Μετά το πέρας του Μυστικού Δείπνου, αμέσως πριν κατευθυνθεί ο Ιησούς και οι μαθητές

του στη Γεσθημανή, για να πιει το πικρό ποτήριο μέχρι τέλους, είπε στους μαθητές του τα
εξής:

«Όταν σας έστειλα χωρίς χρήματα και σακίδιο και υποδήματα, στερηθήκατε μήπως τίποτε;»
Αυτοί του απάντησαν: «Τίποτε». «Τώρα όμως», τους είπε, «όποιος έχει χρήματα ας τα
πάρει· το ίδιο κι αυτός που έχει σακίδιο. Όποιος δεν έχει, ας πουλήσει το πανωφόρι του κι
ας αγοράσει μαχαίρι. Γιατί σας βεβαιώνω πως πρέπει να εκπληρωθεί για μένα αυτό που
είναι γραμμένο στη γραφή:και με τους ανόμους συγκαταλέχθηκε. Ό,τι έχει γραφτεί για
μένα, εκπληρώνεται». Οι μαθητές του είπαν: «Κύριε, να, υπάρχουν εδώ δύο μαχαίρια». Κι
εκείνος τους απάντησε: «Αρκετά». (Λκ. 22:35-38).

Επομένως, πρέπει να τεθεί το εξής ερώτημα: Υποκινούσε ο Ιησούς τους μαθητές στη βία; Η
απάντηση δεν είναι τόσο εύκολη, επειδή λίγο αργότερα όταν εμφανίστηκε ο όχλος και ο
Ιούδας τον πρόδωσε αναφέρονται τα εξής:

Όταν είδαν οι μαθητές του τι έμελλε να γίνει, του είπαν: «Κύριε να τους χτυπήσουμε με το
μαχαίρι;» Ένας μάλιστα απ’ αυτούς χτύπησε το δούλο του αρχιερέα και του έκοψε το δεξί
αυτί. Ο Ιησούς γύρισε σ’ αυτούς και τους είπε: «Φτάνει, έως εδώ!» Άγγιξε ύστερα το αυτί
του δούλου και τον γιάτρεψε. (Λκ. 22:49-51).

Ο Πέτρος, ως γνωστόν, ήταν αυτός που έκοψε το αυτί του Μάλχου, αλλά ο Ιησούς είπε και
κάτι άλλο εκείνη την ώρα. Ο Μάρκος δεν το αναφέρει αλλά στο Κατα Ματθαίον ο Ιησούς
λέει το εξής: «Βάλε το μαχαίρι σου ξανά στη θήκη του· γιατί όλοι όσοι τραβούν μαχαίρι από
μαχαίρι θα πεθάνουν.» Ο Αββάς Μωυσής παραθέτει αυτόν τον στίχο ως το τελικό
συμπέρασμα της μεταμορφωμένης του ζωής, καθώς στο τέλος αποδέχτηκε τη βίαιη
θανάτωσή του.

Τα Ευαγγέλια καθιστούν σαφές ότι ο Ιησούς ποτέ δεν διέταξε τους μαθητές του να
επιτεθούν. Η βίαιη, πανικόβλητη και έντρομη αντίδραση τους, όταν είδαν τον αγαπημένο
τους δάσκαλο να συλλαμβάνεται, αποτελούσε εμπόδιο στο σχέδιο του Θεού. Σύμφωνα με
τον Ιωάννη που ήταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων ο Ιησούς είπε στον Πέτρο: «Βάλε
το μαχαίρι στη θήκη. Θέλεις να μην πιω το ποτήρι που όρισε ο Πατέρας για μένα;» (Ιω.
18:11).

