Suyuan Sa Azotea

You might also like

Download as docx, pdf, or txt
Download as docx, pdf, or txt
You are on page 1of 3

SUYUAN 

SA AZOTEA

Maagang nagsimba nang umagang yaon sina Maria Clara at
Tiya Isabel.   Sa hindi maunawaang kadahilanan ng kaniyang tiya,
kaagad na nagyayang umuwi ang dalaga pagkatapos pa lamang ng misa.
“Ako  po’y  mapapatawad  din  ng  Diyos  na  nakauunawa  sa
nilalaman ng puso ng isang dalaga, Tiya Isabel,” ang bulong ni Maria Clara.
Upang huwag mainip sa kahihintay,inabala ni Maria Clara abf
sarili  sa pananahi. Hindi  niya maiwasang  hindi tumahip ang  dibdib  sa tuwing may  daraang
sasakyan. Inaabangan niya ang pagdating ni Ibarra at ang muli nilang pagkikita pagkalipas ng 7
taon pagkakalayo.
Samantala, ipinahayag ni Kapitan Tiyago ang nais nito na makapagbakasyon si Maria
Clara dahil sa kaniyang pamumutla.
“Kayo’y  magtutungo  ng  iyong  Tiya  sa  beaterio  upang  kunin  ang  iyong  mga  damit.
Lilisanin mo ang pook na iyon. Kailangan mo ring magpaalam na sa iyong mga kaibigan doon.”
Hindi naman maitago ni Maria Clara ang kalungkutan sa kaniyang mukha.
“Magbabakasyon tayo sa Malabon ng mga ilang araw, yaman din lamang na wala na sa
San Diego si Padre Damaso.”
“Bakit hindi na lamang sa San Diego, pinsan? Mas mainam an gating bahay doon at
nalalapit na ang pista,’ paliwanag ni Tiya Isabel.
Natuwa si Maria Clara sa narinig dahil doon nakatira si Ibarra. Ngunit nang may tumigil
na sasakyan sa tapat ng kanilang bahay, biglang namutla at kinabahan ang dalaga.
Napahinuhod si kapitan Tiyago. Hindi naman malaman ni Maria Clara ang gagawin dahil
sa narinig na tunog. Ngunit nang marinig ang isang pamilyar na tinig, ito’y agad nagtatakbo at
nagtungo sa silid ng mga Santo. Napatawa ang magpinsan dahil sa ikinikilos ng dalaga. Siya
namang pagpasok sa bahay ng dumadalaw na si Ibarra matapos itong bumati sa mga naratnan.
Ilang sandal pa’y sinundo na ni Tiya Isabel si Maria Clara na kanina pa nanunubok sa
kaniyang kinaroroonan. Pinaliguan nito ng halik at yakap ang kaniyang Tiya Isabel dahil sa
kaniyang labis na katuwaan.

