Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΡΥΘΜΟΥ

"Τα πάντα εισρέουν και εκρέουν. Τα πάντα έχουν τις παλίρροιές τους. Όλα τα πράγματα ανέρχονται και
κατέρχονται. Η ταλάντωση του εκκρεμούς εκδηλώνεται σε όλα τα πράγματα. Το μέτρο της ταλάντευσης
προς τα δεξιά είναι το μέτρο της ταλάντευσης προς τ’ αριστερά - Έτσι ο ρυθμός αντισταθμίζεται.» -
Κυμβάλειον

Αυτός ο Νόμος περιλαμβάνει την αλήθεια ότι παντού εκδηλώνεται μια κίνηση με μέτρο: μπρος και πίσω,
μια εισροή και μια εκροή, μια ταλάντευση, μια κίνηση σαν του εκκρεμούς, μια παλίρροια και άμπωτη, ένα
ανέβασμα και ένα κατέβασμα των υδάτων μεταξύ των δύο πόλων (Σημ. άκρων της ταλάντωσης) που
υπάρχουν σύμφωνα με τον Νόμο της Πολικότητας. Υπάρχει πάντα μια δράση και μια αντίδραση, μια
προπορία και μια υποχώρηση, μια άνοδος και μια βύθιση. Αυτό συμβαίνει στο σύμπαν, στους ήλιους,
στους κόσμους, στους ανθρώπους, στα ζώα, στο νου, στην ενέργεια και στην ύλη. Ο Νόμος αυτός
εκδηλώνεται στη δημιουργία και την καταστροφή των κόσμων, στην άνοδο και την πτώση των εθνών, στη
ζωή όλων των πραγμάτων και τελικά στις διανοητικές καταστάσεις του Ανθρώπου (και σε αυτό ακριβώς το
τελευταίο οι ερμητικοί φιλόσοφοι βρίσκουν την πιο σημαντική κατανόηση αυτού του νόμου).Οι ερμητικοί
φιλόσοφοι έχουν αντιληφθεί αυτό το Νόμο ανακαλύπτοντας την παγκόσμια εφαρμογή του κι έχουν
ανακαλύψει επίσης ορισμένους τρόπους για να ξεπεράσουν τα αποτελέσματά του με την χρήση
κατάλληλων τύπων και μεθόδων. Εφαρμόζουν ουσιαστικά το Διανοητικό Νόμο της Εξουδετέρωσης. Δεν
μπορούν να ακυρώσουν τον ίδιο το Νόμο του Ρυθμού, ή να τον αναγκάσουν να πάψει να λειτουργεί, αλλά
έχουν μάθει πώς να αποφεύγουν ως ένα βαθμό τα αποτελέσματά του πάνω τους μέσω της βαθιάς γνώσης
και κατανόησης αυτού του Νόμου.

Έχουν μάθει πώς να τον ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΝ, αντί να ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ απ’ αυτόν. Αυτό ακριβώς και
άλλες ανάλογες μέθοδοι αποτελούν την Τέχνη των Ερμητικών Φιλοσόφων.

Ο ερμητιστής Δάσκαλος πολώνεται στο σημείο που επιθυμεί να ηρεμήσει και εξουδετερώνει μετά τη
ρυθμική ταλάντευση του εκκρεμούς, που θα έτεινε να τον φέρει στον άλλο πόλο.

Όλα τα άτομα που έχουν επιτύχει έναν ορισμένο βαθμό αυτοκυριαρχίας μπορούν να το κάνουν αυτό σε
μια ορισμένη έκταση, λίγο-πολύ ασυνείδητα, ενώ ο Δάσκαλος το κάνει συνειδητά και με την βοήθεια της
Θέλησής του και επιτυγχάνει έτσι έναν βαθμό Αταραξίας και Διανοητικής Σταθερότητας, κάτι σχεδόν
αδύνατον από την άποψη των μαζών που ταλαντεύονται μπρος και πίσω συνεχώς σαν ένα εκκρεμές.
Αυτός ο Νόμος και αυτή η Πολικότητα έχουν μελετηθεί πολύ από τους ερμητικούς φιλοσόφους και οι
μέθοδοι εξουδετέρωσης και ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ τους αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα της Ερμητικής
Διανοητικής Αλχημείας

Αρχίζοντας με τις εκδηλώσεις της Πνευματικής Αρχής των Πάντων - θα παρατηρηθεί ότι υπάρχει πάντα η
εκροή και η εισροή, η «Εκπνοή και η Εισπνοή του Μπράχμα», όπως το λένε οι Βραχμάνοι.