Ο Ιησούς Χριστός ποτέ δεν απαίτησε οποιουδήποτε είδους βία, εκτός απ’ τον αναγκαίο
αγώνα για την κατάκτηση της Βασιλείας των Ουρανών μέσω της άσκησης (Μτ. 11:12). Το να
γυρνάς το άλλο μάγουλο όταν σε χτυπούν, να αγαπάς τους εχθρούς σου, ακόμα και να
άγεσαι ως αμνός επί σφαγή δεν αποτελεί σύμπτωμα αδυναμίας ή δειλίας. Αντιθέτως, όλα
τα παραπάνω, αποτελούν σημάδια της χάρης του Θεού, πράξεις πνευματικής δύναμης και
θάρρους. Απ’ την άλλη πλευρά, η οπλοκατοχή είναι αυτή που φανερώνει αδυναμία,
έλλειψη πίστης και πάνω απ’ όλα φόβο. Οι ένοπλες ομάδες των λεγόμενων «χριστιανικών»
πολιτοφυλακών και οι αυτοαποκαλούμενοι «πολεμιστές του Κυρίου» δεν είναι τίποτε άλλο
παρά φοβισμένα παιδιά με όπλα ενηλικών, ενώ το μόνο που καταφέρνουν είναι να
διαβρώνουν τις ψυχές τους σχεδιάζοντας ή ακόμη και απολαμβάνοντας την καταστροφή
άλλων ανθρώπων.

Γιατί λοιπόν δύο ξίφη ; Ο Ιησούς είπε στους μαθητές τους πως εάν δεν είχαν ούτε ένα να
πουλήσουν το πανωφόρι τους και να αγοράσουν μαχαίρια!. Σ’ εκείνη την δύσκολη ώρα,
στην οποία ήδη ο Κύριος γευόταν τους δικούς μας φόβους της αδικίας, της καταδίκης, του
πόνου και του θανάτου, συμβούλεψε αυτούς που αγαπούσε να οπλιστούν με ένα ξίφος
άλλου είδους, το ξίφος του Πνεύματος, που είναι ο λόγος του Θεού (Προς Εφεσίους 6:17).
Δηλαδή, πουλήστε το πανοφώρι της αυτοπροστασίας και της αυτοσυντήρησης, όχι για να
αγοράσετε ένα καταστροφικό όπλο, αλλά το μέσο της αυτοπραγμάτωσής σας. Επενδύστε
στη ζωή, όχι στο θάνατο.

Ο λόγος του Θεού είναι ζωντανός και δραστικός, πιο κοφτερός κι από κάθε δίκοπο σπαθί·
εισχωρεί βαθιά, ως εκεί που χωρίζει την ψυχή απ’ το πνεύμα, το κόκκαλο απ’το μεδούλι,
και κρίνει τους διαλογισμούς και τις προθέσεις της καρδιάς. (Προς Εβραίους 4:12).

Αυτό είναι το ξίφος ,στο οποίο αναφέρεται ο Κύριος στο Κατά Ματθαίον: Μη νομίσετε πως
ήρθα για να επιβάλω ειρήνη στη γη. Δεν ήρθα για να επιβάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα
(10:34). Ακριβώς όπως η ειρήνη Του είναι διαφορετική απ’ την ειρήνη του κόσμου τούτου,
έτσι και το ξίφος Του είναι διαφορετικό απ’ τα ξίφη των ανθρώπων.

Ο Ιησούς Χριστός συγκατατέθηκε με τόσους πολλούς τρόπους για χάρη της σωτηρίας μας
και συνεχίζει να το κάνει. Είδε τους μαθητές του να παραδίνονται στους φόβους τους και να
προσκολλούνται στα ασήμαντα σπαθιά τους. Είδε τον Πέτρο να κτυπά, αλλά δεν άφησε το
τραύμα αθεράπευτο, αν και γνώριζε ότι ο Σατανάς θα τον κοσκινίσει σαν το σιτάρι και ότι ο
ξάδερφος του Μάλχου θα τον αναγνώριζε στην αυλή του Αρχιερέα, ωθώντας τον εν τέλει
να αρνηθεί για τρίτη και τελευταία φορά τον Ιησού (Ιω. 18:26).

Τα δύο ξίφη επιτρέπονται μόνο λόγω της αδυναμίας μας. Ο Κύριος δεν έχει ανάγκη από τη
δική μας υπεράσπιση, διότι πάνω από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων των υπηρετούν (Μτ.
26:53). Αναμένει από εμάς να βρούμε το αληθινό ξίφος του Πνεύματος που θα λύσει τον
Γόρδιο Δεσμό των σκληρυμένων καρδιών μας, ούτως ώστε να συνειδητοποιήσουμε τη χάρη
και τη σωτηρία που μας έχει απλόχερα δοθεί. Έχει έρθει η ώρα να εγκαταλείψουμε τους
φόβους και και τους εγωισμούς, να μετατρέψουμε τα σπαθιά σε άροτρα για να σπείρουμε
και να θερίσουμε τους καρπούς του πνεύματος. Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται.