Professional Documents
Culture Documents
Ζαγοριανά Β'
Ζαγοριανά Β'
«Ζαγοριανά» Σειρά Β΄- 12 κεφ. εις 50 συνεχείας. Εφημ. «Νέα Ελλάς» (21. 8 – 19. 10)
Βόλος 1935
Από Γ. Κ.
Δια την ιδιωτικήν κατανάλωσιν η τιμή ωρίσθη εις δρ. 10. 75 κατά
κιλοβάτ. Διά έξοδα της εγκαταστάσεως και την αξίαν του γνώμονος η
εταιρεία είναι πρόθυμος να δεχθή πάσαν ευκολίαν κατά την πληρωμήν.
Μία βραδυά, μία γειτονιά σηκώθηκε στο πόδι. Εκεί κοντά, μέσα
από ένα πύργο παλαιό και στοιχειωμένο, πύργο χρόνια και χρόνια
ακατοικητο, χωρίς παραθυρόφυλλα και δίχως πόρτες, πύργο που μέσα
εφώληαζαν μονάχα κουκουβάγιες και νυχτερίδες, ακούονταν φωνές και
χάχανα, τραγούδια και χοροί και γέλια. Και στην αυλή τη σκοτεινή σκιές
ανθρώπινες κυκλοφορούσαν και φαίνουνταν σαν να κρατούσαν στα χέρια
τους μπουκάλια, θα ήταν οι σκιές της υπηρέσίας που κουβαλούσαν τις
σαμπάνιες, γιατί ψηλά από τα παραθύρια τα ανοιχτά ξέφευγανε προπόσεις
της στιγμής, άλλες σε πεζό και άλλες σε στίχους.
Κι’ ότι εφάνηκε στη γειτονιά μυστήριο εκείνη τη βραδιά, την άλλη
μέρα ξεδιαλύθηκε. Δεν ήτανε στοιχειά στον πύργο μέσα ούτε ξωτικά.
Κορίτσια όμορφα και ηλιοκαμμένοι νέοι προσέφεραν θυσία στη θεά
Τερψιχόρη με λίγη σαμπάνια,γλυκά τραγούδια και ποιο πολύ χορό.
Μήπως τον ξανά είδατε ; Ούτε κι εγώ. Μάθαμε μόνο πως την
επαύριο, προτού να ξημερώση πήρε τα μάτια του και έφυγε !
Και παπό τότε τίποτε δεν μάθατε για αυτόν ; Πώς ο όχι ο φίλος
του, που λες και σκόρπισεν αλάτι και άσαμε το νέο από τη συντροφιά, μας
είπεν όσα στόμα από στόμα επαναλαμβάνονται ως τώρα εις βάρος του.
Δηλαδή πως όλα του τα πλούτη και τα πολυτελή του αυτοκίνητα
συγκεντρώνονται στο πρόχειρο ταμείο ενός σλαβικού ζαχαροπλαστείο του
οποίου είναι … ταμίας ! Κ’έτσι ο καημένος ξεσκεπάστηκε προτού παίξη
το κόλπο του το προσχεδιασμένο. Ας όψεται ο φίλος του…
Δεν ξέρω πως αυτή τη στιγμή θυμήθηκα τον μύθο του όνου με τη
λεοντή ..
Τελείωσε το παραμύθι !
Όσον διά τα περιστέρια, μας είπον ότι εσκοτώσαν πολλά, όλα όσα
είχον την τόλμην, αλλά και το θράσος να ξεπροβάλωσιν από τας φωλέας
των, δεν τα έφερον όμως μαζύ των οι περίφημοι κυνηγοί μας διότι
εσεβάσθησαν την αδυναμίαν των εις τα πατροπαράδοτα έθιμα των
περιστεριών των Σπηλιών. Ταύτα μόλις εδέχοντα σφαιρίδια του δεινού
κυνηγού ιατρού κ. Δαμασκή εφτερουγίζον επί τινάς στιγμάς εντός της
σπηλιάς και κατόπιν κατηυθύνοντο εις τας εντός των ρωγμών των βράχων
φωλέας των, όπως κλέισωσιν, αν όχι διά παντός, τουλάχιστον διά μίαν
εσπέραν τους οφθαλμούς των. Σεβαστή μεν η κατά πάντα αξία ευγενής
αυτή πράξις του φίλου ιατρού, αλλά μένει αναπάντητον το ερώτημα, τι θα
φάγωμεν, αφού ούτε ψάρια εύρωμεν εις το Καμάρι, ούτε περιστέρια
πρόκειται να μαγειρευθώσιν. Πεινώμεν δε τόσον πολύ !
