τž’ έδωσεν πας στον πλάτανον τž’ έριψεν του δκυο φύλλα Μα ο πλάτανος εν πλάτανος έβκαλεν άλλα šίλια τž’ έµεινεν εις τον άνεµον η µαύρη τους κατάρα
Σαν νέφος ήρτεν µονοµιάς τους κλέφτες του τžαι ρίβκει
πά’ στο ψηλόττερον βουνόν τž’ εσκάψασιν τž’ επκιάσαν δκυο πέτρες που τες πέτρες του τž’ είπαν πως το χαλάσαν Μα το βουνόν στέκει βουνόν µε γονατά µε ššύβκει
Εσυναχτήκαν τζ’ ήρτασιν όπου τον ποδογλύφτην
τž’ επήαν εις την θάλασσα τž’ εκάτσαν στον γυρόν της τž’ επκιάσασιν δκυο κουταλιές νερόν που το νερόν της τž’ είπασιν πως εξέρανεν! Μα µ’ έλειψεν µε λείβκει.
Τž’ όντας κρεµµίσει ο ουρανός τž’ η γη πετροχαλάσει
τž’ η θάλασσα ξαπολυθεί τž’ ούλλοι µας να πνιούµεν αν ιγλυτώσει µια ψυšή στην γην που παρπατούµεν εννά ‘ν που τούτους η ψυšή πο’ν άδικα που πάσιν