Σύμπαντα δημιουργούνται, φθάνουν στο ακρότατο, χαμηλότερο σημείο υλικότητάς τους και αρχίζουν
μετά την ανοδική ταλάντευσή τους.Ήλιοι αναδύονται σε ύπαρξη και ύστερα, όταν επιτευχθεί η μέγιστη
ισχύς τους, αρχίζει η διαδικασία της οπισθοδρόμησης και μετά από αιώνες γίνονται νεκρές μάζες ύλης που
αναμένουν μια άλλη ώθηση που θέτει πάλι τις εσωτερικές τους ενέργειες τους σε λειτουργία και ξεκινά
έτσι ένας νέος ηλιακός κύκλος.

Το ίδιο συμβαίνει με όλους τους κόσμους: αυτοί γεννιούνται, ακμάζουν και πεθαίνουν-μόνο για να
αναγεννηθούν.Το ίδιο συμβαίνει και με όλα μορφικά πράγματα: αυτά ταλαντώνονται από τη δράση στην
αντίδραση, από τη γέννηση στο θάνατο, από τη δραστηριότητα στην αδράνεια - και μετά πάλι πίσω.Το
ίδιο συμβαίνει με όλα τα ζωντανά πράγματα: αυτά γεννιούνται, αυξάνονται, πεθαίνουν και μετά
ξαναγεννιούνται.. Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα μεγάλα κινήματα, φιλοσοφίες, θρησκείες, μόδες,
κυβερνήσεις, έθνη και όλα τα άλλα: γέννηση, ακμή, ωριμότητα, παρακμή, θάνατος-και μετά αναγέννηση.
Παντού εκδηλώνεται η ταλάντευση του εκκρεμούς.Η νύχτα ακολουθεί την ημέρα και η ημέρα τη νύχτα. Το
εκκρεμές ταλαντώνεται από το Καλοκαίρι προς το Χειμώνα και μετά πάλι πίσω. Τα αιμοσφαίρια, τα άτομα,
τα μόρια, και όλα τα υλικά σωματίδια ταλαντώνονται γύρω από τον κύκλο της φύσης τους. Δεν υπάρχει
κανένα πράγμα σε απόλυτη ηρεμία ή παύση κίνησης και κάθε κίνηση περιλαμβάνει ένα ρυθμό.

Ο νόμος είναι καθολικής εφαρμογής. Μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιοδήποτε ζήτημα ή φαινόμενο, σε

οποιοδήποτε από τα πολλά επίπεδα της ζωής. Μπορεί να εφαρμοστεί σε όλες τις φάσεις της ανθρώπινης
δραστηριότητας. Υπάρχει πάντα η ρυθμική ταλάντευση από έναν πόλο στον άλλο. Οι παλίρροιες εισρέουν
και εκρέουν σύμφωνα με αυτό το Νόμο.Η σύγχρονη επιστήμη κατανοεί καλά το Νόμο του Ρυθμού και τον
θεωρεί σαν ένα καθολικό νόμο για τα υλικά πράγματα. Οι Ερμητιστές όμως προχωρούν μακρύτερα το
Νόμο και γνωρίζουν ότι οι εκδηλώσεις του και η επιρροή του επεκτείνονται και στις διανοητικές
δραστηριότητες του ανθρώπου, και ότι αυτός επεξηγεί έτσι την παράδοξη διαδοχή διαθέσεων,
συναισθημάτων και άλλων ενοχλητικών και μπερδεμένων αλλαγών που παρατηρούμε μέσα μας.

Οι Ερμητιστές όμως έχουν μάθει με τη μελέτη των λειτουργιών αυτού του Νόμου να αποφεύγουν μερικές
από τις δραστηριότητές του μέσω του Μετασχηματισμού (Μετουσίωσης).

