came out so bad.
"I'm a doctor and my duty is to save lives. I will heal everyone if I can. As doctors, we don't and shouldn't
be picky of our patients. Be professional, Doc. Let's separate our feelings and emotions in our field
specially because our job is one of the hardest job there is in the world."
"You may now go, Doc. Zeph. I will also come out to do some rounds.", I said.
"I'm sorry for interrupting in your personal life."
He said and left. I just turned around after hearing a loud bang of the door. I sighed and look at the
frame in my table.
'Z-Zai... You're really so lovely. I-imagine, even the viruses were attracted of you? H-haha! I r-really can't
win against y-you. D-don't worry sis, I'm always on your back.',
I whispered and hugged it for a moment.

I went inside the bathroom and look at myself in the mirror.
'You look like a mess, babe!'
'Even though you're a mess, you're still lovely.'
'How can I unlove you when I'm so in love even at your ugliest state?'
I remembered those words which made me cry more.
After a few minutes, I fixed myself and smiled in front of the mirror.
"I can do this for my friend."
"No personal feelings attached."
"Purely, no Mark associated in the work."
"For Zyra, I'll do everything. This is not for Mark."
I said and walked out. Many were looking at my direction but, I didn't mind.
I went directly at home and packed my things.
I heaved a sigh and lied on my bed.
I cried again thinking of possibilities.
What if instead of helping, her condition come to worst?
What if Mark gets mad at me more?
What if the whole world came to hate me?

I slept with so many thoughts and was waken up by the loud sound of my ringing phone.
With my eyes still shut, I held my phone and placed it in my ears.
"Claudine, turn your television on!", yelled by someone on the other line.
"It's still early, I'm not yet in the mood to watch any show.", I said and was about to end the call when
he speak up again.
"Claudine, you're all over the news. See for yourself.", He said causing my eyes to open.
Huh? Me? In the news?
I blinked thrice before speaking up again.
"I'm not a celebrity to be on the news or television Zeph. Just cut the crap and let me have my good
slee---", I was cut off when something on the background caught my attention.
'Doctora Claudine Montreaux of Montreal Hospital in New York was the one who invented the cure to
COVI----'
I dropped my phone out of shock and stood up after. I hurriedly open my television and it's real.
The media showed a video taken from the hospital.
The media made people expect me to make another cure for the on-going virus today.
Both New York and Philippines were expecting me to be on the country of their sides while making the
cure.
Other countries plans to offer me higher salary with higher benefits to be in their country.
What did just happened?

My tears came out so fast. I didn't know what to do.
I went inside the bathroom and took a bath.
I have plans. I am Doctora Claudine Montreaux, I oath to save lives. I won't just stay inside my comfort
zone while many people were dying specially a good old friend.
I wore a simple shirt, fitted jeans, and a pair of black snickers. I took my baggage and was about to go
when I saw my gun near the table.
I remembered one of the reason why his father hated me so much.
"Zyra, why do you own a gun? Is that legal?", He asked disapprovingly with the thought of me owning a
gun.
"I kill people Tito Hendrix.", i said as a matter of fact.
"You don't deserve my son. He's going to be a doctor like me and he deserves someone who will
become like him too.", He said in a disappointed tone.
I shooked my head.
"I'll be a doctor then. I'll do whatever it takes to deserve him.", I said with finality but, his eyes were still
the same. It still seems like he doesn't really like me for his son.
No! I won't let him take her away.

"Doctors were saving lives while you're ending lives. You two won't click, just accept it Zyra. He's in an
arrange marriage too which means, he'll be marrying someone else. It's not you Zyra. My son deserves
the best, you don't stand a chance."
Yes, I'm a murderer. I killed a lot of people.
I planned to surrender myself before but, I changed my mind because, the one I'm dying to kill is still
living peacefully in the country by then. Then, shit happened. Mark's father saw me holding a gun while
pointing it to the man I hate the most.
I dropped my gun and forgot about killing the sinner. I pursued this profession that Mark's father
wanted. In order to be deserving of him, I turned my back to my own dreams.
To hold a gun.
To drive a patrol car.
To own a badge.
To wear police uniform.
To become a policewoman.
To bring justice by bringing sinners inside the jail.
I forgot all those and had chosen this path. I bit my lower lip as I had taken my gun again. I need this
now. In case of something bad will happen.
I went directly in the private plane owned by Kuish Mint. Yes, she owned this plane and I'll use it. There's
always a pilot here because, Kuish Mint loves to travel without even planning. She'll travel just when she
felt like doing so.
When our group was still solid, she introduced us to all his pilots who's coming here everyday waiting for
her arrival when she felt like showing up and go somewhere. She told us that we can use it for free
anytime and she told that to her pilots too.
I smiled after seeing three pilots in each monoblock chairs. They all seemed bored.
"Hi everyone!", I shouted to them and they all automatically stood up.
They looked at me as if they're trying to recognize me.
"I'm Zyra, and I planned going back to the Philippines today. I'm Kuish Mint's friend. Remember that she
told us that we can use her plane anytime?", I said directly to them.
"Yes Ma'am! I remembered that! It's in the Phil---"
Bang! Bang! Bang!
Gun shots were heard and it was fired towards our direction. Good thing that I still have my fast reflexes.
I managed to push this three pilots together with myself down the grounds.
I took my gun from my sling bag and shoot those who dared shoot us.
"Go to your positions now, I'll just handle them!", I said in a tone that only us in this direction will be
able to hear.
I shoot a man who's aiming at one of the pilots I am with and turned my gaze to these pilots and
shouted, "Bullshit, move!"
It managed to bring them back to their senses but, before I can turn my back again to see the enemies I
was shot in my left arm.
They were nearing us when another group of people came in the picture and shoot the enemies one by
one.
I managed to stand up and entered the plane well.
Those people who helped me outside were my friends. Wow, we were complete excluding Zyra who's
currently in the hospital.
They came inside the plane too after fighting those bastards.
"It will be a lot fun if you guys came up early.", I said sarcastically as Kim took care of my shoulder which
was shot a while ago.
"We didn't know you're coming home, Idiot!", Addison yelled and rolled her eyes.
"I didn't know people wants to kill me!", I shouted too.
Duh. I also have a loud voice like her but, mine is loudest among our group.
"Just shut up you two!", Neo Pollux shouted and get a hold of his book once more.
I just sticked my tongue out for a moment and she just rolled her eyes again.
"Why are you going back, Claudine? After all the pain she caused you, you should've just stayed in New
York.", Kim voiced out.
"Zyra is my playmate since we were kids."
"Zyra was my protector from bullies."
"Zyra was the one who heals my wound when we were kids."
"Zyra cooks for me when I'm hungry."
"Zyra takes care of me whenever I am sick."
"Zyra hugs me after every heart break I've been."
"Zyra wipes my tears whenever she sees me crying."
"Zyra was there whenever I have an achievement and she celebrates it with me."
"Zyra accomoanies me whenever I visit my parents' tomb."
"She was always there for me."
I opened my eyes and I can feel not just their stares but the heat coming from my eyes and as it started
to produce water that came out all of a sudden.
"I love Zyra. She's a sister to me. She's there always. She just happened to fall in love with the same man
I am in love with. I'm actually the one at fault. They were already engaged before I came in the picture.
It was like I am the one who took what's hers. I'm so bad for doing that to Zyra."
There, I got Kuish Mint's attention. She's shocked and it's written all over her face. Well, all of them
were really shocked.
"I never blame Zyra for anything. I didn't came back for a long time to heal the pain I feel, to hide from
them because, I'm embarrassed. I will go back because, my best friend needs me. She always got my
back and so, I got hers."
I said and shut my eyes again. I slept until I found myself being carried by a man to a bed.
I opened my eyes a bit only to see Neo Pollux putting me in a bed and covering my body with a blanket.
I remained acting as if I'm still asleep.
He patted my head and I felt him sat on the side of the bed.
"You're the kindest person I knew Claudine. Please take a good care of yourself. It's never a bad thing to
be selfish sometimes. You're just too selfless. Be safe Claudine."
I heard footsteps and the sound of closing door and that is when I felt free to open my eyes completely.
I cleaned myself up and changed clothes.
I emailed Mark and asked him to send me a copy of the recent findings of Zyra.
He emailed me what I needed and so I thanked him afterwards.
I printed it and examined.
It's really similar with COVID-19 but with few difference.
It's like there's something off. I just shrugged it off. Maybe I'm just tired. I lied in my bed and sleep.
When the morning came, I went directly at the hospital and see Zyra myself.
I was shocked. She's so thin, pale, and weak. This is far different from what I expected.
Mark is beside her. Mark looks devastated too.
Mark and I were both wearing PPE.
I faked a cough and come near them.

