Isang panahong nagdaan ang isang hagupit na bagyong

bumuhos sa kanilang bahay. Hindi alintana ang mga
ganitong mga panahon na pabugso-bugso at hindi natin
mamalayan.  Pagkatapos lamang ng mga nangyaring
pinsala sa kanilang lugar, lumabas lamang siya upang
makita ang kundisyon sa tabi-tabi, subalit isang sisiw ang
kanyang nadatnan pagbukas ng kanilang pintong likuran,
siyap ito ng siyap na waring walang dinadatnan.

          Ang huni ng maliit na munting sisiw ang nagpawi

sa kanya upang harapin ang natatagong pag-ibig na hindi
malalagpasan ng sino man.  Na balik tanaw niya ang
kanyang mga mahal na alaala na nagsimula ng gabing
maningning na hatid ng isang katatapos na bagyo.  Dito
niya nakita ang isang lalaki na humihingi ng tulong sa
harap ng kanilang pinto na dulot ang nagmamangmang na
lagnat sa kanya, agad ito dinala ng kanyang ama sa doktor
upang ipagamot.  Kinabukasan, pagkadilat ng lalaki ay
nagkaroong lunas ang kanyang karamdaman, laking tuwa
niya ang mga pagkakataong ito, ipinahiwatig niya na
siya’y bingi, kaya itinatawag ito nila na “Vicenteng
Bingi”

          Nakakapagsalita man siya ng Tagalog at

Kapangpangan ay ikinatuwa nila ito.  Ano mang
tungkulin ay kanyang inihatid.  Tumutulong din naman
siya kahit papaano sa pagpapastol ng mga kambing,
pagpapatuka ng mga sisiw at iba pang mga gawi na
kaakibat sa pagtulong lamang sa kanila.  Nagkaroon ng
mga kaalamang pangbayan tulad ng mga iba’t-ibang
kwento na maaring hindi ito tooo.  Dahil sa kabaitan at
pagtulong ni Vicente sa kanila ay pinayagan siyang
manirahan o tumira sa kanila.

          Malugod ang pagtulong sa kanya ni Vicente kahit

na napapasabak sa away ang kanyang alagain ay kanya
itong sinasalo.  Sa lahat ng alintana ay napawi ang galit
ng kanilang ama na umuuwing bugbog ang kanilang
pagmumuka.  Mas hindi katanggap-tanggap na ginawa ng
kanyang alagain ang pagsulsulan ng buhok ng isang
batang babae ng kandilang may lingas.  Sinisi niya si
Vicente ang gumawa ng lahat ng ito kaya isinumbong ng
babae ito sa pulis at hindi nagtagal ay nabilanggo si
Vicenteng bingi.

          Sa galit ng ama’y idinala siya sa Seminario De San

Javier sa Maynila upang doon makapag-aral ngunit hindi
nagtagal ang isang buwan ay napawi ang maraming yaong
pag-aaral at walang walang pagbabakasyon, dahil ito sa
pag-aasawa muli ng kanilang ama ngunit sa pag-uwi niya,
agad niyang itinanong kung nasaan si Vicente.  Itinuro ng
kanyang ama na sa paghahatid sa kanya sa simenteryo at
sa puntod ni Vicente ang harap nito.

          Ubod ng pawi ang mga patak na luha at mga kirot

ng damdamin niya.  Bago siya pumasok sa panibagong
paaralan, dumaan muna siya sa simabahan at humingi ng
kapatawaran sa harap ng Diyos at itinugon sa pari na
pagpapatawad sa kaniyang alilang si Vicente na nasa
talaan ng mga pamisa at nakalagay ang pangalan ni
Vicenteng bingi.