ΝΙΝΑ

Άνθρωποι, λιοντάρια, αετοί κα πέρδικες, ελάφια, αγριόπαπιες, αράχνες, ψάρια βουβά πού ζούνε
στο νερό, άστρα θαλασσινά κα πλάσματα που το μάτι δεν τα θωρεί, κι όλα τα ζωντανά πλάσματα,
όλα τα πλάσματα που διάβηκαν μέσα από τον κύκλο του πόνου, είναι σβησμένα... Για χιλιάδες
χρόνια η γης δεν γεννά ζωντανά στην επιφάνειά της και τούτο το φτωχό φεγγάρι ανάβει το λύχνο
του μάταια. Πάνω στο λειβάδι δεν ακούγονται πια τα κραξίματα των γερανών που ξυπνούνε και
μήτε το κελάιδισμα που κάνουν οι γρύλλοι το Μάι ανάμεσα στις φιλύρες αγροικιέται. Κάνει κρύο,
κρύο, κρύο ! Ερημιά, ερημιά, ερημιά ! Τρόμος, τρόμος, τρόμος ! (Παύση) Τα σώματα των
ζωντανών πλασμάτων σκορπίστηκαν σε σκόνη, και η αιώνια ύλη τα μεταμόρφωσε σε βράχους, σε
νερό, σε νέφαλα, κι όλες οι ψυχές τους σμίξανε σε μια μόνο ψυχή. Αυτή η ψυχή του Κόσμου είμαι
– Εγώ... Μέσα μου ζει η ψυχή του Αλέξανδρου του Μεγάλου, του Καίσαρα, του Σαίξπηρ και του
Ναπολέοντα, ακόμη και της ταπεινότερης βδέλλας. Μέσα μου ή συνείδηση των ανθρώπων έσμιξε
με τα ένστιχτα των ζώων κι αναθυμούμαι όλα, όλα, όλα ! Και ξαναζώ κάθε ζωή μέσα στον εαυτό
μου. (Η Λίμνη φωσφορίζει. Στο βάθος ανάβουν βεγγαλικά) Είμαι ολομόναχη. Κάθε εκατό χρόνια
ανοίγω τα χείλη μου να μιλήσω μα η φωνή μου αντηχάει λυπητερά στο κενό — Κανείς δε μ’
ακούει... Μήτε και σεις αχνόθωρες ψυχές δε μ’ ακούτε... Ο λασπερός βάλτος σάς γεννά πριν απ’ το
χάραμα και σεις περιπλανιέστε ώσπου να ξημερώσει, χωρίς λογισμούς, χωρίς θέληση, χωρίς το
σφρίγος της ζωής. Από το φόβο μην η ζωή αναστηθή στα σπλάχνα σας, ο κυρίαρχος της αιώνιας
ύλης, ο σατανάς, κρατεί τα μόρια εντός σας, καθώς στις πέτρες και στο νερό, σε παντοτινή ροή,
που αιώνια σας μεταμορφώνει. Γιατί μέσα στο σύμπαν τίποτα δεν απομένει σταθερό κι ανάλλαχτο
παρά το πνεύμα. Σαν ένας φυλακισμένος, ριγμένος μέσα σε βαθύ αδειανό πηγάδι, δεν ξέρω πούθε
είμαι Και τι με περιμένει. Εκείνο μονάχα πού γνωρίζω είναι ότι στον επίμονο κι άγριο αγώνα μου
με το σατανά - τον κυρίαρχο των δυνάμεων τής ύλης - είναι γραμμένο να νικήσω εγώ... Ύστερα,
πνεύμα και ύλη, θ’ ανταμωθούν μέσα σε δοξασμένη αρμονία και η Βασιλεία της θέλησης του
Κόσμου θα προβάλει. Αλλά τούτο θαρθεί αγάλια-αγάλια, ύστερ’ από πολλές - πολλές χιλιάδες
χρόνια, όταν το φεγγάρι κι ο λαμπερός Σείριος και η γης, γίνουνε στάχτη... Ως τότε - τρόμος,
τρόμος... (Παύση. Στο βάθος της λίμνης προβάλλουν δυο μεγάλα πύρινα μάτια) 112 Και να, εδώ
σιμώνει ο δυνατότερος εχθρός μου ό Σατανάς... Θωρώ τα φοβερά κόκκινα μάτια του...