"Zyra, how are you?", I tried to sound normal and it goes just exactly as I planned.
She smiled though shock is still visible in her eyes.
"I still have the formula I made few years ago, I just have to improve it so, you better get a hold of
yourself. We'll get through it together, you should wait okay?", I asked with worry in my eyes.
She cried and I don't know what to do.
"H-hey! I didn't hurt you or so. S-stop crying. Hush... Hush now.... Zyra!", I called out and she just smiled.
"I just can't believe that you're here with me. It seems so unreal and I feel like I can just rest forever
now.", She said with a smiled plastered on her face.
"I'm here now so, you should fight! Do you understand that? You can't fail me, I'm your best friend.", I
said and we just laughed.
I bid goodbye to her after running some test on her body. I was about to leave the hospital when Mark
pulled me into a tight hug.
"T-thank you for coming back to save her.", He said and freed me.
I blinked twice before looking at him. Mh heart was still beating so fast.
"I will treat her because, she's my best friend and it has nothing to do with you. I came here only for her
and you're not part of the reason why.", I said and was about to go when he held my hand again and
speak up again.
"I will help you with the cure. Let me help for Zyra.", He said pleadingly and was about to kneel when I
glared at him.
"There should be no one kneeling in front of me unless he's proposing.", I said and turned my back at
him.
"I'll be making the cure at home. It'll not yake much time since I already studied her case that you sent
me and I already have plans on how to make it. We just have to run some test before finally giving it to
your wife. If you really wanted to help, just come at my house when you are free.", I said and left him
there.
I thinking of many possibilities. I sighed before putting a green liquid together with the pink one in a test
tube.
I sighed. I was shocked when I turned around and saw Mark at my back.
"How the heck did you entered?", I asked in disbelief.
"You gave me your spare key, remember?", He said casually and I just nod.
When was that? I just shooked my head and discussed everything with him. He helped me how to
improve the cure and planned to remove some in the formula and also add some.
Days, weeks, and a month had passed.
Finally, we're holding the cure.

"Mark whatever happens choose to save Zyra, okay?", I asked while preparing the car to drive.
He looked at me confused. He removed his glasses and came near me. He held my shoulders carefully
and looked at me in the eye.
"This time, I won't turn my back on you. This time if I can, I will save you. This time if I can, I will choose
you.", He said seriously.
I blinked twice before taking his hands off my shoulder.
"I'm commanding you. We were doctors, we are saving lives. As her doctor, she needs me but I have to
face something else. You're a doctor too, her husband. She needs you the most so even if you see me
struggling over something else, you should continue going and hand her the cure.", I said while trying to
swallow the lump in my throat.
Everything's going to be fine, Claudine.
I tried to say to myself for me to calm.
He looked at me in disbelief.
"Is there something you want to tell me Claudine?", He asked curiously.
I smiled. He looks hotter when he's showing this emotion of his.
"I have two cars. The one is something old but, no one would expect me to ride that. I will use my usual
car and you'll be using the old car. I will go first. After twenty minutes, you can start the car you'll be
using and come to the hospital."
I stopped for a while because, my tears began streaming down to my cheeks. I bit my lower lip and
continued.
"If you saw my car burning or stopped somewhere, I want you to ignore it and continue going to Zyra."
"A-are you in danger Claudine? W-we c-can face them t-together!", He shouted in my face but, I
shooked my head.
"This is my fight alone, Zeph. This has been long started when your father interrupted. T-they killed my
M-Mom and D-dad and now they're back to end my life."
He stilled for awhile and was about to walked near me when I stopped him so he speak instead.
"Let me fight with you please.", He said and kneeled in front of me so I turned my back.
"You're wife is fighting her battle too. She needs you the most. She's pregnant with your first born.
Focus on that instead. Don't worry, I will give them a good fight.", I said and ride my car.
I opened the car's window for awhile when it was near him.
"Please, follow my command. Put in your head this thought; 'she needs me.'"
He looked at me in the eye with sad emotion visible in it.
"She needs me.", He spoke up.
After hearing that, I drove away.

They didn't fail me. Not too far from the house yet, not too close from the hospital when my car was
shoot many times. I opened the left door of the car and jump out of it. I only have my bag and guns.
We all exchanged bullets, kicks and punches.
I'm doomed.
They were too many.
I'm alone and hopeless.
Somebody put his gun in the middle of my forehead.
The car we used to ride before passed by us. It didn't stop or so. It completely ignored us. My tears fell
down easily.
I'm not sure if it's because of the pain my body feels for every punches and kicks I received or, maybe it's
him turning his back to me again for one specific reason I told him to put in his mind.
'She needs me.'
It keeps on playing in my head and I just smiled and closed my eyes.
"I killed your Dad and Mom for not being able to cure my Mom. Now, I'll take yours.", Neo said and
pulled the trigger.
I felt my body in the ground. I saved all who needs the saving and ended up being killed by one of those I
planned to save for as long as I can.
[Activity | 03]
Okay Lang
Isinulat ni: Rein Wolkzbin
"Kumusta ka?", tanong ng aking guro nang makalapit siya sa silyang inuupuan ko.
"Okay lang Sir, magandang umaga po!", pagbati ko sa kanya pabalik.
"You can always tell me your problem Summer. I'm not just your teacher but a friend too. I'm your
Kuya's best friend and that made you important to me too.", saad niya na may tinig pag-aalala at
pinasadahan ng tingin ang braso ko kung saan mababakas ang mga pasa na pilit kong tinabunan ng
foundation.
"He's hurting you again.", malungkot niyang saad.
Hindi iyon tanong dahil tila siguradong-sigurado siya sa kanyang tinuran.
"Di mo syur, Sir.", biro ko dito at dumistansya ng kaunti sa kanya ng matanawan ang mga
nagdadatingang mga estudyante.
Nag-umpisa ang isa na naman ang normal na araw ng buhay ko.
"Humanap kayo ng kanya-kanyang kapares at magbahagi kayo ng mga ideya tungkol sa aralin natin
ngayon.", saad ng guro.
Lahat ay nagmamadaling humanap ng kapareha. Wala man lang napalingon sa gawi ko, wala man lang
pumili sa akin. Napangiti ako kasi okay lang.
The whole day went well for me. I am nobody's friend and none's enemy. I attend school, eat there and
leaves unnoticed. It's fine.
Umuwi ako sa aming munting tahanan at gumawa ng mga gawaing bahay bago ko inumpisahan ang
paggawa ng aking mga takdang aralin.
Nabitawan ko ang aking ballpen. Napatakbo ako sa silid nina mama at papa matapos akong makarinig ng
ingay at paghikbi.
Niyakap ko si mama nang makita ko siyang umiiyak at hawak-hawak ang pulsuhan niyang nagdudugo na.
"P-papa, tama na po. P-pakiusap wag nyo ng saktan si mama, baka makasama iyon sa batang dinadala
nya.", naiiyak na saad ko.
Umiiyak si papa na nabitiwan ang kutsilyong hawak nya. Naupo siya sa kama na patuloy pa din ang
pagpatak ng mga luha.
"Bakit si Pareng Berto pa Marites? B-bakit yung matalik na kaibigan ko pa? Bakit sya pa din? Anak mo si
Summer at ang kuya nya na si Johny sa kumpare kong iyon, p-pati ba naman yang anak mo ngayon?",
paglalabas ni Papa ng sama ng loob.
Nakatulugan na ni Papa ang pag-iyak. Minabuti ko na lang na linisan at gamutin ang sugat ni Mama.
Nakatitig lang ito sa akin na tila ba hinihintay na magsalita ako.
Matapos ko siyang gamutin ay nginitian ko sya.

