Professional Documents
Culture Documents
სახლი მთაზე
სახლი მთაზე
სახლი მთაზე
– არ ვიცი.
– ეი, ლინდა!
– შენ რა იცი?
* * *
– გისმენ.
– აღიარებას გულისხმობ?
– ჰო... ალბათ.
– რამე მოიპარე?
– ასეთი რა დაინახეთ?
– ლინდა გრანტი.
– რა თქვი?
– რომელი ბიჭი?
– ლინდას მიათრევდა?
– ის ტიპი ამიწერე.
– სახე?
შეეხვეწა მილერი.
* * *
– სწორედ ის.
– კი მაგრამ, რანაირად?
– ჰო.
* * *
– ემილი...
– გასაგებია.
– არ გეშლებათ.
– კონფორმისტული ჟურნალია.
* * *
– სულელი!
* * *
– სახლში შედი!
– სალამი, ლამაზო.
– მერე რა მოხდა?
გავიგეთ.
– როგორ გაიგეთ?
– არ ვიცი.
– ჰო, მაგრამ...
ჟურნალისტი ჩაფიქრდა.
– სხვები?
– გისმენთ, ჟურნალისტო.
* * *
– გისმენთ.
– ვხვდები.
– შევეცდებით, გადავარწმუნოთ.
– რანაირად?
– აფთარს?
– ლინდა გრანტს?
– გასაგებია.
– რას გულისხმობ?
– მერე გამოგივიდათ?
– რატომ?
– მერე თქვენ...
– ჰო, ოღონდ არა ჩემგან. აი, თქვენ კი, ყველას, სიკვდილი გელით.
კრამერს გაეცინა:
* * *
კრამერს.
– სახე მოიწმინდეთ.
– სასაცილოა, არა?
– ძნელი სათქმელია.
– მე მეძებენ?
– კი მაგრამ, რატომ?
მომიცია.
– ჯერ ცოცხალია.
– მერე გადარჩება?
– ეს უფალმა უწყის.
* * *
* * *
– გტკივა?
– მათ დაუძახე!
– რატომ არ ეძახი?
– სიგარეტი გინდა?
– გმადლობთ.
– ვხვდებოდი.
– რა თქმა უნდა.
– შენ კი გამოექომაგე?
– ეს როგორ მოახერხა?
გაკვირვებით შეხედა:
– ვინ ხარ?
– დამისვი.
– როგორც ხედავ.
– ჯანდაბას!
– მერე?
– მე თან არ წამიყვანენ.
– შენ ეს არ გეხება.
– ჰოდა, გაიკითხე.
– მერე რა მოხდება?
– არ ვიცი.
– ტრუდი!
– რა იყო?
– გისმენ.
– მერედა, რა მოიფიქრა?
– მოგეხმარო?
– როგორ ხარ?
– შესანიშნავად.
– გუშინდელისთვის მაპატიეთ...
– როგორაა?
– გასაგებია.
– მე დავბრუნდები, ძვირფასო.
* * *
– მშურს თქვენი.
– მართლა?
– ის ვიეტნამში დაიღუპა.
– მოკეტე–მეთქი!
* * *
– მართლა შემოიჭრებიან?
– არა მგონია.
– მაგაზე ნუ ფიქრობთ.
– ეჭვი არ მეპარება.
– სახელი უთხარით?
– ეს ვინ არ არის.
– ო, ღმერთო! ეს რომ...
– წარმოუდგენელია!
– მაგრამ ფაქტია.
ტელიცკის გაეცინა:
* * *
– ყავა მოგიტანო?
– ლინდას გულისხმობთ?
– მაშ, ვის?
– რას გულისხმობთ?
– მერე ჯორჯი?
* * *
– ემილი?
ხმა.
– გმადლობთ, არ გვაწყენდა.
– სიამოვნებით...
დაიხრიალა ტელიცკიმ.
– როგორ ხართ?
* * *
– რა მოხდა?
– რატომაც არა?
– რანაირად, ბებრუხანავ?
– ცოცხალია?
– მაშინ აქ დაბრუნდებიან.
რომ მოიტანოს?
– მერე ტყვიები?
– ახლავე გაჩუმდით!
* * *
– რაზე ფიქრობდით?
– ეს დანაშაული არ არის.
– ეს თქვენი ბრალი...
– ჰო, მაგრამ არც ესაა თქვენი ბრალი. ჩვენ აქ ყველანი ერთ დღეში
ვართ.
* * *
სტვენა განმეორდა.
დაგეხმარებით.
– პიტერ, მე...
– ასეა.
– ჯერემი როგორაა?
ასეც მოიქცნენ.
– ვიკბინები.
– რომ ყველა ამოგეხოცეთ, ხომ? არა. ჩემი გეგმა უფრო სწორი იყო.
ყველა გადარჩა, ჩემ გარდა.
ცუდად.
* * *