Οι Ερμητικοί Διδάσκαλοι έχουν από μακράν ανακαλύψει ότι ενώ ο Νόμος του Ρυθμού είναι αναλλοίωτος
και πάντα παρών στα διανοητικά φαινόμενα, υπάρχουν εντούτοις δύο επίπεδα της εκδήλωσής του, όσον
αφορά τα διανοητικά φαινόμενα. Ανακάλυψαν ότι υπάρχουν δύο γενικά επίπεδα Συνείδησης: το
Κατώτερο και το Ανώτερο.Η κατανόηση αυτού του γεγονότος τους επέτρεψε να ανέρχονται στο ανώτερο
επίπεδο και να αποφεύγουν έτσι την ταλάντευση του ρυθμικού εκκρεμούς που εκδηλώνεται στο
κατώτερο επίπεδο. Με άλλα λόγια, η ταλάντευση του εκκρεμούς συνέβαινε στο Πεδίο του Ασυνείδητου
και δεν επηρέαζε τη Συνείδηση. Αυτό το ονομάζουν Νόμο της Εξουδετέρωσης.Οι λειτουργίες του
συνίστανται στην ανύψωση του Εγώ πάνω από τις δονήσεις της διανοητικής δραστηριότητας που
συμβαίνουν στο πεδίο του Ασυνείδητου, έτσι ώστε η αρνητική ταλάντευση του εκκρεμούς να μην
εκδηλώνεται στη συνείδηση κι επομένως να μην επηρεάζονται.Αυτό είναι ανάλογο με το να ανέβεις πάνω
από ένα αντικείμενο και να αφήσεις να περάσει από κάτω σου. Ο Ερμητικός Δάσκαλος ή ο προηγμένος
σπουδαστής πολώνεται στον επιθυμητό πόλο και με μια διαδικασία ανάλογη με την "άρνηση" να
συμμετέχει στην προς τα πίσω ταλάντευση, ή εάν προτιμάτε, "αρνούμενος" την επιρροή της πάνω του,
στέκεται σταθερός στην πολωμένη θέση του και επιτρέπει στο διανοητικό εκκρεμές να ταλαντευθεί προς
τα πίσω στο πεδίο του ασυνείδητου.

Όλοι όσοι έχουν επιτύχει έναν ορισμένο βαθμό αυτοκυριαρχίας, μπορούν να το κάνουν αυτό, λίγο-πολύ
ασυναίσθητα, και αρνούμενοι να επιτρέψουν στις διαθέσεις τους και στις αρνητικές διανοητικές
καταστάσεις τους να τους επηρεάσουν, εφαρμόζουν ουσιαστικά το Νόμο της Εξουδετέρωσης. Ο Δάσκαλος
πάντως, το κάνει αυτό με ένα πολύ ανώτερο βαθμό κυριαρχίας και χρησιμοποιώντας τη Θέλησή του
επιτυγχάνει μια κατάσταση Αταραξίας και Διανοητικής Σταθερότητας, σχεδόν αδύνατες κατά την άποψη
εκείνων που επιτρέπουν στον εαυτό τους να ταλαντεύεται μπρος και πίσω από το διανοητικό εκκρεμές
των διαθέσεων και των συναισθημάτων τους.

Η σημασία αυτού του γεγονότος θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα από κάθε σκεπτόμενο άτομο που συνειδητοποιεί
πόσο πολύ ευεπηρέαστοι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι στην αλλαγή διαθέσεων, συναισθημάτων και
συγκινήσεων και πόσο λίγη αυτοκυριαρχία έχουν.Εάν σταματήσετε και σκεφθείτε μια στιγμή, θα
συνειδητοποιήσετε πόσο πολύ σας έχουν επηρεάσει οι ταλαντεύσεις του Ρυθμού στη ζωή σας – πώς μία
περίοδος ενθουσιασμού έχει ακολουθηθεί σταθερά από ένα αντίθετο συναίσθημα και διάθεση
κατάθλιψης.
Παρόμοια οι διαθέσεις και οι περίοδοι Θάρρους σας έχουν ακολουθηθεί από ισοδύναμες διαθέσεις
Φόβου. Το ίδιο συμβαίνει πάντα με την πλειοψηφία των ατόμων – συναισθηματικές παλίρροιες έχουν
ανέλθει και κατέλθει, αλλά οι ίδιοι δεν έχουν υποπτευθεί ποτέ την αιτία ή τον λόγο των διανοητικών
αυτών φαινομένων.Η κατανόηση των λειτουργιών αυτού του Νόμου θα προσφέρει σε κάποιον το κλειδί
της κυριαρχίας των ρυθμικών αυτών συναισθηματικών ταλαντώσεων και θα του επιτρέψει να γνωρίσει
καλύτερα τον εαυτό του και να αποφύγει να παρασυρθεί από αυτές τις εισροές και εκροές.