"Okay lang ako, Ma. Magpahinga na kayo ni baby.", saad ko at iginiya siya sa higaan ng silid ko imbes na
ibalik siya sa silid nila ni Papa.
Umiiyak pa din si mama pero tumango lamang siya at ipinikit ang kaniyang mga mata.
Napabuntong hininga ako ng tumunog ang aking cellphone.
I smiled weakly.
Not anymore, please.
"Summer, let's break up.", he said straight to the point.
I bit my lower lip.
"Okay lang.", saad ko at hinintay lamang siyang babaan ako ng tawag.
Pumunta ako sa banyo at doon umiyak ng tahimik. I washed my face after and smiled.
"Okay lang Summer. You can do it.", I said and went outside the house.
I looked above when someone patted my head.
"Makikinig si Kuya, Summer. I know you're not okay.", saad nito.
I cried.
"Hindi ako okay Kuya. Bakit mo ako iniwan ng maaga? Ang hirap mabuhay na parang mag-isa, Kuya.
Maraming tao sa paligid ko pero, pakiramdam ko nag-iisa na lang ako mula ng umalis ka. Hirap na hirap
na ako.", saad ko at yayakapin sana siya subalit, lumampas lang ang katawan ko sa kanya.
Pumikit ako at muling nagmulat ng mga mata. Imahinasyon ko na naman pala. I held my necklace tight,
the one my brother gave me before he committed suicide.
"Kuya is always here with you Summer.", that's what he told me in my birthday before he left this world.
"Okay lang ako, Kuya. Alam kong nandiyan ka lang at binabantayan mo kami nila Mama. I love you
Kuya.", I whispered to myself.
But when the morning came, I felt numb. I saw my mother lying in my bed peacefully.
Not breathing anymore.
No pulse.
Tablets were scattered on the floor.
Sabi ko Ma, magpahinga kayo ni baby. Hindi ko naman sinabing wag na kayong babangon. Ang daya
ninyo Ma.
While my father is crying while shaking her body, trying to wake her up.
"Masaya ka na ba ngayon pa? G-gusto mo bang sundan ko na sila?", I asked emotionally which made
him stopped moving.
"All this time, we're in pain because you're hurting us. Sabi namin, okay lang kasi mamahalin mo din
kami. A-anak mo kami, Pa. Bakla si Tito Bert, paanong hindi mo iyon alam e ikaw ang matalik niyang
kaibigan? Puro ka paghihinala, Pa. Mahal ka namin kaya okay lang kahit sobrang sakit mo mahalin, Pa.
Okay lang pero, hanggang kailan ba namin kakailanganing maging okay para lang hindi ka na maghinala,
para hindi ka na magalit sa amin, at para hindi mo na kami saktan pa?"
He hugged me tight.
"B-babawi si Papa, anak. Patawad, p-patawarin mo si Papa.", he said while trembling.
I smiled weakly. Mama for sure is proud and is now smiling seeing us in this moment.
'Ma, look at Papa. Hindi na sya galit, tanggap nya na ako. Tanggap nya na tayo.', I said in my mind.
"B-bangon tayo ng magkasama Papa. Babantayan tayo nila Mama, baby at kuya Johny. Okay lang,
magiging okay tayo. We will heal together.", I whispered.
Okay lang 'to. We'll get through it in time. I know.
The Rain Stopped
By: Rein Wolkzbin
"Nanghihina ka na. Tsk ngunit mayabang ka pa rin Sin. Nakakaawa kang tingnan.", saad ko sa isang
mahinang tinig subalit, sapat na upang kanyang marinig.
Sumuka siyang muli ng dugo. Napapantastikuhan man ay napatitig ako sa kanya nang tumawa pa sya ng
malakas.
"Si Bri ay walang ama, walang kaibigan, wala pang kasintahan. Sino nga ba sa ating dalawa ang kawawa,
Bri?", nakangising tanong nito na naging dahilan ng pag-init ng dugo ko.
Itinaas ko ang aking baril at agad na itinutok ito sa kanyang sintido.
"Your last wish, Sin?", I asked while looking directly at his eyes.
"End the one who killed your Dad. Kill Jamie before the rain stops.", he said and smiled before closing his
eyes.
Pinaputukan ko sya ng baril at agad na tinitigan ang ulap. It's raining hard and no one would like to see
me outside when it's raining. That's because I kill people when the sky is dropping it's tears.
One last man, Dad.
There were three people outside Jaime's house, his bodyguards.
Agad na iniaro sa akin ng isang lalaki ang kanyang baril ng makalapit ako subalit sinipa ko lamang iyon
pataas at tinalon upang saluhin.
Unang bumagsak ang likod ko sa sahig kasabay ng pagpapaputok ko niyon na diretsong tumama sa noo
ng isang lalaki, kasunod naman na pinaputukan ko ay ang lalaking malapit sa kanya at tinamaan ito sa
dibdib.
Napangisi ako ng nanginig sa takot ang isang lalaki at nabitawan ang kanyang baril sa sahig.
Itinutok ko sa kanyang noo ang baril at pinapaputukan ito hanggang sa maubos ang bala ng baril ko.
Subalit, kasabay ng pagputok ng aking baril sa huli nitong bala, ay ang pagtama ng isa ring bala sa aking
likod.
"Say hi to your father for me.", said by this man in my face.
The rain stopped the moment I felt my body fell on the ground.
I remembered an almost the same scene from my past.
Malakas ang ulan subalit, hindi iyon sapat upang mapigilan ang labanang nagaganap.
Pawang may hawak na mga tubo, baril, at espada ang mga taong nasa malawak na lupain. Sa isang gilid
ay may tatlong taong nag-uusap, at iyon ay natanaw ng isang lalaking nakangisi.
"Bri, run! R-run away!", saad ng ama ng isang batang babae na may tama ng baril sa kaliwang balikat
nito.
Panay ang pagtulo ng luha ng batang babae matapos na nginitian siya nito.
"When the time comes, they will seek for you Bri. Take care.", saad nito at tinalikuran siya.
Nakipagpalitan ito ng suntok at bala sa mga kalaban. Bago pa man mahatak ng tuluyan ng isang
matandang lalaki ang batang babae palayo sa lugar na iyon ay nakita pa niyang papalapit sa direksyon
nila ang lalaking kanina'y nakangisi at iniaro sa kanya ang baril, na agad din namang sinalo ng kanyang
ama ang balang sana'y papunta sa direksyon niya.
The body of her beloved father fell on the ground the same time that the rain finally stopped.
We met the same end, Dad.
Format of the Act:
PS: Ito yung lagi niyong susundin na format
Title:
Author:
[CONTENT]
The almost fulfilling promises
By: Rein Wolkzbin

It's late night, and I was typing my requirement in the subject, Introduction to linguistics, when my
phone suddenly rang.
I smiled, my happy pill is now calling.
"Hello, Love!", I greeted as the call started.
"Love I was in the hospital yesterday, sorry I didn't call. I was afraid that you might rush going here but,
I'm fine now."
I bit my lower lip, trying not to cry.
He has a heart problem, and it's affecting him and, the way he lives. He shouldn't do hard works,
shouldn't feel much happiness nor, sadness, also, he was forced by his parents to stop going to school
too.
And lately, ge's going back and forth to the hospital.
"Hush... Hush now, Love. I'm fine. I promise,I will always be fine.", he said.
He always says that. He always comfort me with his words but, I can't stop thinking about possibilities
which breaks me.
"Y-yes, Love. I know, you're strong. And you'll live long for me, right?", I asked trying my hardest for my
voice not to crack.
"Of course, Love. I promise. I promise not to leave but, to live. I will fight for us then, I will go there and
meet your parents by Christmas, let's make us official, Love. I promise to do all those. So, stop crying
now.", he said as if he was so sure that he can fulfill all those.
But, holding up this phone while looking at the screen with my eyes watering in sadness is a shitty proof
that promises were meant to be broken.
"Merry Christmas, Love.", I said in a low tone of voice.
I look up at the sky, it's so calm just like he always is. I remembered how we end up before.
"Love, why are you so mad?", he asked after I shouted at him.
He even seemed to be happy that I'm mad. What's wrong with this man?
"Why do you seem happy that I'm not in the mood? You, idiot! Grrrrr!", I said out of frustration
"I can imagine the love of my life, chanting curses. Why do you seem so cute in my imagination, hmmn...
my Mrs. Hernandez?"
Damn. Why is this man a sweet talker?
"Stop pestering me already, Mark! I'm not in the mood.", I said but, now while I am trying hard not to
smile but, failed.
"Do you want to hear me sing?", he asked.
He knows how I love being serenade but, this time he sang a different song. It's not something that can
make me smile and blush at the same time but rather, it make the atmosphere heavy.
I felt different. I am nervous, sad, and nearly crying.
"Lapit nang lapit, ako'y lalapit. Layo ng layo, ba't ka lumalayo? Labo nang labo, ika'y malabo. Malabo,
tayo'y malabo."
His voice in a lower tone than before, not as cheerful or playful as it always seem.
The choice of song is very different too. It's as if he wants to tell me something which he just couldn't
voice out. I gulped.
Is it his heart problem, attacking again?
Christmas is fast approaching too. We're near to the fulfillment of our promises with each other. I will be
graduating this year then, we'll be saving up money and will eventually marry and live with each other.
Our plans were good and we'll tell this to my parents this Christmas as he went in here.
Please, Lord. Let us fulfill our promises first. I'm not yet ready to let him go. I treasure him so much. He is
the love of my life that I always put first above anything else. Even above myself. He's my top priority
that I don't know how to live a life if he'll leave so soon.
"L-Love, are you still there?", I held my cellphone tighter.
Am I ready for anything he will be saying?
"Y-yes, Love. I'm still here, why? Is there anything you want to say? D-do... Do we have any problem, L-
love?", I asked while my whole body is trembling.
I'm not yet ready, please... I hope I'm wrong.
"L-let's have a cool off, Love. I need time for myself. I need to think of things. Our distance, my heart
problem, your busy schedule. I-I'm tired understanding you, Love. Can I take a break?", He asked with a
very sad tone.
Or, is it me imagining things?
I don't know exactly.
I don't know if I should be glad that I am wrong.
Or, should I blame myself for being busy the past days for my requirements and for the coming exams.
I am so tired and all I want is to talk with him.
All I want is to hear him saying, "You can do it, Love! I trust you."
I wish he will just say that he's joking.
"L-love, you're kidding right?", I asked lip-biting.
He should be kidding, he should be.
"No, Rein. Please let me have time for myself. Let me love myself too. Because, you're sk tiring to love.
You're so tiring to understand.", He said as if I was not his lover. As if I'm nothing to him.
"I... I... I don't understand, Love... This isn't part of our plan. Christmas is near, we're going to celebrate
together, right? We're near to fulfill all our promises. I'm doing my part, studying well so I could have
good grades so, I won't be having a hard time in applying for a job, to earn money and to save up for our
planned wedding... W-why? Why now, Love?", I asked and this time I am not able to suppress my tears
anymore.
I love him so much to the point that I am losing my sanity. I will go insane if this is true.
"This ain't joke, Rein. I loved you but, I'm not sure if you love me too. My friends were telling me that
with the distance we have it is impossibe for you to love me purely too. I saw your pictures with
different man, smiling. Do you know how hard it is for me? Do you know how painful it is for me? Are
you even considering me? I am having a heart problem, Rein. And you're even breaking it more
everyday.", He said and I heard his sobs too.
Is this the end?
"But, they were just my friends and we're not doing anything!", I yelled in my phone while my tears
were flowing down mh cheeks.
I don't understand... I don't want to unserstand. I just want to keep him. I just want to have him always. I
just want to love him for the rest of my life.
My friends were mostly guys but, I will never cheat on my Love.
He is the only one. But, he is my top priority.
That even if it'll break me to complete or make him happy, I will do.
"Is that what you really want, Drix? D-do you want me to let you go? Do you want me to break up with
ypu instead?", I asked whole crying so hard.
The tears just won't stop falling even after I wiped it several times. This is so painful, the pain that I
never thought I would be able to feel.
Because, he never made me cry. I didn't know that we view this love differently.
I am always happy because, he choose to understand. He never did tell me he's tired, just now.
I heard him sigh on the other line.
"It's a cool off, Rein. Not break up.", he said in a calm voice.
"But you're hurting, Drix. This relationship is not healthy anymore. You should have tell those things you
feel from then. I will always put ypu first, I will give you all my time, I will do whatever you wish. Y-you...
Y-ou are my p-priority! You are the only one I love and nobody else! And I failed to make you feel that.."
"I failed as a girlfriend, Drix... I... I-I'm s-sorry...."
I said emotionally.
"I'm sorry for being insensitive... I... I'm sorry. I didn't mean to make you feel this way. I love you so
much that even if it breaks me, I will set you free. Just tell me that it's what you want, Drix.", I said and
gulped.
Please say no. Take back what you said, Drix. We just need a little more time then, we'll be seeing each
other personally. We'll be together already. We're near to the fulfillment of our promises, Love.
"Y-yes, Rein. Please set me free.", He said as if he sure that it's what he wanted.
As if I'm a garbage in his life that he choose to thrpw away.
"Then, I... I uhm.... I a-am breaking ip with you, Drix.", I said and turned my phone off.
I cried hard, get myself drunk.
I went absent for several days.
I didn't go home.
I didn't know what I'm doing to myself but, one day I just found myself crying in front of a friend who's
pulling my hair.
But I'm crying not because what she's doing is painful, but, her words are.
"You, stupid woman! You're wasting your life for that man? For fvck's sake! Then just kill yourself if you
want! Do you know how worried your parents are? Do you see how you're wasting their money while
they were having a hard time working? Damn it, Rein! Don't be selfish! It's not just that sick bastard who
loves you! You have friends, you have family, you have me!", She shouted.
"We'll spent Christmas together, Rein. Your family and mine. Okay, you're not alone. You have us.", She
said and hugged me.
After then, I went back home. Asked my parents for forgiveness but, they didn't speak.
They hugged me tight.
I attended school and graduated.

