Многу ѕвезди на небото

Вечерва

Утревечер

Вчеравачер.

Не знам каде си

Има ли промена

Нема ли

Стварно ли?

Или, нестварно?

Колку недостигања треба да се венчаат

Едно со друго

Трето со петто

Осмо со деветнаесетто

Или – не!

Шеснаесетто

Како денот кога се запознавме

Тој број ми беше среќен

Но никогаш на лото не го извлекоа.

Може да ме боли целото тело

Па да помине.

Помини-замини, баш како тебе.

Се сеќаваш?

Јас да.

Ноќ да беше – ќе заспиевме

Таму ќе останевме

На место

Тик-так

Тик-так

Ќе ти го слушам срцето како чука

Сигурен дека тоа е она, еве го, баш тука!

А требаше еден Божиќ барем заедно да прославиме.

Со златна лажичка топло чоколадо да те појам

Ѕвончиња да слушаме до бескрај

Оти ти, ти ми рече: ѕвонче ќе ми бидеш

Кога ќе те нема – ќе ми заѕвониш

И ќе знам дека си тука.

Каде си?

Ќе те нацртам на платно

Онака како што сега мислам дека изгледаш

После сето изгубено време

Во било која техника ќе бидеш

Во акварел, најфино

За да се растечеш и да се засушиш

Како крвта моја што се засуши во твоите непца

Тогаш

Кога ти велев дека крварам

А ти се исплаши

Ми врза шамар

Ти текнува?

Мене да.

Ќе ти сварам морковче

Со ќумур собата ќе ја стоплам

Тенџерето ќе крчка над каминот

Со метла ќе исчистам

И, што ли уште ќе ми треба

За да те разградам

За да те демонтирам

Снешко правевме

Снешко ќе растурам.

И веќе не можам да бројам

Барем не до денот кога се запознавме.

Тој ден
Минус два –

- Четиринаесет
- Сребрени
- Краци
Од Витлеем до мојата мала соба
Во јасли ќе те пречекам
Со сета твоја светлина
Ќе те чувам до триесет и три
Ќе те жртвувам
Ќе те тажам и оплакувам, посилно од сега
А ти
Ти пак ќе се вратиш
Зашто, барем еден Божиќ заедно требаше да славиме
Зашто ти секогаш се враќаш
Впрочем – не заминуваш
Ти пак ќе се вратиш после се“
Ќе воскреснеш
И така ќе те славам се“ додека сум жив
До својот последен Божиќ
Кога ќе умрам
На твојот роденден.

Досадно ми е. Ми има здосадено да те размислувам. Да те мислам. Ми здосади да

пијам, веќе три години алкохол не пијам, последен пат тогаш, кога последен пат се
слушнавме. Има такси, рече, постои такси, сакаш да дојдам? Дали сакам? Дали сакам?
ДАЛИ? Бакнеж сме немале за крај, рече, за чао не сме се бакнале, не е фер, додаде, не
може така, жално е без бакнеж да се разделиме... Ќе се видиме ли некогаш ти и јас
пак, прашав, колку си глупав, рече, смешно е, додаде, смешно е што си платил хотелска
соба, се превиткувам, стомакот ме боли, беден си, хаха, ме слушаш ли кога ти велам
дека не си нормален? Ми фалиш, кажав, ајде да продолжиме. Нели ти гледаа на карти,
нели ќе се земеме, прашав, хаха, заборави, детски глупости, да ме познаваше мене од
пред пет години многу подобро ќе беше, ова што денес сум јас не сум јас за тебе,
сфаќаш? Не, не сфаќам, јас тебе те сакам, ова е тоа, ме разбираш? Мислам, ме сфаќаш
ли кога ти зборувам? Како и да е, рече, заврна, ми се чини дека ќе врне – ќе истури, да
доаѓам ли? Остави, ти реков, остави, гужва е, нема потреба, уште ти да дојдеш – ќе
претече таванот над атмосферата, а зошто да не биде утре, еве, задутре, на истото
место, на нашето, па што му фали? А-не! Никако! Таму веќе не одам јас. Скраја да е!
Татко ми не разбира дека веќе не сум дете – тато, тато престани, не гледаш дека
зборувам на телефон, не слушаш? Туку, што сакав да ти речам... Жал ми е што не се
бакнавме. Па ајде, реков, ајде тогаш дојди, дојди, ќе се бакнеме, не еднаш, три пати,
сто пати ако сакаш, само ти дојди... Не, не доаѓам, се предомислив. Се плашам, мислам
дека уште те сакам.
Ти исклучив.