Μέγας είσαι κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου ! ότι πάντα εν σοφά
εποίησας και τον Γέροντα Χριστόφορον εις θαυματουργόν ανεδείξας !
Π΄ράγματι την στιγμήν καθ’ην ο σεβάσμιος Γέρων ηυλόγα την βρώσιν και
τηνπόσιν η τα΄ραπεζα ημών, άρτον και κενά ποτήρια. Ολων μας δε η
ενδόμυχος σκέψις ήτο πως, περατούμενης της προσευχής, να
κατευθευνωμεν την περόνην μας προς το μεγαλέιτερον ψάρι. Αλλ’ω του
θάυματος ! Δεν προλαμβάνομεν να καθήσωμεν και καταφθάνουσι δύο
τεράστια δοχεία πλήρη από κρίταμα – ένα εξαίσιο τουρσί – ετέρα δύο
πινάκια με εληές και κάλαθον με άφθονα ροδάκινα, ενώ ο οινοχόος της
Μονής μας εγέμιζε τα ποτήρια με θαυμάσιον οίνο. Περιττόν να
σημειώσωμεν, ότι άπαντες εχόρτασθημεν κατά κόρον ενώ εκ των
περισσευμάτων θα ηδύνατο να ικανοπιήσωσι την πείνα των διπλάσιοι και
πενταπλάσιοι.
Η ώρα πλησιάζει δεκάτη και μόλις τώρα εκ του ύψους του άκρου
της δεξιάς πλευρά του χειμάρρου διακρίνομεν την μετά τόσης αγωνίας
αναμενομένην λέμβον, παλαίουσαν κυριολεκτικώς κατά των λυσσαλέων
κυμάτων. Ο κίνδυνος επικρέμαται. Αι κώπαι και το πηδάλιον αδυνατούσι
να συγκρατήσωσι το πλεούμενον, καταστάν ήδη έρμαιον της μανίας των
κυμάτων της αστάτου θαλάσσης. Αι επιβάτιδες, μικράι ή μεγάλαι, μόλις
συγκρατούμεναι εκ των σχοινιών σταυροκοπούνται. Ο Άγιος Νικόλαος, ο
προστάτης των θαλασσινών, ας μη παρίδη το επικείμενονμέγα κακόν, και
ας απαλλάξη πάντας ημάς ενός τοσούτον δυσβαστάκτου πένθους. Η
πολυπαθής λέμβος τέλειον άθυρμα των κυμάτων ολονέν πλησιάζει, ενώ η
αγωνία, κυρίως της περικαλλούς δεσποινίδος, κορυφούται. Εις μίαν
κρίσιμον στιγμήν την βλέπομεν αποβάλλουσαν το φόρεμα της και
ετοιμαζόμενην να ριφθή εντός της θαλάσσης. Τα ουρανομήκη όμως
κύματα την πτοούσι, ενώ αι κινήσεις της προδίδουσι εξαιρετικήν
νευρικότητα. Έφθασεν η στιγμή, καθ’ η οφείλουσι να στραφώς προς την
εκβολήν του χειμάρρου. Οι επί της ξηράς, αναπαυόμενοι – εκτός του κ.