Do you know what's shocking? After my graduation a man approached me and handed me a gift.
"He's supposed to come here today to surprise you.", the man said.
He looks like a little version of him. It's Abel.
"W-why?", I asked teary-eyed.
We broke up already, what is it that he wanted?
"He broke up with you not because of the reasons he told you, Ate Rein. He broke up with you, because
Mom forced him too. Mom just promised that if the operation went well, he will allow him to have you
back.", He said and I can feel that he's holding back his tears. He looked away from me.
"H-he... He fought alone, Ate Rein. He wants you there before the operation happened but, my Mom
being against your relationship with him rejected his request to see or even just to talk to you."
"I'm sorry about that. He wants to fulfill all his promises to you. He surely wants to but, his heart just
can't. H-he died in the operation, ate Rein.", He said and hugged me as I cried harder.
"I'm sorry... I-m s-sorry... M-my brother loves you so much...", He said again and again and again.
I shut my eyes off for a minute before opening my eyes again.
I put my cellphone in the side of his tomb.

"Love, I miss you so much. When are you going to take me where ypu are now? I want to hug you tight
and pull your hair for lying to me. I want to shout in front of your face that you shouldn't have faced the
problems you had alone. We should've faced it together. We can run away from them."
"You had those almost fulfilling promises to me that will never be forgotten. I love you so much Drix, see
you soon.", I said as I left the tomb and went directly to the hospital.
Today, I'll be donating my heart to someone who's in need of it. For the girl that your brother loves, Drix.
Let's just see each other in heaven, Love.
"A POWER OR A CURSE"
By : Rein Wolkzbin
"Xamira, how long will I live?", tanong ng aking kaibigan habang nakahiga sa hospital bed.
Walang kabuhay-buhay ang kanyang tono ng pananalita at natutulala.
Hindi man lamang din siya nag-abalang tumingin sa akin at nanatiling tutok ang kanyang mga mata sa
bulaklak na nakalagay sa flower vase na nakapatong sa maliit na lamesita malapit sa hinihigaan niya.
"Coleen... I.. uh... you see ahm...", Hindi ko maituloy-tuloy ang aking nais na iparating sa kanya, hindi ko
kaya.
"I'm not asking you as your patient, Doc. Xam. Please answer me as you're my friend, and as someone
who has that power.", malungkot na saad niya kung saa'y walang mababakas na pag-aalala bagaman ay
bahagyang nakasimangot pa din siya.
"I won't tell you, I don't want to know either, I won't meddle with life and death anymore, Coleen.
Please unders---", I haven't finished my sentence yet, when a guy entered the room in a rush and walked
towards her direction.
Punong-puno ng pag-aalala ang kanyang mga mata. Pinasadahan nito ng tingin ang aking kaibigan
habang hinahawakan ang iba't ibang bahagi ng katawan nito na tila ba sinusuri kung ito'y may kung
anong sugat sa katawan. Bahagya itong nakahinga ng maluwag matapos na makitang wala itong sugat
na natamo subalit, agad ding napalitn ng pangungunot ng noo.
"She's not wounded pero, mayroon siyang malalang sakit.", I said in a low tone of voice.
Agad siyang napalingon sa akin, at napalitan ng galit ang kanyang mga mata matapos akong makita.
Malinaw na masama pa din ang loob niya sa akin.
Two years...
"Xam, tell me please... This will be the last time.. Hindi na kita guguluhin pa.", saad ni Coleen na naging
dahilan ng paglingon namin sa kanya.
Umaagos na ang kanyang luha mula sa kanyang mga mata.
Nqkagat ko ang ibabang labi ko habang pinipigilan kong maluha. Malalim na buntong hininga ang aking
pinakawalan bago ako dahan-dahang lumapit sa kanya.
Hinawakan ko ang ulo nya at ipinikit ko ang aking mga mata.
Nanlambot ang tuhod ko at agad akong napaupo sa sahig, habang dire-diretso sa pag-agos ang aking
luha.
"Ate... Ate... What did you see? P-please tell us ate...", umiiyak na ding saad ni Xaimon, ang kapatid ko.
"I'm ready to die, Xam. I just want to know when.", saad niya at pinipit na magpakawala ng isang ngiti
subalit, hindi ito tulad ng dati, hindi ito umabot s kanyang mga mata.
"T-tomorrow Coleen... I'm not yet ready. Kayo na lang ang meron ako Coco.... Kayo na lang...", patuloy
sa pag-agos ang aking mga luha.
Muli kong naalala ang panahong pinakialaman ko ang buhay at kamatayan, binago ko ang kapalaran. At
kapalit niyon ay buhay ng aking mga magulang. Not again.
"Xam, don't meddle... Please, let it happen, just let me die.", saad niya habang nakangiti din at pilit na
ngumingiti subalit nag-unahan din ang kanyang mga luha sa pagpatak.
Niyugyog ng kapatid ko ang aking balikat, umiiyak siya ng malakas.
"Ate... after the death of our parents... Sya na lang, sya na lang ang meron ako... You're different, you
have powers.... Please let us know where and when, let's change it.... Let's change the destiny.", umiiyak
na saad nito habang umiiyak subalit, tanging paulit-ulit na pag-iling lamang ang aking naiganti.
"Ate.... I'm begging you... Please...", He cried again.
Napaiyak ako lalo matapos niyang lumuhod sa harapan ko.
"Ate... This is the only way I can forgive you.... I swear, after this I won't leave you again. She's pregnant
ate.... Magiging Tita ka na...", saad niya habang tumataas baba ang kanyang balikat dahil sa paghikbi niya.
"D-don't let her leave this hospital tomorrow, Xaimon.", I said and leave the two of them.
----
*Two days after*
"She's still alive, ate... Thank you!", saad ni Xaimon at niyakap ako.
"Thank you for being able to see what might happen in the future. It still feels weird to have a sister like
you but, I know I'm blessed.", saad niya pa.
"X-Xaimon, someone... uh.. someone died in her place... S-someone died again", di ko na naman
naiwasang maiyak.
"So, what ate? Coleen is way more important to us! Why does it even matter to you? We are family, we
are your family! Bakit parang pinagsisisihan mong tulungan kami?", Tila naghihinanakit niyang saad.
It feels like a fantasy. Having this power to see the future.
Nasa sementeryo kami ngayon, and he still didn't know kung bakit kami narito.
"Hindi ako nagsisisi Xaimon, i-ikaw yon e, ikaw ang tinulungan ko. K-kapatid kita, bestfriend ko si Coleen,
mahal ko kayo e... Mahal na mahal ko kayo...", saad ko at pinunasan ang luha ko.
"Mahal ko kayo to the point na kaya kong dayain ang mundo, magtagal lang ang buhay nyo... Mahal ko
kayo higit sa sarili ko.", Saad ko pa.
"Nasa sementeryo tayo Xai, hindi para bisitahin sila Mama at Papa. Hindi ako narito para humingi ng
tawad sa kanila. Nandito ako para magcelebrate kasi birthday ko tapos, napatawad mo na ko tapos...",
hindi ko naituloy sapagkat nag uunahan na naman muling pumatak ang aking mga luha mula sa aking
mga mata.
"B-buntis ako Xaimon... The day Coleen was destined to die, someone died in her place. Imbes na sya
ang mabunggo... I-iba Xai...", I cried more and more until I felt weak.
naupo ako sa damuhan sa harap ng isang puntod.
"Hello love! Nandito ako ulit! Happy birthday sakin. Haha. Alam mo ba? May good news ako sayo, tatay
ka na Lysander! Tatay ka na!", saad ko sa isang masiglang tinig subalit, hindi ko napigilan ang patuloy na
pag agos ng aking mga luha.
"Napatawad na ko ni Xaimon, Love. Hindi na sya galit sakin. Nandito kami na magkasama."
"Love, patawarin mo ko ah? Mahal na mahal kita Love pero, mahal ko din sila e."
"Wag kang mag alala, aalagaan ko sila baby... aalagaan ko ang triplets natin at mamahalin ko sila ng
lubos."
"Pahahalagahan ko sila at hindi iiwan gaya ng nais mo."
"Hindi na ko iinom para kalikutan ang nakaraan."
"Salamat love, sa susunod na dalaw ko dito, kasama ko na ang tatlo nating angel. Paalam."
Agad akong niyakap ng kapatid ko matapos kong tumayo.

