Walang kabuluhan ang gabi sa Quiapo para sa labindalawang

taong gulang na si Adong. Si Adong ay kasama sa hanay ng mga

pulubi na namamalagi sa Quiapo. Ang simbahan ay buhay ni
Adong. Sa murang edad, nawalan nang makakapitan si Adong
kaya tumatayo siya sa sarili niyang mga paa upang mabuhay.
Namamalimos ng sentimo si Adong sa mga taong lumalabas
mula sa simbahan.

Nasasaktan si Adong sa tuwing naaalala niya ang kasindak-

sindak na tingin ni Bruno habang kinukuha niya ang nalikom
na barya mula sa kanya. Bahagyang natuwa si Adong nang
makita niya ang mga taong papalabas ng simbahan. Subalit,
napawi rin ang tuwa na naramdaman ni Adong nang
matanaw ni Aling Ebeng si Bruno na papalapit na sa kanila.