‫عاشق زاری بوده است‬

‫ِ‬ ‫این کوزه چو َمن‬

‫ــر ُزلـــــفِ نِگـا ری بوده است‬
‫دَر َبن ِد َس ِ‬
‫این د َستـه که َبر َگـردَن ِ او می بـینـی‬
‫ردَن یاری بوده است‬
‫دَ ستـی ست که بر گـَ ِ‬

‫‪ერთ დროს ეს ჩემი ხელადა, ალბათ, ჩემსავით ღელავდა.‬‬

‫‪მზეთუნახავის ნაწნავი ბორკავდა, ქცეულს ხელადა.‬‬
‫‪ხელი რომ უდევს დოინჯად, ასე არ ჰქონდა ძველადა,‬‬
‫‪მიჯნურის ყელზე ეხვია, ლაღად და უდარდელადა.‬‬

‫**‬
‫دَر کـارگ ِه کوزه َگری َرفـ َتـم دوش‬
‫دیـدَ م دو هِزار کوزه گویا َ‬
‫وخموش‬
‫ناگـاه یکی کوزه َبر َآورد ُخـروش‬
‫کو کوزه َگر و کوزه َخر و کوزه ُفروش‬

‫د ُنـیا دیـدی و َهر چه دیـدی هـیچ اَست‬

‫و آن نیز که ُگـفـتی و َشنیدی هیچ اَست‬
‫سر آفـاق دَویدی هیچ اَست‬
‫َسر تا ِ‬
‫وآن نیز که دَر خانه َخزیدی هیچ است‬

‫‪ქვეყანა ნახე და, რაც ნახე, არაფერია,‬‬

‫‪რაც თქვი, რაც გულში ჩაიმარხე, არაფერია.‬‬
‫‪გინდ დამწყვდეულმა ივაგლახე, არაფერია,‬‬
‫‪თუ გინდ ქვეყანა გადალახე, არაფერია.‬‬
 ‫ َگردِش دوران‬، ‫ی َخیام‬
ِ ‫َترانه ها‬
41 ‫رُباعی‬

ُ ‫ِیک قـَطرۀ آب بود و با دَریا‬

‫شـد‬
ُ ‫یک َذرّ ۀ خاک و با َزمین ِیکـتا‬.ِ
‫شد‬
ُ ‫آمد‬
‫شدَن ِ تو اندَرین عا َلم چیست‬
ُ ‫ناپـیـدا‬
‫شـد‬ ِ ‫آ َمد َمگَـسی َپدیـد و‬.

ზღვაში შთაინთქა მოცახცახე წყლის ერთი წვეთი,

და შეინივთა მიწამ თავის ნამცეცი ერთი.
გამოჩნდა ბუზი და იმწამსვე გაუჩინარდა,
თვით შენი ყოფნა ამა ქვეყნად რით არის მეტი,

139 # ،‫ َدم را َدر یابیم‬،‫ترانه های خیام‬

‫ت آز‬ ِ ‫َلـب َبر َلـ‬

ِ َ‫ب کوزه بُـردَ م از غـایـ‬
‫عـمـر دِراز‬
ِ ‫تا زو َطـ َلـ َبـم واسِ ـطـۀ‬
‫ب َمن َنهـاد و می ُگـفـت به راز‬
ِ ‫َلـب َبر َلـ‬
‫مِی خور که ِبدیـن َجهـان نِمی آیـی باز‬

ბაგით დავწვდი დოქის ბაგეს, ბაგე გადავიბადაგე.

დღეგრძელობას ვეძიებდი, ჟამთა სრბოლით დავიდაგე.
დოქმა მითხრა საიდუმლოდ: მომაგებე ბაგეს ბაგე.
ქვეყნად განა კიდევ მოხვალ, დალიეო, რას ქადაგებ!
 ‫شـد است‬ُ ‫هـر او زار‬ ِ ‫یاری که ِد َلـم ِز ِب‬
ُ ‫ی دیگَر به َغـم گ ِِرفـتار‬
‫شـد است‬ ِ ‫او جا‬
‫ـالج خود چون کو َشـم‬
ِ ِ‫ب ع‬ ِ ‫َمن دَ ر َطـ َلـ‬
‫شـد است‬ ِ ‫چون آنکه َطبـیـ‬
ُ ‫ب ماسـت بـیـمار‬

მე იმ ლამაზს მივტირი, დავალ, როგორც ეული,

მას კი სხვისი დარდი აქვს გულზე შემოსეული.
ჩემი გულის განკურნვა როგორ უნდა მოვთხოვო,
როცა ჩემი მკურნალი თვითონ არის სნეული.

131 ‫رباعیات‬

‫خـورم‬
َ ‫هـر َتنگـدَ سـتی َن‬
ِ ‫َمن مِی نه ِز َب‬
‫خـورم‬
َ ‫یا از َغ ِـم رُسوایی و َمسـتی َن‬
‫ی خوشـدِلی می خوردَ م‬
ِ ‫َمن مِی ِز َبرا‬
‫خـورم‬
َ ‫اکـنون که تو َبر دِلـَم نِـ َشستی َن‬.