Η Θέληση είναι ανώτερη από τη συνειδητή εκδήλωση αυτού του Νόμου, αν και ο ίδιος ο Νόμος δεν
μπορεί ποτέ να εξαλειφθεί. Μπορούμε να αποφύγουμε τα αποτελέσματά του, αλλά ο Νόμος θα συνεχίσει
να λειτουργεί. Το εκκρεμές θα ταλαντεύεται για πάντα, αν και μπορούμε να αποφύγουμε να
παρασυρθούμε μακριά απ’ αυτό.

Υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά της λειτουργίας αυτού του Νόμου του Ρυθμού για τα οποία θα
μιλήσουμε τώρα. Οι λειτουργίες του περιλαμβάνουν και αυτό που είναι γνωστό σαν Νόμος της
Αντιστάθμισης. Είναι αυτός ακριβώς ο Νόμος της Αντιστάθμισης στον οποίο αναφέρεται το Κυμβάλειον
όταν λέει: "Το μέτρο της ταλάντευσης προς τα δεξιά είναι το μέτρο της ταλάντευσης προς τα αριστερά.
Έτσι αντισταθμίζεται ο ρυθμός."

Ο Νόμος της Αντιστάθμισης είναι ότι η ταλάντευση στη μια κατεύθυνση καθορίζει το πλάτος ταλάντευσης
στην αντίθετη κατεύθυνση, ή στον απέναντι πόλο – ο ένας πόλος ισορροπεί ή αντισταθμίζει τον άλλον. Στο
φυσικό επίπεδο βλέπουμε πολλά παραδείγματα αυτού του Νόμου.Το εκκρεμές του ρολογιού
ταλαντεύεται σε μια ορισμένη απόσταση δεξιά και μετά μια ίση απόσταση αριστερά. Οι εποχές
ισορροπούν με τον ίδιο τρόπο η μια την άλλη.Οι παλίρροιες ακολουθούν τον ίδιο Νόμο και ο ίδιος Νόμος
εκδηλώνεται σε όλα τα φαινόμενα του Ρυθμού. Το εκκρεμές, με μια βραχεία ταλάντευση στη μια
κατεύθυνση,θα έχει και μια αντίστοιχη βραχεία ταλάντευση και προς την κατεύθυνση, ενώ ταλάντευση
μεγάλου πλάτους προς τα δεξιά σημαίνει απαράλλακτα τη μακρά ταλάντευση ίδιου μεγάλου πλάτους
προς τα αριστερά. Ένα αντικείμενο που εκσφενδονίζεται προς τα πάνω σε ένα ορισμένο ύψος, έχει μια ίση
απόσταση να διασχίσει στην επιστροφή του. Η δύναμη με την οποία εκσφενδονίζεται ένα βλήμα ένα μίλι
ψηλά αναπαράγεται όταν το βλήμα επιστρέφει στη γη. Αυτός ο Νόμος είναι σταθερός στο φυσικό
επίπεδο, όπως θα σας αναφέρει οποιαδήποτε τυπική αυθεντία.

Οι Ερμητιστές όμως το προχωρούν αυτό ακόμα πιο μακριά. Διδάσκουν ότι οι διανοητικές καταστάσεις
ενός ανθρώπου υπόκεινται στον ίδιο Νόμο. Ο άνθρωπος που απολαμβάνει έντονα, υπόκειται επίσης σε
έντονο πόνο, ενώ αυτός που αισθάνεται λίγο πόνο, αισθάνεται και λίγη χαρά.