"Thank you ate, for saving my wife instead of your husband... I'm sorry for sacrificing for me. I'm sorry..
sorry I didn't know that he died in her place.."
I know... This power isn't after all just a power but, a curse as well.
Planong Magpamilya
@bastaakolangito
R18+
Mag-isa lamang ako sa silid kaya't malakas ang loob ko sa aking binabalak na gawin. Nalunok ko pa ang
sarili kong laway bago ko pa tuluyang napagdesisyunang simulan na ito dahil na rin sa hindi ko
maipaliwanag na kakaibang nararamdamang init sa aking sariling katawan na tila ba kinakailangan
talagang may gawin ako upang bumalik sa normal at maiwala ang pakiramdam na ito.
Tinanggal ko ang aking sariling saplot at isinandal ang aking likuran sa sementong pader dito sa silid.
Ipinikit ko panandalian ang aking mga mata kasabay nang pag-alaala sa naging pagdampi ng kamay ng
isang lalaki sa aking balikat. Natagpuan ko na lamang ang sariling kamay kong pumipisil sa aking
malulusog na dibdib.
"Ooohh...ahhhh! Zeph," mahinang nasambit ko na lamang at ipinagpatuloy ang aking ginagawa.
Kung saan-saan dumapo ang aking malikot na kamay na siyang nagpatindi pang lubos sa sensasyong
aking nadarama.
"Zeph... Ahhh," nakapikit pa ring lumabas sa aking sariling bibig nang mayroong labing dumapo sa aking
leeg kasabay ng paghawak ng nilalang na ito sa aking magkabilang balikat.
Bigla kong naimulat ang aking mga mata na nanlalaki pa nga matapos ko siyang makilala. Naipaling ko pa
ang aking paningin sa pintuan at napagtantong naiwan ko palang nakabukas ito. Muli kong ibinalik ang
aking tingin kay Zeph.
"H-Hoy, a-anong ginagawa mo? Ahhh... Z-Zeph?!" aligagang tanong ko nang biglang nagpasok siya ng
daliri sa pinakapribadong parte ng aking katawan habang pinagsasawaan pa rin ang aking leeg na
pagkaraan ay umangat pa sa aking tainga na kinagat-kagat pa niya nang bahagya.
"Winter," pagtawag niya sa akin.
"B-Bakit Zeph...ahhh!" Bigla niyang dinagdagan ng isa pang daliri ang nakapasok sa hiyas ko.
"Ohhhh...ahhh! S-Sige bilisan mo pa! Ugh!" utos ko sa kaniya habang ang mga kamay ko ay nasa
magkabilang balikat niya.
Bigla niya akong binuhat at inilapag sa aking kama. Ngayon ko lamang napansin na kanina pa rin pala
siyang walang saplot.
Marahan niya akong hinalikan sa labi kasabay pagpasok niya sa loob ko ng kaniyang pagkalalaki.
Ilang beses pa namin itong ginawa hanggang sa kami'y napagod at magkayakap na lamang na nahiga sa
kama.
"Magpahinga ka na Winter, babantayan kita." Hinahaplos niya ang aking buhok habang winiwika ito.
Napangiti na lamang ako't napapikit.

Pagmulat ng aking mga mata'y wala na siya. Dumapo ang aking mga mata sa isang litrato sa pader— si
Zeph at ako suot ang aming damit pangkasal. Kaming dalawa'y lubhang nagmahalan.
Gayunpaman ay humarap din kaming dalawa sa iba't ibang hamon ng buhay mag-asawa. Nagkaroon ng
mga tampuhan, away, at iba pa. Isa lamang ang hindi napalampas ng aking sarili.
Ito'y noong isang gabing hindi siya umuwi't natagpuan ko siyang may kahalikang babae sa labas ng isang
bahay-aliwan.
Napahawak ako sa aking tiyan. "Bakit kasi wala akong kakayahang magdala ng bata sa aking
sinapupunan?" Umiiyak ko na lamang noong naibulong sa aking sarili at tinalikuran ang senaryong
bumasag sa aking puso.
Ang kagabi'y isa na naman sa napakarami kong panaginip ukol kay Zeph...at ang ilan pa nga roon ay mga
alaala kung paano naming pinagsaluhan ang bawat gabing dumaan sa plano naming pagpapamilya.
Kaso malabo pala...hindi pala pwede kaya't humanap siya ng iba. Ibang babae na kayang bumuo ng
pamilya kasama siya.
Hindi ko na siya pinahirapan pa. Pinirmahan ko ang kontrata ng pakikipaghiwalay sa kaniya. Hindi ko
ipinakita ang sakit na aking nadarama. Sa kabila ng pait at sakit, ginawa ko pang ngumiti sa harapan nila
at ipakitang ayos lang ako kahit hindi naman talaga.
"Ang daya mo Zeph...akala ko pa naman babantayan mo ako hanggang sa huling sandali," bulong ko sa
aking sarili
Peculiar's Writerhood
Trabaho Lang
@bastaakolangito
Action
Nakakunot ang aking noo habang minamasdan ko si Dylan na humihithit ng sigarilyo sa mismong
harapan ko. Nangangatal pa ang kaniyang parehong kamay at sa tuwing inaalis niya ang sigarilyo sa
kaniyang bibig ay nangangatal maging ang kaniyang labi.
Napailing-iling na lamang ako at inabutan siya ng tubig. Inagaw ko ang sigarilyo niya at inilaglag ito sa
sahig. Inapakan ko na rin ito upang hindi na niya pulutin pa.
"Uminom ka ng maraming tubig. Matapos ay huminga ka ng malalim at kalmahin mo ang iyong sarili,"
nakangiwing saad ko.
"P-Pre, tulungan mo ako. Hindi b-ba at m-magkaibigan naman tayo? S-Sabi mo pre parang m-
magkapatid na tayo 'di ba?" Tinabig niya ang baso kaya't natapon ang tubig.
Ginulo-gulo niya ang kaniyang buhok at lumakad nang lumakad sa harapan ko. Pabalik-balik siya kung
kaya't ako na mismo ang nahihilo sa pinaggagagawa niya. Hinila ko ang kwelyo niya't iniangat siya gamit
ang isang kamay.
"Tangina naman Dylan, hilong-hilo na ako sa pinaggagagawa mo," iritadong winika ko.
"Ngayon sabihin mo sa akin, sinong trinabaho mo?!" bulyaw ko rito habang nakakunot ang aking noo at
titig na titig sa kaniyang mga mata.
"Si J-Jin... I killed him Will!" natatarantang aniya at hindi makatingin ng diretso sa akin.
Nabitawan ko ang kwelyo niya na kasabay rin ng pagputok ng mga baril mula sa labas ng bahay ko.
"Tangina pare, nasundan ka!" Itinulak ko siya para mapadapa sa sahig kasabay ng pagbunot ko ng sarili
kong baril.
Iniluhod ko ang isang tuhod ko at inasinta ang isang lalaking nakaputi.
"B-Bakit mo pinatay si Jin? Alam mong papatayin ka rin nila! Bobo ka ba?!" Humarap naman ako sa
kaliwa ko't pinaputukan iyong dumaan sa kusina ng bahay ko.
"M-May nangyari sa kanila ni D-Danika pare," sinabi niya na ikinatigil ko.
M-May nangyari sa kanila ng kasintahan ko?
"Pare! Ilag!" sigaw niya subalit, tila hindi ito kayang tanggapin at unawain ng utak ko.
Napakurap-kurap ako. Naramdaman ko na lamang ang pagbagsak ko sa semento.
Tangina. Tinamaan ako sa balikat. Nang makabalik ako sa huwisyo ay nakita ko na lamang na hawak na
nila si Dylan. Napahigpit ang kapit ko sa baril na hawak ko.
"Akalain mo nga naman...magkasama pala ang dalawang traydor? Will, matagal ka ng hinahanap ni
boss." Lumalakad papalapit sa aking ani Froilan.
"Ikaw ang traydor pare— nalimutan mo na ba kaagad kung paano mong binuwag ang grupo?
Nakalimutan mo na ba kung paano mong ikinama ang kapatid ko?! Gago ka!" Pinaputukan ko siya ng
baril at tinadtad ng bala ang kaniyang katawan.
Napahigpit naman ang hawak ni Sid sa baril at itinutok ito mismo sa sintido ni Dylan. "Bitiwan mo ang
baril mo o ipuputok ko 'to." Idiniin niya pa lalo ang baril sa sintido ni Dylan.
Tumawa na lamang ako ng sarkastiko at inihagis ang baril sa kung saan. "Bibitiwan mo na siya o
pabibitawin kita sa kaniya?" tanong ko sa sarkastikong paraan at tinaasan ko pa siya ng kilay.
Itinulak niya si Dylan sa sahig at itinapon ang baril sa kung saan.
"Matagal na kitang nais makatunggali brader," nakangising aniya na ikinangisi ko rin.
Tangina masakit ang kanang balikat ko dahil sa tama ng bala pero hindi ko iyon ipinahalata.
Umamba siya ng suntok kaya't tumungo ako para ito'y maiwasan subalit, ang sipang isinunod niya roon
ay dumapong eksakto sa aking mukha. Mayroong tumalsik na dugo kaya't natawa na lamang ako at iyo'y
pinunasan.
"Hanggang ngayon pala'y namemeke ka pa rin brader? Haha!" natatawang saad ko subalit, umamba na
naman siyang muli ng suntok na sinalo ko na lamang gamit ang aking isang palad at siya'y tinuhod ng
ilang ulit.
"Hindi ka kailanman mananalo sa akin Sid," saad ko na lamang at iniaro ang aking kamao nang may
maramdaman akong malamig na bagay sa ulo ko.
"Pasensya na pre, ikaw talaga ang trabaho ko ngayon at buhay pa si Jin. Siya ang ama ng dinadala ni
Danika. Pasensya na pre, trabaho lang!" aniya sa seryosong tinig na siyang yumanig sa aking mundo.
Bang!
Kasabay ng pagputok ng baril at pagtama ng bala sa akin na aking ikinasawi ay siya ring pagkawasak ng
aking puso.
Kasintahan
@bastaakolangito
Romance
"Ang asul ay kulay ng kalangitan," winika ng kamag-aral ko na tila ba bilib na bilib na sa kaniyang sarili.
Nagtawanan naman ang buong klase dahil sa ibinigay niyang halimbawa ng paggamit ng pangawing.
Kung sabagay, matatalino nga pala ang aming mga kamag-aral at ang mababaw na mga halimbawang
tulad nito'y katawa-tawa para sa kanila. Napabuntong-hininga na lamang ako at lumabas ng silid-aralan.
Hindi na ako nagpaalam, wala rin namang may pakialam e.
Ganito lamang naman ang buhay kolehiyo ko. Mas nawiwili akong mag-isa kaysa mayroong kasama.
Dumiretso ako sa canteen ng paaralan para bumili ng kape at biskwit na tiger. Naupo ako sa bakanteng
upuan at nakinig ng musika gamit ang aking pang-ulong hatinig na nakakonekta sa aking selpon.
Nagulat na lamang ako nang may nagtaggal nito sa aking ulo at naupo sa upuan na katapat ng mismong
kinauupuan ko. "Umupo na ako rito, mag-isa ka e." Umiiling-iling pang aniya.
Napataas naman ang kilay ko. "Anong konek?" mataray kong tanong at sumimsim ng kape.
"Malungkot ang mag-isa," ani'to at nginitian ako.
Dapat ba ngitian ko na rin 'to? Syempre hindi, ang pangit niya e.