Δαμάσκη, όστις κοιμάται μακαρίως κάτωθεν της πέραν του σταύλου
κληματαριάς – έντρομοι σπεύδουσιν εις βοήθειαν. Πλην επί ματαιώ μας
είναι αδύνατον να τείνωμεν τόσον μακράν την χείρα μας, προτιμώμεν να
σταυροκοπηθώμεν και να παρακαλέσωμεν τον ύψιστον να βάλη το χέρι
του ! Και ω του θαύματοςη λέμβος πλησιάζει προς την ξηράν παρ’όλον
ότι τα κύματα μετά πρωτοφανούς λύσσης την καταδιώκουσι. Είναι η
στιγμή καθ’ ήν η αποβίβασις των παρολίγον ναυαγών εγγίζει. Αλλ’ ο
κίνδυνος παντού και πάντοτε εμφωλεύει.
Ταύτα μέχρι του έτους 1933, οπότε υποβάλλεται εις τον Σύλλογο η
πρότασις περί κατασκευής του Υδραγωγείου διά πηλοσωλήνων αντί των
χυτοσίδερων, τους οποίους πρεέβλεπε το σχέδιον Αρλιώτη. Και εις ότι μεν
αφορά την ποιότητα οι χυτοσίδεροι είναι προτιμώτεροι, ως προς την
δαπάνην όμως οι πηλοσωλήνες είναι ασυγκρίτως αυθηνότεροι. Η ως άνω
πρότασις συζητηθείσα εν Γενικήν των μελών Συνελεύσει εγκρίνεται το δε
Διοικητικόν Συμβούλιον επιλαμβάνεται αμέσως του έργου. Σκεφθέν δε ότι
δεν θα ήτο φρόνιμον να επιβαρυνθή η Κοινότης με την φροντίδα τη
εκτελέσεως του αποφασίζεται ο διορισμός δεκαμελούς εν εν Ζαγορά
Επιτροπής, ήτις ως εκπ΄ροσωπος του Συλλόγου να ενεργή κατ’ εντολήν
και διά λογαριασμόν του, συνεργαζομένη εννοείται μετά της Κοινότητος,
οπόταν θα λαμβάνηται ανάγκη ταύτης. Τα μέλη της ούτω συσταθείσης
Επιτροπής συνελθόντα εκλέγουσι τον Πρόεδρον των, μετά του οποίου και
μόνου επικοινωνοί του λοιπού ο Σύλλογος.
Και ταύτα εις ότι αφορά την ίδρυσιν του σχολικού ιδρύματος.
Πότε όμως τούτο ήρξαντο λειτουργούν ; Εν συνέχεια του ως άνω
σημειώματος αναφέρονται τα εξής:
Υπό τον ως άνω νόμον 593 διωκήθη η Σχολή μέχρι του έτους 1929
οπότε ου η υπαχθείσα εις τον περίμικτων σχολείων νέον νόμον του
υπουργού της Παιδείας Παπανδρέου μετετράπη εις μικτόν σχολείον,
λειτουργήσαν ως τοιούτον επί εν μόνον έτος.
«Εκ της περιουσίας μου παν ότι άλλο ήθελε περισεύει (μετά την
εκτέλεσιν των εν τη διαθήκη του διαλαμβανομένων θελήσεων του) θέλει
τοκίζεσθαι, οι δε τόκοι αυτού, καθώς και οι τόκοι αυτού, καθώς και οι
τόκοι των δανείων της Κυβερνήσεως θέλουν μοιράζεσθαι εις δύο ίσα μέρη
και το μεν ένα μερίδιον το αφήνω εις το πτωχοκομείον των Αθηνών το δε
άλλο ήμισυ εις τας πτωχός οικογενείας της πατρίδος μου Ζαγοράς».