Το γουρούνι υποφέρει ελάχιστα διανοητικά και απολαμβάνει ανάλογα ελάχιστα - αντισταθμίζεται. Και
από την άλλη μεριά, υπάρχουν άλλα ζώα που απολαμβάνουν έντονα, αλλά των οποίων το νευρικό
σύστημα και η ιδιοσυγκρασία τα αναγκάζουν να υποστούν έντονους βαθμούς πόνου.Το ίδιο συμβαίνει και
με τον άνθρωπο. Υπάρχουν ιδιοσυγκρασίες που δεν επιτρέπουν παρά μικρούς μόνον βαθμούς απόλαυσης
και μικρούς αντίστοιχα βαθμούς πόνου, ενώ υπάρχουν άλλοι που επιτρέπουν εντονότερη απόλαυση στον
εαυτό τους, αλλά και εντονότερο πόνο. Ο κανόνας είναι ότι η ικανότητα για πόνο και ευχαρίστηση σε κάθε
άτομο αντισταθμίζεται. Ο Νόμος της Αντιστάθμισης είναι εδώ σε πλήρη λειτουργία.

Οι Ερμητιστές προχωρούν όμως ακόμα πιο μακριά σε αυτό το θέμα. Διδάσκουν ότι πριν γίνει ικανός
κάποιος να απολαύσει έναν ορισμένο βαθμό ευχαρίστησης, πρέπει να έχει ταλαντευθεί ανάλογα προς τον
αρνητικό πόλο αυτού του συναισθήματος.Υποστηρίζουν εντούτοις, ότι το Αρνητικό προηγείται του
Θετικού σε αυτό το θέμα, δηλαδή όταν βιώνει κάποιος κάποιο βαθμό ευχαρίστησης, αυτό δε σημαίνει ότι
θα πρέπει "να πληρώσει γι’ αυτή την ευχαρίστηση" με έναν αντίστοιχο βαθμό πόνου.Αντίθετα, η
ευχαρίστηση είναι σύμφωνα με το Νόμο της Αντιστάθμισης η Ρυθμική ταλάντευση έναν βαθμό πόνου που
βιώθηκε προηγουμένως, είτε στην παρούσα ζωή, είτε σε μια προηγούμενη ενσάρκωση. Η εξήγηση αυτή
διαφωτίζει το Πρόβλημα του Πόνου.

Οι Ερμητιστές θεωρούν την αλυσίδα των ζωών συνεχή και ως σχηματίζουσα ένα τμήμα μιας ζωής του
ατόμου, έτσι ώστε η ρυθμική ταλάντωση να κατανοηθεί ακολούθως με αυτό τον τρόπο, ενώ θα ήταν άνευ
σημασίας αν δεν είναι αποδεκτή η αλήθεια της μετενσάρκωσης.

Οι Ερμητιστές όμως υποστηρίζουν ότι ο Δάσκαλος ή ο προηγμένος μαθητής μπορεί να αποφύγει, σε

μεγάλο βαθμό, την ταλάντευση προς τον Πόνο, μέσω της προαναφερθείσας διαδικασίας Εξουδετέρωσης.
Καθώς ανέρχεται στο ανώτερο επίπεδο του Εγώ, αποφεύγει ένα μεγάλο μέρος της εμπειρίας που βιώνουν
όσοι κατοικούν στο κατώτερο επίπεδο.

Ο Νόμος της Αντιστάθμισης παίζει έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή των ανδρών και των γυναικών.
Παρατηρούμε συνήθως ότι κάποιος "πληρώνει το τίμημα" για ό,τι έχει ή του λείπει. Εάν έχει κάτι,
στερείται για λόγους αντιστάθμισης κάτι άλλο. Κανένας δεν μπορεί να έχει "και την πίτα ολόκληρη και το
σκύλο χορτάτο». Όλα έχουν τις ευχάριστες και δυσάρεστες πλευρές τους.Ό,τι κάποιος κερδίζει
πληρώνεται με ό,τι αυτός χάνει, Οι πλούσιοι έχουν πολλά πράγματα που οι φτωχοί στερούνται, ενώ οι
φτωχοί έχουν συχνά πράγματα που δεν μπορούν να τα έχουν οι πλούσιοι.Ο εκατομμυριούχος μπορεί να
έχει τη συνήθεια της ευωχίας και τα λεφτά για να εξασφαλίσει όλες τις λιχουδιές και πολυτέλειες στο
τραπέζι του, αλλά στερείται την όρεξη για να απολαύσει την τροφή παρόμοια με το φτωχό.Ζηλεύει την
όρεξη και την χώνευση του εργάτη, ο οποίος δεν έχει τον πλούτο και τις τάσεις του εκατομμυριούχου,
αλλά ευχαριστιέται πολύ περισσότερο απ’ αυτόν την απλή τροφή του.Το ίδιο συμβαίνει και στη Ζωή.

