Katakombe (latinski: catacumbae, italijanski: catacombe) je naziv koji se koristi za podzemna

groblja, a u širem smislu za drevne podzemne prolaze koji služe kako za sahranu mrtvaca, tako
i kao skloništa živima. Izraz se ispočetka koristio isključivo za katakombe u Rimu, ali se kasnije
koristio i za katakombe u drugim gradovima, od kojih su najpoznatije Pariške katakombe.Poznat
rimske katakombe - Ovo su drevna podzemna groblja, odjek jevrejske i kršćanske baštine.
Većina ih je uklesana u tufu i nalazi se izvan oboda drevnih rimskih zidina (zidine Aurelian), jer
je bilo zabranjeno zakopati mrtve u centru grada.
tuneli i tajni prolazi reći će vam sve o običajima i obrednim tradicijama starih Rimljana. U Rimu i
njegovoj okolini nalazi se više od 60 katakombi i hiljade grobnica, uglavnom smještenih duž
drevnih ruta, na primer, na Ostian i putem Nomentana puteve. Ali samo pet rimskih katakombi
otvoreno je za turiste.
bez legendarnih priča o blagu, duhovima i podvodnom tunelu, tvrđava je odlična lokacija za
obilazak koju nikad nećete do kraja videti. To je uglavnom zbog njenih misterioznih katakombi
koje skriva u svom podnožju i koje nikad nisu do kraja istražene i objašnjene. Jedan manji deo
katakmobi je uređen i osvetljen i možete ga videti i čuti zanimljivu priču o životu vojnika na
Tvrđavi. Legenda je naravno mnogo šira od skromne priče o komunikaciji vojske. Jedna od
najprivlačnijih priča je ona o paranormalnom životu u podnožju tvrđave. Ova legenda je toliko
glasna da je privukla strane novinare i istraživače da naprave reportažu o njoj.istraživala
podzemlje Petrovaradinske tvrđave i kako su rekli - Petrovaradinska tvrđava jedan od najvećih
slučajeva ikad. Oni su nedelju dana snimali i raznim uređajima pokušavali da zabeleže neki
oblik paranormalne aktivnosti i tvrde našli su i zabeležili ono zbog čega su došli.
Katakombe nisu nimalo naivne i lukavo štite svoju priču, s obzirom na to da se laici lako mogu
zagubiti u njima i samo poznavaoci arhitekture tvrđave se usuđuju da zalaze u njih i pokušaju
da istraže sve one priče i legende koje se ispredaju o njima.Druga zanimljiva priča tiče se
podvodnog tunela koji povezuje tvrđavu sa gradom, to je priča o tunelu koji ispod Dunava vodi
skroz do Katedrale (koja se nalazi u samom centru grada). Mada je to sad teško proveriti jer su
mnogi od kanala potopljeni, u planu koji se nalazi u Beču verovatno postoji podatak o dužini
tunela pa se i ta priča može dobiti svoju potvrdu ili ne.
DOBRI PASTIRI- Kada Isus govori o sebi kao dobrom pastiru zapravo govori o Božjem odnosu
prema čovjeku. Već u Starom zavjetu Bog je opisan kao dobri pastir koji se brine za svoje stado,
dok zli pastiri samo gledaju kako da iz stada izvuku svoju osobnu korist. U razmišljanju o
pastirstvu ne može se stoga izbjeći pomisao na uvijek aktualnu kritiku onih koji obnašaju vlast u
zajednici (bilo vjerskoj bilo građanskoj), a tu vlast ne vrše po Božju, to jest kao služenje narodu,
nego se služe vlašću na štetu naroda. Toj temi posvećeno je čitavo deseto poglavlje evanđelja
po Ivanu, a u današnjem odlomku istaknuto je nekoliko bitnih elemenata.

Isus najprije govori o bitnoj razlici između dobrog pastira i najamnika, koja se najbolje vidi u
slučaju opasnosti. Kao tipična opasnost ovcama navodi se vuk, a najamnik, kojemu nije stalo do
ovaca bježi i ostavlja ovce na milost i nemilost toj krvoločnoj životinji. U ovoj slici potrebno se
prisjetiti jednoga detalja koji se u odlomku iz evanđelja izričito ne spominje, ali je redovit na
likovnim prikazima pastira. To je pastirski štap. Naime, glavna svrha štapa nije u tome da se
njime tjeraju ili tuku ovce, nego da se štapom ovce štite od vukova i drugih napadača. Zato se
ovca koja vidi štap u ruci patira osjeća sigurnom. To je značenje i pastirskog štapa koji nosi
biskup kao pastir mjesne crkve.
Osnivač hrišćanstva bio je Isus Hrist koji je, prema verovanju, rođen u gradu Vitlejemu u
tridesetoj godini Avgustove vladavine.Narod je verovao da je Isus sin božji koji je poslat među
ljude da ih spasi od grehova.Isus je putovao Palestinom i širio svoje učenje. Na putu ga je
pratilo 12 učenika - apostola. Nakon određenog vremena, Isus je stekao mnogo sledbenika.Sve
je ovo brinulo Pontija Pilata koji je bio namesnik rimske provincije Judeje.Pontije Pilat naredio je
da se Isus uhapsi i osudio ga je na smrt raspećem na krst.

Na svom putu od sudnice do brda Goglote na kome je raspet, Isus Hrist je, sa krunom od trnja
na glavi, nosio težak drveni krst. Umro je u 33. godine pre n.e.Poslednje reči Isusa Hrista su,
prema predanju bile: "Oče, u ruke tvoje predajem du svoj!".
Isusa su sahranili njegovi učenici. Prema narodnom verovanju, vaskrsao je posle tri dana i
pridružio se svom ocu u carstvu nebeskom.Hrišćani su, za razliku od Rimljana koji su bili
mnogobošci, verovali da postoji samo jedna bog - Bog otac. Bog je stvorio ceo svet i ljudski rod
i pred njim su svi jednaki.

Osnove hrišćanskog učenja zapisane su u svetoj knjizi - Bibliji. Biblija se sastoji iz dve celine -
Starog i Novog zaveta.
Stari zavet sadrži brojna predskazanja koja najavljuju Hrista i njegov dolazak među ljude.Novi
zavet je osnova hrišćanske vere sa svim njenim načelima. Najznačajniji deo Novog zaveta su
četiri jevanđelja, spisi u kojima su apostoli Mater, Marko, Luka i Jovan opisali život i smrt svog
učitelja Isusa Hrista.