“Kailangan  mo  nang  mag-ayos  ng  iyong  sarili.  Huwag  mong  paghintayin  ang iyong
panauhin.”
Pagkaraan ng ilang sandali, kasa-kasama nang lumabas ni Tiya Isabel ang nahihiyang
dalaga at nagtungo sa bulwagan ng bahay.
Sa Azotea o balkonahe nagtungo ang dalawa upang makapag-ulayaw at
makapagsarilinan. Ito’y ikinatuwa naman ni Tiya Isabel dahil doo’y makikita niya ang ginagawa
ng dalawa.
“Lagi mo  kaya akong  iniisip  nang  tayo’y  nagkalayo?  Hindi  mo  kaya  ako  nagawang
ipagpalit sa mga dalagang iyong nakikilala sa iyong paglalakbay sa Europa?” ang simulang
tanong ng dalaga.
“Maari ba kitang limutin?” ang tugon ni Ibarra habang nakatitig sa mga mata ng dalaga. “
Hindi ba’t sumumpa akong ika’y aking mamahalin at dudulutan ng kaligayahan sa pangalan ng
aking namayapang ina? Dala-dala koa ang iyong alaala saan man ako magtungo at kailanman ay
hindi ka nawaglit sa aking isipan. Aking binabalik-balikan an gating masasayang alaala n gating
kabataan pagkat ikaw ang sagisag ng aking bayan: mayumi, marilag at kaakit-akit…ikaw ba’y
magagawa  kong  limutin?  Paano  kita  malilimot  kung  ang  saan  mang  dako  ako  pupunta  ay
nasasalamin  ko  ang  mapupungay  mong  mata  sa  mga  tanawin;  ang  buong  kapaligiran  ay
nagpapagunita sa iyong kaangkinan.”Isinalaysay naman ng dalaga ang kaniyang mga pinagkaabal
ahan sa pitong taon nilang pagkakalayo.
“Tanging bayan lamang ng San Diego, Manila at Antipolo ang aking narrating. Subalit sa
aking pagpasok sa beaterio ay marami na akong parusang tinanggap sa aking kompesor dahil sa
di ko magawa-gawang limutin ka. Tuwi-tuwina ay nagbabalik ang masasayang araw n gating
kabataan, an gating paglalaro at pati ang mga tampuhan. Naalala ko pa nga ng minsang ako’y
lagyan mo ng putong ng mga dahon at bulaklak ng suha sa aking ulo at tawagin mo akong Cloe.
Ika’y naluha ng ng kunin ito ng iyong ina upang dikdikin upang ihalo sa gugo. Nagalit ka at
hindi umimik ng aking pagtawanan. Ngumiti ka lamang nang lagyan ko ng dahon ng sambong
ang loob ng iyong sombrero”.
Si Ibarra’y natuwa at kinuha mula sa kaniyang kalupi ang isang papel na kinababalutan
ng ilang dahon ng sambong na tuyong-tuyo na at nagingitim ngunit mababango pa rin. Ito ang
mga dahon ng sambong mula sa kanilang paglalaro pitong taon na ang nakaraan. 
Nagsilbing alaala niya ito mula kay Maria Clara at dala-dala sa kaniyang pagtungo sa Europa.
Mapapansin naman sa mukha ni Maria Clara pamumula dulot ng pagkabigla at paghanga
sa mga ipinakita ni Ibarra
Kinuha  naman  ni  Maria  Clara  ang  isang  supot  na  kinalalagyan  ng  isang liham
Mababakas ang kalumaan ng papel dahil sa tagal ng panahon.
“Ang liham bang iyan ang ibingay ko sa iyo sa aking pag-alis?” Tanong ni Ibarra
“Ang liham na ito ang kaisa-isang iniwan mo sa akin,” sagot ni Maria Clara
“Maari mo bang basahin sa akin ang nilalaman nito?”
“Wala, kundi pawing kasinungalingan,” sagot ng dalaga na may kahalong ngiti sa labi.
Binasa ni maria Clara ang nilalaman ng liham at sinadyang nilalagtawan ang mga linya
kung saan pinapapapurihan siya ng binata. Natutuwa naman si Ibarra habang pinakikinggan ang
nilalaman ng kaniyang liham kay Maria Clara. Lalong  gumaganda si Matia Clara sa kaniyang
paningin. Patuloy pa ang masayang pag-uusap ng dalawa at pagsasariwa sa matatamis na alaala ng
nakaraan nang biglang napansin ng dalaga na may pagbabago sa mukha ng binata. “Ano ang
nangyayari sa iyo?” tanong ng dalaga kay Ibarra.
“Ipagpaumanhin  mo,  ang  isang  mahalagang  lakad  at  tungkulin  ay  muntik  ko  nang
makalimutan nang dahil sa iyo. Bukas ay araw ng mga patay, at kailangan kong dalawin ang
puntod ng aking ama na di ko pa lubos na nalalaman ang dahilan ng mga nangyari sa kaniyang
pagkamatay. Hindi pa malinaw sa akin ang lahat. Dadalawin na lang kita muli pagkaraan ng
aking mahalagang lakad.”
“Sige, humayo ka na. Pagkaraan lamang ng ilang araw, tayo’y muling  magkikita,’ ang
wika ng nalulungkot na dalaga.
Matapos makapagpaalam ay tuluyan nang lumabas na bahay si Ibarra. Samantalang agad
namang nagtungo sa kaniyang silid si Maria Clara at doon ay nag-iiyak.
Dahil sa hindi matigil na iyak ng kaniyang anak, ipinag-utos naman ni Kapitan Tiyago
kay Tiya Isabel na ipagtulos ng dalawang kandila si Ibarra-isa para kay San Roque at isa para
kay San Rafael, ang patron ng mga manlalakbay.

You might also like