Niccolò Paganini to włoski skrzypek urodzony w 1782r w Genui.

Jego ojciec zmuszał

go karami fizycznymi do kilkugodzinnych lub kilkunastogodzinnych ćwiczeń gry na
skrzypcach. Już jako dziecko występował publicznie. Po wyzwoleniu się spod opieki
despotycznego ojca rozpoczął koncertowanie po kraju, wzbudzając sensację jako
wirtuoz. Wrodzony talent, w połączeniu z ćwiczeniami narzuconymi przez
sadystycznego rodziciela, uczyniły z niego mistrza. Jednocześnie okazywał wielkie
zamiłowanie do hazardu i hulanek, często przepuszczając wszystkie pieniądze, przez
co nigdy nie dorobił się dużego majątku. W związku z tymi działaniami wypłynęło
wiele makabrycznych legend i plotek.
W latach 1800-1805 zniknął całkowicie z życia publicznego i nie wiadomo, czym się
wówczas zajmował. Według słuchów siedział wtedy w więzieniu razem ze swoimi
kolegami. Ponoć trafił tam za liczne kradzieże.
Choć występował tylko we Włoszech, jego sława sięgnęła całej Europy. Dopiero w
1828 wyruszył na występy zagraniczne. Okazały się one wielkim triumfem
Paganiniego. W czerwcu 1829 wystąpił w Poznaniu i Warszawie, gdzie doszło do
skrzypcowego „pojedynku" pomiędzy nim a Karolem Lipińskim. Mężczyźni spotkali
się również podczas uroczystości koronacyjnych cara Mikołaja I w 1829 roku - prasa
warszawska rozpisywała się o tym, który z nich odznacza się większym kunsztem. Na
tym koncercie obecny był Fryderyk Chopin, którym podobnie jak Paganinim miał
zachwycić się cały świat.
Włoski wirtuoz miał tylko jednego ucznia. Był nim Polak, Apolinary Kątski.
 Technika gry Paganiniego do dzisiaj stanowi wielką zagadkę. Stawiano wiele
hipotez, aby ją rozwiązać. Lekarze stwierdzili, iż miał wklęsły obojczyk, co
umożliwiało mu lepsze utrzymanie skrzypiec. Niektórzy twierdzą, że był chory na
zespół Marfana. Jednym z objawów choroby są długie „pajęcze" palce.
Mówiono o innej budowie jego dłoni, innym prowadzeniu smyczka, specjalnym
strojeniu skrzypiec, a nawet o konszachtach z diabłem.
Jego ulubionym instrumentem były podarowane mu przez bogatego kupca
skrzypce z roku 1741, wykonane przez Giuseppe Guarneriego del Gesú.
Wprowadził również nowy chwyt Paganiniego.

Wybitny skrzypek był uzdolnionym kompozytorem. Jego najważniejsze dzieło to "24

kaprysy na skrzypce solo". Skomponował także m.in. wariację Il Carnevale di
Venezia oraz koncert smyczkowy w tonacji h-moll ze sławną częścią Campanella
(Dzwoneczek). Choć wolał występować z własnym repertuarem, zlecał też
pisanie utworów zaufanym artystom: na przełomie 1833 i 1834 roku zamówił u
Hektora Berlioza "Harolda w Italii". Zmarł sześć lat później, 27 maja 1840 w
Nicei.