"Ako nga pala si Nate." Inilahad niya ang kaniyang kamay sa aking harapan.
Tinitigan ko lamang iyon at tumayo na. "Ako naman ay aalis na." Tinalikuran ko na siya subalit, hinila
niya ako pabalik sa upuan.
"Ubusin mo 'yong kape mo, sayang." Hawak-hawak ang siko ko na sinambit niya.
"Bakit ka kasi rito umupo?!" iritadong saad ko at inirapan siya.
"Narito ka kasi," sagot naman niya na ikinairap ko na lamang at ikinatawa naman niya nang bahagya.
"Saan ka na pagkatapos mo rito?" tanong niya sa akin bigla.
Tiningnan ko naman siya nang may halong pagtataka. "Malamang sa klasrum, may klase e." Tumayo na
ako't tinalikuran siya.
"Shane... sorry na," sinserong ani ng tinig na nasisiguro kong pagmamay-ari ni Nate.
Nakarinig ako ng mga ingay sa likod na nagpakabog ng dibdib ko. Tila ako napako sa kinatatayuan ko.
Biglang may musikang pumailanlang sa paligid na siyang ikinaharap ko sa kinaroroonan ni Nate.
Sumasayaw siya kasama ang kilalang grupo ng mananayaw rito sa aming paaralan. Sa isang tabi naman
ay natanaw ko ang aking mga kaibigan na may sari-saring mga hawak. Si Lisa ay may hawak na cake, si
Ronald na may hawak na banner, si Joan na may hawak na bulaklak, at si Rico na may dala-dalang asul
na lobo.
Mula sa kaninang masiglang tugtugin ay bumagal ang musika at hinila ni Nate ang aking mga kamay.
Dahan-dahan niya akong isinayaw.
"Happy 2nd anniversarry Shane, hindi ko nalimutan at hindi ko maaaring malimutan." Pinunasan niya
ang mga luhang pumatak mula sa aking mga mata.
"Mahal na mahal kita Shane," nakangiti pang aniya habang diretsong nakatingin sa aking mga mata.
"Kahit masungit ako?" paniniguro ko sa kaniya.
"Kahit ikaw pa ang pinakamasungit na babae sa buong mundo Shane, ikaw pa rin ang mahal ko," walang
pag-aalinlangan niyang isinatinig.
"Mahal na mahal ko ang kasintahan kong si Shane Monletrado!" isinigaw niya habang yakap-yakap ako
na nagpabilis ng tibok ng puso ko.
"Mahal na mahal din kita Nate Sevrentino," emosyonal na bulong ko sa kaniya.
Mapalad ako na naging kasintahan ng presidente ng council na ito. Napakaraming talento, matalino,
maaasahan, mapagkakatiwalaan, may takot sa Diyos, mapagmahal sa pamilya, disiplinado, at parating
ipinararamdam sa akin ang pagmamahal na marahil nga ay walang katumbas.
Ang kasintahan ko'y ipinagmamalaki ko at lubos kong minamahal.
Baril
@bastaakolangito
Mystery/Thriller
Pinagmasdan ko siya na mayroong hawak-hawak na baril dito sa opisina.
"Detective Valyena!" pagbati niya matapos akong mapansin.
Kaagad pa siyang tumayo at sinalubong ako ng yakap.
"Tigil-tigilan mo ako Nestor! Alam mo ang dahilan kung bakit ako naririto!" Piningot ko ang tainga niya
dulot ng matinding inis.
"A-Aray naman insan! Aray! P-Pasensya na Ate Belle! H-Hindi na mauulit pangako!" nagmamakaawang
naibulalas niya kaya't binitiwan ko rin naman kaagad ang kaniyang tainga.
Naupo ako sa isang bakanteng upuan at inilahad ang aking kamay sa harapan niya.
"Ano na naman ba 'yan Ate Belle?!" sigaw niya sa akin na ikinakunot ng noo ko.
"Ninakawan mo ako ng limang libo, siyam na raan at tatlumpung pitong piso kagabi lang. Noong isang
linggo ay kumuha ka rin sa pitaka ko ng walong libo, anim na raan at limampu't apat na piso. Noong
isang buwan ay nagnakaw ka naman sa bag ko ng siyam na libo, tatlong daan at pitumpu't pito. Ganiyan
kalaki ang utang mo sa akin mahal kong pinsan," sarkastiko kong saad na ikinangiwi niya.
Nakatingin na rin sa gawi namin ang mga naririto sa ngayon.
"Ano ba kasing impormasyon ang kailangan mo? Alam mo namang hindi basta-bastang nakapagpupuslit
ng impormasyon dito e," mahinang bulong niya na ikinangisi ko naman.
Tumpak! I handed him a note.
42-15-13-15-33-44 13-11-43-15.
32-45-42-14-15-42.
33-15-11-42 32-54 23-34-45-43-15.
Recent case.
Murder.
Near my house.
That's the message in it. He just nodded.
"Layas na, itetext na lang kita mamaya." Tumatayong aniya at sinamahan pa akong maglakad.
"Sino bang namatay malapit sa bahay mo?" takang tanong niya.
"Ang dating kasintahan ko." Nilingon ko siya at tumigil ako sa paglalakad.
Minasdan ko ang kaniyang ekspresyon. Hindi man lamang siya nagulat kaya't napatawa ako. Oo nga pala
at matagal na rin niyang winika na madali itong mamamatay kasi bukod sa marami itong bisyo ay kay
rami rin ng kaaway nito.
"Hindi na nakapagtataka." Umiiling-iling na aniya at hinawakan ako sa balikat.
"Kapag hindi ka sa bahay tumutuloy ay mag-iingat kang parati Ate Belle, marami na kasing hindi
mapagkakatiwalaang mga tao sa ngayon e," may bahid pag-aalala pang aniya.
"Oo naman. Salamat, hintayin ko na lang ang text mo." Naglakad na ako papalayo matapos sabihin iyon.
Tinawag niya pa ng ilang beses ang pangalan ko na pinili ko na lamang ignorahin.
Nagtungo ako sa isang tindahan at bumili ng sigarilyo. Binuksan ko ang mensaheng galing sa pinsan ko.
From: Pulis na Magnanakaw
35-42-15-44-15-33-14-15-42
Pretender?
Wow, laking tulong! Kilala ko na yata! Psh. Wala talagang kwenta 'tong pulis na 'to. Napailing-iling na
lamang ako. Ang bobo.
Napabuntong-hininga na lamang ako nang makatanggap ako ng tawag mula kay Detective Filermino.
"Alam mo na bang ikaw ang pinaghihinalaang pumatay kay Shawn?! Pinapatawag ka rito sa opisina
Belle!" sigaw niya sa kabilang linya na ikinailing-iling ko na lamang.
Pinatay ko na ang tawag at dumiretso na sa opisina.
"Noong naganap ang krimen, bandang alas onse ng gabi ay nasaan ka?" may pagdududang tanong ni
Detective Revior.
"Alas onse? Malamang ay tulog na ako sa oras na iyan." Naupo ako sa bakanteng upuan para mas
makalapit pa sa kaniya at tinitigan siya ng mata sa mata.
"Fine. May nagsabi sa akin na hindi maganda ang naging paghihiwalay ninyo noong nakaraang linggo.
May nakakita sa iyong may hawak kang baril isang gabi habang naglalakad malapit sa bahay niya," saad
niya sa sinserong tinig na ikinatawa ko na lamang.
"Haha! Kumpleto ang papeles ng baril ko at dala ko iyon nang minsan akong gabihin sa pag-uwi dahil
sinabi ng pinsan ko na na-ospital s'ya tapos prank lang pala. Sa pagmamadali ko'y naiwan ko ang pitaka
sa bahay kaya't naglakad na lang ako. Inilabas ko 'yong baril mula sa jacket ko pero, saglit lang naman
iyon dahil sa paghahanap ko ng selpon ko na naiwan ko lang pala sa hospital." Inilapit ko pa ng kaunti
ang monoblock chair na inuupuan ko sa kaniya.
"Hindi ko ito ipinagkakalat pero, magkatabi ang bahay naming dalawa Detective Revior. Malamang sa
malamang talaga ay maglalakad ako roon sa parteng iyon dahil uuwi ako!" Hinampas ko ang lamesa niya
at tumayo na.
Dumukot ako ng susi mula sa aking bulsa at inihagis iyon sa kaniya. Nasalo naman niya ito at
pinangunutan ako ng noo.
"Puntahan mo. Asul ang gate at pink naman ang pintura ng bahay. Ito ang pinakamalapit na bahay sa
kaliwang bahagi ng tahanan ng biktima. Humanap ka ng kung ano mang gusto mong hanapin. Dito lang
ako." Sumandal ako sa pader at tinitigan ang reaksyon niya.
Inihagis niyang pabalik sa akin ang susi. "Gago, ayaw ko. Tsaka hindi naman ako nagdududa 'no! Alam
mo namang tiwala ako sayo master e!" mapanghikayat pang aniya na naging dahilan na lamang ng pag-
irap ko.
"Tigil-tigilan mo nga ako Revoir, kailangan nating makilala ang killer! Hindi ko hahayaang madungisan
ang pangalan ko ng ganito na lang!" Pumikit ako nang mariin at nagpapadyak.
"Buset na ex kong 'yon, ginago na nga ako no'n tapos binigyan pa ako ng problema. Namatay na lang,
binigyan pa ako ng konsumisyon!" Napakamot na lamang ako sa aking ulo na ikinatawa ng mga
kasamahan ko.
Mabilis na lumipas ang mga araw at wala pa ring naging linaw ang kaso.
Nakita ko ang talaarawan ng aking dating kasintahan. Isang lalaking adik sa codes and ciphers. Napailing-
iling na lamang ako nang maunawaan ko ang nilalaman ng ikatatlo sa huling pahina ng talaarawang ito.
Gabi na ngayon at tinititigan ko lamang ang talaarawang ito.
35-11-35-11-44-11-54-24-33 33-24-54-11 11-25-34! 22-11-31-24-44 33-11 22-11-31-24-44 43-24-54-11!
33-12-51
Papatayin niya ako! Galit na galit siya!
NBV
Napangisi na lamang ako at isinend sa pinsan ko ang larawan ng parteng ito ng talaarawan.
Pinindot ko ang record button sa selpon ko at hinayaan itong nakapatong sa lamesa malapit sa aking
higaan.
Ilang sandali pa'y naramdaman ko ang pagbukas ng sliding na bintana sa aking silid na siyang ikinangisi
ko.
"Pinsan, ang bilis mo naman yata?" Hinarap ko siya.
"Alam mo na ang sekreto ko Ate Belle, hindi ka na pwedeng mabuhay pa." Tinutukan niya ako ng baril sa
noo.
"Matagal ko ng alam na ikaw ang nagpaputok ng baril kay Shawn, insan. Hindi naman ako mangmang
upang hindi makaramdam." Naiiling iling ko pang saad.
"Alam kong may lihim kang pagtingin sa akin. Alam ko ring hindi tayo magpinsan dahil ampon ka,"
seryosong saad ko na nakapagpatulala sa kaniya.
"Hindi ba't binaril mo si Shawn dahil gusto mo ako?!" pasigaw kong tanong sa kaniya.
"Oo! Nagawa ko 'yon kasi alam kong mahal na mahal mo siya! Nagawa ko 'yon kasi ako lang ang dapat
na mahal at pinagtutuunan mo ng atensyon! Nagawa ko 'yon kasi mahal kita Belle!" aniya pa habang
tumutulo ang kaniyang mga luha at naibaba niya ang kaniyang baril.
Napangisi ako't pinaputukan siya sa magkabilang binti niya na siyang nagpatumba sa kaniya sa sahig.
"Pinaputukan mo s'ya pero, tanga ka insan. Hindi mo tinamaan si Shawn. Ako ang totoong pumatay sa
kaniya." Pinaputukan ko ng baril si Nestor sa puso, sa ulo, at sa iba't ibang parte pa ng katawan niya.
I killed Shawn dahil nalaman kong bakla ito at may gusto kay Nestor. Tanginang pag-ibig 'yan.
Pinutol ko ang narecord ko mula sa usapan namin ni Nestor. Ipinarinig at ipinagamit ko bilang ebidensya
na hindi ako ang pumaslang kay Shawn na dati kong kasintahan at bilang patunay na tinangka akong
patayin ni Nestor at ang natatanging ginawa ko lang naman ay depensahan ang aking sarili.
Ang husay kong gumawa ng kwento at madali kong natakasan ang aking kasalanan.
Napangiti na lamang ako at hinawakan ang aking baril. Mayroong nakaukit ditong NBV.
Nerilyn Belle Valyena ang ibig sabihin nito at hindi Nestor Bryan Valyena. Ako ang tinutukoy ni Shawn sa
kaniyang talaarawan.
Ordinaryo
@bastaakolangito
Fantasy
Isa akong kilalang mag-aaral dito sa Fantastic Academy. Ang pangit ng pangalan. Ang lolo ng lolo ng lolo
ng lolo ng ama ko ang siyang nagtatag nito. Kaya naging Fantastic Academy ang pangalan nito'y nahilig
siya sa Fantastic Young Pork Tocino noong araw. Parati itong nababanggit ng aking ama tuwing
nagdiriwang sa paaralan ng araw ng pagkakatatag ng paaralan.
"Prinsipe Javier!" Napalingon ako sa tumawag ng pangalan ko.