Η πράξις αυτή των πατέρων μας όπως τιμήσωσι τον ευεργέτην της
πατρίδος των τιμά πρωτίστως εαυτούς, ως όντας εις θέσιν ν’ ανγνωρίζωσι
τας αρετάς των συμπατριωτών των. Γνωρίζομεν καλώς ποια τα καθήκοντα
του πλουσίου απέναντι της πατρίδος του, ένθα το πρώτον οι οφθαλμοί του
αντίκρυσαν τον ζωοδότη ήλιον και εν τη οποία ούτος εδιδάχθη τα πρώτα ή
και μόνα γράμματα. Άλλ’ ας μη λησμονώμεν ότι απέναντι τούτου έχουσιν
ωρισμένας υποχρεώσεις και οι συμπατριώται του. Δεν έπεται ότι ούτος,
επειδή βιοπαλαίσας κυρίως εν τη ξένη κατά το πλείστον του βίου αυτού
κατώρθωσε να συσσωρεύση πλούτον μέγαν είναι υποχρεωμένος να
υφίσταται διαρκώς ενοχλητικάς επιθέσεις εκ μέρους του περιβάλλοντος
του ή και να ακούη κρίσεις δυσμενεί, επί πράξεων του, εκ καλής
προθέσεως γενομένων πλην σημειωσασών αποτυχίαν.
ΑΩΝΓ΄
28ον Το Κασσαβέτειον Παρθεναγωγείον νυν Οικοκυρική
Σχολή.
Απ. Γ. Κ.
5ον) Πλυντικήν και Σίδερο. Κάθε ύφασμα έχει και ιδίον τρόπον
πλύσεως. Καθώς επίσης δεν είναι εύκολον το σιδέρωμα ανδρικών
ενδυμασιών ή υποκαμίσων. Όκα ταύτα καθώς και η εξαγωγή κηλίδων θα
διδαχθώσι τελέιως προς μεγάλην ανακούφισην των συζύγων.
Απ. Γ. Κ.
Απ. Γ.Κ.
Απ. Γ. Κ
Αύριον. Συνέχεια
Απ. Γ. Κ.
37ον
Οι χορευταί του φοξ, του ταγκό και του βαλς ήσαν πάμπολλοι και
δεινοί. Αναφέρομεν τας δίδας Α. Καρασμάνογλου, Αδελφάς Κατίναν και
Ελένην Καβούκη, Σοφίαν Παπουλάκη, Ευτέρπη Κασίδη, αδελφάς Κατίνα
και Άννα Βογιτζάκη, Ελένην Κουτσελίνη, τας κ. κ. Κατίνα Ν. Χασάπη,
Λότη Δ. Στεφανάκη, Ελένην Κοκονίτσα, Φιλίτσαν Αγγ. Παρδαλόυ και
τους κ. κ. Δ. Στεφανάκην, αδελφούς Καρασμάνογλου, Κ. Γ. Χρυσοχού,
αδελφούς Κωνστ. Και Δημ. Γ. Κανελλή, Γ. Απ. Πάντον, Νικ. Χασάπην
και πλείστους άλλους.
Άκουσα μία κυρία που μου είπε. Κι εγώ δεν πήγα σε τέτοιο
σκολέιο, και όμως είμαι νοικοκυρά.
Όχι ! Και γιατί ; Γιατί δεν ξαίρουν, δεν έμαθαν, δεν σκέφθηκαν,
δεν απασχολήθηκαν ποτέ με τα αίτια μιας ηθικής καταστροφής του
κοριτσιού ή του αγοριού. Αρρώστησε το παιδάκι από κοιλιακά. Γιατί
αρρώστησε ; Ήτανε από το Θεό σου λένε. Όχι δεν ήταν από το Θεό αλλά
γιατί το παιδάκι αυτό εγκαταλείφθηκε από τη μάννα του έξω στα χώματα,
όπου έφαγε όλες τις λάσπες και κατέβασε όλα τα μικρόβια μέσα του. Ενώ
άμα ήξερε πώς να το περιποιηθή και να το προφυλάξη ούτε θα υπέφερε ή
θα κινδύνευε καν η ζωή του, όπως συμβαίνει πολλές φορές.