უქონლობისა არა მჭირს საფიქრალ-სავაგლახო რამ,

ან განა მიტომ არ ვთვრები, ვინმეს არ შევუძრახო რამ.
ღვინოა გულის სალბუნი, მოსალხენ-საინახო რამ.
მე, ჩემო, შენგნით დავბრმავდი, შენ იქნებ დაინახო რამ.
გიორგი ლობჟანიძე

87# ،‫ترانه های خیام‬ - ‫َهر چه باداباد‬

 َ ‫گو َیند که‬
‫دوزخی ب َُود عاشِ ق و َمست‬
‫ دِل دَ ر آن َن َتوان َبست‬،‫قُولی است خِالف‬.
‫دوزخی خوا َهد بود‬ َ ‫َگر عاشِ ق و َمست‬
‫ َفردا با َشد ِب ِهشت َهمچون َکفِ دَ ست‬.

ლოთებს ელისო ჯოჯოხეთი გულის მზარავი,

მეც საყვედური ბევრი მითხრეს დაუფარავი.
როგორ! ჯოჯოხეთს ლოთს და მიჯნურს თუ აგზავნიან,
მაშ, სამოთხეში ვინ ჰყოლიათ? ვინ და - არავინ!
მაგალი თოდუა.

ამბობენ, რომ ჯოჯოხეთში იქნებაო კრული

ყველა ლოთი და მიჯნური, ვინც შელახა რჯული.
ეს რომ მართლა ასე იყოს, მაშ, სამოთხე ხვალვე
ისე დაცარიელდება, როგორც ხელისგული.
ვახუშტი კოტეტიშვილი

‫دَ ر َمس ِجد ا َگر چه با نیاز آ َمدهـ ایم‬

‫هر َنماز آ َمده ایم‬
ِ ‫حقا که نه از ِب‬.
َ
‫روزی ز اینجا سِ جاده ای ُدزدیدیم‬
ُ ‫آن ُکهنه‬.
‫ دو باره آمدهـ ایم‬،‫ آن کهنه شده است‬//.‫ باز آ َمده ایم‬،‫شده است باز‬

მეჩეთში რომ ვართ, კვლავ ლოთები განა არა ვართ,

განა ალაჰის იმედების ანაბარა ვართ.
აქ ერთხელ მოლას სალოცავი ნოხი მოვპარეთ,
ისევ მოვედით ახალ ნოხის მოსაპარავად.
მაგალი თოდუა

https://ganjoor.net/khayyam/robaee/sh15/
https://ganjoor.net/khaghani/divankh/robaeekh/
https://ganjoor.net/roodaki/baghimande/sh26/
RUDAQI. 26, 41
 რუდაქი

41 ‫رودکی‬

‫مرگ را سرهمه ُفرو کردند‬ ‫ِهتـران َجهـان هـمه مُردنـد‬

ِ ‫م‬
‫که همه کوشک ها بر آوردند‬ ‫زیر خاک اندرون شدند آنان‬
‫نه به آخـر به جُـز َکـ َفـن بردند‬ ‫از هزاران هزار نِعمت و ناز‬
‫وآنچه دادند و آنچه را خوردند‬ ‫بود از نِعمت آنچه پوشـیـدنـد‬

ძლიერთა ამაქვეყნისათა დადრიკეს ქედი,

ყველას მოეჭდო განურჩევლად სიკვდილის ღვედი.

მიწად დაინთქა, ვინც იწევდა ზემოთ და ზემოთ,

სურდა, ზეცამდე აეწვდინა კოშკი თუ სვეტი.

ათას-ათასი წყალობიდან, რაც ჰქონდათ ქვეყნად,

ბოლოს და ბოლოს რა წაიღეს, სუდარის მეტი?!

შერჩათ, რაც ცვითეს, რაც გასცეს და თავად შეირგეს,

ვაგლახ, ეს არის კაცთა მოდგმის წერა და ბედი.

ვახუშტი კოტეტიშვილი
‫قصاید و قطعات‬
105

‫ی خویش را نه از آن می کنم سیاه‬ ِ ‫َمن مو‬

‫تا باز نـو َجـوانـ َش َـوم و نـو ُکـ َنـم گـُناه‬
‫ت مُصی َبت س َیه ُک َنند‬ِ ‫چون جامه ها به َوق‬
‫َمن موی از مُصیـ َبـت پـیـری ُکـ َنم سـیاه‬

თმას რომ ვიღებავ, ჭაბუკობას მე განა ვლამობ,

ან მსურს, კვლავ ცოდვა ჩავიდინო, ხორცისთვის ამო?!
არა, ისე, ვით ძაძას იცვამს ჭირისუფალი,
ჩემს სიყრმეს ვგლოვობ და ვიშავენ წვერს ამის გამო.

მაგალი თოდუა