Noli Me Tangere (Kabanata 1-10)

KABANATA 1

Isang marangyang salu-salo ang pinag anyaya ni Don Santiago de los Santos na higit
na popular sa taguring Kapitan Tiago. Kabilang sa mga bisita ang bagong dating sa
Pilipinas na si Padre Damaso na nailabas ang kanyang mapanlait na ugali.

KABANATA 2

Ipinakilala ni Kapitan Tiyago ang kagalang-galang na binata bilang anak ng kanyang

nasirang kaibigan na si Don Rafael Ibarra. Kadarating lamang ng binata mula pitong
taon na pag-aaral nito sa Europa. Kusang nagpakilala si Ibarra bilang Juan Crisostomo
Ibarra y Magsalin kasabay ng pakikipag-kamay nito, isang kaugaliang natutunan niya sa
bansang Alemanya. Tumanggi naman na makipag-kamay si Padre Damaso at bagkus
ay tinalikuran nito ang binata. Lumapit ang Tinyente kay Ibarra at nagpasalamat ito sa
ligtas niyang pagdating. Nang malapit na ang hapunan, inanyayahan ni Kapitan Tinong,
sa pananghalian kinabukasan si Ibarra. Magalang na tumanggi ang binata sapagkat
patungo siya sa San Diego sa araw na iyon.

KABANATA 3

Kasabay ng kainan ang mahabang usapan. Nagbahagi ang binata ng kanyang buhay,
tulad ng pag-aaral sa Europa ng pitong taon, ang pagpunta sa iba't ibang bansa at pag-
aaral ng kasaysayan at pag-unlad ng mga bansang ito, ang pagsasalita ng ibang wika,
ang hindi paglimot sa kanyang bayan sa kabila ng kaunlarang namasdan sa ibang
bansa, at ang ang hindi pagkaka-alam sa tunay na dahilan sa nangyari sa kanyang
ama. Binatikos naman ito ni Padre Damaso, ngunit magalang naman na tinanggap ni
Ibarra ang salita ng pari at binanggit na lamang ang mga ala-ala niya na si Padre
Damaso ay karaniwan nang kasalo sa kanilang hapag-kainan at malapit na kaibigan ng
kanyang ama. Maagang nagpaalam si Ibarra ng gabing iyon, kaya't hindi sila nagkita ni
Maria Clara, ang dalagang anak ni Kapitan Tyago. Nagpatuloy naman ng pag-alipusta
si Padre Damaso sa binata.

KABANATA 4

Nagpalakad-lakad si Ibarra sa plaza ng Binondo at napagmasdan nitong sa kabila ng

matagal na panahon na pangingibang bansa, wala man lang pinagbago ang kanyang
bayan. Mababakas na wala man lang pinag-unlad ang bayang iyon. Habang naglalakad
ay nag-iisip din si Ibarra sa sinapit ng ama. Sinundan siya ni Tinyente upang kwentuhan
ng tungkol sa kanyang ama. Si Don Rafael ay isa sa pinaka-mayaman sa bayan ng San
Diego, matulungin at maraming nagmamahal. Sa kabila ng kanyang kabaitan ay
marami ring naiinggit dito, kabilang na ang mga pari sa simbahan- sa pangunguna ni
Padre Damaso.

KABANATA 5

Pumunta ng Maynila si Ibarra ng araw na iyon at nanuluyan sa Fonda de Lala. Sa

kanyang silid ay nagmuni-muni ang binata tungkol sa sinapit ng ama. Kalaunan ay
napadako ang tingin nito sa durunguwan, at sa kabila ng ilog ay tanaw na tanaw niya
ang nagliliwanag na bahay ni Kapitan Tiyago. Sa gabing iyon sa bahay ni Kapitan
Tiyago ay nagaganap uli ang isang kasiyahan. Dumating ang nag-iisang anak nito na si
Maria Clara, kung kaya't sinalubong siya ng kanyang mga kaibigan, kababata, mga
Kastila at paring malalapit sa ama, mga Pilipino, Intsik, at militar.

KABANATA 6

Si Kapitan Tyago na ngayon ay mahigit kumulang 35 taong gulang, ay nag-iisang anak

ng isang negosyante ng asukal sa bayan ng Malabon. Hindi siya pinag-aral ng kanyang
ama bagkus ay naging katulong at naturuan naman siya ng isang paring dominiko.
Itinuloy niya ang pangangalakal ng mamatay ang kanyang ama, nakilala si Pial Alba
mula sa bayan ng Sta. Cruz at sila ay nagpakasal. Kapwa mahusay magpalakad ng
negosyo kaya't sila ay natanyag bilang pinakamayaman kayat sila ay nabibilang sa
matataas na antas ng lipunan.

KABANATA 7

Dumating ang araw ng pagkikita ni Maria Clara at Ibarra, at siya ay hindi mapakali sa
pananabik na masilayan ang kanyang sinisinta. Napagpasyahan na siya ay
magbakasyon sa San Diego sapagkat nalalapit na ang pista doon.

Pamaya-maya ay dumating na si Ibarra at hindi maikakailang nataranta ang dalaga.

Nagtama ang kanilang paningin at kapwa nagkaroon ng kaligayahan sa kanilang mga
mata. Nagtungo sila sa Asotea upang makapag-sarili at makaiwas na rin sa alikabok na
likha ng pagwawalis ni Tiya Isabel. Masinsinang nag-usap ang dalawa tungkol sa
kanilang nararamdaman, sa kanilang mga sinumpaan sa isa't-isa, sa kanilang
kamusmusan, sa kanilang naging tampuhan at mabilis na pagbabati.

KABANATA 8

Nakasakay si Ibarra sa kalesa at binabagtas ang kahabaan ng Maynila. Maganda ang

panahon ng araw na iyon at ang tanawin sa paligid ay nakapagpabalik ng kanyang mga
alaala. Napadako naman siya sa kalye ng Arroceros at naalala na minsan ay nahilo siya
sa napakasamang amoy ng tabako. Napadaan din siya sa Hardin ng Botaniko at
naikumpara niya ang mga napuntahan niyang hardin sa Europa. Ibayo ang ganda ng
mga ito kaysa sa kanyang natutunghayan ngayon. Anupat ang buong Maynila ay
walang pinag-unlad, bagkus ang mga gusali ay nilulumot lamang ng panahon. Sa
patuloy na pag-iisip ay sumagi sa kanyang isipan ang sinabi ng kanyang gurong pari: 1)
Ang karunungan ay matatamo kapag hinangad ng puso 2) Ang karunungan ay dapat
linangin at isalin sa susunod na henerasyon 3) dapat lamang na magkaroon ng
pakinabangan- kung ang mga kastila ay nanatili dito upang kuhanin ang yaman ng
bansa, marapat lamang na ibigay naman ng bansang dayuhan ang karunungan at
edukasyon.

KABANATA 9

Nakatakdang kuhanin ni Maria Clara ang kanyang kagamitan sa kumbento ng araw na

iyon. Hinihintay na lamang siya ni Tiya Isabel sa karwahe upang tuluyan na silang
makaalis ng siya namang pagdating ni Padre Damaso. Nalaman ng huli ang kanilang
pakay sa pag-alis at ito ay hindi minabuti ng pari. Bubulong bulong ito na umakyat
papunta sa bahay ng Kapitan.

KABANATA 10

Ang San Diego ay isang maalamat na bayan sa Pilipinas, matatagpuan sa baybayin ng

lawa at may malalawak na kabukiran. Ang ikinabubuhay ng mga tao sa bayan na ito ay
pagsasaka at dahil sa kakulangan sa edukasyon at kaalaman sa pagnenegosyo,
nalalamangan sila ng mga dayuhang tsino. Kung pagmamasdan ang buong bayan mula
sa ituktok ng simbahan, kapansin pansin dito ang isang gubat na nasa kalagitnaan ng
kabukiran. Kalaunan, dumating ang anak ng matanda na nagngangalang Saturnino.
Pinagsikapan nitong sinupin ang mga naiwang ari-arian ng ama at nakapag-asawa ng
isang taga-Maynila. Dito rin sila nanirahan sa San Diego at nagkaroon ng isang supling,
si Don Rafael na siya namang ama ni Ibarra. Si Don Rafael ay kinagiliwan ng mga
magsasaka at dahil sa pagsusumikap nito, ang San Diego ay naging bayan mula sa
pagiging nayon. Kalaunan, ang pamumunong ito ni Don Rafael ay naging ugat ng inggit
at galit sa ilan niyang mga kaibigan.