Ο Νόμος της Αντιστάθμισης είναι πάντα σε λειτουργία, προσπαθώντας να ισορροπήσει και να

αντισταθμίσει, και τελεσφορώντας στο χρόνο, ακόμα κι αν χρειαστούν αρκετές ζωές για την ανταποδοτική
ταλάντωση του Εκκρεμούς του Ρυθμού...

ΠΗΓΗ...Κυμβάλειον

«Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, τότε ο δάσκαλος κτυπά την πόρτα του» - Κυμβάλειον

Το ερμητικό βιβλίο Κυμβάλειον ή Κυμβαλίων (αγγλικά Kybalion), είναι ένα βιβλίο ερμητικής φιλοσοφίας
του 1908, υπογεγραμμένο από «Τρεις Μυημένους», το οποίο ισχυρίζεται ότι αποτελεί την ουσία των
διδασκαλιών του περίφημου μύστη της αρχαιότητας «Ερμή του Τρισμέγιστου», τον οποίον ταυτίζουν
μερικοί με τον θεό Θώθ των αρχαίων Αιγυπτίων και το θεό Ερμή των αρχαίων Ελλήνων. Τα διασωζόμενα
έργα του Ερμή του Τρισμέγιστου, μεταξύ των οποίων και ο περίφημος «Σμαράγδινος Πίνακας», που
παρουσιάζει σε συμβολική μυητική γλώσσα την επιτομή του «Μεγάλου Έργου» (Magnum Opus) των
Αλχημιστών, αποτελούν τη βάση της λεγόμενης ερμητικής φιλοποσίας, μιας εσωτερικής φιλοσοφίας που
διδάσκεται συνήθως με μυητικό τρόπο από Δάσκαλο σε μαθητή.

Το Κυμβάλειον επεξηγεί τους 7 κατ’ αυτό θεμελιώδεις Νόμους του Σύμπαντος: το Νόμο της Νοησιαρχίας,
το Νόμο της Αντιστοιχίας, το Νόμο της Δόνησης, το Νόμο της Πολικότητας , το Νόμο του Ρυθμού, το Νόμο
της Αιτίας και του Αποτελέσματος και το Νόμο του Φύλου. Λέει επιγραμματικά το Κυμβάλειον:

«Οι Αρχές της Αλήθειας είναι επτά. Εκείνος που τις γνωρίζει και τις κατανοεί διαθέτει το μαγικό κλειδί
με το οποίον ανοίγουν διάπλατα οι Πύλες του Ναού…»

ΥΙΝ ΥΑΝG
  ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΥΜΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Μία από τις λίγες, αλλά βασικές και θεμελιώδεις αλήθειες που ο άνθρωπος μπορεί καθαρά να αντιληφθεί,
όταν παρατηρεί το Σύμπαν, είναι ο Δυαδισμός. Ως συμπληρωματικό στοιχείο ακολουθεί η αλήθεια του
ρυθμού. Και οι δύο αλήθειες -της Δυαδικότητας και του Ρυθμού- συνδυάζονται στη ζωή όλων των όντων μ'
έναν τρόπο τόσο αρμονικό και μεθοδικό, ώστε μερικές φορές εξαιτίας της απλότητάς του σχεδόν υποτιμάται
ή, τουλάχιστον, δεν εκτιμάται σωστά. Όμως, την κατάλληλη κατανόηση και των δύο, τόσο νοητικά όσο και
στην πρακτική εφαρμογή τους, κατάφεραν να συλλάβουν, συνειδητά, από την πιο μακρινή αρχαιότητα, μόνο
λίγοι σοφοί και φιλόσοφοι.  

Αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο για να μπορέσει κάθε λαός, οποιασδήποτε εθνικότητας και πιστεύω, να
αντιληφθεί αυτή την ολοφάνερη πραγματικότητα: τη ζωή και το θάνατο, το σκοτάδι και το φως, τη ζέστη και
το κρύο, το αρσενικό και το θηλυκό, το άσπρο και το μαύρο κ.λ.π. Τόσο στα ζωντανά όντα, όσο και στα
φαινομενικώς "αδρανή", παρατηρείται αυτή η αιώνια πολικότητα, η παγκόσμια δυαδικότητα, το + και το -,
σαν να είναι μια μεγάλη σύγκρουση σε καθολική κλίμακα η οποία παράγει, αναπόφευκτα, ένα αποτέλεσμα:
το Ρυθμό. Γι' αυτό ο Νόμος του Κοσμικού Δυαδισμού δείχνει έναν κυματικό ρυθμό σε όλες τις εκδηλώσεις
του μέσα από τη διπολική διαδοχή στο χώρο και στο χρόνο... Αυτό που τώρα είναι Α θα γίνει αργότερα Β (το
συμπληρωματικό του, το ανταγωνιστικό του ή αντανακλώμενη δυαδικότητα) και αυτό θα γεννήσει ξανά ένα Α
(διαφορετικό όσον αφορά το χώρο-χρόνο αλλά Α, εφόσον υπακούει στον ίδιο Αρχέτυπο) και ούτω καθεξής.
Αυτό είναι το πανάρχαιο κινέζικο σύμβολο του YIN-YANG που περιέχεται στο λεγόμενο Πα-Κούα.  

Καθώς ο άνθρωπος εισχωρεί όλο και περισσότερο στην ίδια την καρδιά του Ατόμου και των Γαλαξιών -τόσο
στους αρχαίους Μυητικούς χρόνους, όσο και σήμερα με την Πυρηνική Φυσική- καταλαβαίνει ότι και τα δύο
αυτά "σύμπαντα" είναι τα άκρα της ίδιας Πραγματικότητας. Και αυτά τα δύο άκρα μας τοποθετούν μπροστά
σε μια νέα και πιο βαθιά δυαδικότητα, αυτήν του Ερμητικού αφορισμού για το "επάνω" και το "κάτω", για το
"μεγάλο" και για το "μικρό". Όμως, πιο πέρα από τα μεγέθη και τις καταστάσεις στο Χώρο, πάντα
διαισθάνεται κανείς μια Μεγάλη Πραγματικότητα που είναι Σύνθεση του Μεγάλου Παγκόσμιου Δυαδισμού.
Αυτή την Πραγματικότητα μπορούμε να την αντιληφθούμε λογικά μόνο μέσα από το Θεό-Κίνηση που γεννά
το Χρόνο. Γι' αυτό, όταν οι αρχαίοι Προσωκρατικοί φιλόσοφοι μιλούσαν για το Δυαδισμό και το Ρυθμό, οι
στοχασμοί τους οδηγούνταν αναπόφευκτα προς την έννοια της Κίνησης και του Χρόνου, στη Μήτρα του
Μεγάλου Χώρου, της Μεγάλης Μητέρας. Έτσι, η κίνηση των εκδηλωμένων όντων θα δημιουργήσει, μέσα
από το δυαδισμό του Σύμπαντος, έναν αναπόφευκτο κυματικό ρυθμό, ένα Απέραντο Κοσμικό Φίδι που θα τα
διαποτίζει όλα, μέχρι το άπειρο. Οι παραλλαγές στην ταχύτητα, η συχνότητα, η απόσταση, το μήκος κύματος
κ.λ.π. της κίνησης-κύμα θα δείχνουν λοιπόν τους διάφορους βαθμούς του ρυθμού, σύμφωνα με
αρχετυπικούς και μαγικούς αριθμούς, όπως έλεγαν οι Πυθαγόρειοι, και επομένως και τις διαφορετικές τάξεις
οντοτήτων που υπάρχουν εκδηλωμένες σ' αυτό τον αντικειμενικό κόσμο.

Το Σύμπαν μας αποτελείται από σωματίδια σε αριθμούς ανάλογους με τον τύπο δόνησης που
αντιστοιχεί σε κάθε επίπεδο συνείδησης. Στο φυσικό επίπεδο, τόσο η φωτεινή ενέργεια, όσο και η ύλη
(που είναι η αργοκινούμενη στο μάξιμουμ ενέργεια) αποτελούνται από διαφορετικούς τύπους σωματιδίων,
στα οποία αλλάζουν οι ταχύτητες και οι δονήσεις τους. Στο κάτω-κάτω, τα έσχατα σωματίδια του σύμπαντος
είναι ίσα και μοναδικά, αλλά, όταν συνδυαστούν μεταξύ τους, ακολουθώντας διαφορετικούς ρυθμούς χρόνου
και διαφορετικές αριθμητικές αναλογίες, δημιουργούν τα διάφορα είδη σωματιδίων ή ατόμων, από τα πιο
λεπτά, των πνευματικών επιπέδων, μέχρι τα πιο τραχιά, του φυσικού μας επιπέδου.

Στον "Τίμαιο" του Μύστη Πλάτωνα έχουμε μία πολύ καθαρή έκθεση αυτών των αληθειών. Και σήμερα στην
Πυρηνική Φυσική είναι δεκτή η αρχή αυτή του σωματιδιακού ή κβαντικού συνδυασμού, αν και, μέσα  στη
στενότητα του υλικού κόσμου μας, η ενέργεια μπορεί να φαίνεται ότι συμπεριφέρεται κατά συνεχόμενο
τρόπο, δηλαδή κατά μη-σωματιδιακό, αντί να κάνει το αντίθετο, όπως θα ήταν το σωστό και πραγματικό, αν
μπορούσαμε να παρατηρήσουμε την πραγματικότητα πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων, δηλαδή στα
όρια των απείρως μεγάλων και των απείρως μικρών. Στην καθημερινή ζωή βλέπουμε ότι για μας ο χρόνος
αναπτύσσεται κατά συνεχόμενο τρόπο. Όμως αυτό είναι μια πλάνη, αν και το άπειρο, συνεχόμενο άθροισμα
παρελθόντων και μέλλον των μας δημιουργεί την πλάνη ενός παρόντος. Και στο χώρο εξαπατόμαστε
επίσης, όταν νομίζουμε ότι τα πράγματα που βλέπουμε και αγγίζουμε είναι μια συνέχεια ύλης, αφού
πραγματικά είναι μόνο ένα σύνολο ατόμων, στενά συνδεδεμένων μεταξύ τους, ώστε να μας δημιουργούν την
απάτη της σταθερότητας με την κίνηση και τη δόνησή τους, που γίνεται πολύ γρήγορα σε σχέση με την
ταχύτητα σύλληψης των νευρικών κυττάρων και των αισθήσεών μας.  

Όλη η αρχαία Σκέψη είναι διαποτισμένη από τέτοιες διδασκαλίες και από την πανάρχαια Σοφία της Κίνας,
ίσως Άτλαντης ρίζας, μέχρι το θαυμάσιο "Κυμβάλειον" της ελληνικής εκδοχής γίνεται λόγος για τη
Δυαδικότητα και το Ρυθμό ως εκφράσεις της Θεότητας μέσα στην Κίνηση και στο Χώρο. Και αυτή η Κίνηση
μέσα στο Μεγάλο Χώρο είναι αναπόφευκτα κυματική, περιστρεφόμενη γύρω από τις πρώτες βασικές
αντιθέσεις του Είναι-Μη Είναι, σχηματίζοντας έναν Όφι που πλέει στον Κοσμικό Ωκεανό των αστεριών. Από
το σκανδιναβικό Μιλγάρτ μέχρι το ινδικό Ανάντα, περνώντας από το αιγυπτιακό Απάπ, το φίδι πάντοτε
συμβόλιζε σε όλες τις αρχαίες θρησκείες, και σε ένα από τα κλειδιά ερμηνείας, την κίνηση του ΕΙΝΑΙ ανάμεσα
στο Χώρο που δημιουργεί το Δυαδισμό και το Ρυθμό και επομένως καταβροχθίζει μέσα στο Χρόνο τα
πράγματα που αφήνει πίσω του. Γι' αυτό μπορούμε να καταλάβουμε ότι, αν και οι κύκλοι ή οι ρυθμικοί
κυματισμοί της Ιστορίας μπορούν να επαναλαμβάνονται, αυτό γίνεται μόνο στην ουσία-αριθμό και όχι στη
μορφή-χώρο και στο χρόνο, γιατί εκεί είναι πια και θα είναι πάντα, ανεπανάληπτοι.