"Anong problema?" may halong pagtatakang tanong ko sa kaniya.
"Ano ba talagang kapangyarihan mo? Nakita na namin ang sa buong pamilya mo, pero ang sa iyo'y hindi
mo pa inilalabas dito sa paaralan," kuryosong ani Shine na siyang nagtataglay ng kapangyarihang apoy.
"Hindi maaaring ilabas ang kapangyarihan dito sa paaralan ng walang dahilan Shine." Napailing na
lamang ako at iniiwas ang tingin ko sa kaniya.
"Edi bibigyan kita ng rason." Bigla siyang nagpaulan ng apoy sa aking direksyon.
Tinaasan ko lamang siya ng kilay at tinamaan ako sa mukha.
"Tanga! Bakit wala kang ginawa!" nanggigigil na aniya at padabog na lumabas.
Kaagad akong nilapitan ni Steve at ginamot ang sugat ko. "Sa susunod lumaban ka na," utos niya sa akin
sa seryosong tinig.
"Paanong laban pre?" pang-aasar ko sa kaniya na ikinasama lamang lalo ng kaniyang tingin sa akin.
"Kahit paano tanga!" bulyaw niya sa akin at lumakad palayo.
Tumayo na lamang ako at naglakad-lakad. Napadpad ako sa isang silid at minasdan ang mga nasa
training room.
Mayroong gumagamit ng apoy, tubig, hangin, lupa, halaman at iba pa sa iba't ibang pamamaraan upang
manalo sa tunggalian kahit pa nga ito lamang ay isang pagsasanay.
Sana ako rin. Gusto ko ring sumali sa ganito kaso, hindi maaari.
"Bakit naman hindi maaari?" tanong sa akin kasabay ng pag-akbay nitong si Johan na nakababasa ng isip.
"Wala." Inalis ko ang pagkakaakbay niya sa akin at maglalakad na sana papalayo nang tumunog ang
alarm ng aming paaralan.
Ito ang tunong na ibinibigay kapag ang paaralan ay sinasalakay. Dali-dali akong nagtatakbo sa may gate
kasama ang karamihan. Kasalukuyan ngayong wala ang aking ina at amang hari. Tangina, paano na?
Narito ang mga higante na kasama ng ilang mga mag-aaral ng Unibersidad ng mga Hakdog— ang
paaralang katunggali ng aming paaralan.
Nagkakagulo na sa paaralan. Mayroong mga tinamaan ng kidlat, sibat, espada, palakol, apoy, tubig,
mayroon ding natangay ng ipo-ipo at marami pang iba.
Hindi na ako nagulat ng ulanin ako ng kidlat na pinilit kong maiwasan sa abot ng aking makakaya. Ang
bilis ng tibok ng puso ko gayunpaman, ay inaasahan ko na rin naman na darating ang araw na ito.
Sa pag-iwas ko roon ay kasabay rin ng pagkakapulupot sa akin ng isang latigo at pagkakalapit ko sa isang
kalaban. Si Raven na prinsesa ng kabilang kampo.
Halos malupig na ang mga kalaban pero, nahinto ang lahat matapos makitang hawak na ako ng kalaban.
"Mamamatay ang prinsipe ninyo kung patuloy pa kayong lalaban!" anunsyo ni Raven na ikinatigil ng
lahat.
Tinaasan ako ng kilay ni Steve na siyang nagpapikit nang mariin sa akin.
"Lumaban kayo, hindi ako ang prinsipe! Nasa ligtas ang prinsipe sa kasalukuyan! Isa lamang akong
ordinaryong tao!" sigaw ko at ilang sandali pa'y naramdaman ko na lamang ang mas lalong paghigpit ng
latigo sa akin na nadagdagan pa ng latigo rin na siyang sumakal sa aking leeg hanggang sa bawian ako ng
buhay.
———
[Steve's P.O.V.]
"Iniligtas ko ang ina mo, at bilang kapalit ay may tungkulin ka ng protektahan ako kahit buhay mo pa ang
maging kapalit," saad ng isang batang lalaking may suot na korona.
"Opo mahal na prinsipe!" magiliw na sagot naman nitong madungis na bata.
Inilipat ng batang prinsipe ang korona sa madungis na batang lalaki. "Magpanggap ka bilang ako dahil
marami ang magtatangka sa buhay ko. Kailangan mong pakatandaang unahin ang kapakanan ng marami
kaysa sa iyong sarili mahal na prinsipe." nakangiting anito sa sinserong tinig.
"Oo Steve," sagot naman ng batang madungis na ngayo'y may suot ng korona.
———
Napapikit ako nang mariin at ibinuhos ang lahat ng galit sa mga kalaban. Pinatay nila ang ordinaryong
taong may mabuting puso. Pinatay nila ang kaisa-isahang taong pinagkakatiwalaan ko.
Itinaas ko ang parehong kamay ko kasabay ng pagliliwanag ng buong paligid.

"Kung hindi karapat-dapat na mabuhay ang ordinaryong tulad niya na may malasakit sa lahat ay higit na
wala sinuman sa atin dito ang karapat-dapat para mabuhay," bulong ko sa aking sarili at tinapos ang
buhay naming lahat gamit ang buo kong lakas.
Magkakasama muli tayo sa kabilang buhay ordinaryo kong kaibigan.

Pun

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Pun

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

A = 11 B = 12 C = 13 D = 14 E= 15 F= 21 G= 22 H= 23 I= 24 J= 24 K= 25 L= 31 M= 32 N= 33 O= 34

Activity | 26 Part 1 (Mr. Bean)

Sa kabila ng inis na nararamdaman sa kasalukuyan ay pinili ko na lamang humalumbaba at paulit-ulit na

Binuhat ko si Teddy at dali-daling bumaba sa hagdan.

Title: Ibang Teddy

Memorias' Peculiar Complex Wonders

Follow the format:

Memorias' Peculiar Complex Wonders

_Pumili ng isang English cartoon series, anything that you like.

_Language would be Tagalog.

January 21, 2021 until 12 midnight.

[Memorias de Una Pluma]

Write a 2,500 word story!

Language: [Tagalog only]

For your 21st Activity,

Title: [up to you]

WALANG KULANG O SOBRA SA WORD COUNT.

Title: I Wrote Your Death

"Mamamatay ka Zyra Ruiz sa eksaktong ika-dalawampung taon ng iyong kapanganakan."

It keeps on playing inside my head.

I texted my best friend.

Fetch me tonight please.

Kusang napamulat ang aking mata sa oras na 11:30 pm.

I went out through my window.

Hindi ako maaaring magkamali.

Bulto ito ng isang lalaki't babaeng naghahalikan.

I am shocked when suddenly I felt a warm embrace.

Ang bangkay na yakap ng isang binatang bangkay na rin.

I tapped his shoulder, and he looked at me with so much confusion.

"It's funny that we both died," I said and he smiled weakly.

Title: Decipher My Feelings

Ano ba kasi ang ibig sabihin nito?

MoO4 HCOO Br NO3 BO3 S406 Br NO2

"T—Thunder!" Tumatakbo tungo sa kinaroroonan ko na pagtawag sa akin ni Sky.

Nakangisi si Sky habang nakatitig sa akin.

MOSWTU - YLMAOC -TIENAT - IKHTBM - TEESDE

Again, I searched different codes and ciphers.

My head is aching. Napakamot na ako sa sariling batok.

I was about to turn off my phone when something caught my attention.

The police investigated and rescued Rein.

I smiled after seeing her safe.

"24 31-34-51-15 54-34-45," I emotionaly whispered near her right ear.

Title: The Ghost Of The Past

Written By: Rein Wolkzbin

Nagpasyang magcamping sa isang tahimik na bundok ang isang grupo ng kabataan.

Siya si Carmela Dela Vega, ang pinakamatatakutin sa kanila.

Nagtawanan naman ang magkakaibigan sa sinabi nito.

Siya si Czarina Sy, ang babaeng may paniniwalang beer is life.

Pinitik ni Simon Park ang noo nito.

Agad napabangon si Czarina mula sa pagkakahiga nito sa hita ng nobyo.

Siya si Dylan Adler, ang lider ng grupo.

"Tayo nga ba ang bumuo ng dance steps at nangarap?"

Sigaw nito at nawalan ng malay.

Akala namin lasing lang...

Niyugyog niya ng niyugyog ang katawan ni Heidi.

Napatakip ako ng sarili kong bibig at napaupo sa sahig.

Si Hendrix na wala ng pulso.

"S-sino ang g-gumawa nito?", ani Randy.

"I s-saw s-someone..."

"I-In a b-black dress and heels..."

It's Dylan stuttering for the first time.

"L-let's go home...", mabilisang hinila ni Czarina si Simon pasakay sa kanilang kotse.

Ako lang mag-isa.