Η ώρα του γεύματος και του δείπνου είνε η πιο ιερώτερη για μια
οικογένεια. Σ’ αυτή την ώρα συγκεντρώνονται όλα τα μέλη γύρω στο
τραπέζι και συζητούν για το σπήτι τους, για τα διάφορα ζητήματα της
ημέρας. Τις άλλες ώρες βρίσκονται σε διαρκή απασχόλησι στις δουλειές
τους.
Ευρισκόμεθα εις τας αρχάς του δευτέρου έτους της βασιλέιας του
Αβδούλ Χαμίτ Β΄του δι ‘ανατροπής διαδεχθέντος τον αδελφόν αυτού
Μουράτ Ε΄. την 31ην Αυγούστου 1876. Ο νέος Σουλτάνος παρ’ όλον ότι
κατ’ αρχάς ετάχθη όπερ της φιλελευθέρας διοικήσεως του κράτους του,
μετά την επιβολήν του νέου συντάγματος και την διενέργεια εκλογών
ήρχισε να εξασκή την βίαν επί του λαού του καταστάς ο πλέον σκληρός
και απάισιος των μοναρχών. Μεταξύ των ανελευθέρων μέτρων άτινα είχεν
εφαρμόσει ήτο και η επαναφορέ ως υποχρεωτικής της στρατιωτικής
θητείας εις τους ραγιάδες, πράγμα το οποίον είχε καταργηθή επί του
προκατόχου του.
Τούτο ήρχιζε να εξερεθίζη τα πνεύματα των Ελλήνων πολλοί των
οποίων εδραπέτευον προς την ελευθέραν Ελλάδα. Οι πλείστοι όμως είτε
λόγω των εργασιών των ειτε εξ αιτίας των προς τας οικογενείας των
υποχρεώσεων ηναγκάζοντο, βία, πάντοτε, να κατατάσσωνται εις τας
τάξεις του τουρκικού στρατού υφιστάμενοι τα πάνδεινα και κυρίως
θιγόμενοι ηθικώς ως υπηρετούντες εις κράτος απολύτως μικτόν.
Διά της Στυλίδος κατευθύνονται εις Σούρπην και εκείθεν εις τον
παρά τον Αλμυρόν πλάτανον καθ’ ην ώραν ούτος επυρπολείτο υπό
βασιβουζούχων.
Το σκότος της νυκτός εύρε τον Δημ. Γαλάτον όπισθεν του λόφου
της Γορίτσης. Μετά πολλών προφυλάξεων ανέρχεται επί του Α. αυχένος
αυτού, κάμνει τον σταυρόν του και κατέρχεται κρυβείς εντός των
ελαιώνων. Εφ’ όσον όμως επροχωρεί επί τοσούτον ο κίνδυνος
ενεφανίζετο μεγαλείτερος. Ο Γαλάτος αλλάζει τακτικήν πορείας. Δεν
περπατεί πλέον, αλλ’ έρπει. Δεν οφείλει να δώση στόχον εις τους
φρουρούς. Διά του τρόπου τούτου εισέρχεται εντός του Κάστρου και μετ’
ολίγον ευρίσκεται αντιμέτωπος του ιταλού κλητήρος επί της θύρας του
Προξενείου.
Κατ’ εκείνας τας ημέρας και συγκεκριμένως την 17ην Μαρτίου του
1878 είχεν εξαφανισθή ο απεσταλμένος του «Χρόνου» του Λονδίνου, ο
και εις άκρον φιλέλλην, Κάρολος Όγλ. Επρόκειτο προφανώς περί
δολοφονίας, πλην δυστυχώς ούτε το πτώμα του είδε κανείς, ούτε και
σχετικά πληροφορίας ήτο τις εις θέσιν να παράσχη.
Τέλος χάρις εις την επιμονή του Γαλάτου και την δήλωσιν αυτού ότι
δύναται ο συνομιλών μετ’ αυτού ν’αναγνώση το έγγραφον του
Προξενείου, και ν’ αντικαταστήση τον Κασσαβέτην εις την παροχήν
πληροφοριών περί του Όγλ, ο υπό του Γαλάτου σκοπός επετευχθη.
Απ